ကြာျခားခဲ့သည္

(ရႈမဝမဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ Special Thanks to "Tin Min Htet")

(၁)

လြန္ခဲ႔ေသာ အႏွစ္ တရားငါးဆယ္ခန္႔က ဒလမွာ ဘယ္ေတာ႔မွမတည္႔ေသာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ အၾကီးျဖစ္သူမွာ အရုပ္လည္းမလွ ဥာဏ္လည္း အခ်ည္းႏွီး။ သည္အထဲက မိန္းမတကာႏွင္႔ ၿပိဳင္ခ်င္၍ မၿပိဳင္ရလွ်င္ ညီအစ္မခ်င္း ၿပိဳင္ခ်င္ေသာစိတ္ရွိသည္။ သူ႔မွာ အားကုိးျပဳစရာဆုိ၍ ဖေအရြာသူၾကီးက ခြဲေပးခဲ႔သည္႔ လယ္ဧက တေထာင္ခန္႔ရွိကာ ဒါကုိ အမွီျပဳ၍ မာနတလူလူ တက္ကာ ေက်နပ္ေနတတ္သည္။ အငယ္ျဖစ္သူမွာ ရုပ္အဆင္း ထယ္၀ါသည္။ စိတ္ေနလည္း ၾကီးျမင္႔သည္။ ဒလမွေန၍ ရြ႔ံေရာင္၀ါသည္႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တက္ကာက်ကာေနေသာ ရန္ကုန္ျမစ္က်ယ္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ၿမဳိ႔ေတာ္သုိ႔ ေမွ်ာ္ေလ႔ရွိသည္။ သူ၌လည္း အေဖ႔အေမြ လယ္ဧက တေထာင္ ရွိျပန္သည္။

သုိ႔ေသာ္ သူသည္ သူ႔အျဖစ္ကုိ ေက်နပ္သည္မရွိ။ ေတာရြာသူမွန္ေပမဲ႔ ရြ႔ံေပမည္စုိးသျဖင္႔ မုိးတြင္းေတာင္ ပိန္းတန္းဖိနပ္ႏွင္႔ ဆင္းရကား ဒလသားလူပ်ိဳသုိးတုိ႔သည္ ဘယ္သူ႔ကုိ ပုိစုံမက္အပ္သည္ကုိ စဥ္းစား၍ မရေခ်။ သုိ႔ေသာ္ အစ္မက စဥ္းစား၍ ရသျဖင္႔ ဒလသားႏွင္႔ပင္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ ညီမက ရန္ကုန္ကလာေသာ ေျမတုိင္းစာေရးမ်ားကို ဆုိလွ်င္ နည္းနည္း ၿပဳံးေယာင္ျပသည္။ အသက္ သုံးဆယ္ေက်ာ္လုမွ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ႏွင္႔ အိမ္ေထာင္က်သည္။ ၿပီးေတာ႔ လင္ကုိ ပစ္ထြက္သြားၿပီး ဘုိ(အဂၤလိပ္)ႏွင္႔ ရသလုိလုိ ဒလသားတုိ႔ ၾကားေသးသည္။ ဒလကုိေတာ႔ လုံး၀ ျပန္မလာေခ်။ အဂၤလန္ေတာင္ ပါေသးသလား မဆုိႏုိင္။

(၂)

ဒလ၌ အစ္မျဖစ္သူက ေမြးေသာ သားသမီးရွစ္ေယာက္အနက္ ကုိလြန္းေဖသည္ မေအႏွင္႔အတူဆုံးပင္။ သားဦးလည္းျဖစ္သျဖင္႔ မေအႏွင္႔ မခြဲရက္ေအာင္ ခင္သည္။ မေအကုိ သူပင္ ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ ျပဳသည္။ သူသည္ ရြာကုိ ခင္သူတည္း။ မေအက လႊဲေသာ လမ္းအလုပ္ကုိ သူ ဦးစီးရင္း ေက်ာက္နီလက္စြပ္ ၀တ္ရင္း ရွစ္လႊာပုဆုိးကုိ ဆီးရင္း သူ အိမ္ေထာင္ျပဳမည္႔ႏွစ္တြင္ လယ္ဧက ခုႏွစ္ရာေက်ာ္မွာ ခ်စ္တီးလက္သုိ႔ ေရာက္ႏွင္႔ေလ၏။

‘ေၾသာ္ ဥစၥာကံေပး မရေသး ေႏွာင္႔ေႏွးဗ်ာပါ မရွိရာ… တဲ႔ ဇာတာစန္းလက္ တက္ခဲ႔အခါ အက်ိဳးေပးလိမ္႔မယ္ အေမ ဘာမွမပူနဲ႔’ စသည္ျဖင္႔  အုိမင္းၿပီးျဖစ္ေသာ အေမကုိ အားေပးတတ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ သူ၌ အပူရွိသည္။ သူၾကိဳက္ေသာ မိန္းမကုိ စိန္နားကပ္ႏွင္႔ တင္ေတာင္းမွ ရႏုိင္မည္ဆုိသျဖင္႔ နည္းလမ္းဟူသမွ် ၾကံဆေလသည္။ ဆန္သဗၺန္ႏွင္႔ ဟုိဘက္ကမ္း တေခါက္လုိက္ကာ ေရႊေတာင္တန္း၌ ေနသည္ဆုိေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိရွာသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ရွာလုိ႔ေတြေသာ္လည္း မယားဘုိကေတာ္ကုိ စိတ္နာေသာ ေက်ာင္းဆရာကိုသာ ေတြ႔ရကား ဘာမွ မ စ ခ်င္ဟန္လည္းမရွိ။ မ စ ႏုိင္ပုံလည္း မေပၚေခ်။ ကုိယ္႔မွာ ပါလာသည္႔  ငွက္ေပ်ာခုိင္ႏွင္႔ အုန္းသီးမ်ားသာ ေပးဆုံးခဲ႔ရ၏။ အဲ တ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ကုိေတာ႔ ေတြ႔ခဲ႔ရ၏ ဆုိပါေတာ႔။ ေတာရြာသားေပမုိ႔ ေဆြမ်ိဳးကုိ ခင္ခ်င္ေသာ သတၱိရွိသျဖင္႔ ၀မ္းသာအယ္လဲ ရွိခဲ႔ရ၏။ သူတုိ႔က ခပ္စိမ္းစိမ္းရွိသည္ကုိပင္အျပစ္မျမင္ႏုိင္။ ဟင္ ငါ႔ႏွမေတြ ညီေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွာေမြးၿပီး အဂၤလိပ္ေက်ာင္း တက္သေဟ႔ ဟု မစားရဘဲ ၀ ေသာ သတင္းကုိပါးစပ္အျပည္႔ေဆာင္ကာ ျပန္ခဲ႔ရသည္။

