ကုိကုိ႔ႏွမ ျမနႏၵာ (ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ ၃)

၃

ကုိကုိ႔ ႏွမကေတာ႔ည ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းပါရဲ႔၊ သနားစရာလည္း ေကာင္းရဲ႔၊ စိတ္ပ်က္စရာလည္း ေကာင္းရဲ႔ ဟု ျမနႏၵာရဲ႔ အကုိလင္ သာဦးေဂ်ာ္က ေတြးေလ႔ရွိ၏။ ျမနႏၵာဟာ ေန႔ညမခြဲ အိပ္မက္ မက္တတ္သူ၊ အိပ္မက္ကုိ တကယ္မွတ္သူ၊ အိပ္မက္ကုိစုံမက္သူ၊ ေခါင္းမာသူလုိ႔ ထင္သည္။ သည္လုိေျပာလွ်င္ ျမနႏၵာက နီျမန္းလာေသာမ်က္ႏွာကုိ ၀ွက္လုိဟန္ ေခါင္းတဘက္ငဲ႔၍ ႏြဲ႔၍  “အုိ….သည္လုိျမနႏၵာေမြးလာတာ။ ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ” ဟု ဆုိျပန္ေခ်ဦးမည္။

ပါပါ႔ အျပစ္လား။ ပါပါကျဖင္႔ လူတုိ႔ၾကည္ႏူးစရာ အလွတရပ္အျဖစ္ ေမြးလာေသာ သမီး ျမနႏၵာကုိ ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏုိးခဲ႔သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ႔သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အဖုိးတန္ကေလး ျဖစ္ေစခဲ႔သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အထက္တန္းက်ေစခဲ႔သလဲ။ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္တမွ်ပါဘဲကြယ္။

သမီးျမနႏၵာကုိ မေမြးခင္ကတည္းက အစီအစဥ္ၾကီးသူ ပါပါက အားလုံးစီစဥ္ခဲ႔သည္ပင္။ ထုိအစီအစဥ္ထဲတြင္ သာဦးေဂ်ာ္သည္ ေနရာေကာင္းက ပါခဲ႔သည္။ ႏွမတစ္၀မ္းကြဲကေမြးတာ၊ တဦးတည္းေသာ သားျဖစ္တာ၊ ျမနႏၵာထက္ ၆ ႏွစ္ခန္႔ၾကီးတာ၊ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာသန္႔စင္တာ၊ ပညာဥာဏ္ေတာ္တာေတြသည္ ပါပါ႔ မ်က္စိက်စရာ အရည္အခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေလ၏။ သမီးမိန္းကေလးေမြးသည္ဆုိသည္ႏွင္႔ ပါပါသည္ သာဦးေဂ်ာ္ကုိ သူ႔အေဖ အေမဆီက ေတာင္းခဲ႔သည္။

ပါပါ႔ အစီအစဥ္အရ ျမနႏၵာေမြးေသာႏွစ္မွာပင္ သာဦးေဂ်ာ္ ေမၿမိဳ႔ေက်ာင္း ေျပာင္းရသည္။ ငယ္ရြယ္ေသးလ်က္ျဖင္႔ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္စုံ ၀တ္ရ၏။ အေနာက္တုိင္းထုံးစံ ယဥ္ေက်းမႈသာ သင္ၾကားရ၏။ ရခုိင္ ျမန္မာစကား မေျပာရေတာ႔။ လန္ဒန္မက္ထရစ္ေျဖၿပီး အဂၤလန္ပုိ႔ရန္ ရည္ရြယ္ေသး၏။ ျမနႏၵာႏွင္႔အတူ ပုိ႔မည္ထင္ရဲ ႔။ စစ္ျဖစ္သြားသည္ႏွင္႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာ၀န္ဘြဲ ႔ ရလုိက္၏။ ေဆးရုံၾကီးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ အလုပ္လုပ္ၿပီး အေမရိကန္သုိ႔ သြားရသည္။

ျမနႏၵာ မက္ထရစ္ေအာင္သည္႔ႏွစ္မွာ သူသည္ ေဆးရုံၾကီးတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ အလုပ္လုပ္ၿပီး၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္ငါးႏွစ္ ျပည္႔ၿပီး ျဖစ္သည္။ ျမနႏၵာႏွင္႔ ယူမည္႔သူမုိ႔ အခ်စ္စစ္ကုိ ဘယ္မွာမွ မရွာဘဲ၊ အခ်စ္မ်ားစြာကုိသာ ရွာခဲ႔သည္။ လိပ္ျပာပမာ ေမြးၾကိဳင္လွပေသာ ပန္းေတြ႔ရာ၌ နားခ်င္ေသာ ၀ါသနာရွိတာလည္း အမွန္ပဲ။ အဖုိးတန္သမီးႏွင္႔ လုိက္ေလ်ာရန္ ေကာင္းစြာ သုံးျဖဳန္းႏုိင္ေအာင္ ပါပါက ေငြပုိ႔ထားသည္တစ္ေၾကာင္း၊ သူသည္ ရုပ္ေခ်ာေသာ၊ ပညာေတာ္ေသာ၊ အထက္တန္းက်က် ၀တ္ႏုိင္ေသာ ဆရာ၀န္ေပါက္စ ျဖစ္ေလရာ၊ လြယ္ကူးရာ ေက်ာင္းသူ နာ႔စ္မတုိ႔၏ အခ်စ္မ်ားစြာကုိ ခံယူရသည္။ ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ ဘ၀လုိ႔လည္း ထင္သည္။

ထုိႏွစ္မွာ ျမနႏၵာႏွင္႔ လက္ထပ္ရမလုိ ျဖစ္လုိက္ေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ ျမနႏၵာက ေကာလိပ္သြားခ်င္ေသးသည္မုိ႔ ေစ႔စပ္ေၾကာင္းလမ္းရုံပဲ ျပဳရ၏။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္လုိက္၏။ ပါပါတုိ႔ ပုိက္ဆံေပါလွခ်ည္လား ထင္လုိက္၏။ ျမနႏၵာ အရြယ္ေရာက္မွ ေလးငါးခါသာ ျမင္ဖူးခဲ႔ရာ ေစ႔စပ္ေသာေန႔မွာ အလွတရပ္ကုိ ေကာင္းစြာ သုံးသပ္ခြင္႔ရလုိက္၏။

လွလုိက္တဲ႔ ျမနႏၵာ။ ကုိကုိ႔ မယားျဖစ္မယ္႔ ျမနႏၵာဟာ ေက်နပ္စရာပါလားကြယ္လုိ႔ ထင္လုိက္၏။ ၾကည္႔စမ္း။ ပန္းႏုေသြးကေလး တကုိယ္လုံးဆင္ၿပီး ပုလဲ၊ နီလာ ရတနာမ်ားျပင္လုိ႔။ ပြဲ၀င္မယ္႔ မယားမ်ိဳးေပါ႔။ ညိဳေမာင္းတဲ႔ ဆံပင္ၾကားက ပြင္႔မယ္ၾကံရြယ္ဆဲ ႏွင္းဆီေဖ်ာ႔ႏွင္႔ ျမနႏၵာ ဘယ္သူ ပုိလွသလဲလုိ႔ေတာင္ စိတ္ကူးမယဥ္စဖူး ယဥ္လုိက္ခ်င္၏။ ျမနႏၵာကေတာ႔ သိပ္ရွက္ေနသလုိ မ်က္ႏွာ နီညိဳညိဳျဖင္႔။ မ်က္လုံးလွန္ၾကည္႔ေဖာ္မရ။ စကားေျပာေဖာ္မရ။ ျပာလဲ႔ေသာ မ်က္ခြံမုိ႔ႏွင္႔ မ်က္ေတာင္ေကာ႔မ်ားသာ ျမင္ရ၏။ ထုိတညေနလုံး ဧည္႔သည္မ်ား ညစာထမင္းစားပြဲမ်ားျဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္ရ၏။ ျမနႏၵာႏွင္႔ ျပန္ခါနီးမွ လသာေဆာင္မွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႔ခြင္႔ရလုိက္၏။ တီးမႈတ္သံ၊ စကားသံ၊ ရယ္သံေတြၾကားမွာ သူေျပာသမွ်ကုိ ေခါင္းငုံ႔နားေထာင္ေနၿပီး ‘ဟုတ္ကဲ႔’ ႏွစ္လုံး သုံးလုံးသာ ျမနႏၵာထံက ရလုိက္သည္။

ေစ႔စပ္ၿပီး ျမနႏၵာတုိ႔အိမ္သုိ႔ ၀င္ထြက္ခြင္႔ရွိေသာ္လည္း သာဦးေဂ်ာ္၏ အခ်စ္မ်ားစြာတုိ႔သည္ ေစ႔စပ္ျခင္းသတင္းေၾကာင္႔ ဂယက္ထသည္ကုိ ေျပျပစ္ေအာင္ ျပဳေနရသည္မုိ႔ စိတ္ကူးထားသလုိ မၾကာခဏ မ၀င္ထြက္ခဲ႔ရေခ်။

            ပါပါ ခင္ဗ်ား

အေမရိကသုိ႔ သြားရမည္ဆုိသည္႔အတုိင္း ပညာထပ္သင္ရန္ ယခုက ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ လွ်င္ မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္ စာက်က္ရုံမက လက္ေတြ႔ခြဲစိတ္ရာ၌ ကၽြမ္းက်င္ဖုိ႔လည္း ေဆးရုံမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ရပါမည္။

စသည္ျဖင္႔ စာေရး၍ သူ ခြင္႔ေတာင္းလုိက္ၿပီး ျမနႏၵာတုိ႔အိမ္မွာ ဧည္ခံေကၽြးေမြးပြဲမ်ားကုိသာ သူ သုံး ေလး ခါ ေရာက္ရ၏။ ေနာက္အေမရိကသုိ႔ ထြက္ခြာလာခဲ႔သည္။ ျမနႏၵာ လုိက္ပုိ႔ေသးတာေပါ႔။ သြားခါနီး ‘နႏၵာ ဘာမွာခ်င္လဲ၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘာပုိ႔လုိက္ရမွာလဲ’ လုိ႔ ေမးေတာ႔ နႏၵာႏွမက ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ေကာ႔ျဖဴးေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားျဖင္႔ မ်က္လုံးကုိ ဖုံးအုပ္ပစ္ကာ ‘ဟင္႔အင္း’ တစ္လုံးသာ တုိးတုိး ဆုိလုိက္ေလသည္။

xxx

အေမရိက၌ ေလးႏွစ္မွ် သူ စာသင္အလုပ္ လုပ္ခဲ႔သည္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳ၍ အနည္ထုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္လုိ႔ သူ ထင္ေလသည္။ ေရာက္စႏွစ္၌ ပင္ပန္းလွ၏။ အေမရိကန္ေဆးရုံ၌ လုပ္ခြင္႔ရရန္ စာက်က္ရ၏။ စာေမးပြဲေျဖရ၏။ ေန႔ ႏွင္႔ ည ခြဲျခားလုိ႔မရေအာင္ လုပ္ရ၏။ စက္လုိ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေဆးရုံးကေပးသည္႔ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္လွေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလး၌ အနားရသည္။ မနက္မ်ားမွာ အေသလုိ အိပ္ေမာက်ရ၏။ ႏုိးလာၿပီး တစ္ညမွ် အားေသာညမွာ သူသည္ ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္အစားလဲ၍ လမ္းထြက္သည္။ လမ္းေပၚမွာလည္းေကာင္း၊ စားေသာက္ဆုိင္မွာလည္းေကာင္း၊ ရုပ္ရွင္ရုံမွာလည္းေကာင္း၊ ကပြဲမွာလည္းေကာင္း စုံမက္ဘြယ္ မိန္းမတေယာက္ကုိ ေကာက္ယူရရွိၿမဲ။ အၾကင္မိန္းမအားျဖင္႔ ပင္ပန္းေသာေဆးရုံအလုပ္ စာတစ္လုံး မလစ္ရ။ က်က္မွတ္ရသည္႔ စာအုပ္၊ ခြဲစိတ္ခန္း၏ညွင္းပန္းျခင္းတုိ႔မွ အနားယူၿမဲ။ မိန္းမတေယာက္ကုိ တစ္မ်ိဳး သူ ခ်စ္လုိ႔ရသည္။ စုံမက္လုိ႔ ရသည္။ စိတ္ပင္ပန္းစရာ မရွိပါ။ မိန္းမတုိ႔သည္ တံတားေအာက္၌ ျဖတ္စီးသြားေသာ ေရပမာပင္။ ၿပီးေတာ႔ ေလာကေရးရာႏုံခ်ာလွသည္႔ ကုိကုိ႔ ႏွမ ျမနႏၵာသာ အရြယ္ေရာက္ေသာ ေယာက်ၤား တစ္ေယာက္သည္ လူ႔ဘ၀တြင္ အလုပ္ႏွင္႔ စာအုပ္ျဖင္႔သာ ေမြ႔ေလ်ာ္သည္လုိ႔ ထင္စား၀ံ႔မည္။ သိတတ္ နားလည္သူအေပါင္းကမူ သာဦးေဂ်ာ္ကုိ သဘာ၀အတုိင္း ေနထုိင္တတ္ေသာ သာမန္ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပါပဲ ဆုိတာထက္ ပုိ၍ အျပစ္ျမင္လိမ္႔မည္မဟုတ္။

မရင္းႏွီးရေသးေသာ္လည္း သူ ခ်စ္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္႔ ျမနႏၵာ၏ ေငြေဘာင္ကြပ္သည္႔ ဓာတ္ပုံကုိေတာ႔ မွန္တင္ခုံေပၚတြင္ တယုတယ ေထာင္ၿမဲ။ ျမနႏၵာဖုိ႔ လက္ေပြ႔အိတ္ႏွင္႔ဖိနပ္ဆင္တူ လွလွေတြ႔ရင္ ၀ယ္ပုိ႔ၿမဲ။ တခါ ပုလဲတုႏွင္႔ ေက်ာက္ျပာျခယ္သသည္႔ ဇာထဘီစ ၀ယ္လုိက္မိ၍ ေန႔လည္စာ ႏွစ္ပတ္မွ် အငတ္ခံေနလုိက္ရေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ ျမနႏၵာက ဓာတ္ျပားမ်ားသာ မွာသည္။ ဓာတ္ျပားဘုိး ပုိက္ဆံပုိ႔သည္။ ေရွးသီခ်င္းၾကီးမ်ားကုိ သူ နားမလည္သည္မုိ႔ အေရာင္းစာေရးမေလး အကူအညီ ယူရ၏။ ထုိ အေရာင္းစာေရးမေလးႏွင္႔ သိကၽြမ္းသြားၿပီး ကေလးမအခန္းသုိ႔ပင္ တညအိပ္ သြားလည္ဖူးေသး၏။ ေနာက္ေတာ႔ ဓာတ္ျပားဆုိင္ ေျပာင္း၀ယ္သည္။ ျမနႏၵာႏွင္႔ လက္ထပ္ရမည္႔ သာဦးေဂ်ာ္သည္ တြယ္ၿငိခြင္႔မရွိ။ မတြယ္ၿငိႏုိင္ပါ။

ပါပါ ထံသုိ႔ လစဥ္ စာေရးရ၏။ ျမနႏၵာထံသုိ႔ သုံးေလးလ တစ္ၾကိမ္ စာေရးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ နႏၵာ ကုိကုိ႔ ကုိ ခ်စ္ရဲ႔လား ဆုိတာမ်ိဳး ပါသြားတတ္လွ်င္ အေျဖျပန္မလာေခ်။ သူကလည္း မပူပင္ပါ။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ရွိပါေသးသည္။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္လွ်င္ ေတြ႔ဆုံ ယွဥ္တြဲ သြားလာရဦးမည္။ အရင္ ခင္မင္ရဦးမည္။ သမီးရည္းစား ျဖစ္ရဦးမည္။ တကၠသိုလ္တြင္ ျမနႏၵာ၏အလွ ေက်ာ္ၾကားပုံေတြ ၾကားသိရ၏။ ေက်နပ္ရ၏။ ျမနႏၵာဖုိ႔ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္ ၀တၱဳစာအုပ္မ်ား ပုိ႔ရျပန္ေတာ႔ မာနတက္၏။ ပီယာႏုိ၌ တီးဖုိ႔ ဂီတသေကၤတ စာအုပ္မ်ား ပုိ႔ရျပန္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မ်ားကိုသာမက ရင္းႏွီးေသာ ကုိယ္႔ဆရာၾကီးမ်ားကုိေတာင္ ထယ္၀ါေတာက္ပေသာ ႏွမ မယားေလာင္း အေၾကာင္း ေျပာျပမိ၏။ ျမနႏၵာ၏ သတင္းမွ်ျဖင္႔ပင္ ႏုိင္ငံျခားသားတုိ႔က သူ႔ကုိ အထင္ၾကီးလာျပန္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ျမနႏၵာ ဘီေအေနာက္ဆုံးႏွစ္၌ ကဗ်ာဆရာ လင္းထင္နာမည္ကုိ ၾကားလာရ၏။ ပါပါ က ျမနႏၵာ မုိက္မဲၿပီလုိ႔ပင္ ယူဆလုိက္၏။ ကုိကုိ စာသင္ႏွစ္ ကုန္ဆုံးသည္႔လမွာ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာဖုိ႔ အမိန္႔ေပး၏။ ဘီေအေျဖၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္းမွာ ကုိကုိ႔ ႏွမကုိ ပုိင္ဆုိင္ရေတာ႔မည္ပင္။

‘လက္ထပ္ၿပီးေတာ႔ အဂၤလန္နဲ႔ ဥေရာပကုိ လည္ၾကဦးေပါ႔၊ သမီးနႏၵာ ျပည္အျပင္မွ မထြက္ရေသးတာ၊ ကုိကုိလည္း ေရာက္ရာမွာ ပညာထပ္ဆည္းပူးဖုိ႔ပဲ’ ဟု ပါပါက စီစဥ္ျပန္ေလသည္။

xxx

ကုိယ္႔အေၾကာင္းသာေတြးတတ္သည္႔၊ ကုိယ္႔ဘက္ကသာ ေတြးတတ္သည္႔ ကုိကုိ႔ႏွမကေတာ႔ လက္ထပ္သည္႔ေန႔မွာေတာင္ မ်က္လုံးျဖင္႔ လွန္ၾကည္႔ေဖာ္ရသည္မဟုတ္။ ညစာ ထမင္းပြဲမွာ စားစရာ တခန္းၿပီး တခန္း ခ်လာဆဲ။ ၀ုိင္နီကုိလည္း ကုန္ေအာင္ေသာက္၏။ ၀ုိင္ျဖဴကုိလည္း ကုန္ေအာင္ေသာက္၏။ ထမင္းပြဲမွာ အထူးသီးသန္႔ေရႊးဖိတ္သည္႔ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြမ်ားက ျမနႏၵာကုိ အၾကီးအက်ယ္ အကဲခတ္ၾက၏။ ကုိကုိက ခါတုိင္းထက္ ရႊင္လန္းၿပီးေနသည္။ စကားမ်ားစြာ ေျပာရသည္။ ျမနႏၵာ ၾကိဳက္တတ္တယ္ရယ္လုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳဟန္ျဖင္႔ စားပြဲထုိးကုိ မ်က္ရိပ္ျပလုိ႔ ျမနႏၵာ ဖန္ခြက္၌ ျဖည္႔ေစရျပန္၏။ ထမင္းပြဲၿပီး၍ မီးလုံး နီ ျပာ စိမ္း ၀ါ ထြန္းေသာ ပန္းၿခံတြင္းမွာ လက္က ဖန္ခြက္ျဖင္႔ မတ္တပ္ရပ္၍ စကားေျပာေနၾကသည္႔ ဧည္႔သည္မ်ားႏွင္႔  စကားလွည္႔လည္ေျပာရျပန္ေတာ႔၊ ျမနႏၵာ ေျခမယုိင္ေအာင္တစ္ေၾကာင္း လက္ေမာင္းကုိ ေပးအပ္၍ တြဲမ ေစရျပန္သည္။

ကုိကုိက သူမ်ားမၾကားေအာင္ အသာကေလး ေျပာရသည္။ ျမနႏၵာ မနာက်င္ရေအာင္ ႏူးညံ႔စြာ ေျပာရသည္။

‘ဒါလင္ မူးေနေတာ႔မယ္’

‘ဟဲ …… ဟဲ…. မူးေနၿပီ ကုိကုိရဲ႔’ တဲ႔။ ခုမွ သူ႔ကုိ ရဲရဲေမာ႔ၿပီး ၾကည္႔လုိက္ေသာ ျမနႏၵာသည္ ရယ္ၿပီးရင္း ရယ္ေနေသာ္လည္း မ်က္လုံးထဲမွာ မ်က္ရည္မ်ားျပည္႔လ်က္ရွိသည္ကုိ ျမင္လုိက္ရေလ၏။

အားလုံး က ၾကျပန္ေတာ႔ ကုိယ္႔အေၾကာင္းသာ ေတြးတတ္သည္႔ ကုိယ္႔ဘက္ကသာ ေတြးတတ္သည္႔ ကုိကုိ႔ႏွမကေတာ႔ ကုိကုိ ဘယ္လုိျဖစ္သလဲဆုိတာ စဥ္းစားမိပုံမရ။ သတိရပုံမေပၚ။ ကုိကုိႏွင္႔ ေျခအကြက္က်ေအာင္သာ လမ္းေလွ်ာက္၍ လုိက္ေနသည္။ ဧည္႔သည္တစ္ခ်ိဳ ႔ က ၿပဳံးၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က ကုိကုိ႔ ကုိ ၾကည္႔ၾကသည္။ ပါပါ မ်က္ေမွာင္ အနည္းငယ္တြန္႔ေနသည္။ မာမာက စကားမ်ားစြာ ေျပာေနသည္။ ကုိကုိက လသာေဆာင္ဘက္ ထိန္းေခၚလာၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ထြက္ခဲ႔ရ၏။  ‘ဒါလင္ကုိ ညာေခၚလာတာ’ လု႔ိ ေျပာရေသး၏။ ရယ္ၿပီးရင္း ရယ္ေနေသာ ျမနႏၵာသည္ ေတာင္ထန္းပင္မ်ားၾကားမွာ စကားေျပာ၏။ ငုိရႈိက္သံျဖင္႔ ေျပာ၏။ တစ္ခါတုန္းကလည္း ဒီလုိဘဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိပါလိမ္႔။ နႏၵာ ညာေခၚလာတာတဲ႔။ သူကလည္း ကုိကုိ႔ လုိ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ သိပ္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာပဲ ကုိကုိရဲ ႔ တဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ခ်င္ေနေသာ ကုိကုိကေတာ႔ မခံခ်င္တစ္၀က္၊ မေက်နပ္တစ္ခ်က္၊ ပုိင္ခ်င္တာတစ္ဘက္ႏွင္႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေပြ႔ယူျပီနမ္းေတာ႔ သူကေလးက ငုိျပန္သည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကုိမွ မနမ္းပါဘူးတဲ႔။ စကားေတြဘဲေျပာေနတာပဲတဲ႔။ နမ္းစရာလည္း အေၾကာင္းမရွိတာတဲ႔။ သည္လုိ ဆုိျပန္ေတာ႔လည္း ကုိကုိသည္ ကၽြဲခုိးေပၚေသာ ႏွမအငယ္ကုိ သနားၾကင္နာစြာႏွင္႔ အသာကေလး တစ္ဖန္ နမ္းရျပန္၏။

ၿပီးေတာ႔ မ်က္ေတာင္မ်ားစင္းလာသည္႔ သတုိ႔သမီးကုိ ၾကည္႔ၿပီး ရယ္ေမာမိျပန္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ျမနႏၵာ မျမင္ေအာင္ သက္ျပင္းခုိးခ်ၿပီး ‘ဧည္႔သည္ေတြမျပန္ေသးဘူး နႏၵာရဲ ႔။ မအိပ္ခ်င္ပါနဲ႔ဦး’ ဆုိေတာ႔ ေခါင္းသာ အသာညိတ္ျပေသးသည္။

အဂၤလန္သုိ႔မသြားခ်င္ ရန္ကုန္မွာ ေလးလေလာက္ ေနၾကဆဲ။ ျမနႏၵာကေတာ႔ ညစဥ္ ခပ္မူးမူးျဖစ္ေနသည္။ ညစဥ္ ရွန္ပိန္ပုလင္း အိပ္ခန္းထဲသယ္လာသည္။ ကုိကုိက လန္ဒန္သြားဖုိ႔အေရး ေဆးရုံသုိ႔ေျပးရ၊ ရုံးေပါင္းစုံေျပားရႏွင္႔မုိ႔ ညေနစာအမီ မနည္းျပန္ရ၏။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ညစာ စားလွ်င္ ကုိကုိကသာ ဒုိင္ခံစကားေျပာရ၏။ ၿပီးေတာ႔ နႏၵာက ရွန္ပိန္ပုလင္းကိုဖက္၊ ကုိကုိက နႏၵာကုိဖက္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာၿမဲ။ သူကေလးက အိပ္ယာေပၚမတက္ခင္ ပီယာႏုိ၌ ထုိင္မိလွ်င္ သီခ်င္းျဖစ္ေအာင္ မတီး။ ေလလြင္ေသာ လက္မ်ားႏွင္႔ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေသာ အသံမ်ားကုိ တုိ႔ လုိ႔ ေနတတ္ေလသည္။

ေမာေမာႏွင္႔ အိပ္ရာထဲလွဲလွ်င္ ေတြ႔ရသည္မွာ ျမနႏၵာ ျပင္ဆင္ထားေသာ ႏွင္းဆီပန္းစုိက္အုိးမ်ားက မဂၤလာအိပ္ခန္း တစ္ခန္းလုံး ေမြးၾကိဳင္ေနေစ၏။ ျမနႏၵာ ဧည္႔ခန္းမွ အိပ္ခန္းတြင္းသုိ႔ ေရြ႔ေျပာင္းလာခဲ႔ေသာ ေရဒီယုိဂရမ္မွ တီးလုံးဓာတ္ျပားမွ သာယာၿငိမ္႔ေျငာင္းေသာ အသံမ်ားလည္း လႈိင္ေန၏။ သတုိ႔သမီးကသာ သူ႔ကုိ သတိရဟန္မတူဘဲ အေနာက္တုိင္းသူ ထုံးစံအတုိင္း မွန္သားလုိ မျမင္ရ မၾကည္လင္ေသည္လည္း ပါးပါးလဲ႔လ႔ဲ ရွိေသာ ႏုိင္လြန္ဇာနက္ ည၀တ္အက်ီရွည္ျဖင္႔ တဖန္ခြက္ျပီး တဖန္ခြက္ ရွန္ပိန္ငွဲ ့ေသာက္ေနသည္။ ၾကည္႔လုိ႔ေတာ႔ ေကာင္းသားပဲဟု ေတြးမိတတ္၏။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာလုိဘဲ။

တစ္ညတေလေတာ႔လည္း သူသည္ သည္းမခံခ်င္ေတာ႔ပဲ ျမနႏၵာရဲ ႔ ေရွးသီခ်င္းၾကီးမ်ားကုိ ရပ္ပစ္လုိက္ၿပီး တီးလုံးကုိ ဖြင္႔၏။ နႏၵာ့ ဖန္ခြက္တိုင္းကုိ ေခါင္းခ်င္းေတ႔၍ ပါးခ်င္းကပ္ကာ လုေသာက္၏။ ရွန္ပိန္မ်ား ဖိတ္စင္ကုန္တတ္ေလ၏။ ျမနႏၵာ ရယ္ေမာလာၿပီး သူတုိ႔သည္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ရယ္ၾကျပန္၏။ ကုိကုိပါလာလွ်င္ ေကာ႔ေတး ၾကမ္းၾကမ္း ေသာက္မိတတ္ၿပီး  ႏွစ္ေယာက္လံုး သိပ္မူးပစ္တတ္သည္။ ေနာက္ဆုံး ႏွစ္ေယာက္သား ယိမ္းထိုးျပီးေနလ်က္က က ၾကေသး၏။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ၿပီးလွ်င္ ရယ္ရင္းႏွင္႔ အိပ္ရာထဲ ပစ္လွဲမိလွ်င္ ႏွမ ျမနႏၵာသည္ အမူးေျပသြားသလုိ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္လာၿပီး ကုိကုိ႔ ကုိ စုိက္ၾကည္႔ၿပီး မ်က္ရည္လွ်ံတတ္ျပန္သည္။

ၿပီးေတာ႔ ျမန္မာကဗ်ာ ဖတ္ၿပီး ငုိသည္ တဲ႔။

‘သြားစုိ႔ကြယ္’ လုိ႔

ငယ္ခ်စ္အလွ၊ ၿပဳံးွရွက္ျမနဲ႔

ႏႈတ္ရြ ပန္းလ်၊ သက္ျပင္းခ်နဲ႔

သူ စေခၚမွ၊ သတိရတတ္

ႏွမႏွင္႔ေ၀း၊ ျပန္ေျပာင္းေတြးမိ

ႏုေထြးပြင္႔ငုံ၊ ႏႈတ္ခမ္းစုံကုိ

ၾကဳံလ်က္မနမ္း ေမြးမိသည္။

‘သြားေတာ႔မယ္’ လုိ႔

ၿပဳံးလွယ္ၿမဲကုိ၊ မ်က္ရည္စုိစြတ္

ရင္ဖုိလႈိက္ေမာ၊ ႏႈတ္ခမ္းကုိက္ျပတ္

မုိက္မဲလြမ္းခက္၊ ဟန္မပ်က္ပင္

ႏုတ္ဆက္ထြက္သြား၊ ေမာင္႔ကုိထားခဲ႔

ေမ႔မွား မတားျမစ္မိသည္။

‘သြားေတာ႔ၿပီလား’

ဘယ္ဆီမွာလဲ၊ မေ၀ခြဲတတ္

သဲသြန္ေရေပါက္၊ ရွာဆဲေပ်ာက္

မူးေနာက္ရမၼက္၊ ပူျပင္းခက္လုိ႔

ႏွင္းရြက္ညံ႔သိ၊ အလွၾကည္႔ဆဲ

ေျမညွိနံ႔သက္၊ သဇင္ခက္ႏြမ္း

သူ႔လက္ေၾကြလြင္႔၊ မဆုံးသင္႔ဘဲ

ၾကာလင္႔ေတြးဆ၊ ေမာင္ေနာက္က်ခဲ႔

ႏွမ အလ်င္လုိေတာ႔သည္။

ၿပီးေတာ႔ အိပ္မက္ မက္ၿပီး ငုိသည္တဲ႔။

ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငုိသံၾကားလုိ႔ တေရးႏုိးရသည္။ ျမနႏၵာ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္က မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လွ်ံေ၀လုိ႔ ငုိျပန္ေတာ႔ အလန္႔တၾကား လႈပ္ႏုိးရၿပီး ‘နႏၵာဒါလင္ နႏၵာဒါလင္’ လုိ႔ ေခၚမိရသည္။ ကုိကုိ႔ ႏွမက ႏုိးလာေသာ္လည္း မခ်ဳပ္တည္းဘဲ ငုိျပန္သည္။ ေပြ႔ဖက္ထားတဲ႔ ကုိကုိ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ မေပ်ာ႔ေခြဘဲ ေတာင္႔တင္းၿပီး ေခ်ာ႔မရေအာင္ ငုိျပန္သည္။

‘ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဒါလင္ ရယ္။ ဘာမ်ား ၀မ္းနည္းစရာ ရွိလုိ႔လဲ’ လုိ႔ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင္႔ ေမးေတာ႔………..

