(ရႈမဝမဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ ပန္းခ်ီ - အုန္းလြင္၊ Special Thanks to "Tin Min Htet")
ေလာကၾကီးသည္
ကာမေဘာင္ၾကီးေပတည္းဟု ဘုန္းဘုန္းေဟာျပခဲ့သည္မွာ မွန္လွပါကလား...ဟု သန္းၾကည္ ေအာက္ေမ့မိသည္။
ေယာက္်ား၊ မိန္းမအရြယ္အစားစား အတန္းစားအမ်ိဳးမိ်ဳးတို႔သည္ ကာမဘံုသားမ်ားျဖစ္ေသာ ေနရာ၌
ဂ်ပန္ေကာ္ရုပ္မ်ား တခုႏွင့္တခု မကြဲျပားသလို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ တူၾကသည္တကား၊ ေၾသာ္... ကာမေဘာင္ၾကီးမွာ
လူျဖစ္လာရတာမို႔လည္း ထမင္းဝဝ စားရေတာ့သကိုးဟု သန္းၾကည္သည္ တရားက်ရာကေျပာင္ေခ်ာ္မိေလသည္။
သန္းၾကည္သည္
မွန္ထဲက ကိုယ့္ရုပ္ကိုေငးစိုက္၍ၾကည့္မိျပန္၏။ ရွည္လ်ားေသာ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ဘီလူးသည္
တစ္တစ္ရစ္ရစ္ အသားညိဳညက္ညက္ မိန္းမတေယာက္ပံုကို ကိုးယိုကားယား ျပေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ၾကည့္ေလ့
မရွိလွ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာတယ္မလွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ၏။ မ်က္ႏွာခပ္ဝိုင္းဝိုင္းလံုးလံုးမွာ
ႏွာေခါင္းပါးစပ္၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးတို႔သည္ တခုမွ လွတယ္ဟုမရွိ။ ကံမသျဖင့္ အားလံုးစုလိုက္ေသာ္
အဆင္ေျပရွာသည္။ သန္းၾကည္၏ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္မွာ ၾကြၾကြရြရြေတာ့ အရွိသားပင္...၊ ေၾကာ့ရွင္းသည္
မဟုတ္ေသာ္လည္း ဝတ္ပံုစားပံုေၾကာင့္လား၊ အေနအထိုင္ေၾကာင့္လားမသိ၊ စိတ္ထိခိုက္စရာေတာ့
ျဖစ္ေလသည္။ အသားေရာင္ကို ရွိသည့္အတိုင္းျပေသာ ေအာ္ဂန္ဒီ မ်ားမ်ားပဒုမၼာအကႌ်ကို ဗိုက္မွေဘာ္လီခ်ိတ္ထိုးထားတာ
ေပၚေအာ္ တိုတုိဝတ္သည္။ အကႌ်မွာ က်ပ္လည္းက်ပ္ေလရာ၊ ၾကယ္သီးကို ဆြဲတပ္လိုက္ေသာ္ ကန္႔လန္႔အစင္းအရစ္မ်ား
စီရီလာသည္။ ရင္ဘတ္ ၾကယ္သီး တလံုးကိုမူကား မတပ္ဘဲထားလိုလွရာ ရင္ဖုံးသည္ ဝ တျခမ္းလိုေကြးကာ
ဟေနေလသည္။
သန္းၾကည္၏အလွမွာ
ထိုမွ်ပင္ရွိသည္။ သူမ၌ ၾကီးမားၾကမ္းတမ္းေသာ လက္မ်ားေျခမ်ား ရွိသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကား
အရစ္ရစ္တြန္႔၍ ပုတိုသည္။ လက္သည္းမ်ားသည္ အဖ်ားကား၍ ပက္ျပဲျဖစ္ေနသည္။ ေျခေခ်ာင္းမ်ားမူကား
အင္မတန္ညိဳမဲကာ သနပ္ခါးေၾကာင္းမ်ားအုပ္ကာ ျပားပပ္ ျပန္႔က်ဲလ်က္ရွိသည္။ သန္႔ရွင္းျခင္းလည္းမရွိ၊
သို႔ေသာ္... သန္းၾကည္သည္ ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္ေခ်။
သန္းၾကည္အဖို႔
အလွကို တန္ဖိုးထားျခင္းမရွိ။ သူမ၌ ကာမဂုဏ္ သစၥာတရားတခုသာ ရွိေလသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေၾကးစား၍
ေယာက်္ားတကာႏွင့္ အိပ္ေသာ မိန္းမတေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ သူမ၌ ကိုယ္ခႏၶာရွိလွ်င္ ေတာ္ေပျပီ။
မိမိကို ထမင္းေကၽြးေသာ
ကုိယ္ခႏၶာကို သန္းၾကည္သည္ မွန္ထဲမွေန၍ ၾကည့္မဝေတာ့ေခ်။ တေနကုန္ အိပ္ထားသျဖင့္ တြန္႕ေၾကေသာ
အကႌ်ကို ဆြဲဆန္႔သည္။ အနီႏွင့္ အဝါပြင့္မ်ားျခယ္ေသာ လင္မရစ္လံုခ်ည္ကို ျပင္၍ ကိုယ့္ဓေလ့အတိုင္း
ဘိုသီဘတ္သီ ဝတ္သည္။ ခါးေသးသျဖင့္သာ မေခ်ာက်ျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သန္းၾကည္သည္ ေခါင္းျဖီးစျပဳေလသည္။
အျပင္၌ မိုးသည္ဖြဲေန၏။
မိုးသံကို နားေထာင္ရသည္မွာ ပ်င္းစရာပင္၊ ဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခားဘာမွ မရွိ၊ ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ေနတာမ်ားကိုသာ
ေတြ႔ရသည္။ ရုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္မ်ားကိုလည္း သိပ္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေခ်၊ ပိုက္ဆံလည္း ကုန္လွေသာေၾကာင့္ေပတည္း။
ရွာရခက္ေသာေငြကို စုရမည္။ စုႏိုင္မွ သည္အတိုင္း ျငိမ္ျငိမ္ေနသြားႏိုင္မည္။
ေခါင္းျဖီးျပီးေသာ္
သန္းၾကည္သည္ငိုင္ေနျပန္သည္။ အိပ္ေရးဝဝႏွင့္ ငိုင္ရျခင္းမွာ စည္းစိမ္ရွိလွ၏။ စိတ္သည္ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္
ဟိုသည္ကို ေရာက္လာသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ ညေန ထမင္းခ်က္ဖို႔အေၾကာင္း၊ မနက္ျဖန္
ဆူးေလဘုရားပြဲေတာ္မွ ၾကည့္ခ်င္ပြဲ သြားရမည့္အေၾကာင္း။
သန္းၾကည္သည္
အိမ္ေရွ႕အိမ္ကိုၾကည့္မိသည္။ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွသည္။ တံခါးမ်ားလည္း ပြင့္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌
ေယာက်္ားခ်ည္းေလးေယာက္ေနသည္။ အသက္အၾကီးဆံုး ျဖစ္ဟန္တူေသာ အသက္သံုးဆယ္ရြယ္လူမွာ ကိုတင္လွအမည္ရွိ
ရံုးဝန္ေထာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ လူပ်ိဳဟုေျပာကာ ရႈပ္ေပြရမ္ကားလွေသာ လူေပတည္း။ သို႕ေသာ္
အျမင္ကပ္စရာ မာနၾကီးလွသည္။ သန္းၾကည္က ျပံဳး၍မွ ျပန္မျပံဳးခ်င္ေသာ ေခြးမ်ိဳးၾကီးပင္၊