ကုိလြန္းေဖသည္ သူၾကိဳက္ေသာ မိန္းမကုိေတာ႔ ရႏုိင္ေအာင္ သြက္လက္ေပသည္။ ျဖစ္ပုံမွာ ႏွမလတ္၏ စိန္နားကပ္ကုိ ဟန္ျပမည္ဟု ငွားကာ မိန္းမေတာင္းျခင္းတည္း။ သုိ႔ေသာ စိန္နားကပ္မက္သျဖင္႔ လင္ယူေသာမိန္းမက မဂၤလာေဆာင္သည္႔ေန႔မွစ၍ စိန္ဇာရံ နားကပ္ ကေလး မႈန္ပ်ပ်ကုိ နားမွမခ်ေလရာ ႏွမ နား၌ တနည္းအားျဖင္႔ မေျပာင္ေတာ႔ဘဲ တနည္းအားျဖင္႔သာ ေျပာင္ေလသတည္း။

သည္႔အတြက္ ႏွမ မျမစိန္သည္ တသက္လုံး မေက်ႏုိင္။ မွန္ၾကည္႔တုိင္း နားမွ မင္ကြက္ေသာ ဥႆဖရားနားေတာင္းကုိ ညိႈးမိသည္။ သူသည္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ အေဒၚႏွင္႔ နည္းနည္း ဆင္ခ်င္တယ္ ေျပာရမလားမသိ။ စိတ္ေနျမင္႔သည္။ အစြဲအလမ္းၾကီးသည္။ ေသသည္အထိ အစ္ကုိႏွင္႔ ေယာင္းမကုိ မေခၚေတာ႔။ မေျပာေတာ႔။  ေသေတာ႔လည္း ရန္ကုန္မွာ သြားေသသည္။ သူလည္း ရန္ကုန္သားႏွင္႔ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူရေသာ ရန္ကုန္သားမွာ ဗဟန္း၌ ပန္းၿခံ စုိက္စားသူ ျဖစ္ေလ၏။ မျမစိန္ကုိ မႏွစ္လုိသူမ်ားက ဘုရားကၽြန္မ်ိဳးထဲ ပါၿပီလုိ႔ေျပာသည္။ ေရႊတိဂုံဘုရားေစာင္းတန္းမွာ ပန္းတေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္လုိ႔ ေရာင္းဟန္ပင္ ျမင္သည္ ဆုိၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ တကယ္မွာ သူတုိ႔သည္ ၿခံေျမကုိေရာင္း၍ ပုိက္ဆံျဖစ္ ပုိက္ဆံက ဘာမွမျဖစ္ေတာ႔ဘဲ ကုန္သည္႔တစ္ေန႔၌ ေရႊတိဂုံဘုရား၏ မ်ားစြာေသာ ၿခေသၤ႔ရုပ္တရုပ္၏ တင္ပါးနားမွာ လူလည္းေနလုိ႔ရေသာ မစိန္ညႊန္႔ေဆးေပါ႔လိပ္ ပိုလုိစီးကရက္ သၾကားလုံး ဆားငန္သီး ၾကစုသီး စသည္တုိ႔ကုိ ေရာင္းေသာ ဆုိင္ကေလးဖြင္႔ျခင္းတည္း။ မျမစိန္၏လင္သည္ကမူ ရုိင္းေသာသူမဟုတ္။ သူသည္ ရန္ကုန္သား စစ္စစ္လည္းမဟုတ္။ အညာေသြးမ်ားစြာပါေလရာ ကပ္ေစးႏွဲတတ္ေသာ္လည္း ေဆြမွန္းမ်ိဳးမွန္း သိတတ္သည္။ ထုိေၾကာင္႔ ဒလမွ ၀င္ထြက္သြားလာေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိ ဘုရားဖူးလာရင္ သူ႔ဆုိင္မွာေတြ႔ေလ႔ရွိသည္။ မျမစိန္၏ေယာက်ၤားသည္ စီးပြားေရး၌ လာဘ္ျမင္သည္လုိ႔လည္း ဆုိရမည္ထင္၏။ မၾကာခင္ပင္ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဖြင္႔ကာ ဘုရားဖူးခရီးသြားမ်ားကုိ ေစာင္႔ေရာင္းေလ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔မယားမွာ သမီးတေယာက္ ေမြးၿပီးကတည္းက က်န္းမာသည္ရယ္လုိ႔မရွိဘဲ ဆရာမျပတ္ ေဆးမလပ္ေအာင္ ေနရေလရာ စုမိေဆာင္းမိ မရွိေခ်။

(၃)