‘ႏွင္းဆီပြင္႔ပါတဲ႔ အိပ္မက္ မက္လုိ႔ပါ’ တဲ႔။ ဒီအိပ္မက္ ခဏ ခဏ မက္တတ္တယ္တဲ႔။

နႏၵာ ဘာ အိပ္မက္ မက္သလဲ။ ကုိကုိ မေမးေတာ႔ပါဘူး။

ေမးဘုိ႔လည္း မလုိပါဘူး။ နႏၵာသာ ညစဥ္ အိပ္မက္ မက္သူ ျဖစ္သည္။ အိပ္မက္မ်ားမွာ ခမ္းနားၾကီက်ယ္လွသည္။ အေရာင္စုံသည္။ အေသးစိတ္ ႏုနယ္သည္။ ဂီတသီခ်င္းမ်ား အစ အဆုံး ၾကားရတတ္သည္ တဲ႔။ ၀တၱဳတပုဒ္ အစအဆုံး ဖတ္ေနတတ္သည္ တဲ႔။ မျမင္ဖူးေသာသူမ်ား၊ မေရာက္ဖူးေသာ ေဒသမ်ား ပါလာသည္  တဲ႔။ ျမနႏၵာရဲ ႔ အိပ္မက္ထဲမွာ ကုိကုိ မပါတတ္တာ၊ အၿမဲတမ္း ျမနႏၵာ တစ္ေယာက္တည္း အားငယ္ေနရတတ္တာေတြလည္း မေမးဘဲ ေျပာျပတတ္ေသးေတာ႔ ကုိကုိ႔ႏွမဟာ ကုိယ္႔ ကုိသာ စိတ္၀င္စားၿပီး ကုိယ္႔ဘက္ကသာ ေတြးတတ္တယ္လုိ႔ ထင္ရင္မွားသည္လားကြယ္။

အိပ္မက္ ဒီေလာက္ မက္ေနတာ စိတၱဇ ေ၀ဒနာျဖစ္ေနသလားမွ မသိတာ လုိ႔ တစ္ခါ စေတာ႔ ျမနႏၵာက စိတ္ဆုိးလွသည္တဲ႔။

သုိ႔ေပမည္႔ ဘယ္ သတုိ႔သမီးမွ ညားစမွာ သည္ေလာက္ ကုိယ္႔စိတ္ႏွင္႔ ကုိယ္ ဗ်ာမ်ားမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမနႏၵာဟာ ကုိယ္ ကုိ ခ်စ္လာႏုိင္မယ္႔သူမွ ဟုတ္ပါမလားဒ။ တစ္သက္လုံး စိတ္ကူးယဥ္ မုိက္မွားခဲ႔သူကေလးမ်ားလား။ ကုိကုိနဲ႔ ယွဥ္တြဲရတဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာ တာ၀န္ သိပါ႔မလား။ ပီယာႏုိတီး ဓာတ္ျပားဖြင္႔၊ စာဖတ္ၿပီး အိပ္မက္မ်ားနဲ႔ နပမ္းလုံးေနမွာလား။ ကုိကုိ႔ဘ၀၊ ကုိကုိ႔အလုပ္ ဆုိတာကုိေရာ သတိရတတ္ရဲ ႔လား။

ထုိသံသယမ်ားသည္ အခြဲအစိတ္၌ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ ဆရာ၀န္ လင္သည္ကုိကုိရဲ ႔ စိတ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးေလးလ အတြင္းမွာပဲ ပီပီသသ ေပၚခဲ႔သည္။ ညိဳေမာင္းေသာ ဆံပင္ သရဖူႏွင္႔၊ ေအးေဆးၾကည္လဲ႔ေသာ ျမနႏၵာရဲ ႔ မ်က္လုံးမ်ားႏွင္႔ ရင္ဆုိင္ရျပန္ေတာ႔ ‘အုိ…. သည္ကေလးသဖြယ္ ေလာကီကိစၥ မလည္မ၀ယ္လွတဲ႔ ႏွမကေလးဟာ ၾကီးရင္႔လာမွာပဲ။ သိတတ္လာမွာပဲ။ စိတ္ကူးတုိ႔၊ အိပ္မက္တုိ႔ဆုိတာ လူ႔လက္ေတြ႔ဘ၀ကုိ စုိးမုိးဖုိ႔ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိလာမွာဘဲ’ ဟု ခြင္႔လြတ္ျခင္းႏွင္႔ ေမွ်ာ္ေတြးရျပန္သည္။

ၿပီးေတာ႔ အိမ္ေထာင္ဦး ေလးလမွာ သူတုိ႔ရဲ ႔ ဘ၀ကုိ တကယ္ စတင္ရသည္မဟုတ္ေသး။ ကုိကုိက ေဆးရုံၾကီးမွာ သြားၿပီး အလုပ္ လုပ္ေနလုိက္ေသး၏။ အဂၤလန္သြားဖုိ႔ ကိစၥမ်ားေျမာင္ ေနာက္ကုိ လုိက္ရေသး၏။ စာတစ္ဘက္ ဖတ္ရေသး၏။ လန္ဒန္ေဆးရုံ ႏွင္႔ သံၾကိဳး အျပန္အလွန္ ရုိက္ရေသး၏။ စာ အျပန္အလွန္ ရုိက္ရေသး၏။ ညေနေစာင္းမွာ လက္ႏွိပ္စက္တစ္လုံးႏွင္႔ အလုပ္မ်ားလွဆဲ။ ျမနႏၵာက အိပ္ခန္းထဲမွာ ျပင္သစ္ အခ်စ္၀တၱဳမ်ား ဖတ္ေနသည္။ ပါပါႏွင္႔ ေဆြးေႏြးဆဲ။ နႏၵာက သူ႔ကိစၥ မပါသလုိေနမည္။ သူ႔ မာမာႏွင္႔ စကားမ်ား စိတ္ေကာက္ေနမည္။ ထမင္းစားဖိတ္ေသာ အိမ္မ်ားကုိ ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားေရာက္ လည္ပတ္ရလွ်င္ေတာ႔ သူတုိ႔ လင္မယား ေတာ္ေတာ္ ခင္မင္လာသည္။ ျမနႏၵာသည္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ဆက္ဆံတတ္သည္။ လူေရွ ႔မွာ ကုိကို႔လက္ေမာင္းကုိ ခုိတြယ္လုိ႔ ေနတတ္သည္။

ရုပ္ရွင္မင္းသားႏွင္႔ အိမ္ေထာင္က်သည္႔ တပည္႔ေဟာင္း ဆရာ၀န္မတေယာက္၏အိမ္မွာ ညစာ စားရတာကုိ သတိရ၏။ အိမ္ရွင္မက ျမနႏၵာ၏အလွကုိ တအံ႔တၾသ ခ်ီးမြမ္းဆဲ။ သူ႔ေယာက်ၤား ရုပ္ရွင္မင္းသားက ဂီတအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာ၏။ ရုပ္ရွင္မင္းသားရဲ ႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လင္းထင္အေၾကာင္း ေျပာ၏။

အုိ…. နႏၵာနဲ႔ ခင္တာေပါ႔။သူ႔ကဗ်ာဆုိ အားလုံး ရတာပဲ။ သူ ေနာက္ဆုံးစပ္တဲ႔ ကဗ်ာကေတာ႔ လုိ႔ ကုိကုိ႔ ႏွမက သိမ္ေမြ႔စြာ ေျပာၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ရြတ္ဆုိလုိက္၏။

စိတ္ႏြမ္းပါး၍

စကား ဟဟ ဆုိမရဘူး

ဂီတကဗ်ာ နားမသာဘူး

ေပစာဖတ္ေမြ႔  မေပ်ာ္ေမ႔ဘူး

ေတြ႔ခ်င္ေနဆဲ  ေမွ်ာ္လင္႔ရဲဘူး

ခြဲခြာလြင္႔ပါး  ထြက္ခြာသြားရက္

ေဆာင္းပါးစာေခြ  ပုိ႔ေလမလား

စကားေျဖာင္႔စင္း  သနားျခင္းနဲ႔

ျပင္းျပအနာ စိတ္ဒဏ္ရာကုိ

ၾကာႏႈတ္ေမြးထုံ  ႏႈတ္ခမ္းငုံႏွင္႔

လမ္းၾကဳံလာလွည္႔ ေျဖပါဘိကြယ္ (လမ္းၾကဳံတလွည္႔ နမ္းေျဖတကြယ္

သတိလြတ္ေထြ ေလ်ာ႔ေခြညိွဳးပန္း

အိပ္ခန္းကုိယ္တည္း တ သ ညည္းသံ

သန္းယံအိပ္မက္  မမက္ဘူးလား

မျဖားေယာင္းရက္ လြမ္းရခက္ခဲ႔

ေရာ္ပ်က္ႏြမ္းေခြ ေလသက္ေျမခ

ေၾကြရြက္အတူ လူးေတာ႔သည္။

ၿပီးေတာ႔ ျမနႏၵာသည္ ပီယာႏုိ၌ ထုိင္ကာ ေလေပြေမႊ႔သံ မုိးေပါက္ေျပးသံမ်ားပါေသာ မုိးဇတ္ရဲ ႔ ေႏြဦးတီးလုံးကုိ တီး၏။ ‘ကုိကုိ ကရေအာင္’ လုိ႔ စတင္ဖိတ္ၾကား၏။ ထုိည ကၾကေသာ ဧည္႔သည္တုိ႔အလယ္မွာ ျမနႏၵာရဲ ႔ မ်က္ႏွာကေလးဟာ အလွဆုံးသာမက အရႊင္လန္းဆုံးလည္း ျဖစ္သည္ကုိ ေတြ႔ရျပန္၏။ သည္ေတာ႔ ကုိကုိ႔ ႏွမကုိ ကုိကုိ နားမလည္ေသးပါဘူးလုိ႔ အိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး စိတ္ကူးဆဲ။

အိမ္က်ေတာ႔ ခါတုိင္း ကုိကုိက ေမးေနက် စကား ျမနႏၵာက ေမးေလသည္။

‘ကုိကုိ႔ ကုိ နႏၵာ မခ်စ္ဘူးလား’ တဲ႔။

‘ကုိကုိ နားမလည္ပါဘူး’ လုိ႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိလွ်င္ နႏၵာက တစ္ခ်က္ရယ္ကာ ‘ကုိကုိ႔ ကုိ နႏၵာ မခ်စ္ဘူးလားလုိ႔  …. ကဲ’ လုိ႔ ထပ္ေျပာျပန္၏။ ေနာက္အပတ္ လန္ဒန္ေရာက္ရင္ ကုိကုိနဲ႔ နႏၵာ ေပ်ာ္မွာပါ။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိမွာပါ။ အိမ္အသစ္ေဆာက္ရမွာ အသစ္ေမြးရမွာလုိ႔ ေျပာသည္။

ဟုတ္သည္။ ကုိကုိႏွင္႔ နႏၵာ ႏွစ္ေယာက္တည္း စတင္ၾကဖုိ႔ ကုိကုိ ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သည္။ နႏၵာႏွင္႔ လက္မထပ္ရခင္က ေတြ႔ခဲ႔ရသည္႔ အခ်စ္မ်ားစြာတုိ႔ကုိ သတိမရေတာ႔တာ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ေတာ႔တာ အမွန္ပင္။

လန္ဒန္၌ ေလးႏွစ္မွ် ေနၾကေသာအခ်ိန္မွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အေပ်ာ္႐ႊင္ဆုံး အခ်ိန္လို႕ ဆိုရမည္ပင္။ နႏၵႏွင့္ ကိုကိုတို႕ လက္ထဲမွာ ပါပါပို႕ေသာေငြႏွင့္ အပူအပင္မ႐ွိ လည္ပတ္ၾကရ၏။  ရန္ကုန္မွာလို ခိုင္းစရာလူ ေတြအလယ္မွာ ျမနႏၵာ ေငးေမာေနလို႕မရ။ ဘတ္စ္ကားေပၚ၊ ေျမေအာက္ရထားေပၚ တိုးေ၀ွ႕ခုန္တက္သြားလာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကရ၏။ ကို႕ကို႕ေဆး႐ုံႏွင္းနီးေသာ ရပ္ကြက္မွာ အိမ္ခန္းငွားျပီး ေနၾက၏။ နံနက္ခုႏွစ္နာရီ အမီ အလုပ္သြားရေသာ ကိုကိုစားမီေအာင္ ျမနႏၵာေစာေစာ ထတတ္လာသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ သန္းေခါင္သန္းလြဲ စာဖတ္ေနတတ္ျပီး ေနျမင့္မွ အိပ္ရာထျမဲ။ ခုေတာ့ ႏြားႏို႕ထၾကိဳရ၏။ ၾကက္ဥ၊ ၀က္ေပါင္ေျခာက္၊ ေၾကာ္ရ၏။ ေပါင္မုန္႕ကင္ကာ ေထာပတ္သုတ္ရ၏။ ကိုကို ႏြားႏို႕ႏွင့္ ေျပာင္းဖူးေျခာက္စားဆဲ။ နႏၵာသည္ လင္၏မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ အ့ံၾသစရာေတြ ေတြ႕တတ္ေလသည္။

ကိုကို အေလာတၾကီး စားေသာက္လွ်င္ စိတ္ဆိုးတတ္၏။

အို သူကလဲ ေဆး႐ုံ ဘယ္ေျပးမွာလဲ။ ၀ေအာင္စားစမ္းပါဦး ဟု ဆိုတတ္၏။

ဒီေန႕ကိုကို ခြဲစိတ္ရမယ့္ေန႕ နႏၵာရဲ့။ ၆ နာရီခြဲေလာက္ ဦးေအာင္ေရာက္ေနမွေကာင္းတာ။ နႏၵာကေတာ့ တစ္ေန႕လုံးပ်င္းေနမွာပဲေနာ္၊ ေစာေစာျပန္လို႕ရရင္ ျပန္ခဲ့မယ္။

ေန႕လယ္ ဖုံးဆက္ဦးမလား လို႕ နႏၵာက ႐ွက္သလိုႏွင့္ ေမးေသး၏။

အားရင္၊ သတိရရင္ ဆက္မွာေပါ့ ဒါလင္ရဲ့။ ေဆး႐ုံမွာ ဘယ္ေလာက္ ေျပးလႊားလုပ္ေနရတယ္ဆိုတာ ဒီကေလးမ မသိပါဘူး။

မဆက္ခ်င္ေနေပ့ါ ဆိုေပမည့္ ျပဳံးခ်ဳိေနသည္။

ကိုကို စာက်က္ရျပန္လွ်င္ နႏၵာ စားပြဲနားရစ္၀ဲေနတတ္သည္။ ျပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်၍ စာတစ္အုပ္ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚ သြားေနျပန္သည္။ ကိုကို႕ကို လွမ္းျပီး ေငးေမာၾကည့္ကာ စကား စ, လိုက္၊ သူ႕ဘာသာ ခ်ဳပ္တည္းလိုက္ႏွင့္ ေနျပန္သည္။ ျမနႏၵာ တြယ္ျငိေလျပီ - အခ်စ္ဆိုတာ ဒါပဲ။ အိမ္ေထာင္အျဖစ္ အဖို, အမ တြဲဖက္ေနထိုင္ေသာဘ၀။ သားသမီး ပြားစီးေသာဘ၀။ သည္မွာသာ အခ်စ္႐ွိသည္။

ျပီးေတာ့ မၾကာခင္ပင္ နႏၵာရဲ႕သား၊ ကိုကို႕ရဲ႕သားကို ေမြးဖြားရေတာ့မည္။ ကိုကို အားေသာ ညမ်ားမွာ ျမနႏၵာကို ေခၚလို႕မရေတာ့။ သိပ္မလည္ခ်င္ေတာ့။ ျပဇာတ္ႏွင့္ ဂီတပြဲ႐ုံမ်ားကို ေဆာင္းဦးေပါက္ရာသီမွာသာ သြားခ်င္ေတာ့သည္။ ပီယာႏို ခပ္လတ္လတ္ တစ္လုံးကို ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ ၀ယ္လိုက္ျပီး ထိုင္တီးေနသည္သည္သာ မ်ား၏။ နႏၵာသည္ သူေမြးရမည့္ကေလး၌ စိတ္၀င္စားကာ ျပင္ဆင္ေနသည္မို႕ ကိုကို႕ကို သိပ္မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ေခ်။ ကိုကိုလည္း ေဆး႐ုံ ညတာ၀န္မ်ား မလစ္ဟင္းလွေတာ့ေခ်။ တစ္ခါတစ္ေလ ညတာ၀န္မ႐ွိပဲ ေဆး႐ုံမွာ စာက်က္ေနလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္း လူပ်ိဳဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ ထြက္လည္မိေသးသည္။

ျပီးေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံဓေလ့ကို ႏွစ္သက္သည္မွာ အမွန္မို႕ သူသည္ အေနာက္ႏိုင္ငံဓေလ့အတိုင္း(ယခင္က ေနဖူးေသာဘ၀အတိုင္း) စိတ္လိုေသာညမ်ားမွာ အျပင္ထြက္ေနျပန္သည္။ မယား ျမနႏၵာ ကေတာ့ ေမးျမန္းစုံစမ္းတတ္သည္မဟုတ္။ သံသယ ျဖစ္တတ္သည္မဟုတ္။ ညျပန္မလာလွ်င္ ေဆး႐ုံတာ၀န္ ႐ွိလို႕သာပဲ မွတ္လိုက္သည္။ ကိုကိုသည္ ဘာမွ် အေလးအနက္ မထားတာမွန္သည္မို႕ ျမနႏၵာအျပင္ ဘယ္သူမွ မခ်စ္လွ်င္ ျပီးသည္ထင္သည္မို႕ ညစာေကၽြးလို႕ရေသာ နာ့စ္မေလးမ်ား၊ လက္ႏိွပ္စက္ စာေရးမေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္မိျပန္၏။ သူတို႕အခန္းသို႕ ညအိပ္ေရာက္ျပန္၏။ ျပီးေတာ့ နႏၵာကလည္း ေမြးဖြားလုျပီပင္။

လူပ်ဳိဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ ပါရီသို႕ ကူးလူးတတ္ျပန္သည္။ ပါရီဆိုသည္မွာ ႏုံအ, တယ္ဆိုရမည့္ ျမနႏၵာ အဖို႕ အႏုပညာဆိုတာ သတိရေသာ ျမိဳ႕ပင္။ လုဗ္ ပန္းခ်ီျပတိုက္ကိုသာ သြားခ်င္၏။ ေ႐ွာန္ဆဲလီဆီး ကို ေလွ်ာက္ခ်င္၏။ ကေလးေမြးျပီးမွ ကိုကိုႏွင့္ လိုက္လည္မည္။ တစ္ခါတေလ ကေလးမေမြးခင္ပဲ လိုက္လည္ေတာ့မည္ဟု ပူဆာလွ်င္ ကိုကိုက အတင္းထားခဲ့တတ္သည္။  သူငယ္ခ်င္းေတြပါမွာ ဒါလင္ရဲ႕။ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ကိုကိုနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားလို႕ရမွ ေခၚမွာ ကိုကိုသည္ သာမန္ေယက်္ားပီပီပင္ မိန္းကေလးမ်ားစြာကို တစ္သက္လုံးညာခဲ့သည္ျဖစ္၍ ႏွမ ျမနႏၵာကိုလည္း အလြယ္တကူညာလ်က္ ႐ွိသည္။ ဒါကို ေနာက္မွသိရသည့္ နႏၵက ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ခဲ့။

သို႕ေပမည့္ နႏၵာနားလည္ဖို႕ ေကာင္းတာက နႏၵာ က ကိုကိုလက္ထပ္ယူထားတဲ့ မယားပဲ ဆိုတာပင္တည္း။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ဘ၀၌ ေၾကာင္းျခင္းတ မ်ားစြာ႐ွိျမဲဆိုတာ နႏၵာမသိတာ၊ မယုံၾကည္တာ၊ လက္မခံတာဟာ အဓိပၸါယ္မ႐ွိ မသိသား ဆိုး႐ြား လွသည္လို႕ ထင္၏။ လူ့ေလာကသည္ ေယာက်္ားတို႕၏ ေလာကျဖစ္တာကို ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သည္ အတိုင္းမသိ လြတ္လပ္ခြင့္ ရ႐ွိေလသည္။ ကိုကိုသည္ ေလာင္းကစားတတ္သူလည္းမဟုတ္။ ဖဲေတာင္ အိပ္ပ်က္ခံ ႐ုိက္သူမဟုတ္။ သူ႕မွာ အခ်ိန္ လည္းမ႐ွိ။ ၀ါသနာလည္း မ႐ွိလို႕ ဆိုၾကပါစို႕ ဆက္ဆံရသမွ် မိန္းကေလးတို႕ကို ၀ီစကီခြက္လဲႏွင့္ ေသာက္ရသလိုသာ ေအာက္ေမ့သည္။ ေသာက္တုန္း မူးတုန္း ခဏပဲ မနက္က်ေတာ့လည္း ေျပသြားတာပဲ။ အရက္ကမွ လြန္လွ်င္ ေနာက္တစ္ေန႕ ေခါင္းကိုက္နာ၊ အာ႐ုံေၾကာနာ က်န္ရစ္ေသးသည္။ သူ ဘယ္အခန္းမွာ အိပ္အိပ္ ၇နာရီ ေဆး႐ုံအမီ ထေျပးျမဲ။ ခြဲစိတ္ရာ၌ စိတ္အားထက္သန္ျခင္းျဖင့္ မ်က္လုံးမ်ား ေျပာင္လက္ျမဲ။ အားလုံးကို ေမ့ျမဲ။ ျပန္လည္ သတိရလွ်င္ ကိုကို႕ ျမနႏၵာကိုသာ ျဖစ္၏။

သားဦးကို ေမြးေတာ့ သူ ပါရီမွာ ေရာက္ေနခဲ့သည္၊ ဆယ္ရက္ေစာေမြးေတာ့ ကိုကို အိမ္မွာ မ႐ွိသည္ႏွင့္ ၾကဳံေနတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အီတာလွ်ံမေလးႏွင့္ သူေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ျပီး ျပန္အေရာက္မွာ ေစးကရက္ဟတ္ေဆး႐ုံမွ ဖုံးဆက္၍ သံၾကိဳးစာဖတ္ျပသည္။ အယ္လီနာကို ကမန္းကတန္း ေတာင္းပန္ထားပစ္ကာ လန္ဒန္သို႕ ျပန္ခဲ့ရ၏။ ႏွမအလိမၼာေလးက

 ‘ကိုကို အလုပ္မ်ားေနရင္ ျဖည္းျဖည္းမွ ျပန္ခဲ့ေပါ့၊ ရပါတယ္’ လို႕ ဆိုေသး၏။ ကိုကို႕အဖို႕ နႏၵာ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ မသိသလိုပဲ။ ျပီးေတာ့ နႏၵာ့အေပၚ ကိုကို သစၥာ႐ွိနည္းကိုလည္း မသိသလိုပဲ။ ဒီတဒဂၤမွာ ကိုကိုဟာ ျမနႏၵာထံကို လူသတ္ရသတ္ရ မရအရ ျပန္ခဲ့မည္ဆိုတာကို မသိသလိုဘဲ။

ေနာက္ေန႕မနက္မွာ ကမၻာေက်ာ္ ပလတ္စတစ္  ဆာဂ်င္ၾကီး ခြဲစိတ္မည္ကို ကူညီခြင့္ရတာလည္း သူလက္လႊတ္လိုက္တာ ျမနႏၵာက တန္ဖိုးထားသည္မဟုတ္။

သစ္ခြပန္းအေရာင္မ်ဳိးစုံကို တေပြ႕ၾကီး၀ယ္သြားျပီး နႏၵာရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ေမႊးနမ္းရေတာ့ ရင္ခြင္ထဲေပြ႕ထားသည့္ သားဦးေလး မ်က္ႏွာကို ပါ နမ္းရျပန္သည္။ သားကေလးရဲ႕ အနံ႕ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ဒီအ႐ြယ္မွာ ညီွတီတီေပါ့။

ျမနႏၵာက သားဦးကေလးႏွင့္ ႐ူးေနသည္။ ကေလးႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သုံးႏွစ္အထိ အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ေနသည္ လက္တြန္းလွည္းကေလးႏွင့္ လမ္းထိပ္ေလာက္ပဲ ထြက္သည္။ ကိုကိုႏွင့္ ညစာထြက္စားျမဲ မစားေတာ့။ မလိုက္ခ်င္ေတာ့။ သာဦးကေလးကို ကေလးေစာင့္မည့္သူႏွင့္ စိတ္မခ်၊ မထားခဲ့ရက္။ နႏၵာသည္ သူစိတ္၀င္စားေသာ ကိစၥႏွင့္ ေနျပန္ျပီ။ ကိုိကုိတစ္ေယာက္တည္း ညစာထြက္စားရသည္။ သည္ေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္တည္း ညစာထြက္စားသည္ဆိုသည္မွာ ေနာက္ဆက္တြဲ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ား ပါလာျမဲ။ နႏၵာသာ သည္ထက္ၾကီးရင့္ေသာ မိန္းမျဖစ္လွ်င္ ေဆြးေႏြးဖို႕ပင္ေကာင္းေသး၏။

