ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ (ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ ၁)

၁

“ေဟာ... လိုေနတဲ့အိမ္ လာၿပီ” ဟု ေဒၚယုယုခင္က ေျပာ၏။ ဦးသန္းတင့္က အက်င့္ပါေနဟန္ျဖင့္ သူ႔မယား ေျပာသည္ကို ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲက ဖဲ ၁၃ ခ်ပ္ကို အသစ္ ျပန္စီျပန္ေလ၏။

          ကိုတင္ေမာင္က “သူ လာၿပီလား၊ သူလား” ဟု အနည္းငယ္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေမး၏။ ၿပီးေတာ့ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို ပက္လက္စီ၍ စားပြဲေပၚခ်လိုက္ကာ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို မီးညႇိစျပဳေလ၏။

          တစ္ေန႔လံုး တစ္ခါမွ် မေဒါင္းေသးေသာ ကိုလွဦးက ေခါင္းယမ္း လိုက္ေသာ္လည္း ျပံဳးရယ္ကာ “ေမွ်ာ္လို႔သာပန္းရငဲ့၊ လမ္းဘယ္မျမင္” ဟု အသံေန အသံထားျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္။

          ေဒါက္တာ ခင္ေအးရီက “ဂ်ိဳကာကို ေမွ်ာ္တာလား၊ ခုမွ ေရာက္လာသူကေလးကို ေမွ်ာ္တာလား၊ ေရႊဘိုက ေရာက္လာမယ့္ ရွင့္ေယာကၡမႀကီးရဲ႕ သမီးကို ေမွ်ာ္တာလား... ဟင္” ဟု ေျပာၿပီး သူ႔ဝါသနာအတိုင္း တဟားဟား ရယ္ပစ္လိုက္သည္။

          ေဒါက္တာ့ လင္သည္ လင္းထင္ကမူ ပ်င္းရိေမွးမွိန္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ဝင္းလဲ့လာၿပီး သက္ျပင္း မသိမသာခ်ကာ “ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ၊ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ” ဟု အသံမထြက္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းသာ လႈပ္၍ စိတ္တြင္းမွ တသသ ရြတ္ဆိုေနေလ၏။

XXX

          ျမနႏၵာ၏ ေဗာက္ဝက္ဂြန္ကားသည္ ဆင္ဝင္ေအာက္မွ ျဖတ္ၿပီး သစ္ရိပ္ သိုသိပ္ေသာ ကံ့ေကာ္တန္း၌ ရပ္နားသံ ၾကားရ၏။ ကလစ္ခနဲ တံခါးဖြင့္ ဆင္းသံ၊ ဂ်ပ္ခနဲ ျပန္ပိတ္သံ ၾကားရ၏။ ခံုျမင့္ဖိနပ္သံကို ခပ္အုပ္အုပ္ ၾကားရျပန္ၿပီး ျမနႏၵာ၏ အသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားျပန္သည္။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ေပးေသာ ယုယုခင္ တစ္သက္လံုး ေမြးလာခဲ့သည့္ တင္ၾကည္က ပ်ာပ်ာသလဲ ႏႈတ္ဆက္သည္ကို ျပန္ၿပီး လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေျဖတာ ျဖစ္မွာပဲ၊ ျမနႏၵာက ဒါေလးေတြ ရွိတယ္။ တင္ၾကည္ ဆိုတာကလည္း ဟိုမိန္းမေခ်ာ ဝတ္စားပံုကေလးေတြ၊ ပင္တိုင္စံလို ေၾကာ့ေမာ့တဲ့ဟန္ကေလးကို ေငးရင္းက ထမင္းဝတဲ့ ေကာင္မစားပဲ။ မိန္းမခ်င္းေတာင္ ႀကိဳက္ခ်င္သလား မသိ။ ငါ တစ္သက္လံုး ေကြ်းလာတဲ့ သူကို ျမင္ရင္ေတာင္ သူ တစ္ခါမွ သည္ေလာက္ အူမရႊင္ဖူးဘူး။ ေဒၚယုယုခင္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္း အိုစာသည္ထက္ အိုစာလာသည္ကို သိ၏။ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္လာေအာင္ စိတ္ကို အသစ္ျပန္ျပင္ေသာ ဖဲ၌ ေျပာင္းလိုက္၏။ တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္ ျမနႏၵာလာမွ သူတို႔ဖဲဝိုင္း အိမ္ျပည့္မည္ ျဖစ္၏။ သည္တနဂၤေႏြမွာမွ လူစုရ ခက္လိုက္တာ။ လာေနက် တ႐ုတ္ ကျပား ညီအစ္ကို မလာတာႏွင့္ဘဲ ပြဲပ်က္ရေတာ့မလို ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကိုက သည္ေန႔မွ သန္လ်င္သြားၾကသည္တဲ့။ လူပ်ိဳသိုးႏွစ္ေယာက္ သီတာစီးလို႔ သန္လ်င္သြားၿပီး ရွင္ေမြ႕ႏြန္း ရွာသလား မသိ။ ေဒၚယုယုခင္ သည္ တကယ္ပင္ မ်က္ႏွာၾကည္လင္လာၿပီး အိုစာျခင္း အနည္းငယ္ ေလ်ာ့သြား၏။ ေတာ္ေသးရဲ႕။ မႏၱေလးကပါလာတဲ့ ကိုလွဦးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကိုတင္ေမာင္ တစ္အိမ္ ဝင္ေပလို႔။ သူက မကစားတာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီတဲ့၊ ပန္းခ်ီဆရာတဲ့၊ ျမနႏၵာ နာမည္ႀကီးလြန္းလို႔၊ ျမင္ဖူးၾကည့္ဖူးခ်င္လို႔ ဖဲဝိုင္းကို လိုက္လာတာဆိုပဲ။ အျဖစ္သည္းလိုက္တာ။ ေယာက်ာ္းမ်ား သည္လိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမနႏၵာမွာ သူတကာထက္ ဘာမ်ား သာတာရွိလို႔လဲကြယ္။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔က ျမနႏၵာကို စ၍ ျမင္ဖူးခဲ့သည္ကို သတိရမိေလ၏။ အဲသည္တုန္းက ေဒၚယုယုခင္သည္ ယခုလို ေပါင္ ၁၇၀ ရွိေသာ ကိုယ္လံုးႏွင့္ မဟုတ္။ ဆိုးေဆးျဖင့္ နီၾကန္ ၾကမ္းေကာက္လာေသာ ဆံပင္ႏွင့္ မဟုတ္။ တကယ္ပါ။ ယုယုခင္တို႔လည္း ျဖဴျဖဴတုတ္တုတ္ႏွင့္ ေယာက်ာ္းတို႔အလယ္မွာ ထည္ခဲ့ဖူးပါေသး၏။ ယုခင္တို႔ရဲ႕ ႏွင္းဆီဖူးသဏၭာန္ ေသးငယ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို သူတကာ စြဲမက္ဖူး ပါေသး၏။ သူရဲ႕ ႀကီးမားဖြံ႕ၿဖိဳးလွေသာ ရင္သားမ်ားကို တင္းက်ပ္ေသာ ေဘာ္လီျဖင့္ပင္ ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့ရေသး၏။ ျမနႏၵာႏွင့္ သူ အသက္တူေလာက္ ရွိမည္ထင္၏။ သို႔ေသာ္ ျမနႏၵာသည္ ဘီေအ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၌ စာသင္ေနစဥ္မွာ သူက တကၠသိုလ္သို႔ သစ္လြင္ေက်ာင္းသူအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရ၏။ အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္း အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ျခင္းသည္ ခုေခတ္ေလာက္ ေခတ္မစားလွေပမယ့္ ယုခင္ သံုးခါက်ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဘယ္ စာေမးပြဲကိုမွ် တစ္ခါျဖင့္ မေအာင္တတ္။ စာဖတ္ရတာ ဝါသနာကို မပါဘူး။ သူ႔၌ ေက်ာင္းသူစိတ္ မရွိ။ အရပ္သူစိတ္သာ ရွိခဲ့သည္ အမွန္ပင္။

          ေက်ာင္းမွာကတည္းက ျမနႏၵာ ေက်ာ္ၾကားလွသည္။ တိုင္းမင္းႀကီးသမီးဆိုေတာ့  ေက်ာ္ၾကားသင့္သည္ထက္  ေက်ာ္ၾကားတာ  ျဖစ္မွာပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား လွလို႔လဲ။ အို... လွတာေတာ့ လွတာပဲ။ ရခိုင္မဆိုေတာ့ အသားညိဳညိဳ ကုလားဆင္ေပါ့။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ယုခင္တို႔ ႏႈတ္ခမ္းလို မေသးငယ္လွပါဘူး။ ျခံဳၾကည့္ရလွ်င္ ခုမနက္မွ ႏိုးထပြင့္သစ္လိုက္သည့္ ႏွင္းဆီလို က်က္သေရ ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ မျငင္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ယုခင္တို႔လို၊ နယ္ကေက်ာင္းသူမ်ားလို ျမန္မာဆန္ဆန္ ဣေႁႏၵနဲ႔ ေနတတ္တာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက်ာ္းရဲ႕ အဖက္ခံၿပီး တြဲကရတဲ့ ပြဲေတြမွာ နာမည္ႀကီးတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

          နာမည္ႀကီးေသာ ျမနႏၵာကို ဟိုတုန္းက မနီးစပ္ခဲ့ရေပမယ့္ ယခု ေဒၚယုယုခင္သည္ သစ္ေတာ အေရးပိုင္ ဦးသန္းတင့္ကေတာ္အေနျဖင့္ တစ္ဖဲဝိုင္းတည္း တန္းတူ ထိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

          ျပန္ေတြ႔ၾကေသာ္ ျမနႏၵာသည္ ယုယုခင္ကို ေက်ာင္းတုန္းက တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးခဲ့ဆိုတာကို သိရေသးသည္။ “အို… ယုက ေက်ာင္းေရာက္တာ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်တာပဲ၊ ျမနႏၵာတို႔က အဲဒီတုန္းက စီနီယာ မမေတြေပါ့။ ယုတို႔က က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ဘဲ ကစားလို႔ ေကာင္းတုန္း” ဟု သူက ငယ္ဟန္ေဆာင္လိုက္ေသး၏။

          ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ “ယုက ေကာလိပ္ကို အသက္ မျပည့္ေသးဘဲ ေရာက္တာ” လို႔မ်ား ေျပာလိုက္ခ်င္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေယာက်္ားကို သူ နည္းနည္းရွက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုလွဦးဆိုတဲ့လူ ေနာက္က ေထာက္လိုက္ရင္ ခက္မယ္။ ေဒါက္တာခင္ေအးရီနဲ႔လည္း တစ္ခန္းတည္း တစ္လေလာက္ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ခင္ေအးရီက ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပြင့္လင္းစြာ ရယ္ေမာ ေျပာဆိုတတ္သည္။

          ျမနႏၵာက ခင္ေအးရီေလာက္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ မေတာင့္ပါဘူးလို႔ သူ တစ္ခါက ခုလို ဖဲဝိုင္းမွာ ေျပာဖူးသည္။ (နႏၵာ့ကို ခုလိုပဲ ေစာင့္ ေနၾကစဥ္ေပါ့။ ျမနႏၵာ ဘယ္လိုလွေၾကာင္းကို မ်က္ႏွာ႐ူး ကိုလွဦးတို႔၊ တ႐ုတ္ကျပား လူပ်ိဳသိုး ညီအစ္ကိုတို႔၊ စိတ္ကူးယဥ္ စာေရးဆရာ လင္းထင္တို႔၊ အိမ္ကလူေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ ဟိမဝႏၲာ ခ်ီးမြမ္းခန္း က်ေနတာပဲ)။ သည္ေတာ့ ခင္ေအးရီဆိုတဲ့ ကာယကံရွင္ကပါ ေရာၿပီး အားလံုး ဝိုင္းရယ္ ၾကသည္။ တကယ္ပဲ ျမနႏၵာက ဘယ္ေလာက္ေခ်ာလို႔လဲ။

          တစ္သက္လံုး လိုတရေနလို႔ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သေနရတာ တစ္ခုပဲ ပူစရာရွိတဲ့ မိန္းကေလး။ သည္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ျမနႏၵာက ခပ္ပိန္ပိန္ပဲ။ ေပါင္ ၁၃၀ ပဲ ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္။ အရပ္က ၅ ေပ၊ ၄ လက္မ ဆိုေတာ့ ျမန္မာအေနနဲ႔ ရွည္ေမ်ာေမ်ာေပါ့။ ေရမွန္မွန္ကူးလို႔ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ တို႔အႀကိဳက္ကေတာ့ ျဖဴမွ၊ တုတ္တုတ္ခဲခဲကေလးမွ လွတယ္ထင္တာပဲ။ ျမနႏၵာရဲ႕ ဆံပင္ကလည္း ေကာက္လွပါတယ္။ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခံုးကလည္း ေမွာင္လွပါတယ္။ ႏွာေခါင္းကလည္း ခြ်န္လွပါတယ္။ ရခိုင္ ေခၚေတာစပ္မဘဲ။

          သို႔ေပမဲ့ သူ႔လက္ဝတ္လက္စားေတြကေတာ့ ပ်ံေနတာပဲ ဆရာ။ နီလာစံု၊ ပတၱျမားစံု၊ ပုလဲစံု၊ စိန္စံုအျပင္ ေရႊဒဂၤါးမတ္ေစ့ျပားကေလးေတြ ကို ဆြဲႀကိဳး လက္ေကာက္မွာ စည္းၿပီးပတ္တာက အဆန္းပဲ။ ေငြကိုလည္း ကႏုကမာနဲ႔ေရာၿပီး တစ္ဆင္စာ ျပင္ဝတ္တတ္ေတာ့ အဆန္းပဲ။ ဗိုလ္ေတာ့ အေတာ္ဆန္တဲ့ မိန္းမ။ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္ေပတာကိုး။ ကေလးကလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ ကိုယ္ကို ဆတ္ခနဲ တံု႔လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာထား ကို ျပင္ျပန္၍ ရယ္ရႊန္းကာ “ေဟာ... မဒမ္ ျမနႏၵာေဂ်ာ္ပါလား၊ ယုတို႔ ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ” ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ၏။

          ၾကည့္ပါဦး။ အခန္းထဲ ဝင္လာပံုက ေရာ္ရြက္ေတြ ေႂကြလာသလိုပဲ။ မင္းသမီးဟန္ကေလးနဲ႔ ေလမွာ လြင့္လာသလိုပဲ။ ေအာက္က သည္ေလာက္ ျမင့္တဲ့ ခံုျမင့္ဖိနပ္စီးၿပီး သည္ေလာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝင္လာတာ အံ့ဩဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ခုေခတ္ႀကီးမွာေတာင္ ရွားနဲလ္ေရေမႊးကို လိႈင္ေအာင္ ဆြတ္တုန္းပဲ။ သူ႔လင္က ႏိုင္ငံျခား ခဏခဏ သြားရတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လင္က ျမနႏၵာကို အ႐ုပ္ကေလးလို ျပင္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ အလွထားတာပဲ။ ဘာမက္စရာတုန္း။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ မ်က္ႏွာထား တင္းမာကာ ရင္ပင္ ေကာ့လာေပ၏။ အိမ္မွာေတာ့ ကိုတင့္သာ အ႐ုပ္ျဖစ္ရမည္။ ကိုတင့္ကို ငါးက်ပ္တန္ကအစ သည္ကေပးမွ ကိုင္ရတာ။ ဘယ္ေပြႏိုင္မလဲ။ ယုယုခင္တို႔ကို ျမနႏၵာလို ထားလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ျမနႏၵာ ေယာက်ာ္းက နံပါတ္ ၂-၃-၄ အျပင္ မထင္မေပၚေတြက မနည္းဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတစ္ေလာက အဆိုေတာ္ ဟိုဟာမေတာင္ အိမ္ေပၚ ေျခာက္လေလာက္ ေခၚတင္ထားေသးဆိုပဲ။

          “ျမ လံုခ်ည္ေလးက လွလိုက္တာ” ဟု သူ ဆက္ေျပာလိုက္၏။ သူ႔၌ စိတ္ငယ္ျခင္း စိုးစဥ္းမရွိေတာ့ဘဲ ျမနႏၵာကို သနားျခင္းပင္ ျဖစ္ေပၚလာေလ၏။ ကေလး မေမြးေသာ မိမိဘဝကို သူ ေက်နပ္အားရစရာမရွိ တာလည္း ေမ့ေပ်ာက္သြားေလ၏။ ျမနႏၵကို လွပသည္လို႔ ေျပာရမွာလည္း သူ ဝန္မေလးသလို ရွိ၏။ ေစာေစာက နာမည္ေတာင္ မေခၚခ်င္ဘဲ ဖဲ တစ္အိမ္လိုလို႔သာ ေခၚလိုက္သည္ကို သူ႔ဘာသာ သတိရ၏။

          “လွတဲ့သူ ဝတ္လို႔ လွတာေပါ့ေလ၊ ျမ ဝတ္ရင္ ဘာမဆို လွရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား ရီ” ဟု ေဒါက္တာခင္ေအးရီဘက္သို႔ လွည့္ေျပာလိုက္ေသး၏။

          ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ သူေျပာသည္ကို ၾကားဟန္မရွိဘဲ ျမနႏၵာ လြင့္ပါးဝင္ေရာက္လာသည္ကို ေငးေမာလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္က ပက္လက္လွန္ခ်ထားေသာ ဖဲခ်ပ္မ်ားေပၚ လက္ေထာက္ကာ စီးကရက္ကို အားရပါးရ ႐ိႈက္ရင္း မီးခိုးမ်ားၾကားမွ ျမနႏၵာကို တအံ့တဩ ၾကည့္သည္။ “လွရက္ပါေပ့ဗ်ာ” လို႔ သူ ဆိုခ်င္သလား။ သည့္အျပင္ တစ္ခုခု သူဆိုခ်င္ေသးသည္။ ဘာလဲ၊ သူ ဘာဆို ခ်င္ေသးသလဲ။ ျမနႏၵာဟာ ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္ မဒမ္ေဂ်ာ္ပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၁၆ ႏွစ္သား ေကာလိပ္ေရာက္စ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အရြယ္တင္ေသာ အေမပဲ။ သည့္ျပင္ ဘာဆိုစရာမ်ား က်န္ေသးသလဲ။ ကိုလွဦးကေတာ့ မိန္းမျမင္လွ်င္ တူႏႊဲ အိပ္ရာဝင္ခ်င္တတ္ေသာ သူ႔စိတ္ရွိျမဲအတိုင္း တပ္မက္ဟန္ႏွင့္သာ ၾကည့္တတ္သည္။ ျမနႏၵာမွာ ကိုလွဦးလိုလူမ်ိဳး တပ္မက္စရာ ဘာရွိသလဲ။ ဘာမွ မရွိလွပါဘူး ထင္သည္။ ျမနႏၵာ၏ ရင္သားမ်ားသည္ ယခု ေပါင္ ၁၇၀ ေက်ာ္လာေသာ ယုယုခင္၏ ႏို႔မတိုက္ဖူးေသာ ရင္သားမ်ားအရြယ္ တစ္ဝက္သာ ရွိမည္။ လင္းထင္ကေတာ့ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္း ျမနႏၵာကို တစ္သက္လံုး စြဲလမ္းလာသူပီပီ ျမနႏၵာကိုျမင္လွ်င္ လြမ္းအိပ္မက္မက္သည္ေပါ့။ ၾကည့္ပါလား။ ေစာေစာက ပ်င္းရိပ်င္းတြဲဟန္သည္ ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ဝင္းပလွပသည္။ ျမနႏၵာကို သူ တကယ္ စြဲတုန္းပဲ။ ဟိုကလည္း စြဲစရာ လုပ္တတ္တုန္းပဲ။ ျပံဳးလဲ့လဲ့ကေလးနဲ႔ေပါ့။ ေအးတိ ေအးစက္နဲ႔ ခုထိ ကိုယ့္ကို တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာေသးဘူး။ ကိုတင့္ေကာ... ကိုတင့္ေကာ၊ သူ႔ေယာက်ာ္းသည္ ကုလားထိုင္မွ တစ္ခ်က္ထကာ ျမနႏၵာကို ရႊန္းရႊန္းစားစား တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဆက္မၾကည့္ရဲသည့္ပမာ မ်က္လႊာ ခ်ကာ ဖဲ ၁၃ ခ်ပ္ကို အသစ္ထပ္၍ စီျပန္ေလသည္။

          “ကဲ... ကိုတင့္ ရွင္ထေတာ့။ ျမနႏၵာ မေရာက္ေသးလို႔ သူ႔ တစ္အိမ္ဝင္ခိုင္းထားတာ၊ ဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ေလ။ လာ သည္နားလာ။ ကိုယ့္ မယားဖဲ ဂ်ိဳကာ ႏွစ္ေကာင္မွ ပါရဲ႕လားၾကည့္” ဟု ေဒၚယုယုခင္သည္ ရႊန္းျပက္ျပက္ကေလး ေျပာျပန္ေလ၏။

          သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ် ဖဲဝိုင္းကိစၥ ႐ုတ္တရက္ မလႈပ္ရွားၾကေသးဘဲ ရွိေလ၏။

          ေဒါက္တာခင္ေအးရီသာ ခဏေနမွ ေဒၚယုယုခင္ဘက္ လွည့္လာၿပီး “ဘာေဆးစားလို႔မ်ား သည္ေလာက္ ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး ျဖစ္ေနရတယ္ ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မအိုေတာ့ဘူးလား” ဟု မတိုးမက်ယ္ ေျပာေလ၏။

          “အျဖဴနဲ႔ ခ႐ုခြံ ပန္းေရာင္ႏုကေလး တြဲဝတ္ထားပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ပုလဲ ဆြဲႀကိဳးကေလးနဲ႔ ဟပ္လို႔၊ ရီလည္း အဲဒီလို ဝတ္ၾကည့္ဦးမယ္။ ဘယ္လို ထြက္လာမလဲ မသိဘူး။ ဟား... ဟား... ဟား” ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ရယ္ေမာျပန္ေလ၏။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ သူ႔ဖဲကို စားပြဲေပၚ ဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ေလ၏။

          “ကဲ... ျမနႏၵာ ဝင္လာတာနဲ႔ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ေမ့ကုန္ၾကၿပီ။ ဟို... ပန္းခ်ီဆရာကလည္း ဖဲတစ္ေထြလံုး ပက္လက္လွန္ၿပီး ခ်ထားေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ သည္ဝိုင္း ကစားလို႔ ရေတာ့မလဲ။ ေကာင္းတယ္ ကိုတင့္ ထြက္...ထြက္။ ႏွစ္အိမ္ကစားရတာ အားႀကီးနာတယ္။ ရွင္ သည္လာခဲ့။ ေဟာဟိုက ထိုင္ခံု သည္ဆြဲလာခဲ့။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို ေဘးတိုက္ၾကည့္ၿပီး ဗိုက္ေခါက္ထူသေလး၊ ေမးႏွစ္ထပ္ျပဴသေလးနဲ႔ မကဲ့ရဲ႕နဲ႔ဦးေနာ္” ဟု ေျပာၿပီး၊ “ကဲ... ကိုကိုငမ္းတို႔ရဲ႕ ျမနႏၵာကို ထိုင္ခြင့္ေပးၾကဦးမွေပါ့ရွင့္၊ ေဟာဒီ ေဒါက္တာကေရာ ကိုယ့္ေယာက်္ား ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္ မထိန္းေတာ့ဘူးလား” ဟု က်ယ္က်ယ္ႀကီး ေျပာခ်လိုက္ေလ၏။

          ၾကည့္ေလ။ ဝုန္းခနဲ ငနဲသားေလးေယာက္ ထလိုက္ၾကတာ သခင္မ ဘုရင္မ ဝင္လာတာက်ေနတာပဲ။ ကိုယ့္လူေတာင္ ေရာေယာင္လို႔ ပါေသးတယ္။ ေယာက်ာ္းမ်ား အေပၚယံ တယ္မက္တာပဲ။ (ျမနႏၵာဟာ ငါ့လို ေယာက်ာ္းကို ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္း ခ်က္ေကြ်းမယ္ ထင္သလား။ သူ႔ ပန္းေရာင္လက္သည္းခြ်န္ကေလးေတြ အေရာင္မွိန္မွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔။ ၿပီးေတာ့ သားကို ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာ ေဘာ္ဒါထား၊ သမီးငယ္ကေလး နာနီလက္ အပ္ၿပီး အပ်ိဳလုပ္ေနတာပဲ။ ကားတစ္စင္းနဲ႔ လည္ေနတာပဲ။ အပ်ိဳလုပ္ေနတဲ့ ယမင္း႐ုပ္ကေလးကို အဖိုးတန္ေနလိုက္ၾကတာ။ ပန္းခ်ီဆရာက ကုလားထိုင္ အတင္းထိုးေပးတယ္။ စာေရးဆရာက စီးကရက္ တည္တယ္။ ျမနႏၵာ စီးကရက္ကို မီးခိုးေထာင္းေထာင္းထပါေရာ။ ျမနႏၵာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ေခၚရင္ အကုန္ထလိုက္မယ့္ လူခ်ည္းပဲေနာ္။ တစ္ခ်က္မွ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မယ့္သူ မပါဘူး။ ငတင့္ေရာေပါ့။ သူက သာဆိုးေသး။ သည္မိန္းမ အုပ္ႏိုင္ခ်ဳပ္ႏိုင္လြန္းလို႔ မေတာ္လွန္ရဲလို႔ ေနရတာ။)

          ဒါေပမဲ့ အလွျပင္ၿပီး ကားတစ္စီးနဲ႔ လည္ေနတတ္တဲ့ ျမနႏၵာဟာ လွတာကလြဲလို႔ ဘာမ်ား အဖိုးတန္လြန္းလို႔ပါလိမ့္။ သူ႔ကို ပါတီတကာမွာ ျမင္ရပါရဲ႕။ သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔ တစ္ကြဲတစ္ျပားစီပဲ။ လာတုန္း အတူလာၿပီး ျပန္ေတာ့မွ အတူျပန္ၾကတာပဲ။ ျမနႏၵာနားမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလည္း အံုလို႔။ ဟိုတေလာက သူ႔ေမာင္ဝမ္းကြဲဆိုတဲ့ ရခိုင္အဂၤလိပ္ ကျပားေလးနဲ႔ တတြဲတြဲပဲ။ တို႔ေတာ့ ၾကည့္ရတာ မသကၤာလွဘူး။ ေကာင္ေလးကို ႏိုင္လိုက္တာဆိုတာလည္း ခိုင္းသည့္ကြ်န္ ထြန္သည့္ႏြားပဲ။ ခု သည္ေကာင္ေလး ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာ အိုစာဦးမွာ ေၾကာက္ျပန္သည္ႏွင့္ ထိုအေတြးမွ်င္ကို  မနည္း  ျဖတ္ရေလ၏။  သူ႔ေရွ႕မွာ  မိုးက်နတ္မယ္လို ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာေနေသာ ျမနႏၵာအား မႏွစ္လိုစိတ္ကိုေတာ့ ခ်ိဳးႏွိမ္လို႔မရ။ ေယာက်္ားေတြကိုလည္း စိတ္ဆိုးသည္ႏွင့္ ေဘးက လင္သည္ ဦးသန္းတင့္၏ ေက်ာကုန္းကို အုန္းခနဲ ထုကာ “ကဲ... အားလံုး အသင့္ျဖစ္ၾကပါၿပီလားရွင္။ ကြ်န္မတို႔ ဖဲဝိုင္း စဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေနာ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