အရက္ေသာက္လွ်င္လည္း လံုခ်ည္မႏိုင္ေအာင္ ေသာက္တတ္သည္။ သူႏွင့္တြဲေသာ ေကာင္မမ်ားမွာ ငယ္ငယ္လွလွႏွင့္
အဂၤလိပ္စကားတတ္ၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တလွည့္ အခန္႔မသင့္လွ်င္ေတာ့ မိမိကိုၾကိဳ႕ရဦးမည္ဟု
သန္းၾကည္က ထင္စားထားေလသည္။ သည္ေတာ့မွ လက္စားေခ်ရမည္။
ကိုလွတင္ထက္
နည္းနည္းငယ္ပံုရေသာ ရခိုင္ၾကီးမွာ လူေအးၾကီးပင္၊ သူ႔နာမည္က စံထြန္းလွေက်ာ္ဆိုလား၊ ေက်ာ္ထြန္းလွစံဆိုလား၊
စံလွထြန္းေက်ာ္ဆိုလား။ ေရွ႕ေနာက္ညီညီ မမွတ္တတ္ပါျပီ။ ရိုးလိုက္သည္မွာ ထင္းတုံးၾကီးအတိုင္းဟု
သန္းၾကည္ကဥပမာထားသည္။ လူအိုပမာ ျငိမ္းခ်မ္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း သည္လူသာလူပ်ိဳ အစစ္ဟု လည္ပတ္ေသာ
သန္းၾကည္ကသိသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ သန္းၾကည္သည္ ဘယ္လိုမွစိတ္မထား၊ အဖက္လည္းမလုပ္ေခ်။ သူဘာအလုပ္လုပ္သည္ဆိုတာေတာင္
မသိ။
အသက္အစိတ္ခန္႔ရွိ
အသားညိဳညိဳ၊ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းေသးေသးေကြးေကြးလူကား သန္းၾကည္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေအာင္ခင္
ျဖစ္ေလသည္။ ေအာင္ခင္ကို သန္းၾကည္ အံ့ၾသသည္။ ေက်ာင္းသားဆိုျပီး ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္သည္လည္း
မရွိ၊ စာေမးပြဲလည္း အင္မတန္ ေျဖခဲသည္၊ ေျဖလွ်င္လည္း ေအာင္ခဲသည္။ အဝတ္အစားကိုလည္း ဂရုမစိုက္၊
ဘန္ေကာက္ လံုခ်ည္ဝတ္ေသာ္လည္း အဖို႔တန္မွန္းမသိ၊ ေခါင္းကလည္း ပြေယာင္းေယာင္းႏွင့္၊ မ်က္ႏွာက
လက္လည္းမရွိသည့္ ပူစီကေလးလိုေနေသာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမ်ားၾကည့္လွ်င္ တဇြတ္ထုိးမိုက္မဲဟန္ကေလးကို
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားမွာ၊ မ်က္နက္ဆန္မ်ားမွာ၊ နဖူးေရမ်ားမွာ ေတြ႔ရသည္။ ေအာင္ခင္ေၾကာင့္
ယခုတေလာ ပိုက္ဆံရႊင္ရသည္။ သူသည္ သန္းၾကည္ကို အလုပ္ျပီျပီသသ မဆက္ဆံေခ်။ အလကားေနရင္းႏွင့္
တဆယ္ငါးက်ပ္ ေပးလွ်င္ေပးသည္။ ပင္နစ္စလင္ဖိုးေၾကာင့္ သူပိုက္ဆံမရွိသည့္အခါမူကား သန္းၾကည္သည္အေၾကြးစာရင္းႏွင့္
မွတ္တတ္သည္။ ေအာင္ခင္ကမူ ဘာမွ သတိမူဟန္မရွိ၊ သူအလိုရွိလွ်င္ တံခါးလာေခါက္တတ္သည္။ အလိုမရွိလွ်င္
မ်က္ႏွာထား ခပ္ၾကီးၾကီးႏွင့္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ လုပ္္တတ္သည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ခင္ကေလးေတာ့
ဘုန္းတန္ခိုးၾကီးလို႔ အသက္ရွည္ပါေစ။
က်န္တေယာက္မူကား
တေယာေက်ာ္ ကိုေမာင္ေမာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္မွာ မိန္းမႏွင့္ကေလးမ်ားကို အညာမွာထားခဲ့ျပီး
ရန္ကုန္မွာေသာင္တင္ေနေသာလူျဖစ္ေလသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ အျငိမ္မေနႏိုင္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္အတူ
ေမြးဖြားလာသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ တေယာထံုးတံႏွင့္ သံၾကိဳးမ်ားကို မကလိရလွ်င္ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို
တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္တတ္သည္။ တေရးႏိုးထျပီး တီးဆိုလွ်င္ တီးဆိုသည္။ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္ႏွင့္
ကပ္ေနေသာ သူ႕အိပ္ရာေပၚ၌ ပက္လက္ၾကီးလွဲကာ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို မွတ္လွ်င္မွတ္ေနသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ကား
လူေခ်ာပင္။ သူသည္ သန္းၾကည္ကို စြဲမက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္တတ္သည္။
ျပီးေတာ့လည္း ဘာမွ မလႈပ္ရွားေခ်။ သူ႔ေသြးမ်ားသည္ ေရခဲသာသာပင္ ေႏြးမည္ထင္ရသည္။ သည္လိုပင္စြဲမက္ေသာ
မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ၾကည့္ေနကာ ၾကည့္ၾကည့္ေနရင္းျဖင့္သာ အဆံုးသတ္သည္။ သန္းၾကည္က
ၾကိဳးစားပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ တံခါးလာမေခါက္ေခ်။
သူတို႔ႏွင့္သိရသည္မွာ
ေအာင္ခင္မွတဆင့္ ျဖစ္ေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ သူတို႔အားလံုးကို မိမိထက္ အင္မတန္ အထက္တန္းက်သည္ဟုထင္ကာ
သိပ္ျပီး မရဲလွေခ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တခါေသာ အခါ၌မူကား... ေယာက်္ားဟူေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္၏
အရိပ္အေရာင္မ်ားကို သူတို႔၌ အားတက္စရာ ျမင္ရသည္။ စင္စစ္ေသာ မိန္းမတေယာက္ျဖစ္ေသာ မိမိကိုသူတို႔သည္
အလိုရွိၾကသည္ကို သူမ ေတြ႔ရေလသည္။ ရခုိင္ၾကီးသည္ပင္ မရိုးေသာအခ်ိန္ကို ေတြ႔သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း
ပူေႏြးလာသည္ကို ေတြ႔သည္။ ကိုယ္ယံုၾကည္ေသာ တံခါးေလးေတြ ကိုယ္စီပတ္ထားၾကတာသာရွိသည္။ သန္းၾကည္သည္
ေအာင္ခင္ကေလးကို အံ့ၾသျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ကား သူမ၏ သစၥာတရားအတိုင္းပင္ ေလာကၾကီးသည္ ကာမေဘာင္ၾကီးေပတည္း။
"ေအာ္...
