( Hans Christian Andersen ၏ "The Little Mermaid" ကိုျပန္ဆိုသည္ ။)
ျမဝတီ မဂၢဇင္း ၁၉၅၄ ႏိုဝင္ဘာ
အတြဲ-၃ ၊ အမွတ္ ၁ ။
Thursday, 21 October 2010
ေရသူမကေလး
( Hans Christian Andersen ၏ "The Little Mermaid" ကိုျပန္ဆိုသည္ ။)
ျမဝတီ မဂၢဇင္း ၁၉၅၄ ႏိုဝင္ဘာ
အတြဲ-၃ ၊ အမွတ္ ၁ ။
Tuesday, 14 September 2010
သီတို႔ရြာ
သီတို႔ရြာ
" ေနသာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ၊ ဒီနားတစ္၀ိုက္ကို အႏွံ႔ေလွ်ာက္ျပႏိုင္မွာ၊ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ထဲလည္း သြားႏိုင္တာေပါ့ " ဟု သီက စကားစပါသည္။
" ဒီေလာက္မိုးကို ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ မိုးလို႔ မေခၚပါဘူး " ဟု ကၽြန္မက ရယ္ေမာ၍ ေျပာပါသည္။ ေျပာရေပမည့္ ေကာင္းကင္မွာ ညွိဳအံု႔ျပာမိႈင္းကာ မုိးသည္းၾကီးရြာမည္လို႔ ထင္ပါသည္။ စိတ္အနည္းငယ္ရႈပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေလခတ္သည္ႏွင့္ မိုးတိမ္မ်ားလြင့္စင္ကာ ေနေရာင္ေတြကို တလက္လက္ျမင္ရပါသည္။
ကြင္းသည္လည္း အျပာေရာင္မွ အစိမ္းေရာင္သို႔ ကူးဆဲ၊ အေ၀း၌ ျပာႏွမ္းေသာပင္လယ္သည္ ေက်ာက္စိမ္းသား၊ ျမသားပမာ လဲ့ၾကည္ေနသည္ကို ဘြားခနဲ ျမင္လိုက္ပါ၏။
" ေဟာ ......ဟိုမွာ ပင္လယ္မဟုတ္လား "
" ေနာက္ေတာ့ ပင္လယ္ကိုေရာက္မယ္ေလ၊ ခု ကိုယ္ေနတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ အေၾကာင္းကို သိရေအာင္ တစ္အိမ္ ႏွစ္အိမ္ ၀င္ဦးစို႔ " ဟု သီက ေျပာပါသည္။
သီရဲ႔ရြာမွာ တစ္အိမ္ႏွင့္ တစ္အိမ္ အနည္းဆံုး တစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းသည္မို႔ အိမ္နီးခ်င္းခ်င္း စကားေျပာခ်င္လွ်င္ ဖုန္းႏွင့္ေျပာရပါမည္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ျဖဳန္းခနဲ ကၽြန္မတို႔သည္ ၀ါသနာခ်င္းတူညီေသာ ဓာတ္ျပားအေၾကာင္းကို ေျပာလ်က္ရွိၾကသည္။
ထိုစကားကို ေဟာသလို စမိသည္ ထင္သည္။
" ခုလို ေလထန္ရင္ သစ္ပင္ေတြဟာ ကိုင္းညြတ္ျပီး လူေတြကို ငံု႔စကားေျပာခ်င္တယ္လို႔ ထင္တယ္ " ဟု သီက ဆိုသည္။
" သူတို႔ရဲ့ လက္ေခ်ာင္း ေျခေခ်ာင္းေတြဟာ သြယ္ေပ်ာင္းလို႔ "
" သစ္ရြက္ေတြကလည္း ညိဳးညံလုိ႔ "
ကၽြန္မက ေငးေမာစြာပင္
" ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ စိန္ပန္းပင္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ အရြက္ကေလးေတြ စီလို႔ ၊ သီေရာက္တုန္းက သတိထားခဲ့မိမလား မသိဘူး၊ ရန္ကုန္ယူနီဘာစီတီ၀င္းထဲမွာ ေႏြဆိုရင္ လိႈင္ေနတာပဲ၊ ရဲေနေအာင္ပြင့္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ မိုးဦးမွာ ရြက္စိမ္းေတြ ျဖာတုန္းေလက ပင့္လိုက္ ကစားလိုက္ရင္ ရြက္ျဖာစိပ္စိပ္ကေလးေတြ အေျပးကေလးလႈပ္ရွားေတာ့ ပီယာႏုိခလုပ္ေလးမ်ားကို တီးလိုက္သလိုပဲ ျမင္ရတယ္၊ ေလရဲ့မျမင္သာတဲ့ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ အရာအေထာင္နဲ႔ေပါ့ "
" ကၽြန္မလက္ေတြလည္း ဒီနီးပါးေတာ့ သြက္ပါလိမ့္မယ္ " ဟု သီက ျငဴစူဟန္လုပ္ျပျပီး ႏွစ္ေယာက္သားရယ္ေမာၾက၏။
" ဟုတ္တယ္ ......သီ ပီယာႏိုတီးတာ ေကာင္းေကာင္းနားမေထာင္ဖူးေသးဘူး "
" ငယ္ငယ္ကေတာ့ ပီယာႏိုတီးသူ ျဖစ္ခ်င္တာပဲ၊ ခုထိလည္း ျဖစ္ခ်င္တုန္းပဲ၊ ကိုယ့္မွာသာ ကေလးရွိရင္ ပီယာႏိုတီးသူ လုပ္ခိုင္းမွာပဲ၊ သူက မလုပ္ခ်င္ရင္ ဒုကၡပဲလို႔လည္း ေတြးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကေလးမရေအာင္ဘဲ ေနေတာ့တယ္ "
" ကၽြန္မငယ္ငယ္ကေတာ့ အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာပဲ၊ ခုထိလည္း ျဖစ္ခ်င္တုန္းပဲ၊ ကၽြန္မ ကေလး ၆ ေယာက္ထဲက ၁ ေယာက္ဟာ ဂီတ ပညာသည္ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရံုပဲ ေတာင္း၀ံ့တယ္ "
ကၽြန္မတို႔သည္ ခဏတိတ္ဆိတ္ျပီး ကၽြန္မကပင္ စတင္၍ သတိရပါသည္။
" သီ.....မႏုဟင္ ေမာင္ႏွမရဲ့ ဒီလာထြက္ဓာတ္ျပား ၾကားရျပီးျပီးလား၊ ကၽြန္မကေတာ့ ႏွစ္ျပားေတာင္ ၀ယ္ထားတယ္၊ ရူးတယ္ထင္ခ်င္လည္း ထင္ေတာ့၊ တစ္ခ်ပ္ကိုဖြင့္၊ တစ္ခ်ပ္ကို သိမ္းဖို႔ "
" ဘီသိုဗင္ရဲ့ ဆိုနာတာ ကိုးနဲ႔ငါး မဟုတ္လား "
"ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီသာယာလွတဲ့ ဂီတတစ္ျမံဳကိုၾကံဳရင္ သီတို႔ ခရစ္ယာန္ေတြ ဘုရားခသင္ကို ေက်းဇူးတင္တာ နားလည္မိတယ္၊ ဂီတေပးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကိုယ္နဲ႔ မတန္တဆ ရေလေတာ့ ဘုရားသခင္ရဲ့ ဆုလဘ္ပဲလို႔သာ ဆိုခ်င္တာ။ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကၽြန္မကေတာ့ လူ႔ဘ၀ကို ေက်းဇူးတင္ရတယ္ ေခၚမလား၊ ဘ၀တဏွာၾကီးမားလွခ်ည္လားလို႔ ေၾကာက္ေကာင္းေၾကာက္ရမလား မသိပါဘူး "
" ဟုတ္တယ္.....လင္ကိုခ်စ္တယ္၊ သားသမီးကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာက တစ္ခဏ ၾကံဳၾကိဳက္လာတဲ့ ဘ၀ကို တြယ္တာရံုပဲ၊ ဘ၀တဏွာဆိုတာကေတာ့ လံုးတီးပဲက်န္ဦး၊ အယုတ္ဆံုးဆုိတဲ့ ဘ၀က မထြက္ခ်င္တဲ့ တြယ္တာမႈကိုး ..."
" ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားလိုေပါ့ "
သီက ျပန္၍ေကာက္ရပါသည္။
" ေဘသိုဗင္ရဲ့ ပီယာႏိုနဲ႔တေယာ တြဲတီးဖို႔ စပ္ခဲ့တဲ့ ဆိုနာတာ ၁၀ ပုဒ္ထဲမွာ အဲဒီ ငါးနဲ႔ ကိုးဟာ အထင္ရွားဆံုးပဲ၊ ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္က အဲဒါတီးတဲ့ အဆင့္ေတာင္ ေရာက္ခဲ့ပါရဲ့၊ ကိုးက ခက္တယ္၊ သိမ္ေမြ႔နက္နဲတယ္၊ ငွက္ကေလး လည္ေခ်ာင္းက ထြက္တဲ့ အသံကေလးေတြပါတယ္၊ ငါဒကေတာ့ ေႏြဦးရဲ့ အလွကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းေအာင္ ျပထားတာပါပဲ "
" သိပ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ သီရဲ့၊ အဲဒီ ဆိုနာတာ ငါးမွာ ရွဲဖိုးဆိုတဲ့ သြက္သြက္ ျမဴးျမဴးတီးရတဲ့ တတိယအပိုဒ္ က်ေတာ့ တေယာဆရာက ပီယာႏိုကို စည္းတစ္စည္း ေနာက္က်ျပီးတီးတာ ......ေျပးသူက ေျပး၊ လိုက္သူက လိုက္........ေျခညီေတာ့ ပန္းထြက္က တစ္လွမ္းေနာက္က်ေနတာ......ပန္း၀င္က်ေတာ့လည္း တစ္လွမ္း ေနာက္က်ေနသလို၊ ရဟူဒီနဲ႔ ဟက္ဇီးဘားဆိုတဲ့ ေမာင္ႏွမက ပညာခ်င္းျပိဳင္တာထက္ ေမတၱာေရွ႔ထားျပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စ ေန သလိုပါပဲ "
သို႔ေသာ္ ပင္လယ္၏ ေတးကို တကယ္ၾကားခဲ့ျပီးမို႔ သီက သတိရကာ စကာားစ ျဖတ္ပါသည္။
" ေဟာဒီအိမ္ကို ခဏ၀င္ရေအာင္၊ ဒါ ကိုယ့္ရြာပဲ၊ ကိုယ့္ရြာဦးက အိမ္ေပါ့ "
ေလပါ၍ ထန္လာပါသည္။ ကားျပင္သို႔ေရာက္လွ်င္ အလြန္ေအးျမသည္ကို လည္း သတိထားမိသည္။ ကားထဲ၌ က်န္ခဲ့ေသာ ကုတ္အက်ၤ ီကို ျပန္မယူလိုေတာ့ဘဲ ေအာင့္ခံမည္ စိတ္ကူးႏွင့္ ထူထဲေသာဆြယ္တာကို အားကိုးကာ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ျခံတံခါး၀မွ ၀င္ခဲ့၏။ ျခံမွာ ရႈပ္ရႈပ္ပင္။ ပန္းတစ္ပြင့္တေလကို လည္း မျမင္ရ။
အိမ္ထဲမွ ထြက္လာေသာ ဦးၾကီးရြယ္ႏွင့္ ေဒၚၾကီးရြယ္လင္မယားက ပ်ဴပ်ဴငွာငွာႏႈတ္ဆက္ကာ အိမ္တြင္းသို႔ အတင္းေခၚပါသည္။
" အျပင္မွာ ေအးလွတယ္၊ အိမ္ထဲ၀င္ ........အိမ္ထဲ၀င္ " ဟု အတင္းဆိုပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ကၽြန္မက ျခံထဲမွာ ၾကည့္စရာမရွိဘဲ.....လွည့္ပတ္ၾကည့္ဆဲ၊ ၾကီးေဒၚက
