မွင္စာကေလးေရာင္နီ

ေရာင္နီသည္ မွင္စာကေလးအျဖစ္သို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ခုနစ္ရက္ကမွ ေရာက္ခဲ့သည္။ လူကေလးကေနၿပီး မွင္စာကေလးျဖစ္လုိက္သည္မွာ အင္မတန္ ျမန္လြန္းလွ၍ ဘာမွန္းပင္ မသိလိုက္ေပ။ သူသည္ မွင္စာျဖစ္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလား မစဥ္းစားတတ္။ နဂိုစိတ္အတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ လူတုန္းကရွိသည့္အတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္အျပစ္ကင္းေသာ ကေလးစိတ္ပင္ ရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။

မွင္စာမျဖစ္ခင္ကေတာ့ မွင္စာဆိုသည္မွာ တေစၧအငယ္စားေပတည္းဟု သာမည သိသည္။ မွင္စာသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခုနစ္ပတ္ပတ္လုိက္လွ်င္ ထုိလူ ကိစၥေခ်ာပါေရာ ဟူ၍လည္း ၾကားဖူးသည္။ မွင္စာသည္ ေၾကာင္နက္ကေလးမ်ားပမာေဆာင္၍ လူကို ပတ္တတ္သလုိလိုလည္း ၾကားဖူးနားဝ ရွိေလရကား ေရာင္နီအင္မတန္ခ်စ္သည့္ ေၾကာင္ကေလး မိစိန္ကိုပင္ ည၌ ေမွာင္ေမွာင္မ်ားတြင္ ေျခကို ေခါင္းႏွင့္ လာလာေဝွ႔သည့္အခါ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ကန္ပစ္တတ္သည္။

မွင္စာဆိုသည္မွာကား အခုထိမသိ။ ေရာင္နီသည္ မေသခင္က ေရာင္နီကေလးအတိုင္းပင္ ရွိ၏။ မိမိေခါင္းေပၚကို ျပန္စမ္းၾကည့္လွ်င္ နီၾကင္ၾကင္ရွိ၍ အေထြးလိုက္ခဲေသာ ေသွ်ာင္ထံုးကေလးကို စမ္းမိသည္။ ဆံရစ္ဝိုင္းကေလး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ကိုလည္း စမ္းမိသည္။ ေသွ်ာင္ထံုးတင္းတင္းထံုးထားသျဖင့္ အဖူးအသီးကေလးမ်ား ထေနေသာ ခ်ာရစ္ဝိုင္းကိုလည္း စမ္းမိသည္။

ထိုအခါ ေရာင္နီသည္ 'အလို ... မင္စာကလည္း ဒီလိုပါပဲကလား' ဟု အံ့ၾသမိေလသည္။ စင္စစ္ေတာ့လည္း ေရာင္နီသည္ ကေလးေသလွ်င္ မွင္စာျဖစ္သည္ဟု ဆိုရိုးရွိ၍သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွင္စာဟု အမည္တပ္လုိက္ရသည္။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္လွ။

ေသခါစကဆိုလွ်င္ ေရာင္နီသည္ အေလာင္းစင္ေဘးမွ မတ္တတ္ရပ္ကာ အံ့ၾသျခင္းသာ ႀကီးစြာျဖစ္သည္။ မသာခုတင္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ေဟာင္းအိုစုတ္ခ်ာလွေသာ ဘယ္သူေသစဥ္ကစ၍ လွဴထားမွန္းမသိသည့္ ပြတ္လံုးပြတ္တိုင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႏွင့္ ခုတင္ေပတည္း။ ထိုခုတင္ကို မသာအိမ္မ်ားမွ ငွားကာ အေလာင္းစဥ္ျပင္သည္ကို ေရာင္နီ အသက္ပိုင္းျခား ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေသာကာလတြင္ မၾကာခဏ ျမင္ခဲ့ေလၿပီ။

ခုတင္သည္ ဘယ္ေလာက္ပင္ အိုေဟာင္းေသာ္လည္း ေသသည္အထိ ဝါးၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဖ်ာမခင္းဘဲ အိပ္ခဲ့ရေသာ ေရာင္နီအဖို႔ မိမိ၏ မလႈပ္ရွားေတာ့ေသာ ရုပ္ခႏၶာကို ခုတင္ေပၚ အစန္႔သား ျမင္ရသည္မွာ ေက်နပ္စရာပင္တည္း။