ထမင္းအိုး တယ္ရပါဦးမယ္..."ဟု သန္းၾကည္ညည္းကာ မွန္ေရွ႕မွခြာသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ေရာက္ေသာ္
မနက္က ဟင္းမ်ား နံေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ လင္ေတာ္ေမာင္ ျပန္လာလွ်င္ ဟင္းမရွိရေကာင္းလားဟု
ဆူပြက္ဦးမည္၊ ေစ်းဝယ္ရမွာလည္း ပိုက္ဆံႏွေျမာေျမာရွိေလရာ၊ သန္းၾကည္သည္ ငံျပာရည္ခ်က္ကေလးတခြက္
ခ်က္ရန္ျပင္ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္
ငရုတ္သီးေထာင္းရသည္၊ ၾကက္သြန္လွီးရသည္၊ ပုစြန္ေျခာက္ ေထာင္းရသည္။ အားလံုးျပီး၍ ခ်က္ေတာ့မည္ျပင္ေတာ့
ဆီမရွိေခ်။
သန္းၾကည္သည္
တခြန္းဆဲလိုက္ျပီး သတိရလာသည္။ ဟိုဘက္အိမ္မွ ေဒၚေလးထံ သြားဝယ္မည္။
ဟိုဘက္အိမ္က
ေဒၚေလးဆိုသည္မွာ ဘယ္သူဟူ၍ ေျပာရမည္မွာ ရာဇဝင္ႏွင့္ ခ်ီျပီးေျပာမွ ရွင္းမည္။ ေဒၚေလးသည္
ဟိုဘက္အိမ္မွ တရုတ္လင္မယားအိမ္တြင္ အိမ္တြင္း စီမံခန္႔ခြဲေသာ မိန္းမျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚေလးသည္
အိမ္ရွင္တရုတ္၏ ကိုယ္လုပ္ေတာ္လည္းျဖစ္ေသးေလရာ၊ အသားျဖဴစပ္စပ္ သားကေလးတေယာက္ ေမြးေပးျပီးသည္ႏွင့္
အိမ္ေနာက္ေဖး၌ သူမ၏ၾသဇာ လံုးလံုးသက္ေရာက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံမကိုင္ရေခ်။
ထိုအခါ ကိုင္ရေသာ ဆီ၊ မုံ႕ညင္းခ်ဥ္၊ ၾကက္သြန္ဥ၊ ပဲငံျပာရည္တို႔ကို ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္
ၾကံသည္။
သန္းၾကည္သည္
"ေဒၚေလးေရ... ဆီတမူးဖို႔ေလာက္ ေပးပါဦး"ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္
တရုတ္လင္မယား အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးရာ၊ ခုလို ေအာ္ရဲသည္။
အျပင္၌ မိုးသည္တိတ္ေလျပီ။
*
သန္းၾကည္၏
ေယာက္်ား ကိုျမေမာင္ ျပန္လာေလျပီ။
ကိုျမေမာင္သည္
အလြန္ေအး၍ စကားနည္းေသာ လင္ေပတည္း။ သူကို ယုယလည္း ဂရုမစိုက္အဖက္မလုပ္၍လည္း ဝမ္းမနည္းေခ်။
သူသည္ အလုပ္ႏွင့္လက္ မျမဲေသာ လူေပတည္း၊ ယခုတလအတြင္းေတာ့ ျမဴနီစပယ္မွ အမႈိက္က်ံဳးေသာ
ကားကိုေမာင္းသည္။ ဘယ္ေတာ့ လူသြားလမ္းေပၚတက္ေမာင္းျပီး အလုပ္ျပဳတ္မည္လဲမသိ၊ ကိုျမေမာင္သည္
အလုပ္မ်ိဳးစံုကို စပ္စပ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ဟာကိုမွ က်က်နနမတတ္ေခ်။ သန္းၾကည္၏ ၁၅က်ပ္ေပးရေသာ
လက္ပတ္နာရီကေလး နဂိုခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ကို ျပင္ေပးမလုိႏွင့္ ေလွ်ာက္ျဖဳတ္ရာ၊ ျပန္မတပ္တတ္ေတာ့ဘဲ
သည္တိုင္းပစ္ထားရသည္။
အက်င့္စာရိတၱႏွင့္
ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ သန္းၾကည္သည္ သူမလင္ကို အင္မတန္အထင္ၾကီးသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ အရက္လည္း
ေသာက္တတ္သည္၊ ကုတ္ကင္းလည္း ပြတ္တတ္သည္။ ဖဲလည္းရိုက္တတ္၊ ျမင္းလည္းေလာင္းတတ္၊ ကိုးမီးလည္း
ကစားတတ္၊ ဘာမွမတတ္တာမရွိ။ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတာင္ တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဘာကိုမွ စြဲစြဲျမဲျမဲမလုပ္ေခ်။
