မလွတလွ ပံုျပင္

(၁)

သည္ကိစၥကို အစတုန္းက ဘယ္လိုရယ္လို႔ အမည္မမွည့္တတ္ဘဲ ရွိေနေသာ္လည္း ယခုလို အသက္အစိတ္ေက်ာ္၍ ကိုယ္ စိတ္ ေ၀ဒနာအစံုႏွင့္လည္း ႀကံဳခဲ့ကာ ဇာတိ ဆိုသည္ႏွင့္ မျပတ္ေသးေသာ္လည္း ေလာကီေရး၌ခဏပန္းအားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းရပ္တည္ႏိုင္ဆဲမွာေတာ့ သည္ကိစၥဟာ ခ်စ္စဖြယ္လည္းေကာင္း၊ ေၾကကြဲစဖြယ္လည္းေကာင္း၊ ေရးလို႔လည္း နည္းနည္းေကာင္းမည့္ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲရယ္လို႔ ဆုိရေပေတာ့မည္။ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းတာကေတာ ့ ထံုးစံအတိုင္းပင္ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ဆိုတာကို မူတည္သည့္ဇာတ္လမ္းျဖစ္ၿပီး ေၾကကြဲစဖြယ္ေကာင္းတာကေတာ့ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ေတြ႕သည္၊ ဆံုသည္၊ ႀကံဳလ်က္ကြဲသည္ ဆိုတာမ်ဳိးမကဘဲ တစ္ေယာက္၏  စိတ္ေနၾကီးျမင့္ျခင္းႏွင့္ တစ္ေယာက္၏မိုက္မဲျခင္းတို႔ တိုက္ခိုက္ျပီးေနာက္ ရွင္းလင္းရ ခက္စြာဘာမွလည္းမဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ႏုနယ္ေသာအသက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းဆံုးပါး သြားသည္မို႔တည္း။

ေကာင္ေလးကို ေတာ္မီလို႔ သင့္ေလ်ာစြာေခၚရမည္ထင္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးလည္း မစစ္ဘူးထင္သည္။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္း၌ အဂၤလိပ္နာမည္ကို ယူ၍သင္ၾကားကာ အသက္ ၁၉ႏွစ္မွာ ျမန္မာစကားမွန္မွန္ေျပာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ဂ်ပန္ေခတ္ကလည္း ျမန္မာျပည္၌မရွိ။ အိႏိၵယသို႕ အဂၤလိပ္ေနာက္အပါးမွအေျပးလိုက္ ခိုၾကသူလူတစ္စု၏ အပါအဝင္တည္း။ ေတာ္မီသည္ အဂၤလိပ္အကတတ္၏။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းတိုင္းကိုရ၏။ စကားေျပာရင္း ပခုံးလည္းတြန္႔တတ္၏။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းေနရင္းက သူ႔ထက္တစ္တန္းငယ္ကာ ဗမာအလြန္ဆန္ခ်င္ေနေသာ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းကို အထင္မႀကီးေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ေတြျဖစ္ရေလသည္။

အဲသည္တုန္းက ကြၽန္မသည္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ခန္႔ရွိေသးသည္။ ကိုယ့္ရြယ္တူေတြႏွင့္ ေနစဥ္ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေက်နပ္ကာ ေလာကမွာ ဘာမွသိတတ္စရာ မက်န္ေတာ့လို႔ ထင္၏။ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကိုဖတ္ျပန္လွ်င္ေတာ့ သေဘာမေပါက္သမွ်ကို ဟီးခ်လို႔ ငိုကာ ဟယ္ .တစ္ ေန႔က်လွ်င္ေတာ ့ တစ္ကမၻာလံုးမွာ ထြက္သမွ်စာအုပ္ဆိုတာကို ေၾကညက္ေအာင္ဖတ္လို႔ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ရေစ မေပါ႔ဟု အားတင္းခ်င္ျပန္၏ ။ သူတစိမ္းႏွင့္ဆံုလွ်င္ သူဘယ္ေလာက္တတ္သိသလဲဟု အရင္စူးစမ္းခ်င္၏။ တစ္ေန႔ ၂၄ နာရီရွိသည့္အနက္မွာ ၄ နာရီ၊ ၅ နာရီထက္ ပို၍မအိပ္ရက္။ အစားအေသာက္ကို အခ်ိန္သပ္သပ္မေပး။  က်စ္ဆံျမီးကို ၄၊၅ ရက္မွတစ္ခါက်စ္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ အခန္းေအာင္း၍ စာဖတ္သည္မွာ အေပါ့အေလးသြားရံုသာ ထြက္သျဖင့္ အျမဲေညာင္း ခ်ည့္ကာ မစားခ်င္ မအိပ္ခ်င္ေသာ ေရာဂါစြဲသည္။ သို႕ေသာ္ သေဘာပင္က်ေခ်ေသး၏။ ဒါမွ စာဖတ္ႏိုင္မည္။ ဒါသာလွ်င္ လူေတာ္လူျမတ္တို႔ အက်င့္တည္း။ ဒီလိုေနမွ ေမွ်ာ္မွန္းရာ ၾကီးျမတ္ေက်ာ္ၾကားျခင္း ဘံုထြဋ္သို႔ေရာက္မည္။ ေတာ္မီသည္ ဘယ္လိုမွန္းလည္းမသိ။

ေက်ာင္းသားသမဂၢ၌ အမႈေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး ကြၽန္မကလည္း သမဂၢအားေပးသူမို႔သိကြၽမ္းလာၾက၏။ အမွန္စင္စစ္ ကြၽန္မကစကားသြက္သြက္မေျပာတတ္၊ လူလည္းေၾကာက္တတ္သျဖင့္ ႐ုတ္တရက္မခင္မင္ေခ်။ ေတာ္မီႏွင့္ မိန္းကေလးအမ်ားပင္ ခင္မင္သည္။ သူက ရင္းႏွီးစြာေျပာတတ္သည့္ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ားေရာေႏွာသင္ရေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွ ဘာသိဘာသာေနတတ္ေလ့ရွိရာ ေတာ္မီကို ၿပံဳးသူကၿပံဳးၾကသည္။ ေတာ္မီႏွင့္ခင္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားကိုလည္းေနာက္သူ ကေနာက္ၾကသည္။ ကြၽန္မကေတာ့ ေတာ္မီသည္ သည္ႏွစ္မွေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာ ေသာေက်ာင္းသားမွန္းသာသိၿပီး ဘယ္အတန္းကမွန္းမသိေသးေခ်။

ေတာ္မီသည္ ကၽြန္မတို႔အတန္းသို႔ မၾကာခဏလာသည္။ ကၽြန္မႏွင့္တြဲေသာ သင္းသင္းႏွင့္ အေစာတို႔ထံလာျပီး ရယ္စရာေမာစရာေျပာသည္။ ဓာတ္ပံုစာအုပ္ခ်င္းလဲၾကည့္သည္။ ဓာတ္ပံုေတြေတာင္းသည္။ (အဲသည္အခ်ိန္ အဲသည္အရြယ္မ်ားမွ ဓာတ္ပံုေတာင္းျခင္းသည္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ရာဇ၀တ္မႈပမာျဖစ္ေလရာ သင္းသင္းႏွင့္ အေစာတို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ေတာ္မီ၏ျဖဴစင္ေစာ အမူအရာကို သံသယမကြက္ဘဲ အံ့ၾသၾကက္ေသေသတတ္ေလသည္။ သူတို႔သည္ ဓာတ္ပံုေပးဖို႔ကို မလိမ့္တပတ္ေျပာၿပီးေနၾက၏။ ခင္မင္ေနေတာ့လည္း မျငင္းရက္ၾက) သီခ်င္းစာအုပ္ခ်င္းလဲဖတ္ သည္။ လစဥ္စာေမးပြဲမ်ားအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾက၏။ သမဂၢအေၾကာင္း ေျပာၾက၏။ ဆရာၾကီး၊ ဆရာမမ်ားအတင္းကို တိုးတိုးႏွင့္ မလြန္ေအာင္ေျပာျပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္ၾက၏။ သည္အထဲမွာ စိတ္ၾကီးအဝင္ဆံုးကေတာ့ ကၽြန္မသာျဖစ္ကာ သူတို႔တစ္ေတြကို မႀကီးရင့္ရွာဘူးလို႔ ေတြးထင္ေနေလသတည္း။

ေတာ္မီက "ၾကည္ေရာ... ဓာတ္ပံုမရိုက္ဘူးလား။ ရိုက္ရင္ေပးစမ္းပါ" ဟုစကား ႀကံဳေရာ၍ ေတာင္းတတ္၏။

"႐ိုက္ရင္ ..ေပးမွာေပါ့"ဟု ကြၽန္မက ေလွာင္ေတာင္ေတာင္ေျပာကာ ရယ္ တတ္ေသး၏။ စိတ္ထဲကေတာ့ လူကိုအားတိုင္း အမူအရာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ျပီး ကိုယ္ပံုကိုယ္ကိုးကြယ္ေနခ်င္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးမွတ္သလား။ ဒါမ်ိဳးကို ဂ်ပန္ေခတ္ ၁၁ ႏွစ္သမီးက လုပ္လို႔၀ခဲ့ၿပီ။

ေတာ္မီက မိန္းကေလးမ်ားေသာ ကြၽန္မတို႔အတန္းကို လာေလ့ရွိသျဖင့္အေနာက္က ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ေက်ာင္းသားခပ္ႀကီးႀကီးမ်ားကပါ ပါလာျပန္ရာ အတန္းထဲ ေယာက္ယက္ခတ္လွ်င္ ကၽြန္မလူၾကီးျပံဳးႏွင့္ သည္းခံေနျပန္သည္။ မ်က္စိရႈပ္သည္လို႔ လည္းညည္းခ်င္ညည္းသည္။

သုိ႔ေသာ္ တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္မသည္ သမဂၢအမႈေဆာင္ျဖစ္လာျပီး ေတာ္မီႏွင့္ခင္မင္ရေလ၏။ မွတ္မိေသး၏။ ထိုအမႈေဆာင္ေရြးပြဲမွာ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္က တမင္တကာပင္ေျပာ၏။ "ဟာ...ဒီေနရာဆို ေတာ္မီကိုထားေပါ့။ ဒီေနရာက မိန္းကေလး အမႈေဆာင္နဲ႔ခင္ေလေကာင္းေလမို႔ ခုလည္းခင္လ်က္စနဲ႔ အေတာ္ပဲ" ဟူ၏။ စင္စစ္ ကၽြန္မသည္ ေတာ္မီႏွင့္ စကားစျမည္ရယ္လို႔ပင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာဖူးေသးပါ။

ဟိုတုန္းကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ထဲ၌ မုန္တိုင္းအၿမဲက်ေနသည္။ သည္လိုပဲ ကၽြန္မ၏ဆရာရင္းတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့သည္။ ဆရာေရာက္လာသည့္ေန႔မွာ ေက်ာင္း သားက ေက်ာင္းသူကို ရည္းစားစာေပးမႈႏွစ္မႈ တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္သျဖင့္ ဆရာၾကီးက ၾကိမ္လံုးျဖင့္ဆံုးမကာ အတန္းတကာကို လည္ျပသည့္ အျဖစ္အပ်က္ႀကံဳသည္မို႔တည္း။

ကြၽန္မသည္ ဘာမွ ျပန္မေျပာတတ္ဘဲ သည္တိုင္းေနလိုက္၏။ ေဒါသအနည္းငယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၀မ္းနည္းျခင္းက ပို၏။ အဲသည္တုန္းက ကြၽန္မသည္ အစဥ္အားငယ္ကာ အၿမဲအားတင္းေနရသည္။ ကြၽန္မ၌ တကယ္ခင္မင္ ယံုၾကည္ရသူ သင္းသင္း၊ အေစာႏွင့္ လွလွၾကည္တို႔သာ ရွိေလသည္။ အျမဲတြဲေနက် မာလင္ဆိုသည့္ ကေလးမက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သစၥာမဲ့သည္လိ႔ စိတ္ပ်က္ေနဆဲရွိသည္။ ကြၽန္မသည္ သူ႔ကိုယံု၍ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ''အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး" ရယ္လို႔ မိုက္မွားကာဖြဲ႔ႏြဲ႔မိ ေလသည္ကို မာလင္က ေဖာက္သည္ခ်ေလရာ ကြၽန္မကိုဘယ္ေတာ့မွမေက်ႏိုင္ေသာ ရန္သူေပၚေလ၏။ ယခုထက္တုိင္ ကြၽန္မကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဦးမည္မထင္။ အဲသည္တုန္းကတည္းက အခြင့္ရသမွ် ကၽြန္မကို ရန္လုပ္သည္။ ယခုေတာ္မီႏွင့္ခင္ပါသည္ရယ္လို႔ တကယ္ခင္လည္း ဘာမွ အျပစ္မရွိႏိုင္ေသာ ကြၽန္မကို ေက်ာ္ၾကားေအာင္ေျပာသူမွာ ထိုေက်ာင္းသားပင္တည္း။

အမွန္စင္စစ္ေတာ့လည္း အဲသည္သမဂၢက ဆက္စပ္မွပင္ ေတာ္မီႏွင့္ ကြၽန္မ ခင္မင္သြားေလသည္။

ထိုအခါ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအေပါင္းသည္ လ်င္ျမန္စြာပင္ရိပ္မိၾကသည္။ ေတာ္မီႏွင့္ ကြၽန္မကိုပဲ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္ထင္သည္။

တစ္နံနက္မွာေတာ့ ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းကိုအေစာၾကီးေရာက္ဆဲ ေဘာ္ဒါေနေသာ ေတာ္မီက ျမင္ၿပီး အခန္းထဲလာစကားေျပာ၏။ သူ အေအးမိေနသည့္အေၾကာင္း၊ သူ႔မွာ အေဖမရွိသည့္အေၾကာင္း၊ ႏွမကေလးရွိေၾကာင္း၊ သူ႕ကိုခ်င္းေတာင္ေပၚမွာေမြးေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာ၏။ ကၽြန္မကလည္း ဟိုစကားသည္ စကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာ၏။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းသား မ်ားအခန္းထဲ၀င္လိုက္၊ အျပင္က ျဖတ္သြားလိုက္လုပ္ပါမ်ားသည္ကို သတိထားမိလာၾကသည္။ ၿပံဳးသူကၿပံဳး၏။ မ်က္ႏွာ ေသႀကီးႏွင့္ ေခါင္းငံု႔သြားသူကသြား၏။ ေနာက္ေတာ့ေတာ္မီထြက္သြားသည္။

ထိုအခါကၽြန္မသည္ ကိုယ့္ကို လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္ကို အျမဲပင္သတိရေန သည္။ အေၾကာင္းရင္းလည္း ရွာမေတြးတတ္၊ အဲသည္တုန္းက အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ား ေလးမ်ားက ကြၽန္မကို မႏွစ္လိုျဖစ္ၾကေလရာ စဥ္းစားလို႔ မရႏုိင္ပါ။ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား သည္ အသင္းဖြဲ႕ၿပီးေတာင္ ကြၽန္မကို ေခ်ာက္ခ်ေလသည္။

ဥပမာ -

ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာသင္ေသာ လူမႈေရးရာမသိေသာ ဘုန္းၾကီးလူထြက္လို႔ထင္ရေသာ စိတ္သေဘာအင္မတန္ေကာင္းေသာ ျပီးေတာ့ေက်ာ္ၾကားေသာ ယိုးဒယားေၾကာင္ျမီးလိုဖြာေထာင္သာ မ်က္ခံုးေမြးတစ္စံုလည္းရွိေသာ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႔အယူအဆမွာ ျမန္မာစာသည္ႏြားႏို႔ျဖစ္လွ်င္ ပါဠိသည္ ေထာပတ္တည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြသည္ ဆရာႀကီးကိုေထာပတ္ႏွင့္ႏႈတ္ ဆက္ရေလ၏။ ပါဠိလို ''ေဇယ်တု သဗၺမဂၤလံ'' ဟု ႏႈတ္ဆက္ရေလ၏။

ဆရာႀကီးသည္ ကြၽန္မကို ျမန္မာစာေတာ္သည္ထင္စား၏။ အတန္းထဲဖတ္စာထ ဖတ္ခိုင္း၏။ ေက်ာင္းသားေတြ ဗမာစာညံ့သည္လို႔ ညည္း၏။ ခဏ ခဏပင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာလံုးေပါင္းခိုင္းတတ္ေလသည္။ ဥယ်ာဥ္၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ယဥ္ေက်းသည္။

တစ္ေန႔ေတာ့ဆရာၾကီးသည္ ျမန္မာစာခ်ိန္၌ ဉာဏ္ဆိုသည့္ စကားလံုးကိုေပါင္းခုိင္းသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားက မတတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကသည္။

ဆရာႀကီးက ''ကဲကြယ္ ..ေမာင္ပု မင္းေပါင္းျပလိုက္စမ္းပါ''

ေမာင္ပုသည္ ျမန္မာစာေတာ္၍ လူရည္လည္းလည္ကာ ႏုိင္ငံေရးလည္းဝါသနာပါလွေသာ ေနာက္ေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ ေက်ာ္ၾကားလာသည့္ ေက်ာင္းသားၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

သူက ၿပံဳးကာ ''ညေရးေသးေသးတင္ညံ''

ဆရာႀကီးက ''ဟာ.. မင္းက တယ္ညံ့တာပဲ။ ကဲ ေမာင္ေအးသြင္ေပါင္းစမ္း''

''ညေရးခ်..''

''ဟုတ္ၿပီ.. ''

''ညေရးခ် နသတ္ညာန္''

''ဟာ ..နည္းနည္းလြဲသြားတယ္''

ေမာင္ေအးသြင္က ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ''ဟာ..မွားလို႔ဆရာ။ ညေရးခ်ေသးေသးတင္ ညံ''

ဆရာႀကီးလည္း စိတ္ပ်က္ၿပီး ''ကဲကြယ္ ဘယ္သူမွမေပါင္းတတ္ရင္ မၾကည္က ေပါင္းျပလိုက္ပါေတာ့''

ကြၽန္မသည္ ကြၽန္မကို၀ိုင္းၿပီးရယ္ေမာေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုၾကည့္ျပီး ပထမေတာ့ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေခ်။ ဆရာၾကီးကိုမူကား မျငင္းဆန္ရက္။ ဆရာၾကီးလူမႈေရးရာ သည္မွ်နားမလည္သည္ကိုသာ အံ့ၾသေန၏။ ျပီးေတာ့ မ်က္စိမႈိတ္ၿပီး..

