Sunday 18 January 2015

ႏြံအညစ္ဝယ္




(ရႈမဝမဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ ပန္းခ်ီ - အုန္းလြင္၊ Special Thanks to "Tin Min Htet")




ေလာကၾကီးသည္ ကာမေဘာင္ၾကီးေပတည္းဟု ဘုန္းဘုန္းေဟာျပခဲ့သည္မွာ မွန္လွပါကလား...ဟု သန္းၾကည္ ေအာက္ေမ့မိသည္။ ေယာက္်ား၊ မိန္းမအရြယ္အစားစား အတန္းစားအမ်ိဳးမိ်ဳးတို႔သည္ ကာမဘံုသားမ်ားျဖစ္ေသာ ေနရာ၌ ဂ်ပန္ေကာ္ရုပ္မ်ား တခုႏွင့္တခု မကြဲျပားသလို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ တူၾကသည္တကား၊ ေၾသာ္... ကာမေဘာင္ၾကီးမွာ လူျဖစ္လာရတာမို႔လည္း ထမင္းဝဝ စားရေတာ့သကိုးဟု သန္းၾကည္သည္ တရားက်ရာကေျပာင္ေခ်ာ္မိေလသည္။

သန္းၾကည္သည္ မွန္ထဲက ကိုယ့္ရုပ္ကိုေငးစိုက္၍ၾကည့္မိျပန္၏။ ရွည္လ်ားေသာ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ဘီလူးသည္ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ အသားညိဳညက္ညက္ မိန္းမတေယာက္ပံုကို ကိုးယိုကားယား ျပေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ၾကည့္ေလ့ မရွိလွ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာတယ္မလွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ၏။ မ်က္ႏွာခပ္ဝိုင္းဝိုင္းလံုးလံုးမွာ ႏွာေခါင္းပါးစပ္၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးတို႔သည္ တခုမွ လွတယ္ဟုမရွိ။ ကံမသျဖင့္ အားလံုးစုလိုက္ေသာ္ အဆင္ေျပရွာသည္။ သန္းၾကည္၏ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္မွာ ၾကြၾကြရြရြေတာ့ အရွိသားပင္...၊ ေၾကာ့ရွင္းသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဝတ္ပံုစားပံုေၾကာင့္လား၊ အေနအထိုင္ေၾကာင့္လားမသိ၊ စိတ္ထိခိုက္စရာေတာ့ ျဖစ္ေလသည္။ အသားေရာင္ကို ရွိသည့္အတိုင္းျပေသာ ေအာ္ဂန္ဒီ မ်ားမ်ားပဒုမၼာအကႌ်ကို ဗိုက္မွေဘာ္လီခ်ိတ္ထိုးထားတာ ေပၚေအာ္ တိုတုိဝတ္သည္။ အကႌ်မွာ က်ပ္လည္းက်ပ္ေလရာ၊ ၾကယ္သီးကို ဆြဲတပ္လိုက္ေသာ္ ကန္႔လန္႔အစင္းအရစ္မ်ား စီရီလာသည္။ ရင္ဘတ္ ၾကယ္သီး တလံုးကိုမူကား မတပ္ဘဲထားလိုလွရာ ရင္ဖုံးသည္ ဝ တျခမ္းလိုေကြးကာ ဟေနေလသည္။

သန္းၾကည္၏အလွမွာ ထိုမွ်ပင္ရွိသည္။ သူမ၌ ၾကီးမားၾကမ္းတမ္းေသာ လက္မ်ားေျခမ်ား ရွိသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကား အရစ္ရစ္တြန္႔၍ ပုတိုသည္။ လက္သည္းမ်ားသည္ အဖ်ားကား၍ ပက္ျပဲျဖစ္ေနသည္။ ေျခေခ်ာင္းမ်ားမူကား အင္မတန္ညိဳမဲကာ သနပ္ခါးေၾကာင္းမ်ားအုပ္ကာ ျပားပပ္ ျပန္႔က်ဲလ်က္ရွိသည္။ သန္႔ရွင္းျခင္းလည္းမရွိ၊ သို႔ေသာ္... သန္းၾကည္သည္ ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္ေခ်။

သန္းၾကည္အဖို႔ အလွကို တန္ဖိုးထားျခင္းမရွိ။ သူမ၌ ကာမဂုဏ္ သစၥာတရားတခုသာ ရွိေလသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေၾကးစား၍ ေယာက်္ားတကာႏွင့္ အိပ္ေသာ မိန္းမတေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ သူမ၌ ကိုယ္ခႏၶာရွိလွ်င္ ေတာ္ေပျပီ။

မိမိကို ထမင္းေကၽြးေသာ ကုိယ္ခႏၶာကို သန္းၾကည္သည္ မွန္ထဲမွေန၍ ၾကည့္မဝေတာ့ေခ်။ တေနကုန္ အိပ္ထားသျဖင့္ တြန္႕ေၾကေသာ အကႌ်ကို ဆြဲဆန္႔သည္။ အနီႏွင့္ အဝါပြင့္မ်ားျခယ္ေသာ လင္မရစ္လံုခ်ည္ကို ျပင္၍ ကိုယ့္ဓေလ့အတိုင္း ဘိုသီဘတ္သီ ဝတ္သည္။ ခါးေသးသျဖင့္သာ မေခ်ာက်ျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သန္းၾကည္သည္ ေခါင္းျဖီးစျပဳေလသည္။

အျပင္၌ မိုးသည္ဖြဲေန၏။ မိုးသံကို နားေထာင္ရသည္မွာ ပ်င္းစရာပင္၊ ဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခားဘာမွ မရွိ၊ ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ေနတာမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ရုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္မ်ားကိုလည္း သိပ္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေခ်၊ ပိုက္ဆံလည္း ကုန္လွေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ရွာရခက္ေသာေငြကို စုရမည္။ စုႏိုင္မွ သည္အတိုင္း ျငိမ္ျငိမ္ေနသြားႏိုင္မည္။

ေခါင္းျဖီးျပီးေသာ္ သန္းၾကည္သည္ငိုင္ေနျပန္သည္။ အိပ္ေရးဝဝႏွင့္ ငိုင္ရျခင္းမွာ စည္းစိမ္ရွိလွ၏။ စိတ္သည္ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္ ဟိုသည္ကို ေရာက္လာသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ ညေန ထမင္းခ်က္ဖို႔အေၾကာင္း၊ မနက္ျဖန္ ဆူးေလဘုရားပြဲေတာ္မွ ၾကည့္ခ်င္ပြဲ သြားရမည့္အေၾကာင္း။

သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္ကိုၾကည့္မိသည္။ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွသည္။ တံခါးမ်ားလည္း ပြင့္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ ေယာက်္ားခ်ည္းေလးေယာက္ေနသည္။ အသက္အၾကီးဆံုး ျဖစ္ဟန္တူေသာ အသက္သံုးဆယ္ရြယ္လူမွာ ကိုတင္လွအမည္ရွိ ရံုးဝန္ေထာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ လူပ်ိဳဟုေျပာကာ ရႈပ္ေပြရမ္ကားလွေသာ လူေပတည္း။ သို႕ေသာ္ အျမင္ကပ္စရာ မာနၾကီးလွသည္။ သန္းၾကည္က ျပံဳး၍မွ ျပန္မျပံဳးခ်င္ေသာ ေခြးမ်ိဳးၾကီးပင္၊ အရက္ေသာက္လွ်င္လည္း လံုခ်ည္မႏိုင္ေအာင္ ေသာက္တတ္သည္။ သူႏွင့္တြဲေသာ ေကာင္မမ်ားမွာ ငယ္ငယ္လွလွႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားတတ္ၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တလွည့္ အခန္႔မသင့္လွ်င္ေတာ့ မိမိကိုၾကိဳ႕ရဦးမည္ဟု သန္းၾကည္က ထင္စားထားေလသည္။ သည္ေတာ့မွ လက္စားေခ်ရမည္။

ကိုလွတင္ထက္ နည္းနည္းငယ္ပံုရေသာ ရခိုင္ၾကီးမွာ လူေအးၾကီးပင္၊ သူ႔နာမည္က စံထြန္းလွေက်ာ္ဆိုလား၊ ေက်ာ္ထြန္းလွစံဆိုလား၊ စံလွထြန္းေက်ာ္ဆိုလား။ ေရွ႕ေနာက္ညီညီ မမွတ္တတ္ပါျပီ။ ရိုးလိုက္သည္မွာ ထင္းတုံးၾကီးအတိုင္းဟု သန္းၾကည္ကဥပမာထားသည္။ လူအိုပမာ ျငိမ္းခ်မ္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း သည္လူသာလူပ်ိဳ အစစ္ဟု လည္ပတ္ေသာ သန္းၾကည္ကသိသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ သန္းၾကည္သည္ ဘယ္လိုမွစိတ္မထား၊ အဖက္လည္းမလုပ္ေခ်။ သူဘာအလုပ္လုပ္သည္ဆိုတာေတာင္ မသိ။

အသက္အစိတ္ခန္႔ရွိ အသားညိဳညိဳ၊ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းေသးေသးေကြးေကြးလူကား သန္းၾကည္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေအာင္ခင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေအာင္ခင္ကို သန္းၾကည္ အံ့ၾသသည္။ ေက်ာင္းသားဆိုျပီး ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္သည္လည္း မရွိ၊ စာေမးပြဲလည္း အင္မတန္ ေျဖခဲသည္၊ ေျဖလွ်င္လည္း ေအာင္ခဲသည္။ အဝတ္အစားကိုလည္း ဂရုမစိုက္၊ ဘန္ေကာက္ လံုခ်ည္ဝတ္ေသာ္လည္း အဖို႔တန္မွန္းမသိ၊ ေခါင္းကလည္း ပြေယာင္းေယာင္းႏွင့္၊ မ်က္ႏွာက လက္လည္းမရွိသည့္ ပူစီကေလးလိုေနေသာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမ်ားၾကည့္လွ်င္ တဇြတ္ထုိးမိုက္မဲဟန္ကေလးကို ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားမွာ၊ မ်က္နက္ဆန္မ်ားမွာ၊ နဖူးေရမ်ားမွာ ေတြ႔ရသည္။ ေအာင္ခင္ေၾကာင့္ ယခုတေလာ ပိုက္ဆံရႊင္ရသည္။ သူသည္ သန္းၾကည္ကို အလုပ္ျပီျပီသသ မဆက္ဆံေခ်။ အလကားေနရင္းႏွင့္ တဆယ္ငါးက်ပ္ ေပးလွ်င္ေပးသည္။ ပင္နစ္စလင္ဖိုးေၾကာင့္ သူပိုက္ဆံမရွိသည့္အခါမူကား သန္းၾကည္သည္အေၾကြးစာရင္းႏွင့္ မွတ္တတ္သည္။ ေအာင္ခင္ကမူ ဘာမွ သတိမူဟန္မရွိ၊ သူအလိုရွိလွ်င္ တံခါးလာေခါက္တတ္သည္။ အလိုမရွိလွ်င္ မ်က္ႏွာထား ခပ္ၾကီးၾကီးႏွင့္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ လုပ္္တတ္သည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ခင္ကေလးေတာ့ ဘုန္းတန္ခိုးၾကီးလို႔ အသက္ရွည္ပါေစ။

က်န္တေယာက္မူကား တေယာေက်ာ္ ကိုေမာင္ေမာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္မွာ မိန္းမႏွင့္ကေလးမ်ားကို အညာမွာထားခဲ့ျပီး ရန္ကုန္မွာေသာင္တင္ေနေသာလူျဖစ္ေလသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ အျငိမ္မေနႏိုင္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္အတူ ေမြးဖြားလာသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ တေယာထံုးတံႏွင့္ သံၾကိဳးမ်ားကို မကလိရလွ်င္ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္တတ္သည္။ တေရးႏိုးထျပီး တီးဆိုလွ်င္ တီးဆိုသည္။ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္ေနေသာ သူ႕အိပ္ရာေပၚ၌ ပက္လက္ၾကီးလွဲကာ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို မွတ္လွ်င္မွတ္ေနသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ကား လူေခ်ာပင္။ သူသည္ သန္းၾကည္ကို စြဲမက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္တတ္သည္။ ျပီးေတာ့လည္း ဘာမွ မလႈပ္ရွားေခ်။ သူ႔ေသြးမ်ားသည္ ေရခဲသာသာပင္ ေႏြးမည္ထင္ရသည္။ သည္လိုပင္စြဲမက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ၾကည့္ေနကာ ၾကည့္ၾကည့္ေနရင္းျဖင့္သာ အဆံုးသတ္သည္။ သန္းၾကည္က ၾကိဳးစားပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ တံခါးလာမေခါက္ေခ်။

သူတို႔ႏွင့္သိရသည္မွာ ေအာင္ခင္မွတဆင့္ ျဖစ္ေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ သူတို႔အားလံုးကို မိမိထက္ အင္မတန္ အထက္တန္းက်သည္ဟုထင္ကာ သိပ္ျပီး မရဲလွေခ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တခါေသာ အခါ၌မူကား... ေယာက်္ားဟူေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္၏ အရိပ္အေရာင္မ်ားကို သူတို႔၌ အားတက္စရာ ျမင္ရသည္။ စင္စစ္ေသာ မိန္းမတေယာက္ျဖစ္ေသာ မိမိကိုသူတို႔သည္ အလိုရွိၾကသည္ကို သူမ ေတြ႔ရေလသည္။ ရခုိင္ၾကီးသည္ပင္ မရိုးေသာအခ်ိန္ကို ေတြ႔သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း ပူေႏြးလာသည္ကို ေတြ႔သည္။ ကိုယ္ယံုၾကည္ေသာ တံခါးေလးေတြ ကိုယ္စီပတ္ထားၾကတာသာရွိသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေအာင္ခင္ကေလးကို အံ့ၾသျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ကား သူမ၏ သစၥာတရားအတိုင္းပင္ ေလာကၾကီးသည္ ကာမေဘာင္ၾကီးေပတည္း။

"ေအာ္... ထမင္းအိုး တယ္ရပါဦးမယ္..."ဟု သန္းၾကည္ညည္းကာ မွန္ေရွ႕မွခြာသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ေရာက္ေသာ္ မနက္က ဟင္းမ်ား နံေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ လင္ေတာ္ေမာင္ ျပန္လာလွ်င္ ဟင္းမရွိရေကာင္းလားဟု ဆူပြက္ဦးမည္၊ ေစ်းဝယ္ရမွာလည္း ပိုက္ဆံႏွေျမာေျမာရွိေလရာ၊ သန္းၾကည္သည္ ငံျပာရည္ခ်က္ကေလးတခြက္ ခ်က္ရန္ျပင္ေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ငရုတ္သီးေထာင္းရသည္၊ ၾကက္သြန္လွီးရသည္၊ ပုစြန္ေျခာက္ ေထာင္းရသည္။ အားလံုးျပီး၍ ခ်က္ေတာ့မည္ျပင္ေတာ့ ဆီမရွိေခ်။

သန္းၾကည္သည္ တခြန္းဆဲလိုက္ျပီး သတိရလာသည္။ ဟိုဘက္အိမ္မွ ေဒၚေလးထံ သြားဝယ္မည္။

ဟိုဘက္အိမ္က ေဒၚေလးဆိုသည္မွာ ဘယ္သူဟူ၍ ေျပာရမည္မွာ ရာဇဝင္ႏွင့္ ခ်ီျပီးေျပာမွ ရွင္းမည္။ ေဒၚေလးသည္ ဟိုဘက္အိမ္မွ တရုတ္လင္မယားအိမ္တြင္ အိမ္တြင္း စီမံခန္႔ခြဲေသာ မိန္းမျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚေလးသည္ အိမ္ရွင္တရုတ္၏ ကိုယ္လုပ္ေတာ္လည္းျဖစ္ေသးေလရာ၊ အသားျဖဴစပ္စပ္ သားကေလးတေယာက္ ေမြးေပးျပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ေနာက္ေဖး၌ သူမ၏ၾသဇာ လံုးလံုးသက္ေရာက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံမကိုင္ရေခ်။ ထိုအခါ ကိုင္ရေသာ ဆီ၊ မုံ႕ညင္းခ်ဥ္၊ ၾကက္သြန္ဥ၊ ပဲငံျပာရည္တို႔ကို ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္ ၾကံသည္။

သန္းၾကည္သည္ "ေဒၚေလးေရ... ဆီတမူးဖို႔ေလာက္ ေပးပါဦး"ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ တရုတ္လင္မယား အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးရာ၊ ခုလို ေအာ္ရဲသည္။
အျပင္၌ မိုးသည္တိတ္ေလျပီ။
*
သန္းၾကည္၏ ေယာက္်ား ကိုျမေမာင္ ျပန္လာေလျပီ။
ကိုျမေမာင္သည္ အလြန္ေအး၍ စကားနည္းေသာ လင္ေပတည္း။ သူကို ယုယလည္း ဂရုမစိုက္အဖက္မလုပ္၍လည္း ဝမ္းမနည္းေခ်။ သူသည္ အလုပ္ႏွင့္လက္ မျမဲေသာ လူေပတည္း၊ ယခုတလအတြင္းေတာ့ ျမဴနီစပယ္မွ အမႈိက္က်ံဳးေသာ ကားကိုေမာင္းသည္။ ဘယ္ေတာ့ လူသြားလမ္းေပၚတက္ေမာင္းျပီး အလုပ္ျပဳတ္မည္လဲမသိ၊ ကိုျမေမာင္သည္ အလုပ္မ်ိဳးစံုကို စပ္စပ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ဟာကိုမွ က်က်နနမတတ္ေခ်။ သန္းၾကည္၏ ၁၅က်ပ္ေပးရေသာ လက္ပတ္နာရီကေလး နဂိုခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ကို ျပင္ေပးမလုိႏွင့္ ေလွ်ာက္ျဖဳတ္ရာ၊ ျပန္မတပ္တတ္ေတာ့ဘဲ သည္တိုင္းပစ္ထားရသည္။

