tag:blogger.com,1999:blog-38885663008004948562024-03-13T15:57:56.872+08:00Kyi Aye (Literature)Kyi Aye (Burmese) (1929 - 2016) is considered one of the most influential Burmese women writers.
This blog is an unofficial, fan-run website. It is not "Kyi Aye" herself. This is just the fan blog dedicated to her and her works.Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.comBlogger46125tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-26559218317971628042017-01-14T10:31:00.000+08:002017-01-14T10:31:04.094+08:00မလွတလွ ပံုျပင္<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh73Hgkfrw9Qg-9fwGTE9Kv1t945nt0BJJN52xLU-valSk_ZZuwGaVdMyxHstfR0RAk1hOqPd25BiJ5r-ZETHi7tR9rFo7Lccyq_4BhnbxHVj7UsNuyUYx0ZjJ_m_hFHa0jhKmfWm3goyI/s1600/1911861_10204490786083166_6504091816155375762_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh73Hgkfrw9Qg-9fwGTE9Kv1t945nt0BJJN52xLU-valSk_ZZuwGaVdMyxHstfR0RAk1hOqPd25BiJ5r-ZETHi7tR9rFo7Lccyq_4BhnbxHVj7UsNuyUYx0ZjJ_m_hFHa0jhKmfWm3goyI/s320/1911861_10204490786083166_6504091816155375762_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(၁)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္ကိစၥကို
အစတုန္းက ဘယ္လိုရယ္လို႔ အမည္မမွည့္တတ္ဘဲ ရွိေနေသာ္လည္း ယခုလို အသက္အစိတ္ေက်ာ္၍ ကိုယ္
စိတ္ ေ၀ဒနာအစံုႏွင့္လည္း ႀကံဳခဲ့ကာ ဇာတိ ဆိုသည္ႏွင့္ မျပတ္ေသးေသာ္လည္း ေလာကီေရး၌ခဏပန္းအားျဖင့္
ျဖစ္ေစ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းရပ္တည္ႏိုင္ဆဲမွာေတာ့ သည္ကိစၥဟာ ခ်စ္စဖြယ္လည္းေကာင္း၊ ေၾကကြဲစဖြယ္လည္းေကာင္း၊
ေရးလို႔လည္း နည္းနည္းေကာင္းမည့္ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲရယ္လို႔ ဆုိရေပေတာ့မည္။ ခ်စ္စဖြယ္
ေကာင္းတာကေတာ ့ ထံုးစံအတိုင္းပင္ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ဆိုတာကို မူတည္သည့္ဇာတ္လမ္းျဖစ္ၿပီး
ေၾကကြဲစဖြယ္ေကာင္းတာကေတာ့ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ေတြ႕သည္၊ ဆံုသည္၊ ႀကံဳလ်က္ကြဲသည္ ဆိုတာမ်ဳိးမကဘဲ
တစ္ေယာက္၏ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>စိတ္ေနၾကီးျမင့္ျခင္းႏွင့္ တစ္ေယာက္၏မိုက္မဲျခင္းတို႔
တိုက္ခိုက္ျပီးေနာက္ ရွင္းလင္းရ ခက္စြာဘာမွလည္းမဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ႏုနယ္ေသာအသက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းဆံုးပါး
သြားသည္မို႔တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေကာင္ေလးကို
ေတာ္မီလို႔ သင့္ေလ်ာစြာေခၚရမည္ထင္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးလည္း မစစ္ဘူးထင္သည္။
အဂၤလိပ္ေက်ာင္း၌ အဂၤလိပ္နာမည္ကို ယူ၍သင္ၾကားကာ အသက္ ၁၉ႏွစ္မွာ ျမန္မာစကားမွန္မွန္ေျပာ
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ဂ်ပန္ေခတ္ကလည္း ျမန္မာျပည္၌မရွိ။ အိႏိၵယသို႕ အဂၤလိပ္ေနာက္အပါးမွအေျပးလိုက္
ခိုၾကသူလူတစ္စု၏ အပါအဝင္တည္း။ ေတာ္မီသည္ အဂၤလိပ္အကတတ္၏။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းတိုင္းကိုရ၏။
စကားေျပာရင္း ပခုံးလည္းတြန္႔တတ္၏။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းေနရင္းက သူ႔ထက္တစ္တန္းငယ္ကာ ဗမာအလြန္ဆန္ခ်င္ေနေသာ
ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းကို အထင္မႀကီးေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ေတြျဖစ္ရေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အဲသည္တုန္းက
ကြၽန္မသည္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ခန္႔ရွိေသးသည္။ ကိုယ့္ရြယ္တူေတြႏွင့္ ေနစဥ္ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေက်နပ္ကာ
ေလာကမွာ ဘာမွသိတတ္စရာ မက်န္ေတာ့လို႔ ထင္၏။ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကိုဖတ္ျပန္လွ်င္ေတာ့ သေဘာမေပါက္သမွ်ကို
ဟီးခ်လို႔ ငိုကာ ဟယ္ .တစ္ ေန႔က်လွ်င္ေတာ ့ တစ္ကမၻာလံုးမွာ ထြက္သမွ်စာအုပ္ဆိုတာကို ေၾကညက္ေအာင္ဖတ္လို႔
ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ရေစ မေပါ႔ဟု အားတင္းခ်င္ျပန္၏ ။ သူတစိမ္းႏွင့္ဆံုလွ်င္ သူဘယ္ေလာက္တတ္သိသလဲဟု
အရင္စူးစမ္းခ်င္၏။ တစ္ေန႔ ၂၄ နာရီရွိသည့္အနက္မွာ ၄ နာရီ၊ ၅ နာရီထက္ ပို၍မအိပ္ရက္။ အစားအေသာက္ကို
အခ်ိန္သပ္သပ္မေပး။ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>က်စ္ဆံျမီးကို ၄၊၅ ရက္မွတစ္ခါက်စ္ၿပီး
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ အခန္းေအာင္း၍ စာဖတ္သည္မွာ အေပါ့အေလးသြားရံုသာ ထြက္သျဖင့္ အျမဲေညာင္း
ခ်ည့္ကာ မစားခ်င္ မအိပ္ခ်င္ေသာ ေရာဂါစြဲသည္။ သို႕ေသာ္ သေဘာပင္က်ေခ်ေသး၏။ ဒါမွ စာဖတ္ႏိုင္မည္။
ဒါသာလွ်င္ လူေတာ္လူျမတ္တို႔ အက်င့္တည္း။ ဒီလိုေနမွ ေမွ်ာ္မွန္းရာ ၾကီးျမတ္ေက်ာ္ၾကားျခင္း
ဘံုထြဋ္သို႔ေရာက္မည္။ ေတာ္မီသည္ ဘယ္လိုမွန္းလည္းမသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေက်ာင္းသားသမဂၢ၌
အမႈေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး ကြၽန္မကလည္း သမဂၢအားေပးသူမို႔သိကြၽမ္းလာၾက၏။ အမွန္စင္စစ္
ကြၽန္မကစကားသြက္သြက္မေျပာတတ္၊ လူလည္းေၾကာက္တတ္သျဖင့္ ႐ုတ္တရက္မခင္မင္ေခ်။ ေတာ္မီႏွင့္
မိန္းကေလးအမ်ားပင္ ခင္မင္သည္။ သူက ရင္းႏွီးစြာေျပာတတ္သည့္ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ားေရာေႏွာသင္ရေသာ
ေက်ာင္းမ်ားမွ ဘာသိဘာသာေနတတ္ေလ့ရွိရာ ေတာ္မီကို ၿပံဳးသူကၿပံဳးၾကသည္။ ေတာ္မီႏွင့္ခင္ေသာ
မိန္းကေလးမ်ားကိုလည္းေနာက္သူ ကေနာက္ၾကသည္။ ကြၽန္မကေတာ့ ေတာ္မီသည္ သည္ႏွစ္မွေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာ
ေသာေက်ာင္းသားမွန္းသာသိၿပီး ဘယ္အတန္းကမွန္းမသိေသးေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီသည္
ကၽြန္မတို႔အတန္းသို႔ မၾကာခဏလာသည္။ ကၽြန္မႏွင့္တြဲေသာ သင္းသင္းႏွင့္ အေစာတို႔ထံလာျပီး
ရယ္စရာေမာစရာေျပာသည္။ ဓာတ္ပံုစာအုပ္ခ်င္းလဲၾကည့္သည္။ ဓာတ္ပံုေတြေတာင္းသည္။ (အဲသည္အခ်ိန္
အဲသည္အရြယ္မ်ားမွ ဓာတ္ပံုေတာင္းျခင္းသည္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ရာဇ၀တ္မႈပမာျဖစ္ေလရာ သင္းသင္းႏွင့္
အေစာတို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ေတာ္မီ၏ျဖဴစင္ေစာ အမူအရာကို သံသယမကြက္ဘဲ အံ့ၾသၾကက္ေသေသတတ္ေလသည္။
သူတို႔သည္ ဓာတ္ပံုေပးဖို႔ကို မလိမ့္တပတ္ေျပာၿပီးေနၾက၏။ ခင္မင္ေနေတာ့လည္း မျငင္းရက္ၾက)
သီခ်င္းစာအုပ္ခ်င္းလဲဖတ္ သည္။ လစဥ္စာေမးပြဲမ်ားအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾက၏။ သမဂၢအေၾကာင္း
ေျပာၾက၏။ ဆရာၾကီး၊ ဆရာမမ်ားအတင္းကို တိုးတိုးႏွင့္ မလြန္ေအာင္ေျပာျပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္
ေက်နပ္ၾက၏။ သည္အထဲမွာ စိတ္ၾကီးအဝင္ဆံုးကေတာ့ ကၽြန္မသာျဖစ္ကာ သူတို႔တစ္ေတြကို မႀကီးရင့္ရွာဘူးလို႔
ေတြးထင္ေနေလသတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီက
"ၾကည္ေရာ... ဓာတ္ပံုမရိုက္ဘူးလား။ ရိုက္ရင္ေပးစမ္းပါ" ဟုစကား ႀကံဳေရာ၍ ေတာင္းတတ္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"႐ိုက္ရင္
..ေပးမွာေပါ့"ဟု ကြၽန္မက ေလွာင္ေတာင္ေတာင္ေျပာကာ ရယ္ တတ္ေသး၏။ စိတ္ထဲကေတာ့ လူကိုအားတိုင္း
အမူအရာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ျပီး ကိုယ္ပံုကိုယ္ကိုးကြယ္ေနခ်င္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးမွတ္သလား။
ဒါမ်ိဳးကို ဂ်ပန္ေခတ္ ၁၁ ႏွစ္သမီးက လုပ္လို႔၀ခဲ့ၿပီ။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီက မိန္းကေလးမ်ားေသာ
ကြၽန္မတို႔အတန္းကို လာေလ့ရွိသျဖင့္အေနာက္က ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ေက်ာင္းသားခပ္ႀကီးႀကီးမ်ားကပါ
ပါလာျပန္ရာ အတန္းထဲ ေယာက္ယက္ခတ္လွ်င္ ကၽြန္မလူၾကီးျပံဳးႏွင့္ သည္းခံေနျပန္သည္။ မ်က္စိရႈပ္သည္လို႔
လည္းညည္းခ်င္ညည္းသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သုိ႔ေသာ္
တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္မသည္ သမဂၢအမႈေဆာင္ျဖစ္လာျပီး ေတာ္မီႏွင့္ခင္မင္ရေလ၏။ မွတ္မိေသး၏။ ထိုအမႈေဆာင္ေရြးပြဲမွာ
ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္က တမင္တကာပင္ေျပာ၏။ "ဟာ...ဒီေနရာဆို ေတာ္မီကိုထားေပါ့။
ဒီေနရာက မိန္းကေလး အမႈေဆာင္နဲ႔ခင္ေလေကာင္းေလမို႔ ခုလည္းခင္လ်က္စနဲ႔ အေတာ္ပဲ" ဟူ၏။
စင္စစ္ ကၽြန္မသည္ ေတာ္မီႏွင့္ စကားစျမည္ရယ္လို႔ပင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာဖူးေသးပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဟိုတုန္းကေတာ့
လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ထဲ၌ မုန္တိုင္းအၿမဲက်ေနသည္။ သည္လိုပဲ ကၽြန္မ၏ဆရာရင္းတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့သည္။
ဆရာေရာက္လာသည့္ေန႔မွာ ေက်ာင္း သားက ေက်ာင္းသူကို ရည္းစားစာေပးမႈႏွစ္မႈ တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္သျဖင့္
ဆရာၾကီးက ၾကိမ္လံုးျဖင့္ဆံုးမကာ အတန္းတကာကို လည္ျပသည့္ အျဖစ္အပ်က္ႀကံဳသည္မို႔တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မသည္
ဘာမွ ျပန္မေျပာတတ္ဘဲ သည္တိုင္းေနလိုက္၏။ ေဒါသအနည္းငယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၀မ္းနည္းျခင္းက ပို၏။
အဲသည္တုန္းက ကြၽန္မသည္ အစဥ္အားငယ္ကာ အၿမဲအားတင္းေနရသည္။ ကြၽန္မ၌ တကယ္ခင္မင္ ယံုၾကည္ရသူ
သင္းသင္း၊ အေစာႏွင့္ လွလွၾကည္တို႔သာ ရွိေလသည္။ အျမဲတြဲေနက် မာလင္ဆိုသည့္ ကေလးမက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ
သစၥာမဲ့သည္လိ႔ စိတ္ပ်က္ေနဆဲရွိသည္။ ကြၽန္မသည္ သူ႔ကိုယံု၍ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ''အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့သူ
မဟုတ္ဘူး" ရယ္လို႔ မိုက္မွားကာဖြဲ႔ႏြဲ႔မိ ေလသည္ကို မာလင္က ေဖာက္သည္ခ်ေလရာ ကြၽန္မကိုဘယ္ေတာ့မွမေက်ႏိုင္ေသာ
ရန္သူေပၚေလ၏။ ယခုထက္တုိင္ ကြၽန္မကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဦးမည္မထင္။ အဲသည္တုန္းကတည္းက အခြင့္ရသမွ်
ကၽြန္မကို ရန္လုပ္သည္။ ယခုေတာ္မီႏွင့္ခင္ပါသည္ရယ္လို႔ တကယ္ခင္လည္း ဘာမွ အျပစ္မရွိႏိုင္ေသာ
ကြၽန္မကို ေက်ာ္ၾကားေအာင္ေျပာသူမွာ ထိုေက်ာင္းသားပင္တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အမွန္စင္စစ္ေတာ့လည္း
အဲသည္သမဂၢက ဆက္စပ္မွပင္ ေတာ္မီႏွင့္ ကြၽန္မ ခင္မင္သြားေလသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထိုအခါ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအေပါင္းသည္
လ်င္ျမန္စြာပင္ရိပ္မိၾကသည္။ ေတာ္မီႏွင့္ ကြၽန္မကိုပဲ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္ထင္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တစ္နံနက္မွာေတာ့
ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းကိုအေစာၾကီးေရာက္ဆဲ ေဘာ္ဒါေနေသာ ေတာ္မီက ျမင္ၿပီး အခန္းထဲလာစကားေျပာ၏။
သူ အေအးမိေနသည့္အေၾကာင္း၊ သူ႔မွာ အေဖမရွိသည့္အေၾကာင္း၊ ႏွမကေလးရွိေၾကာင္း၊ သူ႕ကိုခ်င္းေတာင္ေပၚမွာေမြးေၾကာင္း
ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာ၏။ ကၽြန္မကလည္း ဟိုစကားသည္ စကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာ၏။ ထို႔ေနာက္
ေက်ာင္းသား မ်ားအခန္းထဲ၀င္လိုက္၊ အျပင္က ျဖတ္သြားလိုက္လုပ္ပါမ်ားသည္ကို သတိထားမိလာၾကသည္။
ၿပံဳးသူကၿပံဳး၏။ မ်က္ႏွာ ေသႀကီးႏွင့္ ေခါင္းငံု႔သြားသူကသြား၏။ ေနာက္ေတာ့ေတာ္မီထြက္သြားသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထိုအခါကၽြန္မသည္
ကိုယ့္ကို လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္ကို အျမဲပင္သတိရေန သည္။ အေၾကာင္းရင္းလည္း ရွာမေတြးတတ္၊
အဲသည္တုန္းက အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ား ေလးမ်ားက ကြၽန္မကို မႏွစ္လိုျဖစ္ၾကေလရာ စဥ္းစားလို႔
မရႏုိင္ပါ။ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား သည္ အသင္းဖြဲ႕ၿပီးေတာင္ ကြၽန္မကို ေခ်ာက္ခ်ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဥပမာ -</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းမွာ
ျမန္မာစာသင္ေသာ လူမႈေရးရာမသိေသာ ဘုန္းၾကီးလူထြက္လို႔ထင္ရေသာ စိတ္သေဘာအင္မတန္ေကာင္းေသာ
ျပီးေတာ့ေက်ာ္ၾကားေသာ ယိုးဒယားေၾကာင္ျမီးလိုဖြာေထာင္သာ မ်က္ခံုးေမြးတစ္စံုလည္းရွိေသာ
ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႔အယူအဆမွာ ျမန္မာစာသည္ႏြားႏို႔ျဖစ္လွ်င္ ပါဠိသည္ ေထာပတ္တည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြသည္ ဆရာႀကီးကိုေထာပတ္ႏွင့္ႏႈတ္ ဆက္ရေလ၏။ ပါဠိလို ''ေဇယ်တု
သဗၺမဂၤလံ'' ဟု ႏႈတ္ဆက္ရေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆရာႀကီးသည္
ကြၽန္မကို ျမန္မာစာေတာ္သည္ထင္စား၏။ အတန္းထဲဖတ္စာထ ဖတ္ခိုင္း၏။ ေက်ာင္းသားေတြ ဗမာစာညံ့သည္လို႔
ညည္း၏။ ခဏ ခဏပင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာလံုးေပါင္းခိုင္းတတ္ေလသည္။ ဥယ်ာဥ္၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊
ယဥ္ေက်းသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တစ္ေန႔ေတာ့ဆရာၾကီးသည္
ျမန္မာစာခ်ိန္၌ ဉာဏ္ဆိုသည့္ စကားလံုးကိုေပါင္းခုိင္းသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေက်ာင္းသားမ်ားက
မတတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆရာႀကီးက
''ကဲကြယ္ ..ေမာင္ပု မင္းေပါင္းျပလိုက္စမ္းပါ''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေမာင္ပုသည္
ျမန္မာစာေတာ္၍ လူရည္လည္းလည္ကာ ႏုိင္ငံေရးလည္းဝါသနာပါလွေသာ ေနာက္ေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ ေက်ာ္ၾကားလာသည့္
ေက်ာင္းသားၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူက ၿပံဳးကာ
''ညေရးေသးေသးတင္ညံ''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆရာႀကီးက
''ဟာ.. မင္းက တယ္ညံ့တာပဲ။ ကဲ ေမာင္ေအးသြင္ေပါင္းစမ္း''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ညေရးခ်..''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဟုတ္ၿပီ..
''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ညေရးခ်
နသတ္ညာန္''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဟာ ..နည္းနည္းလြဲသြားတယ္''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေမာင္ေအးသြင္က
ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ''ဟာ..မွားလို႔ဆရာ။ ညေရးခ်ေသးေသးတင္ ညံ''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆရာႀကီးလည္း
စိတ္ပ်က္ၿပီး ''ကဲကြယ္ ဘယ္သူမွမေပါင္းတတ္ရင္ မၾကည္က ေပါင္းျပလိုက္ပါေတာ့''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မသည္
ကြၽန္မကို၀ိုင္းၿပီးရယ္ေမာေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုၾကည့္ျပီး ပထမေတာ့ဘာလုပ္ရမွန္း
မသိေခ်။ ဆရာၾကီးကိုမူကား မျငင္းဆန္ရက္။ ဆရာၾကီးလူမႈေရးရာ သည္မွ်နားမလည္သည္ကိုသာ အံ့ၾသေန၏။
ျပီးေတာ့ မ်က္စိမႈိတ္ၿပီး..</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ညေရးခ်
ဏႀကီးသတ္ ညာဏ္''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆရာၾကီးက
သူ႔တပည့္ေတြကို ဉာဏ္စာလံုးေပါင္းမ်ားစြာ စာအုပ္ထဲခ်ေရးခိုင္းဆဲ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက အခ်ိတ္အဆက္ျပဳ၍
ကြၽန္မကို ခ်ီးမြမ္းၾကျပန္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''တယ္ေတာ္ပါလားကြ။
ညာဏ္ေတာင္မွန္ေအာင္ ေပါင္းတတ္တယ္''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဟာ.. ဒါေၾကာင့္လည္း
အတန္းထဲ ပထမခ်ည္းစြဲေနတာေပါ့''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဒါ့ေၾကာင့္မို႔လည္း
ကိုယ္တို႔အတန္းကို ႏွစ္ဝက္နဲ႔တက္လာျပီး ဗိုလ္ထပ္စြဲျပန္တာေဟ့''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ေဟ့ ညာဏ္ဘယ္လိုေပါင္းလဲ
ေမးလိုက္စမ္းပါဦးကြာ။ ေမ့သြားလို႔မွတ္ထား ရေအာင္''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အဲသည္တုန္းကေတာ့
ကြၽန္မ၏ ႏုနယ္ေသာစိတ္၌ ဒဏ္ရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဤေက်ာင္းသားမ်ားပင္
အလြန္ျမန္ဆန္စြာ သက္ေသခံအေထာက္အထားလည္းမရွိပါဘဲ ေတာ္မီႏွင့္ ကြၽန္မကို စြပ္စြဲၾကျပန္ဦးမည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အဲသည္တုန္းကေတာ့
နားမလည္ျခင္းသာရွိသည္။ ျပီးေတာ့ကၽြန္မက အလြန္ေအးေဆးကင္းရွင္းစြာေနလ်က္ ဘယ့္သူ႕ကိုမွ
ရန္မမူပဲလ်က္ ကၽြန္မကိုမလိုလားႏိုင္သည္ကို နားမလည္ေခ်။ ကၽြန္မကို မနာလိုစရာအခ်က္ရယ္လို႔
ရွိစေကာင္းသည္လို႔လဲ အထင္မၾကီးဝံ့ခဲ့ပါ။ သတိလံုးဝမရပါ။ စင္စစ္ေက်ာင္းကဖတ္စာတို႔၌ အထင္မၾကီးသျဖင့္
ေက်ာင္းက ဖတ္စာအားျဖင့္ဂုဏ္ယူလိုျခင္းလည္း မရွိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႔ေသာ္
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအမ်ားပင္ ေတာ္မီႏွင့္ ကၽြန္မၾကိဳက္ျပီရယ္လို႔ ဆိုခ်င္စိတ္အေတာ္ေပၚၾကသည္။
အဲသည္လိုဆိုရလွ်င္ ေက်နပ္စဖြယ္လို႔ ထင္ၾကမည္။ ေတာ္မီႏွင့္ ကၽြန္မၾကိဳက္သည္ဆိုလွ်င္
ေတာ္မီက လူေတာ္ေက်ာင္းသားမဟုတ္သျဖင့္ ကြၽန္မမွာ နစ္နာစရာျဖစ္သည္၊ ေျပာစရာျဖစ္သည္ရယ္လို႔
အယူရွိၾကသည္လား မသိ။ အနည္းဆံုး ကြၽန္မကိုလိုလားေသာ ဆရာ ဆရာမ အေပါင္းကို ေအာက္ကလိအာျဖစ္ေစ
ေျပာႏိုင္ခြင့္ၾကံဳသည္လို႔ပင္ ထင္သလားမသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မတို႔
အိမ္ေျပာင္းစဥ္မို႔ ေက်ာင္းလိပ္စာႏွင့္ေရာက္လာေသာကြၽန္မအတြက္စာမ်ား၊ မွာယူထားေသာမဂၢဇင္း၊
ဂ်ာနယ္စာအုပ္မ်ားကို ေတာ္မီက ပို႔သည္ပဲ ထင္ၾက၏။ (အဲသည္အခ်ိန္၌ ေတာ္မီေက်ာင္းမွာ မရွိေတာ့ေခ်)
ကြၽန္မကလည္း မရွင္း လင္းမိ။ သူတို႔ထင္ၾကသည္ကိုသာ ရိပ္မိရင္း လက္မ်ားတုန္ေနရာ႐ုတ္ျခည္းတိတ္ဆိတ္
သြားေသာ စာသင္တန္း၌ ကြၽန္မလက္မွ လြတ္က်ေသာ စာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ေဖာင္တိန္တို႔အသံသည္
ပဲ့တင္ပင္ထပ္လ်က္ထြက္လာေလသည္။</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(၂)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အမွန္စင္စစ္
၁၇ ႏွစ္သမီးကို ၁၉ ႏွစ္သားက ခ်စ္ပါသည္ရယ္လို႔ဆိုတတ္ျခင္းမွာ ေတာ္မီေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ထြက္ကာ
ေလတပ္ထဲသို႔၀င္ေတာ့မွသာ ျဖစ္သည္။ အမ်ားထင္သလို ေက်ာင္းမွာမဟုတ္ပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီဘာေၾကာင့္
ေလထပ္ထဲဝင္သည္ဆိုတာ ခုထက္ထိ ကၽြန္မမသိရ။သူႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာသူငယ္ခ်င္းတို႔သာ သိရွိေပလိမ့္မည္။
ေတာ္မီသည္ အစိုးရ အေထာက္အပံ့ယူေသာေက်ာင္းသားလားမသိ။ သူ႔မွာ ဖေအမရွိေလေတာ့ မေအ့ကိုတာဝန္မေပးခ်င္
သျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သိပ္ျပီးမေခ်ာင္လည္ၾကသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လူငယ္မို႔စြန္႔စားလိုစိတ္ရွိသျဖင့္
လည္းေကာင္း၊ ေလယာဥ္ေမာင္းတတ္လွ်င္ႀကီးပြားႏုိင္သျဖင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့
သူ႔သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ တစ္အုပ္ၾကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးဝင္ၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေလတပ္ထဲဝင္မည္ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို
ကၽြန္မအားမတိုင္ပင္ပါ။ တိုင္ပင္လွ်င္ ကြၽန္မက ဖ်က္မည္အမွန္ပင္။ စစ္သားဘ၀ကို ကြၽန္မ
မႏွစ္သက္။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ပညာကို ဆံုးခန္းတိုင္သင္ေစခ်င္သည္။ အဲသည္တုန္းက တစ္သက္လံုးသာပညာကို
ရွာေနရလို၏ဟု ဆုေတာင္းၿမဲတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေလထပ္တဲဝင္ျပီး
ေက်ာင္းသို႔တဖန္ျပန္လာကာ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကိုယူသည့္ေန႔မွာ ကၽြန္မႏွင့္ေတြ႕၏။ ကၽြန္မေက်ာင္းကဆင္းလွ်င္
ေတာ္မီသည္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွထြက္လာကာ သူ၏ေက်ာ္ၾကားေသာအျဖဴႏွင့္အနက္ကြက္က်ားျမက္ဦးထုပ္ကိုခြၽတ္၍
ႏႈတ္ဆက္၏။ ''မေန႔က ႏႈတ္ဆက္မသြားရဘူး။ ညကကိုယ္ တပ္ထဲမွာ အိပ္တယ္'' ဟု ေျပာျပ၏။ ကြၽန္မက
ဘာမွမေျပာဘဲ ၿပံဳး၍ႏႈတ္ျပန္ဆက္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အနားေရာက္ေသာ္
''ကိုယ္ ညက... အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူး။ ထပ္ထဲမွာ မ်က္စိသိပ္ေၾကာင္တာပဲ'' ဟုေျပာျပျပန္ရာ
ကၽြန္မလည္း ဘာမွေျပာစရာမရွိဘဲ နားေထာင္ေနလိုက္ျပန္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ညက..ၾကည့္ကို
သိပ္သတိရတာပဲ'' ဟု သူကေျပာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ၾကည့္မွာ...
ခ်စ္သူရွိသလား" ဟု ေမးျပန္လွ်င္ ကၽြန္မကေခါင္းခါျပလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''လူတစ္ေယာက္ကို
ခ်စ္ခ်င္ရင္ ဂုဏ္ရွိရမယ္၊ ႐ုပ္ေခ်ာရမယ္လို႔ထင္သလား'' ဟု သူက ေမးျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''မထင္ပါဘူး''ဟု
ကြၽန္မက မွန္ကန္စြာေျဖလွ်င္ -</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ေအးကြာ...
ကိုယ္လည္းရုပ္ေခ်ာ မမက္ပါဘူး။ ကိုယ္လည္း မေခ်ာဘဲစိတ္သေဘာေကာင္းရင္ အႀကိဳက္ခ်င္းတူရင္
ၿပီးတာပဲေနာ္''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီသည္
ကၽြန္မႏွင့္စကားမေျပာဘဲ ငါးမိနစ္ေလာက္ေနၾကသည္။သူ႔ မ်က္ႏွာ၌ ရႊင္ပ်ျခင္းကင္း၏။ ကြၽန္မအဖို႔လည္း
သည္လိုအေတြ႕အႀကံဳမ်ဳိးမမ်ားလွေသာ္လည္း အမွန္ပင္ မေခ်ာက္ခ်ားလွေပ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ကိုယ္...
ၾကည့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္။ ကိုယ္အခုေျပာလို႔မတတ္ဘူး။ စာနဲ႔ေရးလိုက္မယ္ ဟုတ္လား'' ဟု ေျပာကာ
ႏႈတ္ဆက္၍ထြက္သြား၏။ ကြၽန္မလည္းအိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">စိတ္ထဲ၌
''ခ်စ္တယ္ ၾကိဳက္တယ္ ဆိုတာေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ့'' ေတြး၏။ ကၽြန္မ၌ ဘာမွ ထူးကဲေတြးေတာစရာမရွိ။
ေတာ္မီကို ကၽြန္မ၏ ေဝးကြာလွေသးသည္ထင္ေသာ ခ်စ္စခန္းၾကိဳက္စခန္း၌ မထည့္သြင္း။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုသည္ကို
စာ၌ ကဗ်ာ၌သာ ေတြ႔ဖူးကာ တကယ္စင္စစ္နားလည္းသေဘာေပါက္ျခင္းမရွိ။ ကၽြန္မ၏ႏွလံုးသည္ လူ႔ဘ၀အထြတ္အထိပ္သို႔ေရာက္လိုျခင္း၊
ေအာင္ျမင္ႀကီးက်ယ္ႏုိင္ျခင္းတို႔ျဖင့္သာ ျပည့္ကာ အရြယ္ေရာက္စမိန္းကေလးမ်ားလို စိုရႊန္းျခင္းမရွိရကားအေျဖထြက္ၿပီးသား
ျဖစ္ေနေပ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေနာက္တေန႔၌
ဖတ္ရေသာ ေတာ္မီ၏စာမွာ ခပ္ရိုးရိုးတုိတိုပင္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာင္ မပါဘူးထင္သည္။ ''ကိုယ့္စိတ္ထဲ
ဘယ္လိုထားမိတယ္ဆိုတာသိလိုက္ ပါေတာ့'' ဟုသာ အထပ္ထပ္ေတာင္းပန္ထားသည္။ ဘာမွလည္းဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕မရွိေလေတာ့
ကြၽန္မ၌ ၾကင္နာျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းတို႔ေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာေပသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထို႔ေၾကာင့္
တစ္ေၾကာင္ပင္ ေတာ္မီ၏ စာတိုစာရွည္မ်ားေရးျဖစ္ျခင္း ထင္သည္။ ေတာ္မီ၏စာမ်ားမွာ သူတို႔တပ္ထဲတြင္
ဘယ္လိုေနထိုင္ရေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုပင္ပန္းေၾကာင္း၊ သူ ဘယ္႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေၾကာင္းတို႔အစခ်ီကာ
ၿပီးခါနီးမွ ''ကိုယ္ကေတာ့ ဒီအခ်စ္ပန္းပြင့္ကို အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနမိမွာပဲ'' ဟုဆိုေလ့ရွိသည္။
အဲသည္လိုေရး လိုက္လွ်င္ ကြၽန္မစိတ္၌ မသက္မသာျဖစ္မိ၏။ ကြၽန္မသည္သာမန္မိန္းကေလးမဟုတ္၊
ေနာင္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ အမ်ားျပည္သူတို႔အဖို႕ ေျပာစရာျဖစ္လာေသာ -</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ေဟာၾကည့္စမ္း ပိေတာက္ကိုင္းအၾကား</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ခုနစ္ေထြသက္တန္႔တံတား''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">စေသာ ကဗ်ာသစ္ကိုလည္းေကာင္း
...</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထၿပီးထုိင္ေန</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အိပ္ရာေတြလည္း၊ ေၾကမြတြန္႔လိပ္၊</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊ သတိျပယ္လြင့္၊</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ခိုတြယ္စရာ၊ အတည္မက်''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">စေသာ ကာရန္သစ္ကိုလည္းေကာင္း
ရွာေတာ့မည့္သူျဖစ္ေလရာ အခ်စ္ကို ပန္းပြင့္ႏွင့္ တင္စားျခင္းကို အဆဲခံလိုက္ရသလို ထင္မိတာအမွန္။
ပန္းပြင့္ဆိုေသာ စကားမပါလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု စိတ္ထဲတထင့္ထင့္ႏွင့္ေနရာကားသူ႔စာကို
တစ္ေခါက္က ႏွစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ဖို႔ ၀န္ေလးေနေပ၏။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မ၏ စာမ်ားကို
ကြၽန္မ ယခုျပန္ဖတ္မိလွ်င္ေတာ့ စိတၱဇေရာဂါပင္ကပ္ ဖြယ္ရွိေလသည္။ အေၾကာင္းမူကား ကြၽန္မကေရးေသာ္လည္း
စင္စစ္ၾကားဖူးနား၀ စာအုပ္ဖတ္ဖူးသမွ်ထဲမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားကို စုေဆာင္းေရးကာကြၽန္မ၏လက္
မွတ္ထိုးထားျခင္းသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စာတစ္ေစာင္တေလကိုဖတ္သူမွန္သမွ်သည္ ကၽြန္မ၏အသက္အရြယ္ႏွင့္
ေလ်ာ္ညီစြာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ပင္ မရင့္မာေသးသည့္သ႑ာန္၊ မိန္းကေလးတကာေလာက္မွ လူရည္မလည္ဟန္ကို
တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ဖမ္းဆုပ္မိေပမည္ထင္၏။ ကြၽန္မသည္ ထိုစဥ္ကကဗ်ာဆရာရွယ္လီ၏ သေဘာတရားမ်ား
အလြန္သက္၀င္ေနရကား ကြၽန္မေရးသည့္ စာတို႔သည္ ရွယ္လီေသရာကထ၍ ကိုယ္ထင္ျပသလိုသာရွိေခ်၏။
သူ႔ကဗ်ာကို စကားေျပျပန္သည့္အခါ ျပန္၏။ သည္အတိုင္းထည့္သည့္အခါထည့္၏။ ေတာ္မီသည္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပင္ပန္းစြာ
ဖတ္ရလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီသည္
ကၽြန္မအလိုရွိသေလာက္ စာဖတ္ဝါသနာပါသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကြၽန္မထက္ေတာ့ နားလည္သိတတ္ျခင္းရွိရင္လည္း
ရွိမည္ျဖစ္သည္။သူက တစ္ခါစာေရးဖူးသည္မွာ ...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဒီလို အခ်စ္တရားေတြကို
ၾကည္ ဘယ္လိုေရးေနေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ထားကို သေဘာေပါက္မယ္ မထင္ပါဘူး။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ
ၾကည္ကိုယ္တိုင္အခ်စ္နယ္ထဲ ေရာက္မွပဲ နားလည္တတ္၊ ခံစားတတ္မယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္'' ဟူ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အဲသည္ေတာ့
ဟုတ္မ်ား ဟုတ္မလားဟု ကြၽန္မ စဥ္းစားစရာ ခဏတာမွ်ေတာ့ ျဖစ္ၿပီး တစ္ဖန္ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္
အထင္ႀကီးေနျပန္၏။ ေတာ္မီဟာလူငယ္ငယ္မို႔ နီးစပ္ ရာမွာၿငိတာပဲ။ ဆန္ႀကံဳစားပဲဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပန္သည္။
အမွန္စင္စစ္ ေတာ္မီ၏ ေမတၱာဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မအယံုအၾကည္မရွိ။ ေတာ္မီ့ကို ခ်စ္တတ္သူရယ္လို႔လည္းမထင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ခ်စ္တတ္သူရယ္လို႔လည္း
မထင္။တကယ္စင္စစ္ မခ်စ္တတ္သူမွာ ကြၽန္မသာတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မသည္
ဘယ္လိုပင္ ျငင္းဆိုေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္ စည္းကမ္းၾကီးသူ၊ တင္းက်ပ္သူ၊ ခြင့္လႊတ္ခဲ့သူ
ျဖစ္သည္ကို စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းစြာ ၀န္ခံရမည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဥပမာ..</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တေန႔မွာ ေတာ္မီေပါက္လာျပီး
ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ေပး၏။ သူတို႔ေလတပ္ကို တစ္ခန္းမွ်ရိုက္ထည့္ထားေသာ ျမန္မာဇာတ္ကား။ အစုိးရဝါဒျဖန္႔
ခပ္ဆန္ဆန္ရုပ္ရွင္တည္း။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္တာ၀န္ေတြကို ခုမွၾကားသိရေသာ ေတာ္မီ့အဖို႔
ထို ဇာတ္ကားအတြက္ အားရပါးရ ေျပာစရာရ၏။ ''ဒီကားကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ပါ ေနာ္။ ကိုယ့္ကိုေတာ့
အမ်ားႀကီးအသိဉာဏ္ေပးလိုက္တာပ'' ဟုသူကဆို၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္တစ္ခါေတာ့
ကြၽန္မသည္ မ်က္ႏွာကိုအ႐ိုက္ခံလိုက္ရသလို နာသြားေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အဲသည္ကတည္းက
ေတာ္မီကို ဘယ္လိုမွ ခ်စ္လို႔ၾကိဳက္လို႔ရမည္မဟုတ္ဟု တစ္ယူသန္ျဖစ္လာေလသည္။ သူ႕ကိုအခဲမေက်ႏိုင္သလို၊
မုန္းတီးခ်င္သလိုျဖစ္သည္။အရင္ကလို ဒီတစ္ခါ ခ်စ္ၿပီကြယ္လို႔ေျပာလိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔ေတာင္စိတ္ကူးမယဥ္ႏုိင္ေတာ့။
ခဏခ်င္းမွာပဲ အင္မတန္ ေ၀းကြာခဲ့ၾကၿပီလို႔ ထင္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထုိအတြင္းမွာပဲ
၀မ္းနည္းစြာ အျဖစ္တစ္ရပ္ျဖစ္ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သင္းသင္းက
ေျပာျပသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"မေန႕က
ေတာ္မီ ကိုယ့္ဆီလာလည္တယ္။ ၾကည့္အေၾကာင္းေရာက္သြားေတာ့ ၾကည့္ကို သူတစ္ခါေတြ႕တယ္။ လိုက္လို႔မမီလို႔တဲ့''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ကိုယ္ မေတြ႕ပါလား။
ဘယ္မွာေတြ႕တာတဲ့လဲ''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ယူနီဗာစီတီမွာတဲ့။
ၾကည္က အတန္းဆင္းေတာ့ သူက အဲဒီေရာက္ေနရာက ျမင္ျပီးေျပးလိုက္တာ။ ၾကည္က ဂ်စ္ကားနဲ႔ဆိုေတာ့
မမီရွာဘူးေပါ့ကြာ။ ေနာက္မွသူ႕ဘာသာသူသတိရၿပီး ရွက္လိုက္တာတဲ့။ သနားပါတယ္''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သင္းသင္းႏွင့္
ကၽြန္မတို႔ရယ္ေမာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သင္းသင္းလည္းမ်က္ႏွာမေကာင္း၊ ကြၽန္မ၏ ရင္တြင္း၌လည္းဆို႔နင့္သည္။
ဒါဟာမေကာင္းေသာနိမိတ္ သာျဖစ္သည္။</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(၃)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အေၾကာင္းမူကား
ကၽြန္မသည္ ယူနီဗာစီတီသို႔ လ်င္ျမန္စြာေရာက္လာကာ အေပါင္းအသင္း မ်ားလာေသာေၾကာင့္ပင္။
ေတာ္မီ၏ ရုပ္ပံုသည္ ကၽြန္မ၏ သညာ၌ေမွးမိွန္ပ်က္ျပယ္လုလုရွိေလသည္။ ဘယ္လိုဘယ္လိုႏွင့္သူႏွင့္စာအဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္ကို
ယခုထိစဥ္းစားလို႔သတိျပန္မလည္။ ကြၽန္မ အင္းလ်ားေဆာင္သို႔ အေျပာင္းမွာ လိပ္စာမေပးမိပဲ
ေနသည္ထင္သည္။ သည္လိုႏွင့္ သူကလည္းမေရးတတ္၊ ကၽြန္မကလည္း မေရးမိတာႏွင့္တူသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေၾသာ္၊ ကြၽန္မတို႔
ကေတာက္ကဆစကားမ်ားဖူးေသး၏။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီက စာတစ္ေစာင္မွာ
''ကိုယ္ေတာ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ၾကည္ဟာကိုယ့္ကို စိတ္လည္လာရမွာ အမွန္ပဲလို႔ထင္တယ္'' ဟုေရးလိုက္ရာ
ကြၽန္မအဖုိ႔ေဒါမာန္ပြ၍ မဆံုးစရာျဖစ္ေလေတာ့၏။ တစ္ဖန္သူက ''ၾကည္က အၿမဲတမ္းကိုယ့္ကိုတရားေဟာေနတာခ်ည္းပဲ။
ကိုယ္လည္းေနာင္ေတာ့ ၾကည့္ကို ျပန္ေဟာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမယ္'' ဟုဆိုေသးသည္။ အဲဒီအတြက္ေတာ့
ကိုယ့္ရဲ႕ ေလမွာလႊင့္ၾကြားထားတဲ့ ေဘာလံုး ေရာင္စံုစပ္ကေလးကို တြယ္အပ္ႏွင့္ အေဖာက္ခံရသလို
ရွက္ေၾကာက္ျခင္းျဖစ္ရသည္။ ကြၽန္မသည္ သူ႔ကိုသာမက စင္စစ္ေတာ့ကြၽန္မကိုပါ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္
ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ ျဖစ္ျခင္းတည္း။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''တရားေဟာေနစရာမလိုတဲ့လူဆိုရင္
သိပ္ဟန္က်တာေပါ့။ ေတာ္မီ့မွာသင္စရာ ျပစရာေတြရွိလည္း သင္ျပလွည့္ပါဦး'' ဆိုတာမ်ဳိးကို
ကြၽန္မကအလြန္ယဥ္ေက်းေ၀းကြာေသာ အသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ျပန္ေရး၏။ ၿပီးေတာ့တစ္ဖန္ ''တစ္ေန႕က်
ေတာ့္မီကို စိတ္လည္ရမယ္လို႔ ေသခ်ာေနတာက ငါေတာ့ဘယ္နည္းနဲ႔မဆိုက်ေနၿပီထင္လို႔လား'' ဟု
ကြၽန္မကရန္ေထာင္လိုက္ျပန္ေသး၏။ ၿပီးေတာ့ ခါတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံေရးသည့္ ဒါလင္ ဆိုေသာ
အသံုးအႏႈန္းကို ျဖဳတ္လိုက္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီကေတာ့
ကၽြန္မသည္ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးမေျပလို႔ စာမေရးဘူးဟု ထင္ေပမည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ခဏေလးႏွင့္ စိတ္ဆိုေျပသြားျပီး
ေမ့ေလ်ာ့ေနတာျဖစ္ေလသည္။ ယူနီဗာစီတီသည္ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ အသစ္တစ္ရပ္တည္ေဆာက္ျခင္းျဖစ္ကာ
လူေဟာင္းမ်ားျပန္မပါေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္းပင္
ကၽြန္မသည္သာ မခ်စ္တတ္သူျဖစ္ရကား သံေယာဇဥ္လည္း မရွိစေကာင္းေခ်။ သို႔ေသာ္ မခ်စ္တတ္သည့္အတြက္၊
သံေယာဇဥ္နည္းပါးသည့္အတြက္ ဇာတ္လမ္းတမ်ိဳးဆန္းၾကယ္ေသာ္လည္း သံေယာဇဥ္မီးေတြလိုပင္ပူျပင္းသည့္
ေ၀ဒနာကို ဆံုေတြ႕ရျပန္ေသးသည္။</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(၄)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ယူနီဗာစီတီ
ပထမႏွစ္၌ ေတာ္မီ့သတင္းလည္းမၾကားရ။ လူခ်င္းလည္းမေတြ႕ရ။ စာလည္းမေပး မရ သူဘာျဖစ္ေနသည္၊
ဘာလုပ္ေနသည္ဆိုတာ လံုး၀ေတာ့မသိေခ်။ သူကလည္း ကြၽန္မကို စိတ္၀င္စားေတာ့မည္မထင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ယူနီဗာစီတီေရာက္မွပင္
ကြၽန္မလည္း လူလားေျမာက္သည္ဟုထင္သည္။ အေၾကာင္းမူကား သည္ေတာ့မွပင္ အခ်စ္ေမတၱာတရားကို
သံုးသပ္မိေသာေၾကာင့္တည္း။ ယူနီဗာစီတီေရာက္မွ ရည္းစားထားမိသည္ရယ္လို႔မဟုတ္ပါ။ ကြၽန္မဆိုလိုသည္မွာ
ကၽြန္မ၏ခန္းေျခာက္ေသာ ႏွလံုးသားတို႔သည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေတာင့္တလာျပီး ေတာင့္တသည့္အတိုင္းရသမွ်ကိုလည္း
ရျပီေရာဟု မလိုခ်င္ေျပာခဲ့ဖူးသလိုပင္စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ကာ မိဘေမတၱာကိုေတာင္မွ ျခြင္းခ်က္က်န္စေကာင္းလားဟု
မေက်မခ်မ္း ဝမ္းပန္းတနည္းႏွင့္ လက္မခံႏိုင္ျဖစ္သည္မ်ိဳးကိုတည္း။ သူငယ္ခ်င္းေမတၱာကိုလည္း
အလိုမက်၊ ေနာက္ဆံုးကၽြန္မသာ နားလည္ႏိုင္သည္၊ တန္ဖိုးျဖတ္ႏိုင္သည္ဟုထင္ကာ စိတ္ကူးယဥ္အထင္ၾကီးစြာေသာ
ကိုယ္ကထားသည့္ ကိုယ့္ေမတၱာလို႔ထင္သည့္ အရာသည္ပင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ျခင္း၊
ကိုယ္ႀကိဳက္သည့္၀တၳဳ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး ဆင္ျခင္းပါကလားဟု သိရကာ စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္၊အနာႀကီးနာၿပီး
လူ႔ဘ၀၌ တြယ္တာစရာမရွိေတာ့သလို စိတ္ေလလြင့္ျခင္း၊ မခ်မ္းသာျခင္းမ်ားကို ခံစားရသည့္ အျဖစ္ကိုဆိုလိုပါ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အင္းလ်ားေဆာင္၌
ကၽြန္မရွိစဥ္ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးမ်ားသည္ ေလယာဥ္ပ်ံနိမ့္နိမ့္ပ်ံလွ်င္ ျပံဳးရႊင္စရာရွိသည္ကို
ေတြ႕ရသည္။ တစ္ခါတေလေတာ့ တပ္မေတာ္ေလယာဥ္တစ္စင္းတေလသည္ အင္းလ်ားေဆာင္ေပၚမွာ ၀ဲပ်ံကာကစားတတ္၏။
ကြၽမ္းစိုက္ ထိုးခ်လာတတ္၏။ သံုးေလးခါမက ေဆာ့ကစားကာ တမင္တကာ လာရမွန္းသိေစ ေလ၏။ ေလယာဥ္ပ်ံ၏
ႀကီးပ်ံ႕မည္းေမွာင္ေသာ အရိပ္သည္အင္းလ်ားေဆာင္ဟိုဘက္ ေတာင္ပံႏွင့္ သည္ဘက္ေတာင္ပံအၾကားရွိ
ေလးကြက္ၾကားေသာ ျမက္ခင္း၌ အျပားလိုက္ ေျပးသြားတတ္သည္။ ထိုအခါ မိန္းကေလးအမ်ားပင္ ထြက္ၾကည့္ၾကသည္။
ေနာက္ေျပာင္စရာရွိေသာ သက္ဆုိင္သူမ်ားကိုအပ်က္စကားေတြႏွင့္တြန္းထိုးက်ီစယ္ ဆူညံၾက၏။
မသက္ဆိုင္သူမ်ားကလည္းအလိုလိုရႊင္ျမဴးကာ လက္ကိုင္ပ၀ါျဖဴမ်ား၊ ေခါင္းစည္းပ၀ါနီမ်ား လႈပ္ယမ္းျပၾကေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္လိုႀကံဳလွ်င္ေတာ့
ကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ့ကို သတိရတတ္သည္။ ခုေနေလယာဥ္ပ်ံ ေမာင္းတတ္ေနေရာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာေကာရွိပါ့မလား။
ခုေနဆိုလွ်င္စစ္တပ္ ထဲမွာေနသားက်လို႔ စစ္သားအမူအရာလံုးလံုးပါေရာေပါ့။ ေတာ္မီကိုစစ္၀တ္စစ္စားႏွင့္
ေကာင္းေကာင္းမျမင္စဖူးေခ်။ ကြၽန္မထံလာလည္လွ်င္ လံုခ်ည္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အရပ္သားဝတ္
ေဘာင္းဘီႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္းျဖစ္သည္။ လံုခ်ည္ဝတ္ဝတ္၊ ေဘာင္းဘီဝတ္ဝတ္ ဗမာႏွင့္မတူတာ
သြားသတိရ၏။ေတာ္မီကေတာ့ သူဗမာစစ္ပါ သည္ရယ္လို႔အၿမဲျငင္းဆိုၿမဲပင္။ ကြၽန္မအဖို႔ကမူဗမာစစ္တာမစစ္တာေတြ
အေရးႀကီး လွသည္မဟုတ္ပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အင္းလ်ားေဆာင္၌ေနသည့္အေတာအတြင္း
ေတာ္မီႏွင့္ တစ္ခါေတာ့ေတြ႕လိုက္ရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီသည္
ကၽြန္မ အင္းလ်ားေဆာင္မွာ ရွိမွန္းသိေသာ္လည္း ကၽြန္မက စိတ္ဆိုးေနသည္ဟု ထင္ေသးသျဖင့္
လာမေတြ႕ဘူးဆိုသည္။ သူ႔ကိုဖိတ္ေခၚဖို႔ရာလည္းကြၽန္မ ေမ့ေလ်ာ့မိသည္အမွန္၊ သည္လိုပင္ ေလာက၌
ကိုယ္က ခင္သေလာက္ ကိုယ္အေပၚျပန္မခင္သူ၊ ကိုယ့္အေပၚခင္သေလာက္ ကိုယ္ကျပန္မခင္ႏိုင္သူေတြလူတိုင္းမွာရွိ
ၾကသည္။ တစ္ခုကလည္း ကြၽန္မသည္ ရြယ္တူမိန္းကေလးတကာေလာက္မွ ေလာကေရးရာကို နားမလည္သည့္ ၁၇ႏွစ္
သမီးအရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ျပီ။ ကြၽန္မ၏ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္လည္း စာကိုသာကုန္းက်က္လြန္း၍ ဟုန္ကာ
နဂိုဉာဏ္ေကာင္းတာ ေပ်ာက္ၿပီး စာေမးပြဲေတာင္ မွန္မွန္မေအာင္ႏိုင္ေတာ့ေသာသင္းသင္းတို႔ေကာလိပ္
ေရာက္၍ ယခု အမ္အက္စီ တက္ေနသည္အထိ ၇ တန္းေက်ာင္းသူတုန္းက အခ်ိဳးအတိုင္း တစ္ေသြမသိမ္းရွိေသးေသာ
လွလွၾကည္တို႔သာမကေတာ့ၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ႀကံဳ၍သတိရကာ
ေျပာျပဦးမည္မွာ -</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေက်ာင္းတုန္းကအေဖာ္ေတြကို
အဆက္ျပတ္မိသည့္အေၾကာင္းတစ္ရပ္မွာလည္း အေစာလင္ယူသြားေသာကိစၥတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အေစာသည္ ကၽြန္မႏွင့္
တစည္းတလံုးတည္းပင္။ သမဂၢမွာ အမႈေဆာင္တို႔ ဘာတို႔လုပ္ကိုင္ခဲ့သူတည္း။ အဲသည္တုန္းကေတာ့
ဆရာႀကီးက ေသာ့ခတ္ထားေသာ တံခါးကို ျပတင္းေပါက္မွန္ခြဲ၍ ခုန္ဝင္ကာလည္းေကာင္း၊ ဆရာမက အခြင့္မရွိဘဲ
စာသင္ဆဲ စာသင္ခန္းမွ ထြက္ခြာလာကာလည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းသို႔ နံနက္ေစာေစာလာကာ လည္းေကာင္း၊
ညေနေက်ာင္းလႊတ္လည္း အိမ္မျပန္ဘဲေနကာလည္းေကာင္း အစည္းအေဝးေတြ လုပ္ရတာႏွင့္ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ေက်နပ္စရာထင္ေနေပ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အသက္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္
မျပည့္ေသးသည့္ လူငယ္ေတြမို႔ စိတ္အားလည္း တက္ၾကြေနၾက၏။ အလကားေနရင္း သပိတ္ေမွာက္ခ်င္ေန၏။
ဒါေတြထက္ခဏၾကာေတာ့ ေထြးၿငိျခင္းကေလးေတြ ေပၚလာသည္။ အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းလုပ္ရင္း စိတ္ေကာက္
ၿပီး ေျပာဆိုလို႔မရသည့္ မိန္းမပ်ဳိကေလး တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စကိုေတြ႕လာရ၏။ ကိုယ္လို သူလို
ေတြ႕ခ်င္ေနတိုင္း အစည္းအေ၀းေခၚေနေသာ အတြင္းေရးမွဴးကေလးရဲ႕ စိတ္ထားကို ရိပ္မိလာၾကရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အဲသည္ အခ်ိန္ေကာင္းမွာ
ကြၽန္မသည္ သမဂၢမွထြက္ခြာလာခဲ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထြက္ခြာခဲ့သည့္
ေလာေလာဆယ္အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာျပရလွ်င္ ယံုခ်င္မွယံုၾကမည္။ ယံုသူထဲကလည္း အမ်ားကပင္
ကၽြန္မကိုအျပစ္ျမင္ၾကမည္ထင္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တစ္ေန႔သ၌
ကၽြန္မကို စာေျဖာင့္ေျဖာင့္သင္ေစခ်င္ေသာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္သည္ ကြၽန္မကို ေရွ႕တြင္ထားကာ
အေစာ၏အေၾကာင္းကို ေျပာၾကသည္။ သူတို႔၏ေစတနာကေတာ့ ပညာသင္အရြယ္မွာ ပညာမွတ္မွတ္သင္ေစခ်င္ျခင္းသာတည္း။
ဒါကိုေတာ့ ကြၽန္မသည္ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ အၿမဲယံုၾကည္ကာ သည္လိုအၿမဲပင္ေျပာေနမည္ ျဖစ္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆရာမတစ္ေယာက္က
''အေစာက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ မိုက္လည္းမိုက္တယ္'' ဟုဆိုသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">က်န္တစ္ေယာက္က
''သည္အရြယ္မွာ ခက္တာပဲ၊ သူဟာ သူ႔ဘာသာသူ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေနမွန္း မသိဘူး။ သူ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာေတြ
ကိုယ္ေျပာျပလိုက္ရင္လည္း နားလည္မယ္မထင္ဘူး။ နားမ်ားလည္ရင္ေတာ့ သူ႔ဘာသာ သိပ္အံ့အားသင့္သြားမွာပဲ''
ဟုေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အဲသည္အခ်ိန္မွာ
အေစာသည္ သမဂၢကိစၥမဟုတ္ေသာ အမႈေဆာင္ေယာက်္ားကေလးအခ်ဳိ႕ အေဖာ္ျပဳ၍ သြားလာေနေသာ တျခားကိစၥမ်ား
မအားမလပ္ရွိသည္ထင္သည္။ ခင္မင္ေသာ ကၽြန္မကိုပင္ မသိေစခ်င္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားရွိကာမၾကားေစခ်င္ေသာ
စကားမ်ားကို ေတာ္ရာမွာသြားေျပာၾကရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆရာမႏွစ္ေယာက္၏
ထိုမွ်သာေျပာလိုက္ေသာစကားသည္ ကၽြန္မကိုတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားေစကာ အင္မတန္မွလည္း ရွက္ေၾကာက္သြားေစသည္။
ေန႔ခ်င္းပဲသမဂၢသို႔ ထြက္စာတင္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ငဲ့ညႇာျခင္း အားနာျခင္းမရွိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အမွန္စင္စစ္
သမဂၢမွထြက္ခြာျခင္းထက္ လူငယ္အျဖစ္၏ ေသးႏုပ္ႏုနယ္ျခင္းမွ ထြက္ေျပးျခင္းမွ်သာတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေက်ာင္းပိတ္ခါနီးစာေမးပြဲမ်ားေျဖေနၾကစဥ္မွာ
စာလည္းမရေသာ၊ အိမ္ကလူၾကီးမိဘ ျငိဳျငင္ဆူပူျခင္းကိုလည္း ခံရေသာ အေစာသည္ သမဂၢထဲမွ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္
ထြက္ေျပးေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္ေတာ့္
စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ေသာ ကၽြန္မသည္ သမဂၢႏွင့္ပတ္သက္သမွ် စင္စစ္ေတာ့ လူငယ္ဘဝကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႔လွ်င္
ခြင့္မလႊတ္တတ္ျခင္းဟာလည္း မၾကီးရင့္ျခင္းပဲရယ္လို႔ မထင္ျမင္ႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာ့မွန္တယ္
ထင္ကာ ခင္မင္ၾကေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကိုကြၽန္မသည္ စကားပင္မေျပာျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ဆဲ။ ယူနီဗာစီတီသို႔ေရာက္ကာ
ဘ၀အသစ္ကူးေျပာင္းခဲ့ေပသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္နည္းအတိုင္းပင္
ေတာ္မီလည္း ေဝးရာမွက်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းထင္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္
ကၽြန္မမွာတရားမရွိျခင္းသာတည္း။ ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းတုန္းက အေပါင္းအေဖာ္တို႔ကို စသည္အရြယ္အတိုင္းပဲ
ျမင္ေနျခင္းမွ်သာတည္း။ သူတို႔ကို ၾကီးရင့္ခြင့္ ကၽြန္မက မဆီမဆိုင္းမေပးႏိုင္ျခင္း သာတည္း။
ငယ္ရြယ္စဥ္က ေသသြားသည့္ေမာင္ေလး၏ ဓာတ္ပံုမွာ အျမဲတမ္း ၾကိဳးသိုင္းေဘာင္းဘီတို၊ နံပါတ္၆
ရွဴးဖိနပ္ႏွင့္ အစ္ကိုႀကီး၏ ဗက္စလင္ကို ခိုးလိမ္းကာ မနည္းပိေအာင္ၿဖီးၿပီး ေခါင္းတုံးဆံေတာက္ကို
အဓမၼခြဲထားေသာ ဘိုေကႏွင့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ကို ခပ္ၾကြားၾကြားကိုင္ကာ မလံုမလဲမ်က္ႏွာထား
ကေလးမ်ားႏွင့္ရွိသည္ကို အႏွစ္ငါးဆယ္ၾကာလည္းသည္တိုင္းျမင္ သလို သူတို႔ကိုျမင္ေနရျခင္းသာတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီ့ကိုလည္း
အျမဲငယ္ရြယ္ေနသည္လို႕ ထင္သည္။ သူ႔ေနရာ စစ္တပ္ဆိုသည္မွာ ေသျခင္းတရားကိူ အရင္းႏွီးဆံုးထားသျဖင့္
ေယာက္်ားတို႔ လူလားေျမာက္ျခင္းဆိုလွ်င္ မကင္းဘဲမေနႏိုင္ဘူးလို႔ ေပါ့ေပါ့ဆိုၾကသည့္ မိန္းမႏွင့္အရက္ဆိုတာမ်ိဳးကို
ကြၽန္မ လာေရာက္ခဲ့ေသာ ယူနီဗာစီတီမွာထက္ပင္ လ်င္ျမန္စြာ တတ္ကြၽမ္းခြင့္ရရင္လည္းရမည္။
သည္လိုဆိုလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ကြၽန္မသည္ ခါးသီးစိတ္ႏိုင္ျပန္သည္လို႔ ေျပာၾကေပဦးမည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္မဆိုလိုသည္မွာေတာ့ ေလာကမွာဘယ္တစ္ခုကို အထင္ႀကီးလို႔မွ ဘာကိုမွ စြန္႔ပစ္ထိုက္သည္ရယ္လို႔
မရွိသည့္ အျဖစ္မွန္ကိုသာတည္း။ အားလံုးေသာအရာတို႔၌ ျခြင္းခ်က္ရွိသည္ခ်ည္းသာတည္း။ ျခြင္းခ်က္ကိုမေၾကာက္သည့္
သတၱိကုိေမြးျခင္းသည္ ေအးျငိမ္းျခင္းမည္သတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ျပန္လို႔စဥ္းစားျပန္ေတာ့
သည္လိုဆိုျခင္းသည္ပင္ လြန္လွေလျပီ။ သည္လိုဆိုရေအာင္ ဆိုသူကိုယ္ႏႈိက္က ျခြင္းခ်က္ကင္းသည္။
အျပစ္ျမဴေမွးရွင္းစင္သူေလလား။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္မဆံုးေလာက္ေအာင္
လိုက္လွ်င္ေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းႏွင့္သာ အဆံုးသတ္ဖို႔ရွိေလသည္။ သည္ေတာ့ ေျမၾကီးသီးႏွံဖြံ႔ျဖိဳးေစရန္
မိုးကိုသာ၀ေအာင္ ရြာဖို႔ခ်န္စို႔၊ မ်က္ရည္ဆိုသည္ကို ထိန္းႀကိဳးကေလးခ်ည္စို႔။</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(၅)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႔လွ်င္
ေတာ္မီႏွင့္ အင္းလ်ားေဆာင္မွာ တစ္ခါေတာ့ေတြ႔လိုက္ရသည့္အေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ရပါဦးမည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သင္းသင္းႏွင့္
စကားစပ္မိ၍ ျဖစ္ေလသည္။ သင္းသင္းထံသုိ႔ေတာ့ ေတာ္မီမၾကာခဏ ေရာက္သည္ကို သိရသည္။
"ဟင္... ဟုတ္လား ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္"ဟု ကၽြန္မကေျပာလွ်င္ သင္းသင္းက လွ်င္ျမန္စြာပင္
"ဒါျဖင့္... ကိုယ္ေျပာလိုက္မယ္ေလ၊ ၾကည္က လာလည္ပါ ေျပာတယ္လို႔'' ဟု ဆိုသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ေျပာေလ...
ကိုယ့္အခန္းနံပါတ္ပါ ေျပာလိုက္။ ဒရဝမ္ ရွာရလြယ္ေအာင္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ
ေတာ္မီေရာက္လာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီေရာက္လာေသာ္
ကၽြန္မသည္ ဧည့္ဝတ္မေက်ပြန္မိေခ်။ မေတြ႔တာ ၾကာေတာ့ စကားေျပာလို႔လည္း မေကာင္းလွ။ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေနသည္။
ေတာ္မီသည္ အသားညိဳသြားျပီး အရပ္ရွည္လာသည္ကို သတိထားမိ၏။ အရင္လို ေက်ာင္းသားကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ၿပီဆိုတာလည္း
သူ႔အမူအရာမွာထင္ရွား၏။ အရြယ္</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေရာက္ေသာ
လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီ။ သူ႔၌ၿပံဳးရႊင္ေနာက္ေျပာင္တတ္ေသာ မ်က္ႏွာထားလည္း မရွိျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မတို႔သည္
အင္းလ်ားဧည့္ခန္းတြင္းသုိ႔ မဝင္ဘဲ အျပင္၌ ခံုရွည္ေပၚမွာ ထိုင္ၾက၏။ ကၽြန္မထံလာေနက် ဧည့္သည္တစ္ေယာက္မဟုတ္သည္ကို
သိဟန္ျဖင့္ ရခိုင္ျပည္သူတစ္ေယာက္က ရပ္၍ၾကည့္ေနေသး၏။ ေတာ္မီက ေဘာင္းဘီရွည္နက္ျပာႏွင့္
လည္ပင္းက လည္စည္း သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ ရုပ္ကဗမာမဆန္ေတာ့ ဆန္းတယ္လို႔ထင္ခ်င္လည္းထင္မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ရုတ္တရက္
စကားမ်ားစြာ မေျပာမိ။ ေတာ္မီက ျဗဳန္းခနဲ သူေျပာခ်င္ရာကိုေကာက္ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''သတင္းၾကားပါတယ္။
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက လာလာေျပာၾကတယ္''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဘာ သတင္းၾကားသလဲ''
ဟု ကြၽန္မက တိတိက်က်ေမးလိုက္လွ်င္ -</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ကိုယ္ကေတာ့
မယံုပါဘူး။ ၾကည္က ဝန္မခံသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ မယံုဘူး။ ျပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ခက္သားပဲ။
ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးႏုိင္ဘူး ေတာေတာ္နဲ႕မေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္ဘူး''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဘာသတင္းၾကားလဲ
..ေျပာပါဦး''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ေၾသာ္...
ၾကည့္ေဘးမွာ အျမဲတမ္း လူတစ္ေယာက္ရွိေနတယ္ ဆိုတာေပါ့''ဟု သူက ယဥ္ေက်းေအးေဆးစြာေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူသည္ မ်က္လႊာမ်ားခ်ထားသည္။
သူစကားအမွန္ေျပာသည္လို႔လည္း ယံုၾကည္ရသည္။ ကၽြန္မေျပာသည့္ စကားကိုသာ ယံုမည္ရယ္လို႔ သူ႔ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္ကို
သိရပါ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မကမူ
ေပါ့ေပါ့ဆဆရွိသည္။ ထိုခဏမွာ မာရ္နတ္သည္ ေျခဖ်ားေထာက္၍ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ကသည္ကို မျမင္မိပါ။
စင္စစ္ထိုခဏမွာကြၽန္မသည္ ယခင္ ေက်ာင္းသူ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ကထက္ ၂ ႏွစ္မွ်သာ ထူးကဲလို႔ႀကီးေသာ္လည္း
ႏွစ္ဆမွ်ေတာ့ ႀကီးရင့္သိတတ္ကာလာၿပီထင္သည္။ အရာရာ၌ သိတတ္လိုေသာ၊ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးေသာ၊
အလွကိုစံုမက္ေသာ၊ အျပစ္ကင္းတာကိုႀကိဳက္ေသာ၊ ကဗ်ာကိုခ်စ္ေသာ၊ အပ်က္ကို မျမင္ခ်င္ေသာ
လူငယ္ဟူသမွ်တို႔၏ေတြ႕ခြင့္ရွိသမွ် စိတ္ဒုကၡသုခေ၀ဒနာတို႔ေတြ႕ ႀကံဳခံစားဆဲရွိကာ ထံုးစံအတိုင္းပင္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ မကိုက္သျဖင့္ ဘံုခုနစ္ဆင့္ထက္ ၾကည့္ျပီးမွ နတ္သမီးရွာမရ သျဖင့္ဗုန္းခနဲေျမသို႔က်ေသာအျဖစ္ကို
ေရွ႕တြင္ျမင္ကာရပ္ တည္မရသည့္အခ်ိန္တည္း။ ၾကီးျမင့္လိုခ်င္းလည္း မရွိျပီ။ ေက်ာ္ၾကားျခင္းကိုလည္း
သတိမရျပီ။ ေမတၱာတစ္ခုသာအားကိုးစရာ က်န္ေသာ္လည္းအားကိုးဖြယ္မျမင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထို႔ျပင္
အဲသည္အခ်ိန္မွာကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ့ကိုသာမက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေလာက္ေလးမေလာက္စားပမာဏ မထားၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထို႔ေၾကာင့္
ေပါ့ေပါ့ဆဆ ရွိသည္ဆိုသည္မွာ ေနရာတကာမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနျခင္းသာတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထို႔ေၾကာင့္
ေျပာမိ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ေတာ္မီက
အရင္စိတ္အတိုင္း ရွိေသးတယ္လား''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ကိုယ့္ကို
ဘာမ်ားေအာက္ေမ့လို႔လဲ။ အရင္အတိုင္းပဲ ဘာမွမလြဲဘူး''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဒီလိုဆို
၀မ္းနည္းစရာႀကီးေပါ့''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''တကယ္လား''
ဟု သူကေမးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''တကယ္ပါ
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေတာ္မီ ၾကားတဲ့သတင္းကိုမမွန္ေတာင္ မွန္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။
မွန္ေအာင္လုပ္လို႔ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ပဲျဖစ္ေစ ေတာ္မီအတြက္ေတာ့ ဘာမွမက်န္ဘူး''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္အတိုင္းပင္
ကၽြန္မသည္ မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ အၾကင္နာကင္းစြာ ေျပာမိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီက ေဒါသသံႏွင့္
-</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဒါျဖင့္
ကိုယ္ေမးတုန္းက ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္သူ မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာသလဲ''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ေမးတုန္းက
ရွိမွ မရွိဘဲ''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူက ၀မ္းနည္းသြားသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေၾသာ္...
ဒီလိုလား"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မ တကယ္ေျပာျပခ်င္သည္မွာေတာ့
ေတာ္မီႏွင့္ ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းမွ ထြက္လာကတည္းက အလြန္ေ၀းကြာခဲ့ၾကၿပီဆိုသည္ကိုသာတည္း။
အေျခအေနမ်ားသည္ ဆက္စပ္လို႔ မရေတာ့ေခ်။ တစ္ဘဝစီပမာ ေျပာင္းလဲခဲ့ေလျပီ။ ေတာ္မီက သည္အတိုင္းရွိပါေသးသည္လို႔
ဇြတ္ဆိုလည္း ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ ဇြတ္ပင္ ဆိုလို႔မျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ကြၽန္မ ၈ တန္းတုန္းကဓာတ္ပံုမ်ားကို
ျပန္ျမင္႐ံုပင္ သည္လွ်င္ ယခုကြၽန္မအဖို႔စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာျဖစ္ရသည္။ ဘယ္ဟာက
ပိုေကာင္းတယ္လို႔ဘာမွဆိုလိုျခင္းရွိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ေက်ာင္းတုန္းက မွန္မွန္ေရးခဲ့ဖူးေသာစာေရးစကၠဴအျပာႏုကို
ခ်ဳပ္ထားသည့္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္မ်ားကို ျပန္ဖတ္မိလွ်င္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားထကာ အရင္ ကိုယ္ကိုလား၊
ယခုကိုယ္ကိုလားမသိ၊ ၾကီးစြာေသာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ျခင္းျဖစ္မိ၏။ ထိုဒိုင္ယာရီ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း
ယခင္က ရတနာသိုက္မပာ ဖံုးကြယ္သိမ္းဆည္းခဲ့သေလာက္ ယခု ပစ္စလက္ခတ္ ေယာက္ယက္ခတ္ကာ ေပ်ာက္ပ်က္တတ္ေခ်ၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာေတာ့
တစ္ခုတည္းသာတည္း။ ၈တန္းေက်ာင္း သူဘ၀က ကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ့ကို ခင္လည္း ခင္လ်က္ လိုလည္းလိုလားပါလ်က္
စိတ္ေနျမင့္ျခင္းေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းမလွခဲ့သည္ကို သာတည္း။ ငယ္ရြယ္သူကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ၾကည္ႏူးစရာ
အခ်စ္ဇာတ္ကြက္ကေလးတစ္ကြက္သည္ ေလာကမွာ ယုတ္ေလ်ာ့ ျပယ္ပ်က္ရျခင္းသာတည္း။ ပန္းခ်ီအလွဆြဲလို႔မရျခင္းပင္တည္း။
သည္လို အင္မတန္ ျဖစ္ႏုိင္သည့္အခ်ိန္၊ ျဖစ္လို႔ေကာင္းသည့္အခ်ိန္ကေတာင္မွ ဇာတ္လမ္းအလွ
ကဗ်ာစပ္၍ မရခဲ့သည္ကို ယခုအထိ စိတ္မေျပာင္းလဲေသးပါဘူးဟု ေတာ္မီဆိုေနျခင္းသည္ အလြန္တရာမွ
၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစရာအျဖစ္သာ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဒါကိုမ်ား
ေတာ္မီနားလည္ေအာင္ ကြၽန္မေျပာျပႏုိင္ခဲ့လွ်င္ ေျပာျပႏုိင္ဖို႔ေလးေလးစားစား ႀကိဳးစားခဲ့လွ်င္
ကြၽန္မအဖို႔ ယခုအခါမွာ စိတ္မသက္မသာဘာမွ ျဖစ္စရာမရွိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ခုေတာ့ ကၽြန္မသည္
ေတာ္မီ၏ မာနကို ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္သလိုသာ ေျပာခဲ့မိေလသည္။ သူ႔ကို ရည္ရြယ္ခ်က္
မရွိဘဲ ေစာ္ကားသလိုလည္းျဖစ္ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေတာ္မီက
"ဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ့္အဖို႔ ဘာထူးေတာ့လဲ အလကားေမွ်ာ္လင့္လာတဲ့ ဒီကိစၥကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ရေတာ့မွာေပါ့"ဟု
ဆို၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာေျပာတာလဲ"ဟု
ကြၽန္မက နားမလည္ႏုိင္ဆဲ -</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ကိုယ့္လက္ရွိဘဝကို
ေျပာင္းပစ္ရမွာေပါ့"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">" ေကာင္းရာကို
ေရာက္ရင္ ျပီးတာပဲ"ဟု ကၽြန္မက ေျပာင္စီစီေျပာေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္မယ္"
ဟု သူကဆို၏။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ၌ ေျပာစရာရွိမလားရယ္လို႔ ခဏေစာင့္၏။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး
ျပန္သြားသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မက ''အမယ္မင္း..လမ္းမွာ
ကားေတြ ဘာေတြ တိုက္ေနဦးမယ္ေနာ္''ဟု ေနာက္ေျပာင္လိုက္ေသးသည္ကို သူက ေခါင္းညိတ္ညိတ္ၿပံဳးေစ့ေစ့ျဖင့္
''အင္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆရာ'' ဟု ေျပာေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ည မိုးခ်ဳပ္လွ်င္ေတာ့
ကြၽန္မသည္ အနည္းငယ္စိတ္ပူပင္လာၿပီး အတူေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းအား ေျပာျပမိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူက ကြၽန္မကို
''အလိမၼာမရွိဘူး'' ဟု အျပစ္တင္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''စကားလွလွပပ
ေျပာေနရေအာင္ ၀တၳဳေရးေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ဒါတကယ္ ျဖစ္ေနတာကြ။ ၀တၳဳထဲမွာလို စိမ္းကားတဲ့သူထံက
ျပန္အလာ ကမူးရွဴးထိုးနဲ႔မို႔ မိုးေတြကလည္း ရြာတုန္း ေလာ္ရီကားက ၀င္တိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။အိမ္ေရာက္ေအာင္
မ၀င္ဘဲ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲဆင္းၿပီး ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စ ရြတ္လို႔ေရျပင္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာလည္း
မဟုတ္ဘူး''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ဒါနဲ႔...
သူ မ်က္ရည္လည္ေနတယ္ဆို''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ထင္တာပဲ။
မသိပါဘူး။ ဒီေလာက္ျဖစ္တယ္ ထင္ရေအာင္လည္း ကိုယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္တယ္ အထင္မၾကီးဝံ့ဘူး။
သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတုန္ခ်င္သလားလည္း မသိပါဘူးေလ။ ကိုယ္က ဒါေတြဟာ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ကိုထင္လို႔မရဘူးကြ၊ဒါမ်ဳိး
ေတြ႕ခ်င္ရင္ ဘိုင္စကုတ္႐ံုသြားသြားၾကည့္ရတယ္''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက
''မင္းဟာ ..အခ်စ္တရားဘယ္လိုေဟာေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူလိုကိုယ္လိုေလာက္ေတာင္ ခ်စ္တတ္ခင္တတ္တာ
မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ စိတ္ထဲမွ ခံစားရလို႔ အမူအရာလႈပ္ရွားလားတာေလးေတြကို မင္းနားမလည္ပါဘူး"
ဟုေျပာေတာ့ ကြၽန္မသည္ ''ကိုယ္ဆက္ဆံပံုမွားသလား'' ဟု ပူပင္လာမိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အို...
ကိစၥေတာ့မရွိပါဘူး. စိတ္ညစ္တယ္ဆိုရင္ ညက်ေတာ့ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္႐ံု၊ ေအာ္႐ံု၊ ဟစ္႐ံုေပါ့။
ၿပီးေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မေပါ့''</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ရုတ္တရက္ေတာ့
ဒီလိုေျပာပံုကို မႏွစ္ျမိဳ႕သလိုျဖစ္သြား၏။ ပူေဖာင္းကေလးေပါက္သြားလို႔ သက္သက္ရယ္မဟုတ္ပါ။
ေတာ္မီ ၈တန္းေက်ာင္းသူကို ၾကာရွည္ခ်စ္တတ္သည္လို႔ ေျပာသည့္ ေတာ္မီသည္ ေက်ာင္းသားေလးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ
အရက္မူးတတ္ ေအာ္တတ္ျပီးေတာ့ နားမူးနားထိုက္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည့္ စစ္သားတစ္ေယာက္ပါ
ကလားရယ္လို႔ မသိျမင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ပင္။ သည္လိုျမင္လိုက္ရလွ်င္ ေစာေစာကလို ေပါ့ေပါ့ဆဆသေဘာထားလို႔
မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရွိမည္ကိုလည္း သိရွိဝန္ေလးေနေပ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူ႔ကို အနည္းဆံုး
သူ႕ရဲ႕မာနတို႔၊ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုတာတို႔ကိုေတာ့ ငါနည္းနည္းေလးစားဖို႔ေကာင္းတယ္။ အရိုအေသ
ေပးဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအျဖစ္ကို္လည္း မေထာက္ညွာသလို ရိုင္းစိုင္းသလို
ျဖစ္ေနမွာပဲ စသည့္ျဖင့္ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္မေက်မနပ္တစ္ညလံုးျဖစ္ေနမိေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">မိုးလင္းေတာ့လည္း
ၿပီးသြားေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္မွ်ပဲလို႔လည္း
ေအာက္ေမ့ေနသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႔ရာတြင္
ေနာက္တပတ္ခန္႔၌ ေတာ္မီ ေသဆံုးသည့္သတင္းကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားရသည္။</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(၆)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">၁၉၄၇ ခုႏွစ္၌
ယူနီဗာစီတီ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးသည္။သူ သည္ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ခ်ီးမြမ္းစရာမရွိေသာ
အေမရြယ္အမႀကီး၏သြန္သင္ခ်က္ ျဖင့္ႀကီးျပင္းလာ၏။ သူ႔၌ လင္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔တစ္ခုသာ လူ႕ဘဝ၌
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထား၏။ လင္ေကာင္းေကာင္းဆိုသည္မွာလည္း တကၠသိုလ္ဘြဲ႕႔ ရာထူးႏွင့္ ကား ပါသူမ်ားတည္း။
သို႔ေသာ္သူသည္ နယ္ေက်ာင္းမွ ေရာက္လာၿပီး သူ အလိုရွိသေလာက္ အထက္တန္းမက်တတ္၊ ဗိုလ္မဆန္တတ္ျဖစ္ကာသူ႔ကိုယ္သူလည္းသိၿပီး
အနည္းငယ္စိတ္ပူေနေလ့ရွိသည္။ ဥပမာ - စစ္ၿပီးမွ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း၌ တစ္ႏွစ္မွ ကမန္းကတန္း
ေျပးေနျပီး အဂၤလိပ္နာမည္ရလာသည္ကို အဂၤလိပ္စကားေကာင္းစြာ မေျပာတတ္သည္ႏွင့္ ရဲရဲအသံုးမျပဳျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ အလိမၼာဖက္တတ္ရကား မ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသူတို႔လို ဣေျႏၵမရမလုပ္ဘဲ ကေလးပမာ
ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါသည္ ဟူေသာဆုိင္းဘုတ္ကို မ်က္ႏွာ၌ဆြဲခ်ိတ္၏။ လိုလားအပ္ေသာ လူငယ္မ်ားကို
ေတြ႕တုိင္းေတာ့ ထိုဆုိင္းဘုတ္အကာအကြယ္ျဖင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ၏။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ အင္မတန္လွပ၍လိုခ်င္သူေပါမ်ားလွပါသည္ဟူ၍
လူတကာကသူ႔ကို တန္ဖိုးထားေစ ခ်င္ျခင္းျဖင့္ အလဟႆ စိတ္ေမာေနေလ့ရွိေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထိုမိန္းကေလးကို
ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း သိမ္ဖ်င္းေသာ စိတ္ရွိသည္ရယ္လို႔ယူဆလိုက္ၿပီး မလိုလားပါဘဲလ်က္ ရင္းႏွီးခင္မင္လာရ၏။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္မသည္သူ၏သာမန္ စိတ္ထားထားရွိျခင္းကို ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘဲရွိသည္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း
ျဖစ္လာေလ အျပစ္ပို၍ ယူလာေလတည္း။ ကၽြန္မ၏ ဖ်င္းခ်က္ကိုလည္း သိပါသည္။ အဲသည္ဟာမွာ စင္စစ္ေတာ့
ကၽြန္မသည္ ငါဟာ သူလို မိန္းကေလးစား မဟုတ္ရယ္လို႔အထင္ႀကီးျခင္းပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူသည္ အသက္
၂၄ ႏွစ္ေက်ာ္၍ အစိတ္ရွိၿပီရယ္လို႔ အနည္းဆံုး အတြင္းသိ ကၽြန္မကို ဝန္ခံရဖို႔ နီးကပ္လာေသာ္
လင္ကိစၥ၌ ထင္တိုင္းေပါက္ပါ့မလားရယ္လို႔ ေနမထိထုိင္မသာရွိေလၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မလို
အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွျဗဳန္းခနဲ လူလားေျမာက္ၿပီး သူမ်ားေလာက္ သိတတ္လာရသူမဟုတ္ဘဲ ေလာကီေရးရာ၌
၁၁ႏွစ္ သမီးခန္႔ေလာက္ ကၽြမ္းက်င္လာရကား အပ်ိဳသက္ အင္မတ္ရွည္ေနျပီး ခ်စ္ေမတၱာဆိုတာကိုလည္း
ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္စြာပင္ ေတာင့္တမိေလသည္။ၿပီးေတာ့သူ႔ရဲ႕အလွသည္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္ရယ္လို႔
ထင္ခ်င္စိတ္ကေလးကိုလည္း ဆက္လက္ယုယ မထားႏိုင္မွာကို ရွက္ေၾကာက္ျခင္းလည္းရွိသည္။ သို႔လွ်င္
တစ္ေန႔သ၌ သူ႔မွာ ေျပာစရာဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ရွိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူ႔ဝတၳဳကေလးသည္
စိတ္ကူးယဥ္တစ္ဝက္၊ အျဖစ္မွန္တစ္ဝက္လို႔ ကၽြန္မထင္သည္။ ေျပာျပသူ ဇာတ္လိုက္မကေလးက<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ကိုယ္ဂုဏ္သေရလည္းမထိခုိက္ေအာင္အလိမၼာအတိရွိသည့္
အသံုးအႏႈန္းကို ေရြးခ်ယ္သည္ဆိုတာလည္းသိရသည္။ ဇာတ္လမ္းက ေၾကကြဲဖြယ္လည္းေကာင္းသည္။ မေမ့ႏိုင္စရာလည္း
ျဖစ္သည္။ ဝတၳဳ၊ ျပဇာတ္တို႔၏ အျပင္းထန္ဆံုး၊ အစူးရွဆံုးေသာ အရသာလည္းပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား
အခ်စ္ႏွင့္ အခ်စ္အတြက္ေသျခင္းတို႔ကို ဖြဲ႕ျခင္းေၾကာင့္တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တစ္ေန႔သ၌
ေဆးရံုတက္ရေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တာဝန္က်ေသာ ဆရာ၀န္လူငယ္တစ္ေယာက္ေတြ႕ဆံုခင္မင္ၾကသည္။
အစ္ကိုႀကီးလို သူကခင္ဆဲ ညီမေလးလို မခင္ႏိုင္သူက ရွိသည္။ ထို႔တက္အေရးၾကီးသည္မွာ ဆရာဝန္ကေလးက
အသက္ငယ္ေသာ္လည္း သားႏွင့္မယားႏွင့္ ရွိႏွင့္ျပီမို႔ပင္။ ျပီးေတာ့လည္း ညီမေလးက ေလာက၌ျပဳသင့္ေသာအမႈမ်ားမွာ
မေသြဖည္သူ၊ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးကိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သူ ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းသည္တစ္ဖက္သတ္ဇာတ္လမ္းမွ်
သာျဖစ္သည္ရယ္လို႔ ဇာတ္လိုက္မေလးက တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ဆို၏။ ဇာတ္လိုက္မေလးသည္ ေနာက္အခါ၌
ဘယ္သူျဖစ္ေစ လင္ေတာ္စပ္လာမည့္သူကို မ်က္ႏွာထား၀င့္၀င့္၊ အသံခိုင္ခိုင္ႏွင့္ ႀကိဳးတစ္မွ်င္
မ႐ႈပ္ခဲ့ပါသည္ ရွင္ရယ္လို႔ ေျပာႏိုင္သည္အထိပင္ တစ္ဖက္သက္က်ေသာ ဇာတ္ပါတည္းဟု ဆို၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႔ေသာ္
''လို၍မရေသာ ဆင္းရဲျခင္း'' ရယ္လို႔ ဆရာ၀န္ကေလး၏သခ်ဳႋင္းဂူမွာ ကမၸည္းထိုးရမည့္ အျဖစ္သို႔ေရာက္ေသာ္
ညီမေလးသည္ ၀တၳဳကို ပို၍ျပင္းထန္ေစလိုေသာ ေၾကာင့္လား၊ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွလံုးမခိုင္ေကာင္းသည္ရယ္လို႔
ဆံုးျဖတ္ေလသလား မသိ၊ မ်က္ရည္ေတာ့က်သည္။ မက်ဘဲေနႏုိင္႐ိုးလား ရယ္လို႔ကိုယ္တကယ္ယူသည့္
လင္ကို အာခံ၀ံ့ႏုိင္ရမည္လို႔လည္း အားတင္းဟန္ရွိသည္။ အေၾကာင္းကား သူ႔ခမ်ာ ေသရရွာသည္၊
ကိုယ့္ေၾကာင့္မဟုတ္လား၊ သူ႕ခမ်ာသည္ အမ်ားလက္ခံသည့္တရားေတြကို ေတာ္လွန္လို၏။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတစ္ခုသာဘက္ေတာ္သားအျဖစ္လိုက္ကမည့္သူ
ရွိေသာေလာက၌ ေနမည္ႀကံ၏။ သို႔ေသာ္တံု႔ျပန္ျခင္းမရွိေသာ အခ်စ္သည္ အခ်ည္းႏွီးတည္း။ ဆရာ၀န္ကေလးသည္
ထိုအခ်ည္းႏွီးေသာ အခ်စ္ကို စစ္ေျမျပင္သို႔ ေသာင္းက်န္းေလ၏။ အေၾကာင္းမူကား ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိျခင္း၊
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အစြမ္းသတိၱစသည့္ လူ႔အရည္အခ်င္းတို႔ကိုတျခားေနရာထက္ စစ္ေျမျပင္က ပို၍
လ်င္ျမန္စြာ ဖ်က္ဆီး အဆံုးသတ္တတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ စစ္ေျမျပင္ ေသမင္း၏ ခမ္းနားၾကြယ္ဝလွေသာ
ဧည့္ခန္းေဆာင္ျဖစ္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းကေလးသည္
သူ႔၀တၳဳ၌ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားစြာ မရွိဘူးဟု ထင္သည္။ ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ
အသက္ရွိေသးသည့္ ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟမ်ားကိုလည္း အားနာမႈမကင္းဟန္ ျပျပန္ေလေတာ့ ဝတၳဳေလးသည္ပို၍
အဖိုးတန္လာျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းသည္ ေဆးရံုကို ေရွာင္ကြင္း၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ေတြ႔ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ ကိုယ္ကဦးေအာင္ ေရွာင္ေျပးရသည့္အေၾကာင္း သိသူမ်ားကိုလည္း စေကာ့ေစ်း၌
စေနေန႔မ်ားမွာ ျပတ္ခနဲ ႀကိဳ၍ျမင္ရတတ္သည္။သူတို႔ထဲမွ အခ်ဳိ႕က အျပစ္ဆိုခ်င္သည္။ အခ်ဳိ႕က
ေျပာျပစရာေတြရွိေသးသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ သူ႔ကိုမွန္ကန္သည္။ လုပ္ပံုဟုတ္ေပသည္လို႔ ခ်ီးမြမ္းခ်င္သည္။
မိန္းကေလး ခမ်ာကေတာ့ အတိတ္ကအေငြ႕ကို တစ္ဆိတ္ေတာ့ေမ့ခ်င္ၿပီ။ ကိုယ္က သန္႔ရွင္းခဲ့သူပီပီေပါ့။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထိုခဏ၌ ရႈိက္သံညွင္းညွင္းေလးသည္ေတာ့
ဘယ္သူ႕ရင္ကို ေျပးလို႔ေဆာင့္လိုက္သလဲ မသိ။</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(၇)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မသည္
ေတာ္မီ့အေၾကာင္းေျပာရာက ျဗဳန္းခနဲ ေကာက္၍ သူငယ္ခ်င္းမ၏ ဝတၳဳဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္မွာ
အေၾကာင္းရွိ၍ ျဖစ္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ၏ ဝတၳဳသည္ ဝတၳဳတို႔ထံုးစံအတိုင္း အဆံုးသတ္၌ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ပါ၏။
သို႔ေသာ္ အျပင္မွာက်ေတာ့ ေတာင္ထိပ္မွ လိမ့္က်ျခင္းကို ေတြ႔လိုက္ရေသာ ေၾကာင့္တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆရာဝန္ေလး၏
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ တုပ္ေကြးေရာဂါကို ကုဖို႔ၾကံဳရစဥ္ကပင္ ဆရာဝန္ေလးသည္
ပညာအရာ၌ ေက်ာ္ၾကားသူမို႔တေၾကာင္း သူ႕အေၾကာင္းေရာက္သြား၏။ သူေသဆံုးရသည့္ အေၾကာင္းကို
ရိုက္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ပင္ ဤကဲ့သို႔မလွမပေျပာၾကေသးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဟာ..
လူကေတာ့ လူေတာ္ပဲ။ လူက မိုက္ကန္းကန္းေပေပေတေတဗ်။အရက္ကလည္း ၁၅ ႏွစ္သားကတည္းက ႀကိဳက္လာတာ။
သူ႔မိန္းမရြာ သြားလည္ရင္း ကင္းေစာင့္သမားေတြနဲ႔အရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ဆိုလားၿပီးေတာ့ မူးမူးနဲ႔ေသနတ္ဆြဲ
ရြာျပင္ထြက္ျပီး ဆဲဆုိလား။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ပစ္သတ္တာ ေသရွာေရာ။ သူ႔မိန္းမရြာက အစိုးရတပ္ေနာက္ဆံုးေစာင့္တဲ့
ရြာဗ်။ အဲသည္ဟိုဘက္ဆို ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ရိုးမေတာင္ပဲ ရွိေတာ့တာယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မသည္
ေတာ္မီ၏အေၾကာင္းကို ေျပာျပရာမွာ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္း၏ ဝတၳဳႏွင့္ဆင္သြားမွာကို ေၾကာက္ပါလွသည္။
ကၽြန္မအေျပာ မလိမၼာမွာကိုလည္းေကာင္း၊ စာဖတ္သူတို႔ သတိလစ္မွာကိုလည္းေကာင္း ပူပင္ပါလွသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ဆိုခ်င္းဆိုလွ်င္ ထပ္၍ဆိုခ်င္သည္မွာ ငယ္ရြယ္သူကေလးေတြမို႔ အခ်စ္ဆိုတာကို</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အရင္းျပဳရေသာ္လည္း
အစ၌ေျပာခဲ့သလိုပင္ စင္စစ္တစ္ေယာက္၏ စိတ္ေနျမင့္ျခင္းႏွင့္ တစ္ေယာက္၏ မိုက္မဲမႈ တို႔တိုက္ခိုက္ျခင္းသာတည္း။
အသက္ႀကီးျခင္း၏အုပ္ခ်ဳပ္မႈမရွိသျဖင့္ လက္လြတ္စပယ္ ျဖစ္ျခင္းသာတည္း။ သည့္အတြက္သာလွပ၍ေၾကကြဲစရာ
ေကာင္းသည္ဟုဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ အစစ္အမွန္မရွိသည့္အတြက္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္
ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">စင္စစ္ ေတာ္မီေသဆံုးသည့္
အေၾကာင္းကို ဘာမွ ေစ့ေစ့ငင ကၽြန္မ မေျပာႏိုင္ပါ။ ေတာ္မီသည္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားကို ေလယာဥ္ႏွင့္
ဗံုးၾကဲရင္းဆိုလား၊ စက္ေသနတ္ပစ္ရင္းဆိုလား တိုက္ခိုက္ရင္းစစ္ပြဲမွာ က်ဆံုးျခင္းတည္း။
သူ႕ေလယာဥ္ပ်ံကို အလြန္နိမ့္နိမ့္ေမာင္းသျဖင့္ ေအာက္ကေသနတ္ က်ည္ဆတ္သင့္သည္ဆို၏။ သူႏွင့္အတူ
စစ္သား ႏွစ္ေယာက္ သုံးေယာက္ ပါသြားသည္ထင္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မသည္
ထိုသတင္းပါေသာ သတင္းစာကိုမဖတ္ရပါ။ အားလံုးျဖစ္ပ်က္ျပီး တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာမွ သင္းသင္းက ေျပာမွ
သိရသည္။ သင္းသင္းကပင္ ကြၽန္မ မသိေသးသည္ကို အံ့ၾသ၏။ ေတာ္မီႏွင့္ ပတ္သက္တာမွန္သမွ် ကြၽန္မအရင္သိရမည္
လို႔မ်ား သေဘာထားသလား မသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''သတင္းစာထဲေကာ
မေတြ႕မိဘူးလား''သူက ေမး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မသည္
သတင္းၾကားရေသာ္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ မသာျဖစ္ေစလိုက္ပို႔ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အားလံုးၿပီးေလၿပီ။
သူ႔သတင္းကိုပင္ သင္းသင္း သတင္းစာမွ ျဖတ္ယူလာျပီး ျပသျဖင့္ ဖတ္ရ၏။ သူ႔ဓာတ္ပံုလည္းပါ၏။
ဓာတ္ပံုမွာ ကၽြန္မသိေသာ ေတာ္မီပံုႏွင့္ လံုးဝမတူပါ။ အလြတ္ေတြ႔လွ်င္ ထင္မိမည္ပင္ မဟုတ္ပါ။
ဓာတ္ပံုထဲမွာ ကိုယ္ထည္ႀကံ့ခိုင္၍ အသက္ႀကီးရင့္ဟန္ေပါက္၏။ သည္ေတာ့ အနည္းငယ္စိတ္ခ်မ္းသာ၏။
ေတာ္မီသည္ ကၽြန္မ တစိုးတစိသာသိရွိေသာ ေက်ာင္းမွ ထြက္စ သူငယ္ကေလး ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ျဖစ္၏။
ေတာ္မီ ေသလြန္ျခင္းအေၾကာင္းကို ေျပာပါဆိုလွ်င္ စစ္သားတစ္ဦး တိုက္ခိုက္ရင္း က်ဆံုးျခင္းဟုသာ
ေျပာႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္၏။ အဲသည္လို ဆိုလွ်င္ ယခု ကြၽန္မ ေျပာျပေနေသာ ေတာ္မီ့အေၾကာင္းသည္
ကၽြန္မေျပာခဲ့သလို အသက္ငယ္ျခင္း၊ မိုက္မဲျခင္းစသည့္ စကားလံုးေတြ မလိုေတာ့ဘဲ အလြန္ရိုးသားသေလာက္
အလြန္ခ့ံညားေသာ စစ္သားဓာတ္ပံု တစ္ပံုသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္ေတာ့ ကြၽန္မအဖို႔
ေတာ္မီ့အေၾကာင္း မသိတသိႏွင့္ေျပာဖို႔လည္း အခြင့္မရွိပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႕ေသာ္
ခင္မင္ေသာ ေယာက္်ားမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျပာဖူး၏။ သူကစ ၍ ေျပာျခငး္ လညး္ မဟုတ၊္ စကားစပ္ရင္းႏွင့္
ေက်ာင္းေနစဥ္က အေၾကာင္းမ်ားသု႔ိေရာက္သြား၏။ ကြၽန္မက ေတာ္မီ့နာမည္ကို ထည့္သြင္းေျပာျပ၏။
ၿပီးေတာ့ သူေသသြားျပီ ဆိုတာကိုလည္း ေျပာမိ၏။ ထိုအခါမွ မိတ္ေဆြက အားလံုးသိျပီးသားလို
ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ တစ္ခါက စိတ္၀င္စားစရာသတင္းျဖစ္ခဲ့ဟန္တူသည္။သူက ေျပာသည္မွာ-</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ
အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေတာ္မီ႔ဓာတ္ပံု ေတြ႕ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေမးဘဲ သူတို႕က လက္ညွိဳးေထာက္ျပျပီး
ဒါ့... ၾကည့္ အဆက္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ၿပီးေတာ့သူက
အားနာဟန္ႏွင့္ၾကည့္ပါသည္။ ဟုတ္တယ္လားရယ္လို႔လည္း ေမးခ်င္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မဘာမွ
အေျဖမေပးပါ။ ဒါသည္ မည္သူ႔ကိစၥမွ မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွင္းလင္းေနစရာလည္း
မလိုဘူး ဆိုရမည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မ၏မိတ္ေဆြက
သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာျပေသး၏။ သူလည္းသည္လိုပင္ ႀကံဳဖူးသည္။ ႏွစ္ခါေတာင္ ႀကံဳဖူးသည္။
ပထမဆံုးမိန္းကေလးသည္သူ႔ လက္ေပၚမွာတြင္ ေသဆံုးသြားသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အသက္ပင္မမီ
လိုက္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူက ရွက္ျပံဳးျပံဳးေနပါသည္။
သူသည္ "ကို္ယ့္အတြက္ စာေမးပြဲက်ရတယ္၊ ဒုကၡျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ မခံခ်င္စရာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊
ကြၽန္ေတာ္သာ ဒီလိုအေျပာခံရရင္ သိပ္၀မ္းသာမွာ။ အဲေလ ကိုယ္က လိုလားတဲ့လူဆိုရင္ ေျပာတာပါ''ဟု
ေျပာဖူး သူတည္း။ ကြၽန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မက သူ</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေႏွာင့္ယွက္လို႔
စာက်က္ပ်က္ရသည္ဟု ဆိုစဥ္ သူငယ္ခ်င္းမက မခံခ်င္၍ တိုင္ေတာစဥ္က ျဖစ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မ၏ စိတ္မွာေတာ့
ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ဖန္ အထက္ဗမာျပည္သို႔ တစ္ႏွစ္အလည္သြား၏။ ဟိုအိမ္ သည္အိမ္
လည္ရင္း ဧရာ၀တီခုတ္သေဘၤာမွ အုပ္ခ်ဳပ္သူကေတာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔သည္။<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>မိန္းမက အသက္သံုးဆယ္ဆန္႔ မႏၱေလးသူ လည္လည္ပတ္ပတ္ထဲကျဖစ္ေလသည္။
သူက ကြၽန္မကို ထမင္းေခၚေကြၽး၏။စကား ေတြ အစံုအေစ့ေမး၏။ ကြၽန္မ၌ ႀကီးစြာေသာစိတ္၀င္စားျခင္းျပသည္။
ကြၽန္မသည္ ခုမွေတြ႕ဖူးသူက သည္လိုျဖစ္ေသာ္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ကာ ႏွစ္ျမိဳ႕႔လွတယ္ရယ္လို႔လည္း
မရွိႏိုင္ျဖစ္ရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ျပီးေတာ့
သူက ေတာ္မီ့အေဒၚျဖစ္ပါသည္ရယ္လို႔ တကယ့္လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ၾကီးပမာ အေရးတႀကီး ဖြင့္ခ်လိုက္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မကို
ေတာ္မီ့ဓာတ္ပံုေတြ ထုတ္ျပ၏။ ေတာ္မီက သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ ခင္သည္ဆိုတာလည္း ေျပာျပ၏။ ကၽြန္မကို
ေဆြလိုမ်ိဳးလို သူက သေဘာထားခ်င္၏။ ၾကင္နာျခင္းကိုလည္း ျပ၏။ ၿပီးေတာ့ ''ေၾသာ္..ေသတာကိုေတာ့
ဘယ္သူမွမတားႏိုင္ဘူး မတတ္သာဘူးေလ''ဟု ဆိုညည္းပါသည္။ ကြၽန္မကမူ သူႏွင့္ေဆြမ်ဳိးေတာ္သည္ဆိုတာကို
ဟုတ္ပါ့မလားဟု သံသယရွိေနသည္။ ေတာ္မီႏွင့္ သိကၽြမ္းခင္မင္ရံုပဲ ထင္သည္။ အေၾကာင္းမူကား
ေတာ္မီ ေက်ာင္းေနစဥ္က အေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>အခ်က္ေတြမွာ
အမွန္ႏွင့္ မကိုက္ညီေခ်။ လုပ္ၾကံဳမႈမ်ားရယ္လို႔ ထင္စားစရာတည္း။ ၿပီးေတာ့ သူတုံ႔ဆိုင္းဟန္ကိုလည္း
ဖမ္းလိုက္မိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႔ေသာ္
ဒါေတြထက္ သူက ကၽြန္မကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ထမင္းဖိတ္ေကၽြးသည့္ အေၾကာင္းရင္းကိုသိရတာ ခိုးလိုးခုလုျဖစ္ျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မကိုယ္ႏိႈက္လည္း
အလိမၼာဖက္တာကို မလုပ္ခ်င္တာ၊ မယံုၾကည္တာ ရွိေသး၏။ ေတာ္မီေသဆံုးစက တပ္တြင္းမွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ
စာေရး၍ေမးလိုက္၏။ တကယ္ေတာ့ အက်ဳိးအေၾကာင္း စံုစံုေစ့ေစ့သိလို၍တစ္ေၾကာင္း၊လူနာမည္တူမ်ားျဖစ္
ေနမလားရယ္လို႔ သူ ေသဆံုးသည္ကို မယံုၾကည္လိုသျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ေသတယ္ဆိုလွ်င္လည္း ရွင္စဥ္က
ကၽြန္မေမ႔ေလ်ာ့ေနခဲ့သည့္အတြက္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္မိသည္ တစ္ေၾကာင္ေၾကာင့္ပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">''ကြၽန္မကို
လာေတြ႕ပါဦး။ လူမွားတာဆိုရင္၊ ေတာ္မီမေသဘူးဆိုရင္သူ႔ကိုပါ ေခၚခဲ့ပါ။ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္''
ဟု ေရးလိုက္၏။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္ေတာ့ သည့္အတြက္ပင္ပိုၿပီး
ၾကည္ဆြတ္ကြက္ကေလး ေပၚေလသလား မသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တစ္ဖန္ ကၽြန္မ
မျမင္ဖူးသည့္ ေတာ္မီ့ႏွမကေလးက ကၽြန္မကိုေတြ႔လိုသည့္ သတင္းစကားလည္း ၾကားရျပန္ေသးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မ၏ေစာစာက
ေဖာက္၍ေျပာျပသည့္ ဝတၳဳရွင္ သူငယ္ခ်င္းမကေတာ့ ျပိဳင္ဘက္ေပၚသည္ ထင္သလားမသိ။ သိပ္ျပီးလိုလိုခ်င္ခ်င္
မရွိလွပါ။ သူက ေတာ္မီ ေသဆံုးသြားသည္ထက္ တစ္ဖက္ကလွည့္၍ ကၽြန္မက သူ႔လို ၾကိဳးတစ္မွ်င္ပင္
မရႈပ္ခဲ့ပါသည္ ရွင္ရယ္လို႔ ရဲရဲေျပာႏုိင္မႏုိင္ကို ပို၍သိခ်င္ေနေသး၏။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ
စိတ္ထိခိုက္ျခင္း ဒီဂရီကို တိုင္းထြာခ်င္ေန၏။ သူ သတ္မွတ္ထားေသာ အနီမွတ္ထက္ ပိုတက္ေလသလားလို႔
ခ်ိန္ဆခ်င္ေန၏။ ျပီးေတာ့ သူ႕ေလာက္ေတာ့ ေက်နပ္ဖြယ္မရွိဟန္ သႏၷိ႒ာန္ခ်ဟန္ ရွိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မကမူ
ထိုအျဖစ္မွာ ပူပူေႏြးေႏြးရွိေသးသည္တစ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္မီကြၽန္မထံ တစ္ခါမွ်ေရာက္လာၿပီး
လမဆုိင္းခင္အတြင္းျဖစ္ရသည္မို႔တစ္ေၾကာင္း၊တကယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္မီ့အေၾကာင္းကို အထူးသျဖင့္
ယခုအခါမွာ ေကာင္းစြာ မသိေတာ့ျပီ၊ သူ႔အတိမ္အနက္ကို အကဲမခတ္တတ္ေတာ့ျပီ ျဖစ္သည္မို႕ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္
သည္ကိစၥကို ဘာရယ္လို႔ အမည္မမွည့္တတ္ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကၽြန္မအဖို႕မူ
ကဗ်ာခ်စ္သူပီပီ ငယ္ရြယ္သူကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းေနစဥ္က ခ်စ္ခင္စံုမက္ျပီး တကြဲတျပား
ၾကီးရင့္လာၾကကာ ျပန္လည္မနီးစပ္ႏိုင္ေသာ သူစိမ္းတစ္ရံဆန္ ျဖစ္သြားၾကေသာ၊ ၾကိဳးစားလို႕ေတာင္
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အလြမ္းဇာတ္ကေလးကို ကေလးကို မလွလွေအာင္၊ လွၿပီးကို ပိုလို႔လွေအာင္
ကာရန္ကေလးမၿငိတၿငိ မထိတထိႏွင့္ ကလိလို႔ ေရးခ်င္လွပါသည္။ အဲသည္လိုမ်ားဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ၏
ဝတၳဳသည္ ေက်းငွက္သံကေလးမ်ားႏွင့္လည္း ညံေနမည္။ ရွက္ျပံဳးပါးနီ စသည္တို႔ျဖင့္လည္း သက္တံေရာင္
ေထြမည္။ မရွင္းလင္းသာေသာ အရုပ္ဆိုးေသာ သံသယေတြႏွင့္လည္းကင္းရွင္းမည္။ စာဖတ္သူအေပါင္းလည္း
ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ႏွင့္ အင္မတန္ေက်နပ္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကြၽန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမပိုင္၀တၳဳမ်ဳိးကုိေတာ့
မလိုလားလွပါ။ ေတာင္ေပၚေရာက္ၿပီးမွ ေတာင္ေပၚက လိမ့္က်ရတာကို ရွက္ေၾကာက္လို႔လည္း သက္သက္မဟုတ္ပါ။
သည့္အတြက္ သိၾကားမင္းက သူ႔သာသနာေပမို႔ အားနာပါးနာႏွင့္ ဆင္းလို႔တာဝန္ခံရွာလည္း မေရးခ်င္။
အေၾကာင္းကေတာ့ သည္ဝတၳဳပံုစံကို ၾကိဳက္ကိုမၾကိဳက္လို႔သာတည္း။ သည္ဝတၳဳမ်ိဳးသည္ တကယ္စင္စစ္ေတာ့
လူ႔ဘဝ၌ျဖစ္လည္း ျဖစ္ခဲ၍၊ ျဖစ္ဖို႔လည္းမေကာင္းဘဲ လူ႕မာနကို ထိခုိက္စရာလည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထို႔ျပင္
ကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ၏ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းလည္းျဖစ္လိုသည္မွန္ေလသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေျပာရန္ က်န္ေသးသည္မွာ
ေတာ္မီသည္ မေသခင္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ကလည္း ေလယာဥ္ႏွင့္ ေျမျပင္သို႔ ဇြတ္ဆင္းရဖူး၏။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚလယ္ကြင္းမ်ားထဲသို႔
ေဘးကင္းေရာက္ခဲ့သည္။ သူ၏ ေလယာဥ္ပ်ံ စက္တစ္လံုးခြၽတ္ယြင္းသည္ ဆိုလား၊ ေတာင္ပံတစ္ဖက္
က်ဳိးသြားသည္ဆိုလား ေကာင္းစြာမေျပာတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ၏ကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ သတၱိတို႔ေၾကာင့္
ဒဏ္ရာ မျဖစ္စေလာက္ရ႐ံုထက္မပိုဘဲ ေခ်ာေမာခဲ့ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အဲသည္တုန္းကလည္း
ေသာင္းက်န္းသူေတြကို တိုက္ခိုက္ရင္းပဲ ျဖစ္ရသည္ထင္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္ေတာ့ ေတာ္မီသည္
စြန္႔စားခ်င္ေသာ သားေကာင္းျဖစ္၍ စစ္သားပီပီ စစ္ေျမျပင္၌ က်ဆံုးခဲ့သည္လို႔ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္ဆိုရမည္ထင္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဟုတ္ကဲ့၊
သူ႔၌ ငယ္စဥ္က ခ်စ္ႀကိဳက္ခ်င္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့္ သူသူငါငါ ပမာရွိခဲ့ဖူး၏။ တစ္ေယာက္မက
ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္မွ်ကိုလည္း ခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးမည္။ သည္လိုဆိုလည္း ဓမၼတာတရားမွ ေသြဖယ္ျခင္းမဟုတ္ပါ။လူငယ္ဘ၀သည္
လူႀကီးဘ၀လိုပင္ အဆင္စံုႏိုင္သည္။ ပို၍ပင္ ခမ္းနားႏုိင္သည္။ လူငယ္ဘဝသည္ လူၾကီးဘဝလိုပင္
အဆင္စံုႏိုင္သည္။ ပို၍ပင္ခမ္းနားႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ ပို၍ပင္ လွပဖို႔အေၾကာင္းမ်ားစြာရွိေလသည္။
အေၾကာင္မူကား အနည္းႏွင့္အမ်ား စင္ၾကယ္ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္တည္း။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေသာေၾကာင့္တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထို႔ျပင္
ေတာ္မီ၌ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိေသး၏။ ဒါကို ေတာ္မီကိုယ္တိုင္လည္း ရွင္စဥ္က သိခြင့္ရသလား၊
မရသလား ကြၽန္မ မေျပာႏိုင္ပါ။ <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ထိုမိတ္ေဆြသည္
လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရာမွာ နာသည္ သာမည္ရယ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္သို႔ ဆိုစရာရွိမည္ေတြကို
တြက္ခ်က္လိုစိတ္မရွိဘဲ၊ ေဘးဘီသို႔ မၾကည့္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြဆိုသူ၏ မ်က္ႏွာတကြက္တည္းကိုသာ
မေသြမလြဲ ၾကည့္ရႈသူျဖစ္သည္။ သစၥာတရားဆိုသည္မွာ ဒါပဲရယ္လို႔ သူဆိုမည္။ ထိုသစၥာသည္ သူငယ္ခ်င္းအေပၚ၌တြင္သာ
ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္၏လူ႔ဘ၀၌ လူလာျဖစ္ျခင္းတည္းဟူေသာ အခ်က္ ေပၚ၌လည္း သစၥာရွိျခင္းဟုဆိုခ်င္သည္။</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သိုလွ်င္
ကၽြန္မသည္ ေသဆံုးသူ ေကာင္းရာသုဂတိသုိ႔လားေစ သတည္းရယ္လို႔ ဆုေတာင္းမည္ထက္ သူမေသမီက မေသးသိမ္ခဲ့ပါရယ္လို႔
ေျပာခြင့္ကိုပိုယူမည္။ ေတာ္မီကို မေသမီက၊ လူအျဖစ္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က ဂုဏ္ရွိခဲ့ေစခ်င္သည္ ။<span style="mso-tab-count: 1;"> </span>။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ၾကည္ေအး</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ရႈမဝမဂၢဇင္း၊
ႏို၀င္ဘာ၊ ၁၉၅၆။</span></div>
</div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-26986059420177468322016-01-17T23:55:00.001+08:002016-01-17T23:55:40.728+08:00သစၥာမဲ့သူ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkwnuznKyIvBCGR6oHmDbcq0-1Ad1ikzRDtYxR8m6NK88WpsUbANLL7d7v1PGXpLxXJZFhGji8UNO6omVqtRkhEjfj7n6ta8Kc8qQRX0FBxek2G5j5Uq1813mgai3i5TnH7E2UEYJ3yCg/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkwnuznKyIvBCGR6oHmDbcq0-1Ad1ikzRDtYxR8m6NK88WpsUbANLL7d7v1PGXpLxXJZFhGji8UNO6omVqtRkhEjfj7n6ta8Kc8qQRX0FBxek2G5j5Uq1813mgai3i5TnH7E2UEYJ3yCg/s320/1.jpg" width="226" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj11YbE8kbEk5FTCK6pD9vGRXDlAKsG0ZBLbJuw1-4hyYUJafcxUHfJhebhi3AvFdRtNRteDGleJuHY79Lzstij7_Cqd_F4lYS7wrhIRAk2YBuEjRKndDy3xWI3xOrFZSWwfHdDHkzSJhY/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj11YbE8kbEk5FTCK6pD9vGRXDlAKsG0ZBLbJuw1-4hyYUJafcxUHfJhebhi3AvFdRtNRteDGleJuHY79Lzstij7_Cqd_F4lYS7wrhIRAk2YBuEjRKndDy3xWI3xOrFZSWwfHdDHkzSJhY/s320/2.jpg" width="226" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZAyMvE7ExtBKWOAwFEkVYDn9xywQgdNzK7cqNGH8UJSk2p9oRpQWZeHF9Pu_brlU9QTYxLUu7N4VoxFDlqCE2bk0wd5nzxC4uFSVD-Rvc7zvNwvjv4jSTpUjfvjBoGXlxK1cTTEXKtEg/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZAyMvE7ExtBKWOAwFEkVYDn9xywQgdNzK7cqNGH8UJSk2p9oRpQWZeHF9Pu_brlU9QTYxLUu7N4VoxFDlqCE2bk0wd5nzxC4uFSVD-Rvc7zvNwvjv4jSTpUjfvjBoGXlxK1cTTEXKtEg/s320/3.jpg" width="226" /></a></div>
(ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၅)<br /><br /></div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-69072201531204500012015-01-18T23:04:00.002+08:002015-01-18T23:52:33.729+08:00ႏြံအညစ္ဝယ္<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidan9GNnhGwR31q1y43g1Gk6s2RawtMZ_HdbEY1_izz5FGbe9JqRsJ5Mh55bjfmWVH-cDRmjgHONiIjSTeJPb7-OUQZhXp8OE1pX8KZBJXekSSF_crJKdB1zub6Hl6-0L5zTW_NRlcCgs/s1600/1384236_10204490879725507_844321993047798358_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidan9GNnhGwR31q1y43g1Gk6s2RawtMZ_HdbEY1_izz5FGbe9JqRsJ5Mh55bjfmWVH-cDRmjgHONiIjSTeJPb7-OUQZhXp8OE1pX8KZBJXekSSF_crJKdB1zub6Hl6-0L5zTW_NRlcCgs/s1600/1384236_10204490879725507_844321993047798358_n.jpg" height="320" width="263" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<u><span style="font-size: xx-small;">(ရႈမဝမဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ <span class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"tn":"*G","type":45}" id="fbPhotoPageCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption">ပန္းခ်ီ - အုန္းလြင္၊</span></span> Special Thanks to "Tin Min Htet")</span></u></div>
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေလာကၾကီးသည္
ကာမေဘာင္ၾကီးေပတည္းဟု ဘုန္းဘုန္းေဟာျပခဲ့သည္မွာ မွန္လွပါကလား...ဟု သန္းၾကည္ ေအာက္ေမ့မိသည္။
ေယာက္်ား၊ မိန္းမအရြယ္အစားစား အတန္းစားအမ်ိဳးမိ်ဳးတို႔သည္ ကာမဘံုသားမ်ားျဖစ္ေသာ ေနရာ၌
ဂ်ပန္ေကာ္ရုပ္မ်ား တခုႏွင့္တခု မကြဲျပားသလို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ တူၾကသည္တကား၊ ေၾသာ္... ကာမေဘာင္ၾကီးမွာ
လူျဖစ္လာရတာမို႔လည္း ထမင္းဝဝ စားရေတာ့သကိုးဟု သန္းၾကည္သည္ တရားက်ရာကေျပာင္ေခ်ာ္မိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
မွန္ထဲက ကိုယ့္ရုပ္ကိုေငးစိုက္၍ၾကည့္မိျပန္၏။ ရွည္လ်ားေသာ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ဘီလူးသည္
တစ္တစ္ရစ္ရစ္ အသားညိဳညက္ညက္ မိန္းမတေယာက္ပံုကို ကိုးယိုကားယား ျပေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ၾကည့္ေလ့
မရွိလွ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာတယ္မလွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ၏။ မ်က္ႏွာခပ္ဝိုင္းဝိုင္းလံုးလံုးမွာ
ႏွာေခါင္းပါးစပ္၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးတို႔သည္ တခုမွ လွတယ္ဟုမရွိ။ ကံမသျဖင့္ အားလံုးစုလိုက္ေသာ္
အဆင္ေျပရွာသည္။ သန္းၾကည္၏ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္မွာ ၾကြၾကြရြရြေတာ့ အရွိသားပင္...၊ ေၾကာ့ရွင္းသည္
မဟုတ္ေသာ္လည္း ဝတ္ပံုစားပံုေၾကာင့္လား၊ အေနအထိုင္ေၾကာင့္လားမသိ၊ စိတ္ထိခိုက္စရာေတာ့
ျဖစ္ေလသည္။ အသားေရာင္ကို ရွိသည့္အတိုင္းျပေသာ ေအာ္ဂန္ဒီ မ်ားမ်ားပဒုမၼာအကႌ်ကို ဗိုက္မွေဘာ္လီခ်ိတ္ထိုးထားတာ
ေပၚေအာ္ တိုတုိဝတ္သည္။ အကႌ်မွာ က်ပ္လည္းက်ပ္ေလရာ၊ ၾကယ္သီးကို ဆြဲတပ္လိုက္ေသာ္ ကန္႔လန္႔အစင္းအရစ္မ်ား
စီရီလာသည္။ ရင္ဘတ္ ၾကယ္သီး တလံုးကိုမူကား မတပ္ဘဲထားလိုလွရာ ရင္ဖုံးသည္ ဝ တျခမ္းလိုေကြးကာ
ဟေနေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္၏အလွမွာ
ထိုမွ်ပင္ရွိသည္။ သူမ၌ ၾကီးမားၾကမ္းတမ္းေသာ လက္မ်ားေျခမ်ား ရွိသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကား
အရစ္ရစ္တြန္႔၍ ပုတိုသည္။ လက္သည္းမ်ားသည္ အဖ်ားကား၍ ပက္ျပဲျဖစ္ေနသည္။ ေျခေခ်ာင္းမ်ားမူကား
အင္မတန္ညိဳမဲကာ သနပ္ခါးေၾကာင္းမ်ားအုပ္ကာ ျပားပပ္ ျပန္႔က်ဲလ်က္ရွိသည္။ သန္႔ရွင္းျခင္းလည္းမရွိ၊
သို႔ေသာ္... သန္းၾကည္သည္ ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္အဖို႔
အလွကို တန္ဖိုးထားျခင္းမရွိ။ သူမ၌ ကာမဂုဏ္ သစၥာတရားတခုသာ ရွိေလသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေၾကးစား၍
ေယာက်္ားတကာႏွင့္ အိပ္ေသာ မိန္းမတေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ သူမ၌ ကိုယ္ခႏၶာရွိလွ်င္ ေတာ္ေပျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">မိမိကို ထမင္းေကၽြးေသာ
ကုိယ္ခႏၶာကို သန္းၾကည္သည္ မွန္ထဲမွေန၍ ၾကည့္မဝေတာ့ေခ်။ တေနကုန္ အိပ္ထားသျဖင့္ တြန္႕ေၾကေသာ
အကႌ်ကို ဆြဲဆန္႔သည္။ အနီႏွင့္ အဝါပြင့္မ်ားျခယ္ေသာ လင္မရစ္လံုခ်ည္ကို ျပင္၍ ကိုယ့္ဓေလ့အတိုင္း
ဘိုသီဘတ္သီ ဝတ္သည္။ ခါးေသးသျဖင့္သာ မေခ်ာက်ျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သန္းၾကည္သည္ ေခါင္းျဖီးစျပဳေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အျပင္၌ မိုးသည္ဖြဲေန၏။
မိုးသံကို နားေထာင္ရသည္မွာ ပ်င္းစရာပင္၊ ဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခားဘာမွ မရွိ၊ ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ေနတာမ်ားကိုသာ
ေတြ႔ရသည္။ ရုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္မ်ားကိုလည္း သိပ္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေခ်၊ ပိုက္ဆံလည္း ကုန္လွေသာေၾကာင့္ေပတည္း။
ရွာရခက္ေသာေငြကို စုရမည္။ စုႏိုင္မွ သည္အတိုင္း ျငိမ္ျငိမ္ေနသြားႏိုင္မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေခါင္းျဖီးျပီးေသာ္
သန္းၾကည္သည္ငိုင္ေနျပန္သည္။ အိပ္ေရးဝဝႏွင့္ ငိုင္ရျခင္းမွာ စည္းစိမ္ရွိလွ၏။ စိတ္သည္ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္
ဟိုသည္ကို ေရာက္လာသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ ညေန ထမင္းခ်က္ဖို႔အေၾကာင္း၊ မနက္ျဖန္
ဆူးေလဘုရားပြဲေတာ္မွ ၾကည့္ခ်င္ပြဲ သြားရမည့္အေၾကာင္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
အိမ္ေရွ႕အိမ္ကိုၾကည့္မိသည္။ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွသည္။ တံခါးမ်ားလည္း ပြင့္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌
ေယာက်္ားခ်ည္းေလးေယာက္ေနသည္။ အသက္အၾကီးဆံုး ျဖစ္ဟန္တူေသာ အသက္သံုးဆယ္ရြယ္လူမွာ ကိုတင္လွအမည္ရွိ
ရံုးဝန္ေထာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ လူပ်ိဳဟုေျပာကာ ရႈပ္ေပြရမ္ကားလွေသာ လူေပတည္း။ သို႕ေသာ္
အျမင္ကပ္စရာ မာနၾကီးလွသည္။ သန္းၾကည္က ျပံဳး၍မွ ျပန္မျပံဳးခ်င္ေသာ ေခြးမ်ိဳးၾကီးပင္၊
အရက္ေသာက္လွ်င္လည္း လံုခ်ည္မႏိုင္ေအာင္ ေသာက္တတ္သည္။ သူႏွင့္တြဲေသာ ေကာင္မမ်ားမွာ ငယ္ငယ္လွလွႏွင့္
အဂၤလိပ္စကားတတ္ၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တလွည့္ အခန္႔မသင့္လွ်င္ေတာ့ မိမိကိုၾကိဳ႕ရဦးမည္ဟု
သန္းၾကည္က ထင္စားထားေလသည္။ သည္ေတာ့မွ လက္စားေခ်ရမည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုလွတင္ထက္
နည္းနည္းငယ္ပံုရေသာ ရခိုင္ၾကီးမွာ လူေအးၾကီးပင္၊ သူ႔နာမည္က စံထြန္းလွေက်ာ္ဆိုလား၊ ေက်ာ္ထြန္းလွစံဆိုလား၊
စံလွထြန္းေက်ာ္ဆိုလား။ ေရွ႕ေနာက္ညီညီ မမွတ္တတ္ပါျပီ။ ရိုးလိုက္သည္မွာ ထင္းတုံးၾကီးအတိုင္းဟု
သန္းၾကည္ကဥပမာထားသည္။ လူအိုပမာ ျငိမ္းခ်မ္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း သည္လူသာလူပ်ိဳ အစစ္ဟု လည္ပတ္ေသာ
သန္းၾကည္ကသိသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ သန္းၾကည္သည္ ဘယ္လိုမွစိတ္မထား၊ အဖက္လည္းမလုပ္ေခ်။ သူဘာအလုပ္လုပ္သည္ဆိုတာေတာင္
မသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အသက္အစိတ္ခန္႔ရွိ
အသားညိဳညိဳ၊ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းေသးေသးေကြးေကြးလူကား သန္းၾကည္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေအာင္ခင္
ျဖစ္ေလသည္။ ေအာင္ခင္ကို သန္းၾကည္ အံ့ၾသသည္။ ေက်ာင္းသားဆိုျပီး ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္သည္လည္း
မရွိ၊ စာေမးပြဲလည္း အင္မတန္ ေျဖခဲသည္၊ ေျဖလွ်င္လည္း ေအာင္ခဲသည္။ အဝတ္အစားကိုလည္း ဂရုမစိုက္၊
ဘန္ေကာက္ လံုခ်ည္ဝတ္ေသာ္လည္း အဖို႔တန္မွန္းမသိ၊ ေခါင္းကလည္း ပြေယာင္းေယာင္းႏွင့္၊ မ်က္ႏွာက
လက္လည္းမရွိသည့္ ပူစီကေလးလိုေနေသာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမ်ားၾကည့္လွ်င္ တဇြတ္ထုိးမိုက္မဲဟန္ကေလးကို
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားမွာ၊ မ်က္နက္ဆန္မ်ားမွာ၊ နဖူးေရမ်ားမွာ ေတြ႔ရသည္။ ေအာင္ခင္ေၾကာင့္
ယခုတေလာ ပိုက္ဆံရႊင္ရသည္။ သူသည္ သန္းၾကည္ကို အလုပ္ျပီျပီသသ မဆက္ဆံေခ်။ အလကားေနရင္းႏွင့္
တဆယ္ငါးက်ပ္ ေပးလွ်င္ေပးသည္။ ပင္နစ္စလင္ဖိုးေၾကာင့္ သူပိုက္ဆံမရွိသည့္အခါမူကား သန္းၾကည္သည္အေၾကြးစာရင္းႏွင့္
မွတ္တတ္သည္။ ေအာင္ခင္ကမူ ဘာမွ သတိမူဟန္မရွိ၊ သူအလိုရွိလွ်င္ တံခါးလာေခါက္တတ္သည္။ အလိုမရွိလွ်င္
မ်က္ႏွာထား ခပ္ၾကီးၾကီးႏွင့္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ လုပ္္တတ္သည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ခင္ကေလးေတာ့
ဘုန္းတန္ခိုးၾကီးလို႔ အသက္ရွည္ပါေစ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">က်န္တေယာက္မူကား
တေယာေက်ာ္ ကိုေမာင္ေမာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္မွာ မိန္းမႏွင့္ကေလးမ်ားကို အညာမွာထားခဲ့ျပီး
ရန္ကုန္မွာေသာင္တင္ေနေသာလူျဖစ္ေလသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ အျငိမ္မေနႏိုင္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္အတူ
ေမြးဖြားလာသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ တေယာထံုးတံႏွင့္ သံၾကိဳးမ်ားကို မကလိရလွ်င္ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို
တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္တတ္သည္။ တေရးႏိုးထျပီး တီးဆိုလွ်င္ တီးဆိုသည္။ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္ႏွင့္
ကပ္ေနေသာ သူ႕အိပ္ရာေပၚ၌ ပက္လက္ၾကီးလွဲကာ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို မွတ္လွ်င္မွတ္ေနသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ကား
လူေခ်ာပင္။ သူသည္ သန္းၾကည္ကို စြဲမက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္တတ္သည္။
ျပီးေတာ့လည္း ဘာမွ မလႈပ္ရွားေခ်။ သူ႔ေသြးမ်ားသည္ ေရခဲသာသာပင္ ေႏြးမည္ထင္ရသည္။ သည္လိုပင္စြဲမက္ေသာ
မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ၾကည့္ေနကာ ၾကည့္ၾကည့္ေနရင္းျဖင့္သာ အဆံုးသတ္သည္။ သန္းၾကည္က
ၾကိဳးစားပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ တံခါးလာမေခါက္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူတို႔ႏွင့္သိရသည္မွာ
ေအာင္ခင္မွတဆင့္ ျဖစ္ေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ သူတို႔အားလံုးကို မိမိထက္ အင္မတန္ အထက္တန္းက်သည္ဟုထင္ကာ
သိပ္ျပီး မရဲလွေခ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တခါေသာ အခါ၌မူကား... ေယာက်္ားဟူေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္၏
အရိပ္အေရာင္မ်ားကို သူတို႔၌ အားတက္စရာ ျမင္ရသည္။ စင္စစ္ေသာ မိန္းမတေယာက္ျဖစ္ေသာ မိမိကိုသူတို႔သည္
အလိုရွိၾကသည္ကို သူမ ေတြ႔ရေလသည္။ ရခုိင္ၾကီးသည္ပင္ မရိုးေသာအခ်ိန္ကို ေတြ႔သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း
ပူေႏြးလာသည္ကို ေတြ႔သည္။ ကိုယ္ယံုၾကည္ေသာ တံခါးေလးေတြ ကိုယ္စီပတ္ထားၾကတာသာရွိသည္။ သန္းၾကည္သည္
ေအာင္ခင္ကေလးကို အံ့ၾသျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ကား သူမ၏ သစၥာတရားအတိုင္းပင္ ေလာကၾကီးသည္ ကာမေဘာင္ၾကီးေပတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေအာ္...
ထမင္းအိုး တယ္ရပါဦးမယ္..."ဟု သန္းၾကည္ညည္းကာ မွန္ေရွ႕မွခြာသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ေရာက္ေသာ္
မနက္က ဟင္းမ်ား နံေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ လင္ေတာ္ေမာင္ ျပန္လာလွ်င္ ဟင္းမရွိရေကာင္းလားဟု
ဆူပြက္ဦးမည္၊ ေစ်းဝယ္ရမွာလည္း ပိုက္ဆံႏွေျမာေျမာရွိေလရာ၊ သန္းၾကည္သည္ ငံျပာရည္ခ်က္ကေလးတခြက္
ခ်က္ရန္ျပင္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထို႔ေၾကာင့္
ငရုတ္သီးေထာင္းရသည္၊ ၾကက္သြန္လွီးရသည္၊ ပုစြန္ေျခာက္ ေထာင္းရသည္။ အားလံုးျပီး၍ ခ်က္ေတာ့မည္ျပင္ေတာ့
ဆီမရွိေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
တခြန္းဆဲလိုက္ျပီး သတိရလာသည္။ ဟိုဘက္အိမ္မွ ေဒၚေလးထံ သြားဝယ္မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဟိုဘက္အိမ္က
ေဒၚေလးဆိုသည္မွာ ဘယ္သူဟူ၍ ေျပာရမည္မွာ ရာဇဝင္ႏွင့္ ခ်ီျပီးေျပာမွ ရွင္းမည္။ ေဒၚေလးသည္
ဟိုဘက္အိမ္မွ တရုတ္လင္မယားအိမ္တြင္ အိမ္တြင္း စီမံခန္႔ခြဲေသာ မိန္းမျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚေလးသည္
အိမ္ရွင္တရုတ္၏ ကိုယ္လုပ္ေတာ္လည္းျဖစ္ေသးေလရာ၊ အသားျဖဴစပ္စပ္ သားကေလးတေယာက္ ေမြးေပးျပီးသည္ႏွင့္
အိမ္ေနာက္ေဖး၌ သူမ၏ၾသဇာ လံုးလံုးသက္ေရာက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံမကိုင္ရေခ်။
ထိုအခါ ကိုင္ရေသာ ဆီ၊ မုံ႕ညင္းခ်ဥ္၊ ၾကက္သြန္ဥ၊ ပဲငံျပာရည္တို႔ကို ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္
ၾကံသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
"ေဒၚေလးေရ... ဆီတမူးဖို႔ေလာက္ ေပးပါဦး"ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္
တရုတ္လင္မယား အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးရာ၊ ခုလို ေအာ္ရဲသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အျပင္၌ မိုးသည္တိတ္ေလျပီ။</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">*</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္၏
ေယာက္်ား ကိုျမေမာင္ ျပန္လာေလျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုျမေမာင္သည္
အလြန္ေအး၍ စကားနည္းေသာ လင္ေပတည္း။ သူကို ယုယလည္း ဂရုမစိုက္အဖက္မလုပ္၍လည္း ဝမ္းမနည္းေခ်။
သူသည္ အလုပ္ႏွင့္လက္ မျမဲေသာ လူေပတည္း၊ ယခုတလအတြင္းေတာ့ ျမဴနီစပယ္မွ အမႈိက္က်ံဳးေသာ
ကားကိုေမာင္းသည္။ ဘယ္ေတာ့ လူသြားလမ္းေပၚတက္ေမာင္းျပီး အလုပ္ျပဳတ္မည္လဲမသိ၊ ကိုျမေမာင္သည္
အလုပ္မ်ိဳးစံုကို စပ္စပ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ဟာကိုမွ က်က်နနမတတ္ေခ်။ သန္းၾကည္၏ ၁၅က်ပ္ေပးရေသာ
လက္ပတ္နာရီကေလး နဂိုခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ကို ျပင္ေပးမလုိႏွင့္ ေလွ်ာက္ျဖဳတ္ရာ၊ ျပန္မတပ္တတ္ေတာ့ဘဲ
သည္တိုင္းပစ္ထားရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အက်င့္စာရိတၱႏွင့္
ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ သန္းၾကည္သည္ သူမလင္ကို အင္မတန္အထင္ၾကီးသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ အရက္လည္း
ေသာက္တတ္သည္၊ ကုတ္ကင္းလည္း ပြတ္တတ္သည္။ ဖဲလည္းရိုက္တတ္၊ ျမင္းလည္းေလာင္းတတ္၊ ကိုးမီးလည္း
ကစားတတ္၊ ဘာမွမတတ္တာမရွိ။ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတာင္ တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဘာကိုမွ စြဲစြဲျမဲျမဲမလုပ္ေခ်။
သူတို႔လင္မယားသည္ အင္မတန္ ရန္ျဖစ္ခဲသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ ညဥ့္မွန္မွန္ျပန္အိပ္ေသာ လင္ျဖစ္သည္။
သန္းၾကည္၏ ဧည့္သည္လာလွ်င္ အလိုက္သိစြာ မီးဖိုေခ်ာင္၌ သြားထိုင္တတ္သည္။ အလုပ္ကိစၥႏွင့္
သန္းၾကည္အိမ္ျပန္ေနာက္က်လွ်င္ မညည္းမညဴ သန္းေခါင္သန္းလႊဲ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္လိုလင္မ်ိဳးႏွင့္
ဘယ္မယားက ရန္ျဖစ္မည္လဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တခုသာရွိသည္။
ကိုျမေမာင္သည္ ပိုက္ဆံအလြန္သံုးေသာသူျဖစ္၏။ သူ႔ကို မရအရ ေဖာေအာင္ရွာေပးရေလသည္။ သူဘယ္လို
သံုးသည္ ဆိုတာေတာ့... သန္းၾကည္အဖို႔ ေမးေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္ေခ်။ ေမးလွ်င္ သူတို႔ရန္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ယခုလည္း စကားတလံုးမွ
မေျပာျဖစ္ဘဲ၊ ထမင္းစား၍ ျပီးသြားေလျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္ကသာ
တြတ္တြတ္ေျပာသည္။ ထမီ ဘိန္းစားရုတ္သြားသည့္ အေၾကာင္း၊ ဟိုဘက္အိမ္က ေအာင္သြယ္ေဒၚျမအိမ္မွာ
သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႔သည့္အေၾကာင္း၊ နံရံပ်ဥ္ျပားကို လြန္ပူႏွင့္ေဖာက္ျပီး
ေခ်ာင္းၾကည့္တာ ဘာျမင္ရေၾကာင္း၊ ကိုျမေမာင္ကေတာ့ "အင္း...အင္း"ဟု ေလးေလးၾကီး
လိုက္ကာ ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင့္ ရွပ္အကႌ်အိတ္ထဲက ကြာစိမ်ားကို တစိျပီးတစိကိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ကိုျမေမာင္"ဟု
သန္းၾကည္က ထမင္းပြဲသိမ္းရင္း ေခၚသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေဟ"ဟု
သူကထူးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"မနက္ကေလ
သိလား"ဟု သန္းၾကည္က ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အင္း"ဟု
သူကေျဖသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဟိုဘက္
အစြန္ဆံုးက ေကာင္မျဖဴျဖဴဟာေလ... ဟုိညေနညေန ေဘာ္လီမပါဘဲ သရက္ထည္ အက်ႌတထပ္ထဲ ဝတ္ဝတ္ျပီး
လမ္းသလားတဲ႔ ေကာင္မေလးသိတယ္မႈတ္လား"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုျမေမာင္က
မၾကားသလို ေနေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အဲဒါ
ဆိုက္ကားစီးလားျပီး သူ႔အိမ္ထဲ ကုပ္ျပီး တံခါးပိတ္ေနတာကုိး၊ ဆိုက္ကားသမားက တက္လိုက္လာျပီး
ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့ ဘယ္ရွာေတြ႔ေတာ့မတုန္း၊ က်ဳပ္ကိုေမးေတာ့ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္တာ...
အဟိ..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္ႏွင့္
"ေကာင္မျဖဴျဖဴ"မွာ ျပိဳင္ဘက္မ်ားေပတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"မင္းကလဲကြာ"ဟု
ကိုျမေမာင္က ေနာက္က်ျပီးမွဟန္႔သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အို...
ဘာလဲ ... မတရားသျဖင့္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"မင္းေကာ...
မလုပ္ဖူးဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အမယ္
က်ဳပ္က ပိုက္ဆံမပါမွ လုပ္တာပါေတာ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္တို႔
ရွစ္အိမ္တြဲ ႏွစ္ထပ္တန္းလ်ားမွာ ေနာက္ေဖးမွ ေလွခါး ဟုိဘက္စြန္းတခု၊ သည္ဘက္စြန္းတခု
တပ္ကာ အလည္မွ စၾကႍရွည္ျဖင့္ သြယ္ကာထားရာ၊ အိမ္ခန္းေပါက္တိုင္းကို ေနာက္ေဖးေခ်ာင္မွဝင္ရသည္။
ဘယ္အိမ္ေပါက္ကို ဝင္လိုသူမဆို ဟိုဘက္လမ္းေလွကားမွေသာ္လည္းေကာင္း၊ သည္ဘက္လမ္း ေလွကားမွေသာ္လည္းေကာင္း
တက္ရမည္။ ေလွကားမွ တက္ျပီးေသာ္ ဝင္လိုရာ အိမ္ေပါက္ကို ဝင္ျပီးသည္ႏွင့္ ေပ်ာက္ေလရာ၊
ဆိုက္ကားသမားသည္ ေလွကားမွတတ္လိုက္လာေသာ္လည္း ဘယ္အိမ္ခန္းကိုဝင္၍ ပိုက္ဆံေတာင္းရမွန္းမသိေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အခုေလ...