သူတို႔လင္မယားသည္ အင္မတန္ ရန္ျဖစ္ခဲသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ ညဥ့္မွန္မွန္ျပန္အိပ္ေသာ လင္ျဖစ္သည္။
သန္းၾကည္၏ ဧည့္သည္လာလွ်င္ အလိုက္သိစြာ မီးဖိုေခ်ာင္၌ သြားထိုင္တတ္သည္။ အလုပ္ကိစၥႏွင့္
သန္းၾကည္အိမ္ျပန္ေနာက္က်လွ်င္ မညည္းမညဴ သန္းေခါင္သန္းလႊဲ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္သည္။
သည္လိုလင္မ်ိဳးႏွင့္
ဘယ္မယားက ရန္ျဖစ္မည္လဲ။
တခုသာရွိသည္။
ကိုျမေမာင္သည္ ပိုက္ဆံအလြန္သံုးေသာသူျဖစ္၏။ သူ႔ကို မရအရ ေဖာေအာင္ရွာေပးရေလသည္။ သူဘယ္လို
သံုးသည္ ဆိုတာေတာ့... သန္းၾကည္အဖို႔ ေမးေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္ေခ်။ ေမးလွ်င္ သူတို႔ရန္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ယခုလည္း စကားတလံုးမွ
မေျပာျဖစ္ဘဲ၊ ထမင္းစား၍ ျပီးသြားေလျပီ။
သန္းၾကည္ကသာ
တြတ္တြတ္ေျပာသည္။ ထမီ ဘိန္းစားရုတ္သြားသည့္ အေၾကာင္း၊ ဟိုဘက္အိမ္က ေအာင္သြယ္ေဒၚျမအိမ္မွာ
သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႔သည့္အေၾကာင္း၊ နံရံပ်ဥ္ျပားကို လြန္ပူႏွင့္ေဖာက္ျပီး
ေခ်ာင္းၾကည့္တာ ဘာျမင္ရေၾကာင္း၊ ကိုျမေမာင္ကေတာ့ "အင္း...အင္း"ဟု ေလးေလးၾကီး
လိုက္ကာ ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင့္ ရွပ္အကႌ်အိတ္ထဲက ကြာစိမ်ားကို တစိျပီးတစိကိုက္သည္။
"ကိုျမေမာင္"ဟု
သန္းၾကည္က ထမင္းပြဲသိမ္းရင္း ေခၚသည္။
"ေဟ"ဟု
သူကထူးသည္။
"မနက္ကေလ
သိလား"ဟု သန္းၾကည္က ေျပာသည္။
"အင္း"ဟု
သူကေျဖသည္။
"ဟိုဘက္
အစြန္ဆံုးက ေကာင္မျဖဴျဖဴဟာေလ... ဟုိညေနညေန ေဘာ္လီမပါဘဲ သရက္ထည္ အက်ႌတထပ္ထဲ ဝတ္ဝတ္ျပီး
လမ္းသလားတဲ႔ ေကာင္မေလးသိတယ္မႈတ္လား"
ကိုျမေမာင္က
မၾကားသလို ေနေလသည္။
"အဲဒါ
ဆိုက္ကားစီးလားျပီး သူ႔အိမ္ထဲ ကုပ္ျပီး တံခါးပိတ္ေနတာကုိး၊ ဆိုက္ကားသမားက တက္လိုက္လာျပီး
ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့ ဘယ္ရွာေတြ႔ေတာ့မတုန္း၊ က်ဳပ္ကိုေမးေတာ့ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္တာ...
အဟိ..."
သန္းၾကည္ႏွင့္
"ေကာင္မျဖဴျဖဴ"မွာ ျပိဳင္ဘက္မ်ားေပတည္း။
"မင္းကလဲကြာ"ဟု
ကိုျမေမာင္က ေနာက္က်ျပီးမွဟန္႔သည္။
"အို...
ဘာလဲ ... မတရားသျဖင့္"
"မင္းေကာ...
မလုပ္ဖူးဘူး"
"အမယ္
က်ဳပ္က ပိုက္ဆံမပါမွ လုပ္တာပါေတာ္"
သန္းၾကည္တို႔
ရွစ္အိမ္တြဲ ႏွစ္ထပ္တန္းလ်ားမွာ ေနာက္ေဖးမွ ေလွခါး ဟုိဘက္စြန္းတခု၊ သည္ဘက္စြန္းတခု
တပ္ကာ အလည္မွ စၾကႍရွည္ျဖင့္ သြယ္ကာထားရာ၊ အိမ္ခန္းေပါက္တိုင္းကို ေနာက္ေဖးေခ်ာင္မွဝင္ရသည္။
ဘယ္အိမ္ေပါက္ကို ဝင္လိုသူမဆို ဟိုဘက္လမ္းေလွကားမွေသာ္လည္းေကာင္း၊ သည္ဘက္လမ္း ေလွကားမွေသာ္လည္းေကာင္း
တက္ရမည္။ ေလွကားမွ တက္ျပီးေသာ္ ဝင္လိုရာ အိမ္ေပါက္ကို ဝင္ျပီးသည္ႏွင့္ ေပ်ာက္ေလရာ၊
ဆိုက္ကားသမားသည္ ေလွကားမွတတ္လိုက္လာေသာ္လည္း ဘယ္အိမ္ခန္းကိုဝင္၍ ပိုက္ဆံေတာင္းရမွန္းမသိေတာ့ေခ်။
"အခုေလ...