          တဟားဟား ရယ္တတ္ေသာ၊ ဘယ္လို မိန္းမစားမွန္းလည္း မသိေသာ၊ သားဖြားေဆး႐ံုမွာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး လင္သည္ စာေရးဆရာကို လႊတ္ထားတတ္ေသာ၊ ျမနႏၵာကို စြဲလမ္းစိတ္ မေျပသူကို ယူေသာ ေဒါက္တာ ခင္ေအးရီက မိမိကို လွည့္ၾကည့္ကာ ပခံုးကို အသာကိုင္ၿပီး “သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ျဖစ္တာပဲ ယုရယ္” ဟု ေျပာကာ တဟားဟား ရယ္လိုက္ျပန္ရာ၊ ေဒၚယုယုခင္ပင္ တဟင္းဟင္းႏွင့္ အတင္းဖ်င္းညႇစ္လို႔ ရယ္ရေခ်ေသးသည္။

XXX

          ျမနႏၵာသည္ တကယ္ ကုသိုလ္ေကာင္းေသာ မိန္းကေလးပါပဲဟု ေဒါက္တာခင္ေအးရီ  ေတြးမိေလ၏။  မိန္းမဟူသည္  ေခ်ာေမာလွပမွ သို႔မဟုတ္ ပညာဉာဏ္ ႀကီးမားမွ သို႔မဟုတ္ ဖြဲမွ်သာတည္း။ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာရလွ်င္ ျမနႏၵာသည္ မိန္းမလွျဖစ္၍၊ မိမိ ေဒါက္တာခင္ေအးရီက မိန္းမပညာရွိျဖစ္ကာ၊ ယုယုခင္သည္ ဖြဲမွ်သည္တည္း။ ေဒါက္တာခင္ေအးရီ သည္ ထိုစိတ္ကူးကို ျပက္လံုးေကာင္းလို ေအာက္ေမ့ကာ တဟားဟား ရယ္မိျပန္သည္။ ဘာကိုမဆို သူ ရယ္စရာရွာ၍ ျမင္တတ္သည္မွာလည္း ကုသိုလ္တစ္မ်ိဳးပင္။

          ( ျမနႏၵာကို မႏွစ္လိုစရာ သူ႔၌မရွိ။ ျမနႏၵာ၏အလွသည္ ရွားပါး၍ အျပစ္ရွာရ မလြယ္ေသာ ျပည့္စံုက်နျခင္း ရွိေလသည္။ ၾကည္ႏူးေစေသာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေစေသာ၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ေသာ အလွပင္။ ျမနႏၵာ၏ အတြင္းသ႑ာန္ တစ္ခုခုကလည္း ႐ုပ္ရည္အလွေနာက္၌ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခိုေအာင္းကာ စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းေစသည္။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ျခင္းသည္ ဝမ္းနည္းျခင္းလား။ တရားရွိျခင္းလား၊ ျဖဴးေျဖာင့္ျခင္းလား၊ တစ္ခုခုပဲ။ ခင္ေအးရီ မသိ။ သိႏိုင္ေအာင္ ခင္မင္ရင္းႏွီး ေပါင္းသင္းခြင့္ မရခဲ့။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ အေရျပား တစ္ေထာက္သာ လွေသာ အလွမွ် မဟုတ္ဘဲ အသက္အရြယ္ရလာေလေလ ရင့္က်က္ၿပီး က်က္သေရ ရွိေလေလ။ အေရာင္အဝါ ေတာက္ပေလေလ ျဖစ္တာ အမွန္ပင္။ ျမနႏၵာသည္ ဆံပင္မ်ား ေဖြးေဖြးျဖဴေတာင္ တစ္မ်ိဳးေတာ့ လွေနဦးမည္ ထင္သည္။ ခုလည္း အသက္ေလးဆယ္ ျပည့္လုျပည့္ခင္ ရွိမည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရသူအား အသက္အရြယ္ကို သတိမရေစေသာ ဂ႐ု မထားေစေသာ အဆင္းႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ )

          ကုသိုလ္ေကာင္းသည္လို႔ ဆိုခ်င္တာ တစ္ခုကလည္း ျမနႏၵာသည္ မ်ိဳးႏွင့္႐ိုးႏွင့္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝလွျခင္းပင္။ ပိုက္ဆံ၏ ဖန္တီးခ်က္ျဖင့္ ဘီေအ ေအာင္ခဲ့သူ။ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္၊ ဥေရာပႏွင့္ ဂ်ပန္ကို လွည့္လည္ခဲ့သူ။ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္ႏွင့္ ဂ်ာမန္ သံုးဘာသာကို ကြ်မ္းက်င္သူ။ ညစာစားပြဲမ်ားကို အထက္တန္းက်က် တည္ခင္းတတ္သူ ျမနႏၵာ ျဖစ္ရျပန္၏။ သူ႔ ေယာက်ာ္း ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ျခင္းကလည္း ျမနႏၵာ၏ သရဖူမွ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္ေသာ နီလာေက်ာက္မ်က္ ျဖစ္ပါေပသည္။ ျမနႏၵာကို ဘဝက အခြင့္ေကာင္း မ်ားစြာေပးလိုက္သည္။

          သို႔ေပမဲ့ ခင္ေအးရီသည္ မႏွစ္လိုမျဖစ္။ ျမနႏၵာႏွင့္ ေနရာခ်င္း လဲလိုစိတ္ မရွိ။ ခင္ေအးရီသည္လည္း အားထားစရာ ပညာပါရမီ ပါခဲ့သည္။ ၂၃ ႏွစ္မွာ ဘယ္သူ ဆရာဝန္ ေအာင္ခဲ့ပါသလဲ။ ၂၇ ႏွစ္မွာ သားဖြားမီးယပ္သမားေတာ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါသလဲ။ ေဆး႐ံုအလုပ္တစ္ဖက္ျဖင့္ပင္ ဂ်ာမနီ၊ ျပင္သစ္စာကို သင္ျဖစ္ကာ ျမနႏၵာလိုပင္ ကြ်မ္းက်င္႐ံုမက ေဆးက်မ္းစာမ်ားပင္ ဖတ္လ်က္ရွိေသး၏။ ျမနႏၵာက ေသးသြယ္ရွည္လ်ား၍ ခြ်န္ထက္ေသာ လက္သည္း ပန္းေရာင္ကေလးမ်ားက တေျပာင္ေျပာင္ တလက္လက္ႏွင့္ ပီယာႏိုတီးေသာအခါ ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ လက္သည္း ငံုးတိတိ။ လက္စြပ္ပင္၊ နာရီပင္ မရွိ။ ဝက္မွင္ဘီးႏွင့္ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေရေႏြး ႏွင့္ အထပ္ထပ္ ငါးမိနစ္တိတိ တိုက္ေဆးသျဖင့္ နီရဲေနေသာ လက္မ်ား၊ လက္အိတ္စြပ္ထားေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ေဆး႐ံုမွာ ေပါင္းျပဳတ္ထားသျဖင့္ ပိုးမႊားကင္းေသာ ကိရိယာမ်ားကို ကိုင္ကာ မေမြးႏိုင္ေသာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ဗိုက္ကိုခြဲ၍ ကေလးအရွင္ကို ထုတ္ခဲ့သည္။ ကင္ဆာျဖစ္စ သားအိမ္ကို ထုတ္ခဲ့သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ဖံုးအုပ္ထားသျဖင့္ မ်က္လံုးႏွစ္စံုသာ ေပၚေသာ္လည္း ထိုမ်က္လံုးတို႔သည္ စိတ္အားထက္သန္ျခင္းျဖင့္ ဝင္းဝင္း ေတာက္လ်က္ရွိသည္။ ခင္ေအးရီသည္ ပီယာႏို မတီးခ်င္လို႔ မတီးျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ သူ႔လက္မ်ားသည္ ပၪၥလက္တန္ခိုး ရွိသလို အမ်ိဳးမ်ိဳး တတ္ႏိုင္တာ အမွန္ပင္။

          ျမနႏၵာကို မႏွစ္လိုစရာ မရွိ။

          တကယ္ေတာ့ ျမနႏၵာကို တကယ္ပင္ ႏွစ္လိုမိေသးသည္။ ျမနႏၵာ မိန္းမလွ၏ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ၊ မိန္းမ “ဖြဲ”တို႔ မနာလိုျခင္း ႐ိုက္ခတ္လို႔ မရေသာ အထက္တန္းက်ဟန္ကို ခင္ေအးရီ သေဘာက်ေလသည္။ ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္းပင္ ျမနႏၵာ၏ ျပင္ပ႐ုပ္ ေခ်ာေမာလွပျခင္းကို ခင္ေအးရီ စူးစမ္းလို႔ မရေသးေသာ (အားလပ္သည့္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရေအာင္ စူးစမ္းဦးမည္။) ထူးျခားေသာ အတြင္းသ႑ာန္က ထည္ဝါေစသည္။ မာနႀကီးတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုလိုက္ပါႏွင့္။ ခင္ေအးရီသည္ ခင္ေအးရီသာ မျဖစ္လွ်င္ ျမနႏၵာသာ ျဖစ္ခ်င္ပါသည္။

          တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ခင္ေအးရီသည္ အနည္းငယ္ တုတ္ခိုင္လြန္းသည္။ ေဆး႐ံု၌ ပင္ပန္းအိပ္ပ်က္လွသျဖင့္ အစားျပန္အိပ္ျခင္း၊ ပို၍ စားေသာက္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ပဲလား။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရကူး လမ္းေလွ်ာက္ မွန္ခဲ့လို႔လား မသိ။ ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ ဘိုးေအႏွင့္ပင္ တူေလသလားမသိ။ တဟားဟားျဖင့္ ရယ္ေမာလြယ္ေသာ ေဒါက္တာ ခင္ေအးရီသည္ အင္မတန္မွ က်စ္လ်စ္ေတာင့္တင္းလွသည္။ ခုမနက္တိုင္း အင္းလ်ားတစ္ပတ္ ပတ္ဆဲပင္။ သူ႔ေယာက်ာ္း လင္းထင္ႏွင့္ တြဲသြားလွ်င္ သူက အစ္မႀကီးႏွင့္ တူေနတတ္သည္။ မၾကာခဏလည္း အေမးခံရသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက ေနာက္ေျပာင္တတ္သည္။ သူသည္ လင္းထက္ထက္လည္း ငါးလခန္႔ အသက္ႀကီးတာ အမွန္ပင္။

          လင္းထင္ႏွင့္ ဘယ္သူမွ သေဘာမတူဘဲ ဇြတ္အဓမၼ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ လင္းက ဘီေအသာ ေအာင္ေသာ စာေရးဆရာ။ မိဘအေမြကို ရသျဖင့္ ေအးေအးထိုင္စားေနေသာ အလုပ္မရွိ။ ဒါထက္ အလုပ္မလုပ္ေသာ ေယာက်္ား။

          လင္းနဲ႔ လက္ထပ္ၾကတဲ့ေန႔ကမ်ား သိပ္ရယ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ ဟား... ဟား။ ကိုယ္က ေဆး႐ံုက ညတာဝန္ကအျပန္ အိပ္ပ်က္ေနသျဖင့္ မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ႏွင့္ ေရ ကမန္းကတန္းခ်ိဳး၊ အဝတ္အစား ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္ဝတ္ၿပီး ကိုယ့္ေအာ္စတင္ကေလး ေမာင္းၿပီး လင္းကို ရွာရတယ္။ လင္းက သူ ငွားေနျမဲ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ စီးကရက္ျပာေတြ ပြလို႔။ လင္းကို ေရခ်ိဳးခိုင္းတာ မခ်ိဳးဘူး။ အက်ႌလဲခိုင္းေတာ့လည္း ေပကပ္ကပ္။ ဘန္ေကာက္ပုဆိုးေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေကာက္ဝတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ႐ံုးကိုေျပးၾကတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုတင္ေမာင္ၾကည္ရယ္၊ ကိုၫြန္႔ေရႊရယ္က ႐ံုးမွာ ေစာင့္ၾကလို႔။ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္း ေဒါက္တာ မ်ိဳးခင္ရယ္။ ေဒါက္တာ ၾကည္ႏြဲ႔ဦးရယ္ကလည္း ႐ံုးမွာေစာင့္ၾကလို႔။ ကိုယ္က နည္းနည္း ရွက္လို႔ အသက္ ငါးလေလွ်ာ့ေျပာလိုက္မွ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ထဲမွာ လင္းနဲ႔ သက္တူရြယ္တူ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီည လင္းရဲ႕ စားပြဲကို ကိုယ္ရွင္းေတာ့ ”ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ” ဆိုၿပီး သူ ကဗ်ာေတြ စပ္ထားတာ အမယ္ေလး တစ္ထပ္ႀကီးပဲ။ ပထမေတာ့ (ရွက္ပါရဲ႕) မနာလိုမခံခ်ိနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ဘာေတြက်။ သူ႔ကို ထုႏွက္ၿပီး ကဗ်ာေတြ ဆုတ္ပစ္တာေပါ့။ အထပ္လိုက္ႀကီး ဆြဲဆုတ္ေတာ့ မစုတ္ဘူး ဆရာေရ။ ဒါနဲ႔ စာလံုးေလးတစ္လံုး လွတာေတြ႔လို႔ ေကာက္ဖတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေတြ။ ႏွေျမာစရာႀကီးဆိုၿပီး ကိုကပဲ သိမ္းရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ရယ္ခ်င္ၿပီး ၾကံဳဖူးရဲ႕လားကြယ္တို႔ဆိုၿပီး တဟားဟား ရယ္ရတာပဲ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။

          ေနာက္ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ၾကည္ႏြဲ႔ဦးႏွင့္ ကိုမ်ိဳးခင္တို႔ စထရင္းမွာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လက္ထပ္ၾကေလသည္။

          အဲဒီမွာမွ ျမနႏၵာကို ပထမဆံုး ျမင္ဖူးသည္။

          ျမနႏၵာ နာမည္ႀကီးလွေပမယ့္ ခင္ေအးရီသည္ ေကာလိပ္၌ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားတာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္သျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ သူကိုယ္ႏိႈက္က ေရႊတံဆိပ္ဆုရၿပီး ပညာဘက္မွာ ေက်ာ္ၾကားသလို စာမျပတ္ က်က္မွတ္ရသည္မို႔ တစ္ေၾကာင္း၊ သူလို စာသာက်က္တတ္ေသာ ေက်ာင္းသူႏွင့္ ျမနႏၵာတို႔ မင္းမူစိုးမိုးေသာ ပါတီပြဲသဘင္မ်ား မအပ္စပ္သည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ျမနႏၵာကို ေက်ာင္းမွာ မျမင္ဖူးခဲ့ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ယူနီဗာစီတီမွာ ၂ ႏွစ္သာ ေနရၿပီး လမ္းေတာ္ ေဆးေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းခဲ့ကာ ဂ်ဴဗလီေဟာနားက ဆင္ပဆင္ဟိုတယ္မွာ ေနလာရသည္သာ။ ျမနႏၵာကို မေတြ႔ႏိုင္ ျပန္ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ျမနႏၵာက ေန႔ေက်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။

          ၾကည္ႏြဲ႔ဦးတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို မီေအာင္ ေဆး႐ံုမွ ေျပးရျပန္ေတာ့ ခင္ေအးရီ လက္မ်ားသည္ သားဖြားေဆး႐ံုနံ႔ ေတာ္ေတာ္နံေနေသးသည္။ စင္ေအာင္ မေဆးခဲ့ရ။ ေမ့ၿပီး ေရေမႊး မဆြတ္ခဲ့မိျပန္သျဖင့္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က မမေခ်ာတို႔ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္ကာ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၾကတာ မွတ္မိေသးသည္။

          (ယခုလည္း အိမ္သို႔ ျပန္လာလွ်င္ သားအငယ္ဆံုးကေလးသည္ “ေမေမ့အနံ႔ ရတယ္ေဟ့၊ ေမေမ ျပန္လာၿပီ မဟုတ္လား” ဟု ေအာ္ကာ ေမေမ ေဖေဖ အခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္လာျမဲပင္။ သားငယ္ကေလးသည္ အင္မတန္ ႏွာေခါင္းပါးသည္။ စံပယ္ပန္းကို ႀကိဳက္တတ္သည္။ သူ႔အေဖလို ကဗ်ာဆရာျဖစ္မည္ ထင္သည္။ သီခ်င္း ႀကိဳက္လိုက္တာလည္း သူမတူ။ စကားမေျပာတတ္ခင္က သီခ်င္းသြားကို ေမေမ ထည့္၍ အစအဆံုး မွန္ေအာင္ ဆိုေလသည္။)

          ၾကည္ႏြဲ႔ဦးတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို ျမနႏၵာသည္ ယခု ဖဲဝိုင္းသို႔ လာသလိုပင္ အျဖဴႏွင့္ ခ႐ုခြံပန္းႏုေရာင္ကေလးဝတ္ကာ ပုလဲႏွင့္ေငြ တြဲဝတ္လာသည္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ထဘီအျဖဴခ်ိတ္ဆိုတာ မဂၤလာသတိုးသမီးေတာင္ ဝတ္ရမွန္း မသိေသးတဲ့ ေခတ္ေပါ့။ ျမနႏၵာက ပိုးေပ်ာ့အျဖဴမွာ ေငြပြင့္မ်ားျခယ္သည့္ ထဘီႏွင့္ လဲ့လဲ့ေလးသာ အေရာင္တင္သည္။ ပန္းႏု အက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ ပဝါမျခံဳေပ။ သူ႔အမူအယာအတိုင္း ေလမွာ လြင့္ပါး ေႂကြေလ်ာလာသည့္ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ကေလးလို ဝင္လာလိုက္တာ လူတကာ ေငးလို႔ေနရသည္။ အဲသည္တုန္းက သူ႔ေယာက်ာ္း ဆရာ ပါမလာေခ်။

          ဆရာလား၊ ဆရာကေတာ့ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္း သည္ေလာက္ အဖိုးတန္အလွကေလးကို ရေအာင္ယူ၊ ဧည့္ခန္းမွာ ထားၿပီး ခပ္ထထ ေက်ာင္းသူကေလးေတြ၊ နာ့စ္မေလးေတြ ကားေပၚတင္ကာ တစီစီ ေနျမဲ။

          ေက်ာင္းတုန္းက ဆရာ့ဝါသနာကို ေၾကာက္၍ ဆရာ့ စာသင္ခ်ိန္မွာ ခင္ေအးရီတို႔တေတြ ေတာ္ေတာ္ သတိႏွင့္ေနခဲ့ၾကသည္ကို သတိရျပန္၏။

          သည္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ျမနႏၵာကို သူမ ႏွစ္လိုဖြယ္လံုးလံုး မရွိလို႔ ဆိုႏိုင္ျပန္ပါသည္။ (ေလာက၌ ဘယ္လိုပင္ ဘာမဆို ျပည့္စံုသည္ျဖစ္ေစ လင္၏အခ်စ္ကို မခံရေသာ မိန္းမကို ဘယ္သူ မနာလို ရွိႏိုင္မည္လဲ။)

          လင္းက ျမနႏၵာကို ခုထိ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာလို႔ လြမ္းခ်င္လည္း လြမ္းပါေစေပါ့။ ကဗ်ာဉာဏ္ ဝင္ခ်င္လို႔သာပါပဲ။ လင္းက တစ္ခါ တစ္ခါ ကေလးလိုပဲ ေယာက်ာ္းမ်ားစြာဟာ ကေလးဆိုးႀကီးေတြနဲ႔ တူတာ အမွန္ပဲ။ ေဆး႐ံုမွာ ၾကည့္ပါလား။ သတၱိခ်င္းယွဥ္ရင္ မိန္းမေတြကို တစ္ဝက္ မမီဘူး။ ေဆးထိုးတာကေလးေလာက္ေတာင္ အပ္နဲ႔မရြယ္ခင္က ေယာက်္ားေတြ နာၾက၊ ေအာ္ၾက။ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ လုပ္တုန္းက ေယာက်္ားတစ္ေယာက္မ်ား အေၾကာက္လြန္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္တုန္ေနလို႔ ထံုေဆးေပး ၿပီးမွ ခြဲမျဖစ္လို႔ ေမ့ေဆးေပးၿပီးမွ လိပ္ေခါင္းခြဲရတာ ၾကံဳဖူးေသးတယ္။ မိန္းမထဲမွာ တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူးဘူး။ လင္ယူဝံ့တာ၊ ကေလးေတြ ေမြးဝံ့တာ နည္းနည္းသတိၱမွ မဟုတ္တာ။

          လင္းက ျမနႏၵာကို တကယ္ ခ်စ္ဖူးရင္လည္း ခ်စ္ဖူးမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေဝးက ေငးေမွ်ာ္ခ်စ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ စြဲလမ္းႏိုင္မွာလဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ သိကြ်မ္းၾကဖူးေသးတယ္တဲ့။ မမျမနႏၵာရဲ႕ ေမာင္ေလး လင္းထင္ေပါ့။ သူ႔ထက္ ေလးႏွစ္ေလာက္ ငယ္တယ္တဲ့။ အိုင္ေအ ေအာက္တန္း ေက်ာင္းသားသစ္ကေလးကို ခိုင္းလို႔ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ လင္းက ေျပာတယ္။ တစ္ခါတိတိပဲ ဘိုင္စကုပ္ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ၾကည့္ဖူးပါတယ္တဲ့။ ဒါလည္း အမွတ္မထင္ ေျပာမိတဲ့ ျမနႏၵာရဲ႕စကားကို သူက အတင္းကတိတည္ခိုင္းလို႔ ၾကည့္ၾကရတာေလ။ ၿပီးေတာ့ လင္း အိုင္ေအ အထက္တန္းလည္း တက္ေတာ့ ႀကီးပြားသြားလိုက္တာ ျမနႏၵာ လည္း လင္ယူပါေလေရာ။ ဟား... ဟား။

          အခ်စ္ဆိုတာ လင္မယားမွာသာ ရွိတာပါ။

          မေန႔ကပဲ တစ္အိမ္လံုး အင္းလ်ား ေရကူးသြားၾကတယ္။ ကေလး ငါးေယာက္ကို ကားနဲ႔အျပည့္ တင္လို႔ေပါ့။ သူတို႔အားလံုး ေရွ႕ကသြားၾကေတာ့ ကေလးတို႔အေဖ လင္းနဲ႔ ကေလးတေတြကို ေနာက္ကေန ၾကည့္ရင္း လင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့လက္က မလြတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေနာက္က ျဖည္းျဖည္းလိုက္လာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အေတာ္ေဝးေဝးမွာက်န္ခဲ့ေတာ့ ငယ္ငယ္ကလို လြတ္လပ္တဲ့စိတ္ ျပန္ေပၚလာတယ္။ လင္နဲ႔သားနဲ႔ ဘဝက အလွမ္းကြာသြားျပန္သလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္းပဲ ေမြးဖြားလာတာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အျမဲ လံုးဝ အျမဲတမ္းေနာ္။ အျမဲတမ္း ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူရြယ္ ႏွစ္ေယာက္က တူ႐ူက ေလွ်ာက္လာျပန္တယ္။ တစ္ေယာက္က တယ္ ေတာင့္ပါလားလို႔ ေျပာသြားတယ္။ တစ္ေယာက္က ဆိုဖီယာလိုရင္ႀကီးလိုပဲတဲ့ေလ။ ငယ္ငယ္ကလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ဟားပစ္လိုက္မွာပဲ။ ခုေတာင္ လင္း မႀကိဳက္မွာစိုးလို႔ ဟားလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သားအငယ္ဆံုးေလးက ျပန္လွည့္လာၿပီး လမ္းတစ္ဝက္က ေစာင့္တယ္။ လင္းကလည္း လွည့္ၾကည့္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနျပန္ၿပီ။ အနားေရာက္ေတာ့ ဘာေျပာလဲ သိလား။

          “ရီ႕ သားကေလ သူ႔အေမကို သိပ္ႏွေျမာတာ” တဲ့။

          “ဘာျဖစ္လို႔”

          “ခုန ေကာင္းေလးႏွစ္ေကာင္ ေတြ႔ေတာ့၊ အေဖ ဟိုမွ ေမေမ တစ္ေယာက္တည္းတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ဘာျဖစ္လဲကြလို႔ ေျပာေတာ့၊ အို... ေရထဲ ျမႇံဳးေထာင္ထားေတာ့ သြားၾကည့္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ရီ႕ဆီကို ျပန္ေျပး လာတာ”

          “လင္းကေတာ့ မႏွေျမာဘူးေပါ့ေလ”

          “ေပါတာမ”လို႔ ဆိုၿပီး သြားေပမယ့္ လင္းဟာ ကိုယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရကူးအဝတ္ ဝတ္ခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။ ငယ္ငယ္က ေရကူးရင္ အျမဲ ဆြင္းမင္းစုနဲ႔ ကူးတာ။ ခု ထဘီရင္လ်ားႀကီး တျပဳတ္ျပဳတ္နဲ႔ မကူးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

          “ခါးတုတ္ႀကီးနဲ႔ လွပါဘူး” လို႔လည္း မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာေသးတယ္။

          ထိုခဏ၌ ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ သူ႔လင္ လင္းထင္၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လို႔မဝေအာင္ ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ လင္းရဲ႕ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညိဳေမွာင္ေသာ ဆံပင္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖြကစားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၆ ႏွစ္ ရွိေလၿပီ။ အဂၤလန္သို႔ စာသြားသင္စဥ္ကသာ ၂ ႏွစ္မွ် ခြဲခဲ့ၾကဖူးသည္။ လင္းက ေအးေဆးသူ၊ ခင္ေအးရီက ခ်စ္ခင္မူရာ ျပတတ္သူ၊ ဖ်တ္လတ္သြက္လက္သူ ျဖစ္သည္။ လင္းကို သူက အလ်င္ စ နမ္းျမဲ။ လင္းရဲ႕လက္ကို သူက အလ်င္ ဆုပ္ကိုင္ျမဲ။ တစ္ဖက္လွည့္ အိပ္တတ္ေသာ လင္းရဲ႕ေက်ာကုန္းႀကီးကို သူက ဖက္၍ မ်က္ႏွာအပ္ကာ အိပ္တတ္သည္။ ပူေႏြးေသာ ေႏြရာသီညမ်ားမွာေတာ့ လင္းသည္ သူ႔ကို အသာတြန္းဖယ္ကာ “မအိုက္ဘူးလား ရီ”ရဲ႕လို႔ ေမးတတ္သည္။ ခင္ေအးရီက ဘာမွ်မေျပာဘဲ “သြား”လို႔သာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ဆိုၿပီး ေဆာင့္ေအာင့္တြန္းပစ္လိုက္လွ်င္ေတာ့ လင္းသည္ ညႇင္သာစြာ ရယ္ေမာကာ သူ႔မိန္းမကို ေပြ႕ဖက္ရမွန္း၊ ေခ်ာ့ေမာ့ရမွန္း သိတတ္လာျပန္သည္။