ခုတင္ကို ခ်စ္တီးပိတ္စိမ္းပါး အဝါကေလးမ်ား တုိင္ေလးတိုင္တြင္ ခ်ည္ကာ အလယ္ေလာက္တြင္ ဂုန္နီအိတ္ႀကိဳးျဖင့္ တုပ္၍ထားရကာ ျခင္ေထာင္ကေလးလိုလို၊ ပြဲထဲက ကန္႔လန္႔ကာေလးလိုလို ၾကည့္၍လွသည္။ ပိတ္စိမ္းပါး၏ အေပါက္က်ဲမ်ားထဲသို႔ ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္တပ္ေသာ စကၠဴပန္းေရာင္စံုကို ခပ္ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ထိုးထားျပန္ရာ အေတာ္စိတ္ႀကီးဝင္စရာ ခန္႔ညားလွ၏။ ေရာင္နီ၏ ရုပ္ကလာပ္အေပၚကိုမူ အေမ၏ အလွဴတိုင္းကိုေသာ္မွ ထုတ္၍မတင္သည့္ အလ်ားေလးေတာင္ရွည္သည့္ ပြင့္ရုိက္ဆပ္တြန္႔ပုဝါကို ၿခံဳလႊမ္းထားသည္။

ေရာင္နီသည္ ေသခါစ၌မူကား အေလာင္းစင္ေဘးမွ ရပ္ကာ ငိုယိုေနၾကသူမ်ားကို နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ၾကည့္၍ေနသည္။ အေမသည္ အပူပင္ဆံုးျဖစ္ေလ၏။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ နီရဲအစ္မို႔ကာ တစ္မ်က္ႏွာလံုး ေရာင္ေနေတာ့သည္။ 'အမယ္ေလး ျဖစ္မွျဖစ္ရတယ္ ေရာင္နီကေလးရဲ႕' ဟု တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေတာ့ ဘာမွ မေျပာတတ္ရွာ။

တစ္ညဥ့္တြင္မူကား အေမသည္ တစ္ေရးပင္ မအိပ္ေတာ့ဘဲ အေလာင္းစင္နားထိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ႏွလံုးမခုန္ေတာ့ေသာ ေရာင္နီ၏ ရင္ဘတ္ကိုသပ္ကာ ေသွ်ာင္ထံုးျပင္ထံုးေပးသည္။ မဝႏိုင္ေသာ ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ 'အမယ္ေလး ... ပစ္လိုက္ရေတာ့မွာပါကလားေနာ္' ဟု ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေျပာကာ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား စီး၍က်သည္။

ထိုအခါ၌ ေရာင္နီသည္ ေရာကာ ငိုလိုက္မိေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ ဘာမွနားလည္လွသည္ မဟုတ္ေသး၍ ခါတိုင္းလိုပင္ အိပ္ေနက် အိမ္ေရွ႕ဝါးၾကမ္းျပင္ေပၚ သြားကာ အိပ္ပစ္လုိက္သည္။

ေရာင္နီ၏ ရုပ္ကလာပ္သည္ အေလာင္းစင္ေပၚတြင္ သံုးရက္မွ် ေလ်ာင္းရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေငြစကၠဴျပားကေလးမ်ား ေဖြးေနေအာင္ ကပ္ထားေသာ ေခါင္းထဲ၌ ေနရသည္။ ေခါင္းကေလးမွာ လွလွပပျဖစ္ေသာ္လည္း အေလာင္းေပၚသို႔ မီးေသြးမႈန္႔မ်ား ေလာင္းထည့္ကာ အဖံုးပိတ္၍ သံရိုက္ထားလွ်င္မူကား မွင္စာကေလးအဖို႔ အလြတ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကားထဲက ဝင္၍ မြန္းလိုက္ေသးသည္။

အေမသည္ အေတာ္ငိုသည္။ 'ဟဲ့ ... မိုက္ဦးဟဲ့၊ ဟဲ့ ... ေဆာ့ဦးဟဲ့ ငေရာင္နီရဲ႕' ဟု ငိုသည္။ ပထမေတာ့ ေရာင္နီ နားမလည္ေခ်။