ဟိုဘက္လမ္းက လူေတြကပါ က်ဳပ္တို႔လမ္းမွာ လာဆိုက္ျပီး ဒီဘက္ေလွကားကတက္၊ ဟိုဘက္ေလွကားက
ဆင္းသြားေရာေတာ့။ သည္လိုခ်ည္း လုပ္ေနတယ္၊ ခုက်ဳပ္တို႔ ဆိုက္ကားစီးခ်င္လို႔ေတာင္ စီးလို႔မရဘူး၊
သြားမယ့္လမ္းေျပာလိုက္ရင္ မလိုက္ေတာ့ဘူးရွင့္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္လိုႏွင့္
တညေနကုန္သည္။ ေမွာင္ရီလာေသာ္ သန္းၾကည္သည္ ဖေယာင္းတိုင္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္အား မီးပြင့္ျပာကေလးကို
ထြန္းသည္။ သူတို႔အိမ္ခန္းကေလးသည္ ျပာလဲ့ေမွာင္ေဝကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ညဥ့္၏ အဆင္သည္ လ်ိဳ႕ဝွက္နက္နဲလာသည္။
ဆန္းၾကယ္လာသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေပ်ာ္၏၊ ေက်နပ္၏။ ေဆးေပါ့လိပ္တိုတိုကို ၾကြက္ေလွ်ာက္ေပၚမွ
လွမ္းယူကာ မီးညွိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အျပင္လမ္းထိပ္မွ
ညေစ်းတန္း၏ အသံဗလံသည္ ေဝ့၍လာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာေလသည္။ လူသူေတြထဲမွာ ေရာျပီး ေလွ်ာက္ခ်င္သည္။ မ်က္စိသည့္ ျပဴးက်ယ္ကာ
ထက္ျမက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ေတာ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အိပ္ခ်င္တယ္ကြာ..."ဟု
ေျပာ၏။ ကိုျမေမာင္သည္ အိပ္ရာသို႔ ဝင္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ကိုးနာရီေတာင္
မထိုးေသးဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
အိမ္ေရွ႕ျပတင္းမွ ေငးေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ကိုလွတင္တို႔အိမ္၌ မီးအလြန္လင္းေနသည္။ ခါတိုင္းထက္ပင္
ဆူညံဆူညံလုပ္ေနၾကသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ပင္ လက္အလကား အားေနျပီး စကားဝိုင္းထဲဝင္လ်က္
ရွိသည္။ ရခိုင္ၾကီးကမူ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ပင္၊ ေယာက္်ားအားလံုးတို႔၏ မ်က္ႏွာအမူအရာကို မ်က္စိေကာင္းေသာ
သန္းၾကည္သည္ ေစ့ေစ့ငွငွ ျမင္ေလ၏။ "ကိုေအာင္ခင္ ကေလးေကာ... ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္၏
စပ္စုစိတ္သည္ ၾကြလာကာ ဘာျဖစ္သလဲဆိုတာ သိခ်င္လာသည္။ သူတို႔ ခါတိုင္းလို စကားျငင္းၾကတာမဟုတ္။
ရန္ျဖစ္ၾကတာ မဟုတ္။ ေဟာ... ကိုလွတင္ၾကီး၏ တိုင္းသံကို ၾကားရျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
ကိုျမေမာင္ကို ငဲ႔ၾကည့္သည္။ လင္လုပ္သူမွာ အိပ္ရာေပၚ ေမွာက္လ်က္ၾကီးလွဲလ်က္ ျငိမ္ေနသည္။
သူ႔လက္မ်ား၌ စီးကရက္တလိပ္ မီးမညွိရေသးဘဲ ညွပ္လ်က္ရွိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"က်ဳပ္
အိမ္ေရွ႕အိမ္ သြားလိုက္ဦးမယ္။ ဘာျဖစ္ၾကတယ္ မသိဘူး၊ ကိုေအာင္ခင္မ်ား ဓားထိုးခံရသလား
မသိဘူး"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ေဘး ဘံုေလွကားမွ ဆင္းခဲ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အိမ္တန္းလ်ား၏
ေအာက္ခန္းမ်ားကား တခ်ိဳ႕ပိတ္ေလျပီ၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ႏွင့္ စာပံုႏွိပ္စက္ ႏွစ္ခန္းတြဲမ်ားသာ
မီးထိန္ကာ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။ သန္းၾကည္သည္ ညရိပ္ႏွင့္ မီးေရာင္မ်ားကိုျဖတ္ကာ ခဏေလးႏွင့္ေရာက္ခဲ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္အိမ္ကို
ကိုေအာင္ခင္ အေၾကာင္းျပဳ၍ ခုလိုဆင္ေျခရွာေတြ႔သည္ အခါေတာ့ လာရဲသည္။ သန္းၾကည္သည္ သူမရွိသမွ်
အသိဥာဏ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ အမူအရာကိုျပဳကာ "ဘာလုပ္ေနၾကလဲ...ဟင္"ဟု
မရဲတရဲေမးသည္။ သူမသည္ ေကာင္းေကာင္းလည္း မရယ္ရႊင္ျပဝံ႔ရာ စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္ေနသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုလွတင္သည္
ဘာမွ်မေျပာ...၊ စိတ္ညစ္ဟန္ျဖင့္ သန္းၾကည္ကို အဖက္မတန္ ဟန္ျပဖို႔ရာေတာင္ ေမ့ျပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။
ကိုေမာင္ေမာင္က လက္ဖဝါးမ်ား အခ်င္းခ်င္းပြတ္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ ရခိုင္ၾကီးက ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ အေကာင္ကေလး မူးလာလို႔"ဟု ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္မွာ
စိတ္ပူသြားျပီး "ေအာ္... ကိုေအာင္ခင့္ႏွယ္ေနာ္"ဟု ေရရြတ္ကာ ေရွ႕သို႔တိုးလာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အေကာင္ကေလးကမူ
မူးလဲေနတာ အမွန္ပင္၊ ပါးစပ္မွ အန္ဖတ္မ်ားလည္း ရင္ဘတ္ေပၚ ေပေနသည္။ တဟင္းဟင္းညည္းကာ
"မူးတယ္ ...မူးတယ္"ဟု ေအာ္ေလသည္။ စကားေတြလည္း မပီမသ မ်ားေနသည္။ သို႔ေသာ္
ကိုေအာင္ခင္ကေလး မဟုတ္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေကာင္ကေလးမွာ
ေအာင္ခင္ထက္ပင္ ငယ္ပံုရေသး၏။ ေၾသာ္... ကေလးကေလးမွ ကေလးကေလးပါပဲ။ သူ႔အေမမ်ားျမင္ရင္
ဘယ္ႏွယ္ေနပါ့မယ္...။ သန္းၾကည္သည္ ရင္ဆို႔မိသည္။ သည္လိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးမွာ သူမအဖို႔ ရိုးလွျပီျဖစ္ေသာ္လည္း
သည္ေလာက္ ငယ္ရြယ္မြန္ရည္သူကေလးမ်ိဳး ျဖစ္ေနပံုေတာ့ မေတြ႔ဘူးေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေခြးမသားေလး"ဟု
ကိုလွတင္က ဆဲသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ကဲ...သူ႕ပစၥည္းေတြ
က်ေတာ္သြားယူခဲ့မယ္"ဟု ရခိုင္ၾကီးကဆိုသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုကိုေမာင္က
ေကာင္ကေလးေခါင္းကိုထူကာ "ေဟ့ ဝင္းေမာင္ ဝင္းေမာင္"ဟု ေခၚေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း ကူညီဖို႔အသင့္ရွိေနသည္။ "ဝင္းေမာင္ေလး"ဟု စိတ္ထဲကရြတ္သည္။
မိန္းမကေလးလို လွပေခ်ာမြတ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ခ်စ္သည္။ ဝင္းေမာင္ေလး။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႔လွ်င္
အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ လူတေယာက္တိုးလာသည္။ သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္မွာခ်ည္းေနသည္။ ဝင္းေမာင္ကေတာ့
သူမကို ဂရုမစိုက္ေခ်။ မ်က္လံုးခ်င္းမ်ားဆံုလွ်င္ ျပံဳးျပလိုက္မည္ ၾကံသည္။ သန္းၾကည္သည္
စိတ္အနည္းငယ္ တည္ျငိမ္သည္။ ညစ္လည္း ညစ္ညဴးသည္။ ဝင္းေမာင္၏ သန္႔ရွင္းေသာ ကေလးငယ္လို
မ်က္ႏွာကေလးကို ျမင္လွ်င္ ကိုယ့္မွာ အျပစ္ေတြ ပံုေနသလို ခံစားမိသည္။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဝင္းေမာင္၏အေၾကာင္းကို
ရသမွ် စံုစမ္းေလရာ သူမသည္ ကိုေအာင္ခင္ကေလးကုိ ကပ္ရေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူက တယ္မေျပာခ်င္
"ခင္ဗ်ား ေကာင္ေလးကို မျမွဴနဲ႔ေနာ္"ဟု ရက္ရက္စက္စက္ေျပာေသးသည္။ ျပီးေတာ ေငြငါးက်ပ္ေပးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
ရင္ထဲက နာေလသည္။ ရင္နာနာႏွင့္ပင္ ေကာင္ေလးကို စိတ္ဝင္စားျမဲရွိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">လင္သည္ကိုလည္း
ပါးစပ္မျငိမ္ ေျပာမိသည္။ "ကိုျမေမာင္ေရ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ ဘယ္ကပါလိမ့္...ဟင္၊ သူေဌးသားကေလးနဲ႔တူတယ္၊
ပိုးလံုခ်ည္ ခါးကမခ်ဘူး" ကိုျမေမာင္က မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္သည္။ သန္းၾကည္သည္ အနည္းငယ္တုန္သြားသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဒီေကာင္ေလးေတာ့
ပ်က္စီးပါလိမ့္မယ္၊ ဟိုကေကာင္ေတြနဲ႔ေပါင္းရင္"ဟု ပူပန္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ ေအာင္ခင္ႏွင့္တြဲျပီး
ထြက္တတ္လာသည္။ သန္းၾကည္သည္ စိတ္မသက္သာေတာ့ေခ်။ သူမသည္ အခြင့္အေရးကိုရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
တေန႔ေတာ့ ေတြ႔သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"က်မတို႔အိမ္
လာလယ္ပါ၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ပ်င္းရင္ေလ၊ ကိုေအာင္ခင္တို႔နဲ႔ ခင္ပါတယ္"ဟု သူမေျပာ၏။
သန္းၾကည္၏အသံသည္ အက္လွသည္။ ျပီးေတာ့မ်က္ႏွာသည္ ညိဳတဝက္ ျပံဳးတဝက္ရွိသည္။ ဝင္းေမာင္က
ပထမမ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္တမ်ိဳးျပံဳးႏွင့္ "မသန္းၾကည္ဆိုတာလား"ဟု
ေမးေလသည္။ သန္းၾကည္သည္ ကမန္းကတန္း ေခါင္းညိတ္၏။ သူမ ဝမ္းသာရမလား၊ ဝမ္းနည္းရမလားမသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ကၽြန္ေတာ္
အိမ္မလယ္တတ္ပါဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆယ့္ေလးငါးရက္
ၾကာေသာ္ သန္းၾကည္သည္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ဝမ္းေမာင္တို႔အိမ္သို႔ကူးရန္ ရမယ္ရွာျပန္သည္။
ဝမ္းေမာင္ကို နီးနီးကပ္ကပ္မေတြ႔ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဟာလားကြယ္၊ ခက္သည္။ သန္းၾကည္သည္
မနက္က စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္းေစ်းကဝယ္လာသည့္ ေကာက္ညွင္းထုပ္လို က်စ္က်စ္ထုပ္ထားေသာ ပုစြန္ခ်ဥ္ထုပ္ကို
ပန္းကန္ျဖဴျဖဴ ရွာ၍ျပင္သည္။ ပါးပါးလွီးေသာ ၾကက္သြန္ကို ေရနာနာေဆး၍ အေပၚမွအုပ္၏။ မိုးေမွ်ာ္
ငရုတ္သီးကို အနီအစိမ္းမွ်၍ လွီးထည့္၏။ ငရုတ္သီးေျခာက္ ေထာင္းလည္းထည့္၏။ အေပၚမွ ဆီရႊဲရႊဲဆမ္းလုိက္ျပီး
ေျခလန္႔ေနျပန္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႕ေသာ္လည္း
ေရာက္ခဲ့သည္။ "ဖ်ာပံုက က်မအမက ပို႔လိုက္တယ္၊ စားၾကည့္စမ္းပါ သိပ္ေကာင္းတာပဲ"ဟု
သူမသည္ ဝင္းေမာင္၏မ်က္ႏွာကို မဝံ႕မရဲၾကည့္၍ ေျပာေလသည္။ ဝင္းေမာင္ကနားမလည္သလို
"ဗ်ာ"ဟုေျပာ၏။ "အင္း...အင္း"ဟု မခံ႕ေလးစားေျပာျပီး ယူထားသည္။ သန္းၾကည္က
ေယာက္လည္လည္ႏွင့္ေနေသး တာကိုပင္ ထိုင္ပါမေျပာ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ျပန္လာျပီးဝမ္းနည္း၏။
သို႔ေသာ္လည္း သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ ေရာယွက္ေထြးရႈပ္လာေသာ အသံမ်ားထဲမွာ ခပ္ညွပ္ညွပ္ႏွင့္
စကားဆတ္ဆတ္ေျပာတတ္ေသာ ဝမ္းေမာင့္အသံကို နားေထာင္ရင္းသာ အလုပ္လုပ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ခုတေလာ သန္းၾကည္သည္
ပိုက္ဆံၾကပ္သည္။ သူမသည္ ညဥ့္ေစ်းတန္းကို သိပ္မေလွ်ာက္ျဖစ္၊ အကႌ်ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္သည္။
ေအာင္ခင္ေပးေသာ ပိုက္ဆံႏွင့္ေလာက္ေအာင္ေနသည္။ တေန႔က ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံတမူးထဲ က်န္ေတာ့ရာ
ကိုျမေမာင္၏ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ ပိုကာႏိုင္ေအာင္ေဒါင္း၍ ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုျမေမာင္သည္
ညည္းညဴလာသည္။ "ေဟ့... မင္းမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးလား" ထို႔ေနာက္ ျပံဳးေစ့ေစ့ႏွင့္</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဟိုသူေဌးသားေကာင္ေလးက
မင္းကို တယ္ၾကည့္ပါလားကြ" သန္းၾကည္သည္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးသည္။ ေဆာင့္၍ ေအာင့္၍
ထသြားသည္။ "ေလာကၾကီးဟာ ဒုကၡေဘာင္ၾကီးပါကလား"ဟု ဘုန္းဘုန္း၏ ဆံုးမစကားတခြန္းကို
ကိုးကားမိျပန္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အမွန္ပင္
ဝင္းေမာင္သည္ သူမကို ၾကည့္ေနေလသည္။ သူ၏ သိမ္ေမြ႔ေသာ မ်က္လံုးထဲတြင္ အထင္အျမင္ေသးေသာဟန္ကို
ေတြ႔သည္။ သန္းၾကည္သည္ ထိုမ်က္လံုးမ်ား၏ အၾကည့္ကို မီးလိုပူသည္။ "မင္းကို ငါမျမွဴပါဘူးကြယ္၊
ဘယ့္နဲ႕လဲ ကိုေအာင္ခင္" သို႔ေသာ္ ကိုေအာင္ခင္သည္ သူမကို အလြန္မ်က္မုန္းက်ိဳးဟန္
ျပဳလာသည္။ "ခင္ဗ်ားၾကီး ေကာင္ေလးကို အေရာဝင္ထား သလား"ဟု ေမးလာသည္။ သန္းၾကည္သည္
ဘာမွမေျဖေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
လဆုတ္ေျခာက္ရက္ ညဥ့္အိမ္ေရွ႕ျပတင္း၌ ငိုင္ေနျပန္၏။ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ ခါတိုင္းလိုမီးလင္း၏။
ေအာင္ခင္ႏွင့္ ဝင္းေမာင္ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိဟန္တူသည္။ သူတို႔သည္ ရန္ျဖစ္ေနၾကသည္။ တခါတခါ
စကားလံုးေတာင္ ကြဲေတာ့မလိုျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျငိမ္သြားျပီး ဝင္းေမာင္၏ ထူးထူးဆန္းဆန္း
က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံကိုၾကားရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အခ်စ္
ေလာကၾကီးဟာ အဆင္မေျပ၊</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အခ်စ္ရဲ႕
ဖူးစာနတ္က</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူလွည့္ပတ္ကာ
ထပ္ကာသာ ျဂိဳလ္ေမႊ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေကာင္ေလး
မူးေနျပီ"ဟု သန္းၾကည္ေျပာမိ၏။ သူမသည္ စိတ္ထိခိုက္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွမီး ျဖဳတ္ကနဲ
ျငိမ္းသြား၏။ သူတို႔ အိပ္ၾကေတာ့မလား။ ေမွာင္ထဲမွ သူတို႔ေလွကားမွ ဆင္းလာသည္ကို ခပ္ျဖဴျဖဴေတြ႔ရ၏။
အိမ္ေဘးဆီသို႔ေလွ်ာက္ျပီး တိုက္ရိပ္က ကြယ္လိုက္၏။ ဘယ္သြားၾကတာပါလိမ့္ဟု ေတြး၍ မဆံုးမီ
မီးဖိုေခ်ာင္မွ တံခါးေခါက္သံၾကားသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေငြျပတ္၍
စိတ္ညစ္ေနေသာ ကိုျမေမာင္က အေျပးကေလးထ၍ တံခါးဖြင့္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္လာေသာ ေအာင္ခင္ႏွင့္ ဝင္းေမာင္ကိုၾကည့္၍ ထိတ္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ကဲ...
မေခ်ာ ေဟာဒီမွာ"ဟု ေအာင္ခင္က ေဒါသသံႏွင့္ ဝင္းေမာင္ကို ေမးေငါ့ျပ၏။ ဝင္းေမာင္၏
မ်က္ႏွာမွာ အရက္ေၾကာင့္လား၊ အရွက္ေၾကာင့္လား မသိ နီေန၏။ မ်က္လံုးမ်ားကား ပူေလာင္၏။
သန္းၾကည္သည္ ဟစ္၍ ငိုလိုက္ခ်င္၏။ ပူေလာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အစံုေတြ႔ခဲ့ဖူးေလျပီ။
မေရတြက္ ႏိုင္ေလျပီ။ သို႔ေသာ္ ဝင္းေမာင္ေလးထံမွာေတာ့ မေတြ႔ပါရေစနဲ႔။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဆုေတာင္းဆိုသည္မွာ
အလကားပင္။ ဘယ္ေတာ့မွမျပည့္။ ဝင္းေမာင္သည္ ေအာင္ခင္ကို တိုးတိုးေျပာ၏။ ေအာင္ခင္က
"ေခြးမသား"ဟု ဆဲျပီး ထြက္သြားသည္။ ကိုျမေမာင္ ထြက္သြားသျဖင့္ ပြင့္ေနေသာ
တံခါးမွ ဆင္းသြားသံကို ၾကားလိုက္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"တံခါးသြားပိတ္ေခ်ပါ"ဟု
ဝင္းေမာင္က ေမာဟိုက္ေသာ ေလသံႏွင့္ေျပာေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
ျငိမ္လ်က္ေနေပ၏။ ဖေယာင္းတိုင္ႏွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္အားသည္ အလြန္ပင္လင္းေန၏။ အိမ္ဦးခန္းမွာ
မဟာျမတ္မုနိပံုေတာ္သည္ ေရႊျခည္မႈံမ်ားႏွင့္လက္ေနေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ကို
သတိရေနေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"တံခါးပိတ္ေခ်ပါေလ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
ေခါင္းငံု႔၍ "မပိတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္"ဟု ေျဖးညွင္းစြာေျပာေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အလို...
ဘာျဖစ္တာတုန္း"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"က်မ
ေနမေကာင္းဘူး"ဟု သန္းၾကည္သည္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဝင္းေမာင္သည္
ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္၏။ ထို႔ေနာက္ တခ်က္ရယ္ကာ "ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္သလဲ"ဟု ေမးေလ၏။
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"က်မ
ပိုက္ဆံရွိသားပဲ"ဟု ေဒါသႏွင့္ေျပာ၏။ စင္စစ္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္ျပည့္ေအာင္ မရွိေခ်။ ဝင္းေမာင္ကိုပါးရိုက္လိုက္ခ်င္၏။
ဆဲေရးတိုင္းထြာ လိုက္ခ်င္၏။ သည္လိုလုပ္၍ ေကာင္ကေလးမ်ားငိုလွ်င္ ေခ်ာ့ျပီးသိပ္လိုက္မည္။
သားငယ္ေလးလို ပုခက္လႊဲလိုက္မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႔ေသာ္
သန္းၾကည္<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ဘာမွမလုပ္ရဲေခ်။ ေငးစင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္
ၾကည့္ကာ "ဖာသယ္ဆီကို ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ လာခ်င္တာလဲ"ဟု မပြင့္တပြင့္ေျပာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဝင္းေမာင္သည္
ရုတ္တရက္နားမလည္ေခ်။ နားလည္သည့္အခါ စက္ရုပ္ၾကီးလို ခဏေတာင့္သြား၏။ ရွက္သြား၏။ စိတ္ဆိုးသြား၏။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေပ်ာ့ေခြသြားကာ "ႏြဲ႕ ႏြဲ႔"ဟု တကိုယ္တည္း စြဲလမ္းေသာ နာမည္ကို
တသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္၏ေငးစင္းေသာ
မ်က္လံုးမ်ားသည္ အသက္ဝင္လာေသာ ဝင္းေမာင္မရွိေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုျမေမာင္ႏွင့္
မိုးလင္းလင္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"မင့္လင္ကေလးမို႔
ပိုက္ဆံမယူလိုက္တာလား"ဟု ဆဲသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္
က်ဳပ္ရွာေပးပါမယ္ရွင္... ကိုေအာင္ခင္ဆီက ခုလိုခ်င္ခုရပါတယ္"ဟု သန္းၾကည္ကေအာ္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုျမေမာင္၏
မ်က္ႏွာ၌ အဓိပၸာယ္ကို ဖမ္းမိဟန္ေပၚလာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ခ်က္ျခင္းပင္
မေကာင္းၾကံဟန္သို႔ ေျပာင္းကာ "မဟုတ္ဘူး မင္း ဒီေကာင္ေလးဆီက ပိုက္ဆံကိုရေအာင္ယူရမယ္။
မဟုတ္ရင္ မင္းနဲ႔ငါေတာ့ အသိပဲ"ဟု ၾကိမ္း၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေကာင္ကေလးပိုက္ဆံကို
တသက္မထိဘူး။ က်ဳပ္ကိုလည္း တသက္ သူမထိရဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုျမေမာင္သည္
အလြန္ေဒါသၾကီးလာကာ သန္းၾကည္ကို ရိုက္ႏွက္ေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ျငိမ္၍သာ ခံေလသည္။ ေယာင္ျပီး
တေတာင္ႏွင့္ ခံတြတ္မိသည္ကိုပင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ "သတ္လိုက္ သတ္လိုက္"ဟု
ေဒါသေျပေအာင္ ေအာ္မိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အိမ္၌ တေယာက္ထဲက်န္ခဲ့ေသာ္
သန္းၾကည္သည္ ေရမခ်ိဳး၊ ေခါင္းမျဖီးဘဲ အိမ္ေရွ႕၌ ထိုင္သည္။ ရွိသမွ်ကို ကိုျမေမာင္ ယူသြားေလျပီ။
"ေလာကၾကီးမွာ ေငြ... ကြ... ေငြ"ဟု သူကေျပာခဲ့သည္။ သန္းၾကည္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္။
ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ဆာေလာင္လ်က္ရွိသည္။ ေလထေနသည္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိျပီလဲ၊ ညေနေတာ့ ေစာင္းျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အိမ္ေရွ႕အိမ္၌
ျငိမ္ေနသည္။ ဝင္းေမာင္ကို ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲေတြ႕ရ၏။ အလုပ္မ်ားေနသလိုပင္။ ကိုေမာင္ေမာင္၏
တေယာထိုးသံကို တၾကြီၾကြီၾကားရသည္။ ကိုလွတင္ႏွင့္ ရခိုင္ၾကီးေတာ့ မရွိၾကေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေအာင္ခင္သည္
အိမ္ေရွ႕သို႕လာရပ္ကာ လိုလိုခ်င္ခ်င္ျပံဳးျပေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
ဘာမွမသိဘဲ ရမ္းျပီး ဝမ္းသာျပံဳး ျပံဳးရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တနာရီခန္႔
ၾကာလွ်က္ ကားတစီး ဆိုက္လာသည္။ ေကာင္ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါလာသည္။ ဆူညံဆူညံႏွင့္ ဝင္းေမာင္နာမည္ကို
ေခၚၾကသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ားကို အိမ္ေပၚကခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ ဝင္းေမာင္ ဆင္းလာေလရာ သန္းၾကည္သည္
ရင္ဒိတ္ကနဲခုန္မိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဝင္းေမာင္သည္
လွမ္းေမာ္၍မၾကည့္။ ရင့္အိုေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္တြင္ သန္းၾကည္သည္ကားနံပါတ္ကို
မွတ္လိုက္ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေအာင္ခင္က
အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္ေနျပီး "ဗိ်ဳ႕... မသန္းၾကည္"ဟု ေအာ္ေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အူရႊင္စြာ
စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ သီခ်င္းဆိုေလ၏။ "ေလာကၾကီးမွာ... လူလာျဖစ္တာ...၊ ေသရဖို႔ရယ္...
ေနရဖို႔ရယ္... တကယ္ သည္ႏွစ္လမ္း ေသရဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္"ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ဆိုရင္း သတိေပးေနေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သန္းၾကည္သည္
ေငးေနေလ၏။ စိတ္ေဆြးေျမ႕၏။ ကိုယ္လက္မ်ား အရိုက္ခံထားရ၍ နာေန၏။ အူတၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္ေန၏။
လက္ထဲ၌ ျခဴးျပားပင္မကပ္။ မ်က္ရည္မ်ား ေအးစိမ့္၍ က်လာ၏။ အပ္ေပ်ာက္ေျမက် ရွာမရေသာေၾကာင့္
ရင္ဟာ၏။ အသဲကြဲတယ္ဆိုတာ ဒါပါပဲ။ မဲ့ျပံဳးျပံဳးကာ "ေလာကၾကီးမွာ ငါဘာျဖစ္လို႔ လူလာျဖစ္ပါလိမ့္"ဟု
ေမးမိ၏။ သို႔ေမးရေသာ္လည္း သူမ၏ မ်က္ရည္မ်ားသည္ အျမဲတမ္းပူေလာင္ေလ့ရွိကာ သည္တခါသာ ေအးစိမ့္၍
က်ရသည့္အတြက္ ေက်နပ္မိေလသည္ ။<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">__ ၾကည္ေအး</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: x-small;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(ရႈမဝမဂၢဇင္း)</span></span></b><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";"> </span></div>
</div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-68934019504827754242015-01-17T03:16:00.000+08:002015-01-24T12:55:56.228+08:00ရာသီမိုး<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEEFNmb59ZJjtgutQ1yHf8Y_ovYtVbUFdvlJ5Gvi0jVUTYrpHNlPEM8D7rM9qgxHQusT6CgzTX6FTGPkGpdcBfta7QtQdGdDX_EvbTWZeQbk-zLa_JsbnclMfFcFYWe-rnLs6c8cNVxNM/s1600/10857781_10204490835124392_3335637854785679388_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEEFNmb59ZJjtgutQ1yHf8Y_ovYtVbUFdvlJ5Gvi0jVUTYrpHNlPEM8D7rM9qgxHQusT6CgzTX6FTGPkGpdcBfta7QtQdGdDX_EvbTWZeQbk-zLa_JsbnclMfFcFYWe-rnLs6c8cNVxNM/s1600/10857781_10204490835124392_3335637854785679388_n.jpg" height="271" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<u><span style="font-size: xx-small;">(ရႈမဝမဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ <span class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"tn":"*G","type":45}" id="fbPhotoPageCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption">ပန္းခ်ီ - အုန္းလြင္၊</span></span> Special Thanks to "Tin Min Htet")</span></u></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(၁)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေလးငါးရက္ ၾကာခဲ့ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေအးေအးသည္ ရွက္ေၾကာက္၍
မျပီးႏိုင္ဘဲရွိသည္။ ရင္ကလည္းခုန္ပါဘိ၊ စာက်က္ရင္း၊ ထမင္းစားရင္း၊ စကားေျပာရင္းက အေမ့ေျပာစကားမ်ားကို
ျဗဳန္းခနဲသတိရတတ္သည္။ မ်က္ႏွာကေလး ရဲရဲသြားေအာင္ ရွက္တတ္သည္။ အတန္းထဲက ေကာင္မကေလးမ်ားကပင္
"ေအးေအး ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္..."ဟု ေမးၾကသည္။ ေအးေအးသည္ ေငးျပီး ဘာမွမေျပာဘဲ
ရွက္၍သာ ေနသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အေမ့ေျပာစကားမွာ စင္စစ္ေတာ့ ဆန္းလွသည္မဟုတ္။ မိန္းမအျဖစ္ႏွင့္ေမြးဖြားလာေသာ
လူသတၱဝါတိုင္း အရြယ္ေရာက္စ၌ မိခင္ထံက ၾကားရမည့္ စကားပင္တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">လြန္ခဲ့ေသာ ေသာၾကာေန႔မနက္က ေအးေအးသည္ ခါတိုင္းထက္အိပ္ရာထ
ေနာက္က်သည္။ အိမ္ေဘးက သူငယ္ခ်င္းမကေလးမ်ားႏွင့္ ပံုေျပာတမ္းကစားၾကရာ တေစၦပံုေရာက္သြားေသာေၾကာင့္
ေၾကာက္လည္းေၾကာက္၊ ၾကိဳက္လည္းၾကိဳက္ျဖစ္ကာ ညဥ့္နက္သြားၾကေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုညက
လအလြန္သာသည္။ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္းေတာ့ မကစားရေတာ့ျပီ၊ အေမသည္ ေအးေအးကိုညတိုင္း လမ္းမထြက္ခြင့္
မေပးေတာ့ေခ်။ အေမ့အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ "ေအးေအး ညည္းကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး"ဟူ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး"ဟု ေျပာတာေလာက္ မၾကိဳက္တာမရွိဘူးထင္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေအးေအးသည္ လိမၼာခ်င္ေသာသမီးျဖစ္ေလရာ အေမ့စကားကို မေက်နပ္လွေသာ္လည္း လမ္းမ
မဆင္းေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမကေလးမ်ားက ေအးေအး၏အိမ္ကို လာၾကရ၏။ ကတမ္း၊ ခုန္တမ္း
ကစားရ၏။ ထမင္းလက္သုပ္ ေရာင္းၾကရ၏။ ပံုေျပာၾကရ၏။ ေအးေအးကိုယ္၌ကလည္း တယ္ျပီး ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားခ်င္လွသည္ဟု
မရွိေတာ့ေခ်။ ေအးေအးသည္ စိတ္ကူးယဥ္လာေလသည္။ မိမိ၏ ပံုေျပာအလွည့္ေရာက္ေသာ္ ကိုယ့္ဒ႑ရီကိုယ္ဖာသာထြင္ယူ
မိေလ၏။<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ေအးေအး၏ပံုထဲက ဇာတ္လိုက္မွာ ဥစၥာေစာင့္ဘဝက
ဝင္စားလာေသာ 'မမိုးသူ' ျဖစ္ေလ၏။ မမိုးသူဟူေသာ အမည္မွာ ေအးေအး၏ အဖြားနာမည္ပင္တည္း။ ေအးေအးသည္
ၾကားဖူးနားဝႏွင့္ ျဖီးကာဖ်န္းကာေနေလ၏။ လူဝင္စားမကေလးသည္ ေမြးေမြးျခင္း "အကိုၾကီးေရ"ဟု
တလံုးပီပီသသ ေအာ္လိုက္သည္။ လသာေသာညတိုင္း မာလကာပင္ေအာက္မွာထိုင္ျပီး ငိုတတ္သည္။ ပေယာဂဆရာႏွင့္
အစြဲခၽြတ္ျပန္ေတာ့ အကိုၾကီး ဥစၥာေစာင့္ႏွင့္လည္း မခြဲခ်င္၊ လူ႔ဘဝက မိဘမ်ားႏွင့္လည္း
ခ်စ္ခင္ေန၍ အလြမ္းဇာတ္စေလေတာ့သည္။ ေအးေအးသည္ ကိုယ့္ပံုမွာကိုယ္တိုင္ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ကာ
ငိုတရႈိက္ရႈိက္ပင္ ျဖစ္လုမခန္း ရွိေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့ေတာင္ ေအးေအးသည္ ဥစၥာေစာင့္အိပ္မက္မ်ားကိုဆက္၍
မက္ေနေသး၏။ အိပ္မက္ထဲ၌ ဥစၥာေစာင့္ အကိုၾကီးမွာ ကိုကိုေမာင္ေဆြျဖစ္ေနသည္။ ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္
ေအးေအးမွာထားေသာ ယင္ငန္သီးမ်ားကို အေမတို႔ အေဖတို႔ မသိေအာင္ဖြက္၍ ယူလာသည္။ မိုးလင္း၍
အိပ္ယာမွ ႏိုးေသာ္ ေနေရာင္သည္အေတာ္ပင္ ဝင္းဝါလ်က္ရွိေပျပီ။ အေဖေတာင္ ကမ္းနားလမ္းကုန္တိုက္သို႔
ထြက္သြားျပီျဖစ္ေလသည္။ ေအးေအးသည္ အလြန္အိုက္ေနသည္။ အက်ႌကို ကမန္းကတန္းခၽြတ္ပစ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔
ေျပးဝင္သည္။ ေရခ်ိဳးျပီးမွာ အျပင္၌ထြက္ကာ သြားတိုက္ေနေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အေမက ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနရာက ျဗဳန္းကနဲရပ္လိုက္ကာ ေအးေအးကိုစိုက္ၾကည့္သည္။
ၾကာေတာ့ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ပင္ျဖစ္လာသည္။ အေမသည္ သည္လိုပင္မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္တတ္သည္။
ညအိပ္ယာဝင္ျပီဆိုလွ်င္ ေအးေအးသည္ အေမႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ေနခ်င္ေသာ္လည္း အျမဲေက်ာေပးျပီး
အိပ္ရသည္။ ဒါမွ အိပ္ေပ်ာ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ အေမက တေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတတ္ရာကား ေနမထိထိုင္မသာႏွင့္
အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ယခုတေလာ ၾကည့္ပံုကေတာ့ ပို၍ပင္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေသးသည္။
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>အေမ့အၾကည့္ထဲတြင္ အျပစ္ဆိုခ်င္ဟန္ ဆူပူခ်င္ဟန္မ်ားကို
ေတြ႔ရသလိုလို ထင္မိသည္။ ေအးေအးသည္ အျပစ္မရွိပါဘဲ အျပစ္ရွိသလိုျဖစ္ကာ မလံုမလဲရွိလွသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အေမက ပထမဆူျပီး အစပ်ိဳးသည္မွာ "ေရခ်ိဳးျပီးမွ သြားတိုက္ရသလားေအ့...
ထမင္းစားျပီးမွပဲ တိုက္ပါေတာ့ေအ..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">တကယ္ေတာ့ အေမသည္ ဒါကိုအေရးတၾကီးထား၍ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဟု ေအးေအးသိေလသည္။
ေအးေအးသည္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ သြားတိုက္ျမဲတိုက္ေနသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအးေအးေနာ္...."ဟုအေမက ေခ်ာ့သံလိုလို ေငါက္သံလိုလို
မေဝခြဲတတ္ေသာ အသံေနအသံထားႏွင့္ေျပာသည္။ "ေအးေအးေနာ္ ညည္းမငယ္ေတာ့ဘူး၊ ကေလးမွ မဟုတ္ဘဲ..."
ထို႔ေနာက္ အေမသည္ မ်က္ႏွာကို တဖက္လႊဲကာ "ေရခ်ိဳးတဲ့အခါ ထမီကို ရင္ရွားရတယ္ေအ့"ဟုေျပာလိုက္ေလရာ
ေအးေအးနားထဲ၌ အေျမွာက္ဆယ္လံုး တျပိဳင္ထဲ ပစ္လိုက္သလို အလန္႔တၾကား ျမည္ဟီးသြားေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ ေယာင္ကမ္းကမ္းႏွင့္သြားဆက္တိုက္လိုက္ေသး၏။ ထို႔ေနာက္
ဘာမွမေျပာဘဲ မိမိအိပ္ယာသို႔ ျပန္ေျပးခဲ့ေလသည္။ ရွက္လိုက္တာ၊ ရွက္လိုက္တာ အေမ့ကိုစိတ္ဆိုးခ်င္သလိုလိုပင္၊
ဘာျဖစ္လို႔ သည္လိုေျပာရပါလိမ့္၊ ငါဘာသာငါလုပ္မွာေပါ့...၊ ငါသိသားပဲဟာ၊ သို႔ေသာ္လည္း
အမွန္မွာ ေအးေအးသည္ ထဘီရွင္ရွား ဝတ္ဖို႔တခါမွ စိတ္မကူးမိေသးေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">စိတ္ကိုတင္းျပီး ထမင္းစားေသာ္လည္း မျမိန္ရွက္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္
ေက်ာင္းသို႔ ေစာေစာထြက္ခဲ႔ရ၏။ ေအးေအးကို ယခုေက်ာင္းသို႔ တေယာက္ထဲမလႊတ္ေတာ့ျပီ။ တအိမ္ေက်ာ္က
ကိုကိုေမာင္ေဆြကို သြားေစာင့္ရ၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြက ေက်ာင္းအထိ လိုက္ပို႔ျပီးမွ သူ႔ရံုးသို႔သူဆက္၍
သြားေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ေအးေအးသည္ ခါတိုင္းလိုေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ႏွင့္
လွမ္းျပီးမေအာ္ေခၚမိေခ်။ အိမ္ေရွ႕ေလွကားမွာ ခပ္ေငးေငးထိုင္မိ၏။ ရွက္စိတ္မ်ားေဝေန၏။
ဘာေၾကာင့္သည္ေလာက္ ရွက္ေနသလဲေတာ့မသိ၊ အရင္တုန္းကဆိုလွ်င္ ရွက္လွ်င္ငိုပစ္လိုက္သည္။
ယခုေတာ့ ငိုလည္းမငိုခ်င္ေပ။ ဖ်ားသလို တကိုယ္လံုး ပူေနေလသည္။ ထိတ္လန္႔ျခင္းလည္းျဖစ္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ကိုကိုေမာင္ေဆြကေတာင္ ေျပာရသည္ "ေဟ့... မိေအး ေနမေကာင္းဘူးလား။
မ်က္ႏွာေတြ အမ္းေနသလိုလို" ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္ နဖူးကို ခပ္ဖိဖိလာ၍စမ္း၏။ ထို႔ေနာက္
ေအးေအး၏ နဖူးေပၚကေဗြပိုကေလးကို ရစ္ေဝ့၍ေပါက္ေသာ ဆံပင္ လိမ္လိမ္ေကြ႕ေကြ႕ကေလးမ်ားကို
ခ်စ္စႏိုးသပ္၍ ေပးေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သည္ေတာ့မွ ငိုခ်င္လာ၏။ အားလည္းရွိလာလိုက္ေသး၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏
လက္ဖဝါးမ်ားမွာ ေႏြးေထြးလွသည္။ အရြယ္ေရာက္ေသာ ေယာက္်ားလက္မို႔မာ၍ ၾကမ္းေသာ္လည္း ဖိကပ္ျပီး
ေနလိုက္ခ်င္၏။ ေအးေအးသည္ မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္ ေမာ့၍ ၾကည့္၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွ
သူ႔မ်က္ႏွာကို တေျမွာင္းစီျမင္ရသည္။ သိပ္ေခ်ာတာပဲဟုထင္၏။ မိန္းမထဲမွာေတာ့ ေအးေအးတို႔အတန္းကို
အဂၤလိပ္စာျပႆာ ဆရာမေလးသည္ အေခ်ာဆံုးပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ မိမိလည္းေခ်ာရင္ ေကာင္းမွာပဲ၊ ေခ်ာသလာမသိဟု ေတြးမိ၏။
ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္ျပီး ျဗဳန္းကနဲ ေျပးထြက္သြား၏။ ဘုရားစင္ေအာက္မွာ
ခ်ိတ္ထားေသာ မွန္ကိုေျခဖ်ားေထာက္ျပီး ၾကည္ေလ၏။ မွန္ထဲတြင္ မ်က္ႏွာတခုလံုး ရဲရဲနီေသာ
ကေလးလည္းမဟုတ္၊ လူၾကီးလည္း မပီေသးသည့္ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ကို ျမင္ရေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအာင္မယ္... အပ်ိဳက မွန္ၾကိဳက္တတ္လာျပီ"ဟု ကိုကိုေမာင္ေဆြက
ေနာက္သည္။ သူအင္မတန္စတတ္သည္။ စည္းကမ္းမရွိေသာစကားမ်ိဳးကိုလည္း ေျပာေလ့ရွိသည္။ သူ႔စကားမ်ားမွာ
အေမတို႔ေျပာစကားမ်ားႏွင့္ ကန္႔လန္႔ခ်ည္းျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကိုေမာင္ေဆြက ဘာေျပာေျပာ
ေအးေအးမရွက္၊ ဂရုလည္းမစိုက္၊ အဓိပၸာယ္လည္း မေကာက္၊ ရယ္ကာသာ ေနသည္။ ကိုကိုေမာင္ေဆြၾကီးကိုခ်စ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ႏွစ္ေယာက္သားေက်ာင္းသို႔သြားေသာ္ ေအးေအးသည္ ခါတိုင္းထက္ေပ်ာ္သလိုလို
စိတ္လႈပ္ရွားေနေလသည္။ ပုခံုးေပၚလာတင္ေသာ သူ႕လက္ကိုပဲ သေဘာက်ေနသည္။ ပါးျပင္ကိုဆြဲယူျပီးမ်က္ႏွာအပ္ကာ
နမ္းလိုက္ခ်င္သည္။ စင္စစ္ေတာ့ ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္ ေအးေအး၏မိတ္ေဆြေကာင္းၾကီးေပတည္း။ ေအးေအးမွာ
ေျပာစရာေတြလည္းရွိ၊ အေမ့ကိုလည္းမေျပာရဲျဖစ္ေနသည့္အခါ ကိုကိုေမာင္ေဆြကိုေျပာရသည္။ အေမတို႔မၾကိဳက္ေသာ
ရုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ သီခ်င္းအေၾကာင္း၊ ဝတၳဳမဂၢဇင္းအေၾကာင္းမ်ားကို သူႏွင့္ေျပာရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္မေခၚသည့္အခါမ်ိဳး၌ကား
"အမယ္ေလး... ကိုကိုေမာင္ေဆြ ရွိေပလို႔၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ သိပ္ပ်င္းမွာ၊ သူတို႔ကို
ငါကခ်ည္း စစေခၚေနရမွာ"ဟု ေတြးျပီး ေက်းဇူးတင္တတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အိမ္မွဆိုလွ်င္ ဘာမွမလြတ္လပ္ေခ်။ အေမက ေနရာတကာပါလြန္းသည္။
အခုတေလာဆို ရွက္တာကလည္းတမ်ိဳးႏွင့္ ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိေခ်။ အိမ္မွာစကားေပါ့ စကားပ်က္ေျပာလို႕မရ။
သီခ်င္းက်ယ္က်ယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ယခုမၾကိဳက္ခ်င္ၾကေတာ့ျပီ။ မနက္အိပ္ယာကထ၍ ေရခ်ိဳးလွ်င္
စိတ္ဒုကၡတမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အေမ့စကားကို နားလည္းေထာင္ခ်င္၏။ ဂြတိုက္ျပီး လုပ္ခ်င္စိတ္လည္း
ထူးထူးဆန္းဆန္းေပၚေပါက္လာတတ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေမကြယ္ရာပင္ျဖစ္ေစဦးေတာ့ ေအးေအးသည္
စိတ္တမ်ိဳးျဖစ္ကာ ဝမ္းကြဲအမ အပ်ိဳၾကီးမ်ားဟန္ကို အတုခိုးကာေနမိေလေတာ့သည္။ ထမီကို ေျခသလံုးသားကေလး
ေပၚရံုသာလွန္ကာ ေသေသသပ္သပ္ ဆပ္ျပာတိုက္သည္။ ရင္မွာဝတ္ထားရသျဖင့္ က်ပ္တတ္တတ္ေနေသာ္လည္း
ေစာင္ျခံဳထားရသလို စိတ္လံုျခံဳလ်က္ ရွိေနေလေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာကိုဆပ္ျပာတိုက္ရင္း လူၾကီးမ်ားလုပ္သလို
မ်က္လံုးဖြင့္စမ္းသည္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ ေရအထပ္ထပ္ေလာင္းျပီးမွ မ်က္စိဖြင့္ရဲသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့
ဆပ္ျပာျမွဳပ္မ်ားသည္ မ်က္လံုးထဲသို႔ မဝင္ဘဲေနၾကရာ ေအးေအးသည္ ေက်နပ္သြားျပီး ေနာက္ေနာင္မ်က္ႏွာတိုက္လွ်င္
မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ျပီးေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွက္တာကေတာ့ မေပ်ာက္ႏိုင္။ အေမ့ကိုလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ဝံ့သလိုျဖစ္ေနေလရာ
အိမ္မွာတယ္ျပီး မေနမိေတာ့ေခ်။ ကိုကိုေမာင္ေဆြဆီခ်ည္းပဲ သြားေနသည္။<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>သူငယ္ခ်င္မကေလးမ်ားႏွင့္လည္း ယခုတေလာမတဲ့လွ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း အေမ့မွာ ေျပာစရာရလာျပန္သည္။
"ဟဲ့... မေအး၊ လည္လွခ်ည္လားေအ၊ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္အထိ သူမ်ား အိမ္မွာေနရသလား မိန္းကေလးေအ့...
ေယာက်္ားေလးမဟုတ္ဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ အလြန္နာၾကည္းသြားကာ မ်က္ႏွာေအာက္သိုး၍
"ဘယ္က သူမ်ားအိမ္ရမွာလဲ၊ ကိုကိုေမာင္ေဆြဆီသြားတာ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အေမသည္ တခုခုေျပာဦးမည္ျပဳျပီး မေျပာေတာ့ေခ်။ မ်က္လံုးမ်ားအေရာင္ေတာက္လာကာ
သမီးျဖစ္သူကိုၾကည့္သည္။ ေအးေအးနားမလည္ႏိုင္ေသာ လ်ိဳ႕ဝွက္သည့္ အရိပ္အေငြ႔မ်ား သန္းသလိုလို၊
ယခုတေလာဒါေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရသည္။ ၾကပ္ပါဘိတယ္ေနာ္ဟုသာ ညည္းခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေအးေအးသည္
တယ္ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေနတတ္သလို ေနသြားဖို႔သာရွိသည္။ အေမက ဘာလိုခ်င္မွန္းမသိ၊
သမီးျဖစ္သူက ဘာေပးရမွန္းမသိ၊ မိမိအေပၚမိဘမ်ားသည္ အနည္းငယ္ ရက္စက္လာသည္ဟု ထင္စျပဳသည္။
ဘာေၾကာင့္ငါဟာ ကေလးမဟုတ္ေတာ့လို႔လား၊ မိန္းကေလးမို႔လား။ သို႔ေသာ္ ေအးေအးသည္ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ားႏွင့္
ျပန္တည့္သြားကာ ကိုကိုေမာင္ေဆြတို႔ အိမ္ဘက္သို႔ မေရာက္ျပန္ေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္လည္ျပႆနာသည္
အလိုလိုေျပသြားေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(၂)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေက်ာင္းတတ္ရသည္မွာလည္း ပ်င္းစရာေကာင္း၍လာသည္။ အထူးသျဖင့္
အတြက္တြက္ရ သည္မွာပ်င္းစရာသက္သက္ေပတည္း။ အဂၤလိပ္စာဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ခင္လက္မကေလးအေၾကာင္းမ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့
ဖတ္၍ မျငီးႏိုင္၊ ဖားမၾကီးသားႏွင့္ ခင္လက္မေလးကို မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မည္ လုပ္သည့္အခါမူကား
ေအးေအးသည္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္လ်က္ေဒါသထြက္၏။ သည္ေလာက္အရုပ္ဆိုးတဲ့ ဖားၾကီးမ်ားဟု မဲ့ရြဲ႕မိ၏။
ပံုေျပာဆရာကိုလည္း သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္မိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ခင္လက္မကေလးသည္
ေနာက္ဆံုးပန္းနတ္သားကေလးႏွင့္ရေလရာ ေအးေအးသည္ စိတ္ႏွလံုးႏူးညြတ္ နစ္ေျမာသြားေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ထိုေန႔သည္ ေသာၾကာေန႔ျဖစ္ရကား အဂၤလိပ္စာဖတ္ျပီးေသာ္ မိန္းကေလးတို႔သည္
အခ်ဳပ္အလုပ္သင္ရန္ တခ်ိန္ယူၾကရသည္။ သူတို႔အေခၚအတိုင္းထို "အပ္ခ်ဳပ္ခ်ိန္"မွာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွေပ၏။ မိန္းကေလးမ်ားဝိုင္းစုကာ စကားမ်ိဳးစံုေျပာရသည္။ အခ်ဳပ္အလုပ္သင္
ဆရာမကမူကား ထိုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး၏ေမာင္ႏွင့္ စကားေျပာေနတတ္သည္။ ဆရာမ၏
ထူးဆန္းေသာ ျပံဳးစနကေလးမ်ားကိုျမင္ရတတ္သည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေက်နပ္၏။ အေၾကာင္းမူကား ေက်ာင္းသူမေလးမ်ားကို
အဖက္လွည့္၍မွ် မလုပ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔တေတြထင္သလို ေနႏိုင္သည္။ ျပီးေတာ့လည္း သူတို႔၏ခ်ဳပ္လုပ္ျပီးသား
ပစၥည္းမ်ားမွာ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စရာပင္ မေကာင္းလွေခ်။ သိုးေမြးဦးထုပ္ကေလးမ်ားမွာ နကိုေရာင္
ေပ်ာက္ကာ ေခၽြးႏွင့္လည္း ညစ္ေသး၏။ အပင္က်ကာ အေပါက္အေပါက္ႏွင့္လည္း ရွိသည္။ ေအးေအး၏ဦးထုပ္မွာ
အပင္တရာႏွင့္စထားရာ တမိုက္မွ်ရေသာ္ အပင္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကေလး က်န္ေတာ့သျဖင့္ အပင္သိမ္းဖို႔ရာမလိုေတာ့ဘဲ
ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ေအးေအးႏွင့္မတဲ့ဆံုး နယ္လီကမူကား အပင္တရာစလွ်င္ တရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ရေအာင္
ဟိုကသည္က ေကာက္တတ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ကုန္ခါနီး၍ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈလာခါနီးလွ်င္ ဆရာမသည္
လက္မအားေတာ့ေခ်။ သိုးေမြးဦးထုပ္မ်ား တလံုးျပီးတလံုးထိုးကာ ေက်ာင္းသူမကေလးမ်ား နာမည္ကပ္ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ မိမိ၏စာအိတ္ကေလးကို ယူကာ ထိုးလက္၏ သိုးေမြးစႏွင့္
သိုးေမြးခင္ကိုယူေလ၏။ ပန္းေရာင္သိုးေမြးမွာ လက္ကေခ်းေညွာ္ႏွင့္ေခၽြးေၾကာင့္ လိေမၼာ္ေရာင္
ညစ္ထပ္ထပ္အကြက္မ်ား ထင္ေန၏။ လက္ကို ဘယ္လိုပင္ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေဆးေသာ္လည္း မစင္ေခ်။ သိုေမြးဦးထုပ္မွာ
နမ္းၾကည့္သည့္အခါ ခ်ဥ္ေစာ္ပင္ နံလိုက္ေသး၏။ စိတ္ပ်က္သြားျပီး ေဘးက ကေလးမ်ား၏ ပစၥည္းေလးမ်ားကို
ၾကည့္ေသာ္ သူလိုကိုယ္လိုထက္ မထူးသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ စိတ္သက္သာသြားျပီး နယ္လီ႔ ဦးထုပ္ကိုၾကည့္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">နယ္လီကို ခက္သေလာက္ မ်က္ႏွာေၾကာ မတဲ့လွရကား၊ နယ္လီလုပ္သည့္
အရာကိုလည္း ေကာင္းမည္မထင္ေခ်။ သို႔ေသာ္ နယ္လီထိုးေနေသာ ဦးထုပ္မွာ အားလံုးထဲတံင္ အျဖဴစင္ဆံုး
နကိုေရာင္အေပၚဆံုးေပတည္း။ အဆင္အကြက္လည္းမပ်က္ရွိေလရာ၊ အပင္က်ပံု လိုသည္ထက္ ပိုပြားပံု
မေပၚေခ်။ နယ္လီ၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားသည္ သြက္လက္လွသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"သူက ကုလားခ်ီးမကိုး တတ္မွာေပါ့ ဒါေပမယ့္ သူ႕ဟာၾကီးက
ေကာင္းလဲ မေကာင္းပါဘူး..."ဟု ေတြး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">နယ္လီသည္ ေအးေအး၏ကိုကိုေမာင္ေဆြကို အင္မတန္အေရးေပးခ်င္၏။
နယ္လီသည္ အပ်ိဳေဘာ္လည္းဝင္လာျပီ၊ အတန္းထဲတြင္အၾကီးဆံုးလည္းျဖစ္၍ အဂၤလိပ္ေသြးႏွင့္ ကုလားေသြးလည္း
တဝက္တပ်က္စပ္ရကား ထြားက်ိဳင္းသန္မာလွသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ငါေတာ့ျပီးေတာ့မယ္ ဆရာ"ဟု နယ္လီကဦးထုပ္ကေလးကို
ေျမွာက္၍ျပေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဟုတ္လား..."ဟု ဂရုမစိုက္သလို ဟန္လုပ္ျပီး ေခါင္းမလွည့္ေသာ္လည္း
မ်က္စိကေစြေစာင္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဒီကိုလာပါကြဲ႔၊ ေဟ့ လာၾကပါကြယ္ အားလံုး တုိ႔ဒီမွာ
စကားေျပာရေအာင္..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေက်ာင္းသူမကေလးတို႔သည္ လက္ကအခ်ဳပ္ထိုးတခ်က္၊ မထိုးတခ်က္ႏွင့္
စကားေျပာၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဆူဆူညံညံၾကားထဲက နယ္လီသည္ အားလံုးကိုလႊမ္းမိုး၍ ေအာ္ရယ္တတ္သည္။
ဣေျႏၵလည္း နဲနဲမွမရ။ လက္ကိုင္ပုဝါကို အကႌ်ရင္ဘတ္ထဲထည့္လိုက္၊ ျပန္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္သည္။
က်စ္ဆံျမီးကိုလည္း ဘယ္တဘက္ ညာတဘက္ ျပင္ျပီးက်စ္ျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ကား မ်က္ႏွာေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္
အေခ်ာက္တိုက္ရယ္ကာ "ေဟာဟုိမွာ"ဟု ေမးေငါ့၍ျပေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">နယ္လီေမးေငါ့ျပရာသို႔ အားလံုးလည္၍ သြားကာၾကည့္ၾကလွ်င္ ေက်ာင္းအဆင္းလာၾကိဳေသာ
ေမာ္ေတာ္ကား ဒရိုင္ဘာမ်ားကို တသိုက္ၾကီးေတြ႔ရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေဟာဟုိမွာ ညည္းအဆက္"ဟု နယ္လီက မဆီအဆိုင္ ေအးေအးကိုလက္ညွိဳးထိုးေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအာင္မာ... ငါဘာသာငါေနတာပါ... နင္ကဘာလဲ..."ဟုသာေျပာတတ္၏။
သို႔ေသာ္ ေအးေအးသည္ ထိုစကားမ်ိဳးကိုမၾကိဳက္သလို ၾကိဳက္သလိုရွိကာ မ်က္ႏွာထား မတတ္ဘဲ
လွမ္းေတာ့ၾကည့္လိုက္မိ၏။ နယ္လီျပသူမွာ ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ကိုယ္ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ပင္၊
သို႔ေသာ္လည္း ေယာက္်ားမားမားၾကီးျဖစ္ရကား ေအးေအးသည္ စိတ္မေထြျပားလွေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ထိုလူသည္ ဘယ္သူ႕ကိုမွန္းမသိျပံဳး၍ျပသည္။ ေအးေအးသည္ စိတ္တုန္လႈပ္သြားကား
မ်က္ႏွာပ်က္သြားျပီး ေဘးကမိန္းကေလးမ်ားရိပ္မိသလားဟု လွည့္ပတ္ၾကည့္မိ၏။ နယ္လီကခပ္ရဲရဲကေလး
ျပန္လည္ျပံဳးသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ နယ္လီလုပ္သလို လုပ္ခ်င္ခ်င္လည္းျဖစ္လာ၏။ သို႕ေသာ္ ထိုလူသည္
ေအးေအးကို အဖက္မလုပ္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေက်ာင္းသူမကေလးတသိုက္သည္ စကားေျပာအနည္းငယ္တိုးသြားသည္။
ေအးေအးလည္း စိတ္ဝင္စားလာသည္။ ဆရာမအလိုေတာ္ရိ သံုးေလးေယာက္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တည္းတည္ၾကည္ၾကည္ေနၾကသည္။
သူတို႔ၾကားမွာ ေၾကာက္လွရသည္။ ေအးေအးသည္တိုးဝင္လာေသာ ေခါင္းမ်ားၾကားဝယ္ ဇက္ခိုင္ေနမိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေဟ့ ေဟ့... ဟိုဘက္ကစားကြင္းမွာ လာလာကစားတဲ့ ေကာင္က
ဘယ္သူတဲ့လဲ"ဟု ေမက ေမးေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဘယ္ကေကာင္လဲ မသိေပါင္ေတာ္"ဟု နယ္လီက ေျဖ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"အမယ္...ညည္းကိုစာလိုက္ေပးတာ ငါေတြ႔သားပဲ၊ မေန႕ကေန႔လည္အိမ္ျပန္ေတာ့ေလ...
ညည္းေတာင္ စာကို ဆြဲဆုတ္ပစ္ေသးတယ္ေလ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"မဟုတ္ပါဘူးဟယ္... ျမျမကိုေမးၾကည့္ပါဦး၊ အဲဒီတုန္းက
ျမျမရွိပါတယ္၊ ငါ့ကိုစာလိုက္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔ဘာသာ ေဘာ္လံုးလိုက္ေကာက္တာပါ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ျမျမက နယ္လီကိုေထာက္ခံ၏။ စင္စစ္ျမျမႏွင့္နယ္လီမွာ ႏွစ္ေယာက္သားတိုင္ပင္၍
ရည္းစားကိုယ္စီထားၾကသူမ်ား ျဖစ္ေလ၏။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ ရည္စားစာခ်င္း လဲဖတ္ၾကသည္။
ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရည္းစားကိုယ္ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကသည္။ သူတို႔၏ ရည္းစားမ်ားမွာလည္း
ကစားကြင္းသို႔လာကစားၾကေသာ တရုတ္ကျပား ေတေတေပေပကေလးမ်ားေပတည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ျမျမႏွင့္နယ္လီတို႔သည္ ေအးေအးကိုမ်ားေတာ့ ဂရုစိုက္ေလာက္စရာဟု
မထင္ၾကေပ၊ ေအးေအးေရွ႕မွာပင္ ညစ္တီးညစ္ပတ္စကားမ်ား ေျပာေလသည္။ ဘယ္ကတတ္သလဲေတာ့ မသိ၊ ေအးေအးေျပာလိုက္သည့္
စကားမ်ားကိုလည္း အနက္ေကာက္ျပီးရယ္တတ္သည္။ အပ်ိဳဟန္ပန္လည္းလုပ္တတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ေအးေအးကို
သင္ၾကသည္မွာ "ဟိုဘက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဟိုေကာင္မေတြနဲ႔ လိုက္လိုက္မသြားနဲ႕...
အဲသည္မွာေနာက္ပိုးေတြရွိတယ္ သိရဲ႕လား.."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ရွိေတာ့ဘာျဖစ္သလဲ"ဟု ေအးေအးက ခပ္ရိုးရိုးမို႔ေမးမိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"လက္သရမ္းတာေပ့ါ ရွင့္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဘယ္လိုလဲကြ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေဟာ ဒီလို"ဟု နယ္လီက လက္သရမ္းျပလိုက္ေလရာ...
ေအးေအးသည္ နာလည္းနာ၊ ရွက္လည္းရွက္ျပီး ငိုရေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အဲသည္တုန္းကေတာ့ ေအးေအးသည္ နယ္လီတို႔ႏွင့္ အေရာမဝင္ေတာ့ဟု
ထင္စားမိ၏။ သို႔ေသာ္ မေနႏိုင္ေခ်။ နယ္လီႏွင့္ ျမျမတို႔ ေျပာၾကသည္မ်ားကို ယခုအဓိပၸာယ္လည္း
နားလည္တတ္လာ၏။ တိတ္တဆိတ္လည္း အရသာေတြ႔၏။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာၾကည့္ခ်င္၏။ မတတ္လို႔သာေနရသည္။
မိမိထက္ငယ္ေသယ ကေလးမမ်ားႏွင့္ ဇယ္ခုနစ္လံုးေကာက္ရတာ ဒန္းလႊဲရတာကိုအျမဲ မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအးေအးေရ နင့္ကိုကိုေမာင္ေဆြလဲ မေတြ႔ေသးပါ့လား"ဟု
နယ္လီက ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္ကာ ေျပာေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"သူက ေလးနာရီမွ ရံုးဆင္းမွာ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ငါညည္းကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္၊ ညည္းတေယာက္ထဲ"ဟု
နယ္လီကေျပာေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဟင့္အင္း၊ ငါစာကူးေနမွာေပါ့"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">နယ္လီ့ကို ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္ မေတြ႔ေစခ်င္ေပ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ငါလည္းစာကူစရာရွိေသးတယ္၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ ကူးတာေပါ့"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ျမျမကလည္း သူပါေနမည္ဟုေျပာေလရာ ေအးေအးမတတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ကိုကိုေမာင္ေဆြက ညည္းဦးေလးအရင္းလား"ဟု ျမျမက
ေမး၏။ မိန္းကေလးမ်က္ႏွာမွာ မ်က္ႏွာပိုးမသတ္တာကို ဟန္လုပ္ျပီးလံုလွျပီ ထင္ေနေသာအမူအရာႏွင့္ပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဦးေလး ႏွစ္ဝမ္းကြဲ"ဟု ေအးေအးက မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္
ေျဖ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေခ်ာတယ္ေနာ္...."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"အင္း..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"သူနဲ႔ပါလာတဲ့ လူၾကီးက သာေခ်ာေသး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးကႏိုးၾကားလာကာ "အမယ္ ဘာေခ်ာလို႔တုန္း... ဒီလူၾကီးက
သြားေခါၾကီးဥစၥာ၊ ကိုကိုေမာင္ေဆြက အသားလဲျဖဴေသးရဲ႕"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"သြားမေခါပါဘူးေတာ္..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေခါလြန္းလို႔..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"အမယ္... ငါေတာ့ ကိုကိုေမာင္ေဆြက ပိုေခ်ာတယ္ထင္တယ္"ဟု
နယ္လီကမ်က္စ တဖက္ခ်ီ၍ေျပာေလ၏။ ထုိအခါမ်ားဆိုလွ်င္ နယ္လီသည္ လူၾကီးစင္စ္ျဖစ္ေလျပီဟု
ေအးေအးထင္တတ္သည္။ နယ္လီ့အမူအယာမ်ားသည္ အေတာ္အတန္ၾကီးရင့္ေပျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ျမျမကနယ္လီကို ျပိဳင္မျငင္းေခ်။ သူတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ျပံဳးျပံဳၾကေလ၏။
"ေအးေလ... ငါကေတာ့ ဟိုလူၾကီးက ေခ်ာတာပဲေပါ့"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေလးနာရီထိုးေသာ္ သူတို႔သံုးေယာက္သည္ ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္
ဟိုလူၾကီးတို႔ႏွင့္ အတူျပန္ၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">နယ္လီႏွင့္ ျမျမတို႔သည္ ေအးေအးကို တယ္ဂရုမစုိက္ေတာ့ဘဲ ေယာက်္ား
ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ စကားေျပာလ်က္ရွိေလသည္။ သူတို႔သည္ အပ်ိဳမားမားၾကီးမ်ားႏွင့္ မတူတူေအာင္ၾကိဳးစားရသည္မွာ
ေမာလွေလျပီ။ နယ္လီပင္လွ်င္ မ်က္စ တဖက္ခ်ီရလြန္း၍ ညာဘက္မ်က္ခံုးတဖက္ထဲ ေညာင္းလ်က္ရွိ၏။
ဘယ္ဘက္ေျပာင္းခ်ီမည္ ၾကံေသာ္လည္း ဘယ္မသန္ရကား ႏွစ္ဖက္လံုးျမင့္တက္သြားသျဖင့္ လက္ေလ်ာ့ရေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္ပါလာသူမွာ "ေကာင္မေလးေတြ... ေကာင္မေလးေတြ..."ဟု
ပါးစပ္က ေခၚရင္းလက္က ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကို ပြတ္သပ္ဖက္ယက္လုပ္လာ၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြကလည္း
တခ်က္တခ်က္ဝင္ျပီး ေခါင္းပုတ္လား၊ ပါးဆြဲလား လုပ္ေလရာ ေအးေအးသည္ မ်က္ရည္မ်ား စုိ႔လာမိေလေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးမ်က္စိထဲမွာ သူတို႔ေလးေယာက္ကိုၾကည့္၍မရ။ မိမိကိုယ္ကို
လူမမယ္အရြယ္ ကေလးလို႔ထင္ကာ စိတ္အားငယ္၏။ မိမိကို ဘယ္သူကမွ မဖက္မလုပ္ဘူးထင္၏။ ခါတိုင္းလို
ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးျပန္ခ်င္ေလ၏။ သူတို႔တေတြ လက္ေတြ၊ ေမးေတြ၊ ပုခုံးေတြ၊
ခါးေတြ ရႈပ္ေနတာကိုေတာ့ ၾကည့္ရတာနည္းနည္းရွက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သို႔ေသာ္ ေအးေအးသည္မ်က္ရည္က်က်နနမစို႔ရခင္ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏လက္တဖက္သည္
ေအးေအး၏ပခံုးကို ညင္သာစြာလာ၍ ဆုပ္၏။ စိတ္ေျပလိုက္တာ၊ ကိုကိုေမာင္ေဆြကိုခ်စ္တယ္၊ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏
လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ေအးေအး၏က်စ္ဆံျမီးကို ေျဖေနၾကေလသည္။ ေအးေအးကားရင္ထဲ၌ လႈိက္လွဲေက်နပ္၏။
ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္ နယ္လီတို႔ကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘဲရွိေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအးေအးက ျငိမ္လွခ်ည့္လား"ဟု ဟုိလူၾကီးကလွည့္လာေသာ္
ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏လက္ေမာင္းမ်ားသည္ မာေက်ာသြားျပီး ေအးေအး၏ပုခံုးႏွင့္လည္ဂုတ္ကို ဖိမိေလ၏။
ေအးေအးသည္ ျပံဳးရႊင္ကာ ေနလိုက္မိျပီး မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ထိုညေနအိမ္ျပန္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ သက္သက္မွ်မက ရေလသည္။
ထူးဆန္းေသာ ေဝဒနာမ်ားပါလာသည္။ ရင္လည္း ပထမဆံုး ခုန္ေလျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(၃)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"မိေအးေနာ္ ... တင္ေဆြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေရာ... ေတာ္ၾကာမွ
ရီဟ ရီဟနဲ႔ ႏြားျပာၾကီး ေအာက္သြားမရွိဘဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဤသို႔အေမက မ်က္ႏွာတိ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေျပာေသာ္ ေအးေအးသည္
ထိတ္လန္႔အံ့အားသင့္ကာ ဘာကိုနားလည္ရမလဲဟု စဥ္းစာ၍မရျဖစ္ေလ၏။ အေမ့ စကားပံုးကိုလည္း စက္ဆုပ္ရြံရွာသည္။
ကိုကိုေမာင္ေဆြဘက္ကလည္း နာသည္။ မိမိအတြက္ေတာ့ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ျဖစ္ရေအာင္ကို ရွက္ေၾကာက္တုန္လႈပ္၏။
ေဒါသလည္း ျပင္းစြာထြက္၏။ ဝမ္းနည္းငိုခ်င္ၾကီးလည္းျဖစ္၏။ အေမ့ကို မုန္း၍သြား၏။ ရန္သူလို
သေဘာထားမိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အေမသည္သမီးငယ္၏ ရပ္တည္ရာမရေအာင္ ထိခိုက္သြားပံုကုိ ရိပ္မိဟန္ျဖင့္
အသံအနည္းငယ္ေပ်ာ့လာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"တင္ေဆြဆိုတာ အႏုမရ၊ အၾကမ္းမရ၊ ေပါ့ေပ့ါေန ေပါ့ေပ့ါစား
အေကာင္မ်ိဳး... မေအးရဲ႕...။ ေဆြမ်ိဳးစပ္ေပမယ့္ သစၥာေစာင့္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္လဲအရြယ္ေရာက္လာျပီပဲ၊
ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ေနလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက္်ားေလး..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးကမူကား ေနာက္ဆက္တြဲစကားမ်ား နားမဝင္ေတာ့ျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ျပီးသာ
ၾကိတ္ျပီးေနသည္။ ပါးစပ္ကဘာမွလည္းမရွင္းခ်င္ေတာ့၊ ဘဝသည္ ၾကမ္းၾကဳတ္၍လာေလျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အိမ္မွာေနခ်င္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္လ်က္ရွိ၏။ ကိုကိုေမာင္ေဆြဆီလည္း
အရင္ေလာက္အခါခါ မသြားဝံ႕၊ စိတ္ေတြညစ္လွ၏။ ထြက္ေျပးခ်င္၏။ စိတ္အျမဲဆိုး ေနမိ၏။ ထူးဆန္းေထြျပားလွသည့္
စိတ္ေဝဒနာမ်ားျဖစ္ေပၚေနေပ၏။ အားကိုးရာကိုရွာခ်င္၏။ မေတြ႔။ ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ အျပစ္ကင္းစင္သည္ဟု
မိမိယံုၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာကို မႈန္ေရးရစ္ဝဲကာျမင္ရေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဒုကၡမ်ား ဝိုင္းရံလ်က္ရွိသည္ဟုထင္သည္။ အေမသည္မိမိကို အျပစ္ရွာလ်က္ရွိသည္မဟုတ္လား။
အိမ္ေရွ႕အိမ္မွာ ဂဏန္းသခ်ၤာအပိုျပေပးေသာ ကုလားဆရာၾကီးကိုလည္း လူပ်ိဳၾကီးမို႔ မယံုစားရျပန္ျပီတဲ့၊
ဘယ္လိုဘယ္လိုမွန္းမသိ၊ ေအးေအး၏ ေကာ္ပီစာအုပ္ထဲ လာဆြဲသြားေသာ ေသြးတစက္တစက္က်သည့္ ျမားဒဏ္ရႏွင့္
အသဲပံုကိုလည္း အေမသည္စစ္ေၾကာ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ေမးျမန္း၍မဆံုး၊
နယ္လီစတာဟု ထင္ေသာ္လည္း မေျပာျပဝံ့ျပန္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေယာက္်ားသူငယ္ကေလးမ်ား အနားသုိ႔ေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ေအးေအးသည္
လႈပ္ပင္မလႈပ္ရဲေတာ့ေခ်။ အေမ၏ စံုစမ္းေမးျမန္းေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကား စူးရွျပင္းထန္လွေခ်၏။
သည္အထဲ ေအးေအးကလည္း ကဲ၍ တညဆင္းကစားလိုက္ေသး၏။ ေျပးရင္း ကစားရင္း နယ္လီ႔ေမာင္ေလးႏွင့္
ဖက္မိသည္ကို အိမ္ထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနျပီဟု ထင္ရေသာ အေမကျမင္လိုက္ကာ "ထဦးဟဲ့ ဒီအရြယ္နဲ႔
ထဦးဟဲ့"ဟု လက္ဝါးႏွင့္ ေက်ာျပင္ကိုလည္း ခ်ေသးသည္။ သည္ဘဝမွာ ဘာမ်ား ေပ်ာ္စရာရွိေတာ့သလဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ထို႔ေၾကာင့္ ေသသြားလွ်င္ေကာင္းမည္၊ ေသေၾကာင္းၾကံစည္ေတာ့မည္။
မိဘမ်ားညွဥ္းပန္းရက္စက္မႈေၾကာင့္ အျပစ္မရွိေသာသမီးကေလး သတ္ေသသြားရပံုကို စာေပတခုဖြဲ႕ႏြဲ႕သြားမည္။
ထိုအခါ မိဘတို႔သည္ "တို႔မွားေလျခင္း သမီးရဲ႕"ဟု ငိုေၾကြးၾကေပေတာ့မည္။<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ေနာင္တပူေလာင္ၾကေပေတာ့မည္။ လူသူေလးပါးကလည္း
"အေတာ္မိုက္တဲ့ မိဘေတြပါကလား"ဟု ဆိုကာ မိမိကို သနားစုတ္သတ္ၾကေပလိမ့္မည္။
အို... သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဒါဟာအေကာင္းဆံုး လက္စားေခ်နည္းပဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေသြသြား၍ တေစၦျဖစ္လွ်င္ေတာ့ အကုန္လိုက္ေခ်ာက္မည္ဟုလည္း
ေဒါသထား၏။ သို႔ေသာ္ တေစၦျဖစ္လွ်င္ တျခားတေစၦမ်ားႏွင့္ အတူေနရမွာေၾကာက္လိုက္ပါဘိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">မိမိ၏သတ္ေသျခင္း ဝတၳဳကို အလြန္းခန္းနားသည္ဟု ထင္စားလာ၏။
ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေတာ့မယ္၊ ထိုခဏ၌ ဖခင္ျဖစ္သူကို သတိရ၏။ အေဖသည္ ဘယ္လိုမ်ားအျငိဳးထားေလသည္မသိ၊
ဆံပင္ အုပ္လံုးသိမ္းထားသည္ကိုလည္း ကုလားမႏွင့္တူသည္ဟု ဆူစရာမရွိ ၾကံဖန္ဆူ၏။ စိတ္နာသည္။
သူတို႕ကို ႏႈတ္ဆက္စာပင္ မေရးခဲ့ခ်င္ေတာ့။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေဟာဒီ ဝရံတာက ခုန္ခ်လိုက္ရင္ေတာ့ အုန္း ခနဲေနမွာပဲဟု ေတြးကာဝမ္းနည္း၏။
မ်က္ရည္မ်ားသည္ ေၾကြက်ေသာ သစ္ရြက္မ်ားလို တေျဖာက္ေျဖာက္က်ေလ၏။ နာၾကည္းျပီးသည့္ေနာက္
စြန္႔ခြာရျခင္းသည္ အလြန္လွေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကိုျဖစ္ေစ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အျပင္၌လသည္ အလြန္ျမင့္ကာၾကည္ၾကည္လင္လင္သာေလျပီ။ တိမ္တို႔သည္
လႏွင့္ေဝးရာသို႔သြား၍ စုကာျငိမ္ေနၾကသည့္အခါ အားလံုးသည္ျဖဴ၏။ ပုတိုေသာ အရိပ္နက္မ်ားက<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ျဖဴသည့္အရာမွန္သမွ်ကို ပို၍ပင္ ျဖဴေစေသး၏။ အျဖဴႏွင့္အနက္သည္
ေသမင္းႏွင့္ သခ်ႋဳင္းလိုပင္ တြဲဖက္မိ၏။ ေအးေအးသည္ လူစိတ္မ်ားပင္ ေပ်ာက္လ်က္လာေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဝရံတာလက္ရမ္းကို မွီလ်က္ေန၏။ ေနာက္ငါးမိနစ္အတြင္းမွာ လႈပ္ရွားျခင္းၾကီးတခု
ျဖစ္ေပၚေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုခဏအတြင္းမွာေတာ့ ေအးေအးသည္ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ မလႈပ္မယွက္
ေနခ်င္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေအးေအးထားကာ လမ္းေပၚသို႔ ငံု႔ၾကည့္ေနလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">လွလိုက္တာေနာ္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအး၏မ်က္စိထဲ၌ ကာကီယူနီေဖာင္းေလာက္လွတာမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္
ပုလိပ္မ်ား စစ္သားမ်ားကို အစဥ္ခ်စ္သည္။ အထူးသျဖင့္ပုလိပ္မ်ားကိုပိုခ်စ္သည္။ သူတို႔သည္
ေသးသြယ္ႏြဲ႕ေပ်ာင္းႏိုင္သည္။ ေမးၾကိဳးသိုင္း၍ ဦးထုပ္ေဆာင္းလိုက္လွ်င္ မ်က္ႏွာသည္ ရွည္သြယ္ကာ
မ်က္လံုးမ်က္ခံုးမ်ား ပို၍ထင္လင္းလာေပ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ ရင္မ၍ ႏွစ္ဆင့္ရႈိက္ကာ ေငး၏။ ပတ္တေရာင္လွည့္ေသာ
ပုလိပ္ကေလးသည္ သတ္ေသမည္ၾကံေသာ ကေလးမတေယာက္ ေခါင္းေပၚတြင္ရွိေနမွန္း မသိဘဲ စက္ဘီးကိုေျဖးညွင္းစြာ
စီးလာ၏။ အလြန္ေျဖးညွင္းစြာ စီးလာေလ၏။ သူ႕ဦးထုပ္ေပၚ၊ ပခုံးေပၚ၊ ဒူးေပၚကို လေရာင္သည္
ျဖာယွက္ကြန္႔ျမဴး၍ က်လာေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အလွကိုျမင္ျခင္း၊ ဘဝကိုျငီးျခင္း၊ လြတ္ရာကိုရွာျခင္းတို႔သည္
ပ်က္ကယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ တကယ္ျဖစ္ျဖစ္ ႏုပ်ိဳလန္းဆတ္လွေသးသည့္ ႏွလံုးထဲမွာစုေပါင္းမိသည့္ ဤအခါ၌ကား
ဘယ္လမ္းမ မဆို ေငြဖဲျပားတေခြ ျဖစ္ေနမည္ျဖစ္၏။ ဘယ္သီခ်င္းမဆို လေရာင္မွာ ေစာင့္ခိုင္းသည့္
မွာတမ္းပင္ ျဖစ္ေနမည္ျဖစ္၏။ ေအးေအးသည္ကဗ်ာကို ရြတ္စျပဳေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">လမင္းလဲ ေနရစ္ေပေတာ့။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ တေယာက္ထဲ ေလလြင့္လာကာ အိပ္ယာထဲသို႔ဝင္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(၄)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ယခုေတာ့ စိတ္ကူးတခု ဆန္းသစ္ေလျပီ။ ေလာက၌ေခါင္းဝွက္၍ ငိုစရာ
ရင္ခြင္တခုေတာ့ရွိရမည္ျဖစ္ေလ၏။ ထိုစိတ္ကူးေၾကာင့္ အားလည္းႏြဲ႕ရ၏၊ ရင္လည္းေႏြးရ၏။ အသက္ရွည္ရွည္လည္း
ေနခ်င္လာ၏။ ေအးေအးသည္ အနည္းငယ္ ျငိမ္ဆိမ္သြား၏။ စိတ္သည္သာ မျမင္ကြယ္ရာမွာမို႔ ပ်ံသန္းလြင့္ပါေနေပ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အျမဲတမ္းအိပ္မက္မက္ေနသလို ျဖစ္ေနေပ၏။ ပံုဝတၳဳမ်ားကို ၾကိဳက္လာ၏။
စာဖတ္ျပီးေနခ်င္သည္။ ဘုရားရွိခုိးလွ်င္ေတာင္ ျဖဴေဖြးေအးစက္ေသာ ေက်ာက္ဆင္းတု၏မ်က္ႏွာကို
မ်က္ေတာင္မခတ္ေငးၾကည့္ျခင္းျဖင့္သာ အဆံုးသတ္၏။ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ေတြပြား၏။ တခါတရံေတာ့လည္း
သီခ်င္းကိုစိတ္ပါလက္ပါဆိုျပီး အဆံုး၌ငိုၾကီးခ်က္မ ငိုခ်ရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">စိတ္အာရံုတို႕သည္ ေထြဆန္းလွေပေတာ့သည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို
တြန္းလွန္ရုန္းကန္လိုျခင္းလည္းရွိသည္။ တပ္မက္စြဲငင္ျခင္းလည္းရသည္။ ေယာက္်ားမ်ား၏ မ်က္လံုး၌
ရမက္ကိုျမင္တတ္ေလျပီ။ မရဲမဝံ့လည္း တံု႔ျပန္တတ္ေလျပီ။ လူတိုင္းပင္ မသန္႔ရွင္းဘူးဟုထင္သည္။
မိမိကမူ သန္႔ရွင္းခ်င္ေသးသည္။သို႔ေသာ္လည္းမရ။ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ စက္ဆုပ္ရြံရွာ၏။ သို႔ေသာ္
သူသည္ ခ်စ္ခ်င္ၾကိဳက္ခ်င္ေသာ စိတ္မ်ား ေဝလ်က္ရွိတာေတာ့ အမွန္ပင္တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ရင္သည္မၾကာခဏ ထိတ္ရ၏။ အေမ၏မ်က္လံုးတဝင့္မွာပင္ သတိရကာထိတ္ရ၏။
ကိုကိုေမာင္ေဆြႏွင့္ခါတိုင္းလို စကားေတြေျပာေနရာအေကာင္းသားက အေမ့ကိုသတိရလွ်င္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ
ပ်က္သြားေလေတာ့သည္။ လက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္ေလေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"မိေအးဘာျဖစ္တာလဲ"ဟု ကိုကိုေမာင္ေဆြက ေမးတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သို႔ေသာ္လည္း ေျဖသည့္အသံသည္ မူမမွန္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သူ႔မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကာရွည္ဆိုင္မိတတ္သည္။ ပထမေတာ့ ကိုယ္ကစျပီးလႊဲရ၏။
ထို႔ေနာက္ကား စြန္႔စားလိုစိတ္မ်ားျဖင့္ အႏိုင္ျပိဳင္၍ ဆိုင္တတ္သည္။ ထိုအခါ ေထြျပားျခင္းတခုကိုေတြ႔ရ၏။
ထိုေထြျပားျခင္းသည္ ကိုကိုေမာင္ေဆြ႕ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ရွိတာလား၊ မိမိ၏ မ်က္လံုးမ်ားထဲ၌ရွိကာ
အေရွ႕ကကာေနတာလား မေျပာတတ္ေတာ့ျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဘယ္သူမွ မျမင္ေသာေနရာ၌ ကိုိကုိေမာင္ေဆြႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲထုိင္ေနခ်င္သည္။
ယခင္ကလို သူ႕ရည္းစားမ်ားအေၾကာင္းကို နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ မိမိသာ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္၏။
အျမတ္ထြက္သည္မွာ ကိုကိုေမာင္ေဆြက'ေအး'ဟု ေလးေလးစားစားေခၚလာျခင္းပင္၊ ေက်နပ္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အေမ႔ေရွ႕၌ဆိုလွ်င္ သူတို႔သည္မတိုင္ပင္ဘဲျပိဳင္တူ ဟန္ေတာင္မိလ်က္သား
ျဖစ္ေလ၏။ တေယာက္ကိုတေယာက္ အဖက္မလုပ္သလိုပင္ ေနသည္။ တခါတေလ ရန္ပင္လိုေနလိုက္ၾကေသးသည္။
စိတ္ေအးသြားေသာအေမက တဖက္သို႔လွည့္သြားလွ်င္ တေယာက္ကိုတေယာက္ နားလည္ျပံဳး ျပံဳးၾက၏။
သူက မ်က္လံုးတဖက္မွိတ္သည္။ ေအးေအးကရွက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အေမ့ကြယ္ရာမွာမို႔ထင္ရဲ႕၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက လုပ္ေနက်ျဖစ္ေသာ
တေယာက္လက္တေယာက္ ဆုပ္ျခင္းသည္ပင္ အဓိပၸာယ္ရွိလာ၏။ ေအးေအး၏ က်စ္ဆံျမီးကို ေဆာ့ကစားေသာလက္သည္လည္း
အဖိုးတန္လာေလ၏။ ေအးေအးသည္ ရင္လႈိက္ေမာပန္းမိေလျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သို႔ေသာ္လည္း ေအးေအးသည္ သည္ၾကားထဲက ရည္းစားတေယာက္ ေကာက္၍ရေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">နယ္လီ၏ေမာင္ေလးသည္ ျဗဳန္းကနဲအရပ္ရွည္လာ၏။ နယ္လီထံမွတဆင့္
စာေတြတေစာင္ျပီးတေစာင္လာ၏။ အဂၤလိပ္လိုေရာ ဗမာလိုေရာေရး၏။ ဖတ္လို႔လည္းေကာင္းလွ၏။ ရြယ္တူခ်င္းမို႔
ပိုျပီးနားလည္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားပါတတ္သည္။ ဥပမာ ပိုင္သာဂိုရပ္သီအိုရီဆိုသည္မွာ
က ႏွစ္ထပ္ႏွင့္ ခႏွစ္ထပ္ေပါင္းလွ်င္ ဂႏွစ္ထပ္ႏွင့္ညီမွ်သည္ဟု အလြတ္က်က္ထားလွ်င္ အလြယ္ေလးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ ရည္းစားစာမေရးဘူးရကား၊ နယ္လီ၏ထံမွပင္ အကူအညီယူရသည္။
နယ္လီကၾကည့္ၾကပ္ စီမံေပး၍ တညလသာသာ၌ စာတိုက္ပံုးအနီးတြင္ ခ်ိန္း၍ေတြ႕ၾက၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေဟ့ ေအးေအး ငါတို႔ ခိုးေျပးရေအာင္၊ ပဲခူးကိုသြားမယ္...
မီးရထားစီးသြားမယ္၊ ငါတခါေရာက္ဖူးတယ္ဆရာ၊ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ ငါတုိ႔ဦးေလးအိမ္ရွိတယ္"ဟု
ပီတာကေျပာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ရွက္မူရွက္ရာ ကေလးမ်ားႏွင့္ ပီတာ၏ဖုန္ေပေသာ ေဘာင္းဘီရွည္ကေလးကိုသာ
ၾကည့္၍သေဘာက်ေနေလ၏။ သည္ေဘာင္းဘီရွည္ကေလးေၾကာင့္ ပီတာသည္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သူတို႔သည္လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက တေယာက္ႏွင့္တေယာက္သိကၽြမ္းလာၾကရကား
ယခုလို သမီးရည္းစားျဖစ္ျပီး ခ်ိန္းေတြ႕ရေသာ္လည္း သိပ္ျပီးအိပ္မက္မဆန္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"အို... ေမာင့္အသည္းကေလး..."ဟု ပီတာက သူ႔အမသင္ေပးလိုက္သလို
ဟန္ပန္ေလသံႏွင့္ေခၚေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဘာလဲအခ်စ္"ဟု ေအးေအးက မရဲတရဲထူးၾကည့္ရင္းက ေခၚရထူးရတာ
အရသာေတြ႔သြားေလေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သူတို႔သည္ အိပ္မက္ဆန္လာျပီထင္သည္။ ေအးေအးသည္ အနည္းငယ္ခ်မ္းတုန္လာသည္။
ပီတာကို ၾကည့္လိုက္ေသာ္ သူလည္းခ်မ္းတုန္ ေနဟန္ကုိ ေတြ႔သည္။ ထိုခဏ၌ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ
ေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္သည္။ ေအးေအးသည္ ငိုခ်င္လာသည္။ သူတို႔သည္ ကေလးသူငယ္ မဟုတ္ေတာ့ျပီ...။
သို႔မဟုတ္ မၾကာခင္ပင္ ကေလးသူငယ္မဟုတ္ေတာ့ျပီဆိုတာကို ဝန္ခံရေတာ့မည္ဟု သိလာ၏။ မနက္ျဖန္ပင္လွ်င္
အရြယ္ေရာက္ျပီးေသာ ေယာက်္ားႏွင့္ မိန္းမျဖစ္ေတာ့မည္။ ေအးေအးသည္ အႏၱရာယ္ဆိုတာကိုျမင္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ရင္တြင္း၌ ဟုတ္ကနဲပူ၏။ အိမ္ျပန္ေျပးရလွ်င္ေကာင္းေလမလား။
သည္မွာ ယခုလိုဆိတ္ျငိမ္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သားရပ္ေနရျခင္းကိုလည္းႏွစ္သက္၏။ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာလုပ္ရမလဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ပီတာကသူမ၏လက္ေမာင္းကေလးကို ကိုင္လိုက္ရာမသိလိုက္ဘဲ၊ ဖ်ပ္ကနဲ
ရုန္းမိ၏။ အကႌ်စကိုသာ သူကကိုင္မိထား၏။ ေအးေအးသည္ ေသြးေရာင္လွ်မ္းေသာ ပီတာ၏မ်က္ႏွာကို
တခ်က္ၾကည့္ကာ ဘာမွမေျပာဘဲ ေျပးထြက္ခဲ့ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ ပီတာကိုေနာက္ထပ္မေတြ႔ခ်င္ေတာ့သည့္အေၾကာင္းကို
စာတေစာင္ျပီး တေစာင္ေရးရသည္။ နယ္လီႏွင့္လည္း စိတ္ဆိုးရသည္။ သို႔ေသာ္ စင္စစ္ပီတာႏွင့္
ထပ္ျပီးေတြ႔ခ်င္သည္။ ဟုိညကထက္ပိုျပီး ျပင္းထန္ေသာ ေတြ႕ျခင္းမ်ိဳးကိုပင္ ေတာင့္တသည္။
တညေလာက္မ်ားပီတာသည္ အိမ္ေရွ႕ကိုျဖတ္၍ အသည္းကြဲသည့္ သီခ်င္းတပုဒ္ေလာက္ ဆိုသြားလွ်င္
ေအးေအးသည္ မ်က္ရည္စႏွင့္ ခ်က္ျခင္းဆင္းခဲ့မည္ ျဖစ္ေပ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ကိုကိုေမာင္ေဆြကို ေမ႔ေန၏။ သတိရျပန္လည္း ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ႏိုင္သည္။
အို...သူ႔ရည္းစားအိမ္ေတြသြားေနမွာေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဖဲကစားေနမွာ။
အလကားဂ်ပိုးၾကီးဟု ဆဲလိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုကိုေမာင္ေဆြကို ဘယ္လိုမွန္းမသိ သိပ္ခ်စ္တာပဲေနာ္
ဟုေတြးမိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သည္လိုႏွင့္ ေအးေအးသည္ ရွစ္တန္းစာေမးပြဲကို က်ေအာင္သာ ေျဖႏိုင္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အေဖ၏အမိန္႔ေၾကာင့္ ေအးေအးသည္ နယ္လီႏွင့္စကားမေျပာရေတာ့ေခ်၊
ေက်ာင္းလည္းေျပာင္းလိုက္ရသည္။ ပီတာႏွင့္လည္း စိတ္ေကာက္ကာလမ္းမွာ ေတြ႔၍မွ စကားမေျပာႏိုင္ၾက၊
အေမကလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္ျပန္သည္မသိ ကိုကိုေမာင္ေမာင္ေဆြႏွင့္ ဟိုဟိုသည္သည္လႊတ္ျပန္သည္။
ေရာေရာေထြးေထြးေန၍ ရျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ယခင္ကေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမ်ား ဆက္တိုက္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ
ဣေျႏၵအေတာ္ရလာသည္။ ကိုယ္ခႏၶာလည္း လူၾကီးႏွင့္ တူလာေလျပီ။ မွန္ေရွ႕မွာ ၾကည့္လိုက္လွ်င္
ယခုဖြင့္လွစ္လိုက္ေသာ ႏွင္းဆီလိုႏုနယ္ေသာ္လည္း အဖူးမဟုတ္ေတာ့ျပီဆိုတာကိုေတြ႕ရ၏။ အဆင္အျပင္လည္းတတ္လာ၏။
သပ္ရပ္လာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ကာလေပၚ သီခ်င္းမ်ားကို က်က္ခ်င္လာသည္။ သီခ်င္းမ်ားကူးရသည္။
ေအာ္တိုစာအုပ္ မ်ားလည္း တပင္တပန္းထားရ၊ ေရးရသည္။ တခါတရံ ကာရန္မကိုက္ေသာ ကဗ်ာကေလးမ်ားကိုစပ္သည္။
ေရွးကဗ်ာမ်ားထဲကလည္း မသိမသာကူးထပ္ခ်ရသည္။ တေန႔ေတာ့ ဝတၳဳေတြလည္းေရးဦးမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။
နာမည္ေက်ာ္ၾကားျခင္းဆိုတာကို စံုမက္ျမတ္ႏိုးလာေလေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"မဟုတ္ဘူးေအး၊ ေအးဟာအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး... စိမ္းစိမ္းၾကီး..."ဟု
ကိုကိုေမာင္ေဆြက ဝမ္းနည္းစကားေျပာလာေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဟင့္အင္းစိမ္းတာမဟုတ္ပါ၊ ေအးလည္းေျပာမျပတတ္၊ စင္စစ္ေတာ့
ကိုကိုေမာင္ေဆြအေပၚ၌ အရင္လိုဒေရာေသာပါးလည္းႏိုင္၍ အဓိပၸာယ္လည္း ကင္းမဲ႔ေသာ အာရံုမ်ိဳးမရွိေတာ့တာအမွန္ပင္၊
ေအးေအးသည္ အစြဲတခုေတာ့ ရွိေနသည္။ ထိုအစြဲသည္ ကိုကိုေမာင္ေဆြပင္ျဖစ္၍ ဘဝတေလွ်ာက္မွာ
သဏၭာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဆာင္၍သြားလွ်င္ သြားမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အတြင္းကေတာ့ သည္အစြဲအတိုင္းပင္
ေနမည္ျဖစ္ေလ၏။ အထဲက ကြီႏိုင္လံုးသည္ ကြီႏိုင္လံုးပင္ျဖစ္ကာ အျပင္က သၾကားက ဒိုင္းမြန္းပံု၊
လျခမ္းပံု၊ အစံု ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းမည္။ ဒါကိုနားလည္ေအာင္ ေျပာျပာခ်င္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေဒၚေဒၚက ဘာေျပာထားလဲ ေအး..."ဟု သူကေမးျပန္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ခုေတာ့ ဘာမွမေျပာပါဘူး.... အေမက အရင္တုန္းကေတာ့..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဆိုစမ္း"ဟု သူကေျပာ၏။ သို႔ေသာ္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ
ယခုေတာ့ ထိုစကားမ်ားကို ရွက္စရာ မွ်သာမက မဟုတ္တာဟုလည္းထင္ျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအးမေျပာခ်င္ဘူး..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဘာလဲ ကိုကိုေမာင္ေဆြနဲ႔ ၾကိဳက္သြားမွာ စိုးလို႔တဲ့လား...."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ၾကည့္စမ္း ဆိုးလိုက္တာ၊ ေအးေအးသည္ မႏွစ္ျမိဳ႕ႏိုင္သလိုျဖစ္ကာ
သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ သူသည္လူငယ္ တေယာက္ပင္ျဖစ္ကာ မိမိႏွင့္ ကိုယ္ရင့္တန္းတူ ျဖစ္ပါကလားဟု
ပထမဆံုးသိလာေလ၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက ခပ္ရဲရဲပင္။ မႏွစ္ျမိဳ႕သလို ျဖစ္မိ၏။ ထို႔ေနာက္ကား ရင္တြင္း၌
က်င္၏။ အျပစ္ရွိသည္ဟုပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္လာ၏။ သည္လိုမႏွစ္ျမိဳ႕မိသည့္အတြက္ ဘာႏွင့္ပင္
ေလ်ာ္ရေလ်ာ္ရ ေလ်ာ္လိုက္ခ်င္၏။ အနစ္နာခံလိုက္ခ်င္၏။ စင္စစ္ေတာ့ ကေလးဘဝ တေလွ်ာက္လံုး၏
အေကာင္းဆံုးေသာအေဖာ္ပင္ မဟုတ္ပါသလား။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ ကိုကိုေမာင္ေဆြကို ခ်စ္သည္၊ သိပ္ခ်စ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ မ်က္ရည္လည္လာျပီးေနာက္ ျပံဳးကာ ေခါင္းခါျပသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဟုတ္တယ္... ၾကိဳက္ေနျပီလို႔ေျပာလိုက္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သူ႔ပါးစပ္က အရက္နံ႕လည္း နံသည္။ ေအးေအးသည္ အေျခအေနကိုသိသည္။
ကိုကိုေမာင္ေဆြက ေျပာင္ေျပာင္ပင္ ျဖားေယာင္းေနသည္ဆိုတာ သိသည္။ ခက္လိုက္တာက သူျဖားေယာင္းတာကို
ေအးေအးက သေဘာက်ေနျခင္းပင္တည္း။ သူကမျဖားေယာင္းေတာင္ သူမကစျပီး ျဖားေယာင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပဲဟု
ေခါင္းမာစြာေတြး၏။ တခါတုန္းက ကိုကိုေမာင္ေဆြ၏ အိပ္ခန္းထဲသြားျပီး သူ႔ကိုယ္နံ႕ကေလးေတြကို
ေခါင္းအံုးမွာ အိပ္ယာမွာ ရွပ္အကႌ်မွာ ရွာေဖြ၍နမ္းခဲ့တာ ကိုယ့္ဖာသာ ဘယ္ေမ႔ႏိုင္မလဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ မိုက္မဲရမွာကို မေၾကာက္ဘဲရွိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအး... မွတ္မိေသးလား... ကိုယ္တို႔ အင္းလ်ားကို သြားတာေလ"ဟု
သူကေမး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအးက ခုေလာက္မထြားေသးဘူး၊ ေအးနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ
ေလွတစင္းနဲ႔ ဟိုအေဝးၾကီး ေလွာ္သြားပါေရာ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဒါတြင္ဘယ္ကပါ့မလဲ၊ ေအးမွတ္မိေသးသည္မွာ ျငိမ္၍စီးဆင္းျခင္းမရွိေသာ
ေရျပင္ေပၚမွ ေလတိုး၍လႈပ္ရြလာေသာ လႈိင္းတြန္႕ကေလးမ်ားရယ္၊ ညေနေစာင္း၏ က်ေန နီရဲရဲေရွ႕မွ
ေရႊလွ်ံေမာင္းေသာ တိမ္ေတြရယ္၊ ျပီးေတာ့...။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ျပီးေတာ့... ထိုင္ခံု က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ေအးနဲ႔ကိုယ္နဲ႔
ႏွစ္ေယာက္ တိုးျပီးထုိင္ရပါေကာ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးသည္ ညွိဳ႕ကြင္းထဲသို႔ အလြယ္ႏွင့္ပင္လိုက္ခဲ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"အဲဒီထဲကပါ...ေအး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ စိတ္တြင္းမွေခါင္းခါေလသည္။ အဲဒီထဲကေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊
သို႔ေသာ္လည္း ေလာကမွာမယံုၾကည္ျခင္းက တျခား၊ မယံုတာကို မိုက္မဲစြာလက္ခံတာက တျခားပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဒါဟာ အခ်စ္ပဲဟု ေအးေအး၏ႏုပ်ိဳေသာ စိတ္ကေလးက ဆံုးျဖတ္ေပးသည္။
သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ပခံုးကေလးမ်ားကို မတြန္႔မိ၊ ဒါမွ တကယ္ခ်စ္ၾကိဳက္ျခင္းႏွင့္တူသည္ဟု
ထင္စား၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအး...အိမ္မွာေနရတာ မေပ်ာ္ဘူး မဟုတ္လား"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">မသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအးဟာ ကေလးေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို ငုတ္တုတ္ၾကီး လုပ္မေနနဲ႔ဗ်"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ထို႔ေနာက္ ယခုမွ တစိမ္းႏွင့္တူလာေသာ ကိုကိုေမာင္ေဆြသည္
စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာ၏။ နားေထာင္းရင္းသူဟာ ငါ့အေပၚ စိတ္ေကာင္းမွထားရဲ႕လားဟုလည္း ေၾကာက္ရြံ႕မိေသး၏။
သို႔ေသာ္ ငယ္ကတည္းက ယံုၾကည္လာသူကို ဆက္ျပီး ယံုၾကည္ခ်င္၏။ လိမ္ေျပာတာေတြကိုလည္း လိမ္ေျပာတာမွန္းသိသည္။
သို႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လွ်င္ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္ေသာအရြယ္၌ စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ရမည္ကို ေက်နပ္၏။
သို႔ေသာ္ သူ႔ေနရာမွာ တျခားလူေရာက္ေနျပီး ခုေျပာတဲ့စကားေတြ ေျပာေနရင္ေကာ...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးကို ေခ်ာက္လည္း ေခ်ာက္၏။ ေခ်ာ့လည္း ေခ်ာ့၏။ ညာလည္း
ညာ၏။ ေအးေအးကမူကား စိတ္လက္ေလ်ာ့ထားလိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ သူ႔ကိုခ်စ္ၾကိဳက္ေနပါ၏ဟု
ဝန္ခံစကားကို တမင္ေျပာေနမွေတာ့ အားလံုးသည္ ျပီးစီးေအးခ်မ္းေလျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေနာက္ဆံုး၌ သူကေျပာေသာစကားႏွင့္ မဆီမဆိုင္ ေအးေအး၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို
စုတ္ယူလိုက္လွ်င္ေတာ့ ေအးေအးသည္ တကယ့္ကိုခ်စ္ၾကိဳက္သြားေလေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(၅)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အျပင္၌ မိုးေတြသည္းေနျပီကို ေအးေအးသိေလသည္။ ေအးေအးသည္ ခ်စ္သူႏွင့္ခ်ိန္း၍
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနသည္။ ေအးေအးသည္ ဘယ္လိုပင္လူၾကီးဟန္ဖမ္းေသာ္လည္း ငယ္ရြယ္ေသးျခင္းမွာေပ်ာက္ကြယ္၍
မသြားရကား ဟိုလူသည္လူမ်ားက ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ကိုိကုိေမာင္ေဆြကလည္း ဟုိဘက္ပခံုးကို
ရဲရဲတင္းတင္းေက်ာ္၍ ဆုပ္ထားသည္။ မီးျငိမ္းလိုက္ေတာ့မွပင္ ေနသာထိုင္သာရွိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"အိမ္ေရွ႕အိမ္"ဟု ေျဗာင္လိမ္ကာ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ယခုတေလာ
ေအးေအးသည္ က်ိတ္၍ရိုက္ျခင္းခံရသည္။ အေဖႏွင့္အေမသည္ စိတ္ခ်မ္းသာခြင့္ကိုမေပးေတာ့ေခ်။
ေအးေအးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို္ယ္ တကယ္ၾကီးရင့္တာထက္ ပိုျပီးၾကီးရင့္ျပီဟုထင္သေလာက္ သူတို႔က
တကယ္ငယ္ရြယ္တာထက္ ပို၍ ငယ္ေသးသည္ဟု ထင္သည္။ သူတို႔သည္ သမီးလုပ္သမွ်ကို ပိတ္ပင္ဆန္႔က်င္ျခင္းနည္း
တခုသာသံုးတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ထိုအခါ လိမ္ရ၏။ စဥ္းလဲရ၏။ အလိုအေလ်ာက္ေနလွ်င္ မလုပ္မိမည့္
ကိစၥေတြကိုလုပ္မိရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ယခုအခါေတာ့ ေအးေအးသည္ အနည္းငယ္ေၾကာက္ေနေလသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္
၁၂နာရီပြဲၾကည့္ျမဲပင္...။ သည္တခါ ညေနပြဲၾကည့္သည္။ေဆာင္းဦးေပါက္လာကာ ေအးျမျခင္းႏွင့္အတူ
ညတာရွည္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစာေစာမိုးခ်ဳပ္ေလရကား အိမ္ျပန္လွ်င္ေတာ့ အဆူခံရေတာ့မွာပဲဟု
ပူသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူက ပူဆာလြန္းလွသည္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ စြန္႔စားရတာပဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သည္ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေပေသး၏။ ယခုအျပင္မွာ မိုးရြာျပီ။
ရာသီမဟုတ္ရြာေသာမိုး၊ ရြာမည္မထင္ဘဲရြာေသာမိုး။ သူတို႔သည္ ထီးလည္းမယူခဲ့ၾက။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ကို... မိုးေတြရြာကုန္ျပီ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ရြာေပ့စီေလ"ဟု သူကေျပာျပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျမဲၾကည့္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"သူကေတာ့ ဘာဂရုစိုက္မလဲ၊ ေၾကာက္ရတဲ့လူမွ မရွိဘဲ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအးရဲ႕ ကိုယ္ခ်စ္ခ်င္တဲ့ လူခ်စ္ရတာ၊ ခ်စ္လို႔ ခ်စ္သလို
လုပ္ရတာ ဘာမွေၾကာက္စရာမရွိဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအး... သိပ္ေၾကာက္တာပဲ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ကိုကိုေမာင္ေဆြက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးတေယာက္ထဲသာ ပူရသည္။ ေမးလွ်င္ဘယ္လိုေျပာရပါ့မလဲ၊ ယခု
သူတို႔ကို ေတြ႕ခြင့္မေပးေတာ့ေခ်။ စင္စစ္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္လွသည္မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္အတူ
နီးနီးကပ္ကပ္ေနခ်င္သည္။ ငယ္ငယ္ကလိုမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခြင့္ေပးလွ်င္ သည္လိုခ်ိန္းေတြ႕ျပီး
မိုးမိေနသည့္အျဖစ္ကို ေရာက္မည္မဟုတ္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ကဲ... မိုးေတြပိုသည္းလာျပီ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေနာက္တပြဲဆက္လိုက္ရံုေပါ့ေအးရာ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">မိုးသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သဲလာသည္။ ရုပ္ရွင္လည္း မိုးစဲကိုမေစာင့္ႏိုင္ဘဲျပီးသည္။
အျပင္သို႔ထြက္လာေသာ္ မိုးသံေလသံသည္ ေဝါကနဲ လာတိုး၏။ ေကာင္းကင္သည္မဲေမွာင္ကာ လွ်ပ္မ်ားပင္
ဝင္းဝင္းျပက္ေခ်ေသး၏။ ေမွာင္သျဖင့္ဆိုင္မ်ားသည္ မီးစတင္ထြန္းၾကေပျပီ။ လမ္းမီးမ်ားလည္း
လင္းျပီ။ ညပဲ ညပဲ နာရီကိုၾကည့္ေသာ္ ငါးနာရီထုိးျပီးစကေလးပါပဲ၊ ယခုေနျပန္ရလွ်င္ နာရီကို
ေျမွာက္ျပႏိုင္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သို႔ေသာ္ မိုးသည္သြန္အန္၍က်လာ၏။ ဘယ္သူမွမသြားႏိုင္၊ မိုးခိုျပီးေနရသည္။
ယာဥ္မ်ားသည္ တခ်ိဳ႕ကရပ္ကာ တခ်ိဳ႕က အျပင္းေမာင္း၍ ေျပး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ခ်မ္းေနမွာပဲေနာ္ ေအး..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ခ်မ္းရမွန္းေတာင္မသိျပီ။ စိတ္ပူကာ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအးရယ္ အလကားအျပင္မွာ ေလတိုက္ခံေနမဲ့အတူတူ တပြဲထပ္ၾကည့္
လိုက္ရေအာင္ မိုးကပက္နဲ႔၊ ေဟာဒီအမိုးေအာက္က ကူးသြားမယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေနပါဦး မိုးသိပ္မသည္းေတာ့ဘူး ထင္တယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"သည္းေနတာပဲ၊ ေလျငိမ္သြားတာတခုပဲ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဒုကၡပဲ ကိုရဲ႕၊ ဒုကၡပဲ၊ ေအးကိုေတာ့ ရိုက္ေတာ့မွာပဲ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"အို... ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္၊ မရိုက္ရေအာင္ေျပာေပးမယ္၊
ဘာလုပ္တာမွတ္လို႔၊ ဘိုင္စကုတ္ၾကည့္တာပဲ၊ ေနပါဦး၊ ေအးကို တသက္လံုး ဘယ္သူက ဘယ္လိုက္ပို႔လို႔တုန္း
ကုိယ္ကခ်ည္း ပို႔ရတာမဟုတ္လား"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"အခုေအးက အပ်ိဳျဖစ္ေနျပီကိုးရွင့္"ဟု အေမ့စကားကို
ထပ္ေျပာ၍ ေလွာင္လိုက္မိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ၾကည့္မိမွေတာ့ မထူးပါဘူး၊ သူတို႔ကို ရွင္းျပရံုေပါ့၊
မိုးလည္းရြာေနတာကိုး၊ လာပါ အထဲထဲသာ ဝင္ထိုင္ေနရေအာင္ မိုးတိတ္သြားေတာ့ျပန္ထြက္မယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ျပီးေအာင္ေတာ့ မၾကည့္ရဘူးေနာ္ မိုးတိတ္ရင္ျပန္မယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သူကဘာမွမေျပာဘဲ ေအးလက္ကိုဆြဲကာ ဟိုဘက္ရံုသို႔ေျပး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သို႔ေသာ္ မိုးသည္ ပို၍သဲကာ တညလံုးမစဲေအာင္ ရြာေတာ့မည့္ဟန္
ဆင္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">အားလပ္ခ်ိန္မွာ ထြက္လာေသာ္ မိုးသည္သည္းတုန္းပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေးအးသည္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ ရံုကေလး၏ေမွာင္ရိပ္ကိုခိုကာ
မ်က္ရည္သုတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ကို ေအးမျပန္ရဲေတာ့ဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေကာင္းတာေပါ့ ခိုးျပီးသားျဖစ္တာေပါ့"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"အမယ္ေလး မနက္ျဖန္က်ရင္ ေက်ာင္းမွာ နာမည္ေက်ာ္ေတာ့မွာပဲ
ကိုရယ္၊ အေမတို႔ကိုလည္း မေတြ႕ရဘူးေပါ့ဟင္၊ ေအးေၾကာက္တယ္၊ အိမ္လည္းျပန္ခ်င္တယ္၊ ျပီးေတာ့ဆာလည္းဆာတယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးသည္ ကို၏လက္ေမာင္းကိုလႈပ္၍ လႈပ္၍ငိုေလ၏။ ေအးေအးတကယ္
ဒုကၡျဖစ္မွန္းသိ၍ ကိုကိုေမာင္ေဆြလည္း တည္ၾကည္လာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာ၌ ရိုးေျဖာင့္ေသာ အမူအရာကို
ေတြ႕ရလာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"လာေအး မိုးေရထဲသြားမယ္၊ ကားေတြ ရပ္မေပးရင္ ေလွ်ာက္ျပန္မယ္ကဲ၊
မရိုက္ေစရပါဘူး။ ကိုယ္အျပစ္ခံရေအာင္ေျပာမယ္ေအး၊ ကိုယ့္ကို သူတို႔ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး၊
ေအးကိုႏွိပ္စက္မယ္ၾကံရင္ ကိုယ္အိမ္ေပၚက မဆင္းဘူး ျပီးေတာ့ ေအးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ဟာ..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေဆြမ်ိဳးအရင္းၾကီးပဲ"ဟု ေအးေအးက ခါးခါးသီးသီးေထာက္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ကိုက မ်က္ႏွာပ်က္သြားျပီး...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဟုတ္တယ္ေအး၊ ေအးဟာ ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္၊ စာလဲ ေကာင္းေကာင္းမသင္ရေသးဘူးေနာ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သည္လိုစကားကိုေတာ့လည္း မၾကားရက္ပါ။ သည္ေလာက္ ငယ္ငယ္ကေလးႏွင့္
ဘဝ၏ေတြ႔စျမဲအျဖစ္မ်ားကိုေတာ့ မေတြ႔ခ်င္ေသးတာ အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္တယ္ေလ၊ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ
တဘဝမွာ တခါပဲဟုလည္းထင္၏။ ဘယ္သူ႔မွလဲ မခ်စ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အသက္၆၀ေက်ာ္လို႔ အမယ္အိုျဖစ္ေနလဲ
ကိုပဲ၊ ကိုပဲ...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအး မျပန္ဝံ႕ဘူး"ဟု ေျဖးညွင္းစြာေျပာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ျပန္ရင္ေတာ့ ဆိုးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးမွာပဲ၊ ရွစ္နာရီခြဲျပီ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ဘာလုပ္ၾကမလဲ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ကိုသည္ မ်က္ခုံးပင့္ျပ၏။ ျပံဳးေစ့ေစ့လုပ္လိုက္ေသးသည္။ ျပီးမွ
ေအးေအး၏ ဆံပင္ကေလးမ်ားကို အက်င့္ပါေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ေမႊ႕ရမ္းလိမ္ဆြဲသည္။ ေအးေအးလည္း
မ်က္ရည္က်ရျပန္ကာ စိတ္ထဲက ဦးေလးေတာ္သြားျပန္ေလသည္။ အားနည္းနည္းရွိလာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ေအးသေဘာပဲ အိမ္လိုက္ပို႔ဆိုရင္လဲပို႔မယ္၊ မျပန္ရဲဘူး
ဆိုရင္လဲ..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ေအးေအးသည္ ေမာ့ကာၾကည့္ေနေလရာ သူသည္ပင္ရင္ဆို႔သြားဟန္ျဖင့္
"ေအးရာ ခက္လိုက္တာကြာ၊ ေအးအသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိျပီလဲ"ဟု တခါမွ မညည္းဖူးသူ၊
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန၍ ေသခဲသူက ရွည္ရွည္ေဝးေဝးညည္းေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"၁၆ ႏွစ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ျပည့္ျပီးပလား"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"ျပည့္ျပီးျပီ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">"သနားေတာ့ သနားတယ္ ေအးရယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">သည္လိုဆိုေတာ့လည္း အေတာ္ေက်နပ္သြာကာ သတၱိေတြ ရွိလာျပန္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">မိုးတိတ္သြားေသာ္ ကိုးနာရီထိုးျပီးေလျပီ၊ သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္
အိမ္မွလိုက္ရွာေနၾကျပီ။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ၾကျပီ။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွျပန္၍
မျဖစ္ဟု ေအးေအးထင္ေလသည္။ ေအးေအးသည္ ဘာကိုမွ ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ေခ်။ လႊတ္ရာသာေျပးစို႔ရဲ႕ဟု
ေျပာေတာ့မည္။ မ်က္ရည္ပူတို႔သည္ တေပါက္ျပီးတပါက္က်လာေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ဤသို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္တြဲကာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾက၏။ သူ၏ယုယေသာ
လက္မ်ားသည္လာ၍ သိုင္းဖက္ထားၾကရာ ထိုလက္မ်ားသည္ သည္လိုပင္အျမဲ ႏူးညံ႔ေနပါေစဟု ဆုေတာင္းရေတာ့မည္။
အလင္းေရာင္ကို ကတၱရာလမ္းေပၚမွေရအလႊာက ဖမ္းယူကာ ျပိဳးျပက္ေနရာ ထိုေရႊလို ဝါေမာင္းေသာ္လည္း
ေရႊမဟုတ္ေသာအေရာင္တို႔ေပၚျဖတ္သြားေသာ ေအးေအး၏ေျခမ်ားသည္ အလွမ္းမေရရာဘဲ ဘယ္မွန္းမသိေသာ
သူေခၚရာသို႔ ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္းပင္ လိုက္လ်က္ရွိေလသည္။<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br style="mso-special-character: line-break;" />
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: xx-small;"><b><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">__ ၾကည္ေအး</span></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: xx-small;"><b><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(ရႈမဝမဂၢဇင္း)</span></b></span></div>
</div>
</div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-6095935539050231162015-01-14T22:59:00.002+08:002015-01-15T09:59:05.401+08:00ေမ့ခ်စ္သူ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxNi5B4OdbS8UVF40eYvKzUHNOH9FxMxadEo08hGNwh7RBY9ljXkekuxuW_4C7DaaKhIKIg5iHEHTSr7yCt_gJG1AZZnXkvSGD4IP7VTSSZzlFeGyxLtbTU102VQNS2VHt63JlAEkGXm4/s1600/10891556_10204691037649330_1838085556367404382_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxNi5B4OdbS8UVF40eYvKzUHNOH9FxMxadEo08hGNwh7RBY9ljXkekuxuW_4C7DaaKhIKIg5iHEHTSr7yCt_gJG1AZZnXkvSGD4IP7VTSSZzlFeGyxLtbTU102VQNS2VHt63JlAEkGXm4/s1600/10891556_10204691037649330_1838085556367404382_n.jpg" height="320" width="215" /></a></div>
<u><span style="font-size: x-small;"><br /></span></u>
<br />
<div style="text-align: center;">
<u><span style="font-size: x-small;">(တာရာမဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ <span class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"tn":"*G","type":45}" id="fbPhotoPageCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption">ပန္းခ်ီ - အုန္းလြင္၊</span></span> Special Thanks to "Tin Min Htet")</span></u></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]-->
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူသြားေတာ့မယ္ေလ.....။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမ့ကိုေတာင္မွ
တင္ေမမွန္းမသိတဲ့သူ သြားပါေတာ့မယ္၊ ဒါဟာတင္ေမပါ။ တခါတုန္းက မိုက္မိုက္ရူးရူးကေလး တင္ေမရယ္ေလ။
သူကေတာ့ ဘာမွမသိတဲ့ မိုက္ကမ္းျခင္းနဲ႕ သြားေတာ့မယ္။ ၾကည့္စမ္း တိုက္ပံုအက်ႌေတာင္ဝတ္ျပီးျပီ။
အိအိ ဘိုကေလးမ်ား အဲဒီလို အရင္ကစတိုင္မပ်က္ သပ္လိုက္ပါဦးေဇာ္ရယ္... ေအာ္... ကုတင္ေပၚျပန္ထိုင္ျပီး
စီးကရက္ေသာက္ရျပန္ပါျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
စားပြဲေပၚလက္ဖဝါးႏွစ္ခုကိုထပ္၍ခ်ကာ လက္ဖမိုးေပၚေမးတင္ျပီး ရီေဝေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ေငးေနမိေလသည္။<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္ေသာ စိတ္တြင္းကစကားေျပာေနမိေလသည္။
ေရွးက ကိုေဇာ္ေဖကို တခါတုန္းက ၾကြမ္းခဲ့ဖူးသည့္ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခံုး ႏွာတန္ ပါးစပ္ကအစ
အေသးစိတ္ျပီးမွတ္မိေန၏။ သူဘာမွသိပ္ျပီး မေျပာင္းလဲ။ နားထင္ဆံစကေလးမ်ား ျဖဴေနတာႏွင့္
မေကာင္းမႈကို ေမြ႕ေလ်ာ္တာၾကာရွည္ခဲ့၍ ဘာကိုမွ မမႈမထီသည့္ ျပက္ရယ္အျပံဳးက မ်က္ႏွာပိုင္းထင္ေပၚေနတာပဲပိုလာပါ၏။
မဖမ္းမိႏိုင္ေအာင္ေျပာင္းပါေစဦး တင္ေမတေယာက္ကျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ အၾကာမွာလည္း
မွတ္မိေနပါဦးမည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖကမူ
စီးကရက္ကိုသာ... ဂရုထားျပီးေသာက္ေနရာက တင္ေမေငးၾကည့္ေနတာကို သတိျပဳမိသြားျပီ။ ဆပ္ကနဲ
ကိုယ္ကိုတြန္႔လိုက္ေလ၏။ မေဝခြဲႏိုင္သလို အံ့ၾသသလို အမူအရာ ေပၚလာျပီး "ဟုတ္ျပီ
မင္းသည္လိုေနေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ တူသလိုလို ရွိပါ့လိမ့္..." ဟု ကမန္းကတန္း စိတ္ထက္သန္စြာ
ေျပာလိုက္ေလရာ၊ တင္ေမသည္အၾကီးအက်ယ္လန္႔ျဖန္႔သြားျပီး ကိုယ္ကိုမတ္ကာ အေနအထား ေျပာင္းလိုက္မိေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အို...
ဘာျဖစ္လို႔ လုပ္လိုက္ရတာလဲ" ဟု စိတ္ရႈပ္သြားကာ...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"မင္းနဲ႕
ငါနဲ႔ ေတြ႕ဖူးသလားဟင္... တခါတုန္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္ထင္တယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
မ်က္ႏွာတဖက္လွည့္ျပီး "ေတြ႔ခဲ့ဖူးသားပဲ၊ မမွတ္မိဘူးလား"ဟု ေလးသံကေလးႏွင့္
ခပ္သဲ့သဲ့ေျပာလိုက္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဟုတ္ပါတယ္...
ေတြ႕ဖူးပါတယ္ ဘယ္မွာပါလိမ့္. ေျပာျပစမ္းပါဦးကြယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
ဟားတိုက္ျပီးရယ္လိုက္ရေကာင္းမလား။ ေပါက္ကြဲျပီး ငိုလိုက္ရေကာင္းမလားဟု ခဏမွ်တန္႔ ေနမိေလသည္။
တတ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ႏွစ္ခုစလံုး မလုပ္မိေအာင္ ခ်ဳပ္တီးမည္ ျဖစ္ေလ၏။ ကိုယ့္ကို မမွတ္မိသည့္
ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုလည္း စစ္ေဆးသည့္ အျပံဳးျဖင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ဖို႔ စိတ္မရွိ။ ကိုေဇာ္ေဖ၏
ဘယ္မိန္းမကိုမွမေလးစားသည့္ ျပက္ရယ္ျပံဳးကိုလည္း ေဒါသထြက္ဖို႔စိတ္မကူး။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တမိနစ္ပဲရရ
ရသမွ် အခ်ိန္ကေလးတြင္ စားပြဲေပၚလက္ဖဝါးႏွစ္ခုထပ္၍ခ်ကာ လက္ဖမိုးေပၚေမးတင္ျပီး ေငးေနခ်စ္စိတ္သာ
ရွိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေျပာစမ္းပါကြ
သိရေအာင္"ဟု သူကေမးျပန္၏။ တင္ေမက ရုတ္တရက္ရႈိက္၍ ေျခကိုသာေဆာင့္လိုက္မိေလ၏။ ကိုေဇာ္ေဖက
မခ်ိမခံသာျဖစ္သလို စီးကရက္ကို လႊတ္ပစ္ကာ ျဗံဳးကနဲထလာျပီး တင္ေမကို ၾကံဳးမေပြ႔ယူလိုက္၏။
ေမးဖ်ားကိုပင့္၍ ေမာ့ေစျပီး စူးစိုက္ၾကည့္ကာ "မေျပာဘူးလား ေျပာမလား"ဟု ညွစ္ျပီးေမး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အို...
အို... လႊတ္ပါေဇာ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေဇာ္
ဟုတ္လား။ ငါ့မယားေတာင္ ေဇာ္လို႔ တခါမွမေခၚဖူးဘူး။ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတာ အမွန္ပဲ။
ကဲ ဆိုစမ္း ဘယ္မွာလဲ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
ၾကမ္းတမ္းသည့္ လက္ေမာင္းမ်ားၾကားတြင္ ျငိမ္၍သြားကာ သူ႔ရွပ္အက်ႌ ၾကယ္သီးၾကိဳးမွ ေရႊစၾကာကေလးကို
လႈပ္ကစားကာေနေလ၏။ ရွည္ေဝးလွသည့္ အရပ္ေဟာင္းကို ျပန္ေရာက္ေန၏။ ကိုေဇာ္ေဖက အေျဖကို ေစာင့္ေနရာက
သက္ျပင္းခ်ျပီး တင္ေမ့ကိုယ္ကေလးကို သတိေပးသလိုလႈပ္လိုက္ေလရာ...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အဝီစိမွာ..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖသည္
ေပြ႔ထားသည္ကို ျမန္ဆန္စြာ လႊတ္ခ်လိုက္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ရုတ္တရက္မို႔လည္း
တေၾကာင္း... ငယ္ငယ္ကလို အင္အားမရွိေတာ့သည္ကလည္း တေၾကာင္းႏွင့္မို႔ တင္ေမမွာ ေနာက္ျပန္ယိမ္းယိုင္သြား၏။
တေတာင္ဆစ္ႏွင့္ စားပြဲကို ျပင္းထန္စြာ ခိုက္မိသြား၏။ ကိုယ္ကိုမနည္းဟန္ျပီး ကုလားထိုင္ေပၚ
ျပန္ထိုင္ရသည္။ က်ဥ္၍သြားေသာ တေတာင္ဆစ္ရိုးကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ျပီး ေမာပန္းစြာ ေမာ့ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။
အရင္တုန္းက ေဇာ္ပဲေနာ္... ရက္စက္တုန္းပဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖကား
ေအာ္၍ ရယ္လ်က္ရွိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဟားဟား
ဒါျဖင့္ တို႔ေသျပီးရင္ အဝီစိမွာ ျပန္ေတြ႕ၾကဦးစို႔လား ဟင္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အို...
သည္ဘဝမွာ ရွင္ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား"ဟု လြမ္းဟန္ျပဳကာ သေရာ္လိုက္မိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ခက္တာက...
ကိုယ့္ခ်စ္သူက ပိန္လဲပိန္ အိုလဲ အိုေနျပီကြ... ဒါေပမယ့္ ခြဲမသြားဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာႏိုင္ပါဘူးေလ၊
ျပီးေတာ့... ျပန္ေတြ႔ဦးမယ္ဆိုလဲ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေသေသးပါဘူးေနာ္၊
ေၾသာ္... မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိပလဲဟင္ ၁၆ႏွစ္လား ၁၈ႏွစ္လား"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေလွာင္ေသးတယ္ေဇာ္ရယ္၊
သို႔ေပမည့္ တင္ေမကေတာ့ သူေလွာင္တာ ရက္စက္တာ ၾကမ္းတမ္းတာ ေတြကို ေတေပျပီးေတြ႕ခဲ့ရဖူးျပီ
ျဖစ္၍ ရင္တြင္းမွာ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါ။ တင္ေမသည္ အင္မတန္လည္သည့္ဟန္မ်ိဳးကို အခုရေနျပီးျဖစ္ရာ၊
သူ႔ကိုယ္သူမသိဘဲ၊ ကိုယ္အထက္ပိုင္းကို တြန္႔ကနဲ လႈပ္ကာ ေခါင္းတခ်က္ ညိမ့္၍ မ်က္ေစ့တဖက္
မွတ္လိုက္မိျပီး ျပံဳးတဝက္ မဲ့တဝက္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အို...
ရွင္နဲ႔ေတြ႕တဲ့ အခါတိုင္းဟာ ၁၅ႏွစ္ပဲ.."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
မိမိအမူအရာကိုျပန္သတိရျပီး ထိတ္လန္႔သြားမိေလသည္။ ဒါဟာ အေပါစားမဆန္ဘူးလား။ စင္စစ္ေတာ့လည္း
ေငြႏွင့္လာေသာ ေယာက်္ားဟူသမွ်ကို သည္လိုအမူအယာမ်ိဳး သည္လိုအေျပာမ်ိဳးႏွင့္ ဧည့္ခံရမည့္သူအဖို႔
အေပါစား ဆန္ရမွာက ဓမၼတာပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေဇာ္ေဖ တေယာက္ကိုမူ ဘယ္ဘဝက ေနျပီးပဲ
ျဖစ္ျဖစ္... တင္ေမသည္ သစၥာရွိေသာခ်စ္သူေကာင္းတေယာက္ အျဖစ္ႏွင့္ လက္ခံခ်င္ေလ၏။ ထူးေတာ့လဲ
မထူးပါဘူးေလ၊ ခု ေရႊေပးမရသည့္ ဣေျႏၵကေလးႏွင့္ ခ်ိဳခ်ိဳကေလးျပံဳးျပီး ၾကိဳမယ္ဆိုလွ်င္လည္း...
ဒါဟာ တင္ေမလို႔ သိမွာမွ မဟုတ္ဘဲဟု တင္ေမသက္ျပင္းခ်ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖကမူ...
တင္ေမေျဖပံုကို သေဘာက်ကာ ေအာ္ရယ္လ်က္ရွိျပန္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ၾကည့္ေလ...
ရယ္ေနလိုက္တာ... ေခါင္းကိုေနာက္ပစ္ျပီး ေပါ့ဆဆ ရယ္ပစ္လို႔ပါေကာ။ ဟိုတုန္းက... ဟိုတုန္းကဟန္ကေလးေတြ...
နီရဲေနာက္က်ိေသာ မ်က္လံုးမ်ားတြင္းက မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်လာပါျပီ။ အသားကလဲ ပြစိစိႏွင့္အဆီျပန္လို႔။
သို႔ေပမဲ့ စက္ဆုပ္စရာၾကီးလို႔ပဲ ခုေတာင္ မထင္ႏိုင္ပါလားကြယ္...။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ၾသ
၁၅ႏွစ္ ဆိုတာကို သေဘာက်ေနသကိုး..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
မ်က္ေတာင္တြန္႔ျပီး သူရယ္ေနသည္ကိုသာ ၾကည့္ေနမိေလ၏။ မိမိေျပာလိုက္တုန္းကေတာ့ သူခုေကာက္ယူသည့္
အဓိပၸာယ္မ်ိဳးႏွင့္ မဟုတ္ေခ်။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္၍သာ တိုက္ဆိုင္သြားေပသည္။ လြန္ခဲ့သည့္
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔တင္ေမ ၁၅ႏွစ္သမီးက ေတြ႕ခဲ့သည္မ်ားကို သူတကယ္ပင္ေမ့ေလျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမ ေျပာလိုက္သည္မွာ
မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားေပတည္း။ တင္ေမ့ဇာတ္လမ္းမွာ ဒီေတာ့ ၁၅ႏွစ္ သမီးကစေလသည္။ ဒီေတာ့ ၁၅ႏွစ္ဆိုသည့္
အရြယ္ကို ဘယ္မွာေမ့ႏိုင္ပါ့မလဲ... ကိုေဇာ္ေဖကို ယခု ၃၅ႏွစ္ အရြယ္မွာ ေတြ႕ျပန္လဲ ၁၅ႏွစ္သမီးအရြယ္က
စိတ္မ်ားႏွင့္ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ကို အစြဲၾကီးစြဲေနသည့္ မိုက္မဲေသာ စိတ္မ်ားသည္ ခုလည္း မိုက္မဲလ်က္ပင္
ရွိကာ ေနာင္လည္း ဆက္၍ မိုက္မဲဖို႔ အသင့္ရွိေလသည္။ ခုေနမ်ား ကိုေဇာ္ေဖက တင္ေမကို ျပန္မွတ္မိျပီး...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္ဇရာဖိစီး၍
အမယ္အိုျဖစ္သည့္တိုင္ေအာင္ပင္ မိုက္မဲခ်င္လွပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္ေတာ့ ဘယ္ခါမွာမဆို
ကိုေဇာ္ေဖတေယာက္အေပၚမွာျဖင့္ တင္ေမသည္ အျမဲတမ္း ၁၅ႏွစ္ပဲရွိေပမည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖသည္
ရုတ္တရက္ တင္ေမကိုေရာ၊ ထိုအခန္းက်ဥ္းကေလး ကိုပါ ျငီးေငြ႔သြားသလို အျပင္းအတန္ သမ္းလိုက္ျပီး
အိတ္ထဲက တဆယ္တန္ေငြစကၠဴေလးရြက္ကို ထုတ္၍ စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္ေလ၏။ တင္ေမလည္း ရင္ထဲတြင္
လႈိက္လွဲ ဝမ္းနည္းသြားျပီး မ်က္လံုးမ်ား ရီေဝလာျပန္၏။ မသိလိုက္ မသိပါ...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">လက္ဖဝါးႏွစ္ခုကို
ယွက္၍ စားပြဲေပၚခ်ကာ လက္ဖမိုးေပၚေမးတင္ျပီး ေငေနမိျပန္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေဟာ"ဟု
ကိုေဇာ္ေဖကဆိုေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အဟုတ္ပါ...
မင္းကိုတခါတုန္းက သိဖူးပါတယ္။ အဝီစိမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ နတ္ျပည္မွာလို႔ငါထင္တယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကုိေဇာ္ေဖသည္
တင္ေမ့နဖူးေလးကို မတို႔မထိနမ္းကာေပါ့ပါးစြာ ထြက္သြားေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူညကလာျပီး
မနက္က်ေတာ့ သြားျပီေလ၊ ေလွကားက ေျပးဆင္းသြားသည့္ ေျခသံမ်ားသည္ ဆူညံ့ရာက အေဝးေရာက္ေတာ့
ေပ်ာက္သြား၏။ အျခား ေယာက္်ားေတြႏွင့္ဘာမွမကြာျခား။ တင္ေမသည္ အေျပးထျပီး ျပတင္းကေမွ်ာ္ၾကည့္လိုစိတ္လည္း
မေပၚေတာ့။ သည့္ထက္မက အေနာက္ကလည္း အတင္းလိုက္ျပီးဖမ္းေတာင္မွ ကိုေဇာ္ေဖသည္ သူ႕စိတ္ကမလိုေတာ့ဘူးဆိုသည့္အခါမွာ
လွည့္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ တင္ေမကေတာ့ သိခဲ့လွပါျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထို႔ျပင္
လာျပီးျပန္သြားသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးကေတာ့ တင္ေမ့အဖို႔ ရိုးလွေပျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ယခုလုိေတာ့
ဘယ္တုန္းက ေတြငိုင္ျပီးက်န္ရစ္ခဲ့ဖူးပါသလဲ၊ အမွန္မွာ ေတြငိုင္ရံုတင္မကပဲ ေဇာ္... ေဇာ္...
အို.ေဇာ္... ဟု ေမာတတပမ္းၾကီး ပင္တသျပီးေနရစ္ပါေသး၏။ လက္ဖမိုးေပၚမွာ ပူေႏြးေသာ အရည္မ်ား
ရႊဲေန၏။ စားပြဲခံုေပၚသို႔ပင္ က်ေရာက္စိုစြတ္ေနပါသည္ေကာ။ မထင္ပဲႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ငိုေနမွန္း
သိရ၍လန္႔ျဖန္႔မိေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">စင္စစ္ေတာ့လည္း
တင္ေမလိုအသားအေရေခ်ာက္ခမ္းျပီး အသက္ၾကီးရင့္သည့္ ျပည့္တန္ဆာမၾကီးတေယာက္ ငိုေနသည္ကိုျမင္လွ်င္
ဘယ္သူသည္ ခ်စ္သူစြန္႔ပစ္၍ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ အပ်ိဳေပါက္စကေလးတေယာက္ ငိုေနသည္ဟု ထင္ပါလိမ့္မလဲ။
ဤသို႔ တင္ေမသည္ အျမီးအေမာက္မတဲ့ေတြးကာရွိသည္။ ဒီဟာမၾကီး ဝါရင့္လြန္းလို႔ ဧည့္မရႊင္ေတာ့တာနဲ႔
ငိုေနတယ္လို႔ တင္မွာေပါ့...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႕ေသာ္လည္း
ကိုေဇာ္ေဖႏွင့္ ပတ္သက္ျပီဆိုလွ်င္ တင္ေမသည္ သူ႕ကိုယ္သူအရာရာပါစားေပးထားသည္ ျဖစ္ရကား
မ်က္ရည္ကို သုတ္ပစ္ဖို႔ပင္ မၾကိဳးစား... "ေဇာ္ရယ္ ေဇာ္ရယ္"ဟုပင္ တတျပီးငိုရႈိက္လိုက္ရေခ်ေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကဲ သူသြားျပီေလ
တင္ေမကိုမွ တင္ေမမွန္းမသိဘဲ တခါတည္း ထြက္သြားျပီး မသိသားဆိုးဝါးလွေခ်လားေဇာ္ရယ္။ တင္ေမကိုမွ
မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အရက္ခိုး အရက္ေငြ႕ေတြ ဆို႔ပိတ္ေနျပီးလားကြယ္။
ေတြ႕ရတဲ့ မိန္းမေတြ ေထာင္ေသာင္းမကမ်ားလြန္းလို႔ တင္ေမတေယာက္ကိုေကာ ထူးျပီးမမွတ္မိႏိုင္တာေလလားကြယ္...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">အမွန္ဆိုရလွ်င္မူ
ညကတုန္းကျဖင့္ သူမ်ားမွတ္မိသြားေတာ့မွာလား၊ မွတ္မိသြားေတာ့မွာလားဟု တထိတ္ထိတ္ ပူကာ
ဣေျႏၵခ်ည္း ပ်က္ေနမိေလသည္။ တင္ေမမွာ ဘာမွ မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေခ်။ သတိထားေနရက္လည္း ေယာင္ကာ
ေဇာ္ ေဇာ္ႏွင့္ တေဇာ္တည္း ေဇာ္မိ၏။ ဦးေလးေဇာ္လို႔မ်ား တခြန္းထြက္သြားလိုက္လွ်င္ေတာ့
လံုးလံုးေပၚရေခ်ရဲ႕။ ဘုရားသိၾကားမလို႔ တင္ေမ့ကို ေတြ႔ခဲ့တာ အဝီစိမွာလား နတ္ျပည္မွာလားေတာင္
သိမသြားေခ်...ဟာ...ဟာ...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖသည္
တညလံုးမင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲဟု ေမးကာေန၏။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ထူးပါတယ္ဟုေတာ့လည္း ထင္ခ်င္ထင္ေပမည္။
တင္ေမကေတာ့ သူ႔မွာပါလာသည့္ ပုလင္းကိုသာဖြင့္ျပီး တခြက္ျပီးတခြက္သာ ေခ်ာ့ျပီးတိုက္ေနရ၏။
ကိုေဇာ္ေဖသည္ အရင္တုန္းကလိုပင္ ေသာင္းၾကမ္းမူးရူးျပီး ပစၥလကၡတ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္အခါမူကား
တင္ေမသည္အခန္းေထာင့္ စားပြဲေပၚလက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ထပ္ျပီးတင္ကာ လက္ဖမိုးေပၚေမးတင္ျပီး သူ႕ကိုေငးေနမိသည္မွာမို႔
လင္းလုမွစားပြဲေပၚေခါင္းခ်ျပီး ေမွးကနဲ ငိုက္ရသည္။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ေဇာ္လာျပီး ႏႈိးတာပဲမဟုတ္လား...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေနာက္ဆံုးမွာမူ
ကိုေဇာ္ေဖသည္မိမိကို သည္အသက္အရြယ္အထိ သည္ဘဝထဲကေနျပီး အစြဲၾကီးစြဲေနေသးသည့္ ခ်စ္သူထဲကလား
ေငြေလးဆယ္ေပးလွ်င္ တညေပ်ာ္ရသည့္ ျပည့္တန္ဆာထံကလားဟူ၍မွ ခြဲျခားျပီးမသိသည့္ မိုက္ကန္းျခင္းႏွင့္
ထြက္သြားေခ်ျပီ။ တကယ္ေတာ့ ဤသို႕လွ်င္ တင္ေမ့ကို တင္ေမမွန္းမသိဘဲ... လာျပီးျပန္သြားရံုသာရွိသည့္
ကိစၥမွာ အင္မတန္ဝမ္းသာစရာ.. အို... ဆို႔ထက္ အသက္ေပ်ာက္သြားေလာက္ေအာင္ကို ဝမ္းသာပစ္ခ်င္စရာပဲ
ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တခါတုန္းကလည္း
( တင္ေမျပန္ျပီး မွတ္မိပါေသး၏။ ) ခုလိုပင္ တင္ေမသည္ လက္ဖဝါးမ်ားကိုယွက္၍ စားပြဲေပၚခ်ကာ
ေမးတင္ျပီး ေငးေနမိခဲ့ဖူးေလသည္။ အင္း... နည္းနည္းပဲ ကြာသည္ကေတာ့ ထိုအခါက တင္ေမသည္ ၁၅ႏွစ္အရြယ္
ျမဴမထင္သည့္ အပ်ိဳေပါက္ကေလးသာ ရွိေသးျခင္းျဖစ္ေတာ့ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">စားပြဲေပၚတြင္
အရက္ပုလင္းႏွင့္ဖန္ခြက္ရွိသည္ ထင္ပါရဲ႕...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">စားပြဲတဖက္
တင္ေမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ကိုေဇာ္ေဖထိုင္လ်က္ ရွိေလသည္။ သူ႔ဆံပင္မ်ားသည္ အျမဲ
ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္ရွိကာ မ်က္လံုးမ်ားလည္း ရီေဝေနာက္က်ိလ်က္ရွိ၏။ ေကာ္လာလည္ပင္းသည္လည္း
ပြင့္ဟေန၏။ အေတာ့္ကို ဝင္သြားျပီျဖစ္၍ ေျခပစ္လက္ပသ္ျဖစ္ေနေပ၏။ လက္မ်ားမွာ တုန္တုန္ရီရီႏွင့္
ပုလင္းႏွင့္ဖန္ခြက္ကို ဘယ္ဟာမွျမဲေအာင္ မကိုင္ႏိုင္ေခ်။ အရက္ငွဲ႔ထည့္သည့္အခါ ဖန္ခြက္ထဲ
ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းမက်ဘဲ စားပြဲေပၚသို႔ ဖိတ္ဖိတ္ေန၏။ ဖန္ခြက္ကိုယူျပီး ေသာက္ျပန္ေတာ့လည္း
ေရွ႕သြားႏွင့္ ဖန္ခြက္ႏႈတ္ခမ္းက ေဆာင့္မိေသး၏။ အက်ႌရင္ဘတ္က ေပေပေရေရ...။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဒါကေတာ့ တင္ေမအစြဲၾကီး
စြဲသည့္ ကိုေဇာ္ေဖ့စတိုင္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
သူ ေသာက္ႏိုင္သမွ် ေသာက္ေနစဥ္မွာ စကားတလံုးမွ် မေျပာဘဲ ေငးျပီးမ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ၾကည္ေနျမဲ
ျဖစ္ေလ၏။ တင္ေမ့ မ်က္စိထဲတြင္မူ သူ႕အမူအရာမ်ားသည္ အင္မတန္ဟန္ပါ၏။ ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ပံုကေလးကလည္း
သူရဲေကာင္းဆန္သလိုလို။ ေနာက္ဆံုး၌ ကိုေဇာ္ေဖသည္ စားပြဲေပၚထိုးျပီး က်သြားတတ္သည္။ တင္ေမ့ေခါင္းကိုလည္း
လက္ကိုးယိုးကားယားျဖင့္ လာရိုက္မိတတ္သည္။ သူ႔မယား မခင္သန္းက ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ကေနျပီး
ဆဲဆိုကာေနတတ္သည္။ ... တင္ေမသည္ သူ႕ကိုယ္ၾကီးကုိ မႏိုင့္တႏိုင္ႏွင့္ ထူမကာတြဲျပီး အိပ္ရာေပၚအေရာက္ပို႔ရျမဲ
ျဖစ္ေလသည္။ တခါတေလ သူ႔ေခါင္းၾကီးကို ေခါင္းအုံးေပၚခ်၍ မရဘဲ တင္ေမ့ရင္ခြင္ေပၚမွာ မွိန္းျပီးၾကာလွ်င္
အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္၏။ သည္ေတာ့မွ တင္ေမထလာႏိုင္ေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမ့အက်ႌမ်ားသည္
မၾကာခဏ အရက္မ်ားေပေရကုန္၏။ အရက္အနံ႕အသက္မ်ားလည္း ကိုယ္မွာကပ္လာ၏။ တင္ေမကေတာ့ ခ်ိဳခ်ဥ္ေမႊးျမသည့္
ရနံ႔တမ်ိဳးကေလးဟုယူဆ၏။ တင္ေမမွာ ရင္တေႏြးေႏြးႏွင့္ ငိုခ်င္လို ခံစားျပီး က်န္ရစ္တတ္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္လိုျဖစ္ရသည္မွာ
ကိုေဇာ္ေဖတို႔ေျပာင္းလာျပီး ခင္မင္လာၾကသည့္အခ်ိန္ကတည္းကပင္ ျဖစ္ေလ၏။ တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသြားေပျပီ။
တင္ေမသည္ ကိုေဇာ္ေဖ့အိမ္ကို ခ်ဥ္းကူးကာေနေလသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမွာ "ဦးေလးေဇာ္... ဦးေလးေဇာ္"ႏွင့္
ေခၚ၍မျပတ္။ တင္ေမမွာ ရင္ထဲတြင္ တေႏြးေႏြးႏွင့္ ႏွာေခါင္းတြင္ ခ်ိဳခ်ဥ္ေမႊးျမသည့္ ရနံ႕ကေလး
တရစ္ ဝဲဝဲျဖစ္ေနျခင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖကေတာ့
တင္ေမ့ကို ခေလးကေလး ထင္ေန၏။ တင္ေမ ထြားၾကိဳင္းဖြံ႔ျဖိဳးလာတာကိုလည္း သတိမထား။ တင္ေမ့မ်က္လံုး
ေငးေငးမ်ားကိုလည္း အဓိပၸာယ္မရွာ။ အရက္ေသာက္တာ မိန္းမလိုက္တာကို အျမဲ ဆူပူဆဲဆိုသည့္
မယားအစား ျပဳစုအလိုလိုက္သည့္ တူမကေလးလို ခ်စ္ခင္သည္။ ကိုေဇာ္ေဖ၏ေလာကတြင္ တင္ေမတေယာက္သာ
သူ႔ဖက္သားရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္တင္ေမကို ျဖဴစင္စြာခ်စ္၏။ ဒါကိုသိသည့္ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ တင္ေမကံေကာင္းေနေသးသည္ဟု
ဆိုမည္ျဖစ္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမကေတာ့
မိမိကံကို မိမိဖန္တီးခ်င္ျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေသာက္တာက
ကိုေဇာ္ေဖျဖစ္ေသာ္လည္း စင္စစ္ရူးမူးတာက တင္ေမပင္ျဖစ္ေတာ့ေလ၏။ ရင္တြင္းမွာ မခ်ိမဆန္႔ျဖစ္လြန္းေတာ့
နည္းလမ္းကိုရွာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဥပမာဆိုပါေတာ့...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တညေနတြင္
ကိုေဇာ္ေဖႏွင့္ တင္ေမတို႔မွာ ျမိဳ႕ျပင္လမ္းေလွ်ာက္ခင္း၏နေဘး ျမက္ခင္းမွာေရာက္ေနၾကေလ၏။
သူကျမက္ခင္းေပၚတြင္ေမွာက္ကာ ျမက္ပင္ကေလးမ်ားကို ႏႈတ္လ်က္ရွိ၏။ မူးျပီးထိုးမလဲသည့္တိုင္ေအာင္
အျမဲတမ္းေတာ့ ခပ္ေထြေထြရွိရကား တင္ေမစြဲသည့္ သင္းရနံ႔ကေလးကေတာ့ တပ်ံ႕ပ်ံ႕ ေနေလ၏။ ေထြေထြကေလး
ဆိုျပန္ေတာ့လည္း သူ႔ဟန္ပန္က တမ်ိဳးခ်စ္စရာ တင္ေမမွာမူ လက္ဖမိုးေပၚေမးတင္၍ ေငးသည့္ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖင့္
သူ႔ကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ ေငးၾကည့္ကာေနေလ၏။ ၾကက္သီးထေန၏။ ခ်မ္းစိမ့္ျပီးေနေလ၏။ ျပီးေတာ့
ငိုခ်င္လာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမက သူ႕နဖူးေပၚ
က်ေနေသာ ဆံပင္ကို တင္ေပးရင္းက နဖူးကိုေနာက္သို႔ လန္က်သြားေအာင္ ႏွိပ္လိုက္ျပီး မ်က္ႏွာကိုေမာ့ေစေလ၏။
ထို႔ေနာက္မရိုးသားသျဖင့္ တုန္လႈပ္ေနေသာအသံျဖင့္...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဦးေလးေဇာ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာလဲ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဦးေလးေဇာ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာလဲဟ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဦးေလးေဇာ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္တခါမွာေတာ့
တင္ေမသည္ ငိုသံပါလာျပီ တင္ေမ့မ်က္ႏွာသည္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာေပၚက်လာေတာ့မလို နီးကပ္လာေလရာ
ကိုေဇာ္ေဖသည္ "ၾသ ၾကပ္လိုက္ပါဘိ"ဟု ညည္းကာ လူးလဲထေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ
တင္ေမ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္ေခါင္းကိုသာ
ခါႏိုင္ေလ၏။ သူက ရိပ္မိပံုလည္းမရ။ တင္ေမသည္ သူ႔ကိုမၾကည့္ေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲေနေလ၏။ တင္ေမ့မ်က္ႏွာကလည္း
ေသြးလွ်မ္းျပီး နီရဲေန၏။ သူမသိေအာင္လည္း တိတ္တဆိတ္ရႈိက္လ်က္ ရွိေလ၏။ ကိုေဇာ္ေဖကမူ ေကာင္မေလးအရူးထတာပါပဲဟူေသာ
အေနျဖင့္ ဂရုမစိုက္ဘဲ ရွိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဦးေလးေဇာ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"လာျပန္ျပီ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဦးေလးေဇာ္လို႔
မေခၚခ်င္ဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဦးေလးေပလုိ႔
ေခၚဟာ"ဟု သူက စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေျပာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္
တိတ္ဆိတ္ေနျပန္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဦးေလးေဇာ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖက
သက္ျပင္းခ်ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"မခင္သန္းကို
တင္ေမမုန္းတယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဟားဟာ
ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"သူက
အားအားရွိ ဆူပူေနတာပဲ၊ သူဆူတာ ဘာျဖစ္လို႔ ခံေနရတာလဲဟင္၊ ျပီးေတာ့ ဦးေလးေဇာ့္ကို ေပ်ာ္ေအာင္မထားဘူး၊
ဘာမွလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး... တင္ေမသာမရွိရင္ ဦးေလးေဇာ္သိပ္မူးတဲ့အခါ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္ျမန္ဆန္စြာေျပာေလ၏။
ကိုေဇာ္ေဖကမူ ဘာမွ်မေျပာ။ ေတြးေနဟန္ရွိေလ၏။ တင္ေမကေတာ့ မိမိစိတ္မ်ား ေလေနသည္ထင္၏။ အမွန္ပင္ေလေန၏။
ထို႔ေၾကာင့္ေမွာင္၍ အိမ္ျပန္ရန္ထၾကသည့္အခါတြင္ တင္ေမသည္ "ေဇာ္ရယ္"ဟု မၾကားတၾကား
သက္ျပင္းကေလးမႈတ္ထုတ္ လိုက္မိေလ၏။ ကိုေဇာ္ေဖက အံ့ၾသသလိုျဖစ္သြားျပီး သူ႔နားသူမယံုႏိုင္သလို
ဘာမွ်မေျပာဘဲ ေနေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေဇာ္"ဟု
လမ္းယွဥ္ေလွ်ာက္ရာက ရဲတင္းမိုက္မဲစြာ ေခၚလိုက္မိေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေဇာ္...