''ညေရးခ် ဏႀကီးသတ္ ညာဏ္''

ဆရာၾကီးက သူ႔တပည့္ေတြကို ဉာဏ္စာလံုးေပါင္းမ်ားစြာ စာအုပ္ထဲခ်ေရးခိုင္းဆဲ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက အခ်ိတ္အဆက္ျပဳ၍ ကြၽန္မကို ခ်ီးမြမ္းၾကျပန္၏။

''တယ္ေတာ္ပါလားကြ။ ညာဏ္ေတာင္မွန္ေအာင္ ေပါင္းတတ္တယ္''

''ဟာ.. ဒါေၾကာင့္လည္း အတန္းထဲ ပထမခ်ည္းစြဲေနတာေပါ့''

''ဒါ့ေၾကာင့္မို႔လည္း ကိုယ္တို႔အတန္းကို ႏွစ္ဝက္နဲ႔တက္လာျပီး ဗိုလ္ထပ္စြဲျပန္တာေဟ့''

''ေဟ့ ညာဏ္ဘယ္လိုေပါင္းလဲ ေမးလိုက္စမ္းပါဦးကြာ။ ေမ့သြားလို႔မွတ္ထား ရေအာင္''

အဲသည္တုန္းကေတာ့ ကြၽန္မ၏ ႏုနယ္ေသာစိတ္၌ ဒဏ္ရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။

ဤေက်ာင္းသားမ်ားပင္ အလြန္ျမန္ဆန္စြာ သက္ေသခံအေထာက္အထားလည္းမရွိပါဘဲ ေတာ္မီႏွင့္ ကြၽန္မကို စြပ္စြဲၾကျပန္ဦးမည္။

အဲသည္တုန္းကေတာ့ နားမလည္ျခင္းသာရွိသည္။ ျပီးေတာ့ကၽြန္မက အလြန္ေအးေဆးကင္းရွင္းစြာေနလ်က္ ဘယ့္သူ႕ကိုမွ ရန္မမူပဲလ်က္ ကၽြန္မကိုမလိုလားႏိုင္သည္ကို နားမလည္ေခ်။ ကၽြန္မကို မနာလိုစရာအခ်က္ရယ္လို႔ ရွိစေကာင္းသည္လို႔လဲ အထင္မၾကီးဝံ့ခဲ့ပါ။ သတိလံုးဝမရပါ။ စင္စစ္ေက်ာင္းကဖတ္စာတို႔၌ အထင္မၾကီးသျဖင့္ ေက်ာင္းက ဖတ္စာအားျဖင့္ဂုဏ္ယူလိုျခင္းလည္း မရွိ။

သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအမ်ားပင္ ေတာ္မီႏွင့္ ကၽြန္မၾကိဳက္ျပီရယ္လို႔ ဆိုခ်င္စိတ္အေတာ္ေပၚၾကသည္။ အဲသည္လိုဆိုရလွ်င္ ေက်နပ္စဖြယ္လို႔ ထင္ၾကမည္။ ေတာ္မီႏွင့္ ကၽြန္မၾကိဳက္သည္ဆိုလွ်င္ ေတာ္မီက လူေတာ္ေက်ာင္းသားမဟုတ္သျဖင့္ ကြၽန္မမွာ နစ္နာစရာျဖစ္သည္၊ ေျပာစရာျဖစ္သည္ရယ္လို႔ အယူရွိၾကသည္လား မသိ။ အနည္းဆံုး ကြၽန္မကိုလိုလားေသာ ဆရာ ဆရာမ အေပါင္းကို ေအာက္ကလိအာျဖစ္ေစ ေျပာႏိုင္ခြင့္ၾကံဳသည္လို႔ပင္ ထင္သလားမသိ။

ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေျပာင္းစဥ္မို႔ ေက်ာင္းလိပ္စာႏွင့္ေရာက္လာေသာကြၽန္မအတြက္စာမ်ား၊ မွာယူထားေသာမဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္စာအုပ္မ်ားကို ေတာ္မီက ပို႔သည္ပဲ ထင္ၾက၏။ (အဲသည္အခ်ိန္၌ ေတာ္မီေက်ာင္းမွာ မရွိေတာ့ေခ်) ကြၽန္မကလည္း မရွင္း လင္းမိ။ သူတို႔ထင္ၾကသည္ကိုသာ ရိပ္မိရင္း လက္မ်ားတုန္ေနရာ႐ုတ္ျခည္းတိတ္ဆိတ္ သြားေသာ စာသင္တန္း၌ ကြၽန္မလက္မွ လြတ္က်ေသာ စာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ေဖာင္တိန္တို႔အသံသည္ ပဲ့တင္ပင္ထပ္လ်က္ထြက္လာေလသည္။

 (၂)

အမွန္စင္စစ္ ၁၇ ႏွစ္သမီးကို ၁၉ ႏွစ္သားက ခ်စ္ပါသည္ရယ္လို႔ဆိုတတ္ျခင္းမွာ ေတာ္မီေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ထြက္ကာ ေလတပ္ထဲသို႔၀င္ေတာ့မွသာ ျဖစ္သည္။ အမ်ားထင္သလို ေက်ာင္းမွာမဟုတ္ပါ။

ေတာ္မီဘာေၾကာင့္ ေလထပ္ထဲဝင္သည္ဆိုတာ ခုထက္ထိ ကၽြန္မမသိရ။သူႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာသူငယ္ခ်င္းတို႔သာ သိရွိေပလိမ့္မည္။ ေတာ္မီသည္ အစိုးရ အေထာက္အပံ့ယူေသာေက်ာင္းသားလားမသိ။ သူ႔မွာ ဖေအမရွိေလေတာ့ မေအ့ကိုတာဝန္မေပးခ်င္ သျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သိပ္ျပီးမေခ်ာင္လည္ၾကသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လူငယ္မို႔စြန္႔စားလိုစိတ္ရွိသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေလယာဥ္ေမာင္းတတ္လွ်င္ႀကီးပြားႏုိင္သျဖင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ တစ္အုပ္ၾကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးဝင္ၾကသည္။

ေလတပ္ထဲဝင္မည္ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို ကၽြန္မအားမတိုင္ပင္ပါ။ တိုင္ပင္လွ်င္ ကြၽန္မက ဖ်က္မည္အမွန္ပင္။ စစ္သားဘ၀ကို ကြၽန္မ မႏွစ္သက္။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ပညာကို ဆံုးခန္းတိုင္သင္ေစခ်င္သည္။ အဲသည္တုန္းက တစ္သက္လံုးသာပညာကို ရွာေနရလို၏ဟု ဆုေတာင္းၿမဲတည္း။

ေလထပ္တဲဝင္ျပီး ေက်ာင္းသို႔တဖန္ျပန္လာကာ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကိုယူသည့္ေန႔မွာ ကၽြန္မႏွင့္ေတြ႕၏။ ကၽြန္မေက်ာင္းကဆင္းလွ်င္ ေတာ္မီသည္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွထြက္လာကာ သူ၏ေက်ာ္ၾကားေသာအျဖဴႏွင့္အနက္ကြက္က်ားျမက္ဦးထုပ္ကိုခြၽတ္၍ ႏႈတ္ဆက္၏။ ''မေန႔က ႏႈတ္ဆက္မသြားရဘူး။ ညကကိုယ္ တပ္ထဲမွာ အိပ္တယ္'' ဟု ေျပာျပ၏။ ကြၽန္မက ဘာမွမေျပာဘဲ ၿပံဳး၍ႏႈတ္ျပန္ဆက္ပါသည္။

အနားေရာက္ေသာ္ ''ကိုယ္ ညက... အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူး။ ထပ္ထဲမွာ မ်က္စိသိပ္ေၾကာင္တာပဲ'' ဟုေျပာျပျပန္ရာ ကၽြန္မလည္း ဘာမွေျပာစရာမရွိဘဲ နားေထာင္ေနလိုက္ျပန္ပါသည္။

''ညက..ၾကည့္ကို သိပ္သတိရတာပဲ'' ဟု သူကေျပာ၏။

"ၾကည့္မွာ... ခ်စ္သူရွိသလား" ဟု ေမးျပန္လွ်င္ ကၽြန္မကေခါင္းခါျပလိုက္သည္။

''လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခ်င္ရင္ ဂုဏ္ရွိရမယ္၊ ႐ုပ္ေခ်ာရမယ္လို႔ထင္သလား'' ဟု သူက ေမးျပန္သည္။

''မထင္ပါဘူး''ဟု ကြၽန္မက မွန္ကန္စြာေျဖလွ်င္ -

''ေအးကြာ... ကိုယ္လည္းရုပ္ေခ်ာ မမက္ပါဘူး။ ကိုယ္လည္း မေခ်ာဘဲစိတ္သေဘာေကာင္းရင္ အႀကိဳက္ခ်င္းတူရင္ ၿပီးတာပဲေနာ္''

ေတာ္မီသည္ ကၽြန္မႏွင့္စကားမေျပာဘဲ ငါးမိနစ္ေလာက္ေနၾကသည္။သူ႔ မ်က္ႏွာ၌ ရႊင္ပ်ျခင္းကင္း၏။ ကြၽန္မအဖို႔လည္း သည္လိုအေတြ႕အႀကံဳမ်ဳိးမမ်ားလွေသာ္လည္း အမွန္ပင္ မေခ်ာက္ခ်ားလွေပ။

''ကိုယ္... ၾကည့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္။ ကိုယ္အခုေျပာလို႔မတတ္ဘူး။ စာနဲ႔ေရးလိုက္မယ္ ဟုတ္လား'' ဟု ေျပာကာ ႏႈတ္ဆက္၍ထြက္သြား၏။ ကြၽန္မလည္းအိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့သည္။

စိတ္ထဲ၌ ''ခ်စ္တယ္ ၾကိဳက္တယ္ ဆိုတာေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ့'' ေတြး၏။ ကၽြန္မ၌ ဘာမွ ထူးကဲေတြးေတာစရာမရွိ။ ေတာ္မီကို ကၽြန္မ၏ ေဝးကြာလွေသးသည္ထင္ေသာ ခ်စ္စခန္းၾကိဳက္စခန္း၌ မထည့္သြင္း။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုသည္ကို စာ၌ ကဗ်ာ၌သာ ေတြ႔ဖူးကာ တကယ္စင္စစ္နားလည္းသေဘာေပါက္ျခင္းမရွိ။ ကၽြန္မ၏ႏွလံုးသည္ လူ႔ဘ၀အထြတ္အထိပ္သို႔ေရာက္လိုျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ႀကီးက်ယ္ႏုိင္ျခင္းတို႔ျဖင့္သာ ျပည့္ကာ အရြယ္ေရာက္စမိန္းကေလးမ်ားလို စိုရႊန္းျခင္းမရွိရကားအေျဖထြက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေပ၏။

ေနာက္တေန႔၌ ဖတ္ရေသာ ေတာ္မီ၏စာမွာ ခပ္ရိုးရိုးတုိတိုပင္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာင္ မပါဘူးထင္သည္။ ''ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လိုထားမိတယ္ဆိုတာသိလိုက္ ပါေတာ့'' ဟုသာ အထပ္ထပ္ေတာင္းပန္ထားသည္။ ဘာမွလည္းဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕မရွိေလေတာ့ ကြၽန္မ၌ ၾကင္နာျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းတို႔ေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္ပင္ ေတာ္မီ၏ စာတိုစာရွည္မ်ားေရးျဖစ္ျခင္း ထင္သည္။ ေတာ္မီ၏စာမ်ားမွာ သူတို႔တပ္ထဲတြင္ ဘယ္လိုေနထိုင္ရေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုပင္ပန္းေၾကာင္း၊ သူ ဘယ္႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေၾကာင္းတို႔အစခ်ီကာ ၿပီးခါနီးမွ ''ကိုယ္ကေတာ့ ဒီအခ်စ္ပန္းပြင့္ကို အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနမိမွာပဲ'' ဟုဆိုေလ့ရွိသည္။ အဲသည္လိုေရး လိုက္လွ်င္ ကြၽန္မစိတ္၌ မသက္မသာျဖစ္မိ၏။ ကြၽန္မသည္သာမန္မိန္းကေလးမဟုတ္၊ ေနာင္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ အမ်ားျပည္သူတို႔အဖို႕ ေျပာစရာျဖစ္လာေသာ -

''ေဟာၾကည့္စမ္း ပိေတာက္ကိုင္းအၾကား

ခုနစ္ေထြသက္တန္႔တံတား''

စေသာ ကဗ်ာသစ္ကိုလည္းေကာင္း ...

''ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထၿပီးထုိင္ေန

အိပ္ရာေတြလည္း၊ ေၾကမြတြန္႔လိပ္၊

သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊ သတိျပယ္လြင့္၊

ခိုတြယ္စရာ၊ အတည္မက်''

စေသာ ကာရန္သစ္ကိုလည္းေကာင္း ရွာေတာ့မည့္သူျဖစ္ေလရာ အခ်စ္ကို ပန္းပြင့္ႏွင့္ တင္စားျခင္းကို အဆဲခံလိုက္ရသလို ထင္မိတာအမွန္။ ပန္းပြင့္ဆိုေသာ စကားမပါလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု စိတ္ထဲတထင့္ထင့္ႏွင့္ေနရာကားသူ႔စာကို တစ္ေခါက္က ႏွစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ဖို႔ ၀န္ေလးေနေပ၏။

ကြၽန္မ၏ စာမ်ားကို ကြၽန္မ ယခုျပန္ဖတ္မိလွ်င္ေတာ့ စိတၱဇေရာဂါပင္ကပ္ ဖြယ္ရွိေလသည္။ အေၾကာင္းမူကား ကြၽန္မကေရးေသာ္လည္း စင္စစ္ၾကားဖူးနား၀ စာအုပ္ဖတ္ဖူးသမွ်ထဲမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားကို စုေဆာင္းေရးကာကြၽန္မ၏လက္ မွတ္ထိုးထားျခင္းသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စာတစ္ေစာင္တေလကိုဖတ္သူမွန္သမွ်သည္ ကၽြန္မ၏အသက္အရြယ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ပင္ မရင့္မာေသးသည့္သ႑ာန္၊ မိန္းကေလးတကာေလာက္မွ လူရည္မလည္ဟန္ကို တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ဖမ္းဆုပ္မိေပမည္ထင္၏။ ကြၽန္မသည္ ထိုစဥ္ကကဗ်ာဆရာရွယ္လီ၏ သေဘာတရားမ်ား အလြန္သက္၀င္ေနရကား ကြၽန္မေရးသည့္ စာတို႔သည္ ရွယ္လီေသရာကထ၍ ကိုယ္ထင္ျပသလိုသာရွိေခ်၏။ သူ႔ကဗ်ာကို စကားေျပျပန္သည့္အခါ ျပန္၏။ သည္အတိုင္းထည့္သည့္အခါထည့္၏။ ေတာ္မီသည္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပင္ပန္းစြာ ဖတ္ရလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

ေတာ္မီသည္ ကၽြန္မအလိုရွိသေလာက္ စာဖတ္ဝါသနာပါသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကြၽန္မထက္ေတာ့ နားလည္သိတတ္ျခင္းရွိရင္လည္း ရွိမည္ျဖစ္သည္။သူက တစ္ခါစာေရးဖူးသည္မွာ ...

''ဒီလို အခ်စ္တရားေတြကို ၾကည္ ဘယ္လိုေရးေနေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ထားကို သေဘာေပါက္မယ္ မထင္ပါဘူး။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ၾကည္ကိုယ္တိုင္အခ်စ္နယ္ထဲ ေရာက္မွပဲ နားလည္တတ္၊ ခံစားတတ္မယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္'' ဟူ၏။

အဲသည္ေတာ့ ဟုတ္မ်ား ဟုတ္မလားဟု ကြၽန္မ စဥ္းစားစရာ ခဏတာမွ်ေတာ့ ျဖစ္ၿပီး တစ္ဖန္ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အထင္ႀကီးေနျပန္၏။ ေတာ္မီဟာလူငယ္ငယ္မို႔ နီးစပ္ ရာမွာၿငိတာပဲ။ ဆန္ႀကံဳစားပဲဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပန္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ေတာ္မီ၏ ေမတၱာဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မအယံုအၾကည္မရွိ။ ေတာ္မီ့ကို ခ်စ္တတ္သူရယ္လို႔လည္းမထင္။

ခ်စ္တတ္သူရယ္လို႔လည္း မထင္။တကယ္စင္စစ္ မခ်စ္တတ္သူမွာ ကြၽန္မသာတည္း။

ကၽြန္မသည္ ဘယ္လိုပင္ ျငင္းဆိုေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္ စည္းကမ္းၾကီးသူ၊ တင္းက်ပ္သူ၊ ခြင့္လႊတ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္ကို စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းစြာ ၀န္ခံရမည္။

ဥပမာ..

တေန႔မွာ ေတာ္မီေပါက္လာျပီး ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ေပး၏။ သူတို႔ေလတပ္ကို တစ္ခန္းမွ်ရိုက္ထည့္ထားေသာ ျမန္မာဇာတ္ကား။ အစုိးရဝါဒျဖန္႔ ခပ္ဆန္ဆန္ရုပ္ရွင္တည္း။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္တာ၀န္ေတြကို ခုမွၾကားသိရေသာ ေတာ္မီ့အဖို႔ ထို ဇာတ္ကားအတြက္ အားရပါးရ ေျပာစရာရ၏။ ''ဒီကားကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ပါ ေနာ္။ ကိုယ့္ကိုေတာ့ အမ်ားႀကီးအသိဉာဏ္ေပးလိုက္တာပ'' ဟုသူကဆို၏။

သည္တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မသည္ မ်က္ႏွာကိုအ႐ိုက္ခံလိုက္ရသလို နာသြားေလသည္။

အဲသည္ကတည္းက ေတာ္မီကို ဘယ္လိုမွ ခ်စ္လို႔ၾကိဳက္လို႔ရမည္မဟုတ္ဟု တစ္ယူသန္ျဖစ္လာေလသည္။ သူ႕ကိုအခဲမေက်ႏိုင္သလို၊ မုန္းတီးခ်င္သလိုျဖစ္သည္။အရင္ကလို ဒီတစ္ခါ ခ်စ္ၿပီကြယ္လို႔ေျပာလိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔ေတာင္စိတ္ကူးမယဥ္ႏုိင္ေတာ့။ ခဏခ်င္းမွာပဲ အင္မတန္ ေ၀းကြာခဲ့ၾကၿပီလို႔ ထင္၏။

ထုိအတြင္းမွာပဲ ၀မ္းနည္းစြာ အျဖစ္တစ္ရပ္ျဖစ္ရသည္။

သင္းသင္းက ေျပာျပသည္။

"မေန႕က ေတာ္မီ ကိုယ့္ဆီလာလည္တယ္။ ၾကည့္အေၾကာင္းေရာက္သြားေတာ့ ၾကည့္ကို သူတစ္ခါေတြ႕တယ္။ လိုက္လို႔မမီလို႔တဲ့''

''ကိုယ္ မေတြ႕ပါလား။ ဘယ္မွာေတြ႕တာတဲ့လဲ''

''ယူနီဗာစီတီမွာတဲ့။ ၾကည္က အတန္းဆင္းေတာ့ သူက အဲဒီေရာက္ေနရာက ျမင္ျပီးေျပးလိုက္တာ။ ၾကည္က ဂ်စ္ကားနဲ႔ဆိုေတာ့ မမီရွာဘူးေပါ့ကြာ။ ေနာက္မွသူ႕ဘာသာသူသတိရၿပီး ရွက္လိုက္တာတဲ့။ သနားပါတယ္''

သင္းသင္းႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ရယ္ေမာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သင္းသင္းလည္းမ်က္ႏွာမေကာင္း၊ ကြၽန္မ၏ ရင္တြင္း၌လည္းဆို႔နင့္သည္။ ဒါဟာမေကာင္းေသာနိမိတ္ သာျဖစ္သည္။

(၃)

အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္မသည္ ယူနီဗာစီတီသို႔ လ်င္ျမန္စြာေရာက္လာကာ အေပါင္းအသင္း မ်ားလာေသာေၾကာင့္ပင္။ ေတာ္မီ၏ ရုပ္ပံုသည္ ကၽြန္မ၏ သညာ၌ေမွးမိွန္ပ်က္ျပယ္လုလုရွိေလသည္။ ဘယ္လိုဘယ္လိုႏွင့္သူႏွင့္စာအဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္ကို ယခုထိစဥ္းစားလို႔သတိျပန္မလည္။ ကြၽန္မ အင္းလ်ားေဆာင္သို႔ အေျပာင္းမွာ လိပ္စာမေပးမိပဲ ေနသည္ထင္သည္။ သည္လိုႏွင့္ သူကလည္းမေရးတတ္၊ ကၽြန္မကလည္း မေရးမိတာႏွင့္တူသည္။

ေၾသာ္၊ ကြၽန္မတို႔ ကေတာက္ကဆစကားမ်ားဖူးေသး၏။

ေတာ္မီက စာတစ္ေစာင္မွာ ''ကိုယ္ေတာ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ၾကည္ဟာကိုယ့္ကို စိတ္လည္လာရမွာ အမွန္ပဲလို႔ထင္တယ္'' ဟုေရးလိုက္ရာ ကြၽန္မအဖုိ႔ေဒါမာန္ပြ၍ မဆံုးစရာျဖစ္ေလေတာ့၏။ တစ္ဖန္သူက ''ၾကည္က အၿမဲတမ္းကိုယ့္ကိုတရားေဟာေနတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္လည္းေနာင္ေတာ့ ၾကည့္ကို ျပန္ေဟာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမယ္'' ဟုဆိုေသးသည္။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေလမွာလႊင့္ၾကြားထားတဲ့ ေဘာလံုး ေရာင္စံုစပ္ကေလးကို တြယ္အပ္ႏွင့္ အေဖာက္ခံရသလို ရွက္ေၾကာက္ျခင္းျဖစ္ရသည္။ ကြၽန္မသည္ သူ႔ကိုသာမက စင္စစ္ေတာ့ကြၽန္မကိုပါ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ ျဖစ္ျခင္းတည္း။