မသာအိမ္ လာၾကသူမ်ားကို အေမက ေျပာျပသည္။

'ဒီေလာက္ေဆာ့တဲ့ကေလးေနာ္၊ ေသေအာင္ေဆာ့တဲ့ကေလး၊ ဘယ္ေလာက္ေဆာ့သလဲဆိုရင္ ေျမြပျခဳပ္ကို လက္ထုိုးထည့္သတဲ့ေတာ္၊ ၾကားဖူးၾကရဲ႕လား၊ ဒီကေလးမွ မေသရင္ ဘယ္ကေလး ေသဦးမလဲ'

ထို႔ေနာက္ အေမသည္ ဘယ္လူကိုမွ် အဖက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထဘီအထက္ဆင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကာ ငုတ္တုတ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အသံထြက္၍ ငိုသည္။

သည္ေတာ့မွ ေရာင္နီ သတိရသည္။ မင္စာျဖစ္သည့္ညေနက သူသည္ ရြာဦးဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားနားက ကြင္းျပင္၌ တျခားေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ စုရံုးလ်က္ရွိသည္။ ေျမြအလမၸါယ္ဆရာလင္မယားသည္ ပျခဳပ္ႀကီးမ်ားကိုယ္စီရြက္ကာ ေနရာေရြးလ်က္ရွိသည္။ ေယာက္်ားမွာ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္မ်ားကိုေဖာ္ကာ တင္ပါးဆံုႏွစ္လံုးစလံုးေပၚသည္အထိ ခါးေတာင္းေျမႇာင္ေျမႇာင္ က်ိဳက္လ်က္ေနသည္။ မိန္းမကေတာ့ ထဘီကို ရွန္သားရင္ဖံုးအက်ႌအေပၚမွထပ္၍ ရင္ရွားဝတ္သည္။ 'ေအာက္လမ္းဆရာေတြထဲမေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ဗိုလ္မထားဘူးကြေနာ္' ဟု လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္လွည့္စီပင္ တစ္ႀကိမ္းတည္းႀကိမ္းလ်က္ ေနၾကေလသည္။

ကေလးမ်ား စု၍ၿပီးေသာ္ လူႀကီးမ်ား ေရာက္္လာၾကသည္။ ပထမဆံုး ေရာက္လာသူမ်ားမွာ ရြာထဲ၌ အလုပ္လုပ္မစားေသာ ဘိန္းစား ကိုညိဳႀကီး၊ လူမိုက္ထြန္းျမင့္ စေသာ သူမ်ားေပတည္း။ ထိုေနာက္ကား အလမၸါယ္လင္မယား၏ ရမ္းရမ္းကားကား ကစားျပပံုေၾကာင့္ လူအုပ္ႀကီးမားလာသည္။

ေယာက္်ားက စပါးအံုးေျမြႀကီးတစ္ေကာင္ကို ဒူးႏွင့္တိုက္၍ ကစားသည္။ လက္ႏွင့္လည္း ရိုက္ပစ္ေသးသည္။ 'ငါ့ညီရဲ႕ ... မင္းကို ဘယ္သူက ျဖားေယာင္းေနသလဲကြယ့္' ဟု ဆိုကာ ကိုက္ခဲေသာ ဒဏ္ရာကို ေဆးမည္းမည္း ေပ်ာ့စိစိႏွင့္ ကပ္တတ္သည္။ မိန္းမကမူကား ေျမြမ်ိဳးစံုကို တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ထုတ္ကာ လည္မွာဆြဲသည္။