          သည္ေတာ့လည္း ခင္ေအးရီသည္ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ေျပကာ လင္းက သိပ္အိုက္တတ္တာ၊ ၿပီးေတာ့ သိပ္ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္တာ၊ မတိုက္ဆိုင္ခဲ့လို႔ သို႔မဟုတ္ရင္ ဘုန္းႀကီးျဖစ္မယ့္ လူစားမ်ိဳးပဲဟု ေတြးတတ္ေလသည္။ ပန္ကာ ထဖြင့္တတ္သည္။

          တစ္ခါတစ္ရံ သိခ်င္စိတ္သက္သက္ႏွင့္ “လင္း တကယ္ ေျပာစမ္းပါ။ ရီ႕အျပင္ တကယ္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူ မရွိဘူးလား”လို႔ ေမးတတ္သည္။ “သုေတသန လုပ္ခ်င္လို႔ပါ” လို႔ အတည္ ေျပာတတ္သည္။

          လင္းက ရယ္ျပံဳးကာသာ ေနတတ္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာ မၾကည္လင္လွလို႔ ထင္ရသည္။

          “ေျပာေလ... ေျပာေလ၊ ကဲ... ဥပမာ ျမနႏၵာကို ခ်စ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား”

          “ရီက ေပါတာမပဲ” လို႔သာ ေျပာသည္။

          “စကား မလႊဲနဲ႔”

          “မဟုတ္တာ၊ မခ်စ္ဖူးပါဘူး။ ရီ႕ကိုသာ တစ္မိုးေအာက္ တစ္ေယာက္ ထင္၊ ရီကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မျမင္”

          “သိပ္ညာတာပဲ၊ လင္း ျမနႏၵာကို အရမ္းပစ္ႀကိဳက္ေနတာ ဟိုးဟိုး ေက်ာ္လို႔။ သည္လို ညာလို႔ရမွာလား”

          “သားႀကီးေတာင္ ၁၆ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္ ရီရဲ႕၊ ဒါေတြ ေျပာေနစရာလား”

          “ဒါျဖင့္ရင္ ျမနႏၵာ နာမည္ကို အိပ္ရင္း ဘာျဖစ္လို႔ ခဏခဏ ေယာင္ရတာလဲ”

          ခင္ေအးရီက တကယ္ေတာ့ ေနာက္ေျပာင္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ၿပီး လင္း ကမူ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အသံ ထြက္မလာ။ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ မၾကာခဏ ျပင္ေသးသည္။ ၿပီးမွ “ရီ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တာပဲ”လို႔ ေျပာေလသည္။

          ခင္ေအးရီက သည္အခါမ်ိဳးမွာသာ တဒဂၤေလာက္ ျမနႏၵာကို မလိုလား မႏွစ္သက္ ျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာရွည္မခံပါ။ ခင္ေအးရီ ကိုယ္ႏိႈက္က စိတ္သေဘာ ေကာင္းျမတ္ရာ၌ ေက်ာ္ၾကားသူပင္။ ေမ့ေပ်ာက္ လြယ္သူပင္။ (သူသည္ လူနာကို ပိုက္ဆံအတြက္ တစ္ခါမွ် မကုသဖူးဘူး။ ေဆးကုသခဟူ၍ စာရင္း မပို႔ဖူးဘူး။ ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆး႐ံု ၌ အလုပ္သင္ ဆရာဝန္မ်ားႏွင့္ ေရာဂါေအာက္ေျခသိမ္းကိစၥကအစ ပါတတ္သည္။ သူ႔ကို လူနာမ်ားက ခ်စ္ခင္သည္။ သူ ပိုက္ဆံမလိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ လာကန္ေတာ့ေသာ ပစၥည္းမ်ားသည္ အိမ္မွာ စုပံုေနသည္။ ငယ္ငယ္က ျငင္းဆန္ျမဲ။ သို႔ေသာ္ ေစတနာကို မတားဆီးလိုေတာ့သျဖင့္ ယခု လက္ခံကာ ရသမွ် ပစၥည္းကို ေဝငွစြန္႔ၾကဲပစ္တတ္သည္။ တစ္ခါမွ ေန႔ဖို႔ညစာ ဟူ၍ သိမ္းမထားခဲ့ေခ်။)

          ၿပီးေတာ့ လင္းဟာ ျမနႏၵာေၾကာင့္ ရင္ခုန္ရမွ ကဗ်ာ စပ္ႏိုင္မယ္၊ ဝတၳဳ ေရးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ စပ္ပါေစ၊ ေရးပါေစေပါ့။ လူတို႔သည္ ဝက္သက္ ေပါက္တတ္သည္။ ေက်ာက္ျဖဴ ေပါက္တတ္သည္။ အဆင္မသင့္လွ်င္ အမာရြတ္ကေလးေတြ ထင္တတ္သည္။ အင္မတန္ ကံဆိုးလွ်င္ အသက္ေတာင္ ဆံုးႏိုင္ေသး။ သို႔ေပမယ့္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ လင္းထင္သည္ ေဒါက္တာခင္ေအးရီႏွင့္ ၁၆ ႏွစ္မွ်ၾကာေအာင္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခဲ့သည္ မွာသာ အဓိကပင္။ သူတို႔မွာ သားသမီး ငါးေယာက္က အိမ္ႏွင့္အျပည့္ပင္။ သားအႀကီးဆံုးက မေအႏွင့္ တူသည္မို႔ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္းႏွင့္။ ေရကူး ဝါသနာႀကီးလွသည္။ သမီး သံုးေယာက္က ၾကားသီး ေခၚရမလား၊ ဖေအလို ၿငိမ္းခ်မ္းေအးေဆးၾကၿပီး မေအလို စာေတာ္ၾကသည္။ ဂ်ာမန္စာ သင္ၾကသည္။ ဆရာဝန္ လုပ္ၾကမည္တဲ့။ သားအငယ္ဆံုးကေတာ့ ကဗ်ာ ဆရာပဲ။ နာမည္ကိုက လင္းက ေရြးလိုက္တာ။ ျမလင္းေထြးတဲ့ေလ။

          သားငယ္ ျမလင္းေထြးက စံပယ္ပန္းႀကိဳက္သည္။ ကဗ်ာ က်က္တတ္သည္။ သီခ်င္း ဆိုတတ္သည္။ ဝတၳဳ ဖတ္တတ္သည္။ ၾကပ္ကေလးကို အႀကိဳက္ဆံုး ဆိုပါလား။ အိပ္ရာထဲ လွိမ့္ကာ ၾကပ္ကေလးဝတၳဳ ဖတ္ၿပီး တခစ္ခစ္ ရယ္ေနတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကပ္ကေလးဆီ စာေရးဦးမည္တဲ့။ ျမလင္းေထြး ေရးထားသည္မွာ “ဦးဦး ၾကပ္ကေလးခင္ဗ်ား”တဲ့။ “ဦးဦးရဲ႕ ဝတၳဳေတြကို သား အလြန္ႀကိဳက္ပါသည္” တဲ့။ စာေရးဆရာထဲမွာ “ဦးဦးေလာက္ ဘယ္သူမွ မေကာင္းပါဘူး” တဲ့။ “ဦးဦး ကာတြန္းေကာ မဆြဲဘူးလား” တဲ့။ “ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာေတြထဲမွာေတာ့ သားသားရဲ႕ ေဖေဖေလာက္ ဘယ္သူမွ ေတာ္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး” တဲ့။ “သားသား သိတာေပါ့တဲ့”။ “မဂၢဇင္းတိုက္ေတြကိုသာ မပို႔တာ။ ေဖေဖက ကေလးဖတ္ဖို႔ ကဗ်ာလည္း ေရးတာပဲ” တဲ့။ ျမလင္းေထြးက သူ႔အေဖ ေပးထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာင္ ၾကပ္ကေလး ဖတ္ဖို႔တဲ့။ ခပ္ႂကြားႂကြားကူးထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။

          ေရွးေရွးတုန္းက ဥမၼာျမ

          သီဝိမင္းေတာင္ ႐ူးေအာင္လွ။

          အ႐ူးကုမရခင္ ရွင္ဘုရင္

          တံတားေလးေဆး႐ံု သူဝင္ရင္၊

          ဆင္ျဖဴစီးလို႔ ဝင္သလား

          ျမင္းျဖဴစီးလို႔ ဝင္သလား

          ျမလင္းေမာင္ တစ္ေန႔လံုး

          ဆင္ျခင္ေတြးဆ မဆံုးတယ္

          ေခြႏံုးလွသဗ်ား... တဲ့။

          ပတၱလားတီးသင္တာ တစ္ႏွစ္ရွိေသးသည္။ က်က်နန တီးႏိုင္ေလၿပီ။

          စႏၵရား မဝယ္ႏိုင္၍ ပတၱလား ဝယ္ရသည္။ ဟိုတေလာက သူငယ္ခ်င္းၾကည္ႏြဲ႔ဦးက အသစ္စက္စက္ စႏၵရားေရာင္းမည္တဲ့။ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ဆိုေတာ့ ဘယ္ဝယ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ လူေတြကလည္း အထင္ႀကီးလိုက္ ၾကတာ။ စိန္လက္ေကာက္ ဝယ္ပါတဲ့၊ ေဒၚထူးစိန္က ေျပာတယ္။ စိန္ကေလးေတြ ပထမတန္းပဲတဲ့။ ေလးေသာင္းတည္းပါတဲ့။ ေလးေသာင္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုေတာ့ ရယ္ေသးတယ္။ ခုေနတဲ့ ျခံနဲ႔တိုက္ေတာင္ လင္းရဲ႕အေမက ဝယ္ေပးသြားတာ။ ျခံက်ယ္ေအာင္ ကပ္ေနတဲ့ ေျမတစ္ကြက္ ထပ္ဝယ္တာ ေႂကြးေတာင္ ငါးေထာင္ေလာက္ က်န္ေသးတယ္။ ပိုက္ဆံကလည္း ကေလးေတြကို ေကြ်းတာနဲ႔ ကိုယ့္ေဆးစာအုပ္ဖိုး၊ လင္းရဲ႕ ဝတၳဳ စာအုပ္ဖိုးနဲ႔ ကုန္တာပဲ။

          ျမလင္းေထြး ပတၱလားတီးေတာ့ ေမေမ သီခ်င္း ဆိုေပးပါတဲ့။ ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆံုးေအာင္ မရဘူးဆိုေတာ့ လင္းက ထလာၿပီး သားအဖ ဆိုၾကတီးၾကသတဲ့ေလ။ သမီးသံုးေယာက္က ေက်ာင္းမွာ တတ္လာတဲ့ ယိုးဒယားအက ဝင္ကရင္ ကၾကတယ္။ သားႀကီးကေတာင္ အီလက္ထရစ္ဂီတာ ဝယ္ေပးပါ ျဖစ္လာျပန္ၿပီ။

          (ကဲ၊ ရီတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာ အိမ္ေထာင္မွာ ျမနႏၵာ ဘာတစ္ေနရာ ရႏိုင္သလဲ။ ဆံုးပါးေက်ေပ်ာက္သြားတဲ့ အိပ္မက္ကေလးပါ။ ျမဴေငြ႔ကေလးပါ။ သည္အိပ္မက္ ျမဴေငြ႔ေလးဟာ တစ္ခါတစ္ခါ လြမ္းေလပင့္လို႔ ပ်ံ႕လြင့္ လာလည္း ဘာ႐ုပ္သဏၭာန္မွ ျဖစ္လာမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ လင္းကေတာ့ စားပြဲမွာ ထိုင္မိမွာေပါ့။ မနက္ေစာေစာ သပိတ္လြယ္ငွက္ကေလး ထၿပီး ကလယ္ကုလား စကားမ်ားဆိုသလို ဆူေနတဲ့အခါ လင္း စားပြဲမွာ ထိုင္မိ မွာေပါ့။ ရီစိုက္တဲ့ ထင္းရွဴးတန္းၾကားက လေရာင္ျဖာယွက္ၿပီး က်လာေတာ့ အိပ္ရာေခါင္းရင္း မွန္တ႐ုတ္ကပ္ေပၚ တ႐ုတ္ပန္းခ်ီသဏၭာန္ ေပၚလြင္ လာရင္ လင္း စားပြဲမွာ ထိုင္မိမွာေပါ့။ မျငဴစူသင့္ပါဘူး။)

          ယုယုခင္ကိုေတာ့ သနားပါတယ္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ သားသမီး မရလို႔ အခ်ည္းအႏွီး ျဖစ္ေနတဲ့ အားလပ္လစ္ဟင္းေနတဲ့ သူ႔ဘဝတစ္ဝက္ဟာ သူတစ္ပါးကို အျပစ္ရွာၾကည့္ေနတာနဲ႔ ဆံုးပါးေတာ့တာပဲ။ ဘဝ တစ္စိတ္ကေတာ့ မုသာဝါဒေျပာျခင္းနဲ႔ ကုန္ရတယ္။ က်န္တစ္စိတ္ကေတာ့ အိပ္ျခင္းစားျခင္းေပါ့။ ဟား... ဟား... ဟား... ဟား...။

          ျမနႏၵာကို သူ မနာလိုတာကေတာ့လည္း တားဆီးႏိုင္ေကာင္းတဲ့ တရားဓမၼ မဟုတ္ပါဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမနႏၵာဟာ ႏွင္းဆီပြင့္လိုပဲ လွေနတာကိုး။ တားဆီးလို႔မွ မရဘဲ။ အညစ္အေၾကး အတိ ျပည့္တဲ့ လူဆိုတဲ့ သတၱဝါကလည္း သည္ေလာက္လွဖို႔ေတာ့ မသင့္ဘဲကြယ္။

          လွလိုက္တဲ့ ျမနႏၵာ။

          “ဘာေဆးစားလို႔မ်ား သည္ေလာက္ ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး” ဟု ခင္ေအးရီသည္ အံ့ဩစြာ ေျပာလိုက္၏။ ယုယုခင္က မၾကားသလို လုပ္ေနေသး၏။ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မအိုေတာ့ ဘူးလား။ အျဖဴနဲ႔ ခ႐ုခြံ ပန္းေရာင္ႏုကေလး တြဲဝတ္ထားပံုကလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ပုလဲဆြဲႀကိဳးကေလးနဲ႔ ဟပ္လို႔၊ ေဆး႐ံုတြင္ ေပေရစျမဲမို႔ ပါတိတ္ လံုခ်ည္ရင့္ရင့္သာ ဝတ္ေလ့ရွိတာကို သတိရမိ၏။ မိမိ၏ ၅ ေပ ၅ လက္မခြဲ အရပ္အေမာင္း၊ ေပါင္ခ်ိန္ ၁၄၅ ကို သတိရမိ၏။ မ်က္မွန္ကိုင္းနက္ႏွင့္ ဆိုျပန္ေတာ့ “ရီလည္း အဲဒီလို ဝတ္ၾကည့္ဦးမယ္၊ ဘာ႐ုပ္ ထြက္လာမလဲ မသိဘူး။ ဟား... ဟား... ဟား... ဟား”

          သို႔ေပမည့္ ေယာက်ာ္းေလးေယာက္ ဝုန္းခနဲ ထၾကတာကေတာ့ ရယ္စရာပဲ။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္ကေတာ့ အျမဲ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာသူမို႔ သူ႔ကုလားထိုင္ ထိုးေပးတယ္။ ယုယုခင္ရဲ႕ ေမာင္ေတာ္ မိန္းမဝါသနာကို မယားေၾကာက္လို႔ ခ်ိဳးႏွိမ္ေနရသူ သူငယ္ခ်င္း သေဘာေကာင္းႀကီး ကိုသန္းတင့္ကေတာ့ ခဏထ၊ ျပန္ထိုင္ တစ္ခ်က္ငမ္းၿပီး မ်က္လႊာခ်လိုက္ ရေတာ့တာပဲ။

          မိန္းမႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူေဌးေလး ကိုလွဦးကေတာ့ သိပ္အရွက္ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ လင္းက စီးကရက္ဘူး လွမ္းေပးေတာ့ ျမနႏၵာ တစ္လိပ္ ဆြဲယူလိုက္ကတည္းက ေရႊမီးျခစ္နဲ႔ အသင့္ေစာင့္တာပဲ။ ပန္ကာေလေၾကာင့္ ျမနႏၵာက ဘယ္လက္ခုပ္ကေလးနဲ႔ အုပ္လိုက္ေတာ့ ကိုလွဦး လက္ေပၚနား ရတာေပါ့။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အနားပိုကပ္လို႔ မီးဆက္ ညႇိေနလိုက္တာ စီးကရက္တစ္ဝက္ ေလာင္ေတာ့မယ္။ ဟား... ဟား။

          လင္း။ လင္းကေတာ့ ကဗ်ာစပ္ခ်င္တဲ့ မ်က္လံုး တလက္လက္နဲ႔ ေပါ့ကြယ္။ သူက ကဗ်ာဆရာပဲ ရင္ခုန္ရမွာေပါ့။

          ယုယုခင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာပဲ အ႐ုပ္ဆိုးေနတာ။ ျမနႏၵာကို ေတြ႔လိုက္ရင္ ပိုအ႐ုပ္ဆိုးလာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာေတြ ေျပာမွန္းမသိပါဘူးကြယ္။ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းပဲ။ အေပါစား သိပ္ဆန္တာပဲ။ ကိုသန္းတင့္ အေတာ္ေရွာ္တဲ့ လူပဲ။ သို႔ေသာ္ ခင္ေအးရီဟာ ယုယုခင္ေနရမွာ ေရာက္ေနလွ်င္ ၊ သုိ႔ေသာ္ ခင္ေအးရီဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ယုယုခင္ေနရာ မေရာက္ပါဘူး။ သနားေတာ့ သနားပါတယ္။

          “သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ျဖစ္တာပဲ ယုရယ္” ဟု သူသည္ ယုယုခင္၏ ပခံုးကို ကိုင္ၿပီး ေျပာလိုက္ကာ၊ ရယ္ေမာခ်င္တာ အမွန္မို႔ ရယ္ေမာလိုက္ ရ၏။ ယုယုခင္ကလည္း မေနသာေတာ့ၿပီမို႔ အဟင္းဟင္းျဖင့္ အတင္း ဖ်စ္ညႇစ္ရယ္ျပန္ေလသည္။

          ျမနႏၵာက လင္းရဲ႕ မ်က္လံုးလက္လက္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး အျပံဳး လဲ့လဲ့ကို ျပံဳးသည္။ လင္းကလည္း ေလာကမွာ တစ္ပါးသူတို႔ မရွိေတာ့သည့္သဖြယ္ ျမနႏၵာကို မ်က္လံုးမ်ား ပိုမိုဝင္းလက္ကာ လွမ္းၾကည့္လို႔ အျပံဳးလဲ့လဲ့ကို ျပံဳးျပန္သည္။

          ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ ရင္တြင္း၌ အနည္းငယ္ ပူပင္ကာ အသံ မထြက္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲက ေခၚလိုက္၏။ လင္း... လင္း။ ထိုအခါ ကိုသန္းတင့္က ခင္ေအးရီ ေခၚသံကို ၾကားသည့္သဖြယ္ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ ၾကည့္ေလသည္။

xxx

ဦးသန္းတင့္သည္ သူ႔ဖဲ၌ ဂ်ိဳကာႏွစ္ေကာင္ ပါေသာ္လည္း ႏွစ္တြဲထက္ ပိုမျဖစ္သည္ကို စိတ္ပ်က္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး စီၾကည့္ေသာ္လည္း ဘာမွ် မတိုးတက္။ ေလးလံုးတစ္ေထြ ရဖို႔ေတာင္ ၾကားဖဲတစ္လံုး ေကာက္ရမွ ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဖဲတက္တတ္သည္မို႔ ပူစရာ မရွိ။ သူ ဖဲႏိုင္ေလ့ ရွိသည္။

          ျမနႏၵာ လာၿပီဆိုေတာ့ သူ ဖယ္ေပးရေတာ့သည္။ သူ႔မိန္းမ ယုယုခင္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဖယ္ေပးမည္ မဟုတ္။ ႏွစ္အိမ္ ကစားျပန္ေတာ့လည္း ႐ံႈးတတ္သည္တဲ့။ သူသည္ မယားေဘးမွ ထိုင္ကာ မယားဖဲကို ေျမႇာက္ပင့္ေျပာၿပီးသာ ေနရတတ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ ျမနႏၵာသည္ တစ္ပတ္မွာ တနဂၤေႏြတစ္ေန႔သာ ကစား၍ ထိုတစ္ေန႔မွာလည္း ညေန ၅ နာရီမွသာ လာၿပီး ၉ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ျပန္တတ္သည္။ သည္ေန႔ တ႐ုတ္ကျပား လူပ်ိဳသိုးညီအစ္ကိုလည္း မလာေလေတာ့ အိမ္မေစ့သည္ႏွင့္ ဝင္၍ တစ္ေန႔လံုး ကစားရသည္။ ျမနႏၵာ ျပန္သြားလွ်င္ ၉ နာရီမွ နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ထိ ကစားရဦးမည္။ ခုလို ဖဲေကာင္းတုန္း လင္သည္ကို ကစားခြင့္ မေပးသည္မွာ ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲသည့္ အကြက္ပဲဟု မယားသည္ ယုယုခင္ကို ျငဴစူမိသည္။

          ယုယုခင္က၊ မယားအဆီတံုးကို သူ လက္ထပ္ခဲ့တုန္းက ယခုလို စားဖို႔၊ အိပ္ဖို႔၊ လင္ကိုစိုးမိုးဖို႔၊ သူတကာ အတင္းကို ေျပာဖို႔သာသိၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ မေမြးႏိုင္သည့္ မယားကို ယူခဲ့မိသည္လို႔ သူ မထင္မွတ္ခဲ့။

          အဲဒီတုန္းက သြက္လက္ဖ်တ္လတ္တာ၊ စကားမ်ားမ်ား ေျပာတတ္တာ၊ ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္း ရွိတာကိုေတာ့ သူ ႏွစ္သက္သားပင္။ သူ တကယ္ ႏွစ္သက္သည္မွာ ေယာကၡမက လက္ဖြဲ႔ေသာ ထပ်ံေတာ့မည့္ ဟန္ရွိသည့္ ခ်က္ဗလက္ကားသာ ျဖစ္သည္။ လက္ဝတ္လက္စားကလည္း ပါဦးမည္ဆိုေတာ့ တိုက္တစ္လံုး ပါသေလာက္ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ဘယ္ တတ္ႏိုင္မလဲ။ သူသည္ ဧရာမ ကားႀကီးထဲတြင္ ကေလးအျပည့္တင္ဖို႔ လည္း စိတ္ကူးရွိေလသည္။ သူသည္ ကေလးခ်စ္တတ္သည္။ သူ႔မိဘက ကေလး ဆယ့္တစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့ၿပီး ကေလးမ်ားလို႔ တစ္ေၾကာင္း ႏြမ္းပါးတာမွန္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္ကို သတိရမိ၏။ သို႔ေသာ္ ယုယုခင္သည္ တစ္ခါမွ ကိုယ္ဝန္မေဆာင္ခဲ့ဖူးေခ်။ “သန္းတင့္ရဲ႕ အျပစ္လည္း မဟုတ္ဘူး” လို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ၿမိဳ႕တည္းသူ ခင္ေအးရီက စစ္ေဆးေျပာျပခဲ့သည္။

          ခင္ေအးရီကို ယူခဲ့ရရင္ေတာင္ အေကာင္းသား။

          သို႔ေသာ္ ခင္ေအးရီသည္ အတန္းထဲတြင္ ေနာက္ဆံုးက ေအာင္တတ္သူ။ ေသးေကြးေပ်ာ့ညက္ ရွက္တတ္သူ။ သန္းတင့္ေလးကို ေခါင္း ပုတ္တတ္။ ဗိုေကေမႊ႔တတ္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမွ်သာပဲ။

          ဘာမွ် စိတ္မဥပါဒ္တတ္။

          တကၠသိုလ္မွာ အခြင့္အေရးမ်ားစြာရွိေပမယ့္ သူသည္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေသာ မယားကို ရွာရမွန္းမသိခဲ့။ ေတြေဝမိုက္မွားခဲ့လွ၏။ စာကလည္း ႀကိဳးစားရသည္ႏွင့္ ခင္ေအးရီ အဆိုအရ “စာ တယ္မဖ်င္း” ေတာ့ဘဲ ဘီအက္စ္စီေအာင္ကာ ယုယုခင္ မိဘ အစြမ္းျဖင့္ အဂၤလန္ေတာင္ အမ္ အက္စ္စီ သြားယူလိုက္ေသး၏။ အဂၤလန္မွာ စာေမးပြဲ ခဏခဏက်ေသာ္လည္း သူ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနရသည္ကို ေတြးမိေပ်ာ္ရေသး၏။ လက္ႏွိပ္စက္စာေရးမ မ်ားစြာကို ညစာထမင္း ေကြ်းတတ္လာ၏။ တစ္လ ေပါင္တစ္ရာ့ငါးဆယ္မွ် ယုယုခင္ပို႔ေသာ ေငြေတာင္ မေလာက္ေတာ့ေခ်။ ယုယုခင္သည္ မိဘ မသိေအာင္ စိန္နားကပ္ေတာင္ ေပါင္ရသည္တဲ့။

          ျပန္လာေတာ့ ယုယုခင္သည္ သတင္းၾကားႏွင့္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဦးသန္းတင့္ကို သစ္ေတာ အေရးပိုင္ ျမန္ျမန္ျဖစ္ေအာင္ စိန္လက္ေကာက္ ထပ္ေပါင္လိုက္ေသး၏။ ရန္ေတာ့ ျဖစ္ၾက၏။ ငါ့ေၾကာင့္ နင္လူျဖစ္လာ ၿပီးေတာ့ဟု ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာတတ္၏။ ဟုတ္သလား သူမသိ။ လူမျဖစ္ရေသးခင္ ယုယုခင္ႏွင့္ ယူမိလို႔လား မသိ။

          ဦးသန္းတင့္သည္ မညႇာတာခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ေတာ့ “ကေလးလည္း မေမြးဘဲနဲ႔” ဟုသာ ဆိုလိုက္ရန္ ရွိေလသည္။ “အဆီပိတ္ေနတာပဲ” ဟု ဆိုလိုက္ရန္ ရွိေလသည္။ ဆိုျမဲပင္။ ယခုတစ္ေလာကေတာ့ သူ တစ္မ်ိဳးႏိုင္တတ္ျပန္သည္။