ဟုတ္လား" </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
မ်က္ႏွာကို တဖက္လွည့္ပစ္ျပီး "ေဟာသည္လမ္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးရင္ေကာင္းမွာပဲ ေဇာ္"ဟု
လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ညည္းညဴလိုက္ေလရာ...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာျဖစ္လို႔လဲကြယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အိမ္ျပန္မေရာက္ေအာင္လို႔ေပါ့"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္အခါမွာမူ
သူသည္မ်က္ႏွာအနည္းငယ္နီလာျပီထင္၏။ တင္ေမက ဝမ္းသာ၏။ ရွက္စိတ္ဆို၍ နည္းနည္းမွလည္းမရွိပါ။
မိုက္ခ်င္ေန၏။ ေဘးအႏၱရာယ္ကို ေတာင့္တေန၏။ တင္ေမသည္ သူ႔အနား တုိးကာ ခါးကို သိုင္းဖက္လိုက္ေလ၏။
အေရာဝင္ေနက်မို႔ မထူးဆန္းသည့္ အျပဳအမူ။ သို႔ေပမည့္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖက
ေခ်ာက္ခ်ားေနေသာ အသံျဖင့္...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"တင္ေမ
နင္မငယ္ေတာ့ဘူး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"သိသားပဲ"ဟုေပါ့ဆစြာ
ေခါင္းကိုေမာ့ျပီး ေျပာလိုက္မိေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ခဏၾကာေသာ္
ကိုေဇာ္ေဖ၏လက္ေမာင္းသည္ တင္ေမ့ပခံုးေပၚလာတင္ေလ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ရင္း...
ေမွာင္တည္းတြင္အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကေလ၏။ သူ႔စိတ္ထဲ ဘာရွိမည္ေတာ့ ခုထိ တင္ေမမသိ။ တင္ေမကေတာ့ေပ်ာ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
ခုကစျပီး ေပ်ာ္ရေတာ့မည္ထင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ေနာက္တေန႔တြင္ ကိုေဇာ္ေဖသည္ဘာကိုမွ မမွတ္မိေတာ့သလို
ေနေလ၏။ ညကအျဖစ္ကို မူးျပီးမက္သည့္ ကေတာက္ကတက္ အိပ္မက္ဟုပင္ ထင္ေနသလားမသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမသည္
သူေသာက္သမွ်ကိုသာ စားပြဲေပၚလက္ဖဝါးႏွစ္ခု ယွက္ခ်ျပီးေမးတင္ကာ ၾကည့္ရံုသာ တက္ႏိုင္ေလေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမ့အသည္းထဲက
ေဇာ္သည္ငါးရက္မွ် ေပ်ာက္သြားလိုက္ေသးသည္။ ကိုယ့္ေဇာ္ကိုျဖင့္ တင္ေမက အတြင္းသိ၊ အစင္းသိျဖစ္ေလရာ
ငါးရက္လံုးပင္ စိတ္တိုေနရေပသည္။ ေဇာ္ကလူေပလူေတတေယာက္ျဖစ္ေလရာ၊ သည္လိုပဲေပ်ာက္သြားတတ္သည္။
အရက္သမား တစုႏွင့္မလင္းေအာင္ေသာက္လိုက္၊ ရီတီတီၾကားျဖတ္ကာလကေလးမ်ားတြင္ ေဟာ္တယ္မယ္ေတြႏွင့္
တဖက္ငါးရာလူးလွိမ့္ေနတတ္၏။ ဒါကိုတင္ေမအတတ္သိ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမကမူကား
ေဇာ္ျပန္လာမခ်င္း၊ စိတ္ထဲက ဘာျဖစ္မွန္းမသိ ေဒါသျဖစ္သလို၊ စိတ္ညစ္သလိုႏွင့္ လႈပ္ရွားထၾကြေသာ
ေဝဒနာကို ခံစားေနရေလ၏။ ေဇာ္၏ မိန္းမ မခင္သန္းကမူ လာလွ်င္ဆူပူလုိက္မည္။ ၾကိမ္းေမာင္းလိုက္မည္ဟု
ဟန္ျပင္ထား၏။ အဆူအပူမ်ားကို ေၾကာက္၍လည္း ေဇာ္ကထြက္ေျပးတတ္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမကမူ
ဆူးေတာင္မ်ားရွိေသာ လိပ္ျပာကို လုိက္လံကာ ဖမ္းခ်င္ေန၏။ ( တင္ေမ၏ စိတ္ကူးတိုင္းျပည္ထဲတြင္ကား
ပန္းလိပ္ျပာကေလးမွာ ဆူးကေလးေတြႏွင့္။ ဖယ္လိုက္လွ်င္ လက္ကို လာ၍ ရွတတ္၏။ စူးတတ္၏။ ဒါေပမည့္
စူးတာရွတာကေလးကိုပဲ လိုခ်င္သလား၊ မလိုခ်င္သလား မခြဲတတ္။ စိတ္ထဲကမူ လာ၍စူးလ်င္
"အမယ္ေလး" ဟု ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္၏။ ေအာ္လိုက္ရမွ စိတ္ကေျပသြား၏။)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တေန႔လံုး
ျပတင္းမွ မွီကာေဇာ္ကိုေစာင့္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">မခင္သန္းမွာ
မီးဖိုေခ်ာင္မွ က်ိန္ဆဲေရရြတ္လ်က္ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ အရိပ္အေယာင္မွ ေပၚမလာ။ ေလက တိုက္ေဝွ႕တိုင္း
ေရြ႔လ်ား၍ေနေသာ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားကို တင္ေမက က်ိန္ဆဲေန၏။ ျပာေသာေကာင္းကင္မွာ ေၾကးမံုလိုဝင္းလက္ေနသည္။
သစ္ကိုင္း သစ္ခက္တို႔မွာ ေအာက္သို႔သာ ငိုက္ယြန္းေနၾကသည္။ ေျမျပင္ေပၚတြင္ လာ၍ထင္ၾကေသာ
အကြက္တို႔မွာ ေလကသုတ္ေဝွ႔လိုက္တိုင္းျပား၍ျပား၍ သြားၾကေလ၏။ ပံုသဏၭာန္တို႔သည္ တြန္႔ယွက္ကာ
ဝါးသြားၾက၏။ ေနာက္ျပန္၍ ျငိမ္လာ၏။ ေနာက္ျပန္၍ ဝါးသြားျပန္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမ့မွာ
စိတ္မွန္းလို႕ မတည္မက်။ ေဇာ္... ေဇာ္... ျပန္လာပါေတာ့ကြယ္... သို႕ေသာ္ေလတခ်က္အေဝွ႕တြင္
ေျမျပင္မွ အရိပ္ကြက္ အရိပ္ေျပာက္တို႔သည္ လြင့္ပါး၍ လႈပ္ရွားသြားၾကျပန္ေလ၏။ ပံုသစ္တခုသို႔
ကူးေျပာင္းသြားၾကျပန္ေလ၏။ သည္လိုႏွင့္ ေဒါသထြက္ရျပန္ပါ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကေန႔ကလည္း
ေဇာ္အိမ္ျပန္မလာ။ တင္ေမသည္ အေစာၾကီးအိပ္ယာဝင္သည္။ တေရးႏိုးေသာအခါ တဖက္ခန္းမွ ေဇာ္၏အသံၾကာရ၏။
အရက္သံမွာ ျပတ္သားစြာေပၚလာ၏။ မိန္းမကဆူ၏။ တခါတခါ က်ယ္ေလာက္လာ၏။ ေဇာ္ကမူ တိတ္ခ်က္ေကာင္းေန၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေနာက္တေန႔တြင္ကား
ေဇာ္ကို ယခင္ကလမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိေသာ ျမိဳ႕အျပင္ ျမက္ခင္းကေလးတြင္ ေတြ႕ၾကျပန္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္
တင္ေမက သူ႔ကိုၾကည့္ကာ မခိုးမခန္႔ရယ္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာလဲ
ဒီေကာင္မေလး..."ဟုဆိုကာ ေခါင္းကိုပုတ္လိုက္၏။ တင္ေမက က်င္လည္ျဖတ္လတ္စြာ ေကြ႔ေရွာင္လိုက္သျဖင့္
လြတ္သြား၏။ ေနာက္တၾကိမ္မူအဖ်ားခတ္၍ ထိပြတ္မိေလရာ၊ ဆံပင္ေတြမွာ ဖြာရာၾကဲသြား၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမစြဲသည့္
သင္းရနံ႔ကေလးက ေမႊးအပ်ံ႕ပ်ံ႕ထြက္လာ၏။ မ်က္လံုးမွာရီေဝေန၏။ ခါတိုင္းလည္း ရီေဝေနၾက မႈန္ေဝ့ေဝ့ျဖစ္ေနၾက။
သို႕ေသာ္ သည္တၾကိမ္မူ တင္ေမက ပို၍ မူးယစ္ေန၏။ မ်က္ေတာင္မွာ စင္းက်ေန၏။ အၾကည့္မွာ ရီေဝေန၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ႏႈတ္ကမူ
"ေဇာ္...ေဇာ္"ဟု ေတးကာရန္ယူသလို ရြတ္ေနေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာလဲ...
ဒီေကာင္မေလးဘာျဖစ္ေနလဲ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဒါပဲ ကိုေဇာ္ေဖက
ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ႏွစ္ေယာက္သားဆက္၍သာ
ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ အရိပ္မ်ားသည္ ရွည္သည္ထက္ ရွည္လ်ားလာၾကသည္။ ေနာက္ေမွာင္ရိပ္မ်ားသည္
တခုႏွင့္တခုကူးဆက္ကာ ဆက္သြားၾကေလသည္။ ေက်းငွက္ကေလးမ်ား တြတ္တြတ္ထိုးသံသည္ ဆူညံ၍လာ၏။
ေခါင္းေပၚမွ အရြက္မ်ားျပြတ္ကာ မိုးလာၾက၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေမွာင္လာျပီကြ"ဟု
ကိုေဇာ္ေဖကဆုိ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေမွာင္....
ေမွာင္..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖကဘာမွ်
မေျပာႏိုင္။ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္သာ တင္ေမ့ကို စိုက္ၾကည့္ေနရ၏။ တင္ေမကေတာ့ နဲနဲမွမျဖံဳ
ဘယ္သူ႕ကိုမွမေၾကာက္။ အံ့ၾသသည့္ အၾကည့္ကို တင္း၍ေနႏိုင္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေမွာင္...
ေမွာင္ေလ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ထပ္၍ပင္ေျပာလိုက္ေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ပန္းရနံ႔ကေလးေတြမွာ
ေမွာင္ေသာသစ္ရိပ္အၾကားမွ... ျဖတ္သန္းကာဝင္လာ၏။ ဘာပန္းေတြ ဘာရြက္ေတြ၊ ဘာပင္ေတြဟု မခြဲျခားႏိုင္ေတာ့၊
ျမင္ျမင္သမွ် စိမ္းေမွာင္ေမွာင္သာ ျဖစ္ေန၏။ ဟိုက တြဲလြဲ ဒီကတြဲလြဲဆိုင္းေနတာ ညႊတ္ကိုင္းကာက်ေနတာေတြ၊
ပိန္းပိန္းေတြ၊ အေျပာက္အေျပာက္သာဘဲ စိတ္ထဲကသိေန၏။ ဘာမွ မထင္ရွားေတာ့။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သို႔ေသာ္
တင္ေမ့အဖို႔ ထင္ရွားေနတာမွာ သင္းတပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႕ကေလး။ အရက္ေငြ႔။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမကသာ
စကားေတြေျပာေန၏။ သူကအင္းလိုက္၏။ တင္ေမကေျပာရင္း စိတ္ပါလာ၏။ ငယ္ငယ္က တေယာက္ထဲေနခဲ့ရတာေတြ၊
အေမတညလံုးျပန္မလာ၍ ေမွာင္ၾကီးမဲၾကီးထဲ ေစာင့္ေနရတာေတြ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အဲဒီတုန္းကေလ
သိပ္ေၾကာက္တာပဲသိလား။ သိပ္ကိုေၾကာက္တာပဲ မီးကလည္းမရွိဘူး၊ ဘာမွ မျမင္ရဘူး၊ ၾကယ္ေရာင္ကေလးသာရွိတယ္၊
ဒါေပမယ့္ မလင္းသလိုပါပဲ၊ တေယာက္ထဲဆိုေတာ့ တမ်ိဳးပဲေလ။ သိပ္ကိုေၾကာက္တာပဲ၊ ဘာမွ မျမင္ရျပန္ေတာ့
သရဲတို႔ တေစၦတို႔ကို စိတ္ကူးေၾကာက္ရတယ္။ တေယာက္ထဲေနရတာ စိတ္ကူးျဖစ္တယ္ေနာ္ ေဇာ္ေရ..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖကား
အင္းလိုက္၍သာ ေနေန၏။ တင္ေမက ဆက္ေျပာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"သိပ္စိတ္ကူးလို႔ေကာင္းတာပဲ၊
ထင္ရာ ျမင္ရာ ေလွ်ာက္ေတြးေတာ့တာပဲ၊ ေနာက္ စိတ္ကူးရင္းနဲ႔ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေတာ့ဘူး၊
သိပ္လဲ ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ၾကယ္ကေလးေတြဟာ စပယ္ပြင့္ကေလးေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။
ေနာက္စၾကာလို လယ္ျပီး လၾကီးျဖစ္သြားျပန္ေရာ၊ လၾကီးကၾကီးလာျပီး မ်က္ႏွာေပၚမိုးလာေတာ့
ေငြေရာင္ကလဲ တလက္လက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူးရွင့္။ ျပံဳးေနတာပဲ။ အဲဒီကစျပီး
တေယာက္ထဲေနရတာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ေဇာ္ေကာ ဘယ္ႏွယ္လဲ..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေဇာ္ကား ေခါင္းကိုသာတြငတြင္ခါေနေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"နင့္ဟာကလည္း
အရက္မူးတဲ့လူ ေလွ်ာက္ေျပးတာက်ေနတာပဲ၊ ေပါက္ကရ ေရာက္တတ္ရာရာပဲကိုး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ျမိဳ႕အျပင္
ေခ်ာင္းကေလးတခုနားသို႔ ေရာက္သြား၏။ တခါမွ သည္ေခ်ာင္းကေလးမ်ိဳး ရွိသည္ဟု မၾကားဘူး။ ေရမွာ
ေရညွိတို႔ျဖင့္သာျပြမ္းေလ၏။ ေမွာ္ပင္ပိန္းပင္တို႔ကား ဒရစပ္ေပါက္ေနၾက၏။ အေပၚမွာ ဇလပ္ပင္မ်ားက
အုပ္၍ေနၾက၏။ အကိုင္းမ်ားက ညြတ္ေကြးကာ ေရသို႔ထိလုဘနမ္း ျဖစ္ေနေလ၏။ တခ်ိဳ႕ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာႏြယ္ေခ်ာင္းတို႔သည္
ေရထဲတြင္ တဝက္နစ္ျမဳပ္လ်က္ရွိ၏။ ငွက္ကေလးမ်ား၏ တက်ီက်ီေအာ္သံမွာ စူးရွ၍လာ၏။ ျမဴေငြ႕တို႕ကလည္း
သန္းလာေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"နင္မငယ္ေတာ့ဘူး"ဟု
ကိုေဇာ္ေဖက တခ်က္ဆိုလိုက္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမကား
ၾကားလိုက္သည္ဟုပင္ မထင္သည့္အလား "ေရစျပကေလး သြားရေအာင္"ဟုဆိုကာ ကိုေဇာ္ေဖ့လက္ကို
အတင္းဆြဲေခၚေနေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေရထဲက်သြားလိမ့္မယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"မက်ပါဘူး
ေဇာ္ရယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖက
လက္ေလ်ာ့လိုက္၏။ တင္ေမသည္ ေရစပ္နားသို႔ အေရာက္သြား၏။ ဇလပ္ကိုင္းမ်ားကို လက္ႏွင့္ဖယ္ရွားပစ္ရ၏။
တင္ေမက သမင္မကေလးလို ျမဴးတူးျဖတ္လတ္စြာ ခုန္ပ်ံ႕၍သြား၏။ တေနရာတြင္ ေျခတဖက္ေရထဲနစ္သြား၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အမယ္ေလး"ဟု
ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖက
ေျပးကာသြား၍ေပြ႕ရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာျဖစ္တာလဲကြ"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေဇာ္ရယ္"ဟုဆိုကာ
တင္ေမက ကိုေဇာ္ေဖ့ကို ဖက္ထား၏။ ကိုေဇာ္ေဖကလည္း ျပန္ဖက္ထား၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"အိမ္ျပန္မယ္"ဟု
တင္ေမက အထူးအဆန္းဆို၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္တခါမူ
ေဇာ္ကမျပန္ခ်င္။ တင္ေမကမူ အမူးေျပေလျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဒီေကာင္မေလး
သိပ္ခက္တာပဲ"ဟု ဆိုကာ တင္ေမ့ကို တိုး၍ ဖက္ထား၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"လိမၼာစမ္းပါကြယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာ
လိမၼာရမွာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"မင္းကိုမင္း
ကေလးေလးထင္ေနသလား"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ကေလးမဟုတ္ေတာ့
ဘာျဖစ္ေသးလဲ..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖကရယ္ေမာကာေနေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူတို႔သည္
သစ္ပင္ေအာက္ျမက္ခင္းသို႔ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ တင္ေမ့ စိတ္မွာမခံရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာ၏။ တင္ေမက
စိတ္ထဲက အလိုမက်တိုင္း ျမက္မ်ားကိုသာ ဆြဲႏႈတ္ေနေလ၏။ ကိုေဇာ္ေဖကမူ သူ႔ကိုဖက္ထား၏။ သုိ႔ေသာ္
တင္ေမ၏ အဖက္က ပို၍ၾကမ္း၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဖက္ပါဦးေဇာ္ရယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမအစြဲၾကီးစြဲခဲ့ေသာ
ေဇာ္၏ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရနံ႔ကေလးမွာ သင္းျမ၍လာ၏။ အေဝးမွ ေခ်ာင္းရိုးတေလွ်ာက္ေဝ့လာေသာ စိမ္းဆတ္ဆတ္ရနံ႔မ်ားထက္လွပ၏။
ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းလွ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေဇာ္၏ပါးစပ္ကမူ
"ခက္တာပဲ"ဟု ျငီးတြားေန၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ဘာခက္တာလဲ
ေျပာစမ္းပါဦး။ ေျပာေလ ေျပာေလ..."</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖကားဘာမွ
မေျပာႏိုင္။ တင္ေမမွာ ကိုေဇာ္ေဖ၏မ်က္ႏွာနားသို႔ ကပ္ကပ္လာ၏။ ေနာက္မ်က္လံုးႏွစ္လံုးထိသြားၾက၏။
တင္ေမက နဲနဲမွမ်က္စိကို မပိတ္လိုက္ပဲ ၾကည့္ေန၏။ ျမင္သမွ်ကို ေငးကာ ၾကည္႔ေနေလ၏။ ၾကည့္ရင္း
မ်က္ေတာင္စင္းလာ၏။ ေငးလာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တင္ေမက
"ဟင့္အင္း<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ဟင့္အင္း"ႏွင့္ ညည္းညဴေနေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖကမူ
ကေလးေလးဟုေအာက္ေမ့ကာ မူးရစ္ရစ္ႏွင့္ ဖက္၍ထား၏။ တင္ေမက လူးလွိမ့္၍ ေနေလ၏။ ကိုေဇာ္ေဖက
ျငိမ္သက္ကာေတြးေန၏။ ေက်းငွက္ကေလးမ်ားသည္ တက်ီက်ီေအာ္ျမည္ကာ သူတို႔ ကိုယ္ေပၚမွ ျဖတ္သန္းေျပးသြားၾက၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေနာက္ဆံုး၌
တင္ေမက ကိုေဇာ္ေဖ့ကိုတြန္းပစ္ကာ "ျပန္မယ္"ဟုေျပာျပီးထြက္သြား၏။ ကိုေဇာ္ေဖမွာ
အံ့ၾသကာ က်န္ရစ္၏။ ေခၚ၍လည္းလွည့္မၾကည့္။ သည္ေတာ့မွ ေနာင္တရကာလိုက္၏။ မမွီေတာ့။ တင္ေမကား
အနားကပ္ပင္မခံ။ ယခင္လမ္းေလွ်ာက္ေနၾက ျမက္ခင္းကေလးသို႔ ေရာက္လာအခါ မွီလုမွခင္ရွိလာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေကာင္မေလးေနဦး"</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ဘာမွျပန္မေျပာ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေကာင္မေလး
ေနဦးဟ ငါေျပာပါဦးမယ္"</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">လွည့္၍ပင္မၾကည့္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖက
ေျပးလိုက္ေသာအခါ တင္ေမက ထြက္ေျပး၏။ ဒါႏွင့္ ျမိဳ႕ထဲဝင္လာ၍မမွီေတာ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သည္ကတဲကတင္ေမႏွင့္
ကြဲၾကေတာ့သည္။ တင္ေမမွာ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္ဘဲေန၏။ ေနႏိုင္ေအာင္လည္းေန၏။ ကိုေဇာ္မွာ
အစကေတာ့ သည္လိုေနလိမ့္မည္ဟု မယံုၾကည္ခ်င္ဘဲ၊ စိတ္ေကာက္တာပဲဟု ေအာက္ေမ့၏။ သို႔ေသာ္ သည္ကတည္းက
တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မဆုံၾကေတာ့ေပ။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ကိုေဇာ္ေဖသည္ အိမ္မွ ၄၊ ၅ ရက္ေပ်ာက္သြားျပန္၏။
အရက္ႏွင့္ေဟာ္တယ္မယ္ၾကားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ကာေနျပီးျပန္ေရာက္လာ၏။ တင္ေမ့ကို အစအနပင္ မေတြ႔ရေတာ့ေပ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ႏွစ္ေတြ၊
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ယခုမူ
တင္ေမမွန္းမသိေတာ့ဘဲ ေတြ႕ရျပီ။ သူျပန္သြားျပီ။ သူျပန္သြားျပီေလ။ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးသလဲ။
ဟိုတုန္းက ေတြ႕တုန္းကလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ အခုလဲ မတတ္ႏိုင္။ ဘာမ်ားထူးသလဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သူကေတာ့
သူ႔ဘဝ အေလ့က်အတိုင္း ေပ်ာ္ပါးသြားျပီေလ။ အရက္ခ်ိဳျမျမကေလး ျမည္းကာ အနမ္းကေလးႏွင့္ တို႔ကစားကာ
ေန၏။ တခါတေလ ပါးခ်င္းအပ္ကာ စကား တတြတ္တြတ္ေျပာ၏။ အရက္ကို အနမ္းႏွင့္ျမည္းလိုက္ပါေသး၏။
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">တညလံုး
ခ်စ္သူႏွင့္ တအိပ္ယာထဲအိပ္ရ၏။ သို႔ေသာ္ သူကမသိ။ ခ်စ္သူဟူ၍ေဝးစြ။ တညသံုးေလးဆယ္ ေပးရသည့္
မိန္းမေတြ ေထာင္ေသာင္းထဲက အစက္ကေလးတစက္မွ်ပင္ ထင္ခ်င္မွ ထင္မည္။ သိပ္ေမွ်ာ္လင့္မေနပါနဲ႔ေလ။
ေသခ်ာပါတယ္။ တစက္မွမထင္ပါဘူး။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ပိုက္ဆံပစ္ေပးျပီး
အခန္းထဲကမွ ဆင္းသြားေသာ ေျခသံမ်ားကို ၾကားေယာင္ေယာင္ျဖစ္လာရျပန္ပါ၏။ ေျခသံတို႔ကား ႏွစ္ကာလကိုေရတြက္ေန၏။
ႏွစ္ေတြကုန္လြန္ခဲ့ေပျပီ။ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးစံုႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ကာ ေနာက္ဆံုးသည္ဘဝသို႔
ေရာက္လာရ၏။ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္ဟုလည္း မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ ေတြ႕လည္းမေတြ႔ခ်င္။
ေတြ႔မယ့္ေတြ႔ေတာ့လည္း တအိပ္ယာထဲမွာ ေတြ႕ၾကရ၏။ ေတြ႔ေပမယ့္ အတိတ္မရွိ။ သူက ကိုယ့္ကိုမသိ၊
ကိုယ္ကသာသိကာ မခ်ိတရီျဖစ္ေနရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ျပတင္းေပါက္မွ
ေလကေလးသုတ္ျဖဴးကာ ဝင္လာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ကိုေဇာ္ေဖတင္ထားခဲ့ေသာ
ေငြစကၠဴမ်ားသည္ စားပြဲေပၚမွ လြင့္က်သြား၏။ တင္ေမသည္ ခ်က္ခ်င္းလိုက္ကာေကာက္၏။ ေလတခ်က္
ေဝွ႕တိုက္လိုက္ျပန္ရာ အနားသို႔ ေရာက္ခါမွ ေဝးသြားသျဖင့္ တဖန္လိုက္ေကာက္ရျပန္၏။ ရျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေနာက္ဆံုးေတာ့ရေပျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">ေငြစကၠဴမွာ
အရက္စြန္းထားသျဖင့္လားမသိ။ ဝါကာ တြန္႔ေန၏။ ယခင္က သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႔ကေလးမွာ ထြက္လာျပန္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">"ေဇာ္"ဟု
ပါးစပ္က အလိုအေလ်ာက္ထြက္လာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႔ကေလးမွာ
လႈိင္၍လာျပန္၏။ တင္ေမအစြဲၾကီးစြဲခဲ့တဲ့ ရနံ႔ကေလးမ်ား။ ရနံ႕ကေလးသာလွ်င္ က်န္ရစ္ေနေလ၏
။<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>။</span><br />
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">__
ၾကည္ေအး</span></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"><b><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၄ အမွတ္ ၂၀) </span></b></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]--></div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-90668344562214106972013-11-15T09:50:00.002+08:002013-11-15T09:50:45.772+08:00ထိုည<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h5 class="uiStreamMessage userContentWrapper" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}">
<span style="font-weight: normal;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3,"tn":"K"}"><span class="userContent">အပ်ိဳမေလးသည္
ေမာ႔၍ ၾကည့္လုိက္၏။ လသည္ အင္မတန္ပင္ ျမင္႔၍ ေနေလျပီ။ လ သည္
ျပာေသာေကာင္းကင္၀ယ္ ေရႊေရာင္လုိလုိ ေငြေရာင္လုိလုိ ၀င္းမွည့္ေနသျဖင္႔
ဖဲျပာေပၚတြင္ ဟုိလိမ္႔ သည္လိမ္႔ လိမ္႔ကာ ဟန္ယူေနေသာ အရည္ရင္႔ရင္႔
ပုလဲလုံးႏွင္႔ ပမာတူ၏။ ေဆာင္ေတာ္ကူးခုိင္ ပမာ အိ၍ေနေသာ တိမ္ေတာင္တုိ႔သည္
လေရာင္တ၀က္ အရိပ္တ၀က္ျဖင္႔ ျပိဳေတာ႔မည္႔ ပမာ ေလးပင္စြာ တြဲက်ေနေပ၏။
စိန္ၾကယ္ပြင္႔တုိ႔သည္လည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ကာ မ်က္ေတာင္ တခတ္ခတ္ႏွင္႔ လက္
ေနၾကေလသည္။<br /> <br /> ေလ သည္ “ကန္သာ” ကုိ ျဖတ္၍ ျပတင္းမွ တိတ္တဆိတ္
ခုိး၀င္ကာ ေမ႔ေဆးသဘြယ္ ၾကာပန္းရနံ႕မ်ားျဖင္႔ မူးေမ႔ေခြေပ်ာ႔သြားေအာင္
ထုံလုိက္ေလ၏။ ျပတင္းမွာ တြယ္ကပ္ေနသည့္ အုိင္ဗီႏြယ္မ်ားသည္ လေရာင္တြင္
လွေနၾက၏။ ေပ်ာ႔ညက္ေသာ ခန္းဆီးအျဖဴသည္ လရွိရာသုိ႔ လက္လွမ္းကာ လူးလိမ္႔ေနေလ၏။
<br /> <br /> အပ်ိဳမကေလးသည္ ည၏အလွကုိ အႏုစိတ္၍ အမႊမ္းတင္ကာ ႏူးညြတ္ဖြယ္ရာ
စိတ္ကူးအိပ္မက္ မက္ေန၏။ လြမ္းရမလုိ ေဆြးရမလုိ ထုိအိပ္မက္သည္ ဇာတ္လမ္း
အေျခတည္ရာ မရွိသျဖင္႔ အရွည္ၾကီး ေမ်ာေနေတာ႔သည္။ အနက္မထင္ေသာ အိပ္မက္သည္
သူ႔အား ႏြမ္းလ်ေခြေပ်ာ႔ကာ မဆန္႔တငံ႔ ျဖစ္ေစေလ၏။ ကုိင္း…. ဘာလုိေနပါလိမ္႔။
ည၏ အလွကုိ စိတ္၀င္စားေနသည္မွာ ရူးသြပ္စြာ တဖတ္သတ္ပင္ အယူသီးေနေတာ႔မေလာက္
ျဖစ္၏။ သုိ႔ေပမဲ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔မႈ မရွိပဲ ဟာ ေနသည္မွာ ဘာလုိေနပါသလဲ။<br /> <br />
အပ်ိဳမကေလးသည္ အိပ္ရာေပၚသုိ႔ ႏြမ္းလ်စြာ လွဲခ်လုိက္သည္။ ျပတင္းမွ ျမင္ရေသာ
လ၊ တိမ္၊ ၾကယ္တုိ႔ႏွင္႔ ျပည့္စုံသည့္ ေကာင္းကင္တ၀က္တပ်က္ကုိ
ျပတင္းေပါင္သည္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ျဖစ္ေအာင္ ေလးေထာင္႔ပုံ ကြယ္ေပးေလ၏။ သူမသည္
ည ပန္းခ်ီကားကုိ ၾကည့္ရင္း ပုိ၍ပုိ၍ ႏြမ္းေခြလာ၏။ ထုိ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္သည္
ကဗ်ာယဥ္တပုဒ္ပမာ သူမအား ညွိဳ႕ႏုိင္စြမ္းသည္။<br /> ဂီတသံကုိ ၾကားရေလ၏။<br /> <br />
ဂီတသံသည္ အလြန္တရာ ေအးေဆး ခၽြဲ႕ႏြဲ႕ေသာ တေယာႏွင္႔ အဆုိ တြဲထားသည့္ အသံပင္
ျဖစ္၏။ အသံသည္ သဲ႔သဲ႔ေလး ေပၚလာရာမွ အလြန္ ျဖည္းေလးစြာ နီး၍နီး၍ လာ၏။
အနီးဆုံးသုိ႕ေရာက္လာေလ၏။ ေ၀းရာမွ နီးလာေသာ္လည္း နီးရာမွ ေ၀းမသြားေခ်။
အပ်ိဳမကေလးသည္ အသက္မရႈဘဲ စိတ္ထက္သန္စြာ နားေထာင္၏။<br /> <br /> “ပန္းပြင္႔ေတြလည္း လေရာင္ဦး၀ယ္<br /> ငွက္ကေလးေတြလည္း ေတးသံက်ဴးကာ<br /> ျမဴးလုိ႔ ခ်စ္ေသြး၀င္<br /> ငယ္ခ်စ္ခင္ ေမာင္႔ရင္တြင္းမွာ<br /> ခ်စ္တင္းဆုိလုိ႔ ေပ်ာ္ေစခ်င္”<br /> <br />
အပ်ိဳမကေလးသည္ သူကုိယ္တုိင္ ဇာတ္လုိက္ျဖစ္လာ၏။ အလြန္ ႏြဲ႕လ် စြာ ထ
ထုိင္ေလ၏။ ဂီတသံသည္ သူမ၏ ျပသနာကုိ ရွင္းေပး၏။ ဘာလုိေနသည္ကုိ ရိပ္မိလာေလ၏။
သူမသည္ ပင္႔သက္ရႈကာ ပခုံး တြန္႔လုိက္ေလ၏။ <br /> <br /><span> သူမ၏
စိတ္မ်က္စိ၀ယ္ မိန္းမပ်ိဳေလး၏ အခ်စ္ကုိ ေမွ်ာ္မွန္းခြင္႔ပန္ေနေသာ
ေယာက်ၤားပ်ိဳ၏ သဏၭန္ တေယာ ပုိက္ေနဟန္ကုိ ျမင္ရေပသည္။ ေယာက်ၤားပ်ိဳသည္
အခ်စ္ေသြးေၾကာင္႔ မည္မွ် တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနလိမ္႔မည္နည</span><wbr></wbr><span class="word_break"></span>္း။ သူ၏ မ်က္လုံးတုိ႕သည္ မည္မွ် ၀င္းေျပာင္ေနလိမ္႔ မည္နည္း။<br /> <br />
တေယာသံသည္ လႈိင္းတြန္႕ကေလး ေဖာ္သြား၏။ ပန္းခက္ကေလးေတြကုိ ေဖာ္သြား၏။
အေရာင္ အလ်ဥ္းသင္႔စြာ စပ္သြား၏။ အကြက္စိပ္ကေလးမ်ား မထိတထိ ဆက္စပ္၏။<br /> <br />
ဂီတသံသည္ ဂရုဏာသံ ပါ၏။ ခ်စ္ေသာ္လည္း မုန္းခ်င္စရာ၊ အင္မတန္ပဲ
ခၽြဲလြန္းသည္။ ဂီတသံသည္ အသက္ပါ၏။ အားတက္သည့္ အရိပ္အေယာင္ကုိလည္း ျပေလ၏။
လက္ေလွ်ာ႔မလုိလုိလည္း ထင္ရသည့္ ေၾကာက္ရြံ႕သလုိလုိ စကားနာထုိးသလုိလုိ
အေနအထားႏွင္႔ အခ်စ္ေ၀ဒနာကုိ ျပဆုိ၏။<br /> <br /> အေျဖ ထြက္ျပီးျပီ။<br /> <br />
ပန္းနတ္သမီးကေလး၏ အဟန္ျဖင္႔ ဒူးခ်၍ ထုိင္ေနရာမွ ဒူးေထာက္ကာ ျပတင္းကုိ
မွီေလ၏။ အပ်ိဳမကေလးသည္ ေစာင္႔စားေနသည့္ ခ်စ္သူသုိ႕ ညႊတ္ခဲ႔ေလျပီ။ သူမသည္
အနက္မထင္သည့္ အညည္းကေလး တခ်က္ကုိ တုိးတုိးသက္သာ မႈတ္ထုတ္ကာ မ၀ံ႔ မရဲ
ေရွ႕သို႔ ယြန္းကာ ျပတင္းမွ ငုံ႕ကာ ဂီတသံျဖင္႔ အခ်စ္ပန္ၾကားေနသူကုိ
ၾကည့္လုိက္ေလသည္။<br /> <br /> “ဟာ….”<br /> <br /> ေယာက်ၤားပ်ိဳသည္ တေယာပုိက္ကာ
ေစာင္႔စားေနဟန္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ ေအာက္တန္းစားတေယာက္၊ ေခါင္းစုတ္ဖြားႏွင္႔၊
အ၀တ္အစားသည္လည္း အထက္တန္းစား၏ ဂုိက္မ်ိဳး တစက္မွ မပါေခ်။ လမ္းေဘး
ဖုတ္ေတာထဲမွာ ထုိင္လုိ႔ပါေကာ။ ဘယ္႔ႏွယ္ ၾကမ္းပုိးပါလိမ္႔။ ဂီတသံႏွင္႔
မတန္လုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။<br /> <br /> အပ်ိဳမကေလးသည္ ရင္ကုိ မ ကာ အေနာက္သုိ႔
ယုိင္သြားေလ၏။ ျငဴစူေသာ မ်က္ႏွာထား၊ က်ိန္ဆဲေနေသာ ႏွလုံးျဖင္႔
ျပတင္းတံခါးကုိ ဂ်ဳံးကနဲ ပိတ္၏။ အုိင္ဗီႏြယ္ကေလး တႏြယ္ တံခါးမွာ ညပ္ကာ
ေၾကမြသြား၏။ ခန္းဆီးကေလးသည္လည္း ေျမာက္တက္သြား၏။<br /> <br /> အပ်ိဳမကေလးသည္ အိပ္ရာေပၚသုိ႔ ေဆာင္႔ေအာင္႔ လွဲခ်ကာ ေစာင္ကုိ ေခါင္းျမီး တင္းတင္းျခဳံ၍ မ်က္စိ အတင္းမွိတ္၍ အိပ္၏။<br /> <br /> ညသည္လည္း မလွေတာ႔ျပီ။ ေတးသံသည္လည္း မ ႏု ေတာ႔ျပီ။</span></span></span></h5>
<h5 class="uiStreamMessage userContentWrapper" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-weight: normal;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3,"tn":"K"}"><span class="userContent"><br /> ၾကည္ေအး</span></span></span></span></h5>
<h5 class="uiStreamMessage userContentWrapper" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-weight: normal;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3,"tn":"K"}"><span class="userContent">တာရာမဂၢဇင္း အတြဲ ၁ အမွတ္ ၄ ဧျပီ ၁၉၄၇ </span></span></span></span></h5>
<h5 class="uiStreamMessage userContentWrapper" data-ft="{"type":1,"tn":"K"}">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-weight: normal;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3,"tn":"K"}"><span class="userContent"><span style="color: #000066;"><span style="color: black;"><span class="entity _586o" data-fulltext="ေခါင္းေလာင္းသံ" data-group="all" data-icon="null" data-select="group" data-si="true" data-text="ေခါင္းေလာင္းသံ" data-type="ent:group" data-uid="201639156682869">( <a href="https://www.facebook.com/groups/BellToll/permalink/210436342469817/">ေခါင္းေလာင္းသံ</a></span> group မွ တပ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပသည္ ။</span> </span></span></span></span></span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-weight: normal;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3,"tn":"K"}"><span class="userContent"><span style="color: #000066;"><span data-reactid=".r[2vju3].[1][3][1]{comment210436342469817_210437539136364}.[0].{right}.[0].{left}.[0].[0].[0][2]"></span><span data-ft="{"tn":"K"}" data-reactid=".r[2vju3].[1][3][1]{comment210436342469817_210437539136364}.[0].{right}.[0].{left}.[0].[0].[0][3]"><span data-reactid=".r[2vju3].[1][3][1]{comment210436342469817_210437539136364}.[0].{right}.[0].{left}.[0].[0].[0][3].[0]"><span data-reactid=".r[2vju3].[1][3][1]{comment210436342469817_210437539136364}.[0].{right}.[0].{left}.[0].[0].[0][3].[0].[0]"></span></span></span>)</span></span></span></span></span><span style="font-weight: normal;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3,"tn":"K"}"><span class="userContent"> </span></span></span></h5>
</div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-35009194018652683262012-10-24T17:16:00.000+08:002014-01-07T14:40:54.749+08:00ကုိကုိ႔ႏွမ ျမနႏၵာ (ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ ၃) <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEPqQdp2LmEbIcEIPJi_-0IWdOGQuKgn4UMueE2-Olf5QWFIng4nz6NlASxl8JdZm6C3oc4iequyBfgMtXe48s0oVCdvRzeOWERb9uswqCi6PbV9XUuMZY7OkwD0TVpXUwpJ-LTWBYL3k/s1600/koko.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEPqQdp2LmEbIcEIPJi_-0IWdOGQuKgn4UMueE2-Olf5QWFIng4nz6NlASxl8JdZm6C3oc4iequyBfgMtXe48s0oVCdvRzeOWERb9uswqCi6PbV9XUuMZY7OkwD0TVpXUwpJ-LTWBYL3k/s1600/koko.jpg" height="260" width="320" /></a></div>
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><b><i><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">၃</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိ႔ ႏွမကေတာ႔ည ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းပါရဲ႔၊ သနားစရာလည္း
ေကာင္းရဲ႔၊ စိတ္ပ်က္စရာလည္း ေကာင္းရဲ႔ ဟု ျမနႏၵာရဲ႔ အကုိလင္ သာဦးေဂ်ာ္က ေတြးေလ႔ရွိ၏။
ျမနႏၵာဟာ ေန႔ညမခြဲ အိပ္မက္ မက္တတ္သူ၊ အိပ္မက္ကုိ တကယ္မွတ္သူ၊ အိပ္မက္ကုိစုံမက္သူ၊ ေခါင္းမာသူလုိ႔
ထင္သည္။ သည္လုိေျပာလွ်င္ ျမနႏၵာက နီျမန္းလာေသာမ်က္ႏွာကုိ ၀ွက္လုိဟန္ ေခါင္းတဘက္ငဲ႔၍
ႏြဲ႔၍ “အုိ….သည္လုိျမနႏၵာေမြးလာတာ။ ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ”
ဟု ဆုိျပန္ေခ်ဦးမည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ပါပါ႔ အျပစ္လား။ ပါပါကျဖင္႔ လူတုိ႔ၾကည္ႏူးစရာ အလွတရပ္အျဖစ္
ေမြးလာေသာ သမီး ျမနႏၵာကုိ ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏုိးခဲ႔သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ႔သလဲ။
ဘယ္ေလာက္ အဖုိးတန္ကေလး ျဖစ္ေစခဲ႔သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အထက္တန္းက်ေစခဲ႔သလဲ။ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္တမွ်ပါဘဲကြယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သမီးျမနႏၵာကုိ မေမြးခင္ကတည္းက အစီအစဥ္ၾကီးသူ ပါပါက အားလုံးစီစဥ္ခဲ႔သည္ပင္။
ထုိအစီအစဥ္ထဲတြင္ သာဦးေဂ်ာ္သည္ ေနရာေကာင္းက ပါခဲ႔သည္။ ႏွမတစ္၀မ္းကြဲကေမြးတာ၊ တဦးတည္းေသာ
သားျဖစ္တာ၊ ျမနႏၵာထက္ ၆ ႏွစ္ခန္႔ၾကီးတာ၊ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာသန္႔စင္တာ၊ ပညာဥာဏ္ေတာ္တာေတြသည္
ပါပါ႔ မ်က္စိက်စရာ အရည္အခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေလ၏။ သမီးမိန္းကေလးေမြးသည္ဆုိသည္ႏွင္႔ ပါပါသည္
သာဦးေဂ်ာ္ကုိ သူ႔အေဖ အေမဆီက ေတာင္းခဲ႔သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ပါပါ႔ အစီအစဥ္အရ ျမနႏၵာေမြးေသာႏွစ္မွာပင္ သာဦးေဂ်ာ္ ေမၿမိဳ႔ေက်ာင္း
ေျပာင္းရသည္။ ငယ္ရြယ္ေသးလ်က္ျဖင္႔ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္စုံ ၀တ္ရ၏။ အေနာက္တုိင္းထုံးစံ ယဥ္ေက်းမႈသာ
သင္ၾကားရ၏။ ရခုိင္ ျမန္မာစကား မေျပာရေတာ႔။ လန္ဒန္မက္ထရစ္ေျဖၿပီး အဂၤလန္ပုိ႔ရန္ ရည္ရြယ္ေသး၏။
ျမနႏၵာႏွင္႔အတူ ပုိ႔မည္ထင္ရဲ ႔။ စစ္ျဖစ္သြားသည္ႏွင္႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာ၀န္ဘြဲ ႔ ရလုိက္၏။
ေဆးရုံၾကီးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ အလုပ္လုပ္ၿပီး အေမရိကန္သုိ႔ သြားရသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမနႏၵာ မက္ထရစ္ေအာင္သည္႔ႏွစ္မွာ သူသည္ ေဆးရုံၾကီးတြင္ ႏွစ္ႏွစ္
အလုပ္လုပ္ၿပီး၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္ငါးႏွစ္ ျပည္႔ၿပီး ျဖစ္သည္။ ျမနႏၵာႏွင္႔ ယူမည္႔သူမုိ႔ အခ်စ္စစ္ကုိ
ဘယ္မွာမွ မရွာဘဲ၊ အခ်စ္မ်ားစြာကုိသာ ရွာခဲ႔သည္။ လိပ္ျပာပမာ ေမြးၾကိဳင္လွပေသာ ပန္းေတြ႔ရာ၌
နားခ်င္ေသာ ၀ါသနာရွိတာလည္း အမွန္ပဲ။ အဖုိးတန္သမီးႏွင္႔ လုိက္ေလ်ာရန္ ေကာင္းစြာ သုံးျဖဳန္းႏုိင္ေအာင္
ပါပါက ေငြပုိ႔ထားသည္တစ္ေၾကာင္း၊ သူသည္ ရုပ္ေခ်ာေသာ၊ ပညာေတာ္ေသာ၊ အထက္တန္းက်က် ၀တ္ႏုိင္ေသာ
ဆရာ၀န္ေပါက္စ ျဖစ္ေလရာ၊ လြယ္ကူးရာ ေက်ာင္းသူ နာ႔စ္မတုိ႔၏ အခ်စ္မ်ားစြာကုိ ခံယူရသည္။
ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ ဘ၀လုိ႔လည္း ထင္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ထုိႏွစ္မွာ ျမနႏၵာႏွင္႔ လက္ထပ္ရမလုိ ျဖစ္လုိက္ေသး၏။ သုိ႔ေသာ္
ျမနႏၵာက ေကာလိပ္သြားခ်င္ေသးသည္မုိ႔ ေစ႔စပ္ေၾကာင္းလမ္းရုံပဲ ျပဳရ၏။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္
လုပ္လုိက္၏။ ပါပါတုိ႔ ပုိက္ဆံေပါလွခ်ည္လား ထင္လုိက္၏။ ျမနႏၵာ အရြယ္ေရာက္မွ ေလးငါးခါသာ
ျမင္ဖူးခဲ႔ရာ ေစ႔စပ္ေသာေန႔မွာ အလွတရပ္ကုိ ေကာင္းစြာ သုံးသပ္ခြင္႔ရလုိက္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">လွလုိက္တဲ႔ ျမနႏၵာ။ ကုိကုိ႔ မယားျဖစ္မယ္႔ ျမနႏၵာဟာ ေက်နပ္စရာပါလားကြယ္လုိ႔
ထင္လုိက္၏။ ၾကည္႔စမ္း။ ပန္းႏုေသြးကေလး တကုိယ္လုံးဆင္ၿပီး ပုလဲ၊ နီလာ ရတနာမ်ားျပင္လုိ႔။
ပြဲ၀င္မယ္႔ မယားမ်ိဳးေပါ႔။ ညိဳေမာင္းတဲ႔ ဆံပင္ၾကားက ပြင္႔မယ္ၾကံရြယ္ဆဲ ႏွင္းဆီေဖ်ာ႔ႏွင္႔
ျမနႏၵာ ဘယ္သူ ပုိလွသလဲလုိ႔ေတာင္ စိတ္ကူးမယဥ္စဖူး ယဥ္လုိက္ခ်င္၏။ ျမနႏၵာကေတာ႔ သိပ္ရွက္ေနသလုိ
မ်က္ႏွာ နီညိဳညိဳျဖင္႔။ မ်က္လုံးလွန္ၾကည္႔ေဖာ္မရ။ စကားေျပာေဖာ္မရ။ ျပာလဲ႔ေသာ မ်က္ခြံမုိ႔ႏွင္႔
မ်က္ေတာင္ေကာ႔မ်ားသာ ျမင္ရ၏။ ထုိတညေနလုံး ဧည္႔သည္မ်ား ညစာထမင္းစားပြဲမ်ားျဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္ရ၏။
ျမနႏၵာႏွင္႔ ျပန္ခါနီးမွ လသာေဆာင္မွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႔ခြင္႔ရလုိက္၏။ တီးမႈတ္သံ၊ စကားသံ၊
ရယ္သံေတြၾကားမွာ သူေျပာသမွ်ကုိ ေခါင္းငုံ႔နားေထာင္ေနၿပီး ‘ဟုတ္ကဲ႔’ ႏွစ္လုံး သုံးလုံးသာ
ျမနႏၵာထံက ရလုိက္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေစ႔စပ္ၿပီး ျမနႏၵာတုိ႔အိမ္သုိ႔ ၀င္ထြက္ခြင္႔ရွိေသာ္လည္း
သာဦးေဂ်ာ္၏ အခ်စ္မ်ားစြာတုိ႔သည္ ေစ႔စပ္ျခင္းသတင္းေၾကာင္႔ ဂယက္ထသည္ကုိ ေျပျပစ္ေအာင္
ျပဳေနရသည္မုိ႔ စိတ္ကူးထားသလုိ မၾကာခဏ မ၀င္ထြက္ခဲ႔ရေခ်။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;"> ပါပါ
ခင္ဗ်ား</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အေမရိကသုိ႔ သြားရမည္ဆုိသည္႔အတုိင္း
ပညာထပ္သင္ရန္ ယခုက ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ လွ်င္ မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္
စာက်က္ရုံမက လက္ေတြ႔ခြဲစိတ္ရာ၌ ကၽြမ္းက်င္ဖုိ႔လည္း ေဆးရုံမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ရပါမည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စသည္ျဖင္႔ စာေရး၍ သူ ခြင္႔ေတာင္းလုိက္ၿပီး ျမနႏၵာတုိ႔အိမ္မွာ
ဧည္ခံေကၽြးေမြးပြဲမ်ားကုိသာ သူ သုံး ေလး ခါ ေရာက္ရ၏။ ေနာက္အေမရိကသုိ႔ ထြက္ခြာလာခဲ႔သည္။
ျမနႏၵာ လုိက္ပုိ႔ေသးတာေပါ႔။ သြားခါနီး ‘နႏၵာ ဘာမွာခ်င္လဲ၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘာပုိ႔လုိက္ရမွာလဲ’
လုိ႔ ေမးေတာ႔ နႏၵာႏွမက ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ေကာ႔ျဖဴးေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားျဖင္႔ မ်က္လုံးကုိ
ဖုံးအုပ္ပစ္ကာ ‘ဟင္႔အင္း’ တစ္လုံးသာ တုိးတုိး ဆုိလုိက္ေလသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">xxx</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အေမရိက၌ ေလးႏွစ္မွ် သူ စာသင္အလုပ္ လုပ္ခဲ႔သည္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳ၍
အနည္ထုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္လုိ႔ သူ ထင္ေလသည္။ ေရာက္စႏွစ္၌ ပင္ပန္းလွ၏။
အေမရိကန္ေဆးရုံ၌ လုပ္ခြင္႔ရရန္ စာက်က္ရ၏။ စာေမးပြဲေျဖရ၏။ ေန႔ ႏွင္႔ ည ခြဲျခားလုိ႔မရေအာင္
လုပ္ရ၏။ စက္လုိ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေဆးရုံးကေပးသည္႔ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္လွေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလး၌
အနားရသည္။ မနက္မ်ားမွာ အေသလုိ အိပ္ေမာက်ရ၏။ ႏုိးလာၿပီး တစ္ညမွ် အားေသာညမွာ သူသည္ ေရမိုးခ်ိဳး
အ၀တ္အစားလဲ၍ လမ္းထြက္သည္။ လမ္းေပၚမွာလည္းေကာင္း၊ စားေသာက္ဆုိင္မွာလည္းေကာင္း၊ ရုပ္ရွင္ရုံမွာလည္းေကာင္း၊
ကပြဲမွာလည္းေကာင္း စုံမက္ဘြယ္ မိန္းမတေယာက္ကုိ ေကာက္ယူရရွိၿမဲ။ အၾကင္မိန္းမအားျဖင္႔
ပင္ပန္းေသာေဆးရုံအလုပ္ စာတစ္လုံး မလစ္ရ။ က်က္မွတ္ရသည္႔ စာအုပ္၊ ခြဲစိတ္ခန္း၏ညွင္းပန္းျခင္းတုိ႔မွ
အနားယူၿမဲ။ မိန္းမတေယာက္ကုိ တစ္မ်ိဳး သူ ခ်စ္လုိ႔ရသည္။ စုံမက္လုိ႔ ရသည္။ စိတ္ပင္ပန္းစရာ
မရွိပါ။ မိန္းမတုိ႔သည္ တံတားေအာက္၌ ျဖတ္စီးသြားေသာ ေရပမာပင္။ ၿပီးေတာ႔ ေလာကေရးရာႏုံခ်ာလွသည္႔
ကုိကုိ႔ ႏွမ ျမနႏၵာသာ အရြယ္ေရာက္ေသာ ေယာက်ၤား တစ္ေယာက္သည္ လူ႔ဘ၀တြင္ အလုပ္ႏွင္႔ စာအုပ္ျဖင္႔သာ
ေမြ႔ေလ်ာ္သည္လုိ႔ ထင္စား၀ံ႔မည္။ သိတတ္ နားလည္သူအေပါင္းကမူ သာဦးေဂ်ာ္ကုိ သဘာ၀အတုိင္း
ေနထုိင္တတ္ေသာ သာမန္ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပါပဲ ဆုိတာထက္ ပုိ၍ အျပစ္ျမင္လိမ္႔မည္မဟုတ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မရင္းႏွီးရေသးေသာ္လည္း သူ ခ်စ္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္႔ ျမနႏၵာ၏
ေငြေဘာင္ကြပ္သည္႔ ဓာတ္ပုံကုိေတာ႔ မွန္တင္ခုံေပၚတြင္ တယုတယ ေထာင္ၿမဲ။ ျမနႏၵာဖုိ႔ လက္ေပြ႔အိတ္ႏွင္႔ဖိနပ္ဆင္တူ
လွလွေတြ႔ရင္ ၀ယ္ပုိ႔ၿမဲ။ တခါ ပုလဲတုႏွင္႔ ေက်ာက္ျပာျခယ္သသည္႔ ဇာထဘီစ ၀ယ္လုိက္မိ၍ ေန႔လည္စာ
ႏွစ္ပတ္မွ် အငတ္ခံေနလုိက္ရေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ ျမနႏၵာက ဓာတ္ျပားမ်ားသာ မွာသည္။ ဓာတ္ျပားဘုိး
ပုိက္ဆံပုိ႔သည္။ ေရွးသီခ်င္းၾကီးမ်ားကုိ သူ နားမလည္သည္မုိ႔ အေရာင္းစာေရးမေလး အကူအညီ
ယူရ၏။ ထုိ အေရာင္းစာေရးမေလးႏွင္႔ သိကၽြမ္းသြားၿပီး ကေလးမအခန္းသုိ႔ပင္ တညအိပ္ သြားလည္ဖူးေသး၏။
ေနာက္ေတာ႔ ဓာတ္ျပားဆုိင္ ေျပာင္း၀ယ္သည္။ ျမနႏၵာႏွင္႔ လက္ထပ္ရမည္႔ သာဦးေဂ်ာ္သည္ တြယ္ၿငိခြင္႔မရွိ။
မတြယ္ၿငိႏုိင္ပါ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ပါပါ ထံသုိ႔ လစဥ္ စာေရးရ၏။ ျမနႏၵာထံသုိ႔ သုံးေလးလ တစ္ၾကိမ္
စာေရးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ နႏၵာ ကုိကုိ႔ ကုိ ခ်စ္ရဲ႔လား ဆုိတာမ်ိဳး ပါသြားတတ္လွ်င္ အေျဖျပန္မလာေခ်။
သူကလည္း မပူပင္ပါ။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ရွိပါေသးသည္။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္လွ်င္ ေတြ႔ဆုံ ယွဥ္တြဲ
သြားလာရဦးမည္။ အရင္ ခင္မင္ရဦးမည္။ သမီးရည္းစား ျဖစ္ရဦးမည္။ တကၠသိုလ္တြင္ ျမနႏၵာ၏အလွ
ေက်ာ္ၾကားပုံေတြ ၾကားသိရ၏။ ေက်နပ္ရ၏။ ျမနႏၵာဖုိ႔ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္ ၀တၱဳစာအုပ္မ်ား ပုိ႔ရျပန္ေတာ႔
မာနတက္၏။ ပီယာႏုိ၌ တီးဖုိ႔ ဂီတသေကၤတ စာအုပ္မ်ား ပုိ႔ရျပန္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မ်ားကိုသာမက
ရင္းႏွီးေသာ ကုိယ္႔ဆရာၾကီးမ်ားကုိေတာင္ ထယ္၀ါေတာက္ပေသာ ႏွမ မယားေလာင္း အေၾကာင္း ေျပာျပမိ၏။
ျမနႏၵာ၏ သတင္းမွ်ျဖင္႔ပင္ ႏုိင္ငံျခားသားတုိ႔က သူ႔ကုိ အထင္ၾကီးလာျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သုိ႔ေသာ္ ျမနႏၵာ ဘီေအေနာက္ဆုံးႏွစ္၌ ကဗ်ာဆရာ လင္းထင္နာမည္ကုိ
ၾကားလာရ၏။ ပါပါ က ျမနႏၵာ မုိက္မဲၿပီလုိ႔ပင္ ယူဆလုိက္၏။ ကုိကုိ စာသင္ႏွစ္ ကုန္ဆုံးသည္႔လမွာ
ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာဖုိ႔ အမိန္႔ေပး၏။ ဘီေအေျဖၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္းမွာ ကုိကုိ႔ ႏွမကုိ
ပုိင္ဆုိင္ရေတာ႔မည္ပင္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘လက္ထပ္ၿပီးေတာ႔ အဂၤလန္နဲ႔ ဥေရာပကုိ လည္ၾကဦးေပါ႔၊ သမီးနႏၵာ
ျပည္အျပင္မွ မထြက္ရေသးတာ၊ ကုိကုိလည္း ေရာက္ရာမွာ ပညာထပ္ဆည္းပူးဖုိ႔ပဲ’ ဟု ပါပါက စီစဥ္ျပန္ေလသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">xxx</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိယ္႔အေၾကာင္းသာေတြးတတ္သည္႔၊ ကုိယ္႔ဘက္ကသာ ေတြးတတ္သည္႔
ကုိကုိ႔ႏွမကေတာ႔ လက္ထပ္သည္႔ေန႔မွာေတာင္ မ်က္လုံးျဖင္႔ လွန္ၾကည္႔ေဖာ္ရသည္မဟုတ္။ ညစာ
ထမင္းပြဲမွာ စားစရာ တခန္းၿပီး တခန္း ခ်လာဆဲ။ ၀ုိင္နီကုိလည္း ကုန္ေအာင္ေသာက္၏။ ၀ုိင္ျဖဴကုိလည္း
ကုန္ေအာင္ေသာက္၏။ ထမင္းပြဲမွာ အထူးသီးသန္႔ေရႊးဖိတ္သည္႔ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြမ်ားက ျမနႏၵာကုိ
အၾကီးအက်ယ္ အကဲခတ္ၾက၏။ ကုိကုိက ခါတုိင္းထက္ ရႊင္လန္းၿပီးေနသည္။ စကားမ်ားစြာ ေျပာရသည္။
ျမနႏၵာ ၾကိဳက္တတ္တယ္ရယ္လုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳဟန္ျဖင္႔ စားပြဲထုိးကုိ မ်က္ရိပ္ျပလုိ႔ ျမနႏၵာ
ဖန္ခြက္၌ ျဖည္႔ေစရျပန္၏။ ထမင္းပြဲၿပီး၍ မီးလုံး နီ ျပာ စိမ္း ၀ါ ထြန္းေသာ ပန္းၿခံတြင္းမွာ
လက္က ဖန္ခြက္ျဖင္႔ မတ္တပ္ရပ္၍ စကားေျပာေနၾကသည္႔ ဧည္႔သည္မ်ားႏွင္႔ စကားလွည္႔လည္ေျပာရျပန္ေတာ႔၊ ျမနႏၵာ ေျခမယုိင္ေအာင္တစ္ေၾကာင္း
လက္ေမာင္းကုိ ေပးအပ္၍ တြဲမ ေစရျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိက သူမ်ားမၾကားေအာင္ အသာကေလး ေျပာရသည္။ ျမနႏၵာ မနာက်င္ရေအာင္
ႏူးညံ႔စြာ ေျပာရသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left; text-indent: 0.5in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဒါလင္ မူးေနေတာ႔မယ္’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဟဲ …… ဟဲ…. မူးေနၿပီ ကုိကုိရဲ႔’ တဲ႔။ ခုမွ သူ႔ကုိ ရဲရဲေမာ႔ၿပီး
ၾကည္႔လုိက္ေသာ ျမနႏၵာသည္ ရယ္ၿပီးရင္း ရယ္ေနေသာ္လည္း မ်က္လုံးထဲမွာ မ်က္ရည္မ်ားျပည္႔လ်က္ရွိသည္ကုိ
ျမင္လုိက္ရေလ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အားလုံး က ၾကျပန္ေတာ႔ ကုိယ္႔အေၾကာင္းသာ ေတြးတတ္သည္႔ ကုိယ္႔ဘက္ကသာ
ေတြးတတ္သည္႔ ကုိကုိ႔ႏွမကေတာ႔ ကုိကုိ ဘယ္လုိျဖစ္သလဲဆုိတာ စဥ္းစားမိပုံမရ။ သတိရပုံမေပၚ။
ကုိကုိႏွင္႔ ေျခအကြက္က်ေအာင္သာ လမ္းေလွ်ာက္၍ လုိက္ေနသည္။ ဧည္႔သည္တစ္ခ်ိဳ ႔ က ၿပဳံးၾကသည္။
တစ္ခ်ိဳ ႔က ကုိကုိ႔ ကုိ ၾကည္႔ၾကသည္။ ပါပါ မ်က္ေမွာင္ အနည္းငယ္တြန္႔ေနသည္။ မာမာက စကားမ်ားစြာ
ေျပာေနသည္။ ကုိကုိက လသာေဆာင္ဘက္ ထိန္းေခၚလာၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ထြက္ခဲ႔ရ၏။ ‘ဒါလင္ကုိ ညာေခၚလာတာ’ လု႔ိ ေျပာရေသး၏။ ရယ္ၿပီးရင္း
ရယ္ေနေသာ ျမနႏၵာသည္ ေတာင္ထန္းပင္မ်ားၾကားမွာ စကားေျပာ၏။ ငုိရႈိက္သံျဖင္႔ ေျပာ၏။ တစ္ခါတုန္းကလည္း
ဒီလုိဘဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိပါလိမ္႔။ နႏၵာ ညာေခၚလာတာတဲ႔။ သူကလည္း ကုိကုိ႔ လုိ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။
သိပ္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာပဲ ကုိကုိရဲ ႔ တဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ခ်င္ေနေသာ ကုိကုိကေတာ႔
မခံခ်င္တစ္၀က္၊ မေက်နပ္တစ္ခ်က္၊ ပုိင္ခ်င္တာတစ္ဘက္ႏွင္႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေပြ႔<span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ယူျပီနမ္း</span>ေတာ႔ သူကေလးက ငုိျပန္သည္။
အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကုိမွ မနမ္းပါဘူးတဲ႔။ စကားေတြဘဲေျပာေနတာပဲတဲ႔။ နမ္းစရာလည္း
အေၾကာင္းမရွိတာတဲ႔။ သည္လုိ ဆုိျပန္ေတာ႔လည္း ကုိကုိသည္ ကၽြဲခုိးေပၚေသာ ႏွမအငယ္ကုိ သနားၾကင္နာစြာႏွင္႔
အသာကေလး တစ္ဖန္ နမ္းရျပန္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပီးေတာ႔ မ်က္ေတာင္မ်ားစင္းလာသည္႔ သတုိ႔သမီးကုိ ၾကည္႔ၿပီး
ရယ္ေမာမိျပန္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ျမနႏၵာ မျမင္ေအာင္ သက္ျပင္းခုိးခ်ၿပီး ‘ဧည္႔သည္ေတြမျပန္ေသးဘူး
နႏၵာရဲ ႔။ မအိပ္ခ်င္ပါနဲ႔ဦး’ ဆုိေတာ႔ ေခါင္းသာ အသာညိတ္ျပေသးသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အဂၤလန္သုိ႔မသြားခ်င္ ရန္ကုန္မွာ ေလးလေလာက္ ေနၾကဆဲ။ ျမနႏၵာကေတာ႔
ညစဥ္ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ခပ္မူးမူးျဖစ္ေနသည္။ ညစဥ္
ရွန္ပိန္ပုလင္း အိပ္ခန္းထဲသယ္လာသည္။</span> ကုိကုိက လန္ဒန္သြားဖုိ႔အေရး ေဆးရုံသုိ႔ေျပးရ၊
ရုံးေပါင္းစုံေျပားရႏွင္႔မုိ႔ ညေနစာအမီ မနည္းျပန္ရ၏။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ညစာ စားလွ်င္ ကုိကုိကသာ
ဒုိင္ခံစကားေျပာရ၏။ ၿပီးေတာ႔ နႏၵာက ရွန္ပိန္ပုလင္းကိုဖက္၊ ကုိကုိက နႏၵာကုိဖက္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာၿမဲ။
သူကေလးက အိပ္ယာေပၚမတက္ခင္ ပီယာႏုိ၌ ထုိင္မိလွ်င္ သီခ်င္းျဖစ္ေအာင္ မတီး။ ေလလြင္ေသာ
လက္မ်ားႏွင္႔ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေသာ အသံမ်ားကုိ တုိ႔ လုိ႔ ေနတတ္ေလသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေမာေမာႏွင္႔ အိပ္ရာထဲလွဲလွ်င္ ေတြ႔ရသည္မွာ ျမနႏၵာ ျပင္ဆင္ထားေသာ
ႏွင္းဆီပန္းစုိက္အုိးမ်ားက မဂၤလာအိပ္ခန္း တစ္ခန္းလုံး ေမြးၾကိဳင္ေနေစ၏။ ျမနႏၵာ ဧည္႔ခန္းမွ
အိပ္ခန္းတြင္းသုိ႔ ေရြ႔ေျပာင္းလာခဲ႔ေသာ ေရဒီယုိဂရမ္မွ တီးလုံးဓာတ္ျပားမွ သာယာၿငိမ္႔ေျငာင္းေသာ
အသံမ်ားလည္း လႈိင္ေန၏။ သတုိ႔သမီးကသာ သူ႔ကုိ သတိရဟန္မတူဘဲ အေနာက္တုိင္းသူ ထုံးစံအတုိင္း
မွန္သားလုိ မျမင္ရ မၾကည္လင္ေသည္လည္း ပါးပါးလဲ႔လ႔ဲ ရွိေသာ ႏုိင္လြန္ဇာနက္ ည၀တ္အက်ီရွည္ျဖင<span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">္႔ တဖန္ခြက္ျပီး တဖန္ခြက္ ရွန္ပိန္ငွဲ
့ေသာက္ေနသည္။</span> ၾကည္႔လုိ႔ေတာ႔ ေကာင္းသားပဲဟု ေတြးမိတတ္၏။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာလုိဘဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တစ္ညတေလေတာ႔လည္း သူသည္ သည္းမခံခ်င္ေတာ႔ပဲ ျမနႏၵာရဲ ႔ ေရွးသီခ်င္းၾကီးမ်ားကုိ
ရပ္ပစ္လုိက္ၿပီး တီးလုံးကုိ ဖြင္႔၏။ နႏၵာ့ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ဖန္ခြက္တိုင္း</span>ကုိ ေခါင္းခ်င္းေတ႔၍ ပါးခ်င္းကပ<span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">္ကာ လုေသာက္၏။ ရွန္ပိန္မ်ား ဖိတ္စင္ကုန္တတ္ေလ၏။</span>
ျမနႏၵာ ရယ္ေမာလာၿပီး သူတုိ႔သည္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ရယ္ၾကျပန္၏။ ကုိကု<span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ိပါလာလွ်င္</span> ေကာ႔ေတး ၾကမ္းၾကမ္း
ေသာက္မိတတ္ၿပီး <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ႏွစ္ေယာက္လံုး</span> သိပ္မူးပစ္တတ္သည္။ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ေနာက္ဆုံး ႏွစ္ေယာက္သား ယိမ္းထိုးျပီးေနလ်က္က
က ၾကေသး၏။</span> ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ၿပီးလွ်င္ ရယ္ရင္းႏွင္႔ အိပ္ရာထဲ ပစ္လွဲမိလွ်င္
ႏွမ ျမနႏၵာသည္ အမူးေျပသြားသလုိ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္လာၿပီး ကုိကုိ႔ ကုိ စုိက္ၾကည္႔ၿပီး
မ်က္ရည္လွ်ံတတ္ျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပီးေတာ႔ ျမန္မာကဗ်ာ ဖတ္ၿပီး ငုိသည္ တဲ႔။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘သြားစုိ႔ကြယ္’ လုိ႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ငယ္ခ်စ္အလွ၊ ၿပဳံးွရွက္ျမနဲ႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ႏႈတ္ရြ ပန္းလ်၊ သက္ျပင္းခ်နဲ႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူ စေခၚမွ၊ သတိရတတ္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ႏွမႏွင္႔ေ၀း၊ ျပန္ေျပာင္းေတြးမိ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ႏုေထြးပြင္႔ငုံ၊ ႏႈတ္ခမ္းစုံကုိ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၾကဳံလ်က္မနမ္း ေမြးမိသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘သြားေတာ႔မယ္’ လုိ႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပဳံးလွယ္ၿမဲကုိ၊ မ်က္ရည္စုိစြတ္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ရင္ဖုိလႈိက္ေမာ၊ ႏႈတ္ခမ္းကုိက္ျပတ္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မုိက္မဲလြမ္းခက္၊ ဟန္မပ်က္ပင္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ႏုတ္ဆက္ထြက္သြား၊ ေမာင္႔ကုိထားခဲ႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေမ႔မွား မတားျမစ္မိသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘သြားေတာ႔ၿပီလား’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဘယ္ဆီမွာလဲ၊ မေ၀ခြဲတတ္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သဲသြန္ေရေပါက္၊ ရွာဆဲေပ်ာက္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မူးေနာက္ရမၼက္၊ ပူျပင္းခက္လုိ႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ႏွင္းရြက္ညံ႔သိ၊ အလွၾကည္႔ဆဲ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေျမညွိနံ႔သက္၊ သဇင္ခက္ႏြမ္း</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူ႔လက္ေၾကြလြင္႔၊ မဆုံးသင္႔ဘဲ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၾကာလင္႔ေတြးဆ၊ ေမာင္ေနာက္က်ခဲ႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ႏွမ အလ်င္လုိေတာ႔သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပီးေတာ႔ အိပ္မက္ မက္ၿပီး ငုိသည္တဲ႔။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငုိသံၾကားလုိ႔ တေရးႏုိးရသည္။ ျမနႏၵာ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္က
မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လွ်ံေ၀လုိ႔ ငုိျပန္ေတာ႔ အလန္႔တၾကား လႈပ္ႏုိးရၿပီး ‘နႏၵာဒါလင္ နႏၵာဒါလင္’
လုိ႔ ေခၚမိရသည္။ ကုိကုိ႔ ႏွမက ႏုိးလာေသာ္လည္း မခ်ဳပ္တည္းဘဲ ငုိျပန္သည္။ ေပြ႔ဖက္ထားတဲ႔
ကုိကုိ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ မေပ်ာ႔ေခြဘဲ ေတာင္႔တင္းၿပီး ေခ်ာ႔မရေအာင္ ငုိျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဒါလင္ ရယ္။ ဘာမ်ား ၀မ္းနည္းစရာ ရွိလုိ႔လဲ’
လုိ႔ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင္႔ ေမးေတာ႔………..</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ႏွင္းဆီပြင္႔ပါတဲ႔ အိပ္မက္ မက္လုိ႔ပါ’ တဲ႔။ ဒီအိပ္မက္
ခဏ ခဏ မက္တတ္တယ္တဲ႔။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာ ဘာ အိပ္မက္ မက္သလဲ။ ကုိကုိ မေမးေတာ႔ပါဘူး။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေမးဘုိ႔လည္း မလုိပါဘူး။ နႏၵာသာ ညစဥ္ အိပ္မက္ မက္သူ ျဖစ္သည္။
အိပ္မက္မ်ားမွာ ခမ္းနားၾကီက်ယ္လွသည္။ အေရာင္စုံသည္။ အေသးစိတ္ ႏုနယ္သည္။ ဂီတသီခ်င္းမ်ား
အစ အဆုံး ၾကားရတတ္သည္ တဲ႔။ ၀တၱဳတပုဒ္ အစအဆုံး ဖတ္ေနတတ္သည္ တဲ႔။ မျမင္ဖူးေသာသူမ်ား၊
မေရာက္ဖူးေသာ ေဒသမ်ား ပါလာသည္ တဲ႔။ ျမနႏၵာရဲ
႔ အိပ္မက္ထဲမွာ ကုိကုိ မပါတတ္တာ၊ အၿမဲတမ္း ျမနႏၵာ တစ္ေယာက္တည္း အားငယ္ေနရတတ္တာေတြလည္း
မေမးဘဲ ေျပာျပတတ္ေသးေတာ႔ ကုိကုိ႔ႏွမဟာ ကုိယ္႔ ကုိသာ စိတ္၀င္စားၿပီး ကုိယ္႔ဘက္ကသာ ေတြးတတ္တယ္လုိ႔
ထင္ရင္မွားသည္လားကြယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အိပ္မက္ ဒီေလာက္ မက္ေနတာ စိတၱဇ ေ၀ဒနာျဖစ္ေနသလားမွ မသိတာ
လုိ႔ တစ္ခါ စေတာ႔ ျမနႏၵာက စိတ္ဆုိးလွသည္တဲ႔။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သုိ႔ေပမည္႔ ဘယ္ သတုိ႔သမီးမွ ညားစမွာ သည္ေလာက္ ကုိယ္႔စိတ္ႏွင္႔
ကုိယ္ ဗ်ာမ်ားမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမနႏၵာဟာ ကုိယ္ ကုိ ခ်စ္လာႏုိင္မယ္႔သူမွ ဟုတ္ပါမလားဒ။
တစ္သက္လုံး စိတ္ကူးယဥ္ မုိက္မွားခဲ႔သူကေလးမ်ားလား။ ကုိကုိနဲ႔ ယွဥ္တြဲရတဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာ
တာ၀န္ သိပါ႔မလား။ ပီယာႏုိတီး ဓာတ္ျပားဖြင္႔၊ စာဖတ္ၿပီး အိပ္မက္မ်ားနဲ႔ နပမ္းလုံးေနမွာလား။
ကုိကုိ႔ဘ၀၊ ကုိကုိ႔အလုပ္ ဆုိတာကုိေရာ သတိရတတ္ရဲ ႔လား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ထုိသံသယမ်ားသည္ အခြဲအစိတ္၌ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ ဆရာ၀န္ လင္သည္ကုိကုိရဲ
႔ စိတ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးေလးလ အတြင္းမွာပဲ ပီပီသသ ေပၚခဲ႔သည္။ ညိဳေမာင္းေသာ ဆံပင္ သရဖူႏွင္႔၊
ေအးေဆးၾကည္လဲ႔ေသာ ျမနႏၵာရဲ ႔ မ်က္လုံးမ်ားႏွင္႔ ရင္ဆုိင္ရျပန္ေတာ႔ ‘အုိ…. သည္ကေလးသဖြယ္
ေလာကီကိစၥ မလည္မ၀ယ္လွတဲ႔ ႏွမကေလးဟာ ၾကီးရင္႔လာမွာပဲ။ သိတတ္လာမွာပဲ။ စိတ္ကူးတုိ႔၊ အိပ္မက္တုိ႔ဆုိတာ
လူ႔လက္ေတြ႔ဘ၀ကုိ စုိးမုိးဖုိ႔ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိလာမွာဘဲ’ ဟု ခြင္႔လြတ္ျခင္းႏွင္႔ ေမွ်ာ္ေတြးရျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပီးေတာ႔ အိမ္ေထာင္ဦး ေလးလမွာ သူတုိ႔ရဲ ႔ ဘ၀ကုိ တကယ္ စတင္ရသည္မဟုတ္ေသး။
ကုိကုိက ေဆးရုံၾကီးမွာ သြားၿပီး အလုပ္ လုပ္ေနလုိက္ေသး၏။ အဂၤလန္သြားဖုိ႔ ကိစၥမ်ားေျမာင္
ေနာက္ကုိ လုိက္ရေသး၏။ စာတစ္ဘက္ ဖတ္ရေသး၏။ လန္ဒန္ေဆးရုံ ႏွင္႔ သံၾကိဳး အျပန္အလွန္ ရုိက္ရေသး၏။
စာ အျပန္အလွန္ ရုိက္ရေသး၏။ ညေနေစာင္းမွာ လက္ႏွိပ္စက္တစ္လုံးႏွင္႔ အလုပ္မ်ားလွဆဲ။ ျမနႏၵာက
အိပ္ခန္းထဲမွာ ျပင္သစ္ အခ်စ္၀တၱဳမ်ား ဖတ္ေနသည္။ ပါပါႏွင္႔ ေဆြးေႏြးဆဲ။ နႏၵာက သူ႔ကိစၥ
မပါသလုိေနမည္။ သူ႔ မာမာႏွင္႔ စကားမ်ား စိတ္ေကာက္ေနမည္။ ထမင္းစားဖိတ္ေသာ အိမ္မ်ားကုိ
ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားေရာက္ လည္ပတ္ရလွ်င္ေတာ႔ သူတုိ႔ လင္မယား ေတာ္ေတာ္ ခင္မင္လာသည္။ ျမနႏၵာသည္
ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ဆက္ဆံတတ္သည္။ လူေရွ ႔မွာ ကုိကို႔လက္ေမာင္းကုိ ခုိတြယ္လုိ႔ ေနတတ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ရုပ္ရွင္မင္းသားႏွင္႔ အိမ္ေထာင္က်သည္႔ တပည္႔ေဟာင္း ဆရာ၀န္မတေယာက္၏အိမ္မွာ
ညစာ စားရတာကုိ သတိရ၏။ အိမ္ရွင္မက ျမနႏၵာ၏အလွကုိ တအံ႔တၾသ ခ်ီးမြမ္းဆဲ။ သူ႔ေယာက်ၤား ရုပ္ရွင္မင္းသားက
ဂီတအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာ၏။ ရုပ္ရွင္မင္းသားရဲ ႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လင္းထင္အေၾကာင္း
ေျပာ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အုိ…. နႏၵာနဲ႔ ခင္တာေပါ႔။သူ႔ကဗ်ာဆုိ အားလုံး ရတာပဲ။ သူ
ေနာက္ဆုံးစပ္တဲ႔ ကဗ်ာကေတာ႔ လုိ႔ ကုိကုိ႔ ႏွမက သိမ္ေမြ႔စြာ ေျပာၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ရြတ္ဆုိလုိက္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စိတ္ႏြမ္းပါး၍</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စကား ဟဟ ဆုိမရဘူး</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဂီတကဗ်ာ နားမသာဘူး</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေပစာဖတ္ေမြ႔ မေပ်ာ္ေမ႔ဘူး</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေတြ႔ခ်င္ေနဆဲ ေမွ်ာ္လင္႔ရဲဘူး</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ခြဲခြာလြင္႔ပါး ထြက္ခြာသြားရက္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေဆာင္းပါးစာေခြ ပုိ႔ေလမလား</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စကားေျဖာင္႔စင္း သနားျခင္းနဲ႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပင္းျပအနာ စိတ္ဒဏ္ရာကုိ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၾကာႏႈတ္ေမြးထုံ ႏႈတ္ခမ္းငုံႏွင္႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">လမ္းၾကဳံလာလွည္႔ ေျဖပါဘိကြယ္ (လမ္းၾကဳံတလွည္႔ နမ္းေျဖတကြယ္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သတိလြတ္ေထြ ေလ်ာ႔ေခြညိွဳးပန္း</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အိပ္ခန္းကုိယ္တည္း တ သ ညည္းသံ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သန္းယံအိပ္မက္
မမက္ဘူးလား</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မျဖားေယာင္းရက္ လြမ္းရခက္ခဲ႔</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေရာ္ပ်က္ႏြမ္းေခြ ေလသက္ေျမခ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေၾကြရြက္အတူ လူးေတာ႔သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပီးေတာ႔ ျမနႏၵာသည္ ပီယာႏုိ၌ ထုိင္ကာ ေလေပြေမႊ႔သံ မုိးေပါက္ေျပးသံမ်ားပါေသာ
မုိးဇတ္ရဲ ႔ ေႏြဦးတီးလုံးကုိ တီး၏။ ‘ကုိကုိ ကရေအာင္’ လုိ႔ စတင္ဖိတ္ၾကား၏။ ထုိည ကၾကေသာ
ဧည္႔သည္တုိ႔အလယ္မွာ ျမနႏၵာရဲ ႔ မ်က္ႏွာကေလးဟာ အလွဆုံးသာမက အရႊင္လန္းဆုံးလည္း ျဖစ္သည္ကုိ
ေတြ႔ရျပန္၏။ သည္ေတာ႔ ကုိကုိ႔ ႏွမကုိ ကုိကုိ နားမလည္ေသးပါဘူးလုိ႔ အိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး
စိတ္ကူးဆဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အိမ္က်ေတာ႔ ခါတုိင္း ကုိကုိက ေမးေနက် စကား ျမနႏၵာက ေမးေလသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကုိကုိ႔ ကုိ နႏၵာ မခ်စ္ဘူးလား’ တဲ႔။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကုိကုိ နားမလည္ပါဘူး’ လုိ႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိလွ်င္ နႏၵာက
တစ္ခ်က္ရယ္ကာ ‘ကုိကုိ႔ ကုိ နႏၵာ မခ်စ္ဘူးလားလုိ႔
…. ကဲ’ လုိ႔ ထပ္ေျပာျပန္၏။ ေနာက္အပတ္ လန္ဒန္ေရာက္ရင္ ကုိကုိနဲ႔ နႏၵာ ေပ်ာ္မွာပါ။
ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိမွာပါ။ အိမ္အသစ္ေဆာက္ရမွာ အသစ္ေမြးရမွာလုိ႔ ေျပာသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဟုတ္သည္။ ကုိကုိႏွင္႔ နႏၵာ ႏွစ္ေယာက္တည္း စတင္ၾကဖုိ႔ ကုိကုိ
ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သည္။ နႏၵာႏွင္႔ လက္မထပ္ရခင္က ေတြ႔ခဲ႔ရသည္႔ အခ်စ္မ်ားစြာတုိ႔ကုိ သတိမရေတာ႔တာ
ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ေတာ႔တာ အမွန္ပင္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">လန္ဒန္၌ ေလးႏွစ္မွ် ေနၾကေသာအခ်ိန္မွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္
အေပ်ာ္႐ႊင္ဆုံး အခ်ိန္လို႕ ဆိုရမည္ပင္။ နႏၵႏွင့္ ကိုကိုတို႕ လက္ထဲမွာ ပါပါပို႕ေသာေငြႏွင့္
အပူအပင္မ႐ွိ လည္ပတ္ၾကရ၏။ ရန္ကုန္မွာလို ခိုင္းစရာလူ
ေတြအလယ္မွာ ျမနႏၵာ ေငးေမာေနလို႕မရ။ ဘတ္စ္ကားေပၚ၊ ေျမေအာက္ရထားေပၚ တိုးေ၀ွ႕ခုန္တက္သြားလာ
ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကရ၏။ ကို႕ကို႕ေဆး႐ုံႏွင္းနီးေသာ ရပ္ကြက္မွာ အိမ္ခန္းငွားျပီး ေနၾက၏။ နံနက္ခုႏွစ္နာရီ
အမီ အလုပ္သြားရေသာ ကိုကိုစားမီေအာင္ ျမနႏၵာေစာေစာ ထတတ္လာသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ သန္းေခါင္သန္းလြဲ
စာဖတ္ေနတတ္ျပီး ေနျမင့္မွ အိပ္ရာထျမဲ။ ခုေတာ့ ႏြားႏို႕ထၾကိဳရ၏။ ၾကက္ဥ၊ ၀က္ေပါင္ေျခာက္၊
ေၾကာ္ရ၏။ ေပါင္မုန္႕ကင္ကာ ေထာပတ္သုတ္ရ၏။ ကိုကို ႏြားႏို႕ႏွင့္ ေျပာင္းဖူးေျခာက္စားဆဲ။
နႏၵာသည္ လင္၏မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ အ့ံၾသစရာေတြ ေတြ႕တတ္ေလသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကို အေလာတၾကီး စားေသာက္လွ်င္ စိတ္ဆိုးတတ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အို သူကလဲ ေဆး႐ုံ ဘယ္ေျပးမွာလဲ။ ၀ေအာင္စားစမ္းပါဦး ဟု
ဆိုတတ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒီေန႕ကိုကို ခြဲစိတ္ရမယ့္ေန႕ နႏၵာရဲ့။ ၆ နာရီခြဲေလာက္ ဦးေအာင္ေရာက္ေနမွေကာင္းတာ။
နႏၵာကေတာ့ တစ္ေန႕လုံးပ်င္းေနမွာပဲေနာ္၊ ေစာေစာျပန္လို႕ရရင္ ျပန္ခဲ့မယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေန႕လယ္ ဖုံးဆက္ဦးမလား လို႕ နႏၵာက ႐ွက္သလိုႏွင့္ ေမးေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အားရင္၊ သတိရရင္ ဆက္မွာေပါ့ ဒါလင္ရဲ့။ ေဆး႐ုံမွာ ဘယ္ေလာက္
ေျပးလႊားလုပ္ေနရတယ္ဆိုတာ ဒီကေလးမ မသိပါဘူး။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မဆက္ခ်င္ေနေပ့ါ ဆိုေပမည့္ ျပဳံးခ်ဳိေနသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကို စာက်က္ရျပန္လွ်င္ နႏၵာ စားပြဲနားရစ္၀ဲေနတတ္သည္။
ျပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်၍ စာတစ္အုပ္ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚ သြားေနျပန္သည္။ ကိုကို႕ကို လွမ္းျပီး
ေငးေမာၾကည့္ကာ စကား စ, လိုက္၊ သူ႕ဘာသာ ခ်ဳပ္တည္းလိုက္ႏွင့္ ေနျပန္သည္။ ျမနႏၵာ တြယ္ျငိေလျပီ
- အခ်စ္ဆိုတာ ဒါပဲ။ အိမ္ေထာင္အျဖစ္ အဖို, အမ တြဲဖက္ေနထိုင္ေသာဘ၀။ သားသမီး ပြားစီးေသာဘ၀။
သည္မွာသာ အခ်စ္႐ွိသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ မၾကာခင္ပင္ နႏၵာရဲ႕သား၊ ကိုကို႕ရဲ႕သားကို ေမြးဖြားရေတာ့မည္။
ကိုကို အားေသာ ညမ်ားမွာ ျမနႏၵာကို ေခၚလို႕မရေတာ့။ သိပ္မလည္ခ်င္ေတာ့။ ျပဇာတ္ႏွင့္ ဂီတပြဲ႐ုံမ်ားကို
ေဆာင္းဦးေပါက္ရာသီမွာသာ သြားခ်င္ေတာ့သည္။ ပီယာႏို ခပ္လတ္လတ္ တစ္လုံးကို ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္
၀ယ္လိုက္ျပီး ထိုင္တီးေနသည္သည္သာ မ်ား၏။ နႏၵာသည္ သူေမြးရမည့္ကေလး၌ စိတ္၀င္စားကာ ျပင္ဆင္ေနသည္မို႕
ကိုကို႕ကို သိပ္မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ေခ်။ ကိုကိုလည္း ေဆး႐ုံ ညတာ၀န္မ်ား မလစ္ဟင္းလွေတာ့ေခ်။
တစ္ခါတစ္ေလ ညတာ၀န္မ႐ွိပဲ ေဆး႐ုံမွာ စာက်က္ေနလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္း လူပ်ိဳဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္
ထြက္လည္မိေသးသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံဓေလ့ကို ႏွစ္သက္သည္မွာ အမွန္မို႕
သူသည္ အေနာက္ႏိုင္ငံဓေလ့အတိုင္း(ယခင္က ေနဖူးေသာဘ၀အတိုင္း) စိတ္လိုေသာညမ်ားမွာ အျပင္ထြက္ေနျပန္သည္။
မယား ျမနႏၵာ ကေတာ့ ေမးျမန္းစုံစမ္းတတ္သည္မဟုတ္။ သံသယ ျဖစ္တတ္သည္မဟုတ္။ ညျပန္မလာလွ်င္
ေဆး႐ုံတာ၀န္ ႐ွိလို႕သာပဲ မွတ္လိုက္သည္။ ကိုကိုသည္ ဘာမွ် အေလးအနက္ မထားတာမွန္သည္မို႕
ျမနႏၵာအျပင္ ဘယ္သူမွ မခ်စ္လွ်င္ ျပီးသည္ထင္သည္မို႕ ညစာေကၽြးလို႕ရေသာ နာ့စ္မေလးမ်ား၊
လက္ႏိွပ္စက္ စာေရးမေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္မိျပန္၏။ သူတို႕အခန္းသို႕ ညအိပ္ေရာက္ျပန္၏။ ျပီးေတာ့
နႏၵာကလည္း ေမြးဖြားလုျပီပင္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">လူပ်ဳိဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ ပါရီသို႕ ကူးလူးတတ္ျပန္သည္။ ပါရီဆိုသည္မွာ
ႏုံအ, တယ္ဆိုရမည့္ ျမနႏၵာ အဖို႕ အႏုပညာဆိုတာ သတိရေသာ ျမိဳ႕ပင္။ လုဗ္ ပန္းခ်ီျပတိုက္ကိုသာ
သြားခ်င္၏။ ေ႐ွာန္ဆဲလီဆီး ကို ေလွ်ာက္ခ်င္၏။ ကေလးေမြးျပီးမွ ကိုကိုႏွင့္ လိုက္လည္မည္။
တစ္ခါတေလ ကေလးမေမြးခင္ပဲ လိုက္လည္ေတာ့မည္ဟု ပူဆာလွ်င္ ကိုကိုက အတင္းထားခဲ့တတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြပါမွာ ဒါလင္ရဲ႕။ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ကိုကိုနဲ႕
ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားလို႕ရမွ ေခၚမွာ ကိုကိုသည္ သာမန္ေယက်္ားပီပီပင္ မိန္းကေလးမ်ားစြာကို
တစ္သက္လုံးညာခဲ့သည္ျဖစ္၍ ႏွမ ျမနႏၵာကိုလည္း အလြယ္တကူညာလ်က္ ႐ွိသည္။ ဒါကို ေနာက္မွသိရသည့္
နႏၵက ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ခဲ့။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သို႕ေပမည့္ နႏၵာနားလည္ဖို႕ ေကာင္းတာက နႏၵာ က ကိုကိုလက္ထပ္ယူထားတဲ့
မယားပဲ ဆိုတာပင္တည္း။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ဘ၀၌ ေၾကာင္းျခင္းတ မ်ားစြာ႐ွိျမဲဆိုတာ နႏၵာမသိတာ၊
မယုံၾကည္တာ၊ လက္မခံတာဟာ အဓိပၸါယ္မ႐ွိ မသိသား ဆိုး႐ြား လွသည္လို႕ ထင္၏။ လူ့ေလာကသည္ ေယာက်္ားတို႕၏
ေလာကျဖစ္တာကို ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သည္ အတိုင္းမသိ လြတ္လပ္ခြင့္ ရ႐ွိေလသည္။
ကိုကိုသည္ ေလာင္းကစားတတ္သူလည္းမဟုတ္။ ဖဲေတာင္ အိပ္ပ်က္ခံ ႐ုိက္သူမဟုတ္။ သူ႕မွာ အခ်ိန္
လည္းမ႐ွိ။ ၀ါသနာလည္း မ႐ွိလို႕ ဆိုၾကပါစို႕ ဆက္ဆံရသမွ် မိန္းကေလးတို႕ကို ၀ီစကီခြက္လဲႏွင့္
ေသာက္ရသလိုသာ ေအာက္ေမ့သည္။ ေသာက္တုန္း မူးတုန္း ခဏပဲ မနက္က်ေတာ့လည္း ေျပသြားတာပဲ။ အရက္ကမွ
လြန္လွ်င္ ေနာက္တစ္ေန႕ ေခါင္းကိုက္နာ၊ အာ႐ုံေၾကာနာ က်န္ရစ္ေသးသည္။ သူ ဘယ္အခန္းမွာ အိပ္အိပ္
၇နာရီ ေဆး႐ုံအမီ ထေျပးျမဲ။ ခြဲစိတ္ရာ၌ စိတ္အားထက္သန္ျခင္းျဖင့္ မ်က္လုံးမ်ား ေျပာင္လက္ျမဲ။
အားလုံးကို ေမ့ျမဲ။ ျပန္လည္ သတိရလွ်င္ ကိုကို႕ ျမနႏၵာကိုသာ ျဖစ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သားဦးကို ေမြးေတာ့ သူ ပါရီမွာ ေရာက္ေနခဲ့သည္၊ ဆယ္ရက္ေစာေမြးေတာ့
ကိုကို အိမ္မွာ မ႐ွိသည္ႏွင့္ ၾကဳံေနတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အီတာလွ်ံမေလးႏွင့္ သူေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ျပီး
ျပန္အေရာက္မွာ ေစးကရက္ဟတ္ေဆး႐ုံမွ ဖုံးဆက္၍ သံၾကိဳးစာဖတ္ျပသည္။ အယ္လီနာကို ကမန္းကတန္း
ေတာင္းပန္ထားပစ္ကာ လန္ဒန္သို႕ ျပန္ခဲ့ရ၏။ ႏွမအလိမၼာေလးက</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;"> ‘ကိုကို အလုပ္မ်ားေနရင္
ျဖည္းျဖည္းမွ ျပန္ခဲ့ေပါ့၊ ရပါတယ္’ လို႕ ဆိုေသး၏။ ကိုကို႕အဖို႕ နႏၵာ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ
မသိသလိုပဲ။ ျပီးေတာ့ နႏၵာ့အေပၚ ကိုကို သစၥာ႐ွိနည္းကိုလည္း မသိသလိုပဲ။ ဒီတဒဂၤမွာ ကိုကိုဟာ
ျမနႏၵာထံကို လူသတ္ရသတ္ရ မရအရ ျပန္ခဲ့မည္ဆိုတာကို မသိသလိုဘဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေနာက္ေန႕မနက္မွာ ကမၻာေက်ာ္ ပလတ္စတစ္ ဆာဂ်င္ၾကီး ခြဲစိတ္မည္ကို ကူညီခြင့္ရတာလည္း သူလက္လႊတ္လိုက္တာ
ျမနႏၵာက တန္ဖိုးထားသည္မဟုတ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သစ္ခြပန္းအေရာင္မ်ဳိးစုံကို တေပြ႕ၾကီး၀ယ္သြားျပီး နႏၵာရဲ႕
ေဖ်ာ့ေတာ့သြားေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ေမႊးနမ္းရေတာ့ ရင္ခြင္ထဲေပြ႕ထားသည့္ သားဦးေလး မ်က္ႏွာကို
ပါ နမ္းရျပန္သည္။ သားကေလးရဲ႕ အနံ႕ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ဒီအ႐ြယ္မွာ ညီွတီတီေပါ့။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမနႏၵာက သားဦးကေလးႏွင့္ ႐ူးေနသည္။ ကေလးႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သုံးႏွစ္အထိ
အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ေနသည္ လက္တြန္းလွည္းကေလးႏွင့္ လမ္းထိပ္ေလာက္ပဲ ထြက္သည္။ ကိုကိုႏွင့္
ညစာထြက္စားျမဲ မစားေတာ့။ မလိုက္ခ်င္ေတာ့။ သာဦးကေလးကို ကေလးေစာင့္မည့္သူႏွင့္ စိတ္မခ်၊
မထားခဲ့ရက္။ နႏၵာသည္ သူစိတ္၀င္စားေသာ ကိစၥႏွင့္ ေနျပန္ျပီ။ ကိုိကုိတစ္ေယာက္တည္း ညစာထြက္စားရသည္။
သည္ေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္တည္း ညစာထြက္စားသည္ဆိုသည္မွာ ေနာက္ဆက္တြဲ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ား
ပါလာျမဲ။ နႏၵာသာ သည္ထက္ၾကီးရင့္ေသာ မိန္းမျဖစ္လွ်င္ ေဆြးေႏြးဖို႕ပင္ေကာင္းေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သို႕ေသာ္နႏၵာသည္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာ၊ အိပ္မက္ မက္တတ္ေသာ၊ ေလာကအေၾကာင္း နားမလည္ေသာ မိန္းမငယ္သာျဖစ္၏။ ေခါင္းမာသူ
ဆိုေတာ့ အသက္ဘယ္လိုရလာသလဲ။ သားသမီးဘယ္ေလာက္ရလာလဲ။ စိတ္ကူးယဥ္ျမဲ။ အိပ္မက္မက္ျမဲ ႐ွိသည္။
သူ႕ဒုကၡသူ႐ွာျမဲ႐ွိမည္။ ကိုကိုညာသမွ်ကို ယုံၾကည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာကိုလည္း မဖ်က္ဆီးလိုလွ။
တစ္ေန႕မွာ သူသိတတ္နားလည္လာမည္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္သည္။ ညာေနဖို႕မလိုေသာ ကိုကို၊ မိန္းကေလးမ်ားကို
ထည္လဲျဖင့္ တြဲခ်င္သည္ကိုကို၊ ျပက္လုံးအျဖစ္ ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုႏိုင္ေသာ ဘ၀ကို ရလိုသည္။
လိင္စိတ္ဆိုတာ သည့္လူ႕ဘ၀၌ အေရးၾကီး၍ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အဖို႕ အလို႐ွိလွ်င္ လြတ္လပ္စြာ
အဓိပၸါယ္ေဖာ္နိုင္ခြင့္ ႐ွိတယ္ဆိုတာ ျမနႏၵာ သိေစခ်င္သည္။ အဖိုဆိုသည္က သတၱေဗဒ သေဘာအရ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ျခင္းမ႐ွိ။ သားသမီးေမြးျမဴ ၾကီးျပင္းေစရျခင္းမ႐ွိ။
အမဆိုသည္ကို တပ္မက္ခ်င္သေလာက္ တပ္မက္ႏိုင္၏။ လိုက္စားႏိုင္၏။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ လင္ႏွင့္မယား
မွာသာ႐ွိ၍ ကိုကို႕အခ်စ္သည္ ျမနႏၵာ၌သာ ႐ွိသည္ဆိုတာကို နားလည္ေက်နပ္ေစခ်င္သည္။ ျပီးေတာ့
အိမ္မွထြက္ခြာသြားသည့္ တဒဂၤ၌ သူသည္ တေယာက္တည္း ေမြးဖြားလာျပီး တစ္ေယာက္တည္း ေသရမည္ျဖစ္ေသာ၊ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ပိုင္ဆိုင္ေသာ
လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္ဆိုတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေပးေစခ်င္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒါႏွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္း မစၥမာတင္ႏွင့္ နႏၵာကို မိတ္ဆက္ေပးရ၏။
မစၥမာတင္လို နႏၵာ ေတြးေခၚတတ္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သို႕ေသာ္ နႏၵာသည္ ကိုကို ‘ မ်က္ႏွာ ’ မ်ားတတ္ဟန္ကို ရိပ္မိသိ႐ွိလာရျပီးကတည္းက ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့။
ကိုကို ေဆး႐ုံမွ အိမ္သို႕ အေျပးျပန္လာလည္း ႐ွိခ်င္မွ ႐ွိမည္။ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ သားကေလးကို
လက္တြဲကာ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ေနသည္တဲ့။ တစ္ညေနလုံး တရပ္ပဲလဂါးပန္းျခံမွာ ထိုင္ေနသည္တဲ့။
ေရပန္းႏွင့္ မီးေရာင္ကို ၾကည့္ေနသည္တဲ့။ သားေလး အေအးမိမွာ ကိုကိုစိုးလွ၏။ သားေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနလွ်င္
တကၠစီျဖင့္ျပန္လာသည္ကို လွမ္းယူေပြ႕ခ်ီရ၏။ နႏၵာစိတ္ပင္ပန္းလွသည္ကိုလည္း သနား၏။ သေဘာထားမမွန္သည္မို႕
ကိုကို႕တာ၀န္ မဟုတ္ဘူးထင္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမနႏၵာသည္ ကိုကို႕ကို ေစ့ေစ့ငွငွ မၾကည့္ေတာ့ျပန္ေခ်။ နႏၵာ
ေငးေမာေနသည့္ အခါမ်ဳိးမွာသာ ညိဳညိဳေအးေအး မ်က္လုံးမ်ားကို တိတ္တခိုး ျမင္ရ၏။ သို႕မဟုတ္
မ်က္လႊာခ်သျဖင့္ မို႕တင္း တုန္ရီေသာ မ်က္ခြံျပာလဲ့ကိုသာ ျမင္ရ၏။ ဆံုး႐ႈံးသြားရေသာ သူကေလးက
ကိုကို႕အေပၚ ရင္းႏွီး ပိုင္စိုးခ်င္ေသာ အမူအရာေလးကိုလည္း ႏွေျမာ တသ ေနရ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ေျပာရက္သည္မွာ “ ကိုကိုဟာ မိန္းမလိုက္စားသူသာ ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္”
တဲ့။ “မုဒိမ္းေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္” တဲ့။ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ရက္စက္ဆိုး႐ြားလွသည့္
ျမနႏၵာ။ ကိုယ့္မယားကိုယ္ ခ်စ္ခ်င္တာေတာင္ မုဒိမ္းေကာင္ ျဖစ္ရမည္တဲ့။ ကိုကိုက ရန္ျဖစ္ခ်င္၏။
ျမနႏၵာက တခြန္းေကာင္း အႏိုင္ယူ ေျပာကာ လြတ္ကင္းေ၀းလံရာမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနတတ္သည္။ ျပသနာကို
သည္လိုရင္မဆိုင္၀ံ့လို႕ ျဖစ္မည္လား။ ေျပးေ႐ွာင္လို႕ လြယ္မည္လား။ ကိုကို ႐ွင္းလင္းေျပာျပခ်င္လွ၏။
အခ်စ္ဆိုတာ အိမ္ေထာင္မွာ၊ လင္မယားမွာ သားသမီးမွာသာ ႐ွိသည္ ဆိုတာ။ အဲဒါရဲ့ အျပင္ပက ကိစၥေတြမွန္သမွ်ဟာ
တံတားေအာက္၌ ျဖတ္စီးသြားေသာ ေရပမာသာ ျဖစ္သည္ဆိုတာ။ တစ္ေန႕ေတာ့ ျမနႏၵာ စိတ္ထားမွန္လာလိမ့္မည္။ နားလည္လာလိမ့္မည္။
စင္စစ္ေတာ့လည္း ခြင့္လႊတ္စရာမ႐ွိတာက္ု သိလာလိမ့္မည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">“ နႏၵာ နည္းနည္း ပိန္သြားပါလား” ဟု တယုတယ ေမးရ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">“ထင္လို႕ပါ” ဟု မ်က္လႊာခ်ျမဲ ေျဖတတ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">“ကိုကို ေဆးထိုးေပးဦးမယ္ေလ၊ စားမေကာင္းဘူးလား၊ အိပ္မက္ေတြ
မက္ေသးလား၊ နႏၵာက သိပ္အစြဲ အလန္းၾကီးတာကိုး”</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာ့မ်က္ေတာင္မ်ား၌ တြဲဥလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ကိုင္ပု၀ါျဖင့္
အသာသုတ္ရင္း ‘ဒါလင္က ကေလးလိုပါပဲလား’ ဟု သနားရျပန္၏။ ျပီးေတာ့ ညစဥ္မွန္မွန္ျပန္ဖို႔
ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ျပန္လာသည့္အခါ နႏၵာ မ႐ွိလည္း စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေစာင့္၏။ နႏၵာ စည္သြတ္ဘူးမ်ားႏွင့္သာ
ျပီးစလြယ္ စားေနသည္ကို သိျပီး လမ္းထိပ္မွ ၾကက္ေၾကာ္မ်ား၊ ငါးေၾကာ္ႏွင့္ အာလူးေၾကာ္မ်ား
၀ယ္လာဖို႕ သတိရတတ္ျပန္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ နႏၵာ အျပင္သို႕ မထြက္မီ မွီေအာင္ျပန္လာျပီး ကေလးႏွင့္
မီးရထားတြဲဆင္ကာ ကစားေနၾကလွ်င္ေတာ့ နႏၵာသည္ အိပ္ခန္းတြင္းမွာသာ ၀င္ေနကာ ထိုညေနအဖို႕
လမ္းမထြက္ေတာ့ေခ်။ သားႏွင့္ အိမ္ေဆာက္တမ္းကစားရ၏။ စက္ဘီး ၀က္အူေခ်ာင္သည္ကို ၾကပ္ေပးရ၏။ နႏၵာ့မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္လာတတ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သည္လိုျဖင့္ လန္ဒန္၌ စာသင္အလုုပ္၀င္လုပ္သည့္စခန္း ျပီးဆုံးသြားေသာ္
ပါပါက ပါရီသို႕ ေျပာင္း၍ ပလတ္စတစ္ခြဲစိတ္ ကုသျခင္းကို သင္ေစခ်င္ျပန္သည္။ သမီးျမနႏၵာလည္း
ျပင္သစ္စကားကို ျပင္သစ္သံျဖင့္ ေျပာႏိုင္ေအာင္ထင္ပါရဲ႕။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ လန္ဒန္မွာ ေနခဲ့ႏိုင္သားပဲ’ လို႕ ကိုကို႕ႏွမက ေအးစက္စက္ေျပာေလ၏။
</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဒါေပမဲ့ ကိုကိုက မထားခဲ့ႏိုင္ဘူး ဒါလင္’ ရဲ႕လို႕ဆိုေတာ့
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာမည္ ထင္သလား။ သူေျပာလိုရာ ကိုသာ
ေျပာတတ္သည္။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘တစ္လ ေပါင္ ၄၀ ေလာက္နဲ႕ ေနလို႕ရပါတယ္။ နႏၵာ အေရာင္းစာေရးမ
လုပ္မွာပါ။ စာၾကည့္တိုက္မႈး သင္တန္းပဲ တက္ရင္ေကာင္းမလား။ လက္ႏွိပ္စက္ လက္ေရးတို သင္ရင္ေကာင္းမလား’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဒါလင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကိုကိုခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕သာ ယူလိုက္ပါေတာ့’ တဲ့။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုခ်စ္တာ ျမနႏၵာပဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒါကို သူမသိဘူးလား။ ကိုကို နႏၵာ့ကို ခ်စ္တာအျပင္ ဘာေတြသတိရစရာ
လိုေသးလို႕လဲ။ နႏၵာဟာ ဆန္းျပားသူ တစ္ေယာက္လားမသိ။ သူဖတ္ေသာ စာမ်ားကလည္း ကိုကိုႏွင့္
မအပ္စပ္ေသာ စာမ်ားပင္။ ကိုကို မတတ္ေသာ ျပင္သစ္စာအုပ္၊ ဂ်ာမန္ စာအုပ္ေတြကလည္း ဘီ႐ုိျဖင့္အျပည့္။
ကိုကို နားေထာင္ဖို႕ ပ်င္းရိေသာ ေ႐ွးသီခ်င္းၾကီးမ်ားကို တီးမႈတ္နားေထာင္ တတ္ျပန္သည္။
နႏၵာ ၾကိဳက္ေသာ ျပဇာတ္၊ ႐ုပ္႐ွင္ကအစ ေလးေလးပင္ပင္ၾကီးမ်ားျဖစ္သည္လို႕ ဆိုရမလား။ လူ႕ဘ၀ကို
အေလးအနက္ ထားလြန္းသည္။ အစြဲအလန္း ျပင္းထန္လြန္းသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တကယ္ေတာ့ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ခြဲစိတ္ခုံေပၚ၌သာ ႐ွိသည္ဆိုတာကို နႏၵာသိမည္မဟုတ္။ ခြဲစိတ္ခန္းတြင္းသို႕
ကိုယ္လုံးတီး၀င္ေရာက္လာၾကကာ အၾကိဳေမ့ေဆး၊ ထုံေဆးတို႕ျဖင့္ သတိလစ္လ်က္ ဘာမွ်အဖိုးမတန္ေသာ
မိေမြးတိုင္း ကိုယ္စိတ္တို႕ ျဖင့္ အျဖဴ၀တ္ပိုင္း ခဏဖုံးလႊမ္း ၀င္ေရာက္လာၾကေသာ ေသလြယ္သေလာက္
ေသခဲ၍ ႐ွင္လြယ္သေလာက္ ႐ွင္ခဲေသာ၊ သို႕မဟုတ္ ေသသည္ ႐ွင္သည္ ဟူေသာ ကိစၥသည္ ျဖစ္ခ်င္သလို
ျဖစ္ေနေသာ လူသတၱ၀ါအဖို႕ တကယ္အေရးၾကေတာ့ ပီယာႏိုႏွင့္ ဓာတ္ျပားတီးလုံးသည္ ႐ုိမီယိုႏွင့္
ဂ်ဴလီယက္ျပဇာတ္သည္ ရယ္စရာ အပရိက ပစၥည္းမွ်သာဆိုတာ ျမနႏၵာရိပ္မိမည္ မဟုတ္။ ရိပ္မိေအာင္လည္း
မၾကံ႐ြယ္။ ေရခဲေသတၱာထဲ၌ ထည့္ထားမွ တန္ဖိုးအာနိသင္ တည္ျမဲေသာ ၀ိုင္ယိုပင္ေပၚ ပင္နီစလင္အဖိုးတန္
တမ်ဳိးကို ေဆး႐ုံက ပစၥည္းမို႕ ႐ြံသည္ဆိုျပီး ဘီ႐ုိထဲ ထည့္ထားသတဲ့။ အားလုံးပစ္ရကုန္သည္။
ေဆး႐ုံကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ် မလာခ်င္ မ၀င္ခ်င္။ ေဆး႐ုံတြင္းက ေလကို ႐ႈရတာ ႐ြံသည္တဲ့။ ေဆး႐ုံက
ျပန္လာေသာ ကိုကို႕အနံ႕ကအစ နံသည္----တဲ့။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ပါရီကို နႏၵာနဲ႕ သားမပါပဲ ကိုကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သြားမွာလဲ။ ကိုကို ေသရင္ေတာ့ ထားခဲ့ရမွာေပါ့’ ဟု
ေျပာမိ၏။ ျပီးေတာ့ သနားၾကင္နာျခင္းမ်ားျဖင့္ ‘ကိုကို မွားတယ္လို႕ေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုကပဲ အျပစ္တင္ခံပါ့မယ္။ ဒါလင္ စိတ္မခ်မ္းမသာ
မျဖစ္ေစရပါဘူး’ ။ သို႕ေပမည့္ စိတ္တြင္းက ဆက္ေျပာသည္မွာေတာ့ ‘နႏၵာ ဘာမွ မရိပ္မိေစရပါဘူး၊
မသိေစရပါဘူး’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိ္ု ႏွမျမနႏၵာသည္ ကိုကိုသိသည္ေပါ့။ အင္မတန္ အေတြ႕အၾကဳံနည္းပါး၍
စာအုပ္က ဆိုသမွ် အဟုတ္မွတ္သည့္ ျမနႏၵာသည္ ျဖဳန္းခနဲထလာျပီး ကိုကို႕ရင္ခြင္သို႕ တိုး၀င္သည္။
နႏၵာရဲ႕ ေမႊးၾကိဳင္ညိဳေမာင္း ဆံပင္မ်ားထဲ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း၊ ပန္းႏုေရာင္ဆိုးျပီး ေျပာင္လက္ေခ်ာမြတ္သည့္
လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း၊ ႐ွားနဲလ္ ေရေမႊးသင္းျမသည့္ နား႐ြက္ နားထင္စ ကေလးမ်ားကို
ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ပြတ္တိုက္ရင္း တစ္လ ေပါင္ ၄၀ ျဖင့္ ေနမည္ဆိုတာ သတိရကာ ျပဳံးရယ္ျပီး နမ္းရျပန္၏။
‘နႏၵာ ႐ွန္ပိန္လိုေသးလား’ လို႕ သူက နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းျဖင့္ ေမးလိုက္လွ်င္ေတာ့ ကိုကို႕ႏွမသည္
မ်က္ေတာင္မ်ား ေကာ့ျဖဴးကာ မ်က္လုံးေအးေအးညိဳ႕ညိဳ႕ျဖင့္ ျပဴးက်ယ္ၾကည့္ျပီး အားနာဟန္ႏွင့္
‘သူကလဲ’ ဟု ဆိုေလသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပင္သစ္ျပည္သို႕ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ေနထိုင္ၾကသည့္အခါ ဟန္းနီးမြန္းထြက္သလို
ေအာက္ေမ့ရသည္။ ကိုကိုသည္ သူေျပာခဲ့သည့္အတိုင္းပင္ သူမွားသည္လို႕ ေတာ့ထင္သည္မဟုတ္။ ျမနႏၵာ
စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သမွ် ျပဳမည္လို႕ ရည္စူး၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ညေနတိုင္း အိမ္ျပန္လာသည္။
ညတာ၀န္ က်ျပီးေနာက္ တစ္ေန႕အားေသာ ေန႕မ်ားကေတာ့ ကိုကို၏ ကိုယ္ပိုင္ေန႕မ်ား ျဖစ္သည္။
ျမနႏၵာကို ဘာမွ်ေျပာျပေနစရာ မလိုပဲ သူေပ်ာ္႐ႊင္သလို ေနႏိုင္ေသာ ေန႕မ်ားျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္
ႏႈတ္သီးကေလး တစူစူျဖင့္ ညဳတုတုေျပာတတ္ေသာ ပါရီသူကေလးမ်ားႏွင့္ ခ်စ္ခ်င္သည့္အခါ ခ်စ္ခြင့္ကို
ရသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တစ္ညေနမွာ လုဗ္ျပတိုက္ဘက္ကို သတိမထားမိပဲ ေရာက္မိ၏။ သည္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ
ျမနႏၵာ သြားတတ္တာကို ေမ့သြားသည္။ နႏၵာက သားကို ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ေစခ်င္သည္မို႕ ထင္ရဲ႕
ပန္းခ်ီျပတိုက္သို႕ မၾကာခဏ သြားျပတတ္၏။ ကိုကိုက ေဆး႐ုံဧည့္ခံေရးဘက္မွ ျပင္သစ္သူတစ္ေယာက္ႏွင့္
ထြက္လာမိတုန္းကေပါ့။ ေစာေစာ လွမ္းလွမ္းကပင္
နႏၵာ႕ကို သူျမင္လိုက္၏။ နႏၵာ လမ္းမအလယ္မွာ က႖ေျႏၵမရ ျဖစ္မည္ကို သူစိုးလွ၏။ ႐ွက္စရာေတြျဖစ္မွာကို
စိုးလွ၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ၾကေတာ့မည္ကို
ေ႐ွာင္ဖယ္လို႕လည္းမရ။ ရက္စက္ခ်င္လို႕ေတာ့ မဟုတ္။ နႏၵာမ်က္ႏွာမွ လဲႊ၍ ရေအာင္ လုပ္မိလုပ္ရာ
ေပြ႕ဖက္ထားသည့္ ျပင္သစ္သူကိုလည္း မ်က္ႏွာခ်င္း အပ္မတတ္ ငုံ့ၾကည့္တာ ရယ္ေမာ စကားေျပာေနလိုက္၏။
နႏၵာ သူ႕ကို ျမင္မွာပါပဲ။ လြန္သြားမွ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာ္ နႏၵာသည္ သားငယ္ကို လက္ဆြဲ၍ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေျပးသြားသည္ကို
ျမင္လိုက္၏။ နႏၵာရဲ႕ ဆံပင္သည္ ေလ်ာေျပ၍ လြင့္ပါး၏။ နႏၵာ့ ေခါင္းစီးပု၀ါ စိမ္းျပာႏုကေလးသည္
လြင့္ပါးကာ လမ္းမ၌ ေလ်ာတိုက္ ေျပးေနေသး၏။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးျဖဴျဖဴႏွင့္ အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္က
ေကာက္ျပီး ဘယ္သူ႕ေပးရမည္ မသိျဖစ္ကာ ပိုင္႐ွင္ကို ဟို႐ွာသည္႐ွာ ႐ွာေနသည္။ ကိုကို သြားေတာင္းလိုက္မည္
စိတ္ကူး၏။ သို႕ေသာ္ လမ္းမတေလွ်ာက္၌ ေျပးထြက္သြားေသာ ျမနႏၵာဟာ ကိုကို႕မိန္းမပါဆိုတာ
ယုံမည္လား။ကိုကို႕ရင္ခြင္ထဲက ျပင္သစ္သူကေလးကိုလည္း နားမလည္သလို ၾကည့္ဦးမည္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့
အေျခအေနသည္ ရယ္စရာၾကီးပင္။ ခုလမ္းေပၚမွာေတာ့ နႏၵာႏွင့္ ကိုကိုသည္ တစိမ္းျပင္ျပင္မွ်ပင္။
သားကေလးကေကာ ေဖ့ေဖ့ ျမင္သည္လား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သားကေလးကပါ ျမင္သည္ဆိုလွ်င္ တစ္သက္လုံး မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ
ပုံလႊာအျဖစ္ သား၏ကေလး ဘ၀မွာ စြန္းထင္း ေနရစ္မည္လား။ သားဟာ ေဖေဖ့ကို ၾကည္ညိဳပါေတာ့မည္လား။
နႏၵာကေကာ သားႏွင့္ ဖေအကို ရန္လိုေစမည္လား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုသည္ လမ္းမလယ္၌ရပ္ကာ က်ပ္က်ပ္ေပြ႕ဖက္ထားေသာ လက္မ်ားကို
လႊတ္လိုက္ရာ လက္ေမာင္းမ်ားၾကားက မိန္းကေလးပင္ ယိမ္းယိုင္သြားျပီး ေဒါကေလးျဖင့္ ‘ဘာျဖစ္တာလဲ’
ေမးသည္ကို ခံရ၏။ ကိုကိုသည္ ရင္တြင္း၌ နာက်င္လာျပီး ေစာေစာက ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားျပီး
ကေလးမကိုသာ ေတာင္းပန္ရ၏။ ကေလးမ ဘာျပန္ေျပာသည္၊ ရန္ေတြ႕သည္ကို သူမၾကားေတာ့။ နားမလည္ေတာ့။
ျမနႏၵာကို သူနာက်ည္းေစခဲ့သည္ ဆိုတာသာ ၀မ္းနည္းေနျပီး၊ လမ္းမေပၚတြင္ ကေလးမကို ထားခဲ့ျပီး
ျမနႏၵာ ေျပးသြားရာသို႕ လိုက္ခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ မီေအာင္လည္း သူေျပးလိုက္သည္မဟုတ္။ နႏၵာ
အိမ္ျပန္မွာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ လမ္းခ်ဳိးအေကြ႕၌ ျမနႏၵာတို႕သားအမိ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္ကို ခဏၾကည့္ေနျပီး
အိမ္ဘက္သို႕ မလိုက္ေတာ့ဘဲ သန္းေခါင္ေက်ာ္အထိ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ေဆး႐ုံကို ျပန္တာပဲ ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ုံသည္သာ
သူ႕စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းကို ေပးႏိုင္သည္။ အလုပ္ခြင္၌ တစ္ဘ၀လုံး နစ္ေနရတာသာ အေကာင္းဆုံး
ျဖစ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမနႏၵာႏွင့္ ဘာလို႕ ေတြ႕ရတာပါလိမ့္။ ျမနႏၵာသာ ေလာကမွာ မေမြးဖြားခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ယူျဖစ္မည္မဟုတ္။ အလုပ္ႏွင့္ ေဆးစာအုပ္သာ သူ႕အဖို႕
အေရးၾကီးကာ အားလပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ အဆင္သင့္သလို အတြယ္အျငိမ႐ွိ အနားယူႏိုင္လိမ့္မည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုဟာ သားႏွင့္ မယားႏွင့္ ေနဖို႕ေကာင္းသူမဟုတ္ပါဘူး။
လက္ထပ္ျခင္းဆိုတဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႕နဲ႕ သင့္ျမတ္သူ မဟုတ္ပါဘူး</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တစ္ဖန္ စဥ္းစားျပန္ေတာ့ ဘယ္ေယာက်္ားဟာေကာ ထိုအေႏွာင္အဖြဲ႕ကို
၀မ္းသာအားရ သိသိမွတ္မွတ္ လက္ခံမွာလဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူသည္ ေဆး႐ုံမွ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ျမနႏၵာသို႕ ဆက္လိုက္၏။ ‘ကိုကို ေဆး႐ုံမွာ သုံးေလးရက္
ဆက္ျပီး အလုပ္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။ ညပါ မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါလင္ေန၀ံ့တယ္ မဟုတ္လား။ သားကိုလဲ
ေျပာလိုက္ပါဦး ေဖေဖက သတိရေနမွာပါလို႕။ ေဖေဖက အမ်ားၾကီး နမ္းလိုက္တယ္လို႕’ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဟုတ္ကဲ့ကိုကို’ ဟု ေအားေဆးတိုးတိတ္စြာ ေျဖသံကို ၾကားရ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ျပီးေတာ့ နႏၵာ’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဟုတ္ကဲ့ကိုကို’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာတစ္ေယာက္တည္း ကိုကိုခ်စ္တာ’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမနႏၵာသည္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ တယ္လီဖုန္းကို ခ်လိုက္သည္။
ပါရီ၌ေနၾကေသာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ ျမနႏၵာသည္ အ႐ူးပမာ ျဖစ္ေန၏။ မလိုပါဘဲျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲကို
႐ွာေသာ ျမနႏၵာေလး။ အိပ္ရာထဲ၌ နႏၵာကို ခ်စ္သနားျခင္းျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းအပ္ေနဆဲ ျဖဳန္းခနဲ မေျပာမဆို ထထိုင္၍ ကိုကို႕ပါးကို ျဖန္းခနဲ
႐ိုက္တတ္သည္။ ႐ုတ္တရက္မို႕ တြန္းလိုက္မိလွ်င္ ရယ္ေမာသည့္အခါ ရယ္ေမာ၍ ငိုယိုသည့္အခါ
ငိုယိုေန၏။ သိပ္ေမြ႕ေအးေဆးေသာ န ဂိုအက်င့္ကို သိပ္မျမင္ေတာ့။ ေရျပင္ဂယက္႐ိုက္သလို မနာလိုစိတ္ေတြ၊
နာက်ည္းစိတ္ေတြ နႏၵာ့ဘ၀ကို လႊမ္းမိုးေနျပန္၏။ နႏၵာမသိဘူးလား။ သည္လိုျဖစ္ဖို႕ မလိုဘူးဆိုတာ
ကိုကို႕အဖို႕ နႏၵာသာ အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ။ တစ္ခါတရံေတာ့လည္း နႏၵာသည္ အလြန္တိတ္ဆိတ္ေသာ
ရန္ျဖစ္ျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ ေနျပန္၏။ ကိုကို၏ မျမင္ကြယ္ရာ၌ ေ႐ွာင္ေနျပန္၏။ နႏၵာ့အသံကို
ၾကားခ်င္လို႕မွ မၾကားရျပန္ေခ်။ ေျခသံေတာင္မျမည္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေလသလားမသိ။ သားကိုပင္ ကိုကို႐ွိလွ်င္
အေရာ၀င္ျခင္းမျပဳ။ ကိုကိုက သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေဆးစာအုပ္မ်ားႏွင့္သာ ေနျပန္လွ်င္
နႏၵာသည္ ျဖဳန္းခနဲ ထလာတတ္ျပီး ကိုကို႕ရဲ႕ ဆံပင္သန္မာ ထူထဲေသာ ေခါင္းကို ရင္ခြင္ထဲ ေပြ႕ယူကာ
‘ကိုကို႕ကို နႏၵာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲ’ လို႕ သူ႕ဘာသာ ေမးေလသလား ေျဖေလသလားမသိ ထူးဆန္ေသာ
စကားကိုဆိုတတ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ႐ူးသြားရင္ ဒီတိုင္းေတာ့ ၾကည့္မေနနဲ႕ေနာ္။ နႏၵာ႐ွက္တယ္။
ေမာ္ဖီးယားအမ်ားၾကီးထိုးျပီး အိပ္ခိုင္းလိုက္ပါ’ တဲ့။ ရယ္ဟဟျဖင့္ ေျပာေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ခဏၾကာလွ်င္ သတိရလာျပန္ျပီး ‘ခု--- မ႐ူးခင္ေကာ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးလား’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ ေန႕စဥ္ သတင္းစာထဲမွာ အက္ဖယ္ေမွ်ာ္စင္ေပၚက ခုန္ခ်ေသသူ။
လွ်ပ္စစ္ရထားေပၚ ခုန္လႊဲပစ္ခ်ျပီး ေသသူတို႕ သတင္းကို ထပ္တလဲလဲ ဖတ္တတ္၏။ ‘႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ၾကီးေနာ္
ကိုကို။ ႐ွက္စရာၾကီး။ လူေတြၾကည့္မွာ’ လို႕ေျပာတတ္၏။ ‘မိုက္လိုက္တာ။ အိပ္ေဆးေသာက္ပါလား’
လို႕ အၾကံေပးခ်င္ျပန္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုသည္ အိပ္ေဆးပုလင္းမ်ား ကုန္သေလာက္ ႐ွိေနသည္ကို အ့ံၾသစြာ
ေတြ႕ရ၏။ ‘နႏၵာ ေသာက္ပစ္ေနတာလား’ လွ်င္ ‘အိပ္လို႕မွမေပ်ာ္ဘဲ’ ဟု ေျဖ၏။ အိပ္ေဆးပုလင္းမ်ား
သူသိမ္းဆည္းလွ်င္ နႏၵာက ေခါင္းကို ေနာက္ပစ္၍ ခပ္တိုးတိုးပင္ ရယ္ေမာလိုက္ကာ ‘သားေလး
ငယ္ေသးတယ္ကိုကိုရဲ႕’ ဟု ေျပာတတ္ေလ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုရဲ႕ ပလပ္စတစ္ ခြဲစိတ္ ကုသျခင္းပညာ ပထမပိုင္း ျပီဆုံးသြားျပီး၊
ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္မွ် ဆက္သင္ခ်င္ေသး၏။ သို႕ေသာ္ ပါရီ၌ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့။ ျမနႏၵာသည္ အစြဲအလန္းၾကီးသူ
ျဖစ္သည္။ လုဗ္ျပတိုက္သို႕ လုံး၀မသြားေတာ့ေခ်။ ‘အဲဒီလမ္းကို မေလွ်ာက္ခ်င္လို႕’ ဟု ေျဖတတ္ေလသည္။
ပါရီမွာ သူေနခ်င္ေတာ့သည္လည္းမဟုတ္။ ပါရီကို နႏၵာမုန္းျပီတဲ့။ မိန္းမေပါေသာ၊ အခ်စ္ေပါေသာျမိဳ႕ဟု
ေခၚေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာေကာ ဆံပင္ေတြ ျဖတ္ပစ္ျပီး ဂါ၀န္တိုေလး၀တ္ျပီး စိမ္းျမစ္ကမ္းပါး
ေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။ အဲဒီလိုဆို အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႕ ေတြ႕မယ္လားကိုကို။ ဒါမွမဟုတ္
ကိုကို႕အခ်စ္ကို ရမယ္လား’ လို႕ ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္လိုက္ေသး၏။ သို႕ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ား
မဲ့ကာ တုန္ရီေနသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘မမိုက္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕ နႏၵာရယ္’ လို႕ ဆိုလွ်င္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ့ကို မိုက္ခ်င္တယ္ပဲ ေျပာၾကတာပဲေနာ္။ နႏၵာကျဖင့္ ဘာမွမလုပ္ရဘဲနဲ႕။
သူမ်ားလုပ္သမွ်သာ နႏၵာ ခံရျပီးေတာ့’ ဟု ကေလးလို ငိုတတ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ထို႕ေၾကာင့္ ပလပ္စတစ္ပညာကို ပထမပိုင္းႏွင့္ပင္ ေက်နပ္ရျပီး
သူတို႕ ဂ်ာမဏီသို႕ ေျပာင္းၾက၏။ ကေလးသူငယ္ ခြဲစိတ္မႈအတြက္ ႏွစ္ႏွစ္ သင္ခ်င္ေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သေဘာတူျမဲ။ ေငြပို႕ျမဲ ပါပါတို႕က လက္၀တ္ရတနာမ်ားပါ ထုခြဲေရာင္းခ်စားဖို႕
ပို႕ျပန္၏။ ျမနႏၵာႏွင့္ သူ႕မိဘတို႕ စာ႐ွည္မ်ား အျပန္အလွန္ ေရးဟန္လည္း႐ွိသည္။ ကိုကို႕
အေၾကာင္းကို တိုင္ေလသလားမသိ။ သူ႕မိဘကေတာ့ နားလည္လိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ပါပါက နားလည္လိမ့္မည္။
လူ႕ဘ၀၌ တစ္ခါမွ်သာ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ဳိရသည္ဆိုတာ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဂ်ာမဏီ၌ နႏၵာ လူ႕ဘ၀မွာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနတတ္လာသည္ကို ႏွစ္လိုဖြယ္
ေတြ႕ရသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ကိုကို ေဆး႐ုံသြားသည္ကို အေပါက္၀အထိ
လိုက္ပို႕၏။ သားေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအထိ လိုက္ပို႕ျပန္၏။ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းက်န္လွ်င္
ပီယာႏို တီး၍ေန၏။ ဂရင္းပီယာႏိုၾကီးတစ္လုံး ၀ယ္ထား၏။ သီခ်င္းၾကီးမ်ားစြာ တက္၏။ ေ႐ွးသီခ်င္း
ဓာတ္ျပားမ်ားစြာ ၀ယ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ျမန္မာ သီခ်င္းေတြကို သေကၤတနဲ႕ ေရးထားလို႕ ၀ယ္လာတယ္။ ၾကည့္ပါဦး
ကိုကိုရဲ႕’ ဟု လာျပတတ္၏။ ျပီးေတာ့ စမ္းသပ္တီးခတ္ေနတတ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမန္မာကဗ်ာကို ဖတ္လို႔ေတာ့ မငိုေတာ့ျပီ။ ၾကိဳးၾကားေရာက္လာေသာ
ျမန္မာမဂၢဇင္းမ်ားဆို ဖတ္၍ ၾကိဳက္တတ္ေသာကဗ်ာကို ပီယာႏို၌ အသံသြင္းသည္တဲ့။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၾကင္သူေ၀း၍</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေတြေးေတာႏြမ္းလ် လြဲခဲ့ရသည္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ပန္းျမနႏၵာ တစ္ေစာင္စာမွ်</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မလာေရာက္ခက္ ေမ့ေလ်ာ့ရက္၏</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေ၀သက္ေျပာင္းညႊတ္ စြဲလမ္းတတ္ေသာ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဆြတ္ပ်ံ႕႐ြက္သိပ္ အင္းလ်ားရိပ္မွ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စိတ္ေစာရသူ တစ္ေယာက္ေသာသူကို</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကူလွာပါဘိ ၾကည့္လွည့္္ပါဦး</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၾကည္းႏူးမူးယစ္ အခ်စ္သစ္ျဖင့္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမစ္ျပင္လယ္ျပာ ေခ်ာင္းသစ္႐ွာ၍</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အိမ္ရာအသစ္ ေျပာင္းျဖစ္သည္လား</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">က်ီစားျပက္ရယ္ ေျပာလြယ္ျပီထင့္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေမႊးရီငုံလႊာ ႏွင္းဆီရာေထာင္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စိမ္းျပာလိေမၼာ္ ေ႐ႊေရာ္ညိဳညက္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေခ်ာကလက္ပြင့္ သက္ပင့္မူးေ၀</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ပြင့္ဖူးေထြျပား</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေလလြင့္ေသဆုံး ဆုံး႐ႈံးခဲ့ေသာ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေခြႏဲြ႕ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ႏွမအေလာင္းကို</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">လက္ေမာင္းၾကားမွာ ေထြးေပြ႕လွာရ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မသာအိပ္မက္ မက္တတ္ေသးသည္။ ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဘယ္လိုကဗ်ာလဲ သီခ်င္းလဲ ဒါလင္ရဲ႕’ လို႕ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္လို႕
ေမးလွ်င္ေတာ့ ျမနႏၵာက ‘အိပ္မက္ပဲ ကိုကိုရဲ႕။ မမက္ရဘူးလားလို႕ ျပန္ေျပာတတ္သည္။ ‘ အိပ္မက္ပဲ’
လို႕ ‘မမက္ဘူးလား’ လို႕ မေက်မနပ္ျဖင့္ ေျပာျပန္သည္။ ကိုကိုက ရယ္ေမာ၍----</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘မက္ရပါတယ္ နႏၵာရယ္’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဟုတ္သည္။ မက္ရပါသည္ နႏၵာရယ္။ အိပ္မက္ မက္တတ္သူသာ မက္ရသည္ပဲ။
ဒါဟာ နႏၵာရဲ႕ အမွားေတာ့ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ နႏၵာမျပဳလုပ္ခဲ့ရေသာ ေမြးကတည္းက ပါေသာ အမွားျဖစ္သည္။
ထိုိအမွားေၾကာင္႔ စိတ္သိမ္ေမြ႔ရသည္။ အထီးတည္းႏုိင္ရသည္။ သူတကာႏွင္႔ ေရာလုိ႔ မရသည္။
တေယာက္တည္း ဖဲခြာထြက္လာတတ္ေစသည္။ ေ၀ဒနာခံစားရာ၌ ျပင္းျပေစသည္။ ေလာက၌ အေကာင္းဆုံးခ်ည္း၊
အလွကုိခ်ည္းျမင္ေစ၊ ေမွ်ာ္မွန္းေစၿပီး အေကာင္းႏွင္႔အလွဆုိတာခ်ည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ယုံမွားေစေသး၏။
စိက္ကူးယဥ္ေစ၏။ စိတ္ဒဏ္ရာ ရလြယ္ေစ၏။ ေမ႔ေပ်ာက္ခဲေစ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပီးေတာ႔ ကုိကုိ႔ ႏွမ ျမနႏၵာအဖုိ႔ ပုိဆုိးသည္မွာ ကုိယ္႔
ကုိယ္ ကုိ ဘာလုိခ်င္မွန္း ဘ၀၌ ဘယ္လုိေနရမွန္း မသိခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာကုိ မရယ္ေမာလုိေတာ႔။ နႏၵာသာ ပါပါ႔ သမီး မျဖစ္ခဲ႔လွ်င္
တစ္လလွ်င္ ေပါင္ ၄၀ ျဖင္႔ ေနကာ လမ္းမေပၚတြင္ ၁၀ ေပါင္မွ်ျဖင္႔ ခ်ေရာင္းေသာ ပီယာႏုိစုတ္ကေလးကုိ
တီးၿပီး ဘ၀တေလွ်ာက္လုံး ေက်နပ္ေနႏုိင္မည္ ထင္သည္။ ဥေရာပတစ္၀ွမ္းမွာ ေက်ာ္ၾကားေသာ ယခုတီးသည္႔
ပြဲ၀င္ဂရင္းပီယာႏုိမ်ိဳးကုိ မင္းပရိသတ္အလယ္မွာ တီးေသာ ပညာသည္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ခ်င္လည္းေရာက္မည္။
ယခုေတာ႔ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကုိ အားနာ၍ အခန္းကုိ အသံလုံေအာင္ ျပဳျပင္ၿပီး တေရးႏုိးတိတ္ဆိတ္ခ်ိန္မွာ
ထၿပီး အသာ တုိ႔ေခါက္ရ၏။ မေက်နပ္ျပန္လွ်င္ အခန္းက်ဥ္း၌ ေခါက္တုံ႔ေလွ်ာက္ကာ ဂ်ာမန္စာအုပ္မ်ားကုိ
ဖတ္ေနျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာကုိ ကုိကုိ နားလည္ပါသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိ႔ ကုိလည္း နႏၵာ ေခါင္းမာမာျဖင္႔ပင္ အနည္းငယ္ နားလည္ရသည္။
ေအာက္တုိဘာ ျမဴးနစ္ပြဲေတာ္၌ တုိးၾကိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေသာ လူစည္ကားရာသုိ႔ တစ္ခါမွ်သာ လုိက္လာၿပီး
အိမ္မွာ ကေလးႏွင္႔ ေနရစ္သည္။ သည္ပြဲေတာ္မွာ ျမနႏၵာလုိ အလွကေလး အဖုိးတန္ကေလး ကုိကုိ႔
ႏွမကေလး ပါ၀င္သင္႔သည္ မဟုတ္။ နႏၵာကုိ လူတုိးမွာလည္း ကုိကုိ စုိးလွ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိကေတာ႔ အိပ္မက္ မမက္တတ္သူ။ ပန္းပြင္႔ကုိ ျမင္လွ်င္
အလွၾကည္႔မည္႔အစား ခူးဆြတ္ေမႊးနမ္းလုိသူမုိ႔ ပန္းပြင္႔ေတြသာမက ေတးသံ စကားသံ လူသံ လူနံ႔
ေရာေထြး မူးရီေသာ ပြဲေတာ္၌ လုံးေထြးပါ၀င္ရသည္။ နႏၵာက ကုိကုိ႔ ကုိ အျပစ္တင္ဦးမည္လား။
ခြဲစိတ္ကုသျခင္းျဖင္႔သာ ေဆးရုံမွ အ၀တ္မကပ္ေသာ လူ႔ဘ၀ ဖုံးအုပ္ ကြယ္၀ွက္ျခင္းမရွိေသာ
အေၾကာအျခင္ အေသြးအသားတုိ႔သာ ျမင္ရသည္႔ ဘ၀၌သာ နစ္မူး၍ ရူးေစခ်င္သည္လား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ထုိ ပြဲေတာ္မွာ အန္းနာႏွင္႔ ခ်စ္ရသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နဂုိကေတာ႔ ကုိယ္႔ ေဆးရုံက ခင္မင္ေနသည္႔ သူနာျပဳမေလးပါပဲ။
စင္စစ္ေတာ႔ နဂုိက ေတာ္ေတာ္ ခင္ခဲ႔သည္အမွန္။ ခြဲစိတ္ခန္း၌ ကူရေသာ သူနာျပဳမကေလး ျဖစ္သည္။
သူနာျပဳပညာကုိ ၇ ႏွစ္ၾကာမွ် သင္ယူၿပီးမုိ႔ ခြဲစိတ္ခုံေပၚ၌ အလုပ္မ်ားစဥ္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ
စိတ္ခ်ရေသာ အားကုိးရေသာ အေဖာ္ ျဖစ္သည္။ ေသြးေၾကာမ်ားကုိ ကၽြမ္းက်င္လွေသာ လက္မ်ားျဖင္႔
ၾကိဳးမျမင္ရေအာင္ အလြန္ လ်င္ျမန္စြာခ်ည္စဥ္ သြက္လက္စြာ အမီ ကူညီတတ္၏။ တစ္ခြန္း မေျပာရ။
လုိသမွ် ကိရိယာကုိ အသင္႔ လက္ထဲ ထည္႔တက္၏။ ခြဲစိတ္ေနစဥ္ လူနာ၏ေသြး ျပာလာလွ်င္ ေမ႔ေဆးဆရာကုိ
မ်က္လုံးျဖင္႔ ၾကည္႔၍ သတိေပးတတ္သည္။ အန္းနာ အကူအညီျဖင္႔ ခြဲစိတ္ရသည္ကုိ သူ စိတ္တုိင္းအက်ဆုံး။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ခြဲစိတ္ခန္းမွ ထြက္လာလွ်င္ ေမာတာခ်င္း အတူတူ အန္းနာက ေကာ္ဖီက်က်
တစ္အုိး လာခ်ျပန္၏။ သူ ၾကိဳက္တတ္သည္႔ စားစရာ မုန္႔မ်ားကုိ မရအရ ရွာေဖြေပးတတ္၏။ ပန္းသီးမ်ား
ခြဲစိတ္ေပးတတ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အေမာေျပာလွ်င္ ခြဲစိတ္ခန္းက ေနာက္ဆက္တြဲကိစၥမ်ားအေၾကာင္း
ပူစရာမရွိ။ ေရးမွတ္စရာမ်ား၊ အုိင္ေအာ႔ပစ္လုပ္ရသည္႔ အေသြး၊ အသား၊ အရုိး၊ အၾကိတ္ စစ္ေဆးခန္းသုိ႔
ပုိ႔စရာမ်ား၊ လူနာ ေသြးအား၊ ႏွလုံး အေျခအေန သတိရ မရ အေသးအဖြဲ အားလုံး စစ္ေဆးၿပီးၿပီ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ခြဲစိတ္ခဲ႔ရာ၌ ေတြ႔ဖူးသမွ်ထဲမွာ အန္းနာသည္ ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆုံး
အလုပ္ လုပ္ေဖာ္ျဖစ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အန္းနာသည္ ျမနႏၵာလုိ မလွပ ေသာ္လည္း အထက္တန္းစားအမူအေလ႔
မရွိေသာ္လည္း စကားေျပာလုိ႔ လြယ္ေသာ မိန္းကေလးျဖစ္သည္ ဆုိတာ ေအာက္တုိဘာပြဲေတာ္မွာ သိရ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ အန္းနာကုိ ညစာစားဘုိ႔ ေခၚမိလ်က္သား ရွိ၏။
ခါတုိင္း ေတာင္႔တင္းျဖဴေဖြးထူထဲေသာ ၀တ္စုံျဖင္႔ စင္ၾကယ္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊ စင္ၾကယ္ေသာ
မ်က္ႏွာျဖင္႔ ေတြ႔ရၿမဲ အန္းနာကုိ ခရမ္းႏုေရာင္ ဂါ၀န္ျဖင္႔ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးေဆး ျခယ္သေသာ
ေခါင္းစြပ္ဖုံးအုပိျခင္း မရွိသျဖင္႔ ေရႊ၀ါေရာင္ဆံပင္ႏုမ်ား ေ၀ဆုိင္းကာျဖင္႔ ျမင္ရေတာ႔
တစ္မ်ိဳး ေက်နပ္မိ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အန္းနာလုိ မိန္းကေလမ်ိဳးႏွင္႔ရလွ်င္ သူ႔ဘ၀ တစ္မ်ိဳးအဆင္ေျပမွာ
အမွန္ပဲ။ ဘာသာစကားခ်င္း တူေသာလူမ်ိဳးျဖစ္၏။ နႏၵာကဆုိလွ်င္ ေဆးစာအုပ္ကအစ နံသည္တဲ႔။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္
ေျပာတတ္သည္။ ေဆးစာအုပ္အဖုံးမ်ားေပၚက နာမည္ေတာင္ ဖတ္မၾကည္႔။ ကုိကုိ ဖတ္လ်က္တန္းလန္းမုိ႔
စာအုပ္ကုိဖြင္႔လ်က္ထားခဲ႔လွ်င္ အေျပးအလႊား လာပိတ္တတ္သည္။ ရုပ္ပုံေတြကုိ စိတ္ညစ္သည္တဲ႔။
မၾကည္႔ခ်င္တဲ႔။ သားကေလးျမင္မည္စုိးသည္တဲ႔။ သားကေလး ဆရာ၀န္ မျဖစ္ဘူးေပါ႔ေနာ္။ ကုိကုိ႔
ပညာကုိ အထင္ၾကီးဖုိ႔ ေလးစားဖုိ႔ ဆုိသည္ကုိ စိတ္ကူးထဲ ထည္႔မိဟန္မရွိ။ သတိပင္မရ၊ ေတြးပင္မေတြးမိ။
တကယ္ေတာ႔ ကုိကုိ၏ ဘ၀၌ အေရးၾကီးဆုံးေသာ ေဆးပညာကိစၥရပ္မ်ားမွာ ျမနႏၵာသည္ စုိးစဥ္မွ် မပါ၀င္လုိ႔ေခ်။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေအာက္တုိဘာပြဲေတာ္မွာ ေယာက်ၤား မိန္းမ အပ်ိဳ အအုိ တုိ႔
လမ္းမေပၚမွာ ရူးမူး ေရာေထြးကာ နမ္းၾက ဖက္ၾက သီခ်င္းဆုိၾက ခုန္ေပါက္ၾကတာက စ သည္။ အန္းနာ
သာ အန္းနာ မဟုတ္လွ်င္ေတာ႔ ကုိကုိ႔အဖုိ႔ ဘာမွ် ထူး၍ ေျပာစရာ စကား ရွိလာမည္မဟုတ္။ ဘ၀၌
ေတြ႔ၾကဳံခဲ႔ေသာ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ နားလည္သေဘာတူခဲ႔ေသာ အခ်စ္မ်ားစြာတုိ႔လုိပင္ တံတားေအာက္၌
ျဖတ္စီးသြားသည္႔ ေရပမာ ျဖစ္စဥ္တရပ္သာ ျဖစ္လိမ္႔မည္။ ခုေတာ႔ နဂုိက ေလးစားခဲ႔ေသာ အထင္ၾကီးခဲ႔ေသာ
ခင္မင္ခဲ႔ေသာ အန္းနာမုိ႔ သူသည္ ပြဲေတာ္တခ်ိန္လုံး အသစ္အသစ္ မရွာေတာ႔ဘဲ အန္းနာႏွင္႔သာ
သြားလာေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔သည္။ အခန္းတခန္း ငွားၿပီး အန္းနာကုိ ထားလုိက္သည္။ ကုိကုိ႔ ေသာတြဲမွာ
တေခ်ာင္း ပုိလာသည္။ အန္းနာ၏အခန္းသည္ ကုိကုိ တခါမွ် မရဖူးေသာ စိတ္သက္သာ ေအးခ်မ္းေသာ
ကုိကုိ နားေနရာ အိမ္တအိမ္လည္း ျဖစ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အန္းနာသည္ ရဲ ႔ရင္႔ သတၱိ ရွိလွသည္ကုိလည္း ေတြ႔ရ၏။ ကုိုကုိရဲ
႔ ကေလးကုိ သူ ေမြးခ်င္သည္တဲ႔။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ထုိေၾကာင္႔ အန္းနာသည္ ကုိကုိ႔ ကေလးေမြးရေလသည္။ ကုိကုိ႔
ကုိ သူ မပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ေသာ္လည္း ကုိကုိ႔ကေလးကုိ သူ ပုိင္ဆုိင္ရလွ်င္ ကုိကုိ႔ ရဲ ႔
တစိတ္တေဒသကုိ ပုိင္ဆုိင္ရတာဘဲလုိ႔ ယူဆဟန္ကုိ ေျပာျပေလေတာ႔ ျမနႏၵာမွာ သည္လုိ စြန္႔စားတတ္ေသာ
အခ်စ္မရွိပါဘူး။ အနာခံေသာ အခ်စ္ မရွိပါဘူး။ ကုိယ္လုိခ်င္ရာသာ ေတာင္းခံတတ္ေသာ ျမနႏၵာပါပဲ
ဟု သူေတြးေတာလာမိတာ အမွန္ပင္တည္း။ ( ျမနႏၵာကေတာ႔ ကုိကုိ႔ ကုိ နႏၵာ႔ တစ္ဘ၀လုံး အဆုံးခံၿပီး
ေပးထားၿပီ မဟုတ္လားလုိ႔ ေျပာသည္။ သူေပးပုံကေတာ႔ တမ်ိဳးပဲ။ ကုိကုိ လုိခ်င္တာကုိ ေပးသည္လည္းမဟုတ္
)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အန္းနာ ကုိကုိ႔ ကေလးကုိ ေမြးခါနီးေလာက္မွာ ကုိကုိ႔ ပညာသင္ျခင္း
ၿပီးဆုံးသြား၏။ ဘြဲ႔တခုရျပန္ၿပီ။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ခ်ိန္တန္ေလၿပီ။ ပါပါ မာမာတုိ႔က
ျပန္လာေစခ်င္ၿပီ။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ၿပီး ထိပ္သီးဆရာ၀န္ၾကီးအျဖစ္ ခံယူဦးမည္။ ကုိကုိ႔
ႏွမ ျမနႏၵာကလည္း ပါရဂူဘြဲ ႔ရ ဆရာ၀န္ၾကီးကေတာ္ ျမနႏၵာေဂ်ာ္ေပါ႔။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္၍
တင္႔တယ္စြာ ေနေသာဘ၀။ ကုိကုိ႔အဖုိ႔ေတာ႔ ခြဲစိတ္ခန္း၌ ေသမင္းႏွင္႔ အၿပိဳင္ နပမ္းလုံးေသာ
ဘသ။ ( သုိ႔ေသာ္ ထုိဘ၀ ကုိ ေက်နပ္ပါသည္ ) ျပန္လည္ ယူရဦးမည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ျမန္ျမန္ျပန္ရင္လည္း ျပန္ပါစုိ႔ ကုိကုိရယ္’ ဟု ျမနႏၵာက
ေျပာ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘အစကေတာ႔ ဒီမွာ နႏၵာ႔ အိမ္ကုိ ေတြ႔ၿပီဆုိ။ တသက္လုံးေနခ်င္ပါၿပီဆုိ။
ပီယာႏုိတီးၿပီး၊ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး၊ ျပဇာတ္သြားၿပီး ေနမွာေပါ႔ဆုိ။ ဒါေတြရွိရင္ နႏၵာမွာ
လုံေလာက္တာပါပဲ။ ကုိကုိကေတာ႔ နႏၵာရဲ ႔ ထမင္းစားလက္မွတ္ပါပဲ။ ေျမာက္ကၽြန္းသူျမခေနာက္ပါပဲ’
ဟု အနည္းငယ္ ၀မ္းနည္းသလုိလုိျဖင္႔ ေျပာမိ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကုိကုိ ဧည္႔ခန္းမွာ နႏၵာကလည္း ဧည္႔သည္ၾကည္႔စရာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔
ျပကၡဒိန္ရုပ္ကေလးပဲ မဟုတ္လား’ ဟု ကုိကုိ ႔ ႏွမက ရန္ျဖစ္ဖုိ႔ အသင္႔ျပင္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သုိ႔ေသာ္ ကုိကုိသည္ ရန္မျဖစ္အားေသးေခ်။ သူ႔မွာ ေငြလုိေနသည္။
အန္းနာ ကေလးေမြးၿပီးမွ ျပန္ခ်င္သည္။ ပြဲေတာ္မွာ အန္းနာႏွင္႔ သုံးပစ္မိေသာေၾကာင္႔ ေငြျပတ္သြားၿပီ။
ဘဏ္ကေငြေခ်းေနရသည္။ ပါပါ႔ထံမွ ေငြလာဖုိ႔ တပတ္လုိေသး၏။ ေလာေလာဆယ္ အန္းနာကုိ သီးသန္႔ေဆးရုံတခုမွာ
နာမည္လိမ္ျဖင္႔ တင္ရဦးမည္။ ( သုိ႔ေပမည္႔ သူ႔ကေလးကုိေတာ႔ ဖေအ႔ နာမည္ အမွန္ေပးခဲ႔မည္ျဖစ္၏။
သာဦးေဂ်ာ္ပင္ တြင္ေစမည္ျဖစ္၏ )</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိ ေငြလုိသလား ဟု ျမနႏၵာက ေမးေဖာ္ရသျဖင္႔ အားလည္းနာ
ေက်းဇူးလည္း တင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆုိးရြားေသာ ကုိကုိ႔ ႏွမသည္ လက္ထပ္ျခင္းအထိမ္းအမွတ္
လက္စြပ္ကုိ ခၽြတ္၍ ေပးေလသည္။ နႏၵာနဲ႔ ေတာ္လည္းမေတာ္ဘူး ဟု ေျပာရက္တတ္၏။ တကယ္ေတာ႔ ကုိကုိ
ေငြစု၍ အစားေလွ်ာ႔၍ အေမရိကမွ ၀ယ္လာေသာ စိန္ျခယ္ ျမလက္စြပ္ျဖစ္သည္။ နႏၵာရဲ ႔ မ်က္လုံး
ေအးေအးညိဳညိဳ ျဖင္႔ လုိက္မယ္႔အေရာင္ပဲလုိ႔ သူ ေတြးေတာ တ, သ ၿပီး ၀ယ္လာေသာ လက္စြပ္ ျဖစ္သည္။
ကုိကုိ အဖုိးထားလွေသာ လက္စြပ္ျဖစ္သည္။ ရြဲ႔ေစာင္းရက္ေသာ ျမနႏၵာပင္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ျပန္၀တ္ထားပါ’ ဟုသာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာမိၿပီး အိမ္မွ ထြက္လာကာ
မိတ္ေဆြ ဂ်ဴးဆရာ၀န္ထံမွ ေငြေခ်းရသည္။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမန္မာျပည္သုိ႔ အန္းနာ ကေလးေမြးၿပီးမွ ျပန္မည္လုိ႔ သူ တင္းတင္းမာမာပင္