''တရားေဟာေနစရာမလိုတဲ့လူဆိုရင္ သိပ္ဟန္က်တာေပါ့။ ေတာ္မီ့မွာသင္စရာ ျပစရာေတြရွိလည္း သင္ျပလွည့္ပါဦး'' ဆိုတာမ်ဳိးကို ကြၽန္မကအလြန္ယဥ္ေက်းေ၀းကြာေသာ အသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ျပန္ေရး၏။ ၿပီးေတာ့တစ္ဖန္ ''တစ္ေန႕က် ေတာ့္မီကို စိတ္လည္ရမယ္လို႔ ေသခ်ာေနတာက ငါေတာ့ဘယ္နည္းနဲ႔မဆိုက်ေနၿပီထင္လို႔လား'' ဟု ကြၽန္မကရန္ေထာင္လိုက္ျပန္ေသး၏။ ၿပီးေတာ့ ခါတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံေရးသည့္ ဒါလင္ ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းကို ျဖဳတ္လိုက္ေလသည္။

ေတာ္မီကေတာ့ ကၽြန္မသည္ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးမေျပလို႔ စာမေရးဘူးဟု ထင္ေပမည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ခဏေလးႏွင့္ စိတ္ဆိုေျပသြားျပီး ေမ့ေလ်ာ့ေနတာျဖစ္ေလသည္။ ယူနီဗာစီတီသည္ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ အသစ္တစ္ရပ္တည္ေဆာက္ျခင္းျဖစ္ကာ လူေဟာင္းမ်ားျပန္မပါေတာ့ေခ်။

ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္းပင္ ကၽြန္မသည္သာ မခ်စ္တတ္သူျဖစ္ရကား သံေယာဇဥ္လည္း မရွိစေကာင္းေခ်။ သို႔ေသာ္ မခ်စ္တတ္သည့္အတြက္၊ သံေယာဇဥ္နည္းပါးသည့္အတြက္ ဇာတ္လမ္းတမ်ိဳးဆန္းၾကယ္ေသာ္လည္း သံေယာဇဥ္မီးေတြလိုပင္ပူျပင္းသည့္ ေ၀ဒနာကို ဆံုေတြ႕ရျပန္ေသးသည္။

(၄)

ယူနီဗာစီတီ ပထမႏွစ္၌ ေတာ္မီ့သတင္းလည္းမၾကားရ။ လူခ်င္းလည္းမေတြ႕ရ။ စာလည္းမေပး မရ သူဘာျဖစ္ေနသည္၊ ဘာလုပ္ေနသည္ဆိုတာ လံုး၀ေတာ့မသိေခ်။ သူကလည္း ကြၽန္မကို စိတ္၀င္စားေတာ့မည္မထင္။

ယူနီဗာစီတီေရာက္မွပင္ ကြၽန္မလည္း လူလားေျမာက္သည္ဟုထင္သည္။ အေၾကာင္းမူကား သည္ေတာ့မွပင္ အခ်စ္ေမတၱာတရားကို သံုးသပ္မိေသာေၾကာင့္တည္း။ ယူနီဗာစီတီေရာက္မွ ရည္းစားထားမိသည္ရယ္လို႔မဟုတ္ပါ။ ကြၽန္မဆိုလိုသည္မွာ ကၽြန္မ၏ခန္းေျခာက္ေသာ ႏွလံုးသားတို႔သည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေတာင့္တလာျပီး ေတာင့္တသည့္အတိုင္းရသမွ်ကိုလည္း ရျပီေရာဟု မလိုခ်င္ေျပာခဲ့ဖူးသလိုပင္စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ကာ မိဘေမတၱာကိုေတာင္မွ ျခြင္းခ်က္က်န္စေကာင္းလားဟု မေက်မခ်မ္း ဝမ္းပန္းတနည္းႏွင့္ လက္မခံႏိုင္ျဖစ္သည္မ်ိဳးကိုတည္း။ သူငယ္ခ်င္းေမတၱာကိုလည္း အလိုမက်၊ ေနာက္ဆံုးကၽြန္မသာ နားလည္ႏိုင္သည္၊ တန္ဖိုးျဖတ္ႏိုင္သည္ဟုထင္ကာ စိတ္ကူးယဥ္အထင္ၾကီးစြာေသာ ကိုယ္ကထားသည့္ ကိုယ့္ေမတၱာလို႔ထင္သည့္ အရာသည္ပင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ျခင္း၊ ကိုယ္ႀကိဳက္သည့္၀တၳဳ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး ဆင္ျခင္းပါကလားဟု သိရကာ စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္၊အနာႀကီးနာၿပီး လူ႔ဘ၀၌ တြယ္တာစရာမရွိေတာ့သလို စိတ္ေလလြင့္ျခင္း၊ မခ်မ္းသာျခင္းမ်ားကို ခံစားရသည့္ အျဖစ္ကိုဆိုလိုပါ၏။

အင္းလ်ားေဆာင္၌ ကၽြန္မရွိစဥ္ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးမ်ားသည္ ေလယာဥ္ပ်ံနိမ့္နိမ့္ပ်ံလွ်င္ ျပံဳးရႊင္စရာရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တစ္ခါတေလေတာ့ တပ္မေတာ္ေလယာဥ္တစ္စင္းတေလသည္ အင္းလ်ားေဆာင္ေပၚမွာ ၀ဲပ်ံကာကစားတတ္၏။ ကြၽမ္းစိုက္ ထိုးခ်လာတတ္၏။ သံုးေလးခါမက ေဆာ့ကစားကာ တမင္တကာ လာရမွန္းသိေစ ေလ၏။ ေလယာဥ္ပ်ံ၏ ႀကီးပ်ံ႕မည္းေမွာင္ေသာ အရိပ္သည္အင္းလ်ားေဆာင္ဟိုဘက္ ေတာင္ပံႏွင့္ သည္ဘက္ေတာင္ပံအၾကားရွိ ေလးကြက္ၾကားေသာ ျမက္ခင္း၌ အျပားလိုက္ ေျပးသြားတတ္သည္။ ထိုအခါ မိန္းကေလးအမ်ားပင္ ထြက္ၾကည့္ၾကသည္။ ေနာက္ေျပာင္စရာရွိေသာ သက္ဆုိင္သူမ်ားကိုအပ်က္စကားေတြႏွင့္တြန္းထိုးက်ီစယ္ ဆူညံၾက၏။ မသက္ဆိုင္သူမ်ားကလည္းအလိုလိုရႊင္ျမဴးကာ လက္ကိုင္ပ၀ါျဖဴမ်ား၊ ေခါင္းစည္းပ၀ါနီမ်ား လႈပ္ယမ္းျပၾကေလသည္။

သည္လိုႀကံဳလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ့ကို သတိရတတ္သည္။ ခုေနေလယာဥ္ပ်ံ ေမာင္းတတ္ေနေရာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာေကာရွိပါ့မလား။ ခုေနဆိုလွ်င္စစ္တပ္ ထဲမွာေနသားက်လို႔ စစ္သားအမူအရာလံုးလံုးပါေရာေပါ့။ ေတာ္မီကိုစစ္၀တ္စစ္စားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္စဖူးေခ်။ ကြၽန္မထံလာလည္လွ်င္ လံုခ်ည္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အရပ္သားဝတ္ ေဘာင္းဘီႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္းျဖစ္သည္။ လံုခ်ည္ဝတ္ဝတ္၊ ေဘာင္းဘီဝတ္ဝတ္ ဗမာႏွင့္မတူတာ သြားသတိရ၏။ေတာ္မီကေတာ့ သူဗမာစစ္ပါ သည္ရယ္လို႔အၿမဲျငင္းဆိုၿမဲပင္။ ကြၽန္မအဖို႔ကမူဗမာစစ္တာမစစ္တာေတြ အေရးႀကီး လွသည္မဟုတ္ပါ။

အင္းလ်ားေဆာင္၌ေနသည့္အေတာအတြင္း ေတာ္မီႏွင့္ တစ္ခါေတာ့ေတြ႕လိုက္ရ၏။

ေတာ္မီသည္ ကၽြန္မ အင္းလ်ားေဆာင္မွာ ရွိမွန္းသိေသာ္လည္း ကၽြန္မက စိတ္ဆိုးေနသည္ဟု ထင္ေသးသျဖင့္ လာမေတြ႕ဘူးဆိုသည္။ သူ႔ကိုဖိတ္ေခၚဖို႔ရာလည္းကြၽန္မ ေမ့ေလ်ာ့မိသည္အမွန္၊ သည္လိုပင္ ေလာက၌ ကိုယ္က ခင္သေလာက္ ကိုယ္အေပၚျပန္မခင္သူ၊ ကိုယ့္အေပၚခင္သေလာက္ ကိုယ္ကျပန္မခင္ႏိုင္သူေတြလူတိုင္းမွာရွိ ၾကသည္။ တစ္ခုကလည္း ကြၽန္မသည္ ရြယ္တူမိန္းကေလးတကာေလာက္မွ ေလာကေရးရာကို နားမလည္သည့္ ၁၇ႏွစ္ သမီးအရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ျပီ။ ကြၽန္မ၏ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္လည္း စာကိုသာကုန္းက်က္လြန္း၍ ဟုန္ကာ နဂိုဉာဏ္ေကာင္းတာ ေပ်ာက္ၿပီး စာေမးပြဲေတာင္ မွန္မွန္မေအာင္ႏိုင္ေတာ့ေသာသင္းသင္းတို႔ေကာလိပ္ ေရာက္၍ ယခု အမ္အက္စီ တက္ေနသည္အထိ ၇ တန္းေက်ာင္းသူတုန္းက အခ်ိဳးအတိုင္း တစ္ေသြမသိမ္းရွိေသးေသာ လွလွၾကည္တို႔သာမကေတာ့ၿပီ။

ႀကံဳ၍သတိရကာ ေျပာျပဦးမည္မွာ -

ေက်ာင္းတုန္းကအေဖာ္ေတြကို အဆက္ျပတ္မိသည့္အေၾကာင္းတစ္ရပ္မွာလည္း အေစာလင္ယူသြားေသာကိစၥတည္း။

အေစာသည္ ကၽြန္မႏွင့္ တစည္းတလံုးတည္းပင္။ သမဂၢမွာ အမႈေဆာင္တို႔ ဘာတို႔လုပ္ကိုင္ခဲ့သူတည္း။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ဆရာႀကီးက ေသာ့ခတ္ထားေသာ တံခါးကို ျပတင္းေပါက္မွန္ခြဲ၍ ခုန္ဝင္ကာလည္းေကာင္း၊ ဆရာမက အခြင့္မရွိဘဲ စာသင္ဆဲ စာသင္ခန္းမွ ထြက္ခြာလာကာလည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းသို႔ နံနက္ေစာေစာလာကာ လည္းေကာင္း၊ ညေနေက်ာင္းလႊတ္လည္း အိမ္မျပန္ဘဲေနကာလည္းေကာင္း အစည္းအေဝးေတြ လုပ္ရတာႏွင့္ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္စရာထင္ေနေပ၏။

အသက္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသးသည့္ လူငယ္ေတြမို႔ စိတ္အားလည္း တက္ၾကြေနၾက၏။ အလကားေနရင္း သပိတ္ေမွာက္ခ်င္ေန၏။ ဒါေတြထက္ခဏၾကာေတာ့ ေထြးၿငိျခင္းကေလးေတြ ေပၚလာသည္။ အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းလုပ္ရင္း စိတ္ေကာက္ ၿပီး ေျပာဆိုလို႔မရသည့္ မိန္းမပ်ဳိကေလး တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စကိုေတြ႕လာရ၏။ ကိုယ္လို သူလို ေတြ႕ခ်င္ေနတိုင္း အစည္းအေ၀းေခၚေနေသာ အတြင္းေရးမွဴးကေလးရဲ႕ စိတ္ထားကို ရိပ္မိလာၾကရ၏။

အဲသည္ အခ်ိန္ေကာင္းမွာ ကြၽန္မသည္ သမဂၢမွထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

ထြက္ခြာခဲ့သည့္ ေလာေလာဆယ္အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာျပရလွ်င္ ယံုခ်င္မွယံုၾကမည္။ ယံုသူထဲကလည္း အမ်ားကပင္ ကၽြန္မကိုအျပစ္ျမင္ၾကမည္ထင္သည္။

တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္မကို စာေျဖာင့္ေျဖာင့္သင္ေစခ်င္ေသာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္သည္ ကြၽန္မကို ေရွ႕တြင္ထားကာ အေစာ၏အေၾကာင္းကို ေျပာၾကသည္။ သူတို႔၏ေစတနာကေတာ့ ပညာသင္အရြယ္မွာ ပညာမွတ္မွတ္သင္ေစခ်င္ျခင္းသာတည္း။ ဒါကိုေတာ့ ကြၽန္မသည္ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ အၿမဲယံုၾကည္ကာ သည္လိုအၿမဲပင္ေျပာေနမည္ ျဖစ္၏။

ဆရာမတစ္ေယာက္က ''အေစာက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ မိုက္လည္းမိုက္တယ္'' ဟုဆိုသည္။

က်န္တစ္ေယာက္က ''သည္အရြယ္မွာ ခက္တာပဲ၊ သူဟာ သူ႔ဘာသာသူ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေနမွန္း မသိဘူး။ သူ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာေတြ ကိုယ္ေျပာျပလိုက္ရင္လည္း နားလည္မယ္မထင္ဘူး။ နားမ်ားလည္ရင္ေတာ့ သူ႔ဘာသာ သိပ္အံ့အားသင့္သြားမွာပဲ'' ဟုေျပာသည္။

အဲသည္အခ်ိန္မွာ အေစာသည္ သမဂၢကိစၥမဟုတ္ေသာ အမႈေဆာင္ေယာက်္ားကေလးအခ်ဳိ႕ အေဖာ္ျပဳ၍ သြားလာေနေသာ တျခားကိစၥမ်ား မအားမလပ္ရွိသည္ထင္သည္။ ခင္မင္ေသာ ကၽြန္မကိုပင္ မသိေစခ်င္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားရွိကာမၾကားေစခ်င္ေသာ စကားမ်ားကို ေတာ္ရာမွာသြားေျပာၾကရသည္။

ဆရာမႏွစ္ေယာက္၏ ထိုမွ်သာေျပာလိုက္ေသာစကားသည္ ကၽြန္မကိုတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားေစကာ အင္မတန္မွလည္း ရွက္ေၾကာက္သြားေစသည္။ ေန႔ခ်င္းပဲသမဂၢသို႔ ထြက္စာတင္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ငဲ့ညႇာျခင္း အားနာျခင္းမရွိ။

အမွန္စင္စစ္ သမဂၢမွထြက္ခြာျခင္းထက္ လူငယ္အျဖစ္၏ ေသးႏုပ္ႏုနယ္ျခင္းမွ ထြက္ေျပးျခင္းမွ်သာတည္း။

ေက်ာင္းပိတ္ခါနီးစာေမးပြဲမ်ားေျဖေနၾကစဥ္မွာ စာလည္းမရေသာ၊ အိမ္ကလူၾကီးမိဘ ျငိဳျငင္ဆူပူျခင္းကိုလည္း ခံရေသာ အေစာသည္ သမဂၢထဲမွ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ထြက္ေျပးေလသည္။

သည္ေတာ့္ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ေသာ ကၽြန္မသည္ သမဂၢႏွင့္ပတ္သက္သမွ် စင္စစ္ေတာ့ လူငယ္ဘဝကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ရသည္။

သို႔လွ်င္ ခြင့္မလႊတ္တတ္ျခင္းဟာလည္း မၾကီးရင့္ျခင္းပဲရယ္လို႔ မထင္ျမင္ႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာ့မွန္တယ္ ထင္ကာ ခင္မင္ၾကေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကိုကြၽန္မသည္ စကားပင္မေျပာျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ဆဲ။ ယူနီဗာစီတီသို႔ေရာက္ကာ ဘ၀အသစ္ကူးေျပာင္းခဲ့ေပသည္။

သည္နည္းအတိုင္းပင္ ေတာ္မီလည္း ေဝးရာမွက်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းထင္ပါသည္။

အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ ကၽြန္မမွာတရားမရွိျခင္းသာတည္း။ ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းတုန္းက အေပါင္းအေဖာ္တို႔ကို စသည္အရြယ္အတိုင္းပဲ ျမင္ေနျခင္းမွ်သာတည္း။ သူတို႔ကို ၾကီးရင့္ခြင့္ ကၽြန္မက မဆီမဆိုင္းမေပးႏိုင္ျခင္း သာတည္း။ ငယ္ရြယ္စဥ္က ေသသြားသည့္ေမာင္ေလး၏ ဓာတ္ပံုမွာ အျမဲတမ္း ၾကိဳးသိုင္းေဘာင္းဘီတို၊ နံပါတ္၆ ရွဴးဖိနပ္ႏွင့္ အစ္ကိုႀကီး၏ ဗက္စလင္ကို ခိုးလိမ္းကာ မနည္းပိေအာင္ၿဖီးၿပီး ေခါင္းတုံးဆံေတာက္ကို အဓမၼခြဲထားေသာ ဘိုေကႏွင့္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ကို ခပ္ၾကြားၾကြားကိုင္ကာ မလံုမလဲမ်က္ႏွာထား ကေလးမ်ားႏွင့္ရွိသည္ကို အႏွစ္ငါးဆယ္ၾကာလည္းသည္တိုင္းျမင္ သလို သူတို႔ကိုျမင္ေနရျခင္းသာတည္း။

ေတာ္မီ့ကိုလည္း အျမဲငယ္ရြယ္ေနသည္လို႕ ထင္သည္။ သူ႔ေနရာ စစ္တပ္ဆိုသည္မွာ ေသျခင္းတရားကိူ အရင္းႏွီးဆံုးထားသျဖင့္ ေယာက္်ားတို႔ လူလားေျမာက္ျခင္းဆိုလွ်င္ မကင္းဘဲမေနႏိုင္ဘူးလို႔ ေပါ့ေပါ့ဆိုၾကသည့္ မိန္းမႏွင့္အရက္ဆိုတာမ်ိဳးကို ကြၽန္မ လာေရာက္ခဲ့ေသာ ယူနီဗာစီတီမွာထက္ပင္ လ်င္ျမန္စြာ တတ္ကြၽမ္းခြင့္ရရင္လည္းရမည္။ သည္လိုဆိုလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ကြၽန္မသည္ ခါးသီးစိတ္ႏိုင္ျပန္သည္လို႔ ေျပာၾကေပဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မဆိုလိုသည္မွာေတာ့ ေလာကမွာဘယ္တစ္ခုကို အထင္ႀကီးလို႔မွ ဘာကိုမွ စြန္႔ပစ္ထိုက္သည္ရယ္လို႔ မရွိသည့္ အျဖစ္မွန္ကိုသာတည္း။ အားလံုးေသာအရာတို႔၌ ျခြင္းခ်က္ရွိသည္ခ်ည္းသာတည္း။ ျခြင္းခ်က္ကိုမေၾကာက္သည့္ သတၱိကုိေမြးျခင္းသည္ ေအးျငိမ္းျခင္းမည္သတည္း။

ျပန္လို႔စဥ္းစားျပန္ေတာ့ သည္လိုဆိုျခင္းသည္ပင္ လြန္လွေလျပီ။ သည္လိုဆိုရေအာင္ ဆိုသူကိုယ္ႏႈိက္က ျခြင္းခ်က္ကင္းသည္။ အျပစ္ျမဴေမွးရွင္းစင္သူေလလား။

မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္မဆံုးေလာက္ေအာင္ လိုက္လွ်င္ေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းႏွင့္သာ အဆံုးသတ္ဖို႔ရွိေလသည္။ သည္ေတာ့ ေျမၾကီးသီးႏွံဖြံ႔ျဖိဳးေစရန္ မိုးကိုသာ၀ေအာင္ ရြာဖို႔ခ်န္စို႔၊ မ်က္ရည္ဆိုသည္ကို ထိန္းႀကိဳးကေလးခ်ည္စို႔။

(၅)

သို႔လွ်င္ ေတာ္မီႏွင့္ အင္းလ်ားေဆာင္မွာ တစ္ခါေတာ့ေတြ႔လိုက္ရသည့္အေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ရပါဦးမည္။