သို႕ေသာ္နႏၵာသည္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာ၊ အိပ္မက္ မက္တတ္ေသာ၊  ေလာကအေၾကာင္း နားမလည္ေသာ မိန္းမငယ္သာျဖစ္၏။ ေခါင္းမာသူ ဆိုေတာ့ အသက္ဘယ္လိုရလာသလဲ။ သားသမီးဘယ္ေလာက္ရလာလဲ။ စိတ္ကူးယဥ္ျမဲ။ အိပ္မက္မက္ျမဲ ႐ွိသည္။ သူ႕ဒုကၡသူ႐ွာျမဲ႐ွိမည္။ ကိုကိုညာသမွ်ကို ယုံၾကည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာကိုလည္း မဖ်က္ဆီးလိုလွ။ တစ္ေန႕မွာ သူသိတတ္နားလည္လာမည္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္သည္။ ညာေနဖို႕မလိုေသာ ကိုကို၊ မိန္းကေလးမ်ားကို ထည္လဲျဖင့္ တြဲခ်င္သည္ကိုကို၊ ျပက္လုံးအျဖစ္ ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုႏိုင္ေသာ ဘ၀ကို ရလိုသည္။ လိင္စိတ္ဆိုတာ သည့္လူ႕ဘ၀၌ အေရးၾကီး၍ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အဖို႕ အလို႐ွိလွ်င္ လြတ္လပ္စြာ အဓိပၸါယ္ေဖာ္နိုင္ခြင့္ ႐ွိတယ္ဆိုတာ ျမနႏၵာ သိေစခ်င္သည္။ အဖိုဆိုသည္က သတၱေဗဒ သေဘာအရ  ကိုယ္၀န္ေဆာင္ျခင္းမ႐ွိ။ သားသမီးေမြးျမဴ ၾကီးျပင္းေစရျခင္းမ႐ွိ။ အမဆိုသည္ကို တပ္မက္ခ်င္သေလာက္ တပ္မက္ႏိုင္၏။ လိုက္စားႏိုင္၏။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ လင္ႏွင့္မယား မွာသာ႐ွိ၍ ကိုကို႕အခ်စ္သည္ ျမနႏၵာ၌သာ ႐ွိသည္ဆိုတာကို နားလည္ေက်နပ္ေစခ်င္သည္။ ျပီးေတာ့ အိမ္မွထြက္ခြာသြားသည့္ တဒဂၤ၌ သူသည္ တေယာက္တည္း ေမြးဖြားလာျပီး  တစ္ေယာက္တည္း ေသရမည္ျဖစ္ေသာ၊ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ပိုင္ဆိုင္ေသာ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္ဆိုတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေပးေစခ်င္၏။

ဒါႏွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္း မစၥမာတင္ႏွင့္ နႏၵာကို မိတ္ဆက္ေပးရ၏။ မစၥမာတင္လို နႏၵာ ေတြးေခၚတတ္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ။

သို႕ေသာ္ နႏၵာသည္ ကိုကို ‘ မ်က္ႏွာ ’  မ်ားတတ္ဟန္ကို ရိပ္မိသိ႐ွိလာရျပီးကတည္းက ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့။ ကိုကို ေဆး႐ုံမွ အိမ္သို႕ အေျပးျပန္လာလည္း ႐ွိခ်င္မွ ႐ွိမည္။ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ သားကေလးကို လက္တြဲကာ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ေနသည္တဲ့။ တစ္ညေနလုံး တရပ္ပဲလဂါးပန္းျခံမွာ ထိုင္ေနသည္တဲ့။ ေရပန္းႏွင့္ မီးေရာင္ကို ၾကည့္ေနသည္တဲ့။ သားေလး အေအးမိမွာ ကိုကိုစိုးလွ၏။ သားေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနလွ်င္ တကၠစီျဖင့္ျပန္လာသည္ကို လွမ္းယူေပြ႕ခ်ီရ၏။ နႏၵာစိတ္ပင္ပန္းလွသည္ကိုလည္း သနား၏။ သေဘာထားမမွန္သည္မို႕ ကိုကို႕တာ၀န္ မဟုတ္ဘူးထင္၏။

ျမနႏၵာသည္ ကိုကို႕ကို ေစ့ေစ့ငွငွ မၾကည့္ေတာ့ျပန္ေခ်။ နႏၵာ ေငးေမာေနသည့္ အခါမ်ဳိးမွာသာ ညိဳညိဳေအးေအး မ်က္လုံးမ်ားကို တိတ္တခိုး ျမင္ရ၏။ သို႕မဟုတ္ မ်က္လႊာခ်သျဖင့္ မို႕တင္း တုန္ရီေသာ မ်က္ခြံျပာလဲ့ကိုသာ ျမင္ရ၏။ ဆံုး႐ႈံးသြားရေသာ သူကေလးက ကိုကို႕အေပၚ ရင္းႏွီး ပိုင္စိုးခ်င္ေသာ အမူအရာေလးကိုလည္း ႏွေျမာ တသ ေနရ၏။

ျပီးေတာ့ေျပာရက္သည္မွာ “ ကိုကိုဟာ မိန္းမလိုက္စားသူသာ ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္” တဲ့။ “မုဒိမ္းေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္” တဲ့။ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ရက္စက္ဆိုး႐ြားလွသည့္ ျမနႏၵာ။ ကိုယ့္မယားကိုယ္ ခ်စ္ခ်င္တာေတာင္ မုဒိမ္းေကာင္ ျဖစ္ရမည္တဲ့။ ကိုကိုက ရန္ျဖစ္ခ်င္၏။ ျမနႏၵာက တခြန္းေကာင္း အႏိုင္ယူ ေျပာကာ လြတ္ကင္းေ၀းလံရာမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနတတ္သည္။ ျပသနာကို သည္လိုရင္မဆိုင္၀ံ့လို႕ ျဖစ္မည္လား။ ေျပးေ႐ွာင္လို႕ လြယ္မည္လား။ ကိုကို ႐ွင္းလင္းေျပာျပခ်င္လွ၏။ အခ်စ္ဆိုတာ အိမ္ေထာင္မွာ၊ လင္မယားမွာ သားသမီးမွာသာ ႐ွိသည္ ဆိုတာ။ အဲဒါရဲ့ အျပင္ပက ကိစၥေတြမွန္သမွ်ဟာ တံတားေအာက္၌ ျဖတ္စီးသြားေသာ ေရပမာသာ ျဖစ္သည္ဆိုတာ။  တစ္ေန႕ေတာ့ ျမနႏၵာ စိတ္ထားမွန္လာလိမ့္မည္။ နားလည္လာလိမ့္မည္။ စင္စစ္ေတာ့လည္း ခြင့္လႊတ္စရာမ႐ွိတာက္ု သိလာလိမ့္မည္။

“ နႏၵာ နည္းနည္း ပိန္သြားပါလား” ဟု တယုတယ ေမးရ၏။

“ထင္လို႕ပါ” ဟု မ်က္လႊာခ်ျမဲ ေျဖတတ္သည္။

“ကိုကို ေဆးထိုးေပးဦးမယ္ေလ၊ စားမေကာင္းဘူးလား၊ အိပ္မက္ေတြ မက္ေသးလား၊ နႏၵာက သိပ္အစြဲ အလန္းၾကီးတာကိုး”

နႏၵာ့မ်က္ေတာင္မ်ား၌ တြဲဥလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ကိုင္ပု၀ါျဖင့္ အသာသုတ္ရင္း ‘ဒါလင္က ကေလးလိုပါပဲလား’ ဟု သနားရျပန္၏။ ျပီးေတာ့ ညစဥ္မွန္မွန္ျပန္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ျပန္လာသည့္အခါ နႏၵာ မ႐ွိလည္း စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေစာင့္၏။ နႏၵာ စည္သြတ္ဘူးမ်ားႏွင့္သာ ျပီးစလြယ္ စားေနသည္ကို သိျပီး လမ္းထိပ္မွ ၾကက္ေၾကာ္မ်ား၊ ငါးေၾကာ္ႏွင့္ အာလူးေၾကာ္မ်ား ၀ယ္လာဖို႕ သတိရတတ္ျပန္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ နႏၵာ အျပင္သို႕ မထြက္မီ မွီေအာင္ျပန္လာျပီး ကေလးႏွင့္ မီးရထားတြဲဆင္ကာ ကစားေနၾကလွ်င္ေတာ့ နႏၵာသည္ အိပ္ခန္းတြင္းမွာသာ ၀င္ေနကာ ထိုညေနအဖို႕ လမ္းမထြက္ေတာ့ေခ်။ သားႏွင့္ အိမ္ေဆာက္တမ္းကစားရ၏။ စက္ဘီး ၀က္အူေခ်ာင္သည္ကို  ၾကပ္ေပးရ၏။ နႏၵာ့မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္လာတတ္၏။

သည္လိုျဖင့္ လန္ဒန္၌ စာသင္အလုုပ္၀င္လုပ္သည့္စခန္း ျပီးဆုံးသြားေသာ္ ပါပါက ပါရီသို႕ ေျပာင္း၍ ပလတ္စတစ္ခြဲစိတ္ ကုသျခင္းကို သင္ေစခ်င္ျပန္သည္။ သမီးျမနႏၵာလည္း ျပင္သစ္စကားကို ျပင္သစ္သံျဖင့္ ေျပာႏိုင္ေအာင္ထင္ပါရဲ႕။

‘နႏၵာ လန္ဒန္မွာ ေနခဲ့ႏိုင္သားပဲ’ လို႕ ကိုကို႕ႏွမက ေအးစက္စက္ေျပာေလ၏။

‘ဒါေပမဲ့ ကိုကိုက မထားခဲ့ႏိုင္ဘူး ဒါလင္’ ရဲ႕လို႕ဆိုေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာမည္ ထင္သလား။ သူေျပာလိုရာ ကိုသာ  ေျပာတတ္သည္။

‘တစ္လ ေပါင္ ၄၀ ေလာက္နဲ႕ ေနလို႕ရပါတယ္။ နႏၵာ အေရာင္းစာေရးမ လုပ္မွာပါ။ စာၾကည့္တိုက္မႈး သင္တန္းပဲ တက္ရင္ေကာင္းမလား။ လက္ႏွိပ္စက္ လက္ေရးတို သင္ရင္ေကာင္းမလား’

‘ဒါလင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ’

‘ကိုကိုခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕သာ  ယူလိုက္ပါေတာ့’ တဲ့။

ကိုကိုခ်စ္တာ ျမနႏၵာပဲ။

ဒါကို သူမသိဘူးလား။ ကိုကို နႏၵာ့ကို ခ်စ္တာအျပင္ ဘာေတြသတိရစရာ လိုေသးလို႕လဲ။ နႏၵာဟာ ဆန္းျပားသူ တစ္ေယာက္လားမသိ။ သူဖတ္ေသာ စာမ်ားကလည္း ကိုကိုႏွင့္ မအပ္စပ္ေသာ စာမ်ားပင္။ ကိုကို မတတ္ေသာ ျပင္သစ္စာအုပ္၊ ဂ်ာမန္ စာအုပ္ေတြကလည္း ဘီ႐ုိျဖင့္အျပည့္။ ကိုကို နားေထာင္ဖို႕ ပ်င္းရိေသာ ေ႐ွးသီခ်င္းၾကီးမ်ားကို တီးမႈတ္နားေထာင္ တတ္ျပန္သည္။ နႏၵာ ၾကိဳက္ေသာ ျပဇာတ္၊ ႐ုပ္႐ွင္ကအစ ေလးေလးပင္ပင္ၾကီးမ်ားျဖစ္သည္လို႕ ဆိုရမလား။ လူ႕ဘ၀ကို အေလးအနက္ ထားလြန္းသည္။ အစြဲအလန္း ျပင္းထန္လြန္းသည္။

တကယ္ေတာ့ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ခြဲစိတ္ခုံေပၚ၌သာ  ႐ွိသည္ဆိုတာကို နႏၵာသိမည္မဟုတ္။ ခြဲစိတ္ခန္းတြင္းသို႕ ကိုယ္လုံးတီး၀င္ေရာက္လာၾကကာ အၾကိဳေမ့ေဆး၊ ထုံေဆးတို႕ျဖင့္ သတိလစ္လ်က္ ဘာမွ်အဖိုးမတန္ေသာ မိေမြးတိုင္း ကိုယ္စိတ္တို႕ ျဖင့္ အျဖဴ၀တ္ပိုင္း ခဏဖုံးလႊမ္း ၀င္ေရာက္လာၾကေသာ ေသလြယ္သေလာက္ ေသခဲ၍ ႐ွင္လြယ္သေလာက္ ႐ွင္ခဲေသာ၊ သို႕မဟုတ္ ေသသည္ ႐ွင္သည္ ဟူေသာ ကိစၥသည္ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနေသာ လူသတၱ၀ါအဖို႕ တကယ္အေရးၾကေတာ့ ပီယာႏိုႏွင့္ ဓာတ္ျပားတီးလုံးသည္ ႐ုိမီယိုႏွင့္ ဂ်ဴလီယက္ျပဇာတ္သည္ ရယ္စရာ အပရိက ပစၥည္းမွ်သာဆိုတာ ျမနႏၵာရိပ္မိမည္ မဟုတ္။ ရိပ္မိေအာင္လည္း မၾကံ႐ြယ္။ ေရခဲေသတၱာထဲ၌ ထည့္ထားမွ တန္ဖိုးအာနိသင္ တည္ျမဲေသာ ၀ိုင္ယိုပင္ေပၚ ပင္နီစလင္အဖိုးတန္ တမ်ဳိးကို ေဆး႐ုံက ပစၥည္းမို႕ ႐ြံသည္ဆိုျပီး ဘီ႐ုိထဲ ထည့္ထားသတဲ့။ အားလုံးပစ္ရကုန္သည္။ ေဆး႐ုံကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ် မလာခ်င္ မ၀င္ခ်င္။ ေဆး႐ုံတြင္းက ေလကို ႐ႈရတာ ႐ြံသည္တဲ့။ ေဆး႐ုံက ျပန္လာေသာ ကိုကို႕အနံ႕ကအစ နံသည္----တဲ့။

‘ပါရီကို နႏၵာနဲ႕ သားမပါပဲ ကိုကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္  သြားမွာလဲ။ ကိုကို ေသရင္ေတာ့ ထားခဲ့ရမွာေပါ့’ ဟု ေျပာမိ၏။ ျပီးေတာ့ သနားၾကင္နာျခင္းမ်ားျဖင့္ ‘ကိုကို မွားတယ္လို႕ေတာ့ မထင္ပါဘူး။  ဒါေပမဲ့ ကိုကိုကပဲ အျပစ္တင္ခံပါ့မယ္။ ဒါလင္ စိတ္မခ်မ္းမသာ မျဖစ္ေစရပါဘူး’ ။ သို႕ေပမည့္ စိတ္တြင္းက ဆက္ေျပာသည္မွာေတာ့ ‘နႏၵာ ဘာမွ မရိပ္မိေစရပါဘူး၊ မသိေစရပါဘူး’

ကိုကိ္ု ႏွမျမနႏၵာသည္ ကိုကိုသိသည္ေပါ့။ အင္မတန္ အေတြ႕အၾကဳံနည္းပါး၍ စာအုပ္က ဆိုသမွ် အဟုတ္မွတ္သည့္ ျမနႏၵာသည္ ျဖဳန္းခနဲထလာျပီး ကိုကို႕ရင္ခြင္သို႕ တိုး၀င္သည္။ နႏၵာရဲ႕ ေမႊးၾကိဳင္ညိဳေမာင္း ဆံပင္မ်ားထဲ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း၊ ပန္းႏုေရာင္ဆိုးျပီး ေျပာင္လက္ေခ်ာမြတ္သည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း၊ ႐ွားနဲလ္ ေရေမႊးသင္းျမသည့္ နား႐ြက္ နားထင္စ ကေလးမ်ားကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ပြတ္တိုက္ရင္း တစ္လ ေပါင္ ၄၀ ျဖင့္ ေနမည္ဆိုတာ သတိရကာ ျပဳံးရယ္ျပီး နမ္းရျပန္၏။ ‘နႏၵာ ႐ွန္ပိန္လိုေသးလား’ လို႕ သူက နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းျဖင့္ ေမးလိုက္လွ်င္ေတာ့ ကိုကို႕ႏွမသည္ မ်က္ေတာင္မ်ား ေကာ့ျဖဴးကာ မ်က္လုံးေအးေအးညိဳ႕ညိဳ႕ျဖင့္ ျပဴးက်ယ္ၾကည့္ျပီး အားနာဟန္ႏွင့္ ‘သူကလဲ’ ဟု ဆိုေလသည္။

ျပင္သစ္ျပည္သို႕ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ေနထိုင္ၾကသည့္အခါ ဟန္းနီးမြန္းထြက္သလို ေအာက္ေမ့ရသည္။ ကိုကိုသည္ သူေျပာခဲ့သည့္အတိုင္းပင္ သူမွားသည္လို႕ ေတာ့ထင္သည္မဟုတ္။ ျမနႏၵာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သမွ် ျပဳမည္လို႕ ရည္စူး၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ညေနတိုင္း အိမ္ျပန္လာသည္။ ညတာ၀န္ က်ျပီးေနာက္ တစ္ေန႕အားေသာ ေန႕မ်ားကေတာ့ ကိုကို၏ ကိုယ္ပိုင္ေန႕မ်ား ျဖစ္သည္။ ျမနႏၵာကို ဘာမွ်ေျပာျပေနစရာ မလိုပဲ သူေပ်ာ္႐ႊင္သလို ေနႏိုင္ေသာ ေန႕မ်ားျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏႈတ္သီးကေလး တစူစူျဖင့္ ညဳတုတုေျပာတတ္ေသာ ပါရီသူကေလးမ်ားႏွင့္ ခ်စ္ခ်င္သည့္အခါ ခ်စ္ခြင့္ကို ရသည္။

တစ္ညေနမွာ လုဗ္ျပတိုက္ဘက္ကို သတိမထားမိပဲ ေရာက္မိ၏။ သည္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျမနႏၵာ သြားတတ္တာကို ေမ့သြားသည္။ နႏၵာက သားကို ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ေစခ်င္သည္မို႕ ထင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီျပတိုက္သို႕ မၾကာခဏ သြားျပတတ္၏။ ကိုကိုက ေဆး႐ုံဧည့္ခံေရးဘက္မွ ျပင္သစ္သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထြက္လာမိတုန္းကေပါ့။ ေစာေစာ လွမ္းလွမ္းကပင္  နႏၵာ႕ကို သူျမင္လိုက္၏။ နႏၵာ လမ္းမအလယ္မွာ က႖ေျႏၵမရ ျဖစ္မည္ကို သူစိုးလွ၏။ ႐ွက္စရာေတြျဖစ္မွာကို စိုးလွ၏။  မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ၾကေတာ့မည္ကို ေ႐ွာင္ဖယ္လို႕လည္းမရ။ ရက္စက္ခ်င္လို႕ေတာ့ မဟုတ္။ နႏၵာမ်က္ႏွာမွ လဲႊ၍ ရေအာင္ လုပ္မိလုပ္ရာ ေပြ႕ဖက္ထားသည့္ ျပင္သစ္သူကိုလည္း မ်က္ႏွာခ်င္း အပ္မတတ္ ငုံ့ၾကည့္တာ ရယ္ေမာ စကားေျပာေနလိုက္၏။ နႏၵာ သူ႕ကို ျမင္မွာပါပဲ။ လြန္သြားမွ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာ္  နႏၵာသည္ သားငယ္ကို လက္ဆြဲ၍ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေျပးသြားသည္ကို ျမင္လိုက္၏။ နႏၵာရဲ႕ ဆံပင္သည္ ေလ်ာေျပ၍ လြင့္ပါး၏။ နႏၵာ့ ေခါင္းစီးပု၀ါ စိမ္းျပာႏုကေလးသည္ လြင့္ပါးကာ လမ္းမ၌ ေလ်ာတိုက္ ေျပးေနေသး၏။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးျဖဴျဖဴႏွင့္ အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္က ေကာက္ျပီး ဘယ္သူ႕ေပးရမည္ မသိျဖစ္ကာ ပိုင္႐ွင္ကို ဟို႐ွာသည္႐ွာ ႐ွာေနသည္။ ကိုကို သြားေတာင္းလိုက္မည္ စိတ္ကူး၏။ သို႕ေသာ္ လမ္းမတေလွ်ာက္၌ ေျပးထြက္သြားေသာ ျမနႏၵာဟာ ကိုကို႕မိန္းမပါဆိုတာ ယုံမည္လား။ကိုကို႕ရင္ခြင္ထဲက ျပင္သစ္သူကေလးကိုလည္း နားမလည္သလို ၾကည့္ဦးမည္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အေျခအေနသည္ ရယ္စရာၾကီးပင္။ ခုလမ္းေပၚမွာေတာ့ နႏၵာႏွင့္ ကိုကိုသည္ တစိမ္းျပင္ျပင္မွ်ပင္။ သားကေလးကေကာ ေဖ့ေဖ့ ျမင္သည္လား။

သားကေလးကပါ ျမင္သည္ဆိုလွ်င္ တစ္သက္လုံး မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ ပုံလႊာအျဖစ္ သား၏ကေလး ဘ၀မွာ စြန္းထင္း ေနရစ္မည္လား။ သားဟာ ေဖေဖ့ကို ၾကည္ညိဳပါေတာ့မည္လား။ နႏၵာကေကာ သားႏွင့္ ဖေအကို ရန္လိုေစမည္လား။

ကိုကိုသည္ လမ္းမလယ္၌ရပ္ကာ က်ပ္က်ပ္ေပြ႕ဖက္ထားေသာ လက္မ်ားကို လႊတ္လိုက္ရာ လက္ေမာင္းမ်ားၾကားက မိန္းကေလးပင္ ယိမ္းယိုင္သြားျပီး ေဒါကေလးျဖင့္ ‘ဘာျဖစ္တာလဲ’ ေမးသည္ကို ခံရ၏။ ကိုကိုသည္ ရင္တြင္း၌ နာက်င္လာျပီး ေစာေစာက ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားျပီး ကေလးမကိုသာ ေတာင္းပန္ရ၏။ ကေလးမ ဘာျပန္ေျပာသည္၊ ရန္ေတြ႕သည္ကို သူမၾကားေတာ့။ နားမလည္ေတာ့။ ျမနႏၵာကို သူနာက်ည္းေစခဲ့သည္ ဆိုတာသာ ၀မ္းနည္းေနျပီး၊ လမ္းမေပၚတြင္ ကေလးမကို ထားခဲ့ျပီး ျမနႏၵာ ေျပးသြားရာသို႕ လိုက္ခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ မီေအာင္လည္း သူေျပးလိုက္သည္မဟုတ္။ နႏၵာ အိမ္ျပန္မွာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ လမ္းခ်ဳိးအေကြ႕၌ ျမနႏၵာတို႕သားအမိ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္ကို ခဏၾကည့္ေနျပီး အိမ္ဘက္သို႕ မလိုက္ေတာ့ဘဲ သန္းေခါင္ေက်ာ္အထိ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။

အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ေဆး႐ုံကို ျပန္တာပဲ ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ုံသည္သာ သူ႕စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းကို ေပးႏိုင္သည္။ အလုပ္ခြင္၌ တစ္ဘ၀လုံး နစ္ေနရတာသာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္။

ျမနႏၵာႏွင့္ ဘာလို႕ ေတြ႕ရတာပါလိမ့္။ ျမနႏၵာသာ ေလာကမွာ မေမြးဖြားခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ယူျဖစ္မည္မဟုတ္။ အလုပ္ႏွင့္ ေဆးစာအုပ္သာ သူ႕အဖို႕ အေရးၾကီးကာ အားလပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ အဆင္သင့္သလို အတြယ္အျငိမ႐ွိ အနားယူႏိုင္လိမ့္မည္။

ကိုကိုဟာ သားႏွင့္ မယားႏွင့္ ေနဖို႕ေကာင္းသူမဟုတ္ပါဘူး။ လက္ထပ္ျခင္းဆိုတဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႕နဲ႕ သင့္ျမတ္သူ မဟုတ္ပါဘူး

တစ္ဖန္ စဥ္းစားျပန္ေတာ့ ဘယ္ေယာက်္ားဟာေကာ ထိုအေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ၀မ္းသာအားရ သိသိမွတ္မွတ္ လက္ခံမွာလဲ။

သူသည္ ေဆး႐ုံမွ တယ္လီဖုန္းျဖင့္  ျမနႏၵာသို႕ ဆက္လိုက္၏။ ‘ကိုကို ေဆး႐ုံမွာ သုံးေလးရက္ ဆက္ျပီး အလုပ္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။ ညပါ မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါလင္ေန၀ံ့တယ္ မဟုတ္လား။ သားကိုလဲ ေျပာလိုက္ပါဦး ေဖေဖက သတိရေနမွာပါလို႕။ ေဖေဖက အမ်ားၾကီး နမ္းလိုက္တယ္လို႕’

‘ဟုတ္ကဲ့ကိုကို’ ဟု ေအားေဆးတိုးတိတ္စြာ ေျဖသံကို ၾကားရ၏။

‘ျပီးေတာ့ နႏၵာ’

‘ဟုတ္ကဲ့ကိုကို’

‘နႏၵာတစ္ေယာက္တည္း ကိုကိုခ်စ္တာ’

ျမနႏၵာသည္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ တယ္လီဖုန္းကို ခ်လိုက္သည္။ ပါရီ၌ေနၾကေသာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ ျမနႏၵာသည္ အ႐ူးပမာ ျဖစ္ေန၏။ မလိုပါဘဲျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲကို ႐ွာေသာ ျမနႏၵာေလး။ အိပ္ရာထဲ၌ နႏၵာကို ခ်စ္သနားျခင္းျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းအပ္ေနဆဲ  ျဖဳန္းခနဲ မေျပာမဆို ထထိုင္၍ ကိုကို႕ပါးကို ျဖန္းခနဲ ႐ိုက္တတ္သည္။ ႐ုတ္တရက္မို႕ တြန္းလိုက္မိလွ်င္ ရယ္ေမာသည့္အခါ ရယ္ေမာ၍ ငိုယိုသည့္အခါ ငိုယိုေန၏။ သိပ္ေမြ႕ေအးေဆးေသာ န ဂိုအက်င့္ကို သိပ္မျမင္ေတာ့။ ေရျပင္ဂယက္႐ိုက္သလို မနာလိုစိတ္ေတြ၊ နာက်ည္းစိတ္ေတြ နႏၵာ့ဘ၀ကို လႊမ္းမိုးေနျပန္၏။ နႏၵာမသိဘူးလား။ သည္လိုျဖစ္ဖို႕ မလိုဘူးဆိုတာ ကိုကို႕အဖို႕ နႏၵာသာ အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ။ တစ္ခါတရံေတာ့လည္း နႏၵာသည္ အလြန္တိတ္ဆိတ္ေသာ ရန္ျဖစ္ျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ ေနျပန္၏။ ကိုကို၏ မျမင္ကြယ္ရာ၌ ေ႐ွာင္ေနျပန္၏။ နႏၵာ့အသံကို ၾကားခ်င္လို႕မွ မၾကားရျပန္ေခ်။ ေျခသံေတာင္မျမည္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေလသလားမသိ။ သားကိုပင္ ကိုကို႐ွိလွ်င္ အေရာ၀င္ျခင္းမျပဳ။ ကိုကိုက သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေဆးစာအုပ္မ်ားႏွင့္သာ ေနျပန္လွ်င္ နႏၵာသည္ ျဖဳန္းခနဲ ထလာတတ္ျပီး ကိုကို႕ရဲ႕ ဆံပင္သန္မာ ထူထဲေသာ ေခါင္းကို ရင္ခြင္ထဲ ေပြ႕ယူကာ ‘ကိုကို႕ကို နႏၵာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲ’ လို႕ သူ႕ဘာသာ ေမးေလသလား ေျဖေလသလားမသိ ထူးဆန္ေသာ စကားကိုဆိုတတ္သည္။