" ေၾသာ္ ေယာက်္ားကလည္း ဟိုကေလးမ ေအးလွေရာ့မယ္၊ ေခၚခဲ့ပါ၊ ဘာပင္ေတြမ်ား ျပေနပါလိမ့္ " ဟုဆိုသည္။
ကၽြန္မက ခ်မ္းလို႔တုန္ေနေသာ္လည္း
" မေအးလွပါဘူး၊ ၀င္ခဲ့ပါ့မယ္၊ ခဏပါ " ဟုတ္ ေျပာရပါသည္။
အိမ္တြင္းသို႔၀င္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပတင္းဖြင့္ပံုမရေသာ ဧည့္ခန္းမွာ ေႏြးလြန္းျပီး မီးဖို၌ ထင္းတုံုးၾကီးမ်ားစိုက္ကာ မီးခိုးအနည္းငယ္အူသည္ကုိ ၾကံဳရပါသည္။ မီးဖိုေဘး၌ ၾကီးေဒၚက ၀ိုင္အနီတစ္ပုလင္းကို ေႏႊးပါသည္။ ျပီးေတာ့ တစ္ပုလင္းကုန္လု နီးပါးပင္ ေ၀ငွေသာက္ၾကရပါသည္ ။
သီက ကၽြန္မ၏ မ်က္ႏွာကို ျပံဳး၍ၾကည့္ျပီး ၾကီးေဒၚႏွင့္ ဦးၾကီးကို ငွက္ကေလးမ်ားအေၾကာင္း ေမးေလသည္။
ၾကီးေဒၚက အလိုအေလွ်ာက္ ျခံတြင္းသို႔ေရာက္လာျပီး ယဥ္ေနေသာအစာ လာစားတတ္ၾကသည့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အရဲစြန္႔၍ အိမ္တြင္းသို႔၀င္တတ္ေသာ ငွက္ကေလးမ်ားအေၾကာင္း ေျပာသည္။
" ဟိုဘက္ျခံက မိန္းကေလးကေတာ့ အေတာ္ရက္စက္တယ္ဆိုရမယ္၊ ငွက္လာတာ ညစ္ပတ္တယ္ဆိုျပီး အသိုက္ေတြ ဖ်က္ပစ္တယ္ သီရဲ့ " ဟု ၾကီးေဒၚက ဆိုဆဲ ဘၾကီးက ခုနပင္လာနားသည့္ငွက္ကေလးမ်ားကို ေလခၽြန္၍ ေခၚပါသည္။ အိမ္၀င္ေပါက္မွာ အစာျဖန္႔ၾကဲ၍ မွ်ားပါသည္။ ငွက္ကေလးမ်ားကမူ ဧည့္သည္ကၽြန္မတို႔ရွိလို႔ထင့္၊ ေသြးေဆာင္၍မရပါ။ ၀ူးခနဲ ပ်ံေျပးၾကပါသည္။
အင္မတန္ လူေနက်ဲေသာ ရြာမွာမို႔ထင့္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လာလည္သည္ကို ဘၾကီး၊ ၾကီးေတာ္လင္မယားသည္ ၀မ္းသာမဆံုးရွိဟန္ျပကာ စကားေျပာမဆံုးရွိၾကပါသည္။
" သီ့မိတ္ေတြၾကီးရဲ့ စာအုပ္ထြက္လာတာ ဖတ္ျပီးျပီးလား " ဟု ၾကီးေဒၚက ေမးသည္။
" ဖတ္ျပီးပါျပီ၊ သူတို႔ စာအုပ္အေၾကာင္းေျပာဖို႔ေတာ့ မေတြ႔ရေသးဘူး " ကၽြန္မဘက္သို႔လွည့္၍ " သီ့မိတ္ေဆြၾကီးဆိုတာ ၾကည္လည္းေတြ႔ဦးမွာေပါ့၊ မနက္ျဖန္ျမိဳ႔ အတူတူျပန္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္၊ ေဟာဒီဘၾကီးနဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ေပါ့ " ဟု ေျပာျပသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ မဖတ္ရေသးေသာ စာအုပ္ကိုေရးသည္ ကၽြန္မ မေတြ႔ဖူးေသးသည့္ သူ႔အေၾကာင္းေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ကၽြန္မ မပ်င္းရိေအာင္ ရွင္းလင္းခ်က္ကေလးမ်ားလည္း ေဘးလွည့္ျပီး ထုတ္ၾကသည္မို႔ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာမႈကို ေက်းဇူးတင္ရပါ၏။
ခဏၾကာလွ်င္ေတာ့ ၀ိုင္အရက္နီကေလးႏွင့္ ေႏြးျပီး ေနထိုင္လို႔ေကာင္းလာစဥ္မွာ သီက ခရီးဆက္ဖို႔ ထိုင္ရာက ထပါသည္။
ကားေပၚ ျပန္ေရာက္၍ ပင္လယ္ဘက္သို႔ ဆင္းလက္လာလွ်င္ သီက ေျပာ၏။
" သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္မွာ သားသမီးလည္း မရွိဘူး၊ ၾကည္ ျမင္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဘယ္ေလာက္ဧည့္သည္ကို လိုလားေနတယ္ဆိုတာ၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အႏွစ္ဆံုးဆယ္ေက်ာ္ အတူတူေနလာၾကျပီး ခုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္လ်က္ခင္လ်က္နဲ႔ပဲ အပ်င္းၾကီးပ်င္းေနၾကတာေပါ့ "
" အဘိုးၾကီးက ဗဟုသုတၾကြယ္တယ္ " ဟု ကၽြန္မက ေျပာဆဲ " အဘြားၾကီးကလည္း သိပ္ျပီးႏွံ႔စပ္လွျပီ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ မယားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေက်နပ္စရာပဲ၊ အဘိုးၾကီးလုပ္ခ်င္တာကို အလိုလိုက္ရံုမက ၾကိဳးစားျပီး အတူ၀င္လုပ္ၾကတာပဲ၊ ခုေတာ့ ငွက္ကေလးေတြ အေၾကာင္းပဲ ေျပာေနတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီေလ " သီက အနည္းငယ္ေတြေ၀ေနပါသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ အိမ္ရွိသားသမီး ၆ေယာက္ကို သတိရလွ်က္ရွိသည္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္မတို႔သည္ ရြာကေလး၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဓာတ္ဆီဆိုင္၌ ရပ္နားၾကပါသည္။ ေနေရာင္ျခည္သည္ ျပိဳးျပက္လာပါသည္။ သီက ႏွစ္လိုဖြယ္ အျပံဳးႏွင့္
" ေနေရာင္ျခည္ကို ျမိဳ႔က ယူခဲ့သလား " ဟု ကၽြန္မကို ေမး၏။ ခရီးဆက္မိလွ်င္
" ၾကည္.....ဗာဂ်ီးနီးယား ၀ုဖ္ ( Virginia Woolf ) ဆင္းေသသြားတဲ့ ျမစ္ဆီသြားရေအာင္ " ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္မက ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ကားေပၚက မဆင္းခ်င္လွေသာ္လည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ရာ ျမစ္ကမ္းစပ္၌ ရပ္မိၾကလ်က္သား ရွိေလသည္။ ျမစ္ေရကို ၾကည့္ရင္း ေတြးေမာမိပါသည္။
ဤျမစ္ေရသည္ လေရာင္ျဖာ၍ ၾကယ္ပြင့္မ်ားျငိတြယ္သည့္ ေတာင္ထြတ္ဖ်ားမွ ေလွ်ာက်စီးဆင္းခဲ့သည္ ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ေတးသံလန္းရႊင္လွ်င္ ေက်းငွက္တို႔ သြက္လက္သည္ျဖစ္ရမည္။ သူ႔အေရာင္သည္ ေကာင္းကင္ညိွဳ႔မိႈင္းႏွင့္လိုက္၍ ျပားႏွမ္းလွ်င္ သစ္ပင္ကိုင္းခက္္တို႔ ညြတ္ယွက္ျဖာက် ညည္းတြားၾကသည္ ျဖစ္ရမည္။ သူဖြာရရာၾကဲရြင္၍ ေနျခည္တြင္ လက္လွ်င္မူကား ေလာက၌ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္တို႔ ျဖစ္ထြန္းၾကသည္ ျဖစ္ရမည္ပင္။
ထို စိမ္းရႊင္သြက္ၾကည္ေသာ ျမစ္ေရစပ္၌ သီႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ ရပ္လ်က္ အတန္ၾကာ ေနခဲ့ပါသည္။ ေလသည္ ျမစ္ေရစပ္၌ အျမဲတမ္း ထန္းလ်က္ေနသည္ထင့္။ ေရတစ္ပိုင္းကုန္းတစ္ပိုင္း ေပါက္လ်က္ရွိေသာ ျမက္ပင္ ရွည္တို႔သည္ ယိမ္းႏြဲ႔ေပ်ာင္းညြတ္လ်က္ ေနပါသည္။ ဂယက္၀ိုင္းမ်ားႏွင့္အတူ ေထာင့္မ်ား၊ ေျပာင္းမ်ားပါေသာ ဂယက္မ်ား စိတ္စိတ္ထလာပါသည္။ ဂယက္မ်ား သည္တင္ေနသည္ေလလား အရပ္တစ္ပါးသို႔ ေမ်ာၾကေလသလား......။
" သူနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲလာျပီး ရပ္ေလ့ရွိၾကတယ္ " ဟု သီက ျဖဳန္းခနဲ စကားစပါသည္။
" သူနဲ႔ အင္မတန္ခင္ခဲ့တယ္ ဆိုရမွာေပါ့၊ ရြယ္တူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူက ကိုယ့္အစ္မၾကီးအရြယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အေဒၚငယ္ အရြယ္ပဲ " " သီနဲ႔ ကၽြန္မလိုေပါ့ " ဟု ကၽြန္မက ေထာက္ဆဲ။
" ဟုတ္တယ္.......အင္း " ဟု သီက ၾကက္သီးထဟန္ ျပပါသည္။ က သူ႔အမူအယာကုိ နားလည္သလိုလို ထင္ရပါသည္။
သီ့မိတ္ေဆြသည္ ယခု ကၽြန္မတို႔လာရပ္စဥ္က ေနရာင္ျခည္သည္ သူ႔ရဲ့ေကြ႔လိမ္ေသာ ဆံေရႊညိဳထဲ တိုး၀င္ေႏြးေထြးခဲ့မည္ ထင္သည္။ သူ႔ရဲ့အရစ္အေၾကာင္းထင္စ မ်က္ႏွာျပင္ကို ထြန္းလင္းေစခဲ့ဦးမည္။ ၾကာပြင့္ရဲ့ က်က္သေရကို သူ႔မ်က္ႏွာက ေဆာင္ေလမည္လားဟု ကၽြန္မ ယစ္မူးေတြးေတာမိပါ၏။ " သူ႔စာအုပ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ဖတ္ဖူးလား " ဟု သီက ေမးျပန္ပါသည္။ ကၽြန္မက ရွက္ေၾကာက္စိတ္ အနည္းငယ္ျဖင့္ " သိပ္ေတာ့ မစံုလင္လွဘူး၊ 'ပိုးဖလံေသဆံုးျခင္း ' အစရွိတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္ " တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိပါ။ ၾကာျမင့္စြာက ဖတ္ခဲ့ရျပီး ဂရုတစိုက္မရွိခဲ့သည့္ အတြက္ဟု ထင္ပါသည္။ စာဖတ္ရာမွာ စနစ္မရွိသည့္ အတြက္လို႔လည္း ေလွ်ာက္လဲခ်င္ေသးသည္။ ၾကီးျပင္းျခင္းျမန္သူမို႔ အရင္က မၾကိဳက္ခဲ့ဖူးသည္ကို အခု ဘယ္စိတ္ထားမည္လဲမသိဟု ကိုယ့္ဘာသာ မရွက္မေၾကာက္ပင္ က်ိန္၍ခ်ီးမြမ္းစိတ္ႏွင့္ ေနျပန္ပါသည္။