အက်င့္စာရိတၱႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ သန္းၾကည္သည္ သူမလင္ကို အင္မတန္အထင္ၾကီးသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ အရက္လည္း ေသာက္တတ္သည္၊ ကုတ္ကင္းလည္း ပြတ္တတ္သည္။ ဖဲလည္းရိုက္တတ္၊ ျမင္းလည္းေလာင္းတတ္၊ ကိုးမီးလည္း ကစားတတ္၊ ဘာမွမတတ္တာမရွိ။ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတာင္ တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဘာကိုမွ စြဲစြဲျမဲျမဲမလုပ္ေခ်။ သူတို႔လင္မယားသည္ အင္မတန္ ရန္ျဖစ္ခဲသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ ညဥ့္မွန္မွန္ျပန္အိပ္ေသာ လင္ျဖစ္သည္။ သန္းၾကည္၏ ဧည့္သည္လာလွ်င္ အလိုက္သိစြာ မီးဖိုေခ်ာင္၌ သြားထိုင္တတ္သည္။ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ သန္းၾကည္အိမ္ျပန္ေနာက္က်လွ်င္ မညည္းမညဴ သန္းေခါင္သန္းလႊဲ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္သည္။

သည္လိုလင္မ်ိဳးႏွင့္ ဘယ္မယားက ရန္ျဖစ္မည္လဲ။
တခုသာရွိသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ ပိုက္ဆံအလြန္သံုးေသာသူျဖစ္၏။ သူ႔ကို မရအရ ေဖာေအာင္ရွာေပးရေလသည္။ သူဘယ္လို သံုးသည္ ဆိုတာေတာ့... သန္းၾကည္အဖို႔ ေမးေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္ေခ်။ ေမးလွ်င္ သူတို႔ရန္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ယခုလည္း စကားတလံုးမွ မေျပာျဖစ္ဘဲ၊ ထမင္းစား၍ ျပီးသြားေလျပီ။

သန္းၾကည္ကသာ တြတ္တြတ္ေျပာသည္။ ထမီ ဘိန္းစားရုတ္သြားသည့္ အေၾကာင္း၊ ဟိုဘက္အိမ္က ေအာင္သြယ္ေဒၚျမအိမ္မွာ သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႔သည့္အေၾကာင္း၊ နံရံပ်ဥ္ျပားကို လြန္ပူႏွင့္ေဖာက္ျပီး ေခ်ာင္းၾကည့္တာ ဘာျမင္ရေၾကာင္း၊ ကိုျမေမာင္ကေတာ့ "အင္း...အင္း"ဟု ေလးေလးၾကီး လိုက္ကာ ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင့္ ရွပ္အကႌ်အိတ္ထဲက ကြာစိမ်ားကို တစိျပီးတစိကိုက္သည္။

"ကိုျမေမာင္"ဟု သန္းၾကည္က ထမင္းပြဲသိမ္းရင္း ေခၚသည္။
"ေဟ"ဟု သူကထူးသည္။
"မနက္ကေလ သိလား"ဟု သန္းၾကည္က ေျပာသည္။
"အင္း"ဟု သူကေျဖသည္။
"ဟိုဘက္ အစြန္ဆံုးက ေကာင္မျဖဴျဖဴဟာေလ... ဟုိညေနညေန ေဘာ္လီမပါဘဲ သရက္ထည္ အက်ႌတထပ္ထဲ ဝတ္ဝတ္ျပီး လမ္းသလားတဲ႔ ေကာင္မေလးသိတယ္မႈတ္လား"
ကိုျမေမာင္က မၾကားသလို ေနေလသည္။
"အဲဒါ ဆိုက္ကားစီးလားျပီး သူ႔အိမ္ထဲ ကုပ္ျပီး တံခါးပိတ္ေနတာကုိး၊ ဆိုက္ကားသမားက တက္လိုက္လာျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့ ဘယ္ရွာေတြ႔ေတာ့မတုန္း၊ က်ဳပ္ကိုေမးေတာ့ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္တာ... အဟိ..."
သန္းၾကည္ႏွင့္ "ေကာင္မျဖဴျဖဴ"မွာ ျပိဳင္ဘက္မ်ားေပတည္း။
"မင္းကလဲကြာ"ဟု ကိုျမေမာင္က ေနာက္က်ျပီးမွဟန္႔သည္။
"အို... ဘာလဲ ... မတရားသျဖင့္"
"မင္းေကာ... မလုပ္ဖူးဘူး"
"အမယ္ က်ဳပ္က ပိုက္ဆံမပါမွ လုပ္တာပါေတာ္"

သန္းၾကည္တို႔ ရွစ္အိမ္တြဲ ႏွစ္ထပ္တန္းလ်ားမွာ ေနာက္ေဖးမွ ေလွခါး ဟုိဘက္စြန္းတခု၊ သည္ဘက္စြန္းတခု တပ္ကာ အလည္မွ စၾကႍရွည္ျဖင့္ သြယ္ကာထားရာ၊ အိမ္ခန္းေပါက္တိုင္းကို ေနာက္ေဖးေခ်ာင္မွဝင္ရသည္။ ဘယ္အိမ္ေပါက္ကို ဝင္လိုသူမဆို ဟိုဘက္လမ္းေလွကားမွေသာ္လည္းေကာင္း၊ သည္ဘက္လမ္း ေလွကားမွေသာ္လည္းေကာင္း တက္ရမည္။ ေလွကားမွ တက္ျပီးေသာ္ ဝင္လိုရာ အိမ္ေပါက္ကို ဝင္ျပီးသည္ႏွင့္ ေပ်ာက္ေလရာ၊ ဆိုက္ကားသမားသည္ ေလွကားမွတတ္လိုက္လာေသာ္လည္း ဘယ္အိမ္ခန္းကိုဝင္၍ ပိုက္ဆံေတာင္းရမွန္းမသိေတာ့ေခ်။

"အခုေလ... ဟိုဘက္လမ္းက လူေတြကပါ က်ဳပ္တို႔လမ္းမွာ လာဆိုက္ျပီး ဒီဘက္ေလွကားကတက္၊ ဟိုဘက္ေလွကားက ဆင္းသြားေရာေတာ့။ သည္လိုခ်ည္း လုပ္ေနတယ္၊ ခုက်ဳပ္တို႔ ဆိုက္ကားစီးခ်င္လို႔ေတာင္ စီးလို႔မရဘူး၊ သြားမယ့္လမ္းေျပာလိုက္ရင္ မလိုက္ေတာ့ဘူးရွင့္"

သည္လိုႏွင့္ တညေနကုန္သည္။ ေမွာင္ရီလာေသာ္ သန္းၾကည္သည္ ဖေယာင္းတိုင္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္အား မီးပြင့္ျပာကေလးကို ထြန္းသည္။ သူတို႔အိမ္ခန္းကေလးသည္ ျပာလဲ့ေမွာင္ေဝကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ညဥ့္၏ အဆင္သည္ လ်ိဳ႕ဝွက္နက္နဲလာသည္။ ဆန္းၾကယ္လာသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေပ်ာ္၏၊ ေက်နပ္၏။ ေဆးေပါ့လိပ္တိုတိုကို ၾကြက္ေလွ်ာက္ေပၚမွ လွမ္းယူကာ မီးညွိသည္။

အျပင္လမ္းထိပ္မွ ညေစ်းတန္း၏ အသံဗလံသည္ ေဝ့၍လာသည္။
သန္းၾကည္သည္ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာေလသည္။ လူသူေတြထဲမွာ ေရာျပီး ေလွ်ာက္ခ်င္သည္။ မ်က္စိသည့္ ျပဴးက်ယ္ကာ ထက္ျမက္သည္။
"လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ေတာ္"
"အိပ္ခ်င္တယ္ကြာ..."ဟု ေျပာ၏။ ကိုျမေမာင္သည္ အိပ္ရာသို႔ ဝင္သည္။
"ကိုးနာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး"

သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းမွ ေငးေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ကိုလွတင္တို႔အိမ္၌ မီးအလြန္လင္းေနသည္။ ခါတိုင္းထက္ပင္ ဆူညံဆူညံလုပ္ေနၾကသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ပင္ လက္အလကား အားေနျပီး စကားဝိုင္းထဲဝင္လ်က္ ရွိသည္။ ရခိုင္ၾကီးကမူ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ပင္၊ ေယာက္်ားအားလံုးတို႔၏ မ်က္ႏွာအမူအရာကို မ်က္စိေကာင္းေသာ သန္းၾကည္သည္ ေစ့ေစ့ငွငွ ျမင္ေလ၏။ "ကိုေအာင္ခင္ ကေလးေကာ... ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္"

သန္းၾကည္၏ စပ္စုစိတ္သည္ ၾကြလာကာ ဘာျဖစ္သလဲဆိုတာ သိခ်င္လာသည္။ သူတို႔ ခါတိုင္းလို စကားျငင္းၾကတာမဟုတ္။ ရန္ျဖစ္ၾကတာ မဟုတ္။ ေဟာ... ကိုလွတင္ၾကီး၏ တိုင္းသံကို ၾကားရျပန္သည္။

သန္းၾကည္သည္ ကိုျမေမာင္ကို ငဲ႔ၾကည့္သည္။ လင္လုပ္သူမွာ အိပ္ရာေပၚ ေမွာက္လ်က္ၾကီးလွဲလ်က္ ျငိမ္ေနသည္။ သူ႔လက္မ်ား၌ စီးကရက္တလိပ္ မီးမညွိရေသးဘဲ ညွပ္လ်က္ရွိသည္။
"က်ဳပ္ အိမ္ေရွ႕အိမ္ သြားလိုက္ဦးမယ္။ ဘာျဖစ္ၾကတယ္ မသိဘူး၊ ကိုေအာင္ခင္မ်ား ဓားထိုးခံရသလား မသိဘူး"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ေဘး ဘံုေလွကားမွ ဆင္းခဲ့သည္။

အိမ္တန္းလ်ား၏ ေအာက္ခန္းမ်ားကား တခ်ိဳ႕ပိတ္ေလျပီ၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ႏွင့္ စာပံုႏွိပ္စက္ ႏွစ္ခန္းတြဲမ်ားသာ မီးထိန္ကာ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။ သန္းၾကည္သည္ ညရိပ္ႏွင့္ မီးေရာင္မ်ားကိုျဖတ္ကာ ခဏေလးႏွင့္ေရာက္ခဲ့သည္။

သည္အိမ္ကို ကိုေအာင္ခင္ အေၾကာင္းျပဳ၍ ခုလိုဆင္ေျခရွာေတြ႔သည္ အခါေတာ့ လာရဲသည္။ သန္းၾကည္သည္ သူမရွိသမွ် အသိဥာဏ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ အမူအရာကိုျပဳကာ "ဘာလုပ္ေနၾကလဲ...ဟင္"ဟု မရဲတရဲေမးသည္။ သူမသည္ ေကာင္းေကာင္းလည္း မရယ္ရႊင္ျပဝံ႔ရာ စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္ေနသည္။

ကိုလွတင္သည္ ဘာမွ်မေျပာ...၊ စိတ္ညစ္ဟန္ျဖင့္ သန္းၾကည္ကို အဖက္မတန္ ဟန္ျပဖို႔ရာေတာင္ ေမ့ျပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္က လက္ဖဝါးမ်ား အခ်င္းခ်င္းပြတ္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ ရခိုင္ၾကီးက ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ "ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ အေကာင္ကေလး မူးလာလို႔"ဟု ေျပာသည္။

သန္းၾကည္မွာ စိတ္ပူသြားျပီး "ေအာ္... ကိုေအာင္ခင့္ႏွယ္ေနာ္"ဟု ေရရြတ္ကာ ေရွ႕သို႔တိုးလာ၏။
အေကာင္ကေလးကမူ မူးလဲေနတာ အမွန္ပင္၊ ပါးစပ္မွ အန္ဖတ္မ်ားလည္း ရင္ဘတ္ေပၚ ေပေနသည္။ တဟင္းဟင္းညည္းကာ "မူးတယ္ ...မူးတယ္"ဟု ေအာ္ေလသည္။ စကားေတြလည္း မပီမသ မ်ားေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေအာင္ခင္ကေလး မဟုတ္ေခ်။

ေကာင္ကေလးမွာ ေအာင္ခင္ထက္ပင္ ငယ္ပံုရေသး၏။ ေၾသာ္... ကေလးကေလးမွ ကေလးကေလးပါပဲ။ သူ႔အေမမ်ားျမင္ရင္ ဘယ္ႏွယ္ေနပါ့မယ္...။ သန္းၾကည္သည္ ရင္ဆို႔မိသည္။ သည္လိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးမွာ သူမအဖို႔ ရိုးလွျပီျဖစ္ေသာ္လည္း သည္ေလာက္ ငယ္ရြယ္မြန္ရည္သူကေလးမ်ိဳး ျဖစ္ေနပံုေတာ့ မေတြ႔ဘူးေခ်။
"ေခြးမသားေလး"ဟု ကိုလွတင္က ဆဲသည္။
"ကဲ...သူ႕ပစၥည္းေတြ က်ေတာ္သြားယူခဲ့မယ္"ဟု ရခိုင္ၾကီးကဆိုသည္။
ကိုကိုေမာင္က ေကာင္ကေလးေခါင္းကိုထူကာ "ေဟ့ ဝင္းေမာင္ ဝင္းေမာင္"ဟု ေခၚေလသည္။
သန္းၾကည္သည္ ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း ကူညီဖို႔အသင့္ရွိေနသည္။ "ဝင္းေမာင္ေလး"ဟု စိတ္ထဲကရြတ္သည္။ မိန္းမကေလးလို လွပေခ်ာမြတ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ခ်စ္သည္။ ဝင္းေမာင္ေလး။

သို႔လွ်င္ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ လူတေယာက္တိုးလာသည္။ သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္မွာခ်ည္းေနသည္။ ဝင္းေမာင္ကေတာ့ သူမကို ဂရုမစိုက္ေခ်။ မ်က္လံုးခ်င္းမ်ားဆံုလွ်င္ ျပံဳးျပလိုက္မည္ ၾကံသည္။ သန္းၾကည္သည္ စိတ္အနည္းငယ္ တည္ျငိမ္သည္။ ညစ္လည္း ညစ္ညဴးသည္။ ဝင္းေမာင္၏ သန္႔ရွင္းေသာ ကေလးငယ္လို မ်က္ႏွာကေလးကို ျမင္လွ်င္ ကိုယ့္မွာ အျပစ္ေတြ ပံုေနသလို ခံစားမိသည္။

ဝင္းေမာင္၏အေၾကာင္းကို ရသမွ် စံုစမ္းေလရာ သူမသည္ ကိုေအာင္ခင္ကေလးကုိ ကပ္ရေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူက တယ္မေျပာခ်င္ "ခင္ဗ်ား ေကာင္ေလးကို မျမွဴနဲ႔ေနာ္"ဟု ရက္ရက္စက္စက္ေျပာေသးသည္။ ျပီးေတာ ေငြငါးက်ပ္ေပးသည္။

သန္းၾကည္သည္ ရင္ထဲက နာေလသည္။ ရင္နာနာႏွင့္ပင္ ေကာင္ေလးကို စိတ္ဝင္စားျမဲရွိေလသည္။
လင္သည္ကိုလည္း ပါးစပ္မျငိမ္ ေျပာမိသည္။ "ကိုျမေမာင္ေရ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ ဘယ္ကပါလိမ့္...ဟင္၊ သူေဌးသားကေလးနဲ႔တူတယ္၊ ပိုးလံုခ်ည္ ခါးကမခ်ဘူး" ကိုျမေမာင္က မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္သည္။ သန္းၾကည္သည္ အနည္းငယ္တုန္သြားသည္။
"ဒီေကာင္ေလးေတာ့ ပ်က္စီးပါလိမ့္မယ္၊ ဟိုကေကာင္ေတြနဲ႔ေပါင္းရင္"ဟု ပူပန္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ ေအာင္ခင္ႏွင့္တြဲျပီး ထြက္တတ္လာသည္။ သန္းၾကည္သည္ စိတ္မသက္သာေတာ့ေခ်။ သူမသည္ အခြင့္အေရးကိုရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တေန႔ေတာ့ ေတြ႔သည္။

"က်မတို႔အိမ္ လာလယ္ပါ၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ပ်င္းရင္ေလ၊ ကိုေအာင္ခင္တို႔နဲ႔ ခင္ပါတယ္"ဟု သူမေျပာ၏။ သန္းၾကည္၏အသံသည္ အက္လွသည္။ ျပီးေတာ့မ်က္ႏွာသည္ ညိဳတဝက္ ျပံဳးတဝက္ရွိသည္။ ဝင္းေမာင္က ပထမမ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္တမ်ိဳးျပံဳးႏွင့္ "မသန္းၾကည္ဆိုတာလား"ဟု ေမးေလသည္။ သန္းၾကည္သည္ ကမန္းကတန္း ေခါင္းညိတ္၏။ သူမ ဝမ္းသာရမလား၊ ဝမ္းနည္းရမလားမသိ။
"ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မလယ္တတ္ပါဘူး"