ေၾကျငာလုိက္၏။ ကုိယ္႔ဘက္က ေတြးတယ္ဆုိဆုိ၊ သည္ေလာက္ေတာ႔ ျမနႏၵာ သိတတ္ဘုိ႔ေကာင္းသည္ ထင္၏။
တကယ္ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္ေတြ႔ဖုိ႔ မေမွ်ာ္လင္႔ႏုိင္သည္႔ အန္းနာႏွင္႔ ကုိကုိ႔ ကေလးကုိ
သည္တခဏမွာေတာ႔ ၾကင္နာႏုိင္သမွ် ၾကင္နာရမည္ပင္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အန္းနာ ေဆးရုံတက္သည္႔ တခ်ိန္လုံး သူသည္ အိမ္၌ ၿငိမ္ၿငိမ္
မေနႏုိင္ခဲ႔။ အန္းနာရွိရာ ေဆးရုံးသုိ႔ ေျပးလုိက္၊ ကုိယ္႔ေဆးရုံက လုိရာစာအုပ္၊ စာရြက္စာတမ္း
ကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ားကုိ သယ္လုိက္၊ ၿမိဳ႔ထဲထြက္၍ ျမန္မာျပည္တြင္ သုံးရမည္႔ ခြဲစိတ္ကိရိယာမ်ား
ရွာလုိက္ႏွင္႔ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္မ်ားသည္။ မသိတတ္ေသာ ျမနႏၵာက အလ်င္စလုိ ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ကုိ ၀ယ္ၿပီးေလၿပီ။ အထုပ္အပုိး သိမ္းဆည္းၿပီးေလၿပီ။ အန္းနာသာ
ေနာက္က်ၿပီး ေမြးလွ်င္ ကုိကုိ႔ ကေလးရဲ ႔ မ်က္ႏွာကုိပင္ ျမင္လုိက္ရေတာ႔မည္ မဟုတ္။ ခုေတာ႔
အန္းနာက ေစာၿပီး ေမြးေအာင္ ေလ႔က်င္႔ခန္းၾကမ္းၾကမ္း လုပ္သည္တဲ႔။ ၀မ္းႏႈတ္ေဆး စားသည္တဲ႔။
အန္းနာသည္ မွန္းေသာရက္မွာ ကုိကုိ႔ ကေလးကုိ ေမြးသည္။ ၿပီးေတာ႔ ေသြးလြန္သည္မုိ႔ ေသြး
ေလးပုလင္းပင္ သြင္းရသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိယ္႔အေၾကာင္းသာ ေတြးေသာ ျမနႏၵာက ရန္ကုန္မွာ သုံးဖုိ႔
ႏုိင္လြန္လုိက္ကာ ခန္းဆီးမ်ားသာ ၀ယ္သည္။ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ဓားမ်ား၊ ပန္းကန္မ်ား၊ ၀ုိင္ဖန္ခြက္မ်ား
၀ယ္သည္။ သားဖုိ႔တဲ႔ ပန္းခ်ီေဆးမ်ား၊ စုတ္မ်ား ၀ယ္သည္။ ဓာတ္ျပားမ်ား ၀ယ္သည္။ ပီယာႏုိကုိ
သယ္ယူဖုိ႔ စီစဥ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ၿပီးေတာ႔ ကုိကုိ-နႏၵာ တမ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တယ္။ နႏၵာတုိ႔
ဂ်ာမဏီ ေရာက္စတုန္းကလုိေလ။ ကုိကုိနဲ႔ နႏၵာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ညေနစာ အျပင္မွာ စားမယ္။
သားကုိ အိမ္မွာ ကေလးအေစာင္႔နဲ႔ ထားမယ္။ ၇ နာရီတိတိ ေရာက္ေအာင္လာေနာ္။ ၿပီးေတာ႔ ပြဲၾကည္႔မယ္။
လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ ၀ယ္ၿပီးၿပီ။ ၿပီးေတာ႔ အဆင္သင္႔ ခဏ က ၾကတာေပါ႔’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိသည္ စိတ္ေလးေလးျဖင္႔ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ
အန္းနာအေၾကာင္း စဥ္းစားေနသည္။ အန္းနာကုိ ေငြမ်ားလည္း မေပးခဲ႔ႏုိင္။ ေသြးသြန္ထားသျဖင္႔
ႏြမ္းနယ္ ေဖ်ာ႔ေတာ႔ တာကုိလည္း စိတ္မခ်။ ထပ္သြန္တတ္တာလည္း သတိရ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သတိရသည္႔အတုိင္းပင္ ျပန္ၾကရမည္႔ ေနာက္ဆုံးညမွ အန္းနာ ေသြးထပ္သြန္သည္။
ေသြးပုလင္းမ်ား ေလးပုလင္းၿပိဳင္ ေျခႏွစ္ဘက္ လက္ႏွစ္ဘက္မွ သြင္းရသည္။ ေသမင္းႏွင္႔အၿပိဳင္
တုိက္ခုိက္ရျပန္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သုိ႔ေသာ္ ကုိကုိ႔ ႏွမကေတာ႔ ဒီတညအတြက္ ဘယ္ေတာ႔မွ သူ႔ကုိ
ခြင္႔မလြတ္ႏုိင္ေတာ႔။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ထုိည အိမ္သုိ႔ တနာရီေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္ရ၏။ နႏၵာႏွင္႔ အျပင္းအထန္
ရန္ျဖစ္ၾက၏။ နႏၵာကုိ ရုိက္ႏွက္ပစ္လုိက္မိ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ငါဟာ အန္းနာဆီက ျပန္လာတာတင္မကဘူး။ ေသြးသြန္ေနတဲ႔ လူနာတေယာက္ဆီက
ျပန္လာတာကြ။ ဟုတ္တယ္။ ငါ႔ေၾကာင္႔ ေသြးသြန္ရတဲ႔ ဘ၀ေရာက္ရတာဆုိေတာ႔ေကာ ဘယ္ေျပာခ်င္ေသးလဲ’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ႔ ကုိရုိက္တယ္’ ဟုသာ မ်က္လုံးတဘက္ကုိ လက္ျဖင္႔ဖုံးၿပီး
နႏၵာက ေျပာ၏။ မ်က္စိကုိ ထိမိသြားလားမသိဘူး။ နႏၵာကုိ ကုိကုိ လက္လြန္မိသည္။ ပါးစပ္ကေတာ႔
ဆက္ေျပာမိ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘မင္းဟာ…. မင္းဘ၀ တခုတည္း အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားတယ္။ ငါ႔ဘ၀ကုိ
စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ႔ဘ၀ကုိ သာယာကြက္ကေလး တကြက္ေတာင္ မေပးဘူး။ ငါ အၿမဲ အေပ်ာ္ရွာေနတယ္လုိ႔သာ
မင္း ထင္တယ္’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျဗဳန္းကနဲ တခါတုန္းက ဗုိက္ကုိ ေသနတ္ပစ္ခံရေသာ ဒဏ္ရာျဖင္႔
ေရာက္လာသည္႔ လူနာတေယာက္ကုိ သတိရ၏။ ထုိလူနာကုိ ျမနႏၵာလုိ စိတ္ကူးယဥ္တတ္မယ္႔ ခ်စ္သူ မိန္းကေလးက
ေသနတ္ျဖင္႔ ပစ္သည္။ သစၥာမဲ႔လုိ႔တဲ႔။ ေသနတ္ျဖင္႔ ပစ္သည္။ ထုိလူနာကုိ ကမန္းကတန္း ခြဲစိတ္ရ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဗုိက္ထဲ ေၾကမြေနသည္ကုိ ရွာေဖြ ခ်ဳပ္လုပ္ရ၏။ အဲသည္တုန္းက
ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔တာပဲ။ ရွာတာပဲ။ ေက်ာက္ကပ္မွာ ဘာဒဏ္ရာမွ မေတြ႔ပါဘူး။ ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီး
ဗုိက္ခြဲတာ ျပန္ပိတ္ၿပီးေတာ႔လည္း လူနာက ေကာင္းေနတာပဲ။ ေသြးတုိးႏႈန္း ေသြးခ်ိန္မွန္ေနတာပဲ။
သတိရလာၿပီး စကားေတြေျပာလုိ႔ ကုိယ္က ႏုိင္ခဲ႔ၿပီ ထင္တာ၊ ကုိယ္႔ဘက္ပါလာၿပီ ထင္တာ။ ဒါေပမယ္႔
ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ ေသေရာ။ အေလာင္းခြဲၾကည္႔ေတာ႔ ေက်ာက္ကပ္က ေသြးသြန္လုိ႔ ေသရတာကုိ သိရတယ္။
ကုိယ္႔ ကုိ ေပါ႔ေလ်ာ႔မႈနဲ႔ ဆရာၾကီးေတြက ၾကိမ္းတယ္။ ရွင္းလင္းထုေခ်စာကုိ ေရးရတယ္။ ရက္အၾကာၾကီး
စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ရွက္ရတယ္။ ဒါေတြ နႏၵာ သိသလား’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ငါ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စိတ္ညစ္ေနတယ္၊ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ ဆုိတာ မသိဘူး။
ခြဲစိတ္ခန္းထဲက ေသြးသံရဲရဲ နဲ႔ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ ထြက္လာတာ မင္း မျမင္ဖူးဘူး’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စိတ္ထဲကေတာ႔ ေျပာလုိက္၏။ ‘အဲသည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အန္းနာကသာ
ငါ႔ကုိ ယုယတယ္၊ ဂရုစို္က္တယ္၊ အလုိက္သိတယ္၊ ၾကင္နာတယ္’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ မရည္ရြယ္ေပမယ္႔ လည္း ငါ႔အျပစ္ေၾကာင္႔ျဖစ္ေစ ငါ႔အျပစ္မပါဘဲျဖစ္ေစ
ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ငါ လူသတ္မိတဲ႔အခါမ်ိဳးကုိ မျဖတ္သင္႔တာ ျဖတ္မိတဲ႔အခါမ်ိဳး’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဘယ္ဆရာ၀န္သည္ မမွားဖူး၊ မေသဖူးပါသလဲ။ သုိ႔ေသာ္ မွားဖူး
ေသဖူးတာမွန္လည္း စိတ္ေဆာက္တည္ရာမရ တပတ္မွ် ေလလြင္႔ရၿမဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘မင္း သိေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။ ငါ ေဆာက္တည္ရာမရလုိ႔ မင္းဆီ
ျပန္လည္ညလး မထူးလုိ႔ ႏွင္းေတာထဲ ေျခဦးတည္႔ရာ ေလွ်ာက္ေနတဲ႔အခါမွာ ငါ အေလလုိက္ေနတယ္လုိ႔သာ
မင္းထင္တတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လဲလုိ႔ တခြန္းေမးဖူးသလား’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမနႏၵာသည္ အံ႔အားသင္႔ကာ ‘ကုိကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ မေျပာသလဲ’ ဟု ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာ၏။ ၿပီးေတာ႔
နာသြားရွာမည္႔ မ်က္လုံးတဘက္ကုိ အုပ္ထားသည္႔ လက္ ျဖန္႔ၾကည္႔ျပန္ကာ…..</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔နဲ႔မွေတာ႔ လူလူခ်င္း မရုိက္သင္႔ပါဘူး’
ဟု ခပ္ေအးေအး ေျပာျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လွ်င္ အသစ္တဖန္ ျပန္စတင္မည္လို႕ ကိုကို
ေမွ်ာ္မွန္းထား၏။ သို႕ေသာ္ ရန္ကုန္ေရာက္၍ ၄-၅ရက္ၾကာသည္အထိ နႏၵာ့မ်က္လုံးထဲက ေသြးေခ်အုျခင္း
မေပ်ာက္ေပ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ နႏၵာသည္ သူ႕စိတ္တံခါးကို ကိုကို မ၀င္ႏိုင္ေအာင္
ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ပါပါ မာမာတို႕ ၀ယ္ေပးေသာ ျခံေျမ၌ ပါပါ မာမာတို႕ ေပးေသာေငြျဖင့္
အိမ္ေဆာက္သည့္ကိစၥကို မအားလပ္ေအာင္ လုပ္ေလ၏။ ကိုကိုကလည္း ၀င္ေငြေကာင္းလာျပီး ေငြကို
ေရလို သုံးေနတတ္ေသာ ျမနႏၵာအား ခ်က္လက္မွတ္စာအုပ္ အပ္ရ၏။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဒီလို မအားဘဲေနရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသားပဲ’ ေျပာကာ ႏွင္းဆီပင္မ်ား
စိုက္၏။ သစ္ခြပင္မ်ား စိုက္၏။ အိမ္ေ႐ွ႕ျမက္ခင္းကို ဂ်ပန္ျမက္မ်ားျဖင့္ ေကာ္ေဇာလို ညီေအာင္
အၾကိမ္ၾကိမ္ညိွ၍ စိုက္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမက္ခင္းအလယ္တြင္ ဂ်ာမနီက ဘယ္တုန္းက ႐ွာေဖြ၀ယ္လာမွန္းမသိ။
၀ယ္လာသည့္ ေရျမင္း႐ုပ္ကေလးျဖင့္ ေက်ာက္ေရကန္ေသးေသးေလး တည္၏။ ျခံေထာင္၌ ေက်ာက္ဥယ်ာဥ္
ပို ျပင္ဆင္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ ကိုကို႕ ဧည့္သည္မ်ားကို ဖိတ္ၾကားဧည့္ခံသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">က်န္ေသာ အခ်ိန္မွာေတာ့ ႐ွန္ပိန္မေသာက္ေတာ့ဘဲ စီးကရက္ တစ္လိပ္ျပီးတစ္လိပ္
ဖြာကာေနသည္။ ျမနႏၵာ၏ လက္ညိႈး လက္ခလယ္မ်ား ၀ါညိဳေနသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အျပံဳးမပ်က္ေနသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သို႕ေသာ္ ကိုကို႕ကို အမွတ္မထား သူေနသည္။ ကိုကိုအိမ္ျပင္၌
ဘာလုပ္သည္ သူမသိ။ ကိုကိုရဲ႕ ေဆး႐ုံတာ၀န္စာရင္းကို ျမနႏၵာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကည့္သည္မဟုတ္။
ဖတ္သည္မဟုတ္။ မွတ္သားသည္မဟုတ္။ ကိုကို သည္ညအဖို႕ အိမ္မွာ ႐ွိမယ္ မ႐ွိမယ္ကို သူမသိခ်င္းဘူးဟု
ေျပာင္ေျပာင္ေျပာသည္။ ကိုကို႕သေဘာက်ေနပါလို႕ ခပ္ေအးေအးပင္ ခြင့္လႊတ္သည္။ ျပီးေတာ့ ေဗာ့စ္၀က္ဂြန္ကားျဖင့္
လည္ပတ္ကာေနသည္။ ဆရာ၀န္ ကေတာ္အခ်င္းခ်င္းအိမ္သို႕ ဖဲလည္႐ုိက္သည္တဲ့။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အိမ္မွာ ေနျပန္လွ်င္ ဂီတခန္းလို႕ သူ႕ဘာသာ နာမည္ေပးထားေသာ
ဧည့္ခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ အခန္း၌ သန္းေခါင္သန္းလြဲ ပီယာႏိုတီးကာ ေနျပန္သည္။ အိပ္ခန္းသို႕
တက္မလာဘဲ ဂီတခန္းက လဲေလ်ာင္းစရာ ခုံ႐ွည္၌ အိပ္ခ်င္အိပ္တတ္ျပန္သည္။ အတူေနထိုင္ေသာ္လည္း
တစ္ခါမွာ ကိုကိုႏွင့္ ေရာ၀င္ရင္းႏွီး စကားမေျပာေတာ့။ သူကလည္း ခပ္ခၽြဲခၽြဲ ကေလးသဖြယ္
ေျပာတတ္တာကို မၾကားရတာၾကာျပီ။ ယခုတေလာ ႏိုင္ငံျခားသူမ်ားႏွင့္တြဲကာ ငပလီသို႕၊ ျမစ္ၾကီးနားသို႕၊
႐ွမ္းျပည္သို႕ ပုဂံသို႕၊ ထား၀ယ္သို႕ လည္ကာ ေနျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုက ရန္ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္လို႕ မရ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘လင္မယားဆိုတာ ရန္ျဖစ္ရမွာပဲ ဒါလင္ရဲ႕’ ဟု သူ အစခ်ီဖူး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘လူသူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ အတူေနတာ တိုက္မိခိုက္မိမွာပဲ။ ရန္ျဖစ္နည္း
ကိုကိုဖတ္ဖူးတာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး’ လို႕ ဆိုဦးမည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကိုကိုက ျဖစ္ခ်င္တယ္။ လင္မယားဆိုတာ ရန္ျဖစ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္
နာၾကည္းေအာင္ မေျပာရဘူး။ မတရား အႏိုင္မယူခ်င္ရဘူး။ ႏႈတ္ပိတ္ လက္ပိုက္ျပီး မာနနဲ႕ မေနရဘူး။
ရန္ပြဲက ထြက္ေျပးျပီးလည္း အခန္းတံခါးပိတ္မေနရဘူး’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာက ကားသြားေမာင္း ေနတာပါ။ တစ္နာရီ မိုင္ေျခာက္ဆယ္တည္းပါ။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕ေတာ့ ဒီလမ္းမွာပါပဲ ျမန္ျမန္သြားသြား ေႏွးေႏွး သြားသြား’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာဟာ ဘာျဖစ္လို႕ ကိုကို႕အတြက္ စိတ္တံခါး ပိတ္ထားရတာလဲ’
ဟု ဖြင့္ဟ၍ အတင္းေမးလွ်င္ေတာ့--</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကိုကိုက တံခါးေခါက္လို႕လား’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘အခု တံခါးေခါက္ေနတယ္’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ ေမာေသးတယ္ကိုကိုရယ္ ထ, မဖြင့္ခ်င္ေသးဘူး’ ဆိုျပီး
မ်က္ေတာင္မ်ားျဖင့္ သူ႕မ်က္လုံးကို ဖုံးအုပ္ပစ္ဦးမည္။ကိုကိုက ပခုံးကို လွမ္းဖက္လွ်င္ေတာ့
ေတာင့္တင္းျပီး သူအလိုမ႐ွိလွ်င္ ဆိုျမဲ၊ ရက္စက္ေသာ စကားကို ဆိုဦးမည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">“ ကိုကိုဟာ မိန္းမလိုက္စားသူသာ ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္” ။ “မုဒိမ္းေကာင္ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မာနကို သည္လို မၾကာခဏ ထိခိုက္ျပန္ေတာ့ ကိုကိုသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ
ငယ္ငယ္က တြဲဖူးသည့္၊ ယခု အစိမ္း၀တ္သူနာျပဳ ျဖစ္ေနသည့္ အီမလ္ဒါကို ႐ုံးမွာ လက္ထပ္ယူသည္အထိ
လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လိုက္မိ၏။ အီမလ္ဒါကို အိမ္ခန္းငွားေပးထားျပီး ကားေပၚတင္ကာ လည္ပတ္ေနလိုက္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အဲသည္ႏွစ္မွာ ျမနႏၵာ သည္ ေမျမိဳ႕၌ အိမ္ႏွင့္ျခံ ၀ယ္ျပန္သည္။
မာမာတို႕ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ သိမ္းဆည္းခဲ့ေသာ အဖိုးတန္ ပတၱျမားလက္စြပ္ကို ေရာင္း၍ ၀ယ္သည္တဲ့။
မာမာကပင္ ဆူပူစိတ္ဆိုးၾက၏။ နႏၵာကေတာ့ အိမ္ျပဳျပင္မည္ဆိုျပီး ႐ွမ္းျပည္တက္သြားသည္မွာ
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေလသည္။ သူ႕သားကိုပါ ေခၚသြားျပီး ေမျမိဳ႕ေက်ာင္း၌ ထားသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ႏွစ္လတစ္ခါေလာက္ စာေရးလိုက္၏။ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေရးတတ္ျပန္၏။
စိတ္ကူးယဥ္ဆဲပဲ ႐ွိေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left; text-indent: 0.5in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကို---</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တစ္ခါတုန္းက ကိုိကုိ ေျပာဖူးသလိုပဲ၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွားတယ္မထင္ေပမယ့္ အားလုံးဟာ နႏၵာ့ အျပစ္ပဲလို႕ ထားလိုက္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့
နႏၵာ စိတ္ေအးခ်မ္း လွပါတယ္။ ရာသီကလည္း သာယာတယ္။ ေႏြဦးေပါက္မို႕ ေႏြးလာေပမယ့္ ေနေရာင္ထဲ
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ဆြယ္တာ၀တ္ထားရတုန္းပဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဂ်ာမနီမွာ ေနခဲ့ၾကတာေတြ သတိရတယ္။
အဲဒီမွာ နႏၵာနဲ႕ သားေနခဲ့ရင္ေကာင္းမွာ။ အန္းနာနဲ႕ ကိုကို႕ကေလး ေလးလည္း ဆင္းရဲေနၾကသလား၊
ေကာင္းစားေနၾကသလား ေတြးမိတယ္။ သူတို႕ဆီက စာမရဘူးလား။ နႏၵာနဲ႕ တစ္ေလွတည္းစီးေတြမို႕
ကံေကာင္းပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရတယ္ ကိုကိုရဲ႕။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာလည္း ပီယာႏိုတစ္လုံး
ထပ္၀ယ္ျပီး ဒီမွာထားရင္ ေကာင္းမလား၊ ငယ္ငယ္ကတီးတဲ့ ပီယာႏိုအေဟာင္းပဲ ဒီေ႐ႊ႕ထားရင္ ေကာင္းမလား
စဥ္းစားတယ္။ ကိုကို ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အသစ္၀ယ္မွာေပါ့။ မတတ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာ့ ပီယာႏိုအေဟာင္းပဲ
ျပန္ျပင္ရမွာပဲ။ လက္၀တ္လက္စား ထပ္ေရာင္းရင္ ပါပါတို႕ပါ နႏၵာ႕ကို ႐ုိက္မလားမသိဘူး။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ညက လသာတယ္။ ထင္း႐ႈးနံ႕ေတြကလည္း
ေမႊးလိုက္တာ။ ထင္း႐ႈး႐ြက္ေတြ ကေတာ့ တလက္လက္နဲ႕။ ဇာပန္းခက္ေတြလိုလွလို႕။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တစ္ခါေလာက္ ကိုကိုလည္း နႏၵာ႕နားလာျပီး
ထင္း႐ႈးခက္ေတြ လေရာင္မွာ လွေနၾကတာကို ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ပီယာႏိုေခါက္ေစခ်င္တယ္။ ညက ကိုကို႕ကို
သိပ္သတိရတယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုကလည္း နႏၵာ႕ကို သူနာျပဳ
အ၀တ္အစားနဲ႕ ဆင္ၾကည့္ဖူးမွာေနာ္။ ဒါေပမယ့္ နႏၵာက ေသြးျမင္ရင္ မူးခ်င္တယ္ ကိုကိုရဲ႕။
ေဆး႐ုံၾကီးေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့အခါ ရတဲ့အနံ႕ေတာင္ သိပ္သည္းခံရတယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေအာ္--- ကိုကို မယားအသစ္နဲ႕
ဟန္းနီးမြန္းထြက္တုန္း ဒီစာဖတ္ရရင္ ေႏွာင့္ယွက္မိတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ နႏၵာ ရန္မေထာင္ပါဘူး။
တကယ္သေဘာ႐ုိးနဲ႕ ေတာင္းပန္တာပါ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သားကေတာ့ အေဖ့ကို လြမ္းသားပဲ။
နႏၵာ ေန႕တိုင္း ေက်ာင္းလိုက္ပို႕ လိုက္ၾကိဳတယ္။ သူက အခု ေျခေထာက္ မီျပီမို႕ ကားေမာင္းသင္ခ်င္တယ္တဲ့။
သင္ေပးရမလား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒီမွာ အိမ္လည္းျပင္၊ ျခံလည္းျပင္ေနလို႕
ေတာ္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ေသးဘူးထင္တယ္။ သည္မွာ ပန္းစိုက္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာပဲ။
ဘာပန္းပင္ျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းထ, ပြင့္တာပဲ။ ေရလည္းမေလာင္းရဘူး။
မာလီကလည္း သိပ္အလုပ္နားလည္တာပဲ။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left; text-indent: 0.5in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုေျပာလို႕ စီးကရက္ ေလွ်ာ့ေသာက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ႐ွန္ပိန္ေသာက္ေနတာထက္ မသက္သာဘူးလား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေန႕လယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရကူးမိတာမ်ားတယ္။
ကိုကိုေကာ ေရကူးမသင္ခ်င္ေသးဘူးလား။ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုကို ေရကူးတတ္မွာ မဟုတ္ဘးထင္ပါရဲ႕။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ခုတေလာ ဟိုဘက္အိမ္က ဂီတဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕
အသိျဖစ္ေနတယ္။ သူက မႏၱေလးသားပဲ။ ေ႐ွးျမန္မာသီခ်င္းၾကီးေတြ တတ္တယ္။ နႏၵာေတာင္ တစ္ပုဒ္
ႏွစ္ပုဒ္ စ,တက္ေနျပီ။ သားပါသင္တယ္။ သားက ပတၱလား လိုခ်င္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ အ႐ြက္ေကာင္း အိမ္ေကာင္း
တစ္ခုမွာထားတယ္။ သားက ကိုကို႕လို ဆရာ၀န္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ နႏၵာနဲ႕ တူေနသလား မသိဘူး။
ဒီအတြက္ နႏၵာ႕ကိုေတာ့ အျပစ္ မတင္သင့္ပါဘူး။ ျဖည္းျဖည္းေတာ့ ကိုကို႕လို ဆရာ၀န္ျဖစ္မယ့္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေသးတာေပါ့။ တကယ္ေျပာတာ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စသည္ျဖင့္ စာ႐ွည္ၾကီး ေရးေလ့႐ွိသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဘယ္ေလာက္ ႏွလုံးေအးစက္တဲ့ နႏၵာပါလိမ့္။ ဘယ္ေလာက္ ရက္စက္ႏိုင္ပါလိမ့္။ နႏၵာဟာ ကိုကို႕ကို ေမတၱာ သည္ေလာက္ ခန္းေျခာက္ေနျပီလား။
သူစိမ္းျပင္ျပင္လို သေဘာထားႏိုင္ျပီလား။ ျပီးေတာ့ မႏၱေလးက ဂီတဆရာနဲ႕ သီခ်င္းတက္သတဲ့။
အႏုပညာသည္ဆိုရင္ ဘုရားေလာင္းခ်ည္း ေအာက္ေမ့ေနတာ။ မယား နႏၵာအလွကို ဘယ္သူခ်မ္းသာေပးပါ့မလဲ။
ေလာကအေၾကာင္း မသိတတ္တဲ့ နႏၵာ။ လူကိုယုံတတ္တဲ့ ျမနႏၵာ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စာအျပန္အလွန္ေရးျပီး ရန္ျဖစ္ၾက၏။ ကိုကိုသည္
ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ စာေရးလိမ့္ မ႐ွိ။ ေဖာင္တိန္ပင္ ကိုင္ေလ့မ႐ွိ။ တုိက္ပ႐ုိက္တာသာ
႐ုိက္ေလ့႐ွိေသာ္လည္း နႏၵာက လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ ေရးေသာစာကို ဖတ္မည္မဟုတ္ဆုိသျဖင္႔ ပီသေအာင္
လွေအာင္ ၾကိဳးစား၍ ေရးရျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာ မသိဘူးလား၊ ေလာကမွာ
ဘယ္ေယာက်ၤားမဆုိ မိန္းမအမ်ားကုိ တပ္မက္တာ၊ ျပစ္မွားတာ၊ မိန္းမဟူသမွ်ကုိ အေခ်ာင္ရရင္
ၾကံစည္မွာ။ အနည္းဆုံး နီးစပ္ရင္ ျဖစ္တတ္တာ နႏၵာ မသိဘူးလား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပီးေတာ႔ လူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္မွ
မည္မည္ရရ အလုပ္ဆုိတာ လက္ညွိဳး ေထာက္ျပစရာ မရွိတဲ႔လူမ်ိဳးကုိ နႏၵာ အထင္ၾကီးတတ္ ေပါင္းသင္းတတ္တာ
အံ႔ၾသလုိ႔မဆုံးဘူး။ ကုိကုိျဖင္႔ တေန႔ တေန႔မွာ ၂၄ နာရီနဲ႔ မေလာက္လုိ႔ အိပ္ခ်ိန္ေလွ်ာ႔ၿပီးရင္
ေလွ်ာ႔ေနရလုိ႔ ပိန္ေတာင္ ပိန္ေနၿပီ။ ခုတေလာ ကုိယ္႔ဘာသာ ေဆးေတာင္ ထုိးေနရတယ္။ အိပ္ေရးပ်က္လြန္းေတာ႔လည္း
ခြဲတဲ႔စိတ္တဲ႔ အခါ လက္ နည္းနည္း တုန္ခ်င္တယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာက ရန္ျဖစ္ရမည္ဆုိလွ်င္ စာသြက္သြက္ ျပန္ေရး၍ ပုိ႔တတ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိ နႏၵာ အႏုပညာသည္ျဖစ္ဖုိ႔
ေမြးလာလ်က္နဲ႔ အညႊန္႔ခ်ိဳးခံရလုိ႔ ေလာင္းရိပ္မိေနလုိ႔ မဖူးရ မပြင္႔ရတဲ႔ အႏုပညာသည္ မျဖစ္ရတဲ႔သူလုိ႔
ကုိယ္႔ ကုိယ္ ကုိ ထင္ေနတာ။ လူတေထာင္တေသာင္းကုိ စာကုန္းက်က္ရင္ ဆရာေကာင္းနဲ႔သင္ေပးရင္
ဆရာ၀န္ အကုန္ျဖစ္တယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ အကုန္ျဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဂီတဆရာ ျဖစ္ေအာင္
သင္ေပးလုိ႔ မရဘူး။ စာကုန္းက်က္လုိ႔မရဘူး။ သူ႔ဘာသာ ပါရမီနဲ႔ ေမြးလာတာ။ အႏုပညာသည္ဆုိတာကေတာ႔
အႏုပညာကလြဲရင္ က်န္တာဟူသမွ် ေျမမႈန္မွ်သာ ထင္တာ ကုိကုိရဲ ႔။ မာနၾကီးတယ္ ဆုိခ်င္ဆုိ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပီးေတာ႔ မိန္းမနဲ႔အိပ္ရာထက္
ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းဆုိတာ ေယာက်ၤားတုိင္းအဖုိ႔ အေရးၾကီးလွတဲ႔ကိစၥ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာ။ အနည္းဆုံး
ကုိကုိ႔ေလာက္ အေရးၾကီးခ်င္မွ ၾကီးမွာ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ နႏၵာ႔
သား ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္မယ္ဆုိရင္ နႏၵာ ၀မ္းအသာဆုံးေနမွာ။ သားက ခု ၁၂ ႏွစ္ ျပည္႔ေတာ႔မယ္။
အ၀တ္အစားလည္း ဂရုမစုိက္ဘူး။ ဘာမွလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ခဲတံတေခ်ာင္းနဲ႔ လူပုံပဲ ဆြဲေနတာပဲ။
နိမ္႔လုိက္ျမင္႔လုိက္နဲ႔ ေလွ်ာလိမ္႔ေနတဲ႔ ရွမ္းေျမျပင္ကုိပဲ ဆြဲေနတာပဲ။ ဟုိေန႔က နႏၵာ
ႏွင္းဆီပန္းေတြ ပန္းအုိးထဲ ျပင္ေနတာကုိ ဘယ္ေလာက္ ျမန္ျမန္ ကူးဆြဲျခစ္လုိက္တယ္ မသိဘူး။
လက္ေခ်ာင္း လႈပ္ရွားတာ၊ ႏွင္းဆီရြက္ကေလးေတြ လႈပ္ခါသြားတာ အရအမိ ဖမ္းလုိက္တယ္။ သားကုိေတာ႔
ဆရာ၀န္ မလုပ္ခုိင္းပါနဲ႔ ေနာ္။ သူ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေပါေစ။ မျဖစ္ခ်င္တာ အတင္း မျဖစ္ခုိင္းပါနဲ႔။
သားကုိ ခ်စ္ရင္……</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အိပ္မက္ကမာၻက မထြက္ခ်င္တဲ႔ ျမနႏၵာဟာ တကယ္ေတာ႔ ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းရဲ
႔၊ သနားစရာလည္းေကာင္းရဲ ႔၊ စိတ္ပ်က္စရာလည္း ေကာင္းရဲ ႔ ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တႏွစ္ေက်ာ္မွ် ျမနႏၵာ ျပန္မလာေသာအခ်ိန္တြင္းမွာ ကုိကုိ
ဘယ္လုိေနရသည္ဆုိတာေတာ႔ သူ မစဥ္းစား။ အီမယ္လ္ဒါကုိ လက္ထပ္ယူလည္း ျမနႏၵာနဲ႔ လုိ သားသမီး
မပြားစီးေစဘူး ဆုိတာ ကုိကုိ႔ ႏွမ နားလည္ပါစ။ ဘယ္မိန္းမႏွင္႔မွ သားသမီးဆုိတာ စဥ္းစားလုိ႔
မရတာကုိ ကုိကုိ႔ ႏွမ သိပါစ။ ဘယ္သူမွ ကုိကုိ႔ မယားမဟုတ္ၾကသည္ကုိ နႏၵာ မသိဘူးလား။ ဘယ္မိန္းမမွ
ကုိကုိ႔ အေပၚ နႏၵာလုိ မႏုိင္နင္း မဖိစီးႏုိင္ဘူး ဆုိတာ နႏၵာ မသိဘူးလား။ နႏၵာကုိ ကုိကုိ
ႏွေျမာသလုိ ဘယ္မိန္းမကုိမွ မႏွေျမာႏုိင္ဘူး ဆုိတာ မသိဘူးလား။ တလုံးတည္းေျပာရလွ်င္ ကုိကုိ႔
ႏွမလုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မခ်စ္ဘူးဆုိတာ မသိဘူးလား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမနႏၵာ စာေရးလုိက္ျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိ ခ်စ္တတ္တာလည္း အဆန္းပဲ။
နႏၵာကုိခ်စ္တုန္း ေထြရာေလးပါး စိတ္ကူးႏုိင္ေသးတယ္ေနာ္။ ( သည္တခါပဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာလုိက္သည္ကုိ
ကုိကုိ သတိထားမိ၏ )။ နႏၵာတု႔ိ ခ်စ္တယ္ဆုိတာကေတာ႔ စိတ္ထဲက ဘာမွ မကူးမိေအာင္ မအားလပ္ေအာင္
ကုိယ္ခ်စ္တဲ႔သူကုိ ေတြးေနတာ။ လန္ဒန္တုန္းက ကုိကုိ ေဆးရုံမွာ သြားလုပ္ေနေပမယ္႔ နႏၵာ
စိတ္က လုိက္ၿပီး ကုိကုိ႔ ဆံပင္ကုိ နမ္းမိတယ္။ ကုိကုိ႔ ပခုံးကုိ ဖက္မိတယ္။ ပီယာႏုိတီးလည္း
ကုိကုိ႔ ကုိခ်စ္လုိ႔ သတိရလုိ႔ တီးတာ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ခုလည္း လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ ပန္းေရာင္တုိက္ပန္းပြင္႔ႏြယ္ေတြေပၚ
လိပ္ျပာဆင္တူေလးတသုိက္ ရႈပ္ေပြလုံးေထြးၿပီး အေတာင္ေတြ ခတ္ေနေတာ႔ မဆီမဆုိင္ ကုိကုိ႔
ကုိ ခ်စ္ခင္လာျပန္တယ္။ သတိရလာျပန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကုိကုိ႔ ကုိခ်စ္တာနဲ႔ အမွ် စိတ္ဆင္းရဲရမွာ
ေၾကာက္ေတာ႔ ေနာက္ဆုတ္ေနလုိက္တယ္။ ခ်ဳပ္တည္းေနလုိက္တယ္။ အေသလုိ ေနလုိက္တယ္။ ေသပစ္လုိက္တယ္။
ကုိကုိေၾကာင္႔ နႏၵာ ခဏခဏ ေသရတယ္။ သားေလးအနားေရာက္လာရင္ ခဏ ျပန္ရွင္လာျပန္ေရာ။ သီခ်င္းတပုဒ္တက္ရင္
ခဏ ျပန္ရွင္လာေရာ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒါေပမယ္႕ အသစ္တကယ္ျပန္ၿပီး
ေမြးဖြားလာဖုိ႔ကေတာ႔ အင္အားလုိတယ္ ကုိကုိရဲ ႔။ ဒီအင္အားကုိ ကုိကိုကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေပးႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး
ထင္ပါရဲ ႔။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ထုိေနာက္ နႏၵာထံက စာ လုံး၀
မလာသည္မွာ အၾကာၾကီး ျဖစ္သည္။ ကုိကုိက စာႏွစ္ေစာင္ သုံးေစာင္ ထပ္ေရးလည္း မျပန္။ သံၾကိဳးရုိက္လည္း
မျပန္။ ဒါႏွင္႔ တယ္လီဖုန္းဆက္ျပန္ေတာ႔ စကားေကာင္းစြာ ေျပာလုိ႔မရ။ တယ္လီဖုန္းကလည္း ျပတ္
ျပတ္ သြားသည္။ တေယာက္ႏွင္႔ တေယာက္ ‘ကုိကုိ’ ‘နႏၵာ’ လုိ႔သာ ေခၚေနၾကၿပီး အခ်ိန္ေစ႔ေတာ႔မည္ျဖစ္ရာ
‘နႏၵာ၊ ဒါလင္…. ကုိကုိ႔ ဆီ ျပန္လာပါ…. ျပန္လာခဲ႔ပါေတာ႔’ ဟုသာ ေနာက္ဆုံး ေျပာလုိက္ရသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သုိ႔ေသာ္ နႏၵာ ျပန္မလာေခ်။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာ တကယ္ပင္ ကုိကုိ႔ ကုိ
စြန္႔ခြာေတာ႔မည္လားဟု ျပင္းထန္စြာ ပူပင္ရ၏။ ဘယ္နည္းျဖင္႔မွ် သူ နႏၵာကုိ လက္လြတ္ႏုိင္မည္မဟုတ္။
နႏၵာႏွင္႔ ကြဲကြာရလွ်င္ သူ႔ဘ၀၌ လုပ္စရာ ဘာမွ် က်န္ေတာ႔မည္မဟုတ္။ နႏၵာ စိတ္ထားပုံ ျပင္းထန္လွတယ္လုိ႔
တဘက္က စိတ္ဆုိးျပန္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိ႔ ကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းလွတယ္လုိ႔
ထင္ျပန္၏။ နႏၵာကုိ ဘာမွ နစ္နာေစသည္ မဟုတ္ဘဲျဖင္႔ နစ္နာသည္ ထင္ရက္ပါတကား ဟု ေတြးျပန္၏။
နႏၵာႏွင္႔ ကုိကုိတုိ႔၏ အိမ္ေထာင္ကုိ ဘာမွ် မထိခုိက္ႏုိင္ေသာ၊ နႏၵာႏွင္႔စာလွ်င္ ဖြဲမွ်သာျဖစ္ေသာ
မိန္းမအေပါင္းအတြက္ ကုိယ္႔ဒုကၡ ကုိယ္ရွာႏုိင္လြန္းလွသည္ ထင္ျပန္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သုိ႔ေသာ္ နႏၵာကုိ ခဏျဖစ္ေစ
အေလွ်ာ႔ေပးမွ ျဖစ္ေတာ႔မည္ ထင္သည္။ နႏၵာ ျပန္လာဖုိ႔ သူ အရင္ဆုံး လုပ္ရမည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ထုိေၾကာင္႔ ခြင္႔တလ ေတာင္းရသည္။
ခြင္႔မေပးႏုိင္ဟု ဆုိျပန္သည္မုိ႔ စကားမ်ားရျပန္၏။ ဘယ္တုန္းကမွ ခြင္႔မယူခဲ႔ဘဲ သည္တလ
အေရးကိစၥအတြက္ ခြင္႔ေတာင္းသည္ကုိ မေပးသည္႔အတြက္ ေဒါသျဖစ္ရျပန္၏။ ယခုတေလာ သူ စိတ္တုိ
ေဒါသ ၾကီးသည္မွာ အမွန္။ သူ႔ကုိ မနာလုိေသာ ၿပိဳင္ဘက္ အလုပ္လုပ္ဘက္မ်ားကလည္း မမွန္သတင္း
လႊင္႔ၾကေသးသည္။ နႏၵာႏွင္႔ ကြဲၾကသလုိလုိ။ နႏၵာပဲ ေနာက္ လင္ယူေတာ႔မလုိလုိ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အီမယ္လ္ဒါႏွင္႔ သူ ရန္ျဖစ္၏။
အီမယ္လ္ဒါက ပုိင္စုိးသည္ကုိ လုံး၀ သည္းခံလုိ႔မရ။ ျမနႏၵာႏွင္႔ ဘာတခု ယွဥ္လုိ႔ရသည္မုိ႔လဲ
ဟု ရက္စက္စြာ ေတြး၏။ အီမယ္လ္ဒါကုိေတာ႔ ‘မင္းမေက်နပ္ရင္ ၾကိဳက္သလုိလုပ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကုိ
မီးရႈိ႔လုိက္၊ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရအုန္းမလား။ ေျပာ
… ဘယ္ေလာက္လဲ’ စသည္ျဖင္႔ ေျပာႏုိင္၏။ စိတ္ထဲကလည္း ပါ၏။ သူတုိ႔ေၾကာင္႔ ကုိကုိ႔
ႏွမေလး စိတ္ဆင္းရဲရသည္လုိ႔ တာ၀န္ခ်လုိက္ခ်င္းေသး၏။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခ်င္လုိက္ရတာ။
ခ်ဳပ္ေတာ႔ေကာ ကုိကုိ႔ ကုိ ပုိင္ႏုိင္သည္လား။ ကုိကုိ႔ ကုိ ပုိင္ဆုိင္သူမွာ ျမနႏၵာတေယာက္သာ
ျဖစ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒါေတြကုိ ဘယ္သူမွ သိသည္မဟုတ္။
နႏၵာလည္း မသိ။ သိေအာင္ေျပာလုိ႔လည္း မယုံၾကည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အီမယ္လ္ဒါေတာ႔ မေျပာတတ္။
ကုိကုိကေတာ႔ နဂုိကလည္း အဖုိးမထား။ အီမယ္လ္ဒါ နားပူလြန္း၍ လုပ္ရသည္႔ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကုိ
ပြ ေနေသာ စားပြဲ အံဆြဲထဲက ထုတ္ကာ အပုိင္းပုိင္း ဆြဲဆုတ္၍ အမႈိက္ေတာင္းထဲ ပစ္ထည္႔လုိက္ၿပီး
….</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပီးေတာ႔ သားထံ စာေရးရ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left; text-indent: 0.5in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေဖေဖ႔သား</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သားနဲ႔ ေမေမကုိ ေဖေဖ ေအာက္ေမ႔လုိ႔
လာေခၚမလုိ႔ ခြင္႔တလ ယူလုိက္တယ္။ သားက ေက်ာင္းတ၀က္တပ်က္ ထြက္လာရမွာမုိ႔ စိတ္မေကာင္းဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ဒီႏွစ္ အလဟႆ မျဖစ္ရေအာင္ ေဖေဖ ရန္ကုန္ေက်ာင္းမွာ မရ ရေအာင္ ျပန္သြင္းေပးပါ႔မယ္။
ဒီႏွစ္ မရရင္ေတာင္ သား စိတ္ပါတဲ႔ ပန္းခ်ီသင္တန္းျဖစ္ျဖစ္ တက္ႏုိင္တာေပါ႔။ ဒါမွ မဟုတ္
သားေမေမက ဒါမ်ိဳး နားလည္ေတာ႔ သင္႔ေတာ္မယ္႔ ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္ဆီ ေမေမ႔ကုိ အပ္ခိုင္းတာေပါ႔။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သား အခု ေရကူး သိပ္တတ္ေနၿပီဆုိ။
ကားလည္း ေမာင္းတတ္ေနၿပီ ဟုတ္လား။ ေဖေဖ သိပ္သေဘာက်တာေပါ႔။ သားက မၾကာခင္ လူၾကီး ျဖစ္ေတာ႔မွာေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ နက္တုိင္နဲ႔ က်က်နန ၀တ္စားတတ္ဖုိ႔လည္း လုိတယ္သားရဲ ႔။ ပုဆုိးစိမ္းကေလး
၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားတာ ေဖေဖ ၾကည္႔လုိ႔မရဘူး။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလးနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။
ၿပီးေတာ႔ ေဖေဖ မႏွစ္က အဂၤလန္ ခဏသြားတုန္းက ၀ယ္လာတဲ႔ သားေရဂ်ာကင္တုိ႔၊ ႏုိင္လြန္ဂ်ာကင္တုိ႔လည္း
မ၀တ္ဘဲ ပစ္ထားတယ္ဆုိ။ သိပ္မုိက္တဲ႔ သားပဲ။ ဘယ္ေလာက္ အဖုိးတန္တဲ႔ေကာင္းတဲ႔ အက်ီေတြလဲ
ေတာ္ၾကာ တုိကုန္ေတာ႔မယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မင္းေမေမ ခုတေလာ အလုပ္မ်ားေနသလား။
ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနသလဲ။ ျမန္မာသီခ်င္းၾကီး ဆုိတာေကာ တက္ေနေသးသလား။ သားေကာ တက္ေနေသးသလား။
သားေကာ လုိက္ေသးသလား။ စာ ျပန္ေရးပါဦးကြ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေဖေဖ ဘယ္ေန႔ ရန္ကုန္က ထြက္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ
ေသခ်ာေတာ႔ စာ ထပ္ေရးလုိက္ဦးမယ္။ ခု ခြင္႔ရေတာ႔မယ္။ စာနဲ႔ေပနဲ႔ မက်လာေသးလုိ႔ ေစာင္႔ေနရတာ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0.5in; text-align: left; text-indent: 0.5in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေမေမ႔ကုိ
ေဖေဖက ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေၾကာင္း ေျပာပါ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေၾသာ္ သား ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာ
ေဖေဖ မကန္႔ကြက္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဘီေအ ဒီဂရီ ရေအာင္ အရင္ စာက်က္ပါဦး။ ဘီေအ ေအာင္ေတာ႔
အဂၤလန္ ပုိ႔ေပးမယ္။ အဲဒီမွာ အႏုပညာ မ်ိဳးစုံ သင္ေပးတဲ႔ ရြိဳင္ရယ္ေကာလိပ္ ဆုိတာေတြရွိတယ္။
ပုိ႔ေပးမယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1in; text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒါေပမယ္႔ကြာ၊ ဆရာ၀န္သားက
ဆရာ၀န္ မျဖစ္ေတာင္ အင္ဂ်င္နီယာေလာက္ေတာ႔ ျဖစ္သင္႔တယ္ထင္တာပဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စသည္ျဖင္႔ သားကုိ ကုိယ္ႏွင္႔ တန္းတူထား၍ စာေရးလုိက္မိ၏။
သားထံက စာျပန္မလာဘဲ တယ္လီဖုန္း ဆက္သည္။ တုန္ရီေသာလက္မ်ားျဖင္႔ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ကာ
တယ္လီဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္ရသည္။ နႏၵာမ်ားေလလားလုိ႔။ နႏၵာပဲ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္း၏။
သားအသံကုိ ၾကားေတာ႔ ၀မ္းသာျပန္လည္း ၀မ္းနည္းရရဲ ႔။ သား ဖုန္းဆက္ေတာ႔ သူ႔ အေမက ေဘးမွာ
ရပ္ေနမည္လား။ အၿပဳံးေအးေအးျဖင္႔ ေငးေမာနားေထာင္မည္လား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ေဖေဖ႔ စာကုိ ရတယ္။ ေမေမ႔ကုိေတာင္ ဖတ္ျပေသးတယ္’ ဟု သားက
ေျပာေလ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဟုတ္လား ေမေမ ေနေကာင္းလား’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ ေကာင္းပါတယ္ ေဖေဖ ဘယ္ေတာ႔ လာမလဲ’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ တပတ္အတြင္းပဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒီစေနေန႔ကုိ နားလည္ေအာင္ေျပာၿပီး
ထြက္ခဲ႔မယ္။ ေဖေဖ႔ လက္ေထာက္က ေက်နပ္ရင္ ႏွစ္ရက္ ၾကိဳထြက္လုိ႔ ရမွာေပါ႔။ စေနေန႔ ခြဲရမယ္႔
လူနာေတြ ေလွ်ာ႔ပါ ေျပာရမွာေပါ႔။ ေဖေဖ႔ တာ၀န္ေတာ႔
ပ်က္တာေပါ႕’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူတုိ႔သားအမိ စကားေျပာေနဟန္ မပီမသ အသံမ်ား ၾကားလုိက္၏။
တစုိးတစိ ၾကားရေသာ နႏၵာ၏ အသံကေလးကုိ အငမ္းမရ နားစြင္႔ရ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဟလုိ … သား ေမေမနဲ႔ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ ေမေမက ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ လာမွာလားလုိ႔ ေမးခုိင္းတယ္။ ေမေမ
လာၾကိဳမယ္တဲ႔။ ကားေမာင္းၿပီး…..’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ ေက်းဇူးပဲလုိ႔ ေျပာလုိက္ပါ။ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ လာမွာပဲ၊ မင္းေမေမကုိ
ေခၚလုိက္ပါဦး၊ စကားေျပာရေအာင္’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အနည္းငယ္ ၀မ္းနည္း၏။ သားေဘးမွာ ရပ္ၿပီး လင္သည္ကုိ စကား
တုိက္ရုိက္ေျပာဖုိ႔ သတိမရတာ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကုိကုိ နႏၵာ ေျပာေနတယ္’ ဟူေသာ ကုိကုိ တမ္းတခဲ႔ၿပီး ျဖစ္ေသာ
အၿမဲၾကားခ်င္ေတာ႔ အသံကုိ ခုမွ ၾကားရေလ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ ေက်းဇူးပဲ နႏၵာရယ္၊ စကားေျပာေဖာ္ရတယ။ ကုိကုိ စေန႔ေန႔
လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ႔မယ္။ နႏၵာ လာၾကိဳမယ္လား။ ကားေမာင္းရတာ ပင္ပန္းေနမလား။ ေတာင္ၾကီးမွာေတာ႔
ကုိကုိ႔ တပည္႔ ဆရာ၀န္တေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔ကုိ ၾကိဳခုိင္းလုိက္မယ္ေလ’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ နႏၵာ လာမွာေပါ႔’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သည္လုိဆုိေတာ႔လည္း နႏၵာ လိမၼာသားပဲ။ သိတတ္သားပဲ။ ကုိကုိသည္
ကိတ္မုန္႔မ်ား သၾကားလုံးမ်ား ေျပး၀ယ္ရျပန္၏။ နႏၵာ၏ ဂ်ာမန္မိတ္ေဆြ တေယာက္ လာပုိ႔ထားေသာ
ဓာတ္ျပားထုပ္ ယူသြားဖုိ႔ သတိရျပန္၏။ တီးမည္႔သူ မရွိသျဖင္ပ အသံေလ်ာ႔ကုန္ေသာ ပီယာႏုိကုိ
တလလုံး အခ်ိန္ယူ၍ ျပင္ေစဖုိ႔ စီမံခဲ႔ရျပန္၏။ နႏၵာ ေျပာသလုိ ကုိယ္႔လင္ ကုိယ္႔ မယား ကုိယ္႔
သားသမီးအျပင္ ဘယ္သူမွ အ၀င္မခံတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ ဟု ေတြးလုိက္မိေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေမၿမိဳ ႔မွာ တလေလာက္ အနားယူစဥ္ သူတုိ႔ လင္မယားသည္ ေတာ္ေတာ္
သင္႔ျမတ္လ်က္ရွိသည္။ သားကုိ အတူတူ ေက်ာင္းသြားပုိ႔ၾက၏။ အတူ သြားၾကိဳၾက၏။ မုိးလင္းလွ်င္
မုိးရြာပုံမေပၚလွ်င္ လက္တြဲ၍ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၏။ ၿမိဳ ႔ျပင္ ကြင္းျပင္မ်ားၾကားသုိ႔ သြားၾက၏။
သစ္ရိပ္ ေရစပ္ေရာက္လွ်င္ နႏၵာက နားခ်င္တတ္၏။ ‘ကုိကုိ ငွက္ကေလးေတြ အသံစုံပဲ ေအာ္ေနတာ
ၾကားလား။ နႏၵာ မျမင္ဖူးတဲ႔ ငွက္ကေလးတကေကာင္ရွိတယ္။ ငုံး လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္လားမသိဘူး။
ကုိကုိသိလား’ စသည္ျဖင္႔ စကားမ်ားစြာ ေျပာတတ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ ဒီမွာ လူေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ ေအးေအးပဲ ေနခ်င္ပါၿပီ ဟု ညည္းတတ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကုိကုိ အၿငိမ္းစား ယူဖုိ႔ကလည္း အေ၀းၾကီး လုိေသးတယ္ေနာ္။
အလုပ္ကထြက္လုိက္ပါလား ကုိကုိရဲ ႔ ဟု ေျပာလုိက္ေတာ႔ မသိတတ္ နားမလည္လွပါကလားလုိ႔ သနားရျပန္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာကလည္း မာရီအင္တြိဳင္းနက္လုိ ေျပာေနျပန္ၿပ’ီ လုိ႔ စကား
စ မိေတာ႔….</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဘာလဲ ကုိကုိ’ လုိ႔ ႏွမ နႏၵာက ပထမ သတိမရ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ ျပင္သစ္တုိင္းသူျပည္သားေတြ ဆင္းရဲလြန္းလုိ႔ ဆူပူေၾကြးေၾကာ္ၾကေတာ႔
ဘုရင္႔ မိဖုရား မာရီအင္တြိဳင္းနက္က ေမးတယ္တဲ႔။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆူၾကတာလဲဆုိေတာ႔ ေပါင္မုန္႔
စားစရာမရွိလုိ႔ ငတ္လုိ႔ပါဘုရားလုိ႔ ေျဖေတာ႔ ေအာ္ မုိက္လုိက္တဲ႔လူေတြ ေပါင္မုန္႔စားစရာမရွိရင္
ကိတ္မုန္႔ စားပါလားတဲ႔’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာက တခ်က္ရယ္ၿပီး ‘အုိ တက္ႏုိင္ေတာ႔ တက္ႏုိင္သလုိ ေနတာေပါ႔။
ၿပီးေတာ႔ နႏၵာ တကယ္ စုံမက္တာ မမ်ားလွပါဘူး ကုိကုိရဲ႔။ ရွိၿပီးသား ပီယာႏုိရယ္၊ ဓာတ္စက္
ဓာတ္ျပားေတြရယ္၊ စာအုပ္ရယ္၊ သားဖုိ႔ ပန္းခ်ီပစၥည္းရယ္၊ဒါပါပဲ။ ဒီေလာက္ေတာ႔လည္း နႏၵာ
ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္စားေနေတာင္ ရပါတယ္’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကုိကုိကလည္း ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႔ သက္သက္
အလုပ္လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ကုိကုိ တသက္လုံး သင္ခဲ႔ရတဲ႔ ပညာကုိ အသုံးခ်ေနတာဘဲ ဒါလင္ရဲ
႔။ ကုိကုိ႔လက္ေတြ ဓားမကုိင္ရဘဲ အခ်ည္းအႏွီး ျဖစ္ေနမွာ စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သည္ေတာ႔ နႏၵာက ကုိကုိရဲ ႔ လက္ကုိ ေတာင္း၍ နီၾကမ္းေနေသာ
လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ ကုိင္ၾကည္႔ၿပီး ေမြးညွင္း ႏုစိမ္းတဲ႔ ပါးျပင္ကေလးမ်ားမွာ ကပ္သည္။
ၿပီးေတာ႔ ပိရိေသသပ္လြန္းလွတဲ႔ အနည္းငယ္ ပါးလႊာလြန္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင္႔ ထိသည္။ မ်က္ေတာင္မ်ား
ေကာ့ ျဖဴးလာျပီး မ်က္လုံးညိဳ႕ညိဳ႕ ၀င္းလက္လာသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ခြဲစိတ္ရာမွာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမို႕ နႏၵာ နမ္းခ်င္တာေတာ့
ဟုတ္မယ္မထင္။ ခြဲစိတ္ရာမွာ ကၽြမ္းက်င္တာကို ခြင့္လႊတ္တဲ့ သေဘာမွ်သာ ျဖစ္သည္ ထင္ရဲ႕။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာသာ လွ႐ုံျဖစ္၍၊ ပီယာႏိုကို ဂုဏ္႐ွိ႐ုံတီးသည္ ျဖစ္၍၊
ဆရာ၀န္ၾကီး သာဦးေဂ်ာ္၏ ပြဲလယ္မွာ တင့္တယ္ေသာ မယားသာ ျဖစ္လွ်င္ အားလုံးေသာ ျပႆနာ ႐ွင္းသြားလိမ့္မည္။
မိန္းမ ၀ါသနာ ပါေသာ ဆရာ၀န္ၾကီး၏ ဂုဏ္႐ွိစြာေနရလွ်င္ ေက်နပ္တတ္ေသာ မိန္းမမွ်သာ ျဖစ္လွ်င္
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုကိုကပဲ နႏၵာ႕လို စာအုပ္ကဗ်ာ ဖတ္ကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို
လူ႕အသက္ျဖင့္ မကစားဘဲ ပီယာႏိုခုံ၌သာ ကစားတတ္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက ဘာေၾကာင့္ နႏၵာကို တစ္ေယာက္တည္း အၾကာၾကီး
ထားရသလဲ။ နႏၵာ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးဖတ္ဖို႕ အခ်ိန္ေပးခဲ့သလဲ။ ညညမွာ အထီးတည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ
ေတြးေတာေနဖို႕ ဖန္တီးခဲ့သလဲ။ ပါပါကေတာ့ နႏၵာ႕ကို ဘာေၾကာင့္စာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သလဲ။
‘သည္ေလာက္တတ္ျပီ၊ ဒီေနရာမွာ ရပ္ေတာ့’ လို႕တားထားလို႕ မရဘူး။ လူကိုသာ ေသာ့ခတ္လို႕ရမယ္။
စိတ္ကို တားဆီးလို႕ မရႏိုင္ေကာင္းဘူး’ လို႕ နႏၵာ ျပန္ေျပာလိမ့္မည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုသည္ စကားနည္း ရန္စဲေနဖို႕ ေတြးေတာလာ၏။ အနည္းဆုံး
ေမျမိဳ႕တြင္ တစ္လေနၾကေသာ အခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကဖို႕သာ စိတ္ကူးသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကိုကိုကေတာ့ နႏၵာ့ကိုခ်စ္တယ္၊ နႏၵာနဲ႕ အိမ္ေတာင္ေဆာက္ျပီး
ေနၾကတယ္။ သားသမီး ျဖစ္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ နႏၵာ့ကို ေငြအကုန္အပ္တယ္။ ပြဲထုတ္တဲ့မယားလည္းျဖစ္တယ္။
နႏၵာ႐ွိရာသာ ကိုကို႕အိမ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုေနေနျပီဟာ။ ေယာက်္ားမို႕ ေလလြင့္တယ္ပဲထားပါ။
ကိုကိုလုပ္တာေတြဟာ အရက္ထြက္ေသာက္သလို ဘာမွမေျပာေလာက္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္တာပဲ’
ဟု ႐ွင္းလင္းမိလွ်င္ေတာ့---</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ေျပာမွ ေျပာရက္တယ္ ကိုကိုရယ္။ ခ်စ္တတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ လင္ အလုပ္သြားေနတဲ့ တစ္ေန႕လုံး ညေန ျပန္လာမွာကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနတယ္။ လင္ ေန႕လယ္ပိုင္း
အလုပ္မ႐ွိလို႕ လုံးတီး က်န္ေနရတယ္ဆိုတာ မသိဘူလား။ ကိုကိုမ႐ွိတဲ႕ ညမ်ားမွာ နႏၵာ ပူေလာင္ရတယ္။
မနာလိုစိတ္နဲ႕ ႐ူးမတတ္ ျဖစ္ရတယ္။ မာန က်ဳိးပဲ့ရတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ မဆီမဆိုင္လို႕ ေျပာဦးမွာေပါ့။
ဆီဆိုင္တယ္ ကိုကိုရဲ႕။ ကိုကိုလုပ္ပုံက နႏၵာ႕ကို မစုံမက္ရာ ေရာက္တယ္။ အဖိုးမထားရာ ေရာက္တယ္။
နႏၵာ ဘယ္ေလာက္႐ွက္ရတယ္ ထင္လဲ။ ေယာက်္ားပဲ ဆိုျပီး ကိုကို႕အဖို႕ အေရးမၾကီးတဲ့ ကိစၥဟာ
နႏၵာ႕အဖို႕ မိန္းမမို႕လားမသိ အေရးၾကီးတယ္။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ေလာကမွာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ျပီးေတာ့နႏၵာ စိတ္ထင္လို႕လားေတာ့မသိဘူး။
နႏၵာ႕ကို ျမင္ရင္ မိန္းမေတြက သနားသလို ၾကည့္ၾကတယ္။ ရယ္ခ်င္သလို ၾကည့္ၾကတယ္။ စိတ္ထားညံ့သူေတြက
၀မ္းသာအားရ ႐ွိၾကတယ္။ ေယာက်္ားေတြက ေရာ အ႐ိုအေသနည္းခ်င္တယ္။ နႏၵာ႕ကို အျပစ္႐ွာလာၾကတယ္။
လင္ပစ္မလို႕ သေဘာထားျပီး စ,ခ်င္ၾကဦးမယ္။ နႏၵာ စိတ္ကူးယဥ္တာလား။ ေျပာပါဦးကိုကို’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာက ဒီလိုလူစားေတြနဲ႕ ေတြ႕တဲ့ေနရာ သြားခ်င္တာကိုး’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဖဲလည္႐ုိက္တာကိုးလို႕ ေျပာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို။ ဒီေလာက္
ပီယာႏိုတီး၊ ဓာတ္ျပားဖြင့္၊ စာဖတ္၊ အိမ္ကိုျပဳျပင္လုပ္ေနေပမယ့္လည္း စိတ္ဟာ အားကြက္ရေသးတယ္။
စိတ္ထဲက စကားမျပတ္ ေျပာေနေသးတယ္။ ရွန္ပိန္ေသာက္ျပီး ခပ္မူးမူး ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႐ွွက္တယ္။ ဖဲ႐ုိက္ရတာ စိတ္ေတာ္ေတာ္ျငိမ္တယ္။ ကိုကိုေတာင္ ႐ုိက္ၾကည့္ပါလား။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘သတၱေဗဒသေဘာအရ အဖိုဆိုသည္မွာ အမမ်ားစြာကို မီွ၀ဲႏိုင္သည့္ သဘာ၀သာ ျဖစ္သည္ဆိုတာကို သိပၸံပညာ႐ွင္မို႕
လားမသိ။ ကိုကိုက ယုံၾကည္က်င့္ၾကံ ေနျပီး သူတကာထက္ အိပ္မက္မက္တတ္ေသာ၊ အိပ္မက္ျဖင့္ ငိုတတ္ေသာ
ျမနႏၵာ လက္မခံႏိုင္သည္မွာေတာ့ သူတို႕ဘ၀ကို မေျပလည္ေစႏိုင္္ သည့္ ကိစၥပဲဟု ကိုကိုထင္သည္။
ဘယ္သူ႕အျပစ္ရယ္လို႕ မ႐ွာေဖြခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို မွားသည္ဟုပင္ မထင္ႏိုင္ေလေတာ့
ကိုကိုသည္ နႏၵာကသာ အေလွ်ာ့ေပးေစခ်င္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အမွန္ျမင္ေစခ်င္သည္။ တစ္ေန႕သိျမင္လာရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ နႏၵာကို ပစ္ထားမိတာလည္း မ်ားသည္ထင္သည္။ လက္ထပ္ခါစက
အခ်ိန္မ်ားကို မိန္းမဆိုတာေတြက သတိရေနတတ္ၾကသည္ ထင္သည္။ လက္ထပ္ခါစက ကိုကိုသည္ နႏၵာ႕ကို
လူၾကည့္ေတာင္ မခံႏိုင္တာလည္း သတိရ၏။ သူတို႕ကပြဲသြားလွ်င္ ခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြႏွင့္ေတာင္
က, ဖို႕ ခြင့္မေပးႏုိင္။ ကိုကိုခ်ည္းသာ နႏၵာႏွင့္
ကခ်င္သည္။ သြက္လက္ေသာ တီးလုံးဓာတ္ျပားမ်ားကို ဖြင့္ကာ အနည္းငယ္ က,ၾကေသး၏။ ‘ဟုတ္တယ္။
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုကိုနဲ႕ ဒါလင္နဲ႕ ညပိုင္းထြက္က, ၾကဦးစို႕’ ဟု အၾကံရလွ်င္ ‘သိပ္မကခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ နႏၵာက ကိုယ့္ကို ဘယ္သူလာထိတာမွ မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး။’ ဟုေျပာတတ္သည္။သို႕ေပမယ့္
နႏၵာသည္ သားကို အကသင္ေပသည္။ သားႏွင့္အေမ က, ေနၾကလွ်င္ ကိုကိုသည္ ေ၀ဆိုင္းေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္
ေငးေမာ၍ ၾကည့္ကာ ‘ေမာင္ႏွမလိုပဲ။ သားကလည္း
ထြားလာတယ္။ နႏၵာကလည္း ႏုနယ္လိုက္တာ။ ေလာကမွာ စုံမက္ၾကတဲ့ ပိုက္ဆံတို႕၊ ဂုဏ္သေရတို႕
ဆိုတာေတြအတြက္ မပူပင္ရလို႕လား။ သူႏွစ္လိုတတ္တဲ့ ပန္းပြင့္၊ ေက်းငွက္၊ ကဗ်ာ၊ ဂီတတို႕နဲ႕
စိတ္ႏူးညံ့ရလို႕ပဲလား’ ေတြးမိ၏။ ကိုကိုကေတာ့ ဆံပင္မ်ားအသက္ျဖင့္မလိုက္ ျဖဴသည္မို႕ ေန႕စဥ္
ေဆးဆိုးေနရသည္။ ျပီးေတာ့ ဆရာ၀န္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ခြဲစိတ္ကုသရသည့္ ဆရာ၀န္မ်ားသည္ သူမ်ားထက္
ပို၍ အိုလြယ္ က်လြယ္သည္မွာ ထုံးစံျဖစ္ေလသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေမျမိဳ႕မွာ ျမနႏၵာႏွင့္ သားႏွင့္ အနားယူျပီး နႏၵာ အလိုက်
တစ္ဘ၀ေနလိုက္သည္မွာ ေပ်ာ္စရာ မွန္ေပမည့္ ခြင့္ရသည့္လကုန္၍ ေဆး႐ုံ႐ွိရာ၊ အလုပ္ခြင္႐ွိရာ
ျပန္ရမည္ဆိုေတာ့ ကိုကိုသည္ လက္မ်ားတုန္ရီေအာင္၀မ္းသာသည္ အားလပ္ ပ်င္းရိေနေသာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္
အလုပ္လုပ္ခ်င္ျခင္းအားျဖင့္ ယားလွျပီ။ သူ႕ဘ၀မွာ ႏွာေခါင္းယဥ္၍ ေမႊးသည္ဟုပင္ထင္ေသာ၊
ေဆး႐ုံကစင္ၾကယ္ေသာ၊ ပိုးမႊားကင္းေသာ အနံ႕တို႕ကို ေမႊးေယာင္လာသည္။ ဘာမွ် စဥ္းစား ေတြးေတာေနခ်ိန္မရေအာင္
တဒဂၤမွ ေနာက္တဒဂၤသို႕ လ်င္ျမန္စြာကူးေျပာင္း၍ အေၾကာင္းျခင္းတမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ခြဲစိတ္ခန္းသို႕
သူျပန္ခ်င္ျပီ။ အီမလ္ဒါကို သူပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္ခဲ့တာလည္း အားနာသည္။ ျပန္ေတာင္းပန္ရဦးမည္။
အတြယ္အျငိေတာ့ မခံႏိုင္။ ဆရာ ဆရာျဖင့္ သူ႕ကို ခရာၾကကုန္ေသာ နာ့စ္မမ်ား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားရဲ႕
အသံတို႕ကို လည္း သတိရတာ အမွန္ပင္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ရန္ကုန္မွာ သူတို႕ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနၾကေသး၏။ နႏၵာက ပီယာႏိုတီး၊
ဓာတ္ျပားဖြင့္ျပီးေနျမဲေနသည္။ အိမ္ထြက္မလည္ေတာ့ေခ်။ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္စာ၊ စကားေတြ ေမ့မည္စိုး၍
ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို မၾကာခဏ ဖိတ္ၾကားေကၽြးေမြးေလ့႐ွိ၏။ ကိုကိုေဆး႐ုံက ျပန္လာလွ်င္
အသက္၀င္လႈပ္႐ွားေနေသာ အိမ္႐ွင္မျဖင့္ သာယာေသာ အိမ္၏ အသံဗလံကို ၾကားရ၏။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကို႕ဧည္သည္ႏွင့္ ျမနႏၵာ၏ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ဖက္စပ္လို႕မရ။ စကားစ႐ွာမရေအာင္ ျခားနားၾကျပန္သျဖင့္ ကိုကို႕ဧည္သည္သည္
တစ္ေန႕၊ နႏၵာ့ ဧည္သည္ တစ္ေန႕ ဖိတ္ၾကားရ၏။ နႏၵာ့ ဧည္သည္မ်ားၾကားမွာ ကိုကိုပ်င္းရိကာ
အိပ္ေပ်ာ္သလို၊ ကိုကို႕ဧည့္သည္မ်ားၾကားမွာ နႏၵာ ငိုက္မ်ဥ္းကာ မသမ္းေ၀မိေအာင္ အံၾကိတ္လို႕
ေနရသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ ‘ နႏၵာ တစ္ေန႕လုံး တစ္ခါမွ မအားလိုက္ဘူး’ လို႕
ေျပာတတ္ေခ်ေသး၏။ ပီယာႏိုတီးရတာ၊ စာအုပ္ဖတ္ရတာ၊ ဓာတ္ျပားဖြင့္ရတာကို နႏၵာက အလုပ္လုပ္သလို
ၾကည္ၾကည္ညိဳညိဳ လုပ္ေပသည္ကိုး။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုကို႕ အျပစ္ပဲထားပါ။ ကိုကိုက တံတားေအာက္၌
ေရေမ်ာစီးသြားသည္ကို ၾကိဳက္သည္။ ကိုကို႕ကို ခ်စ္ခ်င္လွေသာ မိန္းမတို႕ကလည္း ကုန္ခမ္းမသြားႏိုင္။
႐ုပ္ေခ်ာ၊ ပညာၾကီး၍ တန္ခိုး႐ွိသည့္ ဆရာ၀န္ၾကီး သာဦးေဂ်ာ္၊ အေနာက္ႏိုင္ငံသားတို႕၏ မိန္းမကို
အေရးေပး ေခ်ာ့ျမဴတတ္ေသာ အက်င့္ပါသည့္ သာဦးေဂ်ာ္၊ မိန္းကေလးကို ရမည္ဆိုလွ်င္ ထမင္းစားဖိတ္တတ္၊
ကားစီးေခၚတတ္ေသာ သာဦးေဂ်ာ္အဖို႕ လက္ေဆာင္လိုခ်င္၍၊ ဂုဏ္႐ွိသည္ထင္၍၊ တကယ္ခ်စ္မည္ထင္၍
အမ်ဳိးစုံေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တို႕ျဖင့္ ေခၚလွ်င္ လိုက္လာသည့္ မိန္းကေလးတို႕ကို သိပ္ျပီး
႐ွာစရာလို။ ေပါမ်ားလွသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">လီလီႏွင့္ ေတြ႕ပုံကေတာ့ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ တ႐ုတ္ကျပား ေက်ာင္းဆရာမေလး
လီလီ၏အေမမွာ ကိုကို၏လူနာျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္သာဦးေဂ်ာ္ကို တစ္အိမ္လုံး ၾကည္ညိဳ ႐ုိက်ဳိးလို႕
မဆုံး။ လက္ေဆာင္ ပူေဇာ္လို႕ မဆုံး။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေနာက္ဆုံး လီလီႏွင့္ ကိုကိုတုိ႕ ထုံးစံအတိုင္း ခ်စ္ၾကသည့္အခါေတာင္
လီလီတို႕ တအိမ္လုံး မျငဳစူ။ သာဦးေဂ်ာ္ကို တ႐ုတ္နာမည္ပင္ေပးကာ တ႐ုတ္လို အိမ္မွာ မဂၤလာေဆာင္သတဲ့။
တ႐ုတ္၊ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ သတင္း စာထဲ ထည့္ေၾကာ္ျငာသတဲ့။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုသည္ အိမ္မျပန္၀ံ့ပဲ တစ္လေလာက္ လီလီတို႕အိမ္မွာ ေသာင္တင္ေနသည္။
လီလီတို႕ကလည္း တသက္လုံး တင္ထားမည္မွာ အမွန္။ ေက်နပ္မွာအမွန္။ သို႕ေပမည့္ ျမနႏၵာကိုသာ
ခ်စ္ခ်င္ေသာ ကိုကိုသည္၊ သည္တခါေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္သာ အျပစ္ျမင္မိသည္ ျဖစ္ေသာကိုကိုသည္ ျမနႏၵာႏွင့္
သားဆီကိုသာ ျပန္လိုသည္မို႕ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ျခင္းျဖင့္ တစ္ညျပန္လာသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ခါတိုင္းလိုပင္ ပီယာႏိုခုံ၌ ထိုင္၍ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ
ဂီတသံကို တီးေခါက္လ်က္႐ွိသည့္ ျမနႏၵာကိုေတြ႕ရျပီး၊ နႏၵာရဲ႕ ေပၚင္ေပၚ မ်က္ႏွာ၀ွက္၍ ငိုေၾကြးလိုက္ခ်င္၏။
ကိုကို႕အားနည္းလွတဲ့ ဒီတခ်က္ကို နႏၵာလက္ျဖင့္ပဲ ကုေပးပါဦးဟု ေျပာခ်င္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သို႕ေပမည့္ နႏၵာသည္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ မ်က္လုံးညိဳ႕ညိဳ႕မ်ားကို
ေကာ့ျဖဴးေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားျဖင့္သာ ဖုံးကြယ္ပစ္ပီး ပီယာႏို ဆက္လက္တီးေနေသး၏။ ျပီးေတာ့မွ
တိုးတိတ္စြာပင္ ‘ကိုကို ထမင္းစားျပီးျပီလား’ ဟုသာ ေမးေလသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒါကေတာ့ ကိုကို ဘာလုပ္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ နႏၵာ၌ ေျပာစရာ စကားတခြန္းမ႐ွိပါလို႕
ဆိုလိုျမဲ ျဖစ္ေသာ အမူအရာ ျဖစ္၏။ ‘ေက်းဇူးပဲနႏၵာ၊ ကိုကို စားျပီးျပီ’ လို႕ ေျပာလိုက္ျပီး၊
တကယ္ေတာ့ သူညစာတြင္ မက ေန႕လယ္စာပါ စားခဲ့သည္မဟုတ္။ တစ္ညေနလုံး နႏၵာ႕ထံ ျပန္လာခ်င္သျဖင့္
လီလီႏွင့္ စိတ္ဆိုးရ၏။ လီလီ့မိဘမ်ားကို ေၾကရာေၾကေၾကာင္း ေျပာရ၏။ တ႐ုတ္ စိတ္ေပါာက္လွေသာ
လီလီ့ေမာင္ေလး ေယာက္ဖကေလးက ေဒါႏွင့္ေမာျဖင့္၊ ေမာင္းခ်ဓားျဖင့္ စားပြဲကို ပစ္ေန စိုက္ေနသည္ကို
မျမင္ဟန္ ျပဳေနခဲ့ရ၏။ တစ္ေန႕မွာ အေသဆိုးျဖင့္ ေသမည္လားလို႕ စိတ္တြင္းက ခ်ဥ္ခ်ဥ္ျဖင့္
ရယ္ေမာပစ္လိုက္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အိမ္ခန္းတြင္း၌ လိုက္လံ ႐ွာေဖြေသာ္ နႏၵာ့ စာအုပ္ဗီ႐ုိထဲမွာ
႐ွန္ပိန္ပုလင္းကို ေတြ႕ျပန္သည္။ ‘နႏၵာေကာ’ လို႕ ေမးေတာ့ ‘မေသာက္ခ်င္ပါဘူး၊ ေက်းဇူး’
လို႕ ေအးေအး ေျဖျပန္သည္။ ႐ွန္ပိန္ကို ေသာက္ရင္း တစ္ေန႕ခင္းလုံးလည္း ေဆး႐ုံ၌ ေမာလာသည္မို႕၊
ခြဲစိတ္ရေသာ ေန႕မို႕ အိပ္ရာေပၚ၌ ကန္႕လန္႕ျဖတ္လွဲ၍ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အိပ္မက္ မမက္တတ္ပါပဲလ်က္ အိပ္မက္မက္၏။ ပီသလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။
နႏၵာ႕ကို ကိုယ္တိုင္ ခြဲစိတ္ကုသရ၏။ နႏၵာ၏ အသည္းႏွင့္ ေက်ာက္ကပ္မ်ား အကုန္ထုတ္ပစ္လိုက္ရ၏။
သို႕ေသာ္ နႏၵာ၏ ႏွလုံးခုန္သံကို နႏၵာ႕ရင္ခြင္္၌
နားတစ္ဘက္အပ္၍ သူနားေထာင္ေနျပီး ‘မေသပါဘူး၊ ေကာင္းသြားမွာပ’ဲဟု ေၾကညာေနသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္လား၊
တကယ္ပဲ နႏၵၵာဆက္လက္ တီးေခါက္ေနသည္လားမသိ။ ေၾကကြဲစရာ ဂီတသံသည္ေတာ့ တစ္ခန္းလုံး ေ၀ေနသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တစ္ေရးႏိုးလာေတာ့ သူသည္ အနည္းငယ္ လန္ဆန္းေနျပီး၊ ဖ်ပ္ခနဲ
ထရပ္ကာ ၾကည့္လိုက္ရာ အိမ္ခန္း၌ မီးလင္းျမဲ လင္းေနျပီး၊ နႏၵာသည္ ပီယာႏိုခလုတ္မ်ားေပၚတြင္
ေခါင္းခ်ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ အသာကေလးသြား၍ ေပြ႕ယူ လွ်င္ေတာ့ ပီယာႏိုက အသံေၾကာင္မ်ား
ထြက္လာဆဲ။ နႏၵၵာက ‘မထိနဲ႕၊ နႏၵာ့ကိုမထိနဲ႕’ ဟု ျငင္းဆိုသံၾကားရေလ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဒါလင္ ေညာင္းေနမွာစိုးလို႕၊ လိမ့္က်မွာ စိုးလို႕ လာေခၚတာ။
အိပ္ရာထဲမွာ လာအိပ္ပါ’ ဆိုေပမည့္မရ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ့ကို မထိပါနဲ႕၊ ကိုကိုက သြားပါ၊သြားပါ’ လို႕သာဆိုသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနမိ၏။ သည္မွ် နီးစပ္ေနသည္ကိုပင္ သည္းမခံႏိုင္ဟန္ျဖင့္
နႏၵာ ထသြားျပီး ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာ႐ွည္၌ ေခြအိပ္သည္။ သိုးေမြေစာင္ျဖင့္ ျခဳံေပးလွ်င္ေတာ့
မျငင္းဆန္ေတာ့ေခ်။ထိုေၾကာင့္ရဲတင္းလာျပီး ပါးခ်င္းအပ္၍ ‘နႏၵာ’ ဟု ေခၚလွ်င္ ‘ကိုကို
မုဒိမ္းေကာင္လား’ ဟု ျပန္ေမးလိမ့္မည္။ နႏၵာကလည္း တစ္မ်ဳိးရက္စက္တတ္သည္ပင္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘အားလုံး ကိုကို႕ေၾကာင့္’ တဲ့။ ထားပါ။ ကိုကို႕အျပစ္ပါလို႕
ဆိုလွ်င္ေတာ့ နႏၵာသည္ မ်က္လုံးမ်ားျပဴးက်ယ္ လွန္ၾကည့္ျပီး ေမာပန္းဟန္ျဖင့္ မ်က္လႊာျပန္သိမ္းကာ
အိပ္ေပ်ာ္သလို ဆိတ္ျငိမ္ေနသည္။ ကိုကိုသည္ ဘာမွ် မလုပ္တတ္ေတာ့ပဲ မနက္က်မွ နႏၵာဖဲ႐ုိက္
ပိုက္ဆံမ်ားေပးလိုက္မည္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြး၏။ ခုတေလာ နႏၵာ ဖဲလည္႐ုိက္ေနျပန္ျပီဟု ၾကားရ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သားကို ေကာလိပ္ပို႕သည့္ႏွစ္မွာ သမီးေလးကို ျမနႏၵာ ေမြးဖြားခဲ့၏။
လိုိလိုခ်င္ခ်င္ပင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။ သားကေလး ၾကီးသြားသျဖင့္ ဟာေနေသာ ရင္ခြင္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္
ထည့္ထားခ်င္သည္ဟု နႏၵာ ကဆိုသည္။ ဒါကိုပဲ ကိုကိုက မ႐ႊင္မလန္း ရယ္ေမာလိုက္၏။ ပါပါ မာမာက
သေဘာမက်။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘တကယ္ေတာ့ နႏၵာက ဒါဇင္၀က္ေလာက္ လိုခ်င္တာ။ ခု အသက္ၾကီးသြားလို႕၊
မေမြး၀့ံေတာ့လို႕။ ေသြးတိုးလည္း နည္းနည္းျဖစ္ခ်င္ျပီ မာမာရဲ႕။’ ဟု ေျပာကာ ရယ္ေမာလိုက္ျပန္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သို႕ေသာ္ သမီးေလးေမြးျပီးသည္ကစ၍ ေလးႏွစ္႐ွိျပီ။ နႏၵာသည္
သူအၾကိဳက္ေဆာက္ခဲ့ေသာ အိမ္၏ သူ႕အၾကိဳက္ဖြဲ႕ခဲ့ေသာ အိမ္ခန္းမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္၌
သြားေနေသာ သား၏အိမ္ခန္းႏွင့္ကပ္လ်က္ စာၾကည့္ခန္းသို႕ ေျပာင္းသြားသည္။ စာအုပ္မ်ားကို
ေအာက္ထပ္သို႕ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းလိုက္သည္။ သမီးေလးကမူ ကိုကိုႏွင့္နႏၵာတို႕ရဲ႕ အရင္က အတူေနခဲ့သည့္
အခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ ကေလးခန္း၌ ေနသည္မို႕ ေမေမ ေဖေဖၾကားမွာ ကူးသန္းလ်က္ ႐ွိသည္။နႏၵာႏွင့္
ကိုကိုသည္ ယဥ္ေက်းသူမ်ားမို႕ ပါပါ မာမာႏွင့္ သားသမီးမ်ားေ႐ွ႕မွာ ရန္ျဖစ္ေလ့မ႐ွိ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ျပီး ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္မွ်ကာလပတ္လုံး မာမာႏွင့္
ပါပါတို႕ တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း အိမ္မွာ ထမင္း လာစားျမဲ က်င့္၀တ္သည္ဘယ္ေတာ့မွ် မပ်က္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုသည္ ဘယ္မိန္းကေလး၏ အိမ္ခန္း၌ စံျမန္းေနလည္း တနဂၤေႏြည၌ေတာ့
အိမ္မွာအိမ္ျမဲ။ (အရင္တေလာက လီလီတို႕အိမ္မွာ တစ္လမွ် ေသာင္တင္လို႕ ကိုကို ထို၀တၱရား
ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။) ပါပါႏွင့္မာမာတို႕သည္ ျမနႏၵာကို ကိုကို႕လက္ အျပီးအပိုင္ လႊဲျပီးသည့္
ေနာက္၌ ဘာမွ် အိမ္တြင္းေရးမွာ စြက္ဖက္ၾကသည္မဟုတ္။ နႏၵာကို စကားတစ္ခြန္း တိုးတိုးေမးေလ့မ႐ွိ။
ကိုကို႕ကိုလည္း အျပစ္တင္လိုေသာ သေဘာမျပ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာကေတာ့ ထို၀တၱရားပ်က္စျပဳလာ၏။ တစ္ေန႕လုံး ညေနစာ စားပြဲအတြက္ေတာ့
စီမံ ျပင္ဆင္ေလသည္။ ျခံထဲမွာ ရာသီမျပတ္ ပြင့္ေသာ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႕ျဖင့္ ဧည့္ခန္းကို
ၾကိဳင္လိႈင္ ေစသည္။ ရာသီအလိုက္ သစ္ခြ၊ သဇင္၊ ႏွင္းပန္း၊ သစၥာပန္း တို႕ျဖင့္ အလွျဖည့္ဦးမည္။
ျမနႏၵာသည္ ဧည့္ခန္း ပန္းအိုး ေကာင္းစြာ စိုက္ႏိုင္ဖို႕ ေနာက္ခံသစ္႐ြက္ကို ေတာျဖစ္ေအာင္
စိုက္ခဲ့၏။ ျပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္၊ ေကာ္ေဇာ၊ ခန္းဆီး၊ လိုက္ကာကို သ, သည္။ အိမ္ေဖာ္ ဒါဇင္၀က္ကမူ
စေနေန႕ညကတည္းက ၾကိဳတင္၍ လုပ္ကိုင္ၾကျပီ။</span></span></div>
<div style="-moz-border-bottom-colors: none; -moz-border-left-colors: none; -moz-border-right-colors: none; -moz-border-top-colors: none; border-color: -moz-use-text-color -moz-use-text-color windowtext; border-image: none; border-style: none none solid; border-width: medium medium 1pt; padding: 0in 0in 1pt; text-align: left;">
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တနဂၤေႏြညေန ဂနာရီမွာ ထမင္းပြဲ
စျပီ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဒါေပမယ့္ ပါပါလို႕’ ‘ျမနႏၵာကေခါင္းကို
ငဲ့၍ ႏြဲ႕၍ နႏၵာက တနဂၤေႏြညဆို ၀ေအာင္ မစားဘူး ဟင္းရည္နဲ႕ ေပါင္မုန္ပဲ စားမွာ’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ပါပါ မာမာႏွင့္ကိုိကုိတို႕က---</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ေကာင္းသားပဲ သမီး’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ေကာင္းတာေပါ့ သမီး’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ေကာင္းတာေပါ့ ဒါလင’္ လို႕
တစ္ျပိဳင္တည္း ေထာက္ခံၾကသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဆိုလိုသည္မွာ နႏၵာသည္ ထမင္းပြဲ၌
ပါ၀င္သည္မဟုတ္။ အိမ္ခန္းတြင္းသို႕ ဟင္းရည္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႕သာ ပို႕ခိုင္းျပီးစားသည္။
သစ္သီးစားခ်င္ စားဦးမည္။ ႏို႕ေသာက္သည့္အခါ ေသာက္သည္။ ျပီးေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀တ္စားျပင္ဆင္၍
၆နာရီ မထိုးမီ အိမ္မွ ထြက္သည္။ ကိုကို႕ကို ႏႈတ္ဆက္တတ္ေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကိုကို တနဂၤေႏြညေနဆိုရင္
နႏၵာက ဖဲမ႐ုိက္ရ မေနႏိုင္ဘူး။ မစၥစ္ သန္းတင့္အိမ္မွာ လူစုထားျပီးျပီ။ နႏၵာမလာရင္ ေစာင့္ေနၾကမွာ။
၉နာရီထိုးမွ ျပန္လာမွာ။ ေကာ္ဖီ၀ိုင္းက်မွ နႏၵာ၀င္မွာ’ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ခုတေလာ သည္လိုခ်ည္း နႏၵာ လုပ္ေနတာပဲ။ နႏၵာ့ပါပါတို႕ကို
ကိုကို သိပ္အားနာတာပဲ။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘အားနာစရာ ဘာအေၾကာင္း႐ွိလို႕လဲ
ကိုိကုိရဲ႕။ သူစိမ္းမွ မဟုတ္တာ။ ေဆြမ်ဳိးပဲ
ဟု နႏၵာက ရယ္႐ႊန္းလိုက္ေသး၏။ ဧည့္ခံမယ့္သူ ကိုကို တစ္ေယာက္လုံး ႐ွိတာပဲ။ ကိုကိုနဲ႕
သူတို႕နဲ႕က စကားေျပာလို႕ သိပ္ျမိန္တာ မဟုတ္လား။ နႏၵာနဲ႕က ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္စရာ ဘာမွလည္းမ႐ွိ။
ျပီးေတာ့ တစ္သက္လုံး နႏၵာ့ကြယ္ရာမွာ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေနက်မဟုတ္လား။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ ငယ္ေတာ့တာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႕။
ဒီလိုေျပာတုန္းပ’ဲ ဟု စိတ္ပ်က္လွ်င္ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဘယ္ငယ္မွာလဲ။ အသက္ေလးဆယ္ပဲ
ျပည့္ခဲ့ျပီ။ သူမ်ားေတြကေတာ့ သုံးဆယ္ေတာင္ ျပည့္မယ္မထင္ဘူးတဲ့။ ဟား ---ဟား၊ လူ႕ျပည္
အၾကာၾကီးေနဦးမွာထင္ပါရဲ႕။ ေလးဆယ္ျပည့္တုန္းက ကိုကိုေတာင္ မသိလိုက္ဘူး မဟုတ္လား။ အဲဒီေန႕ညကေတာ့
ကိုကို ျပန္လာပါတယ္။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ့အေၾကာင္း ကိုကို႕ကို
ဘာအသိေပးလို႕လဲ’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘နႏၵာ၏မ်က္လုံးမ်ား ခက္ထန္သြားျပီးမွ
စိတ္ကို ဆုံးမလိုက္သည့္သဖြယ္ ျပန္လည္ေအးျငိမ္းသြားကာ အဲဒီေန႕က သားေရာ သမီးပါ ေခၚျပီး
ေ႐ႊတိဂုံဘုရားသြားတယ္ေလ။ နႏၵာ ဖေယာင္းတိုင္ေရာင္စုံေတြ ၾကိဳက္တယ္ေလ။ မမွတ္မိဘူးလား’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဟုတ္သားပဲ။ ကိုကိုသည္ နႏၵာ့ေမြးေန႕မ်ားကို
ႏွင္းဆီမ၀ယ္ေပးခဲ့တာၾကာျပီ။ ျပီးေတာ့ ေယာက်္ားအမ်ားတို႕ထုံးစံအတိုင္း ေမြးေန႕ဆိုတာ
တယ္ဂ႐ုစိုက္တာ၊ သတိရတာမဟုတ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းလာျပီးေသာ မယားအတြက္ ပိုျပီးေမ့တတ္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ေ႐ႊတိဂုံဘုရားလည္း မေရာက္တာၾကာျပီ။
ဘုရားမ႐ွိခိုးတာလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းမသိလို႕ ကေလးေတြေခၚျပီး သြားတာ။ စေနဆိုေတာ့ ကိုကိုခြဲစိတ္ေန႕
မဟုတ္လား။ ကိုကိုလည္း လိုက္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ေနာင္ဘ၀မွာ လည္းမေတြ႕ခ်င္ဘူးေပါ့’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကို႕ႏွမက အားနာဟန္ျဖင့္
တစ္ခ်က္ရယ္ျပီး---</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ဖေယာင္းတိုင္ေတြျဖင့္ ျမနႏၵာလို႕
နာမည္ေဖာ္ျပီး ပူေဇာ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားမ႐ွိခိုးဘဲ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ဒီအတြက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက
ခြင့္လႊတ္မွာပါေနာ္။ ျမနႏၵာ ေလာင္ျမဳိက္ျခင္းဟာ ဒါေနာက္ဆုံးျဖစ္ပါေစလို႕’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သည္လို ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာျပန္ေတာ့
ကိုကို႕မွာ ေျပာစရာမ႐ွိ ျဖစ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ နႏၵာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိ၏။ ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္း
မျဖဴေသး။ အသားအေရမ်ား ျပည့္တင္းစိုေျပျမဲ။ ေရကူးသြားျမဲ။ ပြဲလမ္း႐ွိရာ အတူသြားၾကလွ်င္
ေဘးမွာ ကိုကို႐ွိလ်က္ျဖင့္ ျမနႏၵာကို ငယ္႐ြယ္ေသာ ေမာင္အ႐ြယ္၊ တူအ႐ြယ္မ်ားက စုံစုံမက္မက္
ေငးေမာၾကေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘မွတ္ခ်က္ေတာ့ အေထြအထူးမ႐ွိပါဘူးကိုကိုရဲ႕။
၄၀ ျပည့္ေပမယ့္လည္း ဒီလိုပါပဲ။ ထူးျပီးေျပာစရာ ဘာမွမ႐ွိတာ ၾကာျပီပဲ။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာ တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားျပန္ျပီဟု
ကိုကို ထင္သည္။အခန္းေျပာင္း အိပ္ကတည္းကပဲလား။ သားေဘာ္ဒါ ပို႕ကတည္းကလား။ သမီးေလး စကားေျပာစကလား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သမီးႏွင့္ စကား ေျပာေနၾကျပန္ေတာ့
နႏၵာေျပာင္းလဲသည္လို႕ ထင္မွတ္ႏိုင္ဖြယ္မ႐ွိ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဆရာ၀န္လုပ္မယ္လို႕ ေၾကြးေၾကာ္ေလ့႐ွိေသာ
ျမသီတာေလးကို ႐ႊင္ျပဳးံေနသာ နႏၵာက ကဗ်ာ႐ြတ္ခိုင္းတတ္၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘မင္းကုသရဲ႕ ႏွမ ပဘာ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္ေတာင္မလိုပါ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမဇာၾကာျခည္ ခုႏွစ္ခန္း </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ပဘာ ကိုယ္ေရာင္နဲ႕ လင္းစတမ္း။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အူ၀ဲကေလးႏွမ ပဘာ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ႏို႕စို႕ရင္းလည္း သူလင္းမွာ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">အေမခမ်ာ အေနခက္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မ်က္စိက်ိန္း အိပ္ပ်က္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ၾကိမ္းလည္း မၾကိမ္းရက္။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပီးေတာ့ ျမသီတာက နႏၵာေပးထားေသာ
ပုလဲကုံး႐ွည္ၾကီးကို ဆြဲကာ လက္ညိႈး၌ ခ်ိတ္ကာ ေမးထိုးလို႕ က,တတ္ေသးသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ကဲဆိုပါဦး သမီးရယ္။ ေမေမနားၾကပ္ကေလး
၀ယ္ေပးမယ’္ ဆိုေတာ့ ကိုကိုရင္ထဲထိတ္ ျပီးမွ စိတ္ေအးခ်မ္းရသည္။ နႏၵာ မဆိုးလွပါဘူး ဟု
ေတြးထင္လာသည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မနက္လင္းစ ႏွင္းစီစီ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ငွက္က်ားပလီႏႈိးတတ္ျပီ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တအီအီ လိွမ့္မဆုံး၊</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ အိပ္မက္တုန္း။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သစ္ခြထင္း႐ႈး ႐ြက္သစ္မႈန္</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ႏႈတ္သီးနက္ခ်ိတ္ ကိုက္ဆိတ္ငုံ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေစာင္ျခံဳၾကားမွာ မ်က္ႏွာ၀ွက္၊</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သားအိပ္သိုးမွ သူႏိႈးရက္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ညေမွာင္ေသးတယ္ ငွက္ေထြးငယ္၊</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ပခုံးသိုင္းခ်ိတ္ သပိိတ္လြယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျမိဳ႕လယ္လမ္းျဖဴး ဆြမ္းခံဦး၊</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ထခ်င္ေသးဘူး သားဂူးဂူး၊</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ေနထန္းခ်ိတ္ေတာင္ အိပ္ခ်င္မူး။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သမီးျမသီတာသည္ မေအလို ပီယာႏို
တီးခ်င္ေသာ္လည္း ေဖေဖ့ နားက်ပ္ျဖင့္ ဆရာ၀န္လုပ္တမ္း ကစားရတာကို ပိုၾကိဳက္၏။ အိမ္သားမ်ားရဲ႕
ႏွလုံးခုန္သံကို လိုက္လံ နားေထာင္တတ္၏။ ေဂါက္ ေခၚ အဆစ္ေရာင္ ေရာဂါျဖင့္ မာမာ့ေျခမ ပူေလာင္
ေယာင္ရမ္းနာက်င္သည္ကို ျဖတ္ေပးလိုလွသတဲ့။ သမီးေလး ျမသီတာေၾကာင့္ ကိုကို႕မွာ တအားတက္ရသည္။
ျမနႏၵာကလည္း ျမသီတာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေစရမည္ဟု ကတိေပးခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ အိမ္မွာ ကိုကိုၾကားေနရေသာ
ကဗ်ာတို႕သည္ ငယ္ငယ္က ခင္မင္ခဲ့ဖူးေသာ လင္းထင္၏ ကဗ်ာမ်ားျဖစ္သည္ကို သိရျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘ၾကာျပီ ကိုကိုရဲ႕။ မစၥစ္သန္းတင္တို႕အိမ္က
ဖဲ၀ိုင္းကို သူလာလာေနတာ။ ကိုကို အင္မတန္ခ်ီးမြမ္းတဲ့ ေဒါက္တာခင္ေအးရီနဲ႕ ရတယ္ေလ။ ေတာ္ေတာ္
သတၱိေကာင္းတဲ့မိန္းမ။ နႏၵာလည္း ခင္ပါေသးတယ္။ မေတြ႕တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေပမယ့္ စိမ္းမသြားပါဘူး’
ဟု ေအးစက္စက္ ေျပာျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုသည္ ဘာမွ် မေျပာဘဲေနဖို႕
ၾကိဳးစားေသာ္လည္း မရ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘လူေတြက ဘာေျပာမလဲ ဒါလင္ရယ္’
ဟု ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ေျပာသည့္အခါ</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘မသိဘူးေလ’ ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့
ေျဖေလ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘စဥ္းစားၾကည့္မွေပါ့ ဒါလင္ရဲ႕။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">‘မစဥ္းစားၾကည့္ခ်င္ပါဘူး။
နႏၵာ လူလာျဖစ္တာ ႐ွင္းလင္းဖို႕ မဟုတ္ဘူး။ သူတကာ ေက်နပ္ေစဖို႕ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအ႐ြယ္ေရာက္လာမွေတာ့ နႏၵာလည္း နားလည္လာပါျပီ။ နႏၵာ့အတြက္လည္း နႏၵာ အသက္႐ွင္ေနဦးမယ္။
ကိုကိုေျပာသလိုပဲ နႏၵာက ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတာ။ ခဏခဏ ေသပါရက္ျဖင့္ အသစ္ျပန္ျပီး ေမြးေနတာပဲ။
တစ္ဘ၀မွာ အသက္ကိုးခါ ျပန္႐ွင္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေၾကာင္သတၱ၀ါထက္ ဆိုးေသးတယ္။’</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ကိုကို႕ႏွမကိုပဲ
ကိုကိုနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ထူးဆန္းေသာ စိတ္ကူးႏွင့္ ထူးဆန္းေသာ စကားကို ထပ္တလဲလဲဆိုတတ္သည္။
စိတ္မ႐ွည္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ‘ေသတယ္ဆိုတာ ကိုကိုသိသမွ်ေတာ့ ရင္ခြဲ႐ုံက ကိစၥပဲ ဒါလင္ရဲ႕’
ဟုေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ နႏၵာ နည္းနည္းမွ မေသပါဘူး။ အ႐ွင္ၾကီး႐ွိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ လင္းထင္ကို
ယူၾကည့္စမ္း။ ကိုကို႕လက္ထဲမွာလို လ,ေရာင္မွာ လြမ္းေနႏိုင္မယ္ထင္လား။ ပီယာႏိုတီးျပီး၊
ဓာတ္ျပားဖြင့္ျပီး၊ စိန္၊ ေ႐ႊ၊ ပိုးဖဲ ၀တ္ျပီး ညစာစားပြဲ သြားေနႏိုင္မယ္ ထင္လား။ ေဗာက္စ္၀က္ဂြန္ကားျဖင့္
အလကား ေလွ်ာက္ေမာင္းေနႏိုင္မလား။ ပုဂံ၊ ငပလီ၊ ရခိုင္၊ ႐ွမ္းျပည္၊ ထား၀ယ္ လည္ျပီး ေနႏိုင္မလား။
တကယ္ေတာ့ လြမ္းေရးထက္ ၀မ္းေရးခက္တာ အမွန္ပဲ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာေကာ နႏၵာကို
ကိုကို႕လို ခ်စ္ႏိုင္မွာလဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္လင္က
ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ တစ္ခုသာ စဥ္းစားေနဖို႕ ေကာင္းတာ။ အဲဒါကလြဲလို႕ ဘာမွမေတြးဘဲ
ေနဖို႕သင့္တာကို အျမဲတမ္းေတြးေတာ ေငးေမာေနျခင္းျဖင့္ ျပီးရပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမနႏၵာဟာ သေဘာမေပါက္မိဘူးလား။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒါမွမဟုတ္ နႏၵာ ဟာ ကိုကိုနဲ႕
နႏၵာတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းဟာ ျပီးဆုံးသြားျပီလို႕ ျပည္ဖုံးကား ခ်သြားျပီ ထင္ပါရဲ႕။
</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုကေတာ့ ျပည္ဖုံးကားကို
ျပန္တင္ေနေသးတယ္။ နႏၵာ့ မာမာတို႕ ထမင္းလာစားတဲ့
တနဂၤေႏြညမ်ားမွာမွ တမင္ထြက္ျပီး ဖဲ႐ုိက္လည္း၊ ည ၉ နာရီမွ ျပန္လည္း ကိုကိုကေတာ့ ေကာ္ဖီ၀ိုင္းမွာ နႏၵာ့ကို ထိုင္ျပီး
ဧည့္ခံေစဦးမယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ရက္စက္တယ္ဆိုဆို၊ ျမသီတာေလး
ႏိုင္လြန္ဇာ ည၀တ္အက်ီၤေလးဖားလ်ားျဖင့္ အိမ္ေပၚက ေျပးဆင္းလာတဲ့အခါ ၊ သမီးေလးဆံပင္႐ွည္မွာ
နႏၵာ မ်က္ရည္သုတ္တာ ျမင္ရရင္ ကိုကို ေက်နပ္တယ္။ နႏၵာ့မွာ မ်က္ရည္ မခန္းေတာ့ဘူး။ နႏၵာ
ႏွလုံး ေအးစက္ေသာ္လည္း မခဲေသးဘူး။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာေျပာတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္ဆိုတာလည္း
အိမ္ဖိတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သားကို အပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ နႏၵာ့အနားကို ကပ္လာတဲ့ ေယာက်္ားမွန္သမွ်ကို
မယုံႏိုင္ဘူး။ အကဲခတ္ရမွာပဲ။ ၾကည့္ေနရမွာပဲ။ အႏုပညာသည္ ျဖစ္တာနဲ႕ပဲ ဘုရားအေလာင္းလို
မယုံၾကည္ႏိုင္၊ မၾကည္ညိဳႏိုင္ဘူး</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာသည္ ကိုတင္ေမာင္၏ ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ားကို
သည္ႏွစ္တႏွစ္လုံး လိုက္လံၾကည့္႐ႈ ေနခဲ့သည္။ အေမရိကန္မၾကီး မစၥစ္အက္ေဗာ့ရဲ႕ အိမ္မွာ
ကိုတင္ေမာင္ရဲ႕ တစ္လက္ရာျပပြဲကို ကိုကိုပါ အတင္းေခၚ သျဖင့္ လိုက္ရေသး၏။ ေမွာင္မိုက္သည့္
ေတာအုပ္၀က မီးတိုင္ကေလး ထြန္းညိွထားေသာ ကားခ်ပ္ကို လိုခ်င္သည္ ဟု ဆို၏။ သူမ်ား၀ယ္သြားျပီမို႕
ဆုံး႐ႈံးလိုက္ရသည္ကို မေက်နပ္ႏိုင္ဘဲ တ, သေနသည္မို႕ ကိုကိုပင္ အံ့ၾသကာ ကိုယ့္ႏွမကိုယ္
ေငးၾကည့္ေနမိေသး၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာသည္ ပုဂံဆိုေသာ ကားခ်ပ္ကို ၀ယ္လိုက္၏။ လွပေသာ ပန္းခ်ီပဲဟု ကိုကို အၾကမ္းဖ်င္းေျပာတတ္သည္။
ပန္းခ်ီကား၌ အႏုစိတ္လက္ရာမ်ားပါျပီး စိတ္၀င္စားစရာ၊ ၾကည့္စရာ အေၾကာင္းအရာ အျပည့္အစုံပါသည္လို႕
နႏၵာက ေျပာ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">သူမ်ားႏွင့္မတူေသာ အေရာင္စပ္ဟန္ေတြ႕ရသည္လို႕
နႏၵာကေျပာ၏။ ဟုတ္သည္။ မရမ္းႏုေရာင္၊ စိမ္းျပာေရာင္မ်ား မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မ်ားစြာသုံးထားသည္ကို
သတိထားမိ၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ပုဂံကို အိမ္မွာ မခ်ိတ္ဘဲ
သားကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္၏။ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခ်င္သည္ဆိုေသာ နႏၵာရဲ႕သား။ သာဦးေဂ်ာ္ရဲ႕သားလို႕
ေျပာရမွာေတာင္ ႐ွက္သည္။ သားက ေသြးကိုျမင္လွ်င္ မူးခ်င္သည္တဲ့။ ေဆး႐ုံနံ႕ကို သည္းမခံႏိုင္တဲ့။ သားငါး ၾကက္ဥ အစားနည္းပါးမၾကိဳက္သျဖင့္ ပိန္႐ွည္ၾကီး
ျဖစ္ေနေသာ သားကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္၏။ ျပီးေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထိုပန္းခ်ီကားကို ခ်ီးမြမ္းခန္း
ဖြင့္ေနတတ္ၾကျပန္သည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ျပပြဲမွာ နႏၵာက သိလိုက္ပုံမရ။
ကိုကိုက ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္ကို ျမင္ခဲ့သည္။ လူပ်ဳိၾကီးျဖစ္၍ အလြန္ သန္႕႐ွင္းျဖဴစင္စြာ
ေနခဲ့သည္လို႕ မစၥအက္ေဗာ့က ရယ္ဟဟျဖင့္ ေျပာျပသည္။ မိတ္ဆက္ေပးဦးမည္ဆိုတာကို ယဥ္ေက်းစြာ
ေ႐ွာင္ခဲ့ရသည္။ ႐ုိးပုံေတာ့ရသားပဲ။ လူေကာင္း သူေကာင္းႏွင့္ တူပါတယ္ဟု သူထင္ျမင္ခဲ့၏။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာကေတာ့ ပန္းခ်ီကားကို
ႏွစ္သက္ ယုံၾကည္တာျဖင့္ပဲ ပန္းခ်ီဆရာကို ယုံၾကည္ျပန္ျပီ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖိတ္ၾကားျပီး မိတ္ဖြဲ႕ဦးမည္။ ဆန္းၾကယ္ေသာ ဘာသာစကားကို ေျပာၾကဦးမည္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ကိုကိုကေတာ့ မဖက္စပ္မိသည္ျဖစ္လည္း
နႏၵာကို လက္မလႊတ္ႏိုင္ပါဘူး။ နႏၵာကို အဖိုးတန္တုန္း၊ ႏွေျမာတုန္းပဲ။ အသက္ဘယ္လိုရတာလည္း
ေလာကအေၾကာင္း နားမလည္တဲ့၊ ကေလးလို ေတြးတတ္တဲ့၊ တကယ္ေတာ့ စုန္းျပဴးသာ ျဖစ္တဲ့ ျမနႏၵာဟာ
ကိုကိုရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်စ္သာ ျဖစ္တယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">နႏၵာ့လိုပဲ တစ္ခါေလာက္ေတာ့
နႏၵာ့စကားမ်ဳိး ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ ႏုနယ္ပ်ဳိမ်စ္ဆဲ၊ အလို႐ွိဖို႕ေကာင္းဆဲ ျမနႏၵာဟာ အခ်ိန္မလြန္ခင္
ကိုကို႕အတြက္ အသစ္ေမြးဖြားရဦးမယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေသရေတာ့တဲ့ ေမြးဖြားျခင္းမ်ဳိးျဖင့္
ေမြးဖြားရဦးမယ္။ ေလာကအားလုံးကို ကတိေပးလိုက္တယ္။ နႏၵာဟာ ကိုကိုပိုင္တဲ့ပစၥည္းပဲ ႏွမျမနႏၵာေရ႕။
လို႕ ၾကံဳး၀ါးလိုက္ရင္ေတာ့ နားလည္သ္ိျမင္လာရမယ့္ လွလို႕မဆုံး ေသးတဲ့ နႏၵာဟာ မ်က္ခုံး၊
မ်က္ေတာင္ေကာ့ေတြပင္ လွန္လို႕ ၾကည့္ျပီး၊ မ်က္လုံးေအးေအး
႐ႊန္းလဲ့လာျပီး ဆံျမိတ္ပခုံးေပၚ ေ၀ျဖာက်ေအာင္ ေခါင္းကိုလွည့္လို႕ ႏြဲ႕ျပီး ‘သူကလည္း’ လို႕ ခပ္ခၽြဲခၽြဲ ေျပာလိမ့္မယ္။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;">ဒီေတာ့မွ အိမ္တိုင္ အိမ္ထုတ္တန္းေတြကို
လက္သမားတေတြျဖင့္ မိုးထိေအာင္ ျမွင့္ရလိမ့္မယ္။ ကိုကိုရဲ႕ သတို႕သမီးကို မဂၤလာခန္းမထဲ
မ၀င္ခင္ ေပြ႕ခ်ီ ေျမွာက္ကစားဖို႕ေပါ့နႏၵာရဲ႕။ ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; line-height: 115%;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">(ၾကည္ေအး)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif";">မွတ္ခ်က္
- ဒုတိယအၾကိမ္ (ပန္းေရႊျပည္စာအုပ္တုိက္ ) ၊ တတိယအၾကိမ္ (Comet Books) ၊ စတုတၳအၾကိမ္
(စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာအုပ္တိုက္) မ်ားမွ ျပန္လည္ပံုႏႈိပ္ထုတ္ေ၀ရာတြင္ စာေပစိစစ္ေရးေၾကာင့့္ျဖတ္ေတာက္ခံရသည့္
စာသားမ်ားကို မူရင္း ပထမအၾကိမ္အတိုင္းျပန္လည္ရွာေဖြထည့္သြင္းထားပါသည္ ။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: medium none; padding: 0in;">
<br />
<b><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: xx-small;">[</span><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: xx-small;">ေက်းဇူးစကား
X ေမာင္ ကုိကုိ ႏွင္႔ ျမနႏၵာ အတြက္ အလုပ္မ်ားသည္႔ၾကားက အားထုတ္ေပးခဲ႔ၾကေသာ
မစႏၵာလႈိင္ ျမတ္သႏၱာ ညိဳ တုိ႔အား အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။] </span></b></div>
</div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]--></div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-62845932816883410252012-10-24T17:07:00.001+08:002016-06-01T22:09:14.282+08:00ျမနႏၵာ ေျပာခ်င္ေသးသည္။ (ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ ၂)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW0yWnQs493_f16un6QEvMa6RRRmd8BBf8w-n-8fpE6-hKiZZYmIIMDijIik3laViyWPeRQO2M7dS6-KP2aVEwlb_LXxBbU5GGVUWJ3jAQw60m-WgcLMxV_N5BgzFGC5kyEZ2iadDLHLw/s1600/mya+nandar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW0yWnQs493_f16un6QEvMa6RRRmd8BBf8w-n-8fpE6-hKiZZYmIIMDijIik3laViyWPeRQO2M7dS6-KP2aVEwlb_LXxBbU5GGVUWJ3jAQw60m-WgcLMxV_N5BgzFGC5kyEZ2iadDLHLw/s1600/mya+nandar.jpg" width="320" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">၂</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာသည္
ကားတံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ မလႈပ္ရွားေသးဘဲ အျဖဴႏွင့္ လိေမၼာ္ စပ္ထားေသာ
စကၠဴပန္း႐ုံ ၀င္းထိန္ေနသည္ကို ႏွစ္လိုစြာ ေငးေမာေနလိုက္ေသး၏။ သိပ္လွတာပဲ၊
သိပ္လွတာပဲ၊ ေလာကမွာ လူ နည္းနည္းကေလးနဲ႔ ပန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ၊
သိပ္ေအးခ်မ္းမွာပဲဟု ေတြးလိုက္မိေသး၏။ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ကားမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္
ဖဲ၀ိုင္းမွာ လူစုံၿပီဆိုတာကို သိရသည္။ လူစုံေလၿပီ။ ျမနႏၵာကို ေစာင့္ရင္း
ကစားႏွင့္ၾကမည္။ ကိစၥမရွိ ျမနႏၵာက ေျခာက္နာရီမွာလာ၍ ကိုးနာရီမွာ ျပန္သူျဖစ္သည္။
တနဂၤေႏြေန႔မ်ားမွာ ဖဲ၀ိုင္းကို မွန္မွန္လာေသာ္လည္း အားထားရေသာ ၀ိုင္းသားမဟုတ္။
ဖဲ၀ိုင္းကို လာ ေသာ္လည္း ဖဲ႐ိုက္ခ်င္သည္မဟုတ္။ <br />
<br />
ဖဲမ႐ိုက္ခ်င္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ လာရသည္ဆိုတာကို ေျပာရလွ်င္ အရွည္ႀကီး ေျပာရမည္။
တနဂၤေႏြေန႔ ၆ နာရီႏွင့္ ၉ နာရီ ၾကားမွာ အိမ္မွာ မေနခ်င္လို႔ ဆို႐ုံႏွင့္ ၿပီးမည္
မဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ ျမနႏၵာကို အျပစ္တင္ၾကလိမ့္ဦးမည္။ ကိစၥမရွိ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
ျမနႏၵာသည္ စြပ္စြဲသမွ်ကို ရွင္းလင္းရန္ လူ႔ဘ၀သို႔ လာေရာက္ခဲ့သည္ မဟုတ္။ မနာလိုေသာ စိတ္ထားမ်ားကို
ေခ်ာ့ေမာ့ ေဖ်ာင္းဖ်ရန္ လာေရာက္ခဲ့သည္ မဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ စြပ္စြဲစကားႏွင့္ ေခ်ာ့ေမာ့
ေဖ်ာင္းဖ်ရန္ဆိုတာကိုလည္း ျမနႏၵာက သတိတရ ရွိလွသည္မဟုတ္။ ညအိပ္ရာ၀င္ ေျခမွန္မွန္
ေဆးရသည္က အရသာ ရွိေသးသည္ပင္။ ထိုသို႔ မာန ထားခဲ့ဖူးသည္။ ယခုလို အသက္ႀကီးရင့္
လာလွ်င္ေတာ့ ထိုမာနသည္ ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီး မာနကင္းေသာ အမွတ္တမဲ့ ေနလိုက္ျခင္းက
ပိုလို႔ပင္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးေစေသးသည္။ မထိခိုက္ႏိုင္ေသးသည္။ လြတ္လပ္ခဲ့သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဒါေၾကာင့္ပဲ
“ဆန္းေဒးညေနဆို အိမ္မွာမေနခ်င္လို႔ ဖဲလာ႐ိုက္ရတာ။ ၀ါသနာပါလို႔ မဟုတ္ပါဘူး”ဟု သူ
ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ခုံးပင့္၍ ၾကည့္ၾကသူတို႔ကို ျမနႏၵာ၏
ေက်ာ္ၾကားေသာ အျပံဳးျဖင့္သာ အေျဖ ဆက္လက္ေပးလိုက္သည္။<br />
<br />
တနဂၤေႏြေန႔ ညေနမ်ားမွာ မာမာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပါးပါ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံး
ေသာ္လည္းေကာင္း အိမ္သို႔ ထမင္းလာစားသည္။ သူတို႔ရဲ႕ တူသမက္ ျမနႏၵာရဲ႕ အစ္ကိုလင္ကို
ေကာင္းခ်ီးေပးဖို႔ ထင္သည္။ လာၾကျမဲျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔လုံး ျမနႏၵာက ညေနထမင္းပြဲအတြက္
စီမံျပင္ဆင္ရသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား သံအမတ္ႀကီးမ်ားကို ဖိတ္ၾကား
ေကၽြးေမြးခဲ့ရသည္ႏွင့္ မျခား။ တစ္အိမ္လုံး တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း မြမ္းမံျပင္ဆင္သည္။
ႏွင္းဆီပန္း ရနံ႔မ်ား ႀကိဳင္လႈိင္ေစသည္။ ရာသီအလိုက္ သစ္ခြ၊ သဇင္၊ ႏွင္းပန္း၊
သစၥာပန္း တို႔ျဖင့္ အလွျဖည့္ဦးမည္။ ဧည့္ခန္း ပန္းအိုး ေကာင္းစြာ စိုက္ႏိုင္ဖို႔
ေနာက္ခံ သစ္ရြက္ကို ေတာျဖစ္ေအာင္ စိုက္ခဲ့သည္။ ၾကမ္းျပင္၊ ေကာ္ေဇာ၊ ခန္းဆီးရွိ
လိုက္ကာကို သရသည္။ အိမ္ရွိ အိမ္ေဖာ္ ဒါဇင္၀က္သည္ စေနေန႔ညကတည္းက ႀကိဳတင္ လုပ္ကိုင္ေလ့
ရွိၾကသည္။ ျမနႏၵာကမူ မနက္မိုးလင္းမွ အလုပ္ စခ်င္သည္။ မာမာ၊ ပါပါ ႏွင့္ ကိုကို
တို႔ရဲ႕ ဇာတ္ရည္ ၀ေနေအာင္ တိုက္ထားေသာ တနဂၤေႏြေန႔ည ထမင္းစားပြဲ ဇာတ္ထုပ္၌ ပါ၀င္
ကျပဖို႔ရာ သူ အိပ္ရာက ထခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ ထမည္လို႔ေတာ့ ျမနႏၵာက ဆုံးျဖတ္ထားေလသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ၾကည့္ပါဦး။
အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ လန္ဒန္၊ ပါရီ ႏွင့္ ျမဴးနစ္တို႔မွာ
လွည့္လည္ခဲ့သည့္ အိမ္ေထာင္ဦး ရွစ္ႏွစ္မွအပ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္သည့္ ၁၂ ႏွစ္မွ်
ကာလပတ္လုံး မာမာ ႏွင့္ ပါပါသည္ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း အိမ္မွာ ထမင္းလာစားၾကသည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ သုံးလမွာေတာ့ ျမနႏၵာသည္ သားႏွင့္ သမီးကို ေခၚကာ
ရွမ္းျပည္နယ္သို႔ တက္ျမဲ၊ လြတ္ကင္းျမဲေပါ့။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တနဂၤေႏြေန႔
ည ၈ နာရီမွာ ထမင္းပြဲ စ ျမဲ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဒါေပမယ့္
ပါပါ”လို႔ ျမနႏၵာ သူ႔ဖခင္ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ႏြဲ႕ျမဲ အက်င့္ပါကာ ေခါင္းကို ငဲ့ၿပီး
ႏြဲ႕၍ “နႏၵာက တနဂၤေႏြေန႔ညဆို ၀ေအာင္ မစားဘူး။ ဟင္းရည္နဲ႔ ေပါင္မုန္႔ပဲ စားမွာ”</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပါပါ
သိပါသည္။ မာမာ သိပါသည္။ ကိုကိုက အသိဆုံးေပါ့။ သူတို႔ ထုံးစံအတိုင္း
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကၿပီး...</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ေကာင္းသားပဲ
သမီး”</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ေကာင္းတာေပါ့
သမီး”</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ေကာင္းတာေပါ့
ဒါလင္”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">...
လို႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ေထာက္ခံၾကမည္။ ၿပီးေတာ့ ျမနႏၵာက ထမင္းစားပြဲၿပီးမွာ ကိုးနာရီ
ဆယ္မိနစ္မွာ ေကာ္ဖီ၀ိုင္းသို႔ ၀င္ပါရေစလို႔ ေတာင္းပန္မည္။ သူစိမ္းေတြ မဟုတ္ေလေတာ့
ေခါင္းညိတ္ၾကျပန္သည္။ ျမနႏၵာသည္ ဦးသန္းတင့္ အိမ္ဖဲ၀ိုင္းမွ ကိုးနာရီ တိတိ
ထျပန္လာလွ်င္ အိမ္သို႔ ကိုးနာရီ ဆယ္မိနစ္တိတိမွာ ေရာက္သည္။ ဧည့္ခန္း၌ လင္သည္ႏွင့္
ဧည့္သည္အျဖစ္ေရာက္ေနေသာ မိဘတို႔၏ ေကာ္ဖီ၀ိုင္းကို သူ ၀င္မည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔
မႀကိဳက္ေသာ ဖဲ၀ိုင္းအေၾကာင္းကို ရယ္ေမာကာ ေျပာျပမည္။ ယခုတစ္ေလာ ငယ္ငယ္က
ခင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ နႏၵာကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ လင္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ဖဲ၀ိုင္းမွာ အံ့ၾသစရာ
ျပန္ေတြ႕ရတာေတာင္ ေျပာေနရျပန္သည္။ သိပ္ေျပာလို႔ ေကာင္းတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခုမွ
အျပင္က ျပန္ေရာက္လာသည့္ အိမ္ရွင္မ ၀င္လာေသာ ေကာ္ဖီ၀ိုင္းသည္ စိုျပည္လာမည္ပင္။
ေကာလိပ္ေရာက္ၿပီျဖစ္သည့္ သားပင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွ ျပန္ေရာက္ေနလွ်င္ ထမင္းစားပြဲသို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
၀င္ေလၿပီ။ သမီးငယ္ေလးလည္း တစ္ညတေလ ႏိုးလို႔ ႏိုင္လြန္ဇာ ည၀တ္အက်ႌေလး ဖားလ်ားနဲ႔
အထိန္း လက္ထဲက ႐ုန္းကန္ေျပးဆင္းလာမည္။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ထိုအခါမ်ိဳးမွာ
ျမနႏၵာသည္ မ်က္ရည္မ်ား ေ၀့လည္ကာ သူတကာ မျမင္ေအာင္ သမီးေလး ဆံပင္ရွည္ထဲ
မ်က္ႏွာ၀ွက္ၿပီး နမ္း႐ႈပ္ရင္း၊ နမ္း႐ႈပ္ဟန္လည္း ေဆာင္ရင္း ပူေႏြးေသာ
သမီးေလးေခါင္း၌ မ်က္ရည္စမ်ား သုတ္ရတတ္သည္။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">နႏၵာ့
သမီးအိမ္ကို ေနာက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွာ ထမင္းသြားစားတဲ့အခါ သမီးေလး ျမသီတာဟာ
နႏၵာ့လို ထမင္းပြဲၿပီးမွ ဖဲ၀ိုင္းက ျပန္မလာေစရဘူးဟု သူ႔ကိုယ္သူ ကတိေပးျမဲ ျဖစ္၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သူ႔မ်က္ႏွာကို
ကေလးေခါင္းမွ ခြာလိုက္သည့္ အခါတြင္မူ အျပံဳးမပ်က္သည္ကို မာမာ၊ ပါပါ ႏွင့္
ကိုကိုတို႔ ေတြ႕ရလိမ့္မည္။ ျမနႏၵာ အျပံဳး မပ်က္သည္မွာ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ျခင္း၏
အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူတို႔ သုံးေယာက္ေရွ႕မွာ က်က်နန
ငိုလို႔မ်ား ရလွ်င္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဘယ္ေတာ့မွေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ငိုလို႔ရခဲ့သည့္ တစ္ေန႔မွာ သူ
ခြင့္လႊတ္ႏိုင္လိမ့္မည္လို႔ ထင္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေတာ့ သိၿပီ။ တစ္ေန႔တျခား သူ႔
အျပံဳးဟာ တည္ျမဲလာၿပီး သမီးေလး ေျပးဆင္းလာတာကိုပင္ အျပံဳးမပ်က္ျဖင့္ “ သမီး
အိပ္ခ်ိန္ႀကီးမွာ ဘာလို႔ ဆင္းလာတာလဲ။ ႏိုးရင္လည္း ေမေမ တက္ခဲ့မွာေပါ့။ နာနီ႔ကို
ေခၚခိုင္းလိုက္ေရာေပါ့။ သားေကာ စာက်က္ေနဖို႔ မေကာင္းဘူးလား” လို႔
ေျပာႏိုင္လာျပန္သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မာမာက
တစ္စုံတစ္ခု ေျပာမည္ျပဳၿပီး မေျပာ။ ပါပါက စည္းကမ္းႀကီးခ်င္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းယမ္းမည္။
ကိုကိုကေတာ့ သူ႔သမီးကို ခ်စ္ျမဲမို႔ လာပါဦး သမီးရဲ႕၊ ေဖေဖ့ဆီလည္း လာပါဦး”လို႔
ေခၚမည္။ လက္ဆန္႔တန္းလိုက္မည္။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">စိတ္မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္သည့္
အခါမ်ိဳးမွာ ျမနႏၵာသည္ ကေလးကိုေကာက္ခ်ီကာ အိမ္ေပၚတက္လာၿပီး ကေလး သိပ္ေနတတ္ေတာ့သည္။
ျပန္ေတာ့မည့္ မာမာ၊ ပါပါက အိမ္ေပၚတက္ ႏူတ္ဆက္ရသည္။ ကိုကိုက အိပ္ရာ၀င္ခါနီး
လာႏႈတ္ဆက္ရသည္။ သူတို႔ လင္မယားသည္ တစ္ေယာက္တစ္ခန္း အိပ္ခဲ့ၾကသည္မွာ သမီးေလး
ေမြးၿပီးကတည္းက ျဖစ္သည္။ ၄ ႏွစ္ရွိၿပီ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“နႏၵာ
သိပ္႐ိုင္းတာပဲေနာ္”ဟု ျမနႏၵာ မၾကာခဏ ေတြးတတ္ေပမည့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ နႏၵာက
ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ ခဲယဥ္း၏။ နာၾကည္းတတ္၏။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သူတို႔
သုံးေယာက္ဟာ ျမနႏၵာကို မသိနားမလည္တဲ့အရြယ္မွာ ညာခ်ၿပီး နႏၵာရဲ႕ ဘ၀ကို
ေျခမြပစ္ခဲ့ၾကတယ္ဟု တစ္သက္လုံး ေတြးေတာခဲ့၏။ ဘယ္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မလဲ။ လိမၼာဖို႔ရာသာ
သင္ၾကားခဲ့ရသည့္ ျမနႏၵာက ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနလိုက္ခ်င္သည္။ ျမနႏၵာက
ျပံဳး႐ုံသာျပံဳးၿပီး အျပံဳးမပ်က္ဘူးဆိုတာကိုသာ တစ္ဆင့္ျပတတ္လာရၿပီး ယခုအထိ
မိဘႏွင့္ လင္သည္တို႔က အဖြဲ႕မပ်က္ စည္းလုံးေနၾကသည္ကို ျမင္ရကာ မခံႏိုင္သည့္
အခါမ်ားမွာေတာ့ ႐ိုင္းတတ္လာတာ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သူ႔ အျပစ္လဲ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပါပါကေတာ့
ေျပာသည္။ သမီးျမနႏၵာကို ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏိုးခဲ့သလဲကြယ္လို႔၊ ဘယ္ေလာက္
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သလဲကြယ္လို႔၊ ဘယ္ေလာက္ အထက္တန္းက်ေစခဲ့သလဲကြယ္လို႔၊
မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္တမွ်ပါပဲလို႔။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">x x x</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပါပါကေတာ့
သမီးျမနႏၵာ မေမြးခင္ကတည္းက အားလုံးစီစဥ္ခဲ့သည္ပင္။ ပါပါက အစီအစဥ္ႀကီးသူ ျဖစ္သည္။
သူက တစ္ဦးတည္းေသာ ကေလးကိုသာ လိုခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမနႏၵာသည္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ
မရွိ ျဖစ္ခဲ့သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မွတ္မိေသး၏။
(ျမနႏၵာက အင္မတန္ မွတ္မိတတ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွစ္ႏွစ္ သုံးႏွစ္ရြယ္ေလာက္ထိ
တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ျပန္မွတ္မိေနသည္။) ျမနႏၵာက အိမ္လာလည္ေသာ ဧည့္သည္၏ ကေလးကို
ခ်စ္ေနၿပီး ေမေမ့ကို ပူဆာသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“မာမာ့
ဗိုက္ထဲမွာ ေမာင္ေမာင္ေလး ေမြးပါဦး၊ ေမာင္ေမာင္ေလး ေမြးပါဦး” ဆိုေတာ့ မာမာက
“ညည္း ပါပါကို ေျပာ” တဲ့။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပါပါ့ကိုပူဆာျပန္ေတာ့
ျပံဳးရယ္ခဲေသာ ပါပါသည္ အနည္းငယ္ျပံဳးၿပီး “ဘာလုပ္ဖို႔လဲ နႏၵာရဲ႕၊
တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ မေကာင္းဘူးလား။ မာမာ၊ ပါပါတို႔လည္း တစ္ေယာက္တည္း
အပိုင္ရတာေပါ့။ အ႐ုပ္ေတြလည္း တစ္ေယာက္တည္း အပိုင္ရတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။
ေမာင္ေလးရွိရင္ ေ၀ယူရမွာ။ နႏၵာ့မွာ ေလ်ာ့သြားမွာေပါ့”</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဟင့္အင္း၊
နႏၵာ တစ္ေယာက္တည္း အပိုင္ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ေမာင္ေလးကို ေ၀ေပးမွာေပါ့”ဟု ေျပာခဲ့သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာသည္
ေမာင္ေလးကို မရခဲ့ေခ်။ ပါပါ အားႀကီး ႏွေျမာသည္လို႔ သူ ထင္ခဲ့သည္။ ရန္လုပ္ခဲ့သည္။
သူနည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ဧည့္သည္မ်ားေရွ႕မွာ သည္အေၾကာင္း ေျပာၿပီး လူႀကီးေတြ
ရယ္ၾကျပန္ေတာ့ ရွက္လည္းရွက္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း မွားတယ္ ထင္ခဲ့ျပန္သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာ
ငယ္ငယ္က ေမြးဖူးေသာ ေၾကာင္ကေလးကို နမ္းမႈေၾကာင့္ ပါပါက ေၾကာင္ကို လႊတ္ပစ္ခိုင္းတာ
မွတ္မိေသး၏။ ေၾကာင္ကေလးကို ခပ္ေ၀းေ၀းသို႔ သြားပစ္လည္း ေန႔စဥ္ ျပန္လာသည္။ ျမနႏၵာ
ဆီးႀကိဳ နမ္း႐ႈပ္ျမဲ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေနာက္ေတာ့
ျပန္မလာေတာ့ေခ်။ ထမင္းခ်က္ ကုလားႀကီးက ပါပါ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္လိုက္သည္လို႔
ေျပာသည္။ မာမာက “ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူး” ဟုသာ ေျပာသည္။ ပါပါ့ကို မေမးရဲေခ်။ ျမနႏၵာ
တစ္လ ႏွစ္လေလာက္ ငိုရသည္။ အလြယ္တကူျဖင့္ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရေခ်။ အေစခံ တန္းလ်ားက
ကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ အေဖာ္ျပဳမိလို႔ အဆိုခံရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပါပါက ေသနတ္ႏွင့္
ပစ္သတ္လိုက္မွာ ေၾကာက္၍ အဆက္ျဖတ္လိုက္သည္။ မာမာက ရယ္ေမာေသးသည္။ မာမာက ပါပါရဲ႕
ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာ
အ႐ုပ္ကေလးလို အဖိုးတန္အ၀တ္ျဖင့္ ဆင္ျပင္ၾကတာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမည္ဆုိပါေတာ့။
ဖိနပ္နဲ႔ ဦးထုပ္က အစ အဂၤလန္က မွာေပးတာေတြ အမွန္ပါပဲ။ ျမနႏၵာ ေမြးေန႔မ်ားဟာ
ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွေသာ အိမ္၏ ပြဲေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ား လာၾကသည္။
ျမနႏၵာကို လွတာတစ္ခုနဲ႔ပဲ ခ်ီးမြမ္းမဆုံးၾက။ ဘာလုပ္လုပ္ တင့္တယ္ေနသည္။ လက္ေဆာင္
မ်ားစြာရ၏။ သို႔ေပမယ့္ ခ်စ္ခင္တတ္ေသာ၊ ႏွလုံးေႏြး ပူေသာ ျမနႏၵာအဖို႔ သက္မဲ့
ပစၥည္းမ်ားစြာသာ ရေလသည္။ ျမနႏၵာက ၾကက္တူေရြးကေလးျဖစ္ေစ၊ ယုန္ေကာင္ကေလးျဖစ္ေစ
လိုခ်င္သည္။ မရ။ သက္ရွိ သတၱ၀ါႏွင့္ နီးစပ္တာဆို၍ ျမနႏၵာ ၁၀ ႏွစ္သမီးမွာ ရဖူးသည့္
ဆူးမပါေသာ ဆင္စြယ္ေရာင္ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ား ပြင့္သည့္ ပန္းအိုးတစ္အိုးသာ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုပန္းအိုးကို အိမ္ခန္းျပတင္း၀မွာ ထားသည္။ အသန္႔အျပန္႔ ႀကိဳက္သည့္ မာမာ့ေၾကာင့္
၀ရန္တာသို႔ ေရႊျပန္သည္။ ေရေလာင္းလွ်င္ ေအာက္က ဇလုံခံၿပီး ေလာင္းရသည္။
ခိုင္းေစရာလူေတြ ကိုင္တြယ္မွာကို မခံႏိုင္ေအာင္ တျမတ္တႏိုး ယုယေမြးျမဴခဲ့သည္။
အဲသည္ ပန္းအိုးကို ကိုယ္တိုင္ ေန႔တိုင္ မ ရသည့္အတြက္ လက္ကေလးမ်ား နာတာ၊ ပခုံးမ်ား
ေတာင့္တာ မွတ္မိေသး၏။ ႏွင္းဆီပင္သည္ ၃၊ ၄ ႏွစ္ၾကာေတာ့ ေသသြားသည္။ အိုလို႔
ထင္ပါရဲ႕။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာ
ေက်ာင္းေနလွ်င္ ပီယာႏို သင္ရသည္။ ဂ်ာမန္စာ သင္ရသည္။ လက္တင္ေတာင္ သင္ခိုင္းေသးသည္။
ေရကူး သင္ရသည္။ ဘက္မင္တန္ ႐ိုက္ရသည္။ တင္းနစ္႐ိုက္ေစခ်င္ေသးသည္။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာမွ
လုပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္မွန္သမွ် လုပ္ရပါ၏။ မာမာက မိန္းမပီသဖို႔၊ လင္ယူလွ်င္ အသင့္ျဖစ္ဖို႔
သင္ျပန္၏။ အိမ္ေထာင္ စီမံျခင္းသည္ ျမနႏၵာအဖို႔ အေရးႀကီးေသာ ပညာ ျဖစ္ရျပန္၏။
သို႔ေပမယ့္ ခက္သည္မွာ ျမနႏၵာက လက္ျဖင့္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ လုပ္ရေသာ အလုပ္ကို
လုပ္ခ်င္ျခင္းပင္။ သိုးေမြးထိုးခ်င္သည္။ ဟင္းအိုးျပင္ခ်င္သည္။ ျခံထဲ ဆင္းၿပီး
ပန္းအိုးထဲက ေျမႀကီးကို ခက္ရင္းျဖင့္ ဆြခ်င္သည္။ မာမာက “သမီးလက္ေတြ
ၾကမ္းကုန္မွာေပါ့”ဟု ေျပာ၏။ ၁၂ ႏွစ္ သမီးကတည္းက လက္သည္း၊ ေျခသည္း အရွည္ထားရသည္။
နာနီ႔ လက္မွ လြတ္လွ်င္ အပ်ိဳထိန္း ေဒၚဦးသာက ျမနႏၵာ၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို
လွပသန္႔ရွင္း႐ုံမက ေမႊးႀကိဳင္ေနေအာင္ ကရင္အလွဆီျဖင့္ မၾကာခဏ လိမ္းေပးျမဲ။
ပန္းႏုေရာင္ျဖင့္ အပတ္စဥ္ အေရာင္တင္ရ၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာကို
ပညာသင္ပါ၏။ “သမီး ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ”ဟု တစ္ခါမွ် မေမး။ သမီးေက်ာင္းဆရာမ
လုပ္ခ်င္လို႔ မရ။ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ခ်င္လို႔ မရ။ ျမနႏၵာသည္ လင္ယူ၍ အိမ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ကာ၊
ပီယာႏို တီးၿပီး ဧည့္သည္ကို ညစာ ေကၽြးတတ္ဖို႔သာ စီမံခဲ့ၾကသည္။ ျမနႏၵာ ယူရမည့္
လင္ကိုလည္း ငယ္ငယ္ကေလးကပင္ ေရြးခဲ့ၾကေလၿပီ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာ
ဆယ့္ကိုးႏွစ္အရြယ္မွာ မက္ထရစ္ေအာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း လင္ေပးစားဖို႔ ၾကံၾကသည္။ မနည္း
ငိုယိုေတာင္းပန္၍ ေကာလိပ္သို႔ ဆက္လာခြင့္ရသည္။ “ေကာလိပ္က နႏၵာ့ကို ဘာမွ ထူးၿပီး
သင္ေပးႏိုင္မွာလဲ”ဟု ပါပါက ေျပာ၏။ ဟုတ္ပါသည္၊ ဘြဲ႕ရ႐ုံပဲ။ အလုပ္
လုပ္စားမည့္သူလည္း မဟုတ္ေလေတာ့ မလိုပါေခ်။ အိမ္မွာ ဆရာမႏွင့္ ျပင္သစ္စာ သင္ေနရၿပီ ျဖစ္ေသာ၊
အဂၤလိပ္စကားကို ေမြးကတည္းက မိဘႏွင့္ ေျပာခဲ့ေသာ၊ ဂ်ာမန္စာကို ေက်ာင္းေနကတည္းက
ဘုန္းႀကီးႏွင့္ သင္ခဲ့ေသာ ျမနႏၵာအဖို႔ ေကာလိပ္ပညာ မ်ားစြာ မလိုပါေခ်။ (ျမနႏၵာ
စာက်က္ရသည္ မရွိဘဲ ေအာင္ျမဲ၊ ေကာလိပ္မွာ သင္သည့္ စာအုပ္မ်ားကို ဆယ့္ေလးႏွစ္ အရြယ္က
ေက်ေအာင္ ဖတ္ခဲ့ၿပီး)။ သို႔ေပမယ့္ “ဂုဏ္ရွိတာေပါ့ ပါပါရဲ႕”ဟု သူ ႏြဲ႕လိုက္သည္ကို
ယုံၾကည္ကာ ပါပါက ေကာလိပ္ေက်ာင္း တက္ေစခဲ့သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အဲသည္မွာ
လင္းနဲ႔ ေတြ႕တာေပါ့။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာ
ေလးႏွစ္ ေနခဲ့ရစဥ္ ျမနႏၵာသည္ ပါတီ မွန္မွန္တက္ဖို႔ အိမ္က အားေပး၏။ ဖိတ္စာကို
မျငင္းရေသာ သေဘာကို မာမာက သင္ေပးခဲ့၏။ ၿဖီးလိမ္း၀တ္စား၍ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ စကား
ေျပာရသည္မွာ ဘ၀၏ အဓိက ကိစၥလို႔ ယူဆေစ၏။ ျမနႏၵာ ေက်ာ္ေစာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္
ျမနႏၵာႏွင့္ ပါပါဘက္က တူတစ္၀မ္းကြဲကို ေကာလိပ္ေရာက္မည့္ ႏွစ္မွာပဲ ေစ့စပ္ေၾကာင္း
ေၾကညာလိုက္သည္။ အႀကီးအက်ယ္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကိုလည္း ခဏမွ်သာ
ေနႏိုင္ၿပီး အေမရိကသို႔ စာသင္သြားေလသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမနႏၵာသည္
ခုမွေတြ႕ျမင္ဖူးေသာ ရြယ္တူေယာက်္ားမ်ားကို စိတ္ကူးဆန္းၾကယ္ပင္ ကူးႏိုင္ေတာ့သည္
မဟုတ္ေခ်။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့လည္း
တစ္မ်ိဳးပါပဲ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">xxx</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တကၠသိုလ္မွာ
ေနာက္ဆုံး ေနရမည့္ ႏွစ္ဦးမွာ လင္းနဲ႔ ေတြ႕ၾကသည္။ ပါတီတက္ေလ့ရွိသည့္ ျမနႏၵာႏွင့္
လင္ ေတြ႕ရပုံကေတာ့ ဆန္းဆန္းပဲ။ လင္းက ငယ္ငယ္၊ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း။ ပြဲလမ္းသဘင္မွာ
အန္းေနတတ္သည့္ လူစားမ်ိဳး။ ျမနႏၵာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကေနတုန္း ေယာက်္ားေဖာ္ကို
ပခုံးတို႔ၿပီး ၀င္ကခ်င္သည့္ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားလိုလို
လုံခ်ည္တိုတိုႏွင့္ (ဘန္ေကာက္ေတာ့ ၀တ္သားပဲ) တိုက္ပုံ အက်ႌႏွင့္။ ဥေရာပ ၀တ္စုံကို
တစ္သက္လုံး ၀တ္တတ္သည့္ လူမ်ိဳးမဟုတ္။ အဂၤလိပ္စကား ေျပာသည့္ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္။
ျမနႏၵာအဖို႔ လူဆန္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဘယ္လိုမွန္းလဲ
မသိ။ ျမန္ဆန္စြာ ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။ ျမနႏၵာက အိမ္က မသိေအာင္ လုပ္တတ္ေနေသာ၊ အတန္း
မတက္ဘဲ အင္းလ်ားကန္ေဘး သြားထိုင္ေနတတ္ေသာ အက်င့္ကို ေျပာမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ
ျမနႏၵာသည္လို လုပ္ေနတာ မသိ။ ကားႏွင့္ ကုလားဒ႐ိုင္ဘာသည္ မိန္းကေလးမ်ား
နားေနခန္းေရွ႕မွာ ေစာင့္ဆဲ။ ျမနႏၵာက အတန္း တက္မလိုႏွင့္ ေဘးေပါက္မွ သုတ္သုတ္
ထြက္ခြာ၍ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ဘက္ ျခံစည္း႐ိုးေပါက္မွ ငုံ႔လွ်ိဳးကာ အင္းလ်ားလမ္းသို႔
လစ္ထြက္ခဲ့ျမဲ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေတာ့ မုန္႔သြားစားေနသည္လို႔ သူ ေျပာတတ္သည္။
ခုမွပဲ လြတ္လပ္စြာ တစ္ေယာက္တည္း ေနရသည္ကို ႀကိဳက္၍ လုပ္မိျခင္း။ ေလွာင္အိမ္က ခဏ
လြတ္လာၿပီး ျမဴးထူးေနသည့္ ငွက္ကေလးလို ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္။ အေတာင္ကို ညႇပ္ထားျပန္ေတာ့
အေ၀းသို႔ ပ်ံသန္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေရစပ္မွာပဲ ထိုင္သည္။ ေလွတစ္ေယာက္တည္း ေလွာ္ကာ
လူကင္းေသာ ဟိုတစ္ဖက္ကမ္း၌ ထိုင္ရသည္။ အဲသည္တုန္းက ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ခုေလာက္
မမ်ားေသး။ အင္းလ်ားကန္၌ လူ မစည္ေသး။ နႏၵာသည္ ေၾကာက္ရလန္႔ရမွန္း မသိ။ အႏၲရာယ္
ရွိသည္၊ မရွိသည္လည္း မေတြးမိဘဲ ခြင့္ရတိုင္း မနက္ပိုင္းမွာ အင္းလ်ားကန္ႏွင့္
မိတ္ျဖစ္လ်က္ေနသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မၾကာခင္ပဲ
လင္းက သူ႔ေဘးသို႔ ေရာက္လာသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းကို
တျခား ေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ မတူဘူးလို႔ သူ ထင္ခဲ့၏။ လင္းက ေငးေမာပါ၏။ သို႔ေပမည့္
႐ိုင္းစိုင္းေသာ အၾကည့္မ်ိဳး မဟုတ္။ အိပ္မက္ထဲမွာလို ေအးေဆးသည္။ လွပသည္။
မႈန္၀ါးသည္။ ဘာမွ တကယ္ ျဖစ္ေနတယ္ မထင္ရ။ ၿပီးေတာ့ နႏၵာ့ ေမာင္ေလးပဲ
ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ဟု သူ မၾကာခဏ ေတြးတတ္ေလ၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းႏွင့္
စကား ေျပာရသည္မ်ာ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ တစ္ခါမွ မျငင္းခုံၾကရ။ ပါးစပ္က
မေျပာဘဲနဲ႔ တစ္မ်ိဳးတည္း အတူေတြးက အတူ လုပ္ကိုင္ေနတတ္ၾကသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဥပမာ...</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အဲသည္တုန္းက
မိုးကဖြဲဖြဲေလးပဲ။ တကယ္ မႈန္မႈန္သာသာေလး ရြာေနသည္။ ပါးျပင္ကို ထိလို႔ထိမွန္း မသိ။
ဆံပင္ စိုလို႔မွ စိုမွန္းမသိ။ သည္အရြယ္က်မွ (ဘီေအ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွ၊ ေယာက်္ား
ယူရမယ့္ႏွစ္မွ) အိမ္က မသိေအာင္ ေရျပင္ႏွင့္ သစ္ပင္သာ ရွိေသာ အင္းလ်ားကန္ေဘးသို႔
တစ္ေယာက္တည္း လြတ္ကၽြတ္လာတတ္ၿပီး၊ မိုးေရထဲ ထြက္ခြင့္ရသည့္ ျမနႏၵာကေတာ့
မိုးမိတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ထီးမပါတာကိုဘဲ ေပ်ာ္ေနတယ္။ (တကယ္ေတာ့ နႏၵာ့မွာ ထီး
မရွိ။ နႏၵာတို႔ သုံးေယာက္လုံးမွာ ထီးမရွိ။) လင္းကလည္း ေပ်ာ္ေနတယ္။ သူကေတာ့
ထီးကိုင္တတ္တယ္။ ထီးက မည္းမည္းႀကီးေပါ့။ ထီးက အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး အႀကီးႀကီးပဲ။ ကုပ္လည္း
ကုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးလုံတယ္။ သူက ထီးမဖြင့္ဘူး။ နႏၵာ ထီးမေဆာင္းခ်င္မွန္း
သိလို႔ေပါ့။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အရြက္သိပ္တဲ့
သရက္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနၾကရင္း နႏၵာရဲ႕ ညာဘက္ နားရြက္ေအာက္က အမာရြတ္ကေလးကို
ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးတယ္ ထင္တာပဲ။ လင္းက ေမးလိုက္တယ္ ထင္တာပဲ။ စိတ္ထဲကေတာ့
ၾကားမိတာပဲ။ ဒါနဲ႔ “ အို... နႏၵာ ငယ္ငယ္က ကားေမွာက္တုန္းက ရတဲ့ အနာရြတ္ပါ”လို႔
ေျပာလိုက္တယ္။ လင္းကေတာ့ သနားသလိုနဲ႔ “နာမွာပဲေနာ္”တဲ့။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေနာက္
သုံးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ လင္းက အလန္႔တၾကား...</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ေနပါဦး။
ကၽြန္ေတာ္ ေမးတဲ့စကားကို ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ။ နႏၵာ့ကို ေမးေတာင္ မေမးရေသးဘူး။
ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ”လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ နႏၵာလည္း လန္႔သြားၿပီး...</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“အို...