သင္းသင္းႏွင့္ စကားစပ္မိ၍ ျဖစ္ေလသည္။ သင္းသင္းထံသုိ႔ေတာ့ ေတာ္မီမၾကာခဏ ေရာက္သည္ကို သိရသည္။ "ဟင္... ဟုတ္လား ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္"ဟု ကၽြန္မကေျပာလွ်င္ သင္းသင္းက လွ်င္ျမန္စြာပင္ "ဒါျဖင့္... ကိုယ္ေျပာလိုက္မယ္ေလ၊ ၾကည္က လာလည္ပါ ေျပာတယ္လို႔'' ဟု ဆိုသည္။

''ေျပာေလ... ကိုယ့္အခန္းနံပါတ္ပါ ေျပာလိုက္။ ဒရဝမ္ ရွာရလြယ္ေအာင္"

ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ ေတာ္မီေရာက္လာသည္။

ေတာ္မီေရာက္လာေသာ္ ကၽြန္မသည္ ဧည့္ဝတ္မေက်ပြန္မိေခ်။ မေတြ႔တာ ၾကာေတာ့ စကားေျပာလို႔လည္း မေကာင္းလွ။ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေနသည္။ ေတာ္မီသည္ အသားညိဳသြားျပီး အရပ္ရွည္လာသည္ကို သတိထားမိ၏။ အရင္လို ေက်ာင္းသားကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ၿပီဆိုတာလည္း သူ႔အမူအရာမွာထင္ရွား၏။ အရြယ္

ေရာက္ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီ။ သူ႔၌ၿပံဳးရႊင္ေနာက္ေျပာင္တတ္ေသာ မ်က္ႏွာထားလည္း မရွိျပီ။

ကၽြန္မတို႔သည္ အင္းလ်ားဧည့္ခန္းတြင္းသုိ႔ မဝင္ဘဲ အျပင္၌ ခံုရွည္ေပၚမွာ ထိုင္ၾက၏။ ကၽြန္မထံလာေနက် ဧည့္သည္တစ္ေယာက္မဟုတ္သည္ကို သိဟန္ျဖင့္ ရခိုင္ျပည္သူတစ္ေယာက္က ရပ္၍ၾကည့္ေနေသး၏။ ေတာ္မီက ေဘာင္းဘီရွည္နက္ျပာႏွင့္ လည္ပင္းက လည္စည္း သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ ရုပ္ကဗမာမဆန္ေတာ့ ဆန္းတယ္လို႔ထင္ခ်င္လည္းထင္မည္။

ရုတ္တရက္ စကားမ်ားစြာ မေျပာမိ။ ေတာ္မီက ျဗဳန္းခနဲ သူေျပာခ်င္ရာကိုေကာက္ေျပာသည္။

''သတင္းၾကားပါတယ္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက လာလာေျပာၾကတယ္''

''ဘာ သတင္းၾကားသလဲ'' ဟု ကြၽန္မက တိတိက်က်ေမးလိုက္လွ်င္ -

"ကိုယ္ကေတာ့ မယံုပါဘူး။ ၾကည္က ဝန္မခံသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ မယံုဘူး။ ျပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ခက္သားပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးႏုိင္ဘူး ေတာေတာ္နဲ႕မေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္ဘူး''

''ဘာသတင္းၾကားလဲ ..ေျပာပါဦး''

''ေၾသာ္... ၾကည့္ေဘးမွာ အျမဲတမ္း လူတစ္ေယာက္ရွိေနတယ္ ဆိုတာေပါ့''ဟု သူက ယဥ္ေက်းေအးေဆးစြာေျပာသည္။

သူသည္ မ်က္လႊာမ်ားခ်ထားသည္။ သူစကားအမွန္ေျပာသည္လို႔လည္း ယံုၾကည္ရသည္။ ကၽြန္မေျပာသည့္ စကားကိုသာ ယံုမည္ရယ္လို႔ သူ႔ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္ကို သိရပါ၏။

ကြၽန္မကမူ ေပါ့ေပါ့ဆဆရွိသည္။ ထိုခဏမွာ မာရ္နတ္သည္ ေျခဖ်ားေထာက္၍ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ကသည္ကို မျမင္မိပါ။ စင္စစ္ထိုခဏမွာကြၽန္မသည္ ယခင္ ေက်ာင္းသူ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ကထက္ ၂ ႏွစ္မွ်သာ ထူးကဲလို႔ႀကီးေသာ္လည္း ႏွစ္ဆမွ်ေတာ့ ႀကီးရင့္သိတတ္ကာလာၿပီထင္သည္။ အရာရာ၌ သိတတ္လိုေသာ၊ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးေသာ၊ အလွကိုစံုမက္ေသာ၊ အျပစ္ကင္းတာကိုႀကိဳက္ေသာ၊ ကဗ်ာကိုခ်စ္ေသာ၊ အပ်က္ကို မျမင္ခ်င္ေသာ လူငယ္ဟူသမွ်တို႔၏ေတြ႕ခြင့္ရွိသမွ် စိတ္ဒုကၡသုခေ၀ဒနာတို႔ေတြ႕ ႀကံဳခံစားဆဲရွိကာ ထံုးစံအတိုင္းပင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ မကိုက္သျဖင့္ ဘံုခုနစ္ဆင့္ထက္ ၾကည့္ျပီးမွ နတ္သမီးရွာမရ သျဖင့္ဗုန္းခနဲေျမသို႔က်ေသာအျဖစ္ကို ေရွ႕တြင္ျမင္ကာရပ္ တည္မရသည့္အခ်ိန္တည္း။ ၾကီးျမင့္လိုခ်င္းလည္း မရွိျပီ။ ေက်ာ္ၾကားျခင္းကိုလည္း သတိမရျပီ။ ေမတၱာတစ္ခုသာအားကိုးစရာ က်န္ေသာ္လည္းအားကိုးဖြယ္မျမင္။

ထို႔ျပင္ အဲသည္အခ်ိန္မွာကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ့ကိုသာမက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေလာက္ေလးမေလာက္စားပမာဏ မထားၿပီ။

ထို႔ေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ရွိသည္ဆိုသည္မွာ ေနရာတကာမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနျခင္းသာတည္း။

ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာမိ၏။

''ေတာ္မီက အရင္စိတ္အတိုင္း ရွိေသးတယ္လား''

''ကိုယ့္ကို ဘာမ်ားေအာက္ေမ့လို႔လဲ။ အရင္အတိုင္းပဲ ဘာမွမလြဲဘူး''

''ဒီလိုဆို ၀မ္းနည္းစရာႀကီးေပါ့''

''တကယ္လား'' ဟု သူကေမးသည္။

''တကယ္ပါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေတာ္မီ ၾကားတဲ့သတင္းကိုမမွန္ေတာင္ မွန္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ မွန္ေအာင္လုပ္လို႔ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ပဲျဖစ္ေစ ေတာ္မီအတြက္ေတာ့ ဘာမွမက်န္ဘူး''

သည္အတိုင္းပင္ ကၽြန္မသည္ မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ အၾကင္နာကင္းစြာ ေျပာမိေလသည္။

ေတာ္မီက ေဒါသသံႏွင့္ -

''ဒါျဖင့္ ကိုယ္ေမးတုန္းက ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္သူ မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာသလဲ''

''ေမးတုန္းက ရွိမွ မရွိဘဲ''

သူက ၀မ္းနည္းသြားသည္။

"ေၾသာ္... ဒီလိုလား"

ကၽြန္မ တကယ္ေျပာျပခ်င္သည္မွာေတာ့ ေတာ္မီႏွင့္ ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းမွ ထြက္လာကတည္းက အလြန္ေ၀းကြာခဲ့ၾကၿပီဆိုသည္ကိုသာတည္း။ အေျခအေနမ်ားသည္ ဆက္စပ္လို႔ မရေတာ့ေခ်။ တစ္ဘဝစီပမာ ေျပာင္းလဲခဲ့ေလျပီ။ ေတာ္မီက သည္အတိုင္းရွိပါေသးသည္လို႔ ဇြတ္ဆိုလည္း ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ ဇြတ္ပင္ ဆိုလို႔မျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ကြၽန္မ ၈ တန္းတုန္းကဓာတ္ပံုမ်ားကို ျပန္ျမင္႐ံုပင္ သည္လွ်င္ ယခုကြၽန္မအဖို႔စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာျဖစ္ရသည္။ ဘယ္ဟာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ဘာမွဆိုလိုျခင္းရွိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ေက်ာင္းတုန္းက မွန္မွန္ေရးခဲ့ဖူးေသာစာေရးစကၠဴအျပာႏုကို ခ်ဳပ္ထားသည့္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္မ်ားကို ျပန္ဖတ္မိလွ်င္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားထကာ အရင္ ကိုယ္ကိုလား၊ ယခုကိုယ္ကိုလားမသိ၊ ၾကီးစြာေသာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ျခင္းျဖစ္မိ၏။ ထိုဒိုင္ယာရီ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ယခင္က ရတနာသိုက္မပာ ဖံုးကြယ္သိမ္းဆည္းခဲ့သေလာက္ ယခု ပစ္စလက္ခတ္ ေယာက္ယက္ခတ္ကာ ေပ်ာက္ပ်က္တတ္ေခ်ၿပီ။

၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာေတာ့ တစ္ခုတည္းသာတည္း။ ၈တန္းေက်ာင္း သူဘ၀က ကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ့ကို ခင္လည္း ခင္လ်က္ လိုလည္းလိုလားပါလ်က္ စိတ္ေနျမင့္ျခင္းေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းမလွခဲ့သည္ကို သာတည္း။ ငယ္ရြယ္သူကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ၾကည္ႏူးစရာ အခ်စ္ဇာတ္ကြက္ကေလးတစ္ကြက္သည္ ေလာကမွာ ယုတ္ေလ်ာ့ ျပယ္ပ်က္ရျခင္းသာတည္း။ ပန္းခ်ီအလွဆြဲလို႔မရျခင္းပင္တည္း။ သည္လို အင္မတန္ ျဖစ္ႏုိင္သည့္အခ်ိန္၊ ျဖစ္လို႔ေကာင္းသည့္အခ်ိန္ကေတာင္မွ ဇာတ္လမ္းအလွ ကဗ်ာစပ္၍ မရခဲ့သည္ကို ယခုအထိ စိတ္မေျပာင္းလဲေသးပါဘူးဟု ေတာ္မီဆိုေနျခင္းသည္ အလြန္တရာမွ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစရာအျဖစ္သာ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ဒါကိုမ်ား ေတာ္မီနားလည္ေအာင္ ကြၽန္မေျပာျပႏုိင္ခဲ့လွ်င္ ေျပာျပႏုိင္ဖို႔ေလးေလးစားစား ႀကိဳးစားခဲ့လွ်င္ ကြၽန္မအဖို႔ ယခုအခါမွာ စိတ္မသက္မသာဘာမွ ျဖစ္စရာမရွိ။

ခုေတာ့ ကၽြန္မသည္ ေတာ္မီ၏ မာနကို ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္သလိုသာ ေျပာခဲ့မိေလသည္။ သူ႔ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘဲ ေစာ္ကားသလိုလည္းျဖစ္ရသည္။

ေတာ္မီက "ဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ့္အဖို႔ ဘာထူးေတာ့လဲ အလကားေမွ်ာ္လင့္လာတဲ့ ဒီကိစၥကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ရေတာ့မွာေပါ့"ဟု ဆို၏။

"ဘာေျပာတာလဲ"ဟု ကြၽန္မက နားမလည္ႏုိင္ဆဲ -

"ကိုယ့္လက္ရွိဘဝကို ေျပာင္းပစ္ရမွာေပါ့"

" ေကာင္းရာကို ေရာက္ရင္ ျပီးတာပဲ"ဟု ကၽြန္မက ေျပာင္စီစီေျပာေသး၏။

"ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္မယ္" ဟု သူကဆို၏။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ၌ ေျပာစရာရွိမလားရယ္လို႔ ခဏေစာင့္၏။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားသည္။

ကြၽန္မက ''အမယ္မင္း..လမ္းမွာ ကားေတြ ဘာေတြ တိုက္ေနဦးမယ္ေနာ္''ဟု ေနာက္ေျပာင္လိုက္ေသးသည္ကို သူက ေခါင္းညိတ္ညိတ္ၿပံဳးေစ့ေစ့ျဖင့္ ''အင္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆရာ'' ဟု ေျပာေလသည္။

ည မိုးခ်ဳပ္လွ်င္ေတာ့ ကြၽန္မသည္ အနည္းငယ္စိတ္ပူပင္လာၿပီး အတူေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းအား ေျပာျပမိသည္။

သူက ကြၽန္မကို ''အလိမၼာမရွိဘူး'' ဟု အျပစ္တင္သည္။

''စကားလွလွပပ ေျပာေနရေအာင္ ၀တၳဳေရးေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ဒါတကယ္ ျဖစ္ေနတာကြ။ ၀တၳဳထဲမွာလို စိမ္းကားတဲ့သူထံက ျပန္အလာ ကမူးရွဴးထိုးနဲ႔မို႔ မိုးေတြကလည္း ရြာတုန္း ေလာ္ရီကားက ၀င္တိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။အိမ္ေရာက္ေအာင္ မ၀င္ဘဲ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲဆင္းၿပီး ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စ ရြတ္လို႔ေရျပင္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာလည္း မဟုတ္ဘူး''

''ဒါနဲ႔... သူ မ်က္ရည္လည္ေနတယ္ဆို''

"ထင္တာပဲ။ မသိပါဘူး။ ဒီေလာက္ျဖစ္တယ္ ထင္ရေအာင္လည္း ကိုယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္တယ္ အထင္မၾကီးဝံ့ဘူး။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတုန္ခ်င္သလားလည္း မသိပါဘူးေလ။ ကိုယ္က ဒါေတြဟာ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ကိုထင္လို႔မရဘူးကြ၊ဒါမ်ဳိး ေတြ႕ခ်င္ရင္ ဘိုင္စကုတ္႐ံုသြားသြားၾကည့္ရတယ္''

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ''မင္းဟာ ..အခ်စ္တရားဘယ္လိုေဟာေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူလိုကိုယ္လိုေလာက္ေတာင္ ခ်စ္တတ္ခင္တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ စိတ္ထဲမွ ခံစားရလို႔ အမူအရာလႈပ္ရွားလားတာေလးေတြကို မင္းနားမလည္ပါဘူး" ဟုေျပာေတာ့ ကြၽန္မသည္ ''ကိုယ္ဆက္ဆံပံုမွားသလား'' ဟု ပူပင္လာမိေလသည္။

"အို... ကိစၥေတာ့မရွိပါဘူး. စိတ္ညစ္တယ္ဆိုရင္ ညက်ေတာ့ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္႐ံု၊ ေအာ္႐ံု၊ ဟစ္႐ံုေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မေပါ့''

ရုတ္တရက္ေတာ့ ဒီလိုေျပာပံုကို မႏွစ္ျမိဳ႕သလိုျဖစ္သြား၏။ ပူေဖာင္းကေလးေပါက္သြားလို႔ သက္သက္ရယ္မဟုတ္ပါ။ ေတာ္မီ ၈တန္းေက်ာင္းသူကို ၾကာရွည္ခ်စ္တတ္သည္လို႔ ေျပာသည့္ ေတာ္မီသည္ ေက်ာင္းသားေလးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အရက္မူးတတ္ ေအာ္တတ္ျပီးေတာ့ နားမူးနားထိုက္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည့္ စစ္သားတစ္ေယာက္ပါ ကလားရယ္လို႔ မသိျမင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ပင္။ သည္လိုျမင္လိုက္ရလွ်င္ ေစာေစာကလို ေပါ့ေပါ့ဆဆသေဘာထားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရွိမည္ကိုလည္း သိရွိဝန္ေလးေနေပ၏။

သူ႔ကို အနည္းဆံုး သူ႕ရဲ႕မာနတို႔၊ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုတာတို႔ကိုေတာ့ ငါနည္းနည္းေလးစားဖို႔ေကာင္းတယ္။ အရိုအေသ ေပးဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအျဖစ္ကို္လည္း မေထာက္ညွာသလို ရိုင္းစိုင္းသလို ျဖစ္ေနမွာပဲ စသည့္ျဖင့္ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္မေက်မနပ္တစ္ညလံုးျဖစ္ေနမိေသး၏။

မိုးလင္းေတာ့လည္း ၿပီးသြားေလသည္။

သည္မွ်ပဲလို႔လည္း ေအာက္ေမ့ေနသည္။

သို႔ရာတြင္ ေနာက္တပတ္ခန္႔၌ ေတာ္မီ ေသဆံုးသည့္သတင္းကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားရသည္။

(၆)

၁၉၄၇ ခုႏွစ္၌ ယူနီဗာစီတီ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးသည္။သူ သည္ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ခ်ီးမြမ္းစရာမရွိေသာ အေမရြယ္အမႀကီး၏သြန္သင္ခ်က္ ျဖင့္ႀကီးျပင္းလာ၏။ သူ႔၌ လင္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔တစ္ခုသာ လူ႕ဘဝ၌ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထား၏။ လင္ေကာင္းေကာင္းဆိုသည္မွာလည္း တကၠသိုလ္ဘြဲ႕႔ ရာထူးႏွင့္ ကား ပါသူမ်ားတည္း။ သို႔ေသာ္သူသည္ နယ္ေက်ာင္းမွ ေရာက္လာၿပီး သူ အလိုရွိသေလာက္ အထက္တန္းမက်တတ္၊ ဗိုလ္မဆန္တတ္ျဖစ္ကာသူ႔ကိုယ္သူလည္းသိၿပီး အနည္းငယ္စိတ္ပူေနေလ့ရွိသည္။ ဥပမာ - စစ္ၿပီးမွ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း၌ တစ္ႏွစ္မွ ကမန္းကတန္း ေျပးေနျပီး အဂၤလိပ္နာမည္ရလာသည္ကို အဂၤလိပ္စကားေကာင္းစြာ မေျပာတတ္သည္ႏွင့္ ရဲရဲအသံုးမျပဳျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ အလိမၼာဖက္တတ္ရကား မ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသူတို႔လို ဣေျႏၵမရမလုပ္ဘဲ ကေလးပမာ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါသည္ ဟူေသာဆုိင္းဘုတ္ကို မ်က္ႏွာ၌ဆြဲခ်ိတ္၏။ လိုလားအပ္ေသာ လူငယ္မ်ားကို ေတြ႕တုိင္းေတာ့ ထိုဆုိင္းဘုတ္အကာအကြယ္ျဖင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ၏။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ အင္မတန္လွပ၍လိုခ်င္သူေပါမ်ားလွပါသည္ဟူ၍ လူတကာကသူ႔ကို တန္ဖိုးထားေစ ခ်င္ျခင္းျဖင့္ အလဟႆ စိတ္ေမာေနေလ့ရွိေလ၏။

ထိုမိန္းကေလးကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း သိမ္ဖ်င္းေသာ စိတ္ရွိသည္ရယ္လို႔ယူဆလိုက္ၿပီး မလိုလားပါဘဲလ်က္ ရင္းႏွီးခင္မင္လာရ၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မသည္သူ၏သာမန္ စိတ္ထားထားရွိျခင္းကို ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘဲရွိသည္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာေလ အျပစ္ပို၍ ယူလာေလတည္း။ ကၽြန္မ၏ ဖ်င္းခ်က္ကိုလည္း သိပါသည္။ အဲသည္ဟာမွာ စင္စစ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ ငါဟာ သူလို မိန္းကေလးစား မဟုတ္ရယ္လို႔အထင္ႀကီးျခင္းပင္။

သူသည္ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ေက်ာ္၍ အစိတ္ရွိၿပီရယ္လို႔ အနည္းဆံုး အတြင္းသိ ကၽြန္မကို ဝန္ခံရဖို႔ နီးကပ္လာေသာ္ လင္ကိစၥ၌ ထင္တိုင္းေပါက္ပါ့မလားရယ္လို႔ ေနမထိထုိင္မသာရွိေလၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မလို အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွျဗဳန္းခနဲ လူလားေျမာက္ၿပီး သူမ်ားေလာက္ သိတတ္လာရသူမဟုတ္ဘဲ ေလာကီေရးရာ၌ ၁၁ႏွစ္ သမီးခန္႔ေလာက္ ကၽြမ္းက်င္လာရကား အပ်ိဳသက္ အင္မတ္ရွည္ေနျပီး ခ်စ္ေမတၱာဆိုတာကိုလည္း ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္စြာပင္ ေတာင့္တမိေလသည္။ၿပီးေတာ့သူ႔ရဲ႕အလွသည္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္ရယ္လို႔ ထင္ခ်င္စိတ္ကေလးကိုလည္း ဆက္လက္ယုယ မထားႏိုင္မွာကို ရွက္ေၾကာက္ျခင္းလည္းရွိသည္။ သို႔လွ်င္ တစ္ေန႔သ၌ သူ႔မွာ ေျပာစရာဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ရွိသည္။