ဆယ့္ေလးငါးရက္ ၾကာေသာ္ သန္းၾကည္သည္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ဝမ္းေမာင္တို႔အိမ္သို႔ကူးရန္ ရမယ္ရွာျပန္သည္။ ဝမ္းေမာင္ကို နီးနီးကပ္ကပ္မေတြ႔ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဟာလားကြယ္၊ ခက္သည္။ သန္းၾကည္သည္ မနက္က စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္းေစ်းကဝယ္လာသည့္ ေကာက္ညွင္းထုပ္လို က်စ္က်စ္ထုပ္ထားေသာ ပုစြန္ခ်ဥ္ထုပ္ကို ပန္းကန္ျဖဴျဖဴ ရွာ၍ျပင္သည္။ ပါးပါးလွီးေသာ ၾကက္သြန္ကို ေရနာနာေဆး၍ အေပၚမွအုပ္၏။ မိုးေမွ်ာ္ ငရုတ္သီးကို အနီအစိမ္းမွ်၍ လွီးထည့္၏။ ငရုတ္သီးေျခာက္ ေထာင္းလည္းထည့္၏။ အေပၚမွ ဆီရႊဲရႊဲဆမ္းလုိက္ျပီး ေျခလန္႔ေနျပန္ေလ၏။

သို႕ေသာ္လည္း ေရာက္ခဲ့သည္။ "ဖ်ာပံုက က်မအမက ပို႔လိုက္တယ္၊ စားၾကည့္စမ္းပါ သိပ္ေကာင္းတာပဲ"ဟု သူမသည္ ဝင္းေမာင္၏မ်က္ႏွာကို မဝံ႕မရဲၾကည့္၍ ေျပာေလသည္။ ဝင္းေမာင္ကနားမလည္သလို "ဗ်ာ"ဟုေျပာ၏။ "အင္း...အင္း"ဟု မခံ႕ေလးစားေျပာျပီး ယူထားသည္။ သန္းၾကည္က ေယာက္လည္လည္ႏွင့္ေနေသး တာကိုပင္ ထိုင္ပါမေျပာ။

ျပန္လာျပီးဝမ္းနည္း၏။ သို႔ေသာ္လည္း သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ ေရာယွက္ေထြးရႈပ္လာေသာ အသံမ်ားထဲမွာ ခပ္ညွပ္ညွပ္ႏွင့္ စကားဆတ္ဆတ္ေျပာတတ္ေသာ ဝမ္းေမာင့္အသံကို နားေထာင္ရင္းသာ အလုပ္လုပ္သည္။

ခုတေလာ သန္းၾကည္သည္ ပိုက္ဆံၾကပ္သည္။ သူမသည္ ညဥ့္ေစ်းတန္းကို သိပ္မေလွ်ာက္ျဖစ္၊ အကႌ်ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္သည္။ ေအာင္ခင္ေပးေသာ ပိုက္ဆံႏွင့္ေလာက္ေအာင္ေနသည္။ တေန႔က ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံတမူးထဲ က်န္ေတာ့ရာ ကိုျမေမာင္၏ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ ပိုကာႏိုင္ေအာင္ေဒါင္း၍ ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရသည္။

ကိုျမေမာင္သည္ ညည္းညဴလာသည္။ "ေဟ့... မင္းမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးလား" ထို႔ေနာက္ ျပံဳးေစ့ေစ့ႏွင့္
"ဟိုသူေဌးသားေကာင္ေလးက မင္းကို တယ္ၾကည့္ပါလားကြ" သန္းၾကည္သည္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးသည္။ ေဆာင့္၍ ေအာင့္၍ ထသြားသည္။ "ေလာကၾကီးဟာ ဒုကၡေဘာင္ၾကီးပါကလား"ဟု ဘုန္းဘုန္း၏ ဆံုးမစကားတခြန္းကို ကိုးကားမိျပန္ေလ၏။

အမွန္ပင္ ဝင္းေမာင္သည္ သူမကို ၾကည့္ေနေလသည္။ သူ၏ သိမ္ေမြ႔ေသာ မ်က္လံုးထဲတြင္ အထင္အျမင္ေသးေသာဟန္ကို ေတြ႔သည္။ သန္းၾကည္သည္ ထိုမ်က္လံုးမ်ား၏ အၾကည့္ကို မီးလိုပူသည္။ "မင္းကို ငါမျမွဴပါဘူးကြယ္၊ ဘယ့္နဲ႕လဲ ကိုေအာင္ခင္" သို႔ေသာ္ ကိုေအာင္ခင္သည္ သူမကို အလြန္မ်က္မုန္းက်ိဳးဟန္ ျပဳလာသည္။ "ခင္ဗ်ားၾကီး ေကာင္ေလးကို အေရာဝင္ထား သလား"ဟု ေမးလာသည္။ သန္းၾကည္သည္ ဘာမွမေျဖေတာ့ေခ်။

သန္းၾကည္သည္ လဆုတ္ေျခာက္ရက္ ညဥ့္အိမ္ေရွ႕ျပတင္း၌ ငိုင္ေနျပန္၏။ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ ခါတိုင္းလိုမီးလင္း၏။ ေအာင္ခင္ႏွင့္ ဝင္းေမာင္ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိဟန္တူသည္။ သူတို႔သည္ ရန္ျဖစ္ေနၾကသည္။ တခါတခါ စကားလံုးေတာင္ ကြဲေတာ့မလိုျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျငိမ္သြားျပီး ဝင္းေမာင္၏ ထူးထူးဆန္းဆန္း က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံကိုၾကားရ၏။
"အခ်စ္ ေလာကၾကီးဟာ အဆင္မေျပ၊
အခ်စ္ရဲ႕ ဖူးစာနတ္က
သူလွည့္ပတ္ကာ ထပ္ကာသာ ျဂိဳလ္ေမႊ"
"ေကာင္ေလး မူးေနျပီ"ဟု သန္းၾကည္ေျပာမိ၏။ သူမသည္ စိတ္ထိခိုက္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွမီး ျဖဳတ္ကနဲ ျငိမ္းသြား၏။ သူတို႔ အိပ္ၾကေတာ့မလား။ ေမွာင္ထဲမွ သူတို႔ေလွကားမွ ဆင္းလာသည္ကို ခပ္ျဖဴျဖဴေတြ႔ရ၏။ အိမ္ေဘးဆီသို႔ေလွ်ာက္ျပီး တိုက္ရိပ္က ကြယ္လိုက္၏။ ဘယ္သြားၾကတာပါလိမ့္ဟု ေတြး၍ မဆံုးမီ မီးဖိုေခ်ာင္မွ တံခါးေခါက္သံၾကားသည္။

ေငြျပတ္၍ စိတ္ညစ္ေနေသာ ကိုျမေမာင္က အေျပးကေလးထ၍ တံခါးဖြင့္သည္။
သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္လာေသာ ေအာင္ခင္ႏွင့္ ဝင္းေမာင္ကိုၾကည့္၍ ထိတ္၏။
"ကဲ... မေခ်ာ ေဟာဒီမွာ"ဟု ေအာင္ခင္က ေဒါသသံႏွင့္ ဝင္းေမာင္ကို ေမးေငါ့ျပ၏။ ဝင္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာမွာ အရက္ေၾကာင့္လား၊ အရွက္ေၾကာင့္လား မသိ နီေန၏။ မ်က္လံုးမ်ားကား ပူေလာင္၏။ သန္းၾကည္သည္ ဟစ္၍ ငိုလိုက္ခ်င္၏။ ပူေလာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အစံုေတြ႔ခဲ့ဖူးေလျပီ။ မေရတြက္ ႏိုင္ေလျပီ။ သို႔ေသာ္ ဝင္းေမာင္ေလးထံမွာေတာ့ မေတြ႔ပါရေစနဲ႔။

ဆုေတာင္းဆိုသည္မွာ အလကားပင္။ ဘယ္ေတာ့မွမျပည့္။ ဝင္းေမာင္သည္ ေအာင္ခင္ကို တိုးတိုးေျပာ၏။ ေအာင္ခင္က "ေခြးမသား"ဟု ဆဲျပီး ထြက္သြားသည္။ ကိုျမေမာင္ ထြက္သြားသျဖင့္ ပြင့္ေနေသာ တံခါးမွ ဆင္းသြားသံကို ၾကားလိုက္၏။

"တံခါးသြားပိတ္ေခ်ပါ"ဟု ဝင္းေမာင္က ေမာဟိုက္ေသာ ေလသံႏွင့္ေျပာေလ၏။
သန္းၾကည္သည္ ျငိမ္လ်က္ေနေပ၏။ ဖေယာင္းတိုင္ႏွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္အားသည္ အလြန္ပင္လင္းေန၏။ အိမ္ဦးခန္းမွာ မဟာျမတ္မုနိပံုေတာ္သည္ ေရႊျခည္မႈံမ်ားႏွင့္လက္ေနေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ကို သတိရေနေလသည္။
"တံခါးပိတ္ေခ်ပါေလ"
သန္းၾကည္သည္ ေခါင္းငံု႔၍ "မပိတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္"ဟု ေျဖးညွင္းစြာေျပာေလသည္။
"အလို... ဘာျဖစ္တာတုန္း"
"က်မ ေနမေကာင္းဘူး"ဟု သန္းၾကည္သည္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာ၏။
ဝင္းေမာင္သည္ ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္၏။ ထို႔ေနာက္ တခ်က္ရယ္ကာ "ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္သလဲ"ဟု ေမးေလ၏။
"က်မ ပိုက္ဆံရွိသားပဲ"ဟု ေဒါသႏွင့္ေျပာ၏။ စင္စစ္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္ျပည့္ေအာင္ မရွိေခ်။ ဝင္းေမာင္ကိုပါးရိုက္လိုက္ခ်င္၏။ ဆဲေရးတိုင္းထြာ လိုက္ခ်င္၏။ သည္လိုလုပ္၍ ေကာင္ကေလးမ်ားငိုလွ်င္ ေခ်ာ့ျပီးသိပ္လိုက္မည္။ သားငယ္ေလးလို ပုခက္လႊဲလိုက္မည္။

သို႔ေသာ္ သန္းၾကည္  ဘာမွမလုပ္ရဲေခ်။ ေငးစင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ကာ "ဖာသယ္ဆီကို ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ လာခ်င္တာလဲ"ဟု မပြင့္တပြင့္ေျပာ၏။

ဝင္းေမာင္သည္ ရုတ္တရက္နားမလည္ေခ်။ နားလည္သည့္အခါ စက္ရုပ္ၾကီးလို ခဏေတာင့္သြား၏။ ရွက္သြား၏။ စိတ္ဆိုးသြား၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေပ်ာ့ေခြသြားကာ "ႏြဲ႕ ႏြဲ႔"ဟု တကိုယ္တည္း စြဲလမ္းေသာ နာမည္ကို တသည္။

သန္းၾကည္၏ေငးစင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အသက္ဝင္လာေသာ ဝင္းေမာင္မရွိေတာ့ေခ်။

ကိုျမေမာင္ႏွင့္ မိုးလင္းလင္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ရသည္။
"မင့္လင္ကေလးမို႔ ပိုက္ဆံမယူလိုက္တာလား"ဟု ဆဲသည္။
"ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္ က်ဳပ္ရွာေပးပါမယ္ရွင္... ကိုေအာင္ခင္ဆီက ခုလိုခ်င္ခုရပါတယ္"ဟု သန္းၾကည္ကေအာ္၏။
ကိုျမေမာင္၏ မ်က္ႏွာ၌ အဓိပၸာယ္ကို ဖမ္းမိဟန္ေပၚလာ၏။
ခ်က္ျခင္းပင္ မေကာင္းၾကံဟန္သို႔ ေျပာင္းကာ "မဟုတ္ဘူး မင္း ဒီေကာင္ေလးဆီက ပိုက္ဆံကိုရေအာင္ယူရမယ္။ မဟုတ္ရင္ မင္းနဲ႔ငါေတာ့ အသိပဲ"ဟု ၾကိမ္း၏။
"ေကာင္ကေလးပိုက္ဆံကို တသက္မထိဘူး။ က်ဳပ္ကိုလည္း တသက္ သူမထိရဘူး"
ကိုျမေမာင္သည္ အလြန္ေဒါသၾကီးလာကာ သန္းၾကည္ကို ရိုက္ႏွက္ေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ျငိမ္၍သာ ခံေလသည္။ ေယာင္ျပီး တေတာင္ႏွင့္ ခံတြတ္မိသည္ကိုပင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ "သတ္လိုက္ သတ္လိုက္"ဟု ေဒါသေျပေအာင္ ေအာ္မိသည္။

အိမ္၌ တေယာက္ထဲက်န္ခဲ့ေသာ္ သန္းၾကည္သည္ ေရမခ်ိဳး၊ ေခါင္းမျဖီးဘဲ အိမ္ေရွ႕၌ ထိုင္သည္။ ရွိသမွ်ကို ကိုျမေမာင္ ယူသြားေလျပီ။ "ေလာကၾကီးမွာ ေငြ... ကြ... ေငြ"ဟု သူကေျပာခဲ့သည္။ သန္းၾကည္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္။ ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ဆာေလာင္လ်က္ရွိသည္။ ေလထေနသည္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိျပီလဲ၊ ညေနေတာ့ ေစာင္းျပီ။

အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ ျငိမ္ေနသည္။ ဝင္းေမာင္ကို ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲေတြ႕ရ၏။ အလုပ္မ်ားေနသလိုပင္။ ကိုေမာင္ေမာင္၏ တေယာထိုးသံကို တၾကြီၾကြီၾကားရသည္။ ကိုလွတင္ႏွင့္ ရခိုင္ၾကီးေတာ့ မရွိၾကေခ်။

ကိုေအာင္ခင္သည္ အိမ္ေရွ႕သို႕လာရပ္ကာ လိုလိုခ်င္ခ်င္ျပံဳးျပေလသည္။
သန္းၾကည္သည္ ဘာမွမသိဘဲ ရမ္းျပီး ဝမ္းသာျပံဳး ျပံဳးရသည္။
တနာရီခန္႔ ၾကာလွ်က္ ကားတစီး ဆိုက္လာသည္။ ေကာင္ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါလာသည္။ ဆူညံဆူညံႏွင့္ ဝင္းေမာင္နာမည္ကို ေခၚၾကသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ားကို အိမ္ေပၚကခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ ဝင္းေမာင္ ဆင္းလာေလရာ သန္းၾကည္သည္ ရင္ဒိတ္ကနဲခုန္မိသည္။

ဝင္းေမာင္သည္ လွမ္းေမာ္၍မၾကည့္။ ရင့္အိုေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္တြင္ သန္းၾကည္သည္ကားနံပါတ္ကို မွတ္လိုက္ရသည္။

ေအာင္ခင္က အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္ေနျပီး "ဗိ်ဳ႕... မသန္းၾကည္"ဟု ေအာ္ေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အူရႊင္စြာ စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ သီခ်င္းဆိုေလ၏။ "ေလာကၾကီးမွာ... လူလာျဖစ္တာ...၊ ေသရဖို႔ရယ္... ေနရဖို႔ရယ္... တကယ္ သည္ႏွစ္လမ္း ေသရဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္"ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ဆိုရင္း သတိေပးေနေသး၏။

သန္းၾကည္သည္ ေငးေနေလ၏။ စိတ္ေဆြးေျမ႕၏။ ကိုယ္လက္မ်ား အရိုက္ခံထားရ၍ နာေန၏။ အူတၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္ေန၏။ လက္ထဲ၌ ျခဴးျပားပင္မကပ္။ မ်က္ရည္မ်ား ေအးစိမ့္၍ က်လာ၏။ အပ္ေပ်ာက္ေျမက် ရွာမရေသာေၾကာင့္ ရင္ဟာ၏။ အသဲကြဲတယ္ဆိုတာ ဒါပါပဲ။ မဲ့ျပံဳးျပံဳးကာ "ေလာကၾကီးမွာ ငါဘာျဖစ္လို႔ လူလာျဖစ္ပါလိမ့္"ဟု ေမးမိ၏။ သို႔ေမးရေသာ္လည္း သူမ၏ မ်က္ရည္မ်ားသည္ အျမဲတမ္းပူေလာင္ေလ့ရွိကာ သည္တခါသာ ေအးစိမ့္၍ က်ရသည့္အတြက္ ေက်နပ္မိေလသည္ ။ 

__ ၾကည္ေအး

(ရႈမဝမဂၢဇင္း)

Saturday 17 January 2015

ရာသီမိုး


(ရႈမဝမဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ ပန္းခ်ီ - အုန္းလြင္၊ Special Thanks to "Tin Min Htet")



(၁)
ေလးငါးရက္ ၾကာခဲ့ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေအးေအးသည္ ရွက္ေၾကာက္၍ မျပီးႏိုင္ဘဲရွိသည္။ ရင္ကလည္းခုန္ပါဘိ၊ စာက်က္ရင္း၊ ထမင္းစားရင္း၊ စကားေျပာရင္းက အေမ့ေျပာစကားမ်ားကို ျဗဳန္းခနဲသတိရတတ္သည္။ မ်က္ႏွာကေလး ရဲရဲသြားေအာင္ ရွက္တတ္သည္။ အတန္းထဲက ေကာင္မကေလးမ်ားကပင္ "ေအးေအး ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္..."ဟု ေမးၾကသည္။ ေအးေအးသည္ ေငးျပီး ဘာမွမေျပာဘဲ ရွက္၍သာ ေနသည္။

အေမ့ေျပာစကားမွာ စင္စစ္ေတာ့ ဆန္းလွသည္မဟုတ္။ မိန္းမအျဖစ္ႏွင့္ေမြးဖြားလာေသာ လူသတၱဝါတိုင္း အရြယ္ေရာက္စ၌ မိခင္ထံက ၾကားရမည့္ စကားပင္တည္း။