ေျမြမ်ားသည္ တရြရြႏွင့္ ဟိုသည္ ေလွ်ာက္ေနရကား လူအုပ္ဝိုင္းသည္ က်ယ္၍က်ယ္၍ သြားေတာ့သည္။ ေၾကာက္တတ္ေသာ မိန္းမမ်ားက မိမိတို႔သားသမီးမ်ားကို ခ်ီပိုးကာ အိမ္ျပန္ေျပးၾကသည္။ ေျမြအလမၸါယ္ဆရာမ်ားကလည္း ၾကမ္းသည္ထက္ၾကမ္းလာရာ အႀကီးဆံုးေသာ စပါးအံုးေျမြႀကီးသည္ ေလွ်ာခနဲ ကိုယ္ကုိဆန္႔ကာ ဦးတည္ရာသို႔ ေပါက္ရန္ရြယ္ေလရာ ထိုအနားမွ လူမ်ားသည္ ရွဲခနဲ ေနာက္ဆုန္ကာ ေျပးၾကသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးၿပီးသြားေသာ္ ေျမြအလမၸါယ္လင္္မယားလည္း ေျမြႏိုင္ေဆးမည္းမည္းကိုေရာင္း၊ ေျမြအလမၸါယ္ျပခ ပိုက္ဆံကိုလည္း ခြက္ႏွင့္ခံေနၾကစဥ္ ေရာင္နီ၏ အၿမဲေတာက္ေျပာင္စူးရွေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ ခါတိုင္းထက္ လက္လာေလသည္။

ေရာင္နီသည္ မေၾကာက္တတ္ေသာ ကေလးျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္သည္ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္သည္။ ၾကည္လင္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မဆို သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးသည္ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ လႈပ္ရွားေနသည္။ ဦးေႏွာက္မွာ တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ လန္႔ဖ်တ္စြာ ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးသံႏွင့္အမွ် ဉာဏ္မ်ားေနကာ လွ်ပ္စီးလက္သလို ဝင္းထိန္လွသည္။ သူသည္ ေျမြပြဲအစအဆံုးကို ေယာက္်ားျဖစ္သူႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာမွ ကပ္ထိုင္ကာ တေမ့တေမာႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္။

ေရာင္နီစိတ္ထဲ၌ 'ေျမြဆိုတာ ဘယ္မွာေၾကာက္စရာေကာင္းလို႔လဲ၊ ဟိုမိန္းမႀကီးေတာင္ ကိုင္ရဲေသးတယ္၊ ငါကိုင္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာေနာ္၊ ေျမြကို ကိုင္ရလွ်င္ ဘယ္လိုေနမလဲ' ဟု ေတြးေနသည္။ ေခ်ာက်ိက်ိေနမလား၊ အဆီေတြ ေပလာမလား။ ေရာင္နီသည္ ေျမြကို အေဖာ္အေပါင္းမ်ားႏွင့္ ရိုက္သတ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း အရွင္လတ္လတ္ ႀကီးႀကီးမားမားမ်ားကို မကစားဖူးေခ်။

'ပျခဳပ္ထဲကို လက္နဲ႔ ႏိႈက္လိုက္ရင္ ေျမြက ကိုက္မွာလား၊ ေငးၾကည့္ေနမွာလား'

ဟု ေတြးသည္။ ဒါကို အလြန္မွ သိခ်င္သည္။ 'ေျမြက ဟုိဆရာလင္မယားေတာ့ မကိုက္ဘူး၊ ငါ့ကိုေကာ ကိုက္မွာလား၊ မကိုက္ပါဘူး'။ သို႔ေသာ္လည္း ေျမြပျခဳပ္ထဲလက္ထည့္လိုက္လွ်င္ ဘယ္လိုေနမည္ဆိုတာ သိခ်င္ေနသည္။ မတားႏိုင္မဆီးႏုိင္ သိခ်င္ေနသည္။ 'တလက္လက္နဲ႔ ေျမြလွ်ာတစ္လစ္ကေလးေလာက္ေတာ့ ငါလည္း ျမန္ပါေသးတယ္၊ သူ လွ်ာမထုတ္ခင္ ငါ့လက္ကို ျပန္ရုပ္မွာေပါ့' ဟူ၍လည္း အထင္ႀကီးေသးသည္။ သူသည္ ေျမြက လွ်ာျဖင့္ေပါက္သည္ဟု အထင္ရွိေလသည္။