တကယ္ မေမးဘူးလား၊ ေမးပါတယ္။ နႏၵာၾကားလို႔ ေျပာတာေပါ့” ဆိုၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္လုံး
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ရင္း ခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္ ရယ္ေနၾကရတာပဲ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းနဲ႔
နႏၵာက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အဲသည္ေလာက္ ရင္းႏွီးတာ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အိပ္မက္ေတာင္
ဆင္ဆင္မက္ဖူးတာ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းက
ေျပာတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ႏွင္းဆီပန္ေတြ၊ လိေမၼာ္တို႔၊ အျပာတို႔၊ ေခ်ာကလက္ေရာင္တို႔
ေ၀လႈိင္ေအာင္ ပြင့္တယ္တဲ့။ နႏၵာက ႏွင္းဆီပန္းေတြၾကားမွာေမ့ေျမာေနသလို အသက္
မရွိသလိုဘဲတဲ့။ လင္း မေျပာျပခင္တကည္းကပဲ နႏၵာကလည္း ႏွင္းဆီပန္း
အေရာင္ဆန္းဆန္းေတြကို မက္ထားတာ။ နႏၵာ့ အိပ္မက္မွာေတာ့ လင္းက ေသခါနီးလို႔တဲ့
ေမ့ေျမာေနတာပါ။ ၿပီးေတာ့ နႏၵာက ငိုေနတယ္။ သူ႔ အိပ္မက္ထဲမွာ သူ ငိုသလားလို႔
ေမးခ်င္ရက္နဲ႔ မေမးထြက္ခဲ့ဘူး။ ေမးခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာ။ ေမးခဲ့ရင္ နႏၵာ့ ဘ၀မွာ ပါပါ
အစီအစဥ္ထဲ မပါတဲ့ တစ္ခုခုျဖစ္လိုက္ဦးမလား မသိဘူးေနာ္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဒါေပမယ့္
လင္းကလည္း မေျပာဘူး။ သူ႔မွာ ေျပာစရာ ရွိေသးတယ္ ဆိုတာ နႏၵာ သိပါတယ္။ သူကေတာ့
မေျပာဘူး။ နႏၵာကလည္း မေမးဘူး။ မာနမဟုတ္ပါဘူး။ မေျပာခ်င္တာကို မေမးသင့္ဘူး
ထင္လို႔ပါ။ မေရရာတာကိုလည္း မစုံမက္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ေလွေလွာ္ေနၾကတာပဲ။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းက
နႏၵာ့ကိုေတာ့ သိပ္ဆိုးခ်င္တာပဲ။ ကေလးဆိုးႀကီးလိုပဲ။ စိတ္ကူးလည္း သိပ္ယဥ္တာပဲ။ သူက
ကဗ်ာဆရာတဲ့။ နႏၵာကလည္း ကဗ်ာႀကိဳက္ေတာ့ သူ႔ ျမန္မာကဗ်ာေတြ လိုက္ဖတ္ရတာေပါ့။ ပထမေတာ့
နားမလည္ပါဘူး။ ျမန္မာစာကို ဖတ္ေလ့ မရွိေတာ့ သိပ္မနားမလည္ပါဘူး။ ဖတ္ဖန္မ်ားေတာ့လည္း
သေဘာေပါက္လာတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာေလးေတြကို ခ်စ္လာတယ္။ ျမန္မာစာ ယူတဲ့ သူငယ္ခ်င္း
မိန္းကေလးေတြကိုေတာင္ ကပ္ရတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေျပာင္တာေပါ့။ လင္းနဲ႔ နႏၵာ့ကိုပဲ ေပးစားေနၾကေတာ့တာပဲ။
</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သူ...
သူ ကေတာ့ ကဗ်ာပဲ စပ္ၿပီး နႏၵာ့ကို ျပတတ္တယ္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေမာင္ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္လည္း၊
သူ ၀မ္းနည္းျပန္</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မသဲမကြဲ၊
ႏွစ္ေယာက္တည္းပင္</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မိုးဖြဲႏုညက္၊
ဆံႏြယ္ခက္ၾကား</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တစ္စက္တစ္စက္၊
ေလ်ာသက္တြယ္ခို</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ညိဳ႕ညိဳ႕လဲ့ေမွာင္၊
ေကာ့မ်က္ေတာင္မွ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေ၀့ေယာင္သီ၀ဲ၊
မ်က္ရည္ပဲလား</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မသဲမကြဲ၊
မိုးေရပဲလား</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဆိုရဲခက္ခက္၊
မေမးရက္လို႔ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပင့္သက္ပူေႏြး၊
မႈိင္ေမာေငးဆဲ</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ႏြဲ႕ေထြးႏွမ၊
ျပံဳးေအးျမေတာ့</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေနာင္တေနာက္က်
ရျပန္သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">နႏၵာက
ဘာေျပာရမည္လဲ၊ နႏၵာက ရင္ခုန္သည္ကို ထိန္း၍၊ အသံလည္း မတုန္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍
ႏွစ္သက္ဖူး၊ က်က္ဖူးေသာ ဂ်ာမန္ကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ျပရျပန္သည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းက
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ်ာမန္လို သင္ေပးပါလား”လို႔ ေျပာျပန္ေတာ့ နႏၵာက ရယ္ေမာမိၿပီး...</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“အၾကာႀကီး
သင္ရမွာ၊ သူကလည္း”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“တစ္သက္လုံးေပါ့”လို႔
သူက မထိတထိ စတတ္ေသးေတာ့ အဲသည္တုန္းက အသက္ ၂၃ ႏွစ္ရြယ္။ ကိုကိုနဲ႔ပဲ ယူရေတာ့မည့္
ျမနႏၵာသည္ တကယ္ေတာ့ ေလာကကိစၥ ဘာမွ နားလည္သည္ မဟုတ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာနီနီျဖင့္သာ
ျပံဳးေနရျပန္သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“သူ
တကယ္ သင္ခ်င္တာလား”လို႔ ေတာင္ မေမးတတ္ပါဘူး။ သူ ... သူကေတာ့ ကဗ်ာစပ္ေနရရင္
ေက်နပ္ေနႏိုင္တဲ့ သူေပါ့ေနာ္။ သူ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ နႏၵာ ရပါေသးတယ္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျပတင္း၀မွ</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ညေနငွက္ျပာ၊
ေမာင္ႏွံလာၿပီး</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ယွက္ျဖာလြန္႔လူး၊
ထင္ရွဴးရြက္ၾကား</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">စကားတိုးတီး၊
ေျပာမၿပီးဘူး</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ႏႈတ္သီးေတ့ဆက္၊
လည္ခ်င္းယွက္ဆဲ</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တစ္ရက္
တစ္ရက္၊ လွည့္စားခက္ခဲ့</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ခ်စ္သက္ကၽြမ္း၀င္၊
ေနလိုက္ခ်င္လည္း</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သခင္ႏွမ၊
ႏွင္းဆီျမပြင့္ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အလွပ်က္မည္၊
စိုးေႏွာင့္သည္ေၾကာင့္ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ႏႈတ္ျခည္မလြန္၊
ေမာင့္တာ၀န္ပင္</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မပန္ဆင္ရက္၊
မတပ္မက္ရဲ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သစ္ရြက္ေႂကြေတာ၊
အင္းလ်ားေၾကာ၌</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မေမာပန္းေသာ၊
ေရျပင္ေလ်ာစီး</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေလွေမ်ာတက္မဲ့၊
လည္ခ်င္းႏြဲ႕မွီ</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တစ္လွည့္စီေမႊး၊
လက္ခ်င္းေထြးဆုပ္</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ငွက္ေတးခ်ိဳပ်ား၊
ပန္းစကားကို </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေျပာၾကားမဆုံး၊
ႏွစ္ေယာက္လုံးပဲ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အျပံဳးလွယ္ၾက၊
ရယ္ေမာၾကျဖင့္</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တစ္ဘ၀မွ်
ေနခ်င္သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သည့္ေနာက္ေတာ့
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ အင္းလ်ားကန္ေဘး၌ ကဗ်ာ ဖတ္႐ုံ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္၊
ၾကံရည္ဆိုင္မ်ားမွာ ထိုင္လာၾကသည္။ ျမနႏၵာရဲ႕ ေန႔လယ္စာ ျခင္းေတာင္းသည္ ကားထဲမွာ
အရာမယြင္း ေနခဲ့သည္။ ပန္းသီး၊ စပ်စ္သီးမ်ား ပါလာရင္ေတာ့ စားျဖစ္ၾကသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မိုး
သိပ္ၿပီးသည္းသည့္ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ျမနႏၵာသည္ ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္က မိုးခိုခ်င္လာၿပီး
ဂ်ပ္ဆင္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၀သို႔ ေျပး၀င္လာတတ္သည္။ လင္က သူ႔ ထီးေကာက္ႀကီး
ဖြင့္လ်က္သား တလြင့္လြင့္ျဖင့္ အေျပးကေလး လိုက္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔သည္ အပူအပင္
မရွိသည့္ ကေလးသူငယ္မ်ားသဖြယ္ ရယ္ၿပီးရင္ ရယ္ရင္း ရွိၾကျပန္ေလေတာ့သည္။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သူေဌးမ်ိဳးလည္းျဖစ္ျပန္၊
တိုင္းမင္းႀကီးသမီးလည္းျဖစ္ျပန္၊ အလွမွာလည္း စာဖြဲ႕ရျပန္သည့္ ျမ</span><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">နႏၵာႏွင့္
ငယ္ရြယ္ေသာ၊ ေလာကီ မဆန္ေသာ ေက်ာင္းသားသစ္ ကဗ်ာဆရာ လင္းထင္တို႔ တြဲဖက္မိဟန္သည္
တကၠသိုလ္၌ သတင္းလွ်ံ၍ မဆုံး။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမ</span><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">နႏၵာက ရွက္ေပမည့္
သည္လို အလ်င္က မလုပ္ဖူးတာေတြ လုပ္ရတာကို သေဘာက်လို႔ေန၏။ ကမာရြတ္ထိပ္အထိ
လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး အျပန္က်ေတာ့ တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႕ျဖင့္ ဘတ္စကား တက္စီးရတာေတြ၊
ထမင္းသုပ္သည္ အေဒၚႀကီးက သူတို႔ကို ျမင္လွ်င္ “ေဟာ သမီးနဲ႔သား လာၿပီ”လို႔
ႏႈတ္ဆက္တတ္တာေတြ၊ စံရိပ္ၿငိမ္ဘက္ကို ထြက္ၾကေတာ့ စံပယ္႐ုံက စံပယ္ဖူး ေလး ငါးဖူးကို
လင္းက ခိုးခူးေပးတတ္တာေတြ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဆိုးႏြဲ႕ခ်င္တဲ့
လင္းက တစ္ခါ ႐ုပ္ရွင္ အတူၾကည့္ဖို႔ ပူဆာသည္။ နႏၵာကလည္း ႐ုတ္ခနဲ ျဖစ္ေပၚေသာ
စိတ္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ သူတို႔သည္ ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ
မၾကည့္ဘဲ နီးရာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံသို႔ ၀င္လိုက္ၾကရာ တစ္ဇာတ္လုံး လက္ေ၀ွ႕ထိုးေနေသာ
လက္ေ၀ွ႕သမား၏ ဇာတ္ထုပ္ ျဖစ္ေနပါေလေတာ့သည္။ ႐ုပ္ရွင္လည္း ၿပီးေရာ ဟေမာလိုက္တာ၊
ၾကည့္ရတာ”လို႔ ၿပိဳင္တူ ဆိုၾကၿပီး ရယ္ေမာရ၏။ မွတ္မိတာေပါ့၊ အဲသည္ တစ္ခဏမွာ မိုးေတြ
ညိဳ႕ေမွာင္မည္းပိန္းလာၿပီး ရြာခ်တာ။ လင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းမ်ား တုန္ယင္ေနသည္ကို
ျမင္ရ၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းက
“႐ႈပ္ပါတယ္ နႏၵာရယ္။ ေနာင္တစ္႐ုံ ဆက္ၾကည့္ရေအာင္”တဲ့။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">နႏၵာက
ထိတ္လန္႔ေနသည္။ ညေန ၄ နာရီ မထိုးေသးေပမည့္ မီးေတြ ထြန္းလာၿပီး ညလို ေမွာင္လာေတာ့
ရင္ထဲ တဒိန္းဒိန္း ျမည္ေအာင္ ေၾကာက္လန္႔ေနသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဟင့္အင္း၊
သူကလည္း မိုးခ်ဳပ္သြားမွာေပါ့၊ ၆ နာရီခြဲမွ ၿပီးမွာမဟုတ္လား”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“မိုးေတြ
ေလေတြကလည္း အရမ္းပဲ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ တိတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ နႏၵာ့ကိုလည္း မိုးေတြ
ပက္ကုန္ၿပီ၊ သည္နားတိုး”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သူတို႔
ခဏ ေစာင့္ေနၾကၿပီး မိုးက ထပ္သည္းလာျပန္သည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“မထူးပါဘူး၊
႐ုံထဲ ၀င္ေနတာကမွ ေႏြးဦးမယ္။ ဘယ္ကားျဖစ္ျဖစ္ ၀င္ၾကည့္ရေအာင္ နႏၵာရယ္”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမ</span><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">နႏၵာသည္ မိဘ
မပါဘဲ ညေနေစာင္းေတာင္ အျပင္ မထြက္ဖူးေသာ ဓေလ့ေၾကာင့္ ေခၽြးျပန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနသည္။
ဟန္လုပ္၍ ဖုံးကြယ္ ေနသည္။ ႐ုပ္ရွင္တစ္ပြဲ ထပ္ၾကည့္ေနလိုက္လွ်င္ သူ႔ဘ၀
တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ျဖစ္သြားမည္လို႔ ထင္သည္။ မိုးခ်ဳပ္သြား၍ အိမ္မျပန္၀ံ့ဘဲ လင္
ေနာက္လိုက္ရသည့္ ဇာတ္လမ္း တစ္ခုကို သတိရေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ လင္းႏွင့္ နႏၵာက
သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ႏွမမွ်သာ မဟုတ္ဘူးလား။ သူတို႔သည္ အိမ္အေၾကာင္း၊ ကေလးအေၾကာင္း၊
ပိုက္ဆံအေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ထိုတစ္ခဏ
အတြင္းမွာ ကံၾကမၼာသည္ မိုးကို ျဖဳန္းခနဲ တိတ္ေစလိုက္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ေက်ာင္းကို ျပန္လာၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ား နားေန အခန္းေရွ႕၌ ပါပါႏွင့္ မာမာသည္ အိမ္က
ကားတစ္စီးျဖင့္ ေရာက္လာၿပီး ေစာင့္ေနသည္။ ဣေႁႏၵမပ်က္ပင္ ျမနႏၵာ့ကို အိမ္သုိ႔
ႀကိဳသြားၾကသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းကို
သူတို႔ ျမင္လိုက္ေလသလားေတာ့ မသိ။ လင္းကေတာ့ ေကာ္ရစ္ဒါ အေကြ႕က တစ္ခါတည္း လွည့္ၿပီး
“ျပန္မယ္ေနာ္”ဟု တစ္လုံးသာ ေျပာႏိုင္ၿပီး ထြက္သြားခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၅
နာရီခြဲေလၿပီ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အဲသည္တုန္းက
႐ုပ္ရွင္ ေနာက္တစ္ပြဲ ဆက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘာျဖစ္မလဲလို႔ေတာ့ ျမနႏၵာက မၾကာခဏ
ေတြးမိေလသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မၾကာခင္မွာ
ပါပါက စကားစလာသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“သမီးအတြက္
ပါပါတို႔ စီမံထားတာေတြ သတိရတယ္ မဟုတ္လား”ဟု စလာသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဟုတ္ကဲ့
ပါပါ”ဟု ဟုတ္ကဲ့ လိုက္ေနက်မို႔ အလြယ္တကူ ထြက္မိသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“တစ္ခါမွလည္း
သမီး ဘယ္သူနဲ႔မွ ခင္ခင္မင္မင္ မျဖစ္ခဲ့ဘဲနဲ႔ သမီးရယ္”ဟု မာမာက ေျပာျပန္သည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ခုလည္း
သမီး ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး မာမာ”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဟုတ္ပါ့မလား
ျမနႏၵာ” ဟု ပါပါက အသံမာမာျဖင့္ ေမးလွ်င္ ျမနႏၵာသည္ နာၾကည္းသြားၿပီး “ဟုတ္ပါတယ္”ဟု
ေျပာရမည္ကို ၀မ္းနည္း စိတ္ဆိုးလ်က္ ရွိသည္။<br />
<br />
</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“သူငယ္ေလးက
ျမန္မာပဲ”ဟု မာမာက စစ္ေဆးျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ေက်ာင္းသားလား၊
ဘယ္အတန္းကလဲ၊ ဘယ္သူ႔သားလဲ”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဘယ္သူ႔သားလဲေတာ့
မေမးမိပါဘူး။ သူ႔မွာ အေဖလည္း မရွိပါဘူး။ သူက ကဗ်ာစပ္တယ္။ နႏၵာလည္း ၀ါသနာပါလို႔
သိၾကတာပဲ။ ပါတီတစ္ခုမွာ။ နႏၵာ့ထက္လည္း ငယ္တာပဲ။ ၃၊ ၄ ႏွစ္ ငယ္မွာ၊ ဟိုေန႔ကလည္း
ဘင္တန္ေရွ႕မွာ အေၾကာ္သြားစားၾကရင္း မိုးမိေနလို႔ ေစာင့္ေနရတာ”</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပါပါႏွင့္
မာမာကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ ၀မ္းသာအားရ လိမ္ေျပာလိုက္သည္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္
ေမးဦးမည္ဆိုလွ်င္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ကို လိမ္လိုက္ဦးမည္။ ျမနႏၵာသည္ ပါပါႏွင့္
မာမာ့ကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ပဲ စိတ္ဆိုးလ်က္ ရွိျပန္သည္။ နႏၵာ့မွာ ဘာအခြင့္အေရးမွ
မရွိပါကလားဟု စတင္ ေတြးေတာခဲ့ၿပီး နႏၵာ၏ ဘ၀ကို သူတို႔ သေဘာက်၊ ကာယကံရွင္ကို လူရယ္တို႔မွ
အေရးမထားဘဲ ဖန္တီးေနၾကပါသည္လားလို႔ စတင္ သေဘာေပါက္ခဲ့ၿပီ။ အဲသည္တုန္းကေတာ့
မသိတတ္ေသးသည္မို႔ ဘယ္လိုျငင္းဆန္ရမည္၊ ပုန္ကန္ရမည္ဆိုတာ သတိမရ။ မစဥ္းစားတတ္။
ျငင္းဆန္ ပုန္ကန္ေကာင္းသည္လို႔ပင္ မသိခဲ့။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သည္လုိျဖင့္
စာေမးပြဲ နီးလာ၏။ စာက်က္ၾကရ၏။ အင္းလ်ားေရစပ္သို႔ လင္းႏွင့္ ဆက္လက္ေရာက္ျမဲ။
ေလွေလွာ္ၾကျမဲ။ ဟိုတစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရမကူးတတ္ေသာ လင္းက ေလွာ္ျမဲ။ သူ သိပ္ဆိုးတာ
မိုက္တာပဲ။ ပါပါကဆို ေရမကူးတတ္ရင္ ေရနား မသြားရဘူးတဲ့။ ဆုံးမျမဲ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တကၠသိုလ္တစ္၀ိုက္မွာ
ႏွင္းေတြမႈန္လာၿပီ။ စာေမးပြဲ ေျဖလိုက္ၾကရ၏။ လင္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဘယ္လို
ေတြ႕ႏိုင္ၾကမလဲ ဆိုတာသာ ေျပာႏိုင္သည္။ ပါပါတို႔ စီမံေလသမွ်မွာ ျမနႏၵာကို
သိေစသမွ်သာ၊ သိေစခ်င္ေသာ အခ်ိန္က်မွသာ သိရသည္။ ရခိုင္က ျပန္လာေတာ့ စာေရးလိုက္မယ္လို႔သာ
၀န္ခံႏိုင္၏။ လင္းရဲ႕ လိပ္စာကို အလြတ္က်က္၏။ စာေမးပြဲ ေျဖဆဲ ခဏတစ္ျဖဳတ္မွ်သာ
ေတြ႕ၾကၿပီး ခြဲခြာၾကရ၏။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ရခိုင္က
ျပန္လာေသာ္ ျမနႏၵာသည္ ကိုကို႔မယား ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ နဂို ရည္ရြယ္သလို မဟုတ္ဘဲ
ရခိုင္တြင္ပင္ အက်ဥ္းခ်ဴံး၍ လက္ထပ္ေပးလိုက္၏။ ကိုကို ျပန္လာတာေတာင္ လက္ထပ္ခါနီးမွ
သိလိုက္ရ၏။ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုႏွင့္ လိုက္သြားရမည္တဲ့။ ကိုကိုက အဂၤလန္သို႔
ကူးေျပာင္းၿပီး ဘြဲ႕ယူဦးမည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းကို
စာမေရးလိုက္ေတာ့ေခ်။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ လင္းထင္ဆိုတဲ့ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္လ ခင္မင္လိုက္ရတဲ့
ေက်ာင္းသားသစ္ကေလးဟာ ျမနႏၵာ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ရဲ႕ ခ်စ္ခ်င္သူတို႔
၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနသည့္ အၾကားက လွပ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ်သာ
ျဖစ္ည္။ အိပ္မက္မွန္း သိသာလွေသာ ေခ်ာကလက္ေရာင္၊ အျပာေရာင္ ႏွင္းဆီပြင့္သည္ အိပ္မက္
တစ္ပိုဒ္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဘာမွ မည္မည္ရရ ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္၊ ကဗ်ာ ရြတ္ၾကသည္။
ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကသည္။ ေလွေလွာ္ၾကသည္။ အေၾကာ္ စားၾကသည္။ မိုး ခဏ ခဏ မိၾကသည္။
အတူေနရသမွ် ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္။ ဒါပဲ။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">xxx<br />
<br />
သို႔ေသာ္ အိပ္မက္ မဟုတ္ေသာ၊ ကဗ်ာမဟုတ္ေသာ၊ ကိုကိုႏွင့္ လက္ထပ္ရေသာ ဘ၀ဦးမွာေတာ့
ညတိုင္း ျမနႏၵာ အိပ္ေဆးေသာက္ၿပီးမွ အိပ္ရာ ၀င္ႏိုင္သည္။ (<span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ျမနႏၵာ ရွန္ပိန္ေသာက္၍ မူးမွ အိပ္ရာ၀င္ႏိုင္သည္။</span>)</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">၀မ္းနည္းစရာလည္းေကာင္း၊
ရယ္စရာလည္းေကာင္းၿပီး၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာ သို႔မဟုတ္ ရယ္စရာပါ
ေကာင္းသည့္ အိမ္ေထာင္ဦး ညမ်ားပါပဲ။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လန္ဒန္မသြားခင္
ရန္ကုန္မွာ ေလးလမွ် ေနၾက၏။ ေန႔စဥ္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾက၏။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၾက၏။ အိမ္လည္ၾက၏။
ညဦးပိုင္းမွာ ညစာကို အျပင္၌ စားၿပီး ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းသာ သန္႔သန္႔ရွိေသာ
ကပြဲမ်ား၌ တစ္နာရီခန္႔ ကၾက၏။ ကိုကိုက သိပ္မနာလို ျဖစ္တတ္သည္။ တစ္ခ်ိန္လုံး ညားခါစ
မယားေလးႏွင့္ တြဲကခ်င္သည္။ ပခုံးလာတို႔သူ ဘယ္ေလာက္ ခင္မင္ ဘယ္သူကိုမွ် ဖယ္မေပး။
ျမနႏၵာ မၾကာခဏ အားနာရကာ “အိမ္ျပန္ပါစို႔ ကိုကိုရယ္။ အိမ္မွာ ဓာတ္ျပားဖြင့္ၿပီးပဲ
ႏွစ္ေယာက္တည္း ကရေအာင္”ဟု စိတ္ညစ္ညဴးသလို ေျပာလွ်င္ လြယ္လင့္တကူ သေဘာတူ၏။ အိမ္ႀကီး
တစ္လုံးလုံးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ ပါပါ၊ မာမာတို႔က ဟန္းနီးမြန္းအတြက္
ေရွာင္ဖယ္ေပးသည့္သဖြယ္ ရခိုင္မွာ ေနရစ္တာ သုံးလ ၾကာဦးမည္။ လန္ဒန္သို႔ သြားခါနီးမွ
ဆင္းလာၾကလိမ့္မည္။ (ပါပါ အၿငိမ္းစားယူသည္။ သမီးကို လင္ေပးစားၿပီးၿပီျဖစ္၍ သူ႔ဘ၀
လုပ္စရာ မက်န္ေတာ့ၿပီ။) ၿပီးေတာ့ မနာလိုတတ္ေသာ ကိုကိုက ညေနေစာင္းေနလွ်င္ ခိုင္းစရာ
အိမ္ေဖာ္မ်ားပင္ အိမ္မွာ မေနၾကေစရ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အစကေတာ့
တစ္ခါမွ တစ္နာရီျပည့္ေအာင္ စကားထိုင္မေျပာဖူးသူႏွင့္ ဘယ္လို ေပါင္းသင္းရပါမည္လဲဟု
စဥ္းစား၍မရ။ လက္ထပ္ခါနီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ယွဥ္တြဲ သြားလာရ၏။ ဖိတ္ၾကားေကၽြးေမြးသည္ကို
ႏွစ္ေယာက္တည္း ထြက္၍ စားေသာက္ၾကရ၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုက
စကားေျပာ ေကာင္း၏။ ကိုကိုရဲ႕ အဂၤလိပ္စကား အသုံးအႏႈန္းမ်ားက ဆန္းျပား၏။ အမူအယာက
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕၏။ မိန္းမကို အေရးေပးေသာ အေလ့ရွိ၏။ ကားတံခါးကို ျမနႏၵာ ဘယ္ေတာ့မွ
ဖြင့္မဆင္းရ။ ပ၀ါႏွင့္ အေပၚ႐ုံ အက်ႌမ်ားကို ျခံဳေပးတတ္၏။ သိမ္းသြားတတ္၏။
မဆိုးပါဘူးဟု ေအာက္ေမ့လာသည္ကို မထစ္မေငါ့ မ်က္ႏွာမနီဘဲ ျပန္ေျပာႏိုင္လာ၏။ ၿပီးေတာ့
လက္ထပ္ရသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သို႔ေသာ္
လက္ထပ္ေသာေန႔၊ ညစာစားပြဲမွာ ျမနႏၵာသည္ တမင္ ႀကိဳတင္ ၾကံစည္တာ သက္သက္ မဟုတ္ေသာ္လည္း
သည္ည သူ လူမွန္း သူမွန္း မသိေအာင္ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">မူးပစ္လိုက္ခ်င္သည္</span> ေနလိုက္ခ်င္သည္လို႔ စိတ္ကူးေန၏။ ညစာစားပြဲမ်ားစြာ
မာမာႏွင့္ ဧည့္ခံဖူးသူမို႔ စပ်စ္ရည္ႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္ခဲ့ေပမည့္ ျမနႏၵာသည္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာသာ
ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ဖန္ခြက္ ထိခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူသည္ စားစရာ တစ္ခန္းၿပီး တစ္ခန္း
ခ်လာဆဲ။ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">၀ိုင္နီကိုလဲ</span>
ကုန္ေအာင္ ေသာက္၏။ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">၀ိုင္ျဖဴကိုလဲ</span>
<span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ကုန္ေအာင္ ေသာက္၏။</span>
ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ စကားလွည့္လည္ ေျပာရျပန္ေတာ့ ေပးအပ္လာေသာ ကိုကို႔ လက္ေမာင္းကို
လက္တစ္ဖက္က တ<span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ြဲရင္း</span> <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">လက္တဖက္က ရွန္ပိန္ခြက္ကိုမခ်ဘဲ
ထပ္ျဖည့္သမွ်ကို မျငင္းမဆန္ လက္ခံ</span> လ်က္ရွိခဲ့သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုကပင္
ေျပာရသည္။ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">-ဒါလင္
မူးေနေတာ့မယ္</span>-</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဟဲ...
ဟဲ… <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">မူးေနျပီကိုိကုိရဲ ့</span>”
လို႔ သူသည္ မ်က္ရည္ လည္ေနလ်က္က ရယ္ၿပီးရင္း ရယ္ခ်င္ရင္း ျဖစ္ေနကာ ကိုကို႔ကို
မ်က္ႏွာ ရဲရဲ ၾကည့္၀ံ့ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ အားလုံး ကၾကျပန္သည္။ နႏၵာသည္
မူးေနကာ ကိုကို ဦးေဆာင္ေခၚရာသို႔ အကြက္က်ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္၍ လိုက္လ်က္ေနသည္။ သိပ္ရယ္စရာ
ေကာင္းတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကိုကိုက လသာေဆာင္ဘက္ ေခၚလာၿပီး “<span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">မကခ်င္ေတာ့လို ့</span> ဒါလင့္ကို ညာေခၚလာတာ”လို႔
ေျပာကာ ေတာင္ထန္းပင္ၾကားမွာ နႏၵာ့ကို နမ္းသည္။ ျမနႏၵာက သက္ျပင္းမ်ား ႐ႈိက္ကာ
မ်က္ရည္လည္လာသည္။ ငိုခ်င္လာသည္။ တစ္ခါတုန္းက၊ ဟိုးေရွးသေရာ အခါ တစ္ပါးတုန္းက
သည္လိုပဲ။ နႏၵာက ဘယ္သူ႔ကိုလည္း မသိ။ လသာေဆာင္ကို ညာေခၚလာဖူးတာေပါ့။
အဲ့သည္တုန္းကေတာ့ ေတာင္ထန္းပင္ေတြၾကားမွာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မနမ္းပါဘူး။
စကားေတြပဲ ေျပာေနတာပဲ။ နမ္းစရာလည္း အေၾကာင္း မရွိတာ။ ျမနႏၵာသည္ စိတ္ကူးႏွင့္ စကား
မကြဲျပားဘဲ ကိုကို႔ကို ဗလုံးဗေထြး ဘာေတြ ေျပာမွန္းမသိ ေျပာသည္။ “သိပ္
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာပဲ ကိုကိုရဲ႕”လို႔ ထပ္တလဲလဲ ေျပာမိတာေတာ့ မွတ္မိေသး၏။
ကိုကိုကေတာ့၊ လည္ပတ္ေသာ ကိုကိုကေတာ့ သတို႔သမီးရဲ႕ လက္ထပ္ေသာေန႔မွာ စိတ္အာ႐ုံ
ေထြျပားျခင္း တစ္မ်ိဳးလို႔ ယူဆဟန္တူၿပီး သေဘာက်လို႔ ရယ္ေမာေနေတာ့သည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာကေတာ့
ရန္ကုန္မွာ ေနၾကသည့္ ေလးလစလုံး ညတိုင္းပင္ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ခပ္မူးမူး</span> ျဖစ္ေနသည္။ ပါပါ၊ မာမာတို႔ ရခိုင္မွ
ျပန္လာၿပီး တစ္လနီးပါးမွ် အတူေနရဆဲမွာေတာင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္။ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ညစဥ္ သူ ရွန္ပိန္ပုလင္းကို
အိမ္ေပၚ အိပ္ခန္းသို ့သယ္ျပီး မူးေနသည္။ ပထမေတာ့ ပါပါ မာမာတို ့သည္ ကိုကိုဘို
့သယ္သည္ကို ထင္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ မူးသူမွာ</span> သူတုိ႔သမီး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ့
ပါပါ၊ မာမာတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာထား ျဖစ္သြားပုံက သိပ္ သိပ္ကို ရယ္စရာေကာင္းတာပဲ။
ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ထားဖို႔ ေကာင္းတယ္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ရန္ကုန္မွာ
ေနသမွ် ညစဥ္ သူ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနခ်င္သည္။ သတိ ပ်က္ျပယ္လို႔ ေနခ်င္သည္။ သူ
ဖတ္ေနက် ဂ်ာမန္ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား၊ ျပင္သစ္ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကို မျမင္ရေသာ ေအာက္ထပ္
စာၾကည့္ခန္းသို႔ ပို႔လိုက္သည္။ နဂိုက အပ်ိဳခန္း။ ခုေတာ့ မဂၤလာခန္း ျဖစ္ေနသည့္
အိမ္၏ ညာဘက္ အေဆာင္တြင္းမွာ ႏွင္းဆီပန္းစိုက္ အိုးမ်ားသာ ျပင္ဆင္ ထားၿပီး
အားတိုင္း ဓာတ္ျပားဖြင့္လို႔ ေနသည္။ ေအာက္ထပ္ မဆင္းမိ။ ညစာ ထမင္းစား႐ုံသာ ဆင္းသည္။
နံနက္ပိုင္း ကိုကိုက လန္ဒန္သြားဖို႔အေရး ေဆး႐ုံသို႔ ေျပးရ၊ ႐ုံးေပါင္းစုံသို႔
ေျပးရႏွင့္မို႔ ျမနႏၵာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့လွ်င္ အခန္းထဲ စားစရာ ပို႔ခိုင္းၿပီး
ျပတင္းက ေငးေမာရင္း စား၏။ ပီယာႏိုခုံ၌ ထိုင္မိလွ်င္ သီခ်င္းျဖစ္ေအာင္ တီးလိုစိတ္
မရွိ။ လက္မ်ား ေလလႊင့္ၿပီး အသံေလွ်ာက္စမ္းလွ်င္ ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းသံမ်ားသာ
ထြက္ေပၚလာေလ၏။ မာမာက ေဖ်ာင္းဖ်သလို ေျပာ၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ
လူ႔ရဲ႕ တာ၀န္၀တၱရား တစ္ခုကို ေဆာင္ရြက္တာ မဟုတ္ဘူးလား သမီး။ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္
လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ပဲ။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ဘယ္လို လုပ္လို႔ရမလဲ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မာမာက
ေျပာျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“လူ႔ဘ၀မွာ
အိမ္ေထာင္ကိစၥဆိုတာ အေရးအႀကီးဆုံးပဲ။ အိမ္ေထာင္ကိစၥမွာ အေကာင္းဆုံးခ်ည္းျဖစ္ေအာင္
မိဘ ေဆြမ်ိဳးအားလုံး ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ရတယ္။ သားသမီးမ်ားက လိမၼာနာခံရတယ္။
ေရွ႕ေလွ်ာက္ သမီး လိမၼာနာခံစရာေတြ ရွိေသးတယ္။ သမီး ခုလို မသိတတ္တဲ့ ကေလးလို
လုပ္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ လင္နဲ႔မယား သည္းခံတဲ့ ပညာကို သမီး သင္ရဦးမယ္” </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မာမာက
ေျပာျပန္၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“သမီးကို
ကိုကို႔လက္ထဲ လႊဲလိုက္ၿပီ။ ကိုကို႔ကို သမီး ႐ိုေသရမယ္။ နာခံရမယ္။ သည္းခံရမယ္။
သည္လင္ပဲ အေဖ အေမလို႔ မွတ္လာရမယ္”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာက
ေခါင္းတစ္ခ်က္ေမာ့ကာ ေျဖေလ်ာ့သျဖင့္ ေခြေပ်ာ့ညိဳေမာင္းေသာ ဆံပင္မ်ားကို ခါပစ္ၿပီး
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ မာမာ။ ခ်စ္ရမယ္လို႔ မစီမံလိုက္တာ။ အဲ့ဒီစိတ္က စီမံေပးလို႔မွ
မရတာေနာ္။ ေျပာစကား နားေထာင္တတ္တဲ့ စိတ္မွ မဟုတ္တာ”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မာမာက
ျပံဳးၿပီး “ သမီး နႏၵာက သိပ္လွတာပဲ။ ဆံပင္ကအစ လွတာ။ ေခါင္းမမာစမ္းပါနဲ႔ကြယ္။ အလွ
ပ်က္တတ္တယ္”ဟုသာ ေျပာသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">xxx</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လန္ဒန္ေရာက္၍
ေနသားက်သြားလွ်င္ေတာ့ ျမနႏၵာသည္ ညအိပ္ရာ၀င္ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ရွန္ပိန္မူးေအာင္</span> ေသာက္ဖို႔ မလိုေတာ့ေခ်။ သူသည္ ကေလး
ရေတာ့မည္ဆုိတာကို ၾကက္သီးခ်မ္းျမ သိရ၏။ ဘ၀အသစ္တစ္ခု သူ႔ကို မွီ၍ စတင္ၿပီဆိုတာကို
အံ့ၾသမဆုံးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိ၏။ သူ႔ခႏၶာထဲမွာ သူႏွင့္တူေသာ သတၱ၀ါေလး တစ္ခု
ျဖစ္ေပၚေနၿပီတဲ့။ ဘယ္ေနရာက ျဖစ္ပါလိမ့္။ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္လို႔
မျမင္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ မိခင္ရဲ႕ ရင္၌ လႈပ္ရွားေလၿပီ။ ျမနႏၵာသည္ ကိုကို႔ကိုပါ
ႏွစ္လိုလာသည္။ ခ်စ္ခ်င္လာသည္။ ဘ၀ကို ႏွစ္ေယာက္ေ၀ငွယူရေတာ့မည္လို႔ သေဘာေပါက္လာသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကို။
ၿပီးေတာ့ ကိုကိုႏွင့္ နႏၵာတို႔က ျဖစ္တဲ့ကေလးတို႔သာ အေရးႀကီးလာသည္။
က်န္သမွ်အားလုးတို႔သည္ ေခ်ာက္ခ်ားေသာ အိပ္မက္မွ်သာျဖစ္သည္။ ျမနႏၵာ အ႐ူးထခဲ့တာေပါ့။
မငယ္လွေသာ္လည္း မသိနားမလည္တာ မ်ားခဲ့တာေပါ့။ ယခုေတာ့ ယခုမွ ျမနႏၵာ၏ဘ၀ တကယ္
စတင္သည္။ အသစ္ ေမြးဖြားသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ထို႔ေၾကာင့္
၇ နာရီအမီ သြားရမည့္ လင္သည္ ကိုကို စားဖို႔ရန္ ျမနႏၵာ ေစာေစာ ထတတ္လာ၏။ နံနက္စာ
စားသြားဖို႔ ႏြားႏို႔ က်ိဳရ၏။ ၾကက္ဥႏွင့္ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ ေၾကာ္ရ၏။ ေပါင္မုန္႔ကင္ကာ
ေထာပတ္သုတ္ရ၏။ ကိုကိုႀကိဳက္ရာ ေရြးစားႏိုင္ရန္ ေျပာင္းဖူးေလွာ္ထုပ္ စကၠဴဘူး ၃၊ ၄
မ်ိဳး ၀ယ္ထား၏။ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုႏွင့္အတူ စားေသာက္ရင္း လင္သည္မ်က္ႏွာကို
တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္တတ္လာသည္။ ကိုကို႔ကို ပိုင္စုိးပိုင္နင္း ေျပာတတ္လာသည္။
မနာလိုတတ္လာသည္။ ကိုကို တစ္ေယာက္တည္း စာက်က္ေနသည္ကို မေႏွာင့္ယွက္မိရန္ မနည္း
ခ်ဳပ္တည္းရသည္။ စိတ္ဆိုခ်င္သည္ကို တရားျဖင့္ ေျဖရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
မယုံႏိုင္။ သို႔ေပသည့္ အဖိုအမ အတူတြဲ ေနထိုင္ျခင္းဆိုတာ အ့ံၾသဖြယ္ေကာင္းေအာင္
လူ႔ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစလိုက္သည္ ထင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ျမနႏၵာက မိန္းမ ျဖစ္လို႔လား မသိ။
ၿပီးေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳ အင္မတန္ နည္းလွတဲ့ မိန္းကေလး။ မျမင္ဘူးလို႔လား မူးျမစ္
ထင္တယ္ဆိုဆို အခ်စ္ဆိုတာ လင္နဲ႔မယားမွာသာ ရွိႏိုင္တာပါဟု ေတြးေတာစ ျပဳလာသည္။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လန္ဒန္မွာ
ေနၾကတာ သုံးႏွစ္အခ်ိန္မွာ ျမနႏၵာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးလို႔ ဆိုရမလား။ ပါပါ၊ မာမာ
တို႔လက္က လြတ္လာၿပီး ကိုကိုႏွင့္ သြားလာ လည္ပတ္ရတာေတြ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ အမွန္ပဲ။
ျမနႏၵာ လူႀကီးျဖစ္လာေသာ ႏွစ္မ်ားပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာလို၊ ခိုင္းစရာ လူေတြ အလယ္မွာလို
ေငးေမာေနလို႔ မရ။ ဘာမဆို သာမန္ ဆင္းရသားမ်ားလို ကိုယ္တိုင္ လုပ္ရ၏။ နံနက္စာ
ႏွစ္ေယာက္စာ ခ်က္ရ၏။ ေန႔လယ္စာေတာ့ ကိုကိုက ေဆး႐ုံမွာ စားသည္မို႔ ျမနႏၵာသည္
ကိုယ့္ဖို႔သာ စီမံရ၏။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ သိပ္ဒုကၡ မခံေတာ့ဘဲ သစ္သီးမ်ား စားလိုက္၊
ေခ်ာ့ကလက္ စားလိုက္၊ ကိတ္မုန္႔ စားလိုက္ျဖင့္ ေနသည္။ ျမန္မာ ထမင္းဟင္းကို သူ
မစုံမက္။ ညေနက်ေတာ့ ထြက္၀ယ္စားၾကတာ မ်ား၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">(မာမာ၊
ပါပါတို႔က အစိုးရထံက လဲရသမွ်ေငြကို အစဥ္ပို႔ေန၏။ ကိုကိုကလည္း ေဆး႐ုံက
အနည္းအက်ဥ္းရ၏။)</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သူတို႔
ကပြဲ သြားၾက၏။ ေဆာင္းဦးေပါက္တိုင္း ပြဲၾကည့္ၾက၏။ ျမနႏၵာ ျပဇာတ္ႏွင့္
ဂီတပြဲ႐ုံမ်ားကို မလြတ္တမ္း ၾကည့္သည္။ ကိုကို လိုက္မပို႔ႏိုင္လွ်င္ေတာင္
တစ္ေယာက္တည္း သြားတတ္လာတတ္ၿပီမို႔ မလြတ္တမ္း သြားခဲ့သည္။ ပီယာႏို တီးသည္
ပြဲမ်ားဆိုလွ်င္ တမက္ေမာေမာ နားေထာင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ပီယာႏိုတစ္လုံး ၀ယ္လိုက္ၿပီး
ျပန္လည္ေလ့က်င့္ရသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သားဦးကို
ေမြးဖြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခက္တာေပါ့။ သားကို ၁၀ ရက္ ေစာေမြးတာမို႔ ကိုကိုလည္း မရွိ။
ကိုကိုက အဲသည္တုန္းက ပါရီကို သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ခဏ ခဏ သြားတတ္သည္။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာ
လိုက္ခ်င္တာကို အတင္း ထားခဲ့တတ္သည္။ စိတ္ေကာက္လွ်င္ ရယ္ေမာ၍ ခံသည္။ ျမနႏၵာကေတာ့
အဲ့သည္တုန္းက ေလာကီေရး၌ မသိ နားမလည္။ ကေလးသဖြယ္မွ်သို႔ ဘာမွ် မရိပ္မိ။ လင္ကို
ခ်စ္ၿပီး သားကို ခ်စ္ဖို႔ေလာက္သာ သိသည္။ လင္ႏွင့္ သားကလြဲ၍ အားလုံးကို
ေမ့ဖို႔ေလာက္သာ သိသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သားဦးကို
ဗိုက္ခြဲ ေမြးရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ေဆးေပးၿပီး ညႇပ္ဆြဲ ေမြးၾကရ၏။
ျမနႏၵာ မ်က္ႏွာကို ေမ့ေဆးေပးမယ္လို႔ အုပ္ေဆာင္းျဖင့္ အုပ္တာကို
႐ုန္းဖယ္လို႔ခ်ည္းေနမိ၏။ အနာ သက္သာေအာင္ ေဆး လာလာထိုးေပးထားသျဖင့္ လူမွန္းလည္း
မသိတသိ ျဖစ္ေနၿပီး၊ ေ၀ဒနာသာရွိသည့္ အိပ္မက္ မက္ေနသလို ခံစားရ၏။ ဓာတ္မွန္လည္း ခဏ ခဏ
႐ိုက္ေနရသည္။ ဓာတ္မွန္ ခဏေလး ႐ိုက္ဖို႔ အၿငိမ္ေနႏိုင္။ တြန္႔လိမ္လူးလွိမ့္ေနရ၏။
႐ိုက္သူကို ႐ိုက္ခါနီးတိုင္း ႐ိုက္လို႔မရျဖစ္ေနသျဖင့္ အားနာၿပီး ဘာေတြ
ေျပာမွန္းမသိ၊ ေတာင္းပန္ၿပီးလည္း ေနမိသည္။ အဲသည့္ အဂၤလိပ္ကေလးက
ေသးေသးသြယ္သြယ္ကေလး။ ျမနႏၵာေလာက္ေတာင္ အရပ္မရွည္ဘူး ထင္သည္။ အသက္ ၂၀ ေလာက္ပဲ
ရွိမည္။ မိန္းမလ်ာကေလးလိုပဲ။ သေဘာကေတာ့ အင္မတန္ ေကာင္းပုံပဲ။ သူက ျမနႏၵာ
သနားေနသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ေရမႊာ
ေဖာက္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္”လို႔ ဆရာ၀န္ေျပာသံ ၾကားလိုက္၏။ မ်က္ႏွာကို လာအုပ္ေသာ
ေမ့ေဆးရည္ ဆြတ္ဖ်န္းသည့္ အုပ္ေဆာင္းကို မြန္းလွသျဖင့္ မ်က္ႏွာ
ဟိုလွည့္သည္လွည့္ျဖင့္ ေရွာင္ဖယ္ဆဲ။ လက္က အေၾကာကို လာစမ္းၾက၏။ ၿပီးေတာ့
ေဆးထိုးလိုက္၏။ ခဏခ်င္းပင္ ျမနႏၵာ၏ လက္မ်ားသည္ ျပဳတ္က်သြားသလို အစိုးမရျဖစ္ၿပီး
ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့၏။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တစ္ခ်က္ႏိုးလာေတာ့
ဆရာ၀န္သည္ ျမနႏၵာ၏ ေျခရင္းမွာ က်က်နန ထိုင္ၿပီး ခ်ဳပ္လုပ္ေနသည္။ ကပ္ေၾကးသံ၊ ညႇပ္သံ
ၾကားလိုက္ေသး၏။ ဆရာ၀န္၏ အ၀တ္ျဖဴမ်ားၾကားမွ (အဲသည္တုန္းက ခြဲစိတ္ ကုသေသာ
ဆရာ၀န္တို႔သည္ ယခုလို အစိမ္း မ၀တ္ၾကေသး။) မ်က္လုံး ႏွစ္လုံးသာ ေပၚသည္ကို
သတိျပဳမိ၏။ ကိုကို႔ကို သတိမရေခ်။ ေလာကမွာ ျမနႏၵာ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္ ထင္ေလသည္။
သားေလးကို နည္းနည္း သတိရ၏။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လည္ ေမ့သြားျပန္၏။ မၾကာခဏ ေသဆုံးၿပီး အသစ္
ေမြးဖြားေနျပန္၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တစ္ခါ
ႏိုးလာျပန္ေတာ့ ျမနႏၵာသည္ ေဆး႐ုံခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေနသည္။ သားကေလးသည္ ေဘးက
ပုခက္ကေလးထဲမွာ ဇာအုပ္ထားသည့္ၾကားက ေျခကေလးျဖင့္ လွမ္းကန္ေနဟန္၊
တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ေနသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆရာ၀န္ ေရာက္လာၿပီး ကေလးကို ေကာက္ခ်ီၿပီး
ေျမႇာက္ျပသည္။ ဆရာ၀န္႔ ကိုယ္မွာ ေသြးစေသြးနမ်ား ေပေရလ်က္ ရွိေသး၏။ ဆရာ၀န္႔
မ်က္ႏွာမွာ ေသြးစက္ကေလးမ်ား ေျခာက္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ဆရာ၀န္သည္ ကိုကို၏
သူငယ္ခ်င္းလို ေနေသာ ဆရာေပါက္စျဖစ္သည္တဲ့။ သူက “ကိုကိုဟာ အင္မတန္ ကံေကာင္းတဲ့
သူပါ”လို႔ ခ်ီးမြမ္းေလသည္။ သည္လို သေဘာေကာင္းတဲ့ မယားနဲ႔၊ အေမတူ လွပတဲ့ကေလးကို
ရလို႔တဲ့။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အဲသည္တုန္းက
စိတ္အထင့္သား။ ဘာျဖစ္လို႔ ျမနႏၵာဟာ သေဘာေကာင္းတဲ့ မယား ျဖစ္ရပါလိမ့္။
သေဘာေကာင္းသူလို႔ ထင္ခဲ့သည္။ ကိုကို႔ကို ပါရီၿမိဳ႕မွ ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္
ခ်က္ခ်င္းျပန္ခဲ့ပါလို႔ သံႀကိဳးမ႐ိုက္ခ်င္တာကို ဆိုလိုတာလား။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဆရာ၀န္ကလည္း
ျမနႏၵာကို သနားေနသည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တကယ္ေတာ့
သနားစရာဆိုတာ ျမနႏၵာမွာ မရွိပါလို႔ ထင္ခဲ့သည္။ ေ၀ဒနာ ပိုမို ခံစားရလို႔
သနားၾကတာလို႔ ထင္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ျမနႏၵာသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သည္ေလာက္
သတၱိေကာင္းမည္လို႔ မထင္ခဲ့။ ကေလး ေမြးရမွာ၊ နာက်င္ရမွာကို သူအျမဲ ေၾကာက္ခဲ့၏။
(ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူႏွင့္မွ် ရန္မျဖစ္ရဲ။ မသတ္ပုတ္ဖူး။
သူငယ္ခ်င္းစြာစြာမ်ားကို မုန္႔ေပး၊ ပိုက္ဆံေပး၊ ခဲတံ၊ စာအုပ္ ေပးၿပီး
ေပါင္းခဲ့ရ၏။) ကေလးေမြးရလွ်င္ တကယ့္ အခ်ိန္မွာ သူသည္ ငိုယို ေနမိမည္လို႔ ထင္၏။
ယခုေတာ့ ေလး၊ ငါးရက္မွ် မေမြးႏိုင္ခင္ သူသည္ မ်က္စိ မဖြင့္ႏိုင္၊ အစားအစာ
မစားႏိုင္။ ေလာက၌ ရွိသမွ်ကို ေမ့ေလ်ာ့၍ ေ၀ဒနာ အာ႐ုံသာ ျပင္းစြာထင္ဆဲ။ တစ္ခ်က္မွ်
မညည္းညဴ မေအာ္ဟစ္မိ။ ပါပါတို႔ စီမံရာကို ေခါင္းငုံ႔ခဲ့သလို၊ ဘ၀က ေပးေသာ
ဒဏ္ရာကိုလည္း ေခါင္းငုံ႔ခံတတ္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ကိုကို။ လက္ဆြဲထားစရာ ကိုကိုလည္း
မရွိ။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လူ႔ဘ၀၌
တစ္ခ်က္မွ် ေကာင္းေကာင္း ေနဖူးျပန္ၿပီေလ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ထိုအခ်ိန္
အနားမွာ ကိုကို မရွိ။ တိုက္ပြဲ၌ ဆရာ၀န္ကိုသာ အားကိုးခဲ့ရ၏။ ရင္းႏွီးေသာ
အေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ လင္သည္ျဖစ္႐ုံမက ဆရာ၀န္ပါ ျဖစ္ေသာ ကိုကိုက မယား ကေလးေမြးစဥ္
အနားမွာ မရွိႏိုင္ေအာင္ ပါရီၿမိဳ႕၌ ဘယ္လို အလုပ္ မ်ားေနသည္ဆိုတာေတာ့ ေနာက္ သုံး၊
ေလးႏွစ္မွာမွ ျပန္လည္ ရိပ္မိရ၏။ အဲသည္ေလာက္ မသိနားမလည္လိုက္သည့္ ျမနႏၵာပါ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မသိနားမလည္ေသးသည့္
ျမနႏၵာသည္ ကိုကို႔ကို သံႀကိဳး႐ိုက္ အေၾကာင္းၾကားရာ၌ ေအးေအးေဆးေဆးမွ ျပန္လာဖို႔၊
အလ်င္မလိုဖို႔ ေျပာလိုက္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ ကိုကိုက ခ်က္ခ်င္းျပန္လာ၏။
သစ္ခြပန္းေရာင္စုံ တစ္ေပြ႕ႀကီးႏွင့္ ၀င္လာ၏။ ျမနႏၵာက ႏွင္းဆီကို ပိုႀကိဳက္သည္။
အလွမွာေရာ၊ ရနံ႔မွာေရာ ႏွင္းဆီကို ဘယ္ပန္းမွ မသာႏိုင္ဘူး ထင္သည္။ ကိုကိုက
သစ္ခြပန္းမ်ားက ပိုေစ်းႀကီးသည္လို႔ ဆိုသည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သို႔ေပမည့္
သည္ေနာက္ေတာ့ ကိုကိုသည္ ႏွင္းဆီေရာ၊ သစ္ခြေရာမ၀ယ္လာေတာ့ေခ်။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာက
သားဦးကေလးႏွင့္ ႐ူးေနသည္။ ကေလးႏွင့္ ၿပိဳင္ၿပီး ေလာကကို အသစ္ျမင္သည္။ အသစ္
ေမြးဖြားသည္။ အသစ္ ႀကီးထြားသည္။ ကေလးေကာင္းေကာင္း လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ခင္
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သုံးႏွစ္ေလာက္ အိမ္မွာပဲ ကုပ္ေနသည္။ လက္တြန္းလွည္းကေလးျဖင့္
လမ္းထိပ္ေလာက္ထြက္တာပဲ ရွိမည္။ ကိုကိုက ညစာ အျပင္ထြက္စားျမဲ စားကာ ျမနႏၵာကလည္း
လင္ကို ယခင္ကေလာက္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ မအားေတာ့ဘဲ သားဦးကေလးႏွင့္ ႐ူးေနသည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အဲ့ဒါ
နႏၵာ မိုက္တာလားမသိ။ ကေလး ၾကည့္မည့္သူကို တစ္နာရီ ၃ သွ်ီလင္ေလာက္ ေပးၾကည့္ခိုင္းၿပီး
ကိုကိုနဲ႔ ထြက္လည္ျမဲ လည္ခဲ့ဖို႔ေကာင္းသလား မသိ။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သို႔ေသာ္
ကေလး သုံးႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္ အျပင္ေခၚႏိုင္တဲ့အခ်ိန္လည္း ေရာက္ေရာ ကိုကိုသည္
ျမနႏၵာတို႔ သားအမိကို အခ်ိန္မ်ားစြာ မေပးႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သူ႔မွာ ေဆး႐ုံ
အလုပ္ရွိသည္တဲ့။ စာတစ္ဖက္ က်က္ရမည္။ ေက်ာင္းတက္ရမည္တဲ့။ ညတာ၀န္ေတြကလည္း
မ်ားလွပါဘိ။ အဲ့သည္တုန္းကေတာ့ ကိုကိုဆိုတဲ့လူဟာ မယားနဲ႔ သားကေလးကို
အိမ္ခန္းတစ္ခုမွာ ထားခဲ့ၿပီး ေယာကၡမပို႔တဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ပညာသင္ရင္း
သူနာျပဳမကေလးေတြ၊ လက္ႏွိပ္စက္ စာေရးမကေလးေတြကို ညစာေကၽြးၿပီး သူတို႔ရဲ႕
အိပ္ခန္းမွာ စံျမန္းေနတာ ျမနႏၵာက မသိခဲ့။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး
ယူခဲ့ရတဲ့ လင္သာ သည္လိုလုပ္ရင္ သိပ္စိတ္နာမွာပဲဟု ျမနႏၵာက အစဥ္ေတြးတတ္၏။
ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး ယူခဲ့တဲ့ လင္ကေတာ့ သည္လို လုပ္မွာလား မသိ။ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီးမွ
ယူဖူးတဲ့လင္မွ မရွိတာ ဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုကို႔ကို ခ်စ္ခ်င္လာတုန္း၊ အခ်စ္
မကၽြံခင္တုန္း သိလိုက္ရတာ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ခုေတာင္ ငိုလည္း ငိုခ်င္၊ ရယ္လည္း
ရယ္ခ်င္နဲ႔ တစ္မ်ိဳးႀကီးပါ မာမာရယ္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မာမာတို႔ကို
လွမ္းၿပီး တိုင္ေတာလိုက္ေတာ့ စာရွည္ႀကီး ျပန္ရေလသည္။ မာမာ့ အဆိုအရ ေယာက်္ားဆိုတာ
အရက္၊ ေလာင္းကစားနဲ႔ မိန္းမ ဆိုတာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ၀ါသနာ ပါတတ္တယ္တဲ့။
ေကာင္းပါၿပီ။ မိန္းမ ဆိုတာေကာ။ အရက္၊ ေလာင္းကစားနဲ႔ ေယာက်္ား၀ါသနာပါလို႔
မရဘူးလားဟု နာနာၾကည္းၾကည္း ေတြးေတာမိ၏။ မာမာရဲ႕ ေယာက်္ားသာလွ်င္ အဓိက၊ ဘ၀၏ဘုရား
ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ထဲမွာေတာ့ နႏၵာက စိဥၥမာန ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ္။ နႏၵာက ကိုကိုရဲ႕
အဆာင္အေယာင္မွ်သာ၊ အလွထားသည့္ ပစၥည္းတစ္ရပ္မွ်သာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေျပာရက္တာေပါ့။ လူကို
သက္မဲ့ ပစၥည္းက်ေနတာပဲ။ ပါပါတို႔ လက္က ကိုကို႔ လက္ကို လႊဲေပးလိုက္ၿပီတဲ့။ အရက္၊
ေလာင္းကစားႏွင့္ မိန္းမဆိုတာကိုလည္း လူ႔ေလာကရဲ႕ တန္ဆာ မဂၤလသုတ္က်ေနတာပဲ။ လူေတာထဲ
ထည့္ေျပာေနလိုက္တာ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုႏွင့္
မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ မိန္းမတကာႏွင့္ အိပ္လာေသာ ကိုကို႔ကို ရြံရွာလွ၏။
ရွန္ပိန္မူးၿပီးေတာင္မွ လက္မခံႏိုင္ေတာ့။ ျမနႏၵာကို မာမာကသာမက ေလာကီကိစၥ
လူပါး၀ၾကကုန္ေသာ လူအမ်ားကေတာ့ ျပင္းထန္လွခ်ည္ကလားလို႔ ထင္အားမည္။ ကိုကို
အခန္းတြင္း ၀င္လာလွ်င္ ျမနႏၵာသည္ ကေလးကို ေကာက္ခ်ီ၍ ဧည့္ခန္း ဆိုဖာေပၚမွာ အိပ္သည္။
</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ကိုကိုဟာ
မိန္းမ လိုက္စားသူသာ ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္။ မုဒိမ္းေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”လို႔
ေျပာေတာ့ ျမနႏၵာဟာ ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ရက္စက္ဆိုးရြားလွသည္တဲ့။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာသည္
သားကေလးကို လက္တြဲ၍ ရာသီဥတု သာယာသည့္ ေႏြရာသီမွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕လယ္က ပန္းျခံမွာ
သြားထိုင္ေနတတ္၏။ ေရသူမေက်ာက္႐ုပ္မ်ားမွ ေရပန္း ျဖာက်သည့္ သက္တံ သာယာလွသည္ကို
ကေလးကို ျပၿပီး အျပံဳးမပ်က္ ေနခဲ့၏။ ခိုမ်ား ေခါင္းႏွင့္ ပခုံးေပၚပ်ံ၀ဲက်လာသည္ကို
ကေလးႏွင့္ အတူ မ်က္ႏွာ၊ ႏွာေခါင္း လက္၀ါးျဖင့္ အုပ္၍ ခံယူခဲ့၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပစ္ကယ္ဒီလီဘက္
နီယြန္းမီးေခ်ာင္းေရာင္စုံေတြ လင္းလိုက္မွိန္လိုက္ ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၏။
သားေလး၏ မ်က္ႏွာ နီလိုက္စိမ္းလိုက္ ရွိသည္ကို ၾကည့္မ၀ရွိ၏။ ဆိုဟိုဘက္သြား၍
႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၾက၏။ “ဆြပ္ျပဳတ္ ၀ယ္စားၾက၏။ သားေလးက လူႀကီးပမာ အေဖာ္ရလွသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“သားနဲ႔
ေမေမ ႏွစ္ေယာက္တည္းလည္း ေနလို႔ရတာပဲေနာ္ သား”ဟု ေျပာမိ၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဘယ္သူမွ
ပိုက္ဆံမေပးလည္း ေမေမက အလုပ္ လုပ္ေကၽြးမွာေပါ့။ ေမေမ လက္ႏွိပ္စက္ သင္မွာေပါ့။
ေက်ာင္းဆရာမ ၀င္လုပ္မွာေပါ့။ အေရာင္းစာေရး ၀င္လုပ္မွာေပါ့”ဟု ေျပာမိ၏။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တစ္ပတ္ကို
၁၀ ေပါင္ေလာက္ရရင္ ေနလို႔ရတာပဲ။ အခန္းက်ဥ္းကေလး ငွားႏိုင္မွာပဲ။ ၾကက္ဥနဲ႔ ေထာပတ္၊
ႏို႔ သည္ေလာက္ေပါတဲ့ ျပည္မွာ စားစရာ မခက္လွပါဘူး။ ကေလးေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္
ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့ကြယ္။ ဒါေပမယ့္ အခမဲ့ အစိုးရေက်ာင္းမွာ လမ္းေပၚက ကေလးေတြနဲ႔
ေရာေနရေတာ့မွာေနာ္။ ေကာ့ကနီကေလး ျဖစ္သြားမလား။ ခုလို လန္ဒန္ တစ္ၿမိဳ႕လုံး
ဆိုင္ရွိသမွ် အႏွံ႔ ရွာ၀ယ္မွ ရလာတဲ့ ႏြားကေလးသားေရႏု ဖိနပ္ျပာကေလးမ်ိဳး
စီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရွက္တလင္း သိုးေမႊးဆြယ္တာ ၁၃ ေပါင္တန္ ၀ယ္ႏိုင္မွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာသည္
ပထမဆုံးအႀကိမ္ အလုပ္ လုပ္စားဖို႔ သတိရမိ၏။ အလုပ္ လုပ္စားၿပီး ေနထိုင္လို႔ ျဖစ္သည္။
အလုပ္ လုပ္စားႏိုင္လွ်င္ လြတ္လပ္သည္လို႔ သူ သိလာ၏။ ငယ္ငယ္က ပညာေတြ ခင္ခဲ့ၿပီး
သည္အၾကံ ဘာျဖစ္လို႔ မရပါလိမ့္။ ရန္ကုန္မွာကတည္းက ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ၿပီး အခန္းကေလး
တစ္ခန္းငွားလို႔ ဘတ္စကားျဖင့္ အလုပ္သြားေနႏိုင္သားပဲ။ အမ်ားတကာ သည္လို ေနၾကသည္ပင္။
ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဘ၀လဲ။ ေလာက၌ ဘာမွ အေရးမႀကီးေသာ ၀န္ပိုလို႔ပင္ေနေသာ
ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းဆိုတာကို သူေနေနက်ေနၿပီး အတၱစြဲမ်ားလွသည့္ မိဘလက္မွ
႐ုန္းထြက္ရမွန္း မသိခဲ့။ မတတ္ခဲ့။ ကံဆိုးလွသည့္ ျမနႏၵာပါတကား။ မရွိတာထက္ မသိတာ
ခက္လွသည္မွာ အမွန္ပါတကား။ ယခုေတာ့ ဘ၀၌ အေနတတ္ၿပီ ထင္သည္။ သားကေလး အေဖာ္ရေနေတာ့
ပိုၿပီး လူ႔ျပည္မွာ ေနလို႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလာသည္။ ျမနႏၵာ သတၱိရွိဖို႔ေတာ့လိုသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ထို႔ေၾကာင့္
တစ္လ ေပါင္ ၄၀ ျဖင့္ ေလာက္ေအာင္ သူ ေနၾကည့္သည္။ စရိတ္ေလွ်ာ့ၾကည့္သည္။ ႐ုပ္ရွင္
လုံး၀ မၾကည့္ဘဲ ေနသည္။ ဂီတပြဲမ်ားကိုေတာ့ အစားအေသာက္လိုပင္ သူ႔ဘ၀၌
အေရးႀကီးသည္ျဖစ္၍ ေစ်းေပါေသာ ခုံလက္မွတ္မ်ား ၀ယ္၍သြားသည္။ အဲလဘတ္ေဟာမွာဆိုလွ်င္ အလယ္ေကာင္၌
ခုံမရွိဘဲ မတ္ရပ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေကာ္ေဇာေပၚ၌ ထိုင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း
ဂီတနားေထာင္ႏိုင္သည္။ အဲသည္မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား လာၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။
အ၀တ္အစား ေတာက္ေတာက္ပပ ၀တ္စရာ မလိုျပန္သည္မို႔ လြတ္လပ္လွျပန္၏။ တီးမႈတ္ျခင္း ခဏနားသည့္ၾကားမွာ
႐ုံ၏ အလယ္ ေရပန္းကေလး၌ သက္တံေရာင္မ်ား မီးေမာင္း ထိုးေပးသည္ကို သားကေလးႏွင့္အတူ
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေငးၾကည့္ရေသး၏။ ၿပီးေတာ့ ဂီတကို ႏွစ္သက္၍သာ လာသူမ်ားကို ခ်စ္အားပိုကာ
အလိုလို ၀မ္းသာေနတတ္၏။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သစ္ပင္ေအာက္မွာေတာင္
ေနထိုင္လို႔ ျဖစ္သည္လို႔ ေဟာေျပာေသာ ေသာ္႐ို၏ အဘိဓမၼာကို သက္၀င္လ်က္ေနျပန္၏။
အဂၤလိပ္ စာအုပ္မ်ားစြာ ဖတ္မိ၏။ လူ႔ဘ၀မွာ ပစၥည္းဥစၥာ ဆင္းရဲျခင္းဆိုတာ ေၾကာက္စရာ
မရွိဟု သူ သေဘာေပါက္လာ၏။ လူ႔ဘ၀၌ ေနနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည့္အနက္ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ
ေရြးခ်ယ္၍ ေနႏိုင္သည္ ဆိုတာလည္း သိျမင္လာ၏။ ေအးခ်မ္းျခင္းကို လိုလားလာ၏။
စုံမက္ျခင္းနည္းပါးလွ်င္ ေအးခ်မ္းမည္ပင္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တျဖည္းျဖည္း
ခင္မင္လာေသာ အိမ္နီးခ်င္း မစၥမာတင္ႏွင့္လည္း စကားေျပာလို႔ ေကာင္းလွ၏။ မစၥမာတင္သည္
အသား မစား။ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း မသြား။ ခ်စ္သူႏွင့္ လက္မထပ္ဘဲ အတူေန၏။ သားသမီးကို
တားဆီးထား၏။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူကို လင္သည္လို႔ မေျပာ။ အတူေနသူေယာက်္ား၏ နာမည္ကို မယူ။
အပ်ိဳႀကီး နာမည္ခံၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရွိတစ္ေယာက္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္စားကာ ေတာဘက္မွာ
အိမ္ပိုင္ျဖင့္ ေန၏။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အခန္းငွားၿပီး တစ္ပတ္မွာ ငါးရက္မွ်သာ
ေနေလသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ထိမ္းျမားလက္ထပ္တယ္ဆိုတာ
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မယုံၾကည္တဲ့ သေဘာပါတယ္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္စိုးမိုးလိုတဲ့ သေဘာပါတယ္။
တျခားသူေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္မေတာ့ သည္းညည္း မခံႏိုင္ပါဘူး”ဟု မစၥမာတင္က ေျပာ၏။
“သည္ေယာက်္ား သည္မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို တစ္သက္လုံး ခ်စ္ႀကိဳက္ေနမယ္ဆိုတာလည္း အင္မတန္
မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ပဲ။ လင္မယားတိုင္းဟာ သားသမီးကို ငဲ့ေနၾကလို႔ ဒါမွမဟုတ္
စီးပြားေရး၊ ဂုဏ္သေရ ဆိုတာေတြ ငဲ့ေနၾကလို႔သာ လင္နဲ႔မယားအျဖစ္ ျမဲေနၾကတယ္ ထင္တာပဲ။
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေလး၊ ငါး ႏွစ္ထက္ ပိုၿပီး ခ်စ္ခင္ေနၾကမယ္ မထင္ပါဘူး”ဟု ေျပာ၏။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဒါေပမယ့္
စိတ္မရွိပါနဲ႔။ ရွင္တို႔ကေတာ့ အတူေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆို”ဟု ျမနႏၵာက
အားနာေသာ္လည္း သိခ်င္သည္တစ္ေၾကာင္း၊ ေဆြးေႏြးခ်င္သည္ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ခြင့္ေတာင္းၿပီး
ေမးလိုက္လွ်င္...</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ကၽြန္မတို႔က
လင္မယားမွ မဟုတ္တာ။ သူ လာခ်င္တဲ့အခါ လာႏိုင္တယ္။ သြားခ်င္တဲ့အခါ သြားႏိုင္တယ္။ သူ
လာတဲ့အခါတိုင္းမွာ ကၽြန္မ ရွိခ်င္လည္း ရွိမယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ခ်စ္ေနေသးသမွ်ေတာ့
ရွိေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခ်စ္တဲ့စိတ္ တစ္ခုပဲ အရင္းခံထားၿပီး
ဆက္ဆံၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ကၽြန္မ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခြင့္ မရွိေတာ့ သူဟာ ဓာတ္ပုံ
သတင္းေထာက္ပီပီ သူ ၀ါသနာပါရာ တစ္ကမၻာလုံး လွည့္ၿပီး သတင္းယူေနတာပဲ။ စစ္ပြဲေတြ
ေရွ႕ဆုံးက ပါသြားတယ္။ သူ ျပန္လာမွ မေသေသးဘူးလို႔ သိရတယ္။ ကၽြန္မ သိပ္ပူတတ္တာ
မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ကေလးေတြကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးဖို႔ လိုေသးတယ္။ မေသပါနဲ႔ဦးလို႔
ကၽြန္မ စာမေရးဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ကေလး မရေအာင္ တားထားတာကိုး။ ဒါကေတာ့
ကၽြန္မေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ ဂုဏ္တို႔၊ စီးပြားေရးတို႔ ဆိုတာကို ဂ႐ုမစိုက္ေပမယ့္
ကေလးေတာ့ ခ်စ္တတ္တယ္။ ကေလး ရလာရင္ ကၽြန္မဟာ သူ႔အေပၚ ခုေလာက္ ေကာင္းႏိုင္လိမ့္မယ္
မထင္ဘူး။ ကၽြန္မဟာ ကေလးအတြက္ သူ႔ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္လာေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို
ခ်စ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ခ်စ္ခ်င္တဲ့ ကေလးကိုေတာင္ မယူေတာ့ဘူး”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာကေတာ့
ေခါင္းယမ္းမိသည္။ သဘာ၀မက်ဘူးဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ လူတိုင္းသည္ ကိုယ္ႀကိဳက္သည့္
ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္ေနထိုင္ရမည္လို႔ သူ ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီ။ မစြက္ဖက္လိုပါ။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“လက္မထပ္ဘဲ
ေနတဲ့ဘ၀မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သစၥာရွိဖို႔ေရာ လိုေသးတယ္ ထင္လား”ဟု နႏၵာ
ေမးမိေသး၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“သစၥာဆိုတာ
အလကား စကားလုံးပါ။ ကၽြန္မ ယုံတာက ေယာက်္ားနဲ႔ မိန္းမဟာ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ေတြ႔တိုင္း
ျမင္တိုင္း တပ္မက္ၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီ လိင္စိတ္ကို တခ်ိဳ႕က ခ်ဳပ္တည္းတယ္။
တခ်ိဳ႕က မခ်ဳပ္တည္းဘူး။ ဒါပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေယာက်္ားဆိုတာက အဖိုဆိုတာက သတၱေဗဒအရ
ကိုယ္၀န္မေဆာင္ရဘူး။ မိခင္စိတ္ ဆိုတာမ်ိဳး ကိုယ့္သားေျမးကို တြယ္တာျခင္း မရွိ။
သူ႔အဖို႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္သာ ဘ၀မွာ အေရးႀကီးတယ္။ အဖို တစ္ေယာက္တည္းက အမ
မ်ားစြာကို တပ္မက္ႏိုင္တယ္။ လိုက္စားႏိုင္တယ္။ အမကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးကို
ခ်စ္ရတယ္။ ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္။ ႀကီးျပင္းေအာင္ ေမြးျမဴရတယ္”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာက
ရယ္ေမာကာ “ကဲ၊ ဒါျဖင့္ သူက တစ္ႏိုင္ငံၿပီး တစ္ႏိုင္ငံ လွည့္လည္ေနတုန္း၊
အလွအေခ်ာေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနတုန္း ရွင္ကေတာ့ ကေလးကိုေတာင္ မယူဘဲ ေနတယ္။ ဘယ္လို
ေနႏိုင္သလဲ။ ကၽြန္မေတာ့ သားေလးသာ မရွိရင္ ႐ူးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္”ဟု ေျပာေလ၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ကၽြန္မလား”ဟု
မစၥမာတင္က အျပံဳးမပ်က္ေျပာ၏။ “ကၽြန္မ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း ဖတ္ေနတယ္”ဟု ေျပာေလ၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မစၥမာတင္ႏွင့္
စကားေျပာရင္း ျမနႏၵာသည္ ကိုကို႔ကို မၾကည့္ခ်င္စိတ္ ခြဲခြာေနလိုစိတ္မ်ား
ေပ်ာက္သြား၏။ ရွက္တာ၊ နာၾကည္းတာေတြလည္း ေပ်ာက္သြား၏။ ကိုကိုသည္ ဘယ္လိုပင္ မိန္းမ
၀ါသနာပါ၍ လိုက္စားေနလည္း အိမ္ႏွင့္ယာႏွင့္ သားႏွင့္ မယားႏွင့္ ေနခ်င္စိတ္
ရွိျပန္သည္ ဆိုတာကိုလည္း ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေတာင္ သေဘာေပါက္လာ၏။ ခြဲခြာၾကစို႔ဆိုလွ်င္
ျမနႏၵာက စတင္ ခြဲခြာရမည္ျဖစ္၏။ ျမနႏၵာက စြန္႔ပစ္ခဲ့ရမည္ျဖစ္၏။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စတင္
လႈပ္ရွားတတ္သည္ မဟုတ္ေသာ၊ သူမ်ား စီမံရာ ဘ၀၌ အလိုက္သင့္ ေနခဲ့ေသာ ျမနႏၵာအဖို႔
ဘယ္လိုက စၿပီး လုပ္ကိုင္ရမယ္ဆိုတာကို မသိ။ ကိုကိုက စၿပီး စြန္႔ခြာပါေစဟု
ဆုေတာင္းျပန္၏။ သူ တကယ္ ခ်စ္တဲ့ မိန္းမနဲ႔ ေတြ႕ပါေစဟု ဆုေတာင္းျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သို႔ေသာ္
ကိုကို၌ မဂၤလာဦးဘ၀က အယုအယမ်ိဳးသာ ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ နႏၵာ့ကို ခ်စ္ျမဲ ႏွစ္လိုျမဲ
ရွိသည္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္။ နႏၵာကပဲ ေလာကီမႈ နားေ၀းတာ ျဖစ္ေလသလား မသိ။ ကိုကိုသည္
သားေလးကိုလည္း ေပြ႕ခ်ီထိန္းေက်ာင္းေနတတ္ျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“သားသား၊
ေမေမနဲ႔ ေဖေဖ ဘယ္သူ႔ ခ်စ္သလဲ”ဟု ေမးတတ္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ေမေမ့
ခ်စ္တယ္”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဘာျဖစ္လို႔”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ေမေမက
အျပင္သြားတိုင္း ေခၚတယ္။ ေဖေဖက ေခၚဘူး” </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုက
သေဘာက်ကာ သူ႔သားကို ဖ်စ္ညႇစ္ နမ္းလွ်င္ ကေလးက အတင္း ႐ုန္းထြက္တတ္၏။ ထို႔ေနာက္
ႏွစ္ေယာက္သား မီးရထားတြဲႏွင့္ ကစားၾကျပန္၏။ အိမ္ေဆာက္ၾကျပန္၏။ ျမနႏၵာသည္ မ်က္ရည္
မဆည္ႏိုင္ျဖစ္ရ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္လင္ကိုသာ အိုေအာင္မင္းေအာင္ ေပါင္းေတာ့မည္ဟု
စိတ္ကူးမိျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ေဖေဖက
အိမ္လည္း ျပန္ဘူး”ဟု သူ႔သားက စြပ္စြဲျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ျပန္ပါတယ္ကြ၊
အျမဲ ျပန္လာတာပဲ”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဟင့္အင္း။
ျပန္ဘူး”ဟု ျငင္းျပန္၏။ ကိုကို ညတိုင္း မျပန္တာေတာ့ ကေလးေတာင္ သိတယ္။ သူ
ျပန္လာလည္း အိမ္မွာ ဆီးႀကိဳေသာ မယားသည္ မရွိ။ ျမနႏၵာသည္ ညေနတိုင္းလိုလိုပင္ သားကို
လက္တြဲ၍ တစ္ေနလုံး လမ္းထြက္ေနတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္လိုလွ်င္ ကိုကိုက သူ႔ေသာ့ျဖင့္
ဖြင့္၀င္ကာ ေစာင့္ေနတတ္သည္။ ၾကည္ၾကည္သာသာ ဆီးႀကိဳသည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ကိုကို
စားေသာက္ၿပီးေရာေပါ့”ဟုသာ ျမနႏၵာက ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကို႔ မ်က္ႏွာကို သူ
ၾကည့္မည္ မဟုတ္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ၿပီးၿပီဟု
ေျပာၿပီး၊ ေမးေဖာ္ရသည္ကို ေက်းဇူးစကား ဆိုတတ္သည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“မစားရေသးဘူး”
ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျမနႏၵာသည္ စည္သြတ္ဘူးကို ေဖာက္မည္။ ျမနႏၵာသည္ ေကာင္းမြန္စြာ
ခ်က္ျပဳတ္ မစားသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ေစ်းမသြားသည္မွာ ၾကာၿပီ။ သစ္သီး၊ ၾကက္ဥ၊ ႏို႔၊
ေထာပတ္ႏွင့္ ေခ်ာကလက္သာ စားေနရသည္။ ျမနႏၵာ ေတာ္ေတာ္လည္း ပိန္သြားသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သူတို႔
ပါရီသို႔ ေျပာင္းခါနီး ကိုကိုလည္း ညစဥ္ မွန္မွန္ ျပန္လာသည္။ ေဆး႐ုံတာ၀န္ပဲ
ေလ်ာ့ပါးေလသလားဟု ျမနႏၵာက ရယ္ေမာလိုက္၏။ သူ႔သားက ျပန္လာမည္ဆိုေတာ့ ေမွ်ာ္သည္။
ေမွ်ာ္သည့္သံ သူ႔ေဖေဖကလည္း ျပန္သည္။ ျမနႏၵာသည္ ကေလးအိပ္ခန္းကို သူ႔အိပ္ခန္း
လုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ထိုအခန္းထဲက ကိုကို႔ ေသာ့ဖြင့္သံ၊ ျပန္ပိတ္သံ၊ ေျခသံမ်ားကို
နားေထာင္ေနသည္။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္လ်က္ရွိကာ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ျမဲ။ ၿပီးေတာ့ ဖေအႏွင့္သား
ႏႈတ္ဆက္ရယ္ေမာၾကလွ်င္ သူ စိတ္အနည္းငယ္ ေအးခ်မ္းသြားၿပီး သိုးေမြးထိုင္ထိုးျမဲ။
လက္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ထိုးႏိုင္လာေလ၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";"> သားေလးရဲ႕
မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ သူ႔အေဖဟာ ခင္မင္ေနစရာေကာင္းမွာပဲ။ အားကိုးစရာ
ေကာင္းေနမွာပဲ။ အျပင္ဘက္က ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကမၻာႀကီးက ျပန္ျပန္လာတဲ့ သူရဲေကာင္းေတာင္
ျဖစ္ေနမွာပဲ။ မီးရထားတြဲပ်က္ရင္ ျပင္ေပးတတ္တယ္။ ဘုိင္စကယ္ဘီးက ၀က္အူေခ်ာင္ေနတာကို
က်ပ္ေပးတတ္တယ္။ သားရဲ႕ ဘ၀မွာ ကိုကိုဟာ အေရးႀကီးလာၿပီ။ သူတို႔ကို ခြဲပစ္လို႔
သင့္ေတာ္ပါ့မလားဟုလည္း ျမနႏၵာ ေတြးျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သည္လိုပဲ
ေတြးေတာရင္း၊ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာရင္း သူတို႔ ပါရီသို႔ ေျပာင္းဖို႔ ျဖစ္လာ၏။
ပါပါက သူ႔တူသမက္ ႀကီးပြားေစလိုျပန္၏။ ပါရီ၌ ပလပ္စတစ္ ခြဲစိတ္ကုသျခင္းကို
သင္ေစလိုျပန္၏။ ေငြအျပင္ ေရာင္းခ်သုံးစားရန္ မာမာ၏ ပတၱျမား ဘယက္ႏွင့္
လက္ေကာက္မ်ား ပို႔လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ျမနႏၵာလည္း ပိုၿပီး တတ္သိနားလည္လိမ့္မည္ဟု
ေမွ်ာ္လင့္၏။ ျပင္သစ္ စာ၊ စကားကို ပို၍ ကၽြမ္းက်င္ခြင့္လည္း ရလိမ့္မည္တဲ့။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျပင္သစ္ျပည္သို႔
ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ရျပန္ေတာ့ ဟန္းနီးမြန္း ထြက္ရသလို အသစ္ျပန္ျဖစ္သည္။ ကိုကိုက
ျမနႏၵာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနမည္လို႔ တာ၀န္ခံသည္။ ျမနႏၵာက ယုံလိုက္သည္။ လူ႔ဘ၀၌
လူတစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုမွ် မယုံရဘဲ ေနလို႔မျဖစ္။ အထိန္းမခံရဘဲ ေနလို႔ မျဖစ္။ ၿပီးေတာ့
ဘာေျပာေျပာ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္။ ျမနႏၵာမွာ ခ်စ္စရာ ကိုကိုသာ ရွိပါသည္။ ကိုကိုကလည္း
မခ်စ္ရတာ မဟုတ္။ ဒါျဖင့္ရင္ လင္မယား ဘ၀မွာ ဘာလိုေသးသလဲ။ မစၥမာတင္၏ အဘိဓမၼာသည္
ဒါပါပဲ။ အားလုံး အားလုံးကို ေမ့ၿပီး ကိုကိုဟာ ျမနႏၵာကို ခ်စ္သလား။ ျမနႏၵာက
ကိုကို႔ကို ခ်စ္ေသးသလား ဆိုတာ သတိရ ရမည္။ ကိုကိုက ျမနႏၵာအျပင္ ခ်စ္တတ္ေသးသလား
ဆိုတာကို ေမးရမည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သို႔ေသာ္
မေရးတစ္ခ်က္၊ ေရးတစ္ခ်က္ျဖင့္ ေစ်းစာရင္းလည္းပါေသာ၊ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ မွတ္မိသည့္
ဂ်ာမန္၊ ျပင္သစ္ ကဗ်ာမ်ားလည္း ေရးခ်ထားတတ္ေသာ သားေလးအတြက္ ကာကြယ္ေရးေဆးထိုးရမည့္
အခ်ိန္ဇယားကြက္လည္း ပါေသာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္၌ “မုန္တိုင္းထန္ေသာေန႔မ်ား”လို႔သာ
စာလုံးႀကီးႀကီးႏွင့္ တစ္မ်က္ႏွာလုံး မၾကာခဏ ျဖတ္ေရး မွတ္သားထား၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တစ္ညေနကို
မွတ္မိသည္။ လုဒ္ပန္းခ်ီျပတိုက္မွ သားကေလးႏွင့္ ျပန္သည္။ (ျမနႏၵာသားက ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္မည္
ထင္သည္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အ႐ုပ္ဆြဲၿပီးသာ ေနတတ္သည္။ ေရေဆးေရာင္စုံ ျခယ္ေနတတ္သည္။
ျပတိုက္ထဲမွ ပန္းခ်ီကားမ်ား မပ်င္းမရိ ၾကည့္တတ္သည္။ ကူးဆြဲခ်င္သည္ဟု ဆိုေလသည္။)</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကို႔ကို
ျပင္သစ္သူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တြဲ၍ လမ္းျဖတ္ကူးတာ ျမင္လိုက္၏။ ကိုကိုက ညပ္ေနေအာင္
ဖက္ထားကာ သူငယ္မႏွင့္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လို႔။ ျမနႏၵာ၏ ရင္တြင္းမွာ
မနာလိုစိတ္မ်ား ေအာ္ဟစ္ ဆူညံကာ တစ္ေလာကလုံး မုန္တိုင္းထန္ေနတယ္ ထင္ရ၏။ နႏၵာသည္
သားေလးကို လက္ဆြဲ၍ အိမ္သို႔ အေျပးျပန္လာ၏။ လမ္းမွာ လူမ်ားက လွည့္ၾကည့္ၾက၏။ သားေလးက
“ေမေမ.... ေမေမ”ဟု ေအာ္ေနသည္ကို မၾကား။ ကေလးသည္ လဲၿပိဳလုလု အမီ ေျပးလိုက္ရရွာ၏။
အိမ္ခန္းသို႔ ေျပးတက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး မွန္ေရွ႕၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည့္မိလွ်င္
မ်က္ကြင္းမ်ား ညိဳ၍ ဆံပင္မ်ား ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည္။ အ႐ုပ္ဆိုးလိုက္တဲ့ ျမနႏၵာ
ကိုကို႔ကို ျမင္လိုက္စဥ္က သူသည္ ေခါင္းစည္းပ၀ါကို ေခါင္း၌စတင္ စည္းစျဖစ္၍
ကိုကို႔ကို ျမင္လိုက္ရာ၌ ေမ့ၿပီး လႊတ္ခ်ခဲ့သည္ ထင္သည္။ သူ႔၌ ေခါင္းစည္းပ၀ါ
မပါလာေတာ့။ ေလျပင္း၌ သူ႔ဆံပင္မ်ားသည္ ေလ်ာ့ေျပကာ ဖ႐ုိဖရဲ ပြကုန္တာ ျဖစ္မည္။
လမ္းမမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္လူေတြက ဘာထင္မလဲ။ ဆံပင္ကို တိုတို ျဖတ္ပစ္လိုက္ရလွ်င္
ေကာင္းမည္လား။ ဆံပင္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ဥေရာပတိုက္သူလို ၀တ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္လား။
ကိုကိုက သည္လိုျမင္လွ်င္ အသစ္အဆန္းထင္ၿပီး တစ္မ်ိဳး စုံမက္လို႔လာမည္လား။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကို႔ကို
သတ္ပစ္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ပါရီသူ တခ်ိဳ႕ ထုံးကို လိုက္ၿပီး
အက္ဖယ္ေမွ်ာ္စင္ေပၚကပဲ ခုန္ခ်ရမည္လား။ လွ်ပ္စစ္ရထားလမ္းေပၚ ခုန္ခ်ရမည္လား။ ထိုခဏ၌
တစ္ကိုယ္လုံး သြက္သြက္ခါေအာင္ ယိမ္းထိုး တုန္လႈပ္မိ၏။ သူ႔ဘ၀သည္ ၾကမ္းတမ္းလွသည္။
လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စုံတယ္လို႔ ၀ိုင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းၾကသည့္ ျမနႏၵာဟာ ဆင္းရဲမြဲေတလွပါတကား။
သားေလးက “ေမေမ... ေမေမ”ဟု ေခၚသည္။ ျမနႏၵာသည္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္၏။ ေခါင္းကို
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ၿဖီး၏။ မ်က္ႏွာကို ေပါင္ဒါတို႔၏။ သူ ျပန္လည္ လွပလာသည္။
ေမေမ့သားကို စိတ္ညစ္ေအာင္၊ ေၾကာက္လန္႔ေအာင္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ခြင့္လႊတ္ပါ သားရယ္၊
သားေလးကို ညင္သာယုယစြာ နမ္းလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ျပံဳးရယ္ကာ “အလကားပါ ေမေမ့ကို
သရဲေျခာက္တယ္ ထင္လို႔”ဟု ေျပာလိုက္၏။ “တကယ္ေတာ့ သရဲဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ မေၾကာက္တတ္ရင္
မရွိပါဘူး။ ေမေမက အရင္တုန္းက ေၾကာက္တတ္တယ္။ ခု မေၾကာက္တတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေဟာ...
သရဲလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သားက ေမေမ့သူရဲေကာင္းႀကီး မဟုတ္လား။ သားက ရန္သူကို
ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွာ မဟုတ္လား။ က်ည္ဆန္အိမ္ကေလး မႊတ္လည္ေနေအာင္ လွည့္လို႔ရတဲ့
ေသနတ္ကေလး သြားယူပါဦးကြာ။ ကစားရေအာင္ပါ”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပါရီ၌
ေနၾကေသာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ ျမနႏၵာသည္ အ႐ူးပမာ ျဖစ္ေန၏။ သူ႔ ဘ၀ေရျပင္၌ ဂယက္မ်ား
ဆူပြက္လႈပ္ရွားကာ နားရသည္သို႔ မရွိ။ ၾကည္လင္သည္လို႔ မရွိ။ ခ်စ္စဖြယ္ သားငယ္ကေလး၏
အရိပ္ပင္ ၾကာရွည္ ထင္လာႏိုင္ျခင္း မရွိ။ ကိုကို႔ကို အိပ္ရာထဲ၌ ေမ့ေလ်ာ့၍
မ်က္ႏွာခ်င္းဟပ္ေနရာက ျဖဳန္းခနဲ ထထိုင္ကာ ဖ်န္းခနဲ ပါး႐ိုက္မိ၏။ ကိုကိုက သူ႔ကို
တြန္းထိုးလိုက္သည္ကို နာက်င္ရမွန္း မသိဘဲ ရယ္ေမာသည့္အခါ ရယ္ေမာ၍ ငိုယိုသည့္အခါ
ငိုယိုေနလိုက္၏။ ႏွစ္ေယာက္သား အလြန္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ရန္ျဖစ္သည့္အမႈ ျပဳဆဲမွာလည္း
ျမနႏၵာသည္ စိတ္မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ဘဲ ကိုကိုႏွင့္ အေ၀းႏိုင္ဆုံး အခန္းေထာင့္၌ ေနရာမွ
ထလာကာ လင္သည္၏ မာၾကမ္း၍ ေကြ႔လိမ္ေသာ၊ ဆံပင္ထူထဲ နက္ေမွာင္ေသာ ေခါင္းကို ရင္ခြင္ထဲ
ဆြဲယူသြင္းကာ စတင္ ေခ်ာ့ေမာ့မိျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“နႏၵာ
႐ူးသြားရင္ သည္တိုင္းေတာ့ ၾကည့္မေနနဲ႔ေနာ္။ နႏၵာ ရွက္တယ္။ ေမာဖီးယား အမ်ားႀကီး
ထိုးၿပီး အိပ္ခိုင္းလိုက္ပါ”ဟု ရယ္ဟဟႏွင့္ အတည္ ေတာင္းပန္ ျပန္၏။ “ခု မ႐ူးခင္ေကာ
မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးလား”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုက
ယခုတေလာ နႏၵာ အျမဲေသာက္ေနရေသာ အိပ္ေဆးမ်ားကို အေရအတြက္ အနည္းငယ္မွ်သာ အိမ္မွာ
ထားေတာ့သည္။ သူ နႏၵာ့ကိုေတာ့ ႏွေျမာသားပဲ။ နႏၵာ့ကိုလည္း သူ ခ်စ္တာပဲ။ သနားတာပဲ။
နႏၵာနဲ႔သာ သူ႔ဘ၀ျပည့္စုံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဟန္လည္း ရွိပါတယ္။ သူ႔စိတ္သူ မႏိုင္သူ၊
သူလည္း ဒုကၡပဲ။ တစ္ကုိယ္ေကာင္းစိတ္က အျမစ္တြယ္ေနၿပီး ဂီတသံ ၾကားရင္ နႏၵာက
ထမင္းမစားဘဲ ေနႏိုင္သလို မိန္းမျမင္ရင္ သူ အသက္ရွဴဖို႔ ေမ့ေနဟန္တူပါရဲ႕။ ဟား...
ဟား။ ကိုယ္ခ်င္းစာရမည္။ ထို႔ေနာက္ ဒိုင္ယာရီ၌ မ်ားမ်ား မေရး၊
“မုန္တိုင္းထန္ေသာေန႔မ်ား”လို႔သာ စာတစ္မ်က္ႏွာလုံး ေစာင္းေစာင္း ျဖတ္၍
စာလုံးႀကီးႀကီးႏွင့္ ေရးလိုက္တတ္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုသည္
ကေလးသူငယ္ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ပညာအတြက္ ဂ်ာမန္သို႔ ႏွစ္ႏွစ္ သြားခ်င္ျပန္၏။ ပါပါတို႔က
သေဘာတူျမဲ။ ေငြပို႔ျမဲ။ ဂ်ာမနီ၌ေရာက္လွ်င္ ေနနည္းတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းေနၾကည့္၏။ ပြဲ၀င္
သုံးေခ်ာင္းေထာက္ ဂရင္းပီယာႏိုႀကီး တစ္လုံး ၀ယ္လိုက္၏။ သီခ်င္းႀကီးမ်ား တက္၏။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေရွးသီခ်င္း
ဓာတ္ျပားမ်ားစြာ ၀ယ္၏။ သားကိုလည္း သင္ရ၏။ သားေလး ေက်ာင္းပို႔ရ၏။ သားကေလး တက္ခဲ့ေသာ
ျပင္သစ္စကား ေမ့မသြားေစရန္ သားႏွင့္ ျပင္သစ္စကား ေျပာေနရၿပီး ကေလးက ျပင္သစ္ေရာ၊
ဂ်ာမန္ေရာ၊ အဂၤလိပ္ေရာ ေရာေႏွာေျပာသည္ကို ရယ္ေမာရ၏။ ကိုကိုကလည္း ပါခ်င္သည္။ သူလည္း
အေဖျဖစ္သည္။ သူလည္း သားကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ ျမနႏၵာသည္ အေဖ့ကို ဆန္႔က်င္လိုစိတ္
သားကို မသင္ေပးမိရန္ ႀကိဳးစားေနရ၏။ သားေရွ႕၌ လင္မယား ရန္မျဖစ္ေအာင္ ေနရ၏။ သားေရွ႕
လူသူေရွ႕မွာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းစြာ တတ္လာ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုကို မိန္းမလိုက္စားျခင္းကို
ဖုံးကြယ္လို႔ ရသည္ မဟုတ္။ ေရာက္ေလရာ ပတ္၀န္းက်င္က မၾကာခင္ပင္ သိၾကေလ၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">႐ိုးသြားတယ္
ေခၚရမလား။ ျမနႏၵာ၏ ထိခိုက္က်ိဳးပဲ့ခဲ့ေသာ မာနသည္ပင္ အသစ္တစ္ဖုံဆင္၍ ထလာသည္လား မသိ။
ျမနႏၵာသည္ အနည္းငယ္ ၿငိမ္းေအးလာ၏။ မုန္တိုင္းစဲေလၿပီ။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ကိုကို
စားေသာက္ဖို႔ မွန္မွန္ ခ်က္ျပဳတ္လာ၏။ ကိုကို ေဆး႐ုံသြားသည္ကို အေပါက္စအထိ
လိုက္ပို႔၏။ သား ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအထိ လိုက္ပို႔ ျပန္၏။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း
က်န္လွ်င္ ပီယာႏို တီး၍ ေန၏။ တစ္ေရးႏိုးလည္း ထတီးခ်င္ တီးသည္ျဖစ္၍
အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက မကန္႔ကြက္သာေအာင္၊ အခန္းကို အသံလုံေအာင္ ျပဳျပင္ရ၏။ ထူးဆန္းစြာ
ျမန္မာေရွးသီခ်င္းႀကီးမ်ားကို သေကၤတႏွင့္ ေရးသည့္ သီခ်င္းစာကို ေတြ႕ၾကံဳ
တီးခတ္ၾကည့္ရ၏။ ျမန္မာျပည္က ျပန္ေရာက္မွ ျမန္မာ သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို တီးဦးမည္။
လင္းကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရတတ္၏။ လင္းက ေစာင္း၊ ပတၱလား တီးတတ္တယ္။ တစ္ခါေျပာဖူးတယ္။
ပတၱလားတီး သင္ေပးမယ္တဲ့။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အဲဒီတုန္းက
သင္လိုက္ရင္ ဘယ္လို ျဖစ္မလဲေနာ္။ ကိုကိုႏွင့္ အိမ္ေထာင္ ျပဳရသည္မွာ
ခုႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ရွစ္ႏွစ္ ရွိလာခဲ့ၿပီ။ ကိုကို တစ္ခါမွ ပီယာႏိုပင္
မေခါက္ၾကည့္ဖူူးသည္ကို သတိရ၏။ သူ သီခ်င္းေတာ့ ေလခၽြန္တတ္သားပဲ ဆိုသည့္အခါ
တစ္ပိုင္းတစ္စ ဆိုတတ္သားပဲ။ ကလည္း ကခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ႏွလုံးသားမွာ ဂီတကို
၀ါသနာပါတာေတာ့ မပါဘူး။ ေဖေဖ့လို ဆရာ၀န္ လုပ္မလားေမးေတာ့ ရြံတယ္တဲ့။
အႏုပညာသမားေပါ့။ ျမနႏၵာ သားေလးေပါ့။ ဟုတ္သည္။ သိၿပီ။ စိတ္ကို သိမ္ေမြ႔ယဥ္ေက်းေစ႐ုံမက
အထီးတည္းႏိုင္ေစေသာ၊ သူတကာႏွင့္ မေရာႏိုင္ေစေသာ၊ တစ္ေယာက္တည္း ဖယ္ခြာထြက္လာေစေသာ၊
ထိုအရာသည္ သားကိုလည္း မေအလိုပင္ ေ၀ဒနာ ခံစားရာ၌ ျပင္းျပေစဦးမည္။ အေကာင္းကိုခ်ည္း၊
အလွကိုခ်ည္း၊ ေမွ်ာ္မွန္းေစဦးမည္။ ခြင့္လႊတ္ခက္ခဲေသာ သေဘာထားေစမည္။
စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေစဦးမည္။ ဟုတ္သည္။ သိၿပီ။ ကိုကို႔အျပစ္ မဟုတ္။ ျမနႏၵာ၏ အမွား။
သို႔ေသာ္ ျမနႏၵာ မျပဳလုပ္ခဲ့ရေသာ အမွားသာ ရွိ၍ ထိုအမွားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
အခ်ိန္မလြန္ခင္က ဘယ္သူမွန္း မသိခဲ့။ ဘ၀၌ ဘာလိုခ်င္မွန္း မသိခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ရာသီပြဲမ်ား
ၾကံဳလာလွ်င္ ကိုကိုႏွင့္ သားႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ၾက၏။ (ကားငွားၿပီး ဥေရာပ ေတာင္ပိုင္း
တစ္ပိုင္းလုံး လည္ပစ္လိုက္ေသး၏။) ေက်ာ္ၾကားေသာ ေအာက္တိုဘာ ျမဴးနစ္ပြဲေတာ္၌ ေရာေႏွာ
၀င္ေရာက္ကာ စားေသာက္မူး႐ူး ၾကည့္ေသး၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အထီးတည္းႏိုင္သည့္စိတ္ႏွင့္
မ်က္ႏွာမ်ားစြာ၌ ကိုယ္ႏွင့္တူေသာ အေဖာ္ကို ရွာၾကည့္ေသး၏။ ေတြ႔သည့္အခါလည္း ေတြ႔၏။
သို႔ေသာ္ အေဖာ္ မလိုခ်င္ျပန္ၿပီလို႔ ထင္လာသည္။ ဘာသာ ကိုယ္တည္းေနတတ္လာၿပီ။ လူ႔ဘ၀၌
အဖန္ဖန္ေသ၍ ေန႔စဥ္ ျပန္လည္ေမြးဖြားခဲ့ရာ ညည္းညဴးစရာ၊ မေက်နပ္စရာ ရယ္လို႔ ရွိေသးသည္
မထင္ေတာ့။ ဘာမွ် ေျပာပေလာက္သည္ မထင္ေတာ့။ ပြဲေတာ္ လူလယ္ေကာင္၌ တိုးႀကိတ္ေနၾကရင္း
ကိုကို၏ တပ္မက္ေသာ လူ႔ဘ၀၌ ေလာဘႀကီးေသာ မ်က္လုံးမ်ားသည္ မိန္းမ ႀကီး ငယ္တို႔၌
၀ဲပ်ံလွ်င္ နႏၵာသည္ ၀မ္းနည္းလ်က္က အျပံဳးမပ်က္ပင္ တြဲထားေသာ ကိုကို႔လက္ကို
လႊတ္လိုက္သည္။ ကိုကိုက “နႏၵာ နႏၵာ” လို႔ ခပ္အုပ္အုပ္ ေခၚရင္း လူခ်င္းကြဲသြားမည္။
ၿပီးေတာ့ ျမနႏၵာသည္ ကေလးကို မထိခိုင္ေအာင္ ကာကြယ္၍ လူအုပ္ပါးရာ ေခၚလာၿပီး ခဏ
အေမာေျဖမည္။ သစ္ပင္၊ ေရပန္း၊ ပန္းပြင့္ႏွင့္ မီးေရာင္စုံမ်ားကို ျပမည္။
ပူေဖာင္းေရာင္စုံ ၀ယ္ေပးမည္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္ အိမ္ျပန္ၾကမည္။ ကိုကို
ေနာက္တစ္ေန႔မွ ျပန္လာသလား၊ ျပန္ပဲ လာေသးသလား ဆိုတာကို မစံုစမ္းေတာ့ေခ်။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ကိုကိုရယ္၊
သည္မွာပဲ တစ္သက္လုံး ေနခ်င္ပါၿပီ။ သည္မွာ ျမနႏၵာရဲ႕ အိမ္ကို ေတြ႕ခဲ့ၿပီ”ဟု သူ
ညည္းတတ္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကဖ္ကာကို
ဖတ္၏။ ဘရက္ရွ္ကို ဖတ္၏။ ဘိုးလ္ကို ဖတ္၏။ ရီလကီရဲ႕ ကဗ်ာမ်ားကို ပီယာႏိုႏွင့္
အသံသြင္းၾကည့္၏။ ခို႔အက္ခလာကို ႏွစ္သက္၏။ ဂ်ာမန္ မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ခင္မင္လွ၏။
သည္မွာမွ စ၍ သူ ဘယ္လို ေနထိုင္မည္လို႔ သိျမင္လာသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သို႔ေသာ္
ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ခ်ိန္တန္ေလၿပီ။ ကိုကို ဘြဲ႕တစ္ခု ရျပန္ၿပီ။ ပါပါ၊ မာမာတို႔က
ျပန္လာေစခ်င္ၿပီ။ ကိုကိုကလည္း ျပန္ၿပီး ထိပ္သီးဆရာ၀န္ႀကီးအျဖစ္ ခံယူရဦးမည္။
သို႔ေသာ္ ယခုတေလာ ကိုကိုႏွင့္ “ခ်စ္”ေနၾကသည့္ သူနာျပဳ ဆရာမကေလး အန္းနာ၏ ျပႆနာကို
ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမည္လဲတဲ့။ အန္းနာသည္ ကေလး ရွိေလၿပီ။ သားသမီး ခ်စ္တတ္ေသာ ကိုကိုသည္
မျပန္ခင္ ကေလး မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ က်န္ရစ္မည့္ အန္းနာသည္ ကေလးကို
တစ္ေယာက္တည္း ေမြးရဦးမည္ဆိုလွ်င္ ရက္စက္ရာ က်လြန္းသည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုက
ဘာမွ်မေျပာေသာ္လည္း ျမနႏၵာသည္ ကိုကို႔ေဆး႐ုံ၌ အသိမိတ္ေဆြမ်ား ရွိသည္မို႔ သတင္း
စုံေစ့စြာ ရေလသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပထမဆုံး
ေပၚလာေသာ အေတြးမွာ သားကေလးကို နႏၵာ တစ္ေယာက္တည္း ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ေမြးရပုံျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းလိုက္၏ အတိတ္ႏွင့္ အနာဂတ္အတြက္ ျမနႏၵာ အဆင္းရဲ မခံေတာ့။
ျမနႏၵာအဖို႔ အေရးႀကီးသည္မွာ ေလာေလာဆယ္ အသက္ရွဴေနေသာ၊ မ်က္ေတာင္ခတ္ေနေသာ၊
အသက္ရွင္ေနေရး ကိစၥမွ် ျဖစ္သည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ကိုကို
ေငြ လိုသလား”ဟု ေမးလိုက္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုက
အေျဖရခက္သလို မ်က္ႏွာလည္း ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ဘာမွ်မေျဖ။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ပါပါ့ဆီကေတာ့
ေနာက္အပတ္လာမွာပဲ။ ဘဏ္မွာလည္း ေခ်းေနရေတာ့ ထပ္ေခ်းလို႔ မေကာင္းဘူး ထင္တယ္။ နႏၵာ့
လက္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မရွိဘူး။ ဒါေလး ေရာင္းပစ္လိုက္ပါလား”</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာက
ဘာမွ် မရည္ရြယ္ဘဲ လက္စြပ္ကို ခၽြတ္ေပးလိုက္မိ၏။ ထိုလက္စြပ္မွာ သူႏွင့္ ကိုကိုတို႔
လက္ထပ္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္ ပလက္တီနမ္ ကြင္းေသာ မ်က္ရည္ေပါက္ပုံ စိန္ကြင္း ျမလက္စြပ္
ျဖစ္သည္။ ထိုလက္စြပ္ကို ကိုကို အေမရိကမွ ၀ယ္လာသည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ တစ္ခါမွ် မေတာ္ေခ်။
ျမနႏၵာလက္ေခ်ာင္းကိုက အရြယ္ေျပာင္းတတ္လား မသိ။ ပီယာႏိုတီးလွ်င္ က်ပ္ေနတတ္၍
ခၽြတ္ထားရ၏။ အိပ္ရာထလွ်င္ ေခ်ာင္ၿပီးေလွ်ာက်ကာ အိပ္ရာထဲ၌ လိုက္လံ ရွာေဖြရတတ္သည္။ ကိုကိုက
သူ႔ကို ရြဲ႕ေစာင္းသည္လို႔ ထင္သည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ရြဲ႕ေစာင္းသည္
မဟုတ္ပါ။ ျမက အရည္အေသြးလည္း ေကာင္း၊ ဘဲဥပုံေမ်ာေမ်ာႏွင့္ အကြက္လည္း ညီေပမည့္ ေဘးက
စိန္မ်ားက ခပ္ျပဴးျပဴး မ်က္ရည္ေပါက္သ႑ာန္ အျပင္သို႔ ခၽြန္ေနၾကၿပီး ကပ္လ်က္
လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ခဏ ခဏ စူးမိသည္။ ကိုကို႔ကို စိတ္ဆိုးတိုင္း လက္စြပ္ကို
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိတာလည္း အမွန္။ တစ္ခါက လန္ဒန္ သိမ္းျမစ္ နဖူးေပၚမွာ ရပ္ၿပီး ေရထဲ
လႊင့္ပစ္ဖို႔ေတာင္ သူ ၾကံစည္ခဲ့ေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ မစုံမက္ေတာ့သည့္ လက္၀တ္လက္စား
တစ္ခုအေနႏွင့္ သူ ကိုကို႔ကို ေရာင္းခ်ပစ္ဖို႔ ေပးမိျခင္း ျဖစ္သည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုက
လက္စြပ္ကို မယူ၊ “ျပန္၀တ္ထားပါ”ဟုသာ ျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီး သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြဆီက
ေငြေခ်းသည္ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္အပတ္မွာပဲ ဘဏ္တိုက္၌ ပါပါပို႔ေသာ ေငြမ်ားျပည့္လာၿပီး
ထိုေငြ ျပႆနာ(လက္စြပ္ ျပႆနာ) ရွင္းသြားသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကို႔
အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ေပြေဖာ္ေပြဖက္ ဂ်ဴး ဆရာ၀န္ကေလးကိုေတာ့ ျမနႏၵာက ရယ္စရာ
ေျပာမိေသး၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ကိုကိုက
အဲ့ဒါ ရွင္တို႔ကို လက္စားေခ်တာသိလား။ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ရာဇ၀င္ေႂကြး
ဆပ္တယ္ေခၚတယ္။ ကၽြန္မကို ၾကည့္စမ္း။ ျမနႏၵာ အစစ္ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ာမန္ေသြး ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ဘိုးေဘးတစ္ေယာက္ဟာ ဂ်ာမန္ အစစ္တဲ့။ အိမ္မွာ ဓာတ္ပုံႀကီး ႐ွိတယ္။ ေသးေသးကေလးကို
ပုံႀကီး ခ်ဲ႕ထားလို႔ သိပ္ေတာ့ မပီသလွဘူး။ ကိုင္ဇာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးဆိုလား” ကိုကိုႏွင့္
မိန္းမေပြဘက္ ဂ်ဴးဆရာက သေဘာက်ကာ “ တစ္ကမၻာလုံး ေဆြမ်ိဳးခ်ည္းပါပဲ”ဟု ေျပာေသး၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမန္မာျပည္သို႔
မနက္ျပန္ေတာ့မည္ ျပင္လွ်င္ ညပိုင္းမွာ ျမနႏၵာ တစ္မ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္ခ်င္သည္။ မိတ္ေဆြ
အားလုံးတို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးၿပီ။ ႏွင္းဆီပန္းမ်ား သြား၀ယ္ရင္း ပန္းေရာင္းေသာ
ကေလးမကိုပါ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ေသး၏။ ဂ်ာမန္ ထုံးစံအတိုင္း ေနာက္ ျပန္ေတြ႔သည့္
တိုင္ေအာင္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး “ႏွင္းဆီ အျပာပြင့္ေတြ ေပၚတဲ့ ႏွစ္မွာ ကၽြန္မ
ျပန္လာမယ္”ဟု ရယ္စရာ ေျပာခဲ့ေသး၏။ (အန္းနာကိုပင္ ေဆး႐ုံမွာ သြားၾကည့္ခဲ့သည္။
အန္းနာကို သူတကာ မသိေအာင္ နာမည္လိမ္ႏွင့္ သီးသန္႔ ေဆး႐ုံတစ္ခုမွာ တင္ထားရသည္။
အန္းနာ ဆိုသည္မွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ ျပည့္တတ္ေသးပုံ မရ။ ႐ုိးအပုံလည္း ရ၏။ လွလည္း မလွ။
မ်က္လုံး အျပာေရာင္ႏွင့္ ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေတာ့ ေကာင္းသားဆိုရမည္။ အန္းနာ၏
ကေလးကိုေတာ့ ျမနႏၵာ ၾကည့္ႏိုင္စိတ္ မရွိ။ အန္းနာကို ရန္လိုစိတ္ မရွိ။ တစ္ေလွတည္း
စီးလို႔ပင္ သေဘာထားကာ သနားၾကင္နာ လိုက္ေသး၏။)</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုႏွင့္
ႏွစ္ေယာက္တည္း သားေလးေတာင္ မပါဘဲ ပြဲသြားၾကမည္။ လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ ၀ယ္ၿပီးၿပီ။
ၿပီးေတာ့ အဆင္သင့္ရွိလွ်င္ ဟိုတုန္းကလို ကပြဲ႐ုံ တစ္ခုမွာ သြားကၾကမည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုကိုက
အန္းနာ ရွိရာ ေဆး႐ုံမွ လာခဲ့မည္။ ျမနႏၵာက ညေနစာ စားဖို႔ ၇ နာရီတိတိမွာ
ဇာတ္႐ုံႏွင့္ တြဲထားေသာ စားေသာက္ခန္းကေစာင့္မည္။ ကိုကိုသည္ ၇ နာရီ ထိုးလည္း မလာ။ ၇
နာရီခြဲလို႔လည္း မလာ။ ျမနႏၵာသည္ မွာထားေသာ အစားအစာမ်ားကို ဟန္လုပ္၍ စား၏။ မၾကာခဏ
နင္သည္ကို ဆိုဒါေမွ်ာခ်ရ၏။ တစ္ေယာက္တည္း ညစာ စားေနေသာ အေဖာ္ေစာင့္ဟန္၊ အေဖာ္မလာဟန္
သိသာလွေသာ ျမနႏၵာ ျဖစ္ပုံကို မ်က္ေစာင္းထိုး စားပြဲမွ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္က
ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဂ်ာမန္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အသားအေရ ေျပျပစ္ၿပီး ဆံပင္နက္တယ္။
မိန္းမ နည္းနည္းဆန္တယ္။ လည္ပင္းမွာ တပ္တဲ့ နက္တိုင္ကလည္း အေရာင္လြင္လြင္ပဲ။
ျပင္သစ္မ်ားလား။ ျမနႏၵာ သူ႔ကို ေနာက္ တစ္ခါ ၾကည့္မိရင္ေတာ့ သူ ထလာေတာ့မွာပဲ။
မိတ္ဖြဲ႕ေတာ့မွာပဲ။ ပ်က္စီးဖို႔ ဘယ္ေလာက္ လြယ္ပါလိမ့္။ ျမနႏၵာက စိတ္နည္းနည္း
ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ တစ္ခါ ထပ္ၾကည့္႐ုံမက ျပံဳးလို႔ေတာင္ ျပလိုက္ႏိုင္သည္။ ၿပီးေတာ့
လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ႏွင့္ ပြဲအတူ ၾကည့္လိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔
ျဖစ္ေစ ဖိတ္ၾကားလိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့... </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာသည္
မ်က္ေတာင္မ်ားကို လ်င္ျမန္စြာ ခတ္လိုက္ရာ မ်က္ရည္မ်ား မ်က္ေတာင္၌ ခိုကပ္ကုန္သျဖင့္
စီးမက်ေတာ့။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏႈိက္ၿပီး ေနာက္ ပြဲလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကို
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာပင္ ဆုတ္ေခ်ပစ္လိုက္၏။ စားေသာက္ စာရင္း ရွင္းရန္ ေငြစကၠဴ
ထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ျပန္မအမ္းခင္ ခပ္သုတ္သုတ္ ထလာခဲ့သည္။ လိုက္ေခၚ၍ ေငြအမ္းမည္ကို
ေၾကာက္သျဖင့္ သူခိုးပမာ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
ေလွ်ာက္ေနမိပါလိမ့္။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ငါ ဘာမွလဲ မလုပ္တတ္ပါလား။
ဘယ္သူမွလည္း ငါ့ဘက္မွာ မရွိပါကလား။ အားငယ္လွသည့္ အဆုံး၌ ေကာလိပ္ေရာက္မည့္ ႏွစ္က
နႏၵာ့ကို စြဲမက္လွသည့္ အိမ္ျခံကပ္လ်က္က လူပ်ိဳေပါက္စ ကေလးကို သြားသတိရ၏။ ျမနႏၵာ
ကားေနာက္က စက္ဘီးႏွင့္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္တတ္၏။ နားရြက္ကားကား၊ မ်က္လုံး
ျပဴးျပဴးကေလးဆိုတာပဲ မွတ္မိသည္။ အဲ့သည္ ေကာင္ေလးပျဲဖစ္ျဖစ္ ခုေန ေတြ႕ရရင္
ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အားရေအာင္ ငိုမိမည္။ အဲသည္ ႐ုပ္ရည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း
မမွတ္မိေတာ့ၿပီ ျဖစ္ေသာလည္း ျမနႏၵာကိုေတာ့ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမယ္လို႔ ထင္ရသူကေလးကိုပဲ
အားကိုးခ်င္လွၿပီ။ ျမနႏၵာ၌ သတၱိကုန္ၿပီ ထင္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း အင္အားႏွင့္
ဆက္ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး ထင္သည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာသည္
လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနရာက ဘယ္လို ေတြ႔ၿပီး ေခါက္တုံ႔ခဲ့သည္ မသိ။ ဇာတ္႐ုံ
ေလွကားထစ္မ်ားသို႔ ျပန္ေရာက္မွ သတိရလာသည္။ ဇာတ္႐ုံတြင္း၌ တီးမႈတ္ေနၿပီ။ သူ
၀င္ခြင့္ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ ၀င္လိုစိတ္လည္း မရွိ။ ေလျပင္းတိုက္လာၿပီး အေပၚ႐ုံ
သားေမြးကုတ္အက်ႌ ပြင့္ထြက္လြင့္ပါးသည္ကို မနည္း ျပန္ၿပီး ၾကယ္သီးတပ္ရ၏။
ေခါင္းစည္းက်ပ္က်ပ္ ျပန္စည္းရျပန္၏။ အလွဆုံး ေရြးခ်ယ္ကိုင္လာေသာ
ေငြေရာင္ဖိနပ္ႏွင့္ ဆင္တူ ေငြေရာင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးကို အဓိပၸာယ္မရွိ ေသေသခ်ာခ်ာ
ၾကည့္ေနမိျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ထိုခဏ၌
၁၂ ႏွစ္ရြယ္ ရွိမွာေပါ့။ ကေလးတစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္စကား မတတ္တတတ္ႏွင့္ ပိုက္ဆံ
လာေတာင္းသည္။ ပထမ အဓိပၸာယ္ မေပါက္။ အိမ္မျပန္တတ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ပိုက္ဆံ
လိုခ်င္တာေတာ့ မွန္ပါလိမ့္မည္။ “သားရယ္ ဘာမွ လိမ္ၿပီး မေျပာပါနဲ႔ကြယ္”ဟု ျမနႏၵာက
စတင္ လိုက္၏။ “မင္းကို မုန္႔ဖိုး ေပးမွာေပါ့။ အိမ္ျမန္ျမန္ေတာ့ ျပန္ေပါ့ေနာ္”ဟု
ဘယ္ေလာက္မွန္း မသိ ပိုက္ဆံ အိတ္ထဲက ပါလာေသာ ေငြစကၠဴ သုံးေလးရြက္ကို ေပးလိုက္၏။ “
ဒါေပမယ့္ မုန္႔ဖိုးေပးလိုက္တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ကံေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါေနာ္”ဟု
ေျပာလိုက္၏။ ကေလးက ခပ္အမ္းအမ္းႏွင့္ ကံေကာင္းပါေစဟု ခ်က္ခ်င္း ဆုေတာင္း၏။ ၿပီးေတာ့
မိမိကစ၍ ထိုသူငယ္ကေလးအဆုံး တစ္ေလာကလုံး၌ ရွိသမွ် အားလုံးဟာ အထီးတည္းပဲ။ အကူအညီ
မဲ့ၾကတယ္။ မိုက္မဲေတြေ၀ၾကတယ္။ လူလာျဖစ္ၾကတာ မွားတယ္ဟု ေတြး၏။ ၿပီးေတာ့ ကံေကာင္းပါေစဟု
အားလုံးကို ရည္ရြယ္၍ အ႐ူးပမာ ႏႈတ္မွ ေရရြတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာျပန္၏။ အိမ္ေရာက္လို႔
ေရာက္မွန္း မသိ။ သားကေလးကို ေစာင့္သူကို ဘာေျပာလိုက္၍ ဘယ္ေလာက္ ေပးလိုက္မွန္းလည္း
မသိ။ သားကေလး အိပ္ရာေဘး၌ ဒူးေထာက္၍ ကေလးလက္ကို နမ္း၍ ကေလးလက္၀ါး၌
မ်က္ရည္ျပည့္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ငိုမိသည္ မသိ။ ကိုကို ျပန္လာမွ သတိရ၏။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ၿပီးေတာ့
သူတို႔ ရန္ျဖစ္ၾက၏။ အဲသည္ညမွာပဲ ကိုကို သူ႔ကို ႐ိုက္ႏွက္ထိုးႀကိတ္သည္။ အရက္မူးသမား
မယားလိုပဲ လင္႐ိုက္တာ ခံရတာ။ ငါးစိမ္းသည္မလိုပဲ လင္႐ိုက္တာ။ ကိုကိုက ေျပာ၏။
မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ေျပာ၏။ “မင္းဟာ ဘ၀တစ္ခုတည္းအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားတယ္။ ငါ့ဘ၀ကို
စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့ဘ၀ကို သာယာကြက္ကေလး တစ္ကြက္ေတာင္ မေပးဘူး။ ငါ အျမဲ
အေပ်ာ္ရွာ ေနတယ္လို႔သာ မင္း ထင္တယ္။ ငါ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စိတ္ညစ္ေနတယ္။
ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲက ေသြးသံရဲရဲနဲ႔၊ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔
ထြက္လာတာလည္း မင္းမျမင္ဖူးဘူး။ မရည္ရြယ္ေပမယ့္လည္း ငါ့ အျပစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ ငါ့
အျပစ္လုံး၀မပါဘဲ ျဖစ္ေစ ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ငါ လူသတ္မိတဲ့အခါမ်ိဳးကို၊ မျဖစ္သင့္တာ
ျဖစ္မိတဲ့အခါမ်ိဳး မင္းသိေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ငါ ေဆာက္တည္ရာ မရလို႔ ေျခဦးတည့္ရာ
ေလွ်ာက္ေနတဲ့ အခါမွာ ငါ အေလလိုက္ေနတယ္လို႔သာ မင္း ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔
တစ္ခြန္း ေမးဖူးလား”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာသည္
အံ့အားသင့္မိ၏ ဟုတ္သည္။ ကိုကိုႏွင့္ ရွစ္ႏွစ္မွ် ေပါင္းလာသည့္ အခ်ိန္အတြင္း
ကိုကိုရဲ႕ ဆရာ၀န္ အျဖစ္ကို သူ သတိမရခဲ့။ သူနဲ႔ မတူေသာ၊ ပတ္စပ္ႏိုင္ေသာ လင္ကို
ယူခဲ့သည္လို႔ သတိမရခဲ့။ ခြဲစိတ္ခန္းဆိုတာ ေခ်ာင္းေျမာင္းလို႔ပင္ မၾကည့္ခဲ့။
ေသြးျမင္လွ်င္ မူးခ်င္သည္။ ေဆး႐ုံ၏ အနံ႔ကို ရွဴရလွ်င္ မူးခ်င္သည္။ ေဆး႐ုံထဲက ေလကို
ရွဴရမွာ ရြံသည္။ ေဆး႐ုံ၏ အနံ႔ကို ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ ေတာင့္တင္းျခင္းကို မခံမရပ္ႏိုင္။
အိမ္မွာလည္း ေရခဲေသတၱာထဲ ကိုကို ထိုးေဆးမ်ား လာထည့္လွ်င္ ရြံရွာ၍ ရန္ေထာင္ျမဲ။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ကိုကို
ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာသလဲ”ဟုသာ ေမးလိုက္၏။ ကိုကို႔ကိုသာ အျမဲ အျပစ္တင္ခဲ့တာေတာ့
ျမနႏၵာရဲ႕ အမွားပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုကိုကလည္း ေဆးပညာအေၾကာင္း တစ္ခါမွ် မေျပာ။
စာအုပ္ယူခိုင္းလွ်င္ေတာင္ “အစိမ္းေရာင္ စာအုပ္
လက္တစ္၀ါးေလာက္ ထူတဲ့ဟာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေလးလုံးေလာက္ ထူတဲ့ဟာ”လို႔ ေျပာျပတတ္၏။
စာအုပ္ေပၚက ရွည္လ်ား၍ မရင္းႏွီးေသာ စာတန္းမ်ားကို ျမနႏၵာ ႀကိဳးစား မဖတ္မိ။
စာအုပ္မ်ား မေတာ္တဆ ပြင့္ဟေနလွ်င္ အျမင္မေတာ္ဘူးလို႔ ျမနႏၵာ ထင္သည္။ မိန္းမ၊
ေယာက်္ား၊ ကေလးမ်ား၏ ပုံကို ျမင္ရတတ္၏။ သားကေလး လွန္ၾကည့္မွာ စိုး၍ အျမဲသိမ္းဆည္းရ၏။
တစ္ခါက လည္ပင္း အက်ိတ္ေရာဂါေၾကာင့္ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးထြက္ေနသည့္ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏
ပုံသည္ ျမနႏၵာကို အိပ္ရာ၀င္တိုင္း သီတင္းပတ္မ်ားစြာ ေျခာက္လွန္႔ခဲ့ဖူး၏။ သားကုိ
ေမြးဖြားရေသာ တိုက္ပြဲ၌ ကိုကို မရွိခဲ့ဘူးဟုဆိုလွ်င္ လူနာ့ အသက္မ်ားစြာကို
လုယူရေသာ တိုက္ပြဲ၌ ျမနႏၵာမရွိဘူးဟု ကိုကိုကလည္း ေျပာႏိုင္မည္ပင္။ ကိုကိုႏွင့္
ျမနႏၵာသည္ ေကာင္းေသာ အေဖာ္မ်ား မဟုတ္ၾက။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာသည္
ကိုကို၏ ဘ၀၌ အလွထားရေသာ၊ အားမကိုးရေသာ၊ အသုံးမ၀င္လွေသာ ပစၥည္းမွ်သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
သို႔ေပမယ့္ ကိုကိုရယ္၊ ဓေလ့ခ်င္း မတူတဲ့အတြက္၊ သေဘာကြဲျပားတဲ့အတြက္ ႐ိုက္ႏွက္ဖို႔ေတာ့
မလိုပါ။ သည္ေလာက္ ဗိုလ္ဆန္တဲ့၊ ျမန္မာ လုံခ်ည္ မ၀တ္ဖူးတဲ့၊ ျမန္မာစကားတင္ မက
ရခိုင္လို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာတဲ့ ကိုကိုဟာ မယားေတာ့ ႐ိုက္တတ္သားပဲ။
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မွ လူလူခ်င္း မ႐ိုက္သင့္ပါဘူးဟု ေခါင္းမာစြာ ေတြးျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ရန္ကုန္ကို
ျပန္ေရာက္၍ ေလး ငါးရက္ၾကာမွ ေပ်ာက္ျပယ္သည့္ မ်က္လုံး၌ ေသြးျခည္ဥေသာ ဒဏ္ရာကို
မာမာတို႔က ေမးတိုင္း လိမ္ေျပာရ၏။ သားကေလး ေခါင္းျဖင့္ ေဆာင့္မိတာပါလို႔။ မာမာက
အလိုက္မသိဘဲ ကိုကို႔ကို မ်က္စဥ္း ခတ္ခိုင္းေသး၏။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္
ထိုအခါမ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုမွန္း မသိ။ အားနာၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္
မၾကည့္မိေအာင္ ေရွာင္ေနၾကရသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">xxx</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေသာ္
ျမနႏၵာႏွင့္ ကိုကိုသည္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာ လင္မယားျဖစ္၍ ေငြလင္ပန္း၌ ထပ္ပုံေနေသာ
ဖိတ္စာမ်ားကို ေန႔စဥ္ဖတ္ကာ သြားရမည့္ ပြဲကို ေရြးခ်ယ္ၾကရျပန္သည္။ အိမ္ႀကီးကို
ေရာင္း၍ အိမ္သစ္ေဆာက္သည္၌ ျမနႏၵာ အလုပ္မ်ားရျပန္သည္။ ပန္းျခံႏွင့္ အိမ္ကို
စိတ္တိုင္က် ျပဳျပင္ရ၏။ ခန္းဆီး၊ ေကာ္ေဇာကအစ ျမနႏၵာ စိတ္ႀကိဳက္ခ်ည္းျပင္၏။
ပန္းအိုး၊ ပန္းကန္၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္းက အစ စားပြဲခင္း၊ လက္သုတ္ပ၀ါကအစ ျမနႏၵာပါရသည္။
ဘ၀တစ္ခု အသစ္ေဆာက္သလို သူ႔အိမ္ကို စိတ္တိုင္းက် ေဆာက္သည္။ မာမာ၊ ပါပါတို႔က
ခ်မ္းသာသမွ် ေမွာက္သြန္၍ ေပးခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္း ဆုံးခန္းတိုင္ေလၿပီ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မာမာ၌
လက္၀တ္လက္စားသာ က်န္ေတာ့သည္။ အိမ္သစ္ ေဆာက္ရန္ အိမ္ႀကီးကို ေရာင္းခဲ့သည္။
သူတို႔ဘာသာ ျခံက်ယ္ေသာ္လည္း ပ်ဥ္ေထာင္ျဖင့္ ေဆာက္ေသာ အိမ္ကေလးတစ္ခု ၀ယ္၍ ေနၾက၏။
မာမာတို႔၌ ရွိသမွ် ပစၥည္းကို သမီးႏွင့္ တူသမက္အား ပုံ၍ ေပးၾကသည္။
ေက်းဇူးတင္ဖြယ္ပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ သူတို႔ ခ်စ္ပုံက တစ္မ်ိဳးပဲ။ သူတို႔ ေပးပုံက
တစ္မ်ိဳးပဲဟု ေတြးမိ၏။ ေအးေလ သူတို႔လိုခ်င္ပုံက တစ္မ်ိဳးျဖစ္လို႔ ရွိမွာေပါ့ဟု
စဥ္းစားမိ၏။ နႏၵာ လိုခ်င္တာနဲ႔မွ မတူဘဲ။ နႏၵာ လိုခ်င္တာ ဘယ္သိတတ္ၾကမလဲ။ ကိုကို၏
၀င္ေငြ အလြန္ေကာင္းလာ၏။ ကိုကို၌ ေယာကၡမ ေငြကို အားကိုးရျခင္းက လြတ္ကာ
မာနျပည့္ၿဖိဳး၍ စိတ္ခ်မ္းသာတိုးဟန္ ေတြ႕ရ၏။ ျမနႏၵာကို လစဥ္ လိုသည္ထက္ ပိုၿပီး
ေပးႏိုင္လာ၏။ သားကို ပစၥည္းႏွင့္ ေငြႏွင့္ ပို႔ခ်င္ျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ျမနႏၵာ
အလိုလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ျမနႏၵာ၏သားသည္ ေဘာင္းဘီတို ၀တ္ရမွာ ရွက္သည္။ ၇
ႏွစ္ ေရာက္ကတည္းက ျမန္မာလုံခ်ည္ ၀တ္သည္။ တစ္ခါမွ် ေဘာင္းဘီရွည္ မ၀တ္ဖူးေတာ့ေခ်။
အတန္းထဲမွာ လူတိုင္း လုံခ်ည္၀တ္ၾကသည္လို အေၾကာင္းျပသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အခန္းထဲမွာ
ပန္းခ်ီဆြဲေနသည္။ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ ဖတ္ေနသည္။ ပန္းခ်ီေက်ာင္း တက္ခ်င္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္
ေအာင္ မေျဖခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုလာသည္။ ေက်ာင္းစာ မက်က္ခ်င္။ ျမနႏၵာကပင္
ျပန္၍တင္းက်ပ္ လာရသည္။ ဂ်ာမန္ႏွင့္ ျပင္သစ္စာကို မေမ့ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ သင္ရသည္။
ပန္းခ်ီဆရာ ေအာင္စိုးထံ ပို႔ေပးမည္လို႔ ၀န္ခံထားရသည္။ ကိုကိုက ဆရာ၀န္
ျဖစ္ေစခ်င္တာ၊ ျဖစ္ပုံမရ၍ စိတ္ပ်က္ေလသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အိမ္ႏွင့္
သားကိစၥျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနရကာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသားပဲဟု ျမနႏၵာေတြး၏။ ပိုၿပီး
မအားလပ္ေအာင္ ႏွင္းဆီပင္မ်ား စိုက္ျပန္၏။ သစ္ခြပင္မ်ား စိုက္ျပန္၏။
အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္းကို ဂ်ပန္ျမက္မ်ားျဖင့္ ေကာ္ေဇာလို ညီေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ညႇိ၍စိုက္၏။
အလယ္က ဂ်ာမနီက ၀ယ္လာေသာ ေရျမင္း႐ုပ္ကေလးျဖင့္ ေရပန္း၊ ေရကန္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ကေလး
တည္၏။ ေက်ာက္ဥယ်ာဥ္ကို တစ္ေထာင့္၌ ျပင္ဆင္ရေသး၏။ အိမ္ေဘး၌ သေဘၤာပင္မ်ား
စီစိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္၌ ၀က္မလြတ္ အုန္းပင္၊ မိုးအုပ္ေသာ ေနဇာျမက္ခင္း ျဖစ္ေစကာ
သံပန္း ႀကိမ္ခက္ ပက္လက္ကုလားထိုင္မ်ား၊ ခြာညိဳပန္း ေပါင္းမိုးမ်ားျဖင့္
ဒန္းဆင္သည္။ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို အုန္းလက္မ်ားေအာက္မွာ ေဆာင္းရာသီ၌
တ႐ုတ္အိုးပူျဖင့္ ဧည့္ခံႏိုင္သည္။ ခရစ္စမတ္က်လွ်င္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္း၌
အားးငယ္လွေသာ မီးပြင့္ျပာကေလးမ်ားျဖင့္သာ ထင္းရွဴးပင္မ်ား၌ ခ်ိတ္ဆြဲထြန္းညႇိ၍
ဖေယာင္းတိုင္စုိက္ေသာ စားပြဲမ်ားခင္း၍ ဧည့္ခံမည္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္မ်ားကိုေတာ့
သင္ျဖဴးခန္းလုံးျပည့္ခင္းေသာ ေစာင္းေကာက္၊ ပတၱလား၊ ေငြယြန္းထည္တို႔ျဖင့္
အလွျပင္သည့္ ျမန္မာခန္း၌ ၾကာဆံႀကီးေခါက္ဆြဲျဖင့္ ဧည့္ခံမည္။ (သားက ပတၱလား
တီးတတ္ၿပီ၊ ေစာင္းေကာက္ကေတာ့ အလွ၀ယ္ထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။)</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပီယာႏို၊
ဓာတ္ျပားျဖင့္ လူ႔ဘ၀၌ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္ဆုံးႏိုင္၏။ ၿပီးေတာ့ စီးကရက္ တစ္လိပ္ၿပီး
တစ္လိပ္ ဖြာေနႏိုင္၏။ ျမနႏၵာ လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္ခလယ္မွာ ၀ါညိဳ၍ေနသည္။ ရွန္ပိန္
မလိုေတာ့ေခ်။ သတိမလစ္တလစ္အေနမ်ိဳး အလို မရွိေတာ့။ မလိုေတာ့။ သတိရွိရွိျဖင့္
အျပံဳးမပ်က္ပင္ ျမင္လာသမွ်ကို ၾကည့္တတ္ၿပီ။ ခံယူတတ္ၿပီ။ သားကို ေကာလိပ္သို႔
ပိုရသည့္ ႏွစ္မွာ သမီးေလး ေမြးဖြားခဲ့၏။ လိုလိုခ်င္ခ်င္ပင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။
အဲသည္တုန္းက သားကေလး ႀကီးသြားသျဖင့္ ဟာေနေသာ ရင္ခြင္၌ ကေလးတစ္ေယာက္ထည့္ထားခ်င္၏။
မာမာ၊ ပါပါက သေဘာမက်။ သူတို႔၀ါဒီက တစ္ဦးတည္းေသာ သားဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေသးသည္။ ဒါမွ
စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ဘယ္သူႏွင့္မွ် ခြဲေ၀စရာ မလိုဘဲ ရႏိုင္မည္။ သားသမီး ဆိုတာကအစ
သူတို႔အဖို႔ စီမံကိန္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“တကယ္ေတာ့
နႏၵာေလ ဒါဇင္၀က္ေလာက္ လိုခ်င္တာ။ ခု အသက္ႀကီး သြားလို႔၊ မေမြး၀ံ့ေတာ့လို႔။
ခုေသြးတိုးလည္း နည္းနည္း ျဖစ္ခ်င္ၿပီ မာမာရဲ႕”ဟု အျမဲ ေျပာကာ တိတ္ဆိတ္သြားေသာ
မိဘတို႔ကို ၾကည့္၍ ရယ္ေမာပစ္လိုက္ျပန္၏။ ၿပီးေတာ့ အေရတြန္႔လာေသာ၊ ဆံပင္ျဖဴေဖြး
ပါးက်ဲေသာ မိဘတို႔ကို သနား၏။ ခြင့္လႊတ္ခ်င္၏။ ပါပါ ျမန္မာလုံခ်ည္ ၀တ္စျပဳသည္ကို
အံ့ၾသျပန္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဘာဆိုလို႔
ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိေတာ့ဟု သူ ထင္လွ်င္ေတာ့ ျမနႏၵာတစ္ေယာက္တည္းကို သုံးဖုိ႔
ကိုကို၀ယ္ေပးသည့္ ေဗာက္၀က္ဂြန္ကားကေလးကို လမ္းျဖဴးျဖဴး၌ ေမာင္း၏။ ပဲခူးဘက္သို႔ ခဏ
ခဏ ေမာင္း၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ျမန္ဆန္စြာ မသိလိုက္ မသိသာ ေမာင္းမိလွ်င္ သတိရကာ
အရွိန္ေလွ်ာ့ရ၏။ ျမန္ျမန္ သြားသည္ျဖစ္ေစ၊ ေႏွးေႏွး သြားသည္ ျဖစ္ေစ သခၤ်ဳိင္းဆိုတာက
တစ္ေန႔ ေရာက္မွာပဲဟု ေျပာမိ၏။ ၿပီးေတာ့ သမီးေလး ငယ္ေသးသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဖဲ႐ိုက္လည္း
ေကာင္းစြာ တတ္လာသည္။ ကိုကိုက မႀကိဳက္။ ကိုကိုလည္း တစ္ခ်ပ္ေမွာက္တတ္၏။ သို႔ေသာ္
စိတ္မရွည္။ အားလည္း မအား။ ကိုကိုသည္ မအားလပ္ႏိုင္ေအာင္ ေနထိုင္ အသက္ရွင္ေကာင္းဆဲပင္။
ကိုကို႔၌ တိတိလင္းလင္း ယူထားေသာ မယားႏွစ္ေယာက္ ရွိေသးသည္။ တစ္ေယာက္က အစိမ္း၀တ္
ကရင္ သူနာျပဳ ဆရာမျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ေယာက္က တ႐ုတ္ကျပား ေက်ာင္းဆရာမ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာကေလး
ျဖစ္သည္။ ႐ုံးတက္ လက္ထပ္ၾကသည္တဲ့။ ျမနႏၵာ အဲဒီတေလာက ဖဲခ်ည္း ႐ိုက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္
႐ႈံးေနသျဖင့္ ကိုကို႔ကို ရန္ေတာင္ မျဖစ္၀ံ့။ ကိုကိုက ဖဲ႐ိုက္ဖို႔ဆိုၿပီး
ေငြပိုေပးသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရေသး၏။ မာမာႏွင့္ ပါပါက ဆူပူသည္။ ျမနႏၵာကို
အဖိုးတန္ေအာင္ မေနဘူးလို႔ေတာင္ ဆိုရက္ၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေနပါဦး။ ျမနႏၵာက
ဘာေတြမ်ား အဖိုးတန္ေနလို႔လဲ။ လွလိုက္တာနဲ႔ ပိုက္ဆံရွိတာက လြဲလို႔ ဘာမွ မႂကြယ္၀တဲ့၊
အဖိုးမတန္တဲ့ နႏၵာပါ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာ
စိန္ေရႊ၀တ္လို႔၊ ဥေရာပျဖစ္ ဘ႐ိုကိတ္ႏွင့္ ေရႊျခည္ေငြျခည္ ပုလဲထိုး ၀တ္လို႔၊
ပြဲထိုင္ကို လင္နဲ႔တြဲလို႔ ျဖစ္ေစ၊ အခါမ်ားစြာပင္ ကိုကို မလိုက္၍
တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေစ၊ သြားသည့္အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဖိုးတန္လွၿပီ ထင္သလား။ အဲဒီ
ပြဲထိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔ လာေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို အားက်ခဲ့သည္။ မနာလိုခဲ့သည္။
ခ်ီးမြမ္းမိသည္။ သူတို႔ဟာ ျမနႏၵာထက္ လိမၼာပါးနပ္ၾကေသာ၊ သိျမင္ၾကေသာ၊ သတၱိရွိၾကေသာ
သူမ်ား ျဖစ္သည္လို႔ ထင္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ေသးလွ်င္ ဘ၀ခ်င္း လဲလိုက္ခ်င္ေသးသည္။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">တစ္ခါတုန္းက
မွတ္မိေသးတာေပါ့။ ညစာစားပြဲ တစ္ခုမွာ ဂီတဆရာၿငိမ္းကို ဆုံေတြ႔ခဲ့ရတာ သတိရ၏။
ၿငိမ္းရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္လွ၏။ (ယခု ျမနႏၵာသည္ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးမ်ားကိုလည္း
တီးခတ္တတ္ၿပီ။) ႐ိုေသက်ိဳးႏြံစြာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံခ်င္လွ၏။ ထမင္းစားပြဲမွာေတာ့
ၿငိမ္းက သူ႔တစ္၀က္မွ် တန္ဖိုးမရွိဟု နႏၵာ ထင္ေသာ ၀တ္စားေမာ္ႂကြားလာသူေတြ အရက္ေသာက္ၾက၊
ညစာစားၾကသည္ျဖင့္ မလွမ္းမကမ္းက ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖေနသည္။ ဘယ္ေလာက္
မခံခ်င္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါလိမ့္။ ငယ္ငယ္က ညစာစားပြဲမ်ား အိမ္မွာ လုပ္လွ်င္ ပီယာႏို
တီးျပရတာကို သတိရၿပီး အရွက္ႀကီး ရွက္မိ၏။ ဘယ္သူမွလည္း သူ႔ဂီတကို ႐ုိေသမည့္သူ
ပါမည္မထင္။ နားေထာင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အားနာဟန္ျဖင့္သာ စကားတိုးတိုး ေျပာၾက၊
ခပ္က်ယ္က်ယ္ ရယ္လိုက္ၾက လုပ္ေန၏။ ျမနႏၵာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ အျပစ္ရွိသည္လို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္ၿပီး အေနက်ံဳ႕လွ၏။ ရွက္ေမာလွ၏။ ၿငိမ္း၏ အပါးမွာ
က်ံဳ႕က်ံဳ႕သြားထိုင္လိုက္ခ်င္၏။ နႏၵာ့ထက္ႀကီးသူမို႔ သူ႔ဂီတကို ၾကည္ညိဳေသာအားျဖင့္
ကန္ေတာ့ေတာင္ ကန္ေတာ့လိုက္ခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ လူ႔ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာ ဘာရွိသည္ ဆိုတာကို
ေတြးေတာခြင့္မရခဲ့။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မလုပ္ခဲ့ရသူမို႔ သည္တိုင္းပင္ အရက္ေသာက္၊
ညစာစားၿပီး စီးကရက္ေသာက္၊ စကားေျပာေနသူမ်ားႏွင့္ ေရာေနလိုက္၏။ ေနာက္ ႏွစ္လ
သုံးလၾကာမွ ၿငိမ္း သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသသည္ဆိုတာ သတင္းစာ၌ ဖတ္ရ၏။ သူ သတ္ေသတာ နႏၵာ
အျပစ္လည္း ပါသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အသက္ ၄၀
ျပည့္သည့္ေန႔ကေတာ့ ေရႊတိဂုံသုိ႔ သမီးေရာ သားပါ ေခၚ၍တက္ခဲ့၏။ ပန္းမ်ားစြာ ၀ယ္၍
ပန္းအိုး၌ ထိုး၏။ အိမ္မွာ ပုံသြင္း က်ိဳခ်က္ေသာ ဖေယာင္းတိုင္ ေရာင္စုံမ်ား စီ၍ “
ျမနႏၵာ”ဟု စာလုံး ပုံေဖာ္ကာ ထြန္း၏။ (ဘုရားေတာ့ မကန္ေတာ့မိ)။ သည္တစ္ခါပဲ
ကိုယ့္နာမည္ကို အေရးတယူ ျပဳဖူးသည္။ အေရးတယူျပဳတယ္လို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ႕ နာမည္ကို ဖတ္သလိုပါပဲ။ ဒိုင္ယာရီ၌ “မွတ္ခ်က္အေထြအထူးမရွိ”ဟုသာ
ေရးခဲ့၏။ လူ႔ဘ၀၌ တစ္ဖန္ ေသခဲ့ျပန္ၿပီ။ တစ္ဖန္ ေမြးဖြားဦးမည္လား။ တစ္ေန႔စီ
နည္းနည္းခ်င္း ေသသြားဖို႔ရာသာ ရွိေတာ့သည္ ထင္ပါရဲ႕။ သည္ေတာ့မွ ေန႔စဥ္
ဆက္လက္ေနထိုင္လို႔ ေကာင္းသည္။ ႐ုပ္နာမ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသည့္ေန႔၌ ဣေႁႏၵရလိမ့္မည္။
