ထိုည

အပ်ိဳမေလးသည္ ေမာ႔၍ ၾကည့္လုိက္၏။ လသည္ အင္မတန္ပင္ ျမင္႔၍ ေနေလျပီ။ လ သည္ ျပာေသာေကာင္းကင္၀ယ္ ေရႊေရာင္လုိလုိ ေငြေရာင္လုိလုိ ၀င္းမွည့္ေနသျဖင္႔ ဖဲျပာေပၚတြင္ ဟုိလိမ္႔ သည္လိမ္႔ လိမ္႔ကာ ဟန္ယူေနေသာ အရည္ရင္႔ရင္႔ ပုလဲလုံးႏွင္႔ ပမာတူ၏။ ေဆာင္ေတာ္ကူးခုိင္ ပမာ အိ၍ေနေသာ တိမ္ေတာင္တုိ႔သည္ လေရာင္တ၀က္ အရိပ္တ၀က္ျဖင္႔ ျပိဳေတာ႔မည္႔ ပမာ ေလးပင္စြာ တြဲက်ေနေပ၏။ စိန္ၾကယ္ပြင္႔တုိ႔သည္လည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ကာ မ်က္ေတာင္ တခတ္ခတ္ႏွင္႔ လက္ ေနၾကေလသည္။

ေလ သည္ “ကန္သာ” ကုိ ျဖတ္၍ ျပတင္းမွ တိတ္တဆိတ္ ခုိး၀င္ကာ ေမ႔ေဆးသဘြယ္ ၾကာပန္းရနံ႕မ်ားျဖင္႔ မူးေမ႔ေခြေပ်ာ႔သြားေအာင္ ထုံလုိက္ေလ၏။ ျပတင္းမွာ တြယ္ကပ္ေနသည့္ အုိင္ဗီႏြယ္မ်ားသည္ လေရာင္တြင္ လွေနၾက၏။ ေပ်ာ႔ညက္ေသာ ခန္းဆီးအျဖဴသည္ လရွိရာသုိ႔ လက္လွမ္းကာ လူးလိမ္႔ေနေလ၏။

အပ်ိဳမကေလးသည္ ည၏အလွကုိ အႏုစိတ္၍ အမႊမ္းတင္ကာ ႏူးညြတ္ဖြယ္ရာ စိတ္ကူးအိပ္မက္ မက္ေန၏။ လြမ္းရမလုိ ေဆြးရမလုိ ထုိအိပ္မက္သည္ ဇာတ္လမ္း အေျခတည္ရာ မရွိသျဖင္႔ အရွည္ၾကီး ေမ်ာေနေတာ႔သည္။ အနက္မထင္ေသာ အိပ္မက္သည္ သူ႔အား ႏြမ္းလ်ေခြေပ်ာ႔ကာ မဆန္႔တငံ႔ ျဖစ္ေစေလ၏။ ကုိင္း…. ဘာလုိေနပါလိမ္႔။ ည၏ အလွကုိ စိတ္၀င္စားေနသည္မွာ ရူးသြပ္စြာ တဖတ္သတ္ပင္ အယူသီးေနေတာ႔မေလာက္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေပမဲ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔မႈ မရွိပဲ ဟာ ေနသည္မွာ ဘာလုိေနပါသလဲ။

အပ်ိဳမကေလးသည္ အိပ္ရာေပၚသုိ႔ ႏြမ္းလ်စြာ လွဲခ်လုိက္သည္။ ျပတင္းမွ ျမင္ရေသာ လ၊ တိမ္၊ ၾကယ္တုိ႔ႏွင္႔ ျပည့္စုံသည့္ ေကာင္းကင္တ၀က္တပ်က္ကုိ ျပတင္းေပါင္သည္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ျဖစ္ေအာင္ ေလးေထာင္႔ပုံ ကြယ္ေပးေလ၏။ သူမသည္ ည ပန္းခ်ီကားကုိ ၾကည့္ရင္း ပုိ၍ပုိ၍ ႏြမ္းေခြလာ၏။ ထုိ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္သည္ ကဗ်ာယဥ္တပုဒ္ပမာ သူမအား ညွိဳ႕ႏုိင္စြမ္းသည္။
ဂီတသံကုိ ၾကားရေလ၏။

ဂီတသံသည္ အလြန္တရာ ေအးေဆး ခၽြဲ႕ႏြဲ႕ေသာ တေယာႏွင္႔ အဆုိ တြဲထားသည့္ အသံပင္ ျဖစ္၏။ အသံသည္ သဲ႔သဲ႔ေလး ေပၚလာရာမွ အလြန္ ျဖည္းေလးစြာ နီး၍နီး၍ လာ၏။ အနီးဆုံးသုိ႕ေရာက္လာေလ၏။ ေ၀းရာမွ နီးလာေသာ္လည္း နီးရာမွ ေ၀းမသြားေခ်။ အပ်ိဳမကေလးသည္ အသက္မရႈဘဲ စိတ္ထက္သန္စြာ နားေထာင္၏။

“ပန္းပြင္႔ေတြလည္း လေရာင္ဦး၀ယ္
ငွက္ကေလးေတြလည္း ေတးသံက်ဴးကာ
ျမဴးလုိ႔ ခ်စ္ေသြး၀င္
ငယ္ခ်စ္ခင္ ေမာင္႔ရင္တြင္းမွာ
ခ်စ္တင္းဆုိလုိ႔ ေပ်ာ္ေစခ်င္”