လြန္ခဲ့ေသာ ေသာၾကာေန႔မနက္က ေအးေအးသည္ ခါတိုင္းထက္အိပ္ရာထ ေနာက္က်သည္။ အိမ္ေဘးက သူငယ္ခ်င္းမကေလးမ်ားႏွင့္ ပံုေျပာတမ္းကစားၾကရာ တေစၦပံုေရာက္သြားေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္၊ ၾကိဳက္လည္းၾကိဳက္ျဖစ္ကာ ညဥ့္နက္သြားၾကေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုညက လအလြန္သာသည္။ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္းေတာ့ မကစားရေတာ့ျပီ၊ အေမသည္ ေအးေအးကိုညတိုင္း လမ္းမထြက္ခြင့္ မေပးေတာ့ေခ်။ အေမ့အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ "ေအးေအး ညည္းကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး"ဟူ၏။

"ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး"ဟု ေျပာတာေလာက္ မၾကိဳက္တာမရွိဘူးထင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေအးေအးသည္ လိမၼာခ်င္ေသာသမီးျဖစ္ေလရာ အေမ့စကားကို မေက်နပ္လွေသာ္လည္း လမ္းမ မဆင္းေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမကေလးမ်ားက ေအးေအး၏အိမ္ကို လာၾကရ၏။ ကတမ္း၊ ခုန္တမ္း ကစားရ၏။ ထမင္းလက္သုပ္ ေရာင္းၾကရ၏။ ပံုေျပာၾကရ၏။ ေအးေအးကိုယ္၌ကလည္း တယ္ျပီး ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားခ်င္လွသည္ဟု မရွိေတာ့ေခ်။ ေအးေအးသည္ စိတ္ကူးယဥ္လာေလသည္။ မိမိ၏ ပံုေျပာအလွည့္ေရာက္ေသာ္ ကိုယ့္ဒ႑ရီကိုယ္ဖာသာထြင္ယူ မိေလ၏။  ေအးေအး၏ပံုထဲက ဇာတ္လိုက္မွာ ဥစၥာေစာင့္ဘဝက ဝင္စားလာေသာ 'မမိုးသူ' ျဖစ္ေလ၏။ မမိုးသူဟူေသာ အမည္မွာ ေအးေအး၏ အဖြားနာမည္ပင္တည္း။ ေအးေအးသည္ ၾကားဖူးနားဝႏွင့္ ျဖီးကာဖ်န္းကာေနေလ၏။ လူဝင္စားမကေလးသည္ ေမြးေမြးျခင္း "အကိုၾကီးေရ"ဟု တလံုးပီပီသသ ေအာ္လိုက္သည္။ လသာေသာညတိုင္း မာလကာပင္ေအာက္မွာထိုင္ျပီး ငိုတတ္သည္။ ပေယာဂဆရာႏွင့္ အစြဲခၽြတ္ျပန္ေတာ့ အကိုၾကီး ဥစၥာေစာင့္ႏွင့္လည္း မခြဲခ်င္၊ လူ႔ဘဝက မိဘမ်ားႏွင့္လည္း ခ်စ္ခင္ေန၍ အလြမ္းဇာတ္စေလေတာ့သည္။ ေအးေအးသည္ ကိုယ့္ပံုမွာကိုယ္တိုင္ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ကာ ငိုတရႈိက္ရႈိက္ပင္ ျဖစ္လုမခန္း ရွိေလ၏။

အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့ေတာင္ ေအးေအးသည္ ဥစၥာေစာင့္အိပ္မက္မ်ားကိုဆက္၍ မက္ေနေသး၏။ အိပ္မက္ထဲ၌ ဥစၥာေစာင့္ အကိုၾကီးမွာ ကိုကိုေမာင္ေဆြျဖစ္ေနသည္။ ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္ ေအးေအးမွာထားေသာ ယင္ငန္သီးမ်ားကို အေမတို႔ အေဖတို႔ မသိေအာင္ဖြက္၍ ယူလာသည္။ မိုးလင္း၍ အိပ္ယာမွ ႏိုးေသာ္ ေနေရာင္သည္အေတာ္ပင္ ဝင္းဝါလ်က္ရွိေပျပီ။ အေဖေတာင္ ကမ္းနားလမ္းကုန္တိုက္သို႔ ထြက္သြားျပီျဖစ္ေလသည္။ ေအးေအးသည္ အလြန္အိုက္ေနသည္။ အက်ႌကို ကမန္းကတန္းခၽြတ္ပစ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ေျပးဝင္သည္။ ေရခ်ိဳးျပီးမွာ အျပင္၌ထြက္ကာ သြားတိုက္ေနေလ၏။

အေမက ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနရာက ျဗဳန္းကနဲရပ္လိုက္ကာ ေအးေအးကိုစိုက္ၾကည့္သည္။ ၾကာေတာ့ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ပင္ျဖစ္လာသည္။ အေမသည္ သည္လိုပင္မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္တတ္သည္။ ညအိပ္ယာဝင္ျပီဆိုလွ်င္ ေအးေအးသည္ အေမႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ေနခ်င္ေသာ္လည္း အျမဲေက်ာေပးျပီး အိပ္ရသည္။ ဒါမွ အိပ္ေပ်ာ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ အေမက တေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတတ္ရာကား ေနမထိထိုင္မသာႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။

ယခုတေလာ ၾကည့္ပံုကေတာ့ ပို၍ပင္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေသးသည္။  အေမ့အၾကည့္ထဲတြင္ အျပစ္ဆိုခ်င္ဟန္ ဆူပူခ်င္ဟန္မ်ားကို ေတြ႔ရသလိုလို ထင္မိသည္။ ေအးေအးသည္ အျပစ္မရွိပါဘဲ အျပစ္ရွိသလိုျဖစ္ကာ မလံုမလဲရွိလွသည္။

အေမက ပထမဆူျပီး အစပ်ိဳးသည္မွာ "ေရခ်ိဳးျပီးမွ သြားတိုက္ရသလားေအ့... ထမင္းစားျပီးမွပဲ တိုက္ပါေတာ့ေအ..."
တကယ္ေတာ့ အေမသည္ ဒါကိုအေရးတၾကီးထား၍ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဟု ေအးေအးသိေလသည္။ ေအးေအးသည္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ သြားတိုက္ျမဲတိုက္ေနသည္။

"ေအးေအးေနာ္...."ဟုအေမက ေခ်ာ့သံလိုလို ေငါက္သံလိုလို မေဝခြဲတတ္ေသာ အသံေနအသံထားႏွင့္ေျပာသည္။ "ေအးေအးေနာ္ ညည္းမငယ္ေတာ့ဘူး၊ ကေလးမွ မဟုတ္ဘဲ..." ထို႔ေနာက္ အေမသည္ မ်က္ႏွာကို တဖက္လႊဲကာ "ေရခ်ိဳးတဲ့အခါ ထမီကို ရင္ရွားရတယ္ေအ့"ဟုေျပာလိုက္ေလရာ ေအးေအးနားထဲ၌ အေျမွာက္ဆယ္လံုး တျပိဳင္ထဲ ပစ္လိုက္သလို အလန္႔တၾကား ျမည္ဟီးသြားေလ၏။

ေအးေအးသည္ ေယာင္ကမ္းကမ္းႏွင့္သြားဆက္တိုက္လိုက္ေသး၏။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွမေျပာဘဲ မိမိအိပ္ယာသို႔ ျပန္ေျပးခဲ့ေလသည္။ ရွက္လိုက္တာ၊ ရွက္လိုက္တာ အေမ့ကိုစိတ္ဆိုးခ်င္သလိုလိုပင္၊ ဘာျဖစ္လို႔ သည္လိုေျပာရပါလိမ့္၊ ငါဘာသာငါလုပ္မွာေပါ့...၊ ငါသိသားပဲဟာ၊ သို႔ေသာ္လည္း အမွန္မွာ ေအးေအးသည္ ထဘီရွင္ရွား ဝတ္ဖို႔တခါမွ စိတ္မကူးမိေသးေခ်။

စိတ္ကိုတင္းျပီး ထမင္းစားေသာ္လည္း မျမိန္ရွက္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသို႔ ေစာေစာထြက္ခဲ႔ရ၏။ ေအးေအးကို ယခုေက်ာင္းသို႔ တေယာက္ထဲမလႊတ္ေတာ့ျပီ။ တအိမ္ေက်ာ္က ကိုကိုေမာင္ေဆြကို သြားေစာင့္ရ၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြက ေက်ာင္းအထိ လိုက္ပို႔ျပီးမွ သူ႔ရံုးသို႔သူဆက္၍ သြားေလ၏။

ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ေအးေအးသည္ ခါတိုင္းလိုေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ႏွင့္ လွမ္းျပီးမေအာ္ေခၚမိေခ်။ အိမ္ေရွ႕ေလွကားမွာ ခပ္ေငးေငးထိုင္မိ၏။ ရွက္စိတ္မ်ားေဝေန၏။ ဘာေၾကာင့္သည္ေလာက္ ရွက္ေနသလဲေတာ့မသိ၊ အရင္တုန္းကဆိုလွ်င္ ရွက္လွ်င္ငိုပစ္လိုက္သည္။ ယခုေတာ့ ငိုလည္းမငိုခ်င္ေပ။ ဖ်ားသလို တကိုယ္လံုး ပူေနေလသည္။ ထိတ္လန္႔ျခင္းလည္းျဖစ္ေလသည္။

ကိုကိုေမာင္ေဆြကေတာင္ ေျပာရသည္ "ေဟ့... မိေအး ေနမေကာင္းဘူးလား။ မ်က္ႏွာေတြ အမ္းေနသလိုလို" ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္ နဖူးကို ခပ္ဖိဖိလာ၍စမ္း၏။ ထို႔ေနာက္ ေအးေအး၏ နဖူးေပၚကေဗြပိုကေလးကို ရစ္ေဝ့၍ေပါက္ေသာ ဆံပင္ လိမ္လိမ္ေကြ႕ေကြ႕ကေလးမ်ားကို ခ်စ္စႏိုးသပ္၍ ေပးေလ၏။

သည္ေတာ့မွ ငိုခ်င္လာ၏။ အားလည္းရွိလာလိုက္ေသး၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ လက္ဖဝါးမ်ားမွာ ေႏြးေထြးလွသည္။ အရြယ္ေရာက္ေသာ ေယာက္်ားလက္မို႔မာ၍ ၾကမ္းေသာ္လည္း ဖိကပ္ျပီး ေနလိုက္ခ်င္၏။ ေအးေအးသည္ မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္ ေမာ့၍ ၾကည့္၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွ သူ႔မ်က္ႏွာကို တေျမွာင္းစီျမင္ရသည္။ သိပ္ေခ်ာတာပဲဟုထင္၏။ မိန္းမထဲမွာေတာ့ ေအးေအးတို႔အတန္းကို အဂၤလိပ္စာျပႆာ ဆရာမေလးသည္ အေခ်ာဆံုးပင္။

ေအးေအးသည္ မိမိလည္းေခ်ာရင္ ေကာင္းမွာပဲ၊ ေခ်ာသလာမသိဟု ေတြးမိ၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္ျပီး ျဗဳန္းကနဲ ေျပးထြက္သြား၏။ ဘုရားစင္ေအာက္မွာ ခ်ိတ္ထားေသာ မွန္ကိုေျခဖ်ားေထာက္ျပီး ၾကည္ေလ၏။ မွန္ထဲတြင္ မ်က္ႏွာတခုလံုး ရဲရဲနီေသာ ကေလးလည္းမဟုတ္၊ လူၾကီးလည္း မပီေသးသည့္ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ကို ျမင္ရေလ၏။

"ေအာင္မယ္... အပ်ိဳက မွန္ၾကိဳက္တတ္လာျပီ"ဟု ကိုကိုေမာင္ေဆြက ေနာက္သည္။ သူအင္မတန္စတတ္သည္။ စည္းကမ္းမရွိေသာစကားမ်ိဳးကိုလည္း ေျပာေလ့ရွိသည္။ သူ႔စကားမ်ားမွာ အေမတို႔ေျပာစကားမ်ားႏွင့္ ကန္႔လန္႔ခ်ည္းျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကိုေမာင္ေဆြက ဘာေျပာေျပာ ေအးေအးမရွက္၊ ဂရုလည္းမစိုက္၊ အဓိပၸာယ္လည္း မေကာက္၊ ရယ္ကာသာ ေနသည္။ ကိုကိုေမာင္ေဆြၾကီးကိုခ်စ္သည္။

ႏွစ္ေယာက္သားေက်ာင္းသို႔သြားေသာ္ ေအးေအးသည္ ခါတိုင္းထက္ေပ်ာ္သလိုလို စိတ္လႈပ္ရွားေနေလသည္။ ပုခံုးေပၚလာတင္ေသာ သူ႕လက္ကိုပဲ သေဘာက်ေနသည္။ ပါးျပင္ကိုဆြဲယူျပီးမ်က္ႏွာအပ္ကာ နမ္းလိုက္ခ်င္သည္။ စင္စစ္ေတာ့ ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္ ေအးေအး၏မိတ္ေဆြေကာင္းၾကီးေပတည္း။ ေအးေအးမွာ ေျပာစရာေတြလည္းရွိ၊ အေမ့ကိုလည္းမေျပာရဲျဖစ္ေနသည့္အခါ ကိုကိုေမာင္ေဆြကိုေျပာရသည္။ အေမတို႔မၾကိဳက္ေသာ ရုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ သီခ်င္းအေၾကာင္း၊ ဝတၳဳမဂၢဇင္းအေၾကာင္းမ်ားကို သူႏွင့္ေျပာရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္မေခၚသည့္အခါမ်ိဳး၌ကား "အမယ္ေလး... ကိုကိုေမာင္ေဆြ ရွိေပလို႔၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ သိပ္ပ်င္းမွာ၊ သူတို႔ကို ငါကခ်ည္း စစေခၚေနရမွာ"ဟု ေတြးျပီး ေက်းဇူးတင္တတ္သည္။

အိမ္မွဆိုလွ်င္ ဘာမွမလြတ္လပ္ေခ်။ အေမက ေနရာတကာပါလြန္းသည္။ အခုတေလာဆို ရွက္တာကလည္းတမ်ိဳးႏွင့္ ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိေခ်။ အိမ္မွာစကားေပါ့ စကားပ်က္ေျပာလို႕မရ။ သီခ်င္းက်ယ္က်ယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ယခုမၾကိဳက္ခ်င္ၾကေတာ့ျပီ။ မနက္အိပ္ယာကထ၍ ေရခ်ိဳးလွ်င္ စိတ္ဒုကၡတမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အေမ့စကားကို နားလည္းေထာင္ခ်င္၏။ ဂြတိုက္ျပီး လုပ္ခ်င္စိတ္လည္း ထူးထူးဆန္းဆန္းေပၚေပါက္လာတတ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေမကြယ္ရာပင္ျဖစ္ေစဦးေတာ့ ေအးေအးသည္ စိတ္တမ်ိဳးျဖစ္ကာ ဝမ္းကြဲအမ အပ်ိဳၾကီးမ်ားဟန္ကို အတုခိုးကာေနမိေလေတာ့သည္။ ထမီကို ေျခသလံုးသားကေလး ေပၚရံုသာလွန္ကာ ေသေသသပ္သပ္ ဆပ္ျပာတိုက္သည္။ ရင္မွာဝတ္ထားရသျဖင့္ က်ပ္တတ္တတ္ေနေသာ္လည္း ေစာင္ျခံဳထားရသလို စိတ္လံုျခံဳလ်က္ ရွိေနေလေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာကိုဆပ္ျပာတိုက္ရင္း လူၾကီးမ်ားလုပ္သလို မ်က္လံုးဖြင့္စမ္းသည္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ ေရအထပ္ထပ္ေလာင္းျပီးမွ မ်က္စိဖြင့္ရဲသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဆပ္ျပာျမွဳပ္မ်ားသည္ မ်က္လံုးထဲသို႔ မဝင္ဘဲေနၾကရာ ေအးေအးသည္ ေက်နပ္သြားျပီး ေနာက္ေနာင္မ်က္ႏွာတိုက္လွ်င္ မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ျပီးေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွက္တာကေတာ့ မေပ်ာက္ႏိုင္။ အေမ့ကိုလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ဝံ့သလိုျဖစ္ေနေလရာ အိမ္မွာတယ္ျပီး မေနမိေတာ့ေခ်။ ကိုကိုေမာင္ေဆြဆီခ်ည္းပဲ သြားေနသည္။  သူငယ္ခ်င္မကေလးမ်ားႏွင့္လည္း ယခုတေလာမတဲ့လွ။

သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း အေမ့မွာ ေျပာစရာရလာျပန္သည္။ "ဟဲ့... မေအး၊ လည္လွခ်ည္လားေအ၊ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္အထိ သူမ်ား အိမ္မွာေနရသလား မိန္းကေလးေအ့... ေယာက်္ားေလးမဟုတ္ဘူး"

ေအးေအးသည္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ အလြန္နာၾကည္းသြားကာ မ်က္ႏွာေအာက္သိုး၍ "ဘယ္က သူမ်ားအိမ္ရမွာလဲ၊ ကိုကိုေမာင္ေဆြဆီသြားတာ"
အေမသည္ တခုခုေျပာဦးမည္ျပဳျပီး မေျပာေတာ့ေခ်။ မ်က္လံုးမ်ားအေရာင္ေတာက္လာကာ သမီးျဖစ္သူကိုၾကည့္သည္။ ေအးေအးနားမလည္ႏိုင္ေသာ လ်ိဳ႕ဝွက္သည့္ အရိပ္အေငြ႔မ်ား သန္းသလိုလို၊ ယခုတေလာဒါေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရသည္။ ၾကပ္ပါဘိတယ္ေနာ္ဟုသာ ညည္းခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေအးေအးသည္ တယ္ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေနတတ္သလို ေနသြားဖို႔သာရွိသည္။ အေမက ဘာလိုခ်င္မွန္းမသိ၊ သမီးျဖစ္သူက ဘာေပးရမွန္းမသိ၊ မိမိအေပၚမိဘမ်ားသည္ အနည္းငယ္ ရက္စက္လာသည္ဟု ထင္စျပဳသည္။ ဘာေၾကာင့္ငါဟာ ကေလးမဟုတ္ေတာ့လို႔လား၊ မိန္းကေလးမို႔လား။ သို႔ေသာ္ ေအးေအးသည္ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ားႏွင့္ ျပန္တည့္သြားကာ ကိုကိုေမာင္ေဆြတို႔ အိမ္ဘက္သို႔ မေရာက္ျပန္ေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္လည္ျပႆနာသည္ အလိုလိုေျပသြားေလသည္။