ထိုေနာက္ကား ေရာင္နီ၏ ဦးေႏွာက္ထဲ၌ လူသားကေလးငယ္တို႔၏ သိလိုတတ္လိုျခင္းသည္ ပြက္ပြက္ထကာ မခံမရပ္ႏိုင္သည့္အဆံုး၌ ေရာင္နီသည္ ပျခဳပ္ထဲသုိ႔ လက္ျဖင့္ ဖ်ပ္ခနဲႏိႈက္ကာ ေျမြညိဳညိဳတုတ္တုတ္ႀကီး၏ ေခါင္းကို ပုတ္လုိက္ေလသည္။

'ငါသိခ်င္လို႔ပါ၊ ေဆာ့တာမဟုတ္ပါဘူး'

ဟု ေရာင္နီသည္ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာသည္။ အေမက အားလံုးက သူေဆာ့၍ ေျမြကိုက္ခံရသည္ဟု ေျပာၾက၊ ယံုၾကည္ၾကသည္ကို သူမခံခ်င္ေပ။

မသာအိမ္လာသူမ်ားကား ၾကက္သီးထၾကသည္။

'သည္ေလာက္ေဆာ့တဲ့ကေလး ေသတာေကာင္းတယ္'

ဟု က်ိတ္၍ ေတြးသူလည္း ရွိခ်င္ရွိမည္။

တကယ္ဆိုေတာ့လည္း မခံခ်င္သာျဖစ္ရသည္။ ေရာင္နီသည္ အၿငိမ္မေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

'ေတာက္တဲ့ ... ေတာက္ ... တဲ့ ... တဲ့' ဟု ညစဥ္ျမည္ေသာ ေတာက္တဲ့ကို သူျမင္ဖူးခ်င္သည္။ အေမက ေျပာသည္မွာ 'ဟဲ႔ ... ေတာက္တဲ့ဆိုတာ ကေလးေတြ မျမင္ေကာင္းဘူး' ဟု ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာက္တဲ့ဆိုသည္မွာ ဘယ္လုိဟာပါလိမ့္လုိ႔ သိခ်င္လွ၍ မရအရဖမ္းေလရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ မိရံုမက ဝါးက်ည္ေတာက္ထဲပင္ သံုးရက္မွ် ထည့္၍ ေလွာင္ထားခဲ့ေသးသည္။

ဘာမဆို ထူးထူးဆန္းဆန္းကို ျမင္ခ်င္သည္။ ၾကားခ်င္သည္။ သိခ်င္သည္။ မီးရထားလမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွ လုိက္၍လည္း ရထားႏွင့္ အေျပးၿပိဳင္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံကိုလည္း ထုိးဆင္းအလာမွာ အသာကေလး ခ်ံဳပုတ္ၾကားက ေခ်ာင္းၿပီး ခြႏွင့္ ပစ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ေရာင္နီသည္ ဘာမဆို လက္တည့္မစမ္းဖူးတာ မရွိ။

မသာခ်ေသာ္ ေရာင္နီသည္ ေခါင္းေပၚမွ ခြ၍ထိုင္သြားသည္။ ေခါင္းကစားၾကေသာ္ အေပၚကစီးရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပတည္း။ ေခ်ာင္းထဲ၌ ပုဆိုးကို ပူစည္ေပါင္းလုပ္၍ ေမွ်ာရသလို လႈိင္းစီးရသလို ခံစားရသည္။ အကစားၾကမ္းလွ်င္မူကား 'အလိုေလးဗ်ာ၊ လိမ့္က်ပါ့မယ္' ဟု ေအာ္ေန၏။ ေအာ္၍မရလွ်င္ ေခါင္းကစားသူမ်ား၏ လက္ကို ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္သလိုေနေအာင္ ဆိတ္လုိက္သည္။

ေရာင္နီသည္ မွင္စာျဖစ္သည့္ေန႔မွစ၍ သူၾကားဖူးသည့္အတိုင္း လုပ္လ်က္ရွိသည္။ မွင္စာသာ မျဖစ္လွ်င္ ဘယ္သည္လို အဆန္းအျပား လုပ္ရမတံုး။ ယခုမသာခ်သည့္အခါ အိမ္ေပၚကဆင္းတာေတာင္ ၾကားဖူးသည့္အတိုင္း အိမ္ေနာက္ေဖးေလွကားမွ ေနာက္ျပန္ဆင္းခဲ့သည္။ ဘယ္သူကမွ် ဆန္ေကာခ်မထား၍ စိတ္မေကာင္း။ ခ်ထားလွ်င္ ေရာင္နီသည္ မိမိ၏ေျခရာကို ထားခဲ့ႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ ဘယ္သူမွ မိမိေျခရာအတြက္ ဂရုမစိုက္ေသာ္လည္း ေရာင္နီသည္ ထင္ခ်င္သေလာက္ ထင္ပါေစေတာ့ဟူေသာ သေဘာႏွင့္ပင္ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ နင္းခဲ့သည္။