သူ႔ဝတၳဳကေလးသည္ စိတ္ကူးယဥ္တစ္ဝက္၊ အျဖစ္မွန္တစ္ဝက္လို႔ ကၽြန္မထင္သည္။ ေျပာျပသူ ဇာတ္လိုက္မကေလးက  ကိုယ္ဂုဏ္သေရလည္းမထိခုိက္ေအာင္အလိမၼာအတိရွိသည့္ အသံုးအႏႈန္းကို ေရြးခ်ယ္သည္ဆိုတာလည္းသိရသည္။ ဇာတ္လမ္းက ေၾကကြဲဖြယ္လည္းေကာင္းသည္။ မေမ့ႏိုင္စရာလည္း ျဖစ္သည္။ ဝတၳဳ၊ ျပဇာတ္တို႔၏ အျပင္းထန္ဆံုး၊ အစူးရွဆံုးေသာ အရသာလည္းပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား အခ်စ္ႏွင့္ အခ်စ္အတြက္ေသျခင္းတို႔ကို ဖြဲ႕ျခင္းေၾကာင့္တည္း။

တစ္ေန႔သ၌ ေဆးရံုတက္ရေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တာဝန္က်ေသာ ဆရာ၀န္လူငယ္တစ္ေယာက္ေတြ႕ဆံုခင္မင္ၾကသည္။ အစ္ကိုႀကီးလို သူကခင္ဆဲ ညီမေလးလို မခင္ႏိုင္သူက ရွိသည္။ ထို႔တက္အေရးၾကီးသည္မွာ ဆရာဝန္ကေလးက အသက္ငယ္ေသာ္လည္း သားႏွင့္မယားႏွင့္ ရွိႏွင့္ျပီမို႔ပင္။ ျပီးေတာ့လည္း ညီမေလးက ေလာက၌ျပဳသင့္ေသာအမႈမ်ားမွာ မေသြဖည္သူ၊ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးကိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သူ ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းသည္တစ္ဖက္သတ္ဇာတ္လမ္းမွ် သာျဖစ္သည္ရယ္လို႔ ဇာတ္လိုက္မေလးက တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ဆို၏။ ဇာတ္လိုက္မေလးသည္ ေနာက္အခါ၌ ဘယ္သူျဖစ္ေစ လင္ေတာ္စပ္လာမည့္သူကို မ်က္ႏွာထား၀င့္၀င့္၊ အသံခိုင္ခိုင္ႏွင့္ ႀကိဳးတစ္မွ်င္ မ႐ႈပ္ခဲ့ပါသည္ ရွင္ရယ္လို႔ ေျပာႏိုင္သည္အထိပင္ တစ္ဖက္သက္က်ေသာ ဇာတ္ပါတည္းဟု ဆို၏။

သို႔ေသာ္ ''လို၍မရေသာ ဆင္းရဲျခင္း'' ရယ္လို႔ ဆရာ၀န္ကေလး၏သခ်ဳႋင္းဂူမွာ ကမၸည္းထိုးရမည့္ အျဖစ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ညီမေလးသည္ ၀တၳဳကို ပို၍ျပင္းထန္ေစလိုေသာ ေၾကာင့္လား၊ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွလံုးမခိုင္ေကာင္းသည္ရယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ေလသလား မသိ၊ မ်က္ရည္ေတာ့က်သည္။ မက်ဘဲေနႏုိင္႐ိုးလား ရယ္လို႔ကိုယ္တကယ္ယူသည့္ လင္ကို အာခံ၀ံ့ႏုိင္ရမည္လို႔လည္း အားတင္းဟန္ရွိသည္။ အေၾကာင္းကား သူ႔ခမ်ာ ေသရရွာသည္၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္မဟုတ္လား၊ သူ႕ခမ်ာသည္ အမ်ားလက္ခံသည့္တရားေတြကို ေတာ္လွန္လို၏။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတစ္ခုသာဘက္ေတာ္သားအျဖစ္လိုက္ကမည့္သူ ရွိေသာေလာက၌ ေနမည္ႀကံ၏။ သို႔ေသာ္တံု႔ျပန္ျခင္းမရွိေသာ အခ်စ္သည္ အခ်ည္းႏွီးတည္း။ ဆရာ၀န္ကေလးသည္ ထိုအခ်ည္းႏွီးေသာ အခ်စ္ကို စစ္ေျမျပင္သို႔ ေသာင္းက်န္းေလ၏။ အေၾကာင္းမူကား ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အစြမ္းသတိၱစသည့္ လူ႔အရည္အခ်င္းတို႔ကိုတျခားေနရာထက္ စစ္ေျမျပင္က ပို၍ လ်င္ျမန္စြာ ဖ်က္ဆီး အဆံုးသတ္တတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ စစ္ေျမျပင္ ေသမင္း၏ ခမ္းနားၾကြယ္ဝလွေသာ ဧည့္ခန္းေဆာင္ျဖစ္ေလသည္။

ကြၽန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းကေလးသည္ သူ႔၀တၳဳ၌ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားစြာ မရွိဘူးဟု ထင္သည္။ ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အသက္ရွိေသးသည့္ ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟမ်ားကိုလည္း အားနာမႈမကင္းဟန္ ျပျပန္ေလေတာ့ ဝတၳဳေလးသည္ပို၍ အဖိုးတန္လာျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းသည္ ေဆးရံုကို ေရွာင္ကြင္း၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ ကိုယ္ကဦးေအာင္ ေရွာင္ေျပးရသည့္အေၾကာင္း သိသူမ်ားကိုလည္း စေကာ့ေစ်း၌ စေနေန႔မ်ားမွာ ျပတ္ခနဲ ႀကိဳ၍ျမင္ရတတ္သည္။သူတို႔ထဲမွ အခ်ဳိ႕က အျပစ္ဆိုခ်င္သည္။ အခ်ဳိ႕က ေျပာျပစရာေတြရွိေသးသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ သူ႔ကိုမွန္ကန္သည္။ လုပ္ပံုဟုတ္ေပသည္လို႔ ခ်ီးမြမ္းခ်င္သည္။ မိန္းကေလး ခမ်ာကေတာ့ အတိတ္ကအေငြ႕ကို တစ္ဆိတ္ေတာ့ေမ့ခ်င္ၿပီ။ ကိုယ္က သန္႔ရွင္းခဲ့သူပီပီေပါ့။

ထိုခဏ၌ ရႈိက္သံညွင္းညွင္းေလးသည္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ရင္ကို ေျပးလို႔ေဆာင့္လိုက္သလဲ မသိ။

(၇)

ကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ့အေၾကာင္းေျပာရာက ျဗဳန္းခနဲ ေကာက္၍ သူငယ္ခ်င္းမ၏ ဝတၳဳဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္မွာ အေၾကာင္းရွိ၍ ျဖစ္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ၏ ဝတၳဳသည္ ဝတၳဳတို႔ထံုးစံအတိုင္း အဆံုးသတ္၌ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အျပင္မွာက်ေတာ့ ေတာင္ထိပ္မွ လိမ့္က်ျခင္းကို ေတြ႔လိုက္ရေသာ ေၾကာင့္တည္း။

ဆရာဝန္ေလး၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ တုပ္ေကြးေရာဂါကို ကုဖို႔ၾကံဳရစဥ္ကပင္ ဆရာဝန္ေလးသည္ ပညာအရာ၌ ေက်ာ္ၾကားသူမို႔တေၾကာင္း သူ႕အေၾကာင္းေရာက္သြား၏။ သူေသဆံုးရသည့္ အေၾကာင္းကို ရိုက္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ပင္ ဤကဲ့သို႔မလွမပေျပာၾကေသးသည္။

"ဟာ.. လူကေတာ့ လူေတာ္ပဲ။ လူက မိုက္ကန္းကန္းေပေပေတေတဗ်။အရက္ကလည္း ၁၅ ႏွစ္သားကတည္းက ႀကိဳက္လာတာ။ သူ႔မိန္းမရြာ သြားလည္ရင္း ကင္းေစာင့္သမားေတြနဲ႔အရက္၀ိုင္းဖြဲ႕ဆိုလားၿပီးေတာ့ မူးမူးနဲ႔ေသနတ္ဆြဲ ရြာျပင္ထြက္ျပီး ဆဲဆုိလား။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ပစ္သတ္တာ ေသရွာေရာ။ သူ႔မိန္းမရြာက အစိုးရတပ္ေနာက္ဆံုးေစာင့္တဲ့ ရြာဗ်။ အဲသည္ဟိုဘက္ဆို ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ရိုးမေတာင္ပဲ ရွိေတာ့တာယ္"

ကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ၏အေၾကာင္းကို ေျပာျပရာမွာ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္း၏ ဝတၳဳႏွင့္ဆင္သြားမွာကို ေၾကာက္ပါလွသည္။ ကၽြန္မအေျပာ မလိမၼာမွာကိုလည္းေကာင္း၊ စာဖတ္သူတို႔ သတိလစ္မွာကိုလည္းေကာင္း ပူပင္ပါလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဆိုခ်င္းဆိုလွ်င္ ထပ္၍ဆိုခ်င္သည္မွာ ငယ္ရြယ္သူကေလးေတြမို႔ အခ်စ္ဆိုတာကို

အရင္းျပဳရေသာ္လည္း အစ၌ေျပာခဲ့သလိုပင္ စင္စစ္တစ္ေယာက္၏ စိတ္ေနျမင့္ျခင္းႏွင့္ တစ္ေယာက္၏ မိုက္မဲမႈ တို႔တိုက္ခိုက္ျခင္းသာတည္း။ အသက္ႀကီးျခင္း၏အုပ္ခ်ဳပ္မႈမရွိသျဖင့္ လက္လြတ္စပယ္ ျဖစ္ျခင္းသာတည္း။ သည့္အတြက္သာလွပ၍ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းသည္ဟုဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ အစစ္အမွန္မရွိသည့္အတြက္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

စင္စစ္ ေတာ္မီေသဆံုးသည့္ အေၾကာင္းကို ဘာမွ ေစ့ေစ့ငင ကၽြန္မ မေျပာႏိုင္ပါ။ ေတာ္မီသည္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားကို ေလယာဥ္ႏွင့္ ဗံုးၾကဲရင္းဆိုလား၊ စက္ေသနတ္ပစ္ရင္းဆိုလား တိုက္ခိုက္ရင္းစစ္ပြဲမွာ က်ဆံုးျခင္းတည္း။ သူ႕ေလယာဥ္ပ်ံကို အလြန္နိမ့္နိမ့္ေမာင္းသျဖင့္ ေအာက္ကေသနတ္ က်ည္ဆတ္သင့္သည္ဆို၏။ သူႏွင့္အတူ စစ္သား ႏွစ္ေယာက္ သုံးေယာက္ ပါသြားသည္ထင္သည္။

ကၽြန္မသည္ ထိုသတင္းပါေသာ သတင္းစာကိုမဖတ္ရပါ။ အားလံုးျဖစ္ပ်က္ျပီး တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာမွ သင္းသင္းက ေျပာမွ သိရသည္။ သင္းသင္းကပင္ ကြၽန္မ မသိေသးသည္ကို အံ့ၾသ၏။ ေတာ္မီႏွင့္ ပတ္သက္တာမွန္သမွ် ကြၽန္မအရင္သိရမည္ လို႔မ်ား သေဘာထားသလား မသိ။

''သတင္းစာထဲေကာ မေတြ႕မိဘူးလား''သူက ေမး၏။

ကြၽန္မသည္ သတင္းၾကားရေသာ္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ မသာျဖစ္ေစလိုက္ပို႔ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အားလံုးၿပီးေလၿပီ။ သူ႔သတင္းကိုပင္ သင္းသင္း သတင္းစာမွ ျဖတ္ယူလာျပီး ျပသျဖင့္ ဖတ္ရ၏။ သူ႔ဓာတ္ပံုလည္းပါ၏။ ဓာတ္ပံုမွာ ကၽြန္မသိေသာ ေတာ္မီပံုႏွင့္ လံုးဝမတူပါ။ အလြတ္ေတြ႔လွ်င္ ထင္မိမည္ပင္ မဟုတ္ပါ။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ကိုယ္ထည္ႀကံ့ခိုင္၍ အသက္ႀကီးရင့္ဟန္ေပါက္၏။ သည္ေတာ့ အနည္းငယ္စိတ္ခ်မ္းသာ၏။ ေတာ္မီသည္ ကၽြန္မ တစိုးတစိသာသိရွိေသာ ေက်ာင္းမွ ထြက္စ သူငယ္ကေလး ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ျဖစ္၏။ ေတာ္မီ ေသလြန္ျခင္းအေၾကာင္းကို ေျပာပါဆိုလွ်င္ စစ္သားတစ္ဦး တိုက္ခိုက္ရင္း က်ဆံုးျခင္းဟုသာ ေျပာႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္၏။ အဲသည္လို ဆိုလွ်င္ ယခု ကြၽန္မ ေျပာျပေနေသာ ေတာ္မီ့အေၾကာင္းသည္ ကၽြန္မေျပာခဲ့သလို အသက္ငယ္ျခင္း၊ မိုက္မဲျခင္းစသည့္ စကားလံုးေတြ မလိုေတာ့ဘဲ အလြန္ရိုးသားသေလာက္ အလြန္ခ့ံညားေသာ စစ္သားဓာတ္ပံု တစ္ပံုသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

သည္ေတာ့ ကြၽန္မအဖို႔ ေတာ္မီ့အေၾကာင္း မသိတသိႏွင့္ေျပာဖို႔လည္း အခြင့္မရွိပါ။

သို႕ေသာ္ ခင္မင္ေသာ ေယာက္်ားမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျပာဖူး၏။ သူကစ ၍ ေျပာျခငး္ လညး္ မဟုတ၊္ စကားစပ္ရင္းႏွင့္ ေက်ာင္းေနစဥ္က အေၾကာင္းမ်ားသု႔ိေရာက္သြား၏။ ကြၽန္မက ေတာ္မီ့နာမည္ကို ထည့္သြင္းေျပာျပ၏။ ၿပီးေတာ့ သူေသသြားျပီ ဆိုတာကိုလည္း ေျပာမိ၏။ ထိုအခါမွ မိတ္ေဆြက အားလံုးသိျပီးသားလို ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ တစ္ခါက စိတ္၀င္စားစရာသတင္းျဖစ္ခဲ့ဟန္တူသည္။သူက ေျပာသည္မွာ-

"ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေတာ္မီ႔ဓာတ္ပံု ေတြ႕ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မေမးဘဲ သူတို႕က လက္ညွိဳးေထာက္ျပျပီး ဒါ့... ၾကည့္ အဆက္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်"

ၿပီးေတာ့သူက အားနာဟန္ႏွင့္ၾကည့္ပါသည္။ ဟုတ္တယ္လားရယ္လို႔လည္း ေမးခ်င္သည္။

ကြၽန္မဘာမွ အေျဖမေပးပါ။ ဒါသည္ မည္သူ႔ကိစၥမွ မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွင္းလင္းေနစရာလည္း မလိုဘူး ဆိုရမည္။

ကြၽန္မ၏မိတ္ေဆြက သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာျပေသး၏။ သူလည္းသည္လိုပင္ ႀကံဳဖူးသည္။ ႏွစ္ခါေတာင္ ႀကံဳဖူးသည္။ ပထမဆံုးမိန္းကေလးသည္သူ႔ လက္ေပၚမွာတြင္ ေသဆံုးသြားသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အသက္ပင္မမီ လိုက္ေခ်။

သူက ရွက္ျပံဳးျပံဳးေနပါသည္။ သူသည္ "ကို္ယ့္အတြက္ စာေမးပြဲက်ရတယ္၊ ဒုကၡျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ မခံခ်င္စရာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္သာ ဒီလိုအေျပာခံရရင္ သိပ္၀မ္းသာမွာ။ အဲေလ ကိုယ္က လိုလားတဲ့လူဆိုရင္ ေျပာတာပါ''ဟု ေျပာဖူး သူတည္း။ ကြၽန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မက သူ

ေႏွာင့္ယွက္လို႔ စာက်က္ပ်က္ရသည္ဟု ဆိုစဥ္ သူငယ္ခ်င္းမက မခံခ်င္၍ တိုင္ေတာစဥ္က ျဖစ္သည္။

ကၽြန္မ၏ စိတ္မွာေတာ့ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ဖန္ အထက္ဗမာျပည္သို႔ တစ္ႏွစ္အလည္သြား၏။ ဟိုအိမ္ သည္အိမ္ လည္ရင္း ဧရာ၀တီခုတ္သေဘၤာမွ အုပ္ခ်ဳပ္သူကေတာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔သည္။  မိန္းမက အသက္သံုးဆယ္ဆန္႔ မႏၱေလးသူ လည္လည္ပတ္ပတ္ထဲကျဖစ္ေလသည္။ သူက ကြၽန္မကို ထမင္းေခၚေကြၽး၏။စကား ေတြ အစံုအေစ့ေမး၏။ ကြၽန္မ၌ ႀကီးစြာေသာစိတ္၀င္စားျခင္းျပသည္။ ကြၽန္မသည္ ခုမွေတြ႕ဖူးသူက သည္လိုျဖစ္ေသာ္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ကာ ႏွစ္ျမိဳ႕႔လွတယ္ရယ္လို႔လည္း မရွိႏိုင္ျဖစ္ရ၏။

ျပီးေတာ့ သူက ေတာ္မီ့အေဒၚျဖစ္ပါသည္ရယ္လို႔ တကယ့္လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ၾကီးပမာ အေရးတႀကီး ဖြင့္ခ်လိုက္ေလသည္။

ကၽြန္မကို ေတာ္မီ့ဓာတ္ပံုေတြ ထုတ္ျပ၏။ ေတာ္မီက သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ ခင္သည္ဆိုတာလည္း ေျပာျပ၏။ ကၽြန္မကို ေဆြလိုမ်ိဳးလို သူက သေဘာထားခ်င္၏။ ၾကင္နာျခင္းကိုလည္း ျပ၏။ ၿပီးေတာ့ ''ေၾသာ္..ေသတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမတားႏိုင္ဘူး မတတ္သာဘူးေလ''ဟု ဆိုညည္းပါသည္။ ကြၽန္မကမူ သူႏွင့္ေဆြမ်ဳိးေတာ္သည္ဆိုတာကို ဟုတ္ပါ့မလားဟု သံသယရွိေနသည္။ ေတာ္မီႏွင့္ သိကၽြမ္းခင္မင္ရံုပဲ ထင္သည္။ အေၾကာင္းမူကား ေတာ္မီ ေက်ာင္းေနစဥ္က အေၾကာင္းတခ်ိဳ႕  အခ်က္ေတြမွာ အမွန္ႏွင့္ မကိုက္ညီေခ်။ လုပ္ၾကံဳမႈမ်ားရယ္လို႔ ထင္စားစရာတည္း။ ၿပီးေတာ့ သူတုံ႔ဆိုင္းဟန္ကိုလည္း ဖမ္းလိုက္မိသည္။

သို႔ေသာ္ ဒါေတြထက္ သူက ကၽြန္မကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ထမင္းဖိတ္ေကၽြးသည့္ အေၾကာင္းရင္းကိုသိရတာ ခိုးလိုးခုလုျဖစ္ျပန္သည္။

ကၽြန္မကိုယ္ႏိႈက္လည္း အလိမၼာဖက္တာကို မလုပ္ခ်င္တာ၊ မယံုၾကည္တာ ရွိေသး၏။ ေတာ္မီေသဆံုးစက တပ္တြင္းမွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ စာေရး၍ေမးလိုက္၏။ တကယ္ေတာ့ အက်ဳိးအေၾကာင္း စံုစံုေစ့ေစ့သိလို၍တစ္ေၾကာင္း၊လူနာမည္တူမ်ားျဖစ္ ေနမလားရယ္လို႔ သူ ေသဆံုးသည္ကို မယံုၾကည္လိုသျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ေသတယ္ဆိုလွ်င္လည္း ရွင္စဥ္က ကၽြန္မေမ႔ေလ်ာ့ေနခဲ့သည့္အတြက္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္မိသည္ တစ္ေၾကာင္ေၾကာင့္ပင္။