အင္မတန္ ခ်စ္ရေသာ သားႏွင့္ သမီးကို အျပံဳးမပ်က္ ထားခဲ့ရေလမည္။ ကိုကိုႏွင့္
မိဘတို႔ကို ခြင့္လႊတ္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရေလမည္။ သို႔ေသာ္ ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္းပင္ မျဖဴေသး။
အသားအေရမ်ား ျပည့္တင္း စိုျပည္ျမဲ၊ ေရကူးလို႔ ေမာရမွန္း မသိ။ ကူးလို႔ ေကာင္းျမဲ၊
ျမနႏၵာကို ေယာက်္ားမ်ား တပ္မက္ေမာဆဲ။ ငယ္ရြယ္ေသာ ေမာင္အရြယ္၊ တူအရြယ္မ်ားကပင္
သူ႔ကို စုံမက္ၾကေသး၏။ အသက္ ၃၀ ေအာက္လို႔ ထင္ၾက ေျပာၾက၏။ သားႏွင့္အတူသြားလွ်င္
ေမာင္ႏွမလို႔ ထင္ၾက၏။ ဆံပင္ျဖဴသျဖင့္ ဆိုးေဆးမျပတ္ ဆိုးေနရေသာ ကိုကိုက မနာလို
ျဖစ္ေသး၏။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မွတ္ခ်က္
အေထြအထူးမရွိတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ဘယ္ႏွႏွစ္ ေပါင္းစုမိသည္ျဖစ္ေစ၊ ျမနႏၵာသည္ သည္အရြယ္
သည္စိတ္သာ ရွိျမဲရွိသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကိုေတာ့ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ေတြ႕ရွိလာတာ
အမွန္ပင္။ နႏၵာက မိမိရဲ႕ ႏွလုံးေႏြးပူတတ္ျခင္းသည္ ဒုကၡ ရွိသည္လို႔ ေျပာ၏။ ပါပါက
“ျမနႏၵာ ငယ္ငယ္က သိပ္စကားမ်ားတာ။ ခု ဘယ္လို တိတ္ဆိတ္မွန္း မသိဘူး”ဟု ေျပာ၏။
သို႔ေသာ္ သမီးေလးႏွင့္ေတာ့ အေတာမသတ္ေအာင္ ေျပာခ်င္သည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“သမီး
ျမသီတာ၊ ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ” ဆိုလွ်င္...</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဆရာ၀န္ႀကီး
လုပ္မယ္”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာသည္
ရင္ထဲထိတ္ခနဲ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေပမည့္ သမီး ျမသီတာက သူ႔ကံကို သူ စီမံႏိုင္ရမည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“သမီး
သီခ်င္း မဆိုခ်င္ဘူးလားကြယ္။ ဟိုတေလာက ရတဲ့ ကဗ်ာကေလး ဆိုျပပါဦး”</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သည္လိုဆိုေတာ့လည္း
က်က်နန ရြတ္ျပသည္။ အိမ္ေထာင္က်ကာ သားသမီး မ်ားမ်ား ရေနၿပီလုိ႔ သတင္းၾကားရတဲ့
လင္းထင္ရဲ႕ ကေလးကဗ်ာမ်ားကို ျမသီတာ ရတတ္ၿပီ။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မေမႊးထုံ
မေမႊးထုံ</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပါးကြက္ၾကားနဲ႔
နပ္ခါးမႈန္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မေမႊးထုံ
ဘာေၾကာင့္ေမႊး</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ရွင္ေတာင္နပ္ခါး
လိမ္းလို႔ေမႊး။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မေမႊးထုံ
မေမႊးထုံ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">စံပယ္ကုံးနဲ႔
ဆံထုံးပုံ၊</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မေမႊးထုံ
ဘာေၾကာင့္ေမႊး</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေတာစံပယ္ေလး
ပန္လို႔ေမႊး။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မေမႊးထုံ
မေမႊးထုံ</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ႏႈတ္ခမ္းပါးနဲ႔
ကြမ္း၀ါးငုံ၊ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မေမႊးထုံ
ဘာေၾကာင့္ေမႊး</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">စမုံကြမ္းေအး
၀ါးလို႔ေမႊး။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မေမႊးထုံ
မေမႊးထုံ</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ႏႈတ္ခ်ိဳေအးတဲ့
မေမႊးထုံ၊</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မေမႊးထုံ
ဘာေၾကာင့္ေမႊး </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လိမၼာျခားေရး၊
သတင္းေျပး</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သမီးျမေက်း၊
ၾကာညိဳေသြး </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">စိတ္သည္ၾကည္လို႔
နာမည္ေမႊး... တဲ့။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“ဘာျဖစ္လို႔
ဆရာ၀န္ လုပ္ခ်င္တာလဲ”လို႔ ေမးလွ်င္ေတာ့...</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">“မာမာ့ေျခမႀကီး
ေရာင္ေနတာ ျဖတ္ေပးခ်င္လို႔” မာမာ့၌ ေဂါက္ေခၚ အဆစ္ေရာင္ေရာဂါ ရွိေလရာ နာလြန္း၍
ေအာ္ရ၊ ေဆးေသာက္ရ။ ထိုးရ၊ ဖ်ားနာ မဆုံးရသည္ကို ျမသီတာ မေက်နပ္ဘူး ထင္သည္။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမသီတာကို
ဆရာ၀န္ မျဖစ္ေစခ်င္ေပ။ သို႔ေပမယ့္ ျမသီတာသည္ ပီယာႏို တီးရတာ ႀကိဳက္ေသာ္လည္း ေဖေဖ့
နားၾကပ္ျဖင့္ ဆရာ၀န္ လုပ္တမ္း ကစားရတာကို ပိုႀကိဳက္၏။ အိမ္သားမ်ားရဲ႕
ႏွလုံးခုန္သံကို ကေလးမက လိုက္လံ နားေထာင္တတ္၏။ စာလည္း အင္မတန္ေတာ္သည္။
ေက်ာင္းမထားခင္ အိမ္မွာ ဆရာမျဖင့္ သင္ေနဆဲ စာေကာင္းစြာ ဖတ္တတ္သည္။ အတြက္အခ်က္
တတ္သည္။ အဂၤလိပ္စကား အျမဲ ေျပာခ်င္သည္။ ဂ်ာမန္၊ ျပင္သစ္လည္း နားရည္၀ကာ
နားလည္ေနသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေကာင္းၿပီ။
ျမသီတာ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေစရမည္ဟု နႏၵာက ကတိေပးလိုက္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လူ႔ဘ၀၌
တစ္ခုေတာ့ မေက်နပ္ေသး။ မာမာ၊ ပါပါတို႔ တနဂၤေႏြတိုင္း ကိုကိုႏွင့္ ညစာ လာစားၾကတာကို
မေက်နပ္။ သူတို႔၏ စည္းစိမ္ႏွင့္ သမီးေပး၍ ေျမႇာက္စားလိုက္ေသာ တူသမက္သည္
ဘယ္လိုေနေန၊ ျမနႏၵာ၏ ဘ၀ကို ဘယ္လို ေႏွာက္ေႏွာက္ သူတို႔ အစီအမံသည္ မွန္ကန္ျမဲ
မွန္ကန္သည္လို႔ ဆိုခ်င္တဲ့သေဘာလို႔ ျမနႏၵာထင္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဘာလုပ္ေနေန
တင့္တယ္ေသာ အစ္ကိုလင္ကို ေကာင္းခ်ီး ေပးၾကဖို႔ေပါ့။ တနဂၤေႏြေန႔မွာ လာၾကျမဲ။ ဘာမွ်
အျပစ္ေျပာစရာ မရွိသလို ခ်ိဳျပံဳး စကားေျပာၾကားဦးမည္။ ျမနႏၵာသည္ အိမ္ရွင္မပီပီ
တစ္အိမ္လုံးကို ျပင္ဆင္သည္။ ႏွင္းဆီပန္း ရနံ႔မ်ားျဖင့္ ႀကိဳင္လႈိင္ေစသည္။ မာမာ၊
ပါပါတို႔၏ ဇာတ္ထုပ္ရည္ ၀ေနေအာင္ တိုက္ထားေသာ ထမင္းစားပြဲ ဇာတ္ထုပ္၌ေတာ့ ျမနႏၵာ
မပါ၀င္ပါ။ ပါပါ၏ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာအျဖစ္၊ ကိုကို ခြဲစိတ္ကုသသည့္ ပညာအေၾကာင္း၊ အစာအိမ္
အနာေပါက္သည္ကို ဘယ္ေလာက္ ေသးငယ္သည္ မ်ိဳခ်ရေသာ ေရာင္စုံကင္မရာျဖင့္
႐ိုက္ႏိုင္သည့္အေၾကာင္း ေမးျမန္းေဆြးေႏြးဟန္ကို မနာခံႏိုင္။ ကိုကိုက ပါပါရဲ႕
ဗုဒၶအဘိဓမၼာ အေၾကာင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဇာတိကို ဘယ္လို ျဖတ္ႏိုင္မည္ ထင္ေၾကာင္း၊
မာမာရဲ႕ ေျခမ ေရာင္ရမ္းျခင္းအေၾကာင္းေသာ္လည္းေကာင္း က်က်နန ျပန္လည္
ေဆြးေႏြးဦးမည္။ ျမနႏၵာပါလွ်င္လည္း ေျပာစရာ မရွိပါ။ ျမနႏၵာႏွင့္
ဘာသာစကားခ်င္းတူၾကသည္ မဟုတ္။ ပိုၿပီးမွန္တာက ျမနႏၵာ ေျပာခ်င္သည့္
အေၾကာင္းမ်ားစြာကို သူတို႔ နားေထာင္မည္ မဟုတ္ပါ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ထို႔ေၾကာင့္
ဖဲမ႐ိုက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္ႏွင့္ နီးေသာ ၀င္ဒါမီယာက ဦးသန္းတင့္ အိမ္သို႔
တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း သြားရသည္။ ကိုးနာရီ ထိုးမွ ျပန္ရသည္။ မိဘႏွစ္ပါးက
ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္ေလ့ရွိေတာ့ ႏွစ္နာရီမွ် ေတြ႕ရသည္။ ေတာ္ေရာေပါ့။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">xxx</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">စိတ္မပါဘဲ
ေလလြင့္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ေသာ္ ခါတိုင္းလိုပင္ ဖဲ၀ိုင္းစေနၿပီဆိုတာ ေတြ႕ရ၏။ ျမနႏၵာ
ျငဴစူျမဲ၊ ေဒၚယုယုခင္၏ ၾကမ္းတမ္းေသာ ႐ုပ္ရည္ စိတ္ထားႏွင့္ စကားသံတို႔ကို
သည္းခံရဦးမည္။ မာနကင္းမဲ့ေသာ ဦးသန္းတင့္၏ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ တပ္မက္ေသာ
အၾကည့္ကိုလည္း သည္းခံရဦးမည္။ ကိုကို႔လိုပင္ မိန္းမ လိုက္စားရာ၌ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ
သူေဌးကေလး ကိုလွဦးကိုမူ ေဒၚယုယုခင္လိုပင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစေသာ ႐ိုင္းပ်မႈ
ရွိသူလို႔ ထင္၏။ ကိုကို႔အတြက္ ၀ဋ္ခံရျခင္းလို႔ ထင္၏။ ႐ိုင္းပ်ျခင္းကို ျမနႏၵာ
ဘယ္လို ဆက္ဆံရမည္ မသိခဲ့။ အျပံဳးမပ်က္ သည္းခံျခင္းပင္ မမွားဘူးထင္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေဒါက္တာ
ခင္ေအးရီကို ခင္မင္ႏွစ္လို၏။ ကိုကို အင္မတန္ ခ်ီးမြမ္းေသာ ဆရာ၀န္မ ျဖစ္သည္။
ကိုကို႔ လက္ေအာက္မွာ လုပ္ဖူးေသးသည္ ထင္သည္။ လူ႔ဘ၀၌ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ ေနေသာ၊
ဘာလိုခ်င္ရမွန္း သိ၍ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ ယူတတ္ေသာ မိန္းမေပပဲ။ လင္းကို
ရေအာင္ယူတာလည္း သတၱိ ရွိလို႔ေပါ့။ သူ႔လမ္းကို သူထြင္သူ၊ ျမနႏၵာလို
ေကာ္ေဇာခင္းထားေသာ လမ္းမွ ေလွ်ာက္၀ံ့သူ မဟုတ္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လင္းထင္
သူနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲသြားၿပီး ျပန္ေတြ႕ေတာ့ စိမ္း မသြားဘဲ
ႏွစ္လိုခင္မင္လ်က္ ရွိေသးသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သူကေတာ့
ငယ္ငယ္က ဘယ္လို ျမနႏၵာဆိုတဲ့၊ လူတိုင္း ပိုးပန္းဖူးတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို
ေရာေႏွာေရာင္ရမ္း ပိုးပန္းခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္း သူ႔ မိန္းမကို ေျပာေနမွာပဲ။ </span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ရယ္ေမာစရာေတာ့
လုပ္မယ္ မထင္ပါဘူး။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
လင္းရဲ႕ ကဗ်ာမ်ားဟာ ရယ္ေမာစရာမွ မဟုတ္တာ။ သူ႔ကဗ်ာမ်ားကို ျမနႏၵာ ရခဲ့ဖူးတာလည္း
အမွန္၊ ယခု ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ခင္ျမဲ၊ ႏွစ္လိုျမဲ၊ စကားေျပာလို႔ ေကာင္းျမဲ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သို႔ေပမည့္
ဘ၀မ်ားစြာကို လ်င္ျမန္စြာ ျဖတ္သန္း၀င္စားခဲ့ၿပီလို႔ ခံစားရသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ျမနႏၵာအဖို႔ေတာ့
အင္းလ်ားမွ တစ္မနက္ခင္းလုံး ေန႔စဥ္လိုလို အတူ ထိုင္ခဲ့ၾကတာ၊ စကားေျပာခဲ့ၾကတာ၊
ေလွေလွာ္ခဲ့ၾကတာကို သေဘာေလာက္သာ မွတ္မိေတာ့သည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကုန္ဆုံးသြားေသာ
တစ္ဘ၀ပါပဲ။ သတိရသည့္အခါ ရဆဲ။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">လြမ္းစရာ
အိပ္မက္ပါပဲ လင္းထင္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ႏွမျမနႏၵာရဲ႕
ေမာင္ေလး လင္းထင္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ယဥ္ေက်းေလ့ရွိသည့္အတြက္
ေနရာက ထေပးလိုက္သည့္ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကား မ်ားစြာကို
ျမင္ခဲ့ဖူး၏။ အေမရိကန္မႀကီး မစၥအက္ေဗာ့ရဲ႕ အိမ္မွာ ပန္းခ်ီဆရာ၏ တစ္လက္ရာျပပြဲကို
ၾကည့္ခဲ့ရ၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေမွာင္မိုက္သည့္
ေတာအုပ္၀က မီးတိုင္ကေလး ထြန္းညႇိထားသည့္ ကားခ်ပ္၀ယ္ဖို႔ ၾကံစည္ခဲ့၏။ သူမ်ား
၀ယ္သြားႏွင့္ၿပီမို႔ ဆုံး႐ႈံးလိုက္ရ၏။ ပုဂံဆိုေသာ ကားခ်ပ္ကို ၀ယ္ခဲ့ရ၏။ သားကို
လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ရာ သားက ေဘာ္ဒါေဆာင္ အိပ္ရာေခါင္းရင္းမွာ ခ်ိတ္ထားၿပီး
အျမဲၾကည့္ေနမိတယ္။ “စိတ္သိပ္ခ်မ္းသာေစတဲ့ ပုဂံပဲ ေမေမ”လို႔ စာေရးလိုက္၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေလွကားထစ္မွာ
ထိုင္ေနေသာ ဘဂၤါလီမေလး၏။ ေခါင္းပုံကိုလည္း သေဘာက်ေသး၏။ ပေရာ္ဖက္ဆာ လွေငြ
၀ယ္သြားသည္လို႔ဆိုေတာ့ ခင္မင္သူမို႔ အတင္းလိုက္ေတာင္းဦးမည္ စိတ္ကူး၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေနာက္ေတာ့လည္း
ကိုယ့္စိတ္ကို ဆုံးမၿပီး လိုခ်င္တာ မရဘဲ ေနတတ္လိုက္သည္။ ကိုတင္ေမာင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံ
စကားေျပာဦးမည္။ အိမ္သို႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္က စ၍ ဖိတ္ၾကားဦးမည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ကိုတင္ေမာင္၏
မ်က္လုံးမ်ား၌ အရာရာကို မွန္ကန္စြာ သိျမင္တတ္ေသာ သ႑ာန္ကို ေတြ႕၏။
႐ိုးေျဖာင့္ျခင္း၊ ျဖဴစင္ျခင္းကို ေတြ႕၏။ ၾကင္နာတတ္ျခင္းကို ေတြ႔၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ေယာက်္ားတကာ၏
အေပၚယံ အလွသာ စုံမက္တတ္ေသာ မိန္းမျဖစ္သည့္အတြက္ ကာမက်ဴးလြန္လိုေသာ၊ သည္ထက္ပို၍
ျမနႏၵာ၌ စိတ္မ၀င္စားေသာ စိတ္ထားမ်ားကိုသာ မၾကာခဏ ေတြ႕ဆုံရသည့္ ျမနႏၵာကေတာ့
ပန္းခ်ီဆရာသည္ မိမိကို လူအျဖစ္၊ ဘ၀ျပယုဂ္အျဖစ္ ျမင္လိမ့္မည္ဟု သိရတာ ၀မ္းသာစရာ
ေကာင္းလွ၏။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">အမွန္တရားကို
ျခယ္သျမဲ ျခယ္သခ်င္လိမ့္မည္။ သူတကာကိုေတာ့ ေက်နပ္ေအာင္ ရွင္းလင္းရန္ လာသည္ မဟုတ္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">ပန္းခ်ီဆရာကိုေတာ့
ျမနႏၵာသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေကာင္းစြာ နားလည္သည့္ ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာစရာ ရွိျပန္သည္။
ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။</span></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">သည္လိုဆိုေတာ့လည္း
အသစ္တစ္ဖန္ ေမြးဖြားဖို႔ မပ်င္းရိေတာ့ေခ်။</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">xxx
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"> <span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">(ၾကည္ေအး)</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";">မွတ္ခ်က္
- ဒုတိယအၾကိမ္ (ပန္းေရႊျပည္စာအုပ္တုိက္ ) ၊ တတိယအၾကိမ္ (Comet Books) ၊ စတုတၳအၾကိမ္
(စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာအုပ္တိုက္) မ်ားမွ ျပန္လည္ပံုႏႈိပ္ထုတ္ေ၀ရာတြင္ စာေပစိစစ္ေရးေၾကာင့့္ျဖတ္ေတာက္ခံရသည့္
စာသားမ်ားကို မူရင္း ပထမအၾကိမ္အတိုင္းျပန္လည္ရွာေဖြထည့္သြင္းထားပါသည္ ။ </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif";"><b><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif"; font-size: xx-small;">[</span><span style="font-family: "zawgyi-one" , "sans-serif"; font-size: xx-small;">ေက်းဇူးစကား
X ေမာင္ ကုိကုိ ႏွင္႔ ျမနႏၵာ အတြက္ အလုပ္မ်ားသည္႔ၾကားက အားထုတ္ေပးခဲ႔ၾကေသာ
မစႏၵာလႈိင္ ျမတ္သႏၱာ ညိဳ တုိ႔အား အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။] </span></b></span></span></div>
</div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-27470432765309289742012-10-24T15:32:00.002+08:002014-01-07T14:41:49.117+08:00ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ (ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ ၁)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"></span></div>
<div style="text-align: left;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--></div>
<div style="text-align: left;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC3wIUe4DXG4vV9otwwYFzPS9dOjt4qOLauYFRgnTuIMaIMaZ2HyEbuLqtzr3aN5aDXZ9RQNT2EJX0NvajKnbHjU_RVygH7bYLnOd8zlDX7wMyO0L8Z_mls76Gy5qXOED9l0jJ6oGPlhw/s1600/mg+mg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC3wIUe4DXG4vV9otwwYFzPS9dOjt4qOLauYFRgnTuIMaIMaZ2HyEbuLqtzr3aN5aDXZ9RQNT2EJX0NvajKnbHjU_RVygH7bYLnOd8zlDX7wMyO0L8Z_mls76Gy5qXOED9l0jJ6oGPlhw/s1600/mg+mg.jpg" height="320" width="236" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">၁</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">“ေဟာ... လိုေနတဲ့အိမ္
လာၿပီ” ဟု ေဒၚယုယုခင္က ေျပာ၏။ ဦးသန္းတင့္က အက်င့္ပါေနဟန္ျဖင့္ သူ႔မယား ေျပာသည္ကို ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
လက္ထဲက ဖဲ ၁၃ ခ်ပ္ကို အသစ္ ျပန္စီျပန္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ကိုတင္ေမာင္က “သူ လာၿပီလား၊ သူလား” ဟု အနည္းငယ္
တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေမး၏။ ၿပီးေတာ့ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို ပက္လက္စီ၍ စားပြဲေပၚခ်လိုက္ကာ စီးကရက္
တစ္လိပ္ကို မီးညႇိစျပဳေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္ေန႔လံုး တစ္ခါမွ် မေဒါင္းေသးေသာ ကိုလွဦးက
ေခါင္းယမ္း လိုက္ေသာ္လည္း ျပံဳးရယ္ကာ “ေမွ်ာ္လို႔သာပန္းရငဲ့၊ လမ္းဘယ္မျမင္” ဟု အသံေန
အသံထားျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒါက္တာ ခင္ေအးရီက “ဂ်ိဳကာကို ေမွ်ာ္တာလား၊
ခုမွ ေရာက္လာသူကေလးကို ေမွ်ာ္တာလား၊ ေရႊဘိုက ေရာက္လာမယ့္ ရွင့္ေယာကၡမႀကီးရဲ႕ သမီးကို
ေမွ်ာ္တာလား... ဟင္” ဟု ေျပာၿပီး သူ႔ဝါသနာအတိုင္း တဟားဟား ရယ္ပစ္လိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒါက္တာ့ လင္သည္ လင္းထင္ကမူ ပ်င္းရိေမွးမွိန္ေသာ
မ်က္လံုးမ်ား ဝင္းလဲ့လာၿပီး သက္ျပင္း မသိမသာခ်ကာ “ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ၊ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ”
ဟု အသံမထြက္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းသာ လႈပ္၍ စိတ္တြင္းမွ တသသ ရြတ္ဆိုေနေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">XXX</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာ၏ ေဗာက္ဝက္ဂြန္ကားသည္ ဆင္ဝင္ေအာက္မွ
ျဖတ္ၿပီး သစ္ရိပ္ သိုသိပ္ေသာ ကံ့ေကာ္တန္း၌ ရပ္နားသံ ၾကားရ၏။ ကလစ္ခနဲ တံခါးဖြင့္ ဆင္းသံ၊
ဂ်ပ္ခနဲ ျပန္ပိတ္သံ ၾကားရ၏။ ခံုျမင့္ဖိနပ္သံကို ခပ္အုပ္အုပ္ ၾကားရျပန္ၿပီး ျမနႏၵာ၏
အသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားျပန္သည္။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ေပးေသာ ယုယုခင္ တစ္သက္လံုး ေမြးလာခဲ့သည့္
တင္ၾကည္က ပ်ာပ်ာသလဲ ႏႈတ္ဆက္သည္ကို ျပန္ၿပီး လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေျဖတာ ျဖစ္မွာပဲ၊ ျမနႏၵာက
ဒါေလးေတြ ရွိတယ္။ တင္ၾကည္ ဆိုတာကလည္း ဟိုမိန္းမေခ်ာ ဝတ္စားပံုကေလးေတြ၊ ပင္တိုင္စံလို
ေၾကာ့ေမာ့တဲ့ဟန္ကေလးကို ေငးရင္းက ထမင္းဝတဲ့ ေကာင္မစားပဲ။ မိန္းမခ်င္းေတာင္ ႀကိဳက္ခ်င္သလား
မသိ။ ငါ တစ္သက္လံုး ေကြ်းလာတဲ့ သူကို ျမင္ရင္ေတာင္ သူ တစ္ခါမွ သည္ေလာက္ အူမရႊင္ဖူးဘူး။
ေဒၚယုယုခင္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္း အိုစာသည္ထက္ အိုစာလာသည္ကို သိ၏။ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္လာေအာင္
စိတ္ကို အသစ္ျပန္ျပင္ေသာ ဖဲ၌ ေျပာင္းလိုက္၏။ တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္ ျမနႏၵာလာမွ သူတို႔ဖဲဝိုင္း
အိမ္ျပည့္မည္ ျဖစ္၏။ သည္တနဂၤေႏြမွာမွ လူစုရ ခက္လိုက္တာ။ လာေနက် တ႐ုတ္ ကျပား ညီအစ္ကို
မလာတာႏွင့္ဘဲ ပြဲပ်က္ရေတာ့မလို ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကိုက သည္ေန႔မွ သန္လ်င္သြားၾကသည္တဲ့။
လူပ်ိဳသိုးႏွစ္ေယာက္ သီတာစီးလို႔ သန္လ်င္သြားၿပီး ရွင္ေမြ႕ႏြန္း ရွာသလား မသိ။ ေဒၚယုယုခင္
သည္ တကယ္ပင္ မ်က္ႏွာၾကည္လင္လာၿပီး အိုစာျခင္း အနည္းငယ္ ေလ်ာ့သြား၏။ ေတာ္ေသးရဲ႕။ မႏၱေလးကပါလာတဲ့
ကိုလွဦးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကိုတင္ေမာင္ တစ္အိမ္ ဝင္ေပလို႔။ သူက မကစားတာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီတဲ့၊
ပန္းခ်ီဆရာတဲ့၊ ျမနႏၵာ နာမည္ႀကီးလြန္းလို႔၊ ျမင္ဖူးၾကည့္ဖူးခ်င္လို႔ ဖဲဝိုင္းကို လိုက္လာတာဆိုပဲ။
အျဖစ္သည္းလိုက္တာ။ ေယာက်ာ္းမ်ား သည္လိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမနႏၵာမွာ သူတကာထက္ ဘာမ်ား သာတာရွိလို႔လဲကြယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒၚယုယုခင္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔က
ျမနႏၵာကို စ၍ ျမင္ဖူးခဲ့သည္ကို သတိရမိေလ၏။ အဲသည္တုန္းက ေဒၚယုယုခင္သည္ ယခုလို ေပါင္
၁၇၀ ရွိေသာ ကိုယ္လံုးႏွင့္ မဟုတ္။ ဆိုးေဆးျဖင့္ နီၾကန္ ၾကမ္းေကာက္လာေသာ ဆံပင္ႏွင့္
မဟုတ္။ တကယ္ပါ။ ယုယုခင္တို႔လည္း ျဖဴျဖဴတုတ္တုတ္ႏွင့္ ေယာက်ာ္းတို႔အလယ္မွာ ထည္ခဲ့ဖူးပါေသး၏။
ယုခင္တို႔ရဲ႕ ႏွင္းဆီဖူးသဏၭာန္ ေသးငယ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို သူတကာ စြဲမက္ဖူး ပါေသး၏။ သူရဲ႕
ႀကီးမားဖြံ႕ၿဖိဳးလွေသာ ရင္သားမ်ားကို တင္းက်ပ္ေသာ ေဘာ္လီျဖင့္ပင္ ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့ရေသး၏။
ျမနႏၵာႏွင့္ သူ အသက္တူေလာက္ ရွိမည္ထင္၏။ သို႔ေသာ္ ျမနႏၵာသည္ ဘီေအ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၌ စာသင္ေနစဥ္မွာ
သူက တကၠသိုလ္သို႔ သစ္လြင္ေက်ာင္းသူအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရ၏။ အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္း အႀကိမ္ႀကိမ္
က်ျခင္းသည္ ခုေခတ္ေလာက္ ေခတ္မစားလွေပမယ့္ ယုခင္ သံုးခါက်ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဘယ္ စာေမးပြဲကိုမွ်
တစ္ခါျဖင့္ မေအာင္တတ္။ စာဖတ္ရတာ ဝါသနာကို မပါဘူး။ သူ႔၌ ေက်ာင္းသူစိတ္ မရွိ။ အရပ္သူစိတ္သာ
ရွိခဲ့သည္ အမွန္ပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေက်ာင္းမွာကတည္းက ျမနႏၵာ ေက်ာ္ၾကားလွသည္။
တိုင္းမင္းႀကီးသမီးဆိုေတာ့ ေက်ာ္ၾကားသင့္သည္ထက္ ေက်ာ္ၾကားတာ
ျဖစ္မွာပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား လွလို႔လဲ။ အို... လွတာေတာ့ လွတာပဲ။ ရခိုင္မဆိုေတာ့
အသားညိဳညိဳ ကုလားဆင္ေပါ့။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ယုခင္တို႔ ႏႈတ္ခမ္းလို မေသးငယ္လွပါဘူး။
ျခံဳၾကည့္ရလွ်င္ ခုမနက္မွ ႏိုးထပြင့္သစ္လိုက္သည့္ ႏွင္းဆီလို က်က္သေရ ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့
မျငင္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ယုခင္တို႔လို၊ နယ္ကေက်ာင္းသူမ်ားလို ျမန္မာဆန္ဆန္ ဣေႁႏၵနဲ႔
ေနတတ္တာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက်ာ္းရဲ႕ အဖက္ခံၿပီး တြဲကရတဲ့ ပြဲေတြမွာ နာမည္ႀကီးတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> နာမည္ႀကီးေသာ ျမနႏၵာကို ဟိုတုန္းက မနီးစပ္ခဲ့ရေပမယ့္
ယခု ေဒၚယုယုခင္သည္ သစ္ေတာ အေရးပိုင္ ဦးသန္းတင့္ကေတာ္အေနျဖင့္ တစ္ဖဲဝိုင္းတည္း တန္းတူ
ထိုင္ခဲ့ပါၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျပန္ေတြ႔ၾကေသာ္ ျမနႏၵာသည္ ယုယုခင္ကို ေက်ာင္းတုန္းက
တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးခဲ့ဆိုတာကို သိရေသးသည္။ “အို… ယုက ေက်ာင္းေရာက္တာ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်တာပဲ၊
ျမနႏၵာတို႔က အဲဒီတုန္းက စီနီယာ မမေတြေပါ့။ ယုတို႔က က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ဘဲ
ကစားလို႔ ေကာင္းတုန္း” ဟု သူက ငယ္ဟန္ေဆာင္လိုက္ေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ “ယုက ေကာလိပ္ကို အသက္ မျပည့္ေသးဘဲ
ေရာက္တာ” လို႔မ်ား ေျပာလိုက္ခ်င္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေယာက်္ားကို သူ နည္းနည္းရွက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ကိုလွဦးဆိုတဲ့လူ ေနာက္က ေထာက္လိုက္ရင္ ခက္မယ္။ ေဒါက္တာခင္ေအးရီနဲ႔လည္း တစ္ခန္းတည္း
တစ္လေလာက္ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ခင္ေအးရီက ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပြင့္လင္းစြာ ရယ္ေမာ ေျပာဆိုတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာက ခင္ေအးရီေလာက္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္
မေတာင့္ပါဘူးလို႔ သူ တစ္ခါက ခုလို ဖဲဝိုင္းမွာ ေျပာဖူးသည္။ (နႏၵာ့ကို ခုလိုပဲ ေစာင့္
ေနၾကစဥ္ေပါ့။ ျမနႏၵာ ဘယ္လိုလွေၾကာင္းကို မ်က္ႏွာ႐ူး ကိုလွဦးတို႔၊ တ႐ုတ္ကျပား လူပ်ိဳသိုး
ညီအစ္ကိုတို႔၊ စိတ္ကူးယဥ္ စာေရးဆရာ လင္းထင္တို႔၊ အိမ္ကလူေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ ဟိမဝႏၲာ
ခ်ီးမြမ္းခန္း က်ေနတာပဲ)။ သည္ေတာ့ ခင္ေအးရီဆိုတဲ့ ကာယကံရွင္ကပါ ေရာၿပီး အားလံုး ဝိုင္းရယ္
ၾကသည္။ တကယ္ပဲ ျမနႏၵာက ဘယ္ေလာက္ေခ်ာလို႔လဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္သက္လံုး လိုတရေနလို႔ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သေနရတာ တစ္ခုပဲ ပူစရာရွိတဲ့ မိန္းကေလး။ သည္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ရမွာေပါ့။
ျမနႏၵာက ခပ္ပိန္ပိန္ပဲ။ ေပါင္ ၁၃၀ ပဲ ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္။ အရပ္က ၅ ေပ၊ ၄ လက္မ ဆိုေတာ့
ျမန္မာအေနနဲ႔ ရွည္ေမ်ာေမ်ာေပါ့။ ေရမွန္မွန္ကူးလို႔ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ တို႔အႀကိဳက္ကေတာ့
ျဖဴမွ၊ တုတ္တုတ္ခဲခဲကေလးမွ လွတယ္ထင္တာပဲ။ ျမနႏၵာရဲ႕ ဆံပင္ကလည္း ေကာက္လွပါတယ္။ မ်က္လံုး၊
မ်က္ခံုးကလည္း ေမွာင္လွပါတယ္။ ႏွာေခါင္းကလည္း ခြ်န္လွပါတယ္။ <span style="background: none repeat scroll 0% 0% yellow;">ရခိုင္ ေခၚေတာစပ္မဘဲ။</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေပမဲ့ သူ႔လက္ဝတ္လက္စားေတြကေတာ့ ပ်ံေနတာပဲ
ဆရာ။ နီလာစံု၊ ပတၱျမားစံု၊ ပုလဲစံု၊ စိန္စံုအျပင္ ေရႊဒဂၤါးမတ္ေစ့ျပားကေလးေတြ ကို ဆြဲႀကိဳး
လက္ေကာက္မွာ စည္းၿပီးပတ္တာက အဆန္းပဲ။ ေငြကိုလည္း ကႏုကမာနဲ႔ေရာၿပီး တစ္ဆင္စာ ျပင္ဝတ္တတ္ေတာ့
အဆန္းပဲ။ ဗိုလ္ေတာ့ အေတာ္ဆန္တဲ့ မိန္းမ။ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္ေပတာကိုး။ ကေလးကလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒၚယုယုခင္သည္ ကိုယ္ကို ဆတ္ခနဲ တံု႔လိုက္ၿပီး
မ်က္ႏွာထား ကို ျပင္ျပန္၍ ရယ္ရႊန္းကာ “ေဟာ... မဒမ္ ျမနႏၵာေဂ်ာ္ပါလား၊ ယုတို႔ ေစာင့္ေနတာ
ၾကာၿပီ” ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၾကည့္ပါဦး။ အခန္းထဲ ဝင္လာပံုက ေရာ္ရြက္ေတြ
ေႂကြလာသလိုပဲ။ မင္းသမီးဟန္ကေလးနဲ႔ ေလမွာ လြင့္လာသလိုပဲ။ ေအာက္က သည္ေလာက္ ျမင့္တဲ့ ခံုျမင့္ဖိနပ္စီးၿပီး
သည္ေလာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝင္လာတာ အံ့ဩဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ခုေခတ္ႀကီးမွာေတာင္ ရွားနဲလ္ေရေမႊးကို
လိႈင္ေအာင္ ဆြတ္တုန္းပဲ။ သူ႔လင္က ႏိုင္ငံျခား ခဏခဏ သြားရတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လင္က ျမနႏၵာကို
အ႐ုပ္ကေလးလို ျပင္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ အလွထားတာပဲ။ ဘာမက္စရာတုန္း။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒၚယုယုခင္သည္ မ်က္ႏွာထား တင္းမာကာ ရင္ပင္
ေကာ့လာေပ၏။ အိမ္မွာေတာ့ ကိုတင့္သာ အ႐ုပ္ျဖစ္ရမည္။ ကိုတင့္ကို ငါးက်ပ္တန္ကအစ သည္ကေပးမွ
ကိုင္ရတာ။ ဘယ္ေပြႏိုင္မလဲ။ ယုယုခင္တို႔ကို ျမနႏၵာလို ထားလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ျမနႏၵာ ေယာက်ာ္းက
နံပါတ္ ၂-၃-၄ အျပင္ မထင္မေပၚေတြက မနည္းဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတစ္ေလာက အဆိုေတာ္ ဟိုဟာမေတာင္
အိမ္ေပၚ ေျခာက္လေလာက္ ေခၚတင္ထားေသးဆိုပဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ျမ လံုခ်ည္ေလးက လွလိုက္တာ” ဟု သူ ဆက္ေျပာလိုက္၏။
သူ႔၌ စိတ္ငယ္ျခင္း စိုးစဥ္းမရွိေတာ့ဘဲ ျမနႏၵာကို သနားျခင္းပင္ ျဖစ္ေပၚလာေလ၏။ ကေလး မေမြးေသာ
မိမိဘဝကို သူ ေက်နပ္အားရစရာမရွိ တာလည္း ေမ့ေပ်ာက္သြားေလ၏။ ျမနႏၵကို လွပသည္လို႔ ေျပာရမွာလည္း
သူ ဝန္မေလးသလို ရွိ၏။ ေစာေစာက နာမည္ေတာင္ မေခၚခ်င္ဘဲ ဖဲ တစ္အိမ္လိုလို႔သာ ေခၚလိုက္သည္ကို
သူ႔ဘာသာ သတိရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “လွတဲ့သူ ဝတ္လို႔ လွတာေပါ့ေလ၊ ျမ ဝတ္ရင္
ဘာမဆို လွရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား ရီ” ဟု ေဒါက္တာခင္ေအးရီဘက္သို႔ လွည့္ေျပာလိုက္ေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ သူေျပာသည္ကို ၾကားဟန္မရွိဘဲ
ျမနႏၵာ လြင့္ပါးဝင္ေရာက္လာသည္ကို ေငးေမာလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္က
ပက္လက္လွန္ခ်ထားေသာ ဖဲခ်ပ္မ်ားေပၚ လက္ေထာက္ကာ စီးကရက္ကို အားရပါးရ ႐ိႈက္ရင္း မီးခိုးမ်ားၾကားမွ
ျမနႏၵာကို တအံ့တဩ ၾကည့္သည္။ “လွရက္ပါေပ့ဗ်ာ” လို႔ သူ ဆိုခ်င္သလား။ သည့္အျပင္ တစ္ခုခု
သူဆိုခ်င္ေသးသည္။ ဘာလဲ၊ သူ ဘာဆို ခ်င္ေသးသလဲ။ ျမနႏၵာဟာ ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္ မဒမ္ေဂ်ာ္ပဲ၊
ဒါမွမဟုတ္ ၁၆ ႏွစ္သား ေကာလိပ္ေရာက္စ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အရြယ္တင္ေသာ အေမပဲ။ သည့္ျပင္ ဘာဆိုစရာမ်ား
က်န္ေသးသလဲ။ ကိုလွဦးကေတာ့ မိန္းမျမင္လွ်င္ တူႏႊဲ အိပ္ရာဝင္ခ်င္တတ္ေသာ သူ႔စိတ္ရွိျမဲအတိုင္း
တပ္မက္ဟန္ႏွင့္သာ ၾကည့္တတ္သည္။ ျမနႏၵာမွာ ကိုလွဦးလိုလူမ်ိဳး တပ္မက္စရာ ဘာရွိသလဲ။ ဘာမွ
မရွိလွပါဘူး ထင္သည္။ ျမနႏၵာ၏ ရင္သားမ်ားသည္ ယခု ေပါင္ ၁၇၀ ေက်ာ္လာေသာ ယုယုခင္၏ ႏို႔မတိုက္ဖူးေသာ
ရင္သားမ်ားအရြယ္ တစ္ဝက္သာ ရွိမည္။ လင္းထင္ကေတာ့ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္း ျမနႏၵာကို တစ္သက္လံုး
စြဲလမ္းလာသူပီပီ ျမနႏၵာကိုျမင္လွ်င္ လြမ္းအိပ္မက္မက္သည္ေပါ့။ ၾကည့္ပါလား။ ေစာေစာက ပ်င္းရိပ်င္းတြဲဟန္သည္
ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ဝင္းပလွပသည္။ ျမနႏၵာကို သူ တကယ္ စြဲတုန္းပဲ။ ဟိုကလည္း
စြဲစရာ လုပ္တတ္တုန္းပဲ။ ျပံဳးလဲ့လဲ့ကေလးနဲ႔ေပါ့။ ေအးတိ ေအးစက္နဲ႔ ခုထိ ကိုယ့္ကို တစ္ခြန္းမွ
ျပန္မေျပာေသးဘူး။ ကိုတင့္ေကာ... ကိုတင့္ေကာ၊ သူ႔ေယာက်ာ္းသည္ ကုလားထိုင္မွ တစ္ခ်က္ထကာ
ျမနႏၵာကို ရႊန္းရႊန္းစားစား တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဆက္မၾကည့္ရဲသည့္ပမာ မ်က္လႊာ ခ်ကာ ဖဲ ၁၃
ခ်ပ္ကို အသစ္ထပ္၍ စီျပန္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကဲ... ကိုတင့္ ရွင္ထေတာ့။ ျမနႏၵာ မေရာက္ေသးလို႔
သူ႔ တစ္အိမ္ဝင္ခိုင္းထားတာ၊ ဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ေလ။ လာ သည္နားလာ။ ကိုယ့္ မယားဖဲ ဂ်ိဳကာ
ႏွစ္ေကာင္မွ ပါရဲ႕လားၾကည့္” ဟု ေဒၚယုယုခင္သည္ ရႊန္းျပက္ျပက္ကေလး ေျပာျပန္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ် ဖဲဝိုင္းကိစၥ ႐ုတ္တရက္
မလႈပ္ရွားၾကေသးဘဲ ရွိေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒါက္တာခင္ေအးရီသာ ခဏေနမွ ေဒၚယုယုခင္ဘက္
လွည့္လာၿပီး “ဘာေဆးစားလို႔မ်ား သည္ေလာက္ ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး ျဖစ္ေနရတယ္ ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။
သူ ဘယ္ေတာ့မွ မအိုေတာ့ဘူးလား” ဟု မတိုးမက်ယ္ ေျပာေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အျဖဴနဲ႔ ခ႐ုခြံ ပန္းေရာင္ႏုကေလး တြဲဝတ္ထားပံုကိုလည္း
ၾကည့္ပါဦး။ ပုလဲ ဆြဲႀကိဳးကေလးနဲ႔ ဟပ္လို႔၊ ရီလည္း အဲဒီလို ဝတ္ၾကည့္ဦးမယ္။ ဘယ္လို ထြက္လာမလဲ
မသိဘူး။ ဟား... ဟား... ဟား” ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ရယ္ေမာျပန္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒၚယုယုခင္သည္ သူ႔ဖဲကို စားပြဲေပၚ ဖုတ္ခနဲ
ပစ္ခ်လိုက္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကဲ... ျမနႏၵာ ဝင္လာတာနဲ႔ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့
ေမ့ကုန္ၾကၿပီ။ ဟို... ပန္းခ်ီဆရာကလည္း ဖဲတစ္ေထြလံုး ပက္လက္လွန္ၿပီး ခ်ထားေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္
သည္ဝိုင္း ကစားလို႔ ရေတာ့မလဲ။ ေကာင္းတယ္ ကိုတင့္ ထြက္...ထြက္။ ႏွစ္အိမ္ကစားရတာ အားႀကီးနာတယ္။
ရွင္ သည္လာခဲ့။ ေဟာဟိုက ထိုင္ခံု သည္ဆြဲလာခဲ့။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို ေဘးတိုက္ၾကည့္ၿပီး
ဗိုက္ေခါက္ထူသေလး၊ ေမးႏွစ္ထပ္ျပဴသေလးနဲ႔ မကဲ့ရဲ႕နဲ႔ဦးေနာ္” ဟု ေျပာၿပီး၊ “ကဲ... ကိုကိုငမ္းတို႔ရဲ႕
ျမနႏၵာကို ထိုင္ခြင့္ေပးၾကဦးမွေပါ့ရွင့္၊ ေဟာဒီ ေဒါက္တာကေရာ ကိုယ့္ေယာက်္ား ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္
မထိန္းေတာ့ဘူးလား” ဟု က်ယ္က်ယ္ႀကီး ေျပာခ်လိုက္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၾကည့္ေလ။ ဝုန္းခနဲ ငနဲသားေလးေယာက္ ထလိုက္ၾကတာ
သခင္မ ဘုရင္မ ဝင္လာတာက်ေနတာပဲ။ ကိုယ့္လူေတာင္ ေရာေယာင္လို႔ ပါေသးတယ္။ ေယာက်ာ္းမ်ား
အေပၚယံ တယ္မက္တာပဲ။ (ျမနႏၵာဟာ ငါ့လို ေယာက်ာ္းကို ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္း ခ်က္ေကြ်းမယ္
ထင္သလား။ သူ႔ ပန္းေရာင္လက္သည္းခြ်န္ကေလးေတြ အေရာင္မွိန္မွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔။ ၿပီးေတာ့
သားကို ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာ ေဘာ္ဒါထား၊ သမီးငယ္ကေလး နာနီလက္ အပ္ၿပီး အပ်ိဳလုပ္ေနတာပဲ။
ကားတစ္စင္းနဲ႔ လည္ေနတာပဲ။ အပ်ိဳလုပ္ေနတဲ့ ယမင္း႐ုပ္ကေလးကို အဖိုးတန္ေနလိုက္ၾကတာ။ ပန္းခ်ီဆရာက
ကုလားထိုင္ အတင္းထိုးေပးတယ္။ စာေရးဆရာက စီးကရက္ တည္တယ္။ ျမနႏၵာ စီးကရက္ကို မီးခိုးေထာင္းေထာင္းထပါေရာ။
ျမနႏၵာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ေခၚရင္ အကုန္ထလိုက္မယ့္ လူခ်ည္းပဲေနာ္။ တစ္ခ်က္မွ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မယ့္သူ
မပါဘူး။ ငတင့္ေရာေပါ့။ သူက သာဆိုးေသး။ သည္မိန္းမ အုပ္ႏိုင္ခ်ဳပ္ႏိုင္လြန္းလို႔ မေတာ္လွန္ရဲလို႔
ေနရတာ။)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဒါေပမဲ့ အလွျပင္ၿပီး ကားတစ္စီးနဲ႔ လည္ေနတတ္တဲ့
ျမနႏၵာဟာ လွတာကလြဲလို႔ ဘာမ်ား အဖိုးတန္လြန္းလို႔ပါလိမ့္။ သူ႔ကို ပါတီတကာမွာ ျမင္ရပါရဲ႕။
သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔ တစ္ကြဲတစ္ျပားစီပဲ။ လာတုန္း အတူလာၿပီး ျပန္ေတာ့မွ အတူျပန္ၾကတာပဲ။ ျမနႏၵာနားမွာ
ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလည္း အံုလို႔။ ဟိုတေလာက သူ႔ေမာင္ဝမ္းကြဲဆိုတဲ့ ရခိုင္အဂၤလိပ္ ကျပားေလးနဲ႔
တတြဲတြဲပဲ။ တို႔ေတာ့ ၾကည့္ရတာ မသကၤာလွဘူး။ ေကာင္ေလးကို ႏိုင္လိုက္တာဆိုတာလည္း ခိုင္းသည့္ကြ်န္
ထြန္သည့္ႏြားပဲ။ ခု သည္ေကာင္ေလး ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒၚယုယုခင္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာ အိုစာဦးမွာ ေၾကာက္ျပန္သည္ႏွင့္
ထိုအေတြးမွ်င္ကို မနည္း ျဖတ္ရေလ၏။
သူ႔ေရွ႕မွာ မိုးက်နတ္မယ္လို ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာေနေသာ
ျမနႏၵာအား မႏွစ္လိုစိတ္ကိုေတာ့ ခ်ိဳးႏွိမ္လို႔မရ။ ေယာက်္ားေတြကိုလည္း စိတ္ဆိုးသည္ႏွင့္
ေဘးက လင္သည္ ဦးသန္းတင့္၏ ေက်ာကုန္းကို အုန္းခနဲ ထုကာ “ကဲ... အားလံုး အသင့္ျဖစ္ၾကပါၿပီလားရွင္။
ကြ်န္မတို႔ ဖဲဝိုင္း စဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေနာ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တဟားဟား ရယ္တတ္ေသာ၊ ဘယ္လို မိန္းမစားမွန္းလည္း
မသိေသာ၊ သားဖြားေဆး႐ံုမွာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး လင္သည္ စာေရးဆရာကို လႊတ္ထားတတ္ေသာ၊ ျမနႏၵာကို
စြဲလမ္းစိတ္ မေျပသူကို ယူေသာ ေဒါက္တာ ခင္ေအးရီက မိမိကို လွည့္ၾကည့္ကာ ပခံုးကို အသာကိုင္ၿပီး
“သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ျဖစ္တာပဲ ယုရယ္” ဟု ေျပာကာ တဟားဟား ရယ္လိုက္ျပန္ရာ၊ ေဒၚယုယုခင္ပင္
တဟင္းဟင္းႏွင့္ အတင္းဖ်င္းညႇစ္လို႔ ရယ္ရေခ်ေသးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">XXX</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာသည္ တကယ္ ကုသိုလ္ေကာင္းေသာ မိန္းကေလးပါပဲဟု
ေဒါက္တာခင္ေအးရီ ေတြးမိေလ၏။ မိန္းမဟူသည္
ေခ်ာေမာလွပမွ သို႔မဟုတ္ ပညာဉာဏ္ ႀကီးမားမွ သို႔မဟုတ္ ဖြဲမွ်သာတည္း။ အၾကမ္းဖ်င္း
ေျပာရလွ်င္ ျမနႏၵာသည္ မိန္းမလွျဖစ္၍၊ မိမိ ေဒါက္တာခင္ေအးရီက မိန္းမပညာရွိျဖစ္ကာ၊ ယုယုခင္သည္
ဖြဲမွ်သည္တည္း။ ေဒါက္တာခင္ေအးရီ သည္ ထိုစိတ္ကူးကို ျပက္လံုးေကာင္းလို ေအာက္ေမ့ကာ တဟားဟား
ရယ္မိျပန္သည္။ ဘာကိုမဆို သူ ရယ္စရာရွာ၍ ျမင္တတ္သည္မွာလည္း ကုသိုလ္တစ္မ်ိဳးပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ( ျမနႏၵာကို မႏွစ္လိုစရာ သူ႔၌မရွိ။ ျမနႏၵာ၏အလွသည္
ရွားပါး၍ အျပစ္ရွာရ မလြယ္ေသာ ျပည့္စံုက်နျခင္း ရွိေလသည္။ ၾကည္ႏူးေစေသာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေစေသာ၊
ႏွစ္လိုဖြယ္ေသာ အလွပင္။ ျမနႏၵာ၏ အတြင္းသ႑ာန္ တစ္ခုခုကလည္း ႐ုပ္ရည္အလွေနာက္၌ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခိုေအာင္းကာ
စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းေစသည္။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ျခင္းသည္ ဝမ္းနည္းျခင္းလား။ တရားရွိျခင္းလား၊
ျဖဴးေျဖာင့္ျခင္းလား၊ တစ္ခုခုပဲ။ ခင္ေအးရီ မသိ။ သိႏိုင္ေအာင္ ခင္မင္ရင္းႏွီး ေပါင္းသင္းခြင့္
မရခဲ့။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ အေရျပား တစ္ေထာက္သာ လွေသာ အလွမွ် မဟုတ္ဘဲ အသက္အရြယ္ရလာေလေလ
ရင့္က်က္ၿပီး က်က္သေရ ရွိေလေလ။ အေရာင္အဝါ ေတာက္ပေလေလ ျဖစ္တာ အမွန္ပင္။ ျမနႏၵာသည္ ဆံပင္မ်ား
ေဖြးေဖြးျဖဴေတာင္ တစ္မ်ိဳးေတာ့ လွေနဦးမည္ ထင္သည္။ ခုလည္း အသက္ေလးဆယ္ ျပည့္လုျပည့္ခင္
ရွိမည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရသူအား အသက္အရြယ္ကို သတိမရေစေသာ ဂ႐ု မထားေစေသာ အဆင္းႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။
)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ကုသိုလ္ေကာင္းသည္လို႔ ဆိုခ်င္တာ တစ္ခုကလည္း
ျမနႏၵာသည္ မ်ိဳးႏွင့္႐ိုးႏွင့္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝလွျခင္းပင္။ ပိုက္ဆံ၏ ဖန္တီးခ်က္ျဖင့္
ဘီေအ ေအာင္ခဲ့သူ။ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္၊ ဥေရာပႏွင့္ ဂ်ပန္ကို လွည့္လည္ခဲ့သူ။ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္ႏွင့္
ဂ်ာမန္ သံုးဘာသာကို ကြ်မ္းက်င္သူ။ ညစာစားပြဲမ်ားကို အထက္တန္းက်က် တည္ခင္းတတ္သူ ျမနႏၵာ
ျဖစ္ရျပန္၏။ သူ႔ ေယာက်ာ္း ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ျခင္းကလည္း ျမနႏၵာ၏ သရဖူမွ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္ေသာ
နီလာေက်ာက္မ်က္ ျဖစ္ပါေပသည္။ ျမနႏၵာကို ဘဝက အခြင့္ေကာင္း မ်ားစြာေပးလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေပမဲ့ ခင္ေအးရီသည္ မႏွစ္လိုမျဖစ္။ ျမနႏၵာႏွင့္
ေနရာခ်င္း လဲလိုစိတ္ မရွိ။ ခင္ေအးရီသည္လည္း အားထားစရာ ပညာပါရမီ ပါခဲ့သည္။ ၂၃ ႏွစ္မွာ
ဘယ္သူ ဆရာဝန္ ေအာင္ခဲ့ပါသလဲ။ ၂၇ ႏွစ္မွာ သားဖြားမီးယပ္သမားေတာ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါသလဲ။ ေဆး႐ံုအလုပ္တစ္ဖက္ျဖင့္ပင္
ဂ်ာမနီ၊ ျပင္သစ္စာကို သင္ျဖစ္ကာ ျမနႏၵာလိုပင္ ကြ်မ္းက်င္႐ံုမက ေဆးက်မ္းစာမ်ားပင္ ဖတ္လ်က္ရွိေသး၏။
ျမနႏၵာက ေသးသြယ္ရွည္လ်ား၍ ခြ်န္ထက္ေသာ လက္သည္း ပန္းေရာင္ကေလးမ်ားက တေျပာင္ေျပာင္ တလက္လက္ႏွင့္
ပီယာႏိုတီးေသာအခါ ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ လက္သည္း ငံုးတိတိ။ လက္စြပ္ပင္၊ နာရီပင္ မရွိ။
ဝက္မွင္ဘီးႏွင့္ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေရေႏြး ႏွင့္ အထပ္ထပ္ ငါးမိနစ္တိတိ တိုက္ေဆးသျဖင့္ နီရဲေနေသာ
လက္မ်ား၊ လက္အိတ္စြပ္ထားေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ေဆး႐ံုမွာ ေပါင္းျပဳတ္ထားသျဖင့္ ပိုးမႊားကင္းေသာ
ကိရိယာမ်ားကို ကိုင္ကာ မေမြးႏိုင္ေသာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ဗိုက္ကိုခြဲ၍ ကေလးအရွင္ကို ထုတ္ခဲ့သည္။
ကင္ဆာျဖစ္စ သားအိမ္ကို ထုတ္ခဲ့သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ဖံုးအုပ္ထားသျဖင့္ မ်က္လံုးႏွစ္စံုသာ
ေပၚေသာ္လည္း ထိုမ်က္လံုးတို႔သည္ စိတ္အားထက္သန္ျခင္းျဖင့္ ဝင္းဝင္း ေတာက္လ်က္ရွိသည္။
ခင္ေအးရီသည္ ပီယာႏို မတီးခ်င္လို႔ မတီးျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ သူ႔လက္မ်ားသည္ ပၪၥလက္တန္ခိုး
ရွိသလို အမ်ိဳးမ်ိဳး တတ္ႏိုင္တာ အမွန္ပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာကို မႏွစ္လိုစရာ မရွိ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တကယ္ေတာ့ ျမနႏၵာကို တကယ္ပင္ ႏွစ္လိုမိေသးသည္။
ျမနႏၵာ မိန္းမလွ၏ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ၊ မိန္းမ “ဖြဲ”တို႔ မနာလိုျခင္း ႐ိုက္ခတ္လို႔ မရေသာ
အထက္တန္းက်ဟန္ကို ခင္ေအးရီ သေဘာက်ေလသည္။ ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္းပင္ ျမနႏၵာ၏ ျပင္ပ႐ုပ္ ေခ်ာေမာလွပျခင္းကို
ခင္ေအးရီ စူးစမ္းလို႔ မရေသးေသာ (အားလပ္သည့္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရေအာင္ စူးစမ္းဦးမည္။) ထူးျခားေသာ
အတြင္းသ႑ာန္က ထည္ဝါေစသည္။ မာနႀကီးတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုလိုက္ပါႏွင့္။ ခင္ေအးရီသည္ ခင္ေအးရီသာ
မျဖစ္လွ်င္ ျမနႏၵာသာ ျဖစ္ခ်င္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ခင္ေအးရီသည္ အနည္းငယ္
တုတ္ခိုင္လြန္းသည္။ ေဆး႐ံု၌ ပင္ပန္းအိပ္ပ်က္လွသျဖင့္ အစားျပန္အိပ္ျခင္း၊ ပို၍ စားေသာက္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ပဲလား။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရကူး လမ္းေလွ်ာက္ မွန္ခဲ့လို႔လား မသိ။ ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ
ဘိုးေအႏွင့္ပင္ တူေလသလားမသိ။ တဟားဟားျဖင့္ ရယ္ေမာလြယ္ေသာ ေဒါက္တာ ခင္ေအးရီသည္ အင္မတန္မွ
က်စ္လ်စ္ေတာင့္တင္းလွသည္။ ခုမနက္တိုင္း အင္းလ်ားတစ္ပတ္ ပတ္ဆဲပင္။ သူ႔ေယာက်ာ္း လင္းထင္ႏွင့္
တြဲသြားလွ်င္ သူက အစ္မႀကီးႏွင့္ တူေနတတ္သည္။ မၾကာခဏလည္း အေမးခံရသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက ေနာက္ေျပာင္တတ္သည္။
သူသည္ လင္းထက္ထက္လည္း ငါးလခန္႔ အသက္ႀကီးတာ အမွန္ပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္းထင္ႏွင့္ ဘယ္သူမွ သေဘာမတူဘဲ ဇြတ္အဓမၼ
လက္ထပ္ခဲ့သည္။ လင္းက ဘီေအသာ ေအာင္ေသာ စာေရးဆရာ။ မိဘအေမြကို ရသျဖင့္ ေအးေအးထိုင္စားေနေသာ
အလုပ္မရွိ။ ဒါထက္ အလုပ္မလုပ္ေသာ ေယာက်္ား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္းနဲ႔ လက္ထပ္ၾကတဲ့ေန႔ကမ်ား သိပ္ရယ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။
ဟား... ဟား။ ကိုယ္က ေဆး႐ံုက ညတာဝန္ကအျပန္ အိပ္ပ်က္ေနသျဖင့္ မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ႏွင့္
ေရ ကမန္းကတန္းခ်ိဳး၊ အဝတ္အစား ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္ဝတ္ၿပီး ကိုယ့္ေအာ္စတင္ကေလး ေမာင္းၿပီး
လင္းကို ရွာရတယ္။ လင္းက သူ ငွားေနျမဲ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ စီးကရက္ျပာေတြ ပြလို႔။ လင္းကို
ေရခ်ိဳးခိုင္းတာ မခ်ိဳးဘူး။ အက်ႌလဲခိုင္းေတာ့လည္း ေပကပ္ကပ္။ ဘန္ေကာက္ပုဆိုးေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴ
ေကာက္ဝတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ႐ံုးကိုေျပးၾကတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုတင္ေမာင္ၾကည္ရယ္၊ ကိုၫြန္႔ေရႊရယ္က
႐ံုးမွာ ေစာင့္ၾကလို႔။ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္း ေဒါက္တာ မ်ိဳးခင္ရယ္။ ေဒါက္တာ ၾကည္ႏြဲ႔ဦးရယ္ကလည္း
႐ံုးမွာေစာင့္ၾကလို႔။ ကိုယ္က နည္းနည္း ရွက္လို႔ အသက္ ငါးလေလွ်ာ့ေျပာလိုက္မွ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ထဲမွာ
လင္းနဲ႔ သက္တူရြယ္တူ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီည လင္းရဲ႕ စားပြဲကို ကိုယ္ရွင္းေတာ့ ”ေမာင့္ႏွမ
ျမနႏၵာ” ဆိုၿပီး သူ ကဗ်ာေတြ စပ္ထားတာ အမယ္ေလး တစ္ထပ္ႀကီးပဲ။ ပထမေတာ့ (ရွက္ပါရဲ႕) မနာလိုမခံခ်ိနဲ႔
မ်က္ရည္ေတြ ဘာေတြက်။ သူ႔ကို ထုႏွက္ၿပီး ကဗ်ာေတြ ဆုတ္ပစ္တာေပါ့။ အထပ္လိုက္ႀကီး ဆြဲဆုတ္ေတာ့
မစုတ္ဘူး ဆရာေရ။ ဒါနဲ႔ စာလံုးေလးတစ္လံုး လွတာေတြ႔လို႔ ေကာက္ဖတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့
ကဗ်ာေတြ။ ႏွေျမာစရာႀကီးဆိုၿပီး ကိုကပဲ သိမ္းရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ရယ္ခ်င္ၿပီး
ၾကံဳဖူးရဲ႕လားကြယ္တို႔ဆိုၿပီး တဟားဟား ရယ္ရတာပဲ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေနာက္ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ၾကည္ႏြဲ႔ဦးႏွင့္
ကိုမ်ိဳးခင္တို႔ စထရင္းမွာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လက္ထပ္ၾကေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အဲဒီမွာမွ ျမနႏၵာကို ပထမဆံုး ျမင္ဖူးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာ နာမည္ႀကီးလွေပမယ့္ ခင္ေအးရီသည္ ေကာလိပ္၌
ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားတာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္သျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ သူကိုယ္ႏိႈက္က ေရႊတံဆိပ္ဆုရၿပီး
ပညာဘက္မွာ ေက်ာ္ၾကားသလို စာမျပတ္ က်က္မွတ္ရသည္မို႔ တစ္ေၾကာင္း၊ သူလို စာသာက်က္တတ္ေသာ
ေက်ာင္းသူႏွင့္ ျမနႏၵာတို႔ မင္းမူစိုးမိုးေသာ ပါတီပြဲသဘင္မ်ား မအပ္စပ္သည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္
ျမနႏၵာကို ေက်ာင္းမွာ မျမင္ဖူးခဲ့ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ယူနီဗာစီတီမွာ ၂ ႏွစ္သာ ေနရၿပီး လမ္းေတာ္
ေဆးေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းခဲ့ကာ ဂ်ဴဗလီေဟာနားက ဆင္ပဆင္ဟိုတယ္မွာ ေနလာရသည္သာ။ ျမနႏၵာကို
မေတြ႔ႏိုင္ ျပန္ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ျမနႏၵာက ေန႔ေက်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၾကည္ႏြဲ႔ဦးတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို မီေအာင္ ေဆး႐ံုမွ
ေျပးရျပန္ေတာ့ ခင္ေအးရီ လက္မ်ားသည္ သားဖြားေဆး႐ံုနံ႔ ေတာ္ေတာ္နံေနေသးသည္။ စင္ေအာင္
မေဆးခဲ့ရ။ ေမ့ၿပီး ေရေမႊး မဆြတ္ခဲ့မိျပန္သျဖင့္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က မမေခ်ာတို႔ သူ႔ကို
လွည့္ၾကည့္ကာ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၾကတာ မွတ္မိေသးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> (ယခုလည္း အိမ္သို႔ ျပန္လာလွ်င္ သားအငယ္ဆံုးကေလးသည္
“ေမေမ့အနံ႔ ရတယ္ေဟ့၊ ေမေမ ျပန္လာၿပီ မဟုတ္လား” ဟု ေအာ္ကာ ေမေမ ေဖေဖ အခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္လာျမဲပင္။
သားငယ္ကေလးသည္ အင္မတန္ ႏွာေခါင္းပါးသည္။ စံပယ္ပန္းကို ႀကိဳက္တတ္သည္။ သူ႔အေဖလို ကဗ်ာဆရာျဖစ္မည္
ထင္သည္။ သီခ်င္း ႀကိဳက္လိုက္တာလည္း သူမတူ။ စကားမေျပာတတ္ခင္က သီခ်င္းသြားကို ေမေမ ထည့္၍
အစအဆံုး မွန္ေအာင္ ဆိုေလသည္။)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၾကည္ႏြဲ႔ဦးတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို ျမနႏၵာသည္
ယခု ဖဲဝိုင္းသို႔ လာသလိုပင္ အျဖဴႏွင့္ ခ႐ုခြံပန္းႏုေရာင္ကေလးဝတ္ကာ ပုလဲႏွင့္ေငြ တြဲဝတ္လာသည္။
အဲဒီေခတ္တုန္းက ထဘီအျဖဴခ်ိတ္ဆိုတာ မဂၤလာသတိုးသမီးေတာင္ ဝတ္ရမွန္း မသိေသးတဲ့ ေခတ္ေပါ့။
ျမနႏၵာက ပိုးေပ်ာ့အျဖဴမွာ ေငြပြင့္မ်ားျခယ္သည့္ ထဘီႏွင့္ လဲ့လဲ့ေလးသာ အေရာင္တင္သည္။
ပန္းႏု အက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ ပဝါမျခံဳေပ။ သူ႔အမူအယာအတိုင္း ေလမွာ လြင့္ပါး ေႂကြေလ်ာလာသည့္
ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ကေလးလို ဝင္လာလိုက္တာ လူတကာ ေငးလို႔ေနရသည္။ အဲသည္တုန္းက သူ႔ေယာက်ာ္း
ဆရာ ပါမလာေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဆရာလား၊ ဆရာကေတာ့ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္း သည္ေလာက္
အဖိုးတန္အလွကေလးကို ရေအာင္ယူ၊ ဧည့္ခန္းမွာ ထားၿပီး ခပ္ထထ ေက်ာင္းသူကေလးေတြ၊ နာ့စ္မေလးေတြ
ကားေပၚတင္ကာ တစီစီ ေနျမဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေက်ာင္းတုန္းက ဆရာ့ဝါသနာကို ေၾကာက္၍ ဆရာ့
စာသင္ခ်ိန္မွာ ခင္ေအးရီတို႔တေတြ ေတာ္ေတာ္ သတိႏွင့္ေနခဲ့ၾကသည္ကို သတိရျပန္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သည္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ျမနႏၵာကို သူမ ႏွစ္လိုဖြယ္လံုးလံုး
မရွိလို႔ ဆိုႏိုင္ျပန္ပါသည္။ (ေလာက၌ ဘယ္လိုပင္ ဘာမဆို ျပည့္စံုသည္ျဖစ္ေစ လင္၏အခ်စ္ကို
မခံရေသာ မိန္းမကို ဘယ္သူ မနာလို ရွိႏိုင္မည္လဲ။)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္းက ျမနႏၵာကို ခုထိ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာလို႔
လြမ္းခ်င္လည္း လြမ္းပါေစေပါ့။ ကဗ်ာဉာဏ္ ဝင္ခ်င္လို႔သာပါပဲ။ လင္းက တစ္ခါ တစ္ခါ ကေလးလိုပဲ
ေယာက်ာ္းမ်ားစြာဟာ ကေလးဆိုးႀကီးေတြနဲ႔ တူတာ အမွန္ပဲ။ ေဆး႐ံုမွာ ၾကည့္ပါလား။ သတၱိခ်င္းယွဥ္ရင္
မိန္းမေတြကို တစ္ဝက္ မမီဘူး။ ေဆးထိုးတာကေလးေလာက္ေတာင္ အပ္နဲ႔မရြယ္ခင္က ေယာက်္ားေတြ
နာၾက၊ ေအာ္ၾက။ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ လုပ္တုန္းက ေယာက်္ားတစ္ေယာက္မ်ား အေၾကာက္လြန္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး
ဆတ္ဆတ္တုန္ေနလို႔ ထံုေဆးေပး ၿပီးမွ ခြဲမျဖစ္လို႔ ေမ့ေဆးေပးၿပီးမွ လိပ္ေခါင္းခြဲရတာ
ၾကံဳဖူးေသးတယ္။ မိန္းမထဲမွာ တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူးဘူး။ လင္ယူဝံ့တာ၊ ကေလးေတြ ေမြးဝံ့တာ နည္းနည္းသတိၱမွ
မဟုတ္တာ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္းက ျမနႏၵာကို တကယ္ ခ်စ္ဖူးရင္လည္း ခ်စ္ဖူးမွာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အေဝးက ေငးေမွ်ာ္ခ်စ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ စြဲလမ္းႏိုင္မွာလဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ သိကြ်မ္းၾကဖူးေသးတယ္တဲ့။
မမျမနႏၵာရဲ႕ ေမာင္ေလး လင္းထင္ေပါ့။ သူ႔ထက္ ေလးႏွစ္ေလာက္ ငယ္တယ္တဲ့။ အိုင္ေအ ေအာက္တန္း
ေက်ာင္းသားသစ္ကေလးကို ခိုင္းလို႔ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ လင္းက ေျပာတယ္။ တစ္ခါတိတိပဲ
ဘိုင္စကုပ္ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ၾကည့္ဖူးပါတယ္တဲ့။ ဒါလည္း အမွတ္မထင္ ေျပာမိတဲ့ ျမနႏၵာရဲ႕စကားကို
သူက အတင္းကတိတည္ခိုင္းလို႔ ၾကည့္ၾကရတာေလ။ ၿပီးေတာ့ လင္း အိုင္ေအ အထက္တန္းလည္း တက္ေတာ့
ႀကီးပြားသြားလိုက္တာ ျမနႏၵာ လည္း လင္ယူပါေလေရာ။ ဟား... ဟား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အခ်စ္ဆိုတာ လင္မယားမွာသာ ရွိတာပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မေန႔ကပဲ တစ္အိမ္လံုး အင္းလ်ား ေရကူးသြားၾကတယ္။
ကေလး ငါးေယာက္ကို ကားနဲ႔အျပည့္ တင္လို႔ေပါ့။ သူတို႔အားလံုး ေရွ႕ကသြားၾကေတာ့ ကေလးတို႔အေဖ
လင္းနဲ႔ ကေလးတေတြကို ေနာက္ကေန ၾကည့္ရင္း လင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့လက္က မလြတ္ႏိုင္ဘူးလို႔
စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေနာက္က ျဖည္းျဖည္းလိုက္လာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အေတာ္ေဝးေဝးမွာက်န္ခဲ့ေတာ့
ငယ္ငယ္ကလို လြတ္လပ္တဲ့စိတ္ ျပန္ေပၚလာတယ္။ လင္နဲ႔သားနဲ႔ ဘဝက အလွမ္းကြာသြားျပန္သလိုပဲ။
ဟုတ္တယ္။ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္းပဲ ေမြးဖြားလာတာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အျမဲ လံုးဝ အျမဲတမ္းေနာ္။
အျမဲတမ္း ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူရြယ္ ႏွစ္ေယာက္က တူ႐ူက ေလွ်ာက္လာျပန္တယ္။
တစ္ေယာက္က တယ္ ေတာင့္ပါလားလို႔ ေျပာသြားတယ္။ တစ္ေယာက္က ဆိုဖီယာလိုရင္ႀကီးလိုပဲတဲ့ေလ။
ငယ္ငယ္ကလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ဟားပစ္လိုက္မွာပဲ။ ခုေတာင္ လင္း မႀကိဳက္မွာစိုးလို႔ ဟားလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ သားအငယ္ဆံုးေလးက ျပန္လွည့္လာၿပီး လမ္းတစ္ဝက္က ေစာင့္တယ္။ လင္းကလည္း လွည့္ၾကည့္ၿပီး
ရပ္ေစာင့္ေနျပန္ၿပီ။ အနားေရာက္ေတာ့ ဘာေျပာလဲ သိလား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ရီ႕ သားကေလ သူ႔အေမကို သိပ္ႏွေျမာတာ” တဲ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘာျဖစ္လို႔”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ခုန ေကာင္းေလးႏွစ္ေကာင္ ေတြ႔ေတာ့၊ အေဖ ဟိုမွ
ေမေမ တစ္ေယာက္တည္းတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ဘာျဖစ္လဲကြလို႔ ေျပာေတာ့၊ အို... ေရထဲ ျမႇံဳးေထာင္ထားေတာ့
သြားၾကည့္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ရီ႕ဆီကို ျပန္ေျပး လာတာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “လင္းကေတာ့ မႏွေျမာဘူးေပါ့ေလ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေပါတာမ”လို႔ ဆိုၿပီး သြားေပမယ့္ လင္းဟာ
ကိုယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရကူးအဝတ္ ဝတ္ခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။ ငယ္ငယ္က ေရကူးရင္ အျမဲ ဆြင္းမင္းစုနဲ႔
ကူးတာ။ ခု ထဘီရင္လ်ားႀကီး တျပဳတ္ျပဳတ္နဲ႔ မကူးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ခါးတုတ္ႀကီးနဲ႔ လွပါဘူး” လို႔လည္း မခံခ်င္ေအာင္
ေျပာေသးတယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ထိုခဏ၌ ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ သူ႔လင္ လင္းထင္၏
မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လို႔မဝေအာင္ ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ လင္းရဲ႕ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညိဳေမွာင္ေသာ ဆံပင္ကို
အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖြကစားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၆ ႏွစ္ ရွိေလၿပီ။ အဂၤလန္သို႔ စာသြားသင္စဥ္ကသာ
၂ ႏွစ္မွ် ခြဲခဲ့ၾကဖူးသည္။ လင္းက ေအးေဆးသူ၊ ခင္ေအးရီက ခ်စ္ခင္မူရာ ျပတတ္သူ၊ ဖ်တ္လတ္သြက္လက္သူ
ျဖစ္သည္။ လင္းကို သူက အလ်င္ စ နမ္းျမဲ။ လင္းရဲ႕လက္ကို သူက အလ်င္ ဆုပ္ကိုင္ျမဲ။ တစ္ဖက္လွည့္
အိပ္တတ္ေသာ လင္းရဲ႕ေက်ာကုန္းႀကီးကို သူက ဖက္၍ မ်က္ႏွာအပ္ကာ အိပ္တတ္သည္။ ပူေႏြးေသာ ေႏြရာသီညမ်ားမွာေတာ့
လင္းသည္ သူ႔ကို အသာတြန္းဖယ္ကာ “မအိုက္ဘူးလား ရီ”ရဲ႕လို႔ ေမးတတ္သည္။ ခင္ေအးရီက ဘာမွ်မေျပာဘဲ
“သြား”လို႔သာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ဆိုၿပီး ေဆာင့္ေအာင့္တြန္းပစ္လိုက္လွ်င္ေတာ့ လင္းသည္ ညႇင္သာစြာ
ရယ္ေမာကာ သူ႔မိန္းမကို ေပြ႕ဖက္ရမွန္း၊ ေခ်ာ့ေမာ့ရမွန္း သိတတ္လာျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သည္ေတာ့လည္း ခင္ေအးရီသည္ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ေျပကာ
လင္းက သိပ္အိုက္တတ္တာ၊ ၿပီးေတာ့ သိပ္ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္တာ၊ မတိုက္ဆိုင္ခဲ့လို႔ သို႔မဟုတ္ရင္
ဘုန္းႀကီးျဖစ္မယ့္ လူစားမ်ိဳးပဲဟု ေတြးတတ္ေလသည္။ ပန္ကာ ထဖြင့္တတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္ခါတစ္ရံ သိခ်င္စိတ္သက္သက္ႏွင့္ “လင္း
တကယ္ ေျပာစမ္းပါ။ ရီ႕အျပင္ တကယ္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူ မရွိဘူးလား”လို႔ ေမးတတ္သည္။ “သုေတသန
လုပ္ခ်င္လို႔ပါ” လို႔ အတည္ ေျပာတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္းက ရယ္ျပံဳးကာသာ ေနတတ္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာ
မၾကည္လင္လွလို႔ ထင္ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေျပာေလ... ေျပာေလ၊ ကဲ... ဥပမာ ျမနႏၵာကို
ခ်စ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ရီက ေပါတာမပဲ” လို႔သာ ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “စကား မလႊဲနဲ႔”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မဟုတ္တာ၊ မခ်စ္ဖူးပါဘူး။ ရီ႕ကိုသာ တစ္မိုးေအာက္
တစ္ေယာက္ ထင္၊ ရီကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မျမင္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သိပ္ညာတာပဲ၊ လင္း ျမနႏၵာကို အရမ္းပစ္ႀကိဳက္ေနတာ
ဟိုးဟိုး ေက်ာ္လို႔။ သည္လို ညာလို႔ရမွာလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သားႀကီးေတာင္ ၁၆ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္ ရီရဲ႕၊
ဒါေတြ ေျပာေနစရာလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဒါျဖင့္ရင္ ျမနႏၵာ နာမည္ကို အိပ္ရင္း ဘာျဖစ္လို႔
ခဏခဏ ေယာင္ရတာလဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ခင္ေအးရီက တကယ္ေတာ့ ေနာက္ေျပာင္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ၿပီး
လင္း ကမူ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အသံ ထြက္မလာ။ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ
မၾကာခဏ ျပင္ေသးသည္။ ၿပီးမွ “ရီ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တာပဲ”လို႔ ေျပာေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ခင္ေအးရီက သည္အခါမ်ိဳးမွာသာ တဒဂၤေလာက္ ျမနႏၵာကို
မလိုလား မႏွစ္သက္ ျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာရွည္မခံပါ။ ခင္ေအးရီ ကိုယ္ႏိႈက္က စိတ္သေဘာ
ေကာင္းျမတ္ရာ၌ ေက်ာ္ၾကားသူပင္။ ေမ့ေပ်ာက္ လြယ္သူပင္။ (သူသည္ လူနာကို ပိုက္ဆံအတြက္ တစ္ခါမွ်
မကုသဖူးဘူး။ ေဆးကုသခဟူ၍ စာရင္း မပို႔ဖူးဘူး။ ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆး႐ံု ၌ အလုပ္သင္
ဆရာဝန္မ်ားႏွင့္ ေရာဂါေအာက္ေျခသိမ္းကိစၥကအစ ပါတတ္သည္။ သူ႔ကို လူနာမ်ားက ခ်စ္ခင္သည္။
သူ ပိုက္ဆံမလိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ လာကန္ေတာ့ေသာ ပစၥည္းမ်ားသည္ အိမ္မွာ စုပံုေနသည္။ ငယ္ငယ္က
ျငင္းဆန္ျမဲ။ သို႔ေသာ္ ေစတနာကို မတားဆီးလိုေတာ့သျဖင့္ ယခု လက္ခံကာ ရသမွ် ပစၥည္းကို
ေဝငွစြန္႔ၾကဲပစ္တတ္သည္။ တစ္ခါမွ ေန႔ဖို႔ညစာ ဟူ၍ သိမ္းမထားခဲ့ေခ်။)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၿပီးေတာ့ လင္းဟာ ျမနႏၵာေၾကာင့္ ရင္ခုန္ရမွ
ကဗ်ာ စပ္ႏိုင္မယ္၊ ဝတၳဳ ေရးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ စပ္ပါေစ၊ ေရးပါေစေပါ့။ လူတို႔သည္ ဝက္သက္
ေပါက္တတ္သည္။ ေက်ာက္ျဖဴ ေပါက္တတ္သည္။ အဆင္မသင့္လွ်င္ အမာရြတ္ကေလးေတြ ထင္တတ္သည္။ အင္မတန္
ကံဆိုးလွ်င္ အသက္ေတာင္ ဆံုးႏိုင္ေသး။ သို႔ေပမယ့္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ လင္းထင္သည္ ေဒါက္တာခင္ေအးရီႏွင့္
၁၆ ႏွစ္မွ်ၾကာေအာင္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခဲ့သည္ မွာသာ အဓိကပင္။ သူတို႔မွာ သားသမီး ငါးေယာက္က
အိမ္ႏွင့္အျပည့္ပင္။ သားအႀကီးဆံုးက မေအႏွင့္ တူသည္မို႔ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္းႏွင့္။
ေရကူး ဝါသနာႀကီးလွသည္။ သမီး သံုးေယာက္က ၾကားသီး ေခၚရမလား၊ ဖေအလို ၿငိမ္းခ်မ္းေအးေဆးၾကၿပီး
မေအလို စာေတာ္ၾကသည္။ ဂ်ာမန္စာ သင္ၾကသည္။ ဆရာဝန္ လုပ္ၾကမည္တဲ့။ သားအငယ္ဆံုးကေတာ့ ကဗ်ာ
ဆရာပဲ။ နာမည္ကိုက လင္းက ေရြးလိုက္တာ။ ျမလင္းေထြးတဲ့ေလ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သားငယ္ ျမလင္းေထြးက စံပယ္ပန္းႀကိဳက္သည္။
ကဗ်ာ က်က္တတ္သည္။ သီခ်င္း ဆိုတတ္သည္။ ဝတၳဳ ဖတ္တတ္သည္။ ၾကပ္ကေလးကို အႀကိဳက္ဆံုး ဆိုပါလား။
အိပ္ရာထဲ လွိမ့္ကာ ၾကပ္ကေလးဝတၳဳ ဖတ္ၿပီး တခစ္ခစ္ ရယ္ေနတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကပ္ကေလးဆီ
စာေရးဦးမည္တဲ့။ ျမလင္းေထြး ေရးထားသည္မွာ “ဦးဦး ၾကပ္ကေလးခင္ဗ်ား”တဲ့။ “ဦးဦးရဲ႕ ဝတၳဳေတြကို
သား အလြန္ႀကိဳက္ပါသည္” တဲ့။ စာေရးဆရာထဲမွာ “ဦးဦးေလာက္ ဘယ္သူမွ မေကာင္းပါဘူး” တဲ့။
“ဦးဦး ကာတြန္းေကာ မဆြဲဘူးလား” တဲ့။ “ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာေတြထဲမွာေတာ့ သားသားရဲ႕ ေဖေဖေလာက္
ဘယ္သူမွ ေတာ္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး” တဲ့။ “သားသား သိတာေပါ့တဲ့”။ “မဂၢဇင္းတိုက္ေတြကိုသာ မပို႔တာ။
ေဖေဖက ကေလးဖတ္ဖို႔ ကဗ်ာလည္း ေရးတာပဲ” တဲ့။ ျမလင္းေထြးက သူ႔အေဖ ေပးထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာင္
ၾကပ္ကေလး ဖတ္ဖို႔တဲ့။ ခပ္ႂကြားႂကြားကူးထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေရွးေရွးတုန္းက ဥမၼာျမ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သီဝိမင္းေတာင္ ႐ူးေအာင္လွ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အ႐ူးကုမရခင္ ရွင္ဘုရင္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တံတားေလးေဆး႐ံု သူဝင္ရင္၊</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဆင္ျဖဴစီးလို႔ ဝင္သလား</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမင္းျဖဴစီးလို႔ ဝင္သလား</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမလင္းေမာင္ တစ္ေန႔လံုး</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဆင္ျခင္ေတြးဆ မဆံုးတယ္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေခြႏံုးလွသဗ်ား... တဲ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပတၱလားတီးသင္တာ တစ္ႏွစ္ရွိေသးသည္။ က်က်နန
တီးႏိုင္ေလၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> စႏၵရား မဝယ္ႏိုင္၍ ပတၱလား ဝယ္ရသည္။ ဟိုတေလာက
သူငယ္ခ်င္းၾကည္ႏြဲ႔ဦးက အသစ္စက္စက္ စႏၵရားေရာင္းမည္တဲ့။ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ဆိုေတာ့ ဘယ္ဝယ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
လူေတြကလည္း အထင္ႀကီးလိုက္ ၾကတာ။ စိန္လက္ေကာက္ ဝယ္ပါတဲ့၊ ေဒၚထူးစိန္က ေျပာတယ္။ စိန္ကေလးေတြ
ပထမတန္းပဲတဲ့။ ေလးေသာင္းတည္းပါတဲ့။ ေလးေသာင္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုေတာ့ ရယ္ေသးတယ္။ ခုေနတဲ့
ျခံနဲ႔တိုက္ေတာင္ လင္းရဲ႕အေမက ဝယ္ေပးသြားတာ။ ျခံက်ယ္ေအာင္ ကပ္ေနတဲ့ ေျမတစ္ကြက္ ထပ္ဝယ္တာ
ေႂကြးေတာင္ ငါးေထာင္ေလာက္ က်န္ေသးတယ္။ ပိုက္ဆံကလည္း ကေလးေတြကို ေကြ်းတာနဲ႔ ကိုယ့္ေဆးစာအုပ္ဖိုး၊
လင္းရဲ႕ ဝတၳဳ စာအုပ္ဖိုးနဲ႔ ကုန္တာပဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမလင္းေထြး ပတၱလားတီးေတာ့ ေမေမ သီခ်င္း ဆိုေပးပါတဲ့။
ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆံုးေအာင္ မရဘူးဆိုေတာ့ လင္းက ထလာၿပီး သားအဖ ဆိုၾကတီးၾကသတဲ့ေလ။
သမီးသံုးေယာက္က ေက်ာင္းမွာ တတ္လာတဲ့ ယိုးဒယားအက ဝင္ကရင္ ကၾကတယ္။ သားႀကီးကေတာင္ အီလက္ထရစ္ဂီတာ
ဝယ္ေပးပါ ျဖစ္လာျပန္ၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> (ကဲ၊ ရီတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာ အိမ္ေထာင္မွာ ျမနႏၵာ
ဘာတစ္ေနရာ ရႏိုင္သလဲ။ ဆံုးပါးေက်ေပ်ာက္သြားတဲ့ အိပ္မက္ကေလးပါ။ ျမဴေငြ႔ကေလးပါ။ သည္အိပ္မက္
ျမဴေငြ႔ေလးဟာ တစ္ခါတစ္ခါ လြမ္းေလပင့္လို႔ ပ်ံ႕လြင့္ လာလည္း ဘာ႐ုပ္သဏၭာန္မွ ျဖစ္လာမယ္
မဟုတ္ပါဘူး။ လင္းကေတာ့ စားပြဲမွာ ထိုင္မိမွာေပါ့။ မနက္ေစာေစာ သပိတ္လြယ္ငွက္ကေလး ထၿပီး
ကလယ္ကုလား စကားမ်ားဆိုသလို ဆူေနတဲ့အခါ လင္း စားပြဲမွာ ထိုင္မိ မွာေပါ့။ ရီစိုက္တဲ့
ထင္းရွဴးတန္းၾကားက လေရာင္ျဖာယွက္ၿပီး က်လာေတာ့ အိပ္ရာေခါင္းရင္း မွန္တ႐ုတ္ကပ္ေပၚ တ႐ုတ္ပန္းခ်ီသဏၭာန္
ေပၚလြင္ လာရင္ လင္း စားပြဲမွာ ထိုင္မိမွာေပါ့။ မျငဴစူသင့္ပါဘူး။)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ယုယုခင္ကိုေတာ့ သနားပါတယ္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ
သားသမီး မရလို႔ အခ်ည္းအႏွီး ျဖစ္ေနတဲ့ အားလပ္လစ္ဟင္းေနတဲ့ သူ႔ဘဝတစ္ဝက္ဟာ သူတစ္ပါးကို
အျပစ္ရွာၾကည့္ေနတာနဲ႔ ဆံုးပါးေတာ့တာပဲ။ ဘဝ တစ္စိတ္ကေတာ့ မုသာဝါဒေျပာျခင္းနဲ႔ ကုန္ရတယ္။
က်န္တစ္စိတ္ကေတာ့ အိပ္ျခင္းစားျခင္းေပါ့။ ဟား... ဟား... ဟား... ဟား...။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာကို သူ မနာလိုတာကေတာ့လည္း တားဆီးႏိုင္ေကာင္းတဲ့
တရားဓမၼ မဟုတ္ပါဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမနႏၵာဟာ ႏွင္းဆီပြင့္လိုပဲ
လွေနတာကိုး။ တားဆီးလို႔မွ မရဘဲ။ အညစ္အေၾကး အတိ ျပည့္တဲ့ လူဆိုတဲ့ သတၱဝါကလည္း သည္ေလာက္လွဖို႔ေတာ့
မသင့္ဘဲကြယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လွလိုက္တဲ့ ျမနႏၵာ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘာေဆးစားလို႔မ်ား သည္ေလာက္ ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး
ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး” ဟု ခင္ေအးရီသည္ အံ့ဩစြာ ေျပာလိုက္၏။ ယုယုခင္က မၾကားသလို
လုပ္ေနေသး၏။ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မအိုေတာ့ ဘူးလား။ အျဖဴနဲ႔ ခ႐ုခြံ ပန္းေရာင္ႏုကေလး တြဲဝတ္ထားပံုကလည္း
ၾကည့္ပါဦး၊ ပုလဲဆြဲႀကိဳးကေလးနဲ႔ ဟပ္လို႔၊ ေဆး႐ံုတြင္ ေပေရစျမဲမို႔ ပါတိတ္ လံုခ်ည္ရင့္ရင့္သာ
ဝတ္ေလ့ရွိတာကို သတိရမိ၏။ မိမိ၏ ၅ ေပ ၅ လက္မခြဲ အရပ္အေမာင္း၊ ေပါင္ခ်ိန္ ၁၄၅ ကို သတိရမိ၏။
မ်က္မွန္ကိုင္းနက္ႏွင့္ ဆိုျပန္ေတာ့ “ရီလည္း အဲဒီလို ဝတ္ၾကည့္ဦးမယ္၊ ဘာ႐ုပ္ ထြက္လာမလဲ
မသိဘူး။ ဟား... ဟား... ဟား... ဟား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေပမည့္ ေယာက်ာ္းေလးေယာက္ ဝုန္းခနဲ ထၾကတာကေတာ့
ရယ္စရာပဲ။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္ကေတာ့ အျမဲ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာသူမို႔ သူ႔ကုလားထိုင္ ထိုးေပးတယ္။
ယုယုခင္ရဲ႕ ေမာင္ေတာ္ မိန္းမဝါသနာကို မယားေၾကာက္လို႔ ခ်ိဳးႏွိမ္ေနရသူ သူငယ္ခ်င္း သေဘာေကာင္းႀကီး
ကိုသန္းတင့္ကေတာ့ ခဏထ၊ ျပန္ထိုင္ တစ္ခ်က္ငမ္းၿပီး မ်က္လႊာခ်လိုက္ ရေတာ့တာပဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မိန္းမႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူေဌးေလး ကိုလွဦးကေတာ့
သိပ္အရွက္ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ လင္းက စီးကရက္ဘူး လွမ္းေပးေတာ့ ျမနႏၵာ တစ္လိပ္ ဆြဲယူလိုက္ကတည္းက
ေရႊမီးျခစ္နဲ႔ အသင့္ေစာင့္တာပဲ။ ပန္ကာေလေၾကာင့္ ျမနႏၵာက ဘယ္လက္ခုပ္ကေလးနဲ႔ အုပ္လိုက္ေတာ့
ကိုလွဦး လက္ေပၚနား ရတာေပါ့။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အနားပိုကပ္လို႔ မီးဆက္
ညႇိေနလိုက္တာ စီးကရက္တစ္ဝက္ ေလာင္ေတာ့မယ္။ ဟား... ဟား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္း။ လင္းကေတာ့ ကဗ်ာစပ္ခ်င္တဲ့ မ်က္လံုး
တလက္လက္နဲ႔ ေပါ့ကြယ္။ သူက ကဗ်ာဆရာပဲ ရင္ခုန္ရမွာေပါ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ယုယုခင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာပဲ အ႐ုပ္ဆိုးေနတာ။ ျမနႏၵာကို
ေတြ႔လိုက္ရင္ ပိုအ႐ုပ္ဆိုးလာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာေတြ ေျပာမွန္းမသိပါဘူးကြယ္။ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းပဲ။
အေပါစား သိပ္ဆန္တာပဲ။ ကိုသန္းတင့္ အေတာ္ေရွာ္တဲ့ လူပဲ။ သို႔ေသာ္ ခင္ေအးရီဟာ ယုယုခင္ေနရမွာ
ေရာက္ေနလွ်င္ ၊ သုိ႔ေသာ္ ခင္ေအးရီဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ယုယုခင္ေနရာ မေရာက္ပါဘူး။ သနားေတာ့ သနားပါတယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ျဖစ္တာပဲ ယုရယ္” ဟု သူသည္
ယုယုခင္၏ ပခံုးကို ကိုင္ၿပီး ေျပာလိုက္ကာ၊ ရယ္ေမာခ်င္တာ အမွန္မို႔ ရယ္ေမာလိုက္ ရ၏။
ယုယုခင္ကလည္း မေနသာေတာ့ၿပီမို႔ အဟင္းဟင္းျဖင့္ အတင္း ဖ်စ္ညႇစ္ရယ္ျပန္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာက လင္းရဲ႕ မ်က္လံုးလက္လက္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး
အျပံဳး လဲ့လဲ့ကို ျပံဳးသည္။ လင္းကလည္း ေလာကမွာ တစ္ပါးသူတို႔ မရွိေတာ့သည့္သဖြယ္ ျမနႏၵာကို
မ်က္လံုးမ်ား ပိုမိုဝင္းလက္ကာ လွမ္းၾကည့္လို႔ အျပံဳးလဲ့လဲ့ကို ျပံဳးျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ ရင္တြင္း၌ အနည္းငယ္ ပူပင္ကာ
အသံ မထြက္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲက ေခၚလိုက္၏။ လင္း... လင္း။ ထိုအခါ ကိုသန္းတင့္က ခင္ေအးရီ
ေခၚသံကို ၾကားသည့္သဖြယ္ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ ၾကည့္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">xxx</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ဦးသန္းတင့္သည္
သူ႔ဖဲ၌ ဂ်ိဳကာႏွစ္ေကာင္ ပါေသာ္လည္း ႏွစ္တြဲထက္ ပိုမျဖစ္သည္ကို စိတ္ပ်က္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး
စီၾကည့္ေသာ္လည္း ဘာမွ် မတိုးတက္။ ေလးလံုးတစ္ေထြ ရဖို႔ေတာင္ ၾကားဖဲတစ္လံုး ေကာက္ရမွ
ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဖဲတက္တတ္သည္မို႔ ပူစရာ မရွိ။ သူ ဖဲႏိုင္ေလ့ ရွိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာ လာၿပီဆိုေတာ့ သူ ဖယ္ေပးရေတာ့သည္။
သူ႔မိန္းမ ယုယုခင္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဖယ္ေပးမည္ မဟုတ္။ ႏွစ္အိမ္ ကစားျပန္ေတာ့လည္း ႐ံႈးတတ္သည္တဲ့။
သူသည္ မယားေဘးမွ ထိုင္ကာ မယားဖဲကို ေျမႇာက္ပင့္ေျပာၿပီးသာ ေနရတတ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ ျမနႏၵာသည္
တစ္ပတ္မွာ တနဂၤေႏြတစ္ေန႔သာ ကစား၍ ထိုတစ္ေန႔မွာလည္း ညေန ၅ နာရီမွသာ လာၿပီး ၉ နာရီထိုးသည္ႏွင့္
ျပန္တတ္သည္။ သည္ေန႔ တ႐ုတ္ကျပား လူပ်ိဳသိုးညီအစ္ကိုလည္း မလာေလေတာ့ အိမ္မေစ့သည္ႏွင့္
ဝင္၍ တစ္ေန႔လံုး ကစားရသည္။ ျမနႏၵာ ျပန္သြားလွ်င္ ၉ နာရီမွ နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ထိ
ကစားရဦးမည္။ ခုလို ဖဲေကာင္းတုန္း လင္သည္ကို ကစားခြင့္ မေပးသည္မွာ ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲသည့္
အကြက္ပဲဟု မယားသည္ ယုယုခင္ကို ျငဴစူမိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ယုယုခင္က၊ မယားအဆီတံုးကို သူ လက္ထပ္ခဲ့တုန္းက
ယခုလို စားဖို႔၊ အိပ္ဖို႔၊ လင္ကိုစိုးမိုးဖို႔၊ သူတကာ အတင္းကို ေျပာဖို႔သာသိၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ေတာင္
ျဖစ္ေအာင္ မေမြးႏိုင္သည့္ မယားကို ယူခဲ့မိသည္လို႔ သူ မထင္မွတ္ခဲ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အဲဒီတုန္းက သြက္လက္ဖ်တ္လတ္တာ၊ စကားမ်ားမ်ား
ေျပာတတ္တာ၊ ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္း ရွိတာကိုေတာ့ သူ ႏွစ္သက္သားပင္။ သူ တကယ္ ႏွစ္သက္သည္မွာ
ေယာကၡမက လက္ဖြဲ႔ေသာ ထပ်ံေတာ့မည့္ ဟန္ရွိသည့္ ခ်က္ဗလက္ကားသာ ျဖစ္သည္။ လက္ဝတ္လက္စားကလည္း
ပါဦးမည္ဆိုေတာ့ တိုက္တစ္လံုး ပါသေလာက္ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ဘယ္ တတ္ႏိုင္မလဲ။ သူသည္ ဧရာမ
ကားႀကီးထဲတြင္ ကေလးအျပည့္တင္ဖို႔ လည္း စိတ္ကူးရွိေလသည္။ သူသည္ ကေလးခ်စ္တတ္သည္။ သူ႔မိဘက
ကေလး ဆယ့္တစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့ၿပီး ကေလးမ်ားလို႔ တစ္ေၾကာင္း ႏြမ္းပါးတာမွန္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ႀကီးျပင္းခဲ့သည္ကို သတိရမိ၏။ သို႔ေသာ္ ယုယုခင္သည္ တစ္ခါမွ ကိုယ္ဝန္မေဆာင္ခဲ့ဖူးေခ်။
“သန္းတင့္ရဲ႕ အျပစ္လည္း မဟုတ္ဘူး” လို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ၿမိဳ႕တည္းသူ ခင္ေအးရီက စစ္ေဆးေျပာျပခဲ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ခင္ေအးရီကို ယူခဲ့ရရင္ေတာင္ အေကာင္းသား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေသာ္ ခင္ေအးရီသည္ အတန္းထဲတြင္ ေနာက္ဆံုးက
ေအာင္တတ္သူ။ ေသးေကြးေပ်ာ့ညက္ ရွက္တတ္သူ။ သန္းတင့္ေလးကို ေခါင္း ပုတ္တတ္။ ဗိုေကေမႊ႔တတ္သည့္
သူငယ္ခ်င္းမွ်သာပဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဘာမွ် စိတ္မဥပါဒ္တတ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တကၠသိုလ္မွာ အခြင့္အေရးမ်ားစြာရွိေပမယ့္
သူသည္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေသာ မယားကို ရွာရမွန္းမသိခဲ့။ ေတြေဝမိုက္မွားခဲ့လွ၏။ စာကလည္း ႀကိဳးစားရသည္ႏွင့္
ခင္ေအးရီ အဆိုအရ “စာ တယ္မဖ်င္း” ေတာ့ဘဲ ဘီအက္စ္စီေအာင္ကာ ယုယုခင္ မိဘ အစြမ္းျဖင့္ အဂၤလန္ေတာင္
အမ္ အက္စ္စီ သြားယူလိုက္ေသး၏။ အဂၤလန္မွာ စာေမးပြဲ ခဏခဏက်ေသာ္လည္း သူ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ေနရသည္ကို ေတြးမိေပ်ာ္ရေသး၏။ လက္ႏွိပ္စက္စာေရးမ မ်ားစြာကို ညစာထမင္း ေကြ်းတတ္လာ၏။ တစ္လ
ေပါင္တစ္ရာ့ငါးဆယ္မွ် ယုယုခင္ပို႔ေသာ ေငြေတာင္ မေလာက္ေတာ့ေခ်။ ယုယုခင္သည္ မိဘ မသိေအာင္
စိန္နားကပ္ေတာင္ ေပါင္ရသည္တဲ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျပန္လာေတာ့ ယုယုခင္သည္ သတင္းၾကားႏွင့္ေလၿပီ။
သို႔ေသာ္ ဦးသန္းတင့္ကို သစ္ေတာ အေရးပိုင္ ျမန္ျမန္ျဖစ္ေအာင္ စိန္လက္ေကာက္ ထပ္ေပါင္လိုက္ေသး၏။
ရန္ေတာ့ ျဖစ္ၾက၏။ ငါ့ေၾကာင့္ နင္လူျဖစ္လာ ၿပီးေတာ့ဟု ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာတတ္၏။
ဟုတ္သလား သူမသိ။ လူမျဖစ္ရေသးခင္ ယုယုခင္ႏွင့္ ယူမိလို႔လား မသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဦးသန္းတင့္သည္ မညႇာတာခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ေတာ့
“ကေလးလည္း မေမြးဘဲနဲ႔” ဟုသာ ဆိုလိုက္ရန္ ရွိေလသည္။ “အဆီပိတ္ေနတာပဲ” ဟု ဆိုလိုက္ရန္
ရွိေလသည္။ ဆိုျမဲပင္။ ယခုတစ္ေလာကေတာ့ သူ တစ္မ်ိဳးႏိုင္တတ္ျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ျမနႏၵာ ဝတ္ပံု၊ စားပံုေလးမ်ား အတုယူပါဦးကြာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ျမနႏၵာက သိပ္လွတာပဲ။ တို႔မိန္းမ ေတာင္ပို႔မႀကီးနဲ႔ေတာ့
မယွဥ္ဝံ့ေအာင္ပါပဲ” ဟု အိပ္ရာထဲက်လွ်င္ မိန္းမ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာတတ္၏။ တကယ္ေတာ့ ျမနႏၵာကို
သိပ္လွသည္ သူ မထင္ေခ်။ ရခိုင္သူဆိုေတာ့ ခပ္ညိဳညိဳေပါ့။ ကုလားဆင္ေပါ့။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက
က်နေသသပ္ေပမယ့္ ကိုယ့္မိန္းမႏႈတ္ခမ္းလို မေသးငယ္လွပါဘူး။ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုးကလည္း ထင္ရွားလြန္းလွပါတယ္။
ႏွာေခါင္းက ခြ်န္လွပါတယ္။ ေမးက ျမဲျမံလြန္း လွပါတယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ရွင္... ျမနႏၵာအေၾကာင္း သည္ေလာက္ေျပာေနတာ
တကယ္မ်ား ႀကိဳက္ေနတာလား” ဟုေတာ့ ယုက ရန္စြာေလ့ရွိသည္။ စစ္ေဆးတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ျမနႏၵာကမ်ား ေခါင္းညိတ္ေခၚရင္ ရွင္... ေငါက္ခနဲ
ထပါသြား မွာပဲေနာ္” ဟု စစ္ေဆးတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဒါေပါ့ကြ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ယုယုခင္သည္ သူ႔ကို တအုန္းအုန္းထုျမဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူက တဟားဟား ရယ္ရင္း “စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ၊
ျမနႏၵာလို ေရႊမင္းသမီးေလးမ်ိဳးက ေခါင္းညိတ္ေခၚတာ ဘယ္သူ ျငင္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ မင္း ေခါင္းညိတ္ေခၚတာေတာင္
ငါ လိုက္လာတာပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တအုန္းအုန္း ထုျပန္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နာတယ္ကြ ယုရ၊ ဒါေပမဲ့ ျမနႏၵာအေၾကာင္းေတာ့
မေျပာၾကပါနဲ႔ စို႔ကြာ။ သူ႔ခမ်ာ သနားပါတယ္။ လင္နဲ႔သားနဲ႔ဟာ ငရဲႀကီးတတ္တယ္။ မျပစ္မွားေကာင္းဘူး။
ငါ့မွာလည္း မယားနဲ႔ပါ။ သားမရွိတာ တစ္ခုပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ယုယုခင္သည္ သူ႔ကို မထုေတာ့ေခ်။ တိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူကပဲ စေျပာမိျပန္သည္။ “ျမနႏၵာဟာ တကယ္ေတာ့
လင္နဲ႔ ယံုႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အေမဆိုတာလည္း ယံုႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ လွတာထက္
တစ္မ်ိဳးက်က္သေရရွိတာ ကုသိုလ္ေကာင္းတာလို႔ ဆိုရမယ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “လွတာထက္ ပိုက္ဆံရွိတာ၊ ဝတ္ႏိုင္စားႏိုင္တာ၊
ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနရတာပါေတာ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မင္းေကာ ဘာပူစရာရွိလို႔လဲ၊ စားၿပီးအိပ္၊
အိပ္ၿပီးစား၊ ၿပီးေတာ့ ဖဲ႐ိုက္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သူကေတာ့ မ႐ိုက္တဲ့အတိုင္း”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မင္းက ငါ့မွ အိမ္ျပင္ထြက္ခြင့္ မေပးဘဲကိုးကြ၊
မင္းဖဲ႐ိုက္က်န္ခဲ့ပါလား။ ငါ ဘာတစ္အိမ္မွ ဝင္မလုဘူး။ တစ္ပတ္ကို ေငြတစ္ရာသာေပး။ မ်ားမ်ား
မဟုတ္ဘူး။ ငါ့လခခ်ည္း တစ္လ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာ ရေနတာ သဒၶါဖို႔ ေကာင္းတယ္။ စေနေန႔ ထြက္မယ္။
တနလၤာေန႔ မနက္ ျပန္ခဲ့မယ္။ တကယ္ေျပာတာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ယုယုခင္သည္ သည္တစ္ခါေတာ့ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္
ငိုယို လိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္မယားဆိုတာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုပဲ
ညာညာ သိၾကတာပါပဲ။ ငါဟာ ယုယုခင္ကို မစံုမက္တာ။ သီတင္းပတ္ အားလပ္ခ်ိန္မွာေတာင္ လြတ္ရာကို
သြားခ်င္တာ သူ သိတာပါပဲ။ မခ်စ္တာေတာ့ လည္း မဟုတ္ဘူး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ယု ကိုယ္စိတ္ဆင္းရဲမယ္ဆိုရင္ ေလာကမွာ အပူဆံုးလူဟာ
ငါပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ စိုးမိုးလြန္းတာ မႀကိဳက္လို႔လား။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ
မသိရဘဲ ယူခဲ့လို႔လား။ ၿပီးေတာ့ ငါဟာလူပဲ။ ေယာက်္ားပဲ၊ လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ ေခြးကေလး ေၾကာင္ကေလးမွ
မဟုတ္တာ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ရွင့္ကို ျမနႏၵာနဲ႔ တစ္လေလာက္ ေပးစားထားခ်င္တယ္။
ရွင္ ခုလို အခန္႔သား စံစားၿပီးမ်ား ေနရမယ္ ထင္လား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မိန္းမယူတယ္ဆိုတာ ကိုယ္က ခ်စ္ခ်င္တာလည္း
ပါေသးတာ ေပါ့” ဟု သူ ေျပာလိုက္မည္ျပင္ၿပီး မေျပာေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အေကာင္းဆံုးကေတာ့ မိန္းမ မယူတာပါပဲ” ဟု
သူ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာ သူတို႔ဖဲဝိုင္း တစ္ပတ္တစ္ခါ လာသည္ကိုေတာ့
သူ ေမွ်ာ္ တတ္သည္။ ျမနႏၵာလာလွ်င္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေတြကို သူ ေတြ႔ရသည္။ လင္းထင္ႏွင့္ ဆက္ဆံပံုေလးေတြကို
သူ အကဲခတ္တတ္သည္။ ယုသည္ “ျမႇဴေနတဲ့ မိန္းမပဲ” ဟု ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာေလသည္။ ဦးသန္းတင့္ကမူ
သည္လို မထင္ေခ်။ ျမနႏၵာမွာ အခ်စ္စိတ္ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔သာ သူ ထင္သည္။ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္လို
လွသည္။ ေမႊးရနံ႔ကို ပတ္ဝန္းက်င္မေရြး ထံုပ်ံ႕သည္။ လေရာင္ ၾကယ္ေရာင္လို ေရေျမေတာေတာင္မေရြး
ယွက္ျဖာ ျဖန္႔ျဖဴးလိုက္သည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ အတူေနရမွာ ပ်င္းစရာႀကီးေနမွာပဲ။ အျပံဳးက ေအးစက္စက္၊
စကား မပြင့္တပြင့္၊ အသံ မထြက္တထြက္နဲ႔၊ အဂၤလိပ္ လိုခ်ည္း ေျပာေနတာမ်ားေတာ့လည္း တယ္ရင္းႏွီးလို႔မရ။
သူ ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားက သိမ္ေမြ႔လွတယ္။ လင္းထင္ တစ္ေယာက္၊ အဲ... ခင္ေအးရီ တစ္ေယာက္ပဲ
အၿပိဳင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ လူပ်ိဳသိုး တ႐ုတ္ကျပား ညီအစ္ကိုကလည္း အေမရိကန္သားဂိုက္နဲ႔ အေမရိကန္သံ
သာ ေပါက္ၾကတာ။ ျမနႏၵာက်ေတာ့ ေငးေနၾကရၿပီး နားမလည္တစ္ခ်က္ လည္တစ္ခ်က္ပဲ။ သိသားပဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ခု
ၾကည့္ပါလား။ ဝင္လာပံုက ဇာခန္းဆီး လြင့္လာသလိုပဲ။ ႏြဲ႕တာလည္း မဟုတ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ခုထိ စကားတစ္လံုးမွ မေျပာေသးဘူး။ တလဲ့လဲ့ပဲ
ျပံဳးေနေတာ့တာပဲ။ အိမ္က မယားကေတာ့ ၾကက္မလိုပဲ၊ ကက္ကက္ ကက္ကက္နဲ႔ ေနတာပဲ။ ကိုတင္ေမာင္ကေတာ့
ထံုးစံအတိုင္း ပန္းခ်ီဆရာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ေနတာပဲ။ ျမနႏၵာပံု သူ ဆြဲခ်င္ဟန္တူတယ္။ သူက
လူ႔မ်က္ႏွာေတြကို ဆြဲေလ့ရွိတဲ့လူ။ မ်က္ေတာင္ မခတ္ဘူး။ လွဦးက အသားယူေနတုန္း၊ ျမနႏၵာနား
ထပ္တိုးကပ္လို႔ ကိုယ္ေငြ႔ရွဴေနတုန္း။ လင္းထင္နဲ႔ ျမနႏၵာ စိတ္ကူးထဲက တျခားကမၻာမွာ အတူေရာက္ေနတာေပါ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သိၿပီ။ ျမနႏၵာဟာ သည္မွာ ရွိေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ
သည္မွာ မေနဘူး။ သူ႔စိတ္ဟာ သူ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ မရွိဘူး။ တျခား တစ္ေနရာမွာ။ အဲဒီကို
လင္းထင္က လိုက္သြားၿပီေလ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ထိုခဏ လင္းထင္၏ မယား ခင္ေအးရီက သူ႔ကို တစ္ခုခုေျပာလိုက္
သည္လို႔ သူထင္ကာ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္မိေသာ္လည္း ဘာမွ် ေျပာသည္ မဟုတ္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မဆီမဆိုင္ သူငယ္ငယ္က ခင္ေအးရီႏွင့္ အားလံုး
ကေလးတစ္သိုက္ ညေန ေနဝင္ရီတေရာမွာ တူတူပုန္းတမ္း ကစားၾကသည္ကို သတိရလိုက္ ၏။ သူတို႔ ကစားၾကၿပီး
လူျပန္စုေသာ္ ခင္ေအးရီ ေပ်ာက္ေနသည္။ ဒါႏွင့္ သူတို႔အားလံုး ရွာၾကသည္။ ရွာလို႔မေတြ႕။
ေနာက္ေတာ့လည္း မိုးႀကိဳးပစ္၍ အေခါင္းႀကီးျဖစ္ေနကာ ရြက္သစ္ျပန္ထြက္ေနသည့္ ေညာင္ပင္ ေခါင္းမွာ
သြားေတြ႔သည္။ ခင္ေအးရီက တဟားဟား ရယ္ေနကာ “နင္ ျဖတ္သြားတာ ငါေတြ႔သားပဲ။ ငါ ေခၚတာလည္း
နင္ မၾကားဘူး” ဟု ေျပာသည္။ သူ မွတ္မိသမွ် အဲဒီေညာင္ပင္ေခါင္းမွာ သူ ရွာမိသည္။ ခင္ေအးရီကို
မေတြ႔။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လူႀကီးမ်ားက ဆူသည္။ “အဲဒါ နတ္ဝွက္တာ သိလား။
ေနဝင္ ရီတေရာကို တူတူပုန္းတမ္း မကစားရဘူး” တဲ့။ ခင္ေအးရီကေတာ့ သတၱိေကာင္းသည့္ေနရာမွာ
ေက်ာ္ၾကားေလေတာ့ “ဟုတ္လား၊ နတ္ဝွက္တာလား။ သည္လိုဆိုရင္ တူတူပုန္းတိုင္း ငါ့ကို နတ္ဝွက္ပါေစဟယ္၊
သည္ေတာ့မွ ငါ လံုမယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မမိဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မိရီ နင္ ငါ့ကို ေခၚလား” ဟု ေမးလိုက္ေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘာကိစၥ ေခၚရမွာလဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ထိုေနာက္ ဦးသန္းတင့္ႏွင့္ ေဒါက္တာခင္ေအးရီတို႔သည္
နင္ႏွင့္ ငါႏွင့္ ေျပာရတာ ရွက္သလို ရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။ ခင္ေအးရီသည္ ယုယုခင္ႏွင့္ သူ
လက္ထပ္သည္ကို နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္ခဲ့ေခ်။ အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ခဲ့သည္။ ႏွစ္မ်ားစြာ ကြဲကြာေနခဲ့ၿပီးမွ
လင္းထင္ ဖဲ႐ိုက္ခ်င္ သည္မို႔ ျပန္ေပါင္းသင္းမိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ံုႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနၾက
ၿပီး အားသည့္ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားမွာ လင္းထင္က ဖဲဝိုင္းေရာက္ေနျပန္ေတာ့ လင္ႏွင့္ေနရေအာင္
ဖဲဝိုင္းလိုက္ရသည့္ သားဖြားမီးယပ္သမားေတာ္ႀကီးေပါ့။ လင္းထင္ကေတာ့ ျမနႏၵာ လာတတ္လို႔
လာျခင္းပါပဲ။ သို႔မဟုတ္ ျမနႏၵာကေကာ လင္းထင္ လာတတ္လို႔ လာျခင္းေလလား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခန္းလံုး ဘယ္သူမွ်
မရွိသည့္ပမာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ျပံဳးၾကည့္ေနၾကတာပါပဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ငယ္ၾကေတာ့တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သံုးဆယ္ ေကာင္းေကာင္း
ေက်ာ္လို႔ ေလးဆယ္ဝင္တဲ့အပိုင္းေပါ့။ ကိုယ္တို႔က ခင္ေအးရီ လင္မယားထက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။
ျမနႏၵာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တည္း တကၠသိုလ္ ေရာက္တာပဲ။ အိမ္ေထာင္က်ၾကတာလည္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့
ရွိၾကၿပီ၊ သူမ်ားကေလးေတြပဲ လမ္းသရဲ ျဖစ္ၾကၿပီ။ လမ္းသရဲ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ယုယု ကေလးမေမြးတာဘဲ
ေကာင္းပါတယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ႀကီးလာၿပီလို႔
မထင္ၾကပါဘူး။ ဖဲ႐ိုက္ေကာင္းတုန္း၊ အရက္ေသာက္ေကာင္းတုန္း၊ မိန္းမေခ်ာေခ်ာျမင္ရင္ ငမ္းေကာင္းတုန္းပဲ။
“မဟုတ္ဘူးလား ယု” ဟု စိတ္ထဲက မယားကို ေမးလိုက္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">xxx</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ကိုလွဦးသည္ စီးကရက္ကို ၾကည့္ေနသည္ မဟုတ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာ၏ စိမ္းလန္းျပတ္သားေသာ မ်က္ခုန္းေမြးေအာက္
ေကာ့ျဖဴး မည္းနက္ထူထပ္လွေသာ မ်က္ေတာင္မ်ား အနည္းငယ္ လွဳပ္ရွားေနသည္ကို သူၾကည့္ေနသည္။
မ်က္လႊာခ်လိုက္သျဖင့္ တင္းမို ့လာေသာ မ်က္ခြံေအာက္မွ မ်က္လံုးသ႑ာန္ ေပၚလာဟန္ကို သူ
ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ေပၚလြင္ရံုမက အဖ်ားေကာ့ခ်င္ေသာ ႏွာတံကို သူၾကည့္ေနသည္။ သည္ႏွာတံ အဖ်ားေကာ့ပံုမ်ိဳးသည္
စိတ္အလိုလိုက္တတ္ဟန္၊ စိတ္လက္မာန္ပါ လုပ္တတ္ဟန္၊ အတြင္းစိတ္ကို ျပသည္လို႔ သူ မွတ္ခ်က္ ခ်ေနသည္။ သူ သေဘာက်သည္။ ထို ့ေနာက္
စိုေျပေသာ ပန္းေဖ်ာ့ေရာင္ဆိုးသည့္ ပိျပားသပ္ရပ္ေသာ ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားကို သူ ၾကည့္ေနသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မ်က္ခြံမို႔မုိ႔ ႏွစ္ဖက္ကို တစ္ခ်က္စီ သူ
နမ္းခ်င္သည္။ ရဲရဲေတာက္၍ ျပာပင္တည္ေနျပီျဖစ္ေသာ စီးကရက္ကို အသာယူဖယ္ပစ္ျပီး လွပေကာ့ျပံဳးေသာ
ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စံုကို သူနမ္းခ်င္သည္။ ျပီးေတာ့ ျမနႏၵာရဲ ့ အဖ်ားေကာ့ခ်င္သည့္ ႏွာတံကို
လွ်ာဖ်ားႏွင့္ တို ့ကစားရလွ်င္ ဘယ္လိုတံု ့ျပန္မလဲလို ့ သူ စဥ္းစားေနသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ နားရြက္ကေလးကအစ လွလိုက္တာ၊
နားရြက္ဖ်ားမွာ နားကပ္လဲ မပန္ဘူး၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျပီး ပန္းေသြးကို ၾကြလို႔၊ နားရြက္ဖ်ားကို
အသာကေလးကိုက္လိုက္ရလွ်င္ ျမနႏၵာ တြန္႔လိမ္ျငင္းဆန္မည္လား။ နားရြက္တြင္းကို လွ်ာနဲ႔
တို႔ ကစားေတာ့ ခစ္ကနဲရယ္လို႔ ပါးျပင္ သည္ဘက္ လွည့္လာျပီး ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ေပးအပ္မယ္လား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မိန္းမလိုက္စားတတ္ေသာ ကိုလွဦး၏လက္ေပၚတြင္
တင္လာသည့္ ျမနႏၵာ၏ လက္ခုပ္ကေလးသည္ ေႏြးလွသည္။ ေရႊမီးျခစ္ကို ပစ္ခ်ျပီး ထိုလက္ကေလးကို
ဆုပ္ကိုင္လိုက္ခ်င္သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ရွည္သြယ္ေသာ လက္မ်ားႏွင့္ ေကာ့ခၽြန္ေသာ ပန္းေရာင္လက္သည္းရွည္မ်ားသည္
သူ ့လက္ဖ၀ါးမ်ားထဲမွာ ေကြးငံု ့ေနမည္လား၊ သူ ့လက္၀ါးကို စူးနစ္မည္လား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာကို သူခ်စ္ၾကိဳက္လွ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မိန္းမဆိုလွ်င္ သူခ်စ္ၾကိဳက္ခ်င္လွ၏။ ဘယ္မိန္းမမဆို
သူ႔ အဖို႔ ဆန္႔က်င္ဖက္လိင္ မွ်သာျဖစ္ကာ တပ္မက္ဖို႔ သာ သူစိတ္ကူးသည္။ သူ ရမၼက္ၾကီးမားသည္ကိုလည္း
၀မ္းနည္းစရာလားဟု ေတြးေတာ၏။ သတၱေလာက ဖန္ဆင္းေသာ လိင္ႏွစ္ရပ္သည္ တခုကိုတခု တပ္မက္သည္မွာ
သဘာ၀က်လွသည္။ နည္းနည္းႏွင့္ မ်ားမ်ား ကြာခ်င္ကြာမည္ေလ။ ဒါေတာင္ သံသယမ်ားစြာ ၀င္သည္။
လူတို႔ သည္ ဟန္ေဆာင္ေနၾကတာကို ခ်ီးမြမ္းဘြယ္လို႔ပင္ ထင္ၾကေသးသည္။ ရယ္စရာပင္၊ ကိုလွဦးကေတာ့
ဟန္မေဆာင္ခ်င္ပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အရက္ကို ရီေ၀ေ၀ကေလး ရွိရံု၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းႏွင့္
စကားေကာင္းရံုေလာက္သာ သူ စံုမက္၏။ အရက္ လြန္ၾကဴးသူမ်ား ၀ိုင္းမွာေတာ့ သူသည္ သူလိုခ်င္သည္ထက္
ပိုလွ်ံလာလွ်င္ ရွန္ပိန္ကိုပင္ သူတကာမျမင္ေအာင္ ဧည့္ခန္းေထာင့္မွ ပန္းစိုက္အုိးထဲ သြန္တတ္ေလသည္။
ေလာင္းကစားလွ်င္ ရံွဳးမည္ကို ႏွေျမာတတ္၏။ ေသနတ္ပစ္ထြက္ပါ၏။ ေတာရြာတရြာ၌ အိပ္၍ေတြ ့ကရာ
မိန္းမရွာျမဲ။ အညာမွ ဆီစက္မ်ားသို ့ တလတေခါက္သြားရ၏။ ကူလီမေလးမ်ားႏွင့္ေရာျမဲ။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္
တစ္ျပိဳင္ထဲ ယူထား၏။ သားႏွင့္ သမီးႏွင့္ အိမ္ႏွစ္အိမ္ကူးကာေန၏။ သို ့ေသာ္ ‘ကိုယ့္ခ်စ္တတ္တဲ့
၀ါသနာေတာ့ မထိၾကနဲ႔ေနာ္’ ဟု သူတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေၾကညာျမဲ။ သူယူထားေသာ မိန္းမတို႔ သည္
ပညာမတတ္၊ အိမ္ေထာင္သာထိန္္း၍ ကေလးသာေမြးတတ္ကာ သူ႔ ကိုေတာ္လွန္၀ံ့ၾကသည္မဟုတ္။ သူ႔ စီးပြားေရး
သူသာကိုင္၍ မယားမ်ားကို အိမ္ႏွင့္ ကားႏွင့္ လခ လံုေလာက္စြာ ေပးထားသည္။ ေတာ္ျပီပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့ ၀ါသနာေတာ့ မထိၾကနဲ ့ေပါ့…။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူ႔ရဲ႔ သေဘာေကာင္းပံု၊ ရက္ေရာပံုေတြေၾကာင့္
အေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္း သူ႔ ကို ခင္မင္ ႏွစ္လိုၾကသည္။ ေယာၤက်ားခ်င္းခ်င္း မိန္းမ အသစ္အဆန္းေတြ
့လွ်င္ သတင္းေပးၾက၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပိုက္ဆံရႊင္ျပန္ေတာ့ သူလိုခ်င္တာကိုရျမဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပိုက္ဆံရႊင္ပံုခ်ခ်င္း တူတာေတာင္ သူမ်ားမရတာ
ရဘို ့ခက္တာကို သူရတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဥပမာ- တေလာက သတင္းရတဲ့ မားဂရက္ဆိုပါေတာ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မားဂရက္၏ အဆက္အေပါက္ကို သူမၾကိဳက္လွ၊ ငယ္ငယ္က
မယ္ဗမာျပိဳင္ပြဲမ်ား ၀င္ခဲ့ဘူးသလားမသိ။ ျမင့္မားထြားက်ိဳင္းလွသည့္ ေဒါက္တာခင္ေအးရီတို
့ေတာင္ မားဂရက္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ေသးငယ္ႏုနယ္လို ့ က်န္ရစ္သည္။ သိျပီ၊ သိျပီ ဘုိင္စကုတ္မင္းသမီး
အနီတာအိဂ္ဘတ္နဲ့ ဆိုက္ခ်င္းခပ္ဆင္ဆင္ပဲ၊ နဲတဲ့ အတိုင္းအတာေတြ မဟုတ္။ ခါးတုတ္ ဗိုက္ပူတာတစ္ခုဘဲ။
မ်က္ႏွာကေတာ့ ကရင္စပ္သလား၊ တရုပ္စပ္သလားမသိ။ မလွပ၊ မ်က္စိေမွးသည္။ ႏွာေခါင္းျပားသည္။
ေမးရိုးကားသည္။ မားဂရက္သည္ တခုလပ္ျဖစ္သည္။ စိန္နဲ႔ ၊ေရႊနဲ႔ ၊ အိမ္နဲ႔၊ ကားနဲ႔ ဘဲ။ လင္နဲ႔
ကြဲတုန္းက ရလိုက္တာေတြကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းလို႔ ေနသည္။ အလုပ္ေတာ့ မရွိ၊ ကားတစင္းႏွင့္
တစ္ေယာက္တည္း မႏၱေလးတို႔ ရွမ္္းျပည္တို ့တက္လို ့ေနသည္။ ဗလတြင္မက သတၱိပါေကာင္းသည့္
မိန္းမ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘မားဂရက္အသား ခင္ဗ်ား မစားဘူးေသးပါဘူး’ ဟု
အရက္၀ိုင္း တ၀ိုင္းမွာ စကား စ မိေလ၏၊ ဘယ္သူပါလိမ့္ ေျပာတာ၊ ကိုသန္းတင့္လားမသိ၊ လူပ်ိဳသိုး
ကျပားညီအကိုတေယာက္ေယာက္ကလား မသိ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘ေကာင္းလား’ ဟု သူေမးျပီး ဟဲကနဲ ရယ္ပစ္လိုက္သည္။
စိတ္မ၀င္စားသလိုလို၊ ၀င္စားသလိုလို။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘လင္နဲ ့ကြဲတာ မၾကာေသးဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားဗလနဲ
့ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး၊ တခ်က္လွဲ ့ရွိမွာ’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူတို႔ အားလံုးညစ္ညမ္းေသာ အေတြးတခုကို ျပိဳင္တူေတြးၾကျပီး
တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အစင္းသိၾကကာ ရယ္လို ့မဆံုးေအာင္ ရယ္လိုက္ေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘ရပါတယ္ဗ်ာ’ ဟု သူကေျပာျပီး ခ်က္ခ်င္းစိတ္၀င္စားလာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘ပိုက္ဆံ သိပ္ေပးရလား’ ဟု ေမးလိုက္ရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘ေပးေတာ့ ေပးရတာေပ့ါ၊ ေမးမွေမးတတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ
့သူ ့စိတ္က သေဘာက်မွ ရတာဆရာေရ ့၊ ဟိုတနဂၤေႏြေန ့က ကိုတင္၀င္း သိတယ္မွဳတ္လား၊ အဲ… ကိုတင္၀င္းက
ထမင္းစားေခၚျပီး ဘာမဟုတ္တာ သြားစမိတယ္ မသိဘူးဗ်ိဳ ့၊ တခ်က္ထဲ နရင္းအုပ္ခ်လိုက္တာ ကိုယ့္လူကို
ေခြကနဲ က်သြားတာဘဲ၊ ကိုတင္၀င္းက မားဂရက္ တစိတ္ေလာက္ရွိတာ။ အကိုင္တတ္မွဗ်’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘သေဘာက်တယ္ဗ်ိဳ ့ …..ခင္ဗ်ားနဲ ့သိလား၊ မနက္ျဖန္ည ထမင္းေကၽြးရေအာင္’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘သိတာေပါ့၊ ခုတေလာေတာ့ မဆံုမိၾကဘူး၊ က်ဳပ္မိန္းမ
သိသြားလို ့ အိမ္မီးေလာင္ေနတာနဲ ့ မလွဳပ္၀ံ့ေသးဘူး’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေနာက္တစ္ေန ့ညကေတာ့ ေတြ ့ၾက၏။ ‘ဒါက ကိုလွဦးတဲ့၊
ဆီစက္ေလးလံုးပိုင္ရွင္ေပါ့ဗ်ာ၊ ရွမ္းျပည္မွာ ဂ်ံဳလဲစိုက္တယ္၊ ဘိန္းလဲစိုက္တယ္’ ဟု ခပ္ေနာက္ေနာက္
မိတ္ဆက္ေပးျခင္းခံရ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘အလကား မားဂရက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဖမ္းခံရေအာင္
လုပ္ေနတာ’ ဟု ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္လိုက္၏။ မိန္းမ က ခပ္တည္တည္ပင္ ဘာမွမေျပာေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘ေအးဗ်ာ၊ ျပင္ေျပာပါ့မယ္၊ ေအာက္ျပည္ကို ဆီပံုးပို
့တယ္၊ ေရႊေခ်ာင္းခ်တယ္’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left; text-indent: 0.5in;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">သည္ေတာ့လဲ
မိန္းမက ရယ္ေမာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူတို ့စားေသာက္ျပီးၾကေသာ္ ကိုလွဦးသည္ မားဂရက္ကို
ဘယ္လိုကုိင္ရမည္ဆိုတာ စဥ္းစားျပီးျပီ။ ထို ့ေၾကာင့္ဘာမွ် စိတ္ကူးမရွိသလိုပင္၊ ဆီေစ်းအေၾကာင္းေျပာ၏။
ဘိန္းႏွင့္ ေရႊခိုးခ်ပံုေတြ ေျပာ၏။ ငပလီမွာ လသာလွ်င္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပံုေတြ ေျပာ၏။ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရား
သြားလည္တာေတြ ေျပာ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ညဥ့္ ၁၀-နာရီခြဲမွ စကားျဖတ္ကာ ‘ကဲ ….. သြားစုိ႔’ ဟုသာ တလံုးထဲ ေျပာလိုက္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘ဘာလဲ’ ဟု မားဂရက္က ခပ္တည္တည္ပင္ ေမးျပန္သည္။
ကိုလွဦးက ‘အိမ္ငွားထားတယ္’ ဟု ေျပာကာ ျခံနံပါတ္ကို ေျပာလိုက္ရာ မိန္းမက ဘာမေျပာ ညာမေျပာ
ထလိုက္လာပါေလေရာ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူ႔ မိတ္ေဆြက ေနာက္ေတာ့ လက္ဖ်ားခါ၍ မဆံုးေပ။
‘ဟုတ္လဲ ဟုတ္တဲ့လူဗ်ာ၊ ဂုဏ္ျပဳပြဲ က်င္းပအံုးမွ’
လို ့ခ်ီးမြမ္းသည္။ ‘ပိုက္ဆံေတာင္ မကုန္လိုက္ဘူးမွတ္တယ္’
ဟု စစ္ေဆးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ‘ဘယ္ကုန္မလဲ’ ဟု ကိုလွဦး ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း
စင္စစ္ မားဂရက္၏ အလ်ားတစ္ေတာင္၊ အနံတေပခန္ ့ရွိေသာ အဖိုးတန္ ရွားမိြဳင္းသားေရ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ
သူ ေငြ ၂၀၀ိ- ထည့္ေသာ္ အထဲ၌ ေငြစကၠဴမ်ား အထပ္လိုက္ ရွိႏွင့္ေနသည္ကိုေတြ႔ ကာ အားနာ ရွက္ရြံ႔
ျပီး ေနာက္ထပ္ ၁၀၀ိ- ထည့္လိုက္ရေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မားဂရက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို လွည့္ၾကည့္ျပီး
ထြက္လာသည္အထိ သူ႔ စိတ္၌ ခင္မင္စိတ္ကေလးေတာင္ မရွိဘဲ၊ ေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္ ဆလု တခ်က္ရိုက္ျပီးသာ
ထြက္ခြာလာသည္။ ဟတၱနီမ။ ကိုယ့္ကားႏွင့္ကို လာၾကသည္မို ့လိုက္ပို ့စရာမလို။ ႏိုးလွ်င္
သူ ့ ဖာသာ ျပန္လိမ့္မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေနာက္ထပ္ မားဂရက္ႏွင့္ မေတြ ့ေတာ့။ အမွတ္တရေတာ့
ရွိပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">xxx</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မားဂရက္ညီမ ပညာေရးဌာနက မာဂ်ရီႏွင့္ေတြ ့လိုက္ေသး၏။
ခပ္ၾကာၾကာ တြဲလိုက္ေသး၏။ မာဂ်ရီ ဘယ္လို အကပ္ေကာင္းျပီးမွန္းမသိ၊ ႏိုင္ငံျခားပါသြားမွ
ကြဲကြာသြားၾကသည္။ မာဂ်ရီက ညီမအငယ္ဆံုး ေႏွာင္းေမြးကေလးမို ့တဲ့။ အတိုင္းအထြာေတြ ေကာင္းေသာ္လည္း
အရပ္ပုသည္။ ႏွစ္ျခိဳက္စရာ ေကာင္းသည္။ ခ်စ္ၾကိဳက္လို ့ရသည္။ အိမ္ႏွင့္ယာႏွင့္ ထားမည္ပင္
စိတ္ကူးသည္။ သို ့ေသာ္ မာဂ်ရီက အပ်ိဳပင္။ ေယာက္က်ားေကာင္းေကာင္းယူခ်င္သည္။ စထရင္းမွာ
လက္ထပ္ခ်င္သည္တဲ့။ ထိုင္မသိမ္းထမီ ၀တ္ခ်င္သည္တဲ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာကေတာ့ သည္ဟာမေတြနဲ႔ မယွဥ္ထိုက္သည္မွာ
မွန္ေသာ္လည္း ကိုလွဦးက ခ်စ္ၾကိဳက္ခ်င္စိတ္ေပၚပံုမွာ တူတူပင္တည္း။ ဟိုဟာမေတြကို တပ္မက္ပံုမွာ
ေန႔ညမေရြး ဆိတ္ကြယ္ရာသို႔ ေခၚျပီး တိုက္ရိုက္ ကိစၥျပီးခ်င္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမနႏၵာကိုေတာ့
သူ ယုယခ်င္သည္။ ေပြ ့ဖက္ခ်င္သည္။ နမ္းရွဳပ္ခ်င္သည္။ ျမတ္ႏိုးခ်င္သည္။ သမီးရည္းစားလို
အဖိုးထားခ်င္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ တခုထဲေသာ ဘူတာသို ့ ဆိုက္ခ်င္သည္ပင္။ သို ့ေပမဲ ့
ေအးျမလွတဲ့၊ ညရိပ္ညိဳေမွာင္တဲ့ ျမနႏၵာရဲ ့မ်က္လံုးမ်ားသည္ သူ ့ကို ပူေလာင္ျခင္းမွ ျငိမ္းခ်မ္းေစတာ
အမွန္ပင္။ မျပစ္မွားသင့္ပါဘူးေနာ္လို ့ေတာင္းပန္ေနသလို ထင္သည္။ ပိရိက်နေသာ ႏုတ္ခမ္းမ်ားသည္
သည့္ထက္ ထူထဲေဖာင္းၾကြလိုက္လွ်င္ ကိုလွဦးသည္ သူ႔ ကာမဂုဏ္စိတ္အတြက္ အားနာစရာ ကင္းပမည္။
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ သို႔ေပမည့္ ျမနႏၵာ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ သပ္ယပ္လြန္းလွသည္။ ကိုလွဦး၌
ျမနႏၵာ၏ အဖ်ားေကာ့ေသာ ႏွာတံကေလးကိုသာ အားကိုးစရာ ရွိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တခါတရံေတာ့လဲ ယခုတေလာ သူ ့စိတ္ကို ျမနႏၵာက
အေတာ္ပင္ စိုးမိုးတာကို မခံခ်င္ဘဲ ရွိေလသည္။ မိန္းမမ်ားစြာကို ေတြ ့ၾကံဳလာခဲ့ေသာ၊ မိန္းမဆိုတာကို
တန္ဘိုးထားေလ့ မရွိေသာ ဆန္ ့က်င္ဘက္လိင္ဆိုလွ်င္ အရိုအေသကင္းေသာ လွဦးပါကြဲ ့။ ျမနႏၵာကို
သူ ့စိတ္ကူးထဲမွ အ၀တ္အစား ခၽြတ္ၾကည့္သည္။ ပီပီသသ မေပၚလြင္ေပ။ ေပၚလြင္သမွ်မွာလည္း ပန္းခ်ီဆရာ
ကိုတင္ေမာင္၏ ဧည့္ခန္းမွ လံုးတီးမိန္းမ ပံုမ်ားလို လွပမွဳန္ရီျခင္းသာ သတိထားမိေလသည္။
သူ ့၌ ညစ္ညမ္းစိတ္အတန္ေပ်ာက္သည္။ ကာမဂုဏ္စိတ္ကေတာ့ တျခားေပါ့၊ မတူပါဘူး။ ျမနႏၵာ အေပၚ
ညစ္ညမ္းလို ့မရ။ ျမနႏၵာ၏ လည္တိုင္ေက်ာ့ကို သူ ့စိတ္ကူးႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္ၾကည့္ဆဲ၊ သူ
့လက္မ်ားသည္ ျမနႏၵာ၏ ခပ္ရြရြ ထံုးေႏွာင္ေသာ၊ သိပ္ျပီး မပြေယာင္းေသာ ဆံပင္ထုကို ေျဖေလ်ာ့လိုက္လိုစိတ္သာ
ရွိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တခါ ျမနႏၵာသည္ ဖဲ၀ိုင္းကို သမီးငယ္ကေလး ေခၚလာသည္။
ကတိပ်က္မည္စိုးလို ့ လာျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ ခဏဘဲ ထိုင္ျပီး ေတာင္းပန္ကာ ျပန္သြားသည္။ သူတို
့သားအမိ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမည္တဲ့။ ဘဲေလးအကသာမ်ား၍ လူၾကည့္မမ်ားေသာ ရုပ္ရွင္မို႔ ၃
ရက္ႏွင့္သာ ရုပ္သိမ္းသြားမည္ဆိုေတာ့ ရုပ္ရွင္ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္မည့္ တနဂၤေႏြေန႔ ကို ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရပါမည္တဲ့။
အဲသည္တၾကိမ္က ကိုလွဦး အနည္းငယ္ေနာင္တရလိုက္သည္။ ျမနႏၵာကို ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ အားနာလွသည္။
ျမနႏၵာသည္ ကားတစီးႏွင့္လည္ေနေသာ၊ မိန္းမေပြေသာ ဆရာ၀န္ၾကီးကေတာ္မွ်သာ မဟုတ္ဘဲ၊ သမီးကေလးအတြက္
ဖဲ၀ိုင္းဖ်က္၍ ရုပ္ရွင္ျပေသာ သားသည္အေမဆိုတာ သတိရသည္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ရင္မ်ားပင္ ခုန္ခဲ့သည္။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲ၍ ထြက္သြားပံုကို စြဲက်န္ရစ္သည္။ သမီးကေလးက ျမသီတာ ဆိုလား၊ ျမသီတာေလးက
ဂါ၀န္အျဖဴကားကားကေလးႏွင့္ သူ ့အေမကို ေခါင္းကေလးေစာင္းလို ့ေမာ့ၾကည့္ကာ တတြတ္တြတ္ေျပာကာ
ထြက္သြားသည္။ သမီးေလး မ်က္ႏွာမွာ မေအ့ကို အင္မတန္တြယ္တာခ်စ္ခင္ဟန္ကို ျမင္လိုက္သည္။
နာနီ ့ကို အေမ့ထက္ ခင္တြယ္သည့္ကေလးမ်ိဳး မဟုတ္ေခ်။ သူတို ့ဧည့္ခန္းဆင္၀င္မွ ထြက္ခြာကြယ္ေပ်ာက္စမွာ
ျမသီတာကေလး၏ ေၾကာင္လည္ပင္းမွ ျခဴကေလး လွဳပ္လိုက္သလို တခစ္ခစ္ လွစ္ခနဲ ရယ္ေမာသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…..ျမနႏၵာကို စြဲမက္တာကိုေတာ့
ခ်ိဳးႏွိမ္လို ့မရ။ အခုလို နီးနီးကပ္ကပ္ စီးကရက္မီးညွိေပးရတုန္းမွာ အနားက မခြာခ်င္ေပ။
သူသည္ လူပ်ိဳလူရြယ္ေလးလို ေၾကနပ္ေနသည္။(တစ္သက္လံုး လူပ်ိဳ လူရြယ္ေလးလို ေနလာတာေတာ့
အမွန္ပါဘဲ။) ခပ္သင္းသင္း ေရေမႊးနံ ့ကေလးလို ရွဴရွဳိက္ေနသည္။ သစ္ခြပန္းနံ ့လား၊ ဇီဇ၀ါပန္းနံ
့လား။ အိမ္က မယားသည္ေတြ ကိုလည္း မေပးခ်င္၊ သမီးအၾကီးဆံုးကိုလည္း အပ်ိဳမလုပ္ေစခ်င္ေသးသျဖင့္
သည္တိုင္း သိမ္းထားရေသာ သူ ၀ယ္ထားသည့္ တေပခန္႔ ရွည္သည့္ ျပင္သစ္ေရေမႊးပုလင္းၾကီးကို
သတိရ၏။ ျမနႏၵာကို ေပးခ်င္၏။ ဘယ္လိုေပးရပါ့မလဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တခါတုန္းက ဂ်ပန္ကုန္သည္တစ္ေယာက္က ေထာင္က်ေနေသာ
ေစာ္ဘြား၏ မယားေခ်ာကေလးကို လိုခ်င္ေနတာ သတိရ၏။ ေစာ္ဘြားကေတာ္ေလးသည္ အင္မတန္ဗိုလ္ဆန္သည္ကို
ရႏိုင္သည္ဟု ဂ်ပန္က အထင္မွားေနဟန္တူသည္။ အရက္မူးမူးႏွင့္ ငါးရာေပးမယ္၊ တေထာင္ေပးမယ္၊
အို-ေထာင့္ငါးရာ ေပးမယ္ဟု ေစ်းခ်က္ျခင္း ျမွင့္ေပးသည္ကို အိမ္လည္ရင္း ၾကားခဲ့ရ၏။ ထိုဂ်ပန္သည္
ေစာ္ဘြားကေတာ္ႏွင့္ခင္ေသာ ကုန္သည္ျမန္မာမကို ပေဒသာကပြဲၾကည့္ရင္း ေငြခုႏွစ္ရာ ပစ္ေပးသြားသည္၊
ကုန္သည္ျမန္မာမက ထပ္ျပီးေတာင္းေသး၏။ ေပးေသးသလားမသိ။ ပြဲၾကည့္ေသာအခါ ေစာ္ဘြားကေတာ္ေလးကို
နားလွည့္ပါးလွည့္ႏွင့္ ဖိတ္ေခၚလာမည္ထင္သည္။ ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ အတူတူ တြဲထိုင္ခိုင္းမလားမသိ၊
ထိုျမန္မာမသည္ သိန္းငါးဆယ္ခန္႔ ခ်မ္းသာသည္လို႔ ေနာက္ေတာ့ သိရကာ ကိုလွဦးကပင္ အံ့ၾသလိုက္ေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို ့ေပမည့္ ယခုေတာ့ သူလည္း ျမနႏၵာကို သဒၶါခ်င္လွသည္။
ရွိသမွ်စည္းစိမ္ ပံုေပးခ်င္ခ်င္ပါရဲ ့။ ျမနႏၵာကလြဲလွ်င္ ဖြဲႏွင့္စကြဲ ထင္ႏိုင္ပါရဲ
့။ ဟား…..ဟား……။ စိတ္ကူးယဥ္သင္းတဲ့ လွဦးပါတကား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဟုတ္သည္။ ေအးစက္မယ္ထင္ရတဲ့ ျမနႏၵာရဲ ့လက္ဖ်ားမ်ားက
ပူေႏြးသားဘဲ။ ထင္တာထက္လဲ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလွတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ဆိတ္ကြယ္ရာမွာဆိုလွ်င္
ေပြ ့ဖက္လိုက္မိေတာ့မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ထိုခဏ၌ ျမနႏၵာ၏ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားသည္ တုန္ရီလွဳပ္ရွားလာျပီး
မ်က္လႊာပင့္အတင္မွာ မ်က္ခြံမို ့မို ့မ်ားႏွင့္ ကပ္ေနၾက၏။ ညိဳ ့ေမွာင္ေအးေဆးေသာ မ်က္လံုးမ်ား
ၾကည္လဲ့ေနသည္ကို ေတြ ့ရျပန္၏။ မိမိကိုေဖာက္ထြင္းျမင္သလို ခက္ထန္သလိုထင္ျပီး မလံုမလဲစိတ္
၀င္လာ၏။ သူကေလးရဲ႔ ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ ျပံဳးေတာ့ျမဲပင္။ ကလက္ခ်င္ဟန္ကိုရွာ၏။ မေတြ႔
။ အနည္းငယ္ ရိုေသစိတ္၀င္လာျပီး ဆထက္တန္ဘိုး လိုခ်င္လာျပန္သည္။ သူ သတိရေသာ္ ျမနႏၵာ၏
ေႏြးေထြးေသာ လက္ခုပ္ကေလးသည္ သူ ့လက္ေပၚတြင္ မရွိေတာ့ဘဲ သူ မီးညွိေပးေနေသာ စီးကရက္သည္
ရဲရဲညီကာ ျပာပင္တည္ေနေလျပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဦးသန္းတင့္၏မယားသည္ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း
ယုယုခင္က - ကိုကိုငမ္းတို ့ရဲ ့ ….-အစခ်ီကာ ေျပာလိုက္သံကို မသဲမကြဲ ၾကားရ၏။ ေတာ္ေတာ္သရမ္းတဲ့
ဟာမၾကီး….။ က်ိန္ဆဲပစ္လိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အိပ္မက္ မက္ေလ့ မရွိေသာ ကိုလွဦး၏ မလွတလွ