          “ျမနႏၵာ ဝတ္ပံု၊ စားပံုေလးမ်ား အတုယူပါဦးကြာ”

          “ျမနႏၵာက သိပ္လွတာပဲ။ တို႔မိန္းမ ေတာင္ပို႔မႀကီးနဲ႔ေတာ့ မယွဥ္ဝံ့ေအာင္ပါပဲ” ဟု အိပ္ရာထဲက်လွ်င္ မိန္းမ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာတတ္၏။ တကယ္ေတာ့ ျမနႏၵာကို သိပ္လွသည္ သူ မထင္ေခ်။ ရခိုင္သူဆိုေတာ့ ခပ္ညိဳညိဳေပါ့။ ကုလားဆင္ေပါ့။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက က်နေသသပ္ေပမယ့္ ကိုယ့္မိန္းမႏႈတ္ခမ္းလို မေသးငယ္လွပါဘူး။ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုးကလည္း ထင္ရွားလြန္းလွပါတယ္။ ႏွာေခါင္းက ခြ်န္လွပါတယ္။ ေမးက ျမဲျမံလြန္း လွပါတယ္။

          “ရွင္... ျမနႏၵာအေၾကာင္း သည္ေလာက္ေျပာေနတာ တကယ္မ်ား ႀကိဳက္ေနတာလား” ဟုေတာ့ ယုက ရန္စြာေလ့ရွိသည္။ စစ္ေဆးတတ္သည္။

          “ျမနႏၵာကမ်ား ေခါင္းညိတ္ေခၚရင္ ရွင္... ေငါက္ခနဲ ထပါသြား မွာပဲေနာ္” ဟု စစ္ေဆးတတ္သည္။

          “ဒါေပါ့ကြ”

          ယုယုခင္သည္ သူ႔ကို တအုန္းအုန္းထုျမဲ။

          သူက တဟားဟား ရယ္ရင္း “စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ၊ ျမနႏၵာလို ေရႊမင္းသမီးေလးမ်ိဳးက ေခါင္းညိတ္ေခၚတာ ဘယ္သူ ျငင္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ မင္း ေခါင္းညိတ္ေခၚတာေတာင္ ငါ လိုက္လာတာပဲ”

          တအုန္းအုန္း ထုျပန္၏။

          “နာတယ္ကြ ယုရ၊ ဒါေပမဲ့ ျမနႏၵာအေၾကာင္းေတာ့ မေျပာၾကပါနဲ႔ စို႔ကြာ။ သူ႔ခမ်ာ သနားပါတယ္။ လင္နဲ႔သားနဲ႔ဟာ ငရဲႀကီးတတ္တယ္။ မျပစ္မွားေကာင္းဘူး။ ငါ့မွာလည္း မယားနဲ႔ပါ။ သားမရွိတာ တစ္ခုပဲ”

          ယုယုခင္သည္ သူ႔ကို မထုေတာ့ေခ်။ တိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။

          သူကပဲ စေျပာမိျပန္သည္။ “ျမနႏၵာဟာ တကယ္ေတာ့ လင္နဲ႔ ယံုႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အေမဆိုတာလည္း ယံုႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ လွတာထက္ တစ္မ်ိဳးက်က္သေရရွိတာ ကုသိုလ္ေကာင္းတာလို႔ ဆိုရမယ္”

          “လွတာထက္ ပိုက္ဆံရွိတာ၊ ဝတ္ႏိုင္စားႏိုင္တာ၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနရတာပါေတာ္”

          “မင္းေကာ ဘာပူစရာရွိလို႔လဲ၊ စားၿပီးအိပ္၊ အိပ္ၿပီးစား၊ ၿပီးေတာ့ ဖဲ႐ိုက္”

          “သူကေတာ့ မ႐ိုက္တဲ့အတိုင္း”

          “မင္းက ငါ့မွ အိမ္ျပင္ထြက္ခြင့္ မေပးဘဲကိုးကြ၊ မင္းဖဲ႐ိုက္က်န္ခဲ့ပါလား။ ငါ ဘာတစ္အိမ္မွ ဝင္မလုဘူး။ တစ္ပတ္ကို ေငြတစ္ရာသာေပး။ မ်ားမ်ား မဟုတ္ဘူး။ ငါ့လခခ်ည္း တစ္လ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာ ရေနတာ သဒၶါဖို႔ ေကာင္းတယ္။ စေနေန႔ ထြက္မယ္။ တနလၤာေန႔ မနက္ ျပန္ခဲ့မယ္။ တကယ္ေျပာတာ”

          ယုယုခင္သည္ သည္တစ္ခါေတာ့ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ငိုယို လိုက္သည္။

          လင္မယားဆိုတာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုပဲ ညာညာ သိၾကတာပါပဲ။ ငါဟာ ယုယုခင္ကို မစံုမက္တာ။ သီတင္းပတ္ အားလပ္ခ်ိန္မွာေတာင္ လြတ္ရာကို သြားခ်င္တာ သူ သိတာပါပဲ။ မခ်စ္တာေတာ့ လည္း မဟုတ္ဘူး။

          ယု ကိုယ္စိတ္ဆင္းရဲမယ္ဆိုရင္ ေလာကမွာ အပူဆံုးလူဟာ ငါပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ စိုးမိုးလြန္းတာ မႀကိဳက္လို႔လား။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ မသိရဘဲ ယူခဲ့လို႔လား။ ၿပီးေတာ့ ငါဟာလူပဲ။ ေယာက်္ားပဲ၊ လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ ေခြးကေလး ေၾကာင္ကေလးမွ မဟုတ္တာ။

          “ရွင့္ကို ျမနႏၵာနဲ႔ တစ္လေလာက္ ေပးစားထားခ်င္တယ္။ ရွင္ ခုလို အခန္႔သား စံစားၿပီးမ်ား ေနရမယ္ ထင္လား”

          “မိန္းမယူတယ္ဆိုတာ ကိုယ္က ခ်စ္ခ်င္တာလည္း ပါေသးတာ ေပါ့” ဟု သူ ေျပာလိုက္မည္ျပင္ၿပီး မေျပာေတာ့ေခ်။

          “အေကာင္းဆံုးကေတာ့ မိန္းမ မယူတာပါပဲ” ဟု သူ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။

          ျမနႏၵာ သူတို႔ဖဲဝိုင္း တစ္ပတ္တစ္ခါ လာသည္ကိုေတာ့ သူ ေမွ်ာ္ တတ္သည္။ ျမနႏၵာလာလွ်င္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေတြကို သူ ေတြ႔ရသည္။ လင္းထင္ႏွင့္ ဆက္ဆံပံုေလးေတြကို သူ အကဲခတ္တတ္သည္။ ယုသည္ “ျမႇဴေနတဲ့ မိန္းမပဲ” ဟု ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာေလသည္။ ဦးသန္းတင့္ကမူ သည္လို မထင္ေခ်။ ျမနႏၵာမွာ အခ်စ္စိတ္ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔သာ သူ ထင္သည္။ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္လို လွသည္။ ေမႊးရနံ႔ကို ပတ္ဝန္းက်င္မေရြး ထံုပ်ံ႕သည္။ လေရာင္ ၾကယ္ေရာင္လို ေရေျမေတာေတာင္မေရြး ယွက္ျဖာ ျဖန္႔ျဖဴးလိုက္သည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ အတူေနရမွာ ပ်င္းစရာႀကီးေနမွာပဲ။ အျပံဳးက ေအးစက္စက္၊ စကား မပြင့္တပြင့္၊ အသံ မထြက္တထြက္နဲ႔၊ အဂၤလိပ္ လိုခ်ည္း ေျပာေနတာမ်ားေတာ့လည္း တယ္ရင္းႏွီးလို႔မရ။ သူ ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားက သိမ္ေမြ႔လွတယ္။ လင္းထင္ တစ္ေယာက္၊ အဲ... ခင္ေအးရီ တစ္ေယာက္ပဲ အၿပိဳင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ လူပ်ိဳသိုး တ႐ုတ္ကျပား ညီအစ္ကိုကလည္း အေမရိကန္သားဂိုက္နဲ႔ အေမရိကန္သံ သာ ေပါက္ၾကတာ။ ျမနႏၵာက်ေတာ့ ေငးေနၾကရၿပီး နားမလည္တစ္ခ်က္ လည္တစ္ခ်က္ပဲ။ သိသားပဲ။

          ခု  ၾကည့္ပါလား။ ဝင္လာပံုက ဇာခန္းဆီး လြင့္လာသလိုပဲ။ ႏြဲ႕တာလည္း မဟုတ္။

          ခုထိ စကားတစ္လံုးမွ မေျပာေသးဘူး။ တလဲ့လဲ့ပဲ ျပံဳးေနေတာ့တာပဲ။ အိမ္က မယားကေတာ့ ၾကက္မလိုပဲ၊ ကက္ကက္ ကက္ကက္နဲ႔ ေနတာပဲ။ ကိုတင္ေမာင္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ပန္းခ်ီဆရာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ေနတာပဲ။ ျမနႏၵာပံု သူ ဆြဲခ်င္ဟန္တူတယ္။ သူက လူ႔မ်က္ႏွာေတြကို ဆြဲေလ့ရွိတဲ့လူ။ မ်က္ေတာင္ မခတ္ဘူး။ လွဦးက အသားယူေနတုန္း၊ ျမနႏၵာနား ထပ္တိုးကပ္လို႔ ကိုယ္ေငြ႔ရွဴေနတုန္း။ လင္းထင္နဲ႔ ျမနႏၵာ စိတ္ကူးထဲက တျခားကမၻာမွာ အတူေရာက္ေနတာေပါ့။

          သိၿပီ။ ျမနႏၵာဟာ သည္မွာ ရွိေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ သည္မွာ မေနဘူး။ သူ႔စိတ္ဟာ သူ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ မရွိဘူး။ တျခား တစ္ေနရာမွာ။ အဲဒီကို လင္းထင္က လိုက္သြားၿပီေလ။

          ထိုခဏ လင္းထင္၏ မယား ခင္ေအးရီက သူ႔ကို တစ္ခုခုေျပာလိုက္ သည္လို႔ သူထင္ကာ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္မိေသာ္လည္း ဘာမွ် ေျပာသည္ မဟုတ္ေခ်။

          မဆီမဆိုင္ သူငယ္ငယ္က ခင္ေအးရီႏွင့္ အားလံုး ကေလးတစ္သိုက္ ညေန ေနဝင္ရီတေရာမွာ တူတူပုန္းတမ္း ကစားၾကသည္ကို သတိရလိုက္ ၏။ သူတို႔ ကစားၾကၿပီး လူျပန္စုေသာ္ ခင္ေအးရီ ေပ်ာက္ေနသည္။ ဒါႏွင့္ သူတို႔အားလံုး ရွာၾကသည္။ ရွာလို႔မေတြ႕။ ေနာက္ေတာ့လည္း မိုးႀကိဳးပစ္၍ အေခါင္းႀကီးျဖစ္ေနကာ ရြက္သစ္ျပန္ထြက္ေနသည့္ ေညာင္ပင္ ေခါင္းမွာ သြားေတြ႔သည္။ ခင္ေအးရီက တဟားဟား ရယ္ေနကာ “နင္ ျဖတ္သြားတာ ငါေတြ႔သားပဲ။ ငါ ေခၚတာလည္း နင္ မၾကားဘူး” ဟု ေျပာသည္။ သူ မွတ္မိသမွ် အဲဒီေညာင္ပင္ေခါင္းမွာ သူ ရွာမိသည္။ ခင္ေအးရီကို မေတြ႔။

          လူႀကီးမ်ားက ဆူသည္။ “အဲဒါ နတ္ဝွက္တာ သိလား။ ေနဝင္ ရီတေရာကို တူတူပုန္းတမ္း မကစားရဘူး” တဲ့။ ခင္ေအးရီကေတာ့ သတၱိေကာင္းသည့္ေနရာမွာ ေက်ာ္ၾကားေလေတာ့ “ဟုတ္လား၊ နတ္ဝွက္တာလား။ သည္လိုဆိုရင္ တူတူပုန္းတိုင္း ငါ့ကို နတ္ဝွက္ပါေစဟယ္၊ သည္ေတာ့မွ ငါ လံုမယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မမိဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။

          “မိရီ နင္ ငါ့ကို ေခၚလား” ဟု ေမးလိုက္ေသး၏။

          “ဘာကိစၥ ေခၚရမွာလဲ”

          ထိုေနာက္ ဦးသန္းတင့္ႏွင့္ ေဒါက္တာခင္ေအးရီတို႔သည္ နင္ႏွင့္ ငါႏွင့္ ေျပာရတာ ရွက္သလို ရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။ ခင္ေအးရီသည္ ယုယုခင္ႏွင့္ သူ လက္ထပ္သည္ကို နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္ခဲ့ေခ်။ အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ခဲ့သည္။ ႏွစ္မ်ားစြာ ကြဲကြာေနခဲ့ၿပီးမွ လင္းထင္ ဖဲ႐ိုက္ခ်င္ သည္မို႔ ျပန္ေပါင္းသင္းမိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ံုႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနၾက ၿပီး အားသည့္ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားမွာ လင္းထင္က ဖဲဝိုင္းေရာက္ေနျပန္ေတာ့ လင္ႏွင့္ေနရေအာင္ ဖဲဝိုင္းလိုက္ရသည့္ သားဖြားမီးယပ္သမားေတာ္ႀကီးေပါ့။ လင္းထင္ကေတာ့ ျမနႏၵာ လာတတ္လို႔ လာျခင္းပါပဲ။ သို႔မဟုတ္ ျမနႏၵာကေကာ လင္းထင္ လာတတ္လို႔ လာျခင္းေလလား။

          သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခန္းလံုး ဘယ္သူမွ် မရွိသည့္ပမာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ျပံဳးၾကည့္ေနၾကတာပါပဲ။

          ငယ္ၾကေတာ့တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သံုးဆယ္ ေကာင္းေကာင္း ေက်ာ္လို႔ ေလးဆယ္ဝင္တဲ့အပိုင္းေပါ့။ ကိုယ္တို႔က ခင္ေအးရီ လင္မယားထက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ ျမနႏၵာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တည္း တကၠသိုလ္ ေရာက္တာပဲ။ အိမ္ေထာင္က်ၾကတာလည္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိၾကၿပီ၊ သူမ်ားကေလးေတြပဲ လမ္းသရဲ ျဖစ္ၾကၿပီ။ လမ္းသရဲ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ယုယု ကေလးမေမြးတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။

          သို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ႀကီးလာၿပီလို႔ မထင္ၾကပါဘူး။ ဖဲ႐ိုက္ေကာင္းတုန္း၊ အရက္ေသာက္ေကာင္းတုန္း၊ မိန္းမေခ်ာေခ်ာျမင္ရင္ ငမ္းေကာင္းတုန္းပဲ။ “မဟုတ္ဘူးလား ယု” ဟု စိတ္ထဲက မယားကို ေမးလိုက္၏။

xxx

          ကိုလွဦးသည္ စီးကရက္ကို ၾကည့္ေနသည္ မဟုတ္။

          ျမနႏၵာ၏ စိမ္းလန္းျပတ္သားေသာ မ်က္ခုန္းေမြးေအာက္ ေကာ့ျဖဴး မည္းနက္ထူထပ္လွေသာ မ်က္ေတာင္မ်ား အနည္းငယ္ လွဳပ္ရွားေနသည္ကို သူၾကည့္ေနသည္။ မ်က္လႊာခ်လိုက္သျဖင့္ တင္းမို ့လာေသာ မ်က္ခြံေအာက္မွ မ်က္လံုးသ႑ာန္ ေပၚလာဟန္ကို သူ ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ေပၚလြင္ရံုမက အဖ်ားေကာ့ခ်င္ေသာ ႏွာတံကို သူၾကည့္ေနသည္။ သည္ႏွာတံ အဖ်ားေကာ့ပံုမ်ိဳးသည္ စိတ္အလိုလိုက္တတ္ဟန္၊ စိတ္လက္မာန္ပါ လုပ္တတ္ဟန္၊ အတြင္းစိတ္ကို ျပသည္လို႔  သူ မွတ္ခ်က္ ခ်ေနသည္။ သူ သေဘာက်သည္။ ထို ့ေနာက္ စိုေျပေသာ ပန္းေဖ်ာ့ေရာင္ဆိုးသည့္ ပိျပားသပ္ရပ္ေသာ ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားကို သူ ၾကည့္ေနသည္။

          မ်က္ခြံမို႔မုိ႔ ႏွစ္ဖက္ကို တစ္ခ်က္စီ သူ နမ္းခ်င္သည္။ ရဲရဲေတာက္၍ ျပာပင္တည္ေနျပီျဖစ္ေသာ စီးကရက္ကို အသာယူဖယ္ပစ္ျပီး လွပေကာ့ျပံဳးေသာ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စံုကို သူနမ္းခ်င္သည္။ ျပီးေတာ့ ျမနႏၵာရဲ ့ အဖ်ားေကာ့ခ်င္သည့္ ႏွာတံကို လွ်ာဖ်ားႏွင့္ တို ့ကစားရလွ်င္ ဘယ္လိုတံု ့ျပန္မလဲလို ့ သူ စဥ္းစားေနသည္။

          ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ နားရြက္ကေလးကအစ လွလိုက္တာ၊ နားရြက္ဖ်ားမွာ နားကပ္လဲ မပန္ဘူး၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျပီး ပန္းေသြးကို ၾကြလို႔၊ နားရြက္ဖ်ားကို အသာကေလးကိုက္လိုက္ရလွ်င္ ျမနႏၵာ တြန္႔လိမ္ျငင္းဆန္မည္လား။ နားရြက္တြင္းကို လွ်ာနဲ႔ တို႔ ကစားေတာ့ ခစ္ကနဲရယ္လို႔ ပါးျပင္ သည္ဘက္ လွည့္လာျပီး ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ေပးအပ္မယ္လား။

          မိန္းမလိုက္စားတတ္ေသာ ကိုလွဦး၏လက္ေပၚတြင္ တင္လာသည့္ ျမနႏၵာ၏ လက္ခုပ္ကေလးသည္ ေႏြးလွသည္။ ေရႊမီးျခစ္ကို ပစ္ခ်ျပီး ထိုလက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ခ်င္သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ရွည္သြယ္ေသာ လက္မ်ားႏွင့္ ေကာ့ခၽြန္ေသာ ပန္းေရာင္လက္သည္းရွည္မ်ားသည္ သူ ့လက္ဖ၀ါးမ်ားထဲမွာ ေကြးငံု ့ေနမည္လား၊ သူ ့လက္၀ါးကို စူးနစ္မည္လား။

          ျမနႏၵာကို သူခ်စ္ၾကိဳက္လွ၏။

          မိန္းမဆိုလွ်င္ သူခ်စ္ၾကိဳက္ခ်င္လွ၏။ ဘယ္မိန္းမမဆို သူ႔ အဖို႔ ဆန္႔က်င္ဖက္လိင္ မွ်သာျဖစ္ကာ တပ္မက္ဖို႔ သာ သူစိတ္ကူးသည္။ သူ ရမၼက္ၾကီးမားသည္ကိုလည္း ၀မ္းနည္းစရာလားဟု ေတြးေတာ၏။ သတၱေလာက ဖန္ဆင္းေသာ လိင္ႏွစ္ရပ္သည္ တခုကိုတခု တပ္မက္သည္မွာ သဘာ၀က်လွသည္။ နည္းနည္းႏွင့္ မ်ားမ်ား ကြာခ်င္ကြာမည္ေလ။ ဒါေတာင္ သံသယမ်ားစြာ ၀င္သည္။ လူတို႔ သည္ ဟန္ေဆာင္ေနၾကတာကို ခ်ီးမြမ္းဘြယ္လို႔ပင္ ထင္ၾကေသးသည္။ ရယ္စရာပင္၊ ကိုလွဦးကေတာ့ ဟန္မေဆာင္ခ်င္ပါ။

          အရက္ကို ရီေ၀ေ၀ကေလး ရွိရံု၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းႏွင့္ စကားေကာင္းရံုေလာက္သာ သူ စံုမက္၏။ အရက္ လြန္ၾကဴးသူမ်ား ၀ိုင္းမွာေတာ့ သူသည္ သူလိုခ်င္သည္ထက္ ပိုလွ်ံလာလွ်င္ ရွန္ပိန္ကိုပင္ သူတကာမျမင္ေအာင္ ဧည့္ခန္းေထာင့္မွ ပန္းစိုက္အုိးထဲ သြန္တတ္ေလသည္။ ေလာင္းကစားလွ်င္ ရံွဳးမည္ကို ႏွေျမာတတ္၏။ ေသနတ္ပစ္ထြက္ပါ၏။ ေတာရြာတရြာ၌ အိပ္၍ေတြ ့ကရာ မိန္းမရွာျမဲ။ အညာမွ ဆီစက္မ်ားသို ့ တလတေခါက္သြားရ၏။ ကူလီမေလးမ်ားႏွင့္ေရာျမဲ။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ တစ္ျပိဳင္ထဲ ယူထား၏။ သားႏွင့္ သမီးႏွင့္ အိမ္ႏွစ္အိမ္ကူးကာေန၏။ သို ့ေသာ္ ‘ကိုယ့္ခ်စ္တတ္တဲ့ ၀ါသနာေတာ့ မထိၾကနဲ႔ေနာ္’ ဟု သူတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေၾကညာျမဲ။ သူယူထားေသာ မိန္းမတို႔ သည္ ပညာမတတ္၊ အိမ္ေထာင္သာထိန္္း၍ ကေလးသာေမြးတတ္ကာ သူ႔ ကိုေတာ္လွန္၀ံ့ၾကသည္မဟုတ္။ သူ႔ စီးပြားေရး သူသာကိုင္၍ မယားမ်ားကို အိမ္ႏွင့္ ကားႏွင့္ လခ လံုေလာက္စြာ ေပးထားသည္။ ေတာ္ျပီပင္။

          ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့ ၀ါသနာေတာ့ မထိၾကနဲ ့ေပါ့…။

          သူ႔ရဲ႔ သေဘာေကာင္းပံု၊ ရက္ေရာပံုေတြေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္း သူ႔ ကို ခင္မင္ ႏွစ္လိုၾကသည္။ ေယာၤက်ားခ်င္းခ်င္း မိန္းမ အသစ္အဆန္းေတြ ့လွ်င္ သတင္းေပးၾက၏။

          ပိုက္ဆံရႊင္ျပန္ေတာ့ သူလိုခ်င္တာကိုရျမဲ။

          ပိုက္ဆံရႊင္ပံုခ်ခ်င္း တူတာေတာင္ သူမ်ားမရတာ ရဘို ့ခက္တာကို သူရတတ္သည္။

          ဥပမာ- တေလာက သတင္းရတဲ့ မားဂရက္ဆိုပါေတာ့။

          မားဂရက္၏ အဆက္အေပါက္ကို သူမၾကိဳက္လွ၊ ငယ္ငယ္က မယ္ဗမာျပိဳင္ပြဲမ်ား ၀င္ခဲ့ဘူးသလားမသိ။ ျမင့္မားထြားက်ိဳင္းလွသည့္ ေဒါက္တာခင္ေအးရီတို ့ေတာင္ မားဂရက္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ေသးငယ္ႏုနယ္လို ့ က်န္ရစ္သည္။ သိျပီ၊ သိျပီ ဘုိင္စကုတ္မင္းသမီး အနီတာအိဂ္ဘတ္နဲ့ ဆိုက္ခ်င္းခပ္ဆင္ဆင္ပဲ၊ နဲတဲ့ အတိုင္းအတာေတြ မဟုတ္။ ခါးတုတ္ ဗိုက္ပူတာတစ္ခုဘဲ။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ကရင္စပ္သလား၊ တရုပ္စပ္သလားမသိ။ မလွပ၊ မ်က္စိေမွးသည္။ ႏွာေခါင္းျပားသည္။ ေမးရိုးကားသည္။ မားဂရက္သည္ တခုလပ္ျဖစ္သည္။ စိန္နဲ႔ ၊ေရႊနဲ႔ ၊ အိမ္နဲ႔၊ ကားနဲ႔ ဘဲ။ လင္နဲ႔ ကြဲတုန္းက ရလိုက္တာေတြကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းလို႔ ေနသည္။ အလုပ္ေတာ့ မရွိ၊ ကားတစင္းႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း မႏၱေလးတို႔ ရွမ္္းျပည္တို ့တက္လို ့ေနသည္။ ဗလတြင္မက သတၱိပါေကာင္းသည့္ မိန္းမ။

          ‘မားဂရက္အသား ခင္ဗ်ား မစားဘူးေသးပါဘူး’ ဟု အရက္၀ိုင္း တ၀ိုင္းမွာ စကား စ မိေလ၏၊ ဘယ္သူပါလိမ့္ ေျပာတာ၊ ကိုသန္းတင့္လားမသိ၊ လူပ်ိဳသိုး ကျပားညီအကိုတေယာက္ေယာက္ကလား မသိ။

          ‘ေကာင္းလား’ ဟု သူေမးျပီး ဟဲကနဲ ရယ္ပစ္လိုက္သည္။ စိတ္မ၀င္စားသလိုလို၊ ၀င္စားသလိုလို။

          ‘လင္နဲ ့ကြဲတာ မၾကာေသးဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားဗလနဲ ့ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး၊ တခ်က္လွဲ ့ရွိမွာ’

          သူတို႔ အားလံုးညစ္ညမ္းေသာ အေတြးတခုကို ျပိဳင္တူေတြးၾကျပီး တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အစင္းသိၾကကာ ရယ္လို ့မဆံုးေအာင္ ရယ္လိုက္ေသး၏။

          ‘ရပါတယ္ဗ်ာ’ ဟု သူကေျပာျပီး ခ်က္ခ်င္းစိတ္၀င္စားလာ၏။

          ‘ပိုက္ဆံ သိပ္ေပးရလား’ ဟု ေမးလိုက္ရ၏။

          ‘ေပးေတာ့ ေပးရတာေပ့ါ၊ ေမးမွေမးတတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ ့သူ ့စိတ္က သေဘာက်မွ ရတာဆရာေရ ့၊ ဟိုတနဂၤေႏြေန ့က ကိုတင္၀င္း သိတယ္မွဳတ္လား၊ အဲ… ကိုတင္၀င္းက ထမင္းစားေခၚျပီး ဘာမဟုတ္တာ သြားစမိတယ္ မသိဘူးဗ်ိဳ ့၊ တခ်က္ထဲ နရင္းအုပ္ခ်လိုက္တာ ကိုယ့္လူကို ေခြကနဲ က်သြားတာဘဲ၊ ကိုတင္၀င္းက မားဂရက္ တစိတ္ေလာက္ရွိတာ။ အကိုင္တတ္မွဗ်’