ဟိုဘက္လမ္းက လူေတြကပါ က်ဳပ္တို႔လမ္းမွာ လာဆိုက္ျပီး ဒီဘက္ေလွကားကတက္၊ ဟိုဘက္ေလွကားက
ဆင္းသြားေရာေတာ့။ သည္လိုခ်ည္း လုပ္ေနတယ္၊ ခုက်ဳပ္တို႔ ဆိုက္ကားစီးခ်င္လို႔ေတာင္ စီးလို႔မရဘူး၊
သြားမယ့္လမ္းေျပာလိုက္ရင္ မလိုက္ေတာ့ဘူးရွင့္"
သည္လိုႏွင့္
တညေနကုန္သည္။ ေမွာင္ရီလာေသာ္ သန္းၾကည္သည္ ဖေယာင္းတိုင္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္အား မီးပြင့္ျပာကေလးကို
ထြန္းသည္။ သူတို႔အိမ္ခန္းကေလးသည္ ျပာလဲ့ေမွာင္ေဝကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ညဥ့္၏ အဆင္သည္ လ်ိဳ႕ဝွက္နက္နဲလာသည္။
ဆန္းၾကယ္လာသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေပ်ာ္၏၊ ေက်နပ္၏။ ေဆးေပါ့လိပ္တိုတိုကို ၾကြက္ေလွ်ာက္ေပၚမွ
လွမ္းယူကာ မီးညွိသည္။
အျပင္လမ္းထိပ္မွ
ညေစ်းတန္း၏ အသံဗလံသည္ ေဝ့၍လာသည္။
သန္းၾကည္သည္
အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာေလသည္။ လူသူေတြထဲမွာ ေရာျပီး ေလွ်ာက္ခ်င္သည္။ မ်က္စိသည့္ ျပဴးက်ယ္ကာ
ထက္ျမက္သည္။
"လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ေတာ္"
"အိပ္ခ်င္တယ္ကြာ..."ဟု
ေျပာ၏။ ကိုျမေမာင္သည္ အိပ္ရာသို႔ ဝင္သည္။
"ကိုးနာရီေတာင္
မထိုးေသးဘူး"
သန္းၾကည္သည္
အိမ္ေရွ႕ျပတင္းမွ ေငးေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ကိုလွတင္တို႔အိမ္၌ မီးအလြန္လင္းေနသည္။ ခါတိုင္းထက္ပင္
ဆူညံဆူညံလုပ္ေနၾကသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ပင္ လက္အလကား အားေနျပီး စကားဝိုင္းထဲဝင္လ်က္
ရွိသည္။ ရခိုင္ၾကီးကမူ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ပင္၊ ေယာက္်ားအားလံုးတို႔၏ မ်က္ႏွာအမူအရာကို မ်က္စိေကာင္းေသာ
သန္းၾကည္သည္ ေစ့ေစ့ငွငွ ျမင္ေလ၏။ "ကိုေအာင္ခင္ ကေလးေကာ... ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္"
သန္းၾကည္၏
စပ္စုစိတ္သည္ ၾကြလာကာ ဘာျဖစ္သလဲဆိုတာ သိခ်င္လာသည္။ သူတို႔ ခါတိုင္းလို စကားျငင္းၾကတာမဟုတ္။
ရန္ျဖစ္ၾကတာ မဟုတ္။ ေဟာ... ကိုလွတင္ၾကီး၏ တိုင္းသံကို ၾကားရျပန္သည္။
သန္းၾကည္သည္
ကိုျမေမာင္ကို ငဲ႔ၾကည့္သည္။ လင္လုပ္သူမွာ အိပ္ရာေပၚ ေမွာက္လ်က္ၾကီးလွဲလ်က္ ျငိမ္ေနသည္။
သူ႔လက္မ်ား၌ စီးကရက္တလိပ္ မီးမညွိရေသးဘဲ ညွပ္လ်က္ရွိသည္။
"က်ဳပ္
အိမ္ေရွ႕အိမ္ သြားလိုက္ဦးမယ္။ ဘာျဖစ္ၾကတယ္ မသိဘူး၊ ကိုေအာင္ခင္မ်ား ဓားထိုးခံရသလား
မသိဘူး"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ေဘး ဘံုေလွကားမွ ဆင္းခဲ့သည္။
အိမ္တန္းလ်ား၏
ေအာက္ခန္းမ်ားကား တခ်ိဳ႕ပိတ္ေလျပီ၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ႏွင့္ စာပံုႏွိပ္စက္ ႏွစ္ခန္းတြဲမ်ားသာ
မီးထိန္ကာ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။ သန္းၾကည္သည္ ညရိပ္ႏွင့္ မီးေရာင္မ်ားကိုျဖတ္ကာ ခဏေလးႏွင့္ေရာက္ခဲ့သည္။
သည္အိမ္ကို
ကိုေအာင္ခင္ အေၾကာင္းျပဳ၍ ခုလိုဆင္ေျခရွာေတြ႔သည္ အခါေတာ့ လာရဲသည္။ သန္းၾကည္သည္ သူမရွိသမွ်
အသိဥာဏ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ အမူအရာကိုျပဳကာ "ဘာလုပ္ေနၾကလဲ...ဟင္"ဟု
မရဲတရဲေမးသည္။ သူမသည္ ေကာင္းေကာင္းလည္း မရယ္ရႊင္ျပဝံ႔ရာ စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္ေနသည္။
ကိုလွတင္သည္
ဘာမွ်မေျပာ...၊ စိတ္ညစ္ဟန္ျဖင့္ သန္းၾကည္ကို အဖက္မတန္ ဟန္ျပဖို႔ရာေတာင္ ေမ့ျပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။
ကိုေမာင္ေမာင္က လက္ဖဝါးမ်ား အခ်င္းခ်င္းပြတ္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ ရခိုင္ၾကီးက ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ အေကာင္ကေလး မူးလာလို႔"ဟု ေျပာသည္။
သန္းၾကည္မွာ
စိတ္ပူသြားျပီး "ေအာ္... ကိုေအာင္ခင့္ႏွယ္ေနာ္"ဟု ေရရြတ္ကာ ေရွ႕သို႔တိုးလာ၏။
အေကာင္ကေလးကမူ
မူးလဲေနတာ အမွန္ပင္၊ ပါးစပ္မွ အန္ဖတ္မ်ားလည္း ရင္ဘတ္ေပၚ ေပေနသည္။ တဟင္းဟင္းညည္းကာ
"မူးတယ္ ...မူးတယ္"ဟု ေအာ္ေလသည္။ စကားေတြလည္း မပီမသ မ်ားေနသည္။ သို႔ေသာ္
ကိုေအာင္ခင္ကေလး မဟုတ္ေခ်။
ေကာင္ကေလးမွာ
ေအာင္ခင္ထက္ပင္ ငယ္ပံုရေသး၏။ ေၾသာ္... ကေလးကေလးမွ ကေလးကေလးပါပဲ။ သူ႔အေမမ်ားျမင္ရင္