‘နႏၵာ႐ူးသြားရင္ ဒီတိုင္းေတာ့ ၾကည့္မေနနဲ႕ေနာ္။ နႏၵာ႐ွက္တယ္။ ေမာ္ဖီးယားအမ်ားၾကီးထိုးျပီး အိပ္ခိုင္းလိုက္ပါ’ တဲ့။ ရယ္ဟဟျဖင့္ ေျပာေသး၏။

ခဏၾကာလွ်င္ သတိရလာျပန္ျပီး ‘ခု--- မ႐ူးခင္ေကာ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးလား’

ျပီးေတာ့ ေန႕စဥ္ သတင္းစာထဲမွာ အက္ဖယ္ေမွ်ာ္စင္ေပၚက ခုန္ခ်ေသသူ။ လွ်ပ္စစ္ရထားေပၚ ခုန္လႊဲပစ္ခ်ျပီး ေသသူတို႕ သတင္းကို ထပ္တလဲလဲ ဖတ္တတ္၏။ ‘႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ၾကီးေနာ္ ကိုကို။ ႐ွက္စရာၾကီး။ လူေတြၾကည့္မွာ’ လို႕ေျပာတတ္၏။ ‘မိုက္လိုက္တာ။ အိပ္ေဆးေသာက္ပါလား’ လို႕ အၾကံေပးခ်င္ျပန္၏။

ကိုကိုသည္ အိပ္ေဆးပုလင္းမ်ား ကုန္သေလာက္ ႐ွိေနသည္ကို အ့ံၾသစြာ ေတြ႕ရ၏။ ‘နႏၵာ ေသာက္ပစ္ေနတာလား’ လွ်င္ ‘အိပ္လို႕မွမေပ်ာ္ဘဲ’ ဟု ေျဖ၏။ အိပ္ေဆးပုလင္းမ်ား သူသိမ္းဆည္းလွ်င္ နႏၵာက ေခါင္းကို ေနာက္ပစ္၍ ခပ္တိုးတိုးပင္ ရယ္ေမာလိုက္ကာ ‘သားေလး ငယ္ေသးတယ္ကိုကိုရဲ႕’ ဟု ေျပာတတ္ေလ၏။

ကိုကိုရဲ႕ ပလပ္စတစ္ ခြဲစိတ္ ကုသျခင္းပညာ ပထမပိုင္း ျပီဆုံးသြားျပီး၊ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္မွ် ဆက္သင္ခ်င္ေသး၏။ သို႕ေသာ္ ပါရီ၌ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့။ ျမနႏၵာသည္ အစြဲအလန္းၾကီးသူ ျဖစ္သည္။ လုဗ္ျပတိုက္သို႕ လုံး၀မသြားေတာ့ေခ်။ ‘အဲဒီလမ္းကို မေလွ်ာက္ခ်င္လို႕’ ဟု ေျဖတတ္ေလသည္။ ပါရီမွာ သူေနခ်င္ေတာ့သည္လည္းမဟုတ္။ ပါရီကို နႏၵာမုန္းျပီတဲ့။ မိန္းမေပါေသာ၊ အခ်စ္ေပါေသာျမိဳ႕ဟု ေခၚေသး၏။

‘နႏၵာေကာ ဆံပင္ေတြ ျဖတ္ပစ္ျပီး ဂါ၀န္တိုေလး၀တ္ျပီး စိမ္းျမစ္ကမ္းပါး ေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။ အဲဒီလိုဆို အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႕ ေတြ႕မယ္လားကိုကို။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုကို႕အခ်စ္ကို ရမယ္လား’ လို႕ ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္လိုက္ေသး၏။ သို႕ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ား မဲ့ကာ တုန္ရီေနသည္။

‘မမိုက္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕ နႏၵာရယ္’ လို႕ ဆိုလွ်င္

‘နႏၵာ့ကို မိုက္ခ်င္တယ္ပဲ ေျပာၾကတာပဲေနာ္။ နႏၵာကျဖင့္ ဘာမွမလုပ္ရဘဲနဲ႕။ သူမ်ားလုပ္သမွ်သာ နႏၵာ ခံရျပီးေတာ့’ ဟု ကေလးလို ငိုတတ္သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ပလပ္စတစ္ပညာကို ပထမပိုင္းႏွင့္ပင္ ေက်နပ္ရျပီး သူတို႕ ဂ်ာမဏီသို႕ ေျပာင္းၾက၏။ ကေလးသူငယ္ ခြဲစိတ္မႈအတြက္ ႏွစ္ႏွစ္ သင္ခ်င္ေသး၏။

သေဘာတူျမဲ။ ေငြပို႕ျမဲ ပါပါတို႕က လက္၀တ္ရတနာမ်ားပါ ထုခြဲေရာင္းခ်စားဖို႕ ပို႕ျပန္၏။ ျမနႏၵာႏွင့္ သူ႕မိဘတို႕ စာ႐ွည္မ်ား အျပန္အလွန္ ေရးဟန္လည္း႐ွိသည္။ ကိုကို႕ အေၾကာင္းကို တိုင္ေလသလားမသိ။ သူ႕မိဘကေတာ့ နားလည္လိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ပါပါက နားလည္လိမ့္မည္။ လူ႕ဘ၀၌ တစ္ခါမွ်သာ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ဳိရသည္ဆိုတာ။

ဂ်ာမဏီ၌ နႏၵာ လူ႕ဘ၀မွာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနတတ္လာသည္ကို ႏွစ္လိုဖြယ္ ေတြ႕ရသည္။

မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ကိုကို ေဆး႐ုံသြားသည္ကို အေပါက္၀အထိ လိုက္ပို႕၏။ သားေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအထိ လိုက္ပို႕ျပန္၏။ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းက်န္လွ်င္ ပီယာႏို တီး၍ေန၏။ ဂရင္းပီယာႏိုၾကီးတစ္လုံး ၀ယ္ထား၏။ သီခ်င္းၾကီးမ်ားစြာ တက္၏။ ေ႐ွးသီခ်င္း ဓာတ္ျပားမ်ားစြာ ၀ယ္၏။

‘ျမန္မာ သီခ်င္းေတြကို သေကၤတနဲ႕ ေရးထားလို႕ ၀ယ္လာတယ္။ ၾကည့္ပါဦး ကိုကိုရဲ႕’ ဟု လာျပတတ္၏။ ျပီးေတာ့ စမ္းသပ္တီးခတ္ေနတတ္သည္။

ျမန္မာကဗ်ာကို ဖတ္လို႔ေတာ့ မငိုေတာ့ျပီ။ ၾကိဳးၾကားေရာက္လာေသာ ျမန္မာမဂၢဇင္းမ်ားဆို ဖတ္၍ ၾကိဳက္တတ္ေသာကဗ်ာကို ပီယာႏို၌ အသံသြင္းသည္တဲ့။

ၾကင္သူေ၀း၍

ေတြေးေတာႏြမ္းလ် လြဲခဲ့ရသည္

ပန္းျမနႏၵာ  တစ္ေစာင္စာမွ်

မလာေရာက္ခက္ ေမ့ေလ်ာ့ရက္၏

ေ၀သက္ေျပာင္းညႊတ္  စြဲလမ္းတတ္ေသာ

ဆြတ္ပ်ံ႕႐ြက္သိပ္  အင္းလ်ားရိပ္မွ

စိတ္ေစာရသူ  တစ္ေယာက္ေသာသူကို

ကူလွာပါဘိ ၾကည့္လွည့္္ပါဦး

ၾကည္းႏူးမူးယစ္ အခ်စ္သစ္ျဖင့္

ျမစ္ျပင္လယ္ျပာ ေခ်ာင္းသစ္႐ွာ၍

အိမ္ရာအသစ္ ေျပာင္းျဖစ္သည္လား

က်ီစားျပက္ရယ္ ေျပာလြယ္ျပီထင့္

ေမႊးရီငုံလႊာ ႏွင္းဆီရာေထာင္

စိမ္းျပာလိေမၼာ္ ေ႐ႊေရာ္ညိဳညက္

ေခ်ာကလက္ပြင့္ သက္ပင့္မူးေ၀

ပြင့္ဖူးေထြျပား

ေလလြင့္ေသဆုံး ဆုံး႐ႈံးခဲ့ေသာ

ေခြႏဲြ႕ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ႏွမအေလာင္းကို

လက္ေမာင္းၾကားမွာ ေထြးေပြ႕လွာရ

မသာအိပ္မက္ မက္တတ္ေသးသည္။  ။

‘ဘယ္လိုကဗ်ာလဲ သီခ်င္းလဲ ဒါလင္ရဲ႕’ လို႕ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္လို႕ ေမးလွ်င္ေတာ့ ျမနႏၵာက ‘အိပ္မက္ပဲ ကိုကိုရဲ႕။ မမက္ရဘူးလားလို႕ ျပန္ေျပာတတ္သည္။ ‘ အိပ္မက္ပဲ’ လို႕ ‘မမက္ဘူးလား’ လို႕ မေက်မနပ္ျဖင့္ ေျပာျပန္သည္။ ကိုကိုက ရယ္ေမာ၍----

‘မက္ရပါတယ္ နႏၵာရယ္’

ဟုတ္သည္။ မက္ရပါသည္ နႏၵာရယ္။ အိပ္မက္ မက္တတ္သူသာ မက္ရသည္ပဲ။ ဒါဟာ နႏၵာရဲ႕ အမွားေတာ့ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ နႏၵာမျပဳလုပ္ခဲ့ရေသာ ေမြးကတည္းက ပါေသာ အမွားျဖစ္သည္။ ထိုိအမွားေၾကာင္႔ စိတ္သိမ္ေမြ႔ရသည္။ အထီးတည္းႏုိင္ရသည္။ သူတကာႏွင္႔ ေရာလုိ႔ မရသည္။ တေယာက္တည္း ဖဲခြာထြက္လာတတ္ေစသည္။ ေ၀ဒနာခံစားရာ၌ ျပင္းျပေစသည္။ ေလာက၌ အေကာင္းဆုံးခ်ည္း၊ အလွကုိခ်ည္းျမင္ေစ၊ ေမွ်ာ္မွန္းေစၿပီး အေကာင္းႏွင္႔အလွဆုိတာခ်ည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ယုံမွားေစေသး၏။ စိက္ကူးယဥ္ေစ၏။ စိတ္ဒဏ္ရာ ရလြယ္ေစ၏။ ေမ႔ေပ်ာက္ခဲေစ၏။

ၿပီးေတာ႔ ကုိကုိ႔ ႏွမ ျမနႏၵာအဖုိ႔ ပုိဆုိးသည္မွာ ကုိယ္႔ ကုိယ္ ကုိ ဘာလုိခ်င္မွန္း ဘ၀၌ ဘယ္လုိေနရမွန္း မသိခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

နႏၵာကုိ မရယ္ေမာလုိေတာ႔။ နႏၵာသာ ပါပါ႔ သမီး မျဖစ္ခဲ႔လွ်င္ တစ္လလွ်င္ ေပါင္ ၄၀ ျဖင္႔ ေနကာ လမ္းမေပၚတြင္ ၁၀ ေပါင္မွ်ျဖင္႔ ခ်ေရာင္းေသာ ပီယာႏုိစုတ္ကေလးကုိ တီးၿပီး ဘ၀တေလွ်ာက္လုံး ေက်နပ္ေနႏုိင္မည္ ထင္သည္။ ဥေရာပတစ္၀ွမ္းမွာ ေက်ာ္ၾကားေသာ ယခုတီးသည္႔ ပြဲ၀င္ဂရင္းပီယာႏုိမ်ိဳးကုိ မင္းပရိသတ္အလယ္မွာ တီးေသာ ပညာသည္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ခ်င္လည္းေရာက္မည္။ ယခုေတာ႔ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကုိ အားနာ၍ အခန္းကုိ အသံလုံေအာင္ ျပဳျပင္ၿပီး တေရးႏုိးတိတ္ဆိတ္ခ်ိန္မွာ ထၿပီး အသာ တုိ႔ေခါက္ရ၏။ မေက်နပ္ျပန္လွ်င္ အခန္းက်ဥ္း၌ ေခါက္တုံ႔ေလွ်ာက္ကာ ဂ်ာမန္စာအုပ္မ်ားကုိ ဖတ္ေနျပန္သည္။

နႏၵာကုိ ကုိကုိ နားလည္ပါသည္။

ကုိကုိ႔ ကုိလည္း နႏၵာ ေခါင္းမာမာျဖင္႔ပင္ အနည္းငယ္ နားလည္ရသည္။ ေအာက္တုိဘာ ျမဴးနစ္ပြဲေတာ္၌ တုိးၾကိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေသာ လူစည္ကားရာသုိ႔ တစ္ခါမွ်သာ လုိက္လာၿပီး အိမ္မွာ ကေလးႏွင္႔ ေနရစ္သည္။ သည္ပြဲေတာ္မွာ ျမနႏၵာလုိ အလွကေလး အဖုိးတန္ကေလး ကုိကုိ႔ ႏွမကေလး ပါ၀င္သင္႔သည္ မဟုတ္။ နႏၵာကုိ လူတုိးမွာလည္း ကုိကုိ စုိးလွ၏။

ကုိကုိကေတာ႔ အိပ္မက္ မမက္တတ္သူ။ ပန္းပြင္႔ကုိ ျမင္လွ်င္ အလွၾကည္႔မည္႔အစား ခူးဆြတ္ေမႊးနမ္းလုိသူမုိ႔ ပန္းပြင္႔ေတြသာမက ေတးသံ စကားသံ လူသံ လူနံ႔ ေရာေထြး မူးရီေသာ ပြဲေတာ္၌ လုံးေထြးပါ၀င္ရသည္။ နႏၵာက ကုိကုိ႔ ကုိ အျပစ္တင္ဦးမည္လား။ ခြဲစိတ္ကုသျခင္းျဖင္႔သာ ေဆးရုံမွ အ၀တ္မကပ္ေသာ လူ႔ဘ၀ ဖုံးအုပ္ ကြယ္၀ွက္ျခင္းမရွိေသာ အေၾကာအျခင္ အေသြးအသားတုိ႔သာ ျမင္ရသည္႔ ဘ၀၌သာ နစ္မူး၍ ရူးေစခ်င္သည္လား။

ထုိ ပြဲေတာ္မွာ အန္းနာႏွင္႔ ခ်စ္ရသည္။

နဂုိကေတာ႔ ကုိယ္႔ ေဆးရုံက ခင္မင္ေနသည္႔ သူနာျပဳမေလးပါပဲ။ စင္စစ္ေတာ႔ နဂုိက ေတာ္ေတာ္ ခင္ခဲ႔သည္အမွန္။ ခြဲစိတ္ခန္း၌ ကူရေသာ သူနာျပဳမကေလး ျဖစ္သည္။ သူနာျပဳပညာကုိ ၇ ႏွစ္ၾကာမွ် သင္ယူၿပီးမုိ႔ ခြဲစိတ္ခုံေပၚ၌ အလုပ္မ်ားစဥ္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ စိတ္ခ်ရေသာ အားကုိးရေသာ အေဖာ္ ျဖစ္သည္။ ေသြးေၾကာမ်ားကုိ ကၽြမ္းက်င္လွေသာ လက္မ်ားျဖင္႔ ၾကိဳးမျမင္ရေအာင္ အလြန္ လ်င္ျမန္စြာခ်ည္စဥ္ သြက္လက္စြာ အမီ ကူညီတတ္၏။ တစ္ခြန္း မေျပာရ။ လုိသမွ် ကိရိယာကုိ အသင္႔ လက္ထဲ ထည္႔တက္၏။ ခြဲစိတ္ေနစဥ္ လူနာ၏ေသြး ျပာလာလွ်င္ ေမ႔ေဆးဆရာကုိ မ်က္လုံးျဖင္႔ ၾကည္႔၍ သတိေပးတတ္သည္။ အန္းနာ အကူအညီျဖင္႔ ခြဲစိတ္ရသည္ကုိ သူ စိတ္တုိင္းအက်ဆုံး။

ခြဲစိတ္ခန္းမွ ထြက္လာလွ်င္ ေမာတာခ်င္း အတူတူ အန္းနာက ေကာ္ဖီက်က် တစ္အုိး လာခ်ျပန္၏။ သူ ၾကိဳက္တတ္သည္႔ စားစရာ မုန္႔မ်ားကုိ မရအရ ရွာေဖြေပးတတ္၏။ ပန္းသီးမ်ား ခြဲစိတ္ေပးတတ္၏။

အေမာေျပာလွ်င္ ခြဲစိတ္ခန္းက ေနာက္ဆက္တြဲကိစၥမ်ားအေၾကာင္း ပူစရာမရွိ။ ေရးမွတ္စရာမ်ား၊ အုိင္ေအာ႔ပစ္လုပ္ရသည္႔ အေသြး၊ အသား၊ အရုိး၊ အၾကိတ္ စစ္ေဆးခန္းသုိ႔ ပုိ႔စရာမ်ား၊ လူနာ ေသြးအား၊ ႏွလုံး အေျခအေန သတိရ မရ အေသးအဖြဲ အားလုံး စစ္ေဆးၿပီးၿပီ။

ခြဲစိတ္ခဲ႔ရာ၌ ေတြ႔ဖူးသမွ်ထဲမွာ အန္းနာသည္ ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆုံး အလုပ္ လုပ္ေဖာ္ျဖစ္သည္။

အန္းနာသည္ ျမနႏၵာလုိ မလွပ ေသာ္လည္း အထက္တန္းစားအမူအေလ႔ မရွိေသာ္လည္း စကားေျပာလုိ႔ လြယ္ေသာ မိန္းကေလးျဖစ္သည္ ဆုိတာ ေအာက္တုိဘာပြဲေတာ္မွာ သိရ၏။

မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ အန္းနာကုိ ညစာစားဘုိ႔ ေခၚမိလ်က္သား ရွိ၏။ ခါတုိင္း ေတာင္႔တင္းျဖဴေဖြးထူထဲေသာ ၀တ္စုံျဖင္႔ စင္ၾကယ္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊ စင္ၾကယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင္႔ ေတြ႔ရၿမဲ အန္းနာကုိ ခရမ္းႏုေရာင္ ဂါ၀န္ျဖင္႔ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးေဆး ျခယ္သေသာ ေခါင္းစြပ္ဖုံးအုပိျခင္း မရွိသျဖင္႔ ေရႊ၀ါေရာင္ဆံပင္ႏုမ်ား ေ၀ဆုိင္းကာျဖင္႔ ျမင္ရေတာ႔ တစ္မ်ိဳး ေက်နပ္မိ၏။

အန္းနာလုိ မိန္းကေလမ်ိဳးႏွင္႔ရလွ်င္ သူ႔ဘ၀ တစ္မ်ိဳးအဆင္ေျပမွာ အမွန္ပဲ။ ဘာသာစကားခ်င္း တူေသာလူမ်ိဳးျဖစ္၏။ နႏၵာကဆုိလွ်င္ ေဆးစာအုပ္ကအစ နံသည္တဲ႔။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေျပာတတ္သည္။ ေဆးစာအုပ္အဖုံးမ်ားေပၚက နာမည္ေတာင္ ဖတ္မၾကည္႔။ ကုိကုိ ဖတ္လ်က္တန္းလန္းမုိ႔ စာအုပ္ကုိဖြင္႔လ်က္ထားခဲ႔လွ်င္ အေျပးအလႊား လာပိတ္တတ္သည္။ ရုပ္ပုံေတြကုိ စိတ္ညစ္သည္တဲ႔။ မၾကည္႔ခ်င္တဲ႔။ သားကေလးျမင္မည္စုိးသည္တဲ႔။ သားကေလး ဆရာ၀န္ မျဖစ္ဘူးေပါ႔ေနာ္။ ကုိကုိ႔ ပညာကုိ အထင္ၾကီးဖုိ႔ ေလးစားဖုိ႔ ဆုိသည္ကုိ စိတ္ကူးထဲ ထည္႔မိဟန္မရွိ။ သတိပင္မရ၊ ေတြးပင္မေတြးမိ။ တကယ္ေတာ႔ ကုိကုိ၏ ဘ၀၌ အေရးၾကီးဆုံးေသာ ေဆးပညာကိစၥရပ္မ်ားမွာ ျမနႏၵာသည္ စုိးစဥ္မွ် မပါ၀င္လုိ႔ေခ်။

ေအာက္တုိဘာပြဲေတာ္မွာ ေယာက်ၤား မိန္းမ အပ်ိဳ အအုိ တုိ႔ လမ္းမေပၚမွာ ရူးမူး ေရာေထြးကာ နမ္းၾက ဖက္ၾက သီခ်င္းဆုိၾက ခုန္ေပါက္ၾကတာက စ သည္။ အန္းနာ သာ အန္းနာ မဟုတ္လွ်င္ေတာ႔ ကုိကုိ႔အဖုိ႔ ဘာမွ် ထူး၍ ေျပာစရာ စကား ရွိလာမည္မဟုတ္။ ဘ၀၌ ေတြ႔ၾကဳံခဲ႔ေသာ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ နားလည္သေဘာတူခဲ႔ေသာ အခ်စ္မ်ားစြာတုိ႔လုိပင္ တံတားေအာက္၌ ျဖတ္စီးသြားသည္႔ ေရပမာ ျဖစ္စဥ္တရပ္သာ ျဖစ္လိမ္႔မည္။ ခုေတာ႔ နဂုိက ေလးစားခဲ႔ေသာ အထင္ၾကီးခဲ႔ေသာ ခင္မင္ခဲ႔ေသာ အန္းနာမုိ႔ သူသည္ ပြဲေတာ္တခ်ိန္လုံး အသစ္အသစ္ မရွာေတာ႔ဘဲ အန္းနာႏွင္႔သာ သြားလာေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔သည္။ အခန္းတခန္း ငွားၿပီး အန္းနာကုိ ထားလုိက္သည္။ ကုိကုိ႔ ေသာတြဲမွာ တေခ်ာင္း ပုိလာသည္။ အန္းနာ၏အခန္းသည္ ကုိကုိ တခါမွ် မရဖူးေသာ စိတ္သက္သာ ေအးခ်မ္းေသာ ကုိကုိ နားေနရာ အိမ္တအိမ္လည္း ျဖစ္သည္။

အန္းနာသည္ ရဲ ႔ရင္႔ သတၱိ ရွိလွသည္ကုိလည္း ေတြ႔ရ၏။ ကုိုကုိရဲ ႔ ကေလးကုိ သူ ေမြးခ်င္သည္တဲ႔။

ထုိေၾကာင္႔ အန္းနာသည္ ကုိကုိ႔ ကေလးေမြးရေလသည္။ ကုိကုိ႔ ကုိ သူ မပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ေသာ္လည္း ကုိကုိ႔ကေလးကုိ သူ ပုိင္ဆုိင္ရလွ်င္ ကုိကုိ႔ ရဲ ႔ တစိတ္တေဒသကုိ ပုိင္ဆုိင္ရတာဘဲလုိ႔ ယူဆဟန္ကုိ ေျပာျပေလေတာ႔ ျမနႏၵာမွာ သည္လုိ စြန္႔စားတတ္ေသာ အခ်စ္မရွိပါဘူး။ အနာခံေသာ အခ်စ္ မရွိပါဘူး။ ကုိယ္လုိခ်င္ရာသာ ေတာင္းခံတတ္ေသာ ျမနႏၵာပါပဲ ဟု သူေတြးေတာလာမိတာ အမွန္ပင္တည္း။ ( ျမနႏၵာကေတာ႔ ကုိကုိ႔ ကုိ နႏၵာ႔ တစ္ဘ၀လုံး အဆုံးခံၿပီး ေပးထားၿပီ မဟုတ္လားလုိ႔ ေျပာသည္။ သူေပးပုံကေတာ႔ တမ်ိဳးပဲ။ ကုိကုိ လုိခ်င္တာကုိ ေပးသည္လည္းမဟုတ္ )

အန္းနာ ကုိကုိ႔ ကေလးကုိ ေမြးခါနီးေလာက္မွာ ကုိကုိ႔ ပညာသင္ျခင္း ၿပီးဆုံးသြား၏။ ဘြဲ႔တခုရျပန္ၿပီ။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ခ်ိန္တန္ေလၿပီ။ ပါပါ မာမာတုိ႔က ျပန္လာေစခ်င္ၿပီ။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ၿပီး ထိပ္သီးဆရာ၀န္ၾကီးအျဖစ္ ခံယူဦးမည္။ ကုိကုိ႔ ႏွမ ျမနႏၵာကလည္း ပါရဂူဘြဲ ႔ရ ဆရာ၀န္ၾကီးကေတာ္ ျမနႏၵာေဂ်ာ္ေပါ႔။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္၍ တင္႔တယ္စြာ ေနေသာဘ၀။ ကုိကုိ႔အဖုိ႔ေတာ႔ ခြဲစိတ္ခန္း၌ ေသမင္းႏွင္႔ အၿပိဳင္ နပမ္းလုံးေသာ ဘသ။ ( သုိ႔ေသာ္ ထုိဘ၀ ကုိ ေက်နပ္ပါသည္ ) ျပန္လည္ ယူရဦးမည္။

‘ျမန္ျမန္ျပန္ရင္လည္း ျပန္ပါစုိ႔ ကုိကုိရယ္’ ဟု ျမနႏၵာက ေျပာ၏။

‘အစကေတာ႔ ဒီမွာ နႏၵာ႔ အိမ္ကုိ ေတြ႔ၿပီဆုိ။ တသက္လုံးေနခ်င္ပါၿပီဆုိ။ ပီယာႏုိတီးၿပီး၊ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး၊ ျပဇာတ္သြားၿပီး ေနမွာေပါ႔ဆုိ။ ဒါေတြရွိရင္ နႏၵာမွာ လုံေလာက္တာပါပဲ။ ကုိကုိကေတာ႔ နႏၵာရဲ ႔ ထမင္းစားလက္မွတ္ပါပဲ။ ေျမာက္ကၽြန္းသူျမခေနာက္ပါပဲ’ ဟု အနည္းငယ္ ၀မ္းနည္းသလုိလုိျဖင္႔ ေျပာမိ၏။

‘ကုိကုိ ဧည္႔ခန္းမွာ နႏၵာကလည္း ဧည္႔သည္ၾကည္႔စရာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ ျပကၡဒိန္ရုပ္ကေလးပဲ မဟုတ္လား’ ဟု ကုိကုိ ႔ ႏွမက ရန္ျဖစ္ဖုိ႔ အသင္႔ျပင္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ကုိကုိသည္ ရန္မျဖစ္အားေသးေခ်။ သူ႔မွာ ေငြလုိေနသည္။ အန္းနာ ကေလးေမြးၿပီးမွ ျပန္ခ်င္သည္။ ပြဲေတာ္မွာ အန္းနာႏွင္႔ သုံးပစ္မိေသာေၾကာင္႔ ေငြျပတ္သြားၿပီ။ ဘဏ္ကေငြေခ်းေနရသည္။ ပါပါ႔ထံမွ ေငြလာဖုိ႔ တပတ္လုိေသး၏။ ေလာေလာဆယ္ အန္းနာကုိ သီးသန္႔ေဆးရုံတခုမွာ နာမည္လိမ္ျဖင္႔ တင္ရဦးမည္။ ( သုိ႔ေပမည္႔ သူ႔ကေလးကုိေတာ႔ ဖေအ႔ နာမည္ အမွန္ေပးခဲ႔မည္ျဖစ္၏။ သာဦးေဂ်ာ္ပင္ တြင္ေစမည္ျဖစ္၏ )

ကုိကုိ ေငြလုိသလား ဟု ျမနႏၵာက ေမးေဖာ္ရသျဖင္႔ အားလည္းနာ ေက်းဇူးလည္း တင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆုိးရြားေသာ ကုိကုိ႔ ႏွမသည္ လက္ထပ္ျခင္းအထိမ္းအမွတ္ လက္စြပ္ကုိ ခၽြတ္၍ ေပးေလသည္။ နႏၵာနဲ႔ ေတာ္လည္းမေတာ္ဘူး ဟု ေျပာရက္တတ္၏။ တကယ္ေတာ႔ ကုိကုိ ေငြစု၍ အစားေလွ်ာ႔၍ အေမရိကမွ ၀ယ္လာေသာ စိန္ျခယ္ ျမလက္စြပ္ျဖစ္သည္။ နႏၵာရဲ ႔ မ်က္လုံး ေအးေအးညိဳညိဳ ျဖင္႔ လုိက္မယ္႔အေရာင္ပဲလုိ႔ သူ ေတြးေတာ တ, သ ၿပီး ၀ယ္လာေသာ လက္စြပ္ ျဖစ္သည္။ ကုိကုိ အဖုိးထားလွေသာ လက္စြပ္ျဖစ္သည္။ ရြဲ႔ေစာင္းရက္ေသာ ျမနႏၵာပင္။