          ‘သေဘာက်တယ္ဗ်ိဳ  ့ …..ခင္ဗ်ားနဲ ့သိလား၊ မနက္ျဖန္ည ထမင္းေကၽြးရေအာင္’

          ‘သိတာေပါ့၊ ခုတေလာေတာ့ မဆံုမိၾကဘူး၊ က်ဳပ္မိန္းမ သိသြားလို ့ အိမ္မီးေလာင္ေနတာနဲ ့ မလွဳပ္၀ံ့ေသးဘူး’

          ေနာက္တစ္ေန ့ညကေတာ့ ေတြ ့ၾက၏။ ‘ဒါက ကိုလွဦးတဲ့၊ ဆီစက္ေလးလံုးပိုင္ရွင္ေပါ့ဗ်ာ၊ ရွမ္းျပည္မွာ ဂ်ံဳလဲစိုက္တယ္၊ ဘိန္းလဲစိုက္တယ္’ ဟု ခပ္ေနာက္ေနာက္ မိတ္ဆက္ေပးျခင္းခံရ၏။

          ‘အလကား မားဂရက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဖမ္းခံရေအာင္ လုပ္ေနတာ’ ဟု ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္လိုက္၏။ မိန္းမ က ခပ္တည္တည္ပင္ ဘာမွမေျပာေခ်။

          ‘ေအးဗ်ာ၊ ျပင္ေျပာပါ့မယ္၊ ေအာက္ျပည္ကို ဆီပံုးပို ့တယ္၊ ေရႊေခ်ာင္းခ်တယ္’

သည္ေတာ့လဲ မိန္းမက ရယ္ေမာ၏။

          သူတို ့စားေသာက္ျပီးၾကေသာ္ ကိုလွဦးသည္ မားဂရက္ကို ဘယ္လိုကုိင္ရမည္ဆိုတာ စဥ္းစားျပီးျပီ။ ထို ့ေၾကာင့္ဘာမွ် စိတ္ကူးမရွိသလိုပင္၊ ဆီေစ်းအေၾကာင္းေျပာ၏။ ဘိန္းႏွင့္ ေရႊခိုးခ်ပံုေတြ ေျပာ၏။ ငပလီမွာ လသာလွ်င္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပံုေတြ ေျပာ၏။ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရား သြားလည္တာေတြ ေျပာ၏။

          ညဥ့္ ၁၀-နာရီခြဲမွ စကားျဖတ္ကာ  ‘ကဲ ….. သြားစုိ႔’ ဟုသာ တလံုးထဲ ေျပာလိုက္၏။

          ‘ဘာလဲ’ ဟု မားဂရက္က ခပ္တည္တည္ပင္ ေမးျပန္သည္။ ကိုလွဦးက ‘အိမ္ငွားထားတယ္’ ဟု ေျပာကာ ျခံနံပါတ္ကို ေျပာလိုက္ရာ မိန္းမက ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ထလိုက္လာပါေလေရာ။

          သူ႔ မိတ္ေဆြက ေနာက္ေတာ့ လက္ဖ်ားခါ၍ မဆံုးေပ။ ‘ဟုတ္လဲ ဟုတ္တဲ့လူဗ်ာ၊ ဂုဏ္ျပဳပြဲ က်င္းပအံုးမွ’  လို ့ခ်ီးမြမ္းသည္။  ‘ပိုက္ဆံေတာင္ မကုန္လိုက္ဘူးမွတ္တယ္’ ဟု စစ္ေဆးသည္။

          ‘ဘယ္ကုန္မလဲ’ ဟု ကိုလွဦး ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း စင္စစ္ မားဂရက္၏ အလ်ားတစ္ေတာင္၊ အနံတေပခန္ ့ရွိေသာ အဖိုးတန္ ရွားမိြဳင္းသားေရ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ သူ ေငြ ၂၀၀ိ- ထည့္ေသာ္ အထဲ၌ ေငြစကၠဴမ်ား အထပ္လိုက္ ရွိႏွင့္ေနသည္ကိုေတြ႔ ကာ အားနာ ရွက္ရြံ႔ ျပီး ေနာက္ထပ္ ၁၀၀ိ- ထည့္လိုက္ရေလသည္။

          မားဂရက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို လွည့္ၾကည့္ျပီး ထြက္လာသည္အထိ သူ႔ စိတ္၌ ခင္မင္စိတ္ကေလးေတာင္ မရွိဘဲ၊ ေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္ ဆလု တခ်က္ရိုက္ျပီးသာ ထြက္ခြာလာသည္။ ဟတၱနီမ။ ကိုယ့္ကားႏွင့္ကို လာၾကသည္မို ့လိုက္ပို ့စရာမလို။ ႏိုးလွ်င္ သူ ့ ဖာသာ ျပန္လိမ့္မည္။

          ေနာက္ထပ္ မားဂရက္ႏွင့္ မေတြ ့ေတာ့။ အမွတ္တရေတာ့ ရွိပါသည္။

xxx

          မားဂရက္ညီမ ပညာေရးဌာနက မာဂ်ရီႏွင့္ေတြ ့လိုက္ေသး၏။ ခပ္ၾကာၾကာ တြဲလိုက္ေသး၏။ မာဂ်ရီ ဘယ္လို အကပ္ေကာင္းျပီးမွန္းမသိ၊ ႏိုင္ငံျခားပါသြားမွ ကြဲကြာသြားၾကသည္။ မာဂ်ရီက ညီမအငယ္ဆံုး ေႏွာင္းေမြးကေလးမို ့တဲ့။ အတိုင္းအထြာေတြ ေကာင္းေသာ္လည္း အရပ္ပုသည္။ ႏွစ္ျခိဳက္စရာ ေကာင္းသည္။ ခ်စ္ၾကိဳက္လို ့ရသည္။ အိမ္ႏွင့္ယာႏွင့္ ထားမည္ပင္ စိတ္ကူးသည္။ သို ့ေသာ္ မာဂ်ရီက အပ်ိဳပင္။ ေယာက္က်ားေကာင္းေကာင္းယူခ်င္သည္။ စထရင္းမွာ လက္ထပ္ခ်င္သည္တဲ့။ ထိုင္မသိမ္းထမီ ၀တ္ခ်င္သည္တဲ့။

          ျမနႏၵာကေတာ့ သည္ဟာမေတြနဲ႔ မယွဥ္ထိုက္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ကိုလွဦးက ခ်စ္ၾကိဳက္ခ်င္စိတ္ေပၚပံုမွာ တူတူပင္တည္း။ ဟိုဟာမေတြကို တပ္မက္ပံုမွာ ေန႔ညမေရြး ဆိတ္ကြယ္ရာသို႔ ေခၚျပီး တိုက္ရိုက္ ကိစၥျပီးခ်င္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမနႏၵာကိုေတာ့ သူ ယုယခ်င္သည္။ ေပြ ့ဖက္ခ်င္သည္။ နမ္းရွဳပ္ခ်င္သည္။ ျမတ္ႏိုးခ်င္သည္။ သမီးရည္းစားလို အဖိုးထားခ်င္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ တခုထဲေသာ ဘူတာသို ့ ဆိုက္ခ်င္သည္ပင္။ သို ့ေပမဲ ့ ေအးျမလွတဲ့၊ ညရိပ္ညိဳေမွာင္တဲ့ ျမနႏၵာရဲ ့မ်က္လံုးမ်ားသည္ သူ ့ကို ပူေလာင္ျခင္းမွ ျငိမ္းခ်မ္းေစတာ အမွန္ပင္။ မျပစ္မွားသင့္ပါဘူးေနာ္လို ့ေတာင္းပန္ေနသလို ထင္သည္။ ပိရိက်နေသာ ႏုတ္ခမ္းမ်ားသည္ သည့္ထက္ ထူထဲေဖာင္းၾကြလိုက္လွ်င္ ကိုလွဦးသည္ သူ႔ ကာမဂုဏ္စိတ္အတြက္ အားနာစရာ ကင္းပမည္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ သို႔ေပမည့္ ျမနႏၵာ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ သပ္ယပ္လြန္းလွသည္။ ကိုလွဦး၌ ျမနႏၵာ၏ အဖ်ားေကာ့ေသာ ႏွာတံကေလးကိုသာ အားကိုးစရာ ရွိေလသည္။

          တခါတရံေတာ့လဲ ယခုတေလာ သူ ့စိတ္ကို ျမနႏၵာက အေတာ္ပင္ စိုးမိုးတာကို မခံခ်င္ဘဲ ရွိေလသည္။ မိန္းမမ်ားစြာကို ေတြ ့ၾကံဳလာခဲ့ေသာ၊ မိန္းမဆိုတာကို တန္ဘိုးထားေလ့ မရွိေသာ ဆန္ ့က်င္ဘက္လိင္ဆိုလွ်င္ အရိုအေသကင္းေသာ လွဦးပါကြဲ ့။ ျမနႏၵာကို သူ ့စိတ္ကူးထဲမွ အ၀တ္အစား ခၽြတ္ၾကည့္သည္။ ပီပီသသ မေပၚလြင္ေပ။ ေပၚလြင္သမွ်မွာလည္း ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္၏ ဧည့္ခန္းမွ လံုးတီးမိန္းမ ပံုမ်ားလို လွပမွဳန္ရီျခင္းသာ သတိထားမိေလသည္။ သူ ့၌ ညစ္ညမ္းစိတ္အတန္ေပ်ာက္သည္။ ကာမဂုဏ္စိတ္ကေတာ့ တျခားေပါ့၊ မတူပါဘူး။ ျမနႏၵာ အေပၚ ညစ္ညမ္းလို ့မရ။ ျမနႏၵာ၏ လည္တိုင္ေက်ာ့ကို သူ ့စိတ္ကူးႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္ၾကည့္ဆဲ၊ သူ ့လက္မ်ားသည္ ျမနႏၵာ၏ ခပ္ရြရြ ထံုးေႏွာင္ေသာ၊ သိပ္ျပီး မပြေယာင္းေသာ ဆံပင္ထုကို ေျဖေလ်ာ့လိုက္လိုစိတ္သာ ရွိေလသည္။

          တခါ ျမနႏၵာသည္ ဖဲ၀ိုင္းကို သမီးငယ္ကေလး ေခၚလာသည္။ ကတိပ်က္မည္စိုးလို ့ လာျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ ခဏဘဲ ထိုင္ျပီး ေတာင္းပန္ကာ ျပန္သြားသည္။ သူတို ့သားအမိ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမည္တဲ့။ ဘဲေလးအကသာမ်ား၍ လူၾကည့္မမ်ားေသာ ရုပ္ရွင္မို႔ ၃ ရက္ႏွင့္သာ ရုပ္သိမ္းသြားမည္ဆိုေတာ့ ရုပ္ရွင္ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္မည့္ တနဂၤေႏြေန႔ ကို ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရပါမည္တဲ့။ အဲသည္တၾကိမ္က ကိုလွဦး အနည္းငယ္ေနာင္တရလိုက္သည္။ ျမနႏၵာကို ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ အားနာလွသည္။ ျမနႏၵာသည္ ကားတစီးႏွင့္လည္ေနေသာ၊ မိန္းမေပြေသာ ဆရာ၀န္ၾကီးကေတာ္မွ်သာ မဟုတ္ဘဲ၊ သမီးကေလးအတြက္ ဖဲ၀ိုင္းဖ်က္၍ ရုပ္ရွင္ျပေသာ သားသည္အေမဆိုတာ သတိရသည္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ရင္မ်ားပင္ ခုန္ခဲ့သည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲ၍ ထြက္သြားပံုကို စြဲက်န္ရစ္သည္။ သမီးကေလးက ျမသီတာ ဆိုလား၊ ျမသီတာေလးက ဂါ၀န္အျဖဴကားကားကေလးႏွင့္ သူ ့အေမကို ေခါင္းကေလးေစာင္းလို ့ေမာ့ၾကည့္ကာ တတြတ္တြတ္ေျပာကာ ထြက္သြားသည္။ သမီးေလး မ်က္ႏွာမွာ မေအ့ကို အင္မတန္တြယ္တာခ်စ္ခင္ဟန္ကို ျမင္လိုက္သည္။ နာနီ ့ကို အေမ့ထက္ ခင္တြယ္သည့္ကေလးမ်ိဳး မဟုတ္ေခ်။ သူတို ့ဧည့္ခန္းဆင္၀င္မွ ထြက္ခြာကြယ္ေပ်ာက္စမွာ ျမသီတာကေလး၏ ေၾကာင္လည္ပင္းမွ ျခဴကေလး လွဳပ္လိုက္သလို တခစ္ခစ္ လွစ္ခနဲ ရယ္ေမာသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။

          ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…..ျမနႏၵာကို စြဲမက္တာကိုေတာ့ ခ်ိဳးႏွိမ္လို ့မရ။ အခုလို နီးနီးကပ္ကပ္ စီးကရက္မီးညွိေပးရတုန္းမွာ အနားက မခြာခ်င္ေပ။ သူသည္ လူပ်ိဳလူရြယ္ေလးလို ေၾကနပ္ေနသည္။(တစ္သက္လံုး လူပ်ိဳ လူရြယ္ေလးလို ေနလာတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။) ခပ္သင္းသင္း ေရေမႊးနံ ့ကေလးလို ရွဴရွဳိက္ေနသည္။ သစ္ခြပန္းနံ ့လား၊ ဇီဇ၀ါပန္းနံ ့လား။ အိမ္က မယားသည္ေတြ ကိုလည္း မေပးခ်င္၊ သမီးအၾကီးဆံုးကိုလည္း အပ်ိဳမလုပ္ေစခ်င္ေသးသျဖင့္ သည္တိုင္း သိမ္းထားရေသာ သူ ၀ယ္ထားသည့္ တေပခန္႔ ရွည္သည့္ ျပင္သစ္ေရေမႊးပုလင္းၾကီးကို သတိရ၏။ ျမနႏၵာကို ေပးခ်င္၏။ ဘယ္လိုေပးရပါ့မလဲ။

          တခါတုန္းက ဂ်ပန္ကုန္သည္တစ္ေယာက္က ေထာင္က်ေနေသာ ေစာ္ဘြား၏ မယားေခ်ာကေလးကို လိုခ်င္ေနတာ သတိရ၏။ ေစာ္ဘြားကေတာ္ေလးသည္ အင္မတန္ဗိုလ္ဆန္သည္ကို ရႏိုင္သည္ဟု ဂ်ပန္က အထင္မွားေနဟန္တူသည္။ အရက္မူးမူးႏွင့္ ငါးရာေပးမယ္၊ တေထာင္ေပးမယ္၊ အို-ေထာင့္ငါးရာ ေပးမယ္ဟု ေစ်းခ်က္ျခင္း ျမွင့္ေပးသည္ကို အိမ္လည္ရင္း ၾကားခဲ့ရ၏။ ထိုဂ်ပန္သည္ ေစာ္ဘြားကေတာ္ႏွင့္ခင္ေသာ ကုန္သည္ျမန္မာမကို ပေဒသာကပြဲၾကည့္ရင္း ေငြခုႏွစ္ရာ ပစ္ေပးသြားသည္၊ ကုန္သည္ျမန္မာမက ထပ္ျပီးေတာင္းေသး၏။ ေပးေသးသလားမသိ။ ပြဲၾကည့္ေသာအခါ ေစာ္ဘြားကေတာ္ေလးကို နားလွည့္ပါးလွည့္ႏွင့္ ဖိတ္ေခၚလာမည္ထင္သည္။ ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ အတူတူ တြဲထိုင္ခိုင္းမလားမသိ၊ ထိုျမန္မာမသည္ သိန္းငါးဆယ္ခန္႔ ခ်မ္းသာသည္လို႔ ေနာက္ေတာ့ သိရကာ ကိုလွဦးကပင္ အံ့ၾသလိုက္ေလသည္။

          သို ့ေပမည့္ ယခုေတာ့ သူလည္း ျမနႏၵာကို သဒၶါခ်င္လွသည္။ ရွိသမွ်စည္းစိမ္ ပံုေပးခ်င္ခ်င္ပါရဲ ့။ ျမနႏၵာကလြဲလွ်င္ ဖြဲႏွင့္စကြဲ ထင္ႏိုင္ပါရဲ ့။ ဟား…..ဟား……။ စိတ္ကူးယဥ္သင္းတဲ့ လွဦးပါတကား။

          ဟုတ္သည္။ ေအးစက္မယ္ထင္ရတဲ့ ျမနႏၵာရဲ ့လက္ဖ်ားမ်ားက ပူေႏြးသားဘဲ။ ထင္တာထက္လဲ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလွတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ဆိတ္ကြယ္ရာမွာဆိုလွ်င္ ေပြ ့ဖက္လိုက္မိေတာ့မည္။

          ထိုခဏ၌ ျမနႏၵာ၏ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားသည္ တုန္ရီလွဳပ္ရွားလာျပီး မ်က္လႊာပင့္အတင္မွာ မ်က္ခြံမို ့မို ့မ်ားႏွင့္ ကပ္ေနၾက၏။ ညိဳ ့ေမွာင္ေအးေဆးေသာ မ်က္လံုးမ်ား ၾကည္လဲ့ေနသည္ကို ေတြ ့ရျပန္၏။ မိမိကိုေဖာက္ထြင္းျမင္သလို ခက္ထန္သလိုထင္ျပီး မလံုမလဲစိတ္ ၀င္လာ၏။ သူကေလးရဲ႔ ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ ျပံဳးေတာ့ျမဲပင္။ ကလက္ခ်င္ဟန္ကိုရွာ၏။ မေတြ႔ ။ အနည္းငယ္ ရိုေသစိတ္၀င္လာျပီး ဆထက္တန္ဘိုး လိုခ်င္လာျပန္သည္။ သူ သတိရေသာ္ ျမနႏၵာ၏ ေႏြးေထြးေသာ လက္ခုပ္ကေလးသည္ သူ ့လက္ေပၚတြင္ မရွိေတာ့ဘဲ သူ မီးညွိေပးေနေသာ စီးကရက္သည္ ရဲရဲညီကာ ျပာပင္တည္ေနေလျပီ။

          ဦးသန္းတင့္၏မယားသည္ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း ယုယုခင္က - ကိုကိုငမ္းတို ့ရဲ ့ ….-အစခ်ီကာ ေျပာလိုက္သံကို မသဲမကြဲ ၾကားရ၏။ ေတာ္ေတာ္သရမ္းတဲ့ ဟာမၾကီး….။ က်ိန္ဆဲပစ္လိုက္သည္။

          အိပ္မက္ မက္ေလ့ မရွိေသာ ကိုလွဦး၏ မလွတလွ အိပ္မက္သည္ အလန္ ့တၾကား ပ်က္ျပားေလျပီ။

xxx

သို႔ေသာ္ လင္းထင္ကေတာ့ အိပ္မက္ အျမဲမက္တတ္သည္။

          ျမနႏၵာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အိပ္မက္မ်ားသည္ အျမဲလွပ၍ ဝမ္းနည္းဖြယ္ အတိရွိသည္။ ဆံုး႐ံႈးျခင္းကို ျပတတ္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ျမနႏၵာသည္ အသက္ရွင္ေနလွ်င္ ဖမ္းလို႔ မမိဘဲ ရွိတတ္ၿပီး၊ လက္ေမာင္းတြင္း ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ ေသလုဆဲ သို႔မဟုတ္ ေသၿပီးစ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ျမနႏၵာ၏ ရွားနဲလ္ေရေမႊးနံ႔မ်ား လိႈင္ေနတတ္သည္။ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ား အိပ္မက္ ကားခ်ပ္၏ ေဘာင္ပတ္လည္တြင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ေထာင္ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ပြင့္ေနတတ္သည္။ သည္ေလာက္မ်ားျပား၍ ထူးဆန္းေသာ ႏွင္းဆီ ခရမ္းေရာင္မ်ား၊ ေခ်ာ့ကလက္ေရာင္မ်ား၊ ႏွင္းဆီျပာမ်ားကို ေတြ႕ရၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း အိပ္မက္မွန္း သိေနတတ္သည္။

          သို႔ေသာ္ ေခါင္းမာေသာ လင္းထင္သည္ သူ႔စိတ္ကို သူ ခ်ဳပ္တည္း၍ အိပ္မက္မွန္း သိေသာ အသိကိုေဖ်ာက္ကာ ဆက္လက္၍ မက္သည့္ အခါ မက္ၿပီး ႏိုးသည့္အခါ ႏိုးတတ္သည္။

          ထိုအခါ သူ႔ေက်ာဘက္၌ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ျဖစ္ေသာ ခင္ေအးရီ ၾကားမည္ မၾကားမည္ကို သိပ္မပူပင္ဘဲ “ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ” ဟု ႏႈတ္မွ ညည္းညဴေလ့ရွိေလ၏။

          ျမနႏၵာႏွင့္ လင္းထင္တို႔သည္ ေတာ္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းက ျမနႏၵာသည္ ယခုထက္ အနည္းငယ္ ပိုမိုႏုနယ္ၿပီး ပါးျပင္မ်ား အလိုလို နီေနတတ္သည္ကို သတိရ၏။ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ ျမနႏၵာက ကိုယ့္ထက္ ၄-၅ ႏွစ္ခန္႔ ႀကီးေလေတာ့ လင္းထင္ကို မေလးစားေလာက္ဘူး ထင္ေလသလားမသိ။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အတူတြဲလို႔ သြားလာခဲ့ၾကသည္။ အင္းလ်ားသို႔ သြားၾက၏။ အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔မ်ား၊ ပန္းသီး၊ ႏွင္းသီး၊ စပ်စ္သီးမ်ားကို ျမနႏၵာက ယူလာၿပီး စားၾက၏။ တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ အယူအဆကို ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူေျပာမိၿပီး ရယ္ေမာၾကရ၏။ (ျမနႏၵာ စိတ္ကူးေနေသာ သီခ်င္းကို သူ ညည္းမိလ်က္သား ရွိတတ္၏။) ဝတၳဳစာအုပ္ ၃ - ၄ အုပ္ကို တစ္ၿပိဳင္နက္ ဟိုကူးသည္သန္း ဖတ္ေလ့ရွိပံုက အစ တူတတ္၏။ ေမာင္ႏွမႏွင့္ ေတာ္ေတာ္တူသည္။ အႁမႊာပူးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ တူသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ျငင္းခံုရတယ္လို႔ မရွိ။ တမင္ အေလွ်ာ့ေပးေနရတာလည္း မဟုတ္။ ျငင္းခံုစရာ မေပၚဘဲ သေဘာခ်င္း ညီေနတတ္ၾကသည္။

          သို႔ေသာ္ လင္းထင္သည္ ေရမကူးတတ္ေခ်။

          “နႏၵာ သင္ေပးပါလား” ဟု စဖူး၏။

          ျမနႏၵာက သိပ္ကိုသေဘာက်သြားသည့္ပမာ ေခါင္းေနာက္ပစ္၍ ရယ္ကာ “အို... နႏၵာ သူ႔ေရွ႕မွာ ေရမကူးခ်င္ပါဘူး၊ ရွက္တယ္” ဟု ေျပာေလသည္။

          “ေမာင္ေလးပဲဗ်ာ”

          “ဟင့္အင္း”

          “တျခားသူေတြ ေရွ႕ေတာ့ ကူးတယ္”

          “မကူးပါဘူး၊ သူကလည္း ေယာက်္ားေတြေရွ႕မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မကူးဘူး။ မိန္းမခ်င္းလည္း ရွက္တာပဲ”

          ဒါႏွင့္ ေလွ ခဏခဏ ေလွာ္ၾကရ၏။ လင္းထင္က ပဲ့မကိုင္တတ္ ျပန္ေခ်။ ျမနႏၵာသည္ ကမ္းႏွင့္ မနီးမေဝးမွာသာ ေလွာ္ခ်င္သည္။ ျမနႏၵာက ပဲ့ကိုင္သည္မို႔ လင္းထင္က ဘယ္လို အားၾကံဳးလို႔ေလွာ္လည္း ေလွသည္ ကမ္းဘက္သို႔ ေဝ့ဝိုက္လာတတ္သည္။

          “ကြ်န္ေတာ့္ကို ပဲ့ကိုင္ သင္ေပးပါလား”

          “ဘာလုပ္မွာလဲ၊ သူကလည္း”

          “ကြ်န္ေတာ္ ပဲ့ကိုင္တတ္ရင္ ဟိုအေဝးႀကီး ေရလယ္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္လို႔”

          “ေရလည္း မကူးတတ္ဘဲနဲ႔၊ ေမွာက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ”

          “နႏၵာက ဆယ္မွာေပါ့”

          “ဘယ္ ဆယ္ႏိုင္မွာလဲ”

          “အဲဒီေတာ့လည္း ႏွစ္ပစ္လိုက္မွာေပါ့ဗ်ာ”

          ျမနႏၵာသည္ ပဲ့ကိုင္ေတာ့ သင္ေပးသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း လင္းထင္တစ္ေယာက္တည္း ေလွတစ္စင္းႏွင့္ ယက္ကန္ယက္ကန္ လုပ္ေနဖန္မ်ားလို႔ တတ္တာထင္ပါရဲ႕။ သူ တတ္ေပမယ့္ မတတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနေသးသည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ ေလွပဲ့မွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ပူးကပ္ထိုင္ ရတာကို မက္ေမာကာေနသည္။

          ေနာက္ေတာ့ ျမနႏၵာသည္ ရိပ္မိသြားၿပီး ေလွဦးမွာ သြားထိုင္ေနေတာ့ေလရာ၊ လင္းထင္သည္ ခုမွအကြက္ဆိုက္ၿပီး ဟိုးအေဝးႀကီး ေရျပင္သို႔ ဦးတည္ေလွာ္ျပန္ေတာ့သည္။ ျမနႏၵာသည္ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာမလိုလိုျဖင့္ မေျပာေတာ့ဘဲ ျပံဳးေနက် အျပံဳးလဲ့လဲ့သာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားၿပီး ေငးေမာ ေနေလသည္။

          ျမနႏၵာႏွင့္ ခင္မင္ရေသာ ထိုတစ္ႏွစ္လံုးပင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သည္ စေန၊ တနဂၤေႏြမွအပ ဗုဒၶဟူးေန႔ တစ္ခ်ိန္သာ ရွိသျဖင့္ ျမနႏၵာ ေက်ာင္းမလာေသာေန႔မွအပ မနက္ခင္းတိုင္း ေတြ႔ၾကသည္။ နံနက္ စာသင္ခ်ိန္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး မတိုင္ပင္ဘဲ လစ္ၾကသည္။ ျမနႏၵာ ဘီေအ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ လင္းထင္က အိုင္ေအ ပထမႏွစ္၊ ေက်ာင္းသားသစ္။

          “နႏၵာ ဘီေအ ေအာင္ရင္ ေက်ာင္းထြက္သြားေတာ့မွာပဲေနာ္” ဟု သူ ပူပင္ခဲ့ရသည္။

          “ဒါေပါ့”

          “ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲ”

          “အိမ္မွာေန႐ံုေပါ့၊ နႏၵာ့ပါပါက အလုပ္ လုပ္ေစမွာ မဟုတ္ဘူး။ စာသင္တာ အလွသင္တာ”

          “အလွသင္တာ၊ ဆန္းလွခ်ည္လား”

          “ဟုတ္တယ္၊ အလွသင္တာ”

          “နႏၵာ က်ဴတာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ပါလား။ အဂၤလိပ္စာဌာနမွာျဖစ္ျဖစ္၊ သမိုင္းဌာနမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာမေပါ့”

          “နႏၵာ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းကိုေတာ့ လာေနခ်င္သားပဲ”

          “ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္သားပဲေပါ့ေနာ္” ဟု ျမနႏၵာ၏ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ေလသံကို စိတ္ထဲကနာသြားကာ ေမးမိလွ်င္

          “ေတြ႕ခ်င္သားပဲ”

          “ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့” ဟု တံေတြးမ်ိဳၿပီးမွ...