ဘယ္ႏွယ္ေနပါ့မယ္...။ သန္းၾကည္သည္ ရင္ဆို႔မိသည္။ သည္လိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးမွာ သူမအဖို႔ ရိုးလွျပီျဖစ္ေသာ္လည္း
သည္ေလာက္ ငယ္ရြယ္မြန္ရည္သူကေလးမ်ိဳး ျဖစ္ေနပံုေတာ့ မေတြ႔ဘူးေခ်။
"ေခြးမသားေလး"ဟု
ကိုလွတင္က ဆဲသည္။
"ကဲ...သူ႕ပစၥည္းေတြ
က်ေတာ္သြားယူခဲ့မယ္"ဟု ရခိုင္ၾကီးကဆိုသည္။
ကိုကိုေမာင္က
ေကာင္ကေလးေခါင္းကိုထူကာ "ေဟ့ ဝင္းေမာင္ ဝင္းေမာင္"ဟု ေခၚေလသည္။
သန္းၾကည္သည္
ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း ကူညီဖို႔အသင့္ရွိေနသည္။ "ဝင္းေမာင္ေလး"ဟု စိတ္ထဲကရြတ္သည္။
မိန္းမကေလးလို လွပေခ်ာမြတ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ခ်စ္သည္။ ဝင္းေမာင္ေလး။
သို႔လွ်င္
အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ လူတေယာက္တိုးလာသည္။ သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္မွာခ်ည္းေနသည္။ ဝင္းေမာင္ကေတာ့
သူမကို ဂရုမစိုက္ေခ်။ မ်က္လံုးခ်င္းမ်ားဆံုလွ်င္ ျပံဳးျပလိုက္မည္ ၾကံသည္။ သန္းၾကည္သည္
စိတ္အနည္းငယ္ တည္ျငိမ္သည္။ ညစ္လည္း ညစ္ညဴးသည္။ ဝင္းေမာင္၏ သန္႔ရွင္းေသာ ကေလးငယ္လို
မ်က္ႏွာကေလးကို ျမင္လွ်င္ ကိုယ့္မွာ အျပစ္ေတြ ပံုေနသလို ခံစားမိသည္။
ဝင္းေမာင္၏အေၾကာင္းကို
ရသမွ် စံုစမ္းေလရာ သူမသည္ ကိုေအာင္ခင္ကေလးကုိ ကပ္ရေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူက တယ္မေျပာခ်င္
"ခင္ဗ်ား ေကာင္ေလးကို မျမွဴနဲ႔ေနာ္"ဟု ရက္ရက္စက္စက္ေျပာေသးသည္။ ျပီးေတာ ေငြငါးက်ပ္ေပးသည္။
သန္းၾကည္သည္
ရင္ထဲက နာေလသည္။ ရင္နာနာႏွင့္ပင္ ေကာင္ေလးကို စိတ္ဝင္စားျမဲရွိေလသည္။
လင္သည္ကိုလည္း
ပါးစပ္မျငိမ္ ေျပာမိသည္။ "ကိုျမေမာင္ေရ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ ဘယ္ကပါလိမ့္...ဟင္၊ သူေဌးသားကေလးနဲ႔တူတယ္၊
ပိုးလံုခ်ည္ ခါးကမခ်ဘူး" ကိုျမေမာင္က မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္သည္။ သန္းၾကည္သည္ အနည္းငယ္တုန္သြားသည္။
"ဒီေကာင္ေလးေတာ့
ပ်က္စီးပါလိမ့္မယ္၊ ဟိုကေကာင္ေတြနဲ႔ေပါင္းရင္"ဟု ပူပန္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ ေအာင္ခင္ႏွင့္တြဲျပီး
ထြက္တတ္လာသည္။ သန္းၾကည္သည္ စိတ္မသက္သာေတာ့ေခ်။ သူမသည္ အခြင့္အေရးကိုရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
တေန႔ေတာ့ ေတြ႔သည္။
"က်မတို႔အိမ္
လာလယ္ပါ၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ပ်င္းရင္ေလ၊ ကိုေအာင္ခင္တို႔နဲ႔ ခင္ပါတယ္"ဟု သူမေျပာ၏။
သန္းၾကည္၏အသံသည္ အက္လွသည္။ ျပီးေတာ့မ်က္ႏွာသည္ ညိဳတဝက္ ျပံဳးတဝက္ရွိသည္။ ဝင္းေမာင္က
ပထမမ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္တမ်ိဳးျပံဳးႏွင့္ "မသန္းၾကည္ဆိုတာလား"ဟု
ေမးေလသည္။ သန္းၾကည္သည္ ကမန္းကတန္း ေခါင္းညိတ္၏။ သူမ ဝမ္းသာရမလား၊ ဝမ္းနည္းရမလားမသိ။
"ကၽြန္ေတာ္
အိမ္မလယ္တတ္ပါဘူး"
ဆယ့္ေလးငါးရက္
ၾကာေသာ္ သန္းၾကည္သည္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ဝမ္းေမာင္တို႔အိမ္သို႔ကူးရန္ ရမယ္ရွာျပန္သည္။
ဝမ္းေမာင္ကို နီးနီးကပ္ကပ္မေတြ႔ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဟာလားကြယ္၊ ခက္သည္။ သန္းၾကည္သည္
မနက္က စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္းေစ်းကဝယ္လာသည့္ ေကာက္ညွင္းထုပ္လို က်စ္က်စ္ထုပ္ထားေသာ ပုစြန္ခ်ဥ္ထုပ္ကို
ပန္းကန္ျဖဴျဖဴ ရွာ၍ျပင္သည္။ ပါးပါးလွီးေသာ ၾကက္သြန္ကို ေရနာနာေဆး၍ အေပၚမွအုပ္၏။ မိုးေမွ်ာ္
ငရုတ္သီးကို အနီအစိမ္းမွ်၍ လွီးထည့္၏။ ငရုတ္သီးေျခာက္ ေထာင္းလည္းထည့္၏။ အေပၚမွ ဆီရႊဲရႊဲဆမ္းလုိက္ျပီး
ေျခလန္႔ေနျပန္ေလ၏။
သို႕ေသာ္လည္း
ေရာက္ခဲ့သည္။ "ဖ်ာပံုက က်မအမက ပို႔လိုက္တယ္၊ စားၾကည့္စမ္းပါ သိပ္ေကာင္းတာပဲ"ဟု
သူမသည္ ဝင္းေမာင္၏မ်က္ႏွာကို မဝံ႕မရဲၾကည့္၍ ေျပာေလသည္။ ဝင္းေမာင္ကနားမလည္သလို
"ဗ်ာ"ဟုေျပာ၏။ "အင္း...အင္း"ဟု မခံ႕ေလးစားေျပာျပီး ယူထားသည္။ သန္းၾကည္က
ေယာက္လည္လည္ႏွင့္ေနေသး တာကိုပင္ ထိုင္ပါမေျပာ။
ျပန္လာျပီးဝမ္းနည္း၏။
သို႔ေသာ္လည္း သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ ေရာယွက္ေထြးရႈပ္လာေသာ အသံမ်ားထဲမွာ ခပ္ညွပ္ညွပ္ႏွင့္