‘ျပန္၀တ္ထားပါ’ ဟုသာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာမိၿပီး အိမ္မွ ထြက္လာကာ မိတ္ေဆြ ဂ်ဴးဆရာ၀န္ထံမွ ေငြေခ်းရသည္။

ျမန္မာျပည္သုိ႔ အန္းနာ ကေလးေမြးၿပီးမွ ျပန္မည္လုိ႔ သူ တင္းတင္းမာမာပင္ ေၾကျငာလုိက္၏။ ကုိယ္႔ဘက္က ေတြးတယ္ဆုိဆုိ၊ သည္ေလာက္ေတာ႔ ျမနႏၵာ သိတတ္ဘုိ႔ေကာင္းသည္ ထင္၏။ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္ေတြ႔ဖုိ႔ မေမွ်ာ္လင္႔ႏုိင္သည္႔ အန္းနာႏွင္႔ ကုိကုိ႔ ကေလးကုိ သည္တခဏမွာေတာ႔ ၾကင္နာႏုိင္သမွ် ၾကင္နာရမည္ပင္။

အန္းနာ ေဆးရုံတက္သည္႔ တခ်ိန္လုံး သူသည္ အိမ္၌ ၿငိမ္ၿငိမ္ မေနႏုိင္ခဲ႔။ အန္းနာရွိရာ ေဆးရုံးသုိ႔ ေျပးလုိက္၊ ကုိယ္႔ေဆးရုံက လုိရာစာအုပ္၊ စာရြက္စာတမ္း ကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ားကုိ သယ္လုိက္၊ ၿမိဳ႔ထဲထြက္၍ ျမန္မာျပည္တြင္ သုံးရမည္႔ ခြဲစိတ္ကိရိယာမ်ား ရွာလုိက္ႏွင္႔ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္မ်ားသည္။ မသိတတ္ေသာ ျမနႏၵာက အလ်င္စလုိ ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ကုိ  ၀ယ္ၿပီးေလၿပီ။ အထုပ္အပုိး သိမ္းဆည္းၿပီးေလၿပီ။ အန္းနာသာ ေနာက္က်ၿပီး ေမြးလွ်င္ ကုိကုိ႔ ကေလးရဲ ႔ မ်က္ႏွာကုိပင္ ျမင္လုိက္ရေတာ႔မည္ မဟုတ္။ ခုေတာ႔ အန္းနာက ေစာၿပီး ေမြးေအာင္ ေလ႔က်င္႔ခန္းၾကမ္းၾကမ္း လုပ္သည္တဲ႔။ ၀မ္းႏႈတ္ေဆး စားသည္တဲ႔။ အန္းနာသည္ မွန္းေသာရက္မွာ ကုိကုိ႔ ကေလးကုိ ေမြးသည္။ ၿပီးေတာ႔ ေသြးလြန္သည္မုိ႔ ေသြး ေလးပုလင္းပင္ သြင္းရသည္။

ကုိယ္႔အေၾကာင္းသာ ေတြးေသာ ျမနႏၵာက ရန္ကုန္မွာ သုံးဖုိ႔ ႏုိင္လြန္လုိက္ကာ ခန္းဆီးမ်ားသာ ၀ယ္သည္။ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ဓားမ်ား၊ ပန္းကန္မ်ား၊ ၀ုိင္ဖန္ခြက္မ်ား ၀ယ္သည္။ သားဖုိ႔တဲ႔ ပန္းခ်ီေဆးမ်ား၊ စုတ္မ်ား ၀ယ္သည္။ ဓာတ္ျပားမ်ား ၀ယ္သည္။ ပီယာႏုိကုိ သယ္ယူဖုိ႔ စီစဥ္သည္။

‘ၿပီးေတာ႔ ကုိကုိ-နႏၵာ တမ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တယ္။ နႏၵာတုိ႔ ဂ်ာမဏီ ေရာက္စတုန္းကလုိေလ။ ကုိကုိနဲ႔ နႏၵာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ညေနစာ အျပင္မွာ စားမယ္။ သားကုိ အိမ္မွာ ကေလးအေစာင္႔နဲ႔ ထားမယ္။ ၇ နာရီတိတိ ေရာက္ေအာင္လာေနာ္။ ၿပီးေတာ႔ ပြဲၾကည္႔မယ္။ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ ၀ယ္ၿပီးၿပီ။ ၿပီးေတာ႔ အဆင္သင္႔ ခဏ က ၾကတာေပါ႔’

ကုိကုိသည္ စိတ္ေလးေလးျဖင္႔ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ အန္းနာအေၾကာင္း စဥ္းစားေနသည္။ အန္းနာကုိ ေငြမ်ားလည္း မေပးခဲ႔ႏုိင္။ ေသြးသြန္ထားသျဖင္႔ ႏြမ္းနယ္ ေဖ်ာ႔ေတာ႔ တာကုိလည္း စိတ္မခ်။ ထပ္သြန္တတ္တာလည္း သတိရ၏။

သတိရသည္႔အတုိင္းပင္ ျပန္ၾကရမည္႔ ေနာက္ဆုံးညမွ အန္းနာ ေသြးထပ္သြန္သည္။ ေသြးပုလင္းမ်ား ေလးပုလင္းၿပိဳင္ ေျခႏွစ္ဘက္ လက္ႏွစ္ဘက္မွ သြင္းရသည္။ ေသမင္းႏွင္႔အၿပိဳင္ တုိက္ခုိက္ရျပန္၏။

သုိ႔ေသာ္ ကုိကုိ႔ ႏွမကေတာ႔ ဒီတညအတြက္ ဘယ္ေတာ႔မွ သူ႔ကုိ ခြင္႔မလြတ္ႏုိင္ေတာ႔။

ထုိည အိမ္သုိ႔ တနာရီေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္ရ၏။ နႏၵာႏွင္႔ အျပင္းအထန္ ရန္ျဖစ္ၾက၏။ နႏၵာကုိ ရုိက္ႏွက္ပစ္လုိက္မိ၏။

‘ငါဟာ အန္းနာဆီက ျပန္လာတာတင္မကဘူး။ ေသြးသြန္ေနတဲ႔ လူနာတေယာက္ဆီက ျပန္လာတာကြ။ ဟုတ္တယ္။ ငါ႔ေၾကာင္႔ ေသြးသြန္ရတဲ႔ ဘ၀ေရာက္ရတာဆုိေတာ႔ေကာ ဘယ္ေျပာခ်င္ေသးလဲ’

‘နႏၵာ႔ ကုိရုိက္တယ္’ ဟုသာ မ်က္လုံးတဘက္ကုိ လက္ျဖင္႔ဖုံးၿပီး နႏၵာက ေျပာ၏။ မ်က္စိကုိ ထိမိသြားလားမသိဘူး။ နႏၵာကုိ ကုိကုိ လက္လြန္မိသည္။ ပါးစပ္ကေတာ႔ ဆက္ေျပာမိ၏။

‘မင္းဟာ…. မင္းဘ၀ တခုတည္း အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားတယ္။ ငါ႔ဘ၀ကုိ စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ႔ဘ၀ကုိ သာယာကြက္ကေလး တကြက္ေတာင္ မေပးဘူး။ ငါ အၿမဲ အေပ်ာ္ရွာေနတယ္လုိ႔သာ မင္း ထင္တယ္’

ျဗဳန္းကနဲ တခါတုန္းက ဗုိက္ကုိ ေသနတ္ပစ္ခံရေသာ ဒဏ္ရာျဖင္႔ ေရာက္လာသည္႔ လူနာတေယာက္ကုိ သတိရ၏။ ထုိလူနာကုိ ျမနႏၵာလုိ စိတ္ကူးယဥ္တတ္မယ္႔ ခ်စ္သူ မိန္းကေလးက ေသနတ္ျဖင္႔ ပစ္သည္။ သစၥာမဲ႔လုိ႔တဲ႔။ ေသနတ္ျဖင္႔ ပစ္သည္။ ထုိလူနာကုိ ကမန္းကတန္း ခြဲစိတ္ရ၏။

ဗုိက္ထဲ ေၾကမြေနသည္ကုိ ရွာေဖြ ခ်ဳပ္လုပ္ရ၏။ အဲသည္တုန္းက ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔တာပဲ။ ရွာတာပဲ။ ေက်ာက္ကပ္မွာ ဘာဒဏ္ရာမွ မေတြ႔ပါဘူး။ ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီး ဗုိက္ခြဲတာ ျပန္ပိတ္ၿပီးေတာ႔လည္း လူနာက ေကာင္းေနတာပဲ။ ေသြးတုိးႏႈန္း ေသြးခ်ိန္မွန္ေနတာပဲ။ သတိရလာၿပီး စကားေတြေျပာလုိ႔ ကုိယ္က ႏုိင္ခဲ႔ၿပီ ထင္တာ၊ ကုိယ္႔ဘက္ပါလာၿပီ ထင္တာ။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ ေသေရာ။ အေလာင္းခြဲၾကည္႔ေတာ႔ ေက်ာက္ကပ္က ေသြးသြန္လုိ႔ ေသရတာကုိ သိရတယ္။ ကုိယ္႔ ကုိ ေပါ႔ေလ်ာ႔မႈနဲ႔ ဆရာၾကီးေတြက ၾကိမ္းတယ္။ ရွင္းလင္းထုေခ်စာကုိ ေရးရတယ္။ ရက္အၾကာၾကီး စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ရွက္ရတယ္။ ဒါေတြ နႏၵာ သိသလား’

‘ငါ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စိတ္ညစ္ေနတယ္၊ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ ဆုိတာ မသိဘူး။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲက ေသြးသံရဲရဲ နဲ႔ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ ထြက္လာတာ မင္း မျမင္ဖူးဘူး’

စိတ္ထဲကေတာ႔ ေျပာလုိက္၏။ ‘အဲသည္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အန္းနာကသာ ငါ႔ကုိ ယုယတယ္၊ ဂရုစို္က္တယ္၊ အလုိက္သိတယ္၊ ၾကင္နာတယ္’

‘ မရည္ရြယ္ေပမယ္႔ လည္း ငါ႔အျပစ္ေၾကာင္႔ျဖစ္ေစ ငါ႔အျပစ္မပါဘဲျဖစ္ေစ ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ငါ လူသတ္မိတဲ႔အခါမ်ိဳးကုိ မျဖတ္သင္႔တာ ျဖတ္မိတဲ႔အခါမ်ိဳး’

ဘယ္ဆရာ၀န္သည္ မမွားဖူး၊ မေသဖူးပါသလဲ။ သုိ႔ေသာ္ မွားဖူး ေသဖူးတာမွန္လည္း စိတ္ေဆာက္တည္ရာမရ တပတ္မွ် ေလလြင္႔ရၿမဲ။

‘မင္း သိေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။ ငါ ေဆာက္တည္ရာမရလုိ႔ မင္းဆီ ျပန္လည္ညလး မထူးလုိ႔ ႏွင္းေတာထဲ ေျခဦးတည္႔ရာ ေလွ်ာက္ေနတဲ႔အခါမွာ ငါ အေလလုိက္ေနတယ္လုိ႔သာ မင္းထင္တတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လဲလုိ႔ တခြန္းေမးဖူးသလား’

ျမနႏၵာသည္ အံ႔အားသင္႔ကာ ‘ကုိကုိ  ဘာျဖစ္လုိ႔ မေျပာသလဲ’ ဟု ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာ၏။ ၿပီးေတာ႔ နာသြားရွာမည္႔ မ်က္လုံးတဘက္ကုိ အုပ္ထားသည္႔ လက္ ျဖန္႔ၾကည္႔ျပန္ကာ…..

‘ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔နဲ႔မွေတာ႔ လူလူခ်င္း မရုိက္သင္႔ပါဘူး’ ဟု ခပ္ေအးေအး ေျပာျပန္သည္။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လွ်င္ အသစ္တဖန္ ျပန္စတင္မည္လို႕ ကိုကို ေမွ်ာ္မွန္းထား၏။ သို႕ေသာ္ ရန္ကုန္ေရာက္၍ ၄-၅ရက္ၾကာသည္အထိ နႏၵာ့မ်က္လုံးထဲက ေသြးေခ်အုျခင္း မေပ်ာက္ေပ။

ျပီးေတာ့ နႏၵာသည္ သူ႕စိတ္တံခါးကို ကိုကို မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ပါပါ မာမာတို႕ ၀ယ္ေပးေသာ ျခံေျမ၌ ပါပါ မာမာတို႕ ေပးေသာေငြျဖင့္ အိမ္ေဆာက္သည့္ကိစၥကို မအားလပ္ေအာင္ လုပ္ေလ၏။ ကိုကိုကလည္း ၀င္ေငြေကာင္းလာျပီး ေငြကို ေရလို သုံးေနတတ္ေသာ ျမနႏၵာအား ခ်က္လက္မွတ္စာအုပ္ အပ္ရ၏။

‘ဒီလို မအားဘဲေနရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသားပဲ’ ေျပာကာ ႏွင္းဆီပင္မ်ား စိုက္၏။ သစ္ခြပင္မ်ား စိုက္၏။ အိမ္ေ႐ွ႕ျမက္ခင္းကို ဂ်ပန္ျမက္မ်ားျဖင့္ ေကာ္ေဇာလို ညီေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ညိွ၍ စိုက္၏။

ျမက္ခင္းအလယ္တြင္ ဂ်ာမနီက ဘယ္တုန္းက ႐ွာေဖြ၀ယ္လာမွန္းမသိ။ ၀ယ္လာသည့္ ေရျမင္း႐ုပ္ကေလးျဖင့္ ေက်ာက္ေရကန္ေသးေသးေလး တည္၏။ ျခံေထာင္၌ ေက်ာက္ဥယ်ာဥ္ ပို ျပင္ဆင္သည္။

ျပီးေတာ့ ကိုကို႕ ဧည့္သည္မ်ားကို ဖိတ္ၾကားဧည့္ခံသည္။

က်န္ေသာ အခ်ိန္မွာေတာ့ ႐ွန္ပိန္မေသာက္ေတာ့ဘဲ စီးကရက္ တစ္လိပ္ျပီးတစ္လိပ္ ဖြာကာေနသည္။ ျမနႏၵာ၏ လက္ညိႈး လက္ခလယ္မ်ား ၀ါညိဳေနသည္။

အျပံဳးမပ်က္ေနသည္။

သို႕ေသာ္ ကိုကို႕ကို အမွတ္မထား သူေနသည္။ ကိုကိုအိမ္ျပင္၌ ဘာလုပ္သည္ သူမသိ။ ကိုကိုရဲ႕ ေဆး႐ုံတာ၀န္စာရင္းကို ျမနႏၵာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကည့္သည္မဟုတ္။ ဖတ္သည္မဟုတ္။ မွတ္သားသည္မဟုတ္။ ကိုကို သည္ညအဖို႕ အိမ္မွာ ႐ွိမယ္ မ႐ွိမယ္ကို သူမသိခ်င္းဘူးဟု ေျပာင္ေျပာင္ေျပာသည္။ ကိုကို႕သေဘာက်ေနပါလို႕ ခပ္ေအးေအးပင္ ခြင့္လႊတ္သည္။ ျပီးေတာ့ ေဗာ့စ္၀က္ဂြန္ကားျဖင့္ လည္ပတ္ကာေနသည္။ ဆရာ၀န္ ကေတာ္အခ်င္းခ်င္းအိမ္သို႕ ဖဲလည္႐ုိက္သည္တဲ့။

အိမ္မွာ ေနျပန္လွ်င္ ဂီတခန္းလို႕ သူ႕ဘာသာ နာမည္ေပးထားေသာ ဧည့္ခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ အခန္း၌ သန္းေခါင္သန္းလြဲ ပီယာႏိုတီးကာ ေနျပန္သည္။ အိပ္ခန္းသို႕ တက္မလာဘဲ ဂီတခန္းက လဲေလ်ာင္းစရာ ခုံ႐ွည္၌ အိပ္ခ်င္အိပ္တတ္ျပန္သည္။ အတူေနထိုင္ေသာ္လည္း တစ္ခါမွာ ကိုကိုႏွင့္ ေရာ၀င္ရင္းႏွီး စကားမေျပာေတာ့။ သူကလည္း ခပ္ခၽြဲခၽြဲ ကေလးသဖြယ္ ေျပာတတ္တာကို မၾကားရတာၾကာျပီ။ ယခုတေလာ ႏိုင္ငံျခားသူမ်ားႏွင့္တြဲကာ ငပလီသို႕၊ ျမစ္ၾကီးနားသို႕၊ ႐ွမ္းျပည္သို႕ ပုဂံသို႕၊ ထား၀ယ္သို႕ လည္ကာ ေနျပန္သည္။

ကိုကိုက ရန္ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္လို႕ မရ။

‘လင္မယားဆိုတာ ရန္ျဖစ္ရမွာပဲ ဒါလင္ရဲ႕’ ဟု သူ အစခ်ီဖူး၏။

‘လူသူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ အတူေနတာ တိုက္မိခိုက္မိမွာပဲ။ ရန္ျဖစ္နည္း ကိုကိုဖတ္ဖူးတာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။

‘နႏၵာ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး’ လို႕ ဆိုဦးမည္။

‘ကိုကိုက ျဖစ္ခ်င္တယ္။ လင္မယားဆိုတာ ရန္ျဖစ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာၾကည္းေအာင္ မေျပာရဘူး။ မတရား အႏိုင္မယူခ်င္ရဘူး။ ႏႈတ္ပိတ္ လက္ပိုက္ျပီး မာနနဲ႕ မေနရဘူး။ ရန္ပြဲက ထြက္ေျပးျပီးလည္း အခန္းတံခါးပိတ္မေနရဘူး’

‘နႏၵာက ကားသြားေမာင္း ေနတာပါ။ တစ္နာရီ မိုင္ေျခာက္ဆယ္တည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕ေတာ့ ဒီလမ္းမွာပါပဲ ျမန္ျမန္သြားသြား ေႏွးေႏွး သြားသြား’

‘နႏၵာဟာ ဘာျဖစ္လို႕ ကိုကို႕အတြက္ စိတ္တံခါး ပိတ္ထားရတာလဲ’ ဟု ဖြင့္ဟ၍ အတင္းေမးလွ်င္ေတာ့--

‘ကိုကိုက တံခါးေခါက္လို႕လား’

‘အခု တံခါးေခါက္ေနတယ္’

‘နႏၵာ ေမာေသးတယ္ကိုကိုရယ္ ထ, မဖြင့္ခ်င္ေသးဘူး’ ဆိုျပီး မ်က္ေတာင္မ်ားျဖင့္ သူ႕မ်က္လုံးကို ဖုံးအုပ္ပစ္ဦးမည္။ကိုကိုက ပခုံးကို လွမ္းဖက္လွ်င္ေတာ့ ေတာင့္တင္းျပီး သူအလိုမ႐ွိလွ်င္ ဆိုျမဲ၊ ရက္စက္ေသာ စကားကို ဆိုဦးမည္။

“ ကိုကိုဟာ မိန္းမလိုက္စားသူသာ ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္” ။ “မုဒိမ္းေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”

မာနကို သည္လို မၾကာခဏ ထိခိုက္ျပန္ေတာ့ ကိုကိုသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ငယ္ငယ္က တြဲဖူးသည့္၊ ယခု အစိမ္း၀တ္သူနာျပဳ ျဖစ္ေနသည့္ အီမလ္ဒါကို ႐ုံးမွာ လက္ထပ္ယူသည္အထိ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လိုက္မိ၏။ အီမလ္ဒါကို အိမ္ခန္းငွားေပးထားျပီး ကားေပၚတင္ကာ လည္ပတ္ေနလိုက္သည္။

အဲသည္ႏွစ္မွာ ျမနႏၵာ သည္ ေမျမိဳ႕၌ အိမ္ႏွင့္ျခံ ၀ယ္ျပန္သည္။ မာမာတို႕ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ သိမ္းဆည္းခဲ့ေသာ အဖိုးတန္ ပတၱျမားလက္စြပ္ကို ေရာင္း၍ ၀ယ္သည္တဲ့။ မာမာကပင္ ဆူပူစိတ္ဆိုးၾက၏။ နႏၵာကေတာ့ အိမ္ျပဳျပင္မည္ဆိုျပီး ႐ွမ္းျပည္တက္သြားသည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေလသည္။ သူ႕သားကိုပါ ေခၚသြားျပီး ေမျမိဳ႕ေက်ာင္း၌  ထားသည္။

ႏွစ္လတစ္ခါေလာက္ စာေရးလိုက္၏။ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေရးတတ္ျပန္၏။ စိတ္ကူးယဥ္ဆဲပဲ ႐ွိေသး၏။

ကိုကို---

တစ္ခါတုန္းက ကိုိကုိ ေျပာဖူးသလိုပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွားတယ္မထင္ေပမယ့္ အားလုံးဟာ နႏၵာ့ အျပစ္ပဲလို႕ ထားလိုက္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ နႏၵာ စိတ္ေအးခ်မ္း လွပါတယ္။ ရာသီကလည္း သာယာတယ္။ ေႏြဦးေပါက္မို႕ ေႏြးလာေပမယ့္ ေနေရာင္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ဆြယ္တာ၀တ္ထားရတုန္းပဲ။

ဂ်ာမနီမွာ ေနခဲ့ၾကတာေတြ သတိရတယ္။ အဲဒီမွာ နႏၵာနဲ႕ သားေနခဲ့ရင္ေကာင္းမွာ။ အန္းနာနဲ႕ ကိုကို႕ကေလး ေလးလည္း ဆင္းရဲေနၾကသလား၊ ေကာင္းစားေနၾကသလား ေတြးမိတယ္။ သူတို႕ဆီက စာမရဘူးလား။ နႏၵာနဲ႕ တစ္ေလွတည္းစီးေတြမို႕ ကံေကာင္းပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရတယ္ ကိုကိုရဲ႕။

နႏၵာလည္း ပီယာႏိုတစ္လုံး ထပ္၀ယ္ျပီး ဒီမွာထားရင္ ေကာင္းမလား၊ ငယ္ငယ္ကတီးတဲ့ ပီယာႏိုအေဟာင္းပဲ ဒီေ႐ႊ႕ထားရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားတယ္။ ကိုကို ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အသစ္၀ယ္မွာေပါ့။ မတတ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာ့ ပီယာႏိုအေဟာင္းပဲ ျပန္ျပင္ရမွာပဲ။ လက္၀တ္လက္စား ထပ္ေရာင္းရင္ ပါပါတို႕ပါ နႏၵာ႕ကို ႐ုိက္မလားမသိဘူး။

ညက လသာတယ္။ ထင္း႐ႈးနံ႕ေတြကလည္း ေမႊးလိုက္တာ။ ထင္း႐ႈး႐ြက္ေတြ ကေတာ့ တလက္လက္နဲ႕။ ဇာပန္းခက္ေတြလိုလွလို႕။

တစ္ခါေလာက္ ကိုကိုလည္း နႏၵာ႕နားလာျပီး ထင္း႐ႈးခက္ေတြ လေရာင္မွာ လွေနၾကတာကို ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ပီယာႏိုေခါက္ေစခ်င္တယ္။ ညက ကိုကို႕ကို သိပ္သတိရတယ္။

ကိုကိုကလည္း နႏၵာ႕ကို သူနာျပဳ အ၀တ္အစားနဲ႕ ဆင္ၾကည့္ဖူးမွာေနာ္။ ဒါေပမယ့္ နႏၵာက ေသြးျမင္ရင္ မူးခ်င္တယ္ ကိုကိုရဲ႕။ ေဆး႐ုံၾကီးေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့အခါ ရတဲ့အနံ႕ေတာင္ သိပ္သည္းခံရတယ္။

ေအာ္--- ကိုကို မယားအသစ္နဲ႕ ဟန္းနီးမြန္းထြက္တုန္း ဒီစာဖတ္ရရင္ ေႏွာင့္ယွက္မိတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ နႏၵာ ရန္မေထာင္ပါဘူး။ တကယ္သေဘာ႐ုိးနဲ႕ ေတာင္းပန္တာပါ။

သားကေတာ့ အေဖ့ကို လြမ္းသားပဲ။ နႏၵာ ေန႕တိုင္း ေက်ာင္းလိုက္ပို႕ လိုက္ၾကိဳတယ္။ သူက အခု ေျခေထာက္ မီျပီမို႕ ကားေမာင္းသင္ခ်င္တယ္တဲ့။ သင္ေပးရမလား။

ဒီမွာ အိမ္လည္းျပင္၊ ျခံလည္းျပင္ေနလို႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ေသးဘူးထင္တယ္။ သည္မွာ ပန္းစိုက္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာပဲ။ ဘာပန္းပင္ျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းထ, ပြင့္တာပဲ။  ေရလည္းမေလာင္းရဘူး။ မာလီကလည္း သိပ္အလုပ္နားလည္တာပဲ။

ကိုကိုေျပာလို႕ စီးကရက္ ေလွ်ာ့ေသာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ွန္ပိန္ေသာက္ေနတာထက္ မသက္သာဘူးလား။

ေန႕လယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရကူးမိတာမ်ားတယ္။ ကိုကိုေကာ ေရကူးမသင္ခ်င္ေသးဘူးလား။ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုကို ေရကူးတတ္မွာ မဟုတ္ဘးထင္ပါရဲ႕။

ခုတေလာ ဟိုဘက္အိမ္က ဂီတဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕ အသိျဖစ္ေနတယ္။ သူက မႏၱေလးသားပဲ။ ေ႐ွးျမန္မာသီခ်င္းၾကီးေတြ တတ္တယ္။ နႏၵာေတာင္ တစ္ပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္ စ,တက္ေနျပီ။ သားပါသင္တယ္။ သားက ပတၱလား လိုခ်င္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ အ႐ြက္ေကာင္း အိမ္ေကာင္း တစ္ခုမွာထားတယ္။ သားက ကိုကို႕လို ဆရာ၀န္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ နႏၵာနဲ႕ တူေနသလား မသိဘူး။ ဒီအတြက္ နႏၵာ႕ကိုေတာ့ အျပစ္ မတင္သင့္ပါဘူး။ ျဖည္းျဖည္းေတာ့ ကိုကို႕လို ဆရာ၀န္ျဖစ္မယ့္  သမီးေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေသးတာေပါ့။ တကယ္ေျပာတာ။

စသည္ျဖင့္ စာ႐ွည္ၾကီး ေရးေလ့႐ွိသည္။

ဘယ္ေလာက္ ႏွလုံးေအးစက္တဲ့ နႏၵာပါလိမ့္။  ဘယ္ေလာက္ ရက္စက္ႏိုင္ပါလိမ့္။ နႏၵာဟာ   ကိုကို႕ကို ေမတၱာ သည္ေလာက္ ခန္းေျခာက္ေနျပီလား။ သူစိမ္းျပင္ျပင္လို သေဘာထားႏိုင္ျပီလား။ ျပီးေတာ့ မႏၱေလးက ဂီတဆရာနဲ႕ သီခ်င္းတက္သတဲ့။ အႏုပညာသည္ဆိုရင္ ဘုရားေလာင္းခ်ည္း ေအာက္ေမ့ေနတာ။ မယား နႏၵာအလွကို ဘယ္သူခ်မ္းသာေပးပါ့မလဲ။ ေလာကအေၾကာင္း မသိတတ္တဲ့ နႏၵာ။ လူကိုယုံတတ္တဲ့ ျမနႏၵာ။

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စာအျပန္အလွန္ေရးျပီး ရန္ျဖစ္ၾက၏။ ကိုကိုသည္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ စာေရးလိမ့္ မ႐ွိ။ ေဖာင္တိန္ပင္ ကိုင္ေလ့မ႐ွိ။ တုိက္ပ႐ုိက္တာသာ ႐ုိက္ေလ့႐ွိေသာ္လည္း နႏၵာက လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ ေရးေသာစာကို ဖတ္မည္မဟုတ္ဆုိသျဖင္႔ ပီသေအာင္ လွေအာင္ ၾကိဳးစား၍ ေရးရျပန္သည္။