သီက ကၽြန္မ၏ နီလာေသာ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲေနပါသည္။
" အဲေလ စိတ္၀င္စားပံုေတာ့ ဘယ္တူမလဲ၊ ကိုယ္က သူနဲ႔ တစ္ရြာတည္းေနတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းကို အမ်ားနည္းတူသိတယ္၊ အဲဒီအျပင္ မိတ္ေဆြရင္းအေနနဲ႔ သူမ်ားထက္မက သိတာ၊ ရိပ္မိတာ၊ မွန္းဆတာေတြ ရွိတယ္ေပါ့ "
သီနဲ႔အတူ ဒီမွာရပ္ေနခဲ့ဖူးသူသည္ အနီးဆံုးအိမ္နီးခ်င္းကို ေတြ႔လိုလွ်င္ တစ္မိုင္ခြဲသြားမွေတြ႔ရေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခရွိသည့္ ရြာငယ္ကေလး၏ ကြင္းအနိမ့္အျမင့္မ်ားမွ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညွဴျမဲရွိေသာ ေလကို တိုး၍ ေလလြင့္သြားလာခဲ့သည္လားမသိ။ ထိုအခါ ေက်ာက္ေဆာင္ခၽြန္တတ္ ထိုးထြက္ေသာ ပင္လယ္စပ္၌ သူ၏ ရုပ္ပြားကို ေတြ႔ခဲ့သည္ေလာ၊ စိတ္ပြားကို ေတြ႔ခဲ့သည္ေလာ။ လူ႔ဘ၀၍ ေမာဟေလ်ာ့ပါးခဲ့သည္ ဆိုသည္ပင္ ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းေလ်ာ့ပါးသည္တည္း။ ထိုအခါမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွာႏိုင္ေတာ့မည္လဲ၊ သူ႔ရဲ့ ဘုရားသခင္သည္ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ ရက္စက္မွေၾကကြဲေသာ ဗုဒၵြတရားပမာမွ ေျဖျငိမ္းႏိုင္ရာကို ျပခဲ့ႏိုင္ေလရဲ့လား၊ ေတးသံျဖင့္ ျပြန္းေသာ ၾကယ္ေပါင္းရံခသည့္ သုခေကာင္းကင္ဘံုကိုသာ အရိပ္အေယာင္မွ် ညြန္ေလသလား....။
သူသည္ တိမ္တိုက္တို႔ျဖင့္ လိုက္ပါကာ ကမၻာအႏွံ႔လွည့္ပတ္၍ သူ ရွာလိုရာကို ရွာလိုစိတ္ေတာ့ ေပၚမည္ပင္။ ဒါကို အခ်ိဳ႔ေသာသူသာ စိတ္၀င္စားနားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သီ နားလည္လိမ့္မည္။ ကၽြန္မ နားလည္သည္ ထင္ပါသည္။ သူ႔ကိုခ်စ္ေသာ လင္သည္ကလည္း တားရမယ္ မဟုတ္၊ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း တားရမယ္မဟုတ္။ သူ ရွာလိုရာကို၊ ရွာခ်င္စိတ္ကို ကန္ေတာ့ျပီး ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းၾကမည္ပင္။ အေၾကာင္းမူကား သူတို႔သည္လည္း က်ားေရွ႔ေမွာက္သို႔ တစ္ေန႔ေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္သြားမည့္သူမ်ားမို႔ေပတည္း။
" အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ကို တားဖို႔ ဆြဲထားဖို႔က ေနာက္က်ေနျပီ၊ ( ဘယ္သူကေတာ့ တကယ္တမ္းဆို ဆြဲထားခ်င္မွာလဲ ) သူ႔ခင္ပြန္းသည္ကေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့လည္း ေလာကထံုးစံအရ ဆရာ၀န္ကို ေခၚရေတာ့တာပါပဲ "
သူဟာ ဆရာ၀န္ကို အံ့ၾသစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ခဲ့ေလသလာား။ သူ႔ဘာသာ သူေတာ့သိေလသည္။ သည္အခ်ိန္ကို မာရ္နတ္ႏွင့္ ေတြ႔တယ္ေခၚရမလားဟု သူစဥ္းစားခဲ့သည္ ထင္သည္။ ေဖာ့စ္လို သူ ယစ္မူးသည္မဟုတ္သျဖင့္ မာရ္နတ္ သူ႔ကို လာ၀ယ္သည္ေတာ့ ဟုတ္မည္ မထင္ေခ်။ ဘုရားသခင္ရဲ့ ေဒါသေလလား၊ သနားေမတၱာေလလားေတာ့ သူ မေ၀ခြဲႏိုင္။ တကယ္တာ့လည္း လႈပ္ရွားေသာ စိတ္မ်ားသည္ အတူတူသာတည္း။ ေဒါသတိုတာလည္း သည္ပံုပင္၊ သနားေမတၱာဆိုလည္း သည္ပံုပင္။ သူသည္ လူတို႔၏သတိဟူေသာ အေႏွာင္အတည္းမွလြတ္ကာ ထိုၾကီးမားေသာ အထုအထည္ကို ရင္ဆို္င္စဥ္ အင္မတန္ ေသးႏုပ္လွသည့္ လူတို႔ရဲ့ အမႈတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ ဆရာ၀န္ေဆးပညာဆိုတာက သူ႔ကို ဘယ္လို အက်ိဳးျပဳႏိုင္မွာလဲ။
ပင္ပန္းလိမ့္မယ္ဆိုတာေတာ့ သိ၏။ သို႔ေသာ္ အစြမ္းကုန္ေလွ်ာ့လိုက္၏။ သို႔လွ်င္ အစြမ္းကုန္ေအာင္ ၾကမ္းေသာတိုက္ပြဲျဖစ္ေပၚေလ၏။ သူ႔ကို လင္သည္ႏွင့္ ဆရာ၀န္က ၀ိုင္း၍ခ်ဳပ္ရသည္ကိုလည္း သိ၏။ လူအေပါင္းကေတာ့ တြန္႔လိမ္လူးလြန္႔ က်န္ရစ္ေသာရုပ္ကိုသာ ျမင္ၾကားရမည္။ ေ၀ဖန္ၾကမည္။ သူကေတာ့ ပင္လယ္စပ္က ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းသို႔ ေျပးတတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ အျမင့္သို႔ ေရာက္ေလ တြန္းလွဲမတတ္ ေတြ႔သည္။ သူသည္ က်လွ်င္လည္း က်ပေစဟူေသာစိတ္ျဖင့္ ေလမွာလြင့္ကာ သူ႔ပါးျပင္မ်ား၊ နားရြက္မ်ားကို ယုယသိုင္းျခံဳၾကေလသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္ဖက္ျပီး ဘုရားသခင္ကို ရဲ၀ံ့စြာရင္ဆိုင္ကာ မ်က္ႏွာေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ရပ္၏။
မိုးၾကိဳးကို သူ ၾကံဳရမည္ဆိုလည္း ၾကံဳရလို၏။ ေၾကာက္ျခင္းမရွိ။ အေၾကာင္းမူကား ၀င္းလက္လိုက္ေသာ လွ်ပ္အလင္းေရာင္၌ ျမင္ရေသာ သဏၭာန္ကို သူမွတ္သားမိမည္မွာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ေပတည္း။ ဒါသာ အေရးၾကီးသည္။
ေခ်ာက္ကမ္းပါးသို႔မက်ပဲ အိမ္သို႔ သူ ျပန္လာလွ်င္ေတာ့ သတၱိေမြးေသာ မ်က္ႏွာထားရွိသည့္ လင္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေဆးထံုးတံေဆးေၾကာျပီးေသာ ဆရာ၀န္ကိုလည္းေကာင္း သူ ေတြ႔ရေလသည္။ သူသည္ ေမာပန္းလ်လ် ျပံဳးျမဲပင္။ လင္သည္ႏွင့္ဆရာ၀န္ကို သူကပင္ ႏွစ္သိမ့္လိုသည္။ သူ႔ကို ႏွစ္ေယာက္လံုးက နားေစလိုတာ သူသိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အထူးသျဖင့္ သည္အခ်ိန္မွာ သူမနားႏိုင္။ သူသည္ တုန္တခိုက္ခိုက္ျဖင့္ ထ၍ စာၾက ည့္ခန္းသို႔ ၀င္ခဲ့၏။ တံခါးကန္႔လန္႔ရွိသမွ်ကို အကုန္ခ်၏။ ျပတင္းေပါက္၌ ခိုရပ္ျပီး ပင္လယ္ဆီ တစ္ခ်က္ၾကည့္ေသး၏။ ထို႔ေနာက္ ထူးဆန္းအံ့ၾသေၾကကြဲဖြယ္ရာမ်ား စတင္ေလသည္။ အေၾကာင္းမူကား သူ႔ေ၀ဒနာႏွင့္ ရင္းႏွီး၍ရေသာ စာေပကို လူ႔ေလာကအား သူဖြင့္အန္ေရးခ်ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ " သူ႔မွာ သားသမီးရွိရင္ သူ႔ျဖစ္ပံုဟာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု လာမလား မသိဘူး " ဟု သီက ေတြးထင္ေလသည္။ " နည္းနည္းေလးသာ ကြဲလြဲႏိုင္ပါလိမ့္မယ္" ဟု ကၽြန္မက ေျပာ၏။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ခ်စ္သူဆိုတာေရာ၊ သားသမီးဆိုတာေရာ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမဆိုတာေရာဟာ သံသရာရဲ့ လူ႔ဘ၀တစ္ခ်ီမွာ မေတာ္တဆၾကံဳေတြ႔ၾကျခင္းပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။
" သားသမီးရွိခဲ့ရင္ အင္အားၾကီးတဲ့ ေမတၱာတစ္ရပ္ကိုေတာ့ သူ ၾကံဳဖူးမွာေပါ့၊ သူ႔ကို ေကာင္းက်ိဳးေပးမဲ့ ကိစၥလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ "
" ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ " ဟု ကၽြန္မက ၀န္ခံလိုက္ပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ သူ႔လင္ ေယာက်္ားက ရပ္ၾကည့္ရံုသာ တတ္ႏိုင္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ သားသမီးကေကာ ဘာထပ္ လုပ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ၊ သူ႔အဖို႔ သူ႔ကို သေဘာေပါက္ႏိုင္ပါ့မလား၊ သတၱိေမြးျပီး ရပ္ၾကည့္ေနႏိုင္ပါ့မလားလို႔..........သားသမီးေတြအတြက္ ငဲ့ညွာပူပင္တဲ့ စိတ္ဒုကၡသာ ပိုရံုရွိေတာ့မွာေပါ့။