အပ်ိဳမကေလးသည္ သူကုိယ္တုိင္ ဇာတ္လုိက္ျဖစ္လာ၏။ အလြန္ ႏြဲ႕လ် စြာ ထ ထုိင္ေလ၏။ ဂီတသံသည္ သူမ၏ ျပသနာကုိ ရွင္းေပး၏။ ဘာလုိေနသည္ကုိ ရိပ္မိလာေလ၏။ သူမသည္ ပင္႔သက္ရႈကာ ပခုံး တြန္႔လုိက္ေလ၏။

သူမ၏ စိတ္မ်က္စိ၀ယ္ မိန္းမပ်ိဳေလး၏ အခ်စ္ကုိ ေမွ်ာ္မွန္းခြင္႔ပန္ေနေသာ ေယာက်ၤားပ်ိဳ၏ သဏၭန္ တေယာ ပုိက္ေနဟန္ကုိ ျမင္ရေပသည္။ ေယာက်ၤားပ်ိဳသည္ အခ်စ္ေသြးေၾကာင္႔ မည္မွ် တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနလိမ္႔မည္နည္း။ သူ၏ မ်က္လုံးတုိ႕သည္ မည္မွ် ၀င္းေျပာင္ေနလိမ္႔ မည္နည္း။

တေယာသံသည္ လႈိင္းတြန္႕ကေလး ေဖာ္သြား၏။ ပန္းခက္ကေလးေတြကုိ ေဖာ္သြား၏။ အေရာင္ အလ်ဥ္းသင္႔စြာ စပ္သြား၏။ အကြက္စိပ္ကေလးမ်ား မထိတထိ ဆက္စပ္၏။

ဂီတသံသည္ ဂရုဏာသံ ပါ၏။ ခ်စ္ေသာ္လည္း မုန္းခ်င္စရာ၊ အင္မတန္ပဲ ခၽြဲလြန္းသည္။ ဂီတသံသည္ အသက္ပါ၏။ အားတက္သည့္ အရိပ္အေယာင္ကုိလည္း ျပေလ၏။ လက္ေလွ်ာ႔မလုိလုိလည္း ထင္ရသည့္ ေၾကာက္ရြံ႕သလုိလုိ စကားနာထုိးသလုိလုိ အေနအထားႏွင္႔ အခ်စ္ေ၀ဒနာကုိ ျပဆုိ၏။

အေျဖ ထြက္ျပီးျပီ။

ပန္းနတ္သမီးကေလး၏ အဟန္ျဖင္႔ ဒူးခ်၍ ထုိင္ေနရာမွ ဒူးေထာက္ကာ ျပတင္းကုိ မွီေလ၏။ အပ်ိဳမကေလးသည္ ေစာင္႔စားေနသည့္ ခ်စ္သူသုိ႕ ညႊတ္ခဲ႔ေလျပီ။ သူမသည္ အနက္မထင္သည့္ အညည္းကေလး တခ်က္ကုိ တုိးတုိးသက္သာ မႈတ္ထုတ္ကာ မ၀ံ႔ မရဲ ေရွ႕သို႔ ယြန္းကာ ျပတင္းမွ ငုံ႕ကာ ဂီတသံျဖင္႔ အခ်စ္ပန္ၾကားေနသူကုိ ၾကည့္လုိက္ေလသည္။

“ဟာ….”

ေယာက်ၤားပ်ိဳသည္ တေယာပုိက္ကာ ေစာင္႔စားေနဟန္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ ေအာက္တန္းစားတေယာက္၊ ေခါင္းစုတ္ဖြားႏွင္႔၊ အ၀တ္အစားသည္လည္း အထက္တန္းစား၏ ဂုိက္မ်ိဳး တစက္မွ မပါေခ်။ လမ္းေဘး ဖုတ္ေတာထဲမွာ ထုိင္လုိ႔ပါေကာ။ ဘယ္႔ႏွယ္ ၾကမ္းပုိးပါလိမ္႔။ ဂီတသံႏွင္႔ မတန္လုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။

အပ်ိဳမကေလးသည္ ရင္ကုိ မ ကာ အေနာက္သုိ႔ ယုိင္သြားေလ၏။ ျငဴစူေသာ မ်က္ႏွာထား၊ က်ိန္ဆဲေနေသာ ႏွလုံးျဖင္႔ ျပတင္းတံခါးကုိ ဂ်ဳံးကနဲ ပိတ္၏။ အုိင္ဗီႏြယ္ကေလး တႏြယ္ တံခါးမွာ ညပ္ကာ ေၾကမြသြား၏။ ခန္းဆီးကေလးသည္လည္း ေျမာက္တက္သြား၏။

အပ်ိဳမကေလးသည္ အိပ္ရာေပၚသုိ႔ ေဆာင္႔ေအာင္႔ လွဲခ်ကာ ေစာင္ကုိ ေခါင္းျမီး တင္းတင္းျခဳံ၍ မ်က္စိ အတင္းမွိတ္၍ အိပ္၏။

ညသည္လည္း မလွေတာ႔ျပီ။ ေတးသံသည္လည္း မ ႏု ေတာ႔ျပီ။

ၾကည္ေအး

တာရာမဂၢဇင္း အတြဲ ၁ အမွတ္ ၄ ဧျပီ ၁၉၄၇ 

( ေခါင္းေလာင္းသံ  group မွ တပ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပသည္ ။ )