(၂)
ေက်ာင္းတတ္ရသည္မွာလည္း ပ်င္းစရာေကာင္း၍လာသည္။ အထူးသျဖင့္ အတြက္တြက္ရ သည္မွာပ်င္းစရာသက္သက္ေပတည္း။ အဂၤလိပ္စာဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ခင္လက္မကေလးအေၾကာင္းမ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ ဖတ္၍ မျငီးႏိုင္၊ ဖားမၾကီးသားႏွင့္ ခင္လက္မေလးကို မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မည္ လုပ္သည့္အခါမူကား ေအးေအးသည္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္လ်က္ေဒါသထြက္၏။ သည္ေလာက္အရုပ္ဆိုးတဲ့ ဖားၾကီးမ်ားဟု မဲ့ရြဲ႕မိ၏။ ပံုေျပာဆရာကိုလည္း သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္မိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ခင္လက္မကေလးသည္ ေနာက္ဆံုးပန္းနတ္သားကေလးႏွင့္ရေလရာ ေအးေအးသည္ စိတ္ႏွလံုးႏူးညြတ္ နစ္ေျမာသြားေလသည္။

ထိုေန႔သည္ ေသာၾကာေန႔ျဖစ္ရကား အဂၤလိပ္စာဖတ္ျပီးေသာ္ မိန္းကေလးတို႔သည္ အခ်ဳပ္အလုပ္သင္ရန္ တခ်ိန္ယူၾကရသည္။ သူတို႔အေခၚအတိုင္းထို "အပ္ခ်ဳပ္ခ်ိန္"မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွေပ၏။ မိန္းကေလးမ်ားဝိုင္းစုကာ စကားမ်ိဳးစံုေျပာရသည္။ အခ်ဳပ္အလုပ္သင္ ဆရာမကမူကား ထိုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး၏ေမာင္ႏွင့္ စကားေျပာေနတတ္သည္။ ဆရာမ၏ ထူးဆန္းေသာ ျပံဳးစနကေလးမ်ားကိုျမင္ရတတ္သည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေက်နပ္၏။ အေၾကာင္းမူကား ေက်ာင္းသူမေလးမ်ားကို အဖက္လွည့္၍မွ် မလုပ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔တေတြထင္သလို ေနႏိုင္သည္။ ျပီးေတာ့လည္း သူတို႔၏ခ်ဳပ္လုပ္ျပီးသား ပစၥည္းမ်ားမွာ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စရာပင္ မေကာင္းလွေခ်။ သိုးေမြးဦးထုပ္ကေလးမ်ားမွာ နကိုေရာင္ ေပ်ာက္ကာ ေခၽြးႏွင့္လည္း ညစ္ေသး၏။ အပင္က်ကာ အေပါက္အေပါက္ႏွင့္လည္း ရွိသည္။ ေအးေအး၏ဦးထုပ္မွာ အပင္တရာႏွင့္စထားရာ တမိုက္မွ်ရေသာ္ အပင္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကေလး က်န္ေတာ့သျဖင့္ အပင္သိမ္းဖို႔ရာမလိုေတာ့ဘဲ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ေအးေအးႏွင့္မတဲ့ဆံုး နယ္လီကမူကား အပင္တရာစလွ်င္ တရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ရေအာင္ ဟိုကသည္က ေကာက္တတ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ကုန္ခါနီး၍ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈလာခါနီးလွ်င္ ဆရာမသည္ လက္မအားေတာ့ေခ်။ သိုးေမြးဦးထုပ္မ်ား တလံုးျပီးတလံုးထိုးကာ ေက်ာင္းသူမကေလးမ်ား နာမည္ကပ္ရသည္။

ေအးေအးသည္ မိမိ၏စာအိတ္ကေလးကို ယူကာ ထိုးလက္၏ သိုးေမြးစႏွင့္ သိုးေမြးခင္ကိုယူေလ၏။ ပန္းေရာင္သိုးေမြးမွာ လက္ကေခ်းေညွာ္ႏွင့္ေခၽြးေၾကာင့္ လိေမၼာ္ေရာင္ ညစ္ထပ္ထပ္အကြက္မ်ား ထင္ေန၏။ လက္ကို ဘယ္လိုပင္ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေဆးေသာ္လည္း မစင္ေခ်။ သိုေမြးဦးထုပ္မွာ နမ္းၾကည့္သည့္အခါ ခ်ဥ္ေစာ္ပင္ နံလိုက္ေသး၏။ စိတ္ပ်က္သြားျပီး ေဘးက ကေလးမ်ား၏ ပစၥည္းေလးမ်ားကို ၾကည့္ေသာ္ သူလိုကိုယ္လိုထက္ မထူးသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ စိတ္သက္သာသြားျပီး နယ္လီ႔ ဦးထုပ္ကိုၾကည့္သည္။
နယ္လီကို ခက္သေလာက္ မ်က္ႏွာေၾကာ မတဲ့လွရကား၊ နယ္လီလုပ္သည့္ အရာကိုလည္း ေကာင္းမည္မထင္ေခ်။ သို႔ေသာ္ နယ္လီထိုးေနေသာ ဦးထုပ္မွာ အားလံုးထဲတံင္ အျဖဴစင္ဆံုး နကိုေရာင္အေပၚဆံုးေပတည္း။ အဆင္အကြက္လည္းမပ်က္ရွိေလရာ၊ အပင္က်ပံု လိုသည္ထက္ ပိုပြားပံု မေပၚေခ်။ နယ္လီ၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားသည္ သြက္လက္လွသည္။
"သူက ကုလားခ်ီးမကိုး တတ္မွာေပါ့ ဒါေပမယ့္ သူ႕ဟာၾကီးက ေကာင္းလဲ မေကာင္းပါဘူး..."ဟု ေတြး၏။

နယ္လီသည္ ေအးေအး၏ကိုကိုေမာင္ေဆြကို အင္မတန္အေရးေပးခ်င္၏။ နယ္လီသည္ အပ်ိဳေဘာ္လည္းဝင္လာျပီ၊ အတန္းထဲတြင္အၾကီးဆံုးလည္းျဖစ္၍ အဂၤလိပ္ေသြးႏွင့္ ကုလားေသြးလည္း တဝက္တပ်က္စပ္ရကား ထြားက်ိဳင္းသန္မာလွသည္။
"ငါေတာ့ျပီးေတာ့မယ္ ဆရာ"ဟု နယ္လီကဦးထုပ္ကေလးကို ေျမွာက္၍ျပေလ၏။
"ဟုတ္လား..."ဟု ဂရုမစိုက္သလို ဟန္လုပ္ျပီး ေခါင္းမလွည့္ေသာ္လည္း မ်က္စိကေစြေစာင္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။
"ဒီကိုလာပါကြဲ႔၊ ေဟ့ လာၾကပါကြယ္ အားလံုး တုိ႔ဒီမွာ စကားေျပာရေအာင္..."
ေက်ာင္းသူမကေလးတို႔သည္ လက္ကအခ်ဳပ္ထိုးတခ်က္၊ မထိုးတခ်က္ႏွင့္ စကားေျပာၾကသည္။

ဆူဆူညံညံၾကားထဲက နယ္လီသည္ အားလံုးကိုလႊမ္းမိုး၍ ေအာ္ရယ္တတ္သည္။ ဣေျႏၵလည္း နဲနဲမွမရ။ လက္ကိုင္ပုဝါကို အကႌ်ရင္ဘတ္ထဲထည့္လိုက္၊ ျပန္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္သည္။ က်စ္ဆံျမီးကိုလည္း ဘယ္တဘက္ ညာတဘက္ ျပင္ျပီးက်စ္ျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ကား မ်က္ႏွာေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္ အေခ်ာက္တိုက္ရယ္ကာ "ေဟာဟုိမွာ"ဟု ေမးေငါ့၍ျပေလသည္။

နယ္လီေမးေငါ့ျပရာသို႔ အားလံုးလည္၍ သြားကာၾကည့္ၾကလွ်င္ ေက်ာင္းအဆင္းလာၾကိဳေသာ ေမာ္ေတာ္ကား ဒရိုင္ဘာမ်ားကို တသိုက္ၾကီးေတြ႔ရ၏။
"ေဟာဟုိမွာ ညည္းအဆက္"ဟု နယ္လီက မဆီအဆိုင္ ေအးေအးကိုလက္ညွိဳးထိုးေလ၏။
"ေအာင္မာ... ငါဘာသာငါေနတာပါ... နင္ကဘာလဲ..."ဟုသာေျပာတတ္၏။ သို႔ေသာ္ ေအးေအးသည္ ထိုစကားမ်ိဳးကိုမၾကိဳက္သလို ၾကိဳက္သလိုရွိကာ မ်က္ႏွာထား မတတ္ဘဲ လွမ္းေတာ့ၾကည့္လိုက္မိ၏။ နယ္လီျပသူမွာ ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ကိုယ္ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ပင္၊ သို႔ေသာ္လည္း ေယာက္်ားမားမားၾကီးျဖစ္ရကား ေအးေအးသည္ စိတ္မေထြျပားလွေခ်။

ထိုလူသည္ ဘယ္သူ႕ကိုမွန္းမသိျပံဳး၍ျပသည္။ ေအးေအးသည္ စိတ္တုန္လႈပ္သြားကား မ်က္ႏွာပ်က္သြားျပီး ေဘးကမိန္းကေလးမ်ားရိပ္မိသလားဟု လွည့္ပတ္ၾကည့္မိ၏။ နယ္လီကခပ္ရဲရဲကေလး ျပန္လည္ျပံဳးသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ နယ္လီလုပ္သလို လုပ္ခ်င္ခ်င္လည္းျဖစ္လာ၏။ သို႕ေသာ္ ထိုလူသည္ ေအးေအးကို အဖက္မလုပ္ေခ်။

ေက်ာင္းသူမကေလးတသိုက္သည္ စကားေျပာအနည္းငယ္တိုးသြားသည္။ ေအးေအးလည္း စိတ္ဝင္စားလာသည္။ ဆရာမအလိုေတာ္ရိ သံုးေလးေယာက္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တည္းတည္ၾကည္ၾကည္ေနၾကသည္။ သူတို႔ၾကားမွာ ေၾကာက္လွရသည္။ ေအးေအးသည္တိုးဝင္လာေသာ ေခါင္းမ်ားၾကားဝယ္ ဇက္ခိုင္ေနမိေလသည္။
"ေဟ့ ေဟ့... ဟိုဘက္ကစားကြင္းမွာ လာလာကစားတဲ့ ေကာင္က ဘယ္သူတဲ့လဲ"ဟု ေမက ေမးေလ၏။
"ဘယ္ကေကာင္လဲ မသိေပါင္ေတာ္"ဟု နယ္လီက ေျဖ၏။
"အမယ္...ညည္းကိုစာလိုက္ေပးတာ ငါေတြ႔သားပဲ၊ မေန႕ကေန႔လည္အိမ္ျပန္ေတာ့ေလ... ညည္းေတာင္ စာကို ဆြဲဆုတ္ပစ္ေသးတယ္ေလ"
"မဟုတ္ပါဘူးဟယ္... ျမျမကိုေမးၾကည့္ပါဦး၊ အဲဒီတုန္းက ျမျမရွိပါတယ္၊ ငါ့ကိုစာလိုက္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔ဘာသာ ေဘာ္လံုးလိုက္ေကာက္တာပါ"

ျမျမက နယ္လီကိုေထာက္ခံ၏။ စင္စစ္ျမျမႏွင့္နယ္လီမွာ ႏွစ္ေယာက္သားတိုင္ပင္၍ ရည္းစားကိုယ္စီထားၾကသူမ်ား ျဖစ္ေလ၏။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ ရည္စားစာခ်င္း လဲဖတ္ၾကသည္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရည္းစားကိုယ္ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကသည္။ သူတို႔၏ ရည္းစားမ်ားမွာလည္း ကစားကြင္းသို႔လာကစားၾကေသာ တရုတ္ကျပား ေတေတေပေပကေလးမ်ားေပတည္း။

ျမျမႏွင့္နယ္လီတို႔သည္ ေအးေအးကိုမ်ားေတာ့ ဂရုစိုက္ေလာက္စရာဟု မထင္ၾကေပ၊ ေအးေအးေရွ႕မွာပင္ ညစ္တီးညစ္ပတ္စကားမ်ား ေျပာေလသည္။ ဘယ္ကတတ္သလဲေတာ့ မသိ၊ ေအးေအးေျပာလိုက္သည့္ စကားမ်ားကိုလည္း အနက္ေကာက္ျပီးရယ္တတ္သည္။ အပ်ိဳဟန္ပန္လည္းလုပ္တတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ေအးေအးကို သင္ၾကသည္မွာ "ဟိုဘက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဟိုေကာင္မေတြနဲ႔ လိုက္လိုက္မသြားနဲ႕... အဲသည္မွာေနာက္ပိုးေတြရွိတယ္ သိရဲ႕လား.."
"ရွိေတာ့ဘာျဖစ္သလဲ"ဟု ေအးေအးက ခပ္ရိုးရိုးမို႔ေမးမိသည္။
"လက္သရမ္းတာေပ့ါ ရွင့္"
"ဘယ္လိုလဲကြ"
"ေဟာ ဒီလို"ဟု နယ္လီက လက္သရမ္းျပလိုက္ေလရာ... ေအးေအးသည္ နာလည္းနာ၊ ရွက္လည္းရွက္ျပီး ငိုရေသး၏။

အဲသည္တုန္းကေတာ့ ေအးေအးသည္ နယ္လီတို႔ႏွင့္ အေရာမဝင္ေတာ့ဟု ထင္စားမိ၏။ သို႔ေသာ္ မေနႏိုင္ေခ်။ နယ္လီႏွင့္ ျမျမတို႔ ေျပာၾကသည္မ်ားကို ယခုအဓိပၸာယ္လည္း နားလည္တတ္လာ၏။ တိတ္တဆိတ္လည္း အရသာေတြ႔၏။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာၾကည့္ခ်င္၏။ မတတ္လို႔သာေနရသည္။ မိမိထက္ငယ္ေသယ ကေလးမမ်ားႏွင့္ ဇယ္ခုနစ္လံုးေကာက္ရတာ ဒန္းလႊဲရတာကိုအျမဲ မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ျပီ။

"ေအးေအးေရ နင့္ကိုကိုေမာင္ေဆြလဲ မေတြ႔ေသးပါ့လား"ဟု နယ္လီက ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္ကာ ေျပာေလ၏။
"သူက ေလးနာရီမွ ရံုးဆင္းမွာ"
"ငါညည္းကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္၊ ညည္းတေယာက္ထဲ"ဟု နယ္လီကေျပာေလ၏။
"ဟင့္အင္း၊ ငါစာကူးေနမွာေပါ့"
နယ္လီ့ကို ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္ မေတြ႔ေစခ်င္ေပ။
"ငါလည္းစာကူစရာရွိေသးတယ္၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ ကူးတာေပါ့"
ျမျမကလည္း သူပါေနမည္ဟုေျပာေလရာ ေအးေအးမတတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
"ကိုကိုေမာင္ေဆြက ညည္းဦးေလးအရင္းလား"ဟု ျမျမက ေမး၏။ မိန္းကေလးမ်က္ႏွာမွာ မ်က္ႏွာပိုးမသတ္တာကို ဟန္လုပ္ျပီးလံုလွျပီ ထင္ေနေသာအမူအရာႏွင့္ပင္။

"ဦးေလး ႏွစ္ဝမ္းကြဲ"ဟု ေအးေအးက မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ ေျဖ၏။
"ေခ်ာတယ္ေနာ္...."
"အင္း..."
"သူနဲ႔ပါလာတဲ့ လူၾကီးက သာေခ်ာေသး"
ေအးေအးကႏိုးၾကားလာကာ "အမယ္ ဘာေခ်ာလို႔တုန္း... ဒီလူၾကီးက သြားေခါၾကီးဥစၥာ၊ ကိုကိုေမာင္ေဆြက အသားလဲျဖဴေသးရဲ႕"
"သြားမေခါပါဘူးေတာ္..."
"ေခါလြန္းလို႔..."
"အမယ္... ငါေတာ့ ကိုကိုေမာင္ေဆြက ပိုေခ်ာတယ္ထင္တယ္"ဟု နယ္လီကမ်က္စ တဖက္ခ်ီ၍ေျပာေလ၏။ ထုိအခါမ်ားဆိုလွ်င္ နယ္လီသည္ လူၾကီးစင္စ္ျဖစ္ေလျပီဟု ေအးေအးထင္တတ္သည္။ နယ္လီ့အမူအယာမ်ားသည္ အေတာ္အတန္ၾကီးရင့္ေပျပီ။