အိပ္မက္သည္ အလန္ ့တၾကား ပ်က္ျပားေလျပီ။ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">xxx</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left; text-indent: 0.5in;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">သို႔ေသာ္
လင္းထင္ကေတာ့ အိပ္မက္ အျမဲမက္တတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အိပ္မက္မ်ားသည္ အျမဲလွပ၍
ဝမ္းနည္းဖြယ္ အတိရွိသည္။ ဆံုး႐ံႈးျခင္းကို ျပတတ္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ျမနႏၵာသည္ အသက္ရွင္ေနလွ်င္
ဖမ္းလို႔ မမိဘဲ ရွိတတ္ၿပီး၊ လက္ေမာင္းတြင္း ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ ေသလုဆဲ သို႔မဟုတ္ ေသၿပီးစ
ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ျမနႏၵာ၏ ရွားနဲလ္ေရေမႊးနံ႔မ်ား လိႈင္ေနတတ္သည္။ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ား အိပ္မက္
ကားခ်ပ္၏ ေဘာင္ပတ္လည္တြင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ေထာင္ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ပြင့္ေနတတ္သည္။ သည္ေလာက္မ်ားျပား၍
ထူးဆန္းေသာ ႏွင္းဆီ ခရမ္းေရာင္မ်ား၊ ေခ်ာ့ကလက္ေရာင္မ်ား၊ ႏွင္းဆီျပာမ်ားကို ေတြ႕ရၿပီ။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း အိပ္မက္မွန္း သိေနတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေသာ္ ေခါင္းမာေသာ လင္းထင္သည္ သူ႔စိတ္ကို
သူ ခ်ဳပ္တည္း၍ အိပ္မက္မွန္း သိေသာ အသိကိုေဖ်ာက္ကာ ဆက္လက္၍ မက္သည့္ အခါ မက္ၿပီး ႏိုးသည့္အခါ
ႏိုးတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ထိုအခါ သူ႔ေက်ာဘက္၌ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ျဖစ္ေသာ
ခင္ေအးရီ ၾကားမည္ မၾကားမည္ကို သိပ္မပူပင္ဘဲ “ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ” ဟု ႏႈတ္မွ ညည္းညဴေလ့ရွိေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာႏွင့္ လင္းထင္တို႔သည္ ေတာ္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။
အဲဒီတုန္းက ျမနႏၵာသည္ ယခုထက္ အနည္းငယ္ ပိုမိုႏုနယ္ၿပီး ပါးျပင္မ်ား အလိုလို နီေနတတ္သည္ကို
သတိရ၏။ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ ျမနႏၵာက ကိုယ့္ထက္ ၄-၅ ႏွစ္ခန္႔ ႀကီးေလေတာ့ လင္းထင္ကို မေလးစားေလာက္ဘူး
ထင္ေလသလားမသိ။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အတူတြဲလို႔ သြားလာခဲ့ၾကသည္။ အင္းလ်ားသို႔ သြားၾက၏။
အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔မ်ား၊ ပန္းသီး၊ ႏွင္းသီး၊ စပ်စ္သီးမ်ားကို ျမနႏၵာက ယူလာၿပီး စားၾက၏။
တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ အယူအဆကို ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူေျပာမိၿပီး ရယ္ေမာၾကရ၏။ (ျမနႏၵာ စိတ္ကူးေနေသာ
သီခ်င္းကို သူ ညည္းမိလ်က္သား ရွိတတ္၏။) ဝတၳဳစာအုပ္ ၃ - ၄ အုပ္ကို တစ္ၿပိဳင္နက္ ဟိုကူးသည္သန္း
ဖတ္ေလ့ရွိပံုက အစ တူတတ္၏။ ေမာင္ႏွမႏွင့္ ေတာ္ေတာ္တူသည္။ အႁမႊာပူးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ တူသည္။
တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ျငင္းခံုရတယ္လို႔ မရွိ။ တမင္ အေလွ်ာ့ေပးေနရတာလည္း မဟုတ္။ ျငင္းခံုစရာ
မေပၚဘဲ သေဘာခ်င္း ညီေနတတ္ၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေသာ္ လင္းထင္သည္ ေရမကူးတတ္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာ သင္ေပးပါလား” ဟု စဖူး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာက သိပ္ကိုသေဘာက်သြားသည့္ပမာ ေခါင္းေနာက္ပစ္၍
ရယ္ကာ “အို... နႏၵာ သူ႔ေရွ႕မွာ ေရမကူးခ်င္ပါဘူး၊ ရွက္တယ္” ဟု ေျပာေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေမာင္ေလးပဲဗ်ာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဟင့္အင္း”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “တျခားသူေတြ ေရွ႕ေတာ့ ကူးတယ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မကူးပါဘူး၊ သူကလည္း ေယာက်္ားေတြေရွ႕မွာ
ဘယ္ေတာ့မွ မကူးဘူး။ မိန္းမခ်င္းလည္း ရွက္တာပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဒါႏွင့္ ေလွ ခဏခဏ ေလွာ္ၾကရ၏။ လင္းထင္က ပဲ့မကိုင္တတ္
ျပန္ေခ်။ ျမနႏၵာသည္ ကမ္းႏွင့္ မနီးမေဝးမွာသာ ေလွာ္ခ်င္သည္။ ျမနႏၵာက ပဲ့ကိုင္သည္မို႔
လင္းထင္က ဘယ္လို အားၾကံဳးလို႔ေလွာ္လည္း ေလွသည္ ကမ္းဘက္သို႔ ေဝ့ဝိုက္လာတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ့္ကို ပဲ့ကိုင္ သင္ေပးပါလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘာလုပ္မွာလဲ၊ သူကလည္း”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ္ ပဲ့ကိုင္တတ္ရင္ ဟိုအေဝးႀကီး ေရလယ္ကို
ေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္လို႔”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေရလည္း မကူးတတ္ဘဲနဲ႔၊ ေမွာက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာက ဆယ္မွာေပါ့”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘယ္ ဆယ္ႏိုင္မွာလဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အဲဒီေတာ့လည္း ႏွစ္ပစ္လိုက္မွာေပါ့ဗ်ာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာသည္ ပဲ့ကိုင္ေတာ့ သင္ေပးသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း
လင္းထင္တစ္ေယာက္တည္း ေလွတစ္စင္းႏွင့္ ယက္ကန္ယက္ကန္ လုပ္ေနဖန္မ်ားလို႔ တတ္တာထင္ပါရဲ႕။
သူ တတ္ေပမယ့္ မတတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနေသးသည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ ေလွပဲ့မွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း
ပူးကပ္ထိုင္ ရတာကို မက္ေမာကာေနသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေနာက္ေတာ့ ျမနႏၵာသည္ ရိပ္မိသြားၿပီး ေလွဦးမွာ
သြားထိုင္ေနေတာ့ေလရာ၊ လင္းထင္သည္ ခုမွအကြက္ဆိုက္ၿပီး ဟိုးအေဝးႀကီး ေရျပင္သို႔ ဦးတည္ေလွာ္ျပန္ေတာ့သည္။
ျမနႏၵာသည္ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာမလိုလိုျဖင့္ မေျပာေတာ့ဘဲ ျပံဳးေနက် အျပံဳးလဲ့လဲ့သာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားၿပီး
ေငးေမာ ေနေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာႏွင့္ ခင္မင္ရေသာ ထိုတစ္ႏွစ္လံုးပင္
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သည္ စေန၊ တနဂၤေႏြမွအပ ဗုဒၶဟူးေန႔ တစ္ခ်ိန္သာ ရွိသျဖင့္ ျမနႏၵာ ေက်ာင္းမလာေသာေန႔မွအပ
မနက္ခင္းတိုင္း ေတြ႔ၾကသည္။ နံနက္ စာသင္ခ်ိန္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး မတိုင္ပင္ဘဲ လစ္ၾကသည္။
ျမနႏၵာ ဘီေအ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ လင္းထင္က အိုင္ေအ ပထမႏွစ္၊ ေက်ာင္းသားသစ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာ ဘီေအ ေအာင္ရင္ ေက်ာင္းထြက္သြားေတာ့မွာပဲေနာ္”
ဟု သူ ပူပင္ခဲ့ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဒါေပါ့”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အိမ္မွာေန႐ံုေပါ့၊ နႏၵာ့ပါပါက အလုပ္ လုပ္ေစမွာ
မဟုတ္ဘူး။ စာသင္တာ အလွသင္တာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အလွသင္တာ၊ ဆန္းလွခ်ည္လား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဟုတ္တယ္၊ အလွသင္တာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာ က်ဴတာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ပါလား။ အဂၤလိပ္စာဌာနမွာျဖစ္ျဖစ္၊
သမိုင္းဌာနမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာမေပါ့”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းကိုေတာ့
လာေနခ်င္သားပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္သားပဲေပါ့ေနာ္”
ဟု ျမနႏၵာ၏ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ေလသံကို စိတ္ထဲကနာသြားကာ ေမးမိလွ်င္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေတြ႕ခ်င္သားပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့” ဟု တံေတြးမ်ိဳၿပီးမွ...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သိပ္ကို ေတြ႔ခ်င္ေနတာပဲ၊ အျမဲ ေတြ႔ခ်င္ေနတာပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အိမ္လာလည္ေပါ့၊ သူကလည္း”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မဝံ့ပါဘူးဗ်ာ၊ နႏၵာအိမ္ႀကီးက နန္းေတာ္ႀကီးလို
ထည္ဝါပါဘိသနဲ႔။ ရဲတိုက္လိုလည္း လံုျခံဳပါဘိသနဲ႔၊ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးက လက္တစ္ဝါးေလာက္နဲ႔။
ဒရဝမ္လည္းေစာင့္၊ ေခြးသံုးေကာင္လည္းေစာင့္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာသည္ ရယ္ေမာျပန္ကာ…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည့္စမ္း။ သူ ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္ဖူးတယ္ေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔မ်ား မေန႔က အိမ္နံပါတ္၊ လမ္းနံပါတ္ေတြ ေမးလို႔”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ဖူးတယ္ေလ၊ အိမ္နံပါတ္ မၾကည့္မိဘူး။
အိမ္ နံပါတ္ ေမးမိေတာ့လည္း လမ္းနာမည္ မေမးရင္ ဘယ္ေတာ့ေကာင္းမွာလဲ။ မေကာင္းတတ္လို႔ ေမးရတာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တကယ္ေတာ့ သူ ညာလိုက္ျခင္းပင္။ ျမနႏၵာႏွင့္
သိသိမွတ္မွတ္ မနက္တိုင္း အင္းလ်ားသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ေမာင့္ႏွမ မသိေအာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက
တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့သည္မွာ မ်ားလွေလၿပီ။ ျမနႏၵာ၏ ကားဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္ ေပါင္းရ၏။ အိမ္က
ရသမွ်ေငြႏွင့္ ဖို႔ရ၏။ ၿပီးေတာ့ သည္ညေန ျမနႏၵာႏွင့္ သူ႔ပါပါ၊ မာမာတို႔ ဘယ္႐ုပ္ရွင္သြားလိမ့္မည္ဆိုတာ
သတင္းယူရ၏။ ႐ံုေရွ႕က ေစာင့္ရ၏။ ေမာင့္ႏွမ မျမင္ေအာင္ ပုန္းေရွာင္ရျပန္ၿပီး မီးၿငိမ္းမွဝင္ကာ
ျမနႏၵာမ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းမွ် ျမင္ရေသာ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ေနာက္မက်တက်ခံုက ထိုင္၍ ၾကည့္ရ၏။
အလင္းေရာင္ မ်ားေသာ အက၊ အခုန္ကားမ်ားကို သူတို႔ ၾကည့္တတ္ရာ ေမွာင္ရီရီတြင္ ဝင္းပေသာ
ျမနႏၵာ၏ မ်က္ႏွာကို ဝမ္းသာအားရ ၾကည့္ရတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> စေန၊ တနဂၤေႏြမ်ားမွာ ျမနႏၵာတို႔သည္ လူအေတာ္အသင့္ကို
ဧည့္ခံတတ္ျပန္၏။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကားတန္းႀကီး စီေနတတ္သည္။ ဧည့္ခန္းက ဓာတ္ျပားဖြင့္သံ၊
စကားေျပာသံ၊ ရယ္ေမာသံမ်ားကို နားစြင့္ရ၏။ ပီယာႏို တီးသံၾကားလွ်င္ ျမနႏၵာကို မွန္းဆျမင္ရ၏။
ဇာခန္းဆီးနား လာရပ္သည္ကို တစ္ခါတစ္ရံ ေရးေရးျမင္ရ၏။ မၾကာခဏပင္ ဧည့္သည္မ်ား ျပန္သည္အထိ
သူ႔ျခံဝမွာ ရစ္ဝဲကာ ဒရဝမ္ႏွင့္ စကားေျပာေနတတ္သည္။ ျမနႏၵာအခန္း မီးၿငိမ္းသြားမွ ျပန္လာရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူကေလး ႏြမ္းနယ္ေနရွာမလား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မွန္ေရွ႕မွာ သူ႔ညိဳေမာင္းထူထဲေသာ ဆံပင္မ်ားကို
ေျဖေလွ်ာ့သည့္ အခါ ျပံဳးရႊင္ေက်နပ္မည္လား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဧည့္သည္မ်ားထဲမွာ ေယာက်္ားငယ္ ဘယ္ႏွေယာက္
ပါသည္လဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သည္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လင္းထင္ကို သတိရႏိုင္ပါ့မည္လား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တျဖည္းျဖည္းေတာ့လည္း သူ႔ရစ္ဝဲသီေဝ့ပံုမ်ားကို
ျမနႏၵာ သိရျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သူ... ဘာျဖစ္လို႔ သည္လို လုပ္တာလဲ” ဟု စိတ္ညစ္ညဴးဟန္ျဖင့္
ေမးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မသိပါဘူး နႏၵာရယ္” ဟု ေျဖမိၿပီး သည့္ထက္ေကာင္းေသာ၊
ပြင့္လင္းေသာ အေျဖကို မေျဖမိသည့္အတြက္ ေနာင္တရ၏။ ေျပာဦးမည္၊ အမီေျပာဦးမည္ စိတ္ကူးရင္း
စိတ္ကူးရင္း ေနာက္က်သြားကာ မေျပာလိုက္ရေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာ့ကို ခ်စ္တဲ့သူ၊ လိုခ်င္တဲ့သူေတြေတာ့
သိပ္ေပါတာပဲေနာ္” ဟု မရဲတရဲ စမိလွ်င္ “ဒါေတြ ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ကြယ္”ဟု တားတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘာျဖစ္လို႔လဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မေျပာပါနဲ႔ဆို”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “စိတ္ေတာ့မဆိုးပါနဲ႔ နႏၵာရယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
ခ်စ္တဲ့သူေတြ ေပါေတာ့ ေရြးစရာမ်ားတာေပါ့၊ မေကာင္းဘူးလား။ နႏၵာ တကယ္သေဘာက်ႏိုင္မယ့္လူ
ရွာႏိုင္တာေပါ့”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာက စိတ္ညစ္ညဴးဟန္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းကာ
ေနခဲ့သည္။ ၿပီးမွ “နႏၵာ့မွာ ေစ့စပ္ၿပီးသား၊ အစ္ကိုႏွစ္ဝမ္းကြဲပဲ။ ပါပါ မာမာတို႔ ထံုးစံပဲ။
ခ်စ္တဲ့သူေတြေပါတာက ပင္လယ္ေရလိုပဲ၊ သံုးလို႔ မရဘူး။ သက္သက္မဲ့ ျဖဳန္းတီးပစ္တာပဲ၊ ႏွေျမာစရာႀကီး”
ဟု အစီအစဥ္မရွိ ေျပာေသးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မခ်စ္ဘဲယူရမွာ မေၾကာက္ဘူးလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေၾကာက္တယ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ခ်စ္မွယူေပါ့ နႏၵာရဲ႕”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ခ်စ္တဲ့သူလည္း မေတြ႔ေသးပါဘူး”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “တကယ္လား” ဆိုကာ သူ ဝမ္းနည္းသြားခဲ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူတို႔သည္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကၿပီး လင္းထင္က မေက်မနပ္
ေျပာမိေသးသည္မွာ...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အခ်စ္ခံရတာ မ်ားေတာ့လည္း မဆန္းလွဘူးေပါ့ေနာ္။
ဘယ္သူ႔ အခ်စ္မွ ထူးၿပီး အဖိုးတန္မယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာသည္ လင္းထင္ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္သည္။
ခါတိုင္း ေအးေဆး ၿငိမ္သက္ေသာ အမူအယာ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဖ်တ္လတ္သြက္လက္လာကာ အပ်ိဳဖ်န္းကေလးလို
မ်က္ႏွာမ်ားပင္ နီလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ငဲ့လိုက္ရာ တစ္ပတ္လွ်ိဳထံုးထားသျဖင့္
ဆံၿမိတ္ညိဳသည္ ပခံုးေပၚသို႔ ပ်ံဝဲ ျဖာသြန္းက်လာေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘယ္သူ႔ အခ်စ္လဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္းထင္သည္ ဆံၿမိတ္ညိဳကိုသာ ေငးၾကည့္ကာ ခပ္ေလးေလးပင္
“မသိဘူးေလ” ဟု ေျဖမိေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ကဲ... ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ူးမိုက္တဲ့ သူငယ္ပါလိမ့္မယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ အခ်စ္ေပါ့လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာမိပါလိမ့္။ ေမာင့္အခ်စ္ေပါ့... ေမာင့္ႏွမ
ျမနႏၵာရဲ႕လို႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား မေျပာမိပါလိမ့္။ သူသည္ အင္မတန္ ငယ္ရြယ္ ႏံုအသည္။ အဲဒီတုန္းက
သူ ၁၇ ႏွစ္မွ်သာပဲ ရွိေသးသည္။ မုဆိုးမအေမ ႏွင့္ ေနလာလို႔မ်ား မႀကီးရင့္ေလသလား။ အေဖကို
မျမင္ဖူးလိုက္သည့္ သားမို႔ ႏံုအေလသလား။ သူ စိတ္အားငယ္ရေအာင္ သူတို႔သည္ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးလွတာလည္း
မဟုတ္။ အေမ့လုပ္ငန္းက ႏွစ္စဥ္ရေငြသည္ သူ ျဖဳန္းတတ္၊ သံုးတတ္၊ လည္ပတ္တတ္လွ်င္ သူေဌးသားကေလးနီးပါးမွ်
ေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ လံုေလာက္မည္။ ဒါမွမဟုတ္
အေမ့တစ္ဦးတည္းေသာ သားပီပီ အိမ္မွာေနသည္ မ်ားကာ စာအုပ္ႏွင့္၊ ပတၱလားႏွင့္၊ ေစာင္းေကာက္ႏွင့္
ဆိုကာ၊ တီးကာ၊ ကဗ်ာစပ္ကာ၊ ဝတၳဳေရးကာ ေနခဲ့ရလို႔ လက္ေတြ႔မွာ မသြက္လက္တာ ျဖစ္မည္။ ၿပီးေတာ့
ျမနႏၵာႏွင့္ ေတြ႕သည္အထိ ဆယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ရာမွာ တစ္ခါမွ် ရည္းစား
မထားဖူးခဲ့ေခ်။ သူ႔ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ ဘႀကီးကေမြးေသာ လိမၼာလွသည့္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ ႏွင့္
အစ္မဝမ္းကြဲမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ အေမက “သားသားေလး” ဟု ေခၚလွ်င္ သူတို႔က “လင္းထင္ေလး” လို႔၊
“ေမာင္ေမာင္ေလး” လို႔၊ “ညီညီေလး” လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူကလည္း အေမ့တြင္မက အစ္ကို အစ္မႏွင့္
ဘႀကီးတို႔ကို ေခါင္းေခြ႔ကာ ေနခဲ့တတ္သည္မွာ ယခုထိပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္ေန႔ေတာ့ ျမနႏၵာ “ေဟ့... သူက ကဗ်ာဆရာ၊
စာေရးဆရာ ဆို” လို႔ ေမးေလသည္။ သူတို႔ ခင္မင္လာၿပီး သံုးေလးလ အၾကာေလာက္မွာ ထင္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘယ္သူ ေျပာလဲ” ဟုသာ ေျဖလိုက္ရာ...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ၾကည့္စမ္း၊ နႏၵာကိုေတာ့ မေျပာဘူး။ သည္ေလာက္
ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနၿပီး”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘာေျပာရမွာလဲ နႏၵာရဲ႕၊ နႏၵာ မဖတ္မိဘူးလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဟင့္အင္း၊ ျမန္မာလို ေရးတာလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဒါေပါ့”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အို”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘာအိုလဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာက ျမန္မာစာမွ မဖတ္တာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေဟာဗ်” ဟု လင္းထင္က ဆိုခဲ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သူကလည္း” ဟုသာ ဆိုျမဲဆိုသည္။ ျမနႏၵာသည္
ေဝခြဲမရဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “႐ႈမဝတို႔၊ ျမဝတီတို႔၊ တာရာတို႔ မဖတ္ဖူးဘူးလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူးဘူး။ မဂၢဇင္းလား၊ ဂ်ာနယ္လား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ျမန္မာစကား တတ္လို႔” ဟုသာ
သူက ေျပာလိုက္လွ်င္ ျမနႏၵာက အ႐ိုးခံျဖင့္ “ဟုတ္တယ္၊ သူ မသိဘူးလား၊ ေက်ာင္းမွာကလြဲလို႔
အိမ္မွာ ျမန္မာလိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာက ထိုအယူအဆကို ခုမွၾကားရသည့္သဖြယ္
မ်က္လံုးႀကီးမ်ား ျပဴးကာ နားေထာင္ေနၿပီး “နႏၵာတို႔က ဗုဒၶဘာသာပါပဲ” ဟု ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အစ္ကိုဝမ္းကြဲေတြ ရွင္ျပဳတုန္းက နႏၵာလည္း
နားထြင္းရတယ္၊ နားသရတယ္၊ နားေပါက္ မေဖာက္ဘူးေလ။ ထိုင္မသိမ္း ထဘီ အလွ ဝတ္ၿပီး ညႇပ္ပန္ရတဲ့
နားကပ္ကေလး ပန္ေပးတာေပါ့။ ပါပါ ဂ်ပန္က ဝယ္လာတဲ့ ပုလဲႀကိဳး အရွည္ႀကီးလည္း ရတယ္။ သိပ္လွတာပဲ။
ဒါနဲ႔ ထေတာင္ ကေသးတယ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ငယ္ငယ္တုန္းကလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာ ငါးႏွစ္အရြယ္ေလာက္ကေပါ့။ အို... အဲ့ဒီတုန္းက
သူေတာင္ မေမြးေသးဘူးေနာ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူက ဘာမွ် မေျပာဘဲ ေနႏိုင္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သူ ဘယ္လို ကဗ်ာေတြေရးလဲ ေျပာျပစမ္းပါဦး။
နႏၵာလည္း မဖတ္ရဘူးလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ္ေရးတာက သိပ္မဆန္းပါဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္ပါပဲ”ဟု
သူက အနည္းငယ္ ရွက္ရွက္ျဖင့္ အခ်ိန္ဆြဲေနလိုက္ေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေနေပါင္း ရာေထာင္ ဝင္လို႔ လေပါင္း ရာေထာင္
ထြက္ခဲ့တာတို႔၊ လိပ္ျပာကေလး နႏၵာ့ပခံုးေပၚ လာနားတဲ့အခါ၊ နႏၵာ့ဆံပင္ထဲ သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြၿပီး
ၿငိလာတဲ့အခါ ေမာင္က လႊတ္လိုက္တယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္တာေပါ့”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သည္တစ္ခါပဲ သူသည္ လႊတ္ခနဲ “ေမာင္”လို႔ သူ႔ဘာသာ
ေျပာခဲ့မိသည္။ သူ မ်က္ႏွာနီလာဆဲ။ ျမနႏၵာက သတိပင္ မထားမိေလသလားမသိ။ အမႈမဲ့လိုပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကဗ်ာေလးေတြက လွမွာေပါ့ေနာ္” ဟုသာ ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မသိဘူးေလ၊ ဖတ္ၾကည့္ေပါ့။ ဖတ္တတ္ရဲ႕လား ျမန္မာလို”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေအာင္မာ... မကဲစမ္းပါနဲ႔။ သည္ေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး။
ပါပါက သိပ္ဗိုလ္ဆန္လို႔သာ။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလန္မွာ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ ေနလာခဲ့တာ။ မာမာဘက္ကလည္း
အဘိုးက ဂ်ာမန္စပ္ဆိုေတာ့ ဂ်ာမန္လို တစ္သက္လံုး သင္ေနရတာနဲ႔ ျမန္မာစာ မဖတ္ရေတာ့ဘူး။
ခုလည္း ျပင္သစ္စာ သင္ေန ရၿပီ၊ ပါပါက ငယ္ငယ္ကတည္းက အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းထားေပးခ်င္တာ။ စစ္ျဖစ္သြားလို႔တဲ့”
ဟု ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အဂၤလန္သြားေနရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ရသိရမွာ
မဟုတ္ဘူးေနာ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဒါေပါ့၊ မေကာင္းဘူးလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” ဟု သူက စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာလိုက္ရာ
ျမနႏၵာသည္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ဆိုးကာ ေက်ာင္းေဆာင္ဘက္သို႔ ထျပန္သည္ကို ကမန္းကတန္း လိုက္ခဲ့ရေသး၏။
အဲသည္တုန္းက သူတို႔သည္ စကား တစ္လံုးမွေတာ့ မေျပာႏိုင္ၾက။ လင္းထင္သည္ ရင္မ်ားလည္း ဒိတ္ဒိတ္
ခုန္သည္။ ရင္ထဲမွာ ဟာသည္။ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္သည္။ ျမနႏၵာ ခု တေလာ စိတ္ခဏခဏ ဆိုးသည္လို႔
သူ သတိရသည္။ သူကသာ ႏြဲ႔ခ်င္ တာပဲဟု စဥ္းစားသည္။ လင္းထင္သည္ ေခါင္းႏွင့္ ေခြ႔ရဖို႔ လမ္းမျမင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာသည္ မိန္းကေလးမ်ား နားရာအခန္းသို႔
ဝင္သြားလွ်င္ေတာ့ သူ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ညစ္လာၿပီး အိမ္သို႔သာ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အေမကေတာင္
ေမးေသးသည္။ “သား၊ သား ေနမေကာင္းဘူးလား”ဟု ပူပင္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ ကိုယ္မပူေခ်။
ျမနႏၵာႏွင့္ အင္းလ်ားကန္ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ထိုင္ၾကစဥ္က ေနပူထဲ သူေရာက္ေနသည္။ ျမနႏၵာက
ေရႊ႕ခိုင္းၿပီး ေနာက္ေတာ့ ေမ့သြားၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သီခ်င္း၊ ဂီတကိုလည္း
အတူခ်စ္ၾကသည္။ ကာလေပၚ ေက်ာ္ၾကားေသာ သီခ်င္းမ်ားကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဆိုခိုင္းၾက၏။
လင္းထင္က ဆိုရတာ မ်ားသည္။ ျမနႏၵာက ရွက္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္သည့္အတိုင္းပင္ ျမနႏၵာ
ရေသာ သီခ်င္းမ်ားမွာ အဂၤလိပ္သီခ်င္းမ်ားျဖစ္၍ ပီယာႏိုတီးလွ်င္ ေရွးသီခ်င္း တီးသည္ဆိုသည္မွာ
အဂၤလိပ္ ေရွးသီခ်င္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဆိုတာ သိရေပ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အီတာလွ်ံ ဘုန္းႀကီးဆီက သင္တာ” ဟု ေျပာျပေသးသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေနာက္ နႏၵာ ၁၅ ႏွစ္ သမီးေလာက္ေရာက္ေတာ့
ဖာသာဂ်ီအို ဗာနီက ရန္ကုန္ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ၿပီး ေျပာင္းရတယ္။ ပါပါက ပီယာႏိုတီး သင္တာ
ပ်က္မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး အဲဒီႏွစ္ပဲ နႏၵာတို႔အိမ္ကို ေဆာက္တာေပါ့။ မက္ထရစ္လည္း ေျဖရေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေပါ့”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ႀကီးက်ယ္ခန္းနားပါေပသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သိပါသည္။ အဲသည္ကတည္းက
သိလိုက္သည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ လင္းထင္တို႔သည္
တစ္ကမၻာဆီက လာသည္။ တစ္ကမၻာဆီမွာ ေနၾကသည္ဆိုတာ။ ျမနႏၵာလို သူ အဂၤလိပ္စကား သြက္သြက္ မေျပာတတ္။
ျမနႏၵာလို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ မေနတတ္။ မေနခ်င္။ ျမနႏၵာ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္
နက္ကတိုင္လည္း သူတစ္ခါမွ မဝတ္ဆင္ခဲ့စဖူး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အေပၚက ရွပ္ဝတ္ၿပီး ေအာက္က လံုခ်ည္ဝတ္ေတာ့
ၾကည့္ရဆိုးတာေပါ့။ အေပၚက က်က်နန ဝတ္ၿပီး အဖ်ားရွဴးသြားတာနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ လံုခ်ည္ဝတ္ေတာ့
မိန္းမနဲ႔ တူေနတယ္။ မတူဘူးလား။ ၾကည့္ေန က်ေနလို႔သာ သတိမရၾကတာ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ပါပါဆို
ဘယ္ေတာ့မွ လံုခ်ည္မဝတ္ဘူး။ လက္ေဆာင္ရတဲ့ ဘန္ေကာက္ပုဆိုးေတြဆို မာမာကလည္း ဘန္ေကာက္မႀကိဳက္ေတာ့
ကူရွင္အစြပ္ပဲ ခ်ဳပ္ပစ္လိုက္ေရာ” ဟု ျမနႏၵာက ေျပာဖူး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာနဲ႔ ေပးစားမယ့္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲကလည္း
ေဘာင္းဘီနဲ႔ နက္ကတိုင္နဲ႔ေပါ့ေနာ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သူကလည္း” ဟုသာ ေျပာကာ ျမနႏၵာသည္ မရႊင္မလန္း
ရယ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သူက ခု ရန္ကုန္မွာလား၊ ေက်ာင္းသားလား၊ အလုပ္လုပ္ေနၿပီလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အေမရိကမွာ၊ ဆရာဝန္ပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာႏွင့္ မဆံုစည္းခဲ့ရလွ်င္ ေကာင္းမွာဟု
သူ မၾကာခဏ ေတြးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ျမနႏၵာကို နာမည္ၾကားစက နာမည္ကို ခ်စ္ခ်င္သည္။ လွပံု၊
ခ်မ္းသာပံု၊ ဗိုလ္ဆန္ပံု၊ ေဆြမ်ိဳးႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပံု ၾကားရျပန္ေတာ့လည္း ခ်စ္ခ်င္တုန္းပဲ။
မျမင္ဖူးခင္က ခ်စ္တယ္ဆိုတုာ ၁၇ ႏွစ္သား ဘဝမွာေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေနတာပဲ။ တစ္ညမွာ ည မာရ္နတ္
ေသြးေဆာင္ရာသို႔ လိုက္မိမွားသည္ထင့္။ ကရင္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဖိတ္သည့္ ပုဂံေဆာင္ ညစာစားပြဲသို႔
ေရာက္ခဲ့ရာမွ ျမနႏၵာႏွင့္ တစ္စားပြဲတည္း ထိုင္မိလ်က္သား ရွိရ၏။ နာမည္ႀကီးလွသည့္ အရွိန္အဝါ
ခံ့ညားလွသည့္ ျမနႏၵာကို ေဘးပတ္လည္မွ စားပြဲမ်ားက ေငးေမာရစ္သီဆဲ။ သူက အမွတ္တမဲ့ ျမနႏၵာ
ေဘးစားပြဲတြင္ ျမနႏၵာႏွင့္ ကပ္လို႔ထိုင္မိသည္။ ျမနႏၵာ စားပြဲတြင္ ပါေမာကၡ တစ္ဦးႏွင့္
ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးသာ ထိုင္သည္ကို သူ မသိခဲ့။ ေက်ာင္းသားသစ္ ပြဲခင္း မဝင္ဖူးသူဆိုေတာ့
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ကုလားထိုင္လြတ္သည္ကိုသာျမင္၍ ဝင္ထိုင္မိျခင္းပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာသည္ ေငြျပာႏုေရာင္ ခပ္မႈန္မႈန္လက္ေသာ
အဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အဲသည္ေခတ္က ဝတ္စားဟန္အတိုင္း သူ ကေလးရဲ႕ ေခါင္းမွာ
ဖဲျပားခ်ည္ေသာ္လည္း ဖဲျပားသည္ ေသးငယ္မွ်င္ႏု၍ ေလလႊင့္သျဖင့္ လြင့္လာေသာ တိမ္တစ္စလို
ခ်စ္ဖြယ္ကေလး ရွိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပါေမာကၡႏွင့္ ေက်ာင္းသားႀကီးက သူ႔ကို အဖက္မလုပ္။
ျမနႏၵာကိုပဲ အေရးေပးေနၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္းထင္ကေတာ့ သူ႔ရင္ကို ထိတ္ေစကာ ပြဲလယ္တင့္လွေသာ
အလွမယ္ကို အခြင့္ရတိုင္း ခိုးၿပီးၾကည့္ကာ ထေျပးခ်င္လည္း မေျပးတတ္။ သူငယ္ခ်င္း ကရင္ေက်ာင္းသားကလည္း
ဘယ္ေရာက္ေနသည္ မသိ။ လာမိတာ မွားၿပီလို႔ နားရြက္မ်ား ထူပူေနဆဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကိုယ့္နာမည္က ျမနႏၵာပါ။ ယူေကာ” လို႔ အလွမယ္က
မိတ္ဖြဲ႔သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာက သနားညႇာတာတတ္တာေပါ့။ ပါေမာကၡတို႔က
ျငဴစူေနဆဲ၊ လင္းထင္က ရင္ထဲတြင္ ေသနတ္ပစ္သည္ေလာက္ ျမည္မည္ထင္ကာ တစ္ကမၻာလံုးက သူ႔ရင္ခုန္သံကိုၾကားမွာ
ေၾကာက္ေနေလ၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ္ လင္းထင္ပါ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အနည္းငယ္ စိတ္ဝင္စားလာၿပီး...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဪ... စာေရးတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အဲဒီတုန္း ျမနႏၵာဟာ သူ႔ကို မညႇာတာလိုက္ရင္
ေကာင္းမွာ။ ခုေတာ့ ေဘးက ပါေမာကၡႏွင့္ ေက်ာင္းသားႀကီးကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ လင္းထင္ႏွင့္သာ
ရယ္ေမာေျပာဆိုေနသည္။ သူမ်ားေတြ တြဲကၾကျပန္ေတာ့ ျမနႏၵာကပင္ စၿပီး “သြားကရေအာင္” လို႔
ေခၚသည္။ ဘုရင္မဆိုေတာ့ အရင္စၿပီး ေခၚရတဲ့ ထံုးစံ ရွိတာေပါ့ေနာ္။ လင္းထင္က “ကြ်န္ေတာ္
မကတတ္ဘူး” ဆိုပဲ။ သူကေလးက ထႏွင့္ၿပီ။ သူတို႔သည္ တကယ္ေတာ့ မကခဲ့ေပ။ ျမနႏၵာကသာ တစ္ခ်က္
ႏွစ္ခ်က္ ေျခကစားလိုက္ၿပီး ကသူေတြ ၾကားထဲမွ ျဖတ္လာကာ သူတို႔သည္ လသာေဆာင္ဘက္ ေတာင္ထန္းပင္
ပန္းအိုးမ်ားၾကား ေရာက္ေနၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘယ္သူနဲ႔မွ မကခ်င္လို႔ သူ႔ကို အတာခ်ၿပီး
ေခၚလာတာ” ဟု ကေလးသဖြယ္ ေျပာကာ ရယ္ေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ္ ကတတ္ေနရင္ေကာ” ဟု လင္းထင္က စကားသြက္လိုက္ရာ...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ယူ မကတတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ရင္ သိတာေပါ့၊ စိတ္မဆိုးနဲ႔ဦး၊
ကရတဲ့ပြဲေတြမွာ ယူ႔ကိုမွ မေတြ႔ဖူးဘူးလို႔ ေျပာတာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ္က သည္ႏွစ္မွ ေရာက္တာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဟုတ္လား၊ နႏၵာက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသူႀကီးပဲ။
ယူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့ေနာ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဒါေပါ့” ဟု စိတ္ေရာမာန္ပါ ေျပာမိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဘာ ဘာသာ ယူလဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မမ ယူတဲ့ ဘာသာပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “မမတဲ့၊ မေခၚပါနဲ႔၊ နႏၵာပဲ ေခၚပါ။ ၿပီးေတာ့
နႏၵာ ဘယ္ဘာသာ ယူတယ္ဆိုတာ သိလို႔လား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နာမည္ႀကီးပဲဗ်ာ၊ အတန္းခ်ည္း တက္ေနရလို႔
လိုက္မၾကည့္အားေသးလို႔ မေတြ႕ဖူးတာ။ မမ... အဲ နႏၵာ့အေၾကာင္းေတာ့ အမ်ားႀကီး သိေနတာပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာ့အေၾကာင္း ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး”
ဟု သူကေလးက ျငင္းဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ “ဘာျဖစ္လို႔ အတန္းေတြ တက္ေနတာလဲ၊ နႏၵာဆို မနက္ပိုင္း
ဘယ္ေတာ့မွ မတက္ဘူး။ မနက္ပိုင္းက အဂၤလိပ္စာပဲ သင္တာပဲ။ မလိုပါဘူး”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွိတ္စပီးယား ျပဇာတ္သင္တဲ့အတန္းပဲ
တက္ခ်င္တယ္။ တျခား ဘယ္အတန္းမွ မတက္ခ်င္ဘူး”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ညေနပိုင္းကေတာ့ ကိုယ္ယူတဲ့ ဘာသာေတြ သင္တာဆိုေတာ့
တက္ရမွာေပါ့။ မနက္ပိုင္း မတက္နဲ႔ေပါ့”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာ ညင္သာစြာ ရယ္ေမာသည္။ “နႏၵာေတာ့ အင္းလ်ားကန္မွာ
သြားထိုင္ေနတာပဲ။ ဝတၳဳ ဖတ္ေနတာပဲ၊ သစ္ရိပ္လည္း ေကာင္းတယ္၊ သူမ်ားေတြ မသိေအာင္ ဘယ္သူမွ
မေျပာဘဲနဲ႔ သြားထိုင္ေနတာပဲ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ခု ကြ်န္ေတာ္ သိသြားၿပီဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း
ေနလို႔ ဘယ္ရေတာ့မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ လာမွာေပါ့”
သူ အရက္မေသာက္ဘဲ မူးေနသည္။ ရဲတင္းေနသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ခါတိုင္းေတာ့ အဲဒီလို လိုက္လာတဲ့သူေတြေတာ့
သိပ္စိတ္ဆိုး ပစ္လိုက္တယ္”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ကြ်န္ေတာ့္ကိုေရာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေမာင္ေလးပဲ” ဟုသာ ေျပာကာ ညင္သာစြာ ရယ္ျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဟုတ္ပါသည္။ သူ႔ကို အဆိပ္မရွိဘူး ထင္လို႔သာ
ေရာေႏွာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်းေတာသား နတ္သမီးလွည့္ျဖားသလိုေပါ့။ အို... သည္လိုလည္း မဆိုခ်င္ပါ။
ျမနႏၵာသည္ သူ႔အေပၚမွာ၊ ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမဆို ႐ိုးေျဖာင့္ခဲ့သည္။ ျမနႏၵာမွာ ေစ့စပ္သူရွိၿပီး
အခ်စ္ကိစၥမ်ား ျမနႏၵာသေဘာျဖင့္ ဘာမွ် မလုပ္ႏိုင္ဆိုတာ လူတိုင္း အသိပင္။ လင္းထင္ကသာ
ျမနႏၵာ ႏႈတ္ကထြက္မွ ယံုမည္ၾကံကာ သည္အေၾကာင္းကို စိတ္ထဲ မထည့္ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေသာ္ တစ္သက္လံုး အေမ့ “သားသား” အျဖစ္
ႀကီးျပင္းလာၿပီး အဲဒီတုန္းက ၁၇ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည့္ လင္းထင္သည္ ဘယ္လို ႀကီးက်ယ္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို
ဖတ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ လူေရမလည္သည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။ သူ ျမနႏၵာကို စြဲလမ္းတသ ေနလ်က္က ဘယ္လို
စကားျဖင့္ ေသြးေဆာင္မည္။ ဘယ္လို ေပါင္းသင္းရေအာင္ ၾကံမည္လို႔ အစီအစဥ္ မရွိ။ သတိ မရ။
ေမာင့္ႏွမ လွမ်က္ႏွာကိုသာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္လို႔ ေနခ်င္သည္။ လက္ဖ်ားပခံုးကေလးကိုမွ တို႔ထိဆုပ္ကိုင္ဖို႔
စိတ္မကူး။ သူ စိတ္ အင္မတန္ လႈပ္ရွားရင္ေတာ့ ျမနႏၵာႏွင့္ ပူးကပ္ထိုင္ကာ ျမနႏၵာ၏ ေမႊးသင္းေသာ
ဆံႏြယ္မ်ား ေလအေဝွ႔မွာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ လြင့္ပါလာသည္ကို ၾကက္သီးခ်မ္းျမ နမ္းရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကဗ်ာစပ္ၿပီးသာ ေနတတ္ေလေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေမာင့္လြမ္းဖက္သို႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> နံနက္ေစာသီ၊ ႏွင္းရီညိဳ႕မႈန္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သစ္ဆံုႏုသစ္၊ ပုရစ္ငံုလဲ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ရြက္ႏြဲ႔ၾကားမွ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> စကားတြတ္တီ၊ ငွက္ေတးသီလွ်င္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပီျပင္လွေသာ မအံ့ဩႏွင့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေမာင့္ေတာအုပ္က လႊတ္လိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လွဝင့္ဝါရြက္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> နႏၵာႏွမ၊ ကိုယ္တည္းညဦး</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပပေငြရည္၊ ျမျခည္လက္ရႊန္း</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပက္သြန္းယိုက်၊ ျပတင္းဝ၌</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ႏွင္းထပက္ဖ်န္း၊ မႈန္ခိုးသန္းလွ်င္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ခ်မ္းျမလြန္းသည္၊ လြမ္းခက္မည္လို႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တန္႔ဆည္ခန္းဆီး၊ ဇာၿမီးျဖာခက္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မကာရက္ႏွင့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပင့္သက္ေငြ႔လြင့္၊ ေမာင့္လႊင့္သည္ပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေနရွိန္ဝင္းဝင္း၊ ေန႔ၾကည္လင္းမူ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဖန္ဆင္းလိုက္ေသာ၊ ႏွင္းဆီေတာ၌</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မက္ေမာရိပ္သာ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေမာင္လာခ်င္လည္း၊ လာခက္ခဲ၏</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လက္တြဲသိမ္းေပြ႕၊ ၾကင္ေမြ႔ေခၚငင္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မက္ေမာခင္မည္၊ မထင္ဝံ့စား</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> စကားမသြက္၊ ဖြင့္ဟခက္ခဲ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေျမအက္ၾကားမွ၊ ျမက္ပြင့္မွ်သာ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ႏွမတစ္ေန႔ ေမ့ရစ္မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ... ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာႏွင့္ ဘယ္လိုစ၍ ဘယ္လိုဆံုးေသာ ဇာတ္လမ္းဆိုတာ
နာမည္ တပ္ရ ခက္လွပါသည္။ ဘယ္လိုမွ မစဘဲ၊ ဘယ္လိုမွလည္း မဆံုးေသာ ဇာတ္လမ္းဆိုတာကို မရွိထိုက္ပါဘူးလို႔
ေျပာရရင္ ပိုမွန္မလား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာသည္ ျမန္မာမဂၢဇင္းမ်ားကို ဖတ္လာၿပီး
လင္းထင္၏ ကဗ်ာေလးမ်ားကိုပင္ ေနာက္ေျပာင္ ကိုးကားတတ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သူ ဂ်ာမနီလို တတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဂ်ာမန္
ကဗ်ာေတြ သိေကာင္းတာပဲ” လို႔ ခပ္ညည္းညည္း ေျပာတတ္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “နႏၵာ သင္ေပးပါလား”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “တကယ္လား။ အၾကာႀကီး သင္ရမွာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “တစ္သက္လံုးလား” ဟု သူက ထံုးစံအတိုင္း မထိတထိပဲ
စလိုက္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “အိမ္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ခဏခဏ ဆိုမိတယ္။
ေဟလဒါလင္းရဲ႕ ကဗ်ာပဲ” ဟု ဂ်ာမန္လို ရြတ္လိုက္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာလို ျပန္ေျပာသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ေလွသမားဟာ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဟို႔ အေဝးက ကြ်န္းေတြမွာ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေကာက္သိမ္းၿပီးေတာ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူ႔အိမ္...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ သူ႔ျမစ္ေခ်ာင္းထံ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျပန္လာခဲ့တယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ကိုယ္လည္း အိမ္ျပန္ခ်င္ပါရဲ႕</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဘာမ်ား ရိတ္သိမ္းစရာ ရွိပါသလဲ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဒုကၡခံစားျခင္းသာ ရိတ္သိမ္းစရာ ရွိခဲ့တယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မိတ္ေဆြ... ျမစ္ကမ္းနဖူးရယ္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သင္ဟာ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ကိုယ့္ကို ေမြးျမဴႀကီးျပင္းေစခဲ့တယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အခ်စ္ရဲ႕ ေဝဒနာကိုေရာ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သက္သာရာရေအာင္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သင္ မတတ္ႏိုင္ဘူးလား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အို... ကိုယ့္ကေလးဘဝရဲ႕</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေတာအုပ္မ်ား</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ကိုယ္အိမ္ျပန္လာရင္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္ဖန္ေပးႏိုင္ပါဦးမလား” တဲ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္းထင္ကေတာ့ ရင္ခုန္လာျပန္သည္ကို ထိန္းသိမ္းရင္း...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးယူရင္ေတာင္ ရတယ္။ လက္ရွိ
ပါေမာကၡကို ျဖဳတ္လိုက္ရင္ေျပာတာ။ သူက အသစ္အဆန္းကို မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ စာေရးမတစ္ေယာက္ေတာင္
ေလခြ်န္မိလို႔ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ဆိုလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာသည္ မရယ္ျပံဳးဘဲ ရွစ္ေၾကာင္းမွ်သာရွိေသာ
ဂ်ာမန္ကဗ်ာကို အစအဆံုး ျပန္ရြတ္ျပန္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ။ သည္လိုသာ တစ္သက္လံုး ေနရရင္
သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ႏြဲ႔မွီၿပီးေတာ့ေပါ့။ သူကေလးသာ သူ႔ ပါပါ မာမာတို႔အိမ္မွာ
မေမြးဘဲ တို႔အိမ္မွာ ေမြးရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း မလဲ။ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာေပါ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အင္းလ်ားတစ္ဝိုက္မွာ ေန႔စဥ္လိုလို ခင္မင္ေတြ႕ဆံုေနၾကဆဲ။
မိုးရာသီ ျပင္းထန္လာသည္။ ကားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္သူမို႔ ထင္ရဲ႕။ ျမနႏၵာမွာ ထီး မပါေခ်။ ကားေပၚမွအဆင္း
ဒ႐ိုင္ဘာ ကုလားႀကီးက ထီးႏွင့္ လိုက္မိုး ပို႔သည္။ ျမနႏၵာကို သစ္ရြက္ေအာက္က မိုးေပါက္မ်ား
စိုကာ နဖူး၊ နားထင္မွာ ဆံယဥ္မ်ား ကပ္ၿငိလ်က္ ေတြ႔ရတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ၿပီးေတာ့ နႏၵာက ထီးလည္း မႀကိဳက္ဘူး” လို႔
ေျပာေခ်ေသး။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ထီးပဲ၊ ႀကိဳက္လို႔ေဆာင္းတာ က်ေနတာပဲ။ ကေလးမေလးကလည္း”
ဟု သူကဆိုလွ်င္-</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “ငရဲႀကီးမယ္ေနာ္၊ မမက ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ ႀကီးတာ”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၿပီးေတာ့ သူတို႔သည္ ေန႔လယ္စာ ၾကံဳရာဝယ္စားလွ်င္စား၊
မစားလွ်င္ ျမနႏၵာ၏ ေပါင္မုန္႔၊ ပန္းသီးမ်ားကို စားကာ လင္းထင္၏ ထီးေကာက္ တစ္လက္တည္းကို
ႏွစ္ေယာက္တြဲေဆာင္းကာ ျပန္လာၾက၏။ ကေလး မ်ားသဖြယ္ သူတို႔ အျပစ္ကင္းစင္သည္မို႔ ဘာမွ်လည္း
ထူးထူးေထြေထြ မေတြးမိၾက။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္သား အမ်ားကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အသိအမွတ္
ျပဳေလၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မိုးရြာလြန္း၍ ေနစရာ မရွိလွ်င္ ယုဒသန္ေကာလိပ္
ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းမွာ ခိုဝင္ၾကသည္။ အေၾကာ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ
ထိုင္ၾကသည္။ သူတကာ့ မ်က္စိမွာ ဘယ္လိုျမင္မည္ကို စဥ္းစား မိျခင္းလည္း မရွ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းလည္း
မရွိ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လင္းထင္ကေတာ့ ထိုတဒဂၤကိုသာ မက္မက္ၿပီး ထိုတဒဂၤရဲ႕
အျပင္ကကိစၥမ်ားကို မစဥ္းစားမိ။ ေန႔ေရာညဥ့္ပါ ျမနႏၵာေနာက္ လိုက္ဖန္မ်ား၍ အေမဆိုေျပာလွ်င္
အေမ့ရင္ခြင္ ေခါင္းႏွင့္ေခြ႔ကာ၊ စာတစ္ဖက္ က်က္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ကာ ကဗ်ာမ်ားစြာသာ ေရးခဲ့သည္။
ကဗ်ာကိုေတာ့ သူ အဆံုးသတ္တတ္သားပင္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">xxx</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တိမ္ထုမီးခိုး</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မည္းညႇိဳးၿပိဳလွိမ့္၊ ေျမထိနိမ့္ခဲ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၿငိမ့္လႊဲလႈပ္ခါ၊ စိန္ပန္းလႊာပြင့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေႂကြျဖာက်ေလ်ာ၊ ပန္းေကာ္ေဇာနီ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> စီးေမ်ာလမ္းသြယ္၊ စံပယ္ႏြယ္ခ်ံဳ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ကိုက္ငံုသစ္သီး၊ ဥဩညည္းခဲ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အနီးကေလး၊ ကမ္းနေဘး၌</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေပြ႔ေထြးယုယ၊ ေမာင့္ႏွမကို</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဆံစကပ္ၿငိ၊ မိုးေပါက္ထိလို႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ညံ့အိနာက်င္၊ ေအးစက္ထင္မိ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၿငိဳျငင္မည္လား၊ ယံုမွားတစ္ဝက္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ရွက္လည္းရွက္ရွက္၊ အေၾကာက္ဖက္မိ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> လည္ယွက္တံု႔တင္၊ ငွက္တို႔တြင္မွ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ၾကင္မက္ခြင့္ေရး၊ လြယ္ကူေသး၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေငးေမာတစ၊ အလွ၏ကြ်န္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ခ်စ္ဝန္ေလးဖိ၊ တြယ္ၿငိမလြတ္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မေျပးတတ္ၿပီ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ယံုမွတ္သေဘာ၊ သူလိုက္ေလ်ာက</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေခ်ာႏုရြရြ၊ ေမြးညႇင္းျမစိမ္း</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပန္းႂကြေသြးဆင္၊ ပါးျပင္ၾကာပြင့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> နမ္းတစ္ရာေမႊး၊ ခဏေလးႏွင့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္ေရးတစ္ေရး၊ ေႏြးေအာင္ေႏႊးမည့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> စိတ္ေမးခြန္းသာ ေမးတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">xxx</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">နံနက္ေရာင္နီ၊
ေဝးေသးစြ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">သပိတ္လြယ္
နက္ထည္ငွက္ကေလး</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">သီခ်င္းဘယ္သူ
သင္ေပးပါသလဲ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">လူကေလးေရ
ထထ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">သူငယ္ခ်င္း
အေထြးေရ ထထနဲ႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">မရမက ႏိႈးတတ္သည္...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ၾကည္သင္ျမ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ဝကြက္ ဂယက္ပလံုစီနဲ႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ပလီ တီတာလို႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ယာျပင္ ေတာင္ညိဳအၾကား</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ေတာအုပ္လယ္
ျဖတ္သြားတဲ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ေခ်ာင္းငယ္
ေျမာင္းငယ္ရဲ႕စကား</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ေငြရည္ေငြစက္
အလားပါပဲ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ဘယ္ေဇာ္ဂ်ီ
သူေယာင္သင္ၾကားပါလိမ့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">နားဝ လြင္စည္...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ပန္းႏွင့္
လိပ္ျပာ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">အမ်ား မၾကားသာသတဲ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">စကားထာ တစ္ျဖာလွလိမ့္မယ္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ျမျပာ တိမ္လိပ္တို႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">တရိပ္ရိပ္
လြင့္ပါးညိဳးညံ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ေကာင္းကင္
ေတးသံေပါ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ၾကယ္ျခံရံ
အခြံ လျခမ္း</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">စိန္ေပ်ာင္းသြယ္
နဂါးေငြ႔တန္းမွာလည္း</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ဆန္းျပားပၪၥင္
ရွိေပလိမ့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ထင္စားမိ
တလည္လည္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">လြန္မိသည္
ခ်စ္ေႂကြး၊</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ႏွမကျပံဳးေသာ္လည္း</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">မ်က္ခံုးမ်က္ေတာင္ေကာ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ၫြတ္ေၾကာ့တုန္ရီလို႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">မ်က္လႊာသီသီပင့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ႏႈတ္ခမ္းက
မပြင့္တပြင့္နဲ႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">စိတ္ထင့္႐ံု
လက္တစ္ကမ္းမွာမို႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ရင္ခုန္သံ
ကာရန္ဖမ္းႏိုင္ဘု</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">အလွမ္းမမီရက္ၿပီလား</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ခူးခဲ့သည့္
ကံ့ေကာ္ေငြရြက္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ႏွမေကသီ ညိဳညက္မွာ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ပန္ဆင္ရာ
ပန္ေတာ္ဆက္ခ်င္ရဲ႕လို႔ေတာင္မွ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">တစ္ခြန္း
ကဗ်ာမဖက္ေပမဲ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">အလကၤာ သညာပ်က္ခဲ့တယ္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ေျပာခက္ၿပီေလး။ ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">xxx</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">သူ႔ကဗ်ာမ်ား
တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ေရာ၊ ၿပီးၿပီးသားေရာ၊ မဂၢဇင္းသို႔ မပို႔ရေသးတာေရာ၊ ပို႔ၿပီးသားေရာ တစ္ထပ္ႀကီး
ရလာကာ ဖိုင္တြဲႏွင့္ တြဲထားဖို႔ စိတ္ကူးလည္း အိပ္ရာေအာက္ႏွင့္ စားပြဲခံု အံဆြဲ၌သာ ျပန္႔က်ဲခဲ့ၿပီး
တခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္သည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ မပ်က္မကြက္ တစ္ပတ္မွာ သံုးေလးရက္ မွန္မွန္ေတြ႔ၾကၿပီး
စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္ ေရာက္လာ၏။ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္၏။ ျမနႏၵာ ရခိုင္ အလည္သြား၏။ လက္ထပ္သည္
ၾကားလိုက္၏။ ျပန္မေတြ႕ ရေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူ႔အစ္ကိုဝမ္းကြဲက ခဏျပန္လာၿပီး ျမနႏၵာႏွင့္
ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း လက္ထပ္ကာ အေမရိကသို႔ ေခၚသြားသည္ဆိုတာ ေနာက္ သိရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေမာင့္ႏွမျမနႏၵာႏွင့္ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ေနရလ်က္က
ညပိုင္းေတာင္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့ေသာ လင္းထင္သည္ လံုးဝ ကြဲကြာေတာ့ ဘယ္လိုေနရသည္ဆိုတာ
ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့။ ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီ။ လူ႔ဘဝမွာ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေသၾကရ၏။ အႀကိမ္တိုင္းပင္
အသစ္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၿပီး ကြဲကြာရသည့္ အျဖစ္တြင္ တစ္ခါ ေသလိုက္ရၿပီး
အသစ္ေမြးဖြားျခင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမနႏၵာကို ေမ့ပစ္လိုက္၏။ သတင္း နားမေထာင္ေတာ့။
အိပ္မက္အျဖစ္ေတာ့ လာေႏွာက္ေသး၏။ ျမနႏၵာသည္ အင္းလ်ားေရစပ္မွာ မိုးေရဥမ်ား၊ နဖူးနားထင္စပ္မွာ
စိုေနဟန္ မက္၏။ သို႔ေသာ္ အသက္ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေသလုေျမာပါး ေခြေပ်ာ့ေနသည္။ ႏွင္းဆီပန္း
အျပာမ်ား၊ ေခ်ာကလက္မ်ား၊ လိေမၼာ္ေရာင္မ်ား ေထာင္ေသာင္း မက ေဝဆိုင္းေနသည္။ အိပ္မက္မွန္း
သိသာလွသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ျမနႏၵာႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ် စကား မေျပာရေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> အေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သူ ေက်ာင္းဆက္ေနလိုက္၏။
အရက္ေသာက္လည္း မသင္ခဲ့။ ဘီေအေအာင္ၿပီး အလုပ္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ေပ။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို
ေရာင္းလိုက္ကာ အင္းလ်ားနားမွာပဲ တိုက္တစ္လံုး ဝယ္ကာ ငွားစားရ၏။ (ခင္ေအးရီႏွင့္ ရေတာ့
ထိုအိမ္မွာပင္ ေနသည္။ သားသမီးမ်ားေတာ့ အိမ္က်ယ္မွ ေျမႀကီးရွိမွ ေကာင္းသည္။) စာေရး စာဖတ္ျခင္းျဖင့္သာ
ေမြ႔ေလ်ာ္ကာ ေနေလသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္ခါ အူအတက္ေရာင္သျဖင့္ ေဆး႐ံုတက္ရ၏။ အလုပ္သင္
ဆရာဝန္ျဖစ္စ ေဒါက္တာခင္ေအးရီႏွင့္ေတြ႕ၿပီး သံုးလမွ်တြဲကာ လက္ထပ္လိုက္သည္။ သံုးလမွာ
ခင္ေအးရီက ေဆး႐ံုတာဝန္ မ်ားလွသည္ႏွင့္ တစ္ပတ္မွာ တစ္ရက္ခြဲမွ်သာ ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့
သူသည္ မပူပင္ တတ္ေတာ့ေခ်။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ခ်ိန္းထားေသာ ေန႔မ်ားမွာေတာ့ သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနလွ်င္
ငွားေနေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးသို႔ ခင္ေအးရီက ကားေမာင္းကာ လာတတ္သည္။ အေမဆံုးၿပီျဖစ္၍ သူသည္
အခန္းကေလးတစ္ခု ငွားကာ ထမင္းခ်ိဳင့္ မွာစားကာ ေနသည္။ ခင္ေအးရီသည္ ေရနံဆီမီးဖို ဝယ္လာ၏။
ဒန္အိုး၊ ဒန္ခြက္ ဝယ္လာ၏။ ပန္းကန္၊ ဖန္ခြက္ ဝယ္လာ၏။ ေသာက္ေရအိုး တည္၏။ အားသည့္ေန႔မွာ
လာၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကသည္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စားရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ခင္ေအးရီသည္ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။
မ်က္ႏွာ႐ုပ္ရည္ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္၏။ မ်က္ႏွာကို ေဆးျခယ္ေလ့ မရွိ။ က်န္းမာျခင္းျဖင့္
ဝင္းဝင္းပကာ ေနသည္။ ေဆး႐ံုမွာ အလုပ္ အင္မတန္ လုပ္၍ ညတာဝန္ က်လွ်င္ အိပ္ခ်ိန္မရေအာင္
မခိုမကပ္ လုပ္ကိုင္တာ ေတြ႔ရ၏။ ခင္ေအးရီ သည္ အခြဲအစိတ္လည္း ဝါသနာ ပါေသးသည္တဲ့။ ခြဲစိတ္ပါရဂူ
ျဖစ္ခ်င္သည္တဲ့။ သို႔ေသာ္ မိန္းမျဖစ္သည္ဆိုတာႏွင့္ သားဖြားမီးယပ္ေရာဂါဘက္ လိုက္ရသည္။
သူ႔ကို ခြဲစိတ္ပါရဂူ ျဖစ္ခြင့္မေပးေခ်။ ခင္ေအးရီက မေက်နပ္လွေသာ္လည္း လင္းထင္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး
ေလးလမွာ အဂၤလန္သို႔သြား၍ စာသင္ရသည္။ ေရႊတံဆိပ္ႏွင့္ ဆုေတြ ဘာေတြ ရသည္။ လင္းထင္သည္ မယားသည္ကို
ခ်ီးမြမ္းအံ့ဩ၍သာ ေနရေတာ့သည္။ သူကေတာ့ မလႈပ္မရွက္ေနတတ္သည္။ ေသြးျမင္လွ်င္ မူးခ်င္သည္။
တကယ္ မူးတာေပါ့။ ဟုတ္သားပဲ။ ေဆး႐ံုတက္တုန္းက အေၾကာေဆး လာထိုးတာ ႁပြန္ထဲ ေသြးတန္႔ၿပီး
ဝင္လာတာလည္း ျမင္လိုက္ေရာ မူးသြားလိုက္တာ ရွဴေဆးေတြ ဘာေတြ လာေပးၾကရသည္။ အဲသည္တုန္းကေပါ့
ခင္ေအးရီက သူ႔ကို လာၾကည့္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ပစ္လိုက္သည္။ သူေတာ္ေတာ္ မခံခ်င္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> “သည္လိုပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ရရင္လည္း
ခင္ဗ်ား မူးလဲမွာပဲ” ဟု သူ ေျပာခဲ့မိသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သည္ေတာ့မွ ခင္ေအးရီသည္ ျမနႏၵာႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ
ကဗ်ာ ဆရာ လင္းထင္မွန္း သူ႔ကို သိသြားၿပီး ေတာင္းပန္သည္။ ညတာဝန္မွ ခဏအားလွ်င္ စကား လာေျပာတတ္သည္။
သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ ဂ႐ုစိုက္သည္။ ဒါနဲ႔ ၿငိၾကေတာ့ေပါ့ေလ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေသာ္ ခင္ေအးရီႏွင့္ လက္ထပ္သည့္အခါမွာ
သူသည္ မလည္မဝယ္ ၁၇ ႏွစ္သား မဟုတ္ေတာ့။ ႀကီးရင့္ခဲ့ၿပီလို႔ ထင္သည္။ ၂၄ ႏွစ္ ခန္႔ရွိၿပီ။
ခင္ေအးရီထက္ ၅ လခန္႔ ငယ္သည္။ ညားစက မယားသည္ ခင္ေအးရီရဲ႕ လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအံုး အိပ္တတ္သည္။
ေနာက္ေတာ့ ေက်ာေပး အိပ္တတ္သည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ ၁၆ ႏွစ္မွ် ၾကာခဲ့ေလၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သားသမီး ငါးေယာက္ႏွင့္ တစ္အိမ္လံုး ျပည့္ခဲ့ၿပီး
သားႀကီးက မေအတူ ထြားထြား။ ေရကူးသည္။ အေလးမသည္။ သီခ်င္း ျဖစ္ေအာင္ မဆိုတတ္။ သူ႔အေမလိုပဲ။
အသံကို နားမလည္။ သည္ေလာက္ သီခ်င္း ကဗ်ာ ဝါသနာပါ၍ ပတၱလား၊ ေစာင္းႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္သူ၏
သားသည္ သီခ်င္း ျဖစ္ေအာင္ မဆိုတတ္သည္ကို စိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ အီလက္ထရစ္ဂီတာ
လိုခ်င္သည္တဲ့။ ဝယ္ေတာ့ ေပးရဦးမည္။ ငယ္ငယ္က ဆိုလွ်င္ လင္ကတီး မယားကဆိုသည့္ အိမ္ေထာင္မ်ိဳး
စိတ္ကူးခဲ့ျမဲ။ ျမနႏၵာႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့။ သားဖြားမီးယပ္ သမားေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာခင္ေအးရီကေတာ့
သီခ်င္းျဖစ္ေအာင္ မဆိုတတ္ေခ်။ သူတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ သီခ်င္းဆိုလွ်င္ သည္အသံကေန
ဟိုအသံေရာက္ၿပီး၊ ရယ္ခ်င္လို႔သာ ရယ္ရသည္။ စိတ္ညစ္ညစ္နားကေလာလွသည္။ သမီးသံုးေယာက္က သီခ်င္း
ဆိုတတ္သည္။ ပတၱလား တီးၾက၏။ သို႔ေသာ္ စာေတာ္ၾကၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးမားၾကသည္။ အေမ့လို
ဆရာဝန္လုပ္မည္တဲ့။ အျမတ္မယူေသာ ေဆး႐ံု ဖြင့္မည္တဲ့။ အေမကေတာ့ ဂ်ာမန္စာ သြားသင္ၿပီး
ျပန္လာလွ်င္ သမီးသံုးေယာက္ကို တစ္ဖန္ သင္ျပန္၏။ ၿပီးေတာ့ သားအမိေလးေယာက္ လွ်ာသြက္အာသြက္ျဖင့္
စာက်က္ၾကျမဲ။ အငယ္ဆံုးကေတာ့ အေဖ့သားပင္။ ျမနႏၵာႏွင့္ရလွ်င္ ျမလင္းေထြးလို ကေလးမ်ိဳး
ေမြးမွာပဲဟု သူ စဥ္းစားတတ္ၿပီ။ ျမလင္းေထြးက စံပယ္ပန္း ႀကိဳက္ သည္။ ႏွင္းဆီပန္း ႀကိဳက္သည္။
ကဗ်ာ က်က္တတ္သည္။ ယခု ပတၱလား တီးေလၿပီ။ သီခ်င္းဆိုတတ္သည္။ သီခ်င္းဆိုလွ်င္ ပီျပင္လိုက္သည့္အသံ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမလင္းေထြးဖို႔ ကေလးကဗ်ာ စပ္ရသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာကို ရည္မွန္းသည့္ ကဗ်ာမ်ားျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ
လင္းထင္သည္ ကေလးကဗ်ာ စပ္သည္ဆိုေတာ့ အမ်ားက ရယ္ၾကသည္။ ဒါေတာင္ သူတို႔ မသိေသးလို႔။ ကေလးဖတ္ဖို႔
ဝတၳဳမ်ားစြာကို သူ ေရးဦးမည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံ၌ ကေလးစာေပကို ေလးေလးစားစား သေဘာထားၿပီး
ေရးၾကတာ မသိၾကဘူးလား။ စီအက္စ္လူးဝစ္ရဲ႕ နားနီယားႏိုင္ငံအေၾကာင္း ခုနစ္အုပ္တြဲစာအုပ္ကို
ဘာသာျပန္ဦးမည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အခ်စ္ဆိုတာ လင္မယားမွာသာ
ရွိတာပါဟု ရီ ေျပာသလိုပင္ ေတြးမိသည္။ ျမနႏၵာက အိပ္မက္မွ်သာတည္း။ ျမနႏၵာရဲ႕ လက္ဖ်ားေလးကိုမွ
သူ မဆုပ္ကိုင္စဖူး။ ရီႏွင့္ေတာ့ အံ့ဩဖြယ္ရာ အရင္းႏွီးဘဝကို ေရာက္ခဲ့သည္။ သားသမီး ပြားစီးခဲ့သည္။
အိမ္ေထာင္ ဆိုသည္မွာ ႐ုပ္သဏၭာန္ကသာ စိုးမိုးတာမ်ားသည္ ထင္၏။ လူ႔ဘဝ အရင္းခံဟာ ႐ုပ္ပဲလို႔
သိပၸံပညာရွင္ မယားသည္ ရီက ေျပာတာ မွန္ႏိုင္၏။ ရီက လူ႔ဘဝႏွင့္ မကြယ္မဝွက္ ရင္းႏွီးရေသာသူ
ျဖစ္၏။ သူသာ ေသြးကို ျမင္လွ်င္ မူးခ်င္သည္။ ရီက ဖ်တ္လတ္သည္။ အျမဲ လႈပ္ရွားေနသည္။ သူက
ထိုင္းမိႈင္းသည္။ ေတြေဝေငးေမာေနခ်င္သည္။ ရီက တဟားဟား ရယ္စရာအကြက္မ်ားကို ျမင္သည္။ သူက
စိတ္ေဝဒနာ ခံစားခ်က္ ျပင္းထန္ တတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေပမဲ့ ျမနႏၵာႏွင့္ သူဟာ ဆင္တူေသာ လိပ္ျပာႏွစ္ေကာင္ျဖစ္လွ်င္၊
ရီႏွင့္ သူက ပန္းႏွင့္ လိပ္ျပာျဖစ္ကာ ပို၍ လိုက္ဖက္ေသာ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးျပဳေသာ အတြဲျဖစ္သည္လို႔
ဆိုရမလားမသိ။ သေဘာျဖဴလွသည့္ ရီႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳရတာ အင္မတန္ ကံေကာင္းသည္လို႔ ဆိုရမလား
မသိ။ ေအးေလ ရီႏွင့္ရေတာ့လည္း သည္လိုပဲ ေတြးေတာ့မွာပဲ။ တကယ္ေတာ့လည္း လူ႔ဘဝဆိုတာ မေတာ္တဆ
ျဖစ္ပ်က္ျခင္းမ်ားႏွင့္သာ အတိ ျပည့္၍ အစီအစဥ္ အကြက္ခ်ထားျခင္း မရွိ။ ဆန္ေကာထဲ ဆီးျဖဴသီးထည့္
လွိမ့္ေတာ့ ပူးမိသည့္ ဆီးျဖဴသီးကပူးမိ၊ ကြဲကြာသည့္ ဆီးျဖဴသီးက ကြဲကြာတာမ်ိဳးလို႔ ေျပာခ်င္ေတာ့သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သို႔ေပမဲ့ အစကျပန္ၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ျပင္လို႔ရမည္ဆိုလွ်င္
လင္းထင္ ျပင္ခ်င္သည္လား။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ျမနႏၵာႏွင့္ အင္းလ်ားမွာ ျပန္ေတြ႔ရာကစၿပီး
လင္းထင္ကလည္း ဇက္ရဲလက္ရဲ။ ျမနႏၵာကလည္း သတၱိခဲမို႔ ေနာက္ဆံုး၌ အတူတကြ အသက္ထက္ဆံုး ေပါင္းသင္းၾကရေလသတည္း
ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လို႔ရလွ်င္ ျဖစ္ခ်င္သလား။ သားသမီး ငါးေယာက္ဟာ ႐ုပ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။
ဝါသနာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ အမူအရာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ျမလင္းေထြးေလးေတာင္ ျမလင္းေထြး
အစစ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ၿပီ။ လင္းထင္ လိုလားႏိုင္သည္လား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သည္ေတာ့ ကဗ်ာစပ္ရမွ ေနႏိုင္သူမို႔ ကဗ်ာ စပ္ရမည္။
တစ္ကိုယ္ေကာင္းၾကံသူလို႔ ဆိုခ်င္သလား။ ကဗ်ာစပ္ဖို႔သာ ၾကံရသည္။ ကဗ်ာစပ္လို႔ ေကာင္းလွသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေမာင့္ဥယ်ာဥ္ ျခေတာင္ပို႔ေတြမို႔မထင့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ႏြဲ႔ႏွင္းဆီ ညႇိဳးေခြညႇိဳ႕ေလေတာ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မီး႐ိႈ႕လို႔ ျပာတိုက္လိုက္သည္...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သစ္စိမ္းခ်ိဳး</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မီးခိုးတအူအူနဲ႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> မ်က္ရည္ပူ ဆူေတာ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျငဴစူမိသည္...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေရစင္ဖ်န္းလိုက္မွ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျပာႏွမ္းေမွာင္နက္တဲ့</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေျမညက္ညက္ညီညီ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေျမဆီႏွစ္ သစ္ရွာဆဲ၊</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေမာင္ မထင္မွတ္ပါဘဲ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ပြင့္ဖတ္ေငြလႊာႏွင့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သစ္ခြျပာရဲရင့္</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဘယ္နတ္ေမာင္ ေဆာင္ပင့္လို႔</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သစ္ငုတ္တို ခိုတြယ္ပြင့္ပါလိမ့္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေမာင့္ဥယ်ာဥ္ သေရတင့္ပါဘိ</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> နမ္းဆင့္ပိုကဲ။ ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျဖဳန္းခနဲပင္ နယ္ကေျပာင္းလာသည့္ ဦးသန္းတင့္တို႔အိမ္က
ဖဲဝိုင္းမွာ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း မွန္မွန္ လာမိလ်က္သားရွိသည္။ ယုယုခင္ကလည္း ေနာက္ေျပာင္လွၿပီ။
လူေတြဟာ သိပ္႐ိုင္းတာပဲလို႔ ထင္သည္။ သူႏွင့္ ျမနႏၵာကို ေျပာၾကဦးမည္။ သည္ေတာ့ ဖဲ႐ိုက္ေလ့မရွိဘဲ
ခုမွ႐ိုက္တဲ့ ဝါသနာကိုလည္း ျဖတ္ရမည္။ ျမနႏၵာကို တစ္ပတ္တစ္ခါ သံုးနာရီခန္႔ ေတြ႔ဆံုရတာကို
စံုမက္ေနေသး၏။ တစ္ခါေလာက္ ဟိုတုန္းကလို ေထြရာ ေလးပါး စကားေျပာခ်င္ေသး၏။ အင္းလ်ားကန္ေဘးဆိုလွ်င္
ပိုေကာင္းသည္ေပါ့။ သို႔ေပမည့္ ဘဝျခားခဲ့ၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာသည္ ဘယ္လို လွပႏုပ်ိဳေသးလဲ။
ယခင္က ျမနႏၵာ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ သူ႔အျပံဳးသည္ လန္းဆန္းေသာ ႏွင္းဆီရဲ႕ အလွမ်ိဳး မေဆာင္ေတာ့။
ႀကီးရင့္ သည္းခံတာ ပါသည္။ ဘဝကို သည္းခံခဲ့ေသာ မိန္းမ၏ အျပံဳး၊ မိန္းမေပြေသာ ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္၏
အျပံဳး၊ သတၱိ ရွိတတ္လာၿပီဆိုတာ ျပေသာ အျပံဳးသာ ျဖစ္သည္။ ကိုလွဦးလို မ်က္ႏွာ႐ူးကိုလည္း
ျမနႏၵာ သည္းခံလို႔ ျပံဳးျမဲျပံဳးလိမ့္မည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဖဲဝိုင္းသို႔ လာတိုင္း ေဘးကအျမဲပါေသာ ရီက
တဟားဟား ရယ္ေမာဆဲ။ လင္းထင္သည္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ျမနႏၵာကို ေငးေမာမိကာ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လံုးခ်င္း
ဆံုလွ်င္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အျပံဳးတို႔သည္ လမ္းခုလတ္တြင္ တိုက္မိကာ ၿပိဳင္တူ ေတာင္းပန္မိၾကမည္လို႔
သူ ၾကံၾကံ ဖန္ဖန္ ေတြးတတ္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> တစ္ခါတုန္းက ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ။ ခုလည္း မျပစ္မွားရက္ပါဘူး။
လြမ္းဖြယ္ အိပ္မက္မက္ေစေသာ၊ ကဗ်ာစပ္ေစေသာ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ၊ ကဗ်ာစပ္ခြင့္ ရင္ခုန္ခြင့္
ရသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ ၁၆ ႏွစ္မွ် ေပါင္းခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ
မယားသည္ ဆိုသည္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ရင္ခုန္ေစႏိုင္ေတာ့မည္လဲ။ ၿပီးေတာ့
ခင္ေအးရီဆိုသည္က လႈပ္ရွားအသက္ဝင္၍ အင္အား ရွိသူျဖစ္ေလသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ဖြယ္ ပန္းပြင့္ပမာ
မိန္းမစားမ်ိဳး မဟုတ္။ လင္းထင္ မျမင္ဝံ့ေသာ ေသြးကို သူက ခ်စ္သည္တဲ့။ ေသလုေျမာပါး လူနာကို
ေသြးသြင္းရတာ၊ အသက္ ဆက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ၊ အားရစရာ ေကာင္းသလဲတဲ့။ ေသြးပုလင္းမ်ားကို
ခ်စ္သည္တဲ့။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာရဲ႕ အျပံဳးကေတာ့ လဲ့ေနတာပဲကြယ္။ ခုတေလာ
ကဗ်ာ စပ္ခ်င္ျပန္သည္။ သို႔ေပမည့္ ယုယုခင္က “ကိုကိုငမ္းတို႔ရဲ႕” အစခ်ီေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္
အသံကို ၾကားလိုက္၏။ နားမလည္လိုက္၊ နားထဲ ပူေလာင္ လွ၏။ စိတ္ကူးပ်က္သြား၏။ သူ႔ရဲ႕ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္လွေသာ
အိပ္မက္သည္လည္း အလန္႔တၾကား ပ်က္ျပယ္ေလၿပီ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">xxx</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">ပန္းခ်ီဆရာ
ကိုတင္ေမာင္ကမူ ျမနႏၵာကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ရင္တြင္းမွ ေအးသြားသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူ၏ တုန္ယင္ေသာ လက္မ်ားသည္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီး
သူသည္ ေစာေစာက စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ ကမန္းကတန္း ညႇိလိုက္ရေသာ္လည္း
ျမနႏၵာ ဝင္ဝင္လာခ်င္း ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္မည့္အစား ႏွလံုးၿငိမ္သြားသည္။ ျမနႏၵာသည္ သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ
ပံုသဏၭာန္ႏွင့္ ညီသည္။ သူ လွသည္လို႔ ေခၚခ်င္ေသာ အလွကို ေဆာင္သည္။ သူ ထင္ျမင္သည္ထက္
ပို၍ မာနႀကီးမားကာ၊ သို႔ေသာ္ ထိုမာနသည္ ပ်က္ျပယ္ ဆဲ။ ႏွစ္မၾကာခင္ လံုးဝ ပ်က္ျပယ္၍ သိမ္ေမြ႕ျခင္း
သက္သက္မွ်သာ က်န္မည္ဟု သိရေသာ မ်က္ႏွာ အမူအရာ ရွိသည္ကို ရိပ္မိရ၏။ ျမနႏၵာ၏ မ်က္ႏွာကို
သူ ကူးဆြဲခ်င္သည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ျမနႏၵာ၏ ပံုကိုကူးဆြဲလွ်င္ “ဘဝကိုခင္သူ”
လို႔ အမည္ေပးမည္။ ပန္းခ်ီကားက မ်က္ႏွာသည္ လွပ၍ ထိုအလွသည္ပင္ ဘဝကို ခင္မင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းတစ္ခု
ျဖစ္သည္။ ထိုမ်က္ႏွာသည္ အရာရာကို အႏုစိတ္ျမင္တတ္၍ ေဝဒနာကို ထက္ျမက္စြာ ခံစားတတ္ေသာ
အဓိပၸာယ္ ရွိေသာအလွ ျဖစ္သည္။ ညိဳ႕ေမွာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားက စကားေျပာသည္။ ျပံဳးဟန္က တစ္ဖက္သားကို
ထိခိုက္သည္။ တစ္ခါ ၾကည့္႐ံုျမင္႐ံုႏွင့္ ၿပီးရေသာ မ်က္ႏွာ မဟုတ္။ အတြင္းသ႑ာန္ကို စိတ္ဝင္စားေစ၊
ေစ့ငုခ်င္ စိတ္ေပါက္ေစေသာ မ်က္ႏွာပင္။ ျမနႏၵာဆိုေသာ မိန္းကေလးသည္ အ႐ိုက္ နာ၍ ပါးလႊာက်နေသာ
အိုးပမာ ဘဝကို သည္းခံခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ သတၱိ ရွိသူမို႔ ဘဝကို အခင္အမင္ မေလ်ာ့။ တစ္မ်ိဳးေတာင္
တိုးလို႔ ခင္ႏိုင္ေသး၏။ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ဝန္မေလးေသာ ခင္မင္နည္းမ်ိဳးပင္။ ဒါသည္သာ အမွန္တရားျဖစ္သည္။
ထိုအမွန္တရားကို ျမင္ခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာသည္ လွပေသာ မ်က္ႏွာပင္ ျဖစ္သည္မွာေတာ့ အံ့ဩစရာေလလား။
သို႔မဟုတ္ အလွသည္ အမွန္တရားပင္ ျဖစ္သည္ဆိုတာ ဒါကိုပင္ ဆိုလိုေလသလား။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူက ေနရာေပးလိုက္သည္ကို ျမနႏၵာသည္ “ေက်းဇူး”
ဟုသာ တိုးတိတ္စြာဆိုကာ ထိုင္သည္။ သူႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္း အတန္ၾကာ ဆံုေသး၏။ တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္ေတြ႔သလို မွတ္မိသိရွိၾက၏။ တစ္ခါ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ္လည္း
ယံုၾကည္ႏိုင္၏။ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဖံုးအုပ္ကြယ္ဝွက္စရာ မလိုေသာသူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾက၏။
လိမ္လည္လွည့္ျဖားဖို႔ရာဆိုသည္မွာ မၾကံစည္စေကာင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္၏။ ေပါ့ပါး၏။
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ျမနႏၵာႏွင့္ သူ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> သူက ျမနႏၵာကို လူတစ္ေယာက္ဟုသာ ျမင္၏။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို
လူတစ္ေယာက္ဟု ျမင္ဖို႔ရာ သူ ခဲယဥ္းသည္ မဟုတ္။ သူ၌ တရားမွ်တေသာ စိတ္သာ ရွိ၏။ သူသည္ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္၍
ငယ္ျဖဴ ဘုန္းႀကီးကဲ့သို႔ သန္႔ရွင္းစြာ ေနလာ၏။ ဘဝ၌ မိမိတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ ျပည့္စံု လံုေလာက္ခဲ့၏။
လူတို႔ ျပင္းထန္စြာ မက္ေမာၾကေသာ ကာမဂုဏ္ ဥစၥာ ဟူသမွ်ကို သူ႔ေျခမွ ေျမမႈန္႔မွ်သာ သေဘာထား၏။
ျမနႏၵာႏွင့္ သူ ဆက္ဆံ ရာ၌ လိင္ဆိုေသာ စကားကို ေမ့ထားႏိုင္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္
ျမနႏၵာ၏ ပံုတူမ်ား ဆြဲၿပီးလွ်င္ အိပ္ရာေခါင္းရင္း၌ စီတန္းခ်ိတ္ဆြဲႏိုင္မည္။ သာမန္ လူအေပါင္းတို႔
ေစာ္ကားျခင္းမွ ကင္းလြတ္ရန္ ဖဲလိုက္ကာျဖဴျဖင့္ေတာ့ ဖံုးအုပ္ထားမည္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လို၍ေတာ့
မဟုတ္။ ထို႔ျပင္ သူ ပထမဆံုး ေရးဆြဲမည့္ ျမနႏၵာ၏ ရင္ခြင္၌ လက္ဝါးတိုင္မွ ခ်ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ၊
အသက္စြန္႔ေသာ ခရစ္ေတာ္၏ ႐ုပ္ခႏၶာသည္ ေခြေပ်ာ့ေနလိမ့္မည္။ အဆံုးစြန္ေသာ ဒုကၡေဝဒနာ တည္ရာ
သခင္ေယ႐ႈ၏ မိခင္အျဖစ္ ျမနႏၵာကို သူ အရင္ဆံုး ဆြဲမည္။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ထိုအခါ မိတ္ေဆြမ်ားကေရာ၊ သူစိမ္းတစ္ရံစာမ်ားကေရာ
သူ႔ကို ေမးၾကဦးမည္။ ခရစ္ယာန္လား၊ ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ဘူးလား။ သူ အေျဖ ေပးရန္ မလိုပါ။ သူ႔၌
အေျဖ မရွိ။ အေၾကာင္းမူကား သူသည္ ထိုေမးခြန္း ကို သူ႔ဘာသာ တစ္ခါမွ် မေမးခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ပင္။
ဘဝ၌ ထိုေမးခြန္း မတည္ရွိ။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;"> ေဘးပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္၏။ လူအားလံုးပင္
ျမနႏၵာကို ေငးေမာၾက၏။ နိမ့္က်ေသးသူ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကမူ ျငဴစူ လိမ့္မည္။ ေစာ္ကားခ်င္မည္။
သာမန္လူတို႔က ျမနႏၵာကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖင့္ တပ္မက္ေမာၾကမည္။ လင္းထင္ကိုေတာ့ သူ ခြင့္လႊတ္မည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္မက်န္ပင္ ျမနႏၵာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိၾကမည္ မဟုတ္။ မိမိတစ္ေယာက္သာ သိသည္။
ျမနႏၵာကိုယ္ႏိႈက္ပင္ မိမိေလာက္ သိျမင္ ပါမည္လားဟု သံသယ ဝင္ဆဲ။ ျမနႏၵာသည္ သူ႔ကို ေကာ့ျဖဴးေသာ
မ်က္ေတာင္မ်ားလွန္၍ ညိဳ႕ေမွာင္ေအးေဆးေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အသိ အမွတ္ျပဳဟန္ ၾကည့္ျပန္ရာ
သူတို႔ ထပ္ေတြ႔ၾကရမည္ကို ကတိေပးလိုက္သည္။ သူသည္ ဘဝတစ္ရပ္ကို ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္အျဖစ္
ဆြဲရေတာ့မည္။ လူျဖစ္ရသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါလိမ့္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ခ်င္ေလ၏။
ဒါႏွင့္ပဲ ဘုရားဆိုတာ ေပၚေပါက္ လာရသည္ထင္၏။</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">xxx</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">(ၾကည္ေအး)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: x-small;">မွတ္ခ်က္
- ဒုတိယအၾကိမ္ (ပန္းေရႊျပည္စာအုပ္တုိက္ ) ၊ တတိယအၾကိမ္ (Comet Books) ၊ စတုတၳအၾကိမ္
(စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာအုပ္တိုက္) မ်ားမွ ျပန္လည္ပံုႏႈိပ္ထုတ္ေ၀ရာတြင္ စာေပစိစစ္ေရးေၾကာင့့္ျဖတ္ေတာက္ခံရသည့္
စာသားမ်ားကို မူရင္း ပထမအၾကိမ္အတိုင္းျပန္လည္ရွာေဖြထည့္သြင္းထားပါသည္ ။ </span><br />
<br />
<b><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: xx-small;">[</span><span style="font-family: "Zawgyi-One","sans-serif"; font-size: xx-small;">ေက်းဇူးစကား X ေမာင္ ကုိကုိ ႏွင္႔ ျမနႏၵာ အတြက္ အလုပ္မ်ားသည္႔ၾကားက အားထုတ္ေပးခဲ႔ၾကေသာ မစႏၵာလႈိင္ ျမတ္သႏၱာ ညိဳ တုိ႔အား အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။] </span></b></div>
</div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-59532964514190873512012-10-18T16:15:00.003+08:002015-01-11T03:07:13.690+08:00ကြာျခားခဲ့သည္<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="firstHeading" id="firstHeading" style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsKSzc3H4ZiJwHcNqGoOp7fX2xfJnZO1evfzdibpkD5ILAEjj1NVepVCG8XwbyswRMTBKVpMc7QSp83xqjq0ES8DksBxIsaghI_Msjxj2PYmpXiLCfeRah8Rovj78y-tVSsLqXgiAO7fo/s1600/Kwar+Char+Kae+The.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsKSzc3H4ZiJwHcNqGoOp7fX2xfJnZO1evfzdibpkD5ILAEjj1NVepVCG8XwbyswRMTBKVpMc7QSp83xqjq0ES8DksBxIsaghI_Msjxj2PYmpXiLCfeRah8Rovj78y-tVSsLqXgiAO7fo/s1600/Kwar+Char+Kae+The.jpg" height="209" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: x-small;">(ရႈမဝမဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ Special Thanks to "Tin Min Htet")</span><br /><br /></div>
<h1 class="firstHeading" id="firstHeading">
<span dir="auto"></span></h1>
<div class="mbl notesBlogText clearfix">
<br />
<div>
(၁)<br />
<br />
လြန္ခဲ႔ေသာ အႏွစ္ တရားငါးဆယ္ခန္႔က ဒလမွာ ဘယ္ေတာ႔မွမတည္႔ေသာ
ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ အၾကီးျဖစ္သူမွာ အရုပ္လည္းမလွ ဥာဏ္လည္း အခ်ည္းႏွီး။
သည္အထဲက မိန္းမတကာႏွင္႔ ၿပိဳင္ခ်င္၍ မၿပိဳင္ရလွ်င္ ညီအစ္မခ်င္း
ၿပိဳင္ခ်င္ေသာစိတ္ရွိသည္။ သူ႔မွာ အားကုိးျပဳစရာဆုိ၍ ဖေအရြာသူၾကီးက
ခြဲေပးခဲ႔သည္႔ လယ္ဧက တေထာင္ခန္႔ရွိကာ ဒါကုိ အမွီျပဳ၍ မာနတလူလူ တက္ကာ
ေက်နပ္ေနတတ္သည္။ အငယ္ျဖစ္သူမွာ ရုပ္အဆင္း ထယ္၀ါသည္။ စိတ္ေနလည္း
ၾကီးျမင္႔သည္။ ဒလမွေန၍ ရြ႔ံေရာင္၀ါသည္႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တက္ကာက်ကာေနေသာ
ရန္ကုန္ျမစ္က်ယ္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ၿမဳိ႔ေတာ္သုိ႔ ေမွ်ာ္ေလ႔ရွိသည္။ သူ၌လည္း
အေဖ႔အေမြ လယ္ဧက တေထာင္ ရွိျပန္သည္။<br />
<br />
သုိ႔ေသာ္ သူသည္ သူ႔အျဖစ္ကုိ ေက်နပ္သည္မရွိ။ ေတာရြာသူမွန္ေပမဲ႔
ရြ႔ံေပမည္စုိးသျဖင္႔ မုိးတြင္းေတာင္ ပိန္းတန္းဖိနပ္ႏွင္႔ ဆင္းရကား
ဒလသားလူပ်ိဳသုိးတုိ႔သည္ ဘယ္သူ႔ကုိ ပုိစုံမက္အပ္သည္ကုိ စဥ္းစား၍ မရေခ်။
သုိ႔ေသာ္ အစ္မက စဥ္းစား၍ ရသျဖင္႔ ဒလသားႏွင္႔ပင္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ ညီမက
ရန္ကုန္ကလာေသာ ေျမတုိင္းစာေရးမ်ားကို ဆုိလွ်င္ နည္းနည္း ၿပဳံးေယာင္ျပသည္။
အသက္ သုံးဆယ္ေက်ာ္လုမွ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ႏွင္႔ အိမ္ေထာင္က်သည္။
ၿပီးေတာ႔ လင္ကုိ ပစ္ထြက္သြားၿပီး ဘုိ(အဂၤလိပ္)ႏွင္႔ ရသလုိလုိ ဒလသားတုိ႔
ၾကားေသးသည္။ ဒလကုိေတာ႔ လုံး၀ ျပန္မလာေခ်။ အဂၤလန္ေတာင္ ပါေသးသလား မဆုိႏုိင္။<br />
<br />
(၂)<br />
<br />
ဒလ၌ အစ္မျဖစ္သူက ေမြးေသာ သားသမီးရွစ္ေယာက္အနက္ ကုိလြန္းေဖသည္
မေအႏွင္႔အတူဆုံးပင္။ သားဦးလည္းျဖစ္သျဖင္႔ မေအႏွင္႔ မခြဲရက္ေအာင္ ခင္သည္။
မေအကုိ သူပင္ ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ ျပဳသည္။ သူသည္ ရြာကုိ ခင္သူတည္း။ မေအက လႊဲေသာ
လမ္းအလုပ္ကုိ သူ ဦးစီးရင္း ေက်ာက္နီလက္စြပ္ ၀တ္ရင္း ရွစ္လႊာပုဆုိးကုိ
ဆီးရင္း သူ အိမ္ေထာင္ျပဳမည္႔ႏွစ္တြင္ လယ္ဧက ခုႏွစ္ရာေက်ာ္မွာ
ခ်စ္တီးလက္သုိ႔ ေရာက္ႏွင္႔ေလ၏။<br />
<br />
‘ေၾသာ္ ဥစၥာကံေပး မရေသး ေႏွာင္႔ေႏွးဗ်ာပါ မရွိရာ… တဲ႔ ဇာတာစန္းလက္
တက္ခဲ႔အခါ အက်ိဳးေပးလိမ္႔မယ္ အေမ ဘာမွမပူနဲ႔’ စသည္ျဖင္႔
အုိမင္းၿပီးျဖစ္ေသာ အေမကုိ အားေပးတတ္သည္။<br />
<br />
သုိ႔ေသာ္ သူ၌ အပူရွိသည္။ သူၾကိဳက္ေသာ မိန္းမကုိ စိန္နားကပ္ႏွင္႔
တင္ေတာင္းမွ ရႏုိင္မည္ဆုိသျဖင္႔ နည္းလမ္းဟူသမွ် ၾကံဆေလသည္။ ဆန္သဗၺန္ႏွင္႔
ဟုိဘက္ကမ္း တေခါက္လုိက္ကာ ေရႊေတာင္တန္း၌ ေနသည္ဆုိေသာ
ေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိရွာသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ရွာလုိ႔ေတြေသာ္လည္း မယားဘုိကေတာ္ကုိ
စိတ္နာေသာ ေက်ာင္းဆရာကိုသာ ေတြ႔ရကား ဘာမွ မ စ ခ်င္ဟန္လည္းမရွိ။ မ စ
ႏုိင္ပုံလည္း မေပၚေခ်။ ကုိယ္႔မွာ ပါလာသည္႔ ငွက္ေပ်ာခုိင္ႏွင္႔
အုန္းသီးမ်ားသာ ေပးဆုံးခဲ႔ရ၏။ အဲ တ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ကုိေတာ႔
ေတြ႔ခဲ႔ရ၏ ဆုိပါေတာ႔။ ေတာရြာသားေပမုိ႔ ေဆြမ်ိဳးကုိ ခင္ခ်င္ေသာ
သတၱိရွိသျဖင္႔ ၀မ္းသာအယ္လဲ ရွိခဲ႔ရ၏။ သူတုိ႔က
ခပ္စိမ္းစိမ္းရွိသည္ကုိပင္အျပစ္မျမင္ႏုိင္။ ဟင္ ငါ႔ႏွမေတြ ညီေတြ
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွာေမြးၿပီး အဂၤလိပ္ေက်ာင္း တက္သေဟ႔ ဟု မစားရဘဲ ၀ ေသာ
သတင္းကုိပါးစပ္အျပည္႔ေဆာင္ကာ ျပန္ခဲ႔ရသည္။<br />
<br />
ကုိလြန္းေဖသည္ သူၾကိဳက္ေသာ မိန္းမကုိေတာ႔ ရႏုိင္ေအာင္ သြက္လက္ေပသည္။
ျဖစ္ပုံမွာ ႏွမလတ္၏ စိန္နားကပ္ကုိ ဟန္ျပမည္ဟု ငွားကာ
မိန္းမေတာင္းျခင္းတည္း။ သုိ႔ေသာ စိန္နားကပ္မက္သျဖင္႔ လင္ယူေသာမိန္းမက
မဂၤလာေဆာင္သည္႔ေန႔မွစ၍ စိန္ဇာရံ နားကပ္ ကေလး မႈန္ပ်ပ်ကုိ နားမွမခ်ေလရာ ႏွမ
နား၌ တနည္းအားျဖင္႔ မေျပာင္ေတာ႔ဘဲ တနည္းအားျဖင္႔သာ ေျပာင္ေလသတည္း။<br />
<br />
သည္႔အတြက္ ႏွမ မျမစိန္သည္ တသက္လုံး မေက်ႏုိင္။ မွန္ၾကည္႔တုိင္း နားမွ
မင္ကြက္ေသာ ဥႆဖရားနားေတာင္းကုိ ညိႈးမိသည္။ သူသည္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ
အေဒၚႏွင္႔ နည္းနည္း ဆင္ခ်င္တယ္ ေျပာရမလားမသိ။ စိတ္ေနျမင္႔သည္။
အစြဲအလမ္းၾကီးသည္။ ေသသည္အထိ အစ္ကုိႏွင္႔ ေယာင္းမကုိ မေခၚေတာ႔။ မေျပာေတာ႔။
ေသေတာ႔လည္း ရန္ကုန္မွာ သြားေသသည္။ သူလည္း ရန္ကုန္သားႏွင္႔ရသည္။ သုိ႔ေသာ္
သူရေသာ ရန္ကုန္သားမွာ ဗဟန္း၌ ပန္းၿခံ စုိက္စားသူ ျဖစ္ေလ၏။ မျမစိန္ကုိ
မႏွစ္လုိသူမ်ားက ဘုရားကၽြန္မ်ိဳးထဲ ပါၿပီလုိ႔ေျပာသည္။
ေရႊတိဂုံဘုရားေစာင္းတန္းမွာ ပန္းတေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္လုိ႔ ေရာင္းဟန္ပင္ ျမင္သည္
ဆုိၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ တကယ္မွာ သူတုိ႔သည္ ၿခံေျမကုိေရာင္း၍ ပုိက္ဆံျဖစ္
ပုိက္ဆံက ဘာမွမျဖစ္ေတာ႔ဘဲ ကုန္သည္႔တစ္ေန႔၌ ေရႊတိဂုံဘုရား၏ မ်ားစြာေသာ
ၿခေသၤ႔ရုပ္တရုပ္၏ တင္ပါးနားမွာ လူလည္းေနလုိ႔ရေသာ မစိန္ညႊန္႔ေဆးေပါ႔လိပ္
ပိုလုိစီးကရက္ သၾကားလုံး ဆားငန္သီး ၾကစုသီး စသည္တုိ႔ကုိ ေရာင္းေသာ
ဆုိင္ကေလးဖြင္႔ျခင္းတည္း။ မျမစိန္၏လင္သည္ကမူ ရုိင္းေသာသူမဟုတ္။ သူသည္
ရန္ကုန္သား စစ္စစ္လည္းမဟုတ္။ အညာေသြးမ်ားစြာပါေလရာ ကပ္ေစးႏွဲတတ္ေသာ္လည္း
ေဆြမွန္းမ်ိဳးမွန္း သိတတ္သည္။ ထုိေၾကာင္႔ ဒလမွ ၀င္ထြက္သြားလာေသာ
ေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိ ဘုရားဖူးလာရင္ သူ႔ဆုိင္မွာေတြ႔ေလ႔ရွိသည္။
မျမစိန္၏ေယာက်ၤားသည္ စီးပြားေရး၌ လာဘ္ျမင္သည္လုိ႔လည္း ဆုိရမည္ထင္၏။
မၾကာခင္ပင္ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဖြင္႔ကာ ဘုရားဖူးခရီးသြားမ်ားကုိ
ေစာင္႔ေရာင္းေလ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔မယားမွာ သမီးတေယာက္ ေမြးၿပီးကတည္းက
က်န္းမာသည္ရယ္လုိ႔မရွိဘဲ ဆရာမျပတ္ ေဆးမလပ္ေအာင္ ေနရေလရာ စုမိေဆာင္းမိ
မရွိေခ်။<br />
<br />
(၃)<br />
<br />
အင္မတန္ ေအးသည္႔ ေက်ာင္းဆရာ(ယခုေက်ာင္းအုပ္ၾကီး)သည္ လင္သည္ကုိ ပစ္ေသာ
မိန္းမ၏ ကေလး သုံးေယာက္အနက္ အငယ္ဆုံးလည္းျဖစ္ တေယာက္တည္းေသာ သမီးလည္းျဖစ္
စေနသမီးလည္းျဖစ္ေသာ တင္တင္သည္ ဖေအလုိ ေအးလည္းမေအး ေက်ာင္းဆရာလည္းမျဖစ္။
သူ႔အေဖက တားသည္႔ၾကားက ဆရာ၀န္အတက္ကုိသင္သည္။ တင္တင္သည္ မေအလုိ
ထည္၀ါေသာရုပ္ရည္ႏွင္႔ စိတ္ေနျမင္႔ျခင္းရွိသည္။ မေအ႔ထက္ အနည္းငယ္ ပုိ
မုိက္ခ်င္ခ်င္ ရွိသည္မုိ႔ အပ်ိဳဘ၀မွာ ရည္းစား သုံးေလးဆက္ ဆက္မိၿပီး
တေယာက္ႏွင္႔မွမရ။ သုိ႔ေသာ္ တင္တင္၌ ေဆြမ်ိဳးမိဘကုိ ငဲ႔ေသာသတၱိပါလာသည္။
ထုိေၾကာင္႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ဖေအကုိငဲ႔ကာ သူ စိတ္မတူေသာ သူကုိ မယူျဖစ္။<br />
<br />
အသက္အစိတ္ျပည္႔လု၍ “ေဒါက္တာေဒၚတင္တင္ အယ္လ္အမ္ပီ” ဟူေသာဆုိင္းဘုတ္ကုိ
အိမ္မွာ ခ်ိတ္မိေသာ္ ဖေအေပးစားေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွ
အဂၤလိပ္နည္းျပဆရာကေလးႏွင္႔ယူသည္။ ေဒၚတင္တင္သည္ သမီးလုိခ်င္သည္ဟု
တျမည္တည္းျမည္ဆဲ သမီးတေယာက္ရသည္။ သူ႔သမီးအားျဖင္႔ သူ႔ဘ၀မွာ
မေက်နပ္ဟူသမွ်ကုိ ေခ်ပစ္မည္လုိ႔ ၾကဳံး၀ါးသည္။ ဖေအကသာ မသိေသာ္လည္း
ေဒၚတင္တင္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာကေလးဘ၀ကုိ ရခဲ႔သည္ဟုမရွိ။ စည္ကမ္းၾကီးေသာ ဖေအက
သင္ၾကားသည္မ်ားကုိလည္း သံသယအတိႏွင္႔ အားနာစြာ လက္ခံသည္။ ဖေအက တသက္လုံး
အျပစ္ဆုိလာေသာ မေအကုိ ျမင္ဖူးခ်င္သည္။ မေအကုိ ကာကြယ္ခ်င္သည္။
သူငယ္ခ်င္းၾကားမွာ မေအအေၾကာင္း စကား မစ၀ံ႔သည္မ်ားကုိ နစ္နာစိတ္ေပၚျပန္ေတာ႔
ကုိယ္ဘ၀ကုိယ္ စိတ္နာျပန္၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သာယာေသာ အိမ္ေထာင္ဘ၀ကုိသာ
ေမွ်ာ္သည္။<br />
<br />
သူရေသာလူမွာ သူ အထင္ၾကီးေလ႔ မရွိေသာ ေက်ာင္းဆရာပင္ ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ေန႔၌
သတင္းစာဆရာ ျဖစ္လာေလရာ ေက်နပ္ျခင္း တကြက္ေပၚခဲ႔၏။ သူ လုိခ်င္ေသာ
သူ႔ေမွ်ာ္မွန္းရာတုိ႔ တည္ေစအံ႔ေသာ သမီးအလွကေလးကုိေမြးသည္။ ဖေအက
ေယာက်ၤားေလးလုိခ်င္သည္လုိ႔ တ တတ ေနေသာ္လည္း သည္သမီးကုိ ဘယ္သူမွ ဘယ္လုိမွ
ပိုမခ်စ္ေအာင္ ခ်စ္သည္။ ေမြးစ တစ္လ သမီးအတြက္ ေနာင္ ဖတ္စရာ
စာအုပ္ၾကီးစာအုပ္ငယ္ကုိ အတြဲလုိက္၀ယ္ဆဲ။ ေဒၚတင္တင္သည္ သမီးကုိ ဘိလပ္ျပန္
အေမရိကန္ဆရာ၀န္မၾကီးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမပါ႔ ဟု အစီအစဥ္ေရးဆြဲေနေလ၏။<br />
<br />
ထုိေၾကာင္႔ ကေလးကုိ ခ်စ္၍မ၀ရင္း နမ္း၍အားမရရင္းက မိဘေက်းဇူးဆုိတာေတြကုိ
စဥ္းစားမိ၏။ ကေလးအတြက္ ရက္လၾကာရွည္ မအိပ္မေန ေစာင္႔ေရွာက္ရဖန္မ်ားေသာ္
မေအ႔ႏုိ႔တဗူးေက်းဇူးကုိ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ေက်ေအာင္မဆပ္ႏုိင္ဟန္ကုိ
ေတြးမိျပန္၏။ ထုိေၾကာင္႔ မမွတ္မိေသာ မေအဘက္က ေဆြသံမ်ိဳးသံကုိ နားေထာင္၍
ေရႊတိဂုုံဘုရားတခါ အေရာက္မွာ တ၀မ္းကြဲအစ္မႏွင္႔ လမ္းေဖာက္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္
ေဒၚတင္တင္သည္ ရွက္စႏုိး ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္သာရွိေလဟန္
ခပ္ထန္ထန္ေနကာ အလုပ္မအားသည္ႏွင္႔ ၾကိဳးၾကားၾကိဳးၾကား ဘုရားဖူးေရာက္တုိင္း
၀င္၍ သၾကားႏွင္႔ႏုိ႔ဆီ ဒေရာေသာပါး ထည္႔သျဖင္႔ ခ်ိဳရဲအီလယ္ေသာ
လက္ဖက္ရည္ကုိမွာ၍ တခ်က္မွ် အာဆြတ္ၿပီး ပိုက္ဆံ မရမက ေပးေလ႔ရွိသည္။<br />
<br />
(၄)<br />
<br />
ေဒၚတင္တင္၏သမီးအလွ ခင္မမသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္၌ ဖေအေမွ်ာ္လင္႔သလုိ
ပညာတတ္မိန္းကေလးလည္းမျဖစ္။ မေအျဖစ္ေစခ်င္သည္႔ ဆရာ၀န္လည္းမျဖစ္။ ခင္မမသည္
စိတ္ညစ္ညဴးေနကာ အတည္အက် တစ္ေနရာမွာ မေနခ်င္သလုိ ျဖစ္ေလ၏။ သူသည္
အင္းလ်ားေဆာင္၌ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာမွ် ေနခဲ႔ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ႔ေသာ္
ဥပစာဒုတိယပုိင္းကုိပင္ မေအာင္ေသး။ ဖေအက ၾကီးၾကပ္ဖတ္ေစခဲ႔ေသာ
စာအုပ္ၾကီးငယ္တုိ႔ကုိလည္း လႊင္႔သာပစ္ခ်င္ေနသည္။ သူ လုပ္ခ်င္သည္မွာ
ေဖာင္တိန္ပင္ႏွင္႔ ႏႈတ္ခမ္းထူ၍နီနီရဲရဲၾကီး ဆုိးထားဟန္ မိန္းမရုပ္ကုိ
ဆြဲျခင္းသာတည္း။<br />
<br />
<b>မ်က္စိကမူ အလွကုိျမင္သည္။ ဆန္းသည္မွာ ၾကည္႔လုိက္လွ်င္လွသည္
မလွဘူးကုိ အရင္ျမင္၏။ ၿပီးေတာ႔ ျမင္ေနသည္႔အရာမ်ားသည္ အျပားလုိက္ေရာသြားကာ
လက္ႏွင္႔ကုိင္ၾကည္႔လုိ႔ ထိမိမည္ ထင္ရသည္။ တခါတရံေတာ႔လည္း သူသည္
အလုံးအ၀ုိင္းမ်ားကို မ်ဥ္းေၾကာင္းသဏၭာန္ျမင္သည္။ လက္ႏွင္႔ေယာင္ယမ္းကာ
ထပ္ဆြဲမိသည္။ ဒါကေတာ႔ ခုမွသာေျပာရသည္။ ခုမွျဖစ္သည္မဟုတ္။ မွတ္မိသမွ်
ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ ျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။</b><br />
<br />
<b>ေနာက္တခုမွာလည္း နံနက္ ထ၌လည္းေကာင္း ညေနဆည္းဆာ၌ လည္းေကာင္း
နက္ရႈိင္းေသာ မုိး၌ တခါတရံ ၿငိမ္သက္၍ တခါတရံ လႈပ္ရွားေသာ
တိမ္ကုိၾကည္႔ေငးလုိ႔ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္သည္။ ေနကေပးသည္႔ အေရာင္ခုႏွစ္ေရာင္သည္
ေဘးတုိက္ျဖစ္ေစ ကြက္ေက်ာ္ျဖစ္ေစ ခုတမိ်ဳး စပ္၍ ေနာက္တမ်ိဳးစပ္ကာ ပါးစပ္မွ
ဖြင္႔မေျပာသာေသာ မ်က္စိ၌သာထင္ရစ္ေသာ အေသြး ႏုရင္႔စုံစီကုိ ေရာေႏွာ
ကူးယွက္ဟန္ကုိ ၾကည္႔ရင္ ငုိခ်င္ေသး၏။</b><br />
<br />
ေကာလိပ္မွထြက္ခြာသည္႔ႏွစ္မွာေတာ႔ သူသည္ မက်န္းမမာပင္ျဖစ္ခ်င္သည္။
ထုိႏွစ္၌ သူသည္ မယ္ေရြးပြဲကုိလည္း ၀င္ခဲ႔ေသးသည္။ သူ႔အဖုိ႔ လွပေသာ အရုိးအဆစ္
ၾကြက္သားေျပျပစ္ဟန္သည္ ျမတ္ႏုိးဖြယ္ရာတည္း။ ထုိေၾကာင္႔ပင္ မွန္ေရွ႔၌ရပ္ကာ
ကုိယ္လုံးတီးကုိ တေစ႔ငုငု ၾကည္႔ရႈခဲ႔ေလၿပီ။ ခင္မမသည္ ေက်နပ္ဖြယ္ဆုကုိ
ရေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ ၀ုိင္း၀န္းလာေသာပရိသတ္ကုိ ရွဲခဲ႔ၿပီး
ရွမ္းျပည္နယ္ရွိဦးေလးအိမ္မွာ အက်င္႔တဘာသာ စီ ေနေသာ
၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြႏွင္႔ သြားေန၏။<br />
<br />
ရွမ္းျပည္နယ္မွာ သူ ဖ်ားနာျခင္း စ သည္ ထင္သည္။ ေတာရြာကေလးမ်ား၌
သီခ်င္းကုိ ေပါက္ပန္းေစ်းဆုိေသာ ေတးသည္ကေလးမ်ား၏ ပါးအုိ႔နီကုိ သူ ခ်စ္၏။ <b> </b><br />
<br />
<b>ေျမမွာ အေလ႔က်ေပါက္ေသာ ပန္းပြင္႔ကုိလည္း လူအခ်င္းခ်င္းလုိ
စကားႏွင္႔ ႏႈက္ဆက္မိ၏။ ပန္းမ်ား၏ ေ၀ွ႔ယမ္းႏြဲ႔ဟန္ ေခါင္းငဲ႔ဟန္ ေနျခည္
ႏွင္႔ မုိးကုိ တုံ႔ျပန္ဟန္အားျဖင္႔ ပန္းမ်ား၏ ဘာသာစကားကုိ သူ နားလည္သည္
ထင္ေလသည္။ </b><br />
<br />
ေနာက္ဆုံး၌ကား သူ႔အနား၌ အသက္ေလးငါးဆယ္အရြယ္ မိန္းမၾကီးတေယာက္ ရပ္ေနသည္ဘဲ
ထင္ျမင္၏။ ကုိယ္က တေနရာကုိၾကည္႔လွ်င္ သူက ထင္ရွားစြာ အနားမွာေပၚသည္။
လွည္႔ၾကည္႔ေသာ္အရိပ္ပင္မရွိၿပီ။ ထုိမိန္းမၾကီး၌ မ်က္ရစ္ထင္ရွား၍
ညိဳတုိတုိေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားရွိ၏။ အေပၚရႈးသြားေသာေရွးဆံထုံးႏွင္႔
မဟာနဖူးရွိသည္။ မဟာနဖူးမွာ နဖူးေထာင္႔ႏွစ္ဘက္၌ ဇာဂနာႏွင္႔ ႏုတ္ထားသျဖင္႔
ျဖစ္လာေသာ မဟာနဖူးတည္း။ ထုိေၾကာင္႔ ေထာင္႔ႏွစ္ဘက္၌ ဆံယဥ္ႏုမ်ားမရွိဘဲ
ခပ္ျဖဴျဖဴေျပာင္ေျပာင္ေနသည္။ ဆတ္တြန္႔ ပန္းထုိးပ၀ါကုိလည္း စုံခ်သည္။
ပန္းထုိးပ၀ါမွာ စံပင္ပြင္႔ျဖဴႏွင္႔ရြက္စိမ္းေကာ႔ကေလးမ်ားကုိပင္ ထင္ရွားစြာ
ျမင္သည္။ မိန္းမၾကီးက သူ႔ကုိ စကားေျပာခ်င္ဟန္မရွိ။<br />
<br />
ရွမ္းျပည္နယ္မွ ျပန္လာၿပီး ခင္မမသည္ ေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္မသြာေတာ႔ေခ်။
အိပ္ရာထဲမွာလွဲၿပီး စာဖတ္ျပန္လည္း စာထဲ၌ မိန္းမၾကီးရုပ္ပုံကုိ ျမင္သည္။
သူ႔အခန္းထဲမွာ သည္မိန္းမၾကီး လာေနသည္။ ပုန္းကြယ္ေနသည္။ သူက ျမင္ရသည္။
သည္လုိလဲ ထင္သည္။ တေန႔၌ သူသည္ အိပ္ရာမွ ထ၍ခုန္မိ၏။<br />
<br />
“ဟုတ္တယ္ေမေမ၊ မမ သိပ္လွ်မ္းတာဘဲ၊ ခုမွျမင္တယ္၊ သူ႔မွာ ေဒါက္ဖိနပ္
စီးထားတယ္၊ ခုံကအျမင္႔ၾကီးပဲ၊ ဖိနပ္က မမတုိ႔ စီးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊
တကယ္႔ဘုိမေတြ စီးတဲ႔ ေျခဖမုိးနည္းနည္းကေလး ေပၚတဲ႔ ရႈးဖိနပ္ပဲ၊
သားေရအနက္ေျပာင္နဲ႔”<br />
<br />
“ဘယ္သူလဲသမီး” ဟု မေအက ထိတ္လန္႔တၾကားေမးေသာ္……<br />
<br />
“ေမေမေျပာဖူးတဲ႔ ဖြားဖြားျဖစ္မွာေပါ႔ ေမေမ႔အစ္မဘုိကေတာ္ဆုိတာေလ ဟုတ္တယ္
ေမေမ…. မမ ငယ္ငယ္က သိမ္ၾကီးေစ်း အေပၚထပ္မွာ ျမင္ဖူးတဲ႔
သီေပါဘုရင္႔ေဆြမ်ိဳးဆုိတဲ႔ အဂၤလန္ေရာက္ေနတဲ႔ အမယ္ၾကီးေတြနဲ႔ သိပ္တူတာဘဲ။
ပုိက္ဆံအိတ္ၾကီးၾကီးကုိ ခ်ိတ္ ေဒါက္ျမင္႔ ရႈးဖိနပ္ၾကီးစီးၿပီး ေခါင္းကေတာ႔
ဆံထုံးနဲ႔ ၿပီး ပ၀ါစုံ ခ်လုိက္ေသး”<br />
<br />
ေဒၚတင္တင္ ဂရုစုိက္သျဖင္႔ ဆရာ၀န္႔သမီးကေလးသည္ ျပန္ ၀လာ လွလာ ေသာ္လည္း
စိတ္သည္ ယခင္ကထက္ ဂနာမၿငိမ္ ရွိေလသည္။ ထုိေႏွာင္႔ယွက္ေသာ မိန္းမၾကီးက
မေပ်ာက္ပ်က္။<br />
<br />
ဖေအကမူ တီးတုိးသက္သာေျပာသည္မွာ- “မင္းသမီးကုိ ေယာက်ၤားေပးစားမွပဲ ျဖစ္ေတာ႔မယ္”<br />
<br />
ကံမေကာင္းသျဖင္႔ ၾကားမိေသာ ခင္မမ သည္ ဖေအကုိ စိတ္နာကာ ေရာက္တက္ရာရာကုိ
လွည္႔ပတ္သြားလာေနသည္။ သေဘာၤဆိပ္၌ သူ႔ကားကုိရပ္ကာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ
ေငးေမာေနသည္။ သူသည္ လႈပ္ရွားေန၍ ေဘးမွ လူႏွင္႔ ပစၥည္းပစၥယ
အားလုံးၿငိမ္သက္ေနသည္လုိ႔ သူ ေျပာင္းျပန္ထင္သည္။ စစ္စစ္ေတာ႔ ေဟာသည္ ေဟာသည္
လူသူႏွင္႔ ဆူသံညံသံ ဗလံတုိ႔၏ သညာသည္ တသမတ္တည္း စူးစုိက္လုပ္ခ်င္ရာ၌
ၿငိမ္ေနေသာ မိမိ၏ သညာ သည္ေတာ႔ အလုပ္မအား ရက္ေဖာက္ေယာက္သည္တကားလုိ႔ သူ သိ၏။
ထုိ သေဘာၤဆိပ္တြင္ ပုသိမ္သေဘၤာေပၚတက္သြားေသာ သူ႔အပါးတြင္ ရပ္နားေနက်
မိန္းမၾကီးကုိ ျမင္လုိက္ရသည္။ မိန္းမၾကီးသည္ သူ႔ကုိ အမွတ္မထင္ တခ်က္
လွည္႔ၾကည္႔သြားေသး၏။ မိမိကုိ အျပစ္တင္လုိဟန္ ရွိသည္။ ဘာေၾကာင္႔လဲမသိ။
ထုိခဏ၌ သူ သြားေတာ႔မွာလား ျပန္မလာေတာ႔ဘူးလား ရယ္လုိ႔ ပူပန္ျခင္း ျပင္းစြာ
ျဖစ္ေလသည္။ ထူးဆန္းေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္လာသည္။ ထုိေနာက္ အိမ္သုိ႔
ကုိယ္႔အခန္းသုိ႔ ျပန္ေျပးခဲ႔၏။ သည္မွာ သူ ရွိေသးသလား မသိ။
အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ အခန္းသည္ ဟာလာဟင္းလင္း ေနသည္ ထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္
ပုသိမ္သေဘာၤထြက္ေသးမည္မဟုတ္။ ခုႏွစ္နာရီထုိးၿပီးမွ ထြက္မည္။ သည္လုိဘဲ
သိျမင္သည္။ မိန္းမၾကီးကုိ မီမွျဖစ္မည္။ သူက အျပစ္တင္ခ်င္သည္။ ဒီတခါမမီလွ်င္
ဘယ္ေတာ႔မွ ဖမ္းလုိ႔ရေတာ႔မယ္မဟုတ္။ ခင္မမကုိ ခြင္႔လႊတ္ေတာ႔မည္လည္းမဟုတ္။
ထုိေၾကာင္႔ တသက္လုံး စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းလည္း ရရွိေတာ႔မယ္မဟုတ္။ ဒါေၾကာင္႔ပင္
ပန္းခ်ီသင္ခန္းစာမ်ားကုိ ယူခဲ႔သည္ထင္သည္။ မိန္းမၾကီး သေဘာၤဆိပ္မွဆင္းဟန္ကုိ
အဖန္ဖန္ ေရးဆြဲခဲ႔ေလသည္။<br />
<br />
ဒါေၾကာင္႔ပင္ အဆုံးတေန႔မွာ သူ၏ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ ျပခန္းမ်ား၌ ျဗဳန္းကနဲ
အမ်ားအျပား ဆြဲခ်ိတ္ခဲ႔ရသည္ ထင္သည္။ ယခုမွဘဲ စိတ္ၿငိမ္သက္ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္
လွည္႔ပတ္သြားလာၿမဲပင္။<br />
<br />
“ေဖေဖတုိ႔ ဒီေလာက္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထားလ်က္နဲ႔ သမီးရယ္” ဟု ဖေအကဆုိလွ်င္-<br />
<br />
“ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားခဲ႔လုိ႔ ဒီေလာက္ အၾကာၾကီး စိတ္မခ်မ္းသာတာေပါ႔
အရင္ကတည္းက ညွင္းဆဲခဲ႔ရင္ အမ်ားၾကီး စိတ္ေအးခ်မ္းရမယ္” ဟု ခင္မမက ေျဖခဲ႔၏။<br />
<br />
ေဖေဖႏွင္႔ေမေမ နားလည္ေလသလား ခင္မမ မသိ။<br />
<br />
(၅)<br />
<br />
ယခုေတာ႔ မိဘႏွစ္ပါးႏွင္႔ မက အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ပါ စိတ္၀မ္းကြဲသည္။
သူတုိ႔အလုိရွိေသာ အ၀တ္အစား ေကာင္းစြာ ၀တ္၍ အလုပ္ခြင္သုိ႔ မွန္မွန္သြားေသာ
အထက္တန္းစား ပညာတတ္မိန္းမ ဘယ္နည္းႏွင္႔မွ မျဖစ္ၿပီ။ သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္ေသာ
အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိလည္း ျပဳေတာ႔မည္မဟုတ္။ အေၾကာင္းမူကား သူ
မခ်စ္ၾကိဳက္ေသးေသာ္လည္း ႏွစ္လုိသူမွာ သူ႔လုိပင္ ေက်ာင္းတ၀က္တပ်က္သာေနဖူး၍
လွည္႔ပတ္သြားလာျခင္းကုိ အတူလုပ္ခ်င္သည္႔ သတင္းေထာက္တေယာက္မွ်သာျဖစ္ေလ၏။<br />
<br />
“ကုိစုိး” လုိ႔ တလုံးတည္း သူ ေခၚေလ၏။ ကုိစုိး၏ေခါင္းပုံသဏၭာန္ကုိ သူ
သေဘာက်၏။ ကိုစုိးဆံပင္ၾကားသုိ႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ားဖြသြင္း စမ္းသပ္ၿပီး
ထုိလက္မ်ားမွတဆင္႔ ပိတ္ကားေပၚသုိ႔ ေျပာင္းခ်လုိက္၏။ ၿပီးေတာ႔ မႈန္ေျပေသာ
ရာသီဥတုက သြန္းက်လာေသာ အေရာင္ကုိ ျခယ္သ၏။ ကုိစုိး၏ လက္မ်ား ေျခမ်ားကုိလည္း
အမူအရာ စုံေစ႔ေအာင္ ထား၍ ေရးဆြဲ၏။ ဘာေၾကာင္႔ တူရိယာပညာကုိ
မသင္ခဲ႔မိပါလိမ္႔။ တေယာထိုးတံကုိ ကုိင္ဟန္ စႏၵရားခလုတ္ျပင္၌ရြယ္ဟန္…
သိပ္ကိုလွမွာဘဲ၊ သုိ႔ေသာ္ ကုိစုိးက အသက္အႏၱရယ္ျဖစ္ေစေသာ လက္နက္ကရိယာကုိ
ကုိင္ခ်င္ဟန္ ရွိေလသည္။ ကိစၥမရွိပါ။ အေရးၾကီးသည္မွာ
အတူသြားလာလွည္႔ပတ္ေနဖုိ႔သာ ျဖစ္သည္။<br />
<br />
ထုိေၾကာင္႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြားလာလွည္႔ပတ္ဆဲ တရံခါ၌ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္
ေရႊတိဂုံဘုရားရွိ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ေရာက္သည္။
မေတာ္မဆေရာက္သည္လည္းမဟုတ္။ တမင္လာခဲ႔သည္လည္းမဟုတ္။ ခင္မမက ဆာသည္။ ကုိစုိးက
သည္ဆုိင္မွာ ယခု ထမင္းေရာင္းသည္ကုိသိသည္။ သည္ ေမွာင္ေသာ ထုိင္းေသာ
ေရပုပ္သုိးေသာ ေနရာမ်ိဳးကုိ ႏွစ္ေယာက္စလုံးပင္ ေရာက္ဖူးခ်င္သည္။ ထုိေၾကာင္႔
ညစ္ထပ္ထပ္ မိန္းကေလးတေယာက္ ပန္းကန္ေဆးေနသည္ကုိ ျမင္ရင္ပဲ ဘာမွ မတုိင္ပင္ဘဲ
စြတ္ကနဲ ၀င္လာၾကျခင္းတည္း။<br />
<br />
မိန္းကေလးက ပထမ လန္႔ဖ်ပ္သြားဟန္ရွိ၏။ ၿပီးေတာ႔ မၿပဳံးမရယ္မ်က္ႏွာေသ
ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ႏွင္႔ “ဘာလုိခ်င္လဲ” ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ ခပ္တုိးတုိးေမးေလသည္။<br />
<br />
“ထမင္းရမလား”<br />
<br />
“ရပါတယ္ ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ငါးျမင္းခ်ဥ္ရည္ပဲ ရမယ္”<br />
<br />
“ဘဲဥရွိလား ေၾကာ္ေပးစမ္းပါ”<br />
<br />
“ရွိတယ္”<br />
<br />
သုိ႔ေသာ္ မိန္းကေလးသည္ အတြင္းဘက္သုိ႔ ၀င္သြားၿပီး ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာလုိ႔မွ ေပၚမလာေခ်။<br />
<br />
“ျမန္ျမန္လုပ္ပါဗ်ိဳ႔ ဆာလွၿပီ” ဟု ကုိစုိးက ေဒါသသံႏွင္႔ တခါေအာ္မရ
ႏွစ္ခါေအာ္မွ ထြက္လာၿပီး “ဘဲဥမလာေသးလုိ႔ပါ သြား၀ယ္ခုိင္းေနတယ္” ဟု
ေျဖေသးသည္။<br />
<br />
“ျဖစ္မွျဖစ္ရတယ္… ကဲ ရွိတာ ထည္႔” ဆုိေသာ္- “ငါးျမင္းခ်ဥ္ရည္
ကုန္သြားၿပီ ၾကက္သားဟင္းဘဲရွိတယ္၊ ေအးေနလုိ႔ ေႏႊးလုိက္ဦးမယ္ေနာ္
ေႏႊးလုိက္ရမလား” ဟုေမးကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။<br />
<br />
ကုိစုိးက “ျပန္မလား” ဟုေမးေသာ္ ခင္မမ ေျဖသည္မွာ-<br />
<br />
“မျပန္ခ်င္ဘူး၊ သူ႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔ခ်င္တယ္”<br />
<br />
နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာမွ ထမင္းဟင္း ရ၏။ ဒါေပမည္႔ အားလုံး ေအးစက္စက္ပင္။
ဘဲဥေၾကာ္တခုပင္ ဆီပူပူေလာင္ေလာင္ႏွင္႔ရွိသည္။ ပုိက္ဆံေပးေသာ္ မိန္းကေလးသည္
မွား၍ ပုိအမ္းေသး၏။ ျပန္ေပးသည္ကုိ နားမလည္လုိ႔ နားလည္ေအာင္ ေျပာရေသး၏။
စီးကရက္တဗူး ၀ယ္သည္ကုိလည္း ဗီရုိထဲမွ ဆြဲယူၿပီး ေပးဖုိ႔ရာကုိ ဘာမွ
မလုပ္တတ္ဘဲ ျဖစ္ေနေသး၏။<br />
<br />
စိတ္မရွည္ႏုိင္ဘဲ ထြက္လာမွ “မယူေတာ႕ဘူးလား ဗြီ ယူမလား ဘားမားစတိတ္လား” ဟု လွမ္းေအာ္ေမးကာ က်န္ရစ္သည္။<br />
<br />
ကုိစုိးက “ကုိင္း.. ဒီေလာက္ ဖ်င္းတဲ႔ အ တဲ႔ လူ သတၱ၀ါလည္း
ရွိေသးသကုိးေနာ္။ သနားေတာ႔ သနားပါရဲ႔။ ဦးေႏွာက္က တိရစၦာန္သာသာဘဲ။
သူ႔ကေလးလားမသိ ဟုိ ဘဲဥ သြား၀ယ္တဲ႔ေကာင္ေလးဆုိတာလည္း ပါးစပ္ကုိ တခ်က္မွ
မပိတ္ဘူး။ ထမင္းစားတဲ႔နား လားၿပီး ေငးေနလုိက္တာ။ မမကုိ သိပ္အားနာသြားတာဘဲ၊
ဒီဆုိင္ထဲ ေခၚလာမိတာ”<br />
<br />
“ မမကုိေကာ ဘယ္႔ႏွယ္႔ ထင္သလဲ”<br />
<br />
ကုိစုိးက နားမလည္ေခ်။<br />
<br />
“မမရဲ႔ဦးေႏွာက္ေကာ ဘယ္႔ႏွယ္႔ေနသလဲလုိ႔ေျပာတာ”<br />
<br />
“ ျဖစ္မွျဖစ္ရတယ္ကြာ။ မမရဲ႔ ဦးေႏွာက္က အံ႔ၾသစဖြယ္ ဦးေႏွာက္ပဲ၊ စားရရင္ ပုဇြန္ဆီထက္ဆိမ္႔ဦးမယ္” ဆုိဆဲ….။<br />
<br />
ခင္မမသည္ အိမ္ကုိ အလ်င္အျမန္ ျပန္ခ်င္၏။ ခုနက မိန္းကေလး ရုပ္သဏၭာန္ သညာမွာ ထင္ဆဲ။ စကားေတာင္ မ်ားမ်ား မေျပာခ်င္။<br />
<br />
ခင္မမ၏ “ညီအစ္မ၀မ္းကြဲ” အမည္ရွိ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏ပုံကားသည္
စကားေျပာစရာေတြ မ်ားစြာ ရွိလာေစျပန္၏။ ခင္မမ၏ ေခါင္းႏွင္႔
ေရႊတိဂုံဘုရားေစာင္းတန္း ထမင္းဆုိင္မွ ကေလးမ ေခါင္းပုံတုိ႔ ျဖစ္ေလ၏။<br />
<br />
“မ်က္ႏွာက်ပုံက ဆင္သလုိဘဲ၊ တေယာက္ကေတာ႔ ပန္းခ်ီဆရာ႔မ်က္ႏွာဘဲ၊
ပညာဥာဏ္ရဲ႔ ျပယုဂ္ပဲ။ တေယာက္က ညစ္ထပ္ပါဗ်ား။ ပါးစပ္ကလဲ ေဟာင္းေလာင္း
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းက တြဲလြဲ ထူေပ႔ အ ေပ႔ ဆုိတဲ႔ရုပ္ပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာက
ဒီဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခုကုိ ဘာေၾကာင္႔ ညီအစ္မေတာ္တယ္လုိ႔ ဆုိရသလဲ”<br />
<br />
“သိပၸံပညာမွာလုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခု ဆြဲငင္တာကုိ ဆုိခ်င္တာလား”<br />
<br />
“စိတ္ပညာမွာလုိ အေကာင္းနဲ႔အဆုိး တြဲတာေျပာခ်င္တယ္ထင္ပါရဲ႔”<br />
<br />
“အေတြးႏွစ္ခုကုိ တၿပိဳင္နက္တဲ ေဖာ္တာလုိ႔ပဲ ထင္တယ္”<br />
<br />
ကုိစုိးကမူ “နာမည္ကုိ နားမလည္ပါဘူး” ဟုဆုိဆဲ၊ လူပရိသတ္၏ စကားကုိၾကား၍
ရယ္ေမာေသာ ခင္မမက တည္ၾကည္သြားၿပီးလွ်င္ “ပုံတပုံေျပာစရာရွိတယ္” ဟု
ဆုိေလသည္။<br />
<br />
ပုံေျပာစရာ တကယ္ ရွိေပသည္။ ခင္မမ သိသည္တည္း။ သူ ငယ္စဥ္က ဘုရားသုိ႔
ေမေမႏွင္႔လုိက္လာလွ်င္ သည္ဆုိင္မွာ ၀င္ၿပီး ေမေမက လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သူက
သၾကားလုံး စားၿမဲတည္း။ သူ စားေလ႔ရွိသည္မွာ တကယ္႔ကုိ
ငရုတ္သီးစိမ္းေတာင္႔ႏွင္႔တူေအာင္လုပ္ေသာ အနီေရာင္ အစိမ္းေရာင္
သၾကားေတာင္႔မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ေမေမက ပုိက္ဆံ အတင္းေပးေလ႔ရွိသည္။ ေဒၚေလး
မျမစိန္က အတင္းျပန္ေပးသည္။ တခါတရံ ေမေမ႔ကုိ ေပးလုိ႔မရလွ်င္ မသိမသာ ခင္မမ
လက္ထဲ လာထည္႔တတ္သည္။ ထုိအခါ ခင္မမ သည္ ေမေမ မသိေအာင္ က်ိတ္ယူခဲ႔ကာ
အိမ္ျပန္လွ်င္ ၀ယ္စားၿမဲပင္။ သည္ေနရာကုိ ျပန္မေရာက္သည္မွာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္
ျပည္႔ေတာ႔မည္။ ခင္မမ ကေတာ႔ သည္ေနရာကုိ ျဖတ္သြားလွ်င္ လွမ္းၾကည္႔ၿမဲ။
ေဒၚေလးမျမစိန္ေသၿပီလုိ႔ ၾကားလုိက္၏။ ဦးေလးကုိေတာ႔ ပုလိပ္အ၀တ္အစားၾကီးႏွင္႔
သိမ္ၾကီးေစ်းေထာင္႔မွာ တခါ ေတြ႔လုိက္၏။ သူက ဂါ၀န္၀တ္ ကေလးမ ဘ၀က
အပ်ိဳၾကီးျဖစ္လာသည္ကုိ မွတ္မိႏုိင္ျခင္းမရွိ။ သူကသာ ဆံပင္ျဖဴရုံ ျဖဴလာေသာ
ရုပ္အနည္းငယ္ ၾကမ္းလာေသာ ဦးေလးကုိ မွတ္မိသည္။ အဲ…သူ႔နာမည္က ကုိၿငိမ္းဘဲ။
ဦးေလးကုိၿငိမ္းပဲ။ ႏႈက္ဆက္မယ္လုပ္ၿပီးမွ ႏႈက္မဆက္ခဲ႔။ ဘုရားမွာ ထမင္း
၀င္စားစဥ္ကလည္း ႏႈက္ဆက္လုိက ႏႈက္ဆက္မည္ စိတ္ကူးခဲ႔သည္မွာ အမွန္တည္း။
အနည္းဆုံး ကုိစုိးကုိေျပာျပမည္ စိတ္ကူး၏။ ဘာေၾကာင္႔လဲမသိ၊ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္။
ယခုေျပာျပမည္ရယ္လုိ႔ ရည္ရြယ္ျပန္လည္း စကား ဘယ္လုိ စ ရမည္။<br />
<br />
“ကဲ ေျပာပါဦး” ဟု ကုိစုိးကေမးေသာ္ ခင္မမသည္ လ်င္ျမန္စြာဆုံးျဖတ္ကာ
“တုိတုိေလးပါပဲ၊ တလုံးတည္းေျပာရမယ္၊ အဲဒီကားရဲ႔ ဒုတိယနာမည္ေပါ႔” ဟု
ေျပာျပသည္။<br />
<br />
“ကြာျခားခဲ႔သည္….. ေပါ႔”<br />
<br />
“ထူးၿပီး နားမလည္ပါဘူး” ဟု ကုိစုိး ဆုိဆဲ……<br />
<br />
ခင္မမ ေတြးသည္မွာ ပရိသတ္ကုိ နားလည္ေအာင္ ငါ ေျပာမျပႏုိင္ဘူး၊
ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိေတာ႔ ေျပာျပခ်င္စိတ္ မရွိလုိ႔ေပါ႔။ ဒါအမွန္ဆုံး စကားဘဲ၊
ငါ႔တာ၀န္က ပုံဆြဲျပရုံဘဲ၊ ငါ ဘာမွေျပာမျပတဲ႔အတြက္ ပုံကားဟာ ပုိၿပီး
ခမ္းနားခ်င္သူအဖုိ႔ ပုိၿပီး ခမ္းနားႏုိင္ပါတယ္။ ။<br />
<br />
<br />
ၾကည္ေအး<br />
( ရႈမ၀ ေအာက္တုိဘာ ၁၉၅၇ )<span id="goog_162141089"></span><span id="goog_162141090"></span></div>
</div>
</div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-75930961467207825032011-04-13T23:17:00.002+08:002015-01-11T03:09:10.497+08:00ရထားဘီးႏွင့္ ခဲလံုးမ်ား<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkmtYoKccIbV3AxO03TETcp_03ocUkU5RxiQBFW8GPrljhh16_zvTpNRJr8_7MQkZylEPLhn0G32K2hEXKACIO7FYzm8qR_mARwD7iulrLLDCQU_LQjE-YdFNa7KxmY_A6_4oxHRqymF0/s1600/YaThar+Bee.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkmtYoKccIbV3AxO03TETcp_03ocUkU5RxiQBFW8GPrljhh16_zvTpNRJr8_7MQkZylEPLhn0G32K2hEXKACIO7FYzm8qR_mARwD7iulrLLDCQU_LQjE-YdFNa7KxmY_A6_4oxHRqymF0/s1600/YaThar+Bee.jpg" height="320" width="166" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: xx-small;">(ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ Special Thanks to "Tin Min Htet")</span></div>
<br />
ညေန ငါးနာရီထိုးလွ်င္ ခ်စ္သူလာမယ္ ။ ငါးနာရီထက္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ပို၍ ေစာျပီးမျပန္ႏိုင္သည္ကို သိသည္။ ေလးနာရီထိုးကတည္းက ေစာင့္ရွာသည္ ။ ၾကိဳ၍ေစာင့္ေသာ တစ္နာရီသည္ ပင္ပန္းျခင္းစင္စစ္ျဖစ္ေလ၏ ။ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏိုင္ေတာ့သည့္ တစ္ဒဂၤလို႔လည္း ဆိုခ်င္သည္။ လွ်ပ္တစ္ပက္မွ်ၾကာေသာ သံသရာလို႔လည္း ေခၚခ်င္သည္ ။<br />
ေစာင့္ဆဲတြင္ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္စျမဲပင္ ။ အိပ္ရာေပၚ လွဲလိုက္၏ ။ ျပီးေတာ့ ဟိုဘက္သည္ဘက္ မသိဘဲ ေယာင္ယမ္း၍လွိမ့္သည္ ။ အိပ္ရာေပၚက ထထိုင္ျပီး ျဖဳတ္ခနဲ စားပြဲေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ရွိျပန္သည္ ။ စိတ္က အေရွ႕ကေျပးေနေလရာ လူက အတြင္လိုက္လုပ္ေသာ္လည္း လုပ္မိသမွ် ျပန္ျပီးမမွတ္မိႏိုင္ရွိရ၏ ။ လက္ေခ်ာင္မ်ားသည္ မလွေတာ့ဘဲ က်ိဳးၾကဲမေသမခ်ာျဖစ္ကာ ပစၥည္းပစၥယကေလးမ်ားကို လႈပ္ဆြဲေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္သည္။<br />