အင္မတန္ ေအးသည္႔ ေက်ာင္းဆရာ(ယခုေက်ာင္းအုပ္ၾကီး)သည္ လင္သည္ကုိ ပစ္ေသာ မိန္းမ၏ ကေလး သုံးေယာက္အနက္ အငယ္ဆုံးလည္းျဖစ္ တေယာက္တည္းေသာ သမီးလည္းျဖစ္ စေနသမီးလည္းျဖစ္ေသာ တင္တင္သည္ ဖေအလုိ ေအးလည္းမေအး ေက်ာင္းဆရာလည္းမျဖစ္။ သူ႔အေဖက တားသည္႔ၾကားက ဆရာ၀န္အတက္ကုိသင္သည္။ တင္တင္သည္ မေအလုိ ထည္၀ါေသာရုပ္ရည္ႏွင္႔ စိတ္ေနျမင္႔ျခင္းရွိသည္။ မေအ႔ထက္ အနည္းငယ္ ပုိ မုိက္ခ်င္ခ်င္ ရွိသည္မုိ႔ အပ်ိဳဘ၀မွာ ရည္းစား သုံးေလးဆက္ ဆက္မိၿပီး တေယာက္ႏွင္႔မွမရ။ သုိ႔ေသာ္ တင္တင္၌ ေဆြမ်ိဳးမိဘကုိ ငဲ႔ေသာသတၱိပါလာသည္။ ထုိေၾကာင္႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ဖေအကုိငဲ႔ကာ သူ စိတ္မတူေသာ သူကုိ မယူျဖစ္။

အသက္အစိတ္ျပည္႔လု၍ “ေဒါက္တာေဒၚတင္တင္ အယ္လ္အမ္ပီ” ဟူေသာဆုိင္းဘုတ္ကုိ အိမ္မွာ ခ်ိတ္မိေသာ္ ဖေအေပးစားေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွ အဂၤလိပ္နည္းျပဆရာကေလးႏွင္႔ယူသည္။ ေဒၚတင္တင္သည္ သမီးလုိခ်င္သည္ဟု တျမည္တည္းျမည္ဆဲ သမီးတေယာက္ရသည္။ သူ႔သမီးအားျဖင္႔ သူ႔ဘ၀မွာ မေက်နပ္ဟူသမွ်ကုိ ေခ်ပစ္မည္လုိ႔ ၾကဳံး၀ါးသည္။ ဖေအကသာ မသိေသာ္လည္း ေဒၚတင္တင္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာကေလးဘ၀ကုိ ရခဲ႔သည္ဟုမရွိ။ စည္ကမ္းၾကီးေသာ ဖေအက သင္ၾကားသည္မ်ားကုိလည္း သံသယအတိႏွင္႔ အားနာစြာ လက္ခံသည္။ ဖေအက တသက္လုံး အျပစ္ဆုိလာေသာ မေအကုိ ျမင္ဖူးခ်င္သည္။ မေအကုိ ကာကြယ္ခ်င္သည္။ သူငယ္ခ်င္းၾကားမွာ မေအအေၾကာင္း စကား မစ၀ံ႔သည္မ်ားကုိ နစ္နာစိတ္ေပၚျပန္ေတာ႔ ကုိယ္ဘ၀ကုိယ္ စိတ္နာျပန္၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သာယာေသာ အိမ္ေထာင္ဘ၀ကုိသာ ေမွ်ာ္သည္။

သူရေသာလူမွာ သူ အထင္ၾကီးေလ႔ မရွိေသာ ေက်ာင္းဆရာပင္ ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ေန႔၌ သတင္းစာဆရာ ျဖစ္လာေလရာ ေက်နပ္ျခင္း တကြက္ေပၚခဲ႔၏။ သူ လုိခ်င္ေသာ သူ႔ေမွ်ာ္မွန္းရာတုိ႔ တည္ေစအံ႔ေသာ သမီးအလွကေလးကုိေမြးသည္။ ဖေအက ေယာက်ၤားေလးလုိခ်င္သည္လုိ႔ တ တတ ေနေသာ္လည္း သည္သမီးကုိ ဘယ္သူမွ ဘယ္လုိမွ ပိုမခ်စ္ေအာင္ ခ်စ္သည္။ ေမြးစ တစ္လ သမီးအတြက္ ေနာင္ ဖတ္စရာ စာအုပ္ၾကီးစာအုပ္ငယ္ကုိ အတြဲလုိက္၀ယ္ဆဲ။ ေဒၚတင္တင္သည္ သမီးကုိ ဘိလပ္ျပန္ အေမရိကန္ဆရာ၀န္မၾကီးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမပါ႔ ဟု အစီအစဥ္ေရးဆြဲေနေလ၏။

ထုိေၾကာင္႔ ကေလးကုိ ခ်စ္၍မ၀ရင္း နမ္း၍အားမရရင္းက မိဘေက်းဇူးဆုိတာေတြကုိ စဥ္းစားမိ၏။ ကေလးအတြက္ ရက္လၾကာရွည္ မအိပ္မေန ေစာင္႔ေရွာက္ရဖန္မ်ားေသာ္ မေအ႔ႏုိ႔တဗူးေက်းဇူးကုိ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ေက်ေအာင္မဆပ္ႏုိင္ဟန္ကုိ ေတြးမိျပန္၏။ ထုိေၾကာင္႔ မမွတ္မိေသာ မေအဘက္က ေဆြသံမ်ိဳးသံကုိ နားေထာင္၍ ေရႊတိဂုုံဘုရားတခါ အေရာက္မွာ တ၀မ္းကြဲအစ္မႏွင္႔ လမ္းေဖာက္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဒၚတင္တင္သည္ ရွက္စႏုိး ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္သာရွိေလဟန္ ခပ္ထန္ထန္ေနကာ အလုပ္မအားသည္ႏွင္႔ ၾကိဳးၾကားၾကိဳးၾကား ဘုရားဖူးေရာက္တုိင္း ၀င္၍ သၾကားႏွင္႔ႏုိ႔ဆီ ဒေရာေသာပါး ထည္႔သျဖင္႔ ခ်ိဳရဲအီလယ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ကုိမွာ၍ တခ်က္မွ် အာဆြတ္ၿပီး ပိုက္ဆံ မရမက ေပးေလ႔ရွိသည္။

(၄)