ျမျမကနယ္လီကို ျပိဳင္မျငင္းေခ်။ သူတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ျပံဳးျပံဳၾကေလ၏။ "ေအးေလ... ငါကေတာ့ ဟိုလူၾကီးက ေခ်ာတာပဲေပါ့"
ေလးနာရီထိုးေသာ္ သူတို႔သံုးေယာက္သည္ ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္ ဟိုလူၾကီးတို႔ႏွင့္ အတူျပန္ၾကသည္။

နယ္လီႏွင့္ ျမျမတို႔သည္ ေအးေအးကို တယ္ဂရုမစုိက္ေတာ့ဘဲ ေယာက်္ား ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ စကားေျပာလ်က္ရွိေလသည္။ သူတို႔သည္ အပ်ိဳမားမားၾကီးမ်ားႏွင့္ မတူတူေအာင္ၾကိဳးစားရသည္မွာ ေမာလွေလျပီ။ နယ္လီပင္လွ်င္ မ်က္စ တဖက္ခ်ီရလြန္း၍ ညာဘက္မ်က္ခံုးတဖက္ထဲ ေညာင္းလ်က္ရွိ၏။ ဘယ္ဘက္ေျပာင္းခ်ီမည္ ၾကံေသာ္လည္း ဘယ္မသန္ရကား ႏွစ္ဖက္လံုးျမင့္တက္သြားသျဖင့္ လက္ေလ်ာ့ရေလ၏။

ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္ပါလာသူမွာ "ေကာင္မေလးေတြ... ေကာင္မေလးေတြ..."ဟု ပါးစပ္က ေခၚရင္းလက္က ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကို ပြတ္သပ္ဖက္ယက္လုပ္လာ၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြကလည္း တခ်က္တခ်က္ဝင္ျပီး ေခါင္းပုတ္လား၊ ပါးဆြဲလား လုပ္ေလရာ ေအးေအးသည္ မ်က္ရည္မ်ား စုိ႔လာမိေလေတာ့သည္။

ေအးေအးမ်က္စိထဲမွာ သူတို႔ေလးေယာက္ကိုၾကည့္၍မရ။ မိမိကိုယ္ကို လူမမယ္အရြယ္ ကေလးလို႔ထင္ကာ စိတ္အားငယ္၏။ မိမိကို ဘယ္သူကမွ မဖက္မလုပ္ဘူးထင္၏။ ခါတိုင္းလို ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးျပန္ခ်င္ေလ၏။ သူတို႔တေတြ လက္ေတြ၊ ေမးေတြ၊ ပုခုံးေတြ၊ ခါးေတြ ရႈပ္ေနတာကိုေတာ့ ၾကည့္ရတာနည္းနည္းရွက္သည္။

သို႔ေသာ္ ေအးေအးသည္မ်က္ရည္က်က်နနမစို႔ရခင္ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏လက္တဖက္သည္ ေအးေအး၏ပခံုးကို ညင္သာစြာလာ၍ ဆုပ္၏။ စိတ္ေျပလိုက္တာ၊ ကိုကိုေမာင္ေဆြကိုခ်စ္တယ္၊ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ေအးေအး၏က်စ္ဆံျမီးကို ေျဖေနၾကေလသည္။ ေအးေအးကားရင္ထဲ၌ လႈိက္လွဲေက်နပ္၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္ နယ္လီတို႔ကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘဲရွိေလ၏။

"ေအးေအးက ျငိမ္လွခ်ည့္လား"ဟု ဟုိလူၾကီးကလွည့္လာေသာ္ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏လက္ေမာင္းမ်ားသည္ မာေက်ာသြားျပီး ေအးေအး၏ပုခံုးႏွင့္လည္ဂုတ္ကို ဖိမိေလ၏။ ေအးေအးသည္ ျပံဳးရႊင္ကာ ေနလိုက္မိျပီး မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေလသည္။

ထိုညေနအိမ္ျပန္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ သက္သက္မွ်မက ရေလသည္။ ထူးဆန္းေသာ ေဝဒနာမ်ားပါလာသည္။ ရင္လည္း ပထမဆံုး ခုန္ေလျပီ။

(၃)
"မိေအးေနာ္ ... တင္ေဆြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေရာ... ေတာ္ၾကာမွ ရီဟ ရီဟနဲ႔ ႏြားျပာၾကီး ေအာက္သြားမရွိဘဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္"
ဤသို႔အေမက မ်က္ႏွာတိ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေျပာေသာ္ ေအးေအးသည္ ထိတ္လန္႔အံ့အားသင့္ကာ ဘာကိုနားလည္ရမလဲဟု စဥ္းစာ၍မရျဖစ္ေလ၏။ အေမ့ စကားပံုးကိုလည္း စက္ဆုပ္ရြံရွာသည္။ ကိုကိုေမာင္ေဆြဘက္ကလည္း နာသည္။ မိမိအတြက္ေတာ့ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ျဖစ္ရေအာင္ကို ရွက္ေၾကာက္တုန္လႈပ္၏။ ေဒါသလည္း ျပင္းစြာထြက္၏။ ဝမ္းနည္းငိုခ်င္ၾကီးလည္းျဖစ္၏။ အေမ့ကို မုန္း၍သြား၏။ ရန္သူလို သေဘာထားမိေလသည္။

အေမသည္သမီးငယ္၏ ရပ္တည္ရာမရေအာင္ ထိခိုက္သြားပံုကုိ ရိပ္မိဟန္ျဖင့္ အသံအနည္းငယ္ေပ်ာ့လာသည္။
"တင္ေဆြဆိုတာ အႏုမရ၊ အၾကမ္းမရ၊ ေပါ့ေပ့ါေန ေပါ့ေပ့ါစား အေကာင္မ်ိဳး... မေအးရဲ႕...။ ေဆြမ်ိဳးစပ္ေပမယ့္ သစၥာေစာင့္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္လဲအရြယ္ေရာက္လာျပီပဲ၊ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ေနလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက္်ားေလး..."

ေအးေအးကမူကား ေနာက္ဆက္တြဲစကားမ်ား နားမဝင္ေတာ့ျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ျပီးသာ ၾကိတ္ျပီးေနသည္။ ပါးစပ္ကဘာမွလည္းမရွင္းခ်င္ေတာ့၊ ဘဝသည္ ၾကမ္းၾကဳတ္၍လာေလျပီ။
အိမ္မွာေနခ်င္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္လ်က္ရွိ၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြဆီလည္း အရင္ေလာက္အခါခါ မသြားဝံ႕၊ စိတ္ေတြညစ္လွ၏။ ထြက္ေျပးခ်င္၏။ စိတ္အျမဲဆိုး ေနမိ၏။ ထူးဆန္းေထြျပားလွသည့္ စိတ္ေဝဒနာမ်ားျဖစ္ေပၚေနေပ၏။ အားကိုးရာကိုရွာခ်င္၏။ မေတြ႔။ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ အျပစ္ကင္းစင္သည္ဟု မိမိယံုၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာကို မႈန္ေရးရစ္ဝဲကာျမင္ရေလ၏။

ဒုကၡမ်ား ဝိုင္းရံလ်က္ရွိသည္ဟုထင္သည္။ အေမသည္မိမိကို အျပစ္ရွာလ်က္ရွိသည္မဟုတ္လား။ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွာ ဂဏန္းသခ်ၤာအပိုျပေပးေသာ ကုလားဆရာၾကီးကိုလည္း လူပ်ိဳၾကီးမို႔ မယံုစားရျပန္ျပီတဲ့၊ ဘယ္လိုဘယ္လိုမွန္းမသိ၊ ေအးေအး၏ ေကာ္ပီစာအုပ္ထဲ လာဆြဲသြားေသာ ေသြးတစက္တစက္က်သည့္ ျမားဒဏ္ရႏွင့္ အသဲပံုကိုလည္း အေမသည္စစ္ေၾကာ  ေမးျမန္း၍မဆံုး၊ နယ္လီစတာဟု ထင္ေသာ္လည္း မေျပာျပဝံ့ျပန္ေခ်။

ေယာက္်ားသူငယ္ကေလးမ်ား အနားသုိ႔ေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ေအးေအးသည္ လႈပ္ပင္မလႈပ္ရဲေတာ့ေခ်။ အေမ၏ စံုစမ္းေမးျမန္းေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကား စူးရွျပင္းထန္လွေခ်၏။ သည္အထဲ ေအးေအးကလည္း ကဲ၍ တညဆင္းကစားလိုက္ေသး၏။ ေျပးရင္း ကစားရင္း နယ္လီ႔ေမာင္ေလးႏွင့္ ဖက္မိသည္ကို အိမ္ထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနျပီဟု ထင္ရေသာ အေမကျမင္လိုက္ကာ "ထဦးဟဲ့ ဒီအရြယ္နဲ႔ ထဦးဟဲ့"ဟု လက္ဝါးႏွင့္ ေက်ာျပင္ကိုလည္း ခ်ေသးသည္။ သည္ဘဝမွာ ဘာမ်ား ေပ်ာ္စရာရွိေတာ့သလဲ။

ထို႔ေၾကာင့္ ေသသြားလွ်င္ေကာင္းမည္၊ ေသေၾကာင္းၾကံစည္ေတာ့မည္။ မိဘမ်ားညွဥ္းပန္းရက္စက္မႈေၾကာင့္ အျပစ္မရွိေသာသမီးကေလး သတ္ေသသြားရပံုကို စာေပတခုဖြဲ႕ႏြဲ႕သြားမည္။ ထိုအခါ မိဘတို႔သည္ "တို႔မွားေလျခင္း သမီးရဲ႕"ဟု ငိုေၾကြးၾကေပေတာ့မည္။  ေနာင္တပူေလာင္ၾကေပေတာ့မည္။ လူသူေလးပါးကလည္း "အေတာ္မိုက္တဲ့ မိဘေတြပါကလား"ဟု ဆိုကာ မိမိကို သနားစုတ္သတ္ၾကေပလိမ့္မည္။ အို... သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဒါဟာအေကာင္းဆံုး လက္စားေခ်နည္းပဲ။

ေသြသြား၍ တေစၦျဖစ္လွ်င္ေတာ့ အကုန္လိုက္ေခ်ာက္မည္ဟုလည္း ေဒါသထား၏။ သို႔ေသာ္ တေစၦျဖစ္လွ်င္ တျခားတေစၦမ်ားႏွင့္ အတူေနရမွာေၾကာက္လိုက္ပါဘိ။

မိမိ၏သတ္ေသျခင္း ဝတၳဳကို အလြန္းခန္းနားသည္ဟု ထင္စားလာ၏။ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေတာ့မယ္၊ ထိုခဏ၌ ဖခင္ျဖစ္သူကို သတိရ၏။ အေဖသည္ ဘယ္လိုမ်ားအျငိဳးထားေလသည္မသိ၊ ဆံပင္ အုပ္လံုးသိမ္းထားသည္ကိုလည္း ကုလားမႏွင့္တူသည္ဟု ဆူစရာမရွိ ၾကံဖန္ဆူ၏။ စိတ္နာသည္။ သူတို႕ကို ႏႈတ္ဆက္စာပင္ မေရးခဲ့ခ်င္ေတာ့။

ေဟာဒီ ဝရံတာက ခုန္ခ်လိုက္ရင္ေတာ့ အုန္း ခနဲေနမွာပဲဟု ေတြးကာဝမ္းနည္း၏။ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ေၾကြက်ေသာ သစ္ရြက္မ်ားလို တေျဖာက္ေျဖာက္က်ေလ၏။ နာၾကည္းျပီးသည့္ေနာက္ စြန္႔ခြာရျခင္းသည္ အလြန္လွေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကိုျဖစ္ေစ၏။

အျပင္၌လသည္ အလြန္ျမင့္ကာၾကည္ၾကည္လင္လင္သာေလျပီ။ တိမ္တို႔သည္ လႏွင့္ေဝးရာသို႔သြား၍ စုကာျငိမ္ေနၾကသည့္အခါ အားလံုးသည္ျဖဴ၏။ ပုတိုေသာ အရိပ္နက္မ်ားက  ျဖဴသည့္အရာမွန္သမွ်ကို ပို၍ပင္ ျဖဴေစေသး၏။ အျဖဴႏွင့္အနက္သည္ ေသမင္းႏွင့္ သခ်ႋဳင္းလိုပင္ တြဲဖက္မိ၏။ ေအးေအးသည္ လူစိတ္မ်ားပင္ ေပ်ာက္လ်က္လာေတာ့သည္။

ဝရံတာလက္ရမ္းကို မွီလ်က္ေန၏။ ေနာက္ငါးမိနစ္အတြင္းမွာ လႈပ္ရွားျခင္းၾကီးတခု ျဖစ္ေပၚေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုခဏအတြင္းမွာေတာ့ ေအးေအးသည္ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ မလႈပ္မယွက္ ေနခ်င္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေအးေအးထားကာ လမ္းေပၚသို႔ ငံု႔ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
လွလိုက္တာေနာ္။
ေအးေအး၏မ်က္စိထဲ၌ ကာကီယူနီေဖာင္းေလာက္လွတာမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုလိပ္မ်ား စစ္သားမ်ားကို အစဥ္ခ်စ္သည္။ အထူးသျဖင့္ပုလိပ္မ်ားကိုပိုခ်စ္သည္။ သူတို႔သည္ ေသးသြယ္ႏြဲ႕ေပ်ာင္းႏိုင္သည္။ ေမးၾကိဳးသိုင္း၍ ဦးထုပ္ေဆာင္းလိုက္လွ်င္ မ်က္ႏွာသည္ ရွည္သြယ္ကာ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးမ်ား ပို၍ထင္လင္းလာေပ၏။

ေအးေအးသည္ ရင္မ၍ ႏွစ္ဆင့္ရႈိက္ကာ ေငး၏။ ပတ္တေရာင္လွည့္ေသာ ပုလိပ္ကေလးသည္ သတ္ေသမည္ၾကံေသာ ကေလးမတေယာက္ ေခါင္းေပၚတြင္ရွိေနမွန္း မသိဘဲ စက္ဘီးကိုေျဖးညွင္းစြာ စီးလာ၏။ အလြန္ေျဖးညွင္းစြာ စီးလာေလ၏။ သူ႕ဦးထုပ္ေပၚ၊ ပခုံးေပၚ၊ ဒူးေပၚကို လေရာင္သည္ ျဖာယွက္ကြန္႔ျမဴး၍ က်လာေလ၏။

အလွကိုျမင္ျခင္း၊ ဘဝကိုျငီးျခင္း၊ လြတ္ရာကိုရွာျခင္းတို႔သည္ ပ်က္ကယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ တကယ္ျဖစ္ျဖစ္ ႏုပ်ိဳလန္းဆတ္လွေသးသည့္ ႏွလံုးထဲမွာစုေပါင္းမိသည့္ ဤအခါ၌ကား ဘယ္လမ္းမ မဆို ေငြဖဲျပားတေခြ ျဖစ္ေနမည္ျဖစ္၏။ ဘယ္သီခ်င္းမဆို လေရာင္မွာ ေစာင့္ခိုင္းသည့္ မွာတမ္းပင္ ျဖစ္ေနမည္ျဖစ္၏။ ေအးေအးသည္ကဗ်ာကို ရြတ္စျပဳေလသည္။
လမင္းလဲ ေနရစ္ေပေတာ့။
ေအးေအးသည္ တေယာက္ထဲ ေလလြင့္လာကာ အိပ္ယာထဲသို႔ဝင္ေလသည္။

(၄)
ယခုေတာ့ စိတ္ကူးတခု ဆန္းသစ္ေလျပီ။ ေလာက၌ေခါင္းဝွက္၍ ငိုစရာ ရင္ခြင္တခုေတာ့ရွိရမည္ျဖစ္ေလ၏။ ထိုစိတ္ကူးေၾကာင့္ အားလည္းႏြဲ႕ရ၏၊ ရင္လည္းေႏြးရ၏။ အသက္ရွည္ရွည္လည္း ေနခ်င္လာ၏။ ေအးေအးသည္ အနည္းငယ္ ျငိမ္ဆိမ္သြား၏။ စိတ္သည္သာ မျမင္ကြယ္ရာမွာမို႔ ပ်ံသန္းလြင့္ပါေနေပ၏။

အျမဲတမ္းအိပ္မက္မက္ေနသလို ျဖစ္ေနေပ၏။ ပံုဝတၳဳမ်ားကို ၾကိဳက္လာ၏။ စာဖတ္ျပီးေနခ်င္သည္။ ဘုရားရွိခုိးလွ်င္ေတာင္ ျဖဴေဖြးေအးစက္ေသာ ေက်ာက္ဆင္းတု၏မ်က္ႏွာကို မ်က္ေတာင္မခတ္ေငးၾကည့္ျခင္းျဖင့္သာ အဆံုးသတ္၏။ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ေတြပြား၏။ တခါတရံေတာ့လည္း သီခ်င္းကိုစိတ္ပါလက္ပါဆိုျပီး အဆံုး၌ငိုၾကီးခ်က္မ ငိုခ်ရ၏။

စိတ္အာရံုတို႕သည္ ေထြဆန္းလွေပေတာ့သည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို တြန္းလွန္ရုန္းကန္လိုျခင္းလည္းရွိသည္။ တပ္မက္စြဲငင္ျခင္းလည္းရသည္။ ေယာက္်ားမ်ား၏ မ်က္လံုး၌ ရမက္ကိုျမင္တတ္ေလျပီ။ မရဲမဝံ့လည္း တံု႔ျပန္တတ္ေလျပီ။ လူတိုင္းပင္ မသန္႔ရွင္းဘူးဟုထင္သည္။ မိမိကမူ သန္႔ရွင္းခ်င္ေသးသည္။သို႔ေသာ္လည္းမရ။ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ စက္ဆုပ္ရြံရွာ၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ခ်စ္ခ်င္ၾကိဳက္ခ်င္ေသာ စိတ္မ်ား ေဝလ်က္ရွိတာေတာ့ အမွန္ပင္တည္း။