          “သိပ္ကို ေတြ႔ခ်င္ေနတာပဲ၊ အျမဲ ေတြ႔ခ်င္ေနတာပဲ”

          “အိမ္လာလည္ေပါ့၊ သူကလည္း”

          “မဝံ့ပါဘူးဗ်ာ၊ နႏၵာအိမ္ႀကီးက နန္းေတာ္ႀကီးလို ထည္ဝါပါဘိသနဲ႔။ ရဲတိုက္လိုလည္း လံုျခံဳပါဘိသနဲ႔၊ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးက လက္တစ္ဝါးေလာက္နဲ႔။ ဒရဝမ္လည္းေစာင့္၊ ေခြးသံုးေကာင္လည္းေစာင့္”

          ျမနႏၵာသည္ ရယ္ေမာျပန္ကာ…

          “ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည့္စမ္း။ သူ ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ဖူးတယ္ေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔မ်ား မေန႔က အိမ္နံပါတ္၊ လမ္းနံပါတ္ေတြ ေမးလို႔”

          “အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ဖူးတယ္ေလ၊ အိမ္နံပါတ္ မၾကည့္မိဘူး။ အိမ္ နံပါတ္ ေမးမိေတာ့လည္း လမ္းနာမည္ မေမးရင္ ဘယ္ေတာ့ေကာင္းမွာလဲ။ မေကာင္းတတ္လို႔ ေမးရတာ”

          တကယ္ေတာ့ သူ ညာလိုက္ျခင္းပင္။ ျမနႏၵာႏွင့္ သိသိမွတ္မွတ္ မနက္တိုင္း အင္းလ်ားသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ေမာင့္ႏွမ မသိေအာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့သည္မွာ မ်ားလွေလၿပီ။ ျမနႏၵာ၏ ကားဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္ ေပါင္းရ၏။ အိမ္က ရသမွ်ေငြႏွင့္ ဖို႔ရ၏။ ၿပီးေတာ့ သည္ညေန ျမနႏၵာႏွင့္ သူ႔ပါပါ၊ မာမာတို႔ ဘယ္႐ုပ္ရွင္သြားလိမ့္မည္ဆိုတာ သတင္းယူရ၏။ ႐ံုေရွ႕က ေစာင့္ရ၏။ ေမာင့္ႏွမ မျမင္ေအာင္ ပုန္းေရွာင္ရျပန္ၿပီး မီးၿငိမ္းမွဝင္ကာ ျမနႏၵာမ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းမွ် ျမင္ရေသာ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ေနာက္မက်တက်ခံုက ထိုင္၍ ၾကည့္ရ၏။ အလင္းေရာင္ မ်ားေသာ အက၊ အခုန္ကားမ်ားကို သူတို႔ ၾကည့္တတ္ရာ ေမွာင္ရီရီတြင္ ဝင္းပေသာ ျမနႏၵာ၏ မ်က္ႏွာကို ဝမ္းသာအားရ ၾကည့္ရတတ္သည္။

          စေန၊ တနဂၤေႏြမ်ားမွာ ျမနႏၵာတို႔သည္ လူအေတာ္အသင့္ကို ဧည့္ခံတတ္ျပန္၏။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကားတန္းႀကီး စီေနတတ္သည္။ ဧည့္ခန္းက ဓာတ္ျပားဖြင့္သံ၊ စကားေျပာသံ၊ ရယ္ေမာသံမ်ားကို နားစြင့္ရ၏။ ပီယာႏို တီးသံၾကားလွ်င္ ျမနႏၵာကို မွန္းဆျမင္ရ၏။ ဇာခန္းဆီးနား လာရပ္သည္ကို တစ္ခါတစ္ရံ ေရးေရးျမင္ရ၏။ မၾကာခဏပင္ ဧည့္သည္မ်ား ျပန္သည္အထိ သူ႔ျခံဝမွာ ရစ္ဝဲကာ ဒရဝမ္ႏွင့္ စကားေျပာေနတတ္သည္။ ျမနႏၵာအခန္း မီးၿငိမ္းသြားမွ ျပန္လာရသည္။

          သူကေလး ႏြမ္းနယ္ေနရွာမလား။

          မွန္ေရွ႕မွာ သူ႔ညိဳေမာင္းထူထဲေသာ ဆံပင္မ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့သည့္ အခါ ျပံဳးရႊင္ေက်နပ္မည္လား။

          ဧည့္သည္မ်ားထဲမွာ ေယာက်္ားငယ္ ဘယ္ႏွေယာက္ ပါသည္လဲ။

          သည္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လင္းထင္ကို သတိရႏိုင္ပါ့မည္လား။

          တျဖည္းျဖည္းေတာ့လည္း သူ႔ရစ္ဝဲသီေဝ့ပံုမ်ားကို ျမနႏၵာ သိရျပန္သည္။

          “သူ... ဘာျဖစ္လို႔ သည္လို လုပ္တာလဲ” ဟု စိတ္ညစ္ညဴးဟန္ျဖင့္ ေမးသည္။

          “မသိပါဘူး နႏၵာရယ္” ဟု ေျဖမိၿပီး သည့္ထက္ေကာင္းေသာ၊ ပြင့္လင္းေသာ အေျဖကို မေျဖမိသည့္အတြက္ ေနာင္တရ၏။ ေျပာဦးမည္၊ အမီေျပာဦးမည္ စိတ္ကူးရင္း စိတ္ကူးရင္း ေနာက္က်သြားကာ မေျပာလိုက္ရေတာ့ေခ်။

          “နႏၵာ့ကို ခ်စ္တဲ့သူ၊ လိုခ်င္တဲ့သူေတြေတာ့ သိပ္ေပါတာပဲေနာ္” ဟု မရဲတရဲ စမိလွ်င္ “ဒါေတြ ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ကြယ္”ဟု တားတတ္သည္။

          “ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

          “မေျပာပါနဲ႔ဆို”

          “စိတ္ေတာ့မဆိုးပါနဲ႔ နႏၵာရယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ခ်စ္တဲ့သူေတြ ေပါေတာ့ ေရြးစရာမ်ားတာေပါ့၊ မေကာင္းဘူးလား။ နႏၵာ တကယ္သေဘာက်ႏိုင္မယ့္လူ ရွာႏိုင္တာေပါ့”

          ျမနႏၵာက စိတ္ညစ္ညဴးဟန္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းကာ ေနခဲ့သည္။ ၿပီးမွ “နႏၵာ့မွာ ေစ့စပ္ၿပီးသား၊ အစ္ကိုႏွစ္ဝမ္းကြဲပဲ။ ပါပါ မာမာတို႔ ထံုးစံပဲ။ ခ်စ္တဲ့သူေတြေပါတာက ပင္လယ္ေရလိုပဲ၊ သံုးလို႔ မရဘူး။ သက္သက္မဲ့ ျဖဳန္းတီးပစ္တာပဲ၊ ႏွေျမာစရာႀကီး” ဟု အစီအစဥ္မရွိ ေျပာေသးသည္။

          “မခ်စ္ဘဲယူရမွာ မေၾကာက္ဘူးလား”

          “ေၾကာက္တယ္”

          “ခ်စ္မွယူေပါ့ နႏၵာရဲ႕”

          “ခ်စ္တဲ့သူလည္း မေတြ႔ေသးပါဘူး”

          “တကယ္လား” ဆိုကာ သူ ဝမ္းနည္းသြားခဲ့သည္။

          သူတို႔သည္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကၿပီး လင္းထင္က မေက်မနပ္ ေျပာမိေသးသည္မွာ...

          “အခ်စ္ခံရတာ မ်ားေတာ့လည္း မဆန္းလွဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘယ္သူ႔ အခ်စ္မွ ထူးၿပီး အဖိုးတန္မယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့”

          ျမနႏၵာသည္ လင္းထင္ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္သည္။ ခါတိုင္း ေအးေဆး ၿငိမ္သက္ေသာ အမူအယာ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဖ်တ္လတ္သြက္လက္လာကာ အပ်ိဳဖ်န္းကေလးလို မ်က္ႏွာမ်ားပင္ နီလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ငဲ့လိုက္ရာ တစ္ပတ္လွ်ိဳထံုးထားသျဖင့္ ဆံၿမိတ္ညိဳသည္ ပခံုးေပၚသို႔ ပ်ံဝဲ ျဖာသြန္းက်လာေလသည္။

          “ဘယ္သူ႔ အခ်စ္လဲ”

          လင္းထင္သည္ ဆံၿမိတ္ညိဳကိုသာ ေငးၾကည့္ကာ ခပ္ေလးေလးပင္ “မသိဘူးေလ” ဟု ေျဖမိေလသည္။

          ကဲ... ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ူးမိုက္တဲ့ သူငယ္ပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အခ်စ္ေပါ့လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာမိပါလိမ့္။ ေမာင့္အခ်စ္ေပါ့... ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာရဲ႕လို႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား မေျပာမိပါလိမ့္။ သူသည္ အင္မတန္ ငယ္ရြယ္ ႏံုအသည္။ အဲဒီတုန္းက သူ ၁၇ ႏွစ္မွ်သာပဲ ရွိေသးသည္။ မုဆိုးမအေမ ႏွင့္ ေနလာလို႔မ်ား မႀကီးရင့္ေလသလား။ အေဖကို မျမင္ဖူးလိုက္သည့္ သားမို႔ ႏံုအေလသလား။ သူ စိတ္အားငယ္ရေအာင္ သူတို႔သည္ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးလွတာလည္း မဟုတ္။ အေမ့လုပ္ငန္းက ႏွစ္စဥ္ရေငြသည္ သူ ျဖဳန္းတတ္၊ သံုးတတ္၊ လည္ပတ္တတ္လွ်င္ သူေဌးသားကေလးနီးပါးမွ် ေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ လံုေလာက္မည္။           ဒါမွမဟုတ္ အေမ့တစ္ဦးတည္းေသာ သားပီပီ အိမ္မွာေနသည္ မ်ားကာ စာအုပ္ႏွင့္၊ ပတၱလားႏွင့္၊ ေစာင္းေကာက္ႏွင့္ ဆိုကာ၊ တီးကာ၊ ကဗ်ာစပ္ကာ၊ ဝတၳဳေရးကာ ေနခဲ့ရလို႔ လက္ေတြ႔မွာ မသြက္လက္တာ ျဖစ္မည္။ ၿပီးေတာ့ ျမနႏၵာႏွင့္ ေတြ႕သည္အထိ ဆယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ရာမွာ တစ္ခါမွ် ရည္းစား မထားဖူးခဲ့ေခ်။ သူ႔ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ ဘႀကီးကေမြးေသာ လိမၼာလွသည့္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ ႏွင့္ အစ္မဝမ္းကြဲမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ အေမက “သားသားေလး” ဟု ေခၚလွ်င္ သူတို႔က “လင္းထင္ေလး” လို႔၊ “ေမာင္ေမာင္ေလး” လို႔၊ “ညီညီေလး” လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူကလည္း အေမ့တြင္မက အစ္ကို အစ္မႏွင့္ ဘႀကီးတို႔ကို ေခါင္းေခြ႔ကာ ေနခဲ့တတ္သည္မွာ ယခုထိပင္။

          တစ္ေန႔ေတာ့ ျမနႏၵာ “ေဟ့... သူက ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ဆို” လို႔ ေမးေလသည္။ သူတို႔ ခင္မင္လာၿပီး သံုးေလးလ အၾကာေလာက္မွာ ထင္သည္။

          “ဘယ္သူ ေျပာလဲ” ဟုသာ ေျဖလိုက္ရာ...

          “ၾကည့္စမ္း၊ နႏၵာကိုေတာ့ မေျပာဘူး။ သည္ေလာက္ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနၿပီး”

          “ဘာေျပာရမွာလဲ နႏၵာရဲ႕၊ နႏၵာ မဖတ္မိဘူးလား”

          “ဟင့္အင္း၊ ျမန္မာလို ေရးတာလား”

          “ဒါေပါ့”

          “အို”

          “ဘာအိုလဲ”

          “နႏၵာက ျမန္မာစာမွ မဖတ္တာ”

          “ေဟာဗ်” ဟု လင္းထင္က ဆိုခဲ့သည္။

          “သူကလည္း” ဟုသာ ဆိုျမဲဆိုသည္။ ျမနႏၵာသည္ ေဝခြဲမရဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။

          “႐ႈမဝတို႔၊ ျမဝတီတို႔၊ တာရာတို႔ မဖတ္ဖူးဘူးလား”

          “တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူးဘူး။ မဂၢဇင္းလား၊ ဂ်ာနယ္လား”

          “ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ျမန္မာစကား တတ္လို႔” ဟုသာ သူက ေျပာလိုက္လွ်င္ ျမနႏၵာက အ႐ိုးခံျဖင့္ “ဟုတ္တယ္၊ သူ မသိဘူးလား၊ ေက်ာင္းမွာကလြဲလို႔ အိမ္မွာ ျမန္မာလိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး”

          ျမနႏၵာက ထိုအယူအဆကို ခုမွၾကားရသည့္သဖြယ္ မ်က္လံုးႀကီးမ်ား ျပဴးကာ နားေထာင္ေနၿပီး “နႏၵာတို႔က ဗုဒၶဘာသာပါပဲ” ဟု ေျပာသည္။

          “အစ္ကိုဝမ္းကြဲေတြ ရွင္ျပဳတုန္းက နႏၵာလည္း နားထြင္းရတယ္၊ နားသရတယ္၊ နားေပါက္ မေဖာက္ဘူးေလ။ ထိုင္မသိမ္း ထဘီ အလွ ဝတ္ၿပီး ညႇပ္ပန္ရတဲ့ နားကပ္ကေလး ပန္ေပးတာေပါ့။ ပါပါ ဂ်ပန္က ဝယ္လာတဲ့ ပုလဲႀကိဳး အရွည္ႀကီးလည္း ရတယ္။ သိပ္လွတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ထေတာင္ ကေသးတယ္”

          “ငယ္ငယ္တုန္းကလား”

          “နႏၵာ ငါးႏွစ္အရြယ္ေလာက္ကေပါ့။ အို... အဲ့ဒီတုန္းက သူေတာင္ မေမြးေသးဘူးေနာ္”

          သူက ဘာမွ် မေျပာဘဲ ေနႏိုင္သည္။

          “သူ ဘယ္လို ကဗ်ာေတြေရးလဲ ေျပာျပစမ္းပါဦး။ နႏၵာလည္း မဖတ္ရဘူးလား”

          “ကြ်န္ေတာ္ေရးတာက သိပ္မဆန္းပါဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္ပါပဲ”ဟု သူက အနည္းငယ္ ရွက္ရွက္ျဖင့္ အခ်ိန္ဆြဲေနလိုက္ေသး၏။

          “ေနေပါင္း ရာေထာင္ ဝင္လို႔ လေပါင္း ရာေထာင္ ထြက္ခဲ့တာတို႔၊ လိပ္ျပာကေလး နႏၵာ့ပခံုးေပၚ လာနားတဲ့အခါ၊ နႏၵာ့ဆံပင္ထဲ သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြၿပီး ၿငိလာတဲ့အခါ ေမာင္က လႊတ္လိုက္တယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္တာေပါ့”

          သည္တစ္ခါပဲ သူသည္ လႊတ္ခနဲ “ေမာင္”လို႔ သူ႔ဘာသာ ေျပာခဲ့မိသည္။ သူ မ်က္ႏွာနီလာဆဲ။ ျမနႏၵာက သတိပင္ မထားမိေလသလားမသိ။ အမႈမဲ့လိုပင္။

          “ကဗ်ာေလးေတြက လွမွာေပါ့ေနာ္” ဟုသာ ေျပာသည္။

          “မသိဘူးေလ၊ ဖတ္ၾကည့္ေပါ့။ ဖတ္တတ္ရဲ႕လား ျမန္မာလို”

          “ေအာင္မာ... မကဲစမ္းပါနဲ႔။ သည္ေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပါပါက သိပ္ဗိုလ္ဆန္လို႔သာ။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလန္မွာ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ ေနလာခဲ့တာ။ မာမာဘက္ကလည္း အဘိုးက ဂ်ာမန္စပ္ဆိုေတာ့ ဂ်ာမန္လို တစ္သက္လံုး သင္ေနရတာနဲ႔ ျမန္မာစာ မဖတ္ရေတာ့ဘူး။ ခုလည္း ျပင္သစ္စာ သင္ေန ရၿပီ၊ ပါပါက ငယ္ငယ္ကတည္းက အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းထားေပးခ်င္တာ။ စစ္ျဖစ္သြားလို႔တဲ့” ဟု ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ေျပာသည္။

          “အဂၤလန္သြားေနရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ရသိရမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”

          “ဒါေပါ့၊ မေကာင္းဘူးလား”

          “သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” ဟု သူက စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာလိုက္ရာ ျမနႏၵာသည္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ဆိုးကာ ေက်ာင္းေဆာင္ဘက္သို႔ ထျပန္သည္ကို ကမန္းကတန္း လိုက္ခဲ့ရေသး၏။ အဲသည္တုန္းက သူတို႔သည္ စကား တစ္လံုးမွေတာ့ မေျပာႏိုင္ၾက။ လင္းထင္သည္ ရင္မ်ားလည္း ဒိတ္ဒိတ္ ခုန္သည္။ ရင္ထဲမွာ ဟာသည္။ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္သည္။ ျမနႏၵာ ခု တေလာ စိတ္ခဏခဏ ဆိုးသည္လို႔ သူ သတိရသည္။ သူကသာ ႏြဲ႔ခ်င္ တာပဲဟု စဥ္းစားသည္။ လင္းထင္သည္ ေခါင္းႏွင့္ ေခြ႔ရဖို႔ လမ္းမျမင္။

          ျမနႏၵာသည္ မိန္းကေလးမ်ား နားရာအခန္းသို႔ ဝင္သြားလွ်င္ေတာ့ သူ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ညစ္လာၿပီး အိမ္သို႔သာ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အေမကေတာင္ ေမးေသးသည္။ “သား၊ သား ေနမေကာင္းဘူးလား”ဟု ပူပင္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ ကိုယ္မပူေခ်။ ျမနႏၵာႏွင့္ အင္းလ်ားကန္ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ထိုင္ၾကစဥ္က ေနပူထဲ သူေရာက္ေနသည္။ ျမနႏၵာက ေရႊ႕ခိုင္းၿပီး ေနာက္ေတာ့ ေမ့သြားၾကသည္။

          သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သီခ်င္း၊ ဂီတကိုလည္း အတူခ်စ္ၾကသည္။ ကာလေပၚ ေက်ာ္ၾကားေသာ သီခ်င္းမ်ားကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဆိုခိုင္းၾက၏။ လင္းထင္က ဆိုရတာ မ်ားသည္။ ျမနႏၵာက ရွက္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္သည့္အတိုင္းပင္ ျမနႏၵာ ရေသာ သီခ်င္းမ်ားမွာ အဂၤလိပ္သီခ်င္းမ်ားျဖစ္၍ ပီယာႏိုတီးလွ်င္ ေရွးသီခ်င္း တီးသည္ဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္ ေရွးသီခ်င္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဆိုတာ သိရေပ၏။

          “အီတာလွ်ံ ဘုန္းႀကီးဆီက သင္တာ” ဟု ေျပာျပေသးသည္။

          “ေနာက္ နႏၵာ ၁၅ ႏွစ္ သမီးေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဖာသာဂ်ီအို ဗာနီက ရန္ကုန္ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ၿပီး ေျပာင္းရတယ္။ ပါပါက ပီယာႏိုတီး သင္တာ ပ်က္မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး အဲဒီႏွစ္ပဲ နႏၵာတို႔အိမ္ကို ေဆာက္တာေပါ့။ မက္ထရစ္လည္း ေျဖရေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေပါ့”

          ႀကီးက်ယ္ခန္းနားပါေပသည္။

          သိပါသည္။  အဲသည္ကတည္းက  သိလိုက္သည္။  ျမနႏၵာႏွင့္ လင္းထင္တို႔သည္ တစ္ကမၻာဆီက လာသည္။ တစ္ကမၻာဆီမွာ ေနၾကသည္ဆိုတာ။ ျမနႏၵာလို သူ အဂၤလိပ္စကား သြက္သြက္ မေျပာတတ္။ ျမနႏၵာလို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ မေနတတ္။ မေနခ်င္။ ျမနႏၵာ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ နက္ကတိုင္လည္း သူတစ္ခါမွ မဝတ္ဆင္ခဲ့စဖူး။

          “အေပၚက ရွပ္ဝတ္ၿပီး ေအာက္က လံုခ်ည္ဝတ္ေတာ့ ၾကည့္ရဆိုးတာေပါ့။ အေပၚက က်က်နန ဝတ္ၿပီး အဖ်ားရွဴးသြားတာနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ လံုခ်ည္ဝတ္ေတာ့ မိန္းမနဲ႔ တူေနတယ္။ မတူဘူးလား။ ၾကည့္ေန က်ေနလို႔သာ သတိမရၾကတာ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ပါပါဆို ဘယ္ေတာ့မွ လံုခ်ည္မဝတ္ဘူး။ လက္ေဆာင္ရတဲ့ ဘန္ေကာက္ပုဆိုးေတြဆို မာမာကလည္း ဘန္ေကာက္မႀကိဳက္ေတာ့ ကူရွင္အစြပ္ပဲ ခ်ဳပ္ပစ္လိုက္ေရာ” ဟု ျမနႏၵာက ေျပာဖူး၏။

          “နႏၵာနဲ႔ ေပးစားမယ့္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲကလည္း ေဘာင္းဘီနဲ႔ နက္ကတိုင္နဲ႔ေပါ့ေနာ္”

          “သူကလည္း” ဟုသာ ေျပာကာ ျမနႏၵာသည္ မရႊင္မလန္း ရယ္သည္။

          “သူက ခု ရန္ကုန္မွာလား၊ ေက်ာင္းသားလား၊ အလုပ္လုပ္ေနၿပီလား”

          “အေမရိကမွာ၊ ဆရာဝန္ပဲ”

          ျမနႏၵာႏွင့္ မဆံုစည္းခဲ့ရလွ်င္ ေကာင္းမွာဟု သူ မၾကာခဏ ေတြးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ျမနႏၵာကို နာမည္ၾကားစက နာမည္ကို ခ်စ္ခ်င္သည္။ လွပံု၊ ခ်မ္းသာပံု၊ ဗိုလ္ဆန္ပံု၊ ေဆြမ်ိဳးႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပံု ၾကားရျပန္ေတာ့လည္း ခ်စ္ခ်င္တုန္းပဲ။ မျမင္ဖူးခင္က ခ်စ္တယ္ဆိုတုာ ၁၇ ႏွစ္သား ဘဝမွာေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေနတာပဲ။ တစ္ညမွာ ည မာရ္နတ္ ေသြးေဆာင္ရာသို႔ လိုက္မိမွားသည္ထင့္။ ကရင္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဖိတ္သည့္ ပုဂံေဆာင္ ညစာစားပြဲသို႔ ေရာက္ခဲ့ရာမွ ျမနႏၵာႏွင့္ တစ္စားပြဲတည္း ထိုင္မိလ်က္သား ရွိရ၏။ နာမည္ႀကီးလွသည့္ အရွိန္အဝါ ခံ့ညားလွသည့္ ျမနႏၵာကို ေဘးပတ္လည္မွ စားပြဲမ်ားက ေငးေမာရစ္သီဆဲ။ သူက အမွတ္တမဲ့ ျမနႏၵာ ေဘးစားပြဲတြင္ ျမနႏၵာႏွင့္ ကပ္လို႔ထိုင္မိသည္။ ျမနႏၵာ စားပြဲတြင္ ပါေမာကၡ တစ္ဦးႏွင့္ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးသာ ထိုင္သည္ကို သူ မသိခဲ့။ ေက်ာင္းသားသစ္ ပြဲခင္း မဝင္ဖူးသူဆိုေတာ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ကုလားထိုင္လြတ္သည္ကိုသာျမင္၍ ဝင္ထိုင္မိျခင္းပင္။

          ျမနႏၵာသည္ ေငြျပာႏုေရာင္ ခပ္မႈန္မႈန္လက္ေသာ အဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အဲသည္ေခတ္က ဝတ္စားဟန္အတိုင္း သူ ကေလးရဲ႕ ေခါင္းမွာ ဖဲျပားခ်ည္ေသာ္လည္း ဖဲျပားသည္ ေသးငယ္မွ်င္ႏု၍ ေလလႊင့္သျဖင့္ လြင့္လာေသာ တိမ္တစ္စလို ခ်စ္ဖြယ္ကေလး ရွိသည္။

          ပါေမာကၡႏွင့္ ေက်ာင္းသားႀကီးက သူ႔ကို အဖက္မလုပ္။ ျမနႏၵာကိုပဲ အေရးေပးေနၾကသည္။

          လင္းထင္ကေတာ့ သူ႔ရင္ကို ထိတ္ေစကာ ပြဲလယ္တင့္လွေသာ အလွမယ္ကို အခြင့္ရတိုင္း ခိုးၿပီးၾကည့္ကာ ထေျပးခ်င္လည္း မေျပးတတ္။ သူငယ္ခ်င္း ကရင္ေက်ာင္းသားကလည္း ဘယ္ေရာက္ေနသည္ မသိ။ လာမိတာ မွားၿပီလို႔ နားရြက္မ်ား ထူပူေနဆဲ။

          “ကိုယ့္နာမည္က ျမနႏၵာပါ။ ယူေကာ” လို႔ အလွမယ္က မိတ္ဖြဲ႔သည္။

          ျမနႏၵာက သနားညႇာတာတတ္တာေပါ့။ ပါေမာကၡတို႔က ျငဴစူေနဆဲ၊ လင္းထင္က ရင္ထဲတြင္ ေသနတ္ပစ္သည္ေလာက္ ျမည္မည္ထင္ကာ တစ္ကမၻာလံုးက သူ႔ရင္ခုန္သံကိုၾကားမွာ ေၾကာက္ေနေလ၏။

          “ကြ်န္ေတာ္ လင္းထင္ပါ”

          အနည္းငယ္ စိတ္ဝင္စားလာၿပီး...