တစ္ခါတစ္ရံ သူ အင္မတန္ ေမာလွ်င္ေတာ့ သားသမီးကို ေထြးပိုက္၍ အမ်ားနည္းတူ ေအးခ်မ္းညင္သာေသာ ဘ၀ကို သူ ေတာင့္တရွာေပလိမ့္မည္။ သို႔ေပမဲ့ သည္ဘ၀အဖို႔ေတာ့ သူ႔ကံၾကမၼာဖန္တီးပံုကို ေျပာင္းလဲလို႔ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ သူ႔လိုပင္ ေရႊပန္းႏွင့္ ငရဲပန္းကို တစ္လွည့္စီ ဆင္ပန္ရသည့္ မိတ္ေဖာ္မ်ားကို သတိရ၏။ သူတို႔အထဲမွာ ပန္းခ်ီဆရာဗင္ဂို႔ရွ္ကို သူ အသနားဆံုးပင္၊ ဗင္ဂို႔ရွ္၌ မိမိကဲ့သို႔ လူတို႔အလယ္ သို႔ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေသာ၊ ေစာင့္စားရပ္တည္ေနေသာ ခ်စ္သူ မရွိခဲ့။ လင္သည္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သူ ေစာင့္စားေနသည္ကို ျမင္ရေသာေၾကာင့္ပင္။ လူတို႔အလယ္ရွိ ေမြးၾကိဳင္ျပံဳးခ်ိဳေသာ ပန္းပြင့္မ်ား၊ စကားမ်ားေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကို သူ ဆက္လက္ခ်စ္ခင္ျမင္ေတြ႔စိတ္က်န္တာ အမွန္ပင္။ သို႔မဟုတ္က ဗင္ဂို႔ရွ္လိုပင္ သူသည္ လူတို႔အလယ္သို႔ ျပန္ေရာက္ခ်င္ ျပန္ေရာက္လာသည့္ သတိပ်က္ ယြင္းေပေတာ့မည္။
" သူ စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုသို႔ မသြားခ်င္ဘူးလား " ဟု ကၽြန္မက ေမးလွ်င္ သီက
" သူဟာ ေဟာဒီျမစ္စပ္ကို လာတတ္တယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔ တစ္ခါ သည္နားမွာ ရပ္ေနဖူးတယ္၊ ဒီျမစ္ကေနျပီး သူ ခရီးထြက္မယ္ဆိုတာ ေျပာျပဖူးပါတယ္၊ သူ႔ေယာက်္ားကေတာ့ ပူပန္တာအမွန္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔သြားရမဲ့ခရီး၊ မျငင္းသာတဲ့ခရီးကို ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔၊ သြားခြင့္ရွိတယ္လို႔လည္း မဆိုႏိုင္ဘူးလား "
" ကၽြန္မလည္း ဒီလိုထင္တာပဲ၊ ဒါကို ပိတ္ပင္တဲ့ဥပေဒကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္သာျဖစ္ရမယ္ေလ " သီကဆက္လက္ေျပာျပပါသည္။ သူသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လူတို႔ရပ္ရြာမွ ထြက္ခြါသြားျခင္းမ်ား နီးကပ္လာသည္။ သူ႔ဘာသာသူ သတိထားျပီး ရုန္းကန္ျငင္းဆိုျခင္းလည္း ျဖစ္လာသည္။ အေၾကာင္းမူကား ေ၀ဒနာႏွင့္လူႏွင့္မမွ်ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ရမည္ပင္။
သူ႔ဘာသာသူ သတိထားေလေတာ့ လင္သည္ကို အခ်ိန္မီၾကိဳလို႔ေျပာႏိုင္လာသည္။ ႏွစ္အမ်ား လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါကေတာ့ လင္သည္ခမ်ာသည္ ျပံဳးရႊင္ရံုမွ်မက ဥာဏ္ပညာထက္ျမက္ေသာ၊ တစ္ပါးေသာမိန္းကေလးမ်ားထက္ စာေပအတတ္ပညာ တစ္ရပ္သာေသာ သူခ်စ္သည့္သတို႔သမီးကို ယခုလို ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ၾကံဳဟန္ကို ျမင္ေယာင္မိမယ္ မဟုတ္ဟူ၍ စာနာသနားမိ၏။ သူ ယခုတေလာ ေတြးမိသည္မွာ လင္သည္အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔တစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့ ပူပင္ျခင္းမရွိ။ ကံၾကမၼာကို သူ ျမင္ျပီးသားျဖစ္သည္။ တုန္လႈပ္ျခင္းလည္းမရွိ။ သူတကာႏွင့္မတူ၊ ဆိုးရြားသည္ဟုလည္း ယူက်ံဳးမရ မျဖစ္။ ေလာက၌ျဖစ္တတ္ေသာ အရာလို႔သာ ထင္၏။ ျပီးေတာ့ ထိုအခ်ိန္အခါမ်ားသည္ သူ ျမတ္ႏိုးေသာစာေရးမႈႏွင့္ ခြဲခြါလို႔ရသည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သူ ေက်နပ္သည္။ ဒါကိုေတာ့ လူအနည္းငယ္ခန္႔ကသာ နားလည္လိမ့္မည္ထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူေမာျပီးဆိုတာေတာ့ အမွန္ပင္။ လင္သည္ကို သနားအားနာစြာျဖင့္ ေျပာရ၏။ ထိုင္းမိႈင္းေလးလံစြာ ေမ့ေပ်ာက္အိပ္ေပ်ာ္ေသာ ေဆးကိုေပးမည့္ ဆရာ၀န္ကို ေခၚေစရ၏။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ အခန္းတြင္းသို႔၀င္၍ တံခါးအလံုပိတ္ကာ ေစာင့္ျမဲပင္.........။
စာေရးမႈကိုေတာ့ အစဥ္ျပဳျမဲပင္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ မက်န္ျပီ။ စာေရးေနလွ်င္ သူ႔စိတ္သည္ လူတို႔ႏွင့္ ပို၍ကင္းကြာကာ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ပို၍ရင္ဆိုင္ရဖို႔မ်ားတာ မွန္သည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးရမည္မွာ အသက္ရွဴထုတ္ရမည္လိုပင္။ တျခားနည္းလမ္းအားျဖင့္သူ အသက္ရွင္ေနထိုင္တတ္သည္မဟုတ္။ ဘာအႏၱရာယ္ကိုမွေတာ့ ေၾကာက္၍ စာမေရးဘဲေနမည္မဟုတ္။ တစ္ေဆာင္း၀င္စ သစ္ရြက္မ်ားက်ခ်ိန္၊ ေျမျပင္ေပၚ၌ အနီအ၀ါ ခရမ္းျပာညိဳ ေရာင္စံုစို႔ကာ သစ္ရြက္လူးလွိမ့္ေျပးဆဲ၊ ေလထန္တတ္ေသာ ပင္လယ္စပ္ရြာကေလး၌ ေဆာင္းဦးေလသည္ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားကာ ညအခါမ်ားမွာ က်ည္က်ည္ပါေအာင္ အူဆဲ၊ ေလကာယပ္မ်ားမွာ ကြယ္ပုန္း၍ ေပါက္ရသည့္လူစိုက္ေသာ သစ္ပင္ပန္းပင္ငယ္တို႔ ပင္ပန္းဆဲတစ္ေန႔မွာ သူသည္ လင္သည္ကုိ ဆရာ၀န္ေခၚေစရျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ လင္သည္ႏွင့္ ဆရာ၀န္တို႔ျပန္ေရာက္လာေသာ္ သူသည္အလံုပိတ္ကာ အခန္းမွာ လြတ္ထြက္ျပီး သူႏွစ္လိုေရြးခ်ယ္ရာ ျမစ္စပ္သို႔ေရာက္ခဲ့ျပီတည္း။ လူတို႔ရပ္ရြာမွာ ရုပ္ခႏၵြြာပါ လြန္ကၽြန္ျပီ။ သူ ေမ်ာပါသြားရာ ျမစ္ေရအယဥ္သည္ သူ႔ထက္ လ်င္ျမန္စြာ အေရွ႔ကသြားေသာ လိႈင္းဂယက္တို႔ကို ထိုသတင္းပင္လယ္သုိ႔ ပါးလိုက္ၾကျပီ။
သည္မွာပင္ အတန္ၾကာေလျပီ။ သူ နစ္ျမဳပ္ရာမွာေတာ့ ဂယက္တို႔သည္ သိုင္း၀ိုင္းထကာ လႈပ္ရွားၾကျပီးျပန္ေတာ့ ေလ်ာ့ေျပျငိမ္သက္သြားေသာ ျမစ္ေရျပင္၌ ခါတိုင္းလို ေလသာေႏွာက္ယွက္သျဖင့္ ဂယက္စိပ္စိပ္ထျခင္းသာ က်န္ေတာ့မည္။ သူ႔ေယာက်ာ္းကေတာ့ ဒီအျဖစ္ကိုပဲ ၾကည္ျဖဴစိတ္ထားတယ္ ထင္ပါရဲ့၊ ဒါဟာ သူ႔ခ်စ္ဇနီးအတြက္ အေကာင္းဆံုးစခန္းပဲလို႔ ဆိုရမယ္ေပါ့၊ ပူပင္တာေတြ ေဘးဖယ္လို႔ ေခါင္းေအးစိတ္ရႊင္နဲ႔ ေတြးတတ္သူလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။
" သူကို ကိုယ့္တို႔ မနက္ျဖန္ ျမိဳ႕ ျပန္ေတာ့ ၾကည့္ေပါ့၊ သူ႔႔မိန္းမ မေသခင္က ေရးတာဟူသမွ် သူက တည္းျဖတ္ေလ့ရွိတယ္၊ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ျပီးလို႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေနာက္မွာ သူ႔စာအုပ္ ထြက္ျပီေလ၊ ဖတ္ခ်င္ရင္ ပို႔လိုက္မယ္ " ဟု သီက ေျပာျပီး ကၽြန္မတို႔သည္ ပံုေျပာေသာ ျမစ္ကမ္းစပ္မွ ကားကေလးရွိရာသို႔ ထြက္ခြါလာၾကေလသည္။
ၾကည္ေအး
ေသြးေသာက္ မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၆၂
၀တၱဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္သစ္မွ ကူးယူပါသည္။
( အိမ္ျပန္ၾကစို႔လား ဂ်ိမ္းေရ ၏ Facebook Notes မွ တပ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပသည္ ။)
Thursday, 2 September 2010
ညိွဳးထန္သူ
တငင္ငင္ပင္
ၾကင္ခ်စ္ႏြမ္းလ် ၊ လြမ္းတမ္းတဟန္
ကမ္းစျမိဳင္စပ္ ၊ သစ္ရြက္ညပ္ေသာ
တပ္မက္ေမာရာ ၊ ေတာခန္းသာမွ
ငွက္ျပာေမာက္နီ ၊ ျမေက်းအီ၍
ပလီႏြဲ႔ ခ်ီ ၊ ေတာင္ယွက္မွီၾက …..
ပီျပင္ပြင့္ႏွစ္ ၊ စံပယ္သစ္လဲ
ကိုင္းဆစ္ျမၾကား ၊ ေငြၾကယ္ပြားပင္
ေခ်ာ့့ျဖားေသြးယူ ၊ လိပ္ျပာၾကဴေမြး
စိတ္တူခ်စ္ဆင့္ ၊ ေႏွာင္စိတ္ရင့္ခဲ့ …..