စကားဆတ္ဆတ္ေျပာတတ္ေသာ ဝမ္းေမာင့္အသံကို နားေထာင္ရင္းသာ အလုပ္လုပ္သည္။
ခုတေလာ သန္းၾကည္သည္
ပိုက္ဆံၾကပ္သည္။ သူမသည္ ညဥ့္ေစ်းတန္းကို သိပ္မေလွ်ာက္ျဖစ္၊ အကႌ်ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္သည္။
ေအာင္ခင္ေပးေသာ ပိုက္ဆံႏွင့္ေလာက္ေအာင္ေနသည္။ တေန႔က ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံတမူးထဲ က်န္ေတာ့ရာ
ကိုျမေမာင္၏ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ ပိုကာႏိုင္ေအာင္ေဒါင္း၍ ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရသည္။
ကိုျမေမာင္သည္
ညည္းညဴလာသည္။ "ေဟ့... မင္းမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးလား" ထို႔ေနာက္ ျပံဳးေစ့ေစ့ႏွင့္
"ဟိုသူေဌးသားေကာင္ေလးက
မင္းကို တယ္ၾကည့္ပါလားကြ" သန္းၾကည္သည္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးသည္။ ေဆာင့္၍ ေအာင့္၍
ထသြားသည္။ "ေလာကၾကီးဟာ ဒုကၡေဘာင္ၾကီးပါကလား"ဟု ဘုန္းဘုန္း၏ ဆံုးမစကားတခြန္းကို
ကိုးကားမိျပန္ေလ၏။
အမွန္ပင္
ဝင္းေမာင္သည္ သူမကို ၾကည့္ေနေလသည္။ သူ၏ သိမ္ေမြ႔ေသာ မ်က္လံုးထဲတြင္ အထင္အျမင္ေသးေသာဟန္ကို
ေတြ႔သည္။ သန္းၾကည္သည္ ထိုမ်က္လံုးမ်ား၏ အၾကည့္ကို မီးလိုပူသည္။ "မင္းကို ငါမျမွဴပါဘူးကြယ္၊
ဘယ့္နဲ႕လဲ ကိုေအာင္ခင္" သို႔ေသာ္ ကိုေအာင္ခင္သည္ သူမကို အလြန္မ်က္မုန္းက်ိဳးဟန္
ျပဳလာသည္။ "ခင္ဗ်ားၾကီး ေကာင္ေလးကို အေရာဝင္ထား သလား"ဟု ေမးလာသည္။ သန္းၾကည္သည္
ဘာမွမေျဖေတာ့ေခ်။
သန္းၾကည္သည္
လဆုတ္ေျခာက္ရက္ ညဥ့္အိမ္ေရွ႕ျပတင္း၌ ငိုင္ေနျပန္၏။ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ ခါတိုင္းလိုမီးလင္း၏။
ေအာင္ခင္ႏွင့္ ဝင္းေမာင္ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိဟန္တူသည္။ သူတို႔သည္ ရန္ျဖစ္ေနၾကသည္။ တခါတခါ
စကားလံုးေတာင္ ကြဲေတာ့မလိုျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျငိမ္သြားျပီး ဝင္းေမာင္၏ ထူးထူးဆန္းဆန္း
က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံကိုၾကားရ၏။
"အခ်စ္
ေလာကၾကီးဟာ အဆင္မေျပ၊
အခ်စ္ရဲ႕
ဖူးစာနတ္က
သူလွည့္ပတ္ကာ
ထပ္ကာသာ ျဂိဳလ္ေမႊ"
"ေကာင္ေလး
မူးေနျပီ"ဟု သန္းၾကည္ေျပာမိ၏။ သူမသည္ စိတ္ထိခိုက္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွမီး ျဖဳတ္ကနဲ
ျငိမ္းသြား၏။ သူတို႔ အိပ္ၾကေတာ့မလား။ ေမွာင္ထဲမွ သူတို႔ေလွကားမွ ဆင္းလာသည္ကို ခပ္ျဖဴျဖဴေတြ႔ရ၏။
အိမ္ေဘးဆီသို႔ေလွ်ာက္ျပီး တိုက္ရိပ္က ကြယ္လိုက္၏။ ဘယ္သြားၾကတာပါလိမ့္ဟု ေတြး၍ မဆံုးမီ
မီးဖိုေခ်ာင္မွ တံခါးေခါက္သံၾကားသည္။
ေငြျပတ္၍
စိတ္ညစ္ေနေသာ ကိုျမေမာင္က အေျပးကေလးထ၍ တံခါးဖြင့္သည္။
သန္းၾကည္သည္
အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္လာေသာ ေအာင္ခင္ႏွင့္ ဝင္းေမာင္ကိုၾကည့္၍ ထိတ္၏။
"ကဲ...
မေခ်ာ ေဟာဒီမွာ"ဟု ေအာင္ခင္က ေဒါသသံႏွင့္ ဝင္းေမာင္ကို ေမးေငါ့ျပ၏။ ဝင္းေမာင္၏
မ်က္ႏွာမွာ အရက္ေၾကာင့္လား၊ အရွက္ေၾကာင့္လား မသိ နီေန၏။ မ်က္လံုးမ်ားကား ပူေလာင္၏။
သန္းၾကည္သည္ ဟစ္၍ ငိုလိုက္ခ်င္၏။ ပူေလာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အစံုေတြ႔ခဲ့ဖူးေလျပီ။
မေရတြက္ ႏိုင္ေလျပီ။ သို႔ေသာ္ ဝင္းေမာင္ေလးထံမွာေတာ့ မေတြ႔ပါရေစနဲ႔။
ဆုေတာင္းဆိုသည္မွာ
အလကားပင္။ ဘယ္ေတာ့မွမျပည့္။ ဝင္းေမာင္သည္ ေအာင္ခင္ကို တိုးတိုးေျပာ၏။ ေအာင္ခင္က
"ေခြးမသား"ဟု ဆဲျပီး ထြက္သြားသည္။ ကိုျမေမာင္ ထြက္သြားသျဖင့္ ပြင့္ေနေသာ
တံခါးမွ ဆင္းသြားသံကို ၾကားလိုက္၏။
"တံခါးသြားပိတ္ေခ်ပါ"ဟု
ဝင္းေမာင္က ေမာဟိုက္ေသာ ေလသံႏွင့္ေျပာေလ၏။
သန္းၾကည္သည္
ျငိမ္လ်က္ေနေပ၏။ ဖေယာင္းတိုင္ႏွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္အားသည္ အလြန္ပင္လင္းေန၏။ အိမ္ဦးခန္းမွာ
မဟာျမတ္မုနိပံုေတာ္သည္ ေရႊျခည္မႈံမ်ားႏွင့္လက္ေနေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ကို
သတိရေနေလသည္။
"တံခါးပိတ္ေခ်ပါေလ"
သန္းၾကည္သည္
ေခါင္းငံု႔၍ "မပိတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္"ဟု ေျဖးညွင္းစြာေျပာေလသည္။
"အလို...