ခ်စ္သူ၌ ယံုၾကည္သူမို႔ ပူေလာင္ျခင္းေတာ့ မရွိေခ်။<br />
ကုလားထိုင္၌ထိုင္ကာ ဘာကိုပဲလုပ္ေတာ့မလိုလိုႏွင့္ စင္စစ္ေတာ့ ဘာမွလည္း လုပ္မည္မဟုတ္ ။ မလုပ္ဘဲ ျပတင္းေပါက္သို႔ မ်က္ႏွာမူသည္ ။ ပင့္တင္ထားေသာ ဇာျခင္ေထာင္မွ ၾကိဳးမ်ားဖိုးရိုဖားရားက်သည္ ။ အရူးမအကၤ်ီလို မေသမသပ္ခုတင္ေျခရင္း တိုင္ႏွစ္တိုင္ကို သြယ္တန္းထားသည့္ၾကိဳး၌ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အစိမ္းႏုေျပာင္တစ္ထည္။ အျပာစင္းေသာ အျဖဴတစ္ထည္ အစြန္းအစခ်င္း ထပ္လ်က္ရွိသည္။ ၾကည့္ရင္း အဝတ္ႏွင့္လုပ္ေသာအရုပ္ႏွင့္တူသည္ဟု ထင္၏ ။ ၾကာၾကာေတာ့ မထင္ႏိုင္ေခ်။ အေၾကာင္းကား ငါးနာရီထုိးလွ်င္ ခ်စ္သူလာမည့္အေၾကာင္းကား စိတ္တြင္ပို၍ ထင္လင္းေနေပ၏ ။<br />
သို႔ေသာ္ ျခင္ေထာင္ဟုိဘက္၌ ျပတင္းကို တစ္ဝက္ကာသည့္ ကန္႔လန္႔ကာ အျဖဴသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလြင့္ပါးေနျပန္သည္ ။ ကိုယ့္ဘက္ကို လြင့္ပါးကာ လက္ဆန္႔တန္းေခၚသလိုပင္ ။ ထိုအခါ မိုးသက္ေလေအးက သူ႕ေခၚတာမဟုတ္ဘဲႏွင့္ ဝုတ္ခနဲအေျပးဝင္လာ၏ ။ ေလးေထာင့္ သံဆန္ကာကြက္ အျပည့္ကာထားေလရာ ေလသည္သာ အစိုင္အခဲျဖစ္ျပီး ပံုသ႑ာန္တစ္ခုခုကို တစ္ခဏျဖစ္ေစ ေဆာင္ေနႏိုင္လွ်င္ ေလးေထာင့္ကြက္ကေလးမ်ား ေၾကြၾကၾကမည္ ျဖစ္သည္ ။<br />
ၾကည့္စမ္း ။ ထူထဲေလးလံေသာ ျပတင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ခန္းဆီးရွည္ၾကီးပင္ ဆင္အေရခြံလို လြန္႔ေလျပီ ။<br />
နာရီကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေပ ။ သံသရာသည္ ငါးမိနစ္ကာလပါတကားရယ္လို႔ သိရတာ ေအာက္သက္သက္ႏွင့္ စိတ္အေတာ္ဆိုးခ်င္စရာတည္း ။<br />
က်ီးပ်ိဳတစ္ေကာင္ ျပတင္းရြက္ေဘာင္စြန္း၌ လာနား၏ ။ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ ေၾကာက္သလိုလိုေနသည့္ၾကားက သာမည္ျပင္၏ ။ ကဲေလ … သာပါဦးရယ္လို႔ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ျပန္ေတာ့ က်ီးကလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သာေလသည္။<br />
သို႕ေသာ္ ေျပာခ်င္တယ္ က်ီးရယ္၊ မင္းမသာေသာ္လည္း သူလာမွေတာ့ အမွန္ပါပဲ ။<br />
ထိုခဏ၌ မ်က္ေမွာင္အနည္းငယ္တြန္႔ေသး၏ ။ သူလာမယ့္အခ်ိန္မွာ တျခားဧည့္သည္ေခၚလာခ်င္တာလား က်ီး။<br />
က်ိဳးပ်ိဳက မသိသားဆိုးဝါးစြာပင္ ဟန္က်ပန္က်သာပါေသး၏ ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ေတာ့ေခ်။ ျပတင္းဘက္ကို ေငးေမာျပန္ေလသည္။ ျပတင္းဟုိဘက္ရွိ မျမင္ရေသာ လဟာျပင္။ လဟာျပင္ျပီးလွ်င္ ဝါေမွာင္ေသာ တိုက္ထိပ္တစ္စြန္းတစ္စႏွင့္ စိမ္းေျခာက္ေသာ ယင္းလိပ္ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲကို ေတြ႔သည္။ ထိုႏွစ္ခုၾကားမွာ အညိဳေဆးပ်က္ျပယ္ေသာ သြပ္မိုးတံစက္ျမိတ္ကို အစအဆံုးျမင္ရသည္။<br />
အရုပ္ဆိုးလွေလျခင္း။<br />
ဟိုးေနာက္ဆံုးရွိ ေကာင္းကင္ကား ျဖဴေပ၏ ။ ထူထပ္၏ ။ ကိုယ္ႏွင့္ နီးစပ္ေလသည္ ။ သကၤန္းမြဲျပာျပာႏွင့္ တရုတ္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး စ်ာန္ျပန္သြားခ်င္လည္း သြားမည္။ တကယ္ျမင္သည္မွာေတာ့ မိုးတိမ္တိုက္မ်ား ဆင္သည္လာသည္ကိုတည္း ။<br />
ကဲ … ခ်စ္သူအေရာက္ေႏွးေတာ့မည္။ မိုးကျဖင့္ သည္းမည့္မိုးျဖစ္သည္လို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲ အံုေပြေသာ ရာသီက ေျပာျပသည္။ တားမႏိုင္ဆီးမရျဖိဳင္သြန္က်ေတာ့မည္ေလ။ က်ပါေစ … ။ မ်က္ရည္ဆိုသည္မွာ တားဆီးေကာင္းသည္မဟုတ္ ။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ စိတ္ရႈပ္ရသည္ ။<br />
မိုးေရထဲတိုးလာမည့္သူကို ေက်းဇူးတင္ျခင္းႏွင့္ပင္ ေစာင့္ဦးမည္။ သို႕ေသာ္ သိပ္ေအးမွာ စိုမွာပဲ ။ ေရအစက္စက္ႏွင့္ သီရီမွာကို မေတြ႔ခ်င္ဘူး ။ မိုးရြာတာႏွင့္ မလာေတာ့ျပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ဝမ္းနည္းျပန္ဦးမည္တဲ့။ အားငယ္တတ္၊ အပ်က္သာထင္တတ္သူမို႔ လာမွာမဟုတ္ပါဘူးဟု ေျဖေဖ်ာက္ႏွင့္သည္။ စိတ္ေအးသြားသည္မွန္ေသာ္လည္း ေယာင္ေခ်ာက္ကာ တစ္ကိုယ္တည္း ငိုင္လာျပန္ေလသည္။<br />
တစ္ကယ္ေတာ့ မိုးတိတ္ရင္ သူလာမွာပဲ ။<br />
တံစက္ျမိတ္ေပၚ၌ လႈပ္ရွားျခင္းကို ပထမသတိျပဳသည္။ ထို႔ေနာက္ ခိုေတြ မိုးခိုနားၾကသည္ကို သိျမင္သည္။ သူတို႕သည္ စြတ္စိုေသာ အေတာင္မ်ားကို ခါေနၾကေလသည္။ အားလံုးညိဳျပာျပာအေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေျပာက္ကေလး သံုးေလးေျပာက္သာ အားရွိစရာျမင္ရသည္။ အျမီးခ်င္းေတ့ကာ၊ ေခါင္းခ်င္းတိုက္ကာ၊ ေျခခ်င္းယွက္ကာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လႈပ္လႈပ္ရြရြေနၾက၏ ။ မိုးသံၾကားက ျမင္ရ၏။<br />
ခိုမ်ားသည္ ကိုယ့္လိုစဥ္းစားေနၾကမည္မထင္။ သူတို႕သည္ ဘယ္ခ်စ္သူကိုမွလည္း ေစာင့္ေနသည္မဟုတ္။ မိုးတိတ္လွ်င္ ပ်ံလိုရာကို ပ်ံသြားၾကမည္။ ျဖန္႔လႊာျခံဳရံုလာေသာ ဆည္းဆာျပာ၌ ငိုက္မ်ည္းကာ ညည္းသံျပဳၾကရံုသာ ရွိသည္။ ဒါေတာင္ အစီအစဥ္မရွိ ၊ ၾကံဳသလို လုပ္သြားမည့္ခိုမ်ားပင္ ။<br />
မုိးသည္ သည္းပါေလ၏ ။ သည္းပါေလ၏ ။ သည္းပါေလ၏ ။ စိတ္ပင္မကူးလိုက္ရဘဲ ( သို႕မဟုတ္ စိတ္ကူးကို ဖမ္းမမိလိုက္ဘဲ ) အခန္းေထာင့္ဘီရိုသို႔ေရာက္ကာ လက္မ်ားသည္ ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေလျပီ ။<br />
သတိၱေကာင္းလာျပီး နာရီကိုၾကည့္ေသာ္ တကယ္ေတာ့ကံေခသူမို႔ ေစာင့္စကႏွင့္ စျပီးေရတြက္လွ်င္ ခုနစ္မိနစ္ကုန္သြားျပီဆိုတာ သိရေလသည္။<br />
ထိုခဏ၌ မိုးျဖဳန္းခနဲတိတ္၏ ။ အသံဗလံမ်ား ေသဆံုးကုန္ကာ ေရဒီယိုမွ သီခ်င္းဆိုေနေသာ ဒိုင္နာေရွာ၏ အသံၾကားရသည္။ ေဝးကြာလွေသာ ဘယ္အရပ္ကလဲဆိုတာ ျဖဳတ္ခနဲစဥ္းစားေန၏ ။ ထို႕ေနာက္ ဒိုင္နာေရွာ၏ ေအာ္လန္းဆိုင္ကို တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ညည္းသည္။<br />
ဝမ္းနည္းျခင္းၾကြလာျပီး ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ မ်က္ရည္ေအာင္ မအုိင္လိုက္ရခင္ ကိုခိုတို႔ ထပ်ံကုန္သည္ ။ ေခါင္းမာပ်င္းရိေသာ တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္သာ ေတြေဝေနရစ္ၾကသည္ ။<br />
ေစာေစာကသာသည့္ က်ီးလားမသိ၊ က်ီးတစ္ေကာင္ ျပတင္းေပါက္၏ ေလးေထာင့္သ႑ာန္ကို ျဖတ္ေျပးသည္။ ေလရစ္ေဝ့၍လိုက္သည္ ။ မိုးတစ္ေပါက္ နည္းနည္းစဥ္ျပန္သည္။ ထိတ္လန္႔သြားျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ဒါႏွင့္ျပီးသြားသည္ ။<br />
ေမာ္ေတာ္ကားဟြန္းသံၾကားသည္။ ကေလးမ်ား လမ္းေပၚဆင္းေဆာ့ၾကသံ၊ ရယ္ေမာသံကိုၾကားသည္။ ကေလးမိခင္တို႔၏ စိတ္မခ်ေသာႏွလံုးခုန္သံလို သိပ္ျမန္မွာပဲဟု စဥ္းစားသည္။<br />
ေလသည္ ေႏြးလာသည္။ အရာရာသည္ ၾကည္လင္လာသည္။ ရာသီလင္းလာသည္။ ျပတင္းမွ ကန္႔လန္႔ကာမ်ားဣေျႏၵရကုန္သည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါမ်ားမွ အေမြးမ်ားပြေနသည္။ ေၾကာင္ကေလးပူစီႏွင့္ ျပိဳင္မည့္ဟန္ရွိသည္ ။<br />
ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းမ်ား၌ လက္သည္းမ်ားေျပာင္လက္ေနသည္။ မာန္ေသြးၾကြသည္။ လွသည္။ အျမဲျပဳျပင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ကား ခ်စ္သူ၏ကိုယ့္စိတ္လိုေစာေသာ ေျခသံကို အေဝးမွ သဲ့သဲ့ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အရာအေထာင္ၾကား၌လည္း ခြဲျခားမွတ္မိသည့္ သတိျဖင့္ ၾကားကာ နားဆက္၍ေထာင္ေလ၏ ။ ။<br />
<span style="font-size: 85%;">ၾကည္ေအး</span><br />
<span style="font-size: 85%;">(ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း ၊ ေအာက္တိုဘာ ၊ ၁၉၅၃ )</span></div>
Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-35544107021152466352011-04-05T21:35:00.002+08:002011-04-05T21:36:22.183+08:00မွင္စာကေလးေရာင္နီ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj20ClY_TKf9qgGRTFYARi54K7F9Mhx3KNPUn07i8yzs0ExkD62M3U0tP2zvPNNU5KRLZQGvJbrCxF4cpIFZ7uC7PqQlRHhEnMsK4sdH_dxjqoPjuxm2rS0CjhlkjJ0SWy8dPdDX3yecAY/s1600/Little+Ghost.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 244px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj20ClY_TKf9qgGRTFYARi54K7F9Mhx3KNPUn07i8yzs0ExkD62M3U0tP2zvPNNU5KRLZQGvJbrCxF4cpIFZ7uC7PqQlRHhEnMsK4sdH_dxjqoPjuxm2rS0CjhlkjJ0SWy8dPdDX3yecAY/s320/Little+Ghost.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5592092814810843330" border="0" /></a><br /><p>ေရာင္နီသည္ မွင္စာကေလးအျဖစ္သို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ခုနစ္ရက္ကမွ ေရာက္ခဲ့သည္။ လူကေလးကေနၿပီး မွင္စာကေလးျဖစ္လုိက္သည္မွာ အင္မတန္ ျမန္လြန္းလွ၍ ဘာမွန္းပင္ မသိလိုက္ေပ။ သူသည္ မွင္စာျဖစ္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလား မစဥ္းစားတတ္။ နဂိုစိတ္အတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ လူတုန္းကရွိသည့္အတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္အျပစ္ကင္းေသာ ကေလးစိတ္ပင္ ရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။</p><p> </p><p> </p><p>မွင္စာမျဖစ္ခင္ကေတာ့ မွင္စာဆိုသည္မွာ တေစၧအငယ္စားေပတည္းဟု သာမည သိသည္။ မွင္စာသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခုနစ္ပတ္ပတ္လုိက္လွ်င္ ထုိလူ ကိစၥေခ်ာပါေရာ ဟူ၍လည္း ၾကားဖူးသည္။ မွင္စာသည္ ေၾကာင္နက္ကေလးမ်ားပမာေဆာင္၍ လူကို ပတ္တတ္သလုိလိုလည္း ၾကားဖူးနားဝ ရွိေလရကား ေရာင္နီအင္မတန္ခ်စ္သည့္ ေၾကာင္ကေလး မိစိန္ကိုပင္ ည၌ ေမွာင္ေမွာင္မ်ားတြင္ ေျခကို ေခါင္းႏွင့္ လာလာေဝွ႔သည့္အခါ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ကန္ပစ္တတ္သည္။</p><p> </p><p> </p><p>မွင္စာဆိုသည္မွာကား အခုထိမသိ။ ေရာင္နီသည္ မေသခင္က ေရာင္နီကေလးအတိုင္းပင္ ရွိ၏။ မိမိေခါင္းေပၚကို ျပန္စမ္းၾကည့္လွ်င္ နီၾကင္ၾကင္ရွိ၍ အေထြးလိုက္ခဲေသာ ေသွ်ာင္ထံုးကေလးကို စမ္းမိသည္။ ဆံရစ္ဝိုင္းကေလး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ကိုလည္း စမ္းမိသည္။ ေသွ်ာင္ထံုးတင္းတင္းထံုးထားသျဖင့္ အဖူးအသီးကေလးမ်ား ထေနေသာ ခ်ာရစ္ဝိုင္းကိုလည္း စမ္းမိသည္။</p><p> </p><p> </p><p>ထိုအခါ ေရာင္နီသည္ 'အလို ... မင္စာကလည္း ဒီလိုပါပဲကလား' ဟု အံ့ၾသမိေလသည္။ စင္စစ္ေတာ့လည္း ေရာင္နီသည္ ကေလးေသလွ်င္ မွင္စာျဖစ္သည္ဟု ဆိုရိုးရွိ၍သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွင္စာဟု အမည္တပ္လုိက္ရသည္။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္လွ။</p><p> </p><p> </p><p>ေသခါစကဆိုလွ်င္ ေရာင္နီသည္ အေလာင္းစင္ေဘးမွ မတ္တတ္ရပ္ကာ အံ့ၾသျခင္းသာ ႀကီးစြာျဖစ္သည္။ မသာခုတင္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ေဟာင္းအိုစုတ္ခ်ာလွေသာ ဘယ္သူေသစဥ္ကစ၍ လွဴထားမွန္းမသိသည့္ ပြတ္လံုးပြတ္တိုင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႏွင့္ ခုတင္ေပတည္း။ ထိုခုတင္ကို မသာအိမ္မ်ားမွ ငွားကာ အေလာင္းစဥ္ျပင္သည္ကို ေရာင္နီ အသက္ပိုင္းျခား ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေသာကာလတြင္ မၾကာခဏ ျမင္ခဲ့ေလၿပီ။</p><p> </p><p> </p><p>ခုတင္သည္ ဘယ္ေလာက္ပင္ အိုေဟာင္းေသာ္လည္း ေသသည္အထိ ဝါးၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဖ်ာမခင္းဘဲ အိပ္ခဲ့ရေသာ ေရာင္နီအဖို႔ မိမိ၏ မလႈပ္ရွားေတာ့ေသာ ရုပ္ခႏၶာကို ခုတင္ေပၚ အစန္႔သား ျမင္ရသည္မွာ ေက်နပ္စရာပင္တည္း။</p><p> </p><p> </p><p>ခုတင္ကို ခ်စ္တီးပိတ္စိမ္းပါး အဝါကေလးမ်ား တုိင္ေလးတိုင္တြင္ ခ်ည္ကာ အလယ္ေလာက္တြင္ ဂုန္နီအိတ္ႀကိဳးျဖင့္ တုပ္၍ထားရကာ ျခင္ေထာင္ကေလးလိုလို၊ ပြဲထဲက ကန္႔လန္႔ကာေလးလိုလို ၾကည့္၍လွသည္။ ပိတ္စိမ္းပါး၏ အေပါက္က်ဲမ်ားထဲသို႔ ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္တပ္ေသာ စကၠဴပန္းေရာင္စံုကို ခပ္ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ထိုးထားျပန္ရာ အေတာ္စိတ္ႀကီးဝင္စရာ ခန္႔ညားလွ၏။ ေရာင္နီ၏ ရုပ္ကလာပ္အေပၚကိုမူ အေမ၏ အလွဴတိုင္းကိုေသာ္မွ ထုတ္၍မတင္သည့္ အလ်ားေလးေတာင္ရွည္သည့္ ပြင့္ရုိက္ဆပ္တြန္႔ပုဝါကို ၿခံဳလႊမ္းထားသည္။</p><p> </p><p> </p><p>ေရာင္နီသည္ ေသခါစ၌မူကား အေလာင္းစင္ေဘးမွ ရပ္ကာ ငိုယိုေနၾကသူမ်ားကို နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ၾကည့္၍ေနသည္။ အေမသည္ အပူပင္ဆံုးျဖစ္ေလ၏။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ နီရဲအစ္မို႔ကာ တစ္မ်က္ႏွာလံုး ေရာင္ေနေတာ့သည္။ 'အမယ္ေလး ျဖစ္မွျဖစ္ရတယ္ ေရာင္နီကေလးရဲ႕' ဟု တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေတာ့ ဘာမွ မေျပာတတ္ရွာ။</p><p> </p><p> </p><p>တစ္ညဥ့္တြင္မူကား အေမသည္ တစ္ေရးပင္ မအိပ္ေတာ့ဘဲ အေလာင္းစင္နားထိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ႏွလံုးမခုန္ေတာ့ေသာ ေရာင္နီ၏ ရင္ဘတ္ကိုသပ္ကာ ေသွ်ာင္ထံုးျပင္ထံုးေပးသည္။ မဝႏိုင္ေသာ ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ 'အမယ္ေလး ... ပစ္လိုက္ရေတာ့မွာပါကလားေနာ္' ဟု ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေျပာကာ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား စီး၍က်သည္။</p><p> </p><p> </p><p>ထိုအခါ၌ ေရာင္နီသည္ ေရာကာ ငိုလိုက္မိေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ ဘာမွနားလည္လွသည္ မဟုတ္ေသး၍ ခါတိုင္းလိုပင္ အိပ္ေနက် အိမ္ေရွ႕ဝါးၾကမ္းျပင္ေပၚ သြားကာ အိပ္ပစ္လုိက္သည္။</p><p> </p><p> </p><p>ေရာင္နီ၏ ရုပ္ကလာပ္သည္ အေလာင္းစင္ေပၚတြင္ သံုးရက္မွ် ေလ်ာင္းရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေငြစကၠဴျပားကေလးမ်ား ေဖြးေနေအာင္ ကပ္ထားေသာ ေခါင္းထဲ၌ ေနရသည္။ ေခါင္းကေလးမွာ လွလွပပျဖစ္ေသာ္လည္း အေလာင္းေပၚသို႔ မီးေသြးမႈန္႔မ်ား ေလာင္းထည့္ကာ အဖံုးပိတ္၍ သံရိုက္ထားလွ်င္မူကား မွင္စာကေလးအဖို႔ အလြတ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကားထဲက ဝင္၍ မြန္းလိုက္ေသးသည္။</p><p> </p><p> </p><p>အေမသည္ အေတာ္ငိုသည္။ 'ဟဲ့ ... မိုက္ဦးဟဲ့၊ ဟဲ့ ... ေဆာ့ဦးဟဲ့ ငေရာင္နီရဲ႕' ဟု ငိုသည္။ ပထမေတာ့ ေရာင္နီ နားမလည္ေခ်။</p><p> </p><p> </p><p>မသာအိမ္ လာၾကသူမ်ားကို အေမက ေျပာျပသည္။</p><p> </p><p> </p><p>'ဒီေလာက္ေဆာ့တဲ့ကေလးေနာ္၊ ေသေအာင္ေဆာ့တဲ့ကေလး၊ ဘယ္ေလာက္ေဆာ့သလဲဆိုရင္ ေျမြပျခဳပ္ကို လက္ထုိုးထည့္သတဲ့ေတာ္၊ ၾကားဖူးၾကရဲ႕လား၊ ဒီကေလးမွ မေသရင္ ဘယ္ကေလး ေသဦးမလဲ'</p><p> </p><p> </p><p>ထို႔ေနာက္ အေမသည္ ဘယ္လူကိုမွ် အဖက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထဘီအထက္ဆင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကာ ငုတ္တုတ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အသံထြက္၍ ငိုသည္။</p><p> </p><p> </p><p>သည္ေတာ့မွ ေရာင္နီ သတိရသည္။ မင္စာျဖစ္သည့္ညေနက သူသည္ ရြာဦးဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားနားက ကြင္းျပင္၌ တျခားေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ စုရံုးလ်က္ရွိသည္။ ေျမြအလမၸါယ္ဆရာလင္မယားသည္ ပျခဳပ္ႀကီးမ်ားကိုယ္စီရြက္ကာ ေနရာေရြးလ်က္ရွိသည္။ ေယာက္်ားမွာ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္မ်ားကိုေဖာ္ကာ တင္ပါးဆံုႏွစ္လံုးစလံုးေပၚသည္အထိ ခါးေတာင္းေျမႇာင္ေျမႇာင္ က်ိဳက္လ်က္ေနသည္။ မိန္းမကေတာ့ ထဘီကို ရွန္သားရင္ဖံုးအက်ႌအေပၚမွထပ္၍ ရင္ရွားဝတ္သည္။ 'ေအာက္လမ္းဆရာေတြထဲမေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ဗိုလ္မထားဘူးကြေနာ္' ဟု လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္လွည့္စီပင္ တစ္ႀကိမ္းတည္းႀကိမ္းလ်က္ ေနၾကေလသည္။</p><p> </p><p> </p><p>ကေလးမ်ား စု၍ၿပီးေသာ္ လူႀကီးမ်ား ေရာက္္လာၾကသည္။ ပထမဆံုး ေရာက္လာသူမ်ားမွာ ရြာထဲ၌ အလုပ္လုပ္မစားေသာ ဘိန္းစား ကိုညိဳႀကီး၊ လူမိုက္ထြန္းျမင့္ စေသာ သူမ်ားေပတည္း။ ထိုေနာက္ကား အလမၸါယ္လင္မယား၏ ရမ္းရမ္းကားကား ကစားျပပံုေၾကာင့္ လူအုပ္ႀကီးမားလာသည္။</p><p> </p><p> </p><p>ေယာက္်ားက စပါးအံုးေျမြႀကီးတစ္ေကာင္ကို ဒူးႏွင့္တိုက္၍ ကစားသည္။ လက္ႏွင့္လည္း ရိုက္ပစ္ေသးသည္။ 'ငါ့ညီရဲ႕ ... မင္းကို ဘယ္သူက ျဖားေယာင္းေနသလဲကြယ့္' ဟု ဆိုကာ ကိုက္ခဲေသာ ဒဏ္ရာကို ေဆးမည္းမည္း ေပ်ာ့စိစိႏွင့္ ကပ္တတ္သည္။ မိန္းမကမူကား ေျမြမ်ိဳးစံုကို တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ထုတ္ကာ လည္မွာဆြဲသည္။</p><p> </p><p> </p><p>ေျမြမ်ားသည္ တရြရြႏွင့္ ဟိုသည္ ေလွ်ာက္ေနရကား လူအုပ္ဝိုင္းသည္ က်ယ္၍က်ယ္၍ သြားေတာ့သည္။ ေၾကာက္တတ္ေသာ မိန္းမမ်ားက မိမိတို႔သားသမီးမ်ားကို ခ်ီပိုးကာ အိမ္ျပန္ေျပးၾကသည္။ ေျမြအလမၸါယ္ဆရာမ်ားကလည္း ၾကမ္းသည္ထက္ၾကမ္းလာရာ အႀကီးဆံုးေသာ စပါးအံုးေျမြႀကီးသည္ ေလွ်ာခနဲ ကိုယ္ကုိဆန္႔ကာ ဦးတည္ရာသို႔ ေပါက္ရန္ရြယ္ေလရာ ထိုအနားမွ လူမ်ားသည္ ရွဲခနဲ ေနာက္ဆုန္ကာ ေျပးၾကသည္။</p><p> </p><p> </p><p>သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးၿပီးသြားေသာ္ ေျမြအလမၸါယ္လင္္မယားလည္း ေျမြႏိုင္ေဆးမည္းမည္းကိုေရာင္း၊ ေျမြအလမၸါယ္ျပခ ပိုက္ဆံကိုလည္း ခြက္ႏွင့္ခံေနၾကစဥ္ ေရာင္နီ၏ အၿမဲေတာက္ေျပာင္စူးရွေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ ခါတိုင္းထက္ လက္လာေလသည္။</p><p> </p><p> </p><p>ေရာင္နီသည္ မေၾကာက္တတ္ေသာ ကေလးျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္သည္ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္သည္။ ၾကည္လင္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မဆို သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးသည္ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ လႈပ္ရွားေနသည္။ ဦးေႏွာက္မွာ တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ လန္႔ဖ်တ္စြာ ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးသံႏွင့္အမွ် ဉာဏ္မ်ားေနကာ လွ်ပ္စီးလက္သလို ဝင္းထိန္လွသည္။ သူသည္ ေျမြပြဲအစအဆံုးကို ေယာက္်ားျဖစ္သူႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာမွ ကပ္ထိုင္ကာ တေမ့တေမာႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္။</p><p> </p><p> </p><p>ေရာင္နီစိတ္ထဲ၌ 'ေျမြဆိုတာ ဘယ္မွာေၾကာက္စရာေကာင္းလို႔လဲ၊ ဟိုမိန္းမႀကီးေတာင္ ကိုင္ရဲေသးတယ္၊ ငါကိုင္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာေနာ္၊ ေျမြကို ကိုင္ရလွ်င္ ဘယ္လိုေနမလဲ' ဟု ေတြးေနသည္။ ေခ်ာက်ိက်ိေနမလား၊ အဆီေတြ ေပလာမလား။ ေရာင္နီသည္ ေျမြကို အေဖာ္အေပါင္းမ်ားႏွင့္ ရိုက္သတ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း အရွင္လတ္လတ္ ႀကီးႀကီးမားမားမ်ားကို မကစားဖူးေခ်။</p><p> </p><p> </p><p>'ပျခဳပ္ထဲကို လက္နဲ႔ ႏိႈက္လိုက္ရင္ ေျမြက ကိုက္မွာလား၊ ေငးၾကည့္ေနမွာလား'</p><p> </p><p> </p><p>ဟု ေတြးသည္။ ဒါကို အလြန္မွ သိခ်င္သည္။ 'ေျမြက ဟုိဆရာလင္မယားေတာ့ မကိုက္ဘူး၊ ငါ့ကိုေကာ ကိုက္မွာလား၊ မကိုက္ပါဘူး'။ သို႔ေသာ္လည္း ေျမြပျခဳပ္ထဲလက္ထည့္လိုက္လွ်င္ ဘယ္လိုေနမည္ဆိုတာ သိခ်င္ေနသည္။ မတားႏိုင္မဆီးႏုိင္ သိခ်င္ေနသည္။ 'တလက္လက္နဲ႔ ေျမြလွ်ာတစ္လစ္ကေလးေလာက္ေတာ့ ငါလည္း ျမန္ပါေသးတယ္၊ သူ လွ်ာမထုတ္ခင္ ငါ့လက္ကို ျပန္ရုပ္မွာေပါ့' ဟူ၍လည္း အထင္ႀကီးေသးသည္။ သူသည္ ေျမြက လွ်ာျဖင့္ေပါက္သည္ဟု အထင္ရွိေလသည္။</p><p> </p><p> </p><p>ထိုေနာက္ကား ေရာင္နီ၏ ဦးေႏွာက္ထဲ၌ လူသားကေလးငယ္တို႔၏ သိလိုတတ္လိုျခင္းသည္ ပြက္ပြက္ထကာ မခံမရပ္ႏိုင္သည့္အဆံုး၌ ေရာင္နီသည္ ပျခဳပ္ထဲသုိ႔ လက္ျဖင့္ ဖ်ပ္ခနဲႏိႈက္ကာ ေျမြညိဳညိဳတုတ္တုတ္ႀကီး၏ ေခါင္းကို ပုတ္လုိက္ေလသည္။</p><p> </p><p> </p><p>'ငါသိခ်င္လို႔ပါ၊ ေဆာ့တာမဟုတ္ပါဘူး'</p><p> </p><p> </p><p>ဟု ေရာင္နီသည္ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာသည္။ အေမက အားလံုးက သူေဆာ့၍ ေျမြကိုက္ခံရသည္ဟု ေျပာၾက၊ ယံုၾကည္ၾကသည္ကို သူမခံခ်င္ေပ။</p><p> </p><p> </p><p>မသာအိမ္လာသူမ်ားကား ၾကက္သီးထၾကသည္။</p><p> </p><p> </p><p>'သည္ေလာက္ေဆာ့တဲ့ကေလး ေသတာေကာင္းတယ္'</p><p> </p><p> </p><p>ဟု က်ိတ္၍ ေတြးသူလည္း ရွိခ်င္ရွိမည္။</p><p> </p><p> </p><p>တကယ္ဆိုေတာ့လည္း မခံခ်င္သာျဖစ္ရသည္။ ေရာင္နီသည္ အၿငိမ္မေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။</p><p> </p><p> </p><p>'ေတာက္တဲ့ ... ေတာက္ ... တဲ့ ... တဲ့' ဟု ညစဥ္ျမည္ေသာ ေတာက္တဲ့ကို သူျမင္ဖူးခ်င္သည္။ အေမက ေျပာသည္မွာ 'ဟဲ႔ ... ေတာက္တဲ့ဆိုတာ ကေလးေတြ မျမင္ေကာင္းဘူး' ဟု ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာက္တဲ့ဆိုသည္မွာ ဘယ္လုိဟာပါလိမ့္လုိ႔ သိခ်င္လွ၍ မရအရဖမ္းေလရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ မိရံုမက ဝါးက်ည္ေတာက္ထဲပင္ သံုးရက္မွ် ထည့္၍ ေလွာင္ထားခဲ့ေသးသည္။</p><p> </p><p> </p><p>ဘာမဆို ထူးထူးဆန္းဆန္းကို ျမင္ခ်င္သည္။ ၾကားခ်င္သည္။ သိခ်င္သည္။ မီးရထားလမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွ လုိက္၍လည္း ရထားႏွင့္ အေျပးၿပိဳင္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံကိုလည္း ထုိးဆင္းအလာမွာ အသာကေလး ခ်ံဳပုတ္ၾကားက ေခ်ာင္းၿပီး ခြႏွင့္ ပစ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ေရာင္နီသည္ ဘာမဆို လက္တည့္မစမ္းဖူးတာ မရွိ။</p><p> </p><p> </p><p>မသာခ်ေသာ္ ေရာင္နီသည္ ေခါင္းေပၚမွ ခြ၍ထိုင္သြားသည္။ ေခါင္းကစားၾကေသာ္ အေပၚကစီးရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပတည္း။ ေခ်ာင္းထဲ၌ ပုဆိုးကို ပူစည္ေပါင္းလုပ္၍ ေမွ်ာရသလို လႈိင္းစီးရသလို ခံစားရသည္။ အကစားၾကမ္းလွ်င္မူကား 'အလိုေလးဗ်ာ၊ လိမ့္က်ပါ့မယ္' ဟု ေအာ္ေန၏။ ေအာ္၍မရလွ်င္ ေခါင္းကစားသူမ်ား၏ လက္ကို ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္သလိုေနေအာင္ ဆိတ္လုိက္သည္။</p><p> </p><p> </p><p>ေရာင္နီသည္ မွင္စာျဖစ္သည့္ေန႔မွစ၍ သူၾကားဖူးသည့္အတိုင္း လုပ္လ်က္ရွိသည္။ မွင္စာသာ မျဖစ္လွ်င္ ဘယ္သည္လို အဆန္းအျပား လုပ္ရမတံုး။ ယခုမသာခ်သည့္အခါ အိမ္ေပၚကဆင္းတာေတာင္ ၾကားဖူးသည့္အတိုင္း အိမ္ေနာက္ေဖးေလွကားမွ ေနာက္ျပန္ဆင္းခဲ့သည္။ ဘယ္သူကမွ် ဆန္ေကာခ်မထား၍ စိတ္မေကာင္း။ ခ်ထားလွ်င္ ေရာင္နီသည္ မိမိ၏ေျခရာကို ထားခဲ့ႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ ဘယ္သူမွ မိမိေျခရာအတြက္ ဂရုမစိုက္ေသာ္လည္း ေရာင္နီသည္ ထင္ခ်င္သေလာက္ ထင္ပါေစေတာ့ဟူေသာ သေဘာႏွင့္ပင္ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ နင္းခဲ့သည္။</p><p> </p><p> </p><p>ေရာင္နီသည္ မိမိကို မင္စာအျဖစ္ႏွင့္ လူေတြက ဘယ္လိုသေဘာထားမည္ကို သိခ်င္သည္။ သူသည္ အၿမဲပင္ သိခ်င္ေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခ်င္ေနသည္။ ဒါကို ေဆာ့တယ္ေခၚဦးမလား။</p><p> </p><p> </p><p>မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ သခ်ႋဳင္းရွိ မသာဇရပ္သို႔ေရာက္ေသာ္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ လူေတြကို အကဲခတ္ေနသည္။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာစမ္းၾကည့္ရမလဲ။ သူ႔နားထဲမူကား 'ေဆာ့လြန္းလို႔ ေသတယ္၊ ေဆာ့လြန္းလို႔ ေသတယ္' ဟုသာ ၾကားရသည္။ မခံခ်င္လိုက္ေလကြာ။</p><p> </p><p> </p><p>မိမိ၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ေျမျမႇဳပ္ေသာ္ ငိုသံမ်ားသည္ စီကနဲညံသည္။ အလြန္အငိုေကာင္းသျဖင့္ သူမပါလွ်င္ ဘယ္မသာမွမစည္ေသာ ေရာင္နီ႔အေဒၚ ေဒၚညီမသည္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ကာငိုေလၿပီ။</p><p> </p><p> </p><p>'အမယ္ေလး ... ငါ့တူေလး ရုပ္ကလာပ္ ပုတ္ျပတ္နဲ႔ ေရာင္းမယ္' ဟု ကာရန္ျပဳ၍ ငိုသည္။ 'ထေဆာ့ပါဦးလားဟဲ့' ဟု ေအာ္သည္။</p><p> </p><p> </p><p>မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ မိမိကို စြပ္စြဲေနေသာ အေဒၚႀကီး၏ ဆံပင္တစ္မွ်င္ကို စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ဆြဲႏႈတ္လုိက္ေလေတာ့သည္။</p><p> </p><p> </p><p>မသာအခမ္းအနားၿပီးေသာ္ မသာပို႔သူမ်ားကို မီးျခစ္တစ္ဘူး၊ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ ကမ္းသည္။ အေဖႏွင့္ အေမသည္ ေသျခင္းဆိုးေသာ သားကေလး ကြၽတ္လြတ္ေစလို၍ မတတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အေၾကြးယူ၍ ကုသိုလ္ျပဳၾကသည္။ ေရစက္ခ်၊ အမွ်ေဝေသာ္ မွင္စာကေလးသည္ သာဓုမေခၚေခ်။ အေၾကာင္းမူကား သူသည္ မွင္စာလုပ္ရတာ အေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။</p><p> </p><p> </p><p>'သာဓုေခၚတာကို ခဏဆိုင္းထားဦးမယ္ေလ၊ ေနာက္မွေခၚရင္ မရဘူးလား၊ ခုခ်င္ခ်င္းေတာ့ မကြၽတ္ခ်င္ေသးေပါင္' ဟု သူက ေျပာမိသည္။</p><p> </p><p> </p><p>အခ်ိန္တန္၍ အိမ္ျပန္ၾကေသာ္ မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ ေျမပံုေပၚ၌ ထုိင္ၿပီး ေနခဲ့သည္။ အိမ္ကို ျပန္၍မျဖစ္။ အိမ္ေစာင့္နတ္က ႏွင္ခ်တတ္သည္ဆိုသည္။ ဒါလည္း လုပ္ၾကည့္ရဦးမည္။ ယခုေတာ့ သခ်ႋဳင္းထဲမွာ တျခားမွင္စာတေစၧမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ရဦးမည္။ မင္စာတေစၧေလာကႀကီးဟာ ဘယ္လိုေနပါလိမ့္မလဲ။</p><p> </p><p> </p><p>ထုိခဏ၌ တေစၧတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ပထမေတာ့ တေစၧေၾကာက္တတ္သည့္ ေမြးကတည္းက နားလည္ေသာစိတ္ျဖင့္ ေျပးမည္ႀကံသည္။ ေနာက္ေတာ့ 'ငါလည္း တေစၧအငယ္စားပဲဟာ၊ ဘာထူးလို႔တံုး' ဟု ေတြးရသည္။</p><p> </p><p> </p><p>'ဗ်ိဳ႕ ... တေစၧႀကီး၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူတုန္း' ဟု ေရာင္နီက ေမး၏။</p><p> </p><p> </p><p>'ငါ့ မမွတ္မိဘူးလားကြ၊ ငါ မႏွစ္က နာတာရွည္နဲ႔ ေသတဲ့ ဦးႀကီးမွတ္ေလ' ဟု တေစၧႀကီးက ေျပာသည္။</p><p> </p><p> </p><p>'ဟ ... ဟုတ္သားပဲ၊ ဦးႀကီးမွတ္ပဲ' ဟု သူက ဝမ္းသာအားရ ေျပာသည္။</p><p> </p><p> </p><p>'မင္း ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီေရာက္ေနတာလဲ'</p><p> </p><p> </p><p>'ေျမြကိုက္လို႔တဲ့ဗ်'</p><p> </p><p> </p><p>'လယ္ပုဇြန္လံုး ႏိႈက္တယ္ေပါ့ေလ'</p><p> </p><p> </p><p>ေရာင္နီက အစအဆံုး ေျပာျပသည္။ သူ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း၊ မေဆာ့တတ္ေၾကာင္း၊ သိခ်င္လို႔ စမ္းၾကည့္တာသာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။</p><p> </p><p> </p><p>'ကဲဗ်ာ ... က်ဳပ္ကို ေဆာ့လုိ႔ေသတာတဲ့၊ ေကာင္းေသးလား၊ ေဟာဒါ ဘာပါလိမ့္'</p><p> </p><p> </p><p>ဟု ေရာင္နီသည္ တေစၧႀကီးေခါင္းမွာ ေဆာင္းထားေသာ တေစၧဦးထုပ္ဆိုတာ သည္ဟာပဲ ထင္သည္။ အဲသည္အရာကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရာ ဦးမွတ္ႀကီးသည္ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေလသည္။</p><p> </p><p> </p><p>'ေဟ့ ေခြးကေလး၊ နင္လား မေဆာ့တာ၊ နင္ ေဆာ့လို႔ ေသတာေတာင္ အၿငိမ္မေနေသးဘူး၊ မွင္စာကေနၿပီး ဘာျဖစ္သြားခ်င္သလဲ၊ နင့္မေအဟာ နင့္လိုေကာင္ကေလးမ်ိဳး တစ္ေယာက္တည္းေမြးတာ ကံေကာင္းတယ္'</p><p> </p><p> </p><p>ဟု တေစၧႀကီးက ဆဲသည္။</p><p> </p><p> </p><p>မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ရည္လည္လာေလ၏။ သူသည္ အေမ့ကို သတိရလာသည္။ လြမ္းသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ၌ မွီၿပီး ဟိုဟာ သည္ဟာေတြ နားမလည္သမွ် စိတ္ထဲမရွင္းသမွ် ေမးေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ဆန္းၾကယ္မ်ားကို ခမ္းခမ္းနားနားမက္ၿပီး အိပ္မည္။</p><p> </p><p> </p><p>သခ်ႋဳင္းသည္ တိတ္ဆိတ္၏။ ဟိုနားမွာ ေခြးဝဲစားတစ္ေကာင္ ဝပ္ေနသည္။ သုဘရာဇာမ်ားကိုပင္ မေတြ႕ရ။ လူဟူ၍ မရွိ။ တေစၧႀကီးလည္း ထြက္သြားၿပီ။ မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ မိမိ၏ ေျမပံုေပၚထိုင္ကာ 'ငါမေဆာ့ပါဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း မသိဘူးေနာ္၊ ငါဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ဘယ္လိုေနမလဲလို႔ ငါ ႏိႈက္ၾကည့္တာပါ၊ ေျမြက ဒီေလာက္ျမန္မယ္မထင္လို႔ပါ၊ ငါေဆာ့တာမဟုတ္ပါဘူးကြ၊ သိခ်င္လို႔ စမ္းၾကည့္တာပါ'ဟု တစ္ေယာက္တည္း ခံျငင္းရင္း ငိုေလ၏။</p><p> </p><p><span style="font-size:85%;">ၾကည္ေအး</span></p><p><span style="font-size:85%;">(ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ ဇူလိုင္ ၊ ၁၉၆၂ )</span></p>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-62893028279806411482010-10-21T23:16:00.012+08:002010-10-21T23:24:56.435+08:00ေရသူမကေလး<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk1HHfw1_ZhT0rjfm8d2nnlFLUvjw7EpZ4i4gZlI9n4iINn0o1eQuXVCX3HA3Ta9BueSUEwNtKIjVjqHQOJp-wU5EHj7V7c1uLDXFAIKFTTCnE0A-NlBv3eGRTQsKtZnTOOCpplQN49G8/s1600/The_Little_Mermaid_246330s.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 247px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk1HHfw1_ZhT0rjfm8d2nnlFLUvjw7EpZ4i4gZlI9n4iINn0o1eQuXVCX3HA3Ta9BueSUEwNtKIjVjqHQOJp-wU5EHj7V7c1uLDXFAIKFTTCnE0A-NlBv3eGRTQsKtZnTOOCpplQN49G8/s320/The_Little_Mermaid_246330s.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530520072966705698" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinWaB1tIruXKvq4NyZeODEclRBAlpDMAanTQErUoE7thm4Lxwjn1kHeDYTaN6TMIpfF7WD3I29X5FRyStuZ4n4NfVJMJ87takgYAfwaXV81fwObYGoR7F3norRQdusdgBaOkTWtUNqQDw/s1600/Picture.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 237px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinWaB1tIruXKvq4NyZeODEclRBAlpDMAanTQErUoE7thm4Lxwjn1kHeDYTaN6TMIpfF7WD3I29X5FRyStuZ4n4NfVJMJ87takgYAfwaXV81fwObYGoR7F3norRQdusdgBaOkTWtUNqQDw/s320/Picture.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530519914173361890" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRbQrfY0nA_p_FsgNn-PCucvaN94csIxhIxfkvacbhM7IJFUykicWTzB9pjG0YrE4jnLUFUNGJbRbIu1FemeDJPEZ0JUupKCvwBF9Fu6M0_x2tZ9ZMf5XEDTshsqrFZrMt3Dvxm-8RPcQ/s1600/2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 255px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRbQrfY0nA_p_FsgNn-PCucvaN94csIxhIxfkvacbhM7IJFUykicWTzB9pjG0YrE4jnLUFUNGJbRbIu1FemeDJPEZ0JUupKCvwBF9Fu6M0_x2tZ9ZMf5XEDTshsqrFZrMt3Dvxm-8RPcQ/s320/2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530519854919969970" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWB11IQ6z6y6wB-w0FpWeAos8GPRyHBxmW6k5ekdbmdyh48toNz3bSJEasZnsqGTFuhCDI1isDbAnhOz4zIK1RT3Cck6k5seUhkKw3NYMrkJ533E1TJ2yrle18BGZIx1rPcbos277s5Wk/s1600/3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 284px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWB11IQ6z6y6wB-w0FpWeAos8GPRyHBxmW6k5ekdbmdyh48toNz3bSJEasZnsqGTFuhCDI1isDbAnhOz4zIK1RT3Cck6k5seUhkKw3NYMrkJ533E1TJ2yrle18BGZIx1rPcbos277s5Wk/s320/3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530519773003602418" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHIoi9kCG6PFJ9-_sKksXwAEk_WfwbSBISJbaTRSBCqeYhnh_vkuXp_XN3PYnw5r-1uNIqlvMjP9T_NOPGlaggmewnGGRS3Eyg8QXBCLPGjnClbQNl6xW05_6CL-DuNLhYxHesx1TGIv8/s1600/4.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 258px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHIoi9kCG6PFJ9-_sKksXwAEk_WfwbSBISJbaTRSBCqeYhnh_vkuXp_XN3PYnw5r-1uNIqlvMjP9T_NOPGlaggmewnGGRS3Eyg8QXBCLPGjnClbQNl6xW05_6CL-DuNLhYxHesx1TGIv8/s320/4.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530519688477373570" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHHzcEykkyL_GxL2akNeAOIiJjFbYwsBZBmSRj39N1PB3tT0agpn8fDdjWoJP0xmLKKVDjy5nsnb0l0hoiSA0si84_aUZNuRxWnMx4EVXmdFFd0WRFDw8Li5LAHYFM5K_6D4II-TXK0Vo/s1600/5.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 258px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHHzcEykkyL_GxL2akNeAOIiJjFbYwsBZBmSRj39N1PB3tT0agpn8fDdjWoJP0xmLKKVDjy5nsnb0l0hoiSA0si84_aUZNuRxWnMx4EVXmdFFd0WRFDw8Li5LAHYFM5K_6D4II-TXK0Vo/s320/5.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530519595911929298" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTkLubWtNqQgt5On1cC_xGxOv5CIOX14hIDS9UVq3NfQZUpWQuUCLMwAqfT6zHa88ln_dmD7cdpvHdQzqENi2KFNHB-Xu47rzcGLDpb1K-37CetplZ7jmvsfVkqAcTO9GhO7TDqWKmdzw/s1600/6.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 255px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTkLubWtNqQgt5On1cC_xGxOv5CIOX14hIDS9UVq3NfQZUpWQuUCLMwAqfT6zHa88ln_dmD7cdpvHdQzqENi2KFNHB-Xu47rzcGLDpb1K-37CetplZ7jmvsfVkqAcTO9GhO7TDqWKmdzw/s320/6.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530519433761110850" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXkY2ERWnr16QcnsUlICb4AhapTk-qIJoE0t2PTjPMHsSsxA1_XCRYc7OBCuK4u0s5zJb9oAT8RYvabYKNnnXwuBBduFhbdHlMHZRUxJl5Zf_NkWZEQUkXlm-06VunFSf61za3a3Mv-lU/s1600/7.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 255px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXkY2ERWnr16QcnsUlICb4AhapTk-qIJoE0t2PTjPMHsSsxA1_XCRYc7OBCuK4u0s5zJb9oAT8RYvabYKNnnXwuBBduFhbdHlMHZRUxJl5Zf_NkWZEQUkXlm-06VunFSf61za3a3Mv-lU/s320/7.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530519298426173522" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjpsCqvMPA7cyhmrS7O2smhxj4HUw91uo6D71Y29aRG2CEJ8hyphenhyphenqU_Zq775TfK5Wmpb_yhEyOVo6wvG7mHr_GEohbrMAFh7dLMVKVf8T2veM4xJIxHaZZk2uLzzgItV5fwMfpECUZz-AE0/s1600/8.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjpsCqvMPA7cyhmrS7O2smhxj4HUw91uo6D71Y29aRG2CEJ8hyphenhyphenqU_Zq775TfK5Wmpb_yhEyOVo6wvG7mHr_GEohbrMAFh7dLMVKVf8T2veM4xJIxHaZZk2uLzzgItV5fwMfpECUZz-AE0/s320/8.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530519201604500610" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi0wyxJ-1ycC0lNe1Ij_n_lIqBwqmL88zpn9Ivs_NNdt9fwuUoDMrsTfXc6zbS3141iqvSHzhaf6AjdxeKAOlG2qrq5JHDAB8l3axn1JKQVHkU8TSzZuFwxx56Gny9IBTtUZgzF4snfNA/s1600/9.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 255px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi0wyxJ-1ycC0lNe1Ij_n_lIqBwqmL88zpn9Ivs_NNdt9fwuUoDMrsTfXc6zbS3141iqvSHzhaf6AjdxeKAOlG2qrq5JHDAB8l3axn1JKQVHkU8TSzZuFwxx56Gny9IBTtUZgzF4snfNA/s320/9.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530519078354826802" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy_Oi-UX6LBCBeP86y989FnuaEIt7WbItdIQsXnL3H-HyMd4y0mh5opLuqyTebBsf1KVXAkOVNvKebR-hGYr5NEjjYKnKkKT30UzgQyzUpQBPgu7b3ODLO0iyhlA84VPL4lL6-CjS9zbU/s1600/10.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 263px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy_Oi-UX6LBCBeP86y989FnuaEIt7WbItdIQsXnL3H-HyMd4y0mh5opLuqyTebBsf1KVXAkOVNvKebR-hGYr5NEjjYKnKkKT30UzgQyzUpQBPgu7b3ODLO0iyhlA84VPL4lL6-CjS9zbU/s320/10.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530518970188352194" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWzdcKgglGSIW7TlXxfhIXsflUaQk9g6TXRJxQZ3opGL6NOb6W8zmqzcObj-bh9O89tH3oLFG2Qe3jzQo0zdC5RzS-CImxV_cWu_q3KXD0mgRzDWB5Fc4AZgzBI01Ys3zWCEEiNqop4pg/s1600/11.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 205px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWzdcKgglGSIW7TlXxfhIXsflUaQk9g6TXRJxQZ3opGL6NOb6W8zmqzcObj-bh9O89tH3oLFG2Qe3jzQo0zdC5RzS-CImxV_cWu_q3KXD0mgRzDWB5Fc4AZgzBI01Ys3zWCEEiNqop4pg/s320/11.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530518832011462946" border="0" /></a><br /><span style="font-size:100%;">( Hans Christian Andersen ၏ <b>"The Little Mermaid" </b>ကိုျပန္ဆိုသည္ ။)</span><br /><br />ျမဝတီ မဂၢဇင္း ၁၉၅၄ ႏိုဝင္ဘာ<br />အတြဲ-၃ ၊ အမွတ္ ၁ ။Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-56791659238537682002010-09-14T17:29:00.006+08:002010-09-14T17:51:41.430+08:00သီတို႔ရြာ<div style="text-align: center;"><span style="color: rgb(0, 0, 102);font-size:180%;" >သီတို႔ရြာ<br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnnYuLAMogqmKHT08zpmTNpM9ephw3X-NqnrOuPtndkzujKjGrgHVCps_SvwT48gPUfr-knkebIJjRRAAZQ89ZaNwJhuDo4uAhFA20ZW8BUTswLeJv4deRCdW4YSu1eHRZgSSgsgu6lN8/s1600/61108_465434277663_702027663_6720360_2558725_n.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 279px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnnYuLAMogqmKHT08zpmTNpM9ephw3X-NqnrOuPtndkzujKjGrgHVCps_SvwT48gPUfr-knkebIJjRRAAZQ89ZaNwJhuDo4uAhFA20ZW8BUTswLeJv4deRCdW4YSu1eHRZgSSgsgu6lN8/s320/61108_465434277663_702027663_6720360_2558725_n.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516699770238616018" border="0" /></a><br /></div><div style="text-align: center;"><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);"></span></div><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေဆာင္းရာသီဦး တစ္ညေနမွာ သီရဲ့ ဖိတ္ေခၚရာကို ကၽြန္မေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခေတာျမိဳ႔ေလးအစြန္မွ သူ႔ကြန္းခိုအိမ္ဆီသို႔ မီးရထားတစ္နာရီခန္႔ စီးျပီးေရာက္ပါသည္။ သီက ဘူတာရံုမွ လာၾကိဳသည္။ တနဂၤေႏြေန႔မို႔ သူ႔ကို အက်ၤ ီ ကြက္က်ား၀တ္လို႔သာမက ေဘာင္းဘီက်ပ္ပါ ဆင္ျမန္းလို႔ ေတြ႔ရသည္။ သီက ကၽြန္မႏွင့္အတူတူ မီးရထားစီးလာသူ တစ္ဦးကို သိကၽြမ္းေသးသည္မို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကၽြန္မတို႔ ထြက္လာသည္။ သီရဲ့ ေမာရစ္မိုင္နာ ကားစိမ္းျပာကေလးကို ဖုန္လူးလူးႏွင့္ ေတြ႔ပါသည္။ ဘူတာရံုျမိဳ႔ကေလးမွာ တစ္ျမိဳ႔လံုးမရမက ရွာေဖြေရတြက္မွ လမ္းေလးသြယ္သာရွိရွာေသာ ျမိဳ႔ကေလးပင္။ မညီညာေသာ ပင္လယ္စပ္ေက်ာက္ေျမေပၚ တည္သည္မို႔ ေဇာက္ထိုးဆင္းသြားေသာလမ္းႏွင့္ ေကြ႔၀ိုက္ေထာင္တတ္ေသာ လမ္းက်ဥ္းကေလးတို႔ကို သီက ဂီယာအမ်ိဳးမ်ိဳးထိုး၍ေမာင္းကာ ကၽြန္မကိုေခၚလာသည္။ ျမိဳ႔ကေလး၏ ေစ်းပိုင္းလို႔ဆိုရမည့္ ႏံုခ်ာခ်ာဆိုင္ေလး ငါးဆိုင္ရွိရာအကြက္ကိုလည္း ျဖတ္ခဲ့၏။ ျပာလဲ့ေသာ ပန္းပြင့္ႏုပ္ႏုပ္ကေလးမ်ားပြင့္သည့္ ျခံစည္းရိုး စိမ္းစိမ္းျမင့္ျမင့္ကာေသာ ဘုရားေက်ာင္းကိုလည္း ျဖတ္ခဲ့၏။ ေခ်ာ္ပါေသာေၾကာင့္ ျပာလဲ့ေသာအုတ္နံရံကို သတိျပဳခဲ့မိသည္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ကၽြန္မတို႔သည္ ျမိဳ႔ျပင္သို႔ေရာက္ကာ မညီညာေသာကြင္းျပင္ကို ျဖတ္လ်က္ရွိေလသည္။<br /><br /><br /> " ေနသာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ၊ ဒီနားတစ္၀ိုက္ကို အႏွံ႔ေလွ်ာက္ျပႏိုင္မွာ၊ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ထဲလည္း သြားႏိုင္တာေပါ့ " ဟု သီက စကားစပါသည္။<br /><br /><br /> " ဒီေလာက္မိုးကို ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ မိုးလို႔ မေခၚပါဘူး " ဟု ကၽြန္မက ရယ္ေမာ၍ ေျပာပါသည္။ ေျပာရေပမည့္ ေကာင္းကင္မွာ ညွိဳအံု႔ျပာမိႈင္းကာ မုိးသည္းၾကီးရြာမည္လို႔ ထင္ပါသည္။ စိတ္အနည္းငယ္ရႈပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေလခတ္သည္ႏွင့္ မိုးတိမ္မ်ားလြင့္စင္ကာ ေနေရာင္ေတြကို တလက္လက္ျမင္ရပါသည္။<br /><br /><br /> ကြင္းသည္လည္း အျပာေရာင္မွ အစိမ္းေရာင္သို႔ ကူးဆဲ၊ အေ၀း၌ ျပာႏွမ္းေသာပင္လယ္သည္ ေက်ာက္စိမ္းသား၊ ျမသားပမာ လဲ့ၾကည္ေနသည္ကို ဘြားခနဲ ျမင္လိုက္ပါ၏။<br /><br /><br /> " ေဟာ ......ဟိုမွာ ပင္လယ္မဟုတ္လား "<br /><br /><br />" ေနာက္ေတာ့ ပင္လယ္ကိုေရာက္မယ္ေလ၊ ခု ကိုယ္ေနတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ အေၾကာင္းကို သိရေအာင္ တစ္အိမ္ ႏွစ္အိမ္ ၀င္ဦးစို႔ " ဟု သီက ေျပာပါသည္။<br /><br /><br />သီရဲ႔ရြာမွာ တစ္အိမ္ႏွင့္ တစ္အိမ္ အနည္းဆံုး တစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းသည္မို႔ အိမ္နီးခ်င္းခ်င္း စကားေျပာခ်င္လွ်င္ ဖုန္းႏွင့္ေျပာရပါမည္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ျဖဳန္းခနဲ ကၽြန္မတို႔သည္ ၀ါသနာခ်င္းတူညီေသာ ဓာတ္ျပားအေၾကာင္းကို ေျပာလ်က္ရွိၾကသည္။<br /><br /><br />ထိုစကားကို ေဟာသလို စမိသည္ ထင္သည္။<br /><br /><br /> " ခုလို ေလထန္ရင္ သစ္ပင္ေတြဟာ ကိုင္းညြတ္ျပီး လူေတြကို ငံု႔စကားေျပာခ်င္တယ္လို႔ ထင္တယ္ " ဟု သီက ဆိုသည္။<br /><br /><br />" သူတို႔ရဲ့ လက္ေခ်ာင္း ေျခေခ်ာင္းေတြဟာ သြယ္ေပ်ာင္းလို႔ "<br /><br /><br />" သစ္ရြက္ေတြကလည္း ညိဳးညံလုိ႔ "<br /><br /><br />ကၽြန္မက ေငးေမာစြာပင္<br /><br /><br />" ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ စိန္ပန္းပင္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ အရြက္ကေလးေတြ စီလို႔ ၊ သီေရာက္တုန္းက သတိထားခဲ့မိမလား မသိဘူး၊ ရန္ကုန္ယူနီဘာစီတီ၀င္းထဲမွာ ေႏြဆိုရင္ လိႈင္ေနတာပဲ၊ ရဲေနေအာင္ပြင့္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ မိုးဦးမွာ ရြက္စိမ္းေတြ ျဖာတုန္းေလက ပင့္လိုက္ ကစားလိုက္ရင္ ရြက္ျဖာစိပ္စိပ္ကေလးေတြ အေျပးကေလးလႈပ္ရွားေတာ့ ပီယာႏုိခလုပ္ေလးမ်ားကို တီးလိုက္သလိုပဲ ျမင္ရတယ္၊ ေလရဲ့မျမင္သာတဲ့ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ အရာအေထာင္နဲ႔ေပါ့ "<br /><br /><br /> " ကၽြန္မလက္ေတြလည္း ဒီနီးပါးေတာ့ သြက္ပါလိမ့္မယ္ " ဟု သီက ျငဴစူဟန္လုပ္ျပျပီး ႏွစ္ေယာက္သားရယ္ေမာၾက၏။<br /><br /><br />" ဟုတ္တယ္ ......သီ ပီယာႏိုတီးတာ ေကာင္းေကာင္းနားမေထာင္ဖူးေသးဘူး "<br /><br /><br />" ငယ္ငယ္ကေတာ့ ပီယာႏိုတီးသူ ျဖစ္ခ်င္တာပဲ၊ ခုထိလည္း ျဖစ္ခ်င္တုန္းပဲ၊ ကိုယ့္မွာသာ ကေလးရွိရင္ ပီယာႏိုတီးသူ လုပ္ခိုင္းမွာပဲ၊ သူက မလုပ္ခ်င္ရင္ ဒုကၡပဲလို႔လည္း ေတြးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကေလးမရေအာင္ဘဲ ေနေတာ့တယ္ "<br /><br /><br /> " ကၽြန္မငယ္ငယ္ကေတာ့ အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာပဲ၊ ခုထိလည္း ျဖစ္ခ်င္တုန္းပဲ၊ ကၽြန္မ ကေလး ၆ ေယာက္ထဲက ၁ ေယာက္ဟာ ဂီတ ပညာသည္ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရံုပဲ ေတာင္း၀ံ့တယ္ "<br /><br /><br /> ကၽြန္မတို႔သည္ ခဏတိတ္ဆိတ္ျပီး ကၽြန္မကပင္ စတင္၍ သတိရပါသည္။<br /><br /><br /> " သီ.....မႏုဟင္ ေမာင္ႏွမရဲ့ ဒီလာထြက္ဓာတ္ျပား ၾကားရျပီးျပီးလား၊ ကၽြန္မကေတာ့ ႏွစ္ျပားေတာင္ ၀ယ္ထားတယ္၊ ရူးတယ္ထင္ခ်င္လည္း ထင္ေတာ့၊ တစ္ခ်ပ္ကိုဖြင့္၊ တစ္ခ်ပ္ကို သိမ္းဖို႔ "<br /><br /><br /> " ဘီသိုဗင္ရဲ့ ဆိုနာတာ ကိုးနဲ႔ငါး မဟုတ္လား "<br /><br /><br />"ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီသာယာလွတဲ့ ဂီတတစ္ျမံဳကိုၾကံဳရင္ သီတို႔ ခရစ္ယာန္ေတြ ဘုရားခသင္ကို ေက်းဇူးတင္တာ နားလည္မိတယ္၊ ဂီတေပးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကိုယ္နဲ႔ မတန္တဆ ရေလေတာ့ ဘုရားသခင္ရဲ့ ဆုလဘ္ပဲလို႔သာ ဆိုခ်င္တာ။ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကၽြန္မကေတာ့ လူ႔ဘ၀ကို ေက်းဇူးတင္ရတယ္ ေခၚမလား၊ ဘ၀တဏွာၾကီးမားလွခ်ည္လားလို႔ ေၾကာက္ေကာင္းေၾကာက္ရမလား မသိပါဘူး "<br /><br /><br />" ဟုတ္တယ္.....လင္ကိုခ်စ္တယ္၊ သားသမီးကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာက တစ္ခဏ ၾကံဳၾကိဳက္လာတဲ့ ဘ၀ကို တြယ္တာရံုပဲ၊ ဘ၀တဏွာဆိုတာကေတာ့ လံုးတီးပဲက်န္ဦး၊ အယုတ္ဆံုးဆုိတဲ့ ဘ၀က မထြက္ခ်င္တဲ့ တြယ္တာမႈကိုး ..."<br /><br /><br />" ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားလိုေပါ့ "<br /><br /><br />သီက ျပန္၍ေကာက္ရပါသည္။<br /><br /><br />" ေဘသိုဗင္ရဲ့ ပီယာႏိုနဲ႔တေယာ တြဲတီးဖို႔ စပ္ခဲ့တဲ့ ဆိုနာတာ ၁၀ ပုဒ္ထဲမွာ အဲဒီ ငါးနဲ႔ ကိုးဟာ အထင္ရွားဆံုးပဲ၊ ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္က အဲဒါတီးတဲ့ အဆင့္ေတာင္ ေရာက္ခဲ့ပါရဲ့၊ ကိုးက ခက္တယ္၊ သိမ္ေမြ႔နက္နဲတယ္၊ ငွက္ကေလး လည္ေခ်ာင္းက ထြက္တဲ့ အသံကေလးေတြပါတယ္၊ ငါဒကေတာ့ ေႏြဦးရဲ့ အလွကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းေအာင္ ျပထားတာပါပဲ "<br /><br /><br />" သိပ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ သီရဲ့၊ အဲဒီ ဆိုနာတာ ငါးမွာ ရွဲဖိုးဆိုတဲ့ သြက္သြက္ ျမဴးျမဴးတီးရတဲ့ တတိယအပိုဒ္ က်ေတာ့ တေယာဆရာက ပီယာႏိုကို စည္းတစ္စည္း ေနာက္က်ျပီးတီးတာ ......ေျပးသူက ေျပး၊ လိုက္သူက လိုက္........ေျခညီေတာ့ ပန္းထြက္က တစ္လွမ္းေနာက္က်ေနတာ......ပန္း၀င္က်ေတာ့လည္း တစ္လွမ္း ေနာက္က်ေနသလို၊ ရဟူဒီနဲ႔ ဟက္ဇီးဘားဆိုတဲ့ ေမာင္ႏွမက ပညာခ်င္းျပိဳင္တာထက္ ေမတၱာေရွ႔ထားျပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စ ေန သလိုပါပဲ "<br /><br /><br /> သို႔ေသာ္ ပင္လယ္၏ ေတးကို တကယ္ၾကားခဲ့ျပီးမို႔ သီက သတိရကာ စကာားစ ျဖတ္ပါသည္။<br /><br /><br /> " ေဟာဒီအိမ္ကို ခဏ၀င္ရေအာင္၊ ဒါ ကိုယ့္ရြာပဲ၊ ကိုယ့္ရြာဦးက အိမ္ေပါ့ "<br /><br /><br />ေလပါ၍ ထန္လာပါသည္။ ကားျပင္သို႔ေရာက္လွ်င္ အလြန္ေအးျမသည္ကို လည္း သတိထားမိသည္။ ကားထဲ၌ က်န္ခဲ့ေသာ ကုတ္အက်ၤ ီကို ျပန္မယူလိုေတာ့ဘဲ ေအာင့္ခံမည္ စိတ္ကူးႏွင့္ ထူထဲေသာဆြယ္တာကို အားကိုးကာ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ျခံတံခါး၀မွ ၀င္ခဲ့၏။ ျခံမွာ ရႈပ္ရႈပ္ပင္။ ပန္းတစ္ပြင့္တေလကို လည္း မျမင္ရ။<br /><br /><br />အိမ္ထဲမွ ထြက္လာေသာ ဦးၾကီးရြယ္ႏွင့္ ေဒၚၾကီးရြယ္လင္မယားက ပ်ဴပ်ဴငွာငွာႏႈတ္ဆက္ကာ အိမ္တြင္းသို႔ အတင္းေခၚပါသည္။<br /><br /><br /> " အျပင္မွာ ေအးလွတယ္၊ အိမ္ထဲ၀င္ ........အိမ္ထဲ၀င္ " ဟု အတင္းဆိုပါသည္။<br /><br /><br />သို႔ႏွင့္ ကၽြန္မက ျခံထဲမွာ ၾကည့္စရာမရွိဘဲ.....လွည့္ပတ္ၾကည့္ဆဲ၊ ၾကီးေဒၚက<br /><br /><br />" ေၾသာ္ ေယာက်္ားကလည္း ဟိုကေလးမ ေအးလွေရာ့မယ္၊ ေခၚခဲ့ပါ၊ ဘာပင္ေတြမ်ား ျပေနပါလိမ့္ " ဟုဆိုသည္။<br /><br /><br /> ကၽြန္မက ခ်မ္းလို႔တုန္ေနေသာ္လည္း<br /><br /><br />" မေအးလွပါဘူး၊ ၀င္ခဲ့ပါ့မယ္၊ ခဏပါ " ဟုတ္ ေျပာရပါသည္။<br /><br /><br /> အိမ္တြင္းသို႔၀င္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပတင္းဖြင့္ပံုမရေသာ ဧည့္ခန္းမွာ ေႏြးလြန္းျပီး မီးဖို၌ ထင္းတုံုးၾကီးမ်ားစိုက္ကာ မီးခိုးအနည္းငယ္အူသည္ကုိ ၾကံဳရပါသည္။ မီးဖိုေဘး၌ ၾကီးေဒၚက ၀ိုင္အနီတစ္ပုလင္းကို ေႏႊးပါသည္။ ျပီးေတာ့ တစ္ပုလင္းကုန္လု နီးပါးပင္ ေ၀ငွေသာက္ၾကရပါသည္ ။<br /><br /><br /> သီက ကၽြန္မ၏ မ်က္ႏွာကို ျပံဳး၍ၾကည့္ျပီး ၾကီးေဒၚႏွင့္ ဦးၾကီးကို ငွက္ကေလးမ်ားအေၾကာင္း ေမးေလသည္။<br /><br /><br />ၾကီးေဒၚက အလိုအေလွ်ာက္ ျခံတြင္းသို႔ေရာက္လာျပီး ယဥ္ေနေသာအစာ လာစားတတ္ၾကသည့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အရဲစြန္႔၍ အိမ္တြင္းသို႔၀င္တတ္ေသာ ငွက္ကေလးမ်ားအေၾကာင္း ေျပာသည္။ <br /><br /><br />" ဟိုဘက္ျခံက မိန္းကေလးကေတာ့ အေတာ္ရက္စက္တယ္ဆိုရမယ္၊ ငွက္လာတာ ညစ္ပတ္တယ္ဆိုျပီး အသိုက္ေတြ ဖ်က္ပစ္တယ္ သီရဲ့ " ဟု ၾကီးေဒၚက ဆိုဆဲ ဘၾကီးက ခုနပင္လာနားသည့္ငွက္ကေလးမ်ားကို ေလခၽြန္၍ ေခၚပါသည္။ အိမ္၀င္ေပါက္မွာ အစာျဖန္႔ၾကဲ၍ မွ်ားပါသည္။ ငွက္ကေလးမ်ားကမူ ဧည့္သည္ကၽြန္မတို႔ရွိလို႔ထင့္၊ ေသြးေဆာင္၍မရပါ။ ၀ူးခနဲ ပ်ံေျပးၾကပါသည္။ <br /><br /><br /> အင္မတန္ လူေနက်ဲေသာ ရြာမွာမို႔ထင့္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လာလည္သည္ကို ဘၾကီး၊ ၾကီးေတာ္လင္မယားသည္ ၀မ္းသာမဆံုးရွိဟန္ျပကာ စကားေျပာမဆံုးရွိၾကပါသည္။ <br /><br /><br /> " သီ့မိတ္ေတြၾကီးရဲ့ စာအုပ္ထြက္လာတာ ဖတ္ျပီးျပီးလား " ဟု ၾကီးေဒၚက ေမးသည္။ <br /><br /><br /> " ဖတ္ျပီးပါျပီ၊ သူတို႔ စာအုပ္အေၾကာင္းေျပာဖို႔ေတာ့ မေတြ႔ရေသးဘူး " ကၽြန္မဘက္သို႔လွည့္၍ " သီ့မိတ္ေဆြၾကီးဆိုတာ ၾကည္လည္းေတြ႔ဦးမွာေပါ့၊ မနက္ျဖန္ျမိဳ႔ အတူတူျပန္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္၊ ေဟာဒီဘၾကီးနဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ေပါ့ " ဟု ေျပာျပသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ မဖတ္ရေသးေသာ စာအုပ္ကိုေရးသည္ ကၽြန္မ မေတြ႔ဖူးေသးသည့္ သူ႔အေၾကာင္းေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ကၽြန္မ မပ်င္းရိေအာင္ ရွင္းလင္းခ်က္ကေလးမ်ားလည္း ေဘးလွည့္ျပီး ထုတ္ၾကသည္မို႔ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာမႈကို ေက်းဇူးတင္ရပါ၏။ <br /><br /><br />ခဏၾကာလွ်င္ေတာ့ ၀ိုင္အရက္နီကေလးႏွင့္ ေႏြးျပီး ေနထိုင္လို႔ေကာင္းလာစဥ္မွာ သီက ခရီးဆက္ဖို႔ ထိုင္ရာက ထပါသည္။ <br /><br /><br />ကားေပၚ ျပန္ေရာက္၍ ပင္လယ္ဘက္သို႔ ဆင္းလက္လာလွ်င္ သီက ေျပာ၏။ <br /><br /><br />" သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္မွာ သားသမီးလည္း မရွိဘူး၊ ၾကည္ ျမင္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဘယ္ေလာက္ဧည့္သည္ကို လိုလားေနတယ္ဆိုတာ၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အႏွစ္ဆံုးဆယ္ေက်ာ္ အတူတူေနလာၾကျပီး ခုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္လ်က္ခင္လ်က္နဲ႔ပဲ အပ်င္းၾကီးပ်င္းေနၾကတာေပါ့ "<br /><br /><br />" အဘိုးၾကီးက ဗဟုသုတၾကြယ္တယ္ " ဟု ကၽြန္မက ေျပာဆဲ " အဘြားၾကီးကလည္း သိပ္ျပီးႏွံ႔စပ္လွျပီ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ မယားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေက်နပ္စရာပဲ၊ အဘိုးၾကီးလုပ္ခ်င္တာကို အလိုလိုက္ရံုမက ၾကိဳးစားျပီး အတူ၀င္လုပ္ၾကတာပဲ၊ ခုေတာ့ ငွက္ကေလးေတြ အေၾကာင္းပဲ ေျပာေနတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီေလ " သီက အနည္းငယ္ေတြေ၀ေနပါသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ အိမ္ရွိသားသမီး ၆ေယာက္ကို သတိရလွ်က္ရွိသည္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္မတို႔သည္ ရြာကေလး၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဓာတ္ဆီဆိုင္၌ ရပ္နားၾကပါသည္။ ေနေရာင္ျခည္သည္ ျပိဳးျပက္လာပါသည္။ သီက ႏွစ္လိုဖြယ္ အျပံဳးႏွင့္ <br /><br /><br />" ေနေရာင္ျခည္ကို ျမိဳ႔က ယူခဲ့သလား " ဟု ကၽြန္မကို ေမး၏။ ခရီးဆက္မိလွ်င္ <br /><br /><br />" ၾကည္.....ဗာဂ်ီးနီးယား ၀ုဖ္ ( Virginia Woolf ) ဆင္းေသသြားတဲ့ ျမစ္ဆီသြားရေအာင္ " ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္မက ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ကားေပၚက မဆင္းခ်င္လွေသာ္လည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ရာ ျမစ္ကမ္းစပ္၌ ရပ္မိၾကလ်က္သား ရွိေလသည္။ ျမစ္ေရကို ၾကည့္ရင္း ေတြးေမာမိပါသည္။ <br /><br /><br /> ဤျမစ္ေရသည္ လေရာင္ျဖာ၍ ၾကယ္ပြင့္မ်ားျငိတြယ္သည့္ ေတာင္ထြတ္ဖ်ားမွ ေလွ်ာက်စီးဆင္းခဲ့သည္ ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ေတးသံလန္းရႊင္လွ်င္ ေက်းငွက္တို႔ သြက္လက္သည္ျဖစ္ရမည္။ သူ႔အေရာင္သည္ ေကာင္းကင္ညိွဳ႔မိႈင္းႏွင့္လိုက္၍ ျပားႏွမ္းလွ်င္ သစ္ပင္ကိုင္းခက္္တို႔ ညြတ္ယွက္ျဖာက် ညည္းတြားၾကသည္ ျဖစ္ရမည္။ သူဖြာရရာၾကဲရြင္၍ ေနျခည္တြင္ လက္လွ်င္မူကား ေလာက၌ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္တို႔ ျဖစ္ထြန္းၾကသည္ ျဖစ္ရမည္ပင္။ <br /><br /><br /> ထို စိမ္းရႊင္သြက္ၾကည္ေသာ ျမစ္ေရစပ္၌ သီႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ ရပ္လ်က္ အတန္ၾကာ ေနခဲ့ပါသည္။ ေလသည္ ျမစ္ေရစပ္၌ အျမဲတမ္း ထန္းလ်က္ေနသည္ထင့္။ ေရတစ္ပိုင္းကုန္းတစ္ပိုင္း ေပါက္လ်က္ရွိေသာ ျမက္ပင္ ရွည္တို႔သည္ ယိမ္းႏြဲ႔ေပ်ာင္းညြတ္လ်က္ ေနပါသည္။ ဂယက္၀ိုင္းမ်ားႏွင့္အတူ ေထာင့္မ်ား၊ ေျပာင္းမ်ားပါေသာ ဂယက္မ်ား စိတ္စိတ္ထလာပါသည္။ ဂယက္မ်ား သည္တင္ေနသည္ေလလား အရပ္တစ္ပါးသို႔ ေမ်ာၾကေလသလား......။ <br /><br /><br />" သူနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲလာျပီး ရပ္ေလ့ရွိၾကတယ္ " ဟု သီက ျဖဳန္းခနဲ စကားစပါသည္။ <br /><br /><br />" သူနဲ႔ အင္မတန္ခင္ခဲ့တယ္ ဆိုရမွာေပါ့၊ ရြယ္တူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူက ကိုယ့္အစ္မၾကီးအရြယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အေဒၚငယ္ အရြယ္ပဲ " " သီနဲ႔ ကၽြန္မလိုေပါ့ " ဟု ကၽြန္မက ေထာက္ဆဲ။<br /><br /><br />" ဟုတ္တယ္.......အင္း " ဟု သီက ၾကက္သီးထဟန္ ျပပါသည္။ က သူ႔အမူအယာကုိ နားလည္သလိုလို ထင္ရပါသည္။ <br /><br /><br /> သီ့မိတ္ေဆြသည္ ယခု ကၽြန္မတို႔လာရပ္စဥ္က ေနရာင္ျခည္သည္ သူ႔ရဲ့ေကြ႔လိမ္ေသာ ဆံေရႊညိဳထဲ တိုး၀င္ေႏြးေထြးခဲ့မည္ ထင္သည္။ သူ႔ရဲ့အရစ္အေၾကာင္းထင္စ မ်က္ႏွာျပင္ကို ထြန္းလင္းေစခဲ့ဦးမည္။ ၾကာပြင့္ရဲ့ က်က္သေရကို သူ႔မ်က္ႏွာက ေဆာင္ေလမည္လားဟု ကၽြန္မ ယစ္မူးေတြးေတာမိပါ၏။ " သူ႔စာအုပ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ဖတ္ဖူးလား " ဟု သီက ေမးျပန္ပါသည္။ ကၽြန္မက ရွက္ေၾကာက္စိတ္ အနည္းငယ္ျဖင့္ " သိပ္ေတာ့ မစံုလင္လွဘူး၊ 'ပိုးဖလံေသဆံုးျခင္း ' အစရွိတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္ " တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိပါ။ ၾကာျမင့္စြာက ဖတ္ခဲ့ရျပီး ဂရုတစိုက္မရွိခဲ့သည့္ အတြက္ဟု ထင္ပါသည္။ စာဖတ္ရာမွာ စနစ္မရွိသည့္ အတြက္လို႔လည္း ေလွ်ာက္လဲခ်င္ေသးသည္။ ၾကီးျပင္းျခင္းျမန္သူမို႔ အရင္က မၾကိဳက္ခဲ့ဖူးသည္ကို အခု ဘယ္စိတ္ထားမည္လဲမသိဟု ကိုယ့္ဘာသာ မရွက္မေၾကာက္ပင္ က်ိန္၍ခ်ီးမြမ္းစိတ္ႏွင့္ ေနျပန္ပါသည္။ <br /><br /><br /> သီက ကၽြန္မ၏ နီလာေသာ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲေနပါသည္။ <br /><br /><br /> " အဲေလ စိတ္၀င္စားပံုေတာ့ ဘယ္တူမလဲ၊ ကိုယ္က သူနဲ႔ တစ္ရြာတည္းေနတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းကို အမ်ားနည္းတူသိတယ္၊ အဲဒီအျပင္ မိတ္ေဆြရင္းအေနနဲ႔ သူမ်ားထက္မက သိတာ၊ ရိပ္မိတာ၊ မွန္းဆတာေတြ ရွိတယ္ေပါ့ " <br /><br /><br />သီနဲ႔အတူ ဒီမွာရပ္ေနခဲ့ဖူးသူသည္ အနီးဆံုးအိမ္နီးခ်င္းကို ေတြ႔လိုလွ်င္ တစ္မိုင္ခြဲသြားမွေတြ႔ရေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခရွိသည့္ ရြာငယ္ကေလး၏ ကြင္းအနိမ့္အျမင့္မ်ားမွ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညွဴျမဲရွိေသာ ေလကို တိုး၍ ေလလြင့္သြားလာခဲ့သည္လားမသိ။ ထိုအခါ ေက်ာက္ေဆာင္ခၽြန္တတ္ ထိုးထြက္ေသာ ပင္လယ္စပ္၌ သူ၏ ရုပ္ပြားကို ေတြ႔ခဲ့သည္ေလာ၊ စိတ္ပြားကို ေတြ႔ခဲ့သည္ေလာ။ လူ႔ဘ၀၍ ေမာဟေလ်ာ့ပါးခဲ့သည္ ဆိုသည္ပင္ ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းေလ်ာ့ပါးသည္တည္း။ ထိုအခါမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွာႏိုင္ေတာ့မည္လဲ၊ သူ႔ရဲ့ ဘုရားသခင္သည္ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ ရက္စက္မွေၾကကြဲေသာ ဗုဒၵြတရားပမာမွ ေျဖျငိမ္းႏိုင္ရာကို ျပခဲ့ႏိုင္ေလရဲ့လား၊ ေတးသံျဖင့္ ျပြန္းေသာ ၾကယ္ေပါင္းရံခသည့္ သုခေကာင္းကင္ဘံုကိုသာ အရိပ္အေယာင္မွ် ညြန္ေလသလား....။<br /><br /><br /> သူသည္ တိမ္တိုက္တို႔ျဖင့္ လိုက္ပါကာ ကမၻာအႏွံ႔လွည့္ပတ္၍ သူ ရွာလိုရာကို ရွာလိုစိတ္ေတာ့ ေပၚမည္ပင္။ ဒါကို အခ်ိဳ႔ေသာသူသာ စိတ္၀င္စားနားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သီ နားလည္လိမ့္မည္။ ကၽြန္မ နားလည္သည္ ထင္ပါသည္။ သူ႔ကိုခ်စ္ေသာ လင္သည္ကလည္း တားရမယ္ မဟုတ္၊ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း တားရမယ္မဟုတ္။ သူ ရွာလိုရာကို၊ ရွာခ်င္စိတ္ကို ကန္ေတာ့ျပီး ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းၾကမည္ပင္။ အေၾကာင္းမူကား သူတို႔သည္လည္း က်ားေရွ႔ေမွာက္သို႔ တစ္ေန႔ေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္သြားမည့္သူမ်ားမို႔ေပတည္း။ <br /><br /><br /> " အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ကို တားဖို႔ ဆြဲထားဖို႔က ေနာက္က်ေနျပီ၊ ( ဘယ္သူကေတာ့ တကယ္တမ္းဆို ဆြဲထားခ်င္မွာလဲ ) သူ႔ခင္ပြန္းသည္ကေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့လည္း ေလာကထံုးစံအရ ဆရာ၀န္ကို ေခၚရေတာ့တာပါပဲ " <br /><br /><br />သူဟာ ဆရာ၀န္ကို အံ့ၾသစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ခဲ့ေလသလာား။ သူ႔ဘာသာ သူေတာ့သိေလသည္။ သည္အခ်ိန္ကို မာရ္နတ္ႏွင့္ ေတြ႔တယ္ေခၚရမလားဟု သူစဥ္းစားခဲ့သည္ ထင္သည္။ ေဖာ့စ္လို သူ ယစ္မူးသည္မဟုတ္သျဖင့္ မာရ္နတ္ သူ႔ကို လာ၀ယ္သည္ေတာ့ ဟုတ္မည္ မထင္ေခ်။ ဘုရားသခင္ရဲ့ ေဒါသေလလား၊ သနားေမတၱာေလလားေတာ့ သူ မေ၀ခြဲႏိုင္။ တကယ္တာ့လည္း လႈပ္ရွားေသာ စိတ္မ်ားသည္ အတူတူသာတည္း။ ေဒါသတိုတာလည္း သည္ပံုပင္၊ သနားေမတၱာဆိုလည္း သည္ပံုပင္။ သူသည္ လူတို႔၏သတိဟူေသာ အေႏွာင္အတည္းမွလြတ္ကာ ထိုၾကီးမားေသာ အထုအထည္ကို ရင္ဆို္င္စဥ္ အင္မတန္ ေသးႏုပ္လွသည့္ လူတို႔ရဲ့ အမႈတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ ဆရာ၀န္ေဆးပညာဆိုတာက သူ႔ကို ဘယ္လို အက်ိဳးျပဳႏိုင္မွာလဲ။<br /><br /><br /> ပင္ပန္းလိမ့္မယ္ဆိုတာေတာ့ သိ၏။ သို႔ေသာ္ အစြမ္းကုန္ေလွ်ာ့လိုက္၏။ သို႔လွ်င္ အစြမ္းကုန္ေအာင္ ၾကမ္းေသာတိုက္ပြဲျဖစ္ေပၚေလ၏။ သူ႔ကို လင္သည္ႏွင့္ ဆရာ၀န္က ၀ိုင္း၍ခ်ဳပ္ရသည္ကိုလည္း သိ၏။ လူအေပါင္းကေတာ့ တြန္႔လိမ္လူးလြန္႔ က်န္ရစ္ေသာရုပ္ကိုသာ ျမင္ၾကားရမည္။ ေ၀ဖန္ၾကမည္။ သူကေတာ့ ပင္လယ္စပ္က ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းသို႔ ေျပးတတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ အျမင့္သို႔ ေရာက္ေလ တြန္းလွဲမတတ္ ေတြ႔သည္။ သူသည္ က်လွ်င္လည္း က်ပေစဟူေသာစိတ္ျဖင့္ ေလမွာလြင့္ကာ သူ႔ပါးျပင္မ်ား၊ နားရြက္မ်ားကို ယုယသိုင္းျခံဳၾကေလသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္ဖက္ျပီး ဘုရားသခင္ကို ရဲ၀ံ့စြာရင္ဆိုင္ကာ မ်က္ႏွာေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ရပ္၏။ <br /><br /><br /> မိုးၾကိဳးကို သူ ၾကံဳရမည္ဆိုလည္း ၾကံဳရလို၏။ ေၾကာက္ျခင္းမရွိ။ အေၾကာင္းမူကား ၀င္းလက္လိုက္ေသာ လွ်ပ္အလင္းေရာင္၌ ျမင္ရေသာ သဏၭာန္ကို သူမွတ္သားမိမည္မွာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ေပတည္း။ ဒါသာ အေရးၾကီးသည္။<br /><br /><br /> ေခ်ာက္ကမ္းပါးသို႔မက်ပဲ အိမ္သို႔ သူ ျပန္လာလွ်င္ေတာ့ သတၱိေမြးေသာ မ်က္ႏွာထားရွိသည့္ လင္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေဆးထံုးတံေဆးေၾကာျပီးေသာ ဆရာ၀န္ကိုလည္းေကာင္း သူ ေတြ႔ရေလသည္။ သူသည္ ေမာပန္းလ်လ် ျပံဳးျမဲပင္။ လင္သည္ႏွင့္ဆရာ၀န္ကို သူကပင္ ႏွစ္သိမ့္လိုသည္။ သူ႔ကို ႏွစ္ေယာက္လံုးက နားေစလိုတာ သူသိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အထူးသျဖင့္ သည္အခ်ိန္မွာ သူမနားႏိုင္။ သူသည္ တုန္တခိုက္ခိုက္ျဖင့္ ထ၍ စာၾက ည့္ခန္းသို႔ ၀င္ခဲ့၏။ တံခါးကန္႔လန္႔ရွိသမွ်ကို အကုန္ခ်၏။ ျပတင္းေပါက္၌ ခိုရပ္ျပီး ပင္လယ္ဆီ တစ္ခ်က္ၾကည့္ေသး၏။ ထို႔ေနာက္ ထူးဆန္းအံ့ၾသေၾကကြဲဖြယ္ရာမ်ား စတင္ေလသည္။ အေၾကာင္းမူကား သူ႔ေ၀ဒနာႏွင့္ ရင္းႏွီး၍ရေသာ စာေပကို လူ႔ေလာကအား သူဖြင့္အန္ေရးခ်ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ " သူ႔မွာ သားသမီးရွိရင္ သူ႔ျဖစ္ပံုဟာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု လာမလား မသိဘူး " ဟု သီက ေတြးထင္ေလသည္။ " နည္းနည္းေလးသာ ကြဲလြဲႏိုင္ပါလိမ့္မယ္" ဟု ကၽြန္မက ေျပာ၏။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ခ်စ္သူဆိုတာေရာ၊ သားသမီးဆိုတာေရာ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမဆိုတာေရာဟာ သံသရာရဲ့ လူ႔ဘ၀တစ္ခ်ီမွာ မေတာ္တဆၾကံဳေတြ႔ၾကျခင္းပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။<br /><br /><br /> " သားသမီးရွိခဲ့ရင္ အင္အားၾကီးတဲ့ ေမတၱာတစ္ရပ္ကိုေတာ့ သူ ၾကံဳဖူးမွာေပါ့၊ သူ႔ကို ေကာင္းက်ိဳးေပးမဲ့ ကိစၥလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ "<br /><br /><br /> " ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ " ဟု ကၽြန္မက ၀န္ခံလိုက္ပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ သူ႔လင္ ေယာက်္ားက ရပ္ၾကည့္ရံုသာ တတ္ႏိုင္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ သားသမီးကေကာ ဘာထပ္ လုပ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ၊ သူ႔အဖို႔ သူ႔ကို သေဘာေပါက္ႏိုင္ပါ့မလား၊ သတၱိေမြးျပီး ရပ္ၾကည့္ေနႏိုင္ပါ့မလားလို႔..........သားသမီးေတြအတြက္ ငဲ့ညွာပူပင္တဲ့ စိတ္ဒုကၡသာ ပိုရံုရွိေတာ့မွာေပါ့။ <br /><br /><br /> တစ္ခါတစ္ရံ သူ အင္မတန္ ေမာလွ်င္ေတာ့ သားသမီးကို ေထြးပိုက္၍ အမ်ားနည္းတူ ေအးခ်မ္းညင္သာေသာ ဘ၀ကို သူ ေတာင့္တရွာေပလိမ့္မည္။ သို႔ေပမဲ့ သည္ဘ၀အဖို႔ေတာ့ သူ႔ကံၾကမၼာဖန္တီးပံုကို ေျပာင္းလဲလို႔ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ သူ႔လိုပင္ ေရႊပန္းႏွင့္ ငရဲပန္းကို တစ္လွည့္စီ ဆင္ပန္ရသည့္ မိတ္ေဖာ္မ်ားကို သတိရ၏။ သူတို႔အထဲမွာ ပန္းခ်ီဆရာဗင္ဂို႔ရွ္ကို သူ အသနားဆံုးပင္၊ ဗင္ဂို႔ရွ္၌ မိမိကဲ့သို႔ လူတို႔အလယ္ သို႔ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေသာ၊ ေစာင့္စားရပ္တည္ေနေသာ ခ်စ္သူ မရွိခဲ့။ လင္သည္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သူ ေစာင့္စားေနသည္ကို ျမင္ရေသာေၾကာင့္ပင္။ လူတို႔အလယ္ရွိ ေမြးၾကိဳင္ျပံဳးခ်ိဳေသာ ပန္းပြင့္မ်ား၊ စကားမ်ားေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကို သူ ဆက္လက္ခ်စ္ခင္ျမင္ေတြ႔စိတ္က်န္တာ အမွန္ပင္။ သို႔မဟုတ္က ဗင္ဂို႔ရွ္လိုပင္ သူသည္ လူတို႔အလယ္သို႔ ျပန္ေရာက္ခ်င္ ျပန္ေရာက္လာသည့္ သတိပ်က္ ယြင္းေပေတာ့မည္။ <br /><br /><br />" သူ စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုသို႔ မသြားခ်င္ဘူးလား " ဟု ကၽြန္မက ေမးလွ်င္ သီက<br /><br /><br />" သူဟာ ေဟာဒီျမစ္စပ္ကို လာတတ္တယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔ တစ္ခါ သည္နားမွာ ရပ္ေနဖူးတယ္၊ ဒီျမစ္ကေနျပီး သူ ခရီးထြက္မယ္ဆိုတာ ေျပာျပဖူးပါတယ္၊ သူ႔ေယာက်္ားကေတာ့ ပူပန္တာအမွန္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔သြားရမဲ့ခရီး၊ မျငင္းသာတဲ့ခရီးကို ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔၊ သြားခြင့္ရွိတယ္လို႔လည္း မဆိုႏိုင္ဘူးလား " <br /><br /><br />" ကၽြန္မလည္း ဒီလိုထင္တာပဲ၊ ဒါကို ပိတ္ပင္တဲ့ဥပေဒကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္သာျဖစ္ရမယ္ေလ " သီကဆက္လက္ေျပာျပပါသည္။ သူသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လူတို႔ရပ္ရြာမွ ထြက္ခြါသြားျခင္းမ်ား နီးကပ္လာသည္။ သူ႔ဘာသာသူ သတိထားျပီး ရုန္းကန္ျငင္းဆိုျခင္းလည္း ျဖစ္လာသည္။ အေၾကာင္းမူကား ေ၀ဒနာႏွင့္လူႏွင့္မမွ်ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ရမည္ပင္။ <br /><br /><br />သူ႔ဘာသာသူ သတိထားေလေတာ့ လင္သည္ကို အခ်ိန္မီၾကိဳလို႔ေျပာႏိုင္လာသည္။ ႏွစ္အမ်ား လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါကေတာ့ လင္သည္ခမ်ာသည္ ျပံဳးရႊင္ရံုမွ်မက ဥာဏ္ပညာထက္ျမက္ေသာ၊ တစ္ပါးေသာမိန္းကေလးမ်ားထက္ စာေပအတတ္ပညာ တစ္ရပ္သာေသာ သူခ်စ္သည့္သတို႔သမီးကို ယခုလို ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ၾကံဳဟန္ကို ျမင္ေယာင္မိမယ္ မဟုတ္ဟူ၍ စာနာသနားမိ၏။ သူ ယခုတေလာ ေတြးမိသည္မွာ လင္သည္အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔တစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့ ပူပင္ျခင္းမရွိ။ ကံၾကမၼာကို သူ ျမင္ျပီးသားျဖစ္သည္။ တုန္လႈပ္ျခင္းလည္းမရွိ။ သူတကာႏွင့္မတူ၊ ဆိုးရြားသည္ဟုလည္း ယူက်ံဳးမရ မျဖစ္။ ေလာက၌ျဖစ္တတ္ေသာ အရာလို႔သာ ထင္၏။ ျပီးေတာ့ ထိုအခ်ိန္အခါမ်ားသည္ သူ ျမတ္ႏိုးေသာစာေရးမႈႏွင့္ ခြဲခြါလို႔ရသည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သူ ေက်နပ္သည္။ ဒါကိုေတာ့ လူအနည္းငယ္ခန္႔ကသာ နားလည္လိမ့္မည္ထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူေမာျပီးဆိုတာေတာ့ အမွန္ပင္။ လင္သည္ကို သနားအားနာစြာျဖင့္ ေျပာရ၏။ ထိုင္းမိႈင္းေလးလံစြာ ေမ့ေပ်ာက္အိပ္ေပ်ာ္ေသာ ေဆးကိုေပးမည့္ ဆရာ၀န္ကို ေခၚေစရ၏။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ အခန္းတြင္းသို႔၀င္၍ တံခါးအလံုပိတ္ကာ ေစာင့္ျမဲပင္.........။ <br /><br /><br />စာေရးမႈကိုေတာ့ အစဥ္ျပဳျမဲပင္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ မက်န္ျပီ။ စာေရးေနလွ်င္ သူ႔စိတ္သည္ လူတို႔ႏွင့္ ပို၍ကင္းကြာကာ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ပို၍ရင္ဆိုင္ရဖို႔မ်ားတာ မွန္သည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးရမည္မွာ အသက္ရွဴထုတ္ရမည္လိုပင္။ တျခားနည္းလမ္းအားျဖင့္သူ အသက္ရွင္ေနထိုင္တတ္သည္မဟုတ္။ ဘာအႏၱရာယ္ကိုမွေတာ့ ေၾကာက္၍ စာမေရးဘဲေနမည္မဟုတ္။ တစ္ေဆာင္း၀င္စ သစ္ရြက္မ်ားက်ခ်ိန္၊ ေျမျပင္ေပၚ၌ အနီအ၀ါ ခရမ္းျပာညိဳ ေရာင္စံုစို႔ကာ သစ္ရြက္လူးလွိမ့္ေျပးဆဲ၊ ေလထန္တတ္ေသာ ပင္လယ္စပ္ရြာကေလး၌ ေဆာင္းဦးေလသည္ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားကာ ညအခါမ်ားမွာ က်ည္က်ည္ပါေအာင္ အူဆဲ၊ ေလကာယပ္မ်ားမွာ ကြယ္ပုန္း၍ ေပါက္ရသည့္လူစိုက္ေသာ သစ္ပင္ပန္းပင္ငယ္တို႔ ပင္ပန္းဆဲတစ္ေန႔မွာ သူသည္ လင္သည္ကုိ ဆရာ၀န္ေခၚေစရျပန္သည္။<br /><br /><br /> သို႔ေသာ္ လင္သည္ႏွင့္ ဆရာ၀န္တို႔ျပန္ေရာက္လာေသာ္ သူသည္အလံုပိတ္ကာ အခန္းမွာ လြတ္ထြက္ျပီး သူႏွစ္လိုေရြးခ်ယ္ရာ ျမစ္စပ္သို႔ေရာက္ခဲ့ျပီတည္း။ လူတို႔ရပ္ရြာမွာ ရုပ္ခႏၵြြာပါ လြန္ကၽြန္ျပီ။ သူ ေမ်ာပါသြားရာ ျမစ္ေရအယဥ္သည္ သူ႔ထက္ လ်င္ျမန္စြာ အေရွ႔ကသြားေသာ လိႈင္းဂယက္တို႔ကို ထိုသတင္းပင္လယ္သုိ႔ ပါးလိုက္ၾကျပီ။ <br /><br /><br /> သည္မွာပင္ အတန္ၾကာေလျပီ။ သူ နစ္ျမဳပ္ရာမွာေတာ့ ဂယက္တို႔သည္ သိုင္း၀ိုင္းထကာ လႈပ္ရွားၾကျပီးျပန္ေတာ့ ေလ်ာ့ေျပျငိမ္သက္သြားေသာ ျမစ္ေရျပင္၌ ခါတိုင္းလို ေလသာေႏွာက္ယွက္သျဖင့္ ဂယက္စိပ္စိပ္ထျခင္းသာ က်န္ေတာ့မည္။ သူ႔ေယာက်ာ္းကေတာ့ ဒီအျဖစ္ကိုပဲ ၾကည္ျဖဴစိတ္ထားတယ္ ထင္ပါရဲ့၊ ဒါဟာ သူ႔ခ်စ္ဇနီးအတြက္ အေကာင္းဆံုးစခန္းပဲလို႔ ဆိုရမယ္ေပါ့၊ ပူပင္တာေတြ ေဘးဖယ္လို႔ ေခါင္းေအးစိတ္ရႊင္နဲ႔ ေတြးတတ္သူလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ <br /><br /><br /> " သူကို ကိုယ့္တို႔ မနက္ျဖန္ ျမိဳ႕ ျပန္ေတာ့ ၾကည့္ေပါ့၊ သူ႔႔မိန္းမ မေသခင္က ေရးတာဟူသမွ် သူက တည္းျဖတ္ေလ့ရွိတယ္၊ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ျပီးလို႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေနာက္မွာ သူ႔စာအုပ္ ထြက္ျပီေလ၊ ဖတ္ခ်င္ရင္ ပို႔လိုက္မယ္ " ဟု သီက ေျပာျပီး ကၽြန္မတို႔သည္ ပံုေျပာေသာ ျမစ္ကမ္းစပ္မွ ကားကေလးရွိရာသို႔ ထြက္ခြါလာၾကေလသည္။<br /><br /><br /><br />ၾ<span style="color: rgb(0, 0, 0);">ကည္ေအး</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);">ေသြးေသာက္ မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၆၂</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);">၀တၱဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္သစ္မွ ကူးယူပါသည္။</span><br />( <a href="http://www.facebook.com/profile.php?id=702027663">အိမ္ျပန္ၾကစို႔လား ဂ်ိမ္းေရ</a> <span style="color: rgb(0, 0, 0);">၏ Facebook Notes မွ တပ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပသည္ ။</span>)</span>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-55120032912630936822010-09-02T20:39:00.004+08:002010-09-02T23:26:32.702+08:00ညိွဳးထန္သူ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUuzwXoUU6daLVs6PcTpEMH2HjaiBHNrBr4tVhXXEbDLi-HIDkzapk6vrHaU4XPg1CTQpPc5wRNMKBZtB1uG381OIH1ow-RSo6VcD4NrufvG24kJuSUxlTN5zhyphenhyphenBKTaTjxfyBgUAOMHac/s1600/crying-2-michelle-key.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 217px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUuzwXoUU6daLVs6PcTpEMH2HjaiBHNrBr4tVhXXEbDLi-HIDkzapk6vrHaU4XPg1CTQpPc5wRNMKBZtB1uG381OIH1ow-RSo6VcD4NrufvG24kJuSUxlTN5zhyphenhyphenBKTaTjxfyBgUAOMHac/s320/crying-2-michelle-key.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512294957266617938" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">တငင္ငင္ပင္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ၾကင္ခ်စ္ႏြမ္းလ် ၊ လြမ္းတမ္းတဟန္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ကမ္းစျမိဳင္စပ္ ၊ သစ္ရြက္ညပ္ေသာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">တပ္မက္ေမာရာ ၊ ေတာခန္းသာမွ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ငွက္ျပာေမာက္နီ ၊ ျမေက်းအီ၍</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ပလီႏြဲ႔ ခ်ီ ၊ ေတာင္ယွက္မွီၾက …..</span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ပီျပင္ပြင့္ႏွစ္ ၊ စံပယ္သစ္လဲ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ကိုင္းဆစ္ျမၾကား ၊ ေငြၾကယ္ပြားပင္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေခ်ာ့့ျဖားေသြးယူ ၊ လိပ္ျပာၾကဴေမြး</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">စိတ္တူခ်စ္ဆင့္ ၊ ေႏွာင္စိတ္ရင့္ခဲ့ …..</span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">သခင့္ေမတၱာ ၊ မယံုသာေသာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ၾကမၼာ ဖင့္ေလး ၊ ႏွမေထြးမူ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ႏႈတ္ေႏွးစိုးရြံ႕ ၊ မေမးဝံ့ဘူး</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေျပာအံ့မူးမူး ၊ ၾကည္ႏူးစကား</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">အားႏြဲ႔ ထစ္လွ ၊ တစ္ခြန္းစတိုင္း</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ႏႈတ္ဟဟပင္ ၊ ဆိုခ်င္ခဲခက္ </span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေန႔ညဥ့္ရက္ဆက္ ၊ တင္းမာရက္ခဲ့</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ပင့္သက္ၾကာေထြ ၊ လက္ေခ်ာင္းေရ၍</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေျပျပစ္နားလည္ ၊ သိျမင္မည္လား</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">မၾကည္လင္ျပန္ ၊ ညွိဳးထန္မည္လား</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေစာင့္ရည္ဘဝ ၊ ကိုယ္ထီးတသ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">မာနကိုးလဲ ၊ ရင္လႈိက္လွဲရ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ဆင္းရဲနာသစ္ ၊ အခ်စ္ျဖစ္သည္ ။ ။</span><br /><br /><span style="font-size:85%;">ၾကည္ေအး<br />( ရႈမဝမဂၢဇင္ း ၊ ၁၉၆၉ ၊ ဒီဇင္ဘာ ) </span>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-51134024902090719172010-09-01T10:18:00.007+08:002010-09-01T10:23:37.142+08:00လြမ္းအိပ္မက္<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCkLn81m9X3AZECY_hiq88IE7nCJn-LSyU5PQuR43ZHnjxL6ZsuxSweQPWL7jC8IBdPCE59niP74RC3-Hmt8IsHxuna7dtK4VylISvl3o-WeMuLVcnZiaHJkJWInV3kzPZmb3FSLuaG9s/s1600/1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 220px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCkLn81m9X3AZECY_hiq88IE7nCJn-LSyU5PQuR43ZHnjxL6ZsuxSweQPWL7jC8IBdPCE59niP74RC3-Hmt8IsHxuna7dtK4VylISvl3o-WeMuLVcnZiaHJkJWInV3kzPZmb3FSLuaG9s/s400/1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511764691525543234" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqn19-2NXZ2pVIUuK2cDgyTcuYf6Mwx9SezEnW1KnKk23TABpYEWdvx8kpc57QC8bVwSiKtlB-7jLLhqNEo0DTAG3eyNJhTFfBvmu4USYi86MxFgmPBnks1aq-nBQemTjahFRjV6OAYUo/s1600/2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 347px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqn19-2NXZ2pVIUuK2cDgyTcuYf6Mwx9SezEnW1KnKk23TABpYEWdvx8kpc57QC8bVwSiKtlB-7jLLhqNEo0DTAG3eyNJhTFfBvmu4USYi86MxFgmPBnks1aq-nBQemTjahFRjV6OAYUo/s400/2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511764636628878786" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnyFLT4-a3GsIUiQunP75Uq0z0xQd5z5vxFWG_GBGJT58geAOGF8RLKyaFLtT6SzET0g1D_HvEicYQTw3bZkWIgIsAcKw96Q2DbELzncFQMG8QCoXFaQ53Maql30dlfAM_Bw9qFdZ4tXY/s1600/3.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 333px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnyFLT4-a3GsIUiQunP75Uq0z0xQd5z5vxFWG_GBGJT58geAOGF8RLKyaFLtT6SzET0g1D_HvEicYQTw3bZkWIgIsAcKw96Q2DbELzncFQMG8QCoXFaQ53Maql30dlfAM_Bw9qFdZ4tXY/s400/3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511764562261521586" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj0Knr5ZCSK8ZtvWR5uyKCIaGHb3_YaOmRqxafLfu-S2Wg9iyaewy36ZK_Hzq_6H7hZDO0EJRFm3Vl_DVJej3J45M2GIcCAi1VRlIqTF3EiuToOOASMtdn7tpocQyk0nZ8eRPIIvmfC2U/s1600/4.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj0Knr5ZCSK8ZtvWR5uyKCIaGHb3_YaOmRqxafLfu-S2Wg9iyaewy36ZK_Hzq_6H7hZDO0EJRFm3Vl_DVJej3J45M2GIcCAi1VRlIqTF3EiuToOOASMtdn7tpocQyk0nZ8eRPIIvmfC2U/s400/4.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511764446561899442" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicQLy0xXEhnTtrXrhZFqlibD7cpxaurmdImopbijFIfkWPVr_L_epBIUHd0dOygto6QxYReOwH9-0T-QddkiwinPhSVtC6TbYUt3W_lRAXCzhO0-_B0j-9hsF_MDsub1-Jlv_HbYsiN34/s1600/5.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 351px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicQLy0xXEhnTtrXrhZFqlibD7cpxaurmdImopbijFIfkWPVr_L_epBIUHd0dOygto6QxYReOwH9-0T-QddkiwinPhSVtC6TbYUt3W_lRAXCzhO0-_B0j-9hsF_MDsub1-Jlv_HbYsiN34/s400/5.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511764389695957394" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhepil4Ob775nCjNuscELX89RvTuCYkMcwpE6OJZ03e1CSx2JPs1Mv8K_7nNKxxTUNmxADnkwW5wJrXzl-LgUA4vFHiL89lx572Shsi60rWvOOYrBX05hmyB5HwjLe32x0j64V44lCE2q4/s1600/6.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 251px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhepil4Ob775nCjNuscELX89RvTuCYkMcwpE6OJZ03e1CSx2JPs1Mv8K_7nNKxxTUNmxADnkwW5wJrXzl-LgUA4vFHiL89lx572Shsi60rWvOOYrBX05hmyB5HwjLe32x0j64V44lCE2q4/s400/6.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511764277390862098" border="0" /></a><br /><br />(ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ အမွတ္ ၁၉၀ ၊ မတ္ ၁၉၆၃)Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-60394083246893979752010-08-27T20:48:00.003+08:002010-08-27T20:51:36.940+08:00က်န္ရစ္သူအေတြး<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZRBM5uHNuuvZoIrNbKOUZklITH21El2K6ijACs2qO0e-fqURR-oA-YvJLmAsNzQQ4pUkqusP8IEZprPNGn2ARJZzFspoD66VBj-mO6rEYSPqOGxvqWlXzQAAfYJoypkBa4A4yS9k1kb0/s1600/Broken+Dream.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 305px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZRBM5uHNuuvZoIrNbKOUZklITH21El2K6ijACs2qO0e-fqURR-oA-YvJLmAsNzQQ4pUkqusP8IEZprPNGn2ARJZzFspoD66VBj-mO6rEYSPqOGxvqWlXzQAAfYJoypkBa4A4yS9k1kb0/s320/Broken+Dream.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510070877367800706" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">သူသြားေတာ့မည္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေပြ႔ေခ်ာ့ေထြးလည္း ၊ ဝမ္းနည္းရံုမွ်</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">မႈန္ဝါးမ်က္ႏွာ ၊ မ်က္ရည္ကာဆီး</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ျပန္လာပါဦး ၊ ခြဲခ်င္ဘူးကြယ္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">မူးယစ္ေဝည ၊ ေမႊးထံုသဆဲ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ခဏေတြ႔ေမာ ၊ ရင္ခုန္ေရာယွက္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေျပာခ်င္စကား ၊ ေမးခြန္းမ်ားစြာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေမ့ကာထားျပီး ၊ ျပန္ခ်ိန္နီးမွ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ငိုညည္းတစ္ဝက္ ၊ မမွီလက္ကမ္း</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ႏႈတ္ဆက္ဝိုးဝါး ၊ ေျပးထြက္သြားမွ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">တံခါးရပ္မွီ ေငးခဲ့ျပီ ။</span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">သူခ်န္ရစ္ေသာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">မူးယစ္ေဝည ၊ ေမႊးထံုျမခဲ့</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">အလွမပီ ၊ ႏြမ္းလ်သီေသာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ႏွင္းဆီဝါဝါ ၊ ငံုေျပအာစ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ရင္မွာေခၽြးလြင့္ ၊ ပြင့္ဖတ္ႏုကို</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ယုယခုပင္ ၊ စုေဆာင္းေကာက္ယူ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">နမ္းရႈိက္ရွဴေမႊး ၊ သူလာခဲ့ေသာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">လြမ္းပံုေျပာသည္ ၊ စိတ္ေမာသက္ေသ ။</span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">သူ႕စကားမူ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေခ်ာ့ျဖားပလီ ၊ သီရီတတ္ေသာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">နတ္မိႏြယ္လို ၊ ပိုမိုဟုတ္ဘူး</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေမ့မူးရစ္ေဝ့</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">သူ႕ကိုယ္ေငြ႕ေမႊး ၊ ေႏြးပူတတ္သည္ </span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">မ်က္ရည္ပုလဲ ၊ သည္းဖိုငိုသည္ </span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ညိဳေမွာင္ဝင္းလွ်ပ္ ၊ မ်က္ေတာင္ခတ္သည္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ရွတိုက္ေရြ႕လ်ား ၊ တိမ္လြင့္ပါးသို႔</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ျပန္သြားတတ္သူသာတကား ။ ။</span><br /><br /><span style="font-size:85%;">( ၾကည္ေအး )<br />ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ ဧျပီ ၊ ၁၉၇၂ ၊ စာ -၁။</span>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-18131800641597205122010-08-27T17:04:00.003+08:002010-08-27T17:06:09.188+08:00တေစၦ<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfgYqZjlEwAvVHV5VTYzb51d66rJlI9T9pXJ2deyIJCpnfS8aCLKA1tuZnDEVJ9k4pQ80-ww4RkZr1CnLjT8dNCzNx9tpQYn9s0O6unYy5igSCAF0sW9VjDoUSAMdXNYoKC05MNxfHiuc/s1600/27028_373293184422_371037724422_3628037_5952964_n.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 277px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfgYqZjlEwAvVHV5VTYzb51d66rJlI9T9pXJ2deyIJCpnfS8aCLKA1tuZnDEVJ9k4pQ80-ww4RkZr1CnLjT8dNCzNx9tpQYn9s0O6unYy5igSCAF0sW9VjDoUSAMdXNYoKC05MNxfHiuc/s400/27028_373293184422_371037724422_3628037_5952964_n.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510013122039506370" border="0" /></a><span style="font-size:78%;">'တေစၦ' ကဗ်ာမူရင္း (တာရာမဂၢဇင္း အတြဲ ၃ ၊ အမွတ္ ၂၀ ၊ ၁၉၄၉)<br /></span></div><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">အိပ္လို႔မရ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထၿပီးထိုင္ေန</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေမြ႕ရာေတြလဲ၊ ေၾကမြတြန္႔လိပ္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊ သတိျပယ္လြင့္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ခိုတြယ္စရာ၊ အတည္မက်။</span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">အျပင္ဘက္မွာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">သစ္႐ြက္ေတြၾကား၊ ၾကယ္ေလးငါးပြင့္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">စကားပင္အို၊ ကန္ေရစိုစြတ္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ဟိုမွာလႈပ္လႈပ္၊ ငုတ္တုတ္လက္ကမ္း</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">စမ္းေလွ်ာက္သြားေန၊ ျမက္ခ်ံဳေတြထဲ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">တေစၦ ငါကိုယ္တိုင္ပါပဲ။</span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ခုတင္ေျခရင္း</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ျဖည္းနင္းရွပ္ရွပ္၊ မတ္တပ္ထလိုက္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ခန္းဝကိုလာ၊ ဝရန္တာမွာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">သည္မွာတစ္ေယာက္၊ တေစၦေျခာက္လွန္႔</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ၾကည့္၊ မ်က္ႏွာလွည့္စမ္း</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">တည့္တည့္လွမ္းျမင္၊ ေအာ္ငိုခ်င္မိ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">တဆင္တည္းပဲ သူႏွင့္ငါ။</span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ျမစ္နက္ထဲမွာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ငါ-ေရနစ္ျမႇဳပ္၊ ခ်မ္းၿပီးကုပ္ေန</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ကုကၠိဳကိုင္းၾကား၊ ငါေနနားလိုက္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ဘုရားေရွ႕ေမွာက္၊ ဒူးေထာက္ေရာက္ျပန္။</span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ေမာပန္းလ်ႏွင့္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">တစ္ေယာက္ေသာငါ၊ ငါမ်ားစြာမွ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ထလာလြင့္ပါး၊ ေမာင့္အနားကို</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">စကားေထြရာ၊ ငိုသံပါႏွင့္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">ဘာမွမၾကား၊ ေမာင့္အနားမွာ</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">"ထသြားစို႔ဆို၊ ေမ့ကိုအိပ္မက္</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">မမက္ဘူးလား"၊ တေစၦျဖားေယာင္း</span><br /><span style="color: rgb(0, 0, 102);">မႈန္မႊားစိတ္ဝယ္၊ အရိပ္ထင္။ ။<br /><br /></span><span style="font-size:85%;"><span style="color: rgb(0, 0, 0);">ၾကည္ေအး</span><br /></span> <div style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-size:85%;">(တာရာမဂၢဇင္း ၊ အတြဲ ၃ ၊ အမွတ္ ၂ဝ ၊ ၁၉၄၇)</span></div>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-67764444225263718572010-08-27T16:43:00.003+08:002010-08-27T16:46:07.544+08:00ျမိဳ႕လယ္လမ္း<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjLdRNBPiXhnCJAcAXcStiNUVVxl6fM3DnjRlsCwJY0sHz8uksqGt6Lg04LN-rHjwW1LJll1y2P8U7_0dCmbb62g-5d_QT__verlsjW7P9MHNGbiR-505gbtDdJk7QZ9bxNXL_xQWZh1w/s1600/41209_421774284422_371037724422_4838144_229970_n.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 144px; FLOAT: left; HEIGHT: 200px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510007639660042578" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjLdRNBPiXhnCJAcAXcStiNUVVxl6fM3DnjRlsCwJY0sHz8uksqGt6Lg04LN-rHjwW1LJll1y2P8U7_0dCmbb62g-5d_QT__verlsjW7P9MHNGbiR-505gbtDdJk7QZ9bxNXL_xQWZh1w/s200/41209_421774284422_371037724422_4838144_229970_n.jpg" /></a><br /><br /><br /><br /><span style="color:#000066;">တစ္ေႏြပူဆဲ<br />လူထူထပ္ေသာ၊ကြန္ကရစ္ေတာဟု<br />ေစးေခ်ာျမဳိ႕လမ္း၊သစ္ရိပ္ႏြမ္းလ်<br />စီတန္းရုပ္ရွင္၊ဆူညံယာဥ္ေျပး<br />ဆင္၀င္ေရွ႕ေပါက္၊တြန္႔ေကာက္ေျမြပတ္<br />လက္မွတ္တုိးေရာင္း၊ေပါင္မုန္႔ေတာင္းၾက<br />ေသာင္းေျပာင္းရုတ္ရုတ္၊စိတ္ရႈပ္ေဒါသ<br />ထုိးၾက ၾကိတ္ၾက၊ရဲသားေစာင့္ရသည္။<br /></span><br /><span style="color:#000066;">တရုန္းရုန္းပင္ </span><br /><span style="color:#000066;">ပခံုးထမ္းဟန္၊လက္တြန္းလွည္းတုိ႔<br />မုန္႔ပဲသေရစာ၊ေခၚေအာ္ဆူပူ<br />စားပါ ၀ယ္ပါ၊သည္ကုိလာေနာ္<br />လက္မွာလင္ပန္း၊အကၤ ီ်ႏြမ္းႏွင့္<br />မရမ္းခ်ဥ္စပ္၊ဆီးထုပ္ထပ္၍<br />ကြန္းရွပ္ငါးမုန္႔၊ခ်ိဳျမံဳ႕သၾကား<br />ဆားပဲေလွာ္ရြ၊လစကၠဴၾကည္<br />ေဖ်ာ္ရည္သီးခ်ဥ္၊ခြက္ခ်င္ေရာင္းဆဲ<br />မြန္းလြဲထိန္ညီး၊ေခၽြးဒီးဒီးယုိ<br />မီးလုိ၀မ္းစာ၊ေအးခ်င္ရွာၾက။<br /><br />ဘတ္စ္မွတ္တုိင္၌<br />ေညာင္းထုိင္ခဲ့ျပီ၊လူစည္ကားလွ<br />ကားတစ္ျခမ္းေစာင္း<br />တြဲေလာင္းစီးလာ၊ငါးေသတၱာသုိ႔<br />လူတစ္ရာမက၊မတ္တပ္ထလုိက္<br />ကတ္ေၾကးကုိက္ႏွင့္၊ခါးပုိက္ႏႈိက္မွ<br />ခုန္ခ်လွမ္းတက္၊လုယက္အားခဲ<br />သြားျမဲခရီး၊ေန႔တုိင္းစီးလည္း<br />မညည္းညဴသာ။<br /></span><br /><span style="color:#000066;">သူေတာင္းစားမူ<br />ငါးျပားဆယ္ျပား၊ေပးပါလားရွင္<br />သနားကယ္ပါ၊စြန္႔ၾကဲမွာလား<br />ဆာေလာင္ထမင္း၊ေမွ်ာ္ေငးရင္းက<br />ရိုးၾကြင္းဟင္းက်န္၊ေတာင္းျမည္ၾကံစည္<br />ေတးသီဆုိျပန္၊ႏူ၀ဲျပစား<br />ဘုိးဘြားခါးက်ိဳး၊ဆုိးမ်က္ကန္းရြဲ႕<br />လက္တန္းရြတ္သူ၊ဆုေပးသူတုိ႔<br />ေပးလွဴမေလာက္၊ေရာက္လာၾကျမဲ။<br /><br />တုိက္နံေဘး၌<br />အုတ္ေဆြးေရစိမ့္၊ေျမအက္နိမ့္ေစာင္း<br />ေရပုပ္ေျမာင္းေဟာင္း<br />ယင္တေလာင္းေလာင္း<br />လဲေလ်ာင္းမိန္းေမာ၊ေသငယ္ေျမာသူ<br />ေရာဂါကပ္ေျမွး၊ေဆးႏွင့္ေ၀းစြ<br />လမ္းေဘးမွာေပ်ာက္၊အေလာင္းေကာက္မွ<br />ေရာက္ခဲ့ေဆးရံု၊ရင္ခြဲရံုသို႔<br />စုန္ဆန္တြင္းျပင္၊ေၾကာေသးမွ်င္တုိ႔<br />ေန႔စဥ္ခြဲစိတ္၊ေဆးေက်ာင္းသိပၸံ<br />အဖုိးတန္ခဲ့။<br /><br />ထုိခဏ၌ </span><br /><span style="color:#000066;">လွပဖိတ္လက္၊မွနျပိဳးျပက္ႏွင့္<br />ကားထက္ေျပး၀င္၊စက္ေအးခ်င္ထင့္<br />ေပါင္ပင္ခ်ံဳၾကား၊နတ္မယ္ဖြားသုိ႔<br />ေသြးသားေရာင္းသူ၊ျပံဳးညိွဳ႕ျမဴႏွင့္<br />လူစံုသည့္ဘား၊စပ်စ္ခါးကၽြန္းမွ<br />ပန္ႏုႏႈတ္လႊာ၊မ်က္ရစ္ျပာႏွင့္<br />က်ျဖာျမိတ္ထံုး၊ျမညိဳကံုးႏွင့္<br />သလံုးျဖဴႏု၊ထဘီတုိႏွင့္<br />ကုိယ္ဟန္ေၾကာ့ရႊင္၊ရင္ခ်ီခ်ီႏွင့္<br />ပစ္မွီထုိင္ခံု၊အိည့ံတုန္မွ<br />သက္လံုးႏြဲ႔ ႏြဲ႕ ၊ေမာေျပခဲ့ဟန္<br />ေခတ္ရဲ႕ ပန္းခ်ီေရးခဲ့သည္။</span><br /><br /><span style="font-size:85%;">ၾကည္ေအး<br />(ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ ၁၉၅၇ ဇြန္ )</span>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-45377947521832465022010-08-27T16:40:00.003+08:002010-08-27T16:42:53.575+08:00ကေလးတို႔မိုး<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRcyg59iASWR2xP1sQ-QODNpSGj7nxm9sfPJ2DABYVWbVWmLYvjaA3B67eDjnYdG4MTCagR7413CPPDkYf5lcn9-HrQ8hIAZHAJSnqat1HvtF8CCW0284lwgEHE6FzgT_UpXDWYmgs1qc/s1600/40933_421704504422_371037724422_4837047_6679439_n.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 267px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510006862690317618" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRcyg59iASWR2xP1sQ-QODNpSGj7nxm9sfPJ2DABYVWbVWmLYvjaA3B67eDjnYdG4MTCagR7413CPPDkYf5lcn9-HrQ8hIAZHAJSnqat1HvtF8CCW0284lwgEHE6FzgT_UpXDWYmgs1qc/s400/40933_421704504422_371037724422_4837047_6679439_n.jpg" /></a><br /><div></div><span style="color:#000066;">မိုးပုလဲ မိုးပုလဲ<br />ဓါတ္ၾကိဳးတန္းမွာ တြဲလဲ<br />ျမရြက္ခၽြန္းမွာ ခိုဆြဲ<br />ဇာခ်ဲ႔ ျပာလဲ႔<br />ႏြဲ႔တဲ႔ မိုးပုလဲ။<br /><br />မိုးပုလဲလံုး မပီ႔တပီ<br />အပ္နဲ႔ပိုးခ်ည္ ထိုးေကာက္သီ<br />တစ္လံုးစီ ႏွစ္လံုးစီ<br />ေရြးၾကစို႔ ကိုကို ညီညီ<br />ပါးအို႔နီနီ ညီမပူတူး<br />လွတဲ႔ ၀တဲ႔<br />ကတဲ႔ မပူတူး<br />လည္တိုင္ဆင္လို႔ ရပါဘူး။<br /><br />မိုးပုလဲ မိုးပုလဲ<br />အိမ္ေရွ ႔လမ္းထဲ ျဖန္႔ျဖာၾကဲ<br />ျမေက်ာက္မ်က္ရြဲ ပန္းသလဲ<br />တစ္ခဲ ႏွစ္ခဲ<br />သံုးေလးငါးခဲ<br />မိုးသီး မိုးတြဲ စားျမံဳခ်င္<br />လက္၀ါးေဖာင္းမို႔ ျဖန္႔လို႔တင္<br />ငါးျပားတန္ထင္ ဆယ္ျပားတန္ထင္<br />မခ်ိဳမခ်ဥ္<br />အင္႔ဟင္ အၾကင္သၾကားလံုး<br />ဘယ္မွာ ၀ါးလို႔စားလို႔ ရသည္တုန္း။<br /><br />မိုးပုလဲ မိုးပုလဲ<br />ဖြဲရာမွသည္း<br />သည္းရာမွမည္း<br />ျပတင္းေပါက္မွ သြန္းခ်ဆဲ<br />ပင္လယ္ဆီလည္း လိႈင္းထန္ျမဲ<br />ေျခလွမ္းက်ဲနဲ႔ ကဲ၀င္လာ<br />စစ္သားေျခေထာက္ေတာင္႔ပမာ<br />ရာေထာင္သိန္းသန္း ရြာျဖန္းျဖန္း<br />တပ္မၾကီးနဲ႔ ခ်ီလာစမ္းကြ<br />အေမ႔ထီးတျခမ္း ဆီးလို႔ကာ<br />ပုသိမ္ထီးပ်က္မလုံရက္ပါ<br />၀ရန္တာမွာ အေတာ္လာတဲ႔မိုး<br />ဂိ်ဳးဂ်ိဳးဂိ်မ္႔ဂ်ိမ္႔ သိမ္႔တဲ႔မိုး<br />အက်ၤီခၽြတ္ျပီး ေရထြက္ခ်ိဳးစို႔<br />ကုိေအး ၊ ကိုေထြး ၊ ပူတူး ၊ ကိုတိုး ။ ။<br /></span><br /><span style="font-size:85%;">ၾကည္ေအး<br />( ရႈမဝမဂၢဇင္း ႏိုဝင္ဘာ ၊ ၁၉၆၉ )</span>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-20737718050367598912010-08-27T16:38:00.002+08:002010-08-27T16:39:42.059+08:00ၿပံဳးမ်က္ရည္ၿဖိဳင္ေအး<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrxffyQ_I1Yr4mgSRjA12qRjUwI_dTtSiuPmx_iD_5MYWNmAc7-HatzNERU9qAiQqK1a-xMLO5hZ939yWFEx2MMRsGu6UBRaOPllJVW3nXM-zs5PtWKouZbJqPnmA8kJNhS4v6igi9Lts/s1600/40283_415586709422_371037724422_4670522_7730709_n.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 154px; FLOAT: left; HEIGHT: 200px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510006368542339218" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrxffyQ_I1Yr4mgSRjA12qRjUwI_dTtSiuPmx_iD_5MYWNmAc7-HatzNERU9qAiQqK1a-xMLO5hZ939yWFEx2MMRsGu6UBRaOPllJVW3nXM-zs5PtWKouZbJqPnmA8kJNhS4v6igi9Lts/s200/40283_415586709422_371037724422_4670522_7730709_n.jpg" /></a><br /><div></div><br /><span style="color:#000066;">အစဥ္ေမာပါရ<br />မၾကင္တဲ့သေဘာေတြေတာ့<br />ေျပာမေနႏိုင္ၿပီမို႕<br />စိတ္ကူးသာအယဥ္ထိုင္မိရဲ႕<br />သံေယာဇဥ္ သူသူ ငါငါမခိုင္ျပန္ေတာ့<br />နားေနထိုင္မႈိင္ခဏ<br />ပန္းလ်ေလ့ရွိခဲ့တယ္။<br /><br />ယံုပါရေစရွင့္<br />လံႈစရာအခ်စ္ဆိုသည္ သည္တစ္လမ္းသာမို႕<br />ညီအကို မသိမွန္းသာတဲ့<br />ဆည္းျပာမင္ရည္ခ်မ္းမွာလ<br />ေလမုန္ဆင္ သီရမ္းေစဦး<br />စမ္းလက္ဆန္႕ တြယ္ ။<br /><br />မိုးတစ္ခါတစ္ခါလင္းျပန္လို႕<br />ႏိုးလာလာခ်င္းမွာေတာ့<br />ပ်င္းတတ္တာ တဒဂၤပါပဲ<br />ဘ၀ကာရန္ရွာမလို႕<br />အလွကဗ်ာအသာခ်စ္ရင္ေတာ့<br />အားသစ္လို႕ စိတ္လယ္<br />ရယ္ခ်င္သလိုလိုေလး။ ။<br /><br />စက္၀န္းေရႊ၀ါ<br />ရက္ကန္းခ်ည္ယွက္ျဖာမွ<br />မိုးျပာသာတဲ့ေတာဆီက<br />ဥၾသတစ္ေႏြေက်ာ္လို႕<br />ေဖေဇာ္ဟန္ ကတီၱပါလြနဲ႕<br />ရာသီလြန္မႈန္ျခယ္သသည္မို႕<br />စိန္ပန္းအေခြေခြ ကရာက<br />စီးေထြေထြ အၿပီးေၾကြက်ခ်ိန္မွ<br />ႏႈတ္စၾကည္ျဖဴနဲ႕<br />ေစာင့္သသူ ႏြဲ႕ ပခံုးမွာရွင့္<br />(စြန္႕ ၀ံ ့ရင္ ဘယ္မွာရႈံးႏိုင္လဲ့ သံသရာညည္းညဴလို႕ မဆံုးေစနဲ႕ )<br />အံုးစက္ႏိုင္ေသးေပလို႕<br />ၿပံဳးမ်က္ရည္ၿဖိဳင္ေအး ။ ။<br /></span><br /><span style="font-size:85%;">ၾကည္ေအး<br />( ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ ႏိုဝင္ဘာ ၊ ၁၉၅၅ )</span>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-45559234841387058602010-08-27T16:36:00.002+08:002010-08-27T16:37:47.657+08:00ခ်စ္သူလိုက္မယ္လား<span style="color:#000066;"></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5UqU7HV8Wh8hq9yNRe_lV7zLrMSYpQ1qHGoyirwnYN_glQHRXPHAcFJOR5Ws940XpAcye3XrhGLkjjeH5IDCYIQxLw-XUl58sS3anezjOSMcZdSw8lb9H14JmEPwCigNRKATeZVUV-2k/s1600/24487_383301574422_371037724422_3867136_2041543_n.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 293px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510005892869372354" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5UqU7HV8Wh8hq9yNRe_lV7zLrMSYpQ1qHGoyirwnYN_glQHRXPHAcFJOR5Ws940XpAcye3XrhGLkjjeH5IDCYIQxLw-XUl58sS3anezjOSMcZdSw8lb9H14JmEPwCigNRKATeZVUV-2k/s400/24487_383301574422_371037724422_3867136_2041543_n.jpg" /></a><br /><div></div><br /><span style="color:#000066;">ႏွင္းဆီျပာေပၚသည့္ႏွစ္မွာလ<br />ေနရစ္ကြယ္ ဘယ္သူတားနဲ႔ေတာ့<br />စြန္႔စားတယ္ ဆိုခ်င္ဆို<br />ဖို၀င္မီ ေဇာ္ဂ်ီတို႔ကၽြန္းလိုပ<br />ခုိခ်င္ျပီ ေပ်ာ္မည္ထင္တဲ့ကၽြန္းဆီသို႔<br />အိမ္တန္း၀င္ခ်င္ရွာတဲ့<br />ေျခက်ရာ ေပ်ာ္သည့္ၾကက္လိုပ<br />အျပီးအခြါ ခက္တာမို႔<br />ခရီးတစ္ခါထြက္မယ္ျပင္။<br /><br />ေတာင္ျဖဴတန္း<br />ျမဴသမ္းရီေ၀တဲ့<br />ေတာအေျခ ေျမတစ္ကြက္<br />ထင္းရွဴးပင္ ရင္ေပါင္ယွက္ပါလို႔<br />ေနျခည္မွာ သစ္ရည္တက္ခ်ိန္ု၌<br />ငွက္ေဖာ္ကြဲေဆြၾကင္ေခၚသတဲ့<br />မွည့္ေပ်ာ္ခ်ံဳႏြယ္သီး<br />ေခ်ာင္းဆံုမွာ ဗံုငယ္တီးသလိုပ<br />ေရပလံု ခုန္ပ်ံစီးရွာတဲ့<br />ရြက္ႏြမ္းေၾကြ ေရစပ္အနီးမွာ<br />က်ဴ၀ါးအိမ္ငယ္ မွီးေတာ့မယ္<br />ဆီမီးခြက္ဆင္။<br /><br />ခ်စ္သူလိုက္မယ္လား<br />အၾကိဳက္စံပယ္ရံုု၌<br />တစ္ေနကုန္ တံု႔လွယ္စကားေတြနဲ႔<br />အနားမခြါခ်င္ဘု<br />ေျမလြင္ျပင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ကာျဖင့္<br />ေရညွိမွဳန္ ဆူးခ်ံဳ ေႏွာက္ေသာ္လည္း<br />လာလမ္း ဘယ္မေပ်ာက္ပါဘု<br />ဆည္းဆာခ်ိန္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွာပ<br />ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကဲ ဖဲပိုးမိုးျပင္<br />အိပ္ရာ၀င္ ေပြ႔ေထြး<br />တစ္ေလ တစ္ခါတစ္ရံ<br />ျမ၀န္းေငြျခည္လွ်ံမွ<br />ပုရစ္ညံ ရင္ကြဲတို႔<br />မစဲေအာင္ ေႏြၾကိဳယူေတာ့<br />ရင္တြင္း ဆူပူလိမ့္<br />က်န္ရစ္သူေဆြငယ္ခ်င္းတို႔<br />စကားတင္း ဆိုေလျပီထင့္<br />သူတို႔ဆီ သာၾကည္ေအးပါစ<br />ျခားပင္လယ္ ဘယ္လိုေ၀းေပမယ့္<br />မလာခ်င္ရင္ တကယ္ေ၀းေပမယ့္<br />လာခ်င္ရင္ အလြယ္ကေလး<br />ခရီးနာရီ ႏွစ္ဆယ့္ေလးသာပဲ<br />ကံဖန္ရင္ ျပန္လည္ေျပးခ်င္လိမ့္မယ္<br />မ်က္ရည္ပါးျပင္ေႏြးရင္ေတာ့<br />ခ်စ္သူကို ျပစ္မယူေၾကးပါရွင့္<br />စိတ္တည္ျငိမ္ သိမ္ေမြ႔ေအးသူက<br />ႏွဳတ္ခမ္းလႊာ နမ္းတစ္ရာေမႊးရယ္နဲ႔<br />ေခ်ာ့ေတာ့ကြယ္ေလး။ ။</span><br /><br /><span style="font-size:85%;">(ၾကည္ေအး)<br />ရွဳမ၀၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၇၂</span>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-25482776841287225872010-08-27T16:34:00.003+08:002010-08-27T16:36:13.810+08:00သမီးအလိမၼာ<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqrFGw0vp5AFReEvk9gxCF_NZoJOtZYbOMuadeKTje3EYQcaYxq-h32NNUHsN9yL0aBUnmTXA-mkpchfHF0t8l9oFXY5vmCADEvwLGdYxZMV7W-wC7hU5de9-ERhy5OMkUn3NEIruJNZQ/s1600/25627_378758959422_371037724422_3763467_7527212_n.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510005321145012658" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqrFGw0vp5AFReEvk9gxCF_NZoJOtZYbOMuadeKTje3EYQcaYxq-h32NNUHsN9yL0aBUnmTXA-mkpchfHF0t8l9oFXY5vmCADEvwLGdYxZMV7W-wC7hU5de9-ERhy5OMkUn3NEIruJNZQ/s400/25627_378758959422_371037724422_3763467_7527212_n.jpg" /></a><br /><br /><br /><span style="color:#000066;">မေမႊးထံု ၊ မေမႊးထံု<br />ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ နပ္ခါးမႈန္<br />မေမႊးထံု ဘာေၾကာင့္ေမႊး<br />ရွင္ေတာင္နပ္ခါး လိမ္းလုိ႔ေမႊး ။<br /><br />မေမႊးထံု ၊ မေမႊးထံု<br />စံပယ္ကံုးနဲ႔ ဆံထံုးပံု<br />မေမႊးထံု ဘာေၾကာင့္ေမႊး<br />ေတာစံပယ္ေသး ပန္လို႔ေမႊး ။<br /><br />မေမႊးထံု ၊ မေမႊးထံု<br />ႏႈတ္ခမ္းပါးနဲ႔ ကြမ္းဝါးငံု<br />မေမႊးထံု ဘာေၾကာင့္ေမႊး<br />စမံုကြမ္းေအး ဝါးလို႔ေမႊး ။<br /><br />မေမႊးထံု ၊ မေမႊးထံု<br />ႏႈတ္ခ်ိဳေအးတဲ့ မေမႊးထံု<br />မေမႊးထံု ဘာေၾကာင့္ေမႊး<br />လိမၼာေရးျခား သတင္းေျပး<br />သမီးျမေက်း ၾကာညိဳေသြး<br />စိတ္တည္ၾကည္လို႔ နာမည္ေမႊး ။ ။<br /></span><br /><span style="font-size:85%;">ၾကည္ေအး<br />(ရႈမဝ ၊ ၁၉၇၀ ၊ ဇူလိုင္)</span></div>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-58612995258401704042010-08-27T16:32:00.002+08:002010-08-27T16:33:46.739+08:00စံပယ္ႏိုးေသာ အတိတ္<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuf8orcWFQI9hMRPSER8IppMozvnzoAdcL-ScTKTl0dO79AvWajoZ2rC3qIelaK9huSw3I9OmmNN2IfHc0myWZSmxO-Ym-XD4wxVuaV-CJv_y6R91zHOXafeLXLtna-V5OTEBfgkSlsfk/s1600/jasmine.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 244px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510004857564071522" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuf8orcWFQI9hMRPSER8IppMozvnzoAdcL-ScTKTl0dO79AvWajoZ2rC3qIelaK9huSw3I9OmmNN2IfHc0myWZSmxO-Ym-XD4wxVuaV-CJv_y6R91zHOXafeLXLtna-V5OTEBfgkSlsfk/s320/jasmine.jpg" /></a><br /><div></div><br /><span style="color:#000066;">ေက်ာင္းဖြင့္ကာစ<br />သမီးျမေက်း ၊ သူငယ္ခ်င္းေပးသည့္<br />ေဖြးႏုရြရြ ၊ စံပယ္လွပြင့္<br />ျမပြင့္ၾကယ္ပြင့္ ၊ ေငြပြင့္ႏွင္းျဖဴး<br />သင္းမူးယစ္ေဝ့ ၊ ဧည့္ခန္းေကြ႔မွာ<br />"ေမေမ့ ... ေမေမ့" ၊ ေခၚ၍ဝင္လာ<br />ရင္မွာပိုက္ေပြ႔ ၊ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ျမဴး<br />ေပ်ာ္ၾကဴးမဆံုး ၊ ျပံဳးလွစ္ဟဟ<br />သီခ်င္းစႏွင့္ ၊ ခ်ိဳျမႏႈတ္ခမ္း<br />စံပယ္ပန္းႏွင့္ အျပိဳင္ ။<br /><br />" စံပယ္ပြင့္တစ္ရာ<br />ႏွစ္ရာ သံုးရာ ၊ မကပါဘူး<br />မိုးရာသီ ဦး ၊ စံပယ္ဦးရွင့္<br />ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ၊ ခူးဆြတ္အားခဲ "<br />စကားတီတာ ၊ ခ်စ္စရာႏွင့္<br />လဲ့ျပာဖိတ္ရႊန္း ၊ ေငြလင္ပန္း၌<br />ၾကဲဖ်န္းပံုဆင့္ ၊ စံပယ္ပြင့္မ်ား<br />လက္ႏွင့္ထိခက္ ၊ မကိုင္ရက္ျပန္<br />မ်က္စိအတူ ၊ ခ်စ္ၾကည္ျဖဴေသာ<br />ေဖတူသမီး<br />အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနသည္ ။<br /><br />စံပယ္ျဖဴမ်ား<br />သဲ့ယူနမ္းရႈိက္ ၊ သမီးလႈိက္လွဲ<br />ရယ္ပြဲဖြဲ႕ ရႊင္ ၊ ကေလးသြင္တည့္ ။<br /><br />ရင္ခုန္ထိတ္ထိတ္ ၊ အတိတ္ေဝးေဝး<br />ငယ္ရြယ္ေသးက<br />ျပစ္ေမွးမထင္ ၊ ျဖဴစင္ဆဲကို<br />ခြဲခြာရသူ ၊ ခ်စ္ဦးသူဟု<br />ပူျပင္းေနျခည္ ၊ ထိမိသည္ကို<br />ျပန္လည္စိုးရြံ႕ ၊ မေတြးဝံ့ဆဲ<br />ပ်ံ႕ မူးစံပယ္ ၊ သမီးငယ္မူ<br />ျပံဳးရယ္တည့္တည့္ ၊ လွမ္းကာၾကည့္ျပီး<br />မသိေပ်ာ္ျမဴးဆဲပင္ ။ ။<br /></span><br /><span style="font-size:85%;">(ၾကည္ေအး)<br />( ရႈမဝ ၊ ၁၉၇၁ ၊ ၾသဂုတ္)</span>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3888566300800494856.post-49069237991566653562010-08-27T16:29:00.003+08:002010-08-27T16:31:34.788+08:00ဘဝကူး<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh1bwxUaznAUzP7JS1RUoulj7cP5AMP17XmV4izR04ap5bpfccbKsOuHs1dOYMWbBO3xaoeX75BpcKS4numcRRWpX3bJ38CErpjxGvplRG5MYaSwfoaBA9XvVlCIA8Cl73wn20QNkubA8/s1600/27028_374983829422_371037724422_3666164_6887729_n.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 288px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510004147555663394" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh1bwxUaznAUzP7JS1RUoulj7cP5AMP17XmV4izR04ap5bpfccbKsOuHs1dOYMWbBO3xaoeX75BpcKS4numcRRWpX3bJ38CErpjxGvplRG5MYaSwfoaBA9XvVlCIA8Cl73wn20QNkubA8/s400/27028_374983829422_371037724422_3666164_6887729_n.jpg" /></a><br /><br /><span style="color:#000066;"></span><span style="color:#000066;">မိုးရြာျပီးစ<br />ေျမၾကီးညံ့သိပ္ ၊ တိမ္ရိပ္ေမွာင္ေဖ်ာ့<br />ညႊတ္ေကာ့သစ္ရြက္ ၊ ေရစက္စက္ေအာက္<br />မိုးသက္ေလမွာ ေမတစ္ေယာက္တည္း ။<br /><br />ျမစ္ေရစပ္၌<br />မတ္ရပ္ေတာင့္တင္း ၊ ရင္ဟင္းလင္းဟ<br />ေငြကြင္းဂယက္ ၊ ေျခကိုပတ္မွ<br />ပင့္သက္ရႈိက္ငင္ ၊ ေလ်ာ့ဆံပင္လည္း<br />ေလတြင္ေျပသြား ၊ လြင့္ပါးလိုက္တာ။<br /><br />လူရိပ္ေရးေရး<br />ကေလးငိုသံ ၊ ေတးဆိုဟန္လို<br />အသံဗလံ ၊ ျမစ္ေရလွ်ံမွာ<br />စုန္ဆန္ေမ်ာစီး ၊ တီးတိုးညည္းလာ<br />အနီးကပ္ေခၚ ၊ လိုက္ခဲ့ေခၚလို<br />ရမ္းေရာ္ စိတ္ညစ္ ၊ မူးရစ္ရစ္ျမင္<br />ေျပာင္းသစ္ျမိဳ႕ ရြာ တစ္ဘက္ကမ္း ။<br /><br />သတိေဝ့လည္<br />ေမ့ေလ်ာ့ျဖည္းညင္း ၊ ေရကိုဆင္းျပီး<br />စမ္းနင္းေလွ်ာက္ခဲ့ ၊ ေက်ာက္ပဲ့ရြဲ႕ စူး<br />မူးနစ္မြန္းေနာက္ ၊ လြယ္ကူေရာက္သည္<br />ေရေအာက္ျဖတ္လမ္း တိတ္တခိုး ။ ။</span></div><br /><span style="font-size:85%;">(ၾကည္ေအး)<br />တာရာ မဂၢဇင္း ၊ အတြဲ ၃ ၊ အမွတ္ ၁၈ ၊ ၁၉၄၉</span>Aung Phyoehttp://www.blogger.com/profile/08154075605117522278noreply@blogger.com1