ေဒၚတင္တင္၏သမီးအလွ ခင္မမသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္၌ ဖေအေမွ်ာ္လင္႔သလုိ ပညာတတ္မိန္းကေလးလည္းမျဖစ္။ မေအျဖစ္ေစခ်င္သည္႔ ဆရာ၀န္လည္းမျဖစ္။ ခင္မမသည္ စိတ္ညစ္ညဴးေနကာ အတည္အက် တစ္ေနရာမွာ မေနခ်င္သလုိ ျဖစ္ေလ၏။ သူသည္ အင္းလ်ားေဆာင္၌ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာမွ် ေနခဲ႔ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ႔ေသာ္ ဥပစာဒုတိယပုိင္းကုိပင္ မေအာင္ေသး။ ဖေအက ၾကီးၾကပ္ဖတ္ေစခဲ႔ေသာ စာအုပ္ၾကီးငယ္တုိ႔ကုိလည္း လႊင္႔သာပစ္ခ်င္ေနသည္။ သူ လုပ္ခ်င္သည္မွာ ေဖာင္တိန္ပင္ႏွင္႔ ႏႈတ္ခမ္းထူ၍နီနီရဲရဲၾကီး ဆုိးထားဟန္ မိန္းမရုပ္ကုိ ဆြဲျခင္းသာတည္း။

မ်က္စိကမူ အလွကုိျမင္သည္။ ဆန္းသည္မွာ ၾကည္႔လုိက္လွ်င္လွသည္ မလွဘူးကုိ အရင္ျမင္၏။ ၿပီးေတာ႔ ျမင္ေနသည္႔အရာမ်ားသည္ အျပားလုိက္ေရာသြားကာ လက္ႏွင္႔ကုိင္ၾကည္႔လုိ႔ ထိမိမည္ ထင္ရသည္။ တခါတရံေတာ႔လည္း သူသည္ အလုံးအ၀ုိင္းမ်ားကို မ်ဥ္းေၾကာင္းသဏၭာန္ျမင္သည္။ လက္ႏွင္႔ေယာင္ယမ္းကာ ထပ္ဆြဲမိသည္။ ဒါကေတာ႔ ခုမွသာေျပာရသည္။ ခုမွျဖစ္သည္မဟုတ္။ မွတ္မိသမွ် ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ ျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။

ေနာက္တခုမွာလည္း နံနက္ ထ၌လည္းေကာင္း ညေနဆည္းဆာ၌ လည္းေကာင္း နက္ရႈိင္းေသာ မုိး၌ တခါတရံ ၿငိမ္သက္၍ တခါတရံ လႈပ္ရွားေသာ တိမ္ကုိၾကည္႔ေငးလုိ႔ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္သည္။ ေနကေပးသည္႔ အေရာင္ခုႏွစ္ေရာင္သည္ ေဘးတုိက္ျဖစ္ေစ ကြက္ေက်ာ္ျဖစ္ေစ ခုတမိ်ဳး စပ္၍ ေနာက္တမ်ိဳးစပ္ကာ ပါးစပ္မွ ဖြင္႔မေျပာသာေသာ မ်က္စိ၌သာထင္ရစ္ေသာ အေသြး ႏုရင္႔စုံစီကုိ ေရာေႏွာ ကူးယွက္ဟန္ကုိ ၾကည္႔ရင္ ငုိခ်င္ေသး၏။

ေကာလိပ္မွထြက္ခြာသည္႔ႏွစ္မွာေတာ႔ သူသည္ မက်န္းမမာပင္ျဖစ္ခ်င္သည္။ ထုိႏွစ္၌ သူသည္ မယ္ေရြးပြဲကုိလည္း ၀င္ခဲ႔ေသးသည္။ သူ႔အဖုိ႔ လွပေသာ အရုိးအဆစ္ ၾကြက္သားေျပျပစ္ဟန္သည္ ျမတ္ႏုိးဖြယ္ရာတည္း။ ထုိေၾကာင္႔ပင္ မွန္ေရွ႔၌ရပ္ကာ ကုိယ္လုံးတီးကုိ တေစ႔ငုငု ၾကည္႔ရႈခဲ႔ေလၿပီ။ ခင္မမသည္ ေက်နပ္ဖြယ္ဆုကုိ ရေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ ၀ုိင္း၀န္းလာေသာပရိသတ္ကုိ ရွဲခဲ႔ၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ရွိဦးေလးအိမ္မွာ အက်င္႔တဘာသာ စီ ေနေသာ ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြႏွင္႔ သြားေန၏။

ရွမ္းျပည္နယ္မွာ သူ ဖ်ားနာျခင္း စ သည္ ထင္သည္။ ေတာရြာကေလးမ်ား၌ သီခ်င္းကုိ ေပါက္ပန္းေစ်းဆုိေသာ ေတးသည္ကေလးမ်ား၏ ပါးအုိ႔နီကုိ သူ ခ်စ္၏။  

ေျမမွာ အေလ႔က်ေပါက္ေသာ ပန္းပြင္႔ကုိလည္း လူအခ်င္းခ်င္းလုိ စကားႏွင္႔ ႏႈက္ဆက္မိ၏။ ပန္းမ်ား၏ ေ၀ွ႔ယမ္းႏြဲ႔ဟန္ ေခါင္းငဲ႔ဟန္ ေနျခည္ ႏွင္႔ မုိးကုိ တုံ႔ျပန္ဟန္အားျဖင္႔ ပန္းမ်ား၏ ဘာသာစကားကုိ သူ နားလည္သည္ ထင္ေလသည္။