ဘာျဖစ္တာတုန္း"
"က်မ
ေနမေကာင္းဘူး"ဟု သန္းၾကည္သည္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာ၏။
ဝင္းေမာင္သည္
ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္၏။ ထို႔ေနာက္ တခ်က္ရယ္ကာ "ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္သလဲ"ဟု ေမးေလ၏။
"က်မ
ပိုက္ဆံရွိသားပဲ"ဟု ေဒါသႏွင့္ေျပာ၏။ စင္စစ္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္ျပည့္ေအာင္ မရွိေခ်။ ဝင္းေမာင္ကိုပါးရိုက္လိုက္ခ်င္၏။
ဆဲေရးတိုင္းထြာ လိုက္ခ်င္၏။ သည္လိုလုပ္၍ ေကာင္ကေလးမ်ားငိုလွ်င္ ေခ်ာ့ျပီးသိပ္လိုက္မည္။
သားငယ္ေလးလို ပုခက္လႊဲလိုက္မည္။
သို႔ေသာ္
သန္းၾကည္ ဘာမွမလုပ္ရဲေခ်။ ေငးစင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္
ၾကည့္ကာ "ဖာသယ္ဆီကို ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ လာခ်င္တာလဲ"ဟု မပြင့္တပြင့္ေျပာ၏။
ဝင္းေမာင္သည္
ရုတ္တရက္နားမလည္ေခ်။ နားလည္သည့္အခါ စက္ရုပ္ၾကီးလို ခဏေတာင့္သြား၏။ ရွက္သြား၏။ စိတ္ဆိုးသြား၏။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေပ်ာ့ေခြသြားကာ "ႏြဲ႕ ႏြဲ႔"ဟု တကိုယ္တည္း စြဲလမ္းေသာ နာမည္ကို
တသည္။
သန္းၾကည္၏ေငးစင္းေသာ
မ်က္လံုးမ်ားသည္ အသက္ဝင္လာေသာ ဝင္းေမာင္မရွိေတာ့ေခ်။
ကိုျမေမာင္ႏွင့္
မိုးလင္းလင္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ရသည္။
"မင့္လင္ကေလးမို႔
ပိုက္ဆံမယူလိုက္တာလား"ဟု ဆဲသည္။
"ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္
က်ဳပ္ရွာေပးပါမယ္ရွင္... ကိုေအာင္ခင္ဆီက ခုလိုခ်င္ခုရပါတယ္"ဟု သန္းၾကည္ကေအာ္၏။
ကိုျမေမာင္၏
မ်က္ႏွာ၌ အဓိပၸာယ္ကို ဖမ္းမိဟန္ေပၚလာ၏။
ခ်က္ျခင္းပင္
မေကာင္းၾကံဟန္သို႔ ေျပာင္းကာ "မဟုတ္ဘူး မင္း ဒီေကာင္ေလးဆီက ပိုက္ဆံကိုရေအာင္ယူရမယ္။
မဟုတ္ရင္ မင္းနဲ႔ငါေတာ့ အသိပဲ"ဟု ၾကိမ္း၏။
"ေကာင္ကေလးပိုက္ဆံကို
တသက္မထိဘူး။ က်ဳပ္ကိုလည္း တသက္ သူမထိရဘူး"
ကိုျမေမာင္သည္
အလြန္ေဒါသၾကီးလာကာ သန္းၾကည္ကို ရိုက္ႏွက္ေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ျငိမ္၍သာ ခံေလသည္။ ေယာင္ျပီး
တေတာင္ႏွင့္ ခံတြတ္မိသည္ကိုပင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ "သတ္လိုက္ သတ္လိုက္"ဟု
ေဒါသေျပေအာင္ ေအာ္မိသည္။
အိမ္၌ တေယာက္ထဲက်န္ခဲ့ေသာ္
သန္းၾကည္သည္ ေရမခ်ိဳး၊ ေခါင္းမျဖီးဘဲ အိမ္ေရွ႕၌ ထိုင္သည္။ ရွိသမွ်ကို ကိုျမေမာင္ ယူသြားေလျပီ။
"ေလာကၾကီးမွာ ေငြ... ကြ... ေငြ"ဟု သူကေျပာခဲ့သည္။ သန္းၾကည္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္။
ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ဆာေလာင္လ်က္ရွိသည္။ ေလထေနသည္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိျပီလဲ၊ ညေနေတာ့ ေစာင္းျပီ။
အိမ္ေရွ႕အိမ္၌
ျငိမ္ေနသည္။ ဝင္းေမာင္ကို ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲေတြ႕ရ၏။ အလုပ္မ်ားေနသလိုပင္။ ကိုေမာင္ေမာင္၏
တေယာထိုးသံကို တၾကြီၾကြီၾကားရသည္။ ကိုလွတင္ႏွင့္ ရခိုင္ၾကီးေတာ့ မရွိၾကေခ်။
ကိုေအာင္ခင္သည္
အိမ္ေရွ႕သို႕လာရပ္ကာ လိုလိုခ်င္ခ်င္ျပံဳးျပေလသည္။
သန္းၾကည္သည္
ဘာမွမသိဘဲ ရမ္းျပီး ဝမ္းသာျပံဳး ျပံဳးရသည္။
တနာရီခန္႔
ၾကာလွ်က္ ကားတစီး ဆိုက္လာသည္။ ေကာင္ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါလာသည္။ ဆူညံဆူညံႏွင့္ ဝင္းေမာင္နာမည္ကို
ေခၚၾကသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ားကို အိမ္ေပၚကခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ ဝင္းေမာင္ ဆင္းလာေလရာ သန္းၾကည္သည္
ရင္ဒိတ္ကနဲခုန္မိသည္။
ဝင္းေမာင္သည္
လွမ္းေမာ္၍မၾကည့္။ ရင့္အိုေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္တြင္ သန္းၾကည္သည္ကားနံပါတ္ကို
မွတ္လိုက္ရသည္။
ေအာင္ခင္က
အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္ေနျပီး "ဗိ်ဳ႕... မသန္းၾကည္"ဟု ေအာ္ေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အူရႊင္စြာ
စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ သီခ်င္းဆိုေလ၏။ "ေလာကၾကီးမွာ... လူလာျဖစ္တာ...၊ ေသရဖို႔ရယ္...
ေနရဖို႔ရယ္... တကယ္ သည္ႏွစ္လမ္း ေသရဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္"ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ဆိုရင္း သတိေပးေနေသး၏။
သန္းၾကည္သည္
ေငးေနေလ၏။ စိတ္ေဆြးေျမ႕၏။ ကိုယ္လက္မ်ား အရိုက္ခံထားရ၍ နာေန၏။ အူတၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္ေန၏။
လက္ထဲ၌ ျခဴးျပားပင္မကပ္။ မ်က္ရည္မ်ား ေအးစိမ့္၍ က်လာ၏။ အပ္ေပ်ာက္ေျမက် ရွာမရေသာေၾကာင့္
ရင္ဟာ၏။ အသဲကြဲတယ္ဆိုတာ ဒါပါပဲ။ မဲ့ျပံဳးျပံဳးကာ "ေလာကၾကီးမွာ ငါဘာျဖစ္လို႔ လူလာျဖစ္ပါလိမ့္"ဟု
ေမးမိ၏။ သို႔ေမးရေသာ္လည္း သူမ၏ မ်က္ရည္မ်ားသည္ အျမဲတမ္းပူေလာင္ေလ့ရွိကာ သည္တခါသာ ေအးစိမ့္၍
က်ရသည့္အတြက္ ေက်နပ္မိေလသည္ ။ ။
__ ၾကည္ေအး
(ရႈမဝမဂၢဇင္း)