''ကြၽန္မကို လာေတြ႕ပါဦး။ လူမွားတာဆိုရင္၊ ေတာ္မီမေသဘူးဆိုရင္သူ႔ကိုပါ ေခၚခဲ့ပါ။ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္'' ဟု ေရးလိုက္၏။

သည္ေတာ့ သည့္အတြက္ပင္ပိုၿပီး ၾကည္ဆြတ္ကြက္ကေလး ေပၚေလသလား မသိ။

တစ္ဖန္ ကၽြန္မ မျမင္ဖူးသည့္ ေတာ္မီ့ႏွမကေလးက ကၽြန္မကိုေတြ႔လိုသည့္ သတင္းစကားလည္း ၾကားရျပန္ေသးသည္။

ကၽြန္မ၏ေစာစာက ေဖာက္၍ေျပာျပသည့္ ဝတၳဳရွင္ သူငယ္ခ်င္းမကေတာ့ ျပိဳင္ဘက္ေပၚသည္ ထင္သလားမသိ။ သိပ္ျပီးလိုလိုခ်င္ခ်င္ မရွိလွပါ။ သူက ေတာ္မီ ေသဆံုးသြားသည္ထက္ တစ္ဖက္ကလွည့္၍ ကၽြန္မက သူ႔လို ၾကိဳးတစ္မွ်င္ပင္ မရႈပ္ခဲ့ပါသည္ ရွင္ရယ္လို႔ ရဲရဲေျပာႏုိင္မႏုိင္ကို ပို၍သိခ်င္ေနေသး၏။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ထိခိုက္ျခင္း ဒီဂရီကို တိုင္းထြာခ်င္ေန၏။ သူ သတ္မွတ္ထားေသာ အနီမွတ္ထက္ ပိုတက္ေလသလားလို႔ ခ်ိန္ဆခ်င္ေန၏။ ျပီးေတာ့ သူ႕ေလာက္ေတာ့ ေက်နပ္ဖြယ္မရွိဟန္ သႏၷိ႒ာန္ခ်ဟန္ ရွိေလသည္။

ကြၽန္မကမူ ထိုအျဖစ္မွာ ပူပူေႏြးေႏြးရွိေသးသည္တစ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္မီကြၽန္မထံ တစ္ခါမွ်ေရာက္လာၿပီး လမဆုိင္းခင္အတြင္းျဖစ္ရသည္မို႔တစ္ေၾကာင္း၊တကယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္မီ့အေၾကာင္းကို အထူးသျဖင့္ ယခုအခါမွာ ေကာင္းစြာ မသိေတာ့ျပီ၊ သူ႔အတိမ္အနက္ကို အကဲမခတ္တတ္ေတာ့ျပီ ျဖစ္သည္မို႕ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ သည္ကိစၥကို ဘာရယ္လို႔ အမည္မမွည့္တတ္ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

ကၽြန္မအဖို႕မူ ကဗ်ာခ်စ္သူပီပီ ငယ္ရြယ္သူကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းေနစဥ္က ခ်စ္ခင္စံုမက္ျပီး တကြဲတျပား ၾကီးရင့္လာၾကကာ ျပန္လည္မနီးစပ္ႏိုင္ေသာ သူစိမ္းတစ္ရံဆန္ ျဖစ္သြားၾကေသာ၊ ၾကိဳးစားလို႕ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အလြမ္းဇာတ္ကေလးကို ကေလးကို မလွလွေအာင္၊ လွၿပီးကို ပိုလို႔လွေအာင္ ကာရန္ကေလးမၿငိတၿငိ မထိတထိႏွင့္ ကလိလို႔ ေရးခ်င္လွပါသည္။ အဲသည္လိုမ်ားဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ၏ ဝတၳဳသည္ ေက်းငွက္သံကေလးမ်ားႏွင့္လည္း ညံေနမည္။ ရွက္ျပံဳးပါးနီ စသည္တို႔ျဖင့္လည္း သက္တံေရာင္ ေထြမည္။ မရွင္းလင္းသာေသာ အရုပ္ဆိုးေသာ သံသယေတြႏွင့္လည္းကင္းရွင္းမည္။ စာဖတ္သူအေပါင္းလည္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ႏွင့္ အင္မတန္ေက်နပ္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။

ကြၽန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမပိုင္၀တၳဳမ်ဳိးကုိေတာ့ မလိုလားလွပါ။ ေတာင္ေပၚေရာက္ၿပီးမွ ေတာင္ေပၚက လိမ့္က်ရတာကို ရွက္ေၾကာက္လို႔လည္း သက္သက္မဟုတ္ပါ။ သည့္အတြက္ သိၾကားမင္းက သူ႔သာသနာေပမို႔ အားနာပါးနာႏွင့္ ဆင္းလို႔တာဝန္ခံရွာလည္း မေရးခ်င္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သည္ဝတၳဳပံုစံကို ၾကိဳက္ကိုမၾကိဳက္လို႔သာတည္း။ သည္ဝတၳဳမ်ိဳးသည္ တကယ္စင္စစ္ေတာ့ လူ႔ဘဝ၌ျဖစ္လည္း ျဖစ္ခဲ၍၊ ျဖစ္ဖို႔လည္းမေကာင္းဘဲ လူ႕မာနကို ထိခုိက္စရာလည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

ထို႔ျပင္ ကြၽန္မသည္ ေတာ္မီ၏ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းလည္းျဖစ္လိုသည္မွန္ေလသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေျပာရန္ က်န္ေသးသည္မွာ ေတာ္မီသည္ မေသခင္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ကလည္း ေလယာဥ္ႏွင့္ ေျမျပင္သို႔ ဇြတ္ဆင္းရဖူး၏။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚလယ္ကြင္းမ်ားထဲသို႔ ေဘးကင္းေရာက္ခဲ့သည္။ သူ၏ ေလယာဥ္ပ်ံ စက္တစ္လံုးခြၽတ္ယြင္းသည္ ဆိုလား၊ ေတာင္ပံတစ္ဖက္ က်ဳိးသြားသည္ဆိုလား ေကာင္းစြာမေျပာတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ၏ကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ သတၱိတို႔ေၾကာင့္ ဒဏ္ရာ မျဖစ္စေလာက္ရ႐ံုထက္မပိုဘဲ ေခ်ာေမာခဲ့ေလသည္။

အဲသည္တုန္းကလည္း ေသာင္းက်န္းသူေတြကို တိုက္ခိုက္ရင္းပဲ ျဖစ္ရသည္ထင္ပါသည္။

သည္ေတာ့ ေတာ္မီသည္ စြန္႔စားခ်င္ေသာ သားေကာင္းျဖစ္၍ စစ္သားပီပီ စစ္ေျမျပင္၌ က်ဆံုးခဲ့သည္လို႔ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္ဆိုရမည္ထင္ေလသည္။

ဟုတ္ကဲ့၊ သူ႔၌ ငယ္စဥ္က ခ်စ္ႀကိဳက္ခ်င္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့္ သူသူငါငါ ပမာရွိခဲ့ဖူး၏။ တစ္ေယာက္မက ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္မွ်ကိုလည္း ခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးမည္။ သည္လိုဆိုလည္း ဓမၼတာတရားမွ ေသြဖယ္ျခင္းမဟုတ္ပါ။လူငယ္ဘ၀သည္ လူႀကီးဘ၀လိုပင္ အဆင္စံုႏိုင္သည္။ ပို၍ပင္ ခမ္းနားႏုိင္သည္။ လူငယ္ဘဝသည္ လူၾကီးဘဝလိုပင္ အဆင္စံုႏိုင္သည္။ ပို၍ပင္ခမ္းနားႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ ပို၍ပင္ လွပဖို႔အေၾကာင္းမ်ားစြာရွိေလသည္။ အေၾကာင္မူကား အနည္းႏွင့္အမ်ား စင္ၾကယ္ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္တည္း။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေသာေၾကာင့္တည္း။

ထို႔ျပင္ ေတာ္မီ၌ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိေသး၏။ ဒါကို ေတာ္မီကိုယ္တိုင္လည္း ရွင္စဥ္က သိခြင့္ရသလား၊ မရသလား ကြၽန္မ မေျပာႏိုင္ပါ။ ထိုမိတ္ေဆြသည္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရာမွာ နာသည္ သာမည္ရယ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္သို႔ ဆိုစရာရွိမည္ေတြကို တြက္ခ်က္လိုစိတ္မရွိဘဲ၊ ေဘးဘီသို႔ မၾကည့္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြဆိုသူ၏ မ်က္ႏွာတကြက္တည္းကိုသာ မေသြမလြဲ ၾကည့္ရႈသူျဖစ္သည္။ သစၥာတရားဆိုသည္မွာ ဒါပဲရယ္လို႔ သူဆိုမည္။ ထိုသစၥာသည္ သူငယ္ခ်င္းအေပၚ၌တြင္သာ ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္၏လူ႔ဘ၀၌ လူလာျဖစ္ျခင္းတည္းဟူေသာ အခ်က္ ေပၚ၌လည္း သစၥာရွိျခင္းဟုဆိုခ်င္သည္။

သိုလွ်င္ ကၽြန္မသည္ ေသဆံုးသူ ေကာင္းရာသုဂတိသုိ႔လားေစ သတည္းရယ္လို႔ ဆုေတာင္းမည္ထက္ သူမေသမီက မေသးသိမ္ခဲ့ပါရယ္လို႔ ေျပာခြင့္ကိုပိုယူမည္။ ေတာ္မီကို မေသမီက၊ လူအျဖစ္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က ဂုဏ္ရွိခဲ့ေစခ်င္သည္ ။    ။

ၾကည္ေအး

ရႈမဝမဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၁၉၅၆။

သစၥာမဲ့သူ

(ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၅)

ႏြံအညစ္ဝယ္

(ရႈမဝမဂၢဇင္းပါ မူရင္းသရုပ္ေဖာ္ပံု ၊ ပန္းခ်ီ - အုန္းလြင္၊ Special Thanks to "Tin Min Htet")

ေလာကၾကီးသည္ ကာမေဘာင္ၾကီးေပတည္းဟု ဘုန္းဘုန္းေဟာျပခဲ့သည္မွာ မွန္လွပါကလား...ဟု သန္းၾကည္ ေအာက္ေမ့မိသည္။ ေယာက္်ား၊ မိန္းမအရြယ္အစားစား အတန္းစားအမ်ိဳးမိ်ဳးတို႔သည္ ကာမဘံုသားမ်ားျဖစ္ေသာ ေနရာ၌ ဂ်ပန္ေကာ္ရုပ္မ်ား တခုႏွင့္တခု မကြဲျပားသလို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ တူၾကသည္တကား၊ ေၾသာ္... ကာမေဘာင္ၾကီးမွာ လူျဖစ္လာရတာမို႔လည္း ထမင္းဝဝ စားရေတာ့သကိုးဟု သန္းၾကည္သည္ တရားက်ရာကေျပာင္ေခ်ာ္မိေလသည္။

သန္းၾကည္သည္ မွန္ထဲက ကိုယ့္ရုပ္ကိုေငးစိုက္၍ၾကည့္မိျပန္၏။ ရွည္လ်ားေသာ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ဘီလူးသည္ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ အသားညိဳညက္ညက္ မိန္းမတေယာက္ပံုကို ကိုးယိုကားယား ျပေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ၾကည့္ေလ့ မရွိလွ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာတယ္မလွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ၏။ မ်က္ႏွာခပ္ဝိုင္းဝိုင္းလံုးလံုးမွာ ႏွာေခါင္းပါးစပ္၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးတို႔သည္ တခုမွ လွတယ္ဟုမရွိ။ ကံမသျဖင့္ အားလံုးစုလိုက္ေသာ္ အဆင္ေျပရွာသည္။ သန္းၾကည္၏ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္မွာ ၾကြၾကြရြရြေတာ့ အရွိသားပင္...၊ ေၾကာ့ရွင္းသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဝတ္ပံုစားပံုေၾကာင့္လား၊ အေနအထိုင္ေၾကာင့္လားမသိ၊ စိတ္ထိခိုက္စရာေတာ့ ျဖစ္ေလသည္။ အသားေရာင္ကို ရွိသည့္အတိုင္းျပေသာ ေအာ္ဂန္ဒီ မ်ားမ်ားပဒုမၼာအကႌ်ကို ဗိုက္မွေဘာ္လီခ်ိတ္ထိုးထားတာ ေပၚေအာ္ တိုတုိဝတ္သည္။ အကႌ်မွာ က်ပ္လည္းက်ပ္ေလရာ၊ ၾကယ္သီးကို ဆြဲတပ္လိုက္ေသာ္ ကန္႔လန္႔အစင္းအရစ္မ်ား စီရီလာသည္။ ရင္ဘတ္ ၾကယ္သီး တလံုးကိုမူကား မတပ္ဘဲထားလိုလွရာ ရင္ဖုံးသည္ ဝ တျခမ္းလိုေကြးကာ ဟေနေလသည္။

သန္းၾကည္၏အလွမွာ ထိုမွ်ပင္ရွိသည္။ သူမ၌ ၾကီးမားၾကမ္းတမ္းေသာ လက္မ်ားေျခမ်ား ရွိသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကား အရစ္ရစ္တြန္႔၍ ပုတိုသည္။ လက္သည္းမ်ားသည္ အဖ်ားကား၍ ပက္ျပဲျဖစ္ေနသည္။ ေျခေခ်ာင္းမ်ားမူကား အင္မတန္ညိဳမဲကာ သနပ္ခါးေၾကာင္းမ်ားအုပ္ကာ ျပားပပ္ ျပန္႔က်ဲလ်က္ရွိသည္။ သန္႔ရွင္းျခင္းလည္းမရွိ၊ သို႔ေသာ္... သန္းၾကည္သည္ ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္ေခ်။

သန္းၾကည္အဖို႔ အလွကို တန္ဖိုးထားျခင္းမရွိ။ သူမ၌ ကာမဂုဏ္ သစၥာတရားတခုသာ ရွိေလသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေၾကးစား၍ ေယာက်္ားတကာႏွင့္ အိပ္ေသာ မိန္းမတေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ သူမ၌ ကိုယ္ခႏၶာရွိလွ်င္ ေတာ္ေပျပီ။

မိမိကို ထမင္းေကၽြးေသာ ကုိယ္ခႏၶာကို သန္းၾကည္သည္ မွန္ထဲမွေန၍ ၾကည့္မဝေတာ့ေခ်။ တေနကုန္ အိပ္ထားသျဖင့္ တြန္႕ေၾကေသာ အကႌ်ကို ဆြဲဆန္႔သည္။ အနီႏွင့္ အဝါပြင့္မ်ားျခယ္ေသာ လင္မရစ္လံုခ်ည္ကို ျပင္၍ ကိုယ့္ဓေလ့အတိုင္း ဘိုသီဘတ္သီ ဝတ္သည္။ ခါးေသးသျဖင့္သာ မေခ်ာက်ျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သန္းၾကည္သည္ ေခါင္းျဖီးစျပဳေလသည္။

အျပင္၌ မိုးသည္ဖြဲေန၏။ မိုးသံကို နားေထာင္ရသည္မွာ ပ်င္းစရာပင္၊ ဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခားဘာမွ မရွိ၊ ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ေနတာမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ရုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္မ်ားကိုလည္း သိပ္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေခ်၊ ပိုက္ဆံလည္း ကုန္လွေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ရွာရခက္ေသာေငြကို စုရမည္။ စုႏိုင္မွ သည္အတိုင္း ျငိမ္ျငိမ္ေနသြားႏိုင္မည္။

ေခါင္းျဖီးျပီးေသာ္ သန္းၾကည္သည္ငိုင္ေနျပန္သည္။ အိပ္ေရးဝဝႏွင့္ ငိုင္ရျခင္းမွာ စည္းစိမ္ရွိလွ၏။ စိတ္သည္ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္ ဟိုသည္ကို ေရာက္လာသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ ညေန ထမင္းခ်က္ဖို႔အေၾကာင္း၊ မနက္ျဖန္ ဆူးေလဘုရားပြဲေတာ္မွ ၾကည့္ခ်င္ပြဲ သြားရမည့္အေၾကာင္း။

သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္ကိုၾကည့္မိသည္။ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွသည္။ တံခါးမ်ားလည္း ပြင့္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ ေယာက်္ားခ်ည္းေလးေယာက္ေနသည္။ အသက္အၾကီးဆံုး ျဖစ္ဟန္တူေသာ အသက္သံုးဆယ္ရြယ္လူမွာ ကိုတင္လွအမည္ရွိ ရံုးဝန္ေထာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ လူပ်ိဳဟုေျပာကာ ရႈပ္ေပြရမ္ကားလွေသာ လူေပတည္း။ သို႕ေသာ္ အျမင္ကပ္စရာ မာနၾကီးလွသည္။ သန္းၾကည္က ျပံဳး၍မွ ျပန္မျပံဳးခ်င္ေသာ ေခြးမ်ိဳးၾကီးပင္၊ အရက္ေသာက္လွ်င္လည္း လံုခ်ည္မႏိုင္ေအာင္ ေသာက္တတ္သည္။ သူႏွင့္တြဲေသာ ေကာင္မမ်ားမွာ ငယ္ငယ္လွလွႏွင့္ အဂၤလိပ္စကားတတ္ၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တလွည့္ အခန္႔မသင့္လွ်င္ေတာ့ မိမိကိုၾကိဳ႕ရဦးမည္ဟု သန္းၾကည္က ထင္စားထားေလသည္။ သည္ေတာ့မွ လက္စားေခ်ရမည္။

ကိုလွတင္ထက္ နည္းနည္းငယ္ပံုရေသာ ရခိုင္ၾကီးမွာ လူေအးၾကီးပင္၊ သူ႔နာမည္က စံထြန္းလွေက်ာ္ဆိုလား၊ ေက်ာ္ထြန္းလွစံဆိုလား၊ စံလွထြန္းေက်ာ္ဆိုလား။ ေရွ႕ေနာက္ညီညီ မမွတ္တတ္ပါျပီ။ ရိုးလိုက္သည္မွာ ထင္းတုံးၾကီးအတိုင္းဟု သန္းၾကည္ကဥပမာထားသည္။ လူအိုပမာ ျငိမ္းခ်မ္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း သည္လူသာလူပ်ိဳ အစစ္ဟု လည္ပတ္ေသာ သန္းၾကည္ကသိသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ သန္းၾကည္သည္ ဘယ္လိုမွစိတ္မထား၊ အဖက္လည္းမလုပ္ေခ်။ သူဘာအလုပ္လုပ္သည္ဆိုတာေတာင္ မသိ။

အသက္အစိတ္ခန္႔ရွိ အသားညိဳညိဳ၊ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းေသးေသးေကြးေကြးလူကား သန္းၾကည္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေအာင္ခင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေအာင္ခင္ကို သန္းၾကည္ အံ့ၾသသည္။ ေက်ာင္းသားဆိုျပီး ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္သည္လည္း မရွိ၊ စာေမးပြဲလည္း အင္မတန္ ေျဖခဲသည္၊ ေျဖလွ်င္လည္း ေအာင္ခဲသည္။ အဝတ္အစားကိုလည္း ဂရုမစိုက္၊ ဘန္ေကာက္ လံုခ်ည္ဝတ္ေသာ္လည္း အဖို႔တန္မွန္းမသိ၊ ေခါင္းကလည္း ပြေယာင္းေယာင္းႏွင့္၊ မ်က္ႏွာက လက္လည္းမရွိသည့္ ပူစီကေလးလိုေနေသာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမ်ားၾကည့္လွ်င္ တဇြတ္ထုိးမိုက္မဲဟန္ကေလးကို ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားမွာ၊ မ်က္နက္ဆန္မ်ားမွာ၊ နဖူးေရမ်ားမွာ ေတြ႔ရသည္။ ေအာင္ခင္ေၾကာင့္ ယခုတေလာ ပိုက္ဆံရႊင္ရသည္။ သူသည္ သန္းၾကည္ကို အလုပ္ျပီျပီသသ မဆက္ဆံေခ်။ အလကားေနရင္းႏွင့္ တဆယ္ငါးက်ပ္ ေပးလွ်င္ေပးသည္။ ပင္နစ္စလင္ဖိုးေၾကာင့္ သူပိုက္ဆံမရွိသည့္အခါမူကား သန္းၾကည္သည္အေၾကြးစာရင္းႏွင့္ မွတ္တတ္သည္။ ေအာင္ခင္ကမူ ဘာမွ သတိမူဟန္မရွိ၊ သူအလိုရွိလွ်င္ တံခါးလာေခါက္တတ္သည္။ အလိုမရွိလွ်င္ မ်က္ႏွာထား ခပ္ၾကီးၾကီးႏွင့္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ လုပ္္တတ္သည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ခင္ကေလးေတာ့ ဘုန္းတန္ခိုးၾကီးလို႔ အသက္ရွည္ပါေစ။