ရင္သည္မၾကာခဏ ထိတ္ရ၏။ အေမ၏မ်က္လံုးတဝင့္မွာပင္ သတိရကာထိတ္ရ၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္ခါတိုင္းလို စကားေတြေျပာေနရာအေကာင္းသားက အေမ့ကိုသတိရလွ်င္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားေလေတာ့သည္။ လက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္ေလေတာ့သည္။
"မိေအးဘာျဖစ္တာလဲ"ဟု ကိုကိုေမာင္ေဆြက ေမးတတ္သည္။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
သို႔ေသာ္လည္း ေျဖသည့္အသံသည္ မူမမွန္ေခ်။
သူ႔မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကာရွည္ဆိုင္မိတတ္သည္။ ပထမေတာ့ ကိုယ္ကစျပီးလႊဲရ၏။ ထို႔ေနာက္ကား စြန္႔စားလိုစိတ္မ်ားျဖင့္ အႏိုင္ျပိဳင္၍ ဆိုင္တတ္သည္။ ထိုအခါ ေထြျပားျခင္းတခုကိုေတြ႔ရ၏။ ထိုေထြျပားျခင္းသည္ ကိုကိုေမာင္ေဆြ႕ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ရွိတာလား၊ မိမိ၏ မ်က္လံုးမ်ားထဲ၌ရွိကာ အေရွ႕ကကာေနတာလား မေျပာတတ္ေတာ့ျပီ။
ဘယ္သူမွ မျမင္ေသာေနရာ၌ ကိုိကုိေမာင္ေဆြႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲထုိင္ေနခ်င္သည္။ ယခင္ကလို သူ႕ရည္းစားမ်ားအေၾကာင္းကို နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ မိမိသာ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္၏။ အျမတ္ထြက္သည္မွာ ကိုကိုေမာင္ေဆြက'ေအး'ဟု ေလးေလးစားစားေခၚလာျခင္းပင္၊ ေက်နပ္၏။

အေမ႔ေရွ႕၌ဆိုလွ်င္ သူတို႔သည္မတိုင္ပင္ဘဲျပိဳင္တူ ဟန္ေတာင္မိလ်က္သား ျဖစ္ေလ၏။ တေယာက္ကိုတေယာက္ အဖက္မလုပ္သလိုပင္ ေနသည္။ တခါတေလ ရန္ပင္လိုေနလိုက္ၾကေသးသည္။ စိတ္ေအးသြားေသာအေမက တဖက္သို႔လွည့္သြားလွ်င္ တေယာက္ကိုတေယာက္ နားလည္ျပံဳး ျပံဳးၾက၏။ သူက မ်က္လံုးတဖက္မွိတ္သည္။ ေအးေအးကရွက္သည္။

အေမ့ကြယ္ရာမွာမို႔ထင္ရဲ႕၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက လုပ္ေနက်ျဖစ္ေသာ တေယာက္လက္တေယာက္ ဆုပ္ျခင္းသည္ပင္ အဓိပၸာယ္ရွိလာ၏။ ေအးေအး၏ က်စ္ဆံျမီးကို ေဆာ့ကစားေသာလက္သည္လည္း အဖိုးတန္လာေလ၏။ ေအးေအးသည္ ရင္လႈိက္ေမာပန္းမိေလျပီ။

သို႔ေသာ္လည္း ေအးေအးသည္ သည္ၾကားထဲက ရည္းစားတေယာက္ ေကာက္၍ရေလသည္။
နယ္လီ၏ေမာင္ေလးသည္ ျဗဳန္းကနဲအရပ္ရွည္လာ၏။ နယ္လီထံမွတဆင့္ စာေတြတေစာင္ျပီးတေစာင္လာ၏။ အဂၤလိပ္လိုေရာ ဗမာလိုေရာေရး၏။ ဖတ္လို႔လည္းေကာင္းလွ၏။ ရြယ္တူခ်င္းမို႔ ပိုျပီးနားလည္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားပါတတ္သည္။ ဥပမာ ပိုင္သာဂိုရပ္သီအိုရီဆိုသည္မွာ က ႏွစ္ထပ္ႏွင့္ ခႏွစ္ထပ္ေပါင္းလွ်င္ ဂႏွစ္ထပ္ႏွင့္ညီမွ်သည္ဟု အလြတ္က်က္ထားလွ်င္ အလြယ္ေလးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း။

ေအးေအးသည္ ရည္းစားစာမေရးဘူးရကား၊ နယ္လီ၏ထံမွပင္ အကူအညီယူရသည္။ နယ္လီကၾကည့္ၾကပ္ စီမံေပး၍ တညလသာသာ၌ စာတိုက္ပံုးအနီးတြင္ ခ်ိန္း၍ေတြ႕ၾက၏။
"ေဟ့ ေအးေအး ငါတို႔ ခိုးေျပးရေအာင္၊ ပဲခူးကိုသြားမယ္... မီးရထားစီးသြားမယ္၊ ငါတခါေရာက္ဖူးတယ္ဆရာ၊ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ ငါတုိ႔ဦးေလးအိမ္ရွိတယ္"ဟု ပီတာကေျပာ၏။

ေအးေအးသည္ရွက္မူရွက္ရာ ကေလးမ်ားႏွင့္ ပီတာ၏ဖုန္ေပေသာ ေဘာင္းဘီရွည္ကေလးကိုသာ ၾကည့္၍သေဘာက်ေနေလ၏။ သည္ေဘာင္းဘီရွည္ကေလးေၾကာင့္ ပီတာသည္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။

သူတို႔သည္လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက တေယာက္ႏွင့္တေယာက္သိကၽြမ္းလာၾကရကား ယခုလို သမီးရည္းစားျဖစ္ျပီး ခ်ိန္းေတြ႕ရေသာ္လည္း သိပ္ျပီးအိပ္မက္မဆန္ေခ်။
"အို... ေမာင့္အသည္းကေလး..."ဟု ပီတာက သူ႔အမသင္ေပးလိုက္သလို ဟန္ပန္ေလသံႏွင့္ေခၚေလ၏။
"ဘာလဲအခ်စ္"ဟု ေအးေအးက မရဲတရဲထူးၾကည့္ရင္းက ေခၚရထူးရတာ အရသာေတြ႔သြားေလေတာ့သည္။

သူတို႔သည္ အိပ္မက္ဆန္လာျပီထင္သည္။ ေအးေအးသည္ အနည္းငယ္ခ်မ္းတုန္လာသည္။ ပီတာကို ၾကည့္လိုက္ေသာ္ သူလည္းခ်မ္းတုန္ ေနဟန္ကုိ ေတြ႔သည္။ ထိုခဏ၌ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ ေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္သည္။ ေအးေအးသည္ ငိုခ်င္လာသည္။ သူတို႔သည္ ကေလးသူငယ္ မဟုတ္ေတာ့ျပီ...။ သို႔မဟုတ္ မၾကာခင္ပင္ ကေလးသူငယ္မဟုတ္ေတာ့ျပီဆိုတာကို ဝန္ခံရေတာ့မည္ဟု သိလာ၏။ မနက္ျဖန္ပင္လွ်င္ အရြယ္ေရာက္ျပီးေသာ ေယာက်္ားႏွင့္ မိန္းမျဖစ္ေတာ့မည္။ ေအးေအးသည္ အႏၱရာယ္ဆိုတာကိုျမင္၏။

ရင္တြင္း၌ ဟုတ္ကနဲပူ၏။ အိမ္ျပန္ေျပးရလွ်င္ေကာင္းေလမလား။ သည္မွာ ယခုလိုဆိတ္ျငိမ္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သားရပ္ေနရျခင္းကိုလည္းႏွစ္သက္၏။ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာလုပ္ရမလဲ။

ပီတာကသူမ၏လက္ေမာင္းကေလးကို ကိုင္လိုက္ရာမသိလိုက္ဘဲ၊ ဖ်ပ္ကနဲ ရုန္းမိ၏။ အကႌ်စကိုသာ သူကကိုင္မိထား၏။ ေအးေအးသည္ ေသြးေရာင္လွ်မ္းေသာ ပီတာ၏မ်က္ႏွာကို တခ်က္ၾကည့္ကာ ဘာမွမေျပာဘဲ ေျပးထြက္ခဲ့ေလသည္။

ေအးေအးသည္ ပီတာကိုေနာက္ထပ္မေတြ႔ခ်င္ေတာ့သည့္အေၾကာင္းကို စာတေစာင္ျပီး တေစာင္ေရးရသည္။ နယ္လီႏွင့္လည္း စိတ္ဆိုးရသည္။ သို႔ေသာ္ စင္စစ္ပီတာႏွင့္ ထပ္ျပီးေတြ႔ခ်င္သည္။ ဟုိညကထက္ပိုျပီး ျပင္းထန္ေသာ ေတြ႕ျခင္းမ်ိဳးကိုပင္ ေတာင့္တသည္။ တညေလာက္မ်ားပီတာသည္ အိမ္ေရွ႕ကိုျဖတ္၍ အသည္းကြဲသည့္ သီခ်င္းတပုဒ္ေလာက္ ဆိုသြားလွ်င္ ေအးေအးသည္ မ်က္ရည္စႏွင့္ ခ်က္ျခင္းဆင္းခဲ့မည္ ျဖစ္ေပ၏။

ကိုကိုေမာင္ေဆြကို ေမ႔ေန၏။ သတိရျပန္လည္း ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ႏိုင္သည္။ အို...သူ႔ရည္းစားအိမ္ေတြသြားေနမွာေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဖဲကစားေနမွာ။ အလကားဂ်ပိုးၾကီးဟု ဆဲလိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုကိုေမာင္ေဆြကို ဘယ္လိုမွန္းမသိ သိပ္ခ်စ္တာပဲေနာ္ ဟုေတြးမိေလသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေအးေအးသည္ ရွစ္တန္းစာေမးပြဲကို က်ေအာင္သာ ေျဖႏိုင္ေလသည္။
အေဖ၏အမိန္႔ေၾကာင့္ ေအးေအးသည္ နယ္လီႏွင့္စကားမေျပာရေတာ့ေခ်၊ ေက်ာင္းလည္းေျပာင္းလိုက္ရသည္။ ပီတာႏွင့္လည္း စိတ္ေကာက္ကာလမ္းမွာ ေတြ႔၍မွ စကားမေျပာႏိုင္ၾက၊ အေမကလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္ျပန္သည္မသိ ကိုကိုေမာင္ေမာင္ေဆြႏွင့္ ဟိုဟိုသည္သည္လႊတ္ျပန္သည္။ ေရာေရာေထြးေထြးေန၍ ရျပန္သည္။

ေအးေအးသည္ယခင္ကေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမ်ား ဆက္တိုက္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဣေျႏၵအေတာ္ရလာသည္။ ကိုယ္ခႏၶာလည္း လူၾကီးႏွင့္ တူလာေလျပီ။ မွန္ေရွ႕မွာ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ယခုဖြင့္လွစ္လိုက္ေသာ ႏွင္းဆီလိုႏုနယ္ေသာ္လည္း အဖူးမဟုတ္ေတာ့ျပီဆိုတာကိုေတြ႕ရ၏။ အဆင္အျပင္လည္းတတ္လာ၏။ သပ္ရပ္လာ၏။

ကာလေပၚ သီခ်င္းမ်ားကို က်က္ခ်င္လာသည္။ သီခ်င္းမ်ားကူးရသည္။ ေအာ္တိုစာအုပ္ မ်ားလည္း တပင္တပန္းထားရ၊ ေရးရသည္။ တခါတရံ ကာရန္မကိုက္ေသာ ကဗ်ာကေလးမ်ားကိုစပ္သည္။ ေရွးကဗ်ာမ်ားထဲကလည္း မသိမသာကူးထပ္ခ်ရသည္။ တေန႔ေတာ့ ဝတၳဳေတြလည္းေရးဦးမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ နာမည္ေက်ာ္ၾကားျခင္းဆိုတာကို စံုမက္ျမတ္ႏိုးလာေလေတာ့သည္။

"မဟုတ္ဘူးေအး၊ ေအးဟာအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး... စိမ္းစိမ္းၾကီး..."ဟု ကိုကိုေမာင္ေဆြက ဝမ္းနည္းစကားေျပာလာေလသည္။

ဟင့္အင္းစိမ္းတာမဟုတ္ပါ၊ ေအးလည္းေျပာမျပတတ္၊ စင္စစ္ေတာ့ ကိုကိုေမာင္ေဆြအေပၚ၌ အရင္လိုဒေရာေသာပါးလည္းႏိုင္၍ အဓိပၸာယ္လည္း ကင္းမဲ႔ေသာ အာရံုမ်ိဳးမရွိေတာ့တာအမွန္ပင္၊ ေအးေအးသည္ အစြဲတခုေတာ့ ရွိေနသည္။ ထိုအစြဲသည္ ကိုကိုေမာင္ေဆြပင္ျဖစ္၍ ဘဝတေလွ်ာက္မွာ သဏၭာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဆာင္၍သြားလွ်င္ သြားမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အတြင္းကေတာ့ သည္အစြဲအတိုင္းပင္ ေနမည္ျဖစ္ေလ၏။ အထဲက ကြီႏိုင္လံုးသည္ ကြီႏိုင္လံုးပင္ျဖစ္ကာ အျပင္က သၾကားက ဒိုင္းမြန္းပံု၊ လျခမ္းပံု၊ အစံု ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းမည္။ ဒါကိုနားလည္ေအာင္ ေျပာျပာခ်င္သည္။

"ေဒၚေဒၚက ဘာေျပာထားလဲ ေအး..."ဟု သူကေမးျပန္၏။
"ခုေတာ့ ဘာမွမေျပာပါဘူး.... အေမက အရင္တုန္းကေတာ့..."
"ဆိုစမ္း"ဟု သူကေျပာ၏။ သို႔ေသာ္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ယခုေတာ့ ထိုစကားမ်ားကို ရွက္စရာ မွ်သာမက မဟုတ္တာဟုလည္းထင္ျပီ။
"ေအးမေျပာခ်င္ဘူး..."
"ဘာလဲ ကိုကိုေမာင္ေဆြနဲ႔ ၾကိဳက္သြားမွာ စိုးလို႔တဲ့လား...."
ၾကည့္စမ္း ဆိုးလိုက္တာ၊ ေအးေအးသည္ မႏွစ္ျမိဳ႕ႏိုင္သလိုျဖစ္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ သူသည္လူငယ္ တေယာက္ပင္ျဖစ္ကာ မိမိႏွင့္ ကိုယ္ရင့္တန္းတူ ျဖစ္ပါကလားဟု ပထမဆံုးသိလာေလ၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက ခပ္ရဲရဲပင္။ မႏွစ္ျမိဳ႕သလို ျဖစ္မိ၏။ ထို႔ေနာက္ကား ရင္တြင္း၌ က်င္၏။ အျပစ္ရွိသည္ဟုပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္လာ၏။ သည္လိုမႏွစ္ျမိဳ႕မိသည့္အတြက္ ဘာႏွင့္ပင္ ေလ်ာ္ရေလ်ာ္ရ ေလ်ာ္လိုက္ခ်င္၏။ အနစ္နာခံလိုက္ခ်င္၏။ စင္စစ္ေတာ့ ကေလးဘဝ တေလွ်ာက္လံုး၏ အေကာင္းဆံုးေသာအေဖာ္ပင္ မဟုတ္ပါသလား။
ျပီးေတာ့ ကိုကိုေမာင္ေဆြကို ခ်စ္သည္၊ သိပ္ခ်စ္သည္။
ေအးေအးသည္ မ်က္ရည္လည္လာျပီးေနာက္ ျပံဳးကာ ေခါင္းခါျပသည္။
"ဟုတ္တယ္... ၾကိဳက္ေနျပီလို႔ေျပာလိုက္"
သူ႔ပါးစပ္က အရက္နံ႕လည္း နံသည္။ ေအးေအးသည္ အေျခအေနကိုသိသည္။ ကိုကိုေမာင္ေဆြက ေျပာင္ေျပာင္ပင္ ျဖားေယာင္းေနသည္ဆိုတာ သိသည္။ ခက္လိုက္တာက သူျဖားေယာင္းတာကို ေအးေအးက သေဘာက်ေနျခင္းပင္တည္း။ သူကမျဖားေယာင္းေတာင္ သူမကစျပီး ျဖားေယာင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပဲဟု ေခါင္းမာစြာေတြး၏။ တခါတုန္းက ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ အိပ္ခန္းထဲသြားျပီး သူ႔ကိုယ္နံ႕ကေလးေတြကို ေခါင္းအံုးမွာ အိပ္ယာမွာ ရွပ္အကႌ်မွာ ရွာေဖြ၍နမ္းခဲ့တာ ကိုယ့္ဖာသာ ဘယ္ေမ႔ႏိုင္မလဲ။

ေအးေအးသည္ မိုက္မဲရမွာကို မေၾကာက္ဘဲရွိသည္။
"ေအး... မွတ္မိေသးလား... ကိုယ္တို႔ အင္းလ်ားကို သြားတာေလ"ဟု သူကေမး၏။
"ေအးက ခုေလာက္မထြားေသးဘူး၊ ေအးနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေလွတစင္းနဲ႔ ဟိုအေဝးၾကီး ေလွာ္သြားပါေရာ"
ဒါတြင္ဘယ္ကပါ့မလဲ၊ ေအးမွတ္မိေသးသည္မွာ ျငိမ္၍စီးဆင္းျခင္းမရွိေသာ ေရျပင္ေပၚမွ ေလတိုး၍လႈပ္ရြလာေသာ လႈိင္းတြန္႕ကေလးမ်ားရယ္၊ ညေနေစာင္း၏ က်ေန နီရဲရဲေရွ႕မွ ေရႊလွ်ံေမာင္းေသာ တိမ္ေတြရယ္၊ ျပီးေတာ့...။
"ျပီးေတာ့... ထိုင္ခံု က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ေအးနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ တိုးျပီးထုိင္ရပါေကာ"
ေအးသည္ ညွိဳ႕ကြင္းထဲသို႔ အလြယ္ႏွင့္ပင္လိုက္ခဲ့သည္။
"အဲဒီထဲကပါ...ေအး"
ေအးေအးသည္ စိတ္တြင္းမွေခါင္းခါေလသည္။ အဲဒီထဲကေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ သို႔ေသာ္လည္း ေလာကမွာမယံုၾကည္ျခင္းက တျခား၊ မယံုတာကို မိုက္မဲစြာလက္ခံတာက တျခားပင္။

ဒါဟာ အခ်စ္ပဲဟု ေအးေအး၏ႏုပ်ိဳေသာ စိတ္ကေလးက ဆံုးျဖတ္ေပးသည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ပခံုးကေလးမ်ားကို မတြန္႔မိ၊ ဒါမွ တကယ္ခ်စ္ၾကိဳက္ျခင္းႏွင့္တူသည္ဟု ထင္စား၏။
"ေအး...အိမ္မွာေနရတာ မေပ်ာ္ဘူး မဟုတ္လား"
မသိ။
"ေအးဟာ ကေလးေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို ငုတ္တုတ္ၾကီး လုပ္မေနနဲ႔ဗ်"
ထို႔ေနာက္ ယခုမွ တစိမ္းႏွင့္တူလာေသာ ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာ၏။ နားေထာင္းရင္းသူဟာ ငါ့အေပၚ စိတ္ေကာင္းမွထားရဲ႕လားဟုလည္း ေၾကာက္ရြံ႕မိေသး၏။ သို႔ေသာ္ ငယ္ကတည္းက ယံုၾကည္လာသူကို ဆက္ျပီး ယံုၾကည္ခ်င္၏။ လိမ္ေျပာတာေတြကိုလည္း လိမ္ေျပာတာမွန္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လွ်င္ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္ေသာအရြယ္၌ စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ရမည္ကို ေက်နပ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေနရာမွာ တျခားလူေရာက္ေနျပီး ခုေျပာတဲ့စကားေတြ ေျပာေနရင္ေကာ...