နႏၵာ မသိဘူးလား၊ ေလာကမွာ ဘယ္ေယာက်ၤားမဆုိ မိန္းမအမ်ားကုိ တပ္မက္တာ၊ ျပစ္မွားတာ၊ မိန္းမဟူသမွ်ကုိ အေခ်ာင္ရရင္ ၾကံစည္မွာ။ အနည္းဆုံး နီးစပ္ရင္ ျဖစ္တတ္တာ နႏၵာ မသိဘူးလား။

ၿပီးေတာ႔ လူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္မွ မည္မည္ရရ အလုပ္ဆုိတာ လက္ညွိဳး ေထာက္ျပစရာ မရွိတဲ႔လူမ်ိဳးကုိ နႏၵာ အထင္ၾကီးတတ္ ေပါင္းသင္းတတ္တာ အံ႔ၾသလုိ႔မဆုံးဘူး။ ကုိကုိျဖင္႔ တေန႔ တေန႔မွာ ၂၄ နာရီနဲ႔ မေလာက္လုိ႔ အိပ္ခ်ိန္ေလွ်ာ႔ၿပီးရင္ ေလွ်ာ႔ေနရလုိ႔ ပိန္ေတာင္ ပိန္ေနၿပီ။ ခုတေလာ ကုိယ္႔ဘာသာ ေဆးေတာင္ ထုိးေနရတယ္။ အိပ္ေရးပ်က္လြန္းေတာ႔လည္း ခြဲတဲ႔စိတ္တဲ႔ အခါ လက္ နည္းနည္း တုန္ခ်င္တယ္။

နႏၵာက ရန္ျဖစ္ရမည္ဆုိလွ်င္ စာသြက္သြက္ ျပန္ေရး၍ ပုိ႔တတ္၏။

ကုိကုိ နႏၵာ အႏုပညာသည္ျဖစ္ဖုိ႔ ေမြးလာလ်က္နဲ႔ အညႊန္႔ခ်ိဳးခံရလုိ႔ ေလာင္းရိပ္မိေနလုိ႔ မဖူးရ မပြင္႔ရတဲ႔ အႏုပညာသည္ မျဖစ္ရတဲ႔သူလုိ႔ ကုိယ္႔ ကုိယ္ ကုိ ထင္ေနတာ။ လူတေထာင္တေသာင္းကုိ စာကုန္းက်က္ရင္ ဆရာေကာင္းနဲ႔သင္ေပးရင္ ဆရာ၀န္ အကုန္ျဖစ္တယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ အကုန္ျဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဂီတဆရာ ျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးလုိ႔ မရဘူး။ စာကုန္းက်က္လုိ႔မရဘူး။ သူ႔ဘာသာ ပါရမီနဲ႔ ေမြးလာတာ။ အႏုပညာသည္ဆုိတာကေတာ႔ အႏုပညာကလြဲရင္ က်န္တာဟူသမွ် ေျမမႈန္မွ်သာ ထင္တာ ကုိကုိရဲ ႔။ မာနၾကီးတယ္ ဆုိခ်င္ဆုိ။

ၿပီးေတာ႔ မိန္းမနဲ႔အိပ္ရာထက္ ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းဆုိတာ ေယာက်ၤားတုိင္းအဖုိ႔ အေရးၾကီးလွတဲ႔ကိစၥ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာ။ အနည္းဆုံး ကုိကုိ႔ေလာက္ အေရးၾကီးခ်င္မွ ၾကီးမွာ။

ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ နႏၵာ႔ သား ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္မယ္ဆုိရင္ နႏၵာ ၀မ္းအသာဆုံးေနမွာ။ သားက ခု ၁၂ ႏွစ္ ျပည္႔ေတာ႔မယ္။ အ၀တ္အစားလည္း ဂရုမစုိက္ဘူး။ ဘာမွလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ခဲတံတေခ်ာင္းနဲ႔ လူပုံပဲ ဆြဲေနတာပဲ။ နိမ္႔လုိက္ျမင္႔လုိက္နဲ႔ ေလွ်ာလိမ္႔ေနတဲ႔ ရွမ္းေျမျပင္ကုိပဲ ဆြဲေနတာပဲ။ ဟုိေန႔က နႏၵာ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ပန္းအုိးထဲ ျပင္ေနတာကုိ ဘယ္ေလာက္ ျမန္ျမန္ ကူးဆြဲျခစ္လုိက္တယ္ မသိဘူး။ လက္ေခ်ာင္း လႈပ္ရွားတာ၊ ႏွင္းဆီရြက္ကေလးေတြ လႈပ္ခါသြားတာ အရအမိ ဖမ္းလုိက္တယ္။ သားကုိေတာ႔ ဆရာ၀န္ မလုပ္ခုိင္းပါနဲ႔ ေနာ္။ သူ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေပါေစ။ မျဖစ္ခ်င္တာ အတင္း မျဖစ္ခုိင္းပါနဲ႔။ သားကုိ ခ်စ္ရင္……

အိပ္မက္ကမာၻက မထြက္ခ်င္တဲ႔ ျမနႏၵာဟာ တကယ္ေတာ႔ ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းရဲ ႔၊ သနားစရာလည္းေကာင္းရဲ ႔၊ စိတ္ပ်က္စရာလည္း ေကာင္းရဲ ႔ ။

တႏွစ္ေက်ာ္မွ် ျမနႏၵာ ျပန္မလာေသာအခ်ိန္တြင္းမွာ ကုိကုိ ဘယ္လုိေနရသည္ဆုိတာေတာ႔ သူ မစဥ္းစား။ အီမယ္လ္ဒါကုိ လက္ထပ္ယူလည္း ျမနႏၵာနဲ႔ လုိ သားသမီး မပြားစီးေစဘူး ဆုိတာ ကုိကုိ႔ ႏွမ နားလည္ပါစ။ ဘယ္မိန္းမႏွင္႔မွ သားသမီးဆုိတာ စဥ္းစားလုိ႔ မရတာကုိ ကုိကုိ႔ ႏွမ သိပါစ။ ဘယ္သူမွ ကုိကုိ႔ မယားမဟုတ္ၾကသည္ကုိ နႏၵာ မသိဘူးလား။ ဘယ္မိန္းမမွ ကုိကုိ႔ အေပၚ နႏၵာလုိ မႏုိင္နင္း မဖိစီးႏုိင္ဘူး ဆုိတာ နႏၵာ မသိဘူးလား။ နႏၵာကုိ ကုိကုိ ႏွေျမာသလုိ ဘယ္မိန္းမကုိမွ မႏွေျမာႏုိင္ဘူး ဆုိတာ မသိဘူးလား။ တလုံးတည္းေျပာရလွ်င္ ကုိကုိ႔ ႏွမလုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မခ်စ္ဘူးဆုိတာ မသိဘူးလား။

ျမနႏၵာ စာေရးလုိက္ျပန္သည္။

ကုိကုိ ခ်စ္တတ္တာလည္း အဆန္းပဲ။ နႏၵာကုိခ်စ္တုန္း ေထြရာေလးပါး စိတ္ကူးႏုိင္ေသးတယ္ေနာ္။ ( သည္တခါပဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာလုိက္သည္ကုိ ကုိကုိ သတိထားမိ၏ )။ နႏၵာတု႔ိ ခ်စ္တယ္ဆုိတာကေတာ႔ စိတ္ထဲက ဘာမွ မကူးမိေအာင္ မအားလပ္ေအာင္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ႔သူကုိ ေတြးေနတာ။ လန္ဒန္တုန္းက ကုိကုိ ေဆးရုံမွာ သြားလုပ္ေနေပမယ္႔ နႏၵာ စိတ္က လုိက္ၿပီး ကုိကုိ႔ ဆံပင္ကုိ နမ္းမိတယ္။ ကုိကုိ႔ ပခုံးကုိ ဖက္မိတယ္။ ပီယာႏုိတီးလည္း ကုိကုိ႔ ကုိခ်စ္လုိ႔ သတိရလုိ႔ တီးတာ။

ခုလည္း လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ ပန္းေရာင္တုိက္ပန္းပြင္႔ႏြယ္ေတြေပၚ လိပ္ျပာဆင္တူေလးတသုိက္ ရႈပ္ေပြလုံးေထြးၿပီး အေတာင္ေတြ ခတ္ေနေတာ႔ မဆီမဆုိင္ ကုိကုိ႔ ကုိ ခ်စ္ခင္လာျပန္တယ္။ သတိရလာျပန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကုိကုိ႔ ကုိခ်စ္တာနဲ႔ အမွ် စိတ္ဆင္းရဲရမွာ ေၾကာက္ေတာ႔ ေနာက္ဆုတ္ေနလုိက္တယ္။ ခ်ဳပ္တည္းေနလုိက္တယ္။ အေသလုိ ေနလုိက္တယ္။ ေသပစ္လုိက္တယ္။ ကုိကုိေၾကာင္႔ နႏၵာ ခဏခဏ ေသရတယ္။ သားေလးအနားေရာက္လာရင္ ခဏ ျပန္ရွင္လာျပန္ေရာ။ သီခ်င္းတပုဒ္တက္ရင္ ခဏ ျပန္ရွင္လာေရာ။

ဒါေပမယ္႕ အသစ္တကယ္ျပန္ၿပီး ေမြးဖြားလာဖုိ႔ကေတာ႔ အင္အားလုိတယ္ ကုိကုိရဲ ႔။ ဒီအင္အားကုိ ကုိကိုကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေပးႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး ထင္ပါရဲ ႔။

ထုိေနာက္ နႏၵာထံက စာ လုံး၀ မလာသည္မွာ အၾကာၾကီး ျဖစ္သည္။ ကုိကုိက စာႏွစ္ေစာင္ သုံးေစာင္ ထပ္ေရးလည္း မျပန္။ သံၾကိဳးရုိက္လည္း မျပန္။ ဒါႏွင္႔ တယ္လီဖုန္းဆက္ျပန္ေတာ႔ စကားေကာင္းစြာ ေျပာလုိ႔မရ။ တယ္လီဖုန္းကလည္း ျပတ္ ျပတ္ သြားသည္။ တေယာက္ႏွင္႔ တေယာက္ ‘ကုိကုိ’ ‘နႏၵာ’ လုိ႔သာ ေခၚေနၾကၿပီး အခ်ိန္ေစ႔ေတာ႔မည္ျဖစ္ရာ ‘နႏၵာ၊ ဒါလင္…. ကုိကုိ႔ ဆီ ျပန္လာပါ…. ျပန္လာခဲ႔ပါေတာ႔’ ဟုသာ ေနာက္ဆုံး ေျပာလုိက္ရသည္။

သုိ႔ေသာ္ နႏၵာ ျပန္မလာေခ်။

နႏၵာ တကယ္ပင္ ကုိကုိ႔ ကုိ စြန္႔ခြာေတာ႔မည္လားဟု ျပင္းထန္စြာ ပူပင္ရ၏။ ဘယ္နည္းျဖင္႔မွ် သူ နႏၵာကုိ လက္လြတ္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ နႏၵာႏွင္႔ ကြဲကြာရလွ်င္ သူ႔ဘ၀၌ လုပ္စရာ ဘာမွ် က်န္ေတာ႔မည္မဟုတ္။ နႏၵာ စိတ္ထားပုံ ျပင္းထန္လွတယ္လုိ႔ တဘက္က စိတ္ဆုိးျပန္၏။

ကုိကုိ႔ ကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းလွတယ္လုိ႔ ထင္ျပန္၏။ နႏၵာကုိ ဘာမွ နစ္နာေစသည္ မဟုတ္ဘဲျဖင္႔ နစ္နာသည္ ထင္ရက္ပါတကား ဟု ေတြးျပန္၏။ နႏၵာႏွင္႔ ကုိကုိတုိ႔၏ အိမ္ေထာင္ကုိ ဘာမွ် မထိခုိက္ႏုိင္ေသာ၊ နႏၵာႏွင္႔စာလွ်င္ ဖြဲမွ်သာျဖစ္ေသာ မိန္းမအေပါင္းအတြက္ ကုိယ္႔ဒုကၡ ကုိယ္ရွာႏုိင္လြန္းလွသည္ ထင္ျပန္၏။

သုိ႔ေသာ္ နႏၵာကုိ ခဏျဖစ္ေစ အေလွ်ာ႔ေပးမွ ျဖစ္ေတာ႔မည္ ထင္သည္။ နႏၵာ ျပန္လာဖုိ႔ သူ အရင္ဆုံး လုပ္ရမည္။

ထုိေၾကာင္႔ ခြင္႔တလ ေတာင္းရသည္။ ခြင္႔မေပးႏုိင္ဟု ဆုိျပန္သည္မုိ႔ စကားမ်ားရျပန္၏။ ဘယ္တုန္းကမွ ခြင္႔မယူခဲ႔ဘဲ သည္တလ အေရးကိစၥအတြက္ ခြင္႔ေတာင္းသည္ကုိ မေပးသည္႔အတြက္ ေဒါသျဖစ္ရျပန္၏။ ယခုတေလာ သူ စိတ္တုိ ေဒါသ ၾကီးသည္မွာ အမွန္။ သူ႔ကုိ မနာလုိေသာ ၿပိဳင္ဘက္ အလုပ္လုပ္ဘက္မ်ားကလည္း မမွန္သတင္း လႊင္႔ၾကေသးသည္။ နႏၵာႏွင္႔ ကြဲၾကသလုိလုိ။ နႏၵာပဲ ေနာက္ လင္ယူေတာ႔မလုိလုိ။

အီမယ္လ္ဒါႏွင္႔ သူ ရန္ျဖစ္၏။ အီမယ္လ္ဒါက ပုိင္စုိးသည္ကုိ လုံး၀ သည္းခံလုိ႔မရ။ ျမနႏၵာႏွင္႔ ဘာတခု ယွဥ္လုိ႔ရသည္မုိ႔လဲ ဟု ရက္စက္စြာ ေတြး၏။ အီမယ္လ္ဒါကုိေတာ႔ ‘မင္းမေက်နပ္ရင္ ၾကိဳက္သလုိလုပ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကုိ မီးရႈိ႔လုိက္၊ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရအုန္းမလား။ ေျပာ  … ဘယ္ေလာက္လဲ’ စသည္ျဖင္႔ ေျပာႏုိင္၏။ စိတ္ထဲကလည္း ပါ၏။ သူတုိ႔ေၾကာင္႔ ကုိကုိ႔ ႏွမေလး စိတ္ဆင္းရဲရသည္လုိ႔ တာ၀န္ခ်လုိက္ခ်င္းေသး၏။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခ်င္လုိက္ရတာ။ ခ်ဳပ္ေတာ႔ေကာ ကုိကုိ႔ ကုိ ပုိင္ႏုိင္သည္လား။ ကုိကုိ႔ ကုိ ပုိင္ဆုိင္သူမွာ ျမနႏၵာတေယာက္သာ ျဖစ္သည္။

ဒါေတြကုိ ဘယ္သူမွ သိသည္မဟုတ္။ နႏၵာလည္း မသိ။ သိေအာင္ေျပာလုိ႔လည္း မယုံၾကည္။

အီမယ္လ္ဒါေတာ႔ မေျပာတတ္။ ကုိကုိကေတာ႔ နဂုိကလည္း အဖုိးမထား။ အီမယ္လ္ဒါ နားပူလြန္း၍ လုပ္ရသည္႔ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကုိ ပြ ေနေသာ စားပြဲ အံဆြဲထဲက ထုတ္ကာ အပုိင္းပုိင္း ဆြဲဆုတ္၍ အမႈိက္ေတာင္းထဲ ပစ္ထည္႔လုိက္ၿပီး ….

ၿပီးေတာ႔ သားထံ စာေရးရ၏။

ေဖေဖ႔သား

သားနဲ႔ ေမေမကုိ ေဖေဖ ေအာက္ေမ႔လုိ႔ လာေခၚမလုိ႔ ခြင္႔တလ ယူလုိက္တယ္။ သားက ေက်ာင္းတ၀က္တပ်က္ ထြက္လာရမွာမုိ႔ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဒီႏွစ္ အလဟႆ မျဖစ္ရေအာင္ ေဖေဖ ရန္ကုန္ေက်ာင္းမွာ မရ ရေအာင္ ျပန္သြင္းေပးပါ႔မယ္။ ဒီႏွစ္ မရရင္ေတာင္ သား စိတ္ပါတဲ႔ ပန္းခ်ီသင္တန္းျဖစ္ျဖစ္ တက္ႏုိင္တာေပါ႔။ ဒါမွ မဟုတ္ သားေမေမက ဒါမ်ိဳး နားလည္ေတာ႔ သင္႔ေတာ္မယ္႔ ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္ဆီ ေမေမ႔ကုိ အပ္ခိုင္းတာေပါ႔။

သား အခု ေရကူး သိပ္တတ္ေနၿပီဆုိ။ ကားလည္း ေမာင္းတတ္ေနၿပီ ဟုတ္လား။ ေဖေဖ သိပ္သေဘာက်တာေပါ႔။ သားက မၾကာခင္ လူၾကီး ျဖစ္ေတာ႔မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ နက္တုိင္နဲ႔ က်က်နန ၀တ္စားတတ္ဖုိ႔လည္း လုိတယ္သားရဲ ႔။ ပုဆုိးစိမ္းကေလး ၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားတာ ေဖေဖ ၾကည္႔လုိ႔မရဘူး။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလးနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ ၿပီးေတာ႔ ေဖေဖ မႏွစ္က အဂၤလန္ ခဏသြားတုန္းက ၀ယ္လာတဲ႔ သားေရဂ်ာကင္တုိ႔၊ ႏုိင္လြန္ဂ်ာကင္တုိ႔လည္း မ၀တ္ဘဲ ပစ္ထားတယ္ဆုိ။ သိပ္မုိက္တဲ႔ သားပဲ။ ဘယ္ေလာက္ အဖုိးတန္တဲ႔ေကာင္းတဲ႔ အက်ီေတြလဲ ေတာ္ၾကာ တုိကုန္ေတာ႔မယ္။

မင္းေမေမ ခုတေလာ အလုပ္မ်ားေနသလား။ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနသလဲ။ ျမန္မာသီခ်င္းၾကီး ဆုိတာေကာ တက္ေနေသးသလား။ သားေကာ တက္ေနေသးသလား။ သားေကာ လုိက္ေသးသလား။ စာ ျပန္ေရးပါဦးကြ။

ေဖေဖ ဘယ္ေန႔ ရန္ကုန္က ထြက္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေတာ႔ စာ ထပ္ေရးလုိက္ဦးမယ္။ ခု ခြင္႔ရေတာ႔မယ္။ စာနဲ႔ေပနဲ႔ မက်လာေသးလုိ႔ ေစာင္႔ေနရတာ။

ေမေမ႔ကုိ ေဖေဖက ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေၾကာင္း ေျပာပါ။

ေၾသာ္ သား ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာ ေဖေဖ မကန္႔ကြက္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဘီေအ ဒီဂရီ ရေအာင္ အရင္ စာက်က္ပါဦး။ ဘီေအ ေအာင္ေတာ႔ အဂၤလန္ ပုိ႔ေပးမယ္။ အဲဒီမွာ အႏုပညာ မ်ိဳးစုံ သင္ေပးတဲ႔ ရြိဳင္ရယ္ေကာလိပ္ ဆုိတာေတြရွိတယ္။ ပုိ႔ေပးမယ္။

ဒါေပမယ္႔ကြာ၊ ဆရာ၀န္သားက ဆရာ၀န္ မျဖစ္ေတာင္ အင္ဂ်င္နီယာေလာက္ေတာ႔ ျဖစ္သင္႔တယ္ထင္တာပဲ။

စသည္ျဖင္႔ သားကုိ ကုိယ္ႏွင္႔ တန္းတူထား၍ စာေရးလုိက္မိ၏။ သားထံက စာျပန္မလာဘဲ တယ္လီဖုန္း ဆက္သည္။ တုန္ရီေသာလက္မ်ားျဖင္႔ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ကာ တယ္လီဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္ရသည္။ နႏၵာမ်ားေလလားလုိ႔။ နႏၵာပဲ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္း၏။ သားအသံကုိ ၾကားေတာ႔ ၀မ္းသာျပန္လည္း ၀မ္းနည္းရရဲ ႔။ သား ဖုန္းဆက္ေတာ႔ သူ႔ အေမက ေဘးမွာ ရပ္ေနမည္လား။ အၿပဳံးေအးေအးျဖင္႔ ေငးေမာနားေထာင္မည္လား။

‘ေဖေဖ႔ စာကုိ ရတယ္။ ေမေမ႔ကုိေတာင္ ဖတ္ျပေသးတယ္’ ဟု သားက ေျပာေလ၏။

‘ဟုတ္လား ေမေမ ေနေကာင္းလား’

‘ ေကာင္းပါတယ္ ေဖေဖ ဘယ္ေတာ႔ လာမလဲ’

‘ တပတ္အတြင္းပဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒီစေနေန႔ကုိ နားလည္ေအာင္ေျပာၿပီး ထြက္ခဲ႔မယ္။ ေဖေဖ႔ လက္ေထာက္က ေက်နပ္ရင္ ႏွစ္ရက္ ၾကိဳထြက္လုိ႔ ရမွာေပါ႔။ စေနေန႔ ခြဲရမယ္႔ လူနာေတြ ေလွ်ာ႔ပါ ေျပာရမွာေပါ႔။ ေဖေဖ႔ တာ၀န္ေတာ႔  ပ်က္တာေပါ႕’

သူတုိ႔သားအမိ စကားေျပာေနဟန္ မပီမသ အသံမ်ား ၾကားလုိက္၏။ တစုိးတစိ ၾကားရေသာ နႏၵာ၏ အသံကေလးကုိ အငမ္းမရ နားစြင္႔ရ၏။

‘ဟလုိ … သား ေမေမနဲ႔ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ’

‘ ေမေမက ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ လာမွာလားလုိ႔ ေမးခုိင္းတယ္။ ေမေမ လာၾကိဳမယ္တဲ႔။ ကားေမာင္းၿပီး…..’

‘ ေက်းဇူးပဲလုိ႔ ေျပာလုိက္ပါ။ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ လာမွာပဲ၊ မင္းေမေမကုိ ေခၚလုိက္ပါဦး၊ စကားေျပာရေအာင္’

အနည္းငယ္ ၀မ္းနည္း၏။ သားေဘးမွာ ရပ္ၿပီး လင္သည္ကုိ စကား တုိက္ရုိက္ေျပာဖုိ႔ သတိမရတာ။

‘ကုိကုိ နႏၵာ ေျပာေနတယ္’ ဟူေသာ ကုိကုိ တမ္းတခဲ႔ၿပီး ျဖစ္ေသာ အၿမဲၾကားခ်င္ေတာ႔ အသံကုိ ခုမွ ၾကားရေလ၏။

‘ ေက်းဇူးပဲ နႏၵာရယ္၊ စကားေျပာေဖာ္ရတယ။ ကုိကုိ စေန႔ေန႔ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ႔မယ္။ နႏၵာ လာၾကိဳမယ္လား။ ကားေမာင္းရတာ ပင္ပန္းေနမလား။ ေတာင္ၾကီးမွာေတာ႔ ကုိကုိ႔ တပည္႔ ဆရာ၀န္တေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔ကုိ ၾကိဳခုိင္းလုိက္မယ္ေလ’

‘ နႏၵာ လာမွာေပါ႔’

သည္လုိဆုိေတာ႔လည္း နႏၵာ လိမၼာသားပဲ။ သိတတ္သားပဲ။ ကုိကုိသည္ ကိတ္မုန္႔မ်ား သၾကားလုံးမ်ား ေျပး၀ယ္ရျပန္၏။ နႏၵာ၏ ဂ်ာမန္မိတ္ေဆြ တေယာက္ လာပုိ႔ထားေသာ ဓာတ္ျပားထုပ္ ယူသြားဖုိ႔ သတိရျပန္၏။ တီးမည္႔သူ မရွိသျဖင္ပ အသံေလ်ာ႔ကုန္ေသာ ပီယာႏုိကုိ တလလုံး အခ်ိန္ယူ၍ ျပင္ေစဖုိ႔ စီမံခဲ႔ရျပန္၏။ နႏၵာ ေျပာသလုိ ကုိယ္႔လင္ ကုိယ္႔ မယား ကုိယ္႔ သားသမီးအျပင္ ဘယ္သူမွ အ၀င္မခံတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ ဟု ေတြးလုိက္မိေသး၏။

ေမၿမိဳ ႔မွာ တလေလာက္ အနားယူစဥ္ သူတုိ႔ လင္မယားသည္ ေတာ္ေတာ္ သင္႔ျမတ္လ်က္ရွိသည္။ သားကုိ အတူတူ ေက်ာင္းသြားပုိ႔ၾက၏။ အတူ သြားၾကိဳၾက၏။ မုိးလင္းလွ်င္ မုိးရြာပုံမေပၚလွ်င္ လက္တြဲ၍ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၏။ ၿမိဳ ႔ျပင္ ကြင္းျပင္မ်ားၾကားသုိ႔ သြားၾက၏။ သစ္ရိပ္ ေရစပ္ေရာက္လွ်င္ နႏၵာက နားခ်င္တတ္၏။ ‘ကုိကုိ ငွက္ကေလးေတြ အသံစုံပဲ ေအာ္ေနတာ ၾကားလား။ နႏၵာ မျမင္ဖူးတဲ႔ ငွက္ကေလးတကေကာင္ရွိတယ္။ ငုံး လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္လားမသိဘူး။ ကုိကုိသိလား’ စသည္ျဖင္႔ စကားမ်ားစြာ ေျပာတတ္၏။

‘ ဒီမွာ လူေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ ေအးေအးပဲ ေနခ်င္ပါၿပီ ဟု ညည္းတတ္၏။

ကုိကုိ အၿငိမ္းစား ယူဖုိ႔ကလည္း အေ၀းၾကီး လုိေသးတယ္ေနာ္။ အလုပ္ကထြက္လုိက္ပါလား ကုိကုိရဲ ႔ ဟု ေျပာလုိက္ေတာ႔ မသိတတ္ နားမလည္လွပါကလားလုိ႔ သနားရျပန္၏။

‘နႏၵာကလည္း မာရီအင္တြိဳင္းနက္လုိ ေျပာေနျပန္ၿပ’ီ လုိ႔ စကား စ မိေတာ႔….