ေရာင္နီသည္ မိမိကို မင္စာအျဖစ္ႏွင့္ လူေတြက ဘယ္လိုသေဘာထားမည္ကို သိခ်င္သည္။ သူသည္ အၿမဲပင္ သိခ်င္ေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခ်င္ေနသည္။ ဒါကို ေဆာ့တယ္ေခၚဦးမလား။

မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ သခ်ႋဳင္းရွိ မသာဇရပ္သို႔ေရာက္ေသာ္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ လူေတြကို အကဲခတ္ေနသည္။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာစမ္းၾကည့္ရမလဲ။ သူ႔နားထဲမူကား 'ေဆာ့လြန္းလို႔ ေသတယ္၊ ေဆာ့လြန္းလို႔ ေသတယ္' ဟုသာ ၾကားရသည္။ မခံခ်င္လိုက္ေလကြာ။

မိမိ၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ေျမျမႇဳပ္ေသာ္ ငိုသံမ်ားသည္ စီကနဲညံသည္။ အလြန္အငိုေကာင္းသျဖင့္ သူမပါလွ်င္ ဘယ္မသာမွမစည္ေသာ ေရာင္နီ႔အေဒၚ ေဒၚညီမသည္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ကာငိုေလၿပီ။

'အမယ္ေလး ... ငါ့တူေလး ရုပ္ကလာပ္ ပုတ္ျပတ္နဲ႔ ေရာင္းမယ္' ဟု ကာရန္ျပဳ၍ ငိုသည္။ 'ထေဆာ့ပါဦးလားဟဲ့' ဟု ေအာ္သည္။

မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ မိမိကို စြပ္စြဲေနေသာ အေဒၚႀကီး၏ ဆံပင္တစ္မွ်င္ကို စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ဆြဲႏႈတ္လုိက္ေလေတာ့သည္။

မသာအခမ္းအနားၿပီးေသာ္ မသာပို႔သူမ်ားကို မီးျခစ္တစ္ဘူး၊ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ ကမ္းသည္။ အေဖႏွင့္ အေမသည္ ေသျခင္းဆိုးေသာ သားကေလး ကြၽတ္လြတ္ေစလို၍ မတတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အေၾကြးယူ၍ ကုသိုလ္ျပဳၾကသည္။ ေရစက္ခ်၊ အမွ်ေဝေသာ္ မွင္စာကေလးသည္ သာဓုမေခၚေခ်။ အေၾကာင္းမူကား သူသည္ မွင္စာလုပ္ရတာ အေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

'သာဓုေခၚတာကို ခဏဆိုင္းထားဦးမယ္ေလ၊ ေနာက္မွေခၚရင္ မရဘူးလား၊ ခုခ်င္ခ်င္းေတာ့ မကြၽတ္ခ်င္ေသးေပါင္' ဟု သူက ေျပာမိသည္။

အခ်ိန္တန္၍ အိမ္ျပန္ၾကေသာ္ မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ ေျမပံုေပၚ၌ ထုိင္ၿပီး ေနခဲ့သည္။ အိမ္ကို ျပန္၍မျဖစ္။ အိမ္ေစာင့္နတ္က ႏွင္ခ်တတ္သည္ဆိုသည္။ ဒါလည္း လုပ္ၾကည့္ရဦးမည္။ ယခုေတာ့ သခ်ႋဳင္းထဲမွာ တျခားမွင္စာတေစၧမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ရဦးမည္။ မင္စာတေစၧေလာကႀကီးဟာ ဘယ္လိုေနပါလိမ့္မလဲ။