က်န္တေယာက္မူကား တေယာေက်ာ္ ကိုေမာင္ေမာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္မွာ မိန္းမႏွင့္ကေလးမ်ားကို အညာမွာထားခဲ့ျပီး ရန္ကုန္မွာေသာင္တင္ေနေသာလူျဖစ္ေလသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ အျငိမ္မေနႏိုင္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္အတူ ေမြးဖြားလာသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ တေယာထံုးတံႏွင့္ သံၾကိဳးမ်ားကို မကလိရလွ်င္ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္တတ္သည္။ တေရးႏိုးထျပီး တီးဆိုလွ်င္ တီးဆိုသည္။ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္ေနေသာ သူ႕အိပ္ရာေပၚ၌ ပက္လက္ၾကီးလွဲကာ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို မွတ္လွ်င္မွတ္ေနသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ကား လူေခ်ာပင္။ သူသည္ သန္းၾကည္ကို စြဲမက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္တတ္သည္။ ျပီးေတာ့လည္း ဘာမွ မလႈပ္ရွားေခ်။ သူ႔ေသြးမ်ားသည္ ေရခဲသာသာပင္ ေႏြးမည္ထင္ရသည္။ သည္လိုပင္စြဲမက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ၾကည့္ေနကာ ၾကည့္ၾကည့္ေနရင္းျဖင့္သာ အဆံုးသတ္သည္။ သန္းၾကည္က ၾကိဳးစားပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ တံခါးလာမေခါက္ေခ်။

သူတို႔ႏွင့္သိရသည္မွာ ေအာင္ခင္မွတဆင့္ ျဖစ္ေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ သူတို႔အားလံုးကို မိမိထက္ အင္မတန္ အထက္တန္းက်သည္ဟုထင္ကာ သိပ္ျပီး မရဲလွေခ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တခါေသာ အခါ၌မူကား... ေယာက်္ားဟူေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္၏ အရိပ္အေရာင္မ်ားကို သူတို႔၌ အားတက္စရာ ျမင္ရသည္။ စင္စစ္ေသာ မိန္းမတေယာက္ျဖစ္ေသာ မိမိကိုသူတို႔သည္ အလိုရွိၾကသည္ကို သူမ ေတြ႔ရေလသည္။ ရခုိင္ၾကီးသည္ပင္ မရိုးေသာအခ်ိန္ကို ေတြ႔သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း ပူေႏြးလာသည္ကို ေတြ႔သည္။ ကိုယ္ယံုၾကည္ေသာ တံခါးေလးေတြ ကိုယ္စီပတ္ထားၾကတာသာရွိသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေအာင္ခင္ကေလးကို အံ့ၾသျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ကား သူမ၏ သစၥာတရားအတိုင္းပင္ ေလာကၾကီးသည္ ကာမေဘာင္ၾကီးေပတည္း။

"ေအာ္... ထမင္းအိုး တယ္ရပါဦးမယ္..."ဟု သန္းၾကည္ညည္းကာ မွန္ေရွ႕မွခြာသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ေရာက္ေသာ္ မနက္က ဟင္းမ်ား နံေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ လင္ေတာ္ေမာင္ ျပန္လာလွ်င္ ဟင္းမရွိရေကာင္းလားဟု ဆူပြက္ဦးမည္၊ ေစ်းဝယ္ရမွာလည္း ပိုက္ဆံႏွေျမာေျမာရွိေလရာ၊ သန္းၾကည္သည္ ငံျပာရည္ခ်က္ကေလးတခြက္ ခ်က္ရန္ျပင္ေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ငရုတ္သီးေထာင္းရသည္၊ ၾကက္သြန္လွီးရသည္၊ ပုစြန္ေျခာက္ ေထာင္းရသည္။ အားလံုးျပီး၍ ခ်က္ေတာ့မည္ျပင္ေတာ့ ဆီမရွိေခ်။

သန္းၾကည္သည္ တခြန္းဆဲလိုက္ျပီး သတိရလာသည္။ ဟိုဘက္အိမ္မွ ေဒၚေလးထံ သြားဝယ္မည္။

ဟိုဘက္အိမ္က ေဒၚေလးဆိုသည္မွာ ဘယ္သူဟူ၍ ေျပာရမည္မွာ ရာဇဝင္ႏွင့္ ခ်ီျပီးေျပာမွ ရွင္းမည္။ ေဒၚေလးသည္ ဟိုဘက္အိမ္မွ တရုတ္လင္မယားအိမ္တြင္ အိမ္တြင္း စီမံခန္႔ခြဲေသာ မိန္းမျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚေလးသည္ အိမ္ရွင္တရုတ္၏ ကိုယ္လုပ္ေတာ္လည္းျဖစ္ေသးေလရာ၊ အသားျဖဴစပ္စပ္ သားကေလးတေယာက္ ေမြးေပးျပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ေနာက္ေဖး၌ သူမ၏ၾသဇာ လံုးလံုးသက္ေရာက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံမကိုင္ရေခ်။ ထိုအခါ ကိုင္ရေသာ ဆီ၊ မုံ႕ညင္းခ်ဥ္၊ ၾကက္သြန္ဥ၊ ပဲငံျပာရည္တို႔ကို ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္ ၾကံသည္။

သန္းၾကည္သည္ "ေဒၚေလးေရ... ဆီတမူးဖို႔ေလာက္ ေပးပါဦး"ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ သည္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ တရုတ္လင္မယား အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးရာ၊ ခုလို ေအာ္ရဲသည္။

အျပင္၌ မိုးသည္တိတ္ေလျပီ။

*

သန္းၾကည္၏ ေယာက္်ား ကိုျမေမာင္ ျပန္လာေလျပီ။

ကိုျမေမာင္သည္ အလြန္ေအး၍ စကားနည္းေသာ လင္ေပတည္း။ သူကို ယုယလည္း ဂရုမစိုက္အဖက္မလုပ္၍လည္း ဝမ္းမနည္းေခ်။ သူသည္ အလုပ္ႏွင့္လက္ မျမဲေသာ လူေပတည္း၊ ယခုတလအတြင္းေတာ့ ျမဴနီစပယ္မွ အမႈိက္က်ံဳးေသာ ကားကိုေမာင္းသည္။ ဘယ္ေတာ့ လူသြားလမ္းေပၚတက္ေမာင္းျပီး အလုပ္ျပဳတ္မည္လဲမသိ၊ ကိုျမေမာင္သည္ အလုပ္မ်ိဳးစံုကို စပ္စပ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ဟာကိုမွ က်က်နနမတတ္ေခ်။ သန္းၾကည္၏ ၁၅က်ပ္ေပးရေသာ လက္ပတ္နာရီကေလး နဂိုခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ကို ျပင္ေပးမလုိႏွင့္ ေလွ်ာက္ျဖဳတ္ရာ၊ ျပန္မတပ္တတ္ေတာ့ဘဲ သည္တိုင္းပစ္ထားရသည္။

အက်င့္စာရိတၱႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ သန္းၾကည္သည္ သူမလင္ကို အင္မတန္အထင္ၾကီးသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ အရက္လည္း ေသာက္တတ္သည္၊ ကုတ္ကင္းလည္း ပြတ္တတ္သည္။ ဖဲလည္းရိုက္တတ္၊ ျမင္းလည္းေလာင္းတတ္၊ ကိုးမီးလည္း ကစားတတ္၊ ဘာမွမတတ္တာမရွိ။ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတာင္ တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဘာကိုမွ စြဲစြဲျမဲျမဲမလုပ္ေခ်။ သူတို႔လင္မယားသည္ အင္မတန္ ရန္ျဖစ္ခဲသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ ညဥ့္မွန္မွန္ျပန္အိပ္ေသာ လင္ျဖစ္သည္။ သန္းၾကည္၏ ဧည့္သည္လာလွ်င္ အလိုက္သိစြာ မီးဖိုေခ်ာင္၌ သြားထိုင္တတ္သည္။ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ သန္းၾကည္အိမ္ျပန္ေနာက္က်လွ်င္ မညည္းမညဴ သန္းေခါင္သန္းလႊဲ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္သည္။

သည္လိုလင္မ်ိဳးႏွင့္ ဘယ္မယားက ရန္ျဖစ္မည္လဲ။

တခုသာရွိသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ ပိုက္ဆံအလြန္သံုးေသာသူျဖစ္၏။ သူ႔ကို မရအရ ေဖာေအာင္ရွာေပးရေလသည္။ သူဘယ္လို သံုးသည္ ဆိုတာေတာ့... သန္းၾကည္အဖို႔ ေမးေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္ေခ်။ ေမးလွ်င္ သူတို႔ရန္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ယခုလည္း စကားတလံုးမွ မေျပာျဖစ္ဘဲ၊ ထမင္းစား၍ ျပီးသြားေလျပီ။

သန္းၾကည္ကသာ တြတ္တြတ္ေျပာသည္။ ထမီ ဘိန္းစားရုတ္သြားသည့္ အေၾကာင္း၊ ဟိုဘက္အိမ္က ေအာင္သြယ္ေဒၚျမအိမ္မွာ သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႔သည့္အေၾကာင္း၊ နံရံပ်ဥ္ျပားကို လြန္ပူႏွင့္ေဖာက္ျပီး ေခ်ာင္းၾကည့္တာ ဘာျမင္ရေၾကာင္း၊ ကိုျမေမာင္ကေတာ့ "အင္း...အင္း"ဟု ေလးေလးၾကီး လိုက္ကာ ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင့္ ရွပ္အကႌ်အိတ္ထဲက ကြာစိမ်ားကို တစိျပီးတစိကိုက္သည္။

"ကိုျမေမာင္"ဟု သန္းၾကည္က ထမင္းပြဲသိမ္းရင္း ေခၚသည္။

"ေဟ"ဟု သူကထူးသည္။

"မနက္ကေလ သိလား"ဟု သန္းၾကည္က ေျပာသည္။

"အင္း"ဟု သူကေျဖသည္။

"ဟိုဘက္ အစြန္ဆံုးက ေကာင္မျဖဴျဖဴဟာေလ... ဟုိညေနညေန ေဘာ္လီမပါဘဲ သရက္ထည္ အက်ႌတထပ္ထဲ ဝတ္ဝတ္ျပီး လမ္းသလားတဲ႔ ေကာင္မေလးသိတယ္မႈတ္လား"

ကိုျမေမာင္က မၾကားသလို ေနေလသည္။

"အဲဒါ ဆိုက္ကားစီးလားျပီး သူ႔အိမ္ထဲ ကုပ္ျပီး တံခါးပိတ္ေနတာကုိး၊ ဆိုက္ကားသမားက တက္လိုက္လာျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့ ဘယ္ရွာေတြ႔ေတာ့မတုန္း၊ က်ဳပ္ကိုေမးေတာ့ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္တာ... အဟိ..."

သန္းၾကည္ႏွင့္ "ေကာင္မျဖဴျဖဴ"မွာ ျပိဳင္ဘက္မ်ားေပတည္း။

"မင္းကလဲကြာ"ဟု ကိုျမေမာင္က ေနာက္က်ျပီးမွဟန္႔သည္။

"အို... ဘာလဲ ... မတရားသျဖင့္"

"မင္းေကာ... မလုပ္ဖူးဘူး"

"အမယ္ က်ဳပ္က ပိုက္ဆံမပါမွ လုပ္တာပါေတာ္"

သန္းၾကည္တို႔ ရွစ္အိမ္တြဲ ႏွစ္ထပ္တန္းလ်ားမွာ ေနာက္ေဖးမွ ေလွခါး ဟုိဘက္စြန္းတခု၊ သည္ဘက္စြန္းတခု တပ္ကာ အလည္မွ စၾကႍရွည္ျဖင့္ သြယ္ကာထားရာ၊ အိမ္ခန္းေပါက္တိုင္းကို ေနာက္ေဖးေခ်ာင္မွဝင္ရသည္။ ဘယ္အိမ္ေပါက္ကို ဝင္လိုသူမဆို ဟိုဘက္လမ္းေလွကားမွေသာ္လည္းေကာင္း၊ သည္ဘက္လမ္း ေလွကားမွေသာ္လည္းေကာင္း တက္ရမည္။ ေလွကားမွ တက္ျပီးေသာ္ ဝင္လိုရာ အိမ္ေပါက္ကို ဝင္ျပီးသည္ႏွင့္ ေပ်ာက္ေလရာ၊ ဆိုက္ကားသမားသည္ ေလွကားမွတတ္လိုက္လာေသာ္လည္း ဘယ္အိမ္ခန္းကိုဝင္၍ ပိုက္ဆံေတာင္းရမွန္းမသိေတာ့ေခ်။

"အခုေလ... ဟိုဘက္လမ္းက လူေတြကပါ က်ဳပ္တို႔လမ္းမွာ လာဆိုက္ျပီး ဒီဘက္ေလွကားကတက္၊ ဟိုဘက္ေလွကားက ဆင္းသြားေရာေတာ့။ သည္လိုခ်ည္း လုပ္ေနတယ္၊ ခုက်ဳပ္တို႔ ဆိုက္ကားစီးခ်င္လို႔ေတာင္ စီးလို႔မရဘူး၊ သြားမယ့္လမ္းေျပာလိုက္ရင္ မလိုက္ေတာ့ဘူးရွင့္"

သည္လိုႏွင့္ တညေနကုန္သည္။ ေမွာင္ရီလာေသာ္ သန္းၾကည္သည္ ဖေယာင္းတိုင္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္အား မီးပြင့္ျပာကေလးကို ထြန္းသည္။ သူတို႔အိမ္ခန္းကေလးသည္ ျပာလဲ့ေမွာင္ေဝကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ညဥ့္၏ အဆင္သည္ လ်ိဳ႕ဝွက္နက္နဲလာသည္။ ဆန္းၾကယ္လာသည္။ သန္းၾကည္သည္ ေပ်ာ္၏၊ ေက်နပ္၏။ ေဆးေပါ့လိပ္တိုတိုကို ၾကြက္ေလွ်ာက္ေပၚမွ လွမ္းယူကာ မီးညွိသည္။

အျပင္လမ္းထိပ္မွ ညေစ်းတန္း၏ အသံဗလံသည္ ေဝ့၍လာသည္။

သန္းၾကည္သည္ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာေလသည္။ လူသူေတြထဲမွာ ေရာျပီး ေလွ်ာက္ခ်င္သည္။ မ်က္စိသည့္ ျပဴးက်ယ္ကာ ထက္ျမက္သည္။

"လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ေတာ္"

"အိပ္ခ်င္တယ္ကြာ..."ဟု ေျပာ၏။ ကိုျမေမာင္သည္ အိပ္ရာသို႔ ဝင္သည္။

"ကိုးနာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး"

သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းမွ ေငးေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ကိုလွတင္တို႔အိမ္၌ မီးအလြန္လင္းေနသည္။ ခါတိုင္းထက္ပင္ ဆူညံဆူညံလုပ္ေနၾကသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ပင္ လက္အလကား အားေနျပီး စကားဝိုင္းထဲဝင္လ်က္ ရွိသည္။ ရခိုင္ၾကီးကမူ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ပင္၊ ေယာက္်ားအားလံုးတို႔၏ မ်က္ႏွာအမူအရာကို မ်က္စိေကာင္းေသာ သန္းၾကည္သည္ ေစ့ေစ့ငွငွ ျမင္ေလ၏။ "ကိုေအာင္ခင္ ကေလးေကာ... ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္"

သန္းၾကည္၏ စပ္စုစိတ္သည္ ၾကြလာကာ ဘာျဖစ္သလဲဆိုတာ သိခ်င္လာသည္။ သူတို႔ ခါတိုင္းလို စကားျငင္းၾကတာမဟုတ္။ ရန္ျဖစ္ၾကတာ မဟုတ္။ ေဟာ... ကိုလွတင္ၾကီး၏ တိုင္းသံကို ၾကားရျပန္သည္။

သန္းၾကည္သည္ ကိုျမေမာင္ကို ငဲ႔ၾကည့္သည္။ လင္လုပ္သူမွာ အိပ္ရာေပၚ ေမွာက္လ်က္ၾကီးလွဲလ်က္ ျငိမ္ေနသည္။ သူ႔လက္မ်ား၌ စီးကရက္တလိပ္ မီးမညွိရေသးဘဲ ညွပ္လ်က္ရွိသည္။

"က်ဳပ္ အိမ္ေရွ႕အိမ္ သြားလိုက္ဦးမယ္။ ဘာျဖစ္ၾကတယ္ မသိဘူး၊ ကိုေအာင္ခင္မ်ား ဓားထိုးခံရသလား မသိဘူး"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ေဘး ဘံုေလွကားမွ ဆင္းခဲ့သည္။

အိမ္တန္းလ်ား၏ ေအာက္ခန္းမ်ားကား တခ်ိဳ႕ပိတ္ေလျပီ၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ႏွင့္ စာပံုႏွိပ္စက္ ႏွစ္ခန္းတြဲမ်ားသာ မီးထိန္ကာ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။ သန္းၾကည္သည္ ညရိပ္ႏွင့္ မီးေရာင္မ်ားကိုျဖတ္ကာ ခဏေလးႏွင့္ေရာက္ခဲ့သည္။

သည္အိမ္ကို ကိုေအာင္ခင္ အေၾကာင္းျပဳ၍ ခုလိုဆင္ေျခရွာေတြ႔သည္ အခါေတာ့ လာရဲသည္။ သန္းၾကည္သည္ သူမရွိသမွ် အသိဥာဏ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ အမူအရာကိုျပဳကာ "ဘာလုပ္ေနၾကလဲ...ဟင္"ဟု မရဲတရဲေမးသည္။ သူမသည္ ေကာင္းေကာင္းလည္း မရယ္ရႊင္ျပဝံ႔ရာ စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္ေနသည္။

ကိုလွတင္သည္ ဘာမွ်မေျပာ...၊ စိတ္ညစ္ဟန္ျဖင့္ သန္းၾကည္ကို အဖက္မတန္ ဟန္ျပဖို႔ရာေတာင္ ေမ့ျပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္က လက္ဖဝါးမ်ား အခ်င္းခ်င္းပြတ္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ ရခိုင္ၾကီးက ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ "ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ အေကာင္ကေလး မူးလာလို႔"ဟု ေျပာသည္။

သန္းၾကည္မွာ စိတ္ပူသြားျပီး "ေအာ္... ကိုေအာင္ခင့္ႏွယ္ေနာ္"ဟု ေရရြတ္ကာ ေရွ႕သို႔တိုးလာ၏။

အေကာင္ကေလးကမူ မူးလဲေနတာ အမွန္ပင္၊ ပါးစပ္မွ အန္ဖတ္မ်ားလည္း ရင္ဘတ္ေပၚ ေပေနသည္။ တဟင္းဟင္းညည္းကာ "မူးတယ္ ...မူးတယ္"ဟု ေအာ္ေလသည္။ စကားေတြလည္း မပီမသ မ်ားေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေအာင္ခင္ကေလး မဟုတ္ေခ်။

ေကာင္ကေလးမွာ ေအာင္ခင္ထက္ပင္ ငယ္ပံုရေသး၏။ ေၾသာ္... ကေလးကေလးမွ ကေလးကေလးပါပဲ။ သူ႔အေမမ်ားျမင္ရင္ ဘယ္ႏွယ္ေနပါ့မယ္...။ သန္းၾကည္သည္ ရင္ဆို႔မိသည္။ သည္လိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးမွာ သူမအဖို႔ ရိုးလွျပီျဖစ္ေသာ္လည္း သည္ေလာက္ ငယ္ရြယ္မြန္ရည္သူကေလးမ်ိဳး ျဖစ္ေနပံုေတာ့ မေတြ႔ဘူးေခ်။