ေနာက္ဆုံး၌ကား သူ႔အနား၌ အသက္ေလးငါးဆယ္အရြယ္ မိန္းမၾကီးတေယာက္ ရပ္ေနသည္ဘဲ ထင္ျမင္၏။ ကုိယ္က တေနရာကုိၾကည္႔လွ်င္ သူက ထင္ရွားစြာ အနားမွာေပၚသည္။ လွည္႔ၾကည္႔ေသာ္အရိပ္ပင္မရွိၿပီ။ ထုိမိန္းမၾကီး၌ မ်က္ရစ္ထင္ရွား၍ ညိဳတုိတုိေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားရွိ၏။ အေပၚရႈးသြားေသာေရွးဆံထုံးႏွင္႔ မဟာနဖူးရွိသည္။ မဟာနဖူးမွာ နဖူးေထာင္႔ႏွစ္ဘက္၌ ဇာဂနာႏွင္႔ ႏုတ္ထားသျဖင္႔ ျဖစ္လာေသာ မဟာနဖူးတည္း။ ထုိေၾကာင္႔ ေထာင္႔ႏွစ္ဘက္၌ ဆံယဥ္ႏုမ်ားမရွိဘဲ ခပ္ျဖဴျဖဴေျပာင္ေျပာင္ေနသည္။ ဆတ္တြန္႔ ပန္းထုိးပ၀ါကုိလည္း စုံခ်သည္။ ပန္းထုိးပ၀ါမွာ စံပင္ပြင္႔ျဖဴႏွင္႔ရြက္စိမ္းေကာ႔ကေလးမ်ားကုိပင္ ထင္ရွားစြာ ျမင္သည္။ မိန္းမၾကီးက သူ႔ကုိ စကားေျပာခ်င္ဟန္မရွိ။

ရွမ္းျပည္နယ္မွ ျပန္လာၿပီး ခင္မမသည္ ေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္မသြာေတာ႔ေခ်။ အိပ္ရာထဲမွာလွဲၿပီး စာဖတ္ျပန္လည္း စာထဲ၌ မိန္းမၾကီးရုပ္ပုံကုိ ျမင္သည္။ သူ႔အခန္းထဲမွာ သည္မိန္းမၾကီး လာေနသည္။ ပုန္းကြယ္ေနသည္။ သူက ျမင္ရသည္။ သည္လုိလဲ ထင္သည္။ တေန႔၌ သူသည္ အိပ္ရာမွ ထ၍ခုန္မိ၏။

“ဟုတ္တယ္ေမေမ၊ မမ သိပ္လွ်မ္းတာဘဲ၊ ခုမွျမင္တယ္၊ သူ႔မွာ ေဒါက္ဖိနပ္ စီးထားတယ္၊ ခုံကအျမင္႔ၾကီးပဲ၊  ဖိနပ္က မမတုိ႔ စီးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ တကယ္႔ဘုိမေတြ စီးတဲ႔ ေျခဖမုိးနည္းနည္းကေလး ေပၚတဲ႔ ရႈးဖိနပ္ပဲ၊ သားေရအနက္ေျပာင္နဲ႔”

“ဘယ္သူလဲသမီး” ဟု မေအက ထိတ္လန္႔တၾကားေမးေသာ္……

“ေမေမေျပာဖူးတဲ႔ ဖြားဖြားျဖစ္မွာေပါ႔ ေမေမ႔အစ္မဘုိကေတာ္ဆုိတာေလ ဟုတ္တယ္ ေမေမ…. မမ ငယ္ငယ္က သိမ္ၾကီးေစ်း အေပၚထပ္မွာ ျမင္ဖူးတဲ႔ သီေပါဘုရင္႔ေဆြမ်ိဳးဆုိတဲ႔ အဂၤလန္ေရာက္ေနတဲ႔ အမယ္ၾကီးေတြနဲ႔ သိပ္တူတာဘဲ။ ပုိက္ဆံအိတ္ၾကီးၾကီးကုိ ခ်ိတ္ ေဒါက္ျမင္႔ ရႈးဖိနပ္ၾကီးစီးၿပီး ေခါင္းကေတာ႔ ဆံထုံးနဲ႔ ၿပီး ပ၀ါစုံ ခ်လုိက္ေသး”

ေဒၚတင္တင္ ဂရုစုိက္သျဖင္႔ ဆရာ၀န္႔သမီးကေလးသည္ ျပန္ ၀လာ လွလာ ေသာ္လည္း စိတ္သည္ ယခင္ကထက္ ဂနာမၿငိမ္ ရွိေလသည္။ ထုိေႏွာင္႔ယွက္ေသာ မိန္းမၾကီးက မေပ်ာက္ပ်က္။

ဖေအကမူ တီးတုိးသက္သာေျပာသည္မွာ- “မင္းသမီးကုိ ေယာက်ၤားေပးစားမွပဲ ျဖစ္ေတာ႔မယ္”

ကံမေကာင္းသျဖင္႔ ၾကားမိေသာ ခင္မမ သည္ ဖေအကုိ စိတ္နာကာ ေရာက္တက္ရာရာကုိ လွည္႔ပတ္သြားလာေနသည္။ သေဘာၤဆိပ္၌ သူ႔ကားကုိရပ္ကာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေငးေမာေနသည္။ သူသည္ လႈပ္ရွားေန၍ ေဘးမွ လူႏွင္႔ ပစၥည္းပစၥယ အားလုံးၿငိမ္သက္ေနသည္လုိ႔ သူ ေျပာင္းျပန္ထင္သည္။ စစ္စစ္ေတာ႔ ေဟာသည္ ေဟာသည္ လူသူႏွင္႔ ဆူသံညံသံ ဗလံတုိ႔၏ သညာသည္ တသမတ္တည္း စူးစုိက္လုပ္ခ်င္ရာ၌ ၿငိမ္ေနေသာ မိမိ၏ သညာ သည္ေတာ႔ အလုပ္မအား ရက္ေဖာက္ေယာက္သည္တကားလုိ႔ သူ သိ၏။ ထုိ သေဘာၤဆိပ္တြင္ ပုသိမ္သေဘၤာေပၚတက္သြားေသာ သူ႔အပါးတြင္ ရပ္နားေနက် မိန္းမၾကီးကုိ ျမင္လုိက္ရသည္။ မိန္းမၾကီးသည္ သူ႔ကုိ အမွတ္မထင္ တခ်က္ လွည္႔ၾကည္႔သြားေသး၏။ မိမိကုိ အျပစ္တင္လုိဟန္ ရွိသည္။ ဘာေၾကာင္႔လဲမသိ။ ထုိခဏ၌ သူ သြားေတာ႔မွာလား ျပန္မလာေတာ႔ဘူးလား ရယ္လုိ႔ ပူပန္ျခင္း ျပင္းစြာ ျဖစ္ေလသည္။ ထူးဆန္းေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္လာသည္။ ထုိေနာက္ အိမ္သုိ႔ ကုိယ္႔အခန္းသုိ႔ ျပန္ေျပးခဲ႔၏။ သည္မွာ သူ ရွိေသးသလား မသိ။ အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ အခန္းသည္ ဟာလာဟင္းလင္း ေနသည္ ထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ပုသိမ္သေဘာၤထြက္ေသးမည္မဟုတ္။ ခုႏွစ္နာရီထုိးၿပီးမွ ထြက္မည္။ သည္လုိဘဲ သိျမင္သည္။ မိန္းမၾကီးကုိ မီမွျဖစ္မည္။ သူက အျပစ္တင္ခ်င္သည္။ ဒီတခါမမီလွ်င္ ဘယ္ေတာ႔မွ ဖမ္းလုိ႔ရေတာ႔မယ္မဟုတ္။ ခင္မမကုိ ခြင္႔လႊတ္ေတာ႔မည္လည္းမဟုတ္။ ထုိေၾကာင္႔ တသက္လုံး စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းလည္း ရရွိေတာ႔မယ္မဟုတ္။ ဒါေၾကာင္႔ပင္ ပန္းခ်ီသင္ခန္းစာမ်ားကုိ ယူခဲ႔သည္ထင္သည္။ မိန္းမၾကီး သေဘာၤဆိပ္မွဆင္းဟန္ကုိ အဖန္ဖန္ ေရးဆြဲခဲ႔ေလသည္။