          “ဪ... စာေရးတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေျပာသည္။

          အဲဒီတုန္း ျမနႏၵာဟာ သူ႔ကို မညႇာတာလိုက္ရင္ ေကာင္းမွာ။ ခုေတာ့ ေဘးက ပါေမာကၡႏွင့္ ေက်ာင္းသားႀကီးကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ လင္းထင္ႏွင့္သာ ရယ္ေမာေျပာဆိုေနသည္။ သူမ်ားေတြ တြဲကၾကျပန္ေတာ့ ျမနႏၵာကပင္ စၿပီး “သြားကရေအာင္” လို႔ ေခၚသည္။ ဘုရင္မဆိုေတာ့ အရင္စၿပီး ေခၚရတဲ့ ထံုးစံ ရွိတာေပါ့ေနာ္။ လင္းထင္က “ကြ်န္ေတာ္ မကတတ္ဘူး” ဆိုပဲ။ သူကေလးက ထႏွင့္ၿပီ။ သူတို႔သည္ တကယ္ေတာ့ မကခဲ့ေပ။ ျမနႏၵာကသာ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ေျခကစားလိုက္ၿပီး ကသူေတြ ၾကားထဲမွ ျဖတ္လာကာ သူတို႔သည္ လသာေဆာင္ဘက္ ေတာင္ထန္းပင္ ပန္းအိုးမ်ားၾကား ေရာက္ေနၾကသည္။

          “ဘယ္သူနဲ႔မွ မကခ်င္လို႔ သူ႔ကို အတာခ်ၿပီး ေခၚလာတာ” ဟု ကေလးသဖြယ္ ေျပာကာ ရယ္ေသး၏။

          “ကြ်န္ေတာ္ ကတတ္ေနရင္ေကာ” ဟု လင္းထင္က စကားသြက္လိုက္ရာ...

          “ယူ မကတတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ရင္ သိတာေပါ့၊ စိတ္မဆိုးနဲ႔ဦး၊ ကရတဲ့ပြဲေတြမွာ ယူ႔ကိုမွ မေတြ႔ဖူးဘူးလို႔ ေျပာတာ”

          “ကြ်န္ေတာ္က သည္ႏွစ္မွ ေရာက္တာ”

          “ဟုတ္လား၊ နႏၵာက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသူႀကီးပဲ။ ယူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့ေနာ္”

          “ဒါေပါ့” ဟု စိတ္ေရာမာန္ပါ ေျပာမိသည္။

          “ဘာ ဘာသာ ယူလဲ”

          “မမ ယူတဲ့ ဘာသာပဲ”

          “မမတဲ့၊ မေခၚပါနဲ႔၊ နႏၵာပဲ ေခၚပါ။ ၿပီးေတာ့ နႏၵာ ဘယ္ဘာသာ ယူတယ္ဆိုတာ သိလို႔လား”

          “နာမည္ႀကီးပဲဗ်ာ၊ အတန္းခ်ည္း တက္ေနရလို႔ လိုက္မၾကည့္အားေသးလို႔ မေတြ႕ဖူးတာ။ မမ... အဲ နႏၵာ့အေၾကာင္းေတာ့ အမ်ားႀကီး သိေနတာပဲ”

          “နႏၵာ့အေၾကာင္း ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး” ဟု သူကေလးက ျငင္းဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ “ဘာျဖစ္လို႔ အတန္းေတြ တက္ေနတာလဲ၊ နႏၵာဆို မနက္ပိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မတက္ဘူး။ မနက္ပိုင္းက အဂၤလိပ္စာပဲ သင္တာပဲ။ မလိုပါဘူး”

          “ကြ်န္ေတာ္လည္း ရွိတ္စပီးယား ျပဇာတ္သင္တဲ့အတန္းပဲ တက္ခ်င္တယ္။ တျခား ဘယ္အတန္းမွ မတက္ခ်င္ဘူး”

          “ညေနပိုင္းကေတာ့ ကိုယ္ယူတဲ့ ဘာသာေတြ သင္တာဆိုေတာ့ တက္ရမွာေပါ့။ မနက္ပိုင္း မတက္နဲ႔ေပါ့”

          “ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ”

          ျမနႏၵာ ညင္သာစြာ ရယ္ေမာသည္။ “နႏၵာေတာ့ အင္းလ်ားကန္မွာ သြားထိုင္ေနတာပဲ။ ဝတၳဳ ဖတ္ေနတာပဲ၊ သစ္ရိပ္လည္း ေကာင္းတယ္၊ သူမ်ားေတြ မသိေအာင္ ဘယ္သူမွ မေျပာဘဲနဲ႔ သြားထိုင္ေနတာပဲ”

          “ခု ကြ်န္ေတာ္ သိသြားၿပီဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔  ဘယ္ရေတာ့မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ လာမွာေပါ့” သူ အရက္မေသာက္ဘဲ မူးေနသည္။ ရဲတင္းေနသည္။

          “ခါတိုင္းေတာ့ အဲဒီလို လိုက္လာတဲ့သူေတြေတာ့ သိပ္စိတ္ဆိုး ပစ္လိုက္တယ္”

          “ကြ်န္ေတာ့္ကိုေရာ”

          “ေမာင္ေလးပဲ” ဟုသာ ေျပာကာ ညင္သာစြာ ရယ္ျပန္သည္။

          ဟုတ္ပါသည္။ သူ႔ကို အဆိပ္မရွိဘူး ထင္လို႔သာ ေရာေႏွာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်းေတာသား နတ္သမီးလွည့္ျဖားသလိုေပါ့။ အို... သည္လိုလည္း မဆိုခ်င္ပါ။ ျမနႏၵာသည္ သူ႔အေပၚမွာ၊ ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမဆို ႐ိုးေျဖာင့္ခဲ့သည္။ ျမနႏၵာမွာ ေစ့စပ္သူရွိၿပီး အခ်စ္ကိစၥမ်ား ျမနႏၵာသေဘာျဖင့္ ဘာမွ် မလုပ္ႏိုင္ဆိုတာ လူတိုင္း အသိပင္။ လင္းထင္ကသာ ျမနႏၵာ ႏႈတ္ကထြက္မွ ယံုမည္ၾကံကာ သည္အေၾကာင္းကို စိတ္ထဲ မထည့္ေခ်။

          သို႔ေသာ္ တစ္သက္လံုး အေမ့ “သားသား” အျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာၿပီး အဲဒီတုန္းက ၁၇ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည့္ လင္းထင္သည္ ဘယ္လို ႀကီးက်ယ္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ လူေရမလည္သည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။ သူ ျမနႏၵာကို စြဲလမ္းတသ ေနလ်က္က ဘယ္လို စကားျဖင့္ ေသြးေဆာင္မည္။ ဘယ္လို ေပါင္းသင္းရေအာင္ ၾကံမည္လို႔ အစီအစဥ္ မရွိ။ သတိ မရ။ ေမာင့္ႏွမ လွမ်က္ႏွာကိုသာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္လို႔ ေနခ်င္သည္။ လက္ဖ်ားပခံုးကေလးကိုမွ တို႔ထိဆုပ္ကိုင္ဖို႔ စိတ္မကူး။ သူ စိတ္ အင္မတန္ လႈပ္ရွားရင္ေတာ့ ျမနႏၵာႏွင့္ ပူးကပ္ထိုင္ကာ ျမနႏၵာ၏ ေမႊးသင္းေသာ ဆံႏြယ္မ်ား ေလအေဝွ႔မွာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ လြင့္ပါလာသည္ကို ၾကက္သီးခ်မ္းျမ နမ္းရသည္။

          ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကဗ်ာစပ္ၿပီးသာ ေနတတ္ေလေတာ့သည္။

          ေမာင့္လြမ္းဖက္သို႔

          နံနက္ေစာသီ၊ ႏွင္းရီညိဳ႕မႈန္

          သစ္ဆံုႏုသစ္၊ ပုရစ္ငံုလဲ့

          ရြက္ႏြဲ႔ၾကားမွ

          စကားတြတ္တီ၊ ငွက္ေတးသီလွ်င္

          ပီျပင္လွေသာ မအံ့ဩႏွင့္

          ေမာင့္ေတာအုပ္က လႊတ္လိုက္သည္။

          လွဝင့္ဝါရြက္

          နႏၵာႏွမ၊ ကိုယ္တည္းညဦး

          ပပေငြရည္၊ ျမျခည္လက္ရႊန္း

          ပက္သြန္းယိုက်၊ ျပတင္းဝ၌

          ႏွင္းထပက္ဖ်န္း၊ မႈန္ခိုးသန္းလွ်င္

          ခ်မ္းျမလြန္းသည္၊ လြမ္းခက္မည္လို႔

          တန္႔ဆည္ခန္းဆီး၊ ဇာၿမီးျဖာခက္

          မကာရက္ႏွင့္

          ပင့္သက္ေငြ႔လြင့္၊ ေမာင့္လႊင့္သည္ပင္။

          ေနရွိန္ဝင္းဝင္း၊ ေန႔ၾကည္လင္းမူ

          ဖန္ဆင္းလိုက္ေသာ၊ ႏွင္းဆီေတာ၌

          မက္ေမာရိပ္သာ

          ေမာင္လာခ်င္လည္း၊ လာခက္ခဲ၏

          လက္တြဲသိမ္းေပြ႕၊ ၾကင္ေမြ႔ေခၚငင္

          မက္ေမာခင္မည္၊ မထင္ဝံ့စား

          စကားမသြက္၊ ဖြင့္ဟခက္ခဲ့

          ေျမအက္ၾကားမွ၊ ျမက္ပြင့္မွ်သာ

          ႏွမတစ္ေန႔ ေမ့ရစ္မည္။

          ... ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။

          ျမနႏၵာႏွင့္ ဘယ္လိုစ၍ ဘယ္လိုဆံုးေသာ ဇာတ္လမ္းဆိုတာ နာမည္ တပ္ရ ခက္လွပါသည္။ ဘယ္လိုမွ မစဘဲ၊ ဘယ္လိုမွလည္း မဆံုးေသာ ဇာတ္လမ္းဆိုတာကို မရွိထိုက္ပါဘူးလို႔ ေျပာရရင္ ပိုမွန္မလား။

          ျမနႏၵာသည္ ျမန္မာမဂၢဇင္းမ်ားကို ဖတ္လာၿပီး လင္းထင္၏ ကဗ်ာေလးမ်ားကိုပင္ ေနာက္ေျပာင္ ကိုးကားတတ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့...

          “သူ ဂ်ာမနီလို တတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဂ်ာမန္ ကဗ်ာေတြ သိေကာင္းတာပဲ” လို႔ ခပ္ညည္းညည္း ေျပာတတ္၏။

          “နႏၵာ သင္ေပးပါလား”

          “တကယ္လား။ အၾကာႀကီး သင္ရမွာ”

          “တစ္သက္လံုးလား” ဟု သူက ထံုးစံအတိုင္း မထိတထိပဲ စလိုက္သည္။

          “အိမ္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ခဏခဏ ဆိုမိတယ္။ ေဟလဒါလင္းရဲ႕ ကဗ်ာပဲ” ဟု ဂ်ာမန္လို ရြတ္လိုက္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာလို ျပန္ေျပာသည္။

          “ေလွသမားဟာ

          ဟို႔ အေဝးက ကြ်န္းေတြမွာ

          ေကာက္သိမ္းၿပီးေတာ့

          သူ႔အိမ္...

          ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ သူ႔ျမစ္ေခ်ာင္းထံ

          ျပန္လာခဲ့တယ္။

          ကိုယ္လည္း အိမ္ျပန္ခ်င္ပါရဲ႕

          ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာ

          ဘာမ်ား ရိတ္သိမ္းစရာ ရွိပါသလဲ။

          ဒုကၡခံစားျခင္းသာ ရိတ္သိမ္းစရာ ရွိခဲ့တယ္။

          မိတ္ေဆြ... ျမစ္ကမ္းနဖူးရယ္

          သင္ဟာ

          ကိုယ့္ကို ေမြးျမဴႀကီးျပင္းေစခဲ့တယ္။

          အခ်စ္ရဲ႕ ေဝဒနာကိုေရာ

          သက္သာရာရေအာင္

          သင္ မတတ္ႏိုင္ဘူးလား။

          အို... ကိုယ့္ကေလးဘဝရဲ႕

          ေတာအုပ္မ်ား

          ကိုယ္အိမ္ျပန္လာရင္

          ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို

          တစ္ဖန္ေပးႏိုင္ပါဦးမလား” တဲ့။

          လင္းထင္ကေတာ့ ရင္ခုန္လာျပန္သည္ကို ထိန္းသိမ္းရင္း...

          “ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးယူရင္ေတာင္ ရတယ္။ လက္ရွိ ပါေမာကၡကို ျဖဳတ္လိုက္ရင္ေျပာတာ။ သူက အသစ္အဆန္းကို မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ စာေရးမတစ္ေယာက္ေတာင္ ေလခြ်န္မိလို႔ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ဆိုလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ...

          ျမနႏၵာသည္ မရယ္ျပံဳးဘဲ ရွစ္ေၾကာင္းမွ်သာရွိေသာ ဂ်ာမန္ကဗ်ာကို အစအဆံုး ျပန္ရြတ္ျပန္သည္။

          သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ။ သည္လိုသာ တစ္သက္လံုး ေနရရင္ သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ႏြဲ႔မွီၿပီးေတာ့ေပါ့။ သူကေလးသာ သူ႔ ပါပါ မာမာတို႔အိမ္မွာ မေမြးဘဲ တို႔အိမ္မွာ ေမြးရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း မလဲ။ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာေပါ့။

          အင္းလ်ားတစ္ဝိုက္မွာ ေန႔စဥ္လိုလို ခင္မင္ေတြ႕ဆံုေနၾကဆဲ။ မိုးရာသီ ျပင္းထန္လာသည္။ ကားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္သူမို႔ ထင္ရဲ႕။ ျမနႏၵာမွာ ထီး မပါေခ်။ ကားေပၚမွအဆင္း ဒ႐ိုင္ဘာ ကုလားႀကီးက ထီးႏွင့္ လိုက္မိုး ပို႔သည္။ ျမနႏၵာကို သစ္ရြက္ေအာက္က မိုးေပါက္မ်ား စိုကာ နဖူး၊ နားထင္မွာ ဆံယဥ္မ်ား ကပ္ၿငိလ်က္ ေတြ႔ရတတ္သည္။

          “ၿပီးေတာ့ နႏၵာက ထီးလည္း မႀကိဳက္ဘူး” လို႔ ေျပာေခ်ေသး။

          “ထီးပဲ၊ ႀကိဳက္လို႔ေဆာင္းတာ က်ေနတာပဲ။ ကေလးမေလးကလည္း” ဟု သူကဆိုလွ်င္-

          “ငရဲႀကီးမယ္ေနာ္၊ မမက ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ ႀကီးတာ”

          ၿပီးေတာ့ သူတို႔သည္ ေန႔လယ္စာ ၾကံဳရာဝယ္စားလွ်င္စား၊ မစားလွ်င္ ျမနႏၵာ၏ ေပါင္မုန္႔၊ ပန္းသီးမ်ားကို စားကာ လင္းထင္၏ ထီးေကာက္ တစ္လက္တည္းကို ႏွစ္ေယာက္တြဲေဆာင္းကာ ျပန္လာၾက၏။ ကေလး မ်ားသဖြယ္ သူတို႔ အျပစ္ကင္းစင္သည္မို႔ ဘာမွ်လည္း ထူးထူးေထြေထြ မေတြးမိၾက။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္သား အမ်ားကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အသိအမွတ္ ျပဳေလၿပီ။

          မိုးရြာလြန္း၍ ေနစရာ မရွိလွ်င္ ယုဒသန္ေကာလိပ္ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းမွာ ခိုဝင္ၾကသည္။ အေၾကာ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ သူတကာ့ မ်က္စိမွာ ဘယ္လိုျမင္မည္ကို စဥ္းစား မိျခင္းလည္း မရွ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းလည္း မရွိ။

          လင္းထင္ကေတာ့ ထိုတဒဂၤကိုသာ မက္မက္ၿပီး ထိုတဒဂၤရဲ႕ အျပင္ကကိစၥမ်ားကို မစဥ္းစားမိ။ ေန႔ေရာညဥ့္ပါ ျမနႏၵာေနာက္ လိုက္ဖန္မ်ား၍ အေမဆိုေျပာလွ်င္ အေမ့ရင္ခြင္ ေခါင္းႏွင့္ေခြ႔ကာ၊ စာတစ္ဖက္ က်က္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ကာ ကဗ်ာမ်ားစြာသာ ေရးခဲ့သည္။ ကဗ်ာကိုေတာ့ သူ အဆံုးသတ္တတ္သားပင္။

xxx

          တိမ္ထုမီးခိုး

          မည္းညႇိဳးၿပိဳလွိမ့္၊ ေျမထိနိမ့္ခဲ့

          ၿငိမ့္လႊဲလႈပ္ခါ၊ စိန္ပန္းလႊာပြင့္

          ေႂကြျဖာက်ေလ်ာ၊ ပန္းေကာ္ေဇာနီ

          စီးေမ်ာလမ္းသြယ္၊ စံပယ္ႏြယ္ခ်ံဳ

          ကိုက္ငံုသစ္သီး၊ ဥဩညည္းခဲ့

          အနီးကေလး၊ ကမ္းနေဘး၌

          ေပြ႔ေထြးယုယ၊ ေမာင့္ႏွမကို

          ဆံစကပ္ၿငိ၊ မိုးေပါက္ထိလို႔

          ညံ့အိနာက်င္၊ ေအးစက္ထင္မိ

          ၿငိဳျငင္မည္လား၊ ယံုမွားတစ္ဝက္

          ရွက္လည္းရွက္ရွက္၊ အေၾကာက္ဖက္မိ

          လည္ယွက္တံု႔တင္၊ ငွက္တို႔တြင္မွ

          ၾကင္မက္ခြင့္ေရး၊ လြယ္ကူေသး၏။

          ေငးေမာတစ၊ အလွ၏ကြ်န္

          ခ်စ္ဝန္ေလးဖိ၊ တြယ္ၿငိမလြတ္

          မေျပးတတ္ၿပီ

          ယံုမွတ္သေဘာ၊ သူလိုက္ေလ်ာက

          ေခ်ာႏုရြရြ၊ ေမြးညႇင္းျမစိမ္း

          ပန္းႂကြေသြးဆင္၊ ပါးျပင္ၾကာပြင့္

          နမ္းတစ္ရာေမႊး၊ ခဏေလးႏွင့္

          တစ္ေရးတစ္ေရး၊ ေႏြးေအာင္ေႏႊးမည့္

          စိတ္ေမးခြန္းသာ ေမးတတ္သည္။

xxx

         

နံနက္ေရာင္နီ၊ ေဝးေသးစြ

သပိတ္လြယ္ နက္ထည္ငွက္ကေလး

သီခ်င္းဘယ္သူ သင္ေပးပါသလဲ

လူကေလးေရ ထထ

သူငယ္ခ်င္း အေထြးေရ ထထနဲ႔

မရမက ႏိႈးတတ္သည္...

ၾကည္သင္ျမ

ဝကြက္ ဂယက္ပလံုစီနဲ႔

ပလီ တီတာလို႔

ယာျပင္ ေတာင္ညိဳအၾကား

ေတာအုပ္လယ္ ျဖတ္သြားတဲ့

ေခ်ာင္းငယ္ ေျမာင္းငယ္ရဲ႕စကား

ေငြရည္ေငြစက္ အလားပါပဲ

ဘယ္ေဇာ္ဂ်ီ သူေယာင္သင္ၾကားပါလိမ့္

နားဝ လြင္စည္...

         

ပန္းႏွင့္ လိပ္ျပာ

အမ်ား မၾကားသာသတဲ့

စကားထာ တစ္ျဖာလွလိမ့္မယ္

ျမျပာ တိမ္လိပ္တို႔

တရိပ္ရိပ္ လြင့္ပါးညိဳးညံ

ေကာင္းကင္ ေတးသံေပါ့

ၾကယ္ျခံရံ အခြံ လျခမ္း

စိန္ေပ်ာင္းသြယ္ နဂါးေငြ႔တန္းမွာလည္း

ဆန္းျပားပၪၥင္ ရွိေပလိမ့္

ထင္စားမိ တလည္လည္

လြန္မိသည္ ခ်စ္ေႂကြး၊

ႏွမကျပံဳးေသာ္လည္း

မ်က္ခံုးမ်က္ေတာင္ေကာ့

ၫြတ္ေၾကာ့တုန္ရီလို႔

မ်က္လႊာသီသီပင့္

ႏႈတ္ခမ္းက မပြင့္တပြင့္နဲ႔

စိတ္ထင့္႐ံု လက္တစ္ကမ္းမွာမို႔

ရင္ခုန္သံ ကာရန္ဖမ္းႏိုင္ဘု

အလွမ္းမမီရက္ၿပီလား

ခူးခဲ့သည့္ ကံ့ေကာ္ေငြရြက္

ႏွမေကသီ ညိဳညက္မွာ

ပန္ဆင္ရာ ပန္ေတာ္ဆက္ခ်င္ရဲ႕လို႔ေတာင္မွ

တစ္ခြန္း ကဗ်ာမဖက္ေပမဲ့

အလကၤာ သညာပ်က္ခဲ့တယ္

ေျပာခက္ၿပီေလး။   ။

xxx

သူ႔ကဗ်ာမ်ား တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ေရာ၊ ၿပီးၿပီးသားေရာ၊ မဂၢဇင္းသို႔ မပို႔ရေသးတာေရာ၊ ပို႔ၿပီးသားေရာ တစ္ထပ္ႀကီး ရလာကာ ဖိုင္တြဲႏွင့္ တြဲထားဖို႔ စိတ္ကူးလည္း အိပ္ရာေအာက္ႏွင့္ စားပြဲခံု အံဆြဲ၌သာ ျပန္႔က်ဲခဲ့ၿပီး တခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္သည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ မပ်က္မကြက္ တစ္ပတ္မွာ သံုးေလးရက္ မွန္မွန္ေတြ႔ၾကၿပီး စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္ ေရာက္လာ၏။ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္၏။ ျမနႏၵာ ရခိုင္ အလည္သြား၏။ လက္ထပ္သည္ ၾကားလိုက္၏။ ျပန္မေတြ႕ ရေတာ့ေခ်။

          သူ႔အစ္ကိုဝမ္းကြဲက ခဏျပန္လာၿပီး ျမနႏၵာႏွင့္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း လက္ထပ္ကာ အေမရိကသို႔ ေခၚသြားသည္ဆိုတာ ေနာက္ သိရသည္။

          ေမာင့္ႏွမျမနႏၵာႏွင့္ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ေနရလ်က္က ညပိုင္းေတာင္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့ေသာ လင္းထင္သည္ လံုးဝ ကြဲကြာေတာ့ ဘယ္လိုေနရသည္ဆိုတာ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့။ ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီ။ လူ႔ဘဝမွာ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေသၾကရ၏။ အႀကိမ္တိုင္းပင္ အသစ္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ျမနႏၵာႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၿပီး ကြဲကြာရသည့္ အျဖစ္တြင္ တစ္ခါ ေသလိုက္ရၿပီး အသစ္ေမြးဖြားျခင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမနႏၵာကို ေမ့ပစ္လိုက္၏။ သတင္း နားမေထာင္ေတာ့။ အိပ္မက္အျဖစ္ေတာ့ လာေႏွာက္ေသး၏။ ျမနႏၵာသည္ အင္းလ်ားေရစပ္မွာ မိုးေရဥမ်ား၊ နဖူးနားထင္စပ္မွာ စိုေနဟန္ မက္၏။ သို႔ေသာ္ အသက္ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေသလုေျမာပါး ေခြေပ်ာ့ေနသည္။ ႏွင္းဆီပန္း အျပာမ်ား၊ ေခ်ာကလက္မ်ား၊ လိေမၼာ္ေရာင္မ်ား ေထာင္ေသာင္း မက ေဝဆိုင္းေနသည္။ အိပ္မက္မွန္း သိသာလွသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ျမနႏၵာႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ် စကား မေျပာရေခ်။

          အေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သူ ေက်ာင္းဆက္ေနလိုက္၏။ အရက္ေသာက္လည္း မသင္ခဲ့။ ဘီေအေအာင္ၿပီး အလုပ္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ေပ။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို ေရာင္းလိုက္ကာ အင္းလ်ားနားမွာပဲ တိုက္တစ္လံုး ဝယ္ကာ ငွားစားရ၏။ (ခင္ေအးရီႏွင့္ ရေတာ့ ထိုအိမ္မွာပင္ ေနသည္။ သားသမီးမ်ားေတာ့ အိမ္က်ယ္မွ ေျမႀကီးရွိမွ ေကာင္းသည္။) စာေရး စာဖတ္ျခင္းျဖင့္သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ကာ ေနေလသည္။

          တစ္ခါ အူအတက္ေရာင္သျဖင့္ ေဆး႐ံုတက္ရ၏။ အလုပ္သင္ ဆရာဝန္ျဖစ္စ ေဒါက္တာခင္ေအးရီႏွင့္ေတြ႕ၿပီး သံုးလမွ်တြဲကာ လက္ထပ္လိုက္သည္။ သံုးလမွာ ခင္ေအးရီက ေဆး႐ံုတာဝန္ မ်ားလွသည္ႏွင့္ တစ္ပတ္မွာ တစ္ရက္ခြဲမွ်သာ ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူသည္ မပူပင္ တတ္ေတာ့ေခ်။

          ခ်ိန္းထားေသာ ေန႔မ်ားမွာေတာ့ သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနလွ်င္ ငွားေနေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးသို႔ ခင္ေအးရီက ကားေမာင္းကာ လာတတ္သည္။ အေမဆံုးၿပီျဖစ္၍ သူသည္ အခန္းကေလးတစ္ခု ငွားကာ ထမင္းခ်ိဳင့္ မွာစားကာ ေနသည္။ ခင္ေအးရီသည္ ေရနံဆီမီးဖို ဝယ္လာ၏။ ဒန္အိုး၊ ဒန္ခြက္ ဝယ္လာ၏။ ပန္းကန္၊ ဖန္ခြက္ ဝယ္လာ၏။ ေသာက္ေရအိုး တည္၏။ အားသည့္ေန႔မွာ လာၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကသည္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စားရသည္။