သခင့္ေမတၱာ ၊ မယံုသာေသာ
ၾကမၼာ ဖင့္ေလး ၊ ႏွမေထြးမူ
ႏႈတ္ေႏွးစိုးရြံ႕ ၊ မေမးဝံ့ဘူး
ေျပာအံ့မူးမူး ၊ ၾကည္ႏူးစကား
အားႏြဲ႔ ထစ္လွ ၊ တစ္ခြန္းစတိုင္း
ႏႈတ္ဟဟပင္ ၊ ဆိုခ်င္ခဲခက္
ေန႔ညဥ့္ရက္ဆက္ ၊ တင္းမာရက္ခဲ့
ပင့္သက္ၾကာေထြ ၊ လက္ေခ်ာင္းေရ၍
ေျပျပစ္နားလည္ ၊ သိျမင္မည္လား
မၾကည္လင္ျပန္ ၊ ညွိဳးထန္မည္လား
ေစာင့္ရည္ဘဝ ၊ ကိုယ္ထီးတသ
မာနကိုးလဲ ၊ ရင္လႈိက္လွဲရ
ဆင္းရဲနာသစ္ ၊ အခ်စ္ျဖစ္သည္ ။ ။
ၾကည္ေအး
( ရႈမဝမဂၢဇင္ း ၊ ၁၉၆၉ ၊ ဒီဇင္ဘာ )
Wednesday, 1 September 2010
Friday, 27 August 2010
က်န္ရစ္သူအေတြး
သူသြားေတာ့မည္
ေပြ႔ေခ်ာ့ေထြးလည္း ၊ ဝမ္းနည္းရံုမွ်
မႈန္ဝါးမ်က္ႏွာ ၊ မ်က္ရည္ကာဆီး
ျပန္လာပါဦး ၊ ခြဲခ်င္ဘူးကြယ္
မူးယစ္ေဝည ၊ ေမႊးထံုသဆဲ
ခဏေတြ႔ေမာ ၊ ရင္ခုန္ေရာယွက္
ေျပာခ်င္စကား ၊ ေမးခြန္းမ်ားစြာ
ေမ့ကာထားျပီး ၊ ျပန္ခ်ိန္နီးမွ
ငိုညည္းတစ္ဝက္ ၊ မမွီလက္ကမ္း
ႏႈတ္ဆက္ဝိုးဝါး ၊ ေျပးထြက္သြားမွ
တံခါးရပ္မွီ ေငးခဲ့ျပီ ။
သူခ်န္ရစ္ေသာ
မူးယစ္ေဝည ၊ ေမႊးထံုျမခဲ့
အလွမပီ ၊ ႏြမ္းလ်သီေသာ
ႏွင္းဆီဝါဝါ ၊ ငံုေျပအာစ
ရင္မွာေခၽြးလြင့္ ၊ ပြင့္ဖတ္ႏုကို
ယုယခုပင္ ၊ စုေဆာင္းေကာက္ယူ
နမ္းရႈိက္ရွဴေမႊး ၊ သူလာခဲ့ေသာ
လြမ္းပံုေျပာသည္ ၊ စိတ္ေမာသက္ေသ ။
သူ႕စကားမူ
ေခ်ာ့ျဖားပလီ ၊ သီရီတတ္ေသာ
နတ္မိႏြယ္လို ၊ ပိုမိုဟုတ္ဘူး
ေမ့မူးရစ္ေဝ့
သူ႕ကိုယ္ေငြ႕ေမႊး ၊ ေႏြးပူတတ္သည္
မ်က္ရည္ပုလဲ ၊ သည္းဖိုငိုသည္
ညိဳေမွာင္ဝင္းလွ်ပ္ ၊ မ်က္ေတာင္ခတ္သည္
ရွတိုက္ေရြ႕လ်ား ၊ တိမ္လြင့္ပါးသို႔
ျပန္သြားတတ္သူသာတကား ။ ။
( ၾကည္ေအး )
ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ ဧျပီ ၊ ၁၉၇၂ ၊ စာ -၁။
တေစၦ
'တေစၦ' ကဗ်ာမူရင္း (တာရာမဂၢဇင္း အတြဲ ၃ ၊ အမွတ္ ၂၀ ၊ ၁၉၄၉)အိပ္လို႔မရ
ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထၿပီးထိုင္ေန
ေမြ႕ရာေတြလဲ၊ ေၾကမြတြန္႔လိပ္
သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊ သတိျပယ္လြင့္
ခိုတြယ္စရာ၊ အတည္မက်။
အျပင္ဘက္မွာ
သစ္႐ြက္ေတြၾကား၊ ၾကယ္ေလးငါးပြင့္
စကားပင္အို၊ ကန္ေရစိုစြတ္
ဟိုမွာလႈပ္လႈပ္၊ ငုတ္တုတ္လက္ကမ္း
စမ္းေလွ်ာက္သြားေန၊ ျမက္ခ်ံဳေတြထဲ
တေစၦ ငါကိုယ္တိုင္ပါပဲ။
ခုတင္ေျခရင္း
ျဖည္းနင္းရွပ္ရွပ္၊ မတ္တပ္ထလိုက္
ခန္းဝကိုလာ၊ ဝရန္တာမွာ
သည္မွာတစ္ေယာက္၊ တေစၦေျခာက္လွန္႔
ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ၾကည့္၊ မ်က္ႏွာလွည့္စမ္း
တည့္တည့္လွမ္းျမင္၊ ေအာ္ငိုခ်င္မိ
တဆင္တည္းပဲ သူႏွင့္ငါ။
ျမစ္နက္ထဲမွာ
ငါ-ေရနစ္ျမႇဳပ္၊ ခ်မ္းၿပီးကုပ္ေန
ကုကၠိဳကိုင္းၾကား၊ ငါေနနားလိုက္
ဘုရားေရွ႕ေမွာက္၊ ဒူးေထာက္ေရာက္ျပန္။
ေမာပန္းလ်ႏွင့္
တစ္ေယာက္ေသာငါ၊ ငါမ်ားစြာမွ
ထလာလြင့္ပါး၊ ေမာင့္အနားကို
စကားေထြရာ၊ ငိုသံပါႏွင့္
ဘာမွမၾကား၊ ေမာင့္အနားမွာ
"ထသြားစို႔ဆို၊ ေမ့ကိုအိပ္မက္
မမက္ဘူးလား"၊ တေစၦျဖားေယာင္း
မႈန္မႊားစိတ္ဝယ္၊ အရိပ္ထင္။ ။
ၾကည္ေအး
(တာရာမဂၢဇင္း ၊ အတြဲ ၃ ၊ အမွတ္ ၂ဝ ၊ ၁၉၄၇)
ျမိဳ႕လယ္လမ္း
တစ္ေႏြပူဆဲ
လူထူထပ္ေသာ၊ကြန္ကရစ္ေတာဟု
ေစးေခ်ာျမဳိ႕လမ္း၊သစ္ရိပ္ႏြမ္းလ်
စီတန္းရုပ္ရွင္၊ဆူညံယာဥ္ေျပး
ဆင္၀င္ေရွ႕ေပါက္၊တြန္႔ေကာက္ေျမြပတ္
လက္မွတ္တုိးေရာင္း၊ေပါင္မုန္႔ေတာင္းၾက
ေသာင္းေျပာင္းရုတ္ရုတ္၊စိတ္ရႈပ္ေဒါသ
ထုိးၾက ၾကိတ္ၾက၊ရဲသားေစာင့္ရသည္။
တရုန္းရုန္းပင္
ပခံုးထမ္းဟန္၊လက္တြန္းလွည္းတုိ႔
မုန္႔ပဲသေရစာ၊ေခၚေအာ္ဆူပူ
စားပါ ၀ယ္ပါ၊သည္ကုိလာေနာ္
လက္မွာလင္ပန္း၊အကၤ ီ်ႏြမ္းႏွင့္
မရမ္းခ်ဥ္စပ္၊ဆီးထုပ္ထပ္၍
ကြန္းရွပ္ငါးမုန္႔၊ခ်ိဳျမံဳ႕သၾကား
ဆားပဲေလွာ္ရြ၊လစကၠဴၾကည္
ေဖ်ာ္ရည္သီးခ်ဥ္၊ခြက္ခ်င္ေရာင္းဆဲ
မြန္းလြဲထိန္ညီး၊ေခၽြးဒီးဒီးယုိ
မီးလုိ၀မ္းစာ၊ေအးခ်င္ရွာၾက။
ဘတ္စ္မွတ္တုိင္၌
ေညာင္းထုိင္ခဲ့ျပီ၊လူစည္ကားလွ
ကားတစ္ျခမ္းေစာင္း
တြဲေလာင္းစီးလာ၊ငါးေသတၱာသုိ႔
လူတစ္ရာမက၊မတ္တပ္ထလုိက္
ကတ္ေၾကးကုိက္ႏွင့္၊ခါးပုိက္ႏႈိက္မွ
ခုန္ခ်လွမ္းတက္၊လုယက္အားခဲ
သြားျမဲခရီး၊ေန႔တုိင္းစီးလည္း
မညည္းညဴသာ။
သူေတာင္းစားမူ
ငါးျပားဆယ္ျပား၊ေပးပါလားရွင္
သနားကယ္ပါ၊စြန္႔ၾကဲမွာလား
ဆာေလာင္ထမင္း၊ေမွ်ာ္ေငးရင္းက
ရိုးၾကြင္းဟင္းက်န္၊ေတာင္းျမည္ၾကံစည္
ေတးသီဆုိျပန္၊ႏူ၀ဲျပစား
ဘုိးဘြားခါးက်ိဳး၊ဆုိးမ်က္ကန္းရြဲ႕
လက္တန္းရြတ္သူ၊ဆုေပးသူတုိ႔
ေပးလွဴမေလာက္၊ေရာက္လာၾကျမဲ။
တုိက္နံေဘး၌
အုတ္ေဆြးေရစိမ့္၊ေျမအက္နိမ့္ေစာင္း
ေရပုပ္ေျမာင္းေဟာင္း
ယင္တေလာင္းေလာင္း
လဲေလ်ာင္းမိန္းေမာ၊ေသငယ္ေျမာသူ
ေရာဂါကပ္ေျမွး၊ေဆးႏွင့္ေ၀းစြ
လမ္းေဘးမွာေပ်ာက္၊အေလာင္းေကာက္မွ
ေရာက္ခဲ့ေဆးရံု၊ရင္ခြဲရံုသို႔
စုန္ဆန္တြင္းျပင္၊ေၾကာေသးမွ်င္တုိ႔
ေန႔စဥ္ခြဲစိတ္၊ေဆးေက်ာင္းသိပၸံ
အဖုိးတန္ခဲ့။
ထုိခဏ၌
လွပဖိတ္လက္၊မွနျပိဳးျပက္ႏွင့္
ကားထက္ေျပး၀င္၊စက္ေအးခ်င္ထင့္
ေပါင္ပင္ခ်ံဳၾကား၊နတ္မယ္ဖြားသုိ႔
ေသြးသားေရာင္းသူ၊ျပံဳးညိွဳ႕ျမဴႏွင့္
လူစံုသည့္ဘား၊စပ်စ္ခါးကၽြန္းမွ
ပန္ႏုႏႈတ္လႊာ၊မ်က္ရစ္ျပာႏွင့္
က်ျဖာျမိတ္ထံုး၊ျမညိဳကံုးႏွင့္
သလံုးျဖဴႏု၊ထဘီတုိႏွင့္
ကုိယ္ဟန္ေၾကာ့ရႊင္၊ရင္ခ်ီခ်ီႏွင့္
ပစ္မွီထုိင္ခံု၊အိည့ံတုန္မွ
သက္လံုးႏြဲ႔ ႏြဲ႕ ၊ေမာေျပခဲ့ဟန္
ေခတ္ရဲ႕ ပန္းခ်ီေရးခဲ့သည္။
ၾကည္ေအး
(ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ ၁၉၅၇ ဇြန္ )
ကေလးတို႔မိုး
မိုးပုလဲ မိုးပုလဲ
ဓါတ္ၾကိဳးတန္းမွာ တြဲလဲ
ျမရြက္ခၽြန္းမွာ ခိုဆြဲ
ဇာခ်ဲ႔ ျပာလဲ႔
ႏြဲ႔တဲ႔ မိုးပုလဲ။
မိုးပုလဲလံုး မပီ႔တပီ
အပ္နဲ႔ပိုးခ်ည္ ထိုးေကာက္သီ
တစ္လံုးစီ ႏွစ္လံုးစီ
ေရြးၾကစို႔ ကိုကို ညီညီ
ပါးအို႔နီနီ ညီမပူတူး
လွတဲ႔ ၀တဲ႔
ကတဲ႔ မပူတူး
လည္တိုင္ဆင္လို႔ ရပါဘူး။
မိုးပုလဲ မိုးပုလဲ
အိမ္ေရွ ႔လမ္းထဲ ျဖန္႔ျဖာၾကဲ
ျမေက်ာက္မ်က္ရြဲ ပန္းသလဲ
တစ္ခဲ ႏွစ္ခဲ
သံုးေလးငါးခဲ
မိုးသီး မိုးတြဲ စားျမံဳခ်င္
လက္၀ါးေဖာင္းမို႔ ျဖန္႔လို႔တင္
ငါးျပားတန္ထင္ ဆယ္ျပားတန္ထင္
မခ်ိဳမခ်ဥ္