ဒါေၾကာင္႔ပင္ အဆုံးတေန႔မွာ သူ၏ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ ျပခန္းမ်ား၌ ျဗဳန္းကနဲ အမ်ားအျပား ဆြဲခ်ိတ္ခဲ႔ရသည္ ထင္သည္။ ယခုမွဘဲ စိတ္ၿငိမ္သက္ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ လွည္႔ပတ္သြားလာၿမဲပင္။

“ေဖေဖတုိ႔ ဒီေလာက္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထားလ်က္နဲ႔ သမီးရယ္” ဟု ဖေအကဆုိလွ်င္-

“ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားခဲ႔လုိ႔ ဒီေလာက္ အၾကာၾကီး စိတ္မခ်မ္းသာတာေပါ႔ အရင္ကတည္းက ညွင္းဆဲခဲ႔ရင္ အမ်ားၾကီး စိတ္ေအးခ်မ္းရမယ္” ဟု ခင္မမက ေျဖခဲ႔၏။

ေဖေဖႏွင္႔ေမေမ နားလည္ေလသလား ခင္မမ မသိ။

(၅)

ယခုေတာ႔ မိဘႏွစ္ပါးႏွင္႔ မက အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ပါ စိတ္၀မ္းကြဲသည္။ သူတုိ႔အလုိရွိေသာ အ၀တ္အစား ေကာင္းစြာ ၀တ္၍ အလုပ္ခြင္သုိ႔ မွန္မွန္သြားေသာ အထက္တန္းစား ပညာတတ္မိန္းမ ဘယ္နည္းႏွင္႔မွ မျဖစ္ၿပီ။ သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိလည္း ျပဳေတာ႔မည္မဟုတ္။ အေၾကာင္းမူကား သူ မခ်စ္ၾကိဳက္ေသးေသာ္လည္း ႏွစ္လုိသူမွာ သူ႔လုိပင္ ေက်ာင္းတ၀က္တပ်က္သာေနဖူး၍ လွည္႔ပတ္သြားလာျခင္းကုိ အတူလုပ္ခ်င္သည္႔ သတင္းေထာက္တေယာက္မွ်သာျဖစ္ေလ၏။

“ကုိစုိး” လုိ႔ တလုံးတည္း သူ ေခၚေလ၏။ ကုိစုိး၏ေခါင္းပုံသဏၭာန္ကုိ သူ သေဘာက်၏။ ကိုစုိးဆံပင္ၾကားသုိ႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ားဖြသြင္း စမ္းသပ္ၿပီး ထုိလက္မ်ားမွတဆင္႔ ပိတ္ကားေပၚသုိ႔ ေျပာင္းခ်လုိက္၏။ ၿပီးေတာ႔ မႈန္ေျပေသာ ရာသီဥတုက သြန္းက်လာေသာ အေရာင္ကုိ ျခယ္သ၏။ ကုိစုိး၏ လက္မ်ား ေျခမ်ားကုိလည္း အမူအရာ စုံေစ႔ေအာင္ ထား၍ ေရးဆြဲ၏။ ဘာေၾကာင္႔ တူရိယာပညာကုိ မသင္ခဲ႔မိပါလိမ္႔။ တေယာထိုးတံကုိ ကုိင္ဟန္ စႏၵရားခလုတ္ျပင္၌ရြယ္ဟန္… သိပ္ကိုလွမွာဘဲ၊ သုိ႔ေသာ္ ကုိစုိးက အသက္အႏၱရယ္ျဖစ္ေစေသာ လက္နက္ကရိယာကုိ ကုိင္ခ်င္ဟန္ ရွိေလသည္။ ကိစၥမရွိပါ။ အေရးၾကီးသည္မွာ အတူသြားလာလွည္႔ပတ္ေနဖုိ႔သာ ျဖစ္သည္။

ထုိေၾကာင္႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြားလာလွည္႔ပတ္ဆဲ တရံခါ၌ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေရႊတိဂုံဘုရားရွိ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ေရာက္သည္။ မေတာ္မဆေရာက္သည္လည္းမဟုတ္။ တမင္လာခဲ႔သည္လည္းမဟုတ္။ ခင္မမက ဆာသည္။ ကုိစုိးက သည္ဆုိင္မွာ ယခု ထမင္းေရာင္းသည္ကုိသိသည္။ သည္ ေမွာင္ေသာ ထုိင္းေသာ ေရပုပ္သုိးေသာ ေနရာမ်ိဳးကုိ ႏွစ္ေယာက္စလုံးပင္ ေရာက္ဖူးခ်င္သည္။ ထုိေၾကာင္႔ ညစ္ထပ္ထပ္ မိန္းကေလးတေယာက္ ပန္းကန္ေဆးေနသည္ကုိ ျမင္ရင္ပဲ ဘာမွ မတုိင္ပင္ဘဲ စြတ္ကနဲ ၀င္လာၾကျခင္းတည္း။