‘ဘာလဲ ကုိကုိ’ လုိ႔ ႏွမ နႏၵာက ပထမ သတိမရ။

‘ ျပင္သစ္တုိင္းသူျပည္သားေတြ ဆင္းရဲလြန္းလုိ႔ ဆူပူေၾကြးေၾကာ္ၾကေတာ႔ ဘုရင္႔ မိဖုရား မာရီအင္တြိဳင္းနက္က ေမးတယ္တဲ႔။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆူၾကတာလဲဆုိေတာ႔ ေပါင္မုန္႔ စားစရာမရွိလုိ႔ ငတ္လုိ႔ပါဘုရားလုိ႔ ေျဖေတာ႔ ေအာ္ မုိက္လုိက္တဲ႔လူေတြ ေပါင္မုန္႔စားစရာမရွိရင္ ကိတ္မုန္႔ စားပါလားတဲ႔’

နႏၵာက တခ်က္ရယ္ၿပီး ‘အုိ တက္ႏုိင္ေတာ႔ တက္ႏုိင္သလုိ ေနတာေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ နႏၵာ တကယ္ စုံမက္တာ မမ်ားလွပါဘူး ကုိကုိရဲ႔။ ရွိၿပီးသား ပီယာႏုိရယ္၊ ဓာတ္စက္ ဓာတ္ျပားေတြရယ္၊ စာအုပ္ရယ္၊ သားဖုိ႔ ပန္းခ်ီပစၥည္းရယ္၊ဒါပါပဲ။ ဒီေလာက္ေတာ႔လည္း နႏၵာ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္စားေနေတာင္ ရပါတယ္’

‘ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကုိကုိကလည္း ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႔ သက္သက္ အလုပ္လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ကုိကုိ တသက္လုံး သင္ခဲ႔ရတဲ႔ ပညာကုိ အသုံးခ်ေနတာဘဲ ဒါလင္ရဲ ႔။ ကုိကုိ႔လက္ေတြ ဓားမကုိင္ရဘဲ အခ်ည္းအႏွီး ျဖစ္ေနမွာ စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး’

သည္ေတာ႔ နႏၵာက ကုိကုိရဲ ႔ လက္ကုိ ေတာင္း၍ နီၾကမ္းေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ ကုိင္ၾကည္႔ၿပီး ေမြးညွင္း ႏုစိမ္းတဲ႔ ပါးျပင္ကေလးမ်ားမွာ ကပ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ပိရိေသသပ္လြန္းလွတဲ႔ အနည္းငယ္ ပါးလႊာလြန္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင္႔ ထိသည္။ မ်က္ေတာင္မ်ား ေကာ့ ျဖဴးလာျပီး မ်က္လုံးညိဳ႕ညိဳ႕ ၀င္းလက္လာသည္။

ခြဲစိတ္ရာမွာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမို႕ နႏၵာ နမ္းခ်င္တာေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္။ ခြဲစိတ္ရာမွာ ကၽြမ္းက်င္တာကို ခြင့္လႊတ္တဲ့ သေဘာမွ်သာ ျဖစ္သည္ ထင္ရဲ႕။

နႏၵာသာ လွ႐ုံျဖစ္၍၊ ပီယာႏိုကို ဂုဏ္႐ွိ႐ုံတီးသည္ ျဖစ္၍၊ ဆရာ၀န္ၾကီး သာဦးေဂ်ာ္၏ ပြဲလယ္မွာ တင့္တယ္ေသာ မယားသာ ျဖစ္လွ်င္ အားလုံးေသာ ျပႆနာ ႐ွင္းသြားလိမ့္မည္။ မိန္းမ ၀ါသနာ ပါေသာ ဆရာ၀န္ၾကီး၏ ဂုဏ္႐ွိစြာေနရလွ်င္ ေက်နပ္တတ္ေသာ မိန္းမမွ်သာ ျဖစ္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုကိုကပဲ နႏၵာ႕လို စာအုပ္ကဗ်ာ ဖတ္ကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို လူ႕အသက္ျဖင့္ မကစားဘဲ ပီယာႏိုခုံ၌သာ ကစားတတ္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။

‘ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက ဘာေၾကာင့္ နႏၵာကို တစ္ေယာက္တည္း အၾကာၾကီး ထားရသလဲ။ နႏၵာ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးဖတ္ဖို႕ အခ်ိန္ေပးခဲ့သလဲ။ ညညမွာ အထီးတည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ေတြးေတာေနဖို႕ ဖန္တီးခဲ့သလဲ။ ပါပါကေတာ့ နႏၵာ႕ကို ဘာေၾကာင့္စာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သလဲ။ ‘သည္ေလာက္တတ္ျပီ၊ ဒီေနရာမွာ ရပ္ေတာ့’ လို႕တားထားလို႕ မရဘူး။ လူကိုသာ ေသာ့ခတ္လို႕ရမယ္။ စိတ္ကို တားဆီးလို႕ မရႏိုင္ေကာင္းဘူး’ လို႕ နႏၵာ ျပန္ေျပာလိမ့္မည္။

ကိုကိုသည္ စကားနည္း ရန္စဲေနဖို႕ ေတြးေတာလာ၏။ အနည္းဆုံး ေမျမိဳ႕တြင္ တစ္လေနၾကေသာ အခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကဖို႕သာ စိတ္ကူးသည္။

‘ကိုကိုကေတာ့ နႏၵာ့ကိုခ်စ္တယ္၊ နႏၵာနဲ႕ အိမ္ေတာင္ေဆာက္ျပီး ေနၾကတယ္။ သားသမီး ျဖစ္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ နႏၵာ့ကို ေငြအကုန္အပ္တယ္။ ပြဲထုတ္တဲ့မယားလည္းျဖစ္တယ္။ နႏၵာ႐ွိရာသာ ကိုကို႕အိမ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုေနေနျပီဟာ။ ေယာက်္ားမို႕ ေလလြင့္တယ္ပဲထားပါ။ ကိုကိုလုပ္တာေတြဟာ အရက္ထြက္ေသာက္သလို ဘာမွမေျပာေလာက္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္တာပဲ’ ဟု ႐ွင္းလင္းမိလွ်င္ေတာ့---

‘ေျပာမွ ေျပာရက္တယ္ ကိုကိုရယ္။ ခ်စ္တတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ လင္ အလုပ္သြားေနတဲ့ တစ္ေန႕လုံး ညေန ျပန္လာမွာကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနတယ္။ လင္ ေန႕လယ္ပိုင္း အလုပ္မ႐ွိလို႕ လုံးတီး က်န္ေနရတယ္ဆိုတာ မသိဘူလား။ ကိုကိုမ႐ွိတဲ႕ ညမ်ားမွာ နႏၵာ ပူေလာင္ရတယ္။ မနာလိုစိတ္နဲ႕ ႐ူးမတတ္ ျဖစ္ရတယ္။ မာန က်ဳိးပဲ့ရတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ မဆီမဆိုင္လို႕ ေျပာဦးမွာေပါ့။ ဆီဆိုင္တယ္ ကိုကိုရဲ႕။ ကိုကိုလုပ္ပုံက နႏၵာ႕ကို မစုံမက္ရာ ေရာက္တယ္။ အဖိုးမထားရာ ေရာက္တယ္။ နႏၵာ ဘယ္ေလာက္႐ွက္ရတယ္ ထင္လဲ။ ေယာက်္ားပဲ ဆိုျပီး ကိုကို႕အဖို႕ အေရးမၾကီးတဲ့ ကိစၥဟာ နႏၵာ႕အဖို႕ မိန္းမမို႕လားမသိ အေရးၾကီးတယ္။’

‘ေလာကမွာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ျပီးေတာ့နႏၵာ စိတ္ထင္လို႕လားေတာ့မသိဘူး။ နႏၵာ႕ကို ျမင္ရင္ မိန္းမေတြက သနားသလို ၾကည့္ၾကတယ္။ ရယ္ခ်င္သလို ၾကည့္ၾကတယ္။ စိတ္ထားညံ့သူေတြက ၀မ္းသာအားရ ႐ွိၾကတယ္။ ေယာက်္ားေတြက ေရာ အ႐ိုအေသနည္းခ်င္တယ္။ နႏၵာ႕ကို အျပစ္႐ွာလာၾကတယ္။ လင္ပစ္မလို႕ သေဘာထားျပီး စ,ခ်င္ၾကဦးမယ္။ နႏၵာ စိတ္ကူးယဥ္တာလား။ ေျပာပါဦးကိုကို’

‘နႏၵာက ဒီလိုလူစားေတြနဲ႕ ေတြ႕တဲ့ေနရာ သြားခ်င္တာကိုး’

‘ဖဲလည္႐ုိက္တာကိုးလို႕ ေျပာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို။ ဒီေလာက္ ပီယာႏိုတီး၊ ဓာတ္ျပားဖြင့္၊ စာဖတ္၊ အိမ္ကိုျပဳျပင္လုပ္ေနေပမယ့္လည္း စိတ္ဟာ အားကြက္ရေသးတယ္။ စိတ္ထဲက စကားမျပတ္ ေျပာေနေသးတယ္။ ရွန္ပိန္ေသာက္ျပီး ခပ္မူးမူး ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႐ွွက္တယ္။ ဖဲ႐ုိက္ရတာ စိတ္ေတာ္ေတာ္ျငိမ္တယ္။ ကိုကိုေတာင္ ႐ုိက္ၾကည့္ပါလား။’

‘သတၱေဗဒသေဘာအရ အဖိုဆိုသည္မွာ အမမ်ားစြာကို  မီွ၀ဲႏိုင္သည့္ သဘာ၀သာ ျဖစ္သည္ဆိုတာကို သိပၸံပညာ႐ွင္မို႕ လားမသိ။ ကိုကိုက ယုံၾကည္က်င့္ၾကံ ေနျပီး သူတကာထက္ အိပ္မက္မက္တတ္ေသာ၊ အိပ္မက္ျဖင့္ ငိုတတ္ေသာ ျမနႏၵာ လက္မခံႏိုင္သည္မွာေတာ့ သူတို႕ဘ၀ကို မေျပလည္ေစႏိုင္္ သည့္ ကိစၥပဲဟု ကိုကိုထင္သည္။ ဘယ္သူ႕အျပစ္ရယ္လို႕ မ႐ွာေဖြခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို မွားသည္ဟုပင္ မထင္ႏိုင္ေလေတာ့ ကိုကိုသည္ နႏၵာကသာ အေလွ်ာ့ေပးေစခ်င္သည္။

အမွန္ျမင္ေစခ်င္သည္။ တစ္ေန႕သိျမင္လာရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္သည္။

ျပီးေတာ့ နႏၵာကို ပစ္ထားမိတာလည္း မ်ားသည္ထင္သည္။ လက္ထပ္ခါစက အခ်ိန္မ်ားကို မိန္းမဆိုတာေတြက သတိရေနတတ္ၾကသည္ ထင္သည္။ လက္ထပ္ခါစက ကိုကိုသည္ နႏၵာ႕ကို လူၾကည့္ေတာင္ မခံႏိုင္တာလည္း သတိရ၏။ သူတို႕ကပြဲသြားလွ်င္ ခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြႏွင့္ေတာင္ က, ဖို႕ ခြင့္မေပးႏုိင္။  ကိုကိုခ်ည္းသာ နႏၵာႏွင့္ ကခ်င္သည္။ သြက္လက္ေသာ တီးလုံးဓာတ္ျပားမ်ားကို ဖြင့္ကာ အနည္းငယ္ က,ၾကေသး၏။ ‘ဟုတ္တယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုကိုနဲ႕ ဒါလင္နဲ႕ ညပိုင္းထြက္က, ၾကဦးစို႕’ ဟု အၾကံရလွ်င္ ‘သိပ္မကခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ နႏၵာက ကိုယ့္ကို ဘယ္သူလာထိတာမွ မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး။’ ဟုေျပာတတ္သည္။သို႕ေပမယ့္ နႏၵာသည္ သားကို အကသင္ေပသည္။ သားႏွင့္အေမ က, ေနၾကလွ်င္ ကိုကိုသည္ ေ၀ဆိုင္းေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေငးေမာ၍  ၾကည့္ကာ ‘ေမာင္ႏွမလိုပဲ။ သားကလည္း ထြားလာတယ္။ နႏၵာကလည္း ႏုနယ္လိုက္တာ။ ေလာကမွာ စုံမက္ၾကတဲ့ ပိုက္ဆံတို႕၊ ဂုဏ္သေရတို႕ ဆိုတာေတြအတြက္ မပူပင္ရလို႕လား။ သူႏွစ္လိုတတ္တဲ့ ပန္းပြင့္၊ ေက်းငွက္၊ ကဗ်ာ၊ ဂီတတို႕နဲ႕ စိတ္ႏူးညံ့ရလို႕ပဲလား’ ေတြးမိ၏။ ကိုကိုကေတာ့ ဆံပင္မ်ားအသက္ျဖင့္မလိုက္ ျဖဴသည္မို႕ ေန႕စဥ္ ေဆးဆိုးေနရသည္။ ျပီးေတာ့ ဆရာ၀န္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ခြဲစိတ္ကုသရသည့္ ဆရာ၀န္မ်ားသည္ သူမ်ားထက္ ပို၍ အိုလြယ္ က်လြယ္သည္မွာ ထုံးစံျဖစ္ေလသည္။

ေမျမိဳ႕မွာ ျမနႏၵာႏွင့္ သားႏွင့္ အနားယူျပီး နႏၵာ အလိုက် တစ္ဘ၀ေနလိုက္သည္မွာ ေပ်ာ္စရာ မွန္ေပမည့္ ခြင့္ရသည့္လကုန္၍ ေဆး႐ုံ႐ွိရာ၊ အလုပ္ခြင္႐ွိရာ ျပန္ရမည္ဆိုေတာ့ ကိုကိုသည္ လက္မ်ားတုန္ရီေအာင္၀မ္းသာသည္ အားလပ္ ပ်င္းရိေနေသာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ျခင္းအားျဖင့္ ယားလွျပီ။ သူ႕ဘ၀မွာ ႏွာေခါင္းယဥ္၍ ေမႊးသည္ဟုပင္ထင္ေသာ၊ ေဆး႐ုံကစင္ၾကယ္ေသာ၊ ပိုးမႊားကင္းေသာ အနံ႕တို႕ကို ေမႊးေယာင္လာသည္။ ဘာမွ် စဥ္းစား ေတြးေတာေနခ်ိန္မရေအာင္ တဒဂၤမွ ေနာက္တဒဂၤသို႕ လ်င္ျမန္စြာကူးေျပာင္း၍ အေၾကာင္းျခင္းတမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ခြဲစိတ္ခန္းသို႕ သူျပန္ခ်င္ျပီ။ အီမလ္ဒါကို သူပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္ခဲ့တာလည္း အားနာသည္။ ျပန္ေတာင္းပန္ရဦးမည္။ အတြယ္အျငိေတာ့ မခံႏိုင္။ ဆရာ ဆရာျဖင့္ သူ႕ကို ခရာၾကကုန္ေသာ နာ့စ္မမ်ား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားရဲ႕ အသံတို႕ကို လည္း သတိရတာ အမွန္ပင္။

ရန္ကုန္မွာ သူတို႕ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနၾကေသး၏။ နႏၵာက ပီယာႏိုတီး၊ ဓာတ္ျပားဖြင့္ျပီးေနျမဲေနသည္။ အိမ္ထြက္မလည္ေတာ့ေခ်။ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္စာ၊ စကားေတြ ေမ့မည္စိုး၍ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို မၾကာခဏ ဖိတ္ၾကားေကၽြးေမြးေလ့႐ွိ၏။ ကိုကိုေဆး႐ုံက ျပန္လာလွ်င္ အသက္၀င္လႈပ္႐ွားေနေသာ အိမ္႐ွင္မျဖင့္ သာယာေသာ အိမ္၏ အသံဗလံကို ၾကားရ၏။

ကိုကို႕ဧည္သည္ႏွင့္ ျမနႏၵာ၏ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ဖက္စပ္လို႕မရ။  စကားစ႐ွာမရေအာင္ ျခားနားၾကျပန္သျဖင့္ ကိုကို႕ဧည္သည္သည္ တစ္ေန႕၊ နႏၵာ့ ဧည္သည္ တစ္ေန႕ ဖိတ္ၾကားရ၏။ နႏၵာ့ ဧည္သည္မ်ားၾကားမွာ ကိုကိုပ်င္းရိကာ အိပ္ေပ်ာ္သလို၊ ကိုကို႕ဧည့္သည္မ်ားၾကားမွာ နႏၵာ ငိုက္မ်ဥ္းကာ မသမ္းေ၀မိေအာင္ အံၾကိတ္လို႕ ေနရသည္။

ျပီးေတာ့ ‘ နႏၵာ တစ္ေန႕လုံး တစ္ခါမွ မအားလိုက္ဘူး’ လို႕ ေျပာတတ္ေခ်ေသး၏။ ပီယာႏိုတီးရတာ၊ စာအုပ္ဖတ္ရတာ၊ ဓာတ္ျပားဖြင့္ရတာကို နႏၵာက အလုပ္လုပ္သလို ၾကည္ၾကည္ညိဳညိဳ လုပ္ေပသည္ကိုး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုကို႕ အျပစ္ပဲထားပါ။ ကိုကိုက တံတားေအာက္၌ ေရေမ်ာစီးသြားသည္ကို ၾကိဳက္သည္။ ကိုကို႕ကို ခ်စ္ခ်င္လွေသာ မိန္းမတို႕ကလည္း ကုန္ခမ္းမသြားႏိုင္။ ႐ုပ္ေခ်ာ၊ ပညာၾကီး၍ တန္ခိုး႐ွိသည့္ ဆရာ၀န္ၾကီး သာဦးေဂ်ာ္၊ အေနာက္ႏိုင္ငံသားတို႕၏ မိန္းမကို အေရးေပး ေခ်ာ့ျမဴတတ္ေသာ အက်င့္ပါသည့္ သာဦးေဂ်ာ္၊ မိန္းကေလးကို ရမည္ဆိုလွ်င္ ထမင္းစားဖိတ္တတ္၊ ကားစီးေခၚတတ္ေသာ သာဦးေဂ်ာ္အဖို႕ လက္ေဆာင္လိုခ်င္၍၊ ဂုဏ္႐ွိသည္ထင္၍၊ တကယ္ခ်စ္မည္ထင္၍ အမ်ဳိးစုံေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တို႕ျဖင့္ ေခၚလွ်င္ လိုက္လာသည့္ မိန္းကေလးတို႕ကို သိပ္ျပီး ႐ွာစရာလို။ ေပါမ်ားလွသည္။

လီလီႏွင့္ ေတြ႕ပုံကေတာ့ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ တ႐ုတ္ကျပား ေက်ာင္းဆရာမေလး လီလီ၏အေမမွာ ကိုကို၏လူနာျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္သာဦးေဂ်ာ္ကို တစ္အိမ္လုံး ၾကည္ညိဳ ႐ုိက်ဳိးလို႕ မဆုံး။ လက္ေဆာင္ ပူေဇာ္လို႕ မဆုံး။

ေနာက္ဆုံး လီလီႏွင့္ ကိုကိုတုိ႕ ထုံးစံအတိုင္း ခ်စ္ၾကသည့္အခါေတာင္ လီလီတို႕ တအိမ္လုံး မျငဳစူ။ သာဦးေဂ်ာ္ကို တ႐ုတ္နာမည္ပင္ေပးကာ တ႐ုတ္လို အိမ္မွာ မဂၤလာေဆာင္သတဲ့။ တ႐ုတ္၊ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ သတင္း စာထဲ ထည့္ေၾကာ္ျငာသတဲ့။

ကိုကိုသည္ အိမ္မျပန္၀ံ့ပဲ တစ္လေလာက္ လီလီတို႕အိမ္မွာ ေသာင္တင္ေနသည္။ လီလီတို႕ကလည္း တသက္လုံး တင္ထားမည္မွာ အမွန္။ ေက်နပ္မွာအမွန္။ သို႕ေပမည့္ ျမနႏၵာကိုသာ ခ်စ္ခ်င္ေသာ ကိုကိုသည္၊ သည္တခါေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္သာ အျပစ္ျမင္မိသည္ ျဖစ္ေသာကိုကိုသည္ ျမနႏၵာႏွင့္ သားဆီကိုသာ ျပန္လိုသည္မို႕ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ျခင္းျဖင့္ တစ္ညျပန္လာသည္။

ခါတိုင္းလိုပင္ ပီယာႏိုခုံ၌ ထိုင္၍ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ ဂီတသံကို တီးေခါက္လ်က္႐ွိသည့္ ျမနႏၵာကိုေတြ႕ရျပီး၊ နႏၵာရဲ႕ ေပၚင္ေပၚ မ်က္ႏွာ၀ွက္၍ ငိုေၾကြးလိုက္ခ်င္၏။ ကိုကို႕အားနည္းလွတဲ့ ဒီတခ်က္ကို နႏၵာလက္ျဖင့္ပဲ ကုေပးပါဦးဟု ေျပာခ်င္၏။

သို႕ေပမည့္ နႏၵာသည္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ မ်က္လုံးညိဳ႕ညိဳ႕မ်ားကို ေကာ့ျဖဴးေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားျဖင့္သာ ဖုံးကြယ္ပစ္ပီး ပီယာႏို ဆက္လက္တီးေနေသး၏။ ျပီးေတာ့မွ တိုးတိတ္စြာပင္ ‘ကိုကို ထမင္းစားျပီးျပီလား’ ဟုသာ ေမးေလသည္။

ဒါကေတာ့ ကိုကို ဘာလုပ္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ နႏၵာ၌ ေျပာစရာ စကားတခြန္းမ႐ွိပါလို႕ ဆိုလိုျမဲ ျဖစ္ေသာ အမူအရာ ျဖစ္၏။ ‘ေက်းဇူးပဲနႏၵာ၊ ကိုကို စားျပီးျပီ’ လို႕ ေျပာလိုက္ျပီး၊ တကယ္ေတာ့ သူညစာတြင္ မက ေန႕လယ္စာပါ စားခဲ့သည္မဟုတ္။ တစ္ညေနလုံး နႏၵာ႕ထံ ျပန္လာခ်င္သျဖင့္ လီလီႏွင့္ စိတ္ဆိုးရ၏။ လီလီ့မိဘမ်ားကို ေၾကရာေၾကေၾကာင္း ေျပာရ၏။ တ႐ုတ္ စိတ္ေပါာက္လွေသာ လီလီ့ေမာင္ေလး ေယာက္ဖကေလးက ေဒါႏွင့္ေမာျဖင့္၊ ေမာင္းခ်ဓားျဖင့္ စားပြဲကို ပစ္ေန စိုက္ေနသည္ကို မျမင္ဟန္ ျပဳေနခဲ့ရ၏။ တစ္ေန႕မွာ အေသဆိုးျဖင့္ ေသမည္လားလို႕ စိတ္တြင္းက ခ်ဥ္ခ်ဥ္ျဖင့္ ရယ္ေမာပစ္လိုက္၏။

အိမ္ခန္းတြင္း၌ လိုက္လံ ႐ွာေဖြေသာ္ နႏၵာ့ စာအုပ္ဗီ႐ုိထဲမွာ ႐ွန္ပိန္ပုလင္းကို ေတြ႕ျပန္သည္။ ‘နႏၵာေကာ’ လို႕ ေမးေတာ့ ‘မေသာက္ခ်င္ပါဘူး၊ ေက်းဇူး’ လို႕ ေအးေအး ေျဖျပန္သည္။ ႐ွန္ပိန္ကို ေသာက္ရင္း တစ္ေန႕ခင္းလုံးလည္း ေဆး႐ုံ၌ ေမာလာသည္မို႕၊ ခြဲစိတ္ရေသာ ေန႕မို႕ အိပ္ရာေပၚ၌ ကန္႕လန္႕ျဖတ္လွဲ၍ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။

အိပ္မက္ မမက္တတ္ပါပဲလ်က္ အိပ္မက္မက္၏။ ပီသလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။ နႏၵာ႕ကို ကိုယ္တိုင္ ခြဲစိတ္ကုသရ၏။ နႏၵာ၏ အသည္းႏွင့္ ေက်ာက္ကပ္မ်ား အကုန္ထုတ္ပစ္လိုက္ရ၏။ သို႕ေသာ္ နႏၵာ၏  ႏွလုံးခုန္သံကို နႏၵာ႕ရင္ခြင္္၌ နားတစ္ဘက္အပ္၍ သူနားေထာင္ေနျပီး ‘မေသပါဘူး၊ ေကာင္းသြားမွာပ’ဲဟု ေၾကညာေနသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္လား၊ တကယ္ပဲ နႏၵၵာဆက္လက္ တီးေခါက္ေနသည္လားမသိ။ ေၾကကြဲစရာ ဂီတသံသည္ေတာ့ တစ္ခန္းလုံး ေ၀ေနသည္။

တစ္ေရးႏိုးလာေတာ့ သူသည္ အနည္းငယ္ လန္ဆန္းေနျပီး၊ ဖ်ပ္ခနဲ ထရပ္ကာ ၾကည့္လိုက္ရာ အိမ္ခန္း၌ မီးလင္းျမဲ လင္းေနျပီး၊ နႏၵာသည္ ပီယာႏိုခလုတ္မ်ားေပၚတြင္ ေခါင္းခ်ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ အသာကေလးသြား၍ ေပြ႕ယူ လွ်င္ေတာ့ ပီယာႏိုက အသံေၾကာင္မ်ား ထြက္လာဆဲ။ နႏၵၵာက ‘မထိနဲ႕၊ နႏၵာ့ကိုမထိနဲ႕’ ဟု ျငင္းဆိုသံၾကားရေလ၏။

‘ဒါလင္ ေညာင္းေနမွာစိုးလို႕၊ လိမ့္က်မွာ စိုးလို႕ လာေခၚတာ။ အိပ္ရာထဲမွာ လာအိပ္ပါ’ ဆိုေပမည့္မရ။

‘နႏၵာ့ကို မထိပါနဲ႕၊ ကိုကိုက သြားပါ၊သြားပါ’ လို႕သာဆိုသည္။

နႏၵာေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနမိ၏။ သည္မွ် နီးစပ္ေနသည္ကိုပင္ သည္းမခံႏိုင္ဟန္ျဖင့္ နႏၵာ ထသြားျပီး ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာ႐ွည္၌ ေခြအိပ္သည္။ သိုးေမြေစာင္ျဖင့္ ျခဳံေပးလွ်င္ေတာ့ မျငင္းဆန္ေတာ့ေခ်။ထိုေၾကာင့္ရဲတင္းလာျပီး ပါးခ်င္းအပ္၍ ‘နႏၵာ’ ဟု ေခၚလွ်င္ ‘ကိုကို မုဒိမ္းေကာင္လား’ ဟု ျပန္ေမးလိမ့္မည္။ နႏၵာကလည္း တစ္မ်ဳိးရက္စက္တတ္သည္ပင္။

‘အားလုံး ကိုကို႕ေၾကာင့္’ တဲ့။ ထားပါ။ ကိုကို႕အျပစ္ပါလို႕ ဆိုလွ်င္ေတာ့ နႏၵာသည္ မ်က္လုံးမ်ားျပဴးက်ယ္ လွန္ၾကည့္ျပီး ေမာပန္းဟန္ျဖင့္ မ်က္လႊာျပန္သိမ္းကာ အိပ္ေပ်ာ္သလို ဆိတ္ျငိမ္ေနသည္။ ကိုကိုသည္ ဘာမွ် မလုပ္တတ္ေတာ့ပဲ မနက္က်မွ နႏၵာဖဲ႐ုိက္ ပိုက္ဆံမ်ားေပးလိုက္မည္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြး၏။ ခုတေလာ နႏၵာ ဖဲလည္႐ုိက္ေနျပန္ျပီဟု ၾကားရ၏။

သားကို ေကာလိပ္ပို႕သည့္ႏွစ္မွာ သမီးေလးကို ျမနႏၵာ ေမြးဖြားခဲ့၏။ လိုိလိုခ်င္ခ်င္ပင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။ သားကေလး ၾကီးသြားသျဖင့္ ဟာေနေသာ ရင္ခြင္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ထည့္ထားခ်င္သည္ဟု နႏၵာ ကဆိုသည္။ ဒါကိုပဲ ကိုကိုက မ႐ႊင္မလန္း ရယ္ေမာလိုက္၏။ ပါပါ မာမာက သေဘာမက်။

‘တကယ္ေတာ့ နႏၵာက ဒါဇင္၀က္ေလာက္ လိုခ်င္တာ။ ခု အသက္ၾကီးသြားလို႕၊ မေမြး၀့ံေတာ့လို႕။ ေသြးတိုးလည္း နည္းနည္းျဖစ္ခ်င္ျပီ မာမာရဲ႕။’ ဟု ေျပာကာ ရယ္ေမာလိုက္ျပန္၏။

သို႕ေသာ္ သမီးေလးေမြးျပီးသည္ကစ၍ ေလးႏွစ္႐ွိျပီ။ နႏၵာသည္ သူအၾကိဳက္ေဆာက္ခဲ့ေသာ အိမ္၏ သူ႕အၾကိဳက္ဖြဲ႕ခဲ့ေသာ အိမ္ခန္းမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္၌ သြားေနေသာ သား၏အိမ္ခန္းႏွင့္ကပ္လ်က္ စာၾကည့္ခန္းသို႕ ေျပာင္းသြားသည္။ စာအုပ္မ်ားကို ေအာက္ထပ္သို႕ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းလိုက္သည္။ သမီးေလးကမူ ကိုကိုႏွင့္နႏၵာတို႕ရဲ႕ အရင္က အတူေနခဲ့သည့္ အခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ ကေလးခန္း၌ ေနသည္မို႕ ေမေမ ေဖေဖၾကားမွာ ကူးသန္းလ်က္ ႐ွိသည္။နႏၵာႏွင့္ ကိုကိုသည္ ယဥ္ေက်းသူမ်ားမို႕ ပါပါ မာမာႏွင့္ သားသမီးမ်ားေ႐ွ႕မွာ ရန္ျဖစ္ေလ့မ႐ွိ။

ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ျပီး ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္မွ်ကာလပတ္လုံး မာမာႏွင့္ ပါပါတို႕ တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း အိမ္မွာ ထမင္း လာစားျမဲ က်င့္၀တ္သည္ဘယ္ေတာ့မွ် မပ်က္။

ကိုကိုသည္ ဘယ္မိန္းကေလး၏ အိမ္ခန္း၌ စံျမန္းေနလည္း တနဂၤေႏြည၌ေတာ့ အိမ္မွာအိမ္ျမဲ။ (အရင္တေလာက လီလီတို႕အိမ္မွာ တစ္လမွ် ေသာင္တင္လို႕ ကိုကို ထို၀တၱရား ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။) ပါပါႏွင့္မာမာတို႕သည္ ျမနႏၵာကို ကိုကို႕လက္ အျပီးအပိုင္ လႊဲျပီးသည့္ ေနာက္၌ ဘာမွ် အိမ္တြင္းေရးမွာ စြက္ဖက္ၾကသည္မဟုတ္။ နႏၵာကို စကားတစ္ခြန္း တိုးတိုးေမးေလ့မ႐ွိ။ ကိုကို႕ကိုလည္း အျပစ္တင္လိုေသာ သေဘာမျပ။

နႏၵာကေတာ့ ထို၀တၱရားပ်က္စျပဳလာ၏။ တစ္ေန႕လုံး ညေနစာ စားပြဲအတြက္ေတာ့ စီမံ ျပင္ဆင္ေလသည္။ ျခံထဲမွာ ရာသီမျပတ္ ပြင့္ေသာ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႕ျဖင့္ ဧည့္ခန္းကို ၾကိဳင္လိႈင္ ေစသည္။ ရာသီအလိုက္ သစ္ခြ၊ သဇင္၊ ႏွင္းပန္း၊ သစၥာပန္း တို႕ျဖင့္ အလွျဖည့္ဦးမည္။ ျမနႏၵာသည္ ဧည့္ခန္း ပန္းအိုး ေကာင္းစြာ စိုက္ႏိုင္ဖို႕ ေနာက္ခံသစ္႐ြက္ကို ေတာျဖစ္ေအာင္ စိုက္ခဲ့၏။ ျပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္၊ ေကာ္ေဇာ၊ ခန္းဆီး၊ လိုက္ကာကို သ, သည္။ အိမ္ေဖာ္ ဒါဇင္၀က္ကမူ စေနေန႕ညကတည္းက ၾကိဳတင္၍ လုပ္ကိုင္ၾကျပီ။

တနဂၤေႏြညေန ဂနာရီမွာ ထမင္းပြဲ စျပီ။

‘ဒါေပမယ့္ ပါပါလို႕’ ‘ျမနႏၵာကေခါင္းကို ငဲ့၍ ႏြဲ႕၍ နႏၵာက တနဂၤေႏြညဆို ၀ေအာင္ မစားဘူး ဟင္းရည္နဲ႕ ေပါင္မုန္ပဲ စားမွာ’

ပါပါ မာမာႏွင့္ကိုိကုိတို႕က---

‘ေကာင္းသားပဲ သမီး’

‘ေကာင္းတာေပါ့ သမီး’

‘ေကာင္းတာေပါ့ ဒါလင’္ လို႕ တစ္ျပိဳင္တည္း ေထာက္ခံၾကသည္။

ဆိုလိုသည္မွာ နႏၵာသည္ ထမင္းပြဲ၌ ပါ၀င္သည္မဟုတ္။ အိမ္ခန္းတြင္းသို႕ ဟင္းရည္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႕သာ ပို႕ခိုင္းျပီးစားသည္။ သစ္သီးစားခ်င္ စားဦးမည္။ ႏို႕ေသာက္သည့္အခါ ေသာက္သည္။ ျပီးေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀တ္စားျပင္ဆင္၍ ၆နာရီ မထိုးမီ အိမ္မွ ထြက္သည္။ ကိုကို႕ကို ႏႈတ္ဆက္တတ္ေသး၏။

‘ကိုကို တနဂၤေႏြညေနဆိုရင္ နႏၵာက ဖဲမ႐ုိက္ရ မေနႏိုင္ဘူး။ မစၥစ္ သန္းတင့္အိမ္မွာ လူစုထားျပီးျပီ။ နႏၵာမလာရင္ ေစာင့္ေနၾကမွာ။ ၉နာရီထိုးမွ ျပန္လာမွာ။ ေကာ္ဖီ၀ိုင္းက်မွ နႏၵာ၀င္မွာ’

‘ခုတေလာ  သည္လိုခ်ည္း နႏၵာ လုပ္ေနတာပဲ။ နႏၵာ့ပါပါတို႕ကို ကိုကို သိပ္အားနာတာပဲ။’

‘အားနာစရာ ဘာအေၾကာင္း႐ွိလို႕လဲ ကိုိကုိရဲ႕။ သူစိမ္းမွ မဟုတ္တာ။ ေဆြမ်ဳိးပဲ  ဟု နႏၵာက ရယ္႐ႊန္းလိုက္ေသး၏။ ဧည့္ခံမယ့္သူ ကိုကို တစ္ေယာက္လုံး ႐ွိတာပဲ။ ကိုကိုနဲ႕ သူတို႕နဲ႕က စကားေျပာလို႕ သိပ္ျမိန္တာ မဟုတ္လား။ နႏၵာနဲ႕က ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္စရာ ဘာမွလည္းမ႐ွိ။ ျပီးေတာ့ တစ္သက္လုံး နႏၵာ့ကြယ္ရာမွာ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေနက်မဟုတ္လား။’

‘နႏၵာ ငယ္ေတာ့တာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႕။ ဒီလိုေျပာတုန္းပ’ဲ ဟု စိတ္ပ်က္လွ်င္

‘ဘယ္ငယ္မွာလဲ။ အသက္ေလးဆယ္ပဲ ျပည့္ခဲ့ျပီ။ သူမ်ားေတြကေတာ့ သုံးဆယ္ေတာင္ ျပည့္မယ္မထင္ဘူးတဲ့။ ဟား ---ဟား၊ လူ႕ျပည္ အၾကာၾကီးေနဦးမွာထင္ပါရဲ႕။ ေလးဆယ္ျပည့္တုန္းက ကိုကိုေတာင္ မသိလိုက္ဘူး မဟုတ္လား။ အဲဒီေန႕ညကေတာ့ ကိုကို ျပန္လာပါတယ္။’

‘နႏၵာ့အေၾကာင္း ကိုကို႕ကို ဘာအသိေပးလို႕လဲ’

‘နႏၵာ၏မ်က္လုံးမ်ား ခက္ထန္သြားျပီးမွ စိတ္ကို ဆုံးမလိုက္သည့္သဖြယ္ ျပန္လည္ေအးျငိမ္းသြားကာ အဲဒီေန႕က သားေရာ သမီးပါ ေခၚျပီး ေ႐ႊတိဂုံဘုရားသြားတယ္ေလ။ နႏၵာ ဖေယာင္းတိုင္ေရာင္စုံေတြ ၾကိဳက္တယ္ေလ။ မမွတ္မိဘူးလား’

ဟုတ္သားပဲ။ ကိုကိုသည္ နႏၵာ့ေမြးေန႕မ်ားကို ႏွင္းဆီမ၀ယ္ေပးခဲ့တာၾကာျပီ။ ျပီးေတာ့ ေယာက်္ားအမ်ားတို႕ထုံးစံအတိုင္း ေမြးေန႕ဆိုတာ တယ္ဂ႐ုစိုက္တာ၊ သတိရတာမဟုတ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းလာျပီးေသာ မယားအတြက္ ပိုျပီးေမ့တတ္သည္။

‘ေ႐ႊတိဂုံဘုရားလည္း မေရာက္တာၾကာျပီ။ ဘုရားမ႐ွိခိုးတာလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းမသိလို႕ ကေလးေတြေခၚျပီး သြားတာ။ စေနဆိုေတာ့ ကိုကိုခြဲစိတ္ေန႕ မဟုတ္လား။ ကိုကိုလည္း လိုက္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။’

‘ေနာင္ဘ၀မွာ လည္းမေတြ႕ခ်င္ဘူးေပါ့’

ကိုကို႕ႏွမက အားနာဟန္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ရယ္ျပီး---

‘ဖေယာင္းတိုင္ေတြျဖင့္ ျမနႏၵာလို႕ နာမည္ေဖာ္ျပီး ပူေဇာ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားမ႐ွိခိုးဘဲ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ဒီအတြက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ခြင့္လႊတ္မွာပါေနာ္။ ျမနႏၵာ ေလာင္ျမဳိက္ျခင္းဟာ ဒါေနာက္ဆုံးျဖစ္ပါေစလို႕’

သည္လို ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာျပန္ေတာ့ ကိုကို႕မွာ ေျပာစရာမ႐ွိ ျဖစ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ နႏၵာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိ၏။ ဆံပင္တစ္ေခ်ာင္း မျဖဴေသး။ အသားအေရမ်ား ျပည့္တင္းစိုေျပျမဲ။ ေရကူးသြားျမဲ။ ပြဲလမ္း႐ွိရာ အတူသြားၾကလွ်င္ ေဘးမွာ ကိုကို႐ွိလ်က္ျဖင့္ ျမနႏၵာကို ငယ္႐ြယ္ေသာ ေမာင္အ႐ြယ္၊ တူအ႐ြယ္မ်ားက စုံစုံမက္မက္ ေငးေမာၾကေသး၏။

‘မွတ္ခ်က္ေတာ့ အေထြအထူးမ႐ွိပါဘူးကိုကိုရဲ႕။ ၄၀ ျပည့္ေပမယ့္လည္း ဒီလိုပါပဲ။ ထူးျပီးေျပာစရာ ဘာမွမ႐ွိတာ ၾကာျပီပဲ။’

နႏၵာ တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားျပန္ျပီဟု ကိုကို ထင္သည္။အခန္းေျပာင္း အိပ္ကတည္းကပဲလား။ သားေဘာ္ဒါ ပို႕ကတည္းကလား။ သမီးေလး စကားေျပာစကလား။

သမီးႏွင့္ စကား ေျပာေနၾကျပန္ေတာ့ နႏၵာေျပာင္းလဲသည္လို႕ ထင္မွတ္ႏိုင္ဖြယ္မ႐ွိ။

ဆရာ၀န္လုပ္မယ္လို႕ ေၾကြးေၾကာ္ေလ့႐ွိေသာ ျမသီတာေလးကို ႐ႊင္ျပဳးံေနသာ နႏၵာက ကဗ်ာ႐ြတ္ခိုင္းတတ္၏။

‘မင္းကုသရဲ႕ ႏွမ ပဘာ

ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္ေတာင္မလိုပါ။

ျမဇာၾကာျခည္ ခုႏွစ္ခန္း

ပဘာ ကိုယ္ေရာင္နဲ႕ လင္းစတမ္း။

အူ၀ဲကေလးႏွမ ပဘာ

ႏို႕စို႕ရင္းလည္း သူလင္းမွာ။

အေမခမ်ာ အေနခက္

မ်က္စိက်ိန္း အိပ္ပ်က္

ၾကိမ္းလည္း မၾကိမ္းရက္။’

ျပီးေတာ့ ျမသီတာက နႏၵာေပးထားေသာ ပုလဲကုံး႐ွည္ၾကီးကို ဆြဲကာ လက္ညိႈး၌ ခ်ိတ္ကာ ေမးထိုးလို႕ က,တတ္ေသးသည္။

‘ကဲဆိုပါဦး သမီးရယ္။ ေမေမနားၾကပ္ကေလး ၀ယ္ေပးမယ’္ ဆိုေတာ့ ကိုကိုရင္ထဲထိတ္ ျပီးမွ စိတ္ေအးခ်မ္းရသည္။ နႏၵာ မဆိုးလွပါဘူး ဟု ေတြးထင္လာသည္။

သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ

သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ

မနက္လင္းစ ႏွင္းစီစီ

ငွက္က်ားပလီႏႈိးတတ္ျပီ။

တအီအီ လိွမ့္မဆုံး၊

စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ အိပ္မက္တုန္း။

သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ

သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ။

သစ္ခြထင္း႐ႈး ႐ြက္သစ္မႈန္

ႏႈတ္သီးနက္ခ်ိတ္ ကိုက္ဆိတ္ငုံ။

ေစာင္ျခံဳၾကားမွာ မ်က္ႏွာ၀ွက္၊

သားအိပ္သိုးမွ သူႏိႈးရက္။

သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ

သူငယ္ခ်င္းေရ ထထ။

ညေမွာင္ေသးတယ္ ငွက္ေထြးငယ္၊

ပခုံးသိုင္းခ်ိတ္ သပိိတ္လြယ္။

ျမိဳ႕လယ္လမ္းျဖဴး ဆြမ္းခံဦး၊

ထခ်င္ေသးဘူး သားဂူးဂူး၊

ေနထန္းခ်ိတ္ေတာင္ အိပ္ခ်င္မူး။

သမီးျမသီတာသည္ မေအလို ပီယာႏို တီးခ်င္ေသာ္လည္း ေဖေဖ့ နားက်ပ္ျဖင့္ ဆရာ၀န္လုပ္တမ္း ကစားရတာကို ပိုၾကိဳက္၏။ အိမ္သားမ်ားရဲ႕ ႏွလုံးခုန္သံကို လိုက္လံ နားေထာင္တတ္၏။ ေဂါက္ ေခၚ အဆစ္ေရာင္ ေရာဂါျဖင့္ မာမာ့ေျခမ ပူေလာင္ ေယာင္ရမ္းနာက်င္သည္ကို ျဖတ္ေပးလိုလွသတဲ့။ သမီးေလး ျမသီတာေၾကာင့္ ကိုကို႕မွာ တအားတက္ရသည္။ ျမနႏၵာကလည္း ျမသီတာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေစရမည္ဟု ကတိေပးခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ အိမ္မွာ ကိုကိုၾကားေနရေသာ ကဗ်ာတို႕သည္ ငယ္ငယ္က ခင္မင္ခဲ့ဖူးေသာ လင္းထင္၏ ကဗ်ာမ်ားျဖစ္သည္ကို သိရျပန္သည္။

‘ၾကာျပီ ကိုကိုရဲ႕။ မစၥစ္သန္းတင္တို႕အိမ္က ဖဲ၀ိုင္းကို သူလာလာေနတာ။ ကိုကို အင္မတန္ခ်ီးမြမ္းတဲ့ ေဒါက္တာခင္ေအးရီနဲ႕ ရတယ္ေလ။ ေတာ္ေတာ္ သတၱိေကာင္းတဲ့မိန္းမ။ နႏၵာလည္း ခင္ပါေသးတယ္။ မေတြ႕တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေပမယ့္ စိမ္းမသြားပါဘူး’ ဟု ေအးစက္စက္ ေျပာျပန္သည္။

ကိုကိုသည္ ဘာမွ် မေျပာဘဲေနဖို႕ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း မရ။

‘လူေတြက ဘာေျပာမလဲ ဒါလင္ရယ္’ ဟု ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ေျပာသည့္အခါ

‘မသိဘူးေလ’ ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျဖေလ၏။

‘စဥ္းစားၾကည့္မွေပါ့ ဒါလင္ရဲ႕။’

‘မစဥ္းစားၾကည့္ခ်င္ပါဘူး။ နႏၵာ လူလာျဖစ္တာ ႐ွင္းလင္းဖို႕ မဟုတ္ဘူး။ သူတကာ ေက်နပ္ေစဖို႕ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအ႐ြယ္ေရာက္လာမွေတာ့  နႏၵာလည္း နားလည္လာပါျပီ။ နႏၵာ့အတြက္လည္း နႏၵာ အသက္႐ွင္ေနဦးမယ္။ ကိုကိုေျပာသလိုပဲ နႏၵာက ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတာ။ ခဏခဏ ေသပါရက္ျဖင့္ အသစ္ျပန္ျပီး ေမြးေနတာပဲ။ တစ္ဘ၀မွာ အသက္ကိုးခါ ျပန္႐ွင္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေၾကာင္သတၱ၀ါထက္ ဆိုးေသးတယ္။’

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ကိုကို႕ႏွမကိုပဲ ကိုကိုနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ထူးဆန္းေသာ စိတ္ကူးႏွင့္ ထူးဆန္းေသာ စကားကို ထပ္တလဲလဲဆိုတတ္သည္။ စိတ္မ႐ွည္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ‘ေသတယ္ဆိုတာ ကိုကိုသိသမွ်ေတာ့ ရင္ခြဲ႐ုံက ကိစၥပဲ ဒါလင္ရဲ႕’ ဟုေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ နႏၵာ နည္းနည္းမွ မေသပါဘူး။ အ႐ွင္ၾကီး႐ွိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ လင္းထင္ကို ယူၾကည့္စမ္း။ ကိုကို႕လက္ထဲမွာလို လ,ေရာင္မွာ လြမ္းေနႏိုင္မယ္ထင္လား။ ပီယာႏိုတီးျပီး၊ ဓာတ္ျပားဖြင့္ျပီး၊ စိန္၊ ေ႐ႊ၊ ပိုးဖဲ ၀တ္ျပီး ညစာစားပြဲ သြားေနႏိုင္မယ္ ထင္လား။ ေဗာက္စ္၀က္ဂြန္ကားျဖင့္ အလကား ေလွ်ာက္ေမာင္းေနႏိုင္မလား။ ပုဂံ၊ ငပလီ၊ ရခိုင္၊ ႐ွမ္းျပည္၊ ထား၀ယ္ လည္ျပီး ေနႏိုင္မလား။ တကယ္ေတာ့ လြမ္းေရးထက္ ၀မ္းေရးခက္တာ အမွန္ပဲ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာေကာ နႏၵာကို ကိုကို႕လို ခ်စ္ႏိုင္မွာလဲ။

မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္လင္က ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ တစ္ခုသာ စဥ္းစားေနဖို႕ ေကာင္းတာ။ အဲဒါကလြဲလို႕ ဘာမွမေတြးဘဲ ေနဖို႕သင့္တာကို အျမဲတမ္းေတြးေတာ ေငးေမာေနျခင္းျဖင့္ ျပီးရပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမနႏၵာဟာ သေဘာမေပါက္မိဘူးလား။

ဒါမွမဟုတ္ နႏၵာ ဟာ ကိုကိုနဲ႕ နႏၵာတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းဟာ ျပီးဆုံးသြားျပီလို႕ ျပည္ဖုံးကား ခ်သြားျပီ ထင္ပါရဲ႕။

ကိုကိုကေတာ့ ျပည္ဖုံးကားကို ျပန္တင္ေနေသးတယ္။ နႏၵာ့ မာမာတို႕  ထမင္းလာစားတဲ့ တနဂၤေႏြညမ်ားမွာမွ တမင္ထြက္ျပီး ဖဲ႐ုိက္လည္း၊ ည ၉ နာရီမွ ျပန္လည္း  ကိုကိုကေတာ့ ေကာ္ဖီ၀ိုင္းမွာ နႏၵာ့ကို ထိုင္ျပီး ဧည့္ခံေစဦးမယ္။

ရက္စက္တယ္ဆိုဆို၊ ျမသီတာေလး ႏိုင္လြန္ဇာ ည၀တ္အက်ီၤေလးဖားလ်ားျဖင့္ အိမ္ေပၚက ေျပးဆင္းလာတဲ့အခါ ၊ သမီးေလးဆံပင္႐ွည္မွာ နႏၵာ မ်က္ရည္သုတ္တာ ျမင္ရရင္ ကိုကို ေက်နပ္တယ္။ နႏၵာ့မွာ မ်က္ရည္ မခန္းေတာ့ဘူး။ နႏၵာ ႏွလုံး ေအးစက္ေသာ္လည္း မခဲေသးဘူး။

နႏၵာေျပာတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္ဆိုတာလည္း အိမ္ဖိတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သားကို အပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ နႏၵာ့အနားကို ကပ္လာတဲ့ ေယာက်္ားမွန္သမွ်ကို မယုံႏိုင္ဘူး။ အကဲခတ္ရမွာပဲ။ ၾကည့္ေနရမွာပဲ။ အႏုပညာသည္ ျဖစ္တာနဲ႕ပဲ ဘုရားအေလာင္းလို မယုံၾကည္ႏိုင္၊ မၾကည္ညိဳႏိုင္ဘူး

နႏၵာသည္ ကိုတင္ေမာင္၏ ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ားကို သည္ႏွစ္တႏွစ္လုံး လိုက္လံၾကည့္႐ႈ ေနခဲ့သည္။ အေမရိကန္မၾကီး မစၥစ္အက္ေဗာ့ရဲ႕ အိမ္မွာ ကိုတင္ေမာင္ရဲ႕ တစ္လက္ရာျပပြဲကို ကိုကိုပါ အတင္းေခၚ သျဖင့္ လိုက္ရေသး၏။ ေမွာင္မိုက္သည့္ ေတာအုပ္၀က မီးတိုင္ကေလး ထြန္းညိွထားေသာ ကားခ်ပ္ကို လိုခ်င္သည္ ဟု ဆို၏။ သူမ်ား၀ယ္သြားျပီမို႕ ဆုံး႐ႈံးလိုက္ရသည္ကို မေက်နပ္ႏိုင္ဘဲ တ, သေနသည္မို႕ ကိုကိုပင္ အံ့ၾသကာ ကိုယ့္ႏွမကိုယ္ ေငးၾကည့္ေနမိေသး၏။

နႏၵာသည္ ပုဂံဆိုေသာ ကားခ်ပ္ကို  ၀ယ္လိုက္၏။ လွပေသာ ပန္းခ်ီပဲဟု ကိုကို အၾကမ္းဖ်င္းေျပာတတ္သည္။ ပန္းခ်ီကား၌ အႏုစိတ္လက္ရာမ်ားပါျပီး စိတ္၀င္စားစရာ၊ ၾကည့္စရာ အေၾကာင္းအရာ အျပည့္အစုံပါသည္လို႕ နႏၵာက ေျပာ၏။

သူမ်ားႏွင့္မတူေသာ အေရာင္စပ္ဟန္ေတြ႕ရသည္လို႕ နႏၵာကေျပာ၏။ ဟုတ္သည္။ မရမ္းႏုေရာင္၊ စိမ္းျပာေရာင္မ်ား မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မ်ားစြာသုံးထားသည္ကို သတိထားမိ၏။

ပုဂံကို အိမ္မွာ မခ်ိတ္ဘဲ သားကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္၏။ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခ်င္သည္ဆိုေသာ နႏၵာရဲ႕သား။ သာဦးေဂ်ာ္ရဲ႕သားလို႕ ေျပာရမွာေတာင္ ႐ွက္သည္။ သားက ေသြးကိုျမင္လွ်င္ မူးခ်င္သည္တဲ့။ ေဆး႐ုံနံ႕ကို သည္းမခံႏိုင္တဲ့။  သားငါး ၾကက္ဥ အစားနည္းပါးမၾကိဳက္သျဖင့္ ပိန္႐ွည္ၾကီး ျဖစ္ေနေသာ သားကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္၏။ ျပီးေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထိုပန္းခ်ီကားကို ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ေနတတ္ၾကျပန္သည္။

ျပပြဲမွာ နႏၵာက သိလိုက္ပုံမရ။ ကိုကိုက ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္ကို ျမင္ခဲ့သည္။ လူပ်ဳိၾကီးျဖစ္၍ အလြန္ သန္႕႐ွင္းျဖဴစင္စြာ ေနခဲ့သည္လို႕ မစၥအက္ေဗာ့က ရယ္ဟဟျဖင့္ ေျပာျပသည္။ မိတ္ဆက္ေပးဦးမည္ဆိုတာကို ယဥ္ေက်းစြာ ေ႐ွာင္ခဲ့ရသည္။ ႐ုိးပုံေတာ့ရသားပဲ။ လူေကာင္း သူေကာင္းႏွင့္ တူပါတယ္ဟု သူထင္ျမင္ခဲ့၏။

နႏၵာကေတာ့ ပန္းခ်ီကားကို ႏွစ္သက္ ယုံၾကည္တာျဖင့္ပဲ ပန္းခ်ီဆရာကို ယုံၾကည္ျပန္ျပီ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖိတ္ၾကားျပီး  မိတ္ဖြဲ႕ဦးမည္။ ဆန္းၾကယ္ေသာ ဘာသာစကားကို ေျပာၾကဦးမည္။

ကိုကိုကေတာ့ မဖက္စပ္မိသည္ျဖစ္လည္း နႏၵာကို လက္မလႊတ္ႏိုင္ပါဘူး။ နႏၵာကို အဖိုးတန္တုန္း၊ ႏွေျမာတုန္းပဲ။ အသက္ဘယ္လိုရတာလည္း ေလာကအေၾကာင္း နားမလည္တဲ့၊ ကေလးလို ေတြးတတ္တဲ့၊ တကယ္ေတာ့ စုန္းျပဴးသာ ျဖစ္တဲ့ ျမနႏၵာဟာ ကိုကိုရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်စ္သာ ျဖစ္တယ္။

နႏၵာ့လိုပဲ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ နႏၵာ့စကားမ်ဳိး ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ ႏုနယ္ပ်ဳိမ်စ္ဆဲ၊ အလို႐ွိဖို႕ေကာင္းဆဲ ျမနႏၵာဟာ အခ်ိန္မလြန္ခင္ ကိုကို႕အတြက္ အသစ္ေမြးဖြားရဦးမယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေသရေတာ့တဲ့ ေမြးဖြားျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေမြးဖြားရဦးမယ္။ ေလာကအားလုံးကို ကတိေပးလိုက္တယ္။ နႏၵာဟာ ကိုကိုပိုင္တဲ့ပစၥည္းပဲ ႏွမျမနႏၵာေရ႕။ လို႕ ၾကံဳး၀ါးလိုက္ရင္ေတာ့ နားလည္သ္ိျမင္လာရမယ့္ လွလို႕မဆုံး ေသးတဲ့ နႏၵာဟာ မ်က္ခုံး၊ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေတြပင္ လွန္လို႕  ၾကည့္ျပီး၊ မ်က္လုံးေအးေအး ႐ႊန္းလဲ့လာျပီး ဆံျမိတ္ပခုံးေပၚ ေ၀ျဖာက်ေအာင္ ေခါင္းကိုလွည့္လို႕ ႏြဲ႕ျပီး  ‘သူကလည္း’ လို႕ ခပ္ခၽြဲခၽြဲ ေျပာလိမ့္မယ္။

ဒီေတာ့မွ အိမ္တိုင္ အိမ္ထုတ္တန္းေတြကို လက္သမားတေတြျဖင့္ မိုးထိေအာင္ ျမွင့္ရလိမ့္မယ္။ ကိုကိုရဲ႕ သတို႕သမီးကို မဂၤလာခန္းမထဲ မ၀င္ခင္ ေပြ႕ခ်ီ ေျမွာက္ကစားဖို႕ေပါ့နႏၵာရဲ႕။ ။

 

 (ၾကည္ေအး)

မွတ္ခ်က္ - ဒုတိယအၾကိမ္ (ပန္းေရႊျပည္စာအုပ္တုိက္ ) ၊ တတိယအၾကိမ္ (Comet Books) ၊ စတုတၳအၾကိမ္ (စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာအုပ္တိုက္) မ်ားမွ ျပန္လည္ပံုႏႈိပ္ထုတ္ေ၀ရာတြင္ စာေပစိစစ္ေရးေၾကာင့့္ျဖတ္ေတာက္ခံရသည့္ စာသားမ်ားကို မူရင္း ပထမအၾကိမ္အတိုင္းျပန္လည္ရွာေဖြထည့္သြင္းထားပါသည္ ။

[ေက်းဇူးစကား X ေမာင္ ကုိကုိ ႏွင္႔ ျမနႏၵာ အတြက္ အလုပ္မ်ားသည္႔ၾကားက အားထုတ္ေပးခဲ႔ၾကေသာ မစႏၵာလႈိင္ ျမတ္သႏၱာ ညိဳ တုိ႔အား အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။]