အင္႔ဟင္ အၾကင္သၾကားလံုး
ဘယ္မွာ ၀ါးလို႔စားလို႔ ရသည္တုန္း။
မိုးပုလဲ မိုးပုလဲ
ဖြဲရာမွသည္း
သည္းရာမွမည္း
ျပတင္းေပါက္မွ သြန္းခ်ဆဲ
ပင္လယ္ဆီလည္း လိႈင္းထန္ျမဲ
ေျခလွမ္းက်ဲနဲ႔ ကဲ၀င္လာ
စစ္သားေျခေထာက္ေတာင္႔ပမာ
ရာေထာင္သိန္းသန္း ရြာျဖန္းျဖန္း
တပ္မၾကီးနဲ႔ ခ်ီလာစမ္းကြ
အေမ႔ထီးတျခမ္း ဆီးလို႔ကာ
ပုသိမ္ထီးပ်က္မလုံရက္ပါ
၀ရန္တာမွာ အေတာ္လာတဲ႔မိုး
ဂိ်ဳးဂ်ိဳးဂိ်မ္႔ဂ်ိမ္႔ သိမ္႔တဲ႔မိုး
အက်ၤီခၽြတ္ျပီး ေရထြက္ခ်ိဳးစို႔
ကုိေအး ၊ ကိုေထြး ၊ ပူတူး ၊ ကိုတိုး ။ ။
ၾကည္ေအး
( ရႈမဝမဂၢဇင္း ႏိုဝင္ဘာ ၊ ၁၉၆၉ )
ၿပံဳးမ်က္ရည္ၿဖိဳင္ေအး
အစဥ္ေမာပါရ
မၾကင္တဲ့သေဘာေတြေတာ့
ေျပာမေနႏိုင္ၿပီမို႕
စိတ္ကူးသာအယဥ္ထိုင္မိရဲ႕
သံေယာဇဥ္ သူသူ ငါငါမခိုင္ျပန္ေတာ့
နားေနထိုင္မႈိင္ခဏ
ပန္းလ်ေလ့ရွိခဲ့တယ္။
ယံုပါရေစရွင့္
လံႈစရာအခ်စ္ဆိုသည္ သည္တစ္လမ္းသာမို႕
ညီအကို မသိမွန္းသာတဲ့
ဆည္းျပာမင္ရည္ခ်မ္းမွာလ
ေလမုန္ဆင္ သီရမ္းေစဦး
စမ္းလက္ဆန္႕ တြယ္ ။
မိုးတစ္ခါတစ္ခါလင္းျပန္လို႕
ႏိုးလာလာခ်င္းမွာေတာ့
ပ်င္းတတ္တာ တဒဂၤပါပဲ
ဘ၀ကာရန္ရွာမလို႕
အလွကဗ်ာအသာခ်စ္ရင္ေတာ့
အားသစ္လို႕ စိတ္လယ္
ရယ္ခ်င္သလိုလိုေလး။ ။
စက္၀န္းေရႊ၀ါ
ရက္ကန္းခ်ည္ယွက္ျဖာမွ
မိုးျပာသာတဲ့ေတာဆီက
ဥၾသတစ္ေႏြေက်ာ္လို႕
ေဖေဇာ္ဟန္ ကတီၱပါလြနဲ႕
ရာသီလြန္မႈန္ျခယ္သသည္မို႕
စိန္ပန္းအေခြေခြ ကရာက
စီးေထြေထြ အၿပီးေၾကြက်ခ်ိန္မွ
ႏႈတ္စၾကည္ျဖဴနဲ႕
ေစာင့္သသူ ႏြဲ႕ ပခံုးမွာရွင့္
(စြန္႕ ၀ံ ့ရင္ ဘယ္မွာရႈံးႏိုင္လဲ့ သံသရာညည္းညဴလို႕ မဆံုးေစနဲ႕ )
အံုးစက္ႏိုင္ေသးေပလို႕
ၿပံဳးမ်က္ရည္ၿဖိဳင္ေအး ။ ။
ၾကည္ေအး
( ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ ႏိုဝင္ဘာ ၊ ၁၉၅၅ )
ခ်စ္သူလိုက္မယ္လား
ႏွင္းဆီျပာေပၚသည့္ႏွစ္မွာလ
ေနရစ္ကြယ္ ဘယ္သူတားနဲ႔ေတာ့
စြန္႔စားတယ္ ဆိုခ်င္ဆို
ဖို၀င္မီ ေဇာ္ဂ်ီတို႔ကၽြန္းလိုပ
ခုိခ်င္ျပီ ေပ်ာ္မည္ထင္တဲ့ကၽြန္းဆီသို႔
အိမ္တန္း၀င္ခ်င္ရွာတဲ့
ေျခက်ရာ ေပ်ာ္သည့္ၾကက္လိုပ
အျပီးအခြါ ခက္တာမို႔
ခရီးတစ္ခါထြက္မယ္ျပင္။
ေတာင္ျဖဴတန္း
ျမဴသမ္းရီေ၀တဲ့
ေတာအေျခ ေျမတစ္ကြက္
ထင္းရွဴးပင္ ရင္ေပါင္ယွက္ပါလို႔
ေနျခည္မွာ သစ္ရည္တက္ခ်ိန္ု၌
ငွက္ေဖာ္ကြဲေဆြၾကင္ေခၚသတဲ့
မွည့္ေပ်ာ္ခ်ံဳႏြယ္သီး
ေခ်ာင္းဆံုမွာ ဗံုငယ္တီးသလိုပ
ေရပလံု ခုန္ပ်ံစီးရွာတဲ့
ရြက္ႏြမ္းေၾကြ ေရစပ္အနီးမွာ
က်ဴ၀ါးအိမ္ငယ္ မွီးေတာ့မယ္
ဆီမီးခြက္ဆင္။
ခ်စ္သူလိုက္မယ္လား
အၾကိဳက္စံပယ္ရံုု၌
တစ္ေနကုန္ တံု႔လွယ္စကားေတြနဲ႔
အနားမခြါခ်င္ဘု
ေျမလြင္ျပင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ကာျဖင့္
ေရညွိမွဳန္ ဆူးခ်ံဳ ေႏွာက္ေသာ္လည္း
လာလမ္း ဘယ္မေပ်ာက္ပါဘု
ဆည္းဆာခ်ိန္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွာပ
ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကဲ ဖဲပိုးမိုးျပင္
အိပ္ရာ၀င္ ေပြ႔ေထြး
တစ္ေလ တစ္ခါတစ္ရံ
ျမ၀န္းေငြျခည္လွ်ံမွ
ပုရစ္ညံ ရင္ကြဲတို႔
မစဲေအာင္ ေႏြၾကိဳယူေတာ့
ရင္တြင္း ဆူပူလိမ့္
က်န္ရစ္သူေဆြငယ္ခ်င္းတို႔
စကားတင္း ဆိုေလျပီထင့္
သူတို႔ဆီ သာၾကည္ေအးပါစ
ျခားပင္လယ္ ဘယ္လိုေ၀းေပမယ့္
မလာခ်င္ရင္ တကယ္ေ၀းေပမယ့္
လာခ်င္ရင္ အလြယ္ကေလး
ခရီးနာရီ ႏွစ္ဆယ့္ေလးသာပဲ
ကံဖန္ရင္ ျပန္လည္ေျပးခ်င္လိမ့္မယ္
မ်က္ရည္ပါးျပင္ေႏြးရင္ေတာ့
ခ်စ္သူကို ျပစ္မယူေၾကးပါရွင့္
စိတ္တည္ျငိမ္ သိမ္ေမြ႔ေအးသူက
ႏွဳတ္ခမ္းလႊာ နမ္းတစ္ရာေမႊးရယ္နဲ႔
ေခ်ာ့ေတာ့ကြယ္ေလး။ ။
(ၾကည္ေအး)
ရွဳမ၀၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၇၂
သမီးအလိမၼာ
မေမႊးထံု ၊ မေမႊးထံု
ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ နပ္ခါးမႈန္
မေမႊးထံု ဘာေၾကာင့္ေမႊး
ရွင္ေတာင္နပ္ခါး လိမ္းလုိ႔ေမႊး ။
မေမႊးထံု ၊ မေမႊးထံု
စံပယ္ကံုးနဲ႔ ဆံထံုးပံု
မေမႊးထံု ဘာေၾကာင့္ေမႊး
ေတာစံပယ္ေသး ပန္လို႔ေမႊး ။
မေမႊးထံု ၊ မေမႊးထံု
ႏႈတ္ခမ္းပါးနဲ႔ ကြမ္းဝါးငံု
မေမႊးထံု ဘာေၾကာင့္ေမႊး
စမံုကြမ္းေအး ဝါးလို႔ေမႊး ။
မေမႊးထံု ၊ မေမႊးထံု
ႏႈတ္ခ်ိဳေအးတဲ့ မေမႊးထံု
မေမႊးထံု ဘာေၾကာင့္ေမႊး
လိမၼာေရးျခား သတင္းေျပး
သမီးျမေက်း ၾကာညိဳေသြး
စိတ္တည္ၾကည္လို႔ နာမည္ေမႊး ။ ။
ၾကည္ေအး
(ရႈမဝ ၊ ၁၉၇၀ ၊ ဇူလိုင္)
စံပယ္ႏိုးေသာ အတိတ္
ေက်ာင္းဖြင့္ကာစ
သမီးျမေက်း ၊ သူငယ္ခ်င္းေပးသည့္
ေဖြးႏုရြရြ ၊ စံပယ္လွပြင့္
ျမပြင့္ၾကယ္ပြင့္ ၊ ေငြပြင့္ႏွင္းျဖဴး
သင္းမူးယစ္ေဝ့ ၊ ဧည့္ခန္းေကြ႔မွာ
"ေမေမ့ ... ေမေမ့" ၊ ေခၚ၍ဝင္လာ
ရင္မွာပိုက္ေပြ႔ ၊ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ျမဴး
ေပ်ာ္ၾကဴးမဆံုး ၊ ျပံဳးလွစ္ဟဟ
သီခ်င္းစႏွင့္ ၊ ခ်ိဳျမႏႈတ္ခမ္း
စံပယ္ပန္းႏွင့္ အျပိဳင္ ။
" စံပယ္ပြင့္တစ္ရာ
ႏွစ္ရာ သံုးရာ ၊ မကပါဘူး
မိုးရာသီ ဦး ၊ စံပယ္ဦးရွင့္
ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ၊ ခူးဆြတ္အားခဲ "
စကားတီတာ ၊ ခ်စ္စရာႏွင့္
လဲ့ျပာဖိတ္ရႊန္း ၊ ေငြလင္ပန္း၌
ၾကဲဖ်န္းပံုဆင့္ ၊ စံပယ္ပြင့္မ်ား
လက္ႏွင့္ထိခက္ ၊ မကိုင္ရက္ျပန္
မ်က္စိအတူ ၊ ခ်စ္ၾကည္ျဖဴေသာ
ေဖတူသမီး
အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနသည္ ။
စံပယ္ျဖဴမ်ား
သဲ့ယူနမ္းရႈိက္ ၊ သမီးလႈိက္လွဲ
ရယ္ပြဲဖြဲ႕ ရႊင္ ၊ ကေလးသြင္တည့္ ။
ရင္ခုန္ထိတ္ထိတ္ ၊ အတိတ္ေဝးေဝး
ငယ္ရြယ္ေသးက
ျပစ္ေမွးမထင္ ၊ ျဖဴစင္ဆဲကို
ခြဲခြာရသူ ၊ ခ်စ္ဦးသူဟု
ပူျပင္းေနျခည္ ၊ ထိမိသည္ကို
ျပန္လည္စိုးရြံ႕ ၊ မေတြးဝံ့ဆဲ
ပ်ံ႕ မူးစံပယ္ ၊ သမီးငယ္မူ
ျပံဳးရယ္တည့္တည့္ ၊ လွမ္းကာၾကည့္ျပီး
မသိေပ်ာ္ျမဴးဆဲပင္ ။ ။
(ၾကည္ေအး)
( ရႈမဝ ၊ ၁၉၇၁ ၊ ၾသဂုတ္)
ဘဝကူး
မိုးရြာျပီးစ
ေျမၾကီးညံ့သိပ္ ၊ တိမ္ရိပ္ေမွာင္ေဖ်ာ့
ညႊတ္ေကာ့သစ္ရြက္ ၊ ေရစက္စက္ေအာက္
မိုးသက္ေလမွာ ေမတစ္ေယာက္တည္း ။
ျမစ္ေရစပ္၌
မတ္ရပ္ေတာင့္တင္း ၊ ရင္ဟင္းလင္းဟ
ေငြကြင္းဂယက္ ၊ ေျခကိုပတ္မွ
ပင့္သက္ရႈိက္ငင္ ၊ ေလ်ာ့ဆံပင္လည္း