မိန္းကေလးက ပထမ လန္႔ဖ်ပ္သြားဟန္ရွိ၏။ ၿပီးေတာ႔ မၿပဳံးမရယ္မ်က္ႏွာေသ ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ႏွင္႔ “ဘာလုိခ်င္လဲ” ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ ခပ္တုိးတုိးေမးေလသည္။

“ထမင္းရမလား”

“ရပါတယ္ ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ငါးျမင္းခ်ဥ္ရည္ပဲ ရမယ္”

“ဘဲဥရွိလား ေၾကာ္ေပးစမ္းပါ”

“ရွိတယ္”

သုိ႔ေသာ္ မိန္းကေလးသည္ အတြင္းဘက္သုိ႔ ၀င္သြားၿပီး ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာလုိ႔မွ ေပၚမလာေခ်။

“ျမန္ျမန္လုပ္ပါဗ်ိဳ႔ ဆာလွၿပီ” ဟု ကုိစုိးက ေဒါသသံႏွင္႔ တခါေအာ္မရ ႏွစ္ခါေအာ္မွ ထြက္လာၿပီး “ဘဲဥမလာေသးလုိ႔ပါ သြား၀ယ္ခုိင္းေနတယ္” ဟု ေျဖေသးသည္။

“ျဖစ္မွျဖစ္ရတယ္… ကဲ ရွိတာ ထည္႔” ဆုိေသာ္-  “ငါးျမင္းခ်ဥ္ရည္ ကုန္သြားၿပီ ၾကက္သားဟင္းဘဲရွိတယ္၊ ေအးေနလုိ႔ ေႏႊးလုိက္ဦးမယ္ေနာ္ ေႏႊးလုိက္ရမလား” ဟုေမးကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။

ကုိစုိးက “ျပန္မလား” ဟုေမးေသာ္ ခင္မမ ေျဖသည္မွာ-

“မျပန္ခ်င္ဘူး၊ သူ႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔ခ်င္တယ္”

နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာမွ ထမင္းဟင္း ရ၏။ ဒါေပမည္႔ အားလုံး ေအးစက္စက္ပင္။ ဘဲဥေၾကာ္တခုပင္ ဆီပူပူေလာင္ေလာင္ႏွင္႔ရွိသည္။ ပုိက္ဆံေပးေသာ္ မိန္းကေလးသည္ မွား၍ ပုိအမ္းေသး၏။ ျပန္ေပးသည္ကုိ နားမလည္လုိ႔ နားလည္ေအာင္ ေျပာရေသး၏။ စီးကရက္တဗူး ၀ယ္သည္ကုိလည္း ဗီရုိထဲမွ ဆြဲယူၿပီး ေပးဖုိ႔ရာကုိ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘဲ ျဖစ္ေနေသး၏။

စိတ္မရွည္ႏုိင္ဘဲ ထြက္လာမွ “မယူေတာ႕ဘူးလား ဗြီ ယူမလား ဘားမားစတိတ္လား” ဟု လွမ္းေအာ္ေမးကာ က်န္ရစ္သည္။

ကုိစုိးက “ကုိင္း.. ဒီေလာက္ ဖ်င္းတဲ႔ အ တဲ႔ လူ သတၱ၀ါလည္း ရွိေသးသကုိးေနာ္။ သနားေတာ႔ သနားပါရဲ႔။ ဦးေႏွာက္က တိရစၦာန္သာသာဘဲ။ သူ႔ကေလးလားမသိ ဟုိ ဘဲဥ သြား၀ယ္တဲ႔ေကာင္ေလးဆုိတာလည္း ပါးစပ္ကုိ တခ်က္မွ မပိတ္ဘူး။ ထမင္းစားတဲ႔နား လားၿပီး ေငးေနလုိက္တာ။ မမကုိ သိပ္အားနာသြားတာဘဲ၊ ဒီဆုိင္ထဲ ေခၚလာမိတာ”

“ မမကုိေကာ ဘယ္႔ႏွယ္႔ ထင္သလဲ”

ကုိစုိးက နားမလည္ေခ်။

“မမရဲ႔ဦးေႏွာက္ေကာ ဘယ္႔ႏွယ္႔ေနသလဲလုိ႔ေျပာတာ”

“ ျဖစ္မွျဖစ္ရတယ္ကြာ။ မမရဲ႔ ဦးေႏွာက္က အံ႔ၾသစဖြယ္ ဦးေႏွာက္ပဲ၊ စားရရင္ ပုဇြန္ဆီထက္ဆိမ္႔ဦးမယ္” ဆုိဆဲ….။

ခင္မမသည္ အိမ္ကုိ အလ်င္အျမန္ ျပန္ခ်င္၏။ ခုနက မိန္းကေလး ရုပ္သဏၭာန္ သညာမွာ ထင္ဆဲ။ စကားေတာင္ မ်ားမ်ား မေျပာခ်င္။

ခင္မမ၏ “ညီအစ္မ၀မ္းကြဲ” အမည္ရွိ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏ပုံကားသည္ စကားေျပာစရာေတြ မ်ားစြာ ရွိလာေစျပန္၏။ ခင္မမ၏ ေခါင္းႏွင္႔ ေရႊတိဂုံဘုရားေစာင္းတန္း ထမင္းဆုိင္မွ ကေလးမ ေခါင္းပုံတုိ႔ ျဖစ္ေလ၏။