ေအးေအးကို ေခ်ာက္လည္း ေခ်ာက္၏။ ေခ်ာ့လည္း ေခ်ာ့၏။ ညာလည္း ညာ၏။ ေအးေအးကမူကား စိတ္လက္ေလ်ာ့ထားလိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ သူ႔ကိုခ်စ္ၾကိဳက္ေနပါ၏ဟု ဝန္ခံစကားကို တမင္ေျပာေနမွေတာ့ အားလံုးသည္ ျပီးစီးေအးခ်မ္းေလျပီ။

ေနာက္ဆံုး၌ သူကေျပာေသာစကားႏွင့္ မဆီမဆိုင္ ေအးေအး၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို စုတ္ယူလိုက္လွ်င္ေတာ့ ေအးေအးသည္ တကယ့္ကိုခ်စ္ၾကိဳက္သြားေလေတာ့သည္။

(၅)
အျပင္၌ မိုးေတြသည္းေနျပီကို ေအးေအးသိေလသည္။ ေအးေအးသည္ ခ်စ္သူႏွင့္ခ်ိန္း၍ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနသည္။ ေအးေအးသည္ ဘယ္လိုပင္လူၾကီးဟန္ဖမ္းေသာ္လည္း ငယ္ရြယ္ေသးျခင္းမွာေပ်ာက္ကြယ္၍ မသြားရကား ဟိုလူသည္လူမ်ားက ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ကိုိကုိေမာင္ေဆြကလည္း ဟုိဘက္ပခံုးကို ရဲရဲတင္းတင္းေက်ာ္၍ ဆုပ္ထားသည္။ မီးျငိမ္းလိုက္ေတာ့မွပင္ ေနသာထိုင္သာရွိသည္။

"အိမ္ေရွ႕အိမ္"ဟု ေျဗာင္လိမ္ကာ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ယခုတေလာ ေအးေအးသည္ က်ိတ္၍ရိုက္ျခင္းခံရသည္။ အေဖႏွင့္အေမသည္ စိတ္ခ်မ္းသာခြင့္ကိုမေပးေတာ့ေခ်။ ေအးေအးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို္ယ္ တကယ္ၾကီးရင့္တာထက္ ပိုျပီးၾကီးရင့္ျပီဟုထင္သေလာက္ သူတို႔က တကယ္ငယ္ရြယ္တာထက္ ပို၍ ငယ္ေသးသည္ဟု ထင္သည္။ သူတို႔သည္ သမီးလုပ္သမွ်ကို ပိတ္ပင္ဆန္႔က်င္ျခင္းနည္း တခုသာသံုးတတ္သည္။
ထိုအခါ လိမ္ရ၏။ စဥ္းလဲရ၏။ အလိုအေလ်ာက္ေနလွ်င္ မလုပ္မိမည့္ ကိစၥေတြကိုလုပ္မိရ၏။

ယခုအခါေတာ့ ေအးေအးသည္ အနည္းငယ္ေၾကာက္ေနေလသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ၁၂နာရီပြဲၾကည့္ျမဲပင္...။ သည္တခါ ညေနပြဲၾကည့္သည္။ေဆာင္းဦးေပါက္လာကာ ေအးျမျခင္းႏွင့္အတူ ညတာရွည္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစာေစာမိုးခ်ဳပ္ေလရကား အိမ္ျပန္လွ်င္ေတာ့ အဆူခံရေတာ့မွာပဲဟု ပူသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူက ပူဆာလြန္းလွသည္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ စြန္႔စားရတာပဲ။

သည္ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေပေသး၏။ ယခုအျပင္မွာ မိုးရြာျပီ။ ရာသီမဟုတ္ရြာေသာမိုး၊ ရြာမည္မထင္ဘဲရြာေသာမိုး။ သူတို႔သည္ ထီးလည္းမယူခဲ့ၾက။
"ကို... မိုးေတြရြာကုန္ျပီ"
"ရြာေပ့စီေလ"ဟု သူကေျပာျပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျမဲၾကည့္သည္။
"သူကေတာ့ ဘာဂရုစိုက္မလဲ၊ ေၾကာက္ရတဲ့လူမွ မရွိဘဲ"
"ေအးရဲ႕ ကိုယ္ခ်စ္ခ်င္တဲ့ လူခ်စ္ရတာ၊ ခ်စ္လို႔ ခ်စ္သလို လုပ္ရတာ ဘာမွေၾကာက္စရာမရွိဘူး"
"ေအး... သိပ္ေၾကာက္တာပဲ"
ကိုကိုေမာင္ေဆြက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ေခ်။

ေအးတေယာက္ထဲသာ ပူရသည္။ ေမးလွ်င္ဘယ္လိုေျပာရပါ့မလဲ၊ ယခု သူတို႔ကို ေတြ႕ခြင့္မေပးေတာ့ေခ်။ စင္စစ္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္လွသည္မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္အတူ နီးနီးကပ္ကပ္ေနခ်င္သည္။ ငယ္ငယ္ကလိုမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခြင့္ေပးလွ်င္ သည္လိုခ်ိန္းေတြ႕ျပီး မိုးမိေနသည့္အျဖစ္ကို ေရာက္မည္မဟုတ္။
"ကဲ... မိုးေတြပိုသည္းလာျပီ"
"ေနာက္တပြဲဆက္လိုက္ရံုေပါ့ေအးရာ"
မိုးသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သဲလာသည္။ ရုပ္ရွင္လည္း မိုးစဲကိုမေစာင့္ႏိုင္ဘဲျပီးသည္။ အျပင္သို႔ထြက္လာေသာ္ မိုးသံေလသံသည္ ေဝါကနဲ လာတိုး၏။ ေကာင္းကင္သည္မဲေမွာင္ကာ လွ်ပ္မ်ားပင္ ဝင္းဝင္းျပက္ေခ်ေသး၏။ ေမွာင္သျဖင့္ဆိုင္မ်ားသည္ မီးစတင္ထြန္းၾကေပျပီ။ လမ္းမီးမ်ားလည္း လင္းျပီ။ ညပဲ ညပဲ နာရီကိုၾကည့္ေသာ္ ငါးနာရီထုိးျပီးစကေလးပါပဲ၊ ယခုေနျပန္ရလွ်င္ နာရီကို ေျမွာက္ျပႏိုင္၏။

သို႔ေသာ္ မိုးသည္သြန္အန္၍က်လာ၏။ ဘယ္သူမွမသြားႏိုင္၊ မိုးခိုျပီးေနရသည္။ ယာဥ္မ်ားသည္ တခ်ိဳ႕ကရပ္ကာ တခ်ိဳ႕က အျပင္းေမာင္း၍ ေျပး၏။
"ခ်မ္းေနမွာပဲေနာ္ ေအး..."
ခ်မ္းရမွန္းေတာင္မသိျပီ။ စိတ္ပူကာ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာ၏။
"ေအးရယ္ အလကားအျပင္မွာ ေလတိုက္ခံေနမဲ့အတူတူ တပြဲထပ္ၾကည့္ လိုက္ရေအာင္ မိုးကပက္နဲ႔၊ ေဟာဒီအမိုးေအာက္က ကူးသြားမယ္"
"ေနပါဦး မိုးသိပ္မသည္းေတာ့ဘူး ထင္တယ္"
"သည္းေနတာပဲ၊ ေလျငိမ္သြားတာတခုပဲ"
"ဒုကၡပဲ ကိုရဲ႕၊ ဒုကၡပဲ၊ ေအးကိုေတာ့ ရိုက္ေတာ့မွာပဲ"
"အို... ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္၊ မရိုက္ရေအာင္ေျပာေပးမယ္၊ ဘာလုပ္တာမွတ္လို႔၊ ဘိုင္စကုတ္ၾကည့္တာပဲ၊ ေနပါဦး၊ ေအးကို တသက္လံုး ဘယ္သူက ဘယ္လိုက္ပို႔လို႔တုန္း ကုိယ္ကခ်ည္း ပို႔ရတာမဟုတ္လား"
"အခုေအးက အပ်ိဳျဖစ္ေနျပီကိုးရွင့္"ဟု အေမ့စကားကို ထပ္ေျပာ၍ ေလွာင္လိုက္မိသည္။
"ၾကည့္မိမွေတာ့ မထူးပါဘူး၊ သူတို႔ကို ရွင္းျပရံုေပါ့၊ မိုးလည္းရြာေနတာကိုး၊ လာပါ အထဲထဲသာ ဝင္ထိုင္ေနရေအာင္ မိုးတိတ္သြားေတာ့ျပန္ထြက္မယ္"
"ျပီးေအာင္ေတာ့ မၾကည့္ရဘူးေနာ္ မိုးတိတ္ရင္ျပန္မယ္"
သူကဘာမွမေျပာဘဲ ေအးလက္ကိုဆြဲကာ ဟိုဘက္ရံုသို႔ေျပး၏။
သို႔ေသာ္ မိုးသည္ ပို၍သဲကာ တညလံုးမစဲေအာင္ ရြာေတာ့မည့္ဟန္ ဆင္ေလ၏။
အားလပ္ခ်ိန္မွာ ထြက္လာေသာ္ မိုးသည္သည္းတုန္းပင္။
ေအးေးအးသည္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ ရံုကေလး၏ေမွာင္ရိပ္ကိုခိုကာ မ်က္ရည္သုတ္သည္။
"ကို ေအးမျပန္ရဲေတာ့ဘူး"
"ေကာင္းတာေပါ့ ခိုးျပီးသားျဖစ္တာေပါ့"
"အမယ္ေလး မနက္ျဖန္က်ရင္ ေက်ာင္းမွာ နာမည္ေက်ာ္ေတာ့မွာပဲ ကိုရယ္၊ အေမတို႔ကိုလည္း မေတြ႕ရဘူးေပါ့ဟင္၊ ေအးေၾကာက္တယ္၊ အိမ္လည္းျပန္ခ်င္တယ္၊ ျပီးေတာ့ဆာလည္းဆာတယ္"
ေအးသည္ ကို၏လက္ေမာင္းကိုလႈပ္၍ လႈပ္၍ငိုေလ၏။ ေအးေအးတကယ္ ဒုကၡျဖစ္မွန္းသိ၍ ကိုကိုေမာင္ေဆြလည္း တည္ၾကည္လာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာ၌ ရိုးေျဖာင့္ေသာ အမူအရာကို ေတြ႕ရလာသည္။
"လာေအး မိုးေရထဲသြားမယ္၊ ကားေတြ ရပ္မေပးရင္ ေလွ်ာက္ျပန္မယ္ကဲ၊ မရိုက္ေစရပါဘူး။ ကိုယ္အျပစ္ခံရေအာင္ေျပာမယ္ေအး၊ ကိုယ့္ကို သူတို႔ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေအးကိုႏွိပ္စက္မယ္ၾကံရင္ ကိုယ္အိမ္ေပၚက မဆင္းဘူး ျပီးေတာ့ ေအးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ဟာ..."
"ေဆြမ်ိဳးအရင္းၾကီးပဲ"ဟု ေအးေအးက ခါးခါးသီးသီးေထာက္၏။
ကိုက မ်က္ႏွာပ်က္သြားျပီး...
"ဟုတ္တယ္ေအး၊ ေအးဟာ ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္၊ စာလဲ ေကာင္းေကာင္းမသင္ရေသးဘူးေနာ္"
သည္လိုစကားကိုေတာ့လည္း မၾကားရက္ပါ။ သည္ေလာက္ ငယ္ငယ္ကေလးႏွင့္ ဘဝ၏ေတြ႔စျမဲအျဖစ္မ်ားကိုေတာ့ မေတြ႔ခ်င္ေသးတာ အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္တယ္ေလ၊ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ တဘဝမွာ တခါပဲဟုလည္းထင္၏။ ဘယ္သူ႔မွလဲ မခ်စ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အသက္၆၀ေက်ာ္လို႔ အမယ္အိုျဖစ္ေနလဲ ကိုပဲ၊ ကိုပဲ...
"ေအး မျပန္ဝံ႕ဘူး"ဟု ေျဖးညွင္းစြာေျပာ၏။
"ျပန္ရင္ေတာ့ ဆိုးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးမွာပဲ၊ ရွစ္နာရီခြဲျပီ"
"ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
ကိုသည္ မ်က္ခုံးပင့္ျပ၏။ ျပံဳးေစ့ေစ့လုပ္လိုက္ေသးသည္။ ျပီးမွ ေအးေအး၏ ဆံပင္ကေလးမ်ားကို အက်င့္ပါေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ေမႊ႕ရမ္းလိမ္ဆြဲသည္။ ေအးေအးလည္း မ်က္ရည္က်ရျပန္ကာ စိတ္ထဲက ဦးေလးေတာ္သြားျပန္ေလသည္။ အားနည္းနည္းရွိလာသည္။
"ေအးသေဘာပဲ အိမ္လိုက္ပို႔ဆိုရင္လဲပို႔မယ္၊ မျပန္ရဲဘူး ဆိုရင္လဲ..."
ေအးေအးသည္ ေမာ့ကာၾကည့္ေနေလရာ သူသည္ပင္ရင္ဆို႔သြားဟန္ျဖင့္ "ေအးရာ ခက္လိုက္တာကြာ၊ ေအးအသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိျပီလဲ"ဟု တခါမွ မညည္းဖူးသူ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန၍ ေသခဲသူက ရွည္ရွည္ေဝးေဝးညည္းေလ၏။
"၁၆ ႏွစ္"
"ျပည့္ျပီးပလား"
"ျပည့္ျပီးျပီ"
"သနားေတာ့ သနားတယ္ ေအးရယ္"
သည္လိုဆိုေတာ့လည္း အေတာ္ေက်နပ္သြာကာ သတၱိေတြ ရွိလာျပန္၏။

မိုးတိတ္သြားေသာ္ ကိုးနာရီထိုးျပီးေလျပီ၊ သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အိမ္မွလိုက္ရွာေနၾကျပီ။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ၾကျပီ။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွျပန္၍ မျဖစ္ဟု ေအးေအးထင္ေလသည္။ ေအးေအးသည္ ဘာကိုမွ ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ေခ်။ လႊတ္ရာသာေျပးစို႔ရဲ႕ဟု ေျပာေတာ့မည္။ မ်က္ရည္ပူတို႔သည္ တေပါက္ျပီးတပါက္က်လာေလသည္။

ဤသို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္တြဲကာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾက၏။ သူ၏ယုယေသာ လက္မ်ားသည္လာ၍ သိုင္းဖက္ထားၾကရာ ထိုလက္မ်ားသည္ သည္လိုပင္အျမဲ ႏူးညံ႔ေနပါေစဟု ဆုေတာင္းရေတာ့မည္။ အလင္းေရာင္ကို ကတၱရာလမ္းေပၚမွေရအလႊာက ဖမ္းယူကာ ျပိဳးျပက္ေနရာ ထိုေရႊလို ဝါေမာင္းေသာ္လည္း ေရႊမဟုတ္ေသာအေရာင္တို႔ေပၚျဖတ္သြားေသာ ေအးေအး၏ေျခမ်ားသည္ အလွမ္းမေရရာဘဲ ဘယ္မွန္းမသိေသာ သူေခၚရာသို႔ ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္းပင္ လိုက္လ်က္ရွိေလသည္။    


__ ၾကည္ေအး
(ရႈမဝမဂၢဇင္း)