"ေခြးမသားေလး"ဟု ကိုလွတင္က ဆဲသည္။

"ကဲ...သူ႕ပစၥည္းေတြ က်ေတာ္သြားယူခဲ့မယ္"ဟု ရခိုင္ၾကီးကဆိုသည္။

ကိုကိုေမာင္က ေကာင္ကေလးေခါင္းကိုထူကာ "ေဟ့ ဝင္းေမာင္ ဝင္းေမာင္"ဟု ေခၚေလသည္။

သန္းၾကည္သည္ ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း ကူညီဖို႔အသင့္ရွိေနသည္။ "ဝင္းေမာင္ေလး"ဟု စိတ္ထဲကရြတ္သည္။ မိန္းမကေလးလို လွပေခ်ာမြတ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ခ်စ္သည္။ ဝင္းေမာင္ေလး။

သို႔လွ်င္ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ လူတေယာက္တိုးလာသည္။ သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္မွာခ်ည္းေနသည္။ ဝင္းေမာင္ကေတာ့ သူမကို ဂရုမစိုက္ေခ်။ မ်က္လံုးခ်င္းမ်ားဆံုလွ်င္ ျပံဳးျပလိုက္မည္ ၾကံသည္။ သန္းၾကည္သည္ စိတ္အနည္းငယ္ တည္ျငိမ္သည္။ ညစ္လည္း ညစ္ညဴးသည္။ ဝင္းေမာင္၏ သန္႔ရွင္းေသာ ကေလးငယ္လို မ်က္ႏွာကေလးကို ျမင္လွ်င္ ကိုယ့္မွာ အျပစ္ေတြ ပံုေနသလို ခံစားမိသည္။

ဝင္းေမာင္၏အေၾကာင္းကို ရသမွ် စံုစမ္းေလရာ သူမသည္ ကိုေအာင္ခင္ကေလးကုိ ကပ္ရေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူက တယ္မေျပာခ်င္ "ခင္ဗ်ား ေကာင္ေလးကို မျမွဴနဲ႔ေနာ္"ဟု ရက္ရက္စက္စက္ေျပာေသးသည္။ ျပီးေတာ ေငြငါးက်ပ္ေပးသည္။

သန္းၾကည္သည္ ရင္ထဲက နာေလသည္။ ရင္နာနာႏွင့္ပင္ ေကာင္ေလးကို စိတ္ဝင္စားျမဲရွိေလသည္။

လင္သည္ကိုလည္း ပါးစပ္မျငိမ္ ေျပာမိသည္။ "ကိုျမေမာင္ေရ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ ဘယ္ကပါလိမ့္...ဟင္၊ သူေဌးသားကေလးနဲ႔တူတယ္၊ ပိုးလံုခ်ည္ ခါးကမခ်ဘူး" ကိုျမေမာင္က မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္သည္။ သန္းၾကည္သည္ အနည္းငယ္တုန္သြားသည္။

"ဒီေကာင္ေလးေတာ့ ပ်က္စီးပါလိမ့္မယ္၊ ဟိုကေကာင္ေတြနဲ႔ေပါင္းရင္"ဟု ပူပန္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ ေအာင္ခင္ႏွင့္တြဲျပီး ထြက္တတ္လာသည္။ သန္းၾကည္သည္ စိတ္မသက္သာေတာ့ေခ်။ သူမသည္ အခြင့္အေရးကိုရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တေန႔ေတာ့ ေတြ႔သည္။

"က်မတို႔အိမ္ လာလယ္ပါ၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ပ်င္းရင္ေလ၊ ကိုေအာင္ခင္တို႔နဲ႔ ခင္ပါတယ္"ဟု သူမေျပာ၏။ သန္းၾကည္၏အသံသည္ အက္လွသည္။ ျပီးေတာ့မ်က္ႏွာသည္ ညိဳတဝက္ ျပံဳးတဝက္ရွိသည္။ ဝင္းေမာင္က ပထမမ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္တမ်ိဳးျပံဳးႏွင့္ "မသန္းၾကည္ဆိုတာလား"ဟု ေမးေလသည္။ သန္းၾကည္သည္ ကမန္းကတန္း ေခါင္းညိတ္၏။ သူမ ဝမ္းသာရမလား၊ ဝမ္းနည္းရမလားမသိ။

"ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မလယ္တတ္ပါဘူး"

ဆယ့္ေလးငါးရက္ ၾကာေသာ္ သန္းၾကည္သည္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ဝမ္းေမာင္တို႔အိမ္သို႔ကူးရန္ ရမယ္ရွာျပန္သည္။ ဝမ္းေမာင္ကို နီးနီးကပ္ကပ္မေတြ႔ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဟာလားကြယ္၊ ခက္သည္။ သန္းၾကည္သည္ မနက္က စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္းေစ်းကဝယ္လာသည့္ ေကာက္ညွင္းထုပ္လို က်စ္က်စ္ထုပ္ထားေသာ ပုစြန္ခ်ဥ္ထုပ္ကို ပန္းကန္ျဖဴျဖဴ ရွာ၍ျပင္သည္။ ပါးပါးလွီးေသာ ၾကက္သြန္ကို ေရနာနာေဆး၍ အေပၚမွအုပ္၏။ မိုးေမွ်ာ္ ငရုတ္သီးကို အနီအစိမ္းမွ်၍ လွီးထည့္၏။ ငရုတ္သီးေျခာက္ ေထာင္းလည္းထည့္၏။ အေပၚမွ ဆီရႊဲရႊဲဆမ္းလုိက္ျပီး ေျခလန္႔ေနျပန္ေလ၏။

သို႕ေသာ္လည္း ေရာက္ခဲ့သည္။ "ဖ်ာပံုက က်မအမက ပို႔လိုက္တယ္၊ စားၾကည့္စမ္းပါ သိပ္ေကာင္းတာပဲ"ဟု သူမသည္ ဝင္းေမာင္၏မ်က္ႏွာကို မဝံ႕မရဲၾကည့္၍ ေျပာေလသည္။ ဝင္းေမာင္ကနားမလည္သလို "ဗ်ာ"ဟုေျပာ၏။ "အင္း...အင္း"ဟု မခံ႕ေလးစားေျပာျပီး ယူထားသည္။ သန္းၾကည္က ေယာက္လည္လည္ႏွင့္ေနေသး တာကိုပင္ ထိုင္ပါမေျပာ။

ျပန္လာျပီးဝမ္းနည္း၏။ သို႔ေသာ္လည္း သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ ေရာယွက္ေထြးရႈပ္လာေသာ အသံမ်ားထဲမွာ ခပ္ညွပ္ညွပ္ႏွင့္ စကားဆတ္ဆတ္ေျပာတတ္ေသာ ဝမ္းေမာင့္အသံကို နားေထာင္ရင္းသာ အလုပ္လုပ္သည္။

ခုတေလာ သန္းၾကည္သည္ ပိုက္ဆံၾကပ္သည္။ သူမသည္ ညဥ့္ေစ်းတန္းကို သိပ္မေလွ်ာက္ျဖစ္၊ အကႌ်ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္သည္။ ေအာင္ခင္ေပးေသာ ပိုက္ဆံႏွင့္ေလာက္ေအာင္ေနသည္။ တေန႔က ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံတမူးထဲ က်န္ေတာ့ရာ ကိုျမေမာင္၏ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ ပိုကာႏိုင္ေအာင္ေဒါင္း၍ ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရသည္။

ကိုျမေမာင္သည္ ညည္းညဴလာသည္။ "ေဟ့... မင္းမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးလား" ထို႔ေနာက္ ျပံဳးေစ့ေစ့ႏွင့္

"ဟိုသူေဌးသားေကာင္ေလးက မင္းကို တယ္ၾကည့္ပါလားကြ" သန္းၾကည္သည္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးသည္။ ေဆာင့္၍ ေအာင့္၍ ထသြားသည္။ "ေလာကၾကီးဟာ ဒုကၡေဘာင္ၾကီးပါကလား"ဟု ဘုန္းဘုန္း၏ ဆံုးမစကားတခြန္းကို ကိုးကားမိျပန္ေလ၏။

အမွန္ပင္ ဝင္းေမာင္သည္ သူမကို ၾကည့္ေနေလသည္။ သူ၏ သိမ္ေမြ႔ေသာ မ်က္လံုးထဲတြင္ အထင္အျမင္ေသးေသာဟန္ကို ေတြ႔သည္။ သန္းၾကည္သည္ ထိုမ်က္လံုးမ်ား၏ အၾကည့္ကို မီးလိုပူသည္။ "မင္းကို ငါမျမွဴပါဘူးကြယ္၊ ဘယ့္နဲ႕လဲ ကိုေအာင္ခင္" သို႔ေသာ္ ကိုေအာင္ခင္သည္ သူမကို အလြန္မ်က္မုန္းက်ိဳးဟန္ ျပဳလာသည္။ "ခင္ဗ်ားၾကီး ေကာင္ေလးကို အေရာဝင္ထား သလား"ဟု ေမးလာသည္။ သန္းၾကည္သည္ ဘာမွမေျဖေတာ့ေခ်။

သန္းၾကည္သည္ လဆုတ္ေျခာက္ရက္ ညဥ့္အိမ္ေရွ႕ျပတင္း၌ ငိုင္ေနျပန္၏။ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ ခါတိုင္းလိုမီးလင္း၏။ ေအာင္ခင္ႏွင့္ ဝင္းေမာင္ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိဟန္တူသည္။ သူတို႔သည္ ရန္ျဖစ္ေနၾကသည္။ တခါတခါ စကားလံုးေတာင္ ကြဲေတာ့မလိုျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျငိမ္သြားျပီး ဝင္းေမာင္၏ ထူးထူးဆန္းဆန္း က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံကိုၾကားရ၏။

"အခ်စ္ ေလာကၾကီးဟာ အဆင္မေျပ၊

အခ်စ္ရဲ႕ ဖူးစာနတ္က

သူလွည့္ပတ္ကာ ထပ္ကာသာ ျဂိဳလ္ေမႊ"

"ေကာင္ေလး မူးေနျပီ"ဟု သန္းၾကည္ေျပာမိ၏။ သူမသည္ စိတ္ထိခိုက္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွမီး ျဖဳတ္ကနဲ ျငိမ္းသြား၏။ သူတို႔ အိပ္ၾကေတာ့မလား။ ေမွာင္ထဲမွ သူတို႔ေလွကားမွ ဆင္းလာသည္ကို ခပ္ျဖဴျဖဴေတြ႔ရ၏။ အိမ္ေဘးဆီသို႔ေလွ်ာက္ျပီး တိုက္ရိပ္က ကြယ္လိုက္၏။ ဘယ္သြားၾကတာပါလိမ့္ဟု ေတြး၍ မဆံုးမီ မီးဖိုေခ်ာင္မွ တံခါးေခါက္သံၾကားသည္။

ေငြျပတ္၍ စိတ္ညစ္ေနေသာ ကိုျမေမာင္က အေျပးကေလးထ၍ တံခါးဖြင့္သည္။

သန္းၾကည္သည္ အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္လာေသာ ေအာင္ခင္ႏွင့္ ဝင္းေမာင္ကိုၾကည့္၍ ထိတ္၏။

"ကဲ... မေခ်ာ ေဟာဒီမွာ"ဟု ေအာင္ခင္က ေဒါသသံႏွင့္ ဝင္းေမာင္ကို ေမးေငါ့ျပ၏။ ဝင္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာမွာ အရက္ေၾကာင့္လား၊ အရွက္ေၾကာင့္လား မသိ နီေန၏။ မ်က္လံုးမ်ားကား ပူေလာင္၏။ သန္းၾကည္သည္ ဟစ္၍ ငိုလိုက္ခ်င္၏။ ပူေလာင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အစံုေတြ႔ခဲ့ဖူးေလျပီ။ မေရတြက္ ႏိုင္ေလျပီ။ သို႔ေသာ္ ဝင္းေမာင္ေလးထံမွာေတာ့ မေတြ႔ပါရေစနဲ႔။

ဆုေတာင္းဆိုသည္မွာ အလကားပင္။ ဘယ္ေတာ့မွမျပည့္။ ဝင္းေမာင္သည္ ေအာင္ခင္ကို တိုးတိုးေျပာ၏။ ေအာင္ခင္က "ေခြးမသား"ဟု ဆဲျပီး ထြက္သြားသည္။ ကိုျမေမာင္ ထြက္သြားသျဖင့္ ပြင့္ေနေသာ တံခါးမွ ဆင္းသြားသံကို ၾကားလိုက္၏။

"တံခါးသြားပိတ္ေခ်ပါ"ဟု ဝင္းေမာင္က ေမာဟိုက္ေသာ ေလသံႏွင့္ေျပာေလ၏။

သန္းၾကည္သည္ ျငိမ္လ်က္ေနေပ၏။ ဖေယာင္းတိုင္ႏွစ္ဆယ့္ငါးတိုင္အားသည္ အလြန္ပင္လင္းေန၏။ အိမ္ဦးခန္းမွာ မဟာျမတ္မုနိပံုေတာ္သည္ ေရႊျခည္မႈံမ်ားႏွင့္လက္ေနေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ကို သတိရေနေလသည္။

"တံခါးပိတ္ေခ်ပါေလ"

သန္းၾကည္သည္ ေခါင္းငံု႔၍ "မပိတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္"ဟု ေျဖးညွင္းစြာေျပာေလသည္။

"အလို... ဘာျဖစ္တာတုန္း"

"က်မ ေနမေကာင္းဘူး"ဟု သန္းၾကည္သည္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာ၏။

ဝင္းေမာင္သည္ ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္၏။ ထို႔ေနာက္ တခ်က္ရယ္ကာ "ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္သလဲ"ဟု ေမးေလ၏။

"က်မ ပိုက္ဆံရွိသားပဲ"ဟု ေဒါသႏွင့္ေျပာ၏။ စင္စစ္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္ျပည့္ေအာင္ မရွိေခ်။ ဝင္းေမာင္ကိုပါးရိုက္လိုက္ခ်င္၏။ ဆဲေရးတိုင္းထြာ လိုက္ခ်င္၏။ သည္လိုလုပ္၍ ေကာင္ကေလးမ်ားငိုလွ်င္ ေခ်ာ့ျပီးသိပ္လိုက္မည္။ သားငယ္ေလးလို ပုခက္လႊဲလိုက္မည္။

သို႔ေသာ္ သန္းၾကည္  ဘာမွမလုပ္ရဲေခ်။ ေငးစင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ကာ "ဖာသယ္ဆီကို ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ လာခ်င္တာလဲ"ဟု မပြင့္တပြင့္ေျပာ၏။

ဝင္းေမာင္သည္ ရုတ္တရက္နားမလည္ေခ်။ နားလည္သည့္အခါ စက္ရုပ္ၾကီးလို ခဏေတာင့္သြား၏။ ရွက္သြား၏။ စိတ္ဆိုးသြား၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေပ်ာ့ေခြသြားကာ "ႏြဲ႕ ႏြဲ႔"ဟု တကိုယ္တည္း စြဲလမ္းေသာ နာမည္ကို တသည္။

သန္းၾကည္၏ေငးစင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အသက္ဝင္လာေသာ ဝင္းေမာင္မရွိေတာ့ေခ်။

ကိုျမေမာင္ႏွင့္ မိုးလင္းလင္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ရသည္။

"မင့္လင္ကေလးမို႔ ပိုက္ဆံမယူလိုက္တာလား"ဟု ဆဲသည္။

"ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္ က်ဳပ္ရွာေပးပါမယ္ရွင္... ကိုေအာင္ခင္ဆီက ခုလိုခ်င္ခုရပါတယ္"ဟု သန္းၾကည္ကေအာ္၏။

ကိုျမေမာင္၏ မ်က္ႏွာ၌ အဓိပၸာယ္ကို ဖမ္းမိဟန္ေပၚလာ၏။

ခ်က္ျခင္းပင္ မေကာင္းၾကံဟန္သို႔ ေျပာင္းကာ "မဟုတ္ဘူး မင္း ဒီေကာင္ေလးဆီက ပိုက္ဆံကိုရေအာင္ယူရမယ္။ မဟုတ္ရင္ မင္းနဲ႔ငါေတာ့ အသိပဲ"ဟု ၾကိမ္း၏။

"ေကာင္ကေလးပိုက္ဆံကို တသက္မထိဘူး။ က်ဳပ္ကိုလည္း တသက္ သူမထိရဘူး"

ကိုျမေမာင္သည္ အလြန္ေဒါသၾကီးလာကာ သန္းၾကည္ကို ရိုက္ႏွက္ေလ၏။ သန္းၾကည္သည္ျငိမ္၍သာ ခံေလသည္။ ေယာင္ျပီး တေတာင္ႏွင့္ ခံတြတ္မိသည္ကိုပင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ "သတ္လိုက္ သတ္လိုက္"ဟု ေဒါသေျပေအာင္ ေအာ္မိသည္။

အိမ္၌ တေယာက္ထဲက်န္ခဲ့ေသာ္ သန္းၾကည္သည္ ေရမခ်ိဳး၊ ေခါင္းမျဖီးဘဲ အိမ္ေရွ႕၌ ထိုင္သည္။ ရွိသမွ်ကို ကိုျမေမာင္ ယူသြားေလျပီ။ "ေလာကၾကီးမွာ ေငြ... ကြ... ေငြ"ဟု သူကေျပာခဲ့သည္။ သန္းၾကည္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္။ ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ဆာေလာင္လ်က္ရွိသည္။ ေလထေနသည္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိျပီလဲ၊ ညေနေတာ့ ေစာင္းျပီ။

အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ ျငိမ္ေနသည္။ ဝင္းေမာင္ကို ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲေတြ႕ရ၏။ အလုပ္မ်ားေနသလိုပင္။ ကိုေမာင္ေမာင္၏ တေယာထိုးသံကို တၾကြီၾကြီၾကားရသည္။ ကိုလွတင္ႏွင့္ ရခိုင္ၾကီးေတာ့ မရွိၾကေခ်။

ကိုေအာင္ခင္သည္ အိမ္ေရွ႕သို႕လာရပ္ကာ လိုလိုခ်င္ခ်င္ျပံဳးျပေလသည္။

သန္းၾကည္သည္ ဘာမွမသိဘဲ ရမ္းျပီး ဝမ္းသာျပံဳး ျပံဳးရသည္။

တနာရီခန္႔ ၾကာလွ်က္ ကားတစီး ဆိုက္လာသည္။ ေကာင္ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါလာသည္။ ဆူညံဆူညံႏွင့္ ဝင္းေမာင္နာမည္ကို ေခၚၾကသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ားကို အိမ္ေပၚကခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ ဝင္းေမာင္ ဆင္းလာေလရာ သန္းၾကည္သည္ ရင္ဒိတ္ကနဲခုန္မိသည္။

ဝင္းေမာင္သည္ လွမ္းေမာ္၍မၾကည့္။ ရင့္အိုေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္တြင္ သန္းၾကည္သည္ကားနံပါတ္ကို မွတ္လိုက္ရသည္။

ေအာင္ခင္က အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္ေနျပီး "ဗိ်ဳ႕... မသန္းၾကည္"ဟု ေအာ္ေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အူရႊင္စြာ စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ သီခ်င္းဆိုေလ၏။ "ေလာကၾကီးမွာ... လူလာျဖစ္တာ...၊ ေသရဖို႔ရယ္... ေနရဖို႔ရယ္... တကယ္ သည္ႏွစ္လမ္း ေသရဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္"ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ဆိုရင္း သတိေပးေနေသး၏။

သန္းၾကည္သည္ ေငးေနေလ၏။ စိတ္ေဆြးေျမ႕၏။ ကိုယ္လက္မ်ား အရိုက္ခံထားရ၍ နာေန၏။ အူတၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္ေန၏။ လက္ထဲ၌ ျခဴးျပားပင္မကပ္။ မ်က္ရည္မ်ား ေအးစိမ့္၍ က်လာ၏။ အပ္ေပ်ာက္ေျမက် ရွာမရေသာေၾကာင့္ ရင္ဟာ၏။ အသဲကြဲတယ္ဆိုတာ ဒါပါပဲ။ မဲ့ျပံဳးျပံဳးကာ "ေလာကၾကီးမွာ ငါဘာျဖစ္လို႔ လူလာျဖစ္ပါလိမ့္"ဟု ေမးမိ၏။ သို႔ေမးရေသာ္လည္း သူမ၏ မ်က္ရည္မ်ားသည္ အျမဲတမ္းပူေလာင္ေလ့ရွိကာ သည္တခါသာ ေအးစိမ့္၍ က်ရသည့္အတြက္ ေက်နပ္မိေလသည္ ။  ။

__ ၾကည္ေအး

(ရႈမဝမဂၢဇင္း)