ေလတြင္ေျပသြား ၊ လြင့္ပါးလိုက္တာ။
လူရိပ္ေရးေရး
ကေလးငိုသံ ၊ ေတးဆိုဟန္လို
အသံဗလံ ၊ ျမစ္ေရလွ်ံမွာ
စုန္ဆန္ေမ်ာစီး ၊ တီးတိုးညည္းလာ
အနီးကပ္ေခၚ ၊ လိုက္ခဲ့ေခၚလို
ရမ္းေရာ္ စိတ္ညစ္ ၊ မူးရစ္ရစ္ျမင္
ေျပာင္းသစ္ျမိဳ႕ ရြာ တစ္ဘက္ကမ္း ။
သတိေဝ့လည္
ေမ့ေလ်ာ့ျဖည္းညင္း ၊ ေရကိုဆင္းျပီး
စမ္းနင္းေလွ်ာက္ခဲ့ ၊ ေက်ာက္ပဲ့ရြဲ႕ စူး
မူးနစ္မြန္းေနာက္ ၊ လြယ္ကူေရာက္သည္
ေရေအာက္ျဖတ္လမ္း တိတ္တခိုး ။ ။
(ၾကည္ေအး)
တာရာ မဂၢဇင္း ၊ အတြဲ ၃ ၊ အမွတ္ ၁၈ ၊ ၁၉၄၉
အို လြမ္းသူရယ္
အို လြမ္းသူရယ္
ျပံဳးမူပ်က္၍ ၊ မ်က္ရည္ေဝ့ႏွင့္
ေမ့ေလ်ာ့သႏွင့္ ၊ စိတ္လံုးလြင့္သည္
ေၾကြရင့္မည္ႏွယ္ ၊ တအားငယ္သည္
ဘယ္သခင့္တြက္ ျဖစ္သနည္း ။
ျပတင္းဝဝယ္
ျငိမ္လွလြန္းသည္ ၊ ေက်ာက္ရုပ္တည္သို႔
မႈန္ရည္ႏြမ္းေအာင္ ၊ စိတ္ယမ္းေယာင္ႏွင့္
ေၾကာင္၍ရပ္ေနပါတကား ။
ရင္မွပြင့္သည္
ေၾကာက္ခ်င့္စဖြယ္ သက္ျပင္းမ်ား ။
ေလဝယ္လြင့္သည္
ညိဳရင့္ဆံပင္ ေရႊျမွင္လႈိင္း ။
သည္ႏွစ္ခုသာ
လြမ္းသူ႔ပတ္လည္ ၊ လႈပ္ရွားသည္တည့္ ။
အို လြမ္းသူရယ္
ပူသည္ကိုေဖ်ာက္ ၊ ေၾကာက္သည္ကိုပယ္
စိတ္ဝယ္မေလ်ာ့ ေစာင့္ဦးေတာ့ေလာ့ ။
တစ္ေန႔ေန႔မွာ
ေတြ႔မည္ရႊင္ခ်ိဳ ၊ သခင္ကိုတည့္
ေမ့ကိုမုန္းထား ၊ အေဝးသြားလည္း
လြင့္ပါးမရွည္ ၊ ျပန္ခဲ့သည္က
ေစာင့္သည္ေတြ႔မူ ၊ ခ်စ္စိတ္ဆူႏွင့္
လြမ္းသူေရွ႕ ေမွာက္ ၊ သူဒူးေထာက္လိမ့္ ။
သည္အခါမွာ
ၾကာႏႈတ္အျပံဳး ၊ ျဖဴႏွလံုးႏွင့္
မရုန္းမပယ္ ၊ ငိုတရယ္လွ်င္
စင္ၾကယ္ခြင့္လႊတ္ ၊ ခ်စ္သက္မွတ္ကို
ၾကည္ညြတ္ခ်ပန္ ၊ သခင္ပန္က
ျပန္လည္လိုလိုက္ ၊ ခ်စ္သူမိုက္ကို
ေထြးပိုက္ပါယူ ၊ အိုလြမ္းသူရယ္ .... ။ ။
(ၾကည္ေအး)
တာရာမဂၢဇင္း ၊ အတြဲ ၂ ၊ အမွတ္ ၆ ၊ ၁၉၄၈
Thursday, 26 August 2010
နိဗၺာန္လမ္းဆံုး
သန္းယံေက်ာ္၍
အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ၊ လန္႔ႏိုးထခဲ့
ညေမွာင္တိုးဝင္ ၊ ျပတင္းျပင္၌
ေငြစင္ၾကယ္ေငြ႔ ၊ ရွာမေတြ႔ ႏိုင္
ေမ႔က်န္ေပ်ာက္လြင့္ ၊ လျခမ္းပင့္ျပန္
ငါႏွင့္ငါသာ ၊ အေဖာ္ပါေသာ
ရွည္ၾကာဘဝ ၊ ပ်င္းေမာလွရဲ့
ေယာင္တကိုယ္ထီး ၊ မျပတ္ညည္းညဴ
ရံုးစည္းမႏိုင္ ၊ ေတြမိႈင္ပန္းယဲ့
လွမ္းႏြဲ႔ေျချဖည္း (ေျဖး) ၊ ကိုယ္စိတ္ေလးစြ
အေဝးရြာသို႔ ေမွ်ာ္မိ၏ ။
အပူေအးထင့္
အေဝးရြာ၌ ၊ ၾကာရွည္ႏွစ္ေျပာင္း
ေဆာင္းဝင္ကုန္ကၽြန္း ၊ ေႏြဆန္းေတာ့မည္
ေဖ်ာ့ရည္မိုးတိမ္ ၊ ေလရူးျငိမ္ဆဲ
အိမ္ယာမတည္ ၊ ဥၾသသည္မွာ
သံရွည္သံတို ၊ ရာသီၾကိဳခဲ
ဟိုမွာေၾကာင္းျခင္း ၊ သူငယ္ခ်င္းတို႕
သတင္းစိုးစ ၊ မပါးၾကဘူး
ဘဝဆံုးက ၊ နိဗၺာနပင္
ေအးျမခဲ့ျပီ ဆိုရမည္ ။
ခ်စ္၍ပ်ိဳးသည့္
မိုးႏွင့္လန္းရႊင္ ၊ ေမာင့္ပန္းပင္ကို
ျမင္ျပန္ခဏ ၊ ၾကင္ယုယခ်င္
ပင္မ ရင့္သန္ ၊ ဖူးတံငံုပြင့္
ျပံဳးဆင့္တိုးထြက္ ၊ ညြန္႔ကိုင္းခက္တို႔
ခ်က္မက္ေျပခဲ ၊ ခ်စ္မရဲခဲ့
စြန္႔ ခြဲရက္မွ ၊ ေရာက္လြတ္ရေသာ
ဘဝခ်ဳပ္ျငိမ္း ၊ ဇာတ္ဆံုးသိမ္းရာ
တိမ္းမူးနီးစပ္ ၊ လမ္းခုလတ္မွ
မ်က္ျပတ္လမ္းစ ၊ ကၽြန္ျပန္ရ၏
ေၾကြက်ေလလြင့္ ၊ ႏွင္းဆီပြင့္တူ
သခင့္ရင္ခြင္ ၊ တိုးေခြ႔ဝင္၍
ေပြ ႔ အင္စိတ္ႏွင့္ ၊ တစ္ခန္းလင့္ျပန္
ရဲရင့္မႏိုင္ ေဝေသးသည္ ။ ။
ၾကည္ေအး
( ျမဝတီမဂၢဇင္း ၊ ၾသဂုတ္ ၊ ၁၉၆၂ )
အခ်ည္းႏွီးပိေတာက္
လွလိုက္တာကြယ္
၀င္း၀ါထိန္ရဲ ၊ ဆုပ္ခဲေရႊငံု
စုျပံဳပြင့္ၾက ၊ ေပၚဦးစရွင့္
လွ ၊ လွပါဘိ ၊ ႏႈတ္ခမ္းဖိကပ္
နမ္းမိ ခ်စ္မိ ၊ ပိေတာက္ႏြယ္ ။
ပိေတာက္ဦးမို႔
ယစ္မူးတသ ၊ ႏွေျမာလွရဲ့
ဘ၀ခ်စ္သူ ၊ မိုက္မွာယူထင့္
မလွဴရက္ဖူး ၊ တပ္မက္ဦးမည္
ဆုထူးမဆင္ ၊ ဘုရားမတင္ ။
ပိေတာက္ပြင့္ႏြယ္
ရင္၀ယ္ေပြ႕ပိုက္ ၊ ၀မ္းေျမာက္လႈိက္လွဲ
အိမ္ထဲေျပးခဲ့ ၊ ၾကည့္ပါလွဲ႕ဦး
ေမာင့္ရဲ့အနား ၊ စကားစလဲ
ျပံဳးျမဲလ်က္ပင္ ၊ ေမာင္မျမင္ ။
ေမာင္မျမင္၍
ငိုခ်င္ထြက္ခဲ့ ၊ ငဲ့မၾကည့္ေတာ့
ညြတ္ေကာ့ျမိတ္စက္ ၊ အိမ္ျပင္ထြက္၍
သင္းညက္ပ်ံ႕လိႈင္ ၊ ပိေတာက္ခိုင္ကို
ေပြ႕ကိုင္ရပ္ဆဲ ၊ မိုးဖြဲဖြဲမွ
သဲမဲၾကမ္းရိုင္ း ၊ မုန္တိုင္းရမ္းလဲ
မဆန္းၾကယ္ဘူး ထင္မိ၏ ။ ။
(ၾကည္ေအး)
ျမစ္လယ္မွာ ခ်စ္လွယ္တုန္းက
ျမစ္ေရျပင္ ေလွလူးလို႕
ခ်စ္ဦးမယ္ႏွင့္ေမာင္
ပန္းခူးရေအာင္။
လမင္းကေလွာင္ ၊ ၾကယ္ေရာင္ကျပံဳး
ညဥ့္ဦးကဗ်ာတည္တဲ့
ငွက္ပလီ ခ်ံဳႏြယ္ရိပ္မွာ
တိတ္တိတ္ကြယ္ပုန္း။
ေလေအးကခုန္ျပန္
ၾကင္ဦးရင္မွာမွီလို႔
ဆိုေတးစီ ျမစ္တစ္ေၾကာမွာ
စိုးတဲ့အသံ။
လွပသည့္ ကာရန္ ၊ ပန္းမန္မွာနား
လ၀န္းတိမ္မွာကြယ္ေတာ့
ျမစ္လယ္မႈန္၀ါး။
လ၀န္းတိမ္မွာကြယ္
ျမစ္ယံလယ္ မႈန္တ၀ါးမွာ
ရွက္အားကၾကြယ္။
တတ္ေရးဆန္းၾကယ္
ကမ္းစြယ္ရိပ္အေကြ႕
ၾကက္သီးတလႈိင္လိႈင္ပ
မယ့္သက္ပိုင္ခ်ိဳ ႏွလံုးရယ္
ျပံဳးတေထ့ေထ့။
ကမ္းဆီကို ၀ိုက္ေကြ႕လို႔
တေရြ႕ေရြ႕ စိုက္လာ
ယက္ပန္းကဖြာ ။
ရြာဦးမွာ၊ သာေစတီျမတ္ျမင့္မား
ဗ်ာဒိတ္တလြင္လြင္မို႔
လည္ရွက္တင္ ပံုေတာ္သစ္ရေအာင္
ခ်စ္သက္ေသထား ။ ။
(ၾကည္ေအး)
(တာရာ ၊ အတြဲ ၁ ၊အမွတ္ ၅ ၊ ၁၉၄၇)
မိုးတိမ္ကိုမွာ
တစ္ကိုယ္ေငးမိ႐ဲ႕
အေတြးဟိုသည္ခုန္လို႕
ေႏြအကုန္ ကဆုန္ကူးရင္ျဖင့္
႐ူး မိမိ ဘ၀င္မွာ။
အို နီလာလို ၾကည္ျပာခိုးမွာ
တိမ္ခိုးေတြညွိ႕
စိမ့္သည္းလႈိက္ဖို အလိုလို
စာဆို မ်က္ရည္စို႕မိေပါ့
တစ္ျမိဳ႕ေန တစ္ေျမဖြားေပမို႕
ျပစ္မယူ ခ်စ္သူသြားေပအံု႔
သနားၾကင္နာပိုနဲ႕
စကားထင္ရာဆိုမိေတာ့
သည္မယ္လို တငိုတမ္းရယ္နဲ႕
သူလည္ေလ ပူေ၀ႏြမ္းေပလိမ့္မယ္
ေမာင့္ဌာနီ ေျမာက္ဆီလြမ္းပါက
လွမ္း ေမွ်ာ္မိပါ ။
ၾကာၾကာေလ အေနေ၀းေသာ္လည္း
အေတြးခ်င္း ျဖင့္ႏွစ္ကိုယ္ဆံု
ခ်ိဳျမအျပံဳး ၾကင္မဆံုးသူမို႕
စိတ္လံုးမယ္သာပံုခဲ့
ယံုသူကို ဆံုတူေတြ႕ခ်င္လို႔
တိမ္ေပြေပြ ေလအေ၀့မွာ
ေျမာက္ေျမဆီ ေအာက္ေျခ ေရႊ႕ျပန္ေတာ့
သည္ေမ့သခင္ကိုျဖင့္
တျမင္ျမင္ ျမင္ေယာင္မွန္းေနလို႔
ခင္းသာရင္ရြာစဥ္တန္းကိုျဖင့္
လွမ္းလိုက္ပါ တိမ္ျပာရယ္လို႕
အမွာ လက္ေဆာင္ပါး ။
မယ့္ကိုယ္စားသြားရွာတဲ့ တိမ္ညိဳ
ေျမာက္ဆီကို ျပိဳေပါ့
စိုစိုရႊဲရႊဲ မိုးေပါက္ေတြၾကဲလိမ့္
တသဲသဲေလ ညိုမည္းေပါ့ေ၀ဟင္လံုး