          ခင္ေအးရီသည္ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ မ်က္ႏွာ႐ုပ္ရည္ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္၏။ မ်က္ႏွာကို ေဆးျခယ္ေလ့ မရွိ။ က်န္းမာျခင္းျဖင့္ ဝင္းဝင္းပကာ ေနသည္။ ေဆး႐ံုမွာ အလုပ္ အင္မတန္ လုပ္၍ ညတာဝန္ က်လွ်င္ အိပ္ခ်ိန္မရေအာင္ မခိုမကပ္ လုပ္ကိုင္တာ ေတြ႔ရ၏။ ခင္ေအးရီ သည္ အခြဲအစိတ္လည္း ဝါသနာ ပါေသးသည္တဲ့။ ခြဲစိတ္ပါရဂူ ျဖစ္ခ်င္သည္တဲ့။ သို႔ေသာ္ မိန္းမျဖစ္သည္ဆိုတာႏွင့္ သားဖြားမီးယပ္ေရာဂါဘက္ လိုက္ရသည္။ သူ႔ကို ခြဲစိတ္ပါရဂူ ျဖစ္ခြင့္မေပးေခ်။ ခင္ေအးရီက မေက်နပ္လွေသာ္လည္း လင္းထင္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ေလးလမွာ အဂၤလန္သို႔သြား၍ စာသင္ရသည္။ ေရႊတံဆိပ္ႏွင့္ ဆုေတြ ဘာေတြ ရသည္။ လင္းထင္သည္ မယားသည္ကို ခ်ီးမြမ္းအံ့ဩ၍သာ ေနရေတာ့သည္။ သူကေတာ့ မလႈပ္မရွက္ေနတတ္သည္။ ေသြးျမင္လွ်င္ မူးခ်င္သည္။ တကယ္ မူးတာေပါ့။ ဟုတ္သားပဲ။ ေဆး႐ံုတက္တုန္းက အေၾကာေဆး လာထိုးတာ ႁပြန္ထဲ ေသြးတန္႔ၿပီး ဝင္လာတာလည္း ျမင္လိုက္ေရာ မူးသြားလိုက္တာ ရွဴေဆးေတြ ဘာေတြ လာေပးၾကရသည္။ အဲသည္တုန္းကေပါ့ ခင္ေအးရီက သူ႔ကို လာၾကည့္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ပစ္လိုက္သည္။ သူေတာ္ေတာ္ မခံခ်င္။

          “သည္လိုပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ရရင္လည္း ခင္ဗ်ား မူးလဲမွာပဲ” ဟု သူ ေျပာခဲ့မိသည္။

          သည္ေတာ့မွ ခင္ေအးရီသည္ ျမနႏၵာႏွင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ ကဗ်ာ ဆရာ လင္းထင္မွန္း သူ႔ကို သိသြားၿပီး ေတာင္းပန္သည္။ ညတာဝန္မွ ခဏအားလွ်င္ စကား လာေျပာတတ္သည္။ သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ ဂ႐ုစိုက္သည္။ ဒါနဲ႔ ၿငိၾကေတာ့ေပါ့ေလ။

          သို႔ေသာ္ ခင္ေအးရီႏွင့္ လက္ထပ္သည့္အခါမွာ သူသည္ မလည္မဝယ္ ၁၇ ႏွစ္သား မဟုတ္ေတာ့။ ႀကီးရင့္ခဲ့ၿပီလို႔ ထင္သည္။ ၂၄ ႏွစ္ ခန္႔ရွိၿပီ။ ခင္ေအးရီထက္ ၅ လခန္႔ ငယ္သည္။ ညားစက မယားသည္ ခင္ေအးရီရဲ႕ လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအံုး အိပ္တတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာေပး အိပ္တတ္သည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ ၁၆ ႏွစ္မွ် ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

          သားသမီး ငါးေယာက္ႏွင့္ တစ္အိမ္လံုး ျပည့္ခဲ့ၿပီး သားႀကီးက မေအတူ ထြားထြား။ ေရကူးသည္။ အေလးမသည္။ သီခ်င္း ျဖစ္ေအာင္ မဆိုတတ္။ သူ႔အေမလိုပဲ။ အသံကို နားမလည္။ သည္ေလာက္ သီခ်င္း ကဗ်ာ ဝါသနာပါ၍ ပတၱလား၊ ေစာင္းႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္သူ၏ သားသည္ သီခ်င္း ျဖစ္ေအာင္ မဆိုတတ္သည္ကို စိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ အီလက္ထရစ္ဂီတာ လိုခ်င္သည္တဲ့။ ဝယ္ေတာ့ ေပးရဦးမည္။ ငယ္ငယ္က ဆိုလွ်င္ လင္ကတီး မယားကဆိုသည့္ အိမ္ေထာင္မ်ိဳး စိတ္ကူးခဲ့ျမဲ။ ျမနႏၵာႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့။ သားဖြားမီးယပ္ သမားေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာခင္ေအးရီကေတာ့ သီခ်င္းျဖစ္ေအာင္ မဆိုတတ္ေခ်။ သူတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ သီခ်င္းဆိုလွ်င္ သည္အသံကေန ဟိုအသံေရာက္ၿပီး၊ ရယ္ခ်င္လို႔သာ ရယ္ရသည္။ စိတ္ညစ္ညစ္နားကေလာလွသည္။ သမီးသံုးေယာက္က သီခ်င္း ဆိုတတ္သည္။ ပတၱလား တီးၾက၏။ သို႔ေသာ္ စာေတာ္ၾကၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးမားၾကသည္။ အေမ့လို ဆရာဝန္လုပ္မည္တဲ့။ အျမတ္မယူေသာ ေဆး႐ံု ဖြင့္မည္တဲ့။ အေမကေတာ့ ဂ်ာမန္စာ သြားသင္ၿပီး ျပန္လာလွ်င္ သမီးသံုးေယာက္ကို တစ္ဖန္ သင္ျပန္၏။ ၿပီးေတာ့ သားအမိေလးေယာက္ လွ်ာသြက္အာသြက္ျဖင့္ စာက်က္ၾကျမဲ။ အငယ္ဆံုးကေတာ့ အေဖ့သားပင္။ ျမနႏၵာႏွင့္ရလွ်င္ ျမလင္းေထြးလို ကေလးမ်ိဳး ေမြးမွာပဲဟု သူ စဥ္းစားတတ္ၿပီ။ ျမလင္းေထြးက စံပယ္ပန္း ႀကိဳက္ သည္။ ႏွင္းဆီပန္း ႀကိဳက္သည္။ ကဗ်ာ က်က္တတ္သည္။ ယခု ပတၱလား တီးေလၿပီ။ သီခ်င္းဆိုတတ္သည္။ သီခ်င္းဆိုလွ်င္ ပီျပင္လိုက္သည့္အသံ။

          ျမလင္းေထြးဖို႔ ကေလးကဗ်ာ စပ္ရသည္။

          ျမနႏၵာကို ရည္မွန္းသည့္ ကဗ်ာမ်ားျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ လင္းထင္သည္ ကေလးကဗ်ာ စပ္သည္ဆိုေတာ့ အမ်ားက ရယ္ၾကသည္။ ဒါေတာင္ သူတို႔ မသိေသးလို႔။ ကေလးဖတ္ဖို႔ ဝတၳဳမ်ားစြာကို သူ ေရးဦးမည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံ၌ ကေလးစာေပကို ေလးေလးစားစား သေဘာထားၿပီး ေရးၾကတာ မသိၾကဘူးလား။ စီအက္စ္လူးဝစ္ရဲ႕ နားနီယားႏိုင္ငံအေၾကာင္း ခုနစ္အုပ္တြဲစာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ဦးမည္။

          တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အခ်စ္ဆိုတာ လင္မယားမွာသာ ရွိတာပါဟု ရီ ေျပာသလိုပင္ ေတြးမိသည္။ ျမနႏၵာက အိပ္မက္မွ်သာတည္း။ ျမနႏၵာရဲ႕ လက္ဖ်ားေလးကိုမွ သူ မဆုပ္ကိုင္စဖူး။ ရီႏွင့္ေတာ့ အံ့ဩဖြယ္ရာ အရင္းႏွီးဘဝကို ေရာက္ခဲ့သည္။ သားသမီး ပြားစီးခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ ဆိုသည္မွာ ႐ုပ္သဏၭာန္ကသာ စိုးမိုးတာမ်ားသည္ ထင္၏။ လူ႔ဘဝ အရင္းခံဟာ ႐ုပ္ပဲလို႔ သိပၸံပညာရွင္ မယားသည္ ရီက ေျပာတာ မွန္ႏိုင္၏။ ရီက လူ႔ဘဝႏွင့္ မကြယ္မဝွက္ ရင္းႏွီးရေသာသူ ျဖစ္၏။ သူသာ ေသြးကို ျမင္လွ်င္ မူးခ်င္သည္။ ရီက ဖ်တ္လတ္သည္။ အျမဲ လႈပ္ရွားေနသည္။ သူက ထိုင္းမိႈင္းသည္။ ေတြေဝေငးေမာေနခ်င္သည္။ ရီက တဟားဟား ရယ္စရာအကြက္မ်ားကို ျမင္သည္။ သူက စိတ္ေဝဒနာ ခံစားခ်က္ ျပင္းထန္ တတ္သည္။

          သို႔ေပမဲ့ ျမနႏၵာႏွင့္ သူဟာ ဆင္တူေသာ လိပ္ျပာႏွစ္ေကာင္ျဖစ္လွ်င္၊ ရီႏွင့္ သူက ပန္းႏွင့္ လိပ္ျပာျဖစ္ကာ ပို၍ လိုက္ဖက္ေသာ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးျပဳေသာ အတြဲျဖစ္သည္လို႔ ဆိုရမလားမသိ။ သေဘာျဖဴလွသည့္ ရီႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳရတာ အင္မတန္ ကံေကာင္းသည္လို႔ ဆိုရမလား မသိ။ ေအးေလ ရီႏွင့္ရေတာ့လည္း သည္လိုပဲ ေတြးေတာ့မွာပဲ။ တကယ္ေတာ့လည္း လူ႔ဘဝဆိုတာ မေတာ္တဆ ျဖစ္ပ်က္ျခင္းမ်ားႏွင့္သာ အတိ ျပည့္၍ အစီအစဥ္ အကြက္ခ်ထားျခင္း မရွိ။ ဆန္ေကာထဲ ဆီးျဖဴသီးထည့္ လွိမ့္ေတာ့ ပူးမိသည့္ ဆီးျဖဴသီးကပူးမိ၊ ကြဲကြာသည့္ ဆီးျဖဴသီးက ကြဲကြာတာမ်ိဳးလို႔ ေျပာခ်င္ေတာ့သည္။

          သို႔ေပမဲ့ အစကျပန္ၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ျပင္လို႔ရမည္ဆိုလွ်င္ လင္းထင္ ျပင္ခ်င္သည္လား။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ျမနႏၵာႏွင့္ အင္းလ်ားမွာ ျပန္ေတြ႔ရာကစၿပီး လင္းထင္ကလည္း ဇက္ရဲလက္ရဲ။ ျမနႏၵာကလည္း သတၱိခဲမို႔ ေနာက္ဆံုး၌ အတူတကြ အသက္ထက္ဆံုး ေပါင္းသင္းၾကရေလသတည္း ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လို႔ရလွ်င္ ျဖစ္ခ်င္သလား။ သားသမီး ငါးေယာက္ဟာ ႐ုပ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ဝါသနာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ အမူအရာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ျမလင္းေထြးေလးေတာင္ ျမလင္းေထြး အစစ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ၿပီ။ လင္းထင္ လိုလားႏိုင္သည္လား။

          သည္ေတာ့ ကဗ်ာစပ္ရမွ ေနႏိုင္သူမို႔ ကဗ်ာ စပ္ရမည္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းၾကံသူလို႔ ဆိုခ်င္သလား။ ကဗ်ာစပ္ဖို႔သာ ၾကံရသည္။ ကဗ်ာစပ္လို႔ ေကာင္းလွသည္။

          ေမာင့္ဥယ်ာဥ္ ျခေတာင္ပို႔ေတြမို႔မထင့္

          ႏြဲ႔ႏွင္းဆီ ညႇိဳးေခြညႇိဳ႕ေလေတာ့

          မီး႐ိႈ႕လို႔ ျပာတိုက္လိုက္သည္...

          သစ္စိမ္းခ်ိဳး

          မီးခိုးတအူအူနဲ႔

          မ်က္ရည္ပူ ဆူေတာ့

          ျငဴစူမိသည္...

          ေရစင္ဖ်န္းလိုက္မွ

          ျပာႏွမ္းေမွာင္နက္တဲ့

          ေျမညက္ညက္ညီညီ

          ေျမဆီႏွစ္ သစ္ရွာဆဲ၊

          ေမာင္ မထင္မွတ္ပါဘဲ

          ပြင့္ဖတ္ေငြလႊာႏွင့္

          သစ္ခြျပာရဲရင့္

          ဘယ္နတ္ေမာင္ ေဆာင္ပင့္လို႔

          သစ္ငုတ္တို ခိုတြယ္ပြင့္ပါလိမ့္။

          ေမာင့္ဥယ်ာဥ္ သေရတင့္ပါဘိ

          နမ္းဆင့္ပိုကဲ။   ။

          ျဖဳန္းခနဲပင္ နယ္ကေျပာင္းလာသည့္ ဦးသန္းတင့္တို႔အိမ္က ဖဲဝိုင္းမွာ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း မွန္မွန္ လာမိလ်က္သားရွိသည္။ ယုယုခင္ကလည္း ေနာက္ေျပာင္လွၿပီ။ လူေတြဟာ သိပ္႐ိုင္းတာပဲလို႔ ထင္သည္။ သူႏွင့္ ျမနႏၵာကို ေျပာၾကဦးမည္။ သည္ေတာ့ ဖဲ႐ိုက္ေလ့မရွိဘဲ ခုမွ႐ိုက္တဲ့ ဝါသနာကိုလည္း ျဖတ္ရမည္။ ျမနႏၵာကို တစ္ပတ္တစ္ခါ သံုးနာရီခန္႔ ေတြ႔ဆံုရတာကို စံုမက္ေနေသး၏။ တစ္ခါေလာက္ ဟိုတုန္းကလို ေထြရာ ေလးပါး စကားေျပာခ်င္ေသး၏။ အင္းလ်ားကန္ေဘးဆိုလွ်င္ ပိုေကာင္းသည္ေပါ့။ သို႔ေပမည့္ ဘဝျခားခဲ့ၿပီ။

          ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာသည္ ဘယ္လို လွပႏုပ်ိဳေသးလဲ။ ယခင္က ျမနႏၵာ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ သူ႔အျပံဳးသည္ လန္းဆန္းေသာ ႏွင္းဆီရဲ႕ အလွမ်ိဳး မေဆာင္ေတာ့။ ႀကီးရင့္ သည္းခံတာ ပါသည္။ ဘဝကို သည္းခံခဲ့ေသာ မိန္းမ၏ အျပံဳး၊ မိန္းမေပြေသာ ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္၏ အျပံဳး၊ သတၱိ ရွိတတ္လာၿပီဆိုတာ ျပေသာ အျပံဳးသာ ျဖစ္သည္။ ကိုလွဦးလို မ်က္ႏွာ႐ူးကိုလည္း ျမနႏၵာ သည္းခံလို႔ ျပံဳးျမဲျပံဳးလိမ့္မည္။

          ဖဲဝိုင္းသို႔ လာတိုင္း ေဘးကအျမဲပါေသာ ရီက တဟားဟား ရယ္ေမာဆဲ။ လင္းထင္သည္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ျမနႏၵာကို ေငးေမာမိကာ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုလွ်င္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အျပံဳးတို႔သည္ လမ္းခုလတ္တြင္ တိုက္မိကာ ၿပိဳင္တူ ေတာင္းပန္မိၾကမည္လို႔ သူ ၾကံၾကံ ဖန္ဖန္ ေတြးတတ္သည္။

          တစ္ခါတုန္းက ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ။ ခုလည္း မျပစ္မွားရက္ပါဘူး။ လြမ္းဖြယ္ အိပ္မက္မက္ေစေသာ၊ ကဗ်ာစပ္ေစေသာ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ၊ ကဗ်ာစပ္ခြင့္ ရင္ခုန္ခြင့္ ရသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

          ဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ ၁၆ ႏွစ္မွ် ေပါင္းခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ မယားသည္ ဆိုသည္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ရင္ခုန္ေစႏိုင္ေတာ့မည္လဲ။ ၿပီးေတာ့ ခင္ေအးရီဆိုသည္က လႈပ္ရွားအသက္ဝင္၍ အင္အား ရွိသူျဖစ္ေလသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ဖြယ္ ပန္းပြင့္ပမာ မိန္းမစားမ်ိဳး မဟုတ္။ လင္းထင္ မျမင္ဝံ့ေသာ ေသြးကို သူက ခ်စ္သည္တဲ့။ ေသလုေျမာပါး လူနာကို ေသြးသြင္းရတာ၊ အသက္ ဆက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ၊ အားရစရာ ေကာင္းသလဲတဲ့။ ေသြးပုလင္းမ်ားကို ခ်စ္သည္တဲ့။

          ျမနႏၵာရဲ႕ အျပံဳးကေတာ့ လဲ့ေနတာပဲကြယ္။ ခုတေလာ ကဗ်ာ စပ္ခ်င္ျပန္သည္။ သို႔ေပမည့္ ယုယုခင္က “ကိုကိုငမ္းတို႔ရဲ႕” အစခ်ီေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္ အသံကို ၾကားလိုက္၏။ နားမလည္လိုက္၊ နားထဲ ပူေလာင္ လွ၏။ စိတ္ကူးပ်က္သြား၏။ သူ႔ရဲ႕ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္လွေသာ အိပ္မက္သည္လည္း အလန္႔တၾကား ပ်က္ျပယ္ေလၿပီ။

xxx

ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္ကမူ ျမနႏၵာကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ရင္တြင္းမွ ေအးသြားသည္။

          သူ၏ တုန္ယင္ေသာ လက္မ်ားသည္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီး သူသည္ ေစာေစာက စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ ကမန္းကတန္း ညႇိလိုက္ရေသာ္လည္း ျမနႏၵာ ဝင္ဝင္လာခ်င္း ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္မည့္အစား ႏွလံုးၿငိမ္သြားသည္။ ျမနႏၵာသည္ သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ပံုသဏၭာန္ႏွင့္ ညီသည္။ သူ လွသည္လို႔ ေခၚခ်င္ေသာ အလွကို ေဆာင္သည္။ သူ ထင္ျမင္သည္ထက္ ပို၍ မာနႀကီးမားကာ၊ သို႔ေသာ္ ထိုမာနသည္ ပ်က္ျပယ္ ဆဲ။ ႏွစ္မၾကာခင္ လံုးဝ ပ်က္ျပယ္၍ သိမ္ေမြ႕ျခင္း သက္သက္မွ်သာ က်န္မည္ဟု သိရေသာ မ်က္ႏွာ အမူအရာ ရွိသည္ကို ရိပ္မိရ၏။ ျမနႏၵာ၏ မ်က္ႏွာကို သူ ကူးဆြဲခ်င္သည္။

          ျမနႏၵာ၏ ပံုကိုကူးဆြဲလွ်င္ “ဘဝကိုခင္သူ” လို႔ အမည္ေပးမည္။ ပန္းခ်ီကားက မ်က္ႏွာသည္ လွပ၍ ထိုအလွသည္ပင္ ဘဝကို ခင္မင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထိုမ်က္ႏွာသည္ အရာရာကို အႏုစိတ္ျမင္တတ္၍ ေဝဒနာကို ထက္ျမက္စြာ ခံစားတတ္ေသာ အဓိပၸာယ္ ရွိေသာအလွ ျဖစ္သည္။ ညိဳ႕ေမွာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားက စကားေျပာသည္။ ျပံဳးဟန္က တစ္ဖက္သားကို ထိခိုက္သည္။ တစ္ခါ ၾကည့္႐ံုျမင္႐ံုႏွင့္ ၿပီးရေသာ မ်က္ႏွာ မဟုတ္။ အတြင္းသ႑ာန္ကို စိတ္ဝင္စားေစ၊ ေစ့ငုခ်င္ စိတ္ေပါက္ေစေသာ မ်က္ႏွာပင္။ ျမနႏၵာဆိုေသာ မိန္းကေလးသည္ အ႐ိုက္ နာ၍ ပါးလႊာက်နေသာ အိုးပမာ ဘဝကို သည္းခံခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ သတၱိ ရွိသူမို႔ ဘဝကို အခင္အမင္ မေလ်ာ့။ တစ္မ်ိဳးေတာင္ တိုးလို႔ ခင္ႏိုင္ေသး၏။ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ဝန္မေလးေသာ ခင္မင္နည္းမ်ိဳးပင္။ ဒါသည္သာ အမွန္တရားျဖစ္သည္။ ထိုအမွန္တရားကို ျမင္ခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာသည္ လွပေသာ မ်က္ႏွာပင္ ျဖစ္သည္မွာေတာ့ အံ့ဩစရာေလလား။ သို႔မဟုတ္ အလွသည္ အမွန္တရားပင္ ျဖစ္သည္ဆိုတာ ဒါကိုပင္ ဆိုလိုေလသလား။

          သူက ေနရာေပးလိုက္သည္ကို ျမနႏၵာသည္ “ေက်းဇူး” ဟုသာ တိုးတိတ္စြာဆိုကာ ထိုင္သည္။ သူႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္း အတန္ၾကာ ဆံုေသး၏။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္ေတြ႔သလို မွတ္မိသိရွိၾက၏။ တစ္ခါ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ္လည္း ယံုၾကည္ႏိုင္၏။ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဖံုးအုပ္ကြယ္ဝွက္စရာ မလိုေသာသူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾက၏။ လိမ္လည္လွည့္ျဖားဖို႔ရာဆိုသည္မွာ မၾကံစည္စေကာင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္၏။ ေပါ့ပါး၏။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ျမနႏၵာႏွင့္ သူ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

          သူက ျမနႏၵာကို လူတစ္ေယာက္ဟုသာ ျမင္၏။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို လူတစ္ေယာက္ဟု ျမင္ဖို႔ရာ သူ ခဲယဥ္းသည္ မဟုတ္။ သူ၌ တရားမွ်တေသာ စိတ္သာ ရွိ၏။ သူသည္ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္၍ ငယ္ျဖဴ ဘုန္းႀကီးကဲ့သို႔ သန္႔ရွင္းစြာ ေနလာ၏။ ဘဝ၌ မိမိတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ ျပည့္စံု လံုေလာက္ခဲ့၏။ လူတို႔ ျပင္းထန္စြာ မက္ေမာၾကေသာ ကာမဂုဏ္ ဥစၥာ ဟူသမွ်ကို သူ႔ေျခမွ ေျမမႈန္႔မွ်သာ သေဘာထား၏။ ျမနႏၵာႏွင့္ သူ ဆက္ဆံ ရာ၌ လိင္ဆိုေသာ စကားကို ေမ့ထားႏိုင္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျမနႏၵာ၏ ပံုတူမ်ား ဆြဲၿပီးလွ်င္ အိပ္ရာေခါင္းရင္း၌ စီတန္းခ်ိတ္ဆြဲႏိုင္မည္။ သာမန္ လူအေပါင္းတို႔ ေစာ္ကားျခင္းမွ ကင္းလြတ္ရန္ ဖဲလိုက္ကာျဖဴျဖင့္ေတာ့ ဖံုးအုပ္ထားမည္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လို၍ေတာ့ မဟုတ္။ ထို႔ျပင္ သူ ပထမဆံုး ေရးဆြဲမည့္ ျမနႏၵာ၏ ရင္ခြင္၌ လက္ဝါးတိုင္မွ ခ်ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ၊ အသက္စြန္႔ေသာ ခရစ္ေတာ္၏ ႐ုပ္ခႏၶာသည္ ေခြေပ်ာ့ေနလိမ့္မည္။ အဆံုးစြန္ေသာ ဒုကၡေဝဒနာ တည္ရာ သခင္ေယ႐ႈ၏ မိခင္အျဖစ္ ျမနႏၵာကို သူ အရင္ဆံုး ဆြဲမည္။

          ထိုအခါ မိတ္ေဆြမ်ားကေရာ၊ သူစိမ္းတစ္ရံစာမ်ားကေရာ သူ႔ကို ေမးၾကဦးမည္။ ခရစ္ယာန္လား၊ ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ဘူးလား။ သူ အေျဖ ေပးရန္ မလိုပါ။ သူ႔၌ အေျဖ မရွိ။ အေၾကာင္းမူကား သူသည္ ထိုေမးခြန္း ကို သူ႔ဘာသာ တစ္ခါမွ် မေမးခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ပင္။ ဘဝ၌ ထိုေမးခြန္း မတည္ရွိ။

          ေဘးပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္၏။ လူအားလံုးပင္ ျမနႏၵာကို ေငးေမာၾက၏။ နိမ့္က်ေသးသူ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကမူ ျငဴစူ လိမ့္မည္။ ေစာ္ကားခ်င္မည္။ သာမန္လူတို႔က ျမနႏၵာကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖင့္ တပ္မက္ေမာၾကမည္။ လင္းထင္ကိုေတာ့ သူ ခြင့္လႊတ္မည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္မက်န္ပင္ ျမနႏၵာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိၾကမည္ မဟုတ္။ မိမိတစ္ေယာက္သာ သိသည္။ ျမနႏၵာကိုယ္ႏိႈက္ပင္ မိမိေလာက္ သိျမင္ ပါမည္လားဟု သံသယ ဝင္ဆဲ။ ျမနႏၵာသည္ သူ႔ကို ေကာ့ျဖဴးေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားလွန္၍ ညိဳ႕ေမွာင္ေအးေဆးေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အသိ အမွတ္ျပဳဟန္ ၾကည့္ျပန္ရာ သူတို႔ ထပ္ေတြ႔ၾကရမည္ကို ကတိေပးလိုက္သည္။ သူသည္ ဘဝတစ္ရပ္ကို ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္အျဖစ္ ဆြဲရေတာ့မည္။ လူျဖစ္ရသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါလိမ့္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ခ်င္ေလ၏။ ဒါႏွင့္ပဲ ဘုရားဆိုတာ ေပၚေပါက္ လာရသည္ထင္၏။

xxx

(ၾကည္ေအး)

မွတ္ခ်က္ - ဒုတိယအၾကိမ္ (ပန္းေရႊျပည္စာအုပ္တုိက္ ) ၊ တတိယအၾကိမ္ (Comet Books) ၊ စတုတၳအၾကိမ္ (စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာအုပ္တိုက္) မ်ားမွ ျပန္လည္ပံုႏႈိပ္ထုတ္ေ၀ရာတြင္ စာေပစိစစ္ေရးေၾကာင့့္ျဖတ္ေတာက္ခံရသည့္ စာသားမ်ားကို မူရင္း ပထမအၾကိမ္အတိုင္းျပန္လည္ရွာေဖြထည့္သြင္းထားပါသည္ ။ 

[ေက်းဇူးစကား X ေမာင္ ကုိကုိ ႏွင္႔ ျမနႏၵာ အတြက္ အလုပ္မ်ားသည္႔ၾကားက အားထုတ္ေပးခဲ႔ၾကေသာ မစႏၵာလႈိင္ ျမတ္သႏၱာ ညိဳ တုိ႔အား အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။]