ထုိခဏ၌ တေစၧတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ပထမေတာ့ တေစၧေၾကာက္တတ္သည့္ ေမြးကတည္းက နားလည္ေသာစိတ္ျဖင့္ ေျပးမည္ႀကံသည္။ ေနာက္ေတာ့ 'ငါလည္း တေစၧအငယ္စားပဲဟာ၊ ဘာထူးလို႔တံုး' ဟု ေတြးရသည္။

'ဗ်ိဳ႕ ... တေစၧႀကီး၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူတုန္း' ဟု ေရာင္နီက ေမး၏။

'ငါ့ မမွတ္မိဘူးလားကြ၊ ငါ မႏွစ္က နာတာရွည္နဲ႔ ေသတဲ့ ဦးႀကီးမွတ္ေလ' ဟု တေစၧႀကီးက ေျပာသည္။

'ဟ ... ဟုတ္သားပဲ၊ ဦးႀကီးမွတ္ပဲ' ဟု သူက ဝမ္းသာအားရ ေျပာသည္။

'မင္း ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီေရာက္ေနတာလဲ'

'ေျမြကိုက္လို႔တဲ့ဗ်'

'လယ္ပုဇြန္လံုး ႏိႈက္တယ္ေပါ့ေလ'

ေရာင္နီက အစအဆံုး ေျပာျပသည္။ သူ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း၊ မေဆာ့တတ္ေၾကာင္း၊ သိခ်င္လို႔ စမ္းၾကည့္တာသာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

'ကဲဗ်ာ ... က်ဳပ္ကို ေဆာ့လုိ႔ေသတာတဲ့၊ ေကာင္းေသးလား၊ ေဟာဒါ ဘာပါလိမ့္'

ဟု ေရာင္နီသည္ တေစၧႀကီးေခါင္းမွာ ေဆာင္းထားေသာ တေစၧဦးထုပ္ဆိုတာ သည္ဟာပဲ ထင္သည္။ အဲသည္အရာကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရာ ဦးမွတ္ႀကီးသည္ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေလသည္။

'ေဟ့ ေခြးကေလး၊ နင္လား မေဆာ့တာ၊ နင္ ေဆာ့လို႔ ေသတာေတာင္ အၿငိမ္မေနေသးဘူး၊ မွင္စာကေနၿပီး ဘာျဖစ္သြားခ်င္သလဲ၊ နင့္မေအဟာ နင့္လိုေကာင္ကေလးမ်ိဳး တစ္ေယာက္တည္းေမြးတာ ကံေကာင္းတယ္'

ဟု တေစၧႀကီးက ဆဲသည္။

မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ရည္လည္လာေလ၏။ သူသည္ အေမ့ကို သတိရလာသည္။ လြမ္းသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ၌ မွီၿပီး ဟိုဟာ သည္ဟာေတြ နားမလည္သမွ် စိတ္ထဲမရွင္းသမွ် ေမးေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ဆန္းၾကယ္မ်ားကို ခမ္းခမ္းနားနားမက္ၿပီး အိပ္မည္။

သခ်ႋဳင္းသည္ တိတ္ဆိတ္၏။ ဟိုနားမွာ ေခြးဝဲစားတစ္ေကာင္ ဝပ္ေနသည္။ သုဘရာဇာမ်ားကိုပင္ မေတြ႕ရ။ လူဟူ၍ မရွိ။ တေစၧႀကီးလည္း ထြက္သြားၿပီ။ မွင္စာကေလး ေရာင္နီသည္ မိမိ၏ ေျမပံုေပၚထိုင္ကာ 'ငါမေဆာ့ပါဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း မသိဘူးေနာ္၊ ငါဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ဘယ္လိုေနမလဲလို႔ ငါ ႏိႈက္ၾကည့္တာပါ၊ ေျမြက ဒီေလာက္ျမန္မယ္မထင္လို႔ပါ၊ ငါေဆာ့တာမဟုတ္ပါဘူးကြ၊ သိခ်င္လို႔ စမ္းၾကည့္တာပါ'ဟု တစ္ေယာက္တည္း ခံျငင္းရင္း ငိုေလ၏။

ၾကည္ေအး

(ရႈမဝမဂၢဇင္း ၊ ဇူလိုင္ ၊ ၁၉၆၂ )