မိုးဟန္ျပင္ဆံုးႏိုင္ဘု
ျပံဳးမိေနစဥ္
အိပ္မက္ တယဥ္ယဥ္ေပါ့
သည္ေဗြမွာ ေထြရာေတြးပါမိ
ေမးရွာလိမ့္ သူလည္းေလ
"မိုးေဆြ ရယ္ ညႈိ႕ေနလ်ရာက
လြမ္းေမာင္ကို ပန္းေအာင္တေလသလား " လို႕
တိမ္ျမျပာ မိလႅာေႏွာရယ္က
စကားလႊာ မွာၾကားတဲ့သေဘာကို
ေျပာႏိုင္ပါ့မလား ။ ။
(ၾကည္ေအး)
( တာရာမဂၢဇင္း ၊ အတြဲ ၂ ၊ အမွတ္ ၄ )
ႏႈတ္ေႏွးခဲ့သည္
ေမာင္ႏွင့္ေတြလွ်င္
ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္လည္း ၊ သူဝမ္းနည္းျပန္
မသဲမကြဲ ၊ ႏွစ္ေယာက္ထည္း (ထဲ) ပင္
မိုးဖြဲႏုညက္ ၊ ဆံႏြယ္ခက္ၾကား
တစ္စက္တစ္စက္ ၊ ေလ်ာသက္တြယ္ခို
ညိဳညိဳလဲ့ေမွာင္ ၊ ေကာ့မ်က္ေတာင္မွ
ေဝ့ေယာင္သီဝဲ ၊ မ်က္ရည္ပဲလား
မသဲမကြဲ ၊ မိုးေရပဲလား
ဆိုရဲခက္ခက္ ၊ မေမးရက္လို႔
ပင့္သက္ပူေႏြး ၊ မႈိင္ေမာေငးဆဲ
ႏြဲ႔ေထြးႏွမ ၊ ျပံဳးေအးျမေတာ့
ေနာင္တ ေနာက္က်ရျပန္သည္ ။ ။
(ၾကည္ေအး)
(ရႈမဝမဂၢဇင္း ၁၉၇၀ ဇူလိုင္ ၊ 'ျမနႏၵာေျပာခ်င္ေသးသည္' မွ )
ေမ့မည္ထင္သည္
( Mya K Myint ၏ The Decision)
ေမာင့္လြမ္းဖက္သို႔
နံနက္ေစာသီ ၊ ႏွင္းရည္ညိဳ႕မႈန္
သစ္ဆံုႏုသစ္ ၊ ပုရစ္ငံုလဲ့
ရြက္ႏြဲ႔ၾကားမွ
စကားတြတ္တီ ၊ ငွက္ေတးသီလွ်င္
ပီျပင္လွေသာ ၊ မအံ့ၾသႏွင့္
ေမာင့္ေတာအုပ္က လႊတ္လိုက္သည္ ။
လွဝင့္ဝါရြက္
နႏၵာႏွမ ၊ ကိုယ္တည္းညဦး
ပပေငြရည္ ၊ ျမျခည္လက္ရႊန္း
ပက္သြန္းယိုက်၊ ျပတင္းဝ၌
ႏွင္းထပက္ဖ်န္း ၊ မႈန္ခိုးသန္းလွ်င္
ခ်မ္းျမလြန္းသည္ ၊ လြမ္းခက္မည္လို႔
တန္႔ဆည္ခန္းဆီး ၊ ဇာျမီးျဖာခက္
မကာရက္ႏွင့္
ပင့္သက္ေငြ႔လြင့္ ၊ ေမာင္လႊင့္သည္ပင္ ။
ေနရွိန္ဝင္းဝင္း ၊ ေန႔ၾကည္လင္းမူ
ဖန္ဆင္းလိုက္ေသာ ၊ ႏွင္းဆီေတာ၌
မက္ေမာရိပ္သာ
ေမာင္လာခ်င္လည္း ၊ လာခက္ခဲ၏
လက္တြဲသိမ္းေပြ႕ ၊ ၾကည္ေမြ႕ေခၚငင္
မက္ေမာခင္မည္ ၊ မထင္ဝံ႔စား
စကားမသြက္ ၊ ဖြင့္ဟခက္ခဲ့
ေျမအက္ၾကားမွ ၊ ျမက္ပြင့္မွ်သာ
ႏွမတစ္ေန႔ ေမ့ရစ္မည္ ။ ။
(ၾကည္ေအး)
နံနက္ေစာသီ ၊ ႏွင္းရည္ညိဳ႕မႈန္
သစ္ဆံုႏုသစ္ ၊ ပုရစ္ငံုလဲ့
ရြက္ႏြဲ႔ၾကားမွ
စကားတြတ္တီ ၊ ငွက္ေတးသီလွ်င္
ပီျပင္လွေသာ ၊ မအံ့ၾသႏွင့္
ေမာင့္ေတာအုပ္က လႊတ္လိုက္သည္ ။
လွဝင့္ဝါရြက္
နႏၵာႏွမ ၊ ကိုယ္တည္းညဦး
ပပေငြရည္ ၊ ျမျခည္လက္ရႊန္း
ပက္သြန္းယိုက်၊ ျပတင္းဝ၌
ႏွင္းထပက္ဖ်န္း ၊ မႈန္ခိုးသန္းလွ်င္
ခ်မ္းျမလြန္းသည္ ၊ လြမ္းခက္မည္လို႔
တန္႔ဆည္ခန္းဆီး ၊ ဇာျမီးျဖာခက္
မကာရက္ႏွင့္
ပင့္သက္ေငြ႔လြင့္ ၊ ေမာင္လႊင့္သည္ပင္ ။
ေနရွိန္ဝင္းဝင္း ၊ ေန႔ၾကည္လင္းမူ
ဖန္ဆင္းလိုက္ေသာ ၊ ႏွင္းဆီေတာ၌
မက္ေမာရိပ္သာ
ေမာင္လာခ်င္လည္း ၊ လာခက္ခဲ၏
လက္တြဲသိမ္းေပြ႕ ၊ ၾကည္ေမြ႕ေခၚငင္
မက္ေမာခင္မည္ ၊ မထင္ဝံ႔စား
စကားမသြက္ ၊ ဖြင့္ဟခက္ခဲ့
ေျမအက္ၾကားမွ ၊ ျမက္ပြင့္မွ်သာ
ႏွမတစ္ေန႔ ေမ့ရစ္မည္ ။ ။
(ၾကည္ေအး)
Wednesday, 25 August 2010
ေစာင့္ေခၚပါေမာင္
ၾကည့္စမ္းသည္မွာ
ျမက္ျပာေတာက ၊ သဲျဖဴရြခင္း
အျမွင္ပိုက္ေကြး ၊ လမ္းကေလးေလ ။
လမ္းေလွ်ာက္လို႔လာ
ေမ့မွာႏြမ္းယဲ့ ၊ ေၾကာက္အားႏြဲ႔ျပီး
ငိုမဲ့ခ်င္တုန္း ၊ အတင္းျပံဳးလဲ
ေခြႏုံးပါျပီ ၊ ေဖာ္လဲမွီႏိုင္
ဟိုဆီခ်ိဳး၍ ၊ သည္မွာေကြ႔ခဲ့
ျဖည္းေရြ႕ ေလွ်ာက္လာ ခုထိပါကြယ္ ။
ပုရစ္ေပၚလို႔
ရြက္ေရာ္ေရႊလိပ္ ၊ ေျမဝယ္အိပ္ျပီး
တိုးတိတ္ငွက္ဖို ၊ သီခ်င္းဆိုစဥ္
သစ္ၾကိဳကိုင္းၾကား ၊ ငံု႔လွ်ိဳးတြားခဲ့
ျမသားမိုးေျမ ၊ ပူသည့္ေနေအာက္
ေႏြပြင့္ကိုခူး ၊ ေႏြေလရူးမွာ
ေႏြဦးကိုလဲ ေတြ႔ခဲ့ပါရဲ့ ။
သစ္ညႊန္႔ထြက္၍
ရႈပ္ရွက္လမ္းမွာ ၊ ျမရြက္ကာဆီး
ႏြယ္ညွာကိုစမ္း ၊ မျမင္ကန္းႏွင့္
တိမ္ပန္းလွ်ပ္စက္ ၊ ေမွာင္မွာျပက္တုန္း
ေလသက္မုန္တိုင္း ၊ သစ္ကိုင္းက်ိဳးကၽြတ္
ပစ္ခတ္ထက္ခၽြန္ ၊ ေငြျမွားတံေတြ
သည္းထန္မိုးကို တိုးခဲ့တယ္ေမာင္ ။
မိုးတိမ္ေလးတြဲ႔
ေလေအးေျမာက္ျပန္ ၊ ႏွင္းသြန္ဆို႔ပိတ္
ကိုင္းထိပ္သစ္ပင္ ၊ ညိဳ႕ ညိဳ႕ ျမင္ရ
ပင္ေပၚပန္းပြင့္ ၊ ေဆာင္းေလသင့္မွာ
ရွဴပင့္သက္ဖို ၊ ေမ့တစ္ကိုယ္ေလ
စြတ္စိုခ်မ္းတုန္ ၊ ႏွင္းမႈန္မႈန္တို႔
ဖုန္သည့္လမ္းမွာ ပန္းခဲ့ပါ့ရွင့္ ။
လက္ကမ္းပါေမာင္
ညင္သာေမွးေပြ႔ ၊ အေဖာ္ေတြ႔ေၾကာင့္
ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေပါက္ ၊ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္မယ္
ႏွစ္ေယာက္လက္တြဲ ၊ တအားပဲဟင္
သဲလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္း ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းကို
သီခ်င္းေၾကာ္ေၾကာ္ ၊ ေအာ္ဆိုရေအာင္
ခ်ိဳျမမ်က္ရည္ ၊ ေပ်ာ္လို႔လည္မိ
သည္လမ္းအဆံုး ၊ တံုးမွတ္တိုင္ထိ
ေပြ႔ကိုင္ေဖးကာ ၊ ေစာင့္ေခၚပါေနာ္ ။ ။
ၾကည္ေအး
( ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ ေမ ၊ ၁၉၄၉)
သစၥာသစ္
ပလူပ်ံမ်ား
ေတာင္ပံလက္လက္ စက္ရဟက္သို႔
ဖ်တ္ဖ်တ္လွည့္လူး ျမဴးထူးရြရြ
ဖူးျမနီယြန္ ျဖဴျခည္သြန္ေသာ
မီးျပြန္ပူေငြ႔ တိုးညွပ္ေ၀ွ႕ ၾက
ေၾကြေရြ႔႕ေလ်ာလဲ ေလေၾကာဆန္၍
ပ်ံသန္းၾကေသာ ဥာဥ့္ပံုေျပာသည့္
ေတာစံပယ္ပြင့္မ်ားပမာ။ ။
ရစ္လည္ရစ္လည္
ဇာခ်ည္ေၾကာလွ်င္ ပန္းရြက္ဆင္တည့္
ေငြသင္ေတာင္ပံ ကၽြတ္လြင့္ပ်ံမွ
သမံတလင္း မႈန္မႈန္ခင္းၾက
ခုန္ဆင္းက်န္ရစ္ ပလူသစ္မွ
ေျပာင္းျဖစ္ဘ၀ ပရြက္လွမူ
ရြရြေျပးကာ ရြာသစ္ရွာ၏။ ။
ေရွးကဆုိရိုး
ပိုးဖလံမ်ိဳး မီးကိုတုိးသတဲ့
ေမာက္ျဖိဳးေရႊေတာင္ ျမိဳက္ေလာင္ပူေႏြး
မီးေငြ႔ေပးမွ အသက္ရရွိ
ကၽြန္မခ်စ္ျမဲ သံသာ၀ဲမွ
ခြဲထြက္ခ်င္ဘူး တက္မက္ဦးမည္
စိန္ျခဴးၾကယ္တန္း
လျခမ္းလ၀ိုင္း ညတုိင္းျမင္ခ်င္
ေရႊစင္ေန၀န္း ဆည္းဆာကြန္းမွ
ေပၚယြန္းေစ့ေစ့ ေန႔တုိင္းေတြ႔ခ်င္
ေထြးေပြ႕လင္သား သမီး သား ေျမး
စကားနွစ္သက္ မိတ္ေဆြဖက္ဟု
မက္ေမာဘ၀ တစ္ခဏလဲ
အလွရွာေဖြ အေျဖေတြ႔ေသာ္
ေမြ႔ေလ်ာ္ျငိတြယ္ ေသမ်ိဳးႏြယ္လဲ
ရယ္ရႊင္၀ံ့စား ငါလူသားဟု
တရားထြန္းသစ္ သတိၱျဖစ္၏ ။ ။
ၾကည္ေအး
( ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ မတ္ ၊ ၁၉၇၁)
Thursday, 12 August 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)