“မ်က္ႏွာက်ပုံက ဆင္သလုိဘဲ၊ တေယာက္ကေတာ႔ ပန္းခ်ီဆရာ႔မ်က္ႏွာဘဲ၊ ပညာဥာဏ္ရဲ႔ ျပယုဂ္ပဲ။ တေယာက္က ညစ္ထပ္ပါဗ်ား။ ပါးစပ္ကလဲ ေဟာင္းေလာင္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းက တြဲလြဲ ထူေပ႔ အ ေပ႔ ဆုိတဲ႔ရုပ္ပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာက ဒီဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခုကုိ ဘာေၾကာင္႔ ညီအစ္မေတာ္တယ္လုိ႔ ဆုိရသလဲ”

“သိပၸံပညာမွာလုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခု ဆြဲငင္တာကုိ ဆုိခ်င္တာလား”

“စိတ္ပညာမွာလုိ အေကာင္းနဲ႔အဆုိး တြဲတာေျပာခ်င္တယ္ထင္ပါရဲ႔”

“အေတြးႏွစ္ခုကုိ တၿပိဳင္နက္တဲ ေဖာ္တာလုိ႔ပဲ ထင္တယ္”

ကုိစုိးကမူ “နာမည္ကုိ နားမလည္ပါဘူး” ဟုဆုိဆဲ၊ လူပရိသတ္၏ စကားကုိၾကား၍ ရယ္ေမာေသာ ခင္မမက တည္ၾကည္သြားၿပီးလွ်င္ “ပုံတပုံေျပာစရာရွိတယ္” ဟု ဆုိေလသည္။

ပုံေျပာစရာ တကယ္ ရွိေပသည္။ ခင္မမ သိသည္တည္း။ သူ ငယ္စဥ္က ဘုရားသုိ႔ ေမေမႏွင္႔လုိက္လာလွ်င္ သည္ဆုိင္မွာ ၀င္ၿပီး ေမေမက လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သူက သၾကားလုံး စားၿမဲတည္း။ သူ စားေလ႔ရွိသည္မွာ တကယ္႔ကုိ ငရုတ္သီးစိမ္းေတာင္႔ႏွင္႔တူေအာင္လုပ္ေသာ အနီေရာင္ အစိမ္းေရာင္ သၾကားေတာင္႔မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ေမေမက ပုိက္ဆံ အတင္းေပးေလ႔ရွိသည္။ ေဒၚေလး မျမစိန္က အတင္းျပန္ေပးသည္။ တခါတရံ ေမေမ႔ကုိ ေပးလုိ႔မရလွ်င္ မသိမသာ ခင္မမ လက္ထဲ လာထည္႔တတ္သည္။ ထုိအခါ ခင္မမ သည္ ေမေမ မသိေအာင္ က်ိတ္ယူခဲ႔ကာ အိမ္ျပန္လွ်င္ ၀ယ္စားၿမဲပင္။ သည္ေနရာကုိ ျပန္မေရာက္သည္မွာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ျပည္႔ေတာ႔မည္။ ခင္မမ ကေတာ႔ သည္ေနရာကုိ ျဖတ္သြားလွ်င္ လွမ္းၾကည္႔ၿမဲ။ ေဒၚေလးမျမစိန္ေသၿပီလုိ႔ ၾကားလုိက္၏။ ဦးေလးကုိေတာ႔ ပုလိပ္အ၀တ္အစားၾကီးႏွင္႔ သိမ္ၾကီးေစ်းေထာင္႔မွာ တခါ ေတြ႔လုိက္၏။ သူက ဂါ၀န္၀တ္ ကေလးမ ဘ၀က အပ်ိဳၾကီးျဖစ္လာသည္ကုိ မွတ္မိႏုိင္ျခင္းမရွိ။ သူကသာ ဆံပင္ျဖဴရုံ ျဖဴလာေသာ ရုပ္အနည္းငယ္ ၾကမ္းလာေသာ ဦးေလးကုိ မွတ္မိသည္။ အဲ…သူ႔နာမည္က ကုိၿငိမ္းဘဲ။ ဦးေလးကုိၿငိမ္းပဲ။ ႏႈက္ဆက္မယ္လုပ္ၿပီးမွ ႏႈက္မဆက္ခဲ႔။ ဘုရားမွာ ထမင္း ၀င္စားစဥ္ကလည္း ႏႈက္ဆက္လုိက ႏႈက္ဆက္မည္ စိတ္ကူးခဲ႔သည္မွာ အမွန္တည္း။ အနည္းဆုံး ကုိစုိးကုိေျပာျပမည္ စိတ္ကူး၏။  ဘာေၾကာင္႔လဲမသိ၊ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္။ ယခုေျပာျပမည္ရယ္လုိ႔ ရည္ရြယ္ျပန္လည္း စကား ဘယ္လုိ စ ရမည္။

“ကဲ ေျပာပါဦး” ဟု ကုိစုိးကေမးေသာ္ ခင္မမသည္ လ်င္ျမန္စြာဆုံးျဖတ္ကာ “တုိတုိေလးပါပဲ၊ တလုံးတည္းေျပာရမယ္၊ အဲဒီကားရဲ႔ ဒုတိယနာမည္ေပါ႔” ဟု ေျပာျပသည္။

“ကြာျခားခဲ႔သည္….. ေပါ႔”

“ထူးၿပီး နားမလည္ပါဘူး” ဟု ကုိစုိး ဆုိဆဲ……

ခင္မမ ေတြးသည္မွာ ပရိသတ္ကုိ နားလည္ေအာင္ ငါ ေျပာမျပႏုိင္ဘူး၊ ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိေတာ႔ ေျပာျပခ်င္စိတ္ မရွိလုိ႔ေပါ႔။ ဒါအမွန္ဆုံး စကားဘဲ၊ ငါ႔တာ၀န္က ပုံဆြဲျပရုံဘဲ၊ ငါ ဘာမွေျပာမျပတဲ႔အတြက္ ပုံကားဟာ ပုိၿပီး ခမ္းနားခ်င္သူအဖုိ႔ ပုိၿပီး ခမ္းနားႏုိင္ပါတယ္။  ။


ၾကည္ေအး
( ရႈမ၀ ေအာက္တုိဘာ ၁